Οι διαμάχες της CNT-FAI, και ο ρόλος των σταλινικών και ρεπουμπλικανικών δυνάμεων στην αντεπανάσταση. Μία συνέντευξη του José Peirats στον Josep Alemany

aaaaaaaaaa

Αναδημοσίευση από : eagainst.com

Μετάφραση- επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Αναδημοσίευση από Autopoiesis, The Autonomy Way of Life

Πηγή στα Ισπανικά Alasbarricadas

Ένα ολοκληρωμένο αντίγραφο μίας συνέντευξης του 1977 με τον José Peirats, στην οποία ο Ισπανός ιστορικός και πρώην μαχητής της CNT και της FAI αναπολεί τη νεότητα του και συζητάει πολλές από τις διαμάχες που μάστισαν τη CNT πριν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, συμπεριλαμβάνοντας και την επιρροή της Ρωσικής Επανάστασης, την αποστολή του Angel Pestaña στη Ρωσία το 1920, την εξέγερση της Αστουρίας τον Οκτώβρη του 1934, την πολιτική συνεργασίας της CNT με την κυβέρνηση κατά τη διάρκεια του πολέμου, και το ρόλο των Σταλινικών στην αντεπανάσταση του ρεπουμπλικανικού κυβερνητικού συνασπισμού ενάντια στα επιτεύγματα της αναρχικής επανάστασης του Ιούλη του 1936.

Εισαγωγικό σημείωμα

Η συνέντευξη αυτή έγινε στη Βαρκελώνη, σε ένα διαμέρισμα του Carretera de Collblanc, όπου μένει η οικογένεια του Peirats από πριν τον πόλεμο. Μέρος αυτής της συνέντευξης δημοσιεύτηκε στην Καταλωνία. Στο Revista d’Opinió Confederal, CNT-AIT, Series II, May 1977, no. 4, pp. 12-24. Το υπόλοιπο μισό σχεδόν της συνέντευξης, δημοσιεύεται για πρώτη φορά. Οι επιμελητές του Anthropos , έχουν μεταφράσει το αρχικό καταλανικό κείμενο στα Ισπανικά, και με την άδεια του συγγραφέα, έχουν αναδιαρθρώσει την αρχική διάταξη της συνέντευξης με σκοπό να παρέχουν μία πιο συνεκτική εκδοχή, που συμφωνεί με τα θέματα που αντιμετωπίζονται.

Στο πρώτο μέρος παρουσιάζουμε όλα τα άμεσα αυτοβιογραφικά μέρη της συνέντευξης και εκείνα που εκφράζουν κάποιες από τις θεμελιώδεις ιδέες του Peirats· στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης ο αναγνώστης θα βρει τις απόψεις και μαρτυρίες του José Peirats για διάφορα συγκεκριμένα θέματα.

Σε τι ιδεολογικό περιβάλλον έζησες νέος, πώς μεγάλωναν και πώς ήταν οι νέοι τότε;

Στο ιδεολογικό μου περιβάλλον υπήρχαν πολλές φάσεις αλλά όλες με έναν συγκλίνοντα προσανατολισμό στον αναρχισμό. Στην οικογένεια μου υπήρχαν σοσιαλιστές και ρεπουμπλικανοί ακόμη και αναρχικοί. Κανένας από αυτούς δεν κατάφερε να με επηρεάσει άμεσα. Αλλά σε αυτούς οφείλω την προτίμηση μου στο διάβασμα από νεαρή ηλικία, πριν από την εφηβεία μου. Τα υπόλοιπα ήρθαν αργότερα. Θεωρώ ότι ανήκω στη γενιά του Primo de Rivera. [i]  Εκείνες τις μέρες έκανα πολλούς καλούς φίλους, που διψούσαν αληθινά για διάβασμα. Οι αγαπημένοι μας συγγραφείς, πριν ανακαλύψουμε τους μουσάτους αναρχικούς, ήταν οι διάσημοι Γάλλοι μυθιστοριογράφοι του περασμένου αιώνα. Ποτέ στη ζωή μου δεν φλέρταρα με το μαρξισμό. Τον μελέτησα όμως σε βάθος, με αναφορά στον αναρχισμό, που από τότε είχε κερδίσει την καρδιά μου. Παρά το γεγονός ότι ήμουν πολύ νέος όταν εντάχθηκα στην ομοσπονδιακή οργάνωση, πάντα με προσέλκυαν περισσότερο οι πολιτισμικές δραστηριότητες της: τα ορθολογικά σχολεία, τα κοινωνικά κέντρα (ίδρυσα ένα στο La Torrassa L’Hospitalet) και η ελευθεριακή νεολαία. Αυτό ήταν το ιδεολογικό μου πλαίσιο. H FAI ήρθε αργότερα, αν και στην πραγματικότητα ποτέ δεν ένιωσα άνετα μέσα της, αφού δεν έκανε κάποιες πραγματικές αναρχικές προτάσεις. Η FAI ήταν πάνω από όλα τα άλλα, μία επαναστατική οργάνωση που δήλωνε αναρχική.

