ΚΑΝΕΝΑΣ/-ΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ
Στα σχολεία μας τον τελευταίο καιρό η τρομοκράτηση των συναδέλφων εκπαιδευτικών σε σχέση με το πόσο “αρεστοί” είναι στο υπουργείο παιδείας ή το πόσο καλά κάνουν τη δουλειά τους έχει σπάσει τις σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας μεταξύ μας και επιπλέον υπονομεύει την όποια σκέψη αντίδρασης στην πολιτική που ακολουθείται και συμμετοχής σε απεργία .
Για τις 22 Μάρτη έχουν προαναγγελθεί οι πρώτες απολύσεις συναδέλφων μας, εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι οι πρώτες απολύσεις μόνιμων εκπαιδευτικών τα τελευταία 100 χρόνια, με ένα σύντομο διάλειμμα την περίοδο της χούντας. Κι εμείς τι κάνουμε; Θα τους αφήσουμε μόνους, σαν να μην έρχεται ύστερα η δική μας σειρά;
Η ΑΔΕΔΥ για άλλη μια φορά κηρύσσει μια απεργία για την τιμή των όπλων, ενώ στο παρελθόν έχει σαμποτάρει τους αγώνες, ενεργώντας καταστρεπτικά για την ενότητα του κλάδου και τη συμπόρευση των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων.
Ακόμη και αναιρώντας την προκήρυξη απεργίας για τις 13 και 14 Μάρτη , συνδικαλιστικοί φορείς, που τόσα χρόνια θέλουν να βγάζουν την ουρά τους απέξω και να κρατούν με θρησκευτική ευλάβεια την πολιτική τους καθαρότητα , πίεσαν και κατάφεραν να αποφασιστούν απεργίες χωρίς υπόσχεση συνέχειας, χωρίς ουσιαστική συμπόρευση με άλλους κλάδους και με μικρό ποσοστό συμμετοχής . Τέτοιοι ρήτορες προσπαθούν να πείσουν ότι ξέρουν την αγωνία των συναδέλφων και ότι μπορούν να διασφαλίσουν την αρμονικότητα στις εργασιακές τους διεκδικήσεις.
Ο τρόπος , ο σκοπός και τα εργαλεία διεκδίκησης ανήκουν σε όσους έχουν την ανάγκη να μιλήσουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και παλεύουν ενάντια σε αυτά. Υπήρχαν πολλοί συνάδελφοι στην πρωτοβάθμια που κοιτούσαν με το τηλεσκόπιο τον αγώνα των καθηγητών, οι οποίοι αντιδρούσαν στις διαθεσιμότητες, που σε λίγες μέρες θα γίνουν απολύσεις , και ακόμη ανενόχλητοι συνεχίζουν να δουλεύουν σε σχολεία με λίγο υλικό , με επισφαλείς σχέσεις εργασίας , σε σχολεία που κλείνουν ή θα κλείσουν, με συναδέλφους που τώρα , μέσα Μάρτη, θα υπογράψουν την πρώτη τους πρόσληψη . Άραγε τι συμβαίνει στον σύγχρονο εκπαιδευτικό; Αναρωτιέται ακόμη για το εργασιακό του μέλλον , τρέφει ακόμη αυταπάτες ότι θα μείνει ανέγγιχτος από την κοινωνική και πολιτική κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, που, εκτός από οικονομικά εξαθλιωμένο, τον θέλει και μορφωτικά και εργασιακά φτωχότερο , εθνικιστή και φασίστα;
Ας μη λησμονούμε πως το δικαίωμα στην απεργία κατακτήθηκε, δεν εκχωρήθηκε από κανέναν σοσιαλιστή ηγέτη ούτε του παρελθόντος ( χρυσή εικοσαετία …), ούτε του μέλλοντος . Οι απεργίες , οι συνελεύσεις , ο συνδικαλισμός δεν είναι γραφικές και παρωχημένες δομές που βλάπτουν ή είναι για τους ειδήμονες συνδικαλιστές. Είναι ο λόγος που ορθώνει ο κάθε εργαζόμενος , η καθεμία εργαζόμενη απέναντι στις πολιτικές νουθεσίας και κοινωνικού στραβισμού. Ο “γιαλός” ίσως να είναι ξεκάθαρα στραβός και θολός , εμείς όμως θα συνεχίσουμε ακόμα να αρμενίζουμε στραβά ,περιμένοντας την πολιτική αλλαγή από τα πάνω ή θα πάρουμε τη ζωή μας και το συνδικαλισμό στα χέρια μας;
Οι συνελεύσεις τόσο στις ΕΛΜΕ όσο και στους συλλόγους των δασκάλων γίνονται με μικρή συμμετοχή και με πολλά αναμασήματα και φαύλους κύκλους .Ακόμα και οι πιο ειλικρινείς και πολιτικά “αθώοι” συνάδελφοι, προσπαθώντας να βγάλουν άκρη με τους ελιγμούς του υπουργείου και τις συμπληρωματικές εγκυκλίους, αδυνατούν να συζητήσουν και να αποφασίσουν για το ποια τακτική απάντησης θα ακολουθήσουν.
Η αντίσταση όμως σε εγκυκλίους και νόμους που ψηφίζονται σε κλειστές και άδειες αίθουσες είναι το επίδικο και η μόνη διέξοδος από τον πολιτικό στραγγαλισμό . Άλλωστε, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες του κόσμου, οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση αντιστέκονται , απεργούν . Το κλείσιμο των σχολείων, η υπολειτουργία τους, ο αποκλεισμός μαθητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση αφορά όλους τους συναδέλφους και όχι μόνο αυτούς που τα ζουν άμεσα. Η ιδιωτικοποίηση των σχολικών μονάδων έχει αρχίσει και το πρώτο βήμα είναι η προσπάθεια εφαρμογής της αξιολόγησης. Τα μπόνους και τα ποσοστά μόνο σε χαρακτηριστικά ιδιωτικού φορέα παραπέμπουν και απέχουν πολύ από το «δημόσιο, δωρεάν σχολείο για όλους», για το οποίο μέχρι τώρα παλεύουμε.
Η απεργία είναι ακόμη ένα δικαίωμα που πρέπει να διαφυλάξουμε. Πολλοί συνάδελφοί μας στην ιδιωτική εκπαίδευση προσπαθούν για να το έχουν .Το κόστος του χαμένου μεροκάματου θα έπρεπε να μας πεισμώνει, όχι να μας υποδουλώνει ,και να αναλογιζόμαστε αυτά που μας έκλεψαν, σχεδόν χωρίς δική μας αντίσταση, με τις μειώσεις μισθών, τα χαράτσια και τους φόρους που έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια. Τέλος ,δεν πρέπει να ξεχνιέται ο κοινωνικός ρόλος που έχει ο /η εκπαιδευτικός. Όσο δεν αντιστέκεται γίνεται δούλος. Τι άλλο μπορεί να εμφυσήσει σε ένα παιδί ένας υποταγμένος δάσκαλος παρά λύπη και κούραση για τη ζωή και τη μάθηση;
Το επόμενο μάθημα λοιπόν ας είναι η απεργία.