Διώκονται ποινικά εργαζόμενοι στο Γενικό Νοσοκομείο της Σάμου που αντέδρασαν στη ρατσιστική αιμοδοσία της Χρυσής Αυγής, τον περασμένο Απρίλη!
Αυτό έγινε, σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα (22/8/2013) του Ριζοσπάστη, μετά από αναφορά της διοικήτριας του Νοσοκομείου Σάμου, κας Σίδερη, στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Σάμου εναντίον των εργαζομένων! Και στη συνέχεια ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Σάμου και οι αστυνομικές αρχές προχώρησαν σε προκαταρκτική έρευνα και κάλεσαν τον πρόεδρο του Συλλόγου Εργαζομένων στο νοσοκομείο, Σταμάτη Φιλιππή, και την πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Σάμου, Ουρανία Αποστόλου, στο πλαίσιο προανακριτικής διαδικασίας. Η προκλητική αυτή κίνηση τόσο της διοικήτριας όσο και των δικαστικών και αστυνομικών αρχών έχει προκαλέσει την έντονη αντίδραση των εργαζομένων. Και μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες, θα διωχθούν ποινικά άλλοι 10 εργαζόμενοι που συμμετείχαν στην κινητοποίηση…
Θυμίζουμε ότι ο Σύλλογος Εργαζομένων αλλά και φορείς του νησιού είχαν οργανώσει τέσσερις παραστάσεις διαμαρτυρίας πριν τη ρατσιστική φιέστα των φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής και ζητούσαν από τη διοικήτρια να πάρει θέση και να μην επιτρέψει την αιμοδοσία. Μάλιστα, οι εργαζόμενοι στις 27 Απρίλη υπερασπίστηκαν τον πραγματικό χαρακτήρα της εθελοντικής αιμοδοσίας προσφέροντας οκτώ από αυτούς αίμα και σε αλλοδαπή ασθενή που κινδύνευε από αιμορραγία.
Ανακοίνωση για την υπόθεση εξέδωσε ο Σύλλογος Εργαζομένων Γενικού Νοσοκομείου Σάμου. Η ανακοίνωση γράφει, ανάμεσα σε άλλα, τα εξής:
«Στις 27 Απρίλη 2013 η φασιστική, νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή κάλεσε τα μέλη της σε πανελλαδική αιμοδοσία “μόνο για Ελληνες”, παραβιάζοντας ακόμη και την υπάρχουσα νομοθεσία και ιατρική δεοντολογία που δεν επιτρέπει καμιά φυλετική διάκριση στην εθελοντική αιμοδοσία. Με τον τρόπο αυτό εκδήλωσε για άλλη μια φορά το φασιστικό, ρατσιστικό της πρόσωπο, το στόχο της να διχάσει το λαό και τους εργαζόμενους με βάση φυλετικά κριτήρια, να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από τον πραγματικό αντίπαλο, που δεν είναι άλλος από τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που εμπορεύονται και το αγαθό της Υγείας, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες και τους μεγαλεμπόρους.
Ο Σύλλογος Εργαζομένων του Γενικού Νοσοκομείου Σάμου, λαμβάνοντας υπόψη το κάλεσμα της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία και του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, κάλεσε το υπουργείο Υγείας, το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας, τη διοίκηση του Νοσοκομείου Σάμου, τους επιστημονικούς φορείς και όλους τους φορείς του νησιού να αρνηθούν να συνεργαστούν και να ακυρώσουν την προγραμματισμένη με όρους αιμοδοσία της ναζιστικής ρατσιστικής Χρυσής Αυγής, που μοναδικός της σκοπός είναι να διχάζει το λαό και να δηλητηριάζει τις ψυχές των ανθρώπων και ιδιαίτερα της νεολαίας.
Η μαζική ανταπόκριση φορέων και του σαμιακού λαού ματαίωσε την αιμοδοσία της ρατσιστικής φασιστικής Χρυσής Αυγής με όρους. Υστερα από σχετική αναφορά της διοικήτριας του Νοσοκομείου Σάμου, κας Σίδερη, ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Σάμου διενεργεί προκαταρκτική έρευνα.
Σοβαρές ευθύνες φέρουν η διοίκηση του Νοσοκομείου αλλά και οι διωκτικές αρχές της Σάμου που, αντί να κινηθούν ενάντια σε όσους οργανώνουν ρατσιστικές φιέστες, δήθεν εθελοντικές αιμοδοσίες “μόνο για Ελληνες”, κινούν διαδικασίες ποινικών διώξεων εναντίον εκείνων που υπερασπίστηκαν τον πραγματικό χαρακτήρα της εθελοντικής αιμοδοσίας».
