ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ 1,40 ΣΤΟΙΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΖΩΕΣ ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΙ ΕΛΕΓΚΤΕΣ/Ανακοίνωση Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας για τη δολοφονία του Θανάση & τη δίωξη μελών της

αλληλεγυηΔεν μας εκπλήσσει καθόλου το γεγονός ότι το κράτος επέλεξε τον Αύγουστο για να εξαπολύσει μια σειρά από κατασταλτικές επιθέσεις ενάντια σε όσους έχει ορίσει ως εχθρούς του, τους κοινωνικούς αγωνιστές, τους φτωχούς και τους μετανάστες.

Αν μιλήσουμε για την Αμυγδαλέζα και το κολαστήριο στο οποίο στοιβάζονται μετανάστες, οι οποίοι δεν έχουν διαπράξει κανενός είδους έγκλημα, η εξέγερση η οποία ξέσπασε λόγω της απόφασης παράτασης κράτησής τους από 12 σε 18 μήνες, και η οποία βάφτηκε με αίμα ήταν αναμενόμενη. Το κράτος και τα κατασταλτικά του όργανα, για ακόμη μια φορά, δείχνουν τα δόντια τους στην πιο αδύναμη κοινωνικά ομάδα που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη χώρα, οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης και η δογματική επιμονή στη διατήρηση αυτής της κατάστασης από την πλευρά του κράτους μας δείχνει ξεκάθαρα το πρόσωπο του πραγματικού, για την κοινωνία, εχθρού: κράτος, μπάτσοι, φασίστες, αφεντικά, χέρι – χέρι. Το να τους τα κόψουμε αποτελεί καθήκον όχι μόνο του αναρχικού κινήματος, αλλά του ίδιου του λαού.

Σαν να μην έφτανε η βίαιη καταστολή της εξέγερσης στην Αμυγδαλέζα, η εξουσία αποφάσισε το σφράγισμα μιας σειράς καταλήψεων στην πόλη της Πάτρας, με πρόσχημα την «δημιουργική αξιοποίησή τους».H αλήθεια είναι, ότι η συγκεκριμένη απόφαση δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την εκδίκηση του ακροδεξιού κράτους στον αντιφασιστικό αγώνα τον οποίο διεξήγαγαν οι καταληψίες, σύντροφοι, αλλά και η ίδια η πατρινή κοινωνία στην πόλη τους εξαιτίας της παρουσίας νεοναζί χρυσαυγιτών.

Και αυτή η «επίδειξη δύναμης» του κράτους πραγματοποιήθηκε καλοκαίρι όπου τα αντανακλαστικά του κινήματος δείχνουν ισχνά. Η κατάσταση εξαίρεσης που γίνεται νομιμη έκφραση του κρατικού εκφασισμού, πάνω στα κορμιά των “λαθρομεταναστών” την προηγούμενη Τρίτη αποδείχτηκε ότι μπορεί να γίνει και δικαιολογία δολοφονίας ενάντια σε “λαθρεπιβάτη”. Το δόγμα της ζωής “που είναι άξια να βιωθεί” δεν είναι απλά μια φιλοσοφία αποκλεισμού, είναι η νέα ολοκληρωτική κατασκευή μιας συναίνεσης που όσο επιτυχαίνει την αδράνεια της κοινωνίας, θα σκορπά τη βία, το θάνατο και την τρομοκρατία στους καταπιεσμένους. Για έναν 18χρονο, τον Θανάση Κανούτη ο οποίος δεν είχε κόψει εισιτήριο στο τρόλεϊ γεγονός που προκάλεσε την βίαιη αποπομπή του από το βαγόνι, από ελεγκτή και οδηγό, και οδήγησε στον ακαριαίο θάνατό του, το κράτος τα όργανα του, και οι σύγχρονοι κεφαλοκηνυγοί δεν έδειξαν κανένα οίκτο, όπως ήταν αναμενόμενο. Αντ’ αυτού ο ελεγκτής διατράνωνε λίγη μόλις ώρα μετά το συμβάν ότι το θύμα “μπορεί να ήταν και αναρχικός”.  Το ότι αυτό το σκουλήκι, ανήκει οργανικά στην πλευρά του κυβερνητικού και χρυσαυγίτικου μισανθρωπισμού το γνωρίζαμε, ότι η ιδιότητα του αναρχικού παίζει το ρόλο του εσωτερικού εχθρού για την εξουσία, το πιστεύαμε, ότι αυτή και μόνον η ιδιότητα ως καταδίκη στα χείλη και του τελευταίου υπαλληλίσκου του εξουσιαστικού βόθρου σημαίνει “ζωή ανάξια να βιωθεί” και ταυτόχρονα αποτελεί την καλύτερη πρώτη δικαιολογία για την δολοφονία όσων περισσεύουν, ένα πράγμα σημαίνει…ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ.

Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου με αυτό τον συγκεκριμένο τρόπο δείχνει ουσιαστικά πόσο αξίζει μια ανθρώπινη ύπαρξη στο μυαλό κάθε γραφειοκράτη, «που κάνει τη δουλειά του» και πόσο «ευαίσθητο» είναι το κράτος και η δικαιοσύνη γι’ αυτή την υπόθεση: οδηγός και ελεγκτής, μελλοντικοί κατηγορούμενοι για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αφέθηκαν ελεύθεροι.

Με αφορμή το γεγονός της δολοφονίας μετά από ανοιχτή συγκέντρωση, 7 σύντροφοι και συναγωνιστές, ανάμεσά τους και μέλη της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης, έβαψαν με σπρέι εκδοτήριο εισιτηρίων του ΟΑΣΘ. Αυτή η τόσο επικίνδυνη για την κοινωνία πράξη κινητοποίησε πλήθος αστυνομικών δυνάμεων που συνέλαβε τους συντρόφους αλλά και κάποιους περαστικούς. Συνολικά 13 άτομα συνελήφθηκαν με την κατηγορία της διακεκριμένης φθοράς κατά συναυτουργία και αφού μεταφέρθηκαν υπό την  συνοδεία-πομπή κάθε είδους μπάτσων, έκατσαν δύο μέρες στα κρατητήρια για παραδειγματισμό. Δεν τρομοκρατούμαστε, συνεχίζουμε τον αγώνα δηλώνοντας ότι και αυτή η δίκη θα μετατραπεί σε  βήμα καταδίκης των πραγματικών δολοφόνων που αυτοί αποκρύβουν.
Το  κράτος και η δικαιοσύνη πιστή στο ραντεβού τους με το άδικο, πράττουν και σε αυτή την περίπτωση το αυτονόητο: καλύπτουν τα «παιδιά τους» και τιμωρούν τους πραγματικούς εχθρούς τους, τον αγωνιζόμενο λαό και το κίνημα. Ας μην αφήσουμε καμιά επίθεση αναπάντητη.

Καλούμε αγωνιζόμενα σωματεία, κινήσεις και συνελεύσεις πολιτών, πολιτικές ομάδες και οργανώσεις να στηρίξουν έμπρακτα τους διωκόμενους.

ΑΘΩΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 7 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ
ΟΠΛΟ ΜΑΣ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ, ΤΡΙΤΗ 27/08 ΣΤΙΣ 11:30

ΠΟΡΕΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 22 /08 18.00 ΚΑΜΑΡΑ         

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

Γράμμα από τον αναρχικό Mario “Tripa” Lopez

μετάφραση: Αναρχικό μεταφ./εκδοτ. εγχείρημα Έρεβος

 

 

24640_10200755664111304_1640961193_n

Είναι καιρός να χρησιμοποιήσω τη γραφομηχανή μου, σκεπτόμενος τις παρακλήσεις πολλών συντρόφων από διαφορετικά μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και του Μεξικού, που μου ζήτησαν επανειλημμένα να τους μιλήσω για την κατάσταση που περνάω. Θα ήθελα να ξεκινήσω, ζητώντας συγγνώμη για το γεγονός ότι δεν έδωσα νέα μου για τόσους μήνες, περισσότερους από έξι, για την ακρίβεια. Δεν πειράζει, δεν το έκανα για διαφορετικούς, πολύ προσωπικούς λόγους.

Θα πω μόνο λίγα πράγματα προς το παρόν, ξεκινώντας από τα δικονομικά. Η δίκη εναντίον μου συνεχίζεται, αλλά έχουν γίνει μερικές αλλαγές και μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κάποια καταδίκη. Λοιπόν, πριν από μια εβδομάδα, η υπόθεση μου πέρασε στην αρμοδιότητα του δικαστηρίου 20, το οποίο ασχολείται με μη σοβαρές παραβατικές πράξεις. Αυτό συνέβη εξαιτίας της μεταρρύθμισης του νόμου, σύμφωνα με τον οποίο μου απαγγέλθηκαν κατηγορίες και αυτό είχε ως αποτέλεσμα η υπόθεση μου να μη θεωρείται πλέον σοβαρή για το μεξικάνικο ποινικό κώδικα: η διασάλευση της δημόσιας ειρήνης, με ποινή από 6 έως 30 χρόνια χωρίς δυνατότητα εγγύησης, μετατράπηκε σε πταισματικής φύσης έγκλημα, με ποινή από 4 έως 7 χρόνια. Γι’ αυτούς τους λόγους, οι αναρχικοί δικηγόροι απαίτησαν την απελευθέρωσή μου.

Το δικαστήριο 32, που έχει τη βάση του στο Recusorio Varolin Preventivo Sur και που χειρίστηκε αρχικά την υπόθεσή μου, υπέβαλλε αίτημα για να μεταφερθεί αυτή σε άλλο δικαστήριο. Βέβαια, η εισαγγελία υπέβαλε αίτημα εναντίον αυτού, αλλά μετά από μερικούς μήνες, αυτό το αίτημα απορρίφθηκε και η μεταφορά συνεχίστηκε κανονικά. Υπήρξαν κάποια προβλήματα για μερικές εβδομάδες, αλλά στο τέλος, ενημερώθηκα για τη μεταφορά.

