Την Τρίτη 13 Αυγούστου, γύρω στις 23:00 το βράδυ, ένας 18χρονος έχασε την ζωή του κοντά στο Δημαρχείο Περιστερίου μετά τη δίωξή του από ελεγκτή. Ο λόγος; Δεν είχε εισιτήριο. Για την ιστορία, ο ελεγκτής του ζητούσε με τσαμπουκά και επί ώρα το εισιτήριο και τα προσωπικά του στοιχεία απειλώντας τον πως θα τον πάει στο κοντινό αστυνομικό τμήμα. Αφού ήρθαν στα χέρια, ο νεαρός πήδηξε από το εν κινήσει τρόλεϊ με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του μετά την πρόσκρουσή του στην άσφαλτο.
Όσο και αν υπερασπίζονται κάποιοι το αντίθετο, το περιστατικό δεν ήταν ούτε τυχαίο, ούτε μεμονωμένο. Αποτελούν παγιωμένη κατάσταση οι τραμπουκισμοί ελεγκτών σε εργαζόμενους, άνεργους και μετανάστες, που μετακινούνται με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς χωρίς να πληρώνουν εισιτήριο, είτε από επιλογή, είτε επειδή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα. Η εντατικοποίηση του ελέγχου στα ΜΜΜ είναι απλά ένα μικρό κομμάτι της εντατικοποίησης του ελέγχου των ζωών μας συνολικά.
Στους καιρούς του εκφασισμού του συστήματος εξουσίας, το γνωστό «εγώ απλά έκανα τη δουλειά μου» δεν είναι τίποτα άλλο παρά δοσιλογισμός και μάλιστα με κακό καμουφλάζ. Άνθρωποι που με το επάγγελμά τους συμβάλουν αποφασιστικά στην ενίσχυση του αυταρχικού κοινωνικού κλίματος, που επιβάλλεται από το Κράτος και το Κεφάλαιο, είναι προδότες της τάξης μας και ως τέτοιοι θα αντιμετωπίζονται.
Μπροστά στο τραγικό αυτό συμβάν, το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Ειδικά τα σωματεία των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς πρέπει άμεσα να πάρουν ουσιαστική και ξεκάθαρη θέση στο ζήτημα της ελεύθερης ή μη μετακίνησης επιβατών και να απαιτήσουν την κατάργηση του εισιτηρίου. Παράλληλα, μέσα από συνδικάτα, επιτροπές και συνελεύσεις εργαζομένων σε χώρους δουλειάς και συνελεύσεις γειτονιών, να αγωνιστούμε για την κατάργηση κάθε αντιτίμου στα ΜΜΜ και να μην αφήνουμε κανέναν ελεγκτή να πατάει το πόδι του σε αυτά.
Ανακοίνωση Ταξικού Μετώπου σχετικά με το θάνατο επιβάτη ύστερα από τραμπουκισμό «ελεγκτή εισιτηρίων».
Την Τρίτη 13 Αυγούστου, αργά το βράδυ ένας νεαρός βρίσκεται νεκρός στο κέντρο του Περιστερίου. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη κατά τη διάρκεια του ελέγχου που έγινε μέσα στο τρόλεϊ και κάτω από ποιες συνθήκες άνοιξε η πόρτα και βρέθηκε στο οδόστρωμα ο επιβάτης. Άλλωστε έχουν ήδη γραφτεί αρκετά, οπότε κρίνουμε πως δεν έχει να προσφέρει κάτι η αναπαραγωγή όσων είναι ήδη γνωστά. Αξίζει όμως να σταθούμε σε ορισμένες πτυχές του συμβάντος που αποδεικνύουν πως όχι μόνο δεν είναι ένα τυχαίο περιστατικό αλλά αντιθέτως εντάσσεται σε μια συνολική πολιτική του καθεστώτος και σε ευρύτερες αντιλήψεις που έχουν καλλιεργηθεί μέσα στους χώρους εργασίας μας.
Καταρχάς θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε πως επιλέγουμε να μην εστιάσουμε στις όποιες ποινικές ευθύνες έχει ο ελεγκτής και ο οδηγός που ενεπλάκησαν. Όχι γιατί επιθυμούμε να αποφύγουν τις όποιες νομικές ευθύνες έχουν, το αντίθετο μάλιστα. Αυτό που θέλουμε είναι να καταδικαστούν αυτές οι αντιλήψεις και οι πρακτικές από τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες. Ούτε θα θέλαμε από αυτή την υπόθεση να βρει την ευκαιρία η πολιτική εξουσία να αποκρύψει τις ευθύνες της.