Με τι δράσεις ανακατεύτηκες στο ελευθεριακό κίνημα;

Ξεκίνησα τη ζωή μου ως ακτιβιστής εργαζόμενος με τους χτίστες συντρόφους, γράφοντας στο δελτίο τους. Αυτό ήταν το ντεμπούτο μου ως συγγραφέας. Στο κοινωνικό κέντρο La Torrassa τις νύχτες ήμουν δάσκαλος και έπαιζα σε θεατρικά έργα. Ως συνδικαλιστής συμμετείχα στην οργάνωση απεργιών, μποϋκοτάζ και δράσεων σαμποτάζ. Όταν ήταν απαραίτητο κουβαλούσα ένα μικρό πιστόλι στην τσέπη μου, αν και ποτέ δεν πυροβόλησα κάποιον. Ήταν η μόδα της εποχής. Σου είπα για τις εμπειρίες μου στην ελευθεριακή νεολαία και τις αναρχικές ομάδες. Τι άλλο; Φυσικά πέρασα δυο χρόνια ως επιμελητής της Solidaridad Obrera, της ομοσπονδιακής εφημερίδας της Βαρκελώνης και συμμετείχα σε πολλές άλλες εκδόσεις.[ii] Προτιμώ να μην μιλήσω για τα βιβλία μου.

Ποιος ήταν ο προσανατολισμός και το είδος των αναγνωστών στους οποίους στόχευαν οι διάφορες εκδοτικές προσπάθειες;

Οφείλω να παραδεχτώ ότι οι εκδόσεις μας ήταν γενικά χαμηλής ποιότητας με την εξαίρεση των Estudios (Generación Consciente) στη Βαλένθια.[iii] Δεν μας είχε συμβεί να γράψουμε για ένα ευρύτερο κοινό. Οι εκδόσεις μας αφορούσαν κυρίως τους σκοπούς της μάχης και σε μεγάλο βαθμό ήταν σεχταριστικές και δημαγωγικές. Αυτό μας προκάλεσε μεγάλη ζημιά. Ήταν ατυχία να χάσουμε την παράδοση της συγγραφής στα Καταλανικά. Οι Ισπανοί ομιλητές είχαν κυριαρχήσει.

Νομίζω πως η παράβλεψη αυτή κόστισε, να χάσουμε τους Καταλανούς χωρικούς, προσφέροντας τους στο πιάτο των πολιτικών της Esquerra.[iv] Αυτό είναι ένα μάθημα που πρέπει να προσέξουμε.
Μπορείς να μας πεις λίγο για την εμπειρία των κολλεκτιβοποιήσεων;

Η εμπειρία της κολλεκτιβοποίησης γίνεται ξεκάθαρη αν διαβάσεις ολόκληρο τον ελευθεριακό τύπο πριν από την 19 Ιουλίου: την καμπάνια του Isaac Puente με την περίφημη μπροσούρα του, Ελευθεριακός Κομμουνισμός, τα άρθρα του Carbó στη Estudios στη Βαλένθια, τα άρθρα του Martínez Rizo, αν και δεν ήταν αναρχικός… Κοντολογίς, υπήρχε μία ομάδα ανθρώπων που τόλμησαν να προεικονίσουν ένα ελευθεριακό κομμουνιστικό μέλλον. Σε αυτή την περίοδο διαμορφωνόταν ένα περιβάλλον που ευνοούσε το στοχασμό σχετικά με το ζήτημα του τρόπου οικοδόμησης του μέλλοντος. Το περιβάλλον αυτό διαπερνούσε τους ανθρώπους και όταν έφτασε η 19η Ιουλίου το κάναμε πράξη, χωρίς εντολές από οποιαδήποτε επιτροπή. Υπάρχει ένα πράγμα που λίγοι άνθρωποι συνειδητοποιούν και αυτό είναι πως δεν υπήρχε καμία έκδοση ντιρεκτίβας… Έχω ερευνήσει πολύ προσεκτικά τα αρχεία αυτής της εποχής και δεν έχω βρει καμία ντιρεκτίβα από οποιαδήποτε ομοσπονδιακή επιτροπή (αναφέρομαι στις τοπικές, περιφερειακές, και εθνικές ομοσπονδίες, όχι στις επιτροπές των συνδικάτων στις επιχειρήσεις, τις επιτροπές βάσης των εργατών…) ούτε μία ντιρεκτίβα που να έδωσε το σήμα να πραγματοποιηθούν οι κολλεκτιβοποιήσεις.

Οι κολλεκτιβοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν αυθόρμητα από τους εργάτες. Για δύο λόγους: πρώτα γιατί το ήθελαν· και δεύτερα, γιατί οι αστοί, έχοντας τραπεί σε φυγή, άφησαν ελεύθερο το δρόμο για αυτές. Ξέρεις πως όταν κάποιος ανοίγει ένα νέο δρόμο, τον μιμούνται όλοι· ο κολλεκτιβισμός επεκτάθηκε και έγινε μία πραγματικότητα.

Τώρα, η εμπλοκή σε μία μεθοδολογική μελέτη του κολλεκτιβισμού, νομίζω είναι μια δουλειά που δεν έχει ακόμα επιχειρηθεί γιατί λείπουν πολλά στοιχεία να κριθούν Η επανάσταση πραγματοποιήθηκε με έναν τρόπο για να έρθουν έπειτα οι ιστορικοί να τη μελετήσουν. Αυτοί που κάνουν την επανάσταση δεν την γράφουν, την κάνουν. Και αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Τώρα, είναι ο καιρός να πραγματοποιήσουμε αυτό το έργο, να συγκεντρώσουμε όσα στοιχεία της εποχής μπορούμε. Ψάχνουν για μαρτυρίες· οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελοί αναζητώντας έγγραφα. Έρχονται σε μένα και λένε: “Που μπορούμε να βρούμε…;” Υπάρχουν εκείνοι που ενδιαφέρονται για την παιδαγωγική δουλειά της επανάστασης… Όλοι συζητάνε για τον Φερέρ και το Μοντέρνο Σχολείο. Δύσκολα κάποιος μιλάει για τον τρόπου που δομήθηκε η “Comité de l’Escola Nova Unificada” (CENU – επιτροπή για το Νέο Ενιαίο Σχολείο)[v]