Μπορεί αυτό να φαίνεται ένα θετικό γεγονός, αλλά δεν είναι εντελώς έτσι, καθώς θα ξεκινήσει μια καινούρια δίκη, ενώ η παλιά έφτανε στο τέλος της.

Αυτό το γεγονός θα δώσει στην εισαγγελία μια νέα δυνατότητα συλλογής στοιχείων εναντίον μου και ξαναστησίματος της υπόθεσης, η οποία είχε αρκετά ψεγάδια. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια μια συνεδρίας, στην οποία είχα παραστεί, ενώ κρατούμουν στο Reclusorio Sur, ο εισαγγελέας κάλεσε για μάρτυρα μια γυναίκα που υπηρετούσε στα ΜΑΤ και δεν είχε καμιά σχέση με τη φυλάκισή μου. Είχε εμπλακεί σε μια παλαιότερη σύλληψη, που αφορούσε κάποια μικρής σημασίας γεγονότα ενάντια στις ταυρομαχίες, το 2009. Επιπροσθέτως, δεν εργάζεται πια για τους θεσμούς. Φυσικά, οι συνήγοροί μου απέρριψαν τα υποτιθέμενα στοιχεία, καθώς πρόθεση του εισαγγελέα ήταν μόνο να αποδείξει την τάση μου να διασαλεύω την τάξη. Απαιτήσαμε αυτή η αποδεικτική φάση να μείνει ως έχει, πράγμα που σήμαινε μια δίκη 3-4 μηνών και τον κίνδυνο να μου επιβληθεί η ανώτερη ποινή των 7 ετών φυλάκισης.

Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, περίμενα (όπως και όλοι εσείς) την απόφαση σχετικά με το αίτημα, που είχε καταθέσει η εισαγγελία μετά την απελευθέρωσή μου –το αποκαλούν ελευθερία, όμως εγώ δε μπορώ να το ορίσω έτσι, απλά επειδή βγήκα από τη φυλακή, γιατί η ελευθερία μου πρέπει να είναι απόλυτη. Η αίτηση απορρίφθηκε και παραμένω ελεύθερος, περιμένοντας τη δίκη μου, ενώ τόσο στην υπεράσπιση όσο και στην εισαγγελία δόθηκε χρόνος για να μαζέψουν στοιχεία, πράγμα που πιστεύουμε πως είναι ανούσιο και πως μόνος στόχος του είναι η εδραίωση της θέσης του εισαγγελέα σε αυτήν την υπόθεση. Αποκηρύξαμε αυτόν τον επιπλέον χρόνο. Τότε ήταν που το στρατοδικείο 32 αποφάσισε να μεταφέρει την υπόθεση στο δικαστήριο που ασχολείται με λιγότερο σοβαρά εγκλήματα και που η εισαγγελία υπέβαλλε  το αίτημα.

Προσωπικά, θέλω να δηλώσω δημόσια ότι διατηρώ τη θέση μου. Οι σκέψεις, που μπορεί να γεννήσει η κατάστασή μου, πρέπει να είναι στρατηγικής και τακτικής φύσης, ειδικά όσον αφορά στο ιδεολογικό κομμάτι και όχι μόνο τις δικονομικές συνέπειες, που αυτές παράγουν. Μπορεί να λέμε, αρκετά συχνά, πως αυτό είναι το τίμημα όταν κάνεις πόλεμο, μια ατομική και συλλογική σύγκρουση, αλλά δε μπορούμε και να αγνοούμε τις συνέπειές της με ένα δειλό τρόπο, με το να μη λαμβάνουμε υπόψη μας τις ποινές και την αβεβαιότητα, από την οποία οι σύντροφοι που έχουν χτυπηθεί από την καταστολή, υποφέρουν και θα υποφέρουν. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτά τα επακόλουθα ατομικά ή συλλογικά, όταν αποφασίζουμε να εμπλακούμε στην άμεση δράση ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο.

Συνήθως, δε συμφωνώ με εκείνους, που φαντάζονται την επανάσταση ως κάτι εύκολο, μια μη βίαιη αλλαγή χωρίς επιπτώσεις και καταστολή από τον κρατικό μηχανισμό. Όχι ότι θέλω να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά γνωρίζω πως πρέπει να μειώσουμε τα ρίσκα στο ελάχιστο. Παράλληλα, θα πρέπει να γνωρίζουμε το γεγονός πως η καταστολή μαζί με την εγκληματοποίηση είναι τα όπλα του κράτους, εναντίον εκείνου που διαταράσσει την κυριαρχία του, αν είναι να θέσουμε τη δραστηριότητά μας εκτός των νομικών παραμέτρων του συστήματος και αν είναι οι μορφές του αγώνα μας να ξεπεράσουν τα όρια που βάζουν οι ιδεολογίες, σε μια ολομέτωπη σύγκρουση με την Εξουσία.