Μέσα σε ένα πλαίσιο διαρκούς πίεσης και έντασης της εργασίας, μείωσης του εισοδήματος και εργασιακής ανασφάλειας και κυριότερα λόγω της φρενίτιδας των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών θεωρούμε ως ηθικό αυτουργό, για το γεγονός, το υπουργείο και τις διορισμένες διοικήσεις. Όλοι θυμόμαστε τις δηλώσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς για την πάταξη όσων δεν ακυρώνουν εισιτήρια. Ακόμα θυμόμαστε τα δημοσιεύματα για ειδικά σώματα που θα επιβάλουν την τάξη, για ράμπο και διάφορες τέτοιες αηδίες. Τελικά οι στόχοι τους επιτεύχθηκαν. Οι «τζαμπατζήδες» εξαφανίζονται, αν χρειαστεί και βιολογικά. Είναι ενδεικτική του πόσο σοβαρά παίρνουν το ζήτημα της εισιτηριοδιαφυγής η ανακοίνωση που έβγαλε η διοίκηση της ΟΣΥ υποστηρίζοντας άμεσα τους εμπλεκόμενους υπαλλήλους και προκαταλαμβάνοντας το πόρισμα της αστυνομίας. Αντίθετα σε αντιπαραθέσεις εργαζόμενων με επιβάτες ή ακόμα χειρότερα όταν συνάδελφοι σέρνονται στα δικαστήρια και καταδικάζονται τότε η “υποστήριξη” των διοικήσεων έχει μόνο τυπικό χαρακτήρα. Χαρακτηριστικό της εύνοιας που έχει η συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων είναι οι δηλώσεις του κ. Παπαδόπουλου. Ο κ. Παπαδόπουλος χαρακτήρισε, σωστή την καταβολή μπόνους στους εθελοντές ελεγκτές, ένας από τους οποίους ήταν και ο ελεγκτής στο μοιραία δρομολόγιο. Αναφερόμενος σε αυτό καθ’ αυτό το περιστατικό είπε ότι σύμφωνα με την πρώτη εικόνα, ο οδηγός και ο ελεγκτής του μοιραίου τρόλεϊ έκαναν αυτό που έπρεπε και τίποτα παραπάνω.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια αυτό που προκαλεί οργή και αγανάκτηση είναι ο «υπερβάλλων ζήλος» που έδειξε ο ελεγκτής. Όσοι και όσες χρησιμοποιούμε κυρίως λεωφορεία και τρόλεϊ, καθώς στα συγκεκριμένα μέσα ο έλεγχος γίνεται από εθελοντές κυνηγούς κεφαλών, γνωρίζουμε πως ο τραμπουκισμός κυρίως εναντίον μεταναστών αλλά και γενικότερα όποτε δοθεί η ευκαιρία δεν είναι καθόλου σπάνιο φαινόμενο. Είναι τραγικό και εξοργιστικό ταυτόχρονα να τους βλέπεις να κυνηγάνε τον «ΠΑΡΑΒΑΤΗ», ταυτιζόμενοι πλήρως με τις εντολές των αφεντικών. Όταν λοιπόν ο έλεγχος εισιτηρίων τείνει να ταυτιστεί με την καταστολή και η απειλή της αστυνομίας είναι μόνιμη επωδός των ελεγκτών είναι λογικό οι αντιδράσεις των επιβατών να οδηγούνται στα άκρα.
Στην περίοδο που ζούμε, καθώς οι συνθήκες επιβίωσης της εργατικής τάξης δυσχεραίνουν διαρκώς, αυξάνονται οι ευθύνες που φέρουμε εμείς οι ίδιοι στο κατά πόσο υπερασπιζόμαστε την τάξη μας και βοηθάμε με όποιο τρόπο μπορούμε τους διπλανούς μας, επίσης καταπιεσμένους. Όταν επομένως ένας εργαζόμενος στις συγκοινωνίες επιλέγει πέρα από τη δουλειά που ήδη έχει, δηλαδή αυτή του οδηγού λεωφορείων ή τρόλεϊ, να επιδοθεί σε κυνήγι κεφαλών, για να αυξήσει απλώς το εισόδημα του δεν μπορεί παρά να θεωρείται τσιράκι των αφεντικών. Είναι απαράδεκτα τα κανιβαλικά Bonus πού μετατρέπουν τούς ελεγκτές κομίστρου σε κεφαλοκυνηγούς. Κλασσικό δείγμα της εξαχρειώσεως πού επιχειρούν να επιβάλουν κατ’εικόνα και ομοίωσή τους τα καπιταλιστικά κτήνη, δημιουργώντας τα δικά τους Sonderkommandos τύπου Αουσβιτς.
Το μόνιμο επιχείρημα «εγώ δεν φταίω, εγώ κάνω τη δουλειά μου» αποτελεί όχι μόνο το άκρων άωτον της ευθυνοφοβίας αλλά ακόμα χειρότερα είναι ο ορισμός της δουλοπρέπειας και της υποταγής. Στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει κράτος και αφεντικά η σιωπή και εφαρμογή των εντολών τους ισοδυναμεί με συνενοχή. Στις οξυμένες καταστάσεις που βιώνουμε οφείλουμε να πάρουμε θέση. Δεν μπορεί να υπάρξει ουδετερότητα. Στην πράξη η ουδέτερη στάση νομιμοποιεί την Διοίκηση και την κυβέρνηση.
Είναι σημαντικό να μην λησμονούμε ότι είμαστε εργάτες και όχι τσιράκια του υπουργείου, στις συγκοινωνίες πρώτιστα εκτελούμε κοινωνικό έργο συμβάλλοντας στην μετακίνηση κυρίως λαϊκών στρωμάτων, εργατών, ντόπιων και μεταναστών. Δεν είμαστε τα μαντρόσκυλα του κάθε υπουργού που θέλει να παρουσιάσει “θετικούς οικονομικούς δείκτες” ακόμα και αν το κόστος είναι η ανθρώπινη ζωή. Η ανυπακοή σε τέτοιου είδους λογικές είναι ταξικό μας καθήκον. Διαφορετικά η οργή των επιβατών απέναντι μας θα είναι όχι μόνο δεδομένη αλλά και δικαιολογημένη.
“Ταξικό Μέτωπο”
Πρωτοβουλία εργαζομένων στις συγκοινωνίες
taxikometopo.wordpress.com