Το σωματείο μας την Κυριακή 01/06 πραγματοποίησε παρέμβαση στο μαγαζί Βοτανοπωλείο για την υπόθεση της συναδέλφισσας Δ.Π. που εργαζόταν και απολύθηκε από το συγκεκριμένο κατάστημα. Η συναδέλφισσα, με την στήριξη του σωματείου, διεκδικεί δώρα, άδειες , επιδόματα που δεν της έχουν δοθεί καθώς και διαφορά ενσήμων. Μετά την παρέμβαση συντάχθηκε ένα κείμενο με τίτλο ‘’ Απάντηση στην παρέμβαση στο Βοτανοπωλείο΄’, το οποίο υπογράφουν εργαζόμενοι του μαγαζιού και με αφορμή αυτό πρέπει μάλλον να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.

Αναβολή πήρε τελικά η εκδίκαση της αίτησης της συνδίκου (της πτωχευμένης μητρικής εταιρείας Φίλκεραμ) για να οριστεί προσωρινή διοίκηση στην ΒΙΟΜΕ. Εάν κάτι έγινε εξόφθαλμα σαφές στη σημερινή ημέρα είναι πως η σύνδικος Α. Σεμερτζίδου, σε αντίθεση με την αμεροληψία που υποτίθεται ότι πρέπει να χαρακτηρίζει την ιδιότητα της, φέρεται ως η καλύτερη υπερασπιστής των ιδιοτελών συμφερόντων της οικογένειας Φιλίππου. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές πλέον, πως μοναδική της επιδίωξη είναι να επαναφέρει την παραιτηθείσα εργοδοσία σε ρόλο διοίκησης στο εργοστάσιο, έστω και προσωρινής, έτσι ώστε να οδηγήσει την ΒΙΟΜΕ σε πτώχευση. Πτώχευση που επιφέρει απολύσεις χωρίς αποζημίωση και το κυριότερο την εκδίωξη των εργαζομένων από το εργοστάσιο.

Παρούσα στο δικαστήριο ήταν και η Χ. Φιλίππου μαζί με τον γηραιό πατέρα της. Αξίζει να σημειώσουμε πως στις δίκες στις οποίες καταδικάστηκε με βαριές ποινές φυλάκισης (σύνολο 126 μηνών) για χρέη προς τους εργαζόμενους, ήταν απούσα. Σήμερα όμως, και με τις πλάτες τις κατάπτυστης πρότασης της συνδίκου, δεν έχασε την ευκαιρία όχι μόνο να εμφανιστεί αλλά και να φέρει μαζί της όλη τη νομική της ομάδα.

Θυμίζουμε πως η ντροπιαστική αίτηση της συνδίκου ζητά να “επιστρέψει” η Χ. Φιλίππου, μαζί με ανθρώπους της εμπιστοσύνης της, σε ρόλο προσωρινής διοίκησης σε μια εταιρεία από την οποία η ίδια είχε παραιτηθεί επισήμως εδώ και 2,5 χρόνια, αφού πρώτα την είχε καταχρεώσει με πολλά εκατομμύρια ευρώ και είχε αφήσει τους εργαζόμενους απλήρωτους και σε επίσχεση εργασίας. Πολύ απλά, δηλαδή, αυτή η αίτηση δεν ζητάει τίποτα λιγότερο και τίποτα πιο απαράδεκτο από το να γυρίσει ο λύκος στο μαντρί.

Επειδή όμως έχουμε πάψει να είμαστε πρόβατα, πρέπει να τονίσουμε ότι παρά τον αιφνιδιαστικό χαρακτήρα της αίτησης και τον υπέρμετρο ζήλο που έδειξε το δικαστικό σύστημα να προωθηθεί σε εκδίκαση σήμερα η συγκεκριμένη υπόθεση, δεκάδες αλληλέγγυοι βρέθηκαν για μια ακόμη φορά το πρωί στα δικαστήρια στο πλάι των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ.

