Η δημοσιοποίηση της συνομιλίας του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκου με τον υπαρχηγό και δελφίνο της Χρυσής Αυγής και εκλεγμένο Μίστερ εθνικιστική κοιλίτσα 2012 Λιάκο Κασιδιάρη στο κοινοβουλευτικό γραφείο των ναζιστών και τα απολογητικά μυξονιαουρίσματα του πρώτου προς τον δεύτερο αναφορικά με τις συλλήψεις στελεχών και βουλευτών της Χρυσής Αυγής, άνοιξε για ακόμα μία φορά το κουτί με τις σαχλαμάρες αναφορικά με το φασιστικό φαινόμενο και τη σχέση του με την εξουσία.

Αναφορές περί «παρακράτους», εκκλήσεις για τη σωτηρία της δημοκρατίας και προσφυγή στις κάλπες προκειμένου να υπάρξει κοινοβουλευτική διέξοδος από την πολιτική κρίση, είναι η επαναλαμβανόμενη επωδός ακόμα και πολλών εξ αυτών που έως προχθές κυβερνούσαν μαζί με τα ακροδεξιά υποκείμενα των μυστικών υπηρεσιών που σήμερασήμερα καταγγέλλουν.

Πίσω από αυτού του τύπου τις σπαραξικάρδιες εκκλήσεις, προσπαθεί χωρίς επιτυχία να κρυφτεί η συνήθης ανάλυση της κοινοβουλευτικής ή μη αριστεράς ότι το Κράτος αποτελεί έναν ουδέτερο μηχανισμό τον οποίον οι φασίστες προσπαθούν να διεμβολίσουν και να αλώσουν και τον οποίον εμείς οφείλουμε να υπερασπιστούμε ως τέτοιον. Από εκεί προέρχεται και η παντελώς ανορθολογική έννοια του «παρακράτους», που υπονοεί ότι υπάρχει ένα άλλο, πραγματικό «Κράτος», διαφορετικό από αυτό που φαίνεται και του οποίου εμείς είμαστε οι εγγυητές.

Για να σταθεί αυτή η παράλογη λογική, χωρίς καμία επιφύλαξη βαφτίζονται ως «παρακράτος» οι πιο επιφανείς εκπρόσωποι του ίδιου του Κράτους: βουλευτές, υπουργοί, γραμματείς υπουργικών συμβουλίων, αστυνομικοί, δικαστικοί και –αν χρειαστεί- και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Κι όμως, «είναι το Κράτος ηλίθιε». Είναι το Κράτος, αυτή η βασική σχέση του καπιταλισμού, που δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει ουδέτερη, που είναι εχθρική προς την κοινωνία και την Εργασία, γιατί δημιουργήθηκε και υπάρχει ακριβώς για την αναπαραγωγή του καπιταλισμού.

Είναι το Κράτος, αυτός ο μηχανισμός της κυρίαρχης τάξης που δεν ενδιαφέρεται για δημοκρατίες και δικτατορίες, κοινοβούλια και φασισμούς, αρκεί να γίνεται η δουλειά του, που είναι η καθυπόταξη της Εργασίας στα δεσμά του Κεφαλαίου.

Είναι το Κράτος, αυτός ο φορέας καταστολής, υποδούλωσης και ενσωμάτωσης, που στην Ιστορία ντύθηκε πολλές φορές με τον μανδύα της δημοκρατίας κι άλλες τόσες τον μανδύα του φασισμού και δεν θα διστάσει να φορέσει και τους δύο μαζί, αρκεί να είναι αυτή η συνθήκη υπό την οποία μπορεί να συντρίψει την εργατική τάξη και να την παραδώσει σιδηροδέσμια στους οικονομικούς και πολιτικούς δυνάστες της.

Η ιδέα ότι μπορούμε να πολεμήσουμε τον φασισμό στο όνομα ενός καπιταλισμού στον οποίον λειτουργούν οι θεσμοί, πληρώθηκε πολλές φορές στην ιστορία με αίμα και με εκατομμύρια νεκρούς χωρίς δικαίωση.

Οι χιμπαντζήδες της Χρυσής Αυγής, τα καθίκια της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, οι μηχανισμοί της «δικαιοσύνης» και της τάξης, είναι τμήματα του ίδιου αυτού Λεβιάθαν, από τη συντριβή του οποίου εξαρτάται η ελευθερία μας.

Δεν θα τσακίσουμε τον φασισμό, παρά συντρίβοντας τον καπιταλισμό και το Κράτος που τον γεννάνε και τον χρειάζονται. ΣήμεραΣήμερα, περισσότερο από ποτέ, «δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με την κυβέρνηση, αλλά σε πείσμα της κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν πολεμά μέχρι τέλους τον φασισμό, γιατί οι αστοί είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν σε αυτόν κάθε φορά που βλέπουν την εξουσία να τους γλιστρά από τα χέρια».

Η μπόχα που αναδύεται τις τελευταίες μέρες από τα σαλιαρίσματα των στελεχών της κυβέρνησης με τους θρασύδειλους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής δεν είναι παρά η επιβεβαίωση της πραγματικότητας ότι ο φασισμός είναι τμήμα του Κράτους, σώμα από το σώμα του και αίμα από το αίμα του.  Ο αντιφασιστικός αγώνας, είτε θα είναι εργατικός, αντικαπιταλιστικός και αντικρατικός είτε δεν θα υπάρχει.

-ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΕΣ ΤΟΥΣ, ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ

-ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

-ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

-ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