Σύμφωνα με την ανακοίνωση της αστυνομίας ο 41χρονος συνιδιοκτήτης της καφετέριας συνελφήθηκε, επειδή πυροβόλησε στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας στην οποίο συστεγάζεται το κατάστημά του.

Ο συνιδιοκτήτης της καφετέριας Scherzo Δ. Τυρολόγος, κατηγορείται ότι στις 29 Ιανουαρίου επιτέθηκε με γροθιές στον 25άχρονο μετανάστη από το Πακιστάν , Γ.Σ., τον οποίο απασχολούσε επί πέντε μήνες για μόλις 10 ευρώ μεροκάματο για 14 ώρες δουλειάς και του χρωστούσε πάνω από 400 ευρώ. Ο Γ.Σ. βρέθηκε στο κατάστημα για να εισπράξει μέρος των χρημάτων που διεκδικούσε προχωρώντας σε καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας, όταν ο πρώην εργοδότης του τον γρονθοκόπησε, αφαιρώντας του τσάντα με έγγραφα και χρήματα, ενώ από τα χτυπήματα ο Γ.Σ. νοσηλεύθηκε για τρεις ημέρες.
Ο ιδιοκτήτης επιμένει ότι δεν τον χτύπησε και ότι ο εργαζόμενος έφυγε οικειοθελώς. Ωστόσο το χθεσινό επεισόδιο, μόνο ως ένδειξη αθωώτητας δεν μπορεί να εκληφθεί. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της αστυνομίας ο 41άχρονος συνιδιοκτήτης της καφετέριας συνελφήθηκε, επειδή πυροβόλησε στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας στην οποίο συστεγάζεται το κατάστημά του. Στο σημείο βρέθηκαν δέκα κάλυκες κυνηγετικής καραμπίνας, ενώ το όπλο και οι κάλυκες κατασχέθηκαν.

http://www.efsyn.gr/

https://athens.indymedia.org/post/1525226/

Είναι γεγονός, ότι από τότε που η γεωπολιτική κατέλαβε πρωτεύοντα ρόλο στις αναλύσεις περί διεθνών ζητημάτων (με υπαιτιότητα και της αριστεράς) μοιάζει να έχει ξεχαστεί η ταξική πάλη και τα ίδια τα συμφέροντα των καταπιεσμένων-εκμεταλλευομένων. Το τελευταίο διάστημα με αφορμή την κρίση στην Ουκρανία «ακούστηκαν» διάφορες αναλύσεις περί των διεθνών συμφερόντων, «μαλακών υπογαστρίων» κλπ, για την ταμπακιέρα, όμως, μάλλον, δεν ακούστηκε τίποτε, πέρα από κάποιες γενικόλογες αναπαραγωγές των κλασσικών φαντασιακών ιδεολογικής κοπής, που μικρή σχέση έχουν με την πραγματικότητα.

Η νέα συγκυρία μπορεί να αποδοθεί πολύ εύληπτα, εάν υπογραμμίσουμε ότι 70 χρόνια μετά την διάλυση του φασιστικού/ναζιστικού άξονα, ο ναζισμός κατορθώνει να αποτελεί δύναμη συγκυβέρνησης σε μια τεράστια χώρα στις παρυφές της Ευρώπης με 45 εκατομμύρια πληθυσμό ελέγχοντας ένα μεγάλο κομμάτι του στρατού και της αστυνομίας, έχοντας εντάξει τα μέλη των ναζιστικών οργανώσεων στον εθνικό στρατό. Αυτή η πραγματικότητα αποτελεί την κορυφαία νίκη του φασισμού τις τελευταίες δεκαετίες παγκοσμίως.

Το κατατεθειμένο σχήμα κατανόησης και επεξεργασίας του νέο-ναζισμού στο παγκοσμιοποιημένο πλέγμα οικονομικής συναλλαγής επιβεβαιώνεται πλήρως. Ο νέο-ναζισμός αποτελεί το οπλισμένο χέρι των ελίτ, συγκεντρώνοντας ένα κομμάτι εξαθλιούμενων μικροαστών εξαργυρώνοντας πολιτικά το απόθεμα μίσους που διαμορφώνει το εθνικιστικό φαντασιακό. Αυτή η δυναμική αναλαμβάνει το ρόλο της ρατσιστικής εξόντωσης, της αντιεξέγερσης και της αναπαραγωγής του σοβινισμού ως εύφλεκτου υλικού για κάποια πολεμική απόπειρα.

Παρόλα αυτά, όσο απάνθρωπη κι αν είναι αυτή η πολιτική, καταλαμβάνει έναν δευτερεύοντα λόγο στο πολιτικό και οικονομικό προσκήνιο καθώς οι ναζί παραμένουν το κοπρόσκυλο των αστικών κυβερνητικών δυνάμεων οι οποίες είναι επιφορτισμένες να αποφασίζουν για τα πρωτεύοντα: ένταξη στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε., μείωση μισθών, αποσάθρωση των κοινωνικών και εργατικών κεκτημένων, επιβολή με λίγα λόγια όλου του πακέτου μέτρων και πολιτικών που έχουμε γνωρίσει καλά και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Το σύγχρονο δόγμα του «δημοκρατικού ολοκληρωτισμού» βρίσκει τις απαραίτητες δυνάμεις, στους κατάλληλους ρόλους, για να υπάρξει και να διατηρηθεί αλώβητος ο μηχανισμός εξουσίας και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις που αφορούν στην ανάγνωση του ρόλου του ναζισμού σήμερα, δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι πρέπει να υποβαθμιστεί η αυτοδύναμη και αυτοτελής απειλή που συγροτεί. Όχι τόσο, ως ένα ολοκληρωμένο πολιτικό/ιδεολογικό σχέδιο που έχει στόχο να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση εξουσίας, αλλά γιατί συνεχίζει να αποτελεί την εφαρμοσμένη βιοπολιτική της εξουσιαστικής βίας στην χειρότερή της μορφή. Η συμμετοχή ναζιστών σε οποιαδήποτε κυβέρνηση ακόμη και σε σύμπραξη με τους αστούς παραμένει κορυφαίο κριτήριο για το επαναστατικό κίνημα ώστε αυτό να κατανοήσει την πλέον κρίσιμη καμπή της ταξικής πάλης. Εαν δεν έχει, δε, προετοιμάσει την οριστική πάλη με την εξουσία θα υποστεί μια συντριπτική ήττα.

Ας επανέλθουμε όμως στο Ουκρανικό ζήτημα. Αφού λοιπόν ακούστηκαν όλα αυτά εν είδει ανάλυσης αστικής επιφυλλίδας, δυο δρόμοι φάνηκαν να ανοίγονται για το επαναστατικό κίνημα, ο ένας θα αναμετριόταν άλλη μια φορά με τον «ιμπεριαλισμό», -εννοώντας τον αμερικάνικο- ακολουθώντας την πεπατημένη του β’ παγκοσμίου πολέμου. Τι κι αν δεν υπάρχει ΕΣΣΔ για να βαυκαλίζονται οι καταπιεσμένοι για μια τάχα πατρίδα τους, τι κι αν ο αντιιμπεριαλισμός αυτός έφτιαξε προτάσεις ζωής όπως η Βόρεια Κορέα όταν πετύχαινε και «εθνική ανάπτυξη» με την σοσιαλδημοκρατική υποστήριξη των ντόπιων ελίτ όταν αποτύγχανε; Τι κι αν πλέον όλοι αντιλαμβάνονται αυτό που συνέβαινε από πάντα: ότι δηλαδή τα κέντρα του «ιμπεριαλισμού» είναι πoλλαπλά οριοθετούνται απο τις καπιταλιστικές κι εξουσιαστικές σχέσεις και συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Με βάση λοιπόν αυτή την εκτίμηση όσο εμείς θα κυνηγάμε το άπιαστο φάντασμα του ιμπεριαλισμού, ο φασισμός στην Ουκρανία θα ξερνάει πτώματα.