Αν νομίζουν ότι με δικονομικά κόλπα και ενορχηστρωμένες δίκες μπορούν να τσακίσουν τον αγώνα της ΒΙΟ.ΜΕ., τότε είναι πολύ γελασμένοι.

Εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι μαζί θα υπερασπιστούμε το δρόμο που ήδη έχει χαράξει αυτός ο αγώνας:

Να απορριφθεί η κατάπτυστη αίτηση της συνδίκου.

Να δικαιωθούν οι αγωνιστές εργάτες της ΒΙΟΜΕ – Τα εργοστάσια στα χέρια των εργατών!

Όλοι και Όλες στο δικαστήριο για την υπόθεση της ΒΙΟ.ΜΕ. Δευτέρα 8 Ιουλίου στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης.

Νέα συνέλευση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ, Τετάρτη 11 Ιουνίου στο Μικρόπολις 19.00.

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ

Θεσσαλονίκη 05/06/14

Αναδημοσίευση από : biom-metal.blogspot.gr

«Κάνε τη δουλειά σου, αλλιώς θα κάνω τη δική μου. Να σε απολύσω…»

Ανηθικότητα των εργοδοτών στις πλάτες εργαζομένων και ανέργων.

Παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης για την έξοδο στις αγορές και τις προβλέψεις για αναστροφή του κλίματος στη χώρα, το πολυνομοσχέδιο της 30ης Μαρτίου επιβεβαιώνει όχι μόνο το αντίθετο, αλλά και την πορεία των πολιτικών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε ακόμα πιο επικίνδυνο κατήφορο. Ταυτόχρονα η ανικανότητα της εργοδοτικής ΓΣΕΕ, αλλά και εργοδοτικών Ομοσπονδιών που γκρεμίζουν αμαχητί (ή εσκεμμένα δεν οργανώνουν αγώνες) κάθε οχυρό με την υπογραφή της αντεργατικής εθνικής συλλογικής σύμβασης και την συγκατάθεσή τους στην κατάργηση και των τελευταίων συλλογικών συμβάσεων.

Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πολυεθνικές γνωρίζουν πολύ καλά τους νόμους που θεσπίζουν, αλλά ακόμα και πώς να τους καταπατούν. Από την άλλη, οι ιδιοκτήτες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αν και το συμφέρον τους βρίσκεται απέναντι στην κυριαρχία των μονοπωλίων των οποίων είναι θύματα, η αντίληψη τους παραμένει στην συντριπτική πλειονότητα βαθιά αστική και αντιδραστική και η πρακτική τους εναντιώνεται στους εργαζόμενους.

Μικρομεσαίες επιχειρήσεις και βρώμικες πρακτικές.

Στα χρόνια της κρίσης, υπάρχει μια στροφή της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας προς τον κλάδο των υπηρεσίων, μεταξύ των οποίων και ο επισιτισμός. Αν και αυτή η στροφή δεν μπορεί να ξεπεράσει το κλείσιμο περίπου 25.000 επιχειρήσεων εστίασης τα τελευταία 3 χρόνια, μόνο στην Αττική! Η προσδοκία των ιδιοκτητών τέτοιων επιχειρήσεων είναι ναι μεν η εξασφάλιση ενός εισοδήματος με περιθώριο κέρδους, αλλά έχοντας το βλέμμα προς το μέλλον διαμορφώνουν και διαμορφώνονται από τον ανταγωνισμό και τον αγώνα επικράτησης σε νέες »πιάτσες» . Η οργάνωση των μεγάλων ομίλων που δραστηριοποιούνται ταυτόχρονα στο φαγητό, στα ζαχαρώδη και στον καφέ και επεκτείνονται με ταχύτατους ρυθμούς, βασίζονται αποκλειστικά στις πιο άθλιες εργασιακές σχέσεις που έχει γνωρίσει ο επισιτιστικός κλάδος.