Η «κοινοτοπία» του φασισμού και η βαριά κληρονομιά του «μετα-»
1. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μορφές του άταφου πτώματος, των επανειλημμένων ταφών και της αμφιλεγόμενης κληρονομιάς επιστρατεύονται στην ιστορικοποίηση της μεταπολίτευσης. Όταν επανεξετάζουμε τη μετάβαση στη δημοκρατία σήμερα –στον καιρό της κρίσης, της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του νεοναζισμού και της πιο συντηρητικής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης– το ζήτημα του τέλους της δικτατορίας τίθεται και ως ερώτημα για τους αδιόρατους, άτυπους, επίμονους τρόπους με τους οποίους πλευρές της επιβιώνουν. Το ότι η χούντα με κάποιους τρόπους επιβιώνει μέσα στα διάχυτα ανθεκτικά της υπολείμματα δεν σημαίνει και ότι δεν έχει τελειώσει, με μια έννοια. Είναι όμως τελεσίδικα νεκρή; Πώς στοιχειώνει το ζωντανό παρόν; Έχει διακόπτη off ο φασισμός; Αυτή είναι άλλωστε η προβληματική για την ενοχλητικά παράδοξη μορφή του «φαντάσματος» που μας έχει προσφέρει ο Ζακ Ντεριντά, όταν θέτει το ερώτημα: «Πώς μπορεί να είναι εδώ, εκ νέου, όταν ο χρόνος του έχει παρέλθει;». Η χούντα, λοιπόν, έχει τελειώσει αλλά η κληρονομιά της επιβιώνει, με διάφορες μορφές, στο πολιτικό μας παρόν: στον αυταρχισμό, στην καταστολή, στην αποψίλωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, στη νέα εθνικοφροσύνη, στην επέλαση του νεοναζισμού.
2. Η εναντίωση στη μεταπολίτευση επιστρατεύεται από το ηγεμονικό μπλοκ διαχείρισης της κρίσης ως υπέρτατο τεκμήριο πολιτικής και εθνικής ορθότητας. Επιστρατεύεται μάλιστα ως τεχνολογία αντι-κριτικής, με τη μορφή του αυταρχικού ιδεολογικού δόγματος: όσοι/ες διαφωνούν με την τρέχουσα πολιτική διευθέτηση είναι υποστηρικτές του «λαϊκισμού», της «οπισθοδρόμησης», των «διεφθαρμένων συντεχνιών», και, μετωνυμικά, της μεταπολίτευσης.
Το «ρεύμα» της αντι-μεταπολίτευσης είναι ετερογενές: το φάσμα του εκτείνεται από τους νεοφιλελεύθερους θιασώτες του εθνοσωτήριου μονόδρομου έως τους ακροδεξιούς νοσταλγούς της επταετίας που μιλούν για τον «μύθο του Πολυτεχνείου»και αναβιώνουν το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Άλλωστε, ο κυνικός στιγματισμός της μεταπολίτευσης έφερε την ακροδεξιά στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», πλήρως νομιμοποιημένη ως εθνικά «υπεύθυνη» δύναμη. Άνοιξε έτσι ο δρόμος στη νεοναζιστική ακροδεξιά, το φασισμό και το μίσος για τη διαφορά, που σήμερα δηλητηριάζουν τον δημόσιο βίο.
Η «υπαρξιακή» πρόκληση με την οποία αναμετριόμαστε σήμερα ως Αριστερά είναι να μη βάλουμε στη θέση της αντι-μεταπολίτευσης μια αμυντική υπεράσπιση της «Μεταπολίτευσης», με την έννοια της επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση ή της άνευ όρων υπεράσπισης «κεκτημένων». Οφείλουμε να υπερασπιστούμε τους αγώνες της Αριστεράς και των κινημάτων (εργατικού, φοιτητικού, φεμινιστικού κτλ) για κοινωνική αλλαγή. Ενώ η Αριστερά αγωνίστηκε με πάθος ενάντια στη χούντα και για την πραγματική δημοκρατία, το «κράτος της Μεταπολίτευσης» ήταν δημιούργημα των πολιτικών που υπηρέτησαν αυτοί που σήμερα κανοναρχούν στη νεοσυντηρητική δοξασία.
3. Στα συμφραζόμενα της σημερινής αυταρχικής δημοκρατίας, τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα νοούνται ως αποτρόπαιες ιδεοληψίες της μεταπολίτευσης που υπονομεύουν την «εθνική προσπάθεια». Η ανατροπή μάλιστα των κατακτήσεων φυσικοποιείται στο όνομα μιας επιτακτικής έκτακτης ανάγκης και μιας πολιτικής θεολογίας της (ανθρώπινης) «θυσίας».
Οι αδιαμφισβήτητες ασυνέχειες της σημερινής αστικής δημοκρατίας προς τη δικτατορία δεν πρέπει να επισκιάζουν και τις συνέχειες: τις επιβιώσεις και αναβιώσεις, τις μεταλλάξεις και τις κληρονομιές της δικτατορίας. Η Αριστερά πρέπει να εμπλέκεται ενεργά σε έναν συνεχή αγώνα ενάντια στις συνθήκες που καθιστούν αυτή την κληρονομιά ενεργή.