Η άλλη οπτική συγκροτήθηκε γύρω από το δόγμα των «ίσων αποστάσεων». Με βάση αυτό, η ιδεολογία ή τα προτάγματα των αντιστεκομένων αποτελούν ένα αδιάσειστο άλλοθι αδράνειας από μέρους του επαναστατικού κινήματος. Αυτή η θέση που βρίθει ιδεολογικής καθαρότητας δεν λαμβάνει υπόψιν της καθόλου τα πραγματικά δεδομένα. Οι ναζί της κυβέρνησης της Ουκρανίας επιχειρούν να εξοντώσουν εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες ταυτόχρονα με τους πολιτικούς τους αντιπάλους και τους αντιφασίστες. Τα γεγονότα της Οδησσού με την μαζική πυρπόληση ζωντανών ανθρώπων αποδεικνύουν αυτή την θέση με τον χειρότερο τρόπο.

Θέλοντας να ανοίξουμε το διάλογο στο εγχώριο επαναστατικό κίνημα, καταθέτουμε ένα ερώτημα στη βάση ενός μελλοντικού παραδείγματος: σε μια (πιθανή) κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-Χρυσής Αυγής, ενώ οι αστοί ασχολούνται με την απομύζηση του λαού, οι ναζί στέλνονται στη Θράκη για να κάνουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον της Μουσουλμανικής μειονότητας. Εάν σε αυτή την περίπτωση τα θύματα της βίας, οπλιστούν και επιτεθούν αναζητώντας συμμάχους με βάση και την εθνοτική τους ταυτότητα, το επαναστατικό κίνημα της Ελλάδας θα κρατήσει ίσες αποστάσεις γιατί δεν το ενδιαφέρουν οι διάφοροι εθνικισμοί, ή θα επιτεθεί άμεσα στο ελληνικό κράτος και τους φασίστες;

Ο μόνος τρόπος να απεμπλακεί η απελευθερωτική συνθήκη από τα ψευτο-διλήμματα που θέτουν οι κυρίαρχοι όλων των εθνικών -και άλλων- αποχρώσεων είναι να πολεμήσει ενάντια στο φασισμό και τον καπιταλισμό. Γιατί όσοι μοιράζονται τον αγώνα δικαιούνται απ’ την ιστορία να συμμετέχουν στη διαμόρφωση της λαϊκής βούλησης.

Έτσι για να δικαιούσαι να λες: “ούτε Δεξιός Τομέας ούτε Πούτιν” -αν είσαι αναρχικός στο Κίεβο- οφείλεις να πολεμάς τον Ουκρανικό ναζισμό, αλλιώς κάνεις απλώς δήλωση νομιμοφροσύνης στους φασίστες. Κι εν κατακλείδι το δικαίωμα στην άποψη και το φιλοσοφείν το κερδίζει το κίνημα πολεμώντας κι όχι ιεραρχώντας τη «δημοκρατικότητα» των καθεστωτικών επιλογών.

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

22.05.2014

Με τον Μιχάλη, που στους αναρχικούς της δεκαετίας του ’70 ήταν γνωστός σαν Κόκκορας, γνωριζόμασταν από το 1977 που δικάστηκε για την συμμετοχή του στην “Επιτροπή ενάντια στην επιστημονική καταπίεση”.

Ο Μιχάλης ο Πρωτοψάλτης, που αργότερα του κόλλησαν το παρατσούκλι Κόκκορας, λόγω του ότι έβγαλε το αναρχικό περιοδικό ‘Ο Κόκκορας που λαλεί στο σκοτάδι’, ο Γιώργος ο Λέτσιος, μαζί με την Σοφία Αργυρίου, τον Νίκο Μπαϊκούση, με το παρατσούκλι Βαρώνος, , τον Σάκη Παπαδόπουλο, με το παρατσούκλι Καρχαρίας, που αργότερα έγινε φωτορεπόρτερ, έναν άλλο με το παρατσούκλι Μαρκήσιος, έναν Μάριο και τον Αντωνάκη τον Γκιών, καταδικάστηκε στα τέλη ’76, αρχές ’77 σε έντεκα μήνες φυλακή, γιατί στο μπαλκόνι των γραφείων της ‘Επιτροπής ενάντια στην επιστημονική καταπίεση’ υπήρχε το πανώ ‘ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ’. Η Επιτροπή στεγαζόταν στο δικηγορικό γραφείο του δικηγόρου Γιώργου Νταλιάνη, ο οποίος έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, και το βιβλίο ‘Φεντεραλισμός, Σοσιαλισμός, Αντιθεολογισμός’ του Μιχαήλ Μπακούνιν, εκδόσεις ‘Ελεύθερος Τύπος’και έχει γράψει, μεταξύ άλλων, το βιβλίο ‘Το Σύμπαν της Ιεραρχίας’. Αυτό το σύμπαν τον κατάπιε και βρισκόταν κλεισμένος εδώ και πολλά χρόνια στο Δημόσιο Ψυχιατρείο, υφιστάμενος στο πετσί του την επιστημονική καταπίεση.

Η δίκη που είχε γίνει τότε υπήρξε αρκετά επεισοδιακή, γιατί στην πρόκληση των δικαστών να κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για τους αναρχικούς, απάντησε ο ιδιαίτερα γνωστός στην εποχή του αναρχικός εκδότης και αγωνιστής Χρήστος Κωνσταντινίδης, με το να πεταχτεί μέσα από το ακροατήριο και να τους πει ότι δεν τους αναγνωρίζει και ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να δικάζουν εμάς τους αναρχικούς. Η έκρηξη της αγανάκτησης του Χρήστου έκανε τους δικαστές να διατάξουν την κράτησή του και αυτό με την σειρά του έκανε τον Γιώργο το Φρήκ να πάθει επιληπτική κρίση και να πέσει στο πάτωμα και να χτυπιέται. Η δίκη διακόπηκε και όταν, τελικά, συνεχίστηκε κατέληξε, γύρω στις 4 η ώρα το πρωί, σε καταδίκη των 8 κατηγορουμένων σε 11 μήνες φυλακή με ανασταλτικό αποτέλεσμα της έφεσης. Στο Εφετείο, μετά κάποιους μήνες, αθωώθηκαν.

Το 1977 είχε επίσης καταδικαστεί και για το περιοδικό του, επειδή είχε οδηγίες κατασκευής βόμβας μολότοφ, αλλά δεν μπήκε στην φυλακή. Μπήκε όμως τον Οκτώβρη του 1977, σαν ηθικός αυτουργός μαζί με άλλους εκδότες επαναστατικών εντύπων και τον Νικόλα Άσιμο, για τα επεισόδια που γίνανε στην Αθήνα από αναρχικούς σαν διαμαρτυρία για την δολοφονία των ανταρτών πόλης Αντρέα Μπάαντερ, Γκούντρουν Έσλιν και Γιαν Καρλ Ράσπε, μέσα στα κελιά τους στις φυλακές Σταμχάιμ στη Γερμανία. 

Μετά από ένα-ενάμιση μήνα βγήκε, όπως και οι άλλοι και τα επόμενα χρόνια έβγαλε και δεύτερο και τρίτο τεύχος του περιοδικού του “Ο Κόκκορας που λαλεί στο σκοτάδι”. Εκείνη την εποχή (τέλος της δεκαετίας του 1970) πρωταγωνίστησε στους αγώνες συμπαράστασης σε εμένα και την Σοφία Κυρίτση, που το 1978 μας καταδίκασαν σε 9 και 5 χρόνια φυλακή αντίστοιχα, για κατασκευή, κατοχή και απόκρυψη 8 βομβών μολότοφ. Στο περιοδικό του υπήρχε εκτεταμένο αφιέρωμα στους αγώνες που γινόταν τότε για συμπαράστασή μας.