Μέσα στο περιβάλλον που δημιουργείται, οι μικροιδιοκτήτες φτάνουν να εφαρμόσουν ακόμα χειρότερες πρακτικές, επιλέγουν να απασχολούν ανασφάλιστους εργαζόμενους, εργαζόμενους με πολλές αρμοδιότητες, με μεγάλο βαθμό εντατικοποίησης και με τη συνοδεία πολλών καθημερινών απειλών με σκοπό την αύξηση της παραγωγικότητας τους. Η έκφραση τέτοιων πρακτικών είναι δεκάδες περιστατικά καθημερινά. Από τις καθημερινές απειλές για απόλυση μέχρι τις εκδικητικές απολύσεις. Εκατοντάδες συσσωρευμένα παραδείγματα και άλλα τόσα που πνίγονται από τον φόβο των εργαζομένων.

Παραδείγματα όπως η εκδικητική απόλυση εργαζομένης στην Αίγλη Ζαπείου μετά την απεργία για διεκδίκηση δεδουλευμένων πάνω από 5 μηνών(αν και η συγκεκριμένη επιχείρηση ξεφεύγει από την μικροιδιοκτησία λόγω συμφερόντων Κοντομηνά), οι απολύσεις στο Σαλαντίν και οι συκοφαντίες της επιχείρησης, ο ξυλοδαρμός του εργαζόμενου στην καφετέρια Scherzo στο Μαρούσι, η εντατικοποίηση των εργαζομένων στην Pizza Fan και ο τραυματισμός του δικυκλιστή καθώς και η απάθεια της εργοδοσίας, όπως και η δολοφονία του Τάσου Ντούπη, τον περασμένο Νοέμβρη, που απαιτούσε τα δεδουλευμένα εργαζομένης σε εστιατόριο της Ομόνοιας.

Η ανηθικότητα, καθημερινότητα των εργοδοτών.

Η απειλή της απόλυσης είναι η υπενθύμιση προς τον εργαζόμενο πως αν δεν προσαρμοστεί στις εντατικοποιημένες συνθήκες εργασίας (μεγάλος φόρτος εργασίας, πολλές φορές αδύνατο να διεκπεραιωθεί με τις συνθήκες εργασίας που έχουν διαμορφωθεί στον επισιτισμό) θα αντικατασταθεί πολύ εύκολα με κάποιον από τους χιλιάδες ανέργους. Η ανηθικότητα βρίσκεται τόσο στην αντίληψη του εργοδότη για το καθεστώς εργασίας που επιθυμεί για το προσωπικό του, όσο και στον τρόπο που αντιμετωπίζει το τεράστιο ποσοστό ανεργίας. Για τον ανήθικο εργοδότη δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο τιθάσευσης των εργαζομένων του. Η ευκολία της απόλυσης, αλλά και η απειλή ως μέσο πίεσης των εργαζομένων, χρησιμεύουν ακόμα και για να καλύψουν οι εργοδότες τις παρανομίες τους : την ανασφάλιστη εργασία, την μη καταβολή δικαιούμενων ενσήμων, τις απλήρωτες εργατοώρες και υπερωρίες και την ανάθεση αρμοδιοτήτων πέρα της ειδικότητας του εργαζόμενου.

Επένδυση στον φόβο και την απουσία αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων

Η ανήθικη εργοδοτική συμπεριφορά κλιμακώνεται όταν δεν συναντάει αντιστάσεις από την πλευρά των εργαζομένων. Στην κοινωνική σχέση εργοδότη-εργαζόμενου, που εκ των πραγμάτων είναι εκμεταλλευτική, η παρουσία τέτοιων φαινομένων σημαίνει πως έχει υπάρξει μεγάλος βαθμός υποχώρησης από την πλευρά των εργαζομένων. Σε οποιαδήποτε επιχείρηση η αντίληψη του εργοδότη, πως η παραγωγικότητα των υπαλλήλων του θα αυξηθεί με την πίεση και τις συνεχείς απειλές για απόλυση, ΄΄περνάει΄΄ για ένα και μοναδικό λόγο : γιατί την επενδύει στην ανασφάλεια και τον φόβο, την έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των συναδέλφων και την απομάκρυνση από τη συνδικαλιστική δράση. Πώς μπορεί, όμως, να αντικρουστεί; Θα πρέπει κάθε εργαζόμενος να καταλάβει τον ρόλο του σε αυτήν την κοινωνική σχέση εργοδότη-εργαζόμενου.