Πριν τον πόλεμο, τα συνδικάτα, τα ελευθεριακά κοινωνικά κέντρα, και επίσης συγκεκριμένα άτομα, προώθησαν και μερικές φορές χρηματοδότησαν τα ορθολογικά σχολεία, που είχαν εμπνευστεί από την παιδαγωγική του Φρανσίσκο Φερέρ. Σε αυτά, διδάχτηκαν αγόρια και κορίτσια χωρίς θρησκευτικά και επίσημα δόγματα κάθε είδους, και η διδασκαλία πραγματοποιήθηκε με όσο πιο επιστημονικό τρόπο ήταν δυνατό. Τα σχολεία αυτά αναγνωρίστηκαν όταν σχηματίστηκε επίσημα η CENU και οι καθηγητές της έλαβαν την επίσημη αναγνώριση, που πολλοί από αυτούς δεν είχαν.
Πολιτοφυλακές ή λαϊκός στρατός; Σωστά είχε τεθεί το δίλημμα: πόλεμος ή επανάσταση;

Κάθε επανάσταση είναι ένας πόλεμος και κάθε πόλεμος είναι αντεπαναστατικός. Αυτή η αρχή μπορεί να μας οδηγήσει να καταραστούμε την επανάσταση. Από την άλλη πλευρά, ο πόλεμος μας επιβλήθηκε. Γνωρίζω μόνο δύο τρόπους να κάνεις έναν πόλεμο: μέσω των συνεχών μετώπων ή σε αντάρτικη βάση. Η δεύτερη είναι πιο συνεπής με το Ισπανικό ταπεραμέντο. Σε έναν πόλεμο συνεχών μετώπων, νικητής είναι ο καλύτερος στρατός. Από αυτή την άποψη ήταν λάθος να αποδεχθείς τον κλασικό πόλεμο. Ο ανταρτοπόλεμος θα είχε καλύτερα αποτελέσματα. Στην εποχή της αεροπορίας, έχει τις αδυναμίες του, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος να εξαρθρώσεις έναν καλύτερα οργανωμένο στρατό. Οι αντάρτες πρώτα κερδίζουν ένα έδαφος, και μετά πραγματοποιούν αιφνιδιαστικές επιθέσεις. Αλλά η προετοιμασία είναι απαραίτητη. Η CNT και η FAI δεν εκπαίδευαν τους ανθρώπους τους για ανταρτοπόλεμο αλλά για μάχες στα οδοφράγματα σε μικρές ή μεγάλες πόλεις. Αυτός ήταν λάθος από μέρος των στρατηγών μας.

Πόλεμος ή επανάσταση; Και τα δύο. Εάν κάποιος κάνει πόλεμο αντί για επανάσταση, οι πολιτικοποιημένοι πολιτοφύλακες ή στρατιώτες θα ξέρουν ότι δεν θα γίνει καμιά επανάσταση κι επομένως θα χάσουν τη θέληση τους για μάχη. Στην περίπτωση μας, η αντεπανάσταση στις οπισθοφυλακές ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες της ήττας.
Ποια είναι η ισορροπία των δράσεων που πραγματοποιήθηκαν κατά τα χρόνια της εξορίας;

Πέρα από τις πολυάριθμες αναμετρήσεις, διαμάχες και διαφωνίες, όσον αφορά τη CNT, νομίζω ότι, λαμβάνοντας υπόψη τα σαράντα χρόνια διαχωρισμού από τη γη που γεννηθήκαμε, η μετανάστευση μας μπορεί να προσφέρει μία θετική ισορροπία στο επίπεδο των πολιτισμικών και άλλων καθηκόντων. Ποτέ δεν σταμάτησε η έκδοση εφημερίδων, μπροσούρων, περιοδικών και βιβλίων, μερικά από τα οποία είναι ακόμα πρωτότυπα. Από την άλλη πλευρά, στην εξορία είχαμε παιδιά, ανιψιές και ανιψιούς που δεν θα είναι πια Ισπανοί και θα έχουν ενσωματωθεί σε όλες τις τάξεις και τα επαγγέλματα των χωρών που μας υποδέχτηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Αρκετά σύντομα οι απόγονοι μας δεν θα νιώθουν την ισπανική επιρροή σε πολλές χώρες. Στη Γαλλία έχει ήδη σημειωθεί κατά τη διάρκεια του Μάη του 68. Νομίζω, πως εκτός από την Ιουδαϊκή διασπορά, η περίπτωση μας είναι η πιο σημαντική στην ιστορία των μεταναστεύσεων.

Αν αναλογιστούμε την ανάπτυξη του σύγχρονου συνδικαλισμού, που έχει γίνει ένα εργαλείο ενσωμάτωσης στο σύστημα και έχει οδηγήσει στη ανάδυση της γραφειοκρατίας που ελέγχει τους εργάτες, σε ποιο βαθμό οι έννοιες του αναρχισμού και του συνδικαλισμού είναι αντιθετικές;