Μπορεί μετά την αποφυλάκιση της Σοφίας κι εμένα, το 1981, να μην συνεργαστήκαμε πολιτικά, όμως διατηρήσαμε κάποιες φιλικές σχέσεις και ο Σεπτέμβρης του 1984 μας βρήκε στην Διεθνή Συνάντηση των Αναρχικών που έγινε στην Βενετία, με παρουσία πολλών γνωστών αναρχικών της εποχής, όπως ο Μάρρεϋ Μπούκτσιν, ο Στιούαρτ Κρίστι, ο Άλμπερτ Μέλτζερ, ο Αλφρέντο Μπονάνο κ.ά. Στην συνάντηση αυτή είχε έρθει και η γνωστή αγωνίστρια για τα δικαιώματα των τραβεστί Πάολα, εκδότρια τότε του περίφημου περιοδικού για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων “Το Κράξιμο”. που πριν λίγες μέρες (Μάης 2014) βρέθηκε κι αυτή στο νοσοκομείο μετά από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο, που την έκανε να χρειαστεί εγχείρηση.

Ο Μιχάλης, από το 2000, διακινούσε και τα δικά μου βιβλία και είχε και το θάρρος να εκδώσει και το βιβλίο του άλλου, χαμένου πια κι αυτού, κοινού μας γνωστού και συναγωνιστή, του Γιάννη Μπουκετσίδη (πέθανε το 2005). Εξέδωσε επίσης βιβλίο για την κοινή μας φίλη Κατερίνα Γώγου και επανέκδωσε το βιβλίο του Νικόλα Άσιμου που αυτοκτόνησε το 1988. Τα τελευταία χρόνια, πέρα από τις τυχαίες μας συναντήσεις σε στέκια του χώρου ή στις εκδηλώσεις που διοργάνωνε, βρισκόμασταν πάντα στις εκθέσεις βιβλίου και στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, όπως και στα φεστιβάλ του Σύριζα, όπου κι εγώ διακινούσα το υλικό της δικής μου αντιεθνικιστικής συλλογικότητας. Στο τελευταίο αντιρατσιστικό φεστιβάλ που έγινε πέρυσι στον Κολωνό, οι πάγκοι μας βρέθηκαν δίπλα-δίπλα και δίπλα μας εμφανίστηκε και ένας νέος σύντροφος που διακινούσε τα βιβλία της “Διεθνούς Βιβλιοθήκης”, της πρώτης εκδοτικής και οργανωτικής πρωτοβουλίας των αναρχικών στην Ελλάδα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (ιδρύθηκε το 1971).

Τελευταία φορά πριν 2 μήνες, μιλήσαμε αρκετά στο ευτοπικό στέκι στον Κεραμεικό, για τα εκλογικά σχέδια του, μια που ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιδέα ότι αν οι αναρχικοί ψηφίζανε, θα αναδεικνυόντουσαν σε ισχυρή πολιτική δύναμη. Δεν έβλεπε ασυμβατότητα μεταξύ αναρχισμού και εκλογών.

Τώρα στις εκθέσεις βιβλίου και στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, όσοι από τους παλιούς αναρχικούς της δεκαετίας του ’70 ή και του ’80, που έβγαζε τα Άνθη του Κακού, ψάχνουν για τον γνώριμο και οικείο σε όλους εμάς πάγκο του, Κόκκορα ή Μιχάλη, αν προτιμάτε, δεν θα τον βρίσκουν. Και αμφιβάλλω αν βρεθεί κάποιος να τον αντικαταστήσει στην διακίνηση αναρχικού και αντιεξουσιαστικού εντύπου, γιατί τέτοια έντυπα δεν είναι “ανταγωνιστικά” από εμπορική άποψη. Οι αντιεξουσιαστές έχουν μάθει να μην πληρώνουν για αντιεξουσιαστικά έντυπα. Και αν στις εκθέσεις βιβλίου μπορεί να τύχη να βρούμε τον άλλο ιδεολόγο αναρχικό εκδότη, τον Γιώργο, που διευθύνει τις εκδόσεις “Ελεύθερος Τύπος”, στα αντιεξουσιαστικά, στα αντιρατσιστικά και στα φεστιβάλ της αριστεράς, μάλλον δεν θα ξαναβρεθεί πάγκος με βιβλία για αντιεξουσιαστές-αναρχικούς, όπως το βιβλίο του Νικόλα Άσιμου, το βιβλίο του Γιάννη Μπουκετσίδη, το βιβλίο για την Κατερίνα Γώγου και άλλα λιγότερα γνωστά, σαν τα δικά μου…

Η αλήθεια είναι ότι σε μας που ελπίζουμε ακόμα στο κοινό των φεστιβάλ, ο Μιχάλης θα λείψει αφάνταστα.

Πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1525338/

απο:www.intifada.gr Δύο Παλαιστίνιοι εργάτες από τη Νάμπλους βρέθηκαν νεκροί μετά από πυρκαγιά σε αποθήκη στο Μπέιτ Νεμέχια, στο κεντρικό Ισραήλ. Άλλος ένας Παλαιστίνιος εργάτης τραυματίστηκε, καθώς πήδηξε από το δεύτερο όροφο για να ξεφύγει και έσπασε και τα δυο του πόδια

Σύμφωνα με το Ynet, οι πρώτες έρευνες έδειξαν ότι η κατασκευή δεν είχε περάσει από επιθεώρηση πυρασφαλείας.

Η ισραηλινή αστυνομία διερευνά αν οι Παλαιστίνιοι εργάτες βρίσκονταν «παράνομα» στη χώρα.

Το Ισραήλ έχει περιορίσει τις άδειες εργασίας σε Παλαιστίνιους από τη Δυτική Όχθη, παρόλα αυτά χιλιάδες Παλαιστίνιοι εργάτες συνεχίζουν να εισέρχονται προσπαθώντας να ξεφύγουν από την ανεργία που μαστίζει τα κατεχόμενα και πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και εργατικών «ατυχημάτων».

Πηγές: Maan, Ynet

δείτε σχετικά:https://athens.indymedia.org/post/1525255/

Της D.Valerie (μετάφραση, Μ.Θ)

Δεν είναι ακόμα σαφές πόσοι εργαζόμενοι έχουν δολοφονηθεί στην εξορυκτική καταστροφή της Soma στη Manisa της Δυτικής Τουρκίας. Κατά τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, ο επίσημος αριθμός των νεκρών ανέρχεται στους 304, με τους εργαζόμενους στην πόλη να ισχυρίζονται ότι δεν τους έχει φανερωθεί η αλήθεια σχετικά με τον ακριβή αριθμό, καθώς περισσότεροι αναμένεται να έχουν σκοτωθεί. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτού του είδους τα περιστατικά δεν είναι συνηθισμένα, όπως ο πρωθυπουργός (Ερντογάν) δήλωσε. Ο ίδιος αμέσως μετά από αυτά τα τραγικά γεγονότα προέβη σε επίδειξη γνώσεων αναφορικά με την ιστορία των καταστροφών στην εξορυκτική βιομηχανία, μιλώντας για το Northumberland στο Ηνωμένο Βασίλειο, και έδωσε ιδιαίτερη έμφαση σε αυτά που έγιναν στις ΗΠΑ, «μια χώρα που» (για να παραθέσω ξανά τα λόγια του Ερντογάν) «έχει κάθε είδους τεχνολογίας». Το συμπέρασμα, βέβαια, είναι ότι αυτά του είδους τα ατυχήματα συμβαίνουν ακριβώς παντού, και δεν μπορούν να αποφευχθούν.