Δε λέω πως πρέπει να λατρεύουμε τη βία ή την επαναστατική βία· είναι απλά κάτι, που το αναρχικό κίνημα πήρε από το παρελθόν και το έφερε στο παρόν, με σκοπό να παλέψει ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο. Έχοντας πάντα στο μυαλό πως η βία δεν είναι η αποκορύφωση της ατομικής και συλλογικής μας παρέμβασης, πρέπει να απορρίψουμε τον κίβδηλο διαχωρισμό, που επιβάλλεται τόσο από το σύστημα -ιδιαίτερα το αστυνομικό κράτος που έχουμε σήμερα στο DF (Πόλη του Μεξικού), για να φέρουμε ένα παράδειγμα- όσο και από τους προστάτες και υποστηρικτές του -αριστερούς, πασιφιστές, μεταρρυθμιστές κλπ-, με σκοπό να υπονομεύσουν την εξεγερτική διαδικασία ή να την παρεμποδίσουν με ψευδοδιλήμματα, τα οποία καταλήγουν σε ασυμφιλίωτα σχίσματα.

Για μένα, η επίθεση δεν είναι μόνο ένοπλη ή εκρηκτική. Είναι οποιαδήποτε μορφή αναρχικής παρέμβασης, η οποία αμφισβητεί και ασκεί κριτική στην πραγματικότητα, κάνει προτάσεις και κλιμακώνει την ατομική και γενικευμένη εξέγερση. Όλες οι επιθέσεις, που ακολούθησαν η μία μετά την άλλη από το 2007, είναι αποτελέσματα μερικών ξεσηκωμών, που βλέπουμε σήμερα στους δρόμους. Αυτή είναι η δύναμη, που αναζωογονεί σήμερα τον αναρχικό παλμό και πηγαίνει, επίσης, πέρα από αυτό. Είναι η δύναμη, που επέτρεψε σε πολλούς συντρόφους να αποκτήσουν πλήρη αντίληψη και να κάνουν σημαντικά βήματα στη συζήτηση και στη δράση, χωρίς να διαχωρίζουν τη θεωρία από την πράξη. Κάνε αυτό που νομίζεις, άσχετα αν κάποιοι σύντροφοι συμφωνούν ή όχι με παρεμβάσεις όπως το σαμποτάζ και οι ατομικές ενέργειες.

Θεωρώ πως αυτά τα ζητήματα -εκρηκτικές επιθέσεις, διάφορες πράξεις σαμποτάζ κλπ- δεν είναι η αποκορύφωση του αγώνα μας. Ίσως να είναι έτσι στην παρούσα φάση, αλλά νομίζω πως αυτές οι ενέργειες είναι ατομικές παρεμβάσεις διεκδίκησης, επίθεσης και ταυτόχρονα, προσθέτουν στην προπαγάνδα -βιβλία, εκδόσεις, διαμαρτυρίες και άλλες δραστηριότητες. Είναι κομμάτι της ίδιας αφοσίωσης προς την εξέγερση, όταν υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες. Αλλά, και αυτό είναι κομμάτι της αντίληψης περί της παρέμβασης, που ευνοεί τους παράλογους ξεσηκωμούς, ώστε αυτοί να μεταβληθούν σε συνειδητές και γενικευμένες εξεγέρσεις.

Δε μπορούμε να πιστεύουμε πως οι ενέργειές μας, ακόμα και οι πιο μικρές, δε θα έχουν επιπτώσεις. Ο αναρχισμός είναι φύσει παράνομος και οι ελευθεριακές σκέψεις είναι ασύμβατες με τις παραμέτρους, που επιβάλλει το σύστημα. Η πρόκληση της καταστροφής της κοινωνίας του κεφαλαίου είναι η μόνη πραγματική κοινότητα.

Ο παράλογος διαχωρισμός μεταξύ νόμιμου και παράνομου είναι μόνο μια δικαιολογία εκείνων, που γεμίζουν τα στόματά τους με ωραίες λέξεις και νοσταλγία και που βλέπουν τον αναρχισμό ως κάτι απαρχαιωμένο. Θεωρώ πως ο αγώνας μας γίνεται για να αποκτήσουμε την απόλυτη ελευθερία· είναι ένας αδιάφθορος αγώνας, που ήταν πάντα έτοιμος να χρησιμοποήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, για να πετύχει το στόχο του: ατομικιστική κριτική, καταστροφή και δημιουργία.