Η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων προϋποθέτει την απουσία αλληλοκαρφωμάτων, την συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων και φυσικά την συνδικαλιστική οργάνωση. Η συμμετοχή στις διαδικασίες του κλαδικού συνδικάτου και η επαφή με συναδέλφους από άλλα επισιτιστικά καταστήματα ή μεγάλους χώρους είναι αναγκαία για να σπάσει το καθεστώς φόβου και να ενισχυθεί η αλληλεγγύη και η αποτελεσματικότητα δράσης του συνδικάτου στα φαινόμενα εργοδοτικής αυθαιρεσίας αλλά και μεγάλη εμπειρία και μάθημα για κάθε εργαζόμενο.

Ας μην διαφεύγει σε κανέναν, πως ανεξάρτητα πώς θέλουν να παρουσιάζουν το συνδικαλιστικό κίνημα, ειδικά οι εργοδότες, κάθε συνδικάτο και σωματείο δεν είναι κάτι εξωτερικό και ξένο ως προς τους εργαζόμενους αλλά είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Επομένως, η μη συμμετοχή τους σε αυτά, η υποχώρηση από την άσκηση ελέγχου στα διοικητικά όργανα και η απουσία πίεσης για την πραγματοποίηση συνελεύσεων όπου θα παίρνονται συλλογικές αποφάσεις και θα συζητιούνται τα προβλήματα και τα αιτήματα του κλάδου είναι ο μοναδικός λόγος εξάπλωσης της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, αλλά και των αντεργατικών νόμων συνολικά!

Μπροστά, λοιπόν, στην αντίληψη μερικών εργοδοτών που νομίζουν ότι βρίσκονται ακόμα στην εποχή των δούλων, η μόνη απάντηση είναι η καθημερινή απειλή, από την πλευρά των εργαζομένων αυτή τη φορά, ότι η οργάνωση τους «θα τους κόψει τον αέρα»…Οργάνωση στα σωματεία και το συνδικάτο του κλάδου – και κάθε κλάδου – , συναδελφικότητα και αλληλεγγύη, είναι το μόνο οχυρό προστασίας των εργαζομένων απέναντι στις απειλές και τις πρακτικές μικρών και μεγάλων εργοδοτών.

Θ.Κ.
Μέλος του Συνδικάτου Επισιτισμού-Τουρισμού-Ξενοδοχείων Αττικής

“Κάνε τη δουλειά σου, αλλιώς θα κάνω τη δική μου. Να σε απολύσω…”

Σήμερα 4/6/14 οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές της Πελοποννήσου και της Δυτικής Αττικής πραγματοποίησαν συντονισμένη δράση σε Κόρινθο, Τρίπολη, Σπάρτη, Μέγαρα, Άργος και Ναύπλιο ενάντια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας και την κρατική καταστολή με αφισοκόλληση και μοίρασμα κειμένου. Ακολουθεί το κείμενο και η αφίσα:

Σε μια εποχή που ορίζεται από το ξέσπασμα της πιό βαθιάς συστημικής κρίσης και της σημερινής εξέλιξής της, στην οποία αποτυπώνεται με σαφήνεια, η αδυναμία του κυρίαρχου οικονομικού και πολιτικού συμπλέγματος, να διασφαλίσει αν και με ποιούς όρους θα επιβιώσει, η εξουσία, για άλλη μια φορά, πετάει τα ” δημοκρατικά ” της  προσωπεία, αποκαλύπτοντας το αληθινό της πρόσωπο, αυτό της καπιταλιστικής βίας και κρατικής τρομοκρατίας.