Αυτή δεν είναι το ζήτημα όμως. Τέτοια ατυχήματα είναι ενδημικά στην παραγωγή άνθρακα, λόγω τoυ κερδοσκοπικού κινήτρου. Η Τουρκική βιομηχανία εξόρυξης ήταν πάντα κακόφημη σε ότι αφορά τα ατυχήματα και τον ρυθμό του θανάτου μετά την ιδιωτικοποίηση το 1984. Ο Alp Gurkan, διευθύνων Σύμβουλος της Soma Mining Inc, οι ιδιοκτήτες του ορυχείου, αυτή την εβδομάδα υποστήριξαν ότι «έχουμε ξοδέψει το εισόδημα μας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, για να αποφευχθούν πιθανά ατυχήματα», αλλά όχι πολύ καιρό πριν, έλεγαν στα μέσα ενημέρωσης ότι πριν η εταιρεία αναλάβει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων άνθρακα η Soma κόστιζε $130-140 για την παραγωγή, ενώ τώρα κοστίζει 23,80 δολάρια «χάρη στις μεθόδους λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα», που περιλάμβανε α) περικοπές σε προληπτικά μέτρα ασφαλείας, β) μια εξαιρετικά αντιδημοφιλή προσωρινότητα του εργατικού δυναμικού, και γ) αγορά φθηνότερων εγχώριων παραγόμενων υλικών, όπως μετασχηματιστές, οι οποίοι προηγουμένως έπρεπε να εισαχθούν. Σύμφωνα με πρώτες αναφορές, ήταν η έκρηξη ενός μετασχηματιστή που να πυροδότησε αλυσιδωτές εκρήξεις και οδήγησε στην ορυχείο της Soma να γεμίσει με αποπνικτικά αέρια…

Οι Τουρκικές εξορυκτικές δραστηριότητες έχουν ένα απόλυτα φρικτό ιστορικό ασφαλείας. Η βιομηχανία του άνθρακα αντιπροσωπεύει μόλις πάνω από το 10% των εργατικών ατυχημάτων, με 13.000 ανθρακωρύχοι να εμπλέκονται σε ατυχήματα το περασμένο έτος. Από το έτος 2000, 1308 άνθρωποι έχουν πεθάνει κατά την εξόρυξη άνθρακα (ατυχήματα πριν από αυτά τα πρόσφατα γεγονότα). Όλα αυτά καθιστούν την Τουρκία ως τη χώρα με τον υψηλότερο αριθμό θανάτων εξόρυξης στον κόσμο μετά την Κίνα. Ωστόσο, τα στοιχεία αυτά είναι παραπλανητικά, και με βάση τις λεπτομέρειες που εξετάστηκαν, η Τουρκία έχει ένα ποσοστό θνησιμότητας 7,22 εργαζομένων ανά εκατομμύριο τόνους της παραγωγής άνθρακα σε σύγκριση με 1,27 στην Κίνα και 0,02 στις Ηνωμένες Πολιτείες αντίστοιχα. Αυτό επί της ουσίας σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι έχουν σχεδόν έξι φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν σε ένα τουρκικό ανθρακωρυχείο από ότι σε ένα κινέζικο, και 361 φορές περισσότερες πιθανότητες από τους Αμερικανούς εργαζομένους των ορυχείων.

Τούτου λεχθέντος, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η δήλωση του Ερντογάν «εκρήξεις, όπως αυτό και αυτή, στα ορυχεία συμβαίνουν όλη την ώρα. Δεν είναι ότι δεν συμβαίνουν σε άλλα μέρη του κόσμου» συνάντησε το θυμό και την περιφρόνηση των ανθρακωρύχων σε Soma. Ο Ερντογάν διακήρυξε τρεις μέρες «εθνικού πένθους», αλλά και για τους εργαζόμενους σε Soma αυτό σήμαινε επίθεση με κανόνια νερού και δακρυγόνα. Η κυβέρνηση προσέθεσε επίσης μια προσωπική πινελιά σε όλα αυτά, με έναν επίσημο από το γραφείο του πρωθυπουργού, τον Γιουσούφ Γερκέλ, να φωτογραφίζεται κλωτσώντας το συγγενή ενός νεκρού ανθρακωρύχου, ενώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει αναφερθεί ότι επιτέθηκε σωματικά σε κάποιον επίσης. Τα γραφεία του κυβερνώντος ΑΚΡ στην πόλη σπάστηκαν.

Δεν ήταν μόνο οι εργαζόμενοι της Soma που κατέστησαν σαφές πού βρίσκεται το φταίξιμο για την καταστροφή. Διαδηλώσεις γρήγορα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη χώρα, και σε όλες αυτές υπήρχαν πανό διακηρύσσοντας ότι δεν ήταν ατύχημα, αλλά δολοφονία, και ότι η κυβέρνηση ήταν υπεύθυνη. Διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σχεδόν αμέσως σε όλη τη χώρα. Την Τετάρτη το βράδυ, μεγάλος αριθμός ανθρώπων ήρθαν αντιμέτωποι με την αστυνομία, με εκτοξευτήρες ύδατος, και όπλα αερίων στην πλατεία Ταξίμ, στην κεντρική σκηνή των κινημάτων διαμαρτυρίας των τελευταίων χρόνων, καθώς και στην Άγκυρα και Σμύρνη, και άλλες μεγάλες πόλεις.

Την Πέμπτη έλαβε χώρα μια 24ωρη γενική απεργία από συνδικαλιστικές οργανώσεις της αριστεράς, DİSK, KESK, TMMOB, TTB και TDB. Η κύρια συνδικαλιστική συνομοσπονδία Türk-İs κάλεσε για τριών λεπτών σιγή. Εξαγριωμένοι εργαζόμενοι και φοιτητές στην Άγκυρα επιτέθηκαν και κατέλαβαν τα γραφεία τους σε απάντηση. Η απεργία φαίνεται να ήταν η μεγαλύτερη γενική απεργία στην Τουρκία για δεκαετίες. Συνήθως στις γενικές απεργίες έχουν την τάση να συμμετάσχουν περίπου μισό εκατομμύριο εργαζόμενοι από τα συνδικάτα αυτά της αριστερής πτέρυγας. Οι απεργίες χθες πήγαν πολύ πέρα ​​από αυτό, με εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες εργοστασίων, από μέρη όπου η DİSK δεν έχει παρουσία, να ενώνονται με την απεργία και τις διαδηλώσεις, και όχι μόνο για τρία λεπτά. Μεταξύ των απεργών ήταν εργαζόμενοι στη διαβόητη ζώνη ναυπηγείων της Τούζλα, όπου πάνω από 200 εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να είναι σε διάθεση να κρατήσει διαλλακτική στάση προς τους απεργούς, με περίπου 10.000 ανθρακωρύχους στην επαρχία Zonguldak της Μαύρης Θάλασσας να παίζουν το ρόλο του αντικαταστάτη για δύο ημέρες παρά το γεγονός ότι η απεργία διήρκεσε μόνο μία ημέρα. Περιστατικά σαν αυτό θεωρείται ότι έχουν σχεδιαστεί για να ανταγωνιστούν περαιτέρω τους εργαζόμενους, ενώ ορισμένες διαδηλώσεις (από τους εργαζομένους) συνεχίστηκαν την επομένη της απεργίας. Όλα αυτά δύο εβδομάδες πριν από την επέτειο της έναρξη των διαδηλώσεων στο πάρκο του Gezi, δείχνουν ότι θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρξουν περαιτέρω αγώνες ως απάντηση σε αυτές τις δολοφονίες και την κρατική βαρβαρότητα που τις συνοδεύουν.