Τώρα θα ήθελα να σχολιάσω ένα άρθρο, στο 103ο τεύχος του περιοδικού Proceso, για τον Απρίλη του 2013. Το ερευνητικό άρθρο ονομάζεται «Συναγερμός για τους Μεξικανούς αναρχικούς». Πρώτα απ’όλα, θα ήθελα να πω πως το άρθρο δεν είναι τόσο κακό, σε σύγκριση με αυτά που λέγονται για τους αναρχικούς σε τέτοιου είδους περιοδικά. Για να πω τη αλήθεια, το Proceso εξέδιδε πάντα ακριβή άρθρα. Το άρθρο αναφερόταν σε ένα δεδομένο, που πολλοί σύντροφοι έχουν σημειώσει εδώ και καιρό: τη γέννηση ενός διεθνούς εξεγερτικού δικτύου. Η συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών υπηρεσιών πληροφοριών παρουσιάζει ένα σοβαρότερο πρόβλημα από εκείνο του CISEN (Κέντρο Έρευνας και Εθνικής Ασφαλείας) -το οποίο βάσισε μια έρευνα εναντίον αναρχικών ομάδων στους λογαριασμούς τους στο facebook, υποστηρίζοντας πως τρεις από αυτές τις ομάδες είχαν στην κατοχή τους «μερικά όπλα», μια δήλωση που τη βρίσκω παράλογη, καθώς ζούμε σε μια χώρα, που όλοι έχουν όπλα, τα όπλα είναι παντού και για να τα αποκτήσεις αρκεί να εκφοβήσεις έναν αφηρημένο μπάτσο, που περπατάει εκεί που δε θα έπρεπε…κλπ.

Το άρθρο του CISEN φαίνεται να στήθηκε για να προκαλέσει συναγερμό και εγρήγορση, αντίθετα με το άρθρο του Proceso, που νομίζω χρειάζεται περισσότερη προσοχή. Το ερώτημα, που αφορά τη Europol, είναι πώς αυτό το μυστήριο αστυνομικό σώμα έχει το καθήκον να συγκεντρώνει πληροφορίες για τον αγώνα των αναρχικών ομάδων, που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη. Και η Ιταλική DIGOS διατηρεί τις θεωρίες της, με σκοπό να δημιουργεί παράνομες διασυνδέσεις αναρχικών, που φαίνονται σα να είναι βγαλμένες από γκανγκστερικό μυθιστόρημα: ιεραρχικές ένοπλες οργανώσεις, που τις περισσότερες φορές είναι αποκυήματα της φαντασίας των δικαστών, που είναι επικεφαλής της εξιχνίασης επιθέσεων ή εκτελέσεων, που συμβαίνουν στη χώρα και αναλαμβάνονται από αναρχικούς ή αποδίδονται σε αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο, η συνεργασία των υπηρεσιών πληροφοριών με την ίδια τη Europol έχει ως αποτέλεσμα, απλά, την αναπαραγωγή αυτών των φανταστικών μοντέλων.

Τέλος, μιας και μου ζητήθηκε, θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω κανένα λόγο να ευχαριστήσω το φοιτητικό Κίνημα 132* για την αποφυλάκισή μου. Η αμφιβολία γεννήθηκε από το γεγονός πως η αλλαγή, που έκανε στο νόμο το GDF, συνέβη λόγω της άσκησης «πίεσης» από αυτήν την ομάδα. Εγώ πιστεύω πως πρόκειται, απλά, για μια πολιτική απόφαση στρατηγικής σημασίας, που ήρθε μαζί με το διορισμό του Mancera στην κυβέρνηση της DF, σε σχέση με την καταστολή της 1ης Δεκέμβρη*.  Πού βρίσκεται το δικό μου φταίξιμο; Σκεφτείτε τον Ebrad, που αφού ανακηρύχθηκε ο καλύτερος δήμαρχος του κόσμου, παραβίασε όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αλλαγή του νόμου είχε, απλά, σκοπό να εξουδετερώσει τις διαμαρτυρίες αυτών των ρεφορμιστών, που δρουν σύμφωνα με το νόμο και σέβονται τους κατεστημένους κανόνες και επομένως, αναπαράγουν τη στρατηγική της κοινωνικής δημοκρατίας, που είναι εκείνη του Αιτήματος -δε μιλάω για τις ελάχιστες εξαιρέσεις, που υπάρχουν στις τάξεις τους, αλλά για τις γενικές τους θέσεις. Αυτό που συνέβη είναι ότι οι δικηγόροι της GASPA αξιολόγησαν, απαίτησαν και πέτυχαν την αποφυλάκισή μου. Η κριτική δεν είναι πάντα περιφρόνηση και αυτοί που βλέπουν τα πράγματα έτσι, δε μπορούν να ξεχωρίσουν το ένα από το άλλο. Πώς μπορούμε να πάμε μπροστά, αν νιώθουμε συνέχεια προσβεβλημένοι και σαν κατηγορούμενοι;

Τώρα λέω αντίο, ελπίζοντας πως δεν ήμουν υπερβολικά εκτός χρόνου, όπως είμαι συνήθως. Θέλω να ευχαριστήσω τους αναρχικούς συντρόφους, με τους οποίους έχω συγγένεια, για την υποστήριξη και την αλληλεγγύη που μου έδειξαν, όσο ήμουν στη φυλακή, αλλά και τώρα που είμαι έξω. Θερμούς χαιρετισμούς στους συντρόφους: Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα και στο μικρό Βίκτωρα Λάμπρο, που είναι από τα τρία του χρόνια φυγάς, μαζί με τους γονείς του.