Καθώς λοιπόν,  το κοινωνικό αυτό καρκίνωμα, αναδιπλώνεται σταθερά, προς μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού, ταυτόχρονα φροντίζει να έχει έτοιμα τα σχέδια σκληρής καταστολής, στα οποία αντανακλάται η διεθνοποιημένη πλέον μέθοδος προστασίας, της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και η οποία αποσκοπεί να μετατρέψει τον πλανήτη, σε ένα απέραντο Γκουαντάναμο.

Στην προσπάθειά της λοιπόν η κυριαρχία, να ανακόψει κάθε ριζοσπαστική τάση στην κοινωνία και εκμεταλλευόμενη την συνολική μεταβατική φάση του κοινωνικού σκηνικού, κηρύσσει μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Διεθνείς μηχανισμοί αστυνόμευσης και καταστολής, νέα συστήματα παρακολούθησης, διακρατικές συμφωνίες και αντιτρομοκρατικά νομοθετήματα, συνθέτουν πλέον το νέο περιβάλλον ασφάλειας, το οποίο προωθείται , με τις ευλογίες των ΜΜΕ, μέσα από το δόγμα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.

Ενός πολέμου, που γίνεται ξεκάθαρο, ότι αποτελεί κοινή υπόθεση για το καθεστώς, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα αριστερά καθεστωτικά κόμματα.

Το κράτος, ο πρωταρχικός γεννήτορας της βίας, με όχημα, τους αριστερούς υπέρμαχους της κοινωνικής ομαλότητας και ταξικής ειρήνης, καθώς και τους πάσης φύσεως εκφραστές και εντολοδόχους του και στην προσπάθεια να συντηρηθεί το σάπιο κουφάρι του καθεστώτος, προωθεί την νέα πολεμική εκστρατεία κατά της ” τρομοκρατίας ”, στοχεύοντας να επιβάλλει τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό στο εσωτερικό της χώρας και την μετατροπή της σε ελεγχόμενο χώρο, σε φυλακή.

Σε μια διαδικασία, που στο όνομα πάντα του ”αντιτρομοκρατικού πολέμου”, καθαγιάζεται η εγκληματική επιχείρηση που οργανώνεται εις βάρος της κοινωνίας.

Σε μια διαδικασία παράνομη και εκτός αστικού δικαίου, που οι ίδιοι διακηρύττουν ότι υπερασπίζονται.

Στον πόλεμο, άλλωστε, κατά της ”τρομοκρατίας” δεν υπάρχουν όρια, ούτε νομικά εμπόδια.

Υπάρχουν μόνο επικίνδυνοι ” τρομοκράτες”, ”εγκληματίες” και ”προβοκάτορες”, που με την δράση τους στρέφονται κατά της συντεταγμένης τάξης στην χώρα.

Κούφια λόγια, που δεν είναι, παρά ο μανδύας που σκεπάζει την επίγνωση….

Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας τύπου Γ, όπου προτάσσονται σήμερα, ως η πλέον ενδεδειγμένη λύση ,δεν είναι άλλο, παρά η κύρια έκφραση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, που έρχεται να εδραιώσει την τρομοφοβική ατμόσφαιρα που καλλιεργήθηκε μέσα σε ένα πανηγύρι θεάματος και συνομοσιολογίας ,προκειμένου να πείσει τους φοβισμένους μικρομεσαίους υπηκόους, πώς μόνο η επιβλητική ” δημοκρατία” μπορεί να τους σώσει από τους ”ακραίους”.

Ως τύπου Γ ορίζεται αρχικά η φυλακή Δομοκού, στην οποία θα βρίσκονται φυλακισμένοι αγωνιστές και απείθαρχοι κρατούμενοι, δηλαδή όσοι συμμετέχουν σε στάσεις και εξεγέρσεις και δεν αποδέχονται την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.