ΠΗΓΗ:http://eagainst.com/articles/soma-commentsarefree/

Μετρώντας ήδη τρία χρόνια ύπαρξης και δράσης, η «Αυτόνομη Εργατική Ένωση» (Autonomous Workers’ Union-AWU) είναι μια ουκρανική αναρχο-συνδικαλιστική οργάνωση με παραρτήματα στο Κίεβο και το Χαρκόβ, η οποία προέκυψε από τη συνάντηση αναρχικών, ελευθεριακών μαρξιστών κι άλλων ακτιβιστών. Με αφορμή τη συνεχιζόμενη κρίση στην Ουκρανία, συζητάμε διεξοδικά με τον Oles Petik, μέλος της «Αυτόνομης Εργατικής Ένωσης» από το παράρτημα του Κιέβου.

Πώς ερμηνεύεις το συνεχιζόμενο φονικό αναβρασμό στην Ουκρανία και πώς αξιολογείς το ρόλο των δυτικών κυβερνήσεων και της Ρωσίας, μέχρις στιγμής;

Οι τελευταίοι μήνες, όπως πάντοτε συμβαίνει σε ταραγμένους καιρούς, έχουν αποτελέσει την τέλεια ευκαιρία για διαφορετικούς κοινωνικούς φορείς να προωθήσουν τα συμφέροντά τους σε διάφορα επίπεδα. Βλέπουμε τις Η.Π.Α. και τη Ρωσία να χρησιμοποιούν την Ουκρανία ως πρόσχημα για να υπονομεύσουν η μία τη διεθνή σφαίρα επιρροής της άλλης και να επιλύσουν μακροχρόνιες έχθρες- υπάρχει, επίσης, το ενδιαφέρον της Ρωσίας για μια πιο άμεση ανάμιξη, χρηματοδοτώντας, δηλαδή, τους αυτονομιστές και παρέχοντάς τους οπλισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να επεκτείνει τις περιοχές της προσαρτώντας την Κριμαία.

Οι κύριοι «παίκτες» είναι, ωστόσο, οι καπιταλιστικές ελίτ του ανατραπέντος καθεστώτος, οι οποίες είναι απρόθυμες να εγκαταλείψουν τη βάση ισχύος τους στα ανατολικά της χώρας και να εκχωρήσουν τις οικονομικές παραχωρήσεις που εισέπραξαν νωρίτερα. Εναντίον τους τίθενται οι επενδυτές της νέας κυβέρνησης, οι οποίοι επιχειρούν να αποσπάσουν όσα περισσότερα μπορούν τόσο από την ηττημένη πλευρά, όσο και από την εργατική τάξη. Οι πρώτες χρησιμοποίησαν τη ρητορική της «ομοσπονδιοποίησης» και της «απόσχισης», ώστε να έχουν το «πάνω χέρι» στις συνομιλίες με τους δεύτερους, και να επαναλάβουν τη συναίνεση του 2005. Αυτή τη φορά, όμως, ίσως είναι δυστυχείς, γιατί ελευθέρωσαν το τζίνι από το λυχνάρι, καθώς το αυτονομιστικό κίνημα ξεφεύγει από τον έλεγχό τους, υποστηριζόμενο από τοπικούς αξιωματικούς της αστυνομίας κι εγκληματίες.

Αλίμονο, οι αποδιοργανωμένες μάζες των εργατών, οι οποίες κατέστησαν δυνατή την αλλαγή της κυβέρνησης, ήταν ανίκανες να συνειδητοποιήσουν το άμεσο συμφέρον τους και κατέφυγαν στο φτηνό εθνικισμό ή, ακόμα χειρότερα, στον κοινωνικό σοβινισμό. Το αίσθημα εναντίον της διαφθοράς, η κινητήρια δύναμη του «Μαϊντάν» και το θεμέλιο για τη λαϊκή υποστήριξη που έχει το αντι-«Μαϊντάν» κίνημα στα ανατολικά, χρησιμοποιείται μονάχα για να τροφοδοτήσει δευτερεύουσας σημασίας αγώνες καπιταλιστικών κι εγκληματικών κλικών.

Ασχοληθήκαμε λεπτομερώς με αυτό το ζήτημα σε πρόσφατη ανακοίνωσή μας, η οποία αναφέρεται στους πυροβολισμούς στη Μαριούπολη και την «αντι-τρομοκρατική επιχείρηση» της καινούριας κυβέρνησης (μπορείτε να διαβάσετε τη σχετική ανακοίνωση, μεταφρασμένη στα ελληνικά, στη διεύθυνση http://ourbabadoesntsayfairytales.wordpress.com/2014/05/14/137/).

Έχοντας διαβάσει προσεκτικά την ανακοίνωση που εκδώσατε και συνυπογράψατε σχετικά με τη σφαγή στην Οδησσό, μου δημιουργείται η αίσθηση ότι υποτιμάτε τη συμμετοχή των νεοναζί στο φονικό αυτό συμβάν. Κάνω λάθος;

Ποτέ δεν μπορείς να υποτιμήσεις την εμπλοκή των νεοναζί. Η συμμετοχή χούλιγκαν και μελών της μονάδας αυτοάμυνας του «Μαϊντάν» ήταν προφανής, όπως και οι αγριότητες που διέπραξαν- κι αυτή είναι οικουμενική άποψη. Ποτέ δεν πρόκειται να «μασήσουμε τα λόγια μας» σχετικά με ναζί και φασίστες.

Οικουμενική άποψη για ένα γεγονός δε σημαίνει την έλλειψη αμφισημίας. Το πιο φρικτό πράγμα σχετικά με την τραγωδία στην Οδησσό είναι ότι εκεί πέθαναν πολλοί άμαχοι, ενώ όσοι βρίσκονταν από πίσω τη γλίτωσαν ανέπαφοι. Υπήρχαν νεοναζί και στις δύο πλευρές, κι ο ρόλος τους ήταν αποφασιστικός. Υπήρχαν καθημερινοί άνθρωποι που βρέθηκαν στη μέση του συμβάντος, κάποιοι από αυτούς πυροβόλησαν και διέπραξαν πράξεις βίας, κάποιοι άλλοι προσπάθησαν να τους καθησυχάσουν και να αποτρέψουν το χειρότερο και κάποιοι σκοτώθηκαν. Κι όμως υπήρξαν δυνάμεις, οι οποίες παρείχαν βοήθεια στους νεοναζί- αναφέρομαι, κυρίως, στους τοπικούς ηγέτες του αντι-«Μαϊντάν».

Το άτομο που αναφέραμε στην ανακοίνωση, ο Alexei Albu της οργάνωσης «Borotba», στη μία φωτογραφία βλέπουμε να κουβεντιάζει με «φιλο-Ρώσους» δράστες επιθέσεων εν μέσω ένοπλης βίας κι έπειτα να οδηγεί κόσμο στην παγίδα του οχυρωμένου κτιρίου. Στη συνέχεια, σε άλλο βίντεο, βλέπουμε να εγκαταλείπει το σκηνικό ανέπαφος- κι όμως την επομένη εμφανίζεται με τραύματα και ισχυρίζεται ότι δέχτηκε επίθεση.

Φρικτές πράξεις, όπως αυτή που διαπράχθηκε στην Οδησσό, δεν είναι κάτι που δεν περιμένεις από έναν νεοναζί. Στην πραγματικότητα, είναι αυτονόητο ότι μπορείς να περιμένεις τα πάντα από αυτούς και οι φασίστες, όποια μάσκα κι αν φορούν, πάντοτε θα είναι οι θανάσιμοι εχθροί μας. Κι όσοι τους βοηθούν, ανεξαρτήτως αν το κάνουν από άγνοια, ηλιθιότητα, ή επειδή θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κατάσταση προς όφελός τους, είναι, επίσης, εχθροί μας.