Mario Antonio López.

Μεξικό-DF-31 Ιουλίου 2013

Σημειώσεις:

Ο σύντροφος συνελήφθη, όταν εξερράγη πρόωρα ο εμπρηστικός μηχανισμός που κουβαλούσε, στις 27 Ιουνίου του 2012, στην πόλη του Μεξικού. Αποφυλακίστηκε στις 29 Δεκέμβρη του ίδιου έτους.

Κίνημα 132: (#yo soy 132 – «#εγώ είμαι 132»), ρεφορμιστικό κίνημα, που ζητάει μια «καλύτερη και πιο δημοκρατική κυβέρνηση, στρατό και αστυνομία».

Την πρώτη Δεκέμβρη του 2012, έλαβαν χώρα διαδηλώσεις εναντίον του νέου προέδρου του Μεξικού, που αναλάμβανε καθήκοντα. Στα πλαίσια των κινητοποιήσεων, σημειώθηκαν συγκρούσεις, που κατέστειλε άγρια η καινούρια κυβέρνηση.

Πηγή: 325

Πηγή:http://erevos.squat.gr/2013/08/18/%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CF%8C-mario-tripa-lopez/

 

 

 

 

Ελεύθερο Σχολείο των Ζαπατίστας :”Όπλα μας τα λόγιά μας, η σκέψη μας, η καρδιά μας”

ζαπατιστας

Zαπατίστας : “Όπλα μας τα λόγια μας, η σκέψη μας, η καρδιά μας “

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Αυτόνομα Σχολεία

Αυτόνομες τράπεζες

“Είμαστε οι φύλακες της Μητέρας γης μας – δεν είναι εμπόρευμα, είναι η μητέρα μας.”

Στην τρίτη μέρα των μαθημάτων τους στο Ελεύθερο Σχολείο, οι Ζαπατίστας “ομολόγησαν” ότι είναι οπλισμένοι – τα όπλα τους είναι τα λόγια τους, οι σκέψεις τους και οι καρδιές τους.

Το θέμα αυτής της συνόδου ήταν η αντίσταση – με ποιόν τρόπο δηλαδή οι αυτόνομες κοινότητές τους  αντιστέκονται απέναντι σε τρία διαφορετικά, ταυτόχρονα και συνεχή είδη επιθέσεων : (1) ιδεολογικές, (2) οικονομικές, και (3) τα στρατιωτικές.

Μία από τις πιο ισχυρές ιδεολογικές επιθέσεις προέρχεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της κυβέρνησης και τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης. “Λένε ότι δεν υπάρχει φτώχεια, γεγονός που γνωρίζουμε όλοι ότι δεν είναι αλήθεια, καθώς υπάρχουν παιδιά και οικογένειες που ζουν σε χωματερές. Οι καθηγητές των Ζαπατίστας είπαν : “Μεταδίδουν τηλεοπτικές εκπομπές που δεν έχουν καμία σχέση με εμάς, άχρηστες τηλεοπτικές εκπομπές, όπως νουβέλες  και αθλητικές εκπομπές”. Θα αντιμετωπίσουν αυτές τις επιθέσεις με συνομιλίες, λαϊκές συνελεύσεις, και μέσω του ραδιοφώνου της κοινότητάς τους.


Η άλλη ισχυρή ιδεολογική επίθεση από την κυβέρνηση του Μεξικού προέρχεται από τα ωραία κτίρια των δημόσιων σχολείων, όπου οι μαθητές “δεν παίρνουν καμία εκπαίδευση, γιατί δεν παίρνει κάποιος  εκπαίδευση με την οικοδόμηση μιας όμορφης αίθουσας σχολείου, η εκπαίδευση είναι στο μυαλό και στην καρδιά μας”. Τα κτίρια αυτά αποτελούν επίθεση εναντίον των σχολείων των Ζαπατίστας. “Η κυβέρνηση χτίζει ωραία κτίρια, έτσι ώστε οι άνθρωποι να χλευάζουν τα ταπεινά σχολεία μας και τους υποστηρικτές της εκπαίδευσής μας και ν’ αρχίζουν να μην εμπιστεύονται τα αυτόνομα σχολεία μας. Σε αντίθεση με την κυβέρνηση, δεν μεταχειριζόμαστε πιστοποιητικά και διπλώματα αποφοίτησης, αλλά διδάσκουμε. Εκτός αυτού, τα εν λόγω πιστοποιητικά που παρέχουν τα σχολεία της κυβέρνησης στους νέους είναι άχρηστα καθώς δεν υπάρχουν δουλειές ούτως ή άλλως, με αποτέλεσμα οι μαθητές να παίρνουν εκπαίδευση, έτσι ώστε απλά να καταλήγουν να εργάζονται ως σερβιτόροι και μάγειρες σε εστιατόρια. “

Τα παιδιά των Ζαπατίστας προετοιμάζονται έτσι ώστε όταν μεγαλώσουν να υπηρετούν την κοινότητά τους, όχι κάποιον εργοδότη.