Το θέμα αυτό ήταν πάντα ζήτημα πολεμικής και θα πιθανά θα συνεχίσει να είναι. Θυμάμαι αρκετά έντονα, όταν πρωτοέγινα αναρχικός, γύρω στα 1927-28: αποδεχόμασταν το πλαίσιο του συνδικαλισμού γιατί δεν υπήρχαν άλλα. Στους λόγους μας στις συνελεύσεις των χτιστών, για παράδειγμα, μιλούσαμε πάντα για τον Ρουσώ, τον Han Ryder, τον Βολταίρο και τους κλασικούς της Ρωσικής Επανάστασης. Και οι χτίστες, με ανέκφραστο βλέμμα μας έλεγαν: “Καλώς θα δούμε όταν τελειώσετε!” Το δελτίο που εκδίδαμε γραφόταν με το ίδιο στυλ. Με αυτό εννοώ, ότι, σε έναν νέο άνθρωπο, καθετί που είχε να κάνει με τα συνδικάτα, την οικονομία, τη βιομηχανία… του φαινόταν ξένο. Τέτοια θέματα φαινόταν να ταιριάζουν περισσότερο σε ανθρώπους με σταθερές ζωές παρά σε ρομαντικούς που γεννήθηκαν για δράση. Αλλά στην ιστορία του αναρχισμού έχουν συνυπάρξει πάντα και οι δύο τάσεις. Η τάση, που συνηθίζαμε να αποκαλούμε παλιούς αναρχικούς· αναφέρομαι στην αρχή του αιώνα, στο 1905-07 και ακόμα νωρίτερα, όταν έγινε η διάσημη απεργία των μεταλλεργατών στα 1902. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου φτιάχτηκε η ομάδα “Tierra y Libertad”, ήταν οι καθαροί δεν ήθελαν να ακούσουν ή να συζητήσουν καθόλου για συνδικάτα, διακήρυσσαν ότι είναι ακέραιοι, καθαροί και συγκεκριμένοι αναρχικοί, και ποιος ξέρει τι άλλο. Και επίσης υπήρχαν οι συνδικαλιστές, οι αναρχοσυνδικαλιστές, επηρεασμένοι σίγουρα σε ένα βαθμό από τη γαλλική CGT, που τότε ήταν αναρχοσυνδικαλιστική. Έτειναν να ασχολούνται με προβλήματα συνδικαλιστικού τύπου, πάντα τόσο άγρια.

Στο βιβλίο του Xavier Quadrat, Socialismo y Anarquismo en Catalunya: Los orígenes de la CNT, υπάρχει μία συζήτηση για την οργάνωση της “Solidaridad Obrera”, που τυπικά ιδρύθηκε το 1907, αλλά που φαίνεται να λειτουργούσε πραγματικά από το 1904. Η οργάνωση εκείνη, με το πέρασμα των χρόνων έγινε η CNT. Υπήρχαν δύο τάσεις μέσα της: οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί. Οι σοσιαλιστές…

Μαρξιστές σοσιαλιστές;

Ναι έτσι περιγράφανε τον εαυτό τους. Ήταν σοσιαλιστές που συνδεόταν με τον Pablo Iglesias. Η UGT σχηματίστηκε το 1888 στη Βαρκελώνη, και η “Solidaridad Obrera” ιδρύθηκε αργότερα, όπως ανέφερα.[vi] Και αυτό που θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης του βιβλίου του X. Quadrat είναι: πώς είναι δυνατό να υπήρχαν σοσιαλιστές στην Solidaridad Obrera, ο συγγραφέας δίνει περισσότερο ή μεγαλύτερη σημασία σε αυτούς από ότι στους αναρχικούς. Και από την άλλη πλευρά γιατί ο συγγραφέας δεν τοποθετείται στο πώς αυτοί οι Καταλανοί σοσιαλιστές δεν εντάχθηκαν στις γραμμές της UGT; Δίνει τη δικαιολογία – ή πιο σωστά το επιχείρημα, αφού είναι ένα καλά τεκμηριωμένο βιβλίο – ότι ο λόγος είναι ο συγκεντρωτισμός του Pablo Iglesias, που ζούσε στη Μαδρίτη, και που έβλεπε τα πάντα από την οπτική του κέντρου, ενώ εδώ οι Καταλανοί σοσιαλιστές έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά, και προτίμησαν να είναι στην “Solidaridad Obrera” παρά στην UGT.
Είσαι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που θεωρούν πως η είσοδος της CNT στην κυβέρνηση και το ρεπουμπλικανικό κράτος ήταν καταστροφική για το Ελευθεριακό Κίνημα. Σε ποιο βαθμό, ωστόσο, η γραφειοκρατικοποίηση και ο απολυταρχισμός που διέφθειραν τη CNT απλά τονίζουν μία τάση και μία πραγματικότητα που ήδη υπήρχε;

Προφανώς τίποτα δεν συμβαίνει αυθόρμητα. Θυμάμαι ότι πριν ξεσπάσει το κίνημα είχα ήδη κάνει κριτική σε συγκεκριμένες τάσεις που σίγουρα ευνοούσαν κρυφά σε ένα βαθμό τη συνεργασία με τους πολιτικούς. Και ο Carbó επίσης. (ο Carbó κι εγώ εκδίδαμε μία εφημερίδα που λεγόταν Más Lejos (Μακρύτερα). Ακόμα δημοσίευσα ένα άρθρο κριτικής στον García Oliver, που τον κατέκρινα για κάποιες διακηρύξεις που έκανε και οι οποίες έδειχναν πως συνηγορούσε στην κατάληψη της εξουσίας. Αυτό το άρθρο παρουσιάστηκε στα πρακτικά του συνεδρίου της Σαραγόσα. Η αντιπροσωπεία του συνδικάτου των βυρσοδεψών της Βαρκελώνης εξέδωσε μία πρόκληση για μένα: “Προκαλούμε τον εκπρόσωπο του L’Hospitalet.” “Εντάξει ας δούμε γιατί; Εξηγήστε μου” “Για αυτό” Και άρχισαν να διαβάζουν το άρθρο μου. Το συνέδριο ξέσπασε σε γέλιο. Ο ίδιος ο García Oliver ανέβηκε στο βήμα και είπε: “Παρακαλώ σύντροφοι, αρκετά, σταματήστε να γελοιοποιείτε τους εαυτούς σας” Ο García Oliver είχε ήδη αποκαλύψει τον εαυτό του, κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, ως υποστηριχτή της κατάληψης της εξουσίας· εμείς (μπορούμε να πούμε οι ρεντσκινς) αυτό το αποκαλούσαμε αναρχομπολσεβικισμό. Δηλαδή, η τάση αυτή εκφράστηκε καθαρά. Και αυτό χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αποδεδειγμένη ολίσθηση του τμήματος των ρεφορμιστών, των Τρειντίστας, εκείνων που επιτάχυναν τη διάσπαση (λοιπόν, δεν ξέρω ποιος έφερε τη διάσπαση· σίγουρα όλοι αυτοί) Στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβαινε ήταν πως υπήρχαν πολλές τάσεις που τις αρνιόταν συχνά, αλλά αυτές οι αρνήσεις δεν έπειθαν κανένα, όπως στην περίπτωση των Pestaña, Juan López, που είχε παρατηρηθεί να συμβιβάζονται ιδιαίτερα με τις αρχές, ειδικά στην Καταλωνία.