Το σύγχρονο ελληνικό Γκουαντάναμο, που σχεδιάζεται για τους απροσάρμοστους, τους αδάμαστους μαχητές, αυτούς που δεν λυγάνε.

Μιά φυλακή άβατο, μια γκρίζα ζώνη πειθάρχησης, που θα βασιλεύει ο νόμος του ανθρωποφύλακα.

Ένας τάφος για ζωντανούς, που θα λειτουργεί κυρίως σε μια διαδικασία στερητική των αισθήσεων και των συναισθημάτων, στοχεύοντας στην εκμηδένιση των εξεγερμένων.
Μια φυλακή, μέσα στην φυλακή, που προσφέρει η ”δημοκρατία” ως χώρο όπου αποκρυσταλλώνεται ο δήμιος της υποταγής, σηματοδοτώντας ταυτόχρονα το αντίτιμο της αντίστασης στην παντοδυναμία του κράτους.

Ένα κάτεργο, που επιχειρεί να εγκλωβίσει τον σπόρο που θα καταστρέψει κάθε υπόνοια εξουσίας.

Ένα πιθανό προορισμό, για όσους διατρέχουν το μονοπάτι της χειραφέτησης στον αντίποδα της καπιταλιστικής κανονικότητας.

Ένα οχυρό τρόμου, που κατ΄ ουσία αποδεικνύει το επίπεδο της βαρβαρότητας και της αδυναμίας των εξουσιαστών, στην προσπάθεια να αποκρούσουν αυτό που αντιλαμβάνονται ως απειλή.

Χωρίς έστω να υποψιάζονται, ότι με αυτόν τον τρόπο,” επιβεβαιώνουν το δίκιο του αγώνα μας…ότι τελικά έχει λόγο πραγματικό και υλικό όσο και τα ντουβάρια σας, τα σίδερα και οι κλειδαριές σας…”( λόγια συντρόφου μέσα από το κελί ).

Ότι η σημασία που μας αποδίδουν, δεν αντανακλά, παρά το πόσο εύθραυστοι είναι…

Τέτοια σχέδια τρόμου δεν μας είναι άγνωστα.

Στην ιστορία αυτού του συστήματος, είναι γνωστά τα μέσα που μεταχειρίστηκαν οι εξουσιαστές για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους.

Είναι γνωστό το διαχρονικό μένος τους, κατά των πολιτικών εχθρών τους.

Η αλαζονεία τους όμως δεν τους επέτρεπε ποτέ ,να διακρίνουν το βασικότερο, ότι οι επαναστατικές καταστάσεις και οι επαναστάτες θα ξεπηδούν πάντα από την ανικανότητα του ταξικού συστήματος να κρύψει επαρκώς την κοινωνική αδικία.

Για αυτούς οι επαναστάτες ζουν και δρουν αποκομμένοι από την καθημερινή ζωή του συνηθισμένου ανθρώπου. Ξεχνάνε όμως ότι κάθε συνηθισμένος άνθρωπος είναι ένας εν δυνάμει επαναστάτης.

Κόντρα λοιπόν σε ετούτο το παρόν ελέγχου, κόντρα στα εγκληματικά σχέδια για κοινωνία-φυλακή, κόντρα στην βαρβαρότητα που σαρώνει από άκρη σε άκρη τον καπιταλιστικό κόσμο, οι επαναστατικές δυνάμεις δεν θα σταματήσουν να προτάσσουν με λόγο και πράξεις, ότι το στοίχημα για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, ισχύει ακόμα.

Γιατί όσο θα υπάρχει κράτος και εξουσία, θα υπάρχουν και επαναστάτες.

Είναι η συσσωρευμένη αδικία που μας οπλίζει.

Είναι το αίμα των συντρόφων μας που έπεσαν σε αυτόν τον αγώνα.