Οι Ζαπατίστας εκπαιδευτικοί επεσήμαναν ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης, όπως ακριβώς και η ποιότητα μιας κυβέρνησης, δεν βρίσκεται στην όμορφη εμφάνιση των κτιρίων.

«Ξεκινήσαμε την κυβέρνησή μας από ένα ταπεινό γραφείο,  στην αρχή σε ένα ταπεινό σπίτι κάποιου, αλλά η κυβέρνηση είναι στην καρδιά σας και στο μυαλό σας. Πότε είδατε έναν κακό κυβερνητικό υπάλληλο να καθαρίζει το γραφείο του, να μαγειρεύει το φαγητό του, να πλένει τα ρούχα του; Οι κυβερνητικοί μας υπάλληλοι τα κάνουν όλα αυτά πέρα από τις δουλειές της διακυβέρνησης”.


Ο άλλος τρόπος αντίστασης κατά των ιδεολογικών επιθέσεων από την τηλεόραση είναι να τα εξασκούν στο αντίθετο – αντί να βάζουν τα παιδιά τους να βλέπουν αθλητικά στην τηλεόραση και τηλεοπτικές εκπομπές, τα ενθαρρύνουν να συμμετέχουν σε αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες.

Στην τελευταία αλλά όχι λιγότερο σημαντική επίθεση εναντίον της αυτονομίας τους είναι όλα τα κοινοτικά προγράμματα της κυβέρνησης ειδικά σχεδιασμένα “για να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν,  ότι η αυτονομία μας είναι άχρηστη”. Αυτά τα προγράμματα έχουν εφαρμοστεί ειδικά στην Τσιάπας, μετά την εξέγερση των Ζαπατίστας το 1994.

Όλα αυτά τα προγράμματα “έχουν ωραία ονόματα”, είπαν, όπως :  “Ευκαιρίες που παρέχουν επιχορηγήσεις σε σχολεία, έτσι ώστε να μελετάς μόνο για να ανακαλύψεις ότι δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, ή το «Πρόγραμμα Procampo», το οποίο υποτίθεται ότι θα βοηθήσει τους αγρότες, αλλά δεν έχει κανένα σχέδιο για το πώς οι αγρότες θα πωλούν τα προϊόντα τους. Στην πραγματικότητα, τα προγράμματα αυτά κάνουν τους αγρότες να πωλούν τη γη τους, χωρίς καν να το συνειδητοποιούν “.

Επίσης, το πρόγραμμα της κυβέρνησης για τους ηλικιωμένους, με το όνομα “70 και άνω” αποτελεί μία ακόμη επίθεση κατά της αυτονομίας, δίνοντας ελάχιστα χρήματα στους ηλικιωμένους έτσι ώστε να τους χειρίζονται. Είναι απλά ένας τρόπος για να ελέγχουν το μυαλό τους.

Ανέφεραν, επίσης ότι το πρόγραμμα των σχολείων της κυβέρνησης που παρέχει πρωινό στους μαθητές, αναπτύχθηκε με σκοπό τον έλεγχο των παιδιών και των οικογενειών τους.

Τέλος, οι τραπεζικές πιστώσεις για τους αγρότες δίνονται με την προϋπόθεση της παράδοσης των τίτλων της ιδιοκτησίας τους.

Όσο για το πιο προωθούμενο πρόγραμμα του Μεξικανού Προέδρου Peña Nieto, που ονομάστηκε “Εθνική Σταυροφορία για την πείνα”,  οι Ζαπατίστας το αποκαλούν το “Εθνική Σταυροφορία Θανάτου”. Οι άνθρωποι παίρνουν τρόφιμα για 3 χρόνια, αλλά τι θα τρώνε μόλις περάσουν αυτά τα τρία χρόνια;  αναρωτιούνται. “Ποιος θα τους ταΐσει; Ποιος θα τους δώσει μια θέση εργασίας; Ποια δουλειά; “Πάνω από όλα, τα προγράμματα αυτά εμπεριέχουν μεταλλαγμένα τρόφιμα, επειδή θέλουν να ελέγχουν ό,τι τρώμε “.

Επίσης, η κυβέρνηση επιδοτεί τα σπίτια στα προάστια γύρω από τις πόλεις με φθηνά υλικά, έτσι ώστε οι άνθρωποι να εγκαταλείπουν τις κοινότητές τους, και να μεταναστεύουν στις μεγάλες πόλεις, και στη συνέχεια η κυβέρνηση παίρνει τα εδάφη τους (ejidos). Με αυτόν τον τρόπο επίσης καταστρέφουν τις κοινότητες.