Τέλος πάντων, ξεκίνησα λέγοντας ότι τίποτα δεν συμβαίνει αυθόρμητα. Όλα τα κινήματα έχουν την ιστορία τους. … Ο αναρχισμός, σε τελική ανάλυση, είναι ένα κίνημα ανθρώπων, και οι άνθρωποι είναι πολύπλοκοι και όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας.

largocaballerocabinetministers1

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι (μία από τις πιο ρωμαλέες κριτικές του συνδικαλισμού που συζητιούνται είναι αυτή του Richards, C. Semprún…) που ισχυρίζονται ότι η συμμετοχή της CNT στην κρατική εξουσία και η αποδοχή – τουλάχιστον από ένα μέρος της CNT- της εξουσιαστικής πειθαρχίας, οφειλόταν όχι μόνο στο γεγονός των εξουσιαστικών τάσεων που ήδη είχαν αναδυθεί μέσα στα συνδικάτα, αλλά και στην ίδια τη φύση του συνδικαλισμού.

Η άποψη αυτή βλέπει τα πράγματα με μία συγκεκριμένη ματιά. Βλέπει τα ελαττώματα παρά τις αρετές. Αν και ότι είπες είναι αλήθεια, υπάρχει επίσης και η αντίθετη τάση. Υπάρχουν άνθρωποι που θα θυσίαζαν τα πάντα για τις ιδέες τους. Ήταν τόσο καχύποπτοι που κατηγορούσαν τους πάντες, σαν να είχαν πρόθεση. Σε κάποιες περιπτώσεις οι συνέπειες αυτής της στάσης ήταν ότι οδηγούσαν το άτομο που κριτίκαραν στο να κάνει ακριβώς αυτό για το οποίο το κατηγορούσαν. Αυτή είναι η περίπτωση του Medína González, ενός Ανδαλουσιανού που έγραψε μία μπροσούρα και κάποια αμφίσημα άρθρα. Όλοι όρμησαν πάνω του και νομίζω πως τελικά αυτό το παιδί κατέληξε στα χέρια των κομμουνιστών. Άλλο παράδειγμα είναι αυτό που έγινε με τον Sender. O Sender δεν καλωσορίστηκε από εμάς. Δούλευε για την Solidaridad Obrera, και ήταν ο κύριος ανταποκριτής της στη Μαδρίτη για πάνω από ένα χρόνο· και όταν η εκδοτική ομάδα των μετριοπαθών, καθοδηγούμενη από τον Peiró, σαρώθηκε από το κύμα των εξτρεμιστών, που καθοδηγούνταν από τον Felipe Alaiz, το πρώτο πράγμα που έκανε ο δεύτερος ήταν να αρνηθεί τα άρθρα του Sender. Ο Alaiz ήταν μεγάλος συγγραφέας, ένα άτομο που η εργασία του ήταν φωτεινή· στην πραγματικότητα, ήμουν μαθητής του σε κάποιο βαθμό. Αλλά αυτό δεν με απέτρεψε από το να αντιλαμβάνομαι τα πολλά του ελαττώματα, με την έννοια ότι ήταν κάποιος που έφτασε στην κορυφή, και έπειτα βυθίστηκε.

Κατά τη διάρκεια εκείνων των ημερών υπήρχε μεγάλη αναταραχή που προκαλούνταν από τα πρακτικά προβλήματα. Υπήρχε μία μαξιμαλιστική τάση υπέρ της δράσης, μπορείς να την αποκαλέσεις Μπακουνική, που ισχυριζόταν πως η καταστροφή θα οδηγούσε στην οικοδόμηση. Την ίδια περίοδο, υπήρχαν εκείνοι που έλεγαν, “όχι, είναι αναγκαία για εμάς να έχουμε όσο πιο ακριβή γίνεται την ιδέα και το σχέδιο της επανάστασης που θα πραγματοποιήσουμε”. Εδώ έρχεται ο Isaac Puente. Ο ίδιος ο Carbó έγραψε μία σειρά από φουτουριστικά άρθρα. Και το ίδιο έκανε ο Higinio Noja Ruiz, ένας από τους καλύτερους αναρχικούς συγγραφείς της δεκαετίας του τριάντα. Ήταν η κινητήρια μηχανή πίσω από το περιοδικό Estudios. Ήταν ο μοναδικός αναρχικός αυτής της περιόδου, που έγραψε νουβέλες για μαζικό κοινό. Ενδιαφερόταν για οικονομικά προβλήματα δομικού τύπου, και ήταν επιτυχημένος τόσο όσο δημοσιογράφος και κριτικός τέχνης όσο και ως μυθιστοριογράφος. Επομένως όλες αυτές οι τάσεις υπήρχαν ήδη πριν από τον πόλεμο.