Η Αριστερά καλείται να κρατά ενεργοποιημένη, ανανεωτική και ριζοσπαστική τη σχέση της με τη δημοκρατία, και δεν έχει φυσικά ανάγκη από υπεραπλουστεύσεις του τύπου «ζούμε μια χούντα». Ασφαλώς και δεν μπορεί να έχει αυταπάτες για τη σύγχρονη αστική φιλελεύθερη δημοκρατία της κοινωνικής αδικίας, των απολυταρχικών μεθόδων και των ταξικών, εθνοκεντρικών και έμφυλων περιχαρακώσεων. Η Αριστερά υπερασπίζεται αυτό που δεν υπάρχει ακόμη. Και στο όνομα αυτού αγωνίζεται ενάντια στις συνθήκες που μετατρέπουν το φασισμό σε «κοινοτοπία».
4.Ο ιατρικός λόγος του φόβου και της ασφάλειας –η λογική του «γύψου»– επιστρατεύεται για να ρυθμίσει την ομοθυμία του πληθυσμού περιχαρακώνοντάς την, με οριοθετήσεις βιολογικού τύπου, από τα κάθε λογής «ξένα σώματα». Έτσι, η κρατική εξουσία μετέρχεται τον ρατσισμό, εγγράφοντάς τον στους μηχανισμούς της. Το ιδεολόγημα της κοινωνικής θεραπευτικής συνιστά τεχνική εμπέδωσης μιας ασφαλούς και αρραγούς ισορροπίας του «συνόλου», με γνώμονα τις προδιαγραφές του φύλου, της φυλής, της εθνότητας, της σεξουαλικότητας, της κοινωνικής τάξης και του παραγωγικού πληθυσμού. Οι βιοπολιτικές διαχωριστικές γραμμές που περιγράφουν τα όρια του πολιτικού σώματος βαθαίνουν και φυσικοποιούνται, καθώς η κρίση γίνεται πρόσφορο έδαφος για τη νομιμοποίηση καθεστώτων «νόμου και τάξης» καιεγκατάλειψης στον θάνατο των όποιων παρείσακτων και μη ανταγωνιστικών.
Η νόρμα της εθνοφυλετικής καθαρότητας που περιφρουρείται μέσω της πολεμικής αρρενωπότητας είναι η θεμελιώδης δέσμευση της νεοναζιστικής οργάνωσης. Εδώ ανιχνεύει κανείς τρεις (τουλάχιστον) διαστάσεις που συνθέτουν ένα ταυτόχρονα «παλιό» και «νέο» φαινόμενο: τη λανθάνουσα αλλά επίμονη κληρονομιά της Χούντας στο νεοελληνικό φαντασιακό, τον νεοσυντηρητισμό που εδράζεται στην κρίση και στη νεοφιλελεύθερη αυταρχικοποίηση, αλλά και τις ανθεκτικές κοινωνικές, πολιτισμικές και ιδεολογικές νόρμες (πατριαρχικές, εθνικιστικές, σεξιστικές και ομοφοβικές) που διέπουν τη μεταπολιτευτική νεοελληνική κοινωνία. http://enthemata.wordpress.com/2013/04/21/aathan/
δειτε και πεθανετε στα γελια:Ημίγυμνοι χρυσαυγίτες παριστάνουν τους «Ράμπο» σε ποτάμι της Πελοποννήσου
Οι φυσιολατρικές ευαισθησίες της Χρυσής Αυγής φαίνεται πως δεν σταματούν στην «Εθνικιστική κατασκήνωση Κρήτης» όπου επιδόθηκαν σε αρχαιοελληνικά αθλήματα. Η τοπική οργάνωση Νίκαιας του ακροδεξιού κόμματος έκανε επίσης κατασκήνωση τον 15Αύγουστο, με τους ημίγυμνους χρυσαυγίτες να παίζουν μποξ στην αμμουδιά, να σκαρφαλώνουν καταρράκτες και να εξερευνούν σπήλαια σε ρόλο «Ράμπο».
Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της τοπικής οργάνωσης, τα μέλη της Χρυσής Αυγής έκαναν «ανάβαση-κατάβαση πλαγιάς, αναρρίχηση, μπάνιο στα κρύα νερά του ποταμού, εξερεύνηση σπηλαίου, αθλοπαιδίες, σεμινάρια επιβίωσης και προσανατολισμού στη φύση», με κύριο στόχο την πνευματική και σωματική τους ανάταση.
«Επίσης οι συναγωνιστές είχαν την ευκαιρία να συσφίξουν τις μεταξύ τους σχέσεις, να συζητήσουν αλλά και να κατηχηθούν ιδεολογικά, αφού σε διάστημα τριών ημερών έγιναν πέντε ιδεολογικές συζητήσεις. Βεβαίως εκτός των προγραμματισμένων δραστηριοτήτων υπήρξε ελεύθερη ώρα στην οποία οι συναγωνιστές έκαναν περιπάτους ή χαλάρωναν» καταλήγει το άρθρο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του ακροδεξιού κόμματος.
(Αναδημοσίευση από το iefimerida.gr)
αλλα εγω το βρηκα εδω:http://www.topontiki.gr/article/57409