“Εμείς δεν χρησιμοποιούμε τη γη ως εμπόρευμα. Η γη είναι η μητέρα μας. Την καλλιεργούμε, εργαζόμαστε σε αυτή, ζούμε από αυτή. Δεν πρόκειται να την πουλήσουμε. Είναι η μητέρα μας. Γι ‘αυτό λέμε ότι είμαστε οι φύλακες της μητέρας γης μας. “

ΟΙ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Οι αυτόνομες τράπεζες Ζαπατίστας δημιουργήθηκαν κυρίως για να αντιμετωπίσουν το ακριβό σύστημα υγείας. Οι τράπεζες παρέχουν πιστώσεις με ελάχιστο τόκο στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη από ακριβή υγειονομική περίθαλψη. Υπάρχει επίσης μια νέα τράπεζα που δημιουργήθηκε από τις γυναίκες, η BANAMAZ.

Τέλος, μίλησαν για τις συνεχείς στρατιωτικές και παραστρατιωτικές επιθέσεις που αντιμετωπίζουν εδώ και 19 χρόνια.

Τον Φεβρουάριο του 1995 ο Πρόεδρος Zedillo έστειλε 60.000 στρατιώτες ενάντια στις αυτόνομες κοινότητες για να συλλάβει τους ηγέτες του στρατού των Ζαπατίστας .

Το 1997 η κυβέρνηση εκπαίδευσε ινδικές παραστρατιωτικές ομάδες, που προκάλεσαν την σφαγή της Ακτεάλ.

Το 1998 τα γραφεία της κυβέρνησης των Ζαπατίστας δέχθηκαν επίθεση και πυρπολήθηκαν. “Αυτό που δεν συνειδητοποιούν είναι ότι η κυβέρνηση δεν βρίσκεται σε ένα γραφείο, αλλά στην καρδιά μας.”

Όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχουν συνεχείς παραστρατιωτικές και στρατιωτικές επιθέσεις σε σχολεία, γραφεία, κοινότητες και στα σπίτια ανθρώπων. Δολοφονούν τους ηγέτες τους, ή τους συλλαμβάνουν με ψευδείς κατηγορίες.Πήραμε την απόφαση να μην επιτεθούμε, επειδή είναι μια στρατηγική της κυβέρνησης για να βάζει τους Ινδιάνους να αλληλοσκοτώνονται “, εξήγησαν.

“Η κυβέρνηση προσπαθεί να μας διαιρέσει. Δημιουργεί πολιτικούς υποστηρικτές, αρχή γενομένης από τα εδάφη, όπου οι Ζαπατίστας αγρότες αποτελούν μειοψηφία και η πλειοψηφία ανήκει σε υποστηρικτές πολιτικών κομμάτων”.

“Οι υποστηρικτές των πολιτικών κομμάτων ισχυρίζονται ότι θέλουν να «οργανώσουν» τη γη μας, αλλά αυτό που πραγματικά θέλουν είναι να πάρουν τη γη μας.

Ο τρόπος που αντιστέκονται είναι με το να μην ανταποκρίνονται στις προκλήσεις τους, παρόλο που έχουν πολλούς συντρόφους τους στη φυλακή. Μερικές φορές πρέπει να μετακομίσουν οικογένειες και  κοινότητες, ακριβώς για να μην ανταποκριθούν στις προκλήσεις.

Επίσης, μίλησαν για τις ψυχολογικές επιπτώσεις των επιθέσεων μετά από τις δωροδοκίες χρημάτων και τις συκοφαντίες. Υπάρχουν οικογένειες που δωροδοκούνται, για να καταστρέψουν την αυτονομία τους. Και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επινοούν πάντα συκοφαντίες για τον υποδιοικητή Μάρκος (λέγοντας ότι κάνει διακοπές στην Ευρώπη ή εργάζεται για την επίσημη κυβέρνηση) ή λένε ψέματα για συγκρούσεις μεταξύ των δοικητών των Ζαπατίστας.

“Ο τρόπος που αντιτασσόμαστε σε κάθε νέο ψέμα, είναι εστιάζοντας στο έργο μας, γιατί έτσι θα δείξουμε στους ανθρώπους ότι όλα αυτά ειναι ψέματα.  Η αντοχή μας είναι το πιο ισχυρό όπλο που έχουμε. Η κακή κυβέρνηση δεν μπορεί να την λυγίσει. Εμείς δεν επαιτούμε και δεν δεχόμαστε ψίχουλα. Έχουμε κάνει πολύ σαφές ποια είναι τα αιτήματά μας. Είμαστε οπλισμένοι – όπλο μας είναι τα λόγια μας, η σκέψη μας και η καρδιά μας “.


πηγή :
http://www.popularresistance.org/zapatista-freedom-school-day-3-our-weapons-are-our-words-our-thinking-our-hearts/)

πηγή:http://omniatv.com/blog/3244-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B6%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%AC-%CE%BC%CE%B1%CF%82%2C-%CE%B7-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%82%2C-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CE%BC%CE%B1%CF%82