Ποιες είναι οι πολιτικές διαφορές ανάμεσα στην «Αυτόνομη Εργατική Ένωση» (Autonomous Workers’ Union-AWU) και την οργάνωση «Borotba»;

Νομίζω ότι σωστό να υποθέσει κάποιος πως είμαστε εντελώς αντίθετοι. Η οργάνωση «Borotba» χρησιμοποιεί ολοκληρωτική, σταλινική ρητορική, για να εκμεταλλευτεί το αίσθημα της σοβιετικής νοσταλγίας. Και οι ηγέτες της απολαμβάνουν τις παραδοσιακές αντιπροσωπευτικές εκλογές, οι οποίες δεν προσφέρουν τίποτε άλλο, παρά ικανοποίηση των προσωπικών φιλοδοξιών τους. Αυτή τη στιγμή, το «Borotba» προσπαθεί να κερδίσει το εκλογικό σώμα του απαξιωμένου και καταρρέοντος Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, το οποίο δεν έχει τίποτα το κομμουνιστικό, εκτός από το όνομά του. Ας το έχουν, λέω, αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης- ή με την αριστερή ατζέντα καθ’ οιονδήποτε τρόπο.

Ποια είναι η ιστορία του AWU;

Το 2011, ελευθεριακοί ακτιβιστές, που από καιρό διοργάνωναν διαδηλώσεις ενάντια στο νέο εργατικό κώδικα, ο οποίος επρόκειτο να δώσει μεγαλύτερη εξουσία στον εργοδότη σχετικά με τις απολύσεις, την επιβολή εργασιακής βδομάδας μεγαλύτερης διάρκειας και το ρουφιάνεμα στους εργασιακούς χώρους, αποφάσισαν να ενώσουν τις προσπάθειές τους, χρησιμοποιώντας τόσο πολιτικές, όσο και οικονομικές μεθόδους στον ταξικό αγώνα. Έκτοτε, πολλοί καινούριοι ακτιβιστές άρχισαν να συμμετέχουν, περιλαμβανομένου κι εμένα.

Θα μπορούσες να μου συνοψίσεις το ιδεολογικο-πολιτικό υπόβαθρο του AWU, καθώς και την απήχησή του στην ουκρανική κοινωνία;

Όπως προείπα, πιστεύουμε ότι ο πολιτικός κι ο οικονομικός αγώνας πρέπει να συνδυαστούν, έτσι ώστε να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες όχι σε κάποιο μακρινό, αφηρημένο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα. Και νομίζω πως αυτή είναι η μόνη βιώσιμη στρατηγική για τη ριζοσπαστική αριστερά στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., όπου οι άνθρωποι άκουγαν πολλές υποσχέσεις για την «οικοδόμηση του κομμουνισμού». Τούτου λεχθέντος, πιστεύω ότι η μόνη υποδήλωση του κομμουνισμού που πολλοί Ουκρανοί αντιλαμβάνονται είναι η ολοκληρωτική εξουσία της νομενκλατούρας. Το γεγονός αυτό πραγματικά εμποδίζει την ανάπτυξή μας.

Σε ποιο βαθμό και με ποιους τρόπους εμπλέκεται το AWU στους ταξικούς αγώνες;

Έχουμε οργανώσει πολλές εκστρατείες διαμαρτυρίας. Οι πιο αξιοσημείωτες ήταν οι συγκεντρώσεις ενάντια στον εργατικό κώδικα, ενάντια στη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, ενάντια στις μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η Privatbank κι η LG, ενάντια στον περιορισμό των ειρηνικών συναθροίσεων, καθώς και υπέρ του δικαιώματος της γυναίκας να επιλέγει αν θα προχωρήσει σε έκτρωση ή όχι κι εναντίον του κληρικαλισμού. Η πιο πρόσφατη ήταν μια διαδήλωση εναντίον των αυταρχικών πολιτικών του κόμματος «Batkivshchyna», το οποίο κατέλαβε σχεδόν όλη την εξουσία μετά το «Μαϊντάν». Ξεκινάμε, επίσης, να οργανώνουμε τους ακτιβιστές μας σε βιομηχανικούς συνδέσμους, καθώς όλοι μας είμαστε εργαζόμενοι. Δεν έχουμε ακόμη δημιουργήσει πρωτοβάθμιο σωματείο, αλλά το προσπαθούμε.

Ποια είναι η έκταση και η βαρύτητα της εμπλοκής και της επίδρασης ακροδεξιών κι ανοιχτά νέο-ναζιστικών στοιχείων τόσο στις διαδηλώσεις των προηγούμενων μηνών, όσο και στη διαμόρφωση της κεντρικής πολιτικής ατζέντας, μέσω της συμμετοχής τους στην παρούσα κυβέρνηση;

Αν ρωτάς για τις ομάδες που δρουν στο δρόμο, ιδίως για τον επίφοβο για πολλούς «Δεξιό Τομέα», μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι η κατάσταση φαίνεται τρομακτική μόνο εξωτερικά. Θα σου δώσω μόνο ένα στατιστικό δεδομένο, που προέρχεται από τοhttp://www.russia.ru/# , ένα ρωσικό παρατηρητήριο τύπου. Έχουν καταμετρήσει τις αναφορές σε πολιτικά κόμματα στο ρωσικό τύπο- στην πρώτη θέση βρίσκεται, φυσικά, το κόμμα «Edinaya Rossiya» (σημ.: το κυβερνών κόμμα στη Ρωσία) με 19.000 αναφορές. Μόλις 200 αναφορές λιγότερες έχει ο «Δεξιός Τομέας». Την τρίτη θέση, σε μεγάλη απόσταση, καταλαμβάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσίας με 12.000 αναφορές. Βλέπεις, λοιπόν, ξεκάθαρα από πού προέρχεται όλος αυτός ο θόρυβος. Μπορεί να είναι πολύ βολικό να δημιουργήσεις την εικόνα ενός επίφοβου αντίπαλου για σένα.

Αλλά, στην πραγματικότητα, ο «Δεξιός Τομέας» είναι μια φτωχά συντονισμένη συνομοσπονδία διάφορων ακροδεξιών οργανώσεων. Κάποιοι από τους συντρόφους φτάνουν μέχρι του σημείου να υποστηρίξουν ότι η κυβέρνηση διεξάγει έναν κρυφό πόλεμο με τη συνδρομή τους, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως κάτι τέτοιο ισχύει. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι τοπικές αρχές και πολιτικοί προσλαμβάνουν διάφορες ακροδεξιές ομάδες για τις κρυφές τους δουλειές, γεγονός που συνεπάγεται πολλές συγκρούσεις ανάμεσα σε αυτές τις ομάδες. Ο «Δεξιός Τομέας» σίγουρα δε διαθέτει το «μονοπώλιο» στην «αγορά» της ακροδεξιάς βίας κι απέχει από το να είναι όσο επικίνδυνος αποτυπώνεται.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι η υποστήριξη που η Ακροδεξιά δέχεται από τον πληθυσμό, γιατί η λαϊκή απήχηση των ριζοσπαστών παραμένει σχετικά χαμηλή, οι άνθρωποι, όμως, γενικά τους ανέχονται. Αυτό καθιστά δυνατή τη χρησιμοποίηση των ομάδων αυτών από καπιταλιστές και πολιτικούς για το δικό τους όφελος. Οι δρόμοι παραμένουν ασφαλείς, αλλά, βεβαίως, η εν γένει κατάσταση είναι, όπως πάντα, επικίνδυνη για έναν αριστερό ακτιβιστή.