Επομένως τι μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από τη συμμετοχή της CNT στην εξουσία;

Καταστροφικά, ολοκληρωτικά καταστροφικά, αφού η CNT ανέλαβε ένα θλιβερό βάρος. Η CNT δεν ήταν σε κατάσταση να αφήσει το δικό της έδαφος και να τοποθετηθεί σε ένα άλλο που ήταν γεμάτο παγίδες και δόλο. Η CNT δεν μπορούσε να προσαρμοστεί σε ένα μήνα, ή σε δύο χρόνια, ή ακόμα και σε τέσσερα χρόνια. Δεν μπορούσε να κάνει αυτή τη μετάβαση, αυτή την αντιστροφή πολιτικού και δεσποτικού τύπου, με τις απάτες και τα ψέμματα της. Ήταν ανίκανη να το κάνει.

Πρώτα από όλα γιατί ήταν συγκρουόμενη με τη δική της ψυχολογία· δευτερευόντως γιατί δεν μπορούσε να αναλάβει ένα πρόγραμμα αυτο-επαναεκπαίδευσης, για επιταχυνόμενη μετατροπή σε μία πολιτική οργάνωση με όλα τα προαπαιτούμενα της, όπως οι υπόλοιπες. Αυτά όλα υποθέτουν ότι η CNT ήταν στο σωστό δρόμο – νομίζω πως όχι. Η CNT δεν μπορούσε ούτε από την τακτική πλευρά ούτε από την πλευρά των αξιών, να αποδεχτεί μία απεριόριστη συνεργασία. Η CNT ήταν ικανή να εμπλακεί σε μία περιορισμένη συνεργασία, χωρίς την ανάγκη να ντύσει τους μαχητές της σαν κλόουν και να τους καθίσει στο σκαμνί, κάνοντας τους να στοιχειώνουν τους διαδρόμους των κυβερνήσεων σαν φαντάσματα.

H CNT θα μπορούσε να εμπλακεί σε μία θετική εργασία χωρίς να αφήνει το δικό της έδαφος, που ήταν τα συνδικάτα, και η οικονομία· η δεύτερη ήταν αποφασιστικός παράγοντας για τον πόλεμο και την επανάσταση.

Και αφήνοντας αυτό το έδαφος όχι μόνο άφηνε τη δική της περιοχή αλλά επίσης υποχρεωνόταν να συγκρουστεί με τους συντρόφους της. Χρειάζεται μόνο να θυμηθούμε εκείνες τις ομιλίες των Μαρξιστών στις οποίες επιτίθενται σε εκείνους που τόλμησαν να κρατήσουν την κλασική θέση.

Δηλαδή, χωρίς εξτρεμισμό, χωρίς να κάνει το τρομακτικό παιδί, χωρίς να κλειστούμε σε μία 100% αδιάλλακτη θέση από φιλοσοφική άποψη, η CNT, με το οικονομικό μοχλό στα χέρια της, με τις κολλεκτίβες, και με τόσα άλλα πράγματα που είχε στην εμβέλεια της, μπορούσε να εξαπολύσει μία αποτελεσματική αντιπολίτευση, ενώ δρώντας διαφορετικά οι εχθροί της CNT κατάφεραν να συντρίψουν την αντιπολίτευση της και να στρέψουν τους ομοσπονδιακούς θεσμούς της εναντίον της. Συμπέρασμα, η συμμετοχή στην κυβέρνηση ήταν αρνητική από κάθε πλευρά.

Η Federica τώρα λέει ότι δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό. Αυτό σημαίνει ότι σε μία παρόμοια κατάσταση θα έκανε το ίδιο πράγμα. Αναρωτιέμαι: πώς μπορεί κάποια να αποκαλεί τον εαυτό της αναρχική όταν αποδέχεται όχι μόνο το γεγονός πως ήταν υπουργός, αλλά και ότι θα ξαναγινόταν μια ακόμα φορά;

Ποιος εκπροσωπεί τη FAI μέσα στο ελευθεριακό κίνημα και ποιες τάσεις υπήρχαν μέσα της; Δεν νομίζεις πως η ομάδα που αποκαλούσες αναρχομπολσεβίκους ήταν από μερικές απόψεις πολύ ελευθεριακοί; Σε ρωτάω για την FAI γιατί μετά τον πόλεμο τόσο οι αστοί όσο και οι μαρξιστές, απεικόνισαν τους μαχητές της FAI ως τέρατα κι εκείνους της CNT ως ευπρεπείς συντρόφους.

Αυτό ανοίγει ένα ολόκληρο αστυνομικό μυθιστόρημα. Εδώ μπροστά σου έχεις δύο ανθρώπους που ήταν μέλη της FAI (κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ο J. Peirats συνοδευόταν από τον φίλο του Canela)· ήμουν γραμματέας της τοπικής ομοσπονδίας των ομάδων και ο φίλος μου Canela ήταν γραμματέας της περιφερειακής ομοσπονδίας. Ήμασταν συνολικά αντίθετοι σε έναν ορισμένο τύπο προπαγάνδας της FAI που δεν εκπεμπόταν ακριβώς από την ίδια την FAI. Δηλαδή, υπήρχαν άτομα που δεν ανήκαν στη FAI και επειδή εγώ ήμουν, από την τοπική ομοσπονδία, στη θέση να τους ελέγχω αλλά ήμουν ανίκανος να το κάνω, και υποθέτω ο Canela δεν μπορούσε επίσης να τους ελέγξει από τη θέση της περιφερειακής ομοσπονδίας.