Είναι οι αιχμάλωτοι σύντροφοί μας, που θα ζουν στην κάθε στιγμή του αγώνα, μέχρι την απελευθέρωση.

Είναι η διάθεση για πραγματική ζωή.

Είναι το δίκιο του αγώνα μας.

Ένας αγώνας όπλο, ενάντια στους κηρυγμένους εχθρούς μας.

Δεν ξεχνάμε τίποτα, πόσο μάλλον τον ίδιο τον αγώνα μας.

Αναρχικοί/Αντιεξουσιαστες Πελοποννήσου και Δυτικής Αττικής 

http://mpalothia.com/2014/06/05/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1/

Η επίσημη  ανεργία   αγγίζει το 26,9% από 26,5% που αρχικά είχε εκτιμηθεί και η χούντα επιχειρεί  να εμφανίσει θετικό ισοζύγιο προσλήψεων έναντι των απολύσεων για τον μήνα Μάη του 2014 στον ιδιωτικό τομέα κατά 59.470 θέσεις εργασίας !!

Σύμφωνα με τα στοιχεία των ροών μισθωτής απασχόλησης του Μάη 2014, οι αναγγελίες πρόσληψης’ηταν166.879, ενώ οι αποχωρήσεις σε 107.409. Από τις 107.409 συνολικά αποχωρήσεις, οι 45.236 ήταν«οικειοθελείς»   και οι 62.173 από καταγγελίες συμβάσεων αορίστου χρόνου ή λήξεις συμβάσεων ορισμένου χρόνου.

Δηλαδή βρέθηκαν μεσούσης της κρίσης κάποιες χιλιάδες εργαζόμενοι που παραιτήθηκαν γιατί δεν τους άρεσε η δουλειά !

Αν το δούμε προσεκτικά το  θετικό ισοζύγιο προέρχεται από την αυξανόμενη απώλεια θέσεων πλήρους απασχόλησης και την αντικατάστασή τους με τις αντίστοιχες της μερικής απασχόλησης και τις εκ περιτροπής που ολοένα όμως και περισσότερο κερδίζουν έδαφος έναντι της πλήρους.

Το Μάιο του 2014 έγιναν 1.806 μετατροπές συμβάσεων εργασίας από πλήρη απασχόληση σε μερική απασχόληση, 743 μετατροπές συμβάσεων εργασίας από πλήρη απασχόληση σε εκ περιτροπής απασχόληση με «συμφωνία» εργαζομένου και εργοδότη και 447 μετατροπές συμβάσεων εργασίας από πλήρη απασχόληση σε εκ περιτροπής απασχόληση με μονομερή απόφαση του εργοδότη.

Τον ίδιο μήνα έκαναν προσλήψεις πλήρους απασχόλησης σε ποσοστό 57,10%, μερικής σε ποσοστό 32,44% και εκ περιτροπής σε ποσοστό 10,46%, δηλαδή οι προσλήψεις με ελαστικό και προσωρινό καθεστώς ανέρχονται αθροιστικά για τον μήνα Μάη σε ποσοστό σχεδόν 43%.

Δηλαδή οι εργοδότες  κάνουν πρόσληψη αρχικά   με το καθεστώς της πλήρους απασχόλησης με μισθούς 400 και 500 ευρώ καθαρά και απαλλαγμένοι από την καταβολή ασφάλιστρου και στη συνέχεια αξιοποιώντας τη σιχαμένη πρόσφατη νομοθεσία μετατρέπουν την πλήρη απασχόληση σε μερική και εκ περιτροπής καταβάλλοντας μισθούς 200 και 300 ευρώ.

Το πλέον ωραίο της υπόθεσης είναι πως όλος αυτός ο μηχανισμός, πρόσληψη, μετατροπή σε ελαστικές εργασιακές σχέσεις και απόλυση επιδοτείται αδρά με λεφτά των εργαζομένων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της δήθεν αντιμετώπισης της ανεργίας.

Πηγή: Εργασιακό Δελτίο