Η άλλη πλευρά του «νομίσματος» είναι οι κοινοβουλευτικοί φασίστες του κόμματος «Svoboda». Αυτοί οι τύποι πραγματικά μισούν το «Δεξιό Τομέα», γιατί τους έκλεψε τη «δόξα». Έχει υπάρξει τεράστια υποχώρηση στη δημοτικότητά του μετά τα γεγονότα του «Μαϊντάν», και νομίζω ότι αυτό συνέβη για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι, προφανώς, η άνοδος περισσότερο ριζοσπαστικών και μαχητικών ομάδων, καθώς και διάφορων αυτοοργανωμένων πρωτοβουλιών, τις οποίες το «Svoboda» ανεπιτυχώς προσπάθησε να θέσει υπό τον έλεγχό του, κι η αντίδραση που συνδέεται με αυτές τις απόπειρες. Ο δεύτερος, πιο λεπτός, είναι ότι το «Svoboda» χρησιμοποιήθηκε ως ψεύτικος σύμμαχος/ αντίπαλος του καθεστώτος του Γιανουκόβιτς κι έλαβε σημαντική υποστήριξη από τα Μ.Μ.Ε. τους μήνες πριν το «Μαϊντάν». Νομίζω πως ο Γιανουκόβιτς προετοίμαζε έναν κατάλληλο αντίπαλο για τον ίδιο ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2015, επιτρέποντας τη δυσανάλογη προβολή του «Svoboda» στην κρατική τηλεόραση, καθώς και σε τηλεοπτικά κανάλια που ελέγχονταν από πιστούς ολιγάρχες, κάλυψη στον τύπο κ.λπ.

To «Svoboda» όντως φάνηκε να αντιμάχεται τον Γιανουκόβιτς, αλλά το κόμμα που ανέλαβε την εξουσία είναι το «Batkivshchyna» της Γιούλια Τιμοσένκο. Κι ενώ ακόμη κατέχουν μερικές σημαντικές θέσεις στη χώρα, περιλαμβανομένου και του γραφείου του Γενικού Εισαγγελέα που διέταξε την απελευθέρωση των τραμπούκων που ευθύνονται για τον εφιάλτη της Οδησσού, νομίζω πως θα απομακρυνθούν σιωπηρά από την κυβέρνηση μετά τις επικείμενες προεδρικές εκλογές.

Αποτελούν οι επικείμενες προεδρικές εκλογές μια ευκαιρία, ή είναι μια φάρσα, η οποία αποσκοπεί στη νομιμοποίηση ενός αυταρχικού, όπως το αντιλαμβάνομαι, καθεστώτος; Πώς σχολιάζεις την πρόσφατη δήλωση Πούτιν ότι αυτές οι εκλογές είναι, υπό κάποιες προϋποθέσεις, «μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση»;

Οι εκλογές στα πλαίσια της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» είναι πάντα μια φάρσα. Στο σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος χρησιμοποιούνται μονάχα για να δημιουργείται μια αίσθηση νομιμοποίησης της επιλογής των ανθρώπων, όταν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν έχουν κάποια ουσιώδη επιλογή. Ανεξάρτητα από το τι διαφορετικοί πολιτικοί λένε, δεν υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού, αλλά εκείνα της καπιταλιστικής τάξης. Μετά τις εκλογές, μόνο το προσωπείο αλλάζει, το σύστημα παραμένει αναλλοίωτο. Και μας είναι αδιάφορο τι λέει ο Πούτιν, ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός. Οι πολιτικοί πάντοτε λένε κάτι είτε για να ευχαριστήσουν το εκλογικό σώμα τους, ή στα πλαίσια διαπραγματεύσεων με και ίντριγκας εναντίον άλλων πολιτικών. Ό,τι λένε, ποτέ δεν αντικατοπτρίζει τις πραγματικές τους προθέσεις.

Ως αναρχο-συνδικαλιστικό συνδικάτο, θα «ενθαρρύνατε» τους ανθρώπους να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία κατά τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ή η αποχή από αυτήν θα ήταν πιο συμβατή με τις πολιτικές πεποιθήσεις σας;

Αυτή τη στιγμή ετοιμάζουμε μια εκπαιδευτική αντι-εκλογική εκστρατεία και πάντοτε ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να μποϊκοτάρουν κάθε εκλογική διαδικασία και να πείσουν τους φίλους τους να κάνουν το ίδιο. Έχουμε κάποια εμπειρία σε αυτό τον τομέα- μια οικολογική εκστρατεία που διοργανώσαμε το 2012, προτρέποντας τους ανθρώπους να ανακυκλώνουν την πολιτική χαρτοσαβούρα. Με τη μείωση της λαϊκής υποστήριξης στις εκλογές, η φάρσα που υποστηρίζει τη «νομιμότητα» του καπιταλιστικού καθεστώτος τελικά θα καταρρεύσει.

Θα χρησιμοποιούσες τον όρο «δικτατορικό», προκειμένου να περιγράψεις το τρέχον καθεστώς;

Είναι μια δικτατορία μόνο στο βαθμό που κάθε σύγχρονο κράτος είναι μια δικτατορία της αστικής τάξης, όπως είχε πει ο Μαρξ. Το τρέχον καθεστώς περισσότερο αποτελεί μια συνηθισμένη αστική ολιγαρχία, αρκετά όμοια με εκείνη που προϋπήρχε του «Μαϊντάν», απλώς με λιγότερη σταθερότητα. Μπορούμε να συγκρίνουμε εκείνη την κυβέρνηση με τη Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση του 1917- υπάρχει σημαντική πιθανότητα για ορισμένες δραματικές αλλαγές στο μέλλον.

Θεμέλιο αυτής της κυβέρνησης συνιστά η απολύτως «νόμιμη» Verkhovna Rada, την ουκρανική Βουλή, όταν δεκάδες αντιπρόσωποι από το τότε κυβερνών «Κόμμα των Περιφερειών» άλλαξαν πλευρές. Αυτό επέτρεψε στο κόμμα «Batkivshchyna» να οικειοποιηθεί την ατζέντα του «Μαϊντάν» και να έρθει στην εξουσία. Προφανώς δεν επρόκειτο να υλοποιήσουν οποιοδήποτε αίτημα του «Μαϊντάν», αλλά αυτό δεν τους κάνει δικτάτορες. Στην πραγματικότητα, αυτό που άλλαξε το κλίμα υπέρ του «Μαϊντάν» ήταν οι διαβόητοι «νόμοι εναντίον των διαδηλώσεων» της 16ης Ιανουαρίου 2014, οι οποίοι περιόριζαν σημαντικά την ελευθερία του λόγου και των συναθροίσεων. Αν ο Γιανουκόβιτς είχε καταφέρει να εφαρμόσει εκείνους τους νόμους, το καθεστώς του θα ήταν δικαιωματικά δικτατορικό, όπως του Πούτιν.

Περί τίνος επρόκειτο το «Μαϊντάν», τελικά;

Επί της ουσίας, το «Μαϊντάν» ήταν ένα κίνημα αποδιοργανωμένων εργατικών μαζών, οδηγούμενο από το αίσθημα της αντι-διαφθοράς. Οι μορφές, μέσω των οποίων ο αγώνας τους απέκτησε σάρκα κι οστά, κυμαίνονταν από τη βλακώδη, όπως ο πομπώδης και παθητικός πατριωτισμός, μέχρι την πέρα για πέρα επικίνδυνη, όπως ο εθνικός ή/και κοινωνικός σοβινισμός και μίσος.

Η ειρωνεία της κατάστασης ήταν ότι οι επίσημοι επικεφαλής του «Μαϊντάν» είναι εξίσου διεφθαρμένοι με οποιουσδήποτε άλλους, αλλά το κίνημα δέχτηκε εξαιρετικά εντυπωσιακή υλική υποστήριξη από τον πληθυσμό του Κιέβου (δωρεές σε φαγητό, φάρμακα και ρούχα, παροχή εθελοντικής βοήθειας, συμμετοχή σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, ενεργός συμμετοχή σε εχθρικές πράξεις εναντίον της αστυνομίας κ.λπ.). Αυτό που ήταν επίσης σημαντικό ήταν πως το κίνημα σε γενικές γραμμές διατήρησε μια ειρηνική προσέγγιση, ενώ ταυτόχρονα βρίσκονταν σε εξέλιξη συγκρούσεις με την αστυνομία σε πολλούς παρακείμενους δρόμους στο κέντρο της πόλης. Σκοπίμως αποφεύγω το ζήτημα των πυροβολισμών στις 18 Φεβρουαρίου 2014, γιατί αναφέρομαι στη συμμετοχή του κόσμου.