Τα άτομα αυτά ήταν εκείνα που ανέβαιναν στο βήμα, και μιλούσαν στο όνομα της FAI. Και όλα αυτά τα συνειδητοποιήσαμε μέσα από τις εφημερίδες, φτάνοντας στο σημείο μία μέρα να κάνουμε μία συνάντηση με τους Ascaso, García Oliver and Aurelio Fernández στην τοπική ομοσπονδία. Και τους είπαμε αυτό έπρεπε να σταματήσει, δηλαδή πως προκειμένου να μιλάνε με τον τρόπο που μιλούσαν όφειλαν πρώτα να ξεκαθαρίζουν σε τι οργάνωση ανήκαν και ποιον εκπροσωπούσαν. Και η απάντηση τους ήταν πως δεν εκπροσωπούσαν τη FAI, αλλά ήταν σίγουρα εξουσιοδοτημένοι από της Επιτροπές άμυνας, οργανώσεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή, και δημιουργήθηκαν ειδικά για να δρουν, σε απεργίες και περιόδους αναταραχών, και πρέπει να το παραδεχτούμε πως σε ένα σημείο ήταν αποτελεσματικές: στις 19 Ιούλη αυτές οι επιτροπές εργάστηκαν αρκετά καλά.

Δηλαδή, υπήρχαν άνθρωποι που μιλούσαν με ένα τρόπο που ανέφερα πιο πάνω, δίνοντας την εντύπωση πως η FAI ήταν μία μυστική Μασονική ή Γιακωβίνικη ομάδα. Μιλούσαν στο όνομα της FAI. Αλλά η αλήθεια είναι πως εμείς, στην τοπική ομοσπονδία, δεν τους ελέγχαμε, αν και είχαν υποστηριχτές μέσα στις γραμμές μας.

Επομένως, όσον αφορά το ερώτημα της επιρροής της CNT και της FAI: η CNT είναι η οργάνωση που σχηματίστηκε το 1910. Επομένως από κοινωνική άποψη είναι μία από τις παλιότερες επαναστατικές οργανώσεις, που έχει υπάρξει ποτέ στην Ισπανία. Στην πραγματικότητα, η CNT και η FAI ήταν δύο ξεχωριστές οργανώσεις. Η σχέση ανάμεσα τους έχει παραποιηθεί μεροληπτικά, αφού η δημιουργία της FAI αποδίδεται στην ανάγκη να ελεγχθεί η CNT. Αυτό είναι λάθος. Όχι και πολύ καιρό πριν, ανακάλυψα τις περιλήψεις των πρακτικών του συνεδρίου της Βαλένθια του Ιουλίου του 1927, όταν ιδρύθηκε η FAI. Ολόκληρα τα πρακτικά αυτού του συνεδρίου δεν υπάρχουν. Έχουν χαθεί. Ευτυχώς, κάποιος συνέταξε τις περιλήψεις αυτές που έπεσαν στα χέρια μου όταν ήμουν γραμματέας της FAI το 1933-36. Σε αυτή την περίληψη των πρακτικών αναφερόταν οι επιτροπές της CNT-FAI, σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο. Δηλαδή, αναφερόταν η συνεργασία παρά η υπαγωγή της μίας οργάνωσης στην άλλη.

Κατά την επανάσταση, η FAI υιοθέτησε την ίδια πολιτική με τη CNT. Και αυτό μου επέτρεψε να φτάσω σε ένα συμπέρασμα το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον. Έχει ειπωθεί πως η FAI ήταν αυτή που καθοδηγούσε την CNT. Πάντα υποστήριζα το αντίθετο: ήταν η CNT που έδωσε τις εντολές στη FAI· ήταν η CNT που επηρέασε, απορρόφησε και αποτύπωσε στη FAI τα διακριτικά της χνάρια. Η CNT ήταν μία οργάνωση συνδικαλιστικού τύπου και η FAI όφειλε να είναι μία οργάνωση ιδεολογικού τύπου. Προβλήματα οικονομικού τύπου και εκείνα που αναδύθηκαν από το επαναστατικό πλαίσιο της στιγμής που επηρέασαν τη CNT απορροφήθηκαν επίσης και από τη FAI. Επιπλέον όλοι οι μαχητές της FAI προερχόταν από τη CNT: και για τους δύο λόγους, η FAI όφειλε να είναι η αντανάκλαση της CNT. Για αυτό πάντα υποστήριξα ότι η δεν ήταν η FAI που κυριαρχούσε στη CNT, αλλά η CNT κυριάρχησε στη FAI. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί κατά τη διάρκεια της επαναστατικής περιόδου: ήταν η CNT που πήρε τα ηνία, και η FAI δεν ήταν τίποτα παρά ένας συνταξιδιώτης, ένας φίλος, μία φτωχή σχέση της FAI.

Έτσι εκείνοι που πήραν την απόφαση να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση – οι García Oliver, Federica Montseny – δεν ήταν μέλη της FAI; Το αναφέρω μόνο γιατί κάποιοι κανονικά τους συνδέουν με τη FAI.

Οι García Oliver, Ascaso και άλλοι είχαν τη δική τους FAI: την ομάδα “Los Solidarios”. Σε κάθε γεγονός, το έχω πει επανειλημμένα ότι υπήρχαν δύο υπουργοί από τη CNT στην κυβέρνηση και δύο υπουργοί της FAI. Επίσημα, ωστόσο, υπήρχαν τέσσερις υπουργοί της CNT. Το γεγονός πως οι υπουργοί ήταν οι Peiró και López από τη μία πλευρά και οι García Oliver και Federica Montseny από την άλλη, δείχνει ξεκάθαρα ότι υπήρχαν δύο ρεύματα: το ρεύμα της FAI και το ρεύμα των συνδικάτων. Είναι αλήθεια πως η Federica Montseny πάντα ταυτιζόταν με τις δράσεις της FAI, αλλά δεν πιστεύω ότι ανήκε σε οποιαδήποτε ομάδα της FAI πριν το κίνημα του 1936.