Ο πληθυσμός των ανατολικών περιοχών συμμερίζεται πολύ το αίσθημα της αντι-διαφθοράς. Μπορώ, μάλιστα, να φτάσω μέχρι του σημείου να υποστηρίξω ότι είναι αυτό το αίσθημα (και η συνειδητοποίηση πως το «Μαϊντάν» απέτυχε να υλοποιήσει το οτιδήποτε από αυτή την άποψη) που διατηρεί τη λαϊκή υποστήριξη των δικτατοριών των ανατολικών περιοχών, οι οποίες απαρτίζονται από εγκληματίες και την τοπική αστυνομία. Το πρόβλημα είναι ότι το αντι-«Μαϊντάν» κίνημα κατά κάποιο τρόπο «έκοψε δρόμο», δεχόμενο οπλισμό από τη Ρωσία και το γεγονός αυτό μορφοποιεί τη σύγκρουση ανάμεσα στους διαδηλωτές και την κυβέρνηση με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Μετά την πρόσφατη σφαγή στην Οδησσό, εκτιμάς ότι η Ουκρανία οδεύει προς ένα γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο, παρόμοιο με εκείνους που ρήμαξαν την πρώην Γιουγκοσλαβία;

Όχι, δε νομίζω. Στον πυρήνα του αναβρασμού βρίσκεται το ενδιαφέρον των ντόπιων καπιταλιστών, καθώς προσπαθούν να διαπραγματευτούν ευνοϊκούς όρους με την κυβέρνηση. Οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι η κατάσταση ίσως να έχει ξεφύγει από τον έλεγχό τους, αλλά τελικά θα προκύψει συμφωνία, όπως συνέβη και το 2005, μετά την «Πορτοκαλί Επανάσταση». Από την άλλη, πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι στην πρώην Γιουγκοσλαβία είχαν εξηγήσει πολύ καλά γιατί η κατάσταση στη χώρα τους θα έπρεπε τελικά να ηρεμήσει, αλλά αυτό δεν έγινε. Σίγουρα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.

Ποια πολιτική δύναμη, ή δυνάμεις, ίσως ωφελούνταν, τότε, από ένα τέτοιο πόλεμο και πώς μπορεί να αποφευχθεί μια τέτοια προοπτική;

Πρώτα από όλα, η κλιμάκωση της σύγκρουσης θα βοηθούσε σημαντικά την τρέχουσα κυβέρνηση, καθώς αποσπά την προσοχή από όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζει- κι είναι πολλά! Σίγουρα, πάντως, θα προτιμούσαν ένα συμβολικό πόλεμο από ένα πραγματικό. Ένας λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει, βέβαια, ότι κανείς δεν ωφελείται από ένα γενικευμένο πόλεμο, από το θάνατο και τη δυστυχία χιλιάδων κι εκατομμυρίων. Αλλά ποτέ δε θα πρέπει να υποτιμούμε την αχρειότητα, για την οποία οι διάφοροι φασίστες, σταλινικοί και συντηρητικοί λαϊκιστές είναι ικανοί, όταν πρόκειται για τα ατομικά τους συμφέροντα. Συνεπώς, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μη χρησιμοποιούμε ποτέ τα συναισθήματά μας, όταν προβαίνουμε σε κρίσεις για την κατάσταση, γιατί τα συναισθήματα είναι αυτά που οι λαϊκιστές χρησιμοποιούν ως στόχο τους.

Ποια θα ήταν μια βιώσιμη έξοδος από την κρίση;

Δεν πρόκειται να βοηθήσουμε στην επίλυση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις καπιταλιστικές κλίκες και να κάνουμε τη δουλειά της κυβέρνησης. Για μας, η μόνη βιώσιμη λύση είναι η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης κι η συνειδητοποίηση των ταξικών συμφερόντων μας. Γενική απεργία, μποϊκοτάρισμα των στρατιωτικών πρωτοβουλιών και μάχη για τα δικαιώματά μας εδώ και τώρα- να καταστήσουμε δυνατό ένα ειρηνικό μέλλον, όπου κανένας δε θα πεθαίνει για την ανοησία του εθνικισμού ή για το κέρδος κάποιου.

Κάποιες από τις κατά καιρούς ανακοινώσεις της AWU, καθώς κι άλλες πληροφορίες για την ένωση, βρίσκονται μεταφρασμένες στο site της http://avtonomia.net .

πηγη;http://www.hitandrun.gr/oles-petik-moni-viosimi-lisi-ine-allilengii-tis-ergatikis-taxis-ki-siniditopiisi-ton-taxikon-simferonton-mas-2/

σχετικα:https://athens.indymedia.org/post/1525301/

Η απαγορευμένη ζώνη του Κεραμεικού

Το Σαλαντίν (καφέ-εστιατόριο στο Μεταξουργείο) με τη βοήθεια των δικαστών απαγορεύει στους
3 απολυμένους του να συνεχίσουν την συνδικαλιστική τους δράση

Οι εργοδότες του Σαλαντίν επικαλούνται συνεχώς τους «νόμους και τα δικαστήρια» και αναφέρουν πως θα λογοδοτήσουν μόνο στα «κρατικά όργανα» αλλά εδώ και 2 χρόνια καταπατούν συστηματικά κάθε εργατικό νόμο προσπαθώντας να αυξήσουν κι άλλο τα κέρδη τους εις βάρος των εργαζομένων τους.

Είχαν ανασφάλιστους σχεδόν όλους τους εργαζόμενους τους επί 1,5 χρόνο: σύνολο 4.000 ένσημα χαμένα από τους εργαζόμενους που παρέμειναν στο ταμείο των αφεντικών. Καμία καταβολή των νόμιμων επιδομάτων αδειών, των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα επί 2 χρόνια: σύνολο δεκάδες χιλιάδες ευρώ τα οποία αντί να πάνε στους εργαζόμενους του Σαλαντίν που τα δικαιούνται κατέληξαν στις τσέπες των αφεντικών.
Τώρα χρησιμοποιούν το δικαστικό σύστημα για να εκφοβίσουν τους απολυμένους, τους αλληλέγγυους, το σωματείο, αλλά και τους ίδιους τους εργαζόμενους που συνεχίζουν να δουλεύουν στο μαγαζί. Απαγορεύουν μέσω προσωρινών ασφαλιστικών μέτρων, χρησιμοποιώντας ψέμματα και συκοφαντίες, στους 3 απολυμένους να «αναφέρονται με κάθε τρόπο στην ιδιοκτήτρια αλλά και να πλησιάζουν στο Σαλαντίν σε απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων».

Είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε κανένα αφεντικό να απαγορεύει συνδικαλιστικές δράσεις που έχουν σκοπό να διασφαλίσουν τα κεκτημένα και να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Είμαστε εργαζόμενοι σε έναν κλάδο που κυριαρχείται από τον «νόμο των αφεντικών», αλλά είμαστε διατιθέμενοι με τον αγώνα και την αλληλεγγύη μας να αλλάξουμε την πιάτσα της εκμετάλλευσης και του ξεζουμίσματος που έχουν φτιάξει.

Δεν μας φοβίζουν τα 500 μέτρα
Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΕΡΒΙΤΟΡΩΝ ΜΑΓΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΤΟΥ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