Όσο για τους García Oliver, Ascaso, Durruti κλπ πάντα υποστήριζα πως είχαν τη δική τους FAI. Ήταν περίπου 30 μέλη. Και αυτή η ομάδα εργαζόταν αυτόνομα. Μιλούσε στο όνομα της FAI, γιατί η FAI ήταν η ασπίδα της, το σπαθί και ο μύθος της. Και φυσικά, ήταν δύσκολο για αυτούς να επινοήσουν μία νέα οργάνωση.

Οι αναρχομπολσεβίκοι ταυτιζόταν με την FAI, αν και η Federica Montseny δεν ήταν μέλος της τάσης αυτής και δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί πως ήταν στην πλευρά του García Oliver. Ο García Oliver, πριν και κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών της επανάστασης, είχε ήδη προσδιορίσει τον εαυτό του ως υποστηρικτή της κατάκτησης της εξουσίας. Νομίζω όμως πως είναι αμφισβητήσιμο πόσο ειλικρινής ήταν. Πάντα έλεγα, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, πως ο García Oliver ήταν υποστηρικτής της κατάκτησης της εξουσίας κατά τη διάρκεια των πρώτων μερών του Ιουλίου, γιατί ήξερε πως η CNT δεν μπορούσε να κρατήσει την εξουσία μόνη της. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός πως ο García όχι μόνο άλλαξε τη γνώμη του αλλά και κατέληξε στο Υπουργικό Συμβούλιο.

Ο Canela εγώ και τέσσερις ή πέντε ακόμα φτιάξαμε την ομάδα, “Afinitat”. Ήμασταν πάντα σε αντίθεση μέσα στη FAI. Ισχυριζόμασταν πως η FAI θα έπρεπε να υλοποιεί δουλειά ιδεολογικού, αναρχικού και δογματικού τύπου με σκοπό να μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξη δύο οργανώσεων: η μία που θα μιλούσε για ιδέες και η άλλη που θα αντιμετώπιζε τα προβλήματα συνδικαλιστικού τύπου σαν τη CNT. Πιστεύαμε πως η FAI δεν έπρεπε να είναι ένα αντίγραφο της CNT, γιατί μία από τις δύο θα ήταν περιττή.

Πώς αντέδρασε η CNT στην πορεία των γεγονότων της Ρωσίας που ξεκίνησαν το 1917, όσον αφορά τα νέα της εξόντωσης των Ρώσων ελευθεριακών από τους Μαρξιστές Μπολσεβίκους; Και γενικότερα, τι θέση πήρε η CNT σε σχέση με τη Ρωσική Επανάσταση και τη γραφειοκρατική αντεπανάσταση των Μαρξιστών;

Η ρωσική επανάσταση, όπως όλες οι επαναστάσεις, πάντα, έφερε συγχύσεις ιδεολογικού και τακτικού τύπου. Σε αυτή την εποχή ήμουν πολύ νέο παιδί. Το 1917, δεν ήμουν ακόμα μέλος κάποιας οργάνωσης· συνδέθηκα με κάποια το 1922 στην ηλικία των δεκατεσσάρων. Σε αυτή την ηλικία ήταν αδύνατο να καταλαβαίνω πραγματικά αυτά τα θέματα. Ήμουν σε θέση να τα γνωρίσω αργότερα, μέσω ντοκουμέντων.

Θυμάμαι αρκετά καλά, ως αίτιο σύγχυσις, όταν ο ξάδερφος μου, που ήταν μαχητής, ήρθε στο σπίτι (ήμουν πολύ νέος τότε), και μίλησε στη μητέρα μου για τα σοβιέτ. Ο ξάδερφος μου ήταν μέλος της CNT · είχε ήδη συλληφθεί, και είχε πάρει το βάπτισμα του πυρός. Μίλησε στη μητέρα μου για όλα εκείνα τα πράγματα και για πρώτη φορά άκουσα να μιλάνε για τη δικτατορία του προλεταριάτου, και η ιδέα αυτή σταθεροποιήθηκε στο μυαλό μου. “Γιατί”, είπε ο ξάδερφος μου, “υπάρχει μία καθολική δικτατορία και μία καθολική ψηφοφορία” (είπα στον εαυτό μου: “καθολική ψηφοφορία; Αυτό θα πρέπει να είναι κάποιο είδος κατσαρόλας ή κάτι τέτοιο”) “Υπάρχει η τάση του Μπακούνιν και υπάρχει η τάση του Κάρλ Μάρξ και του Λένιν.” Και τα άκουγα όλα αυτά, και σάστιζα αλλά δεν καταλάβαινα. Αυτές ήταν οι πρώτες μνήμες μου. Αργότερα, όταν πήρα το σπαθί μου και ξεκίνησα για περιπέτεια, τότε ήταν που αναζήτησα τεκμηρίωση για όλα αυτά τα γεγονότα.

Στην Ισπανία ήταν μία εποχή μεγάλης σύγχυσης. Κατά τη διάρκεια της ρωσικής επανάστασης, οι εδώ αναρχικοί οπλίστηκαν ως μπλοκ, γιατί οι Μπολσεβίκοι την ίδια στιγμή έλεγαν πως ήταν αναρχικοί και Μαρξιστές. Eκείνη την περίοδο και οι αναρχικοί και οι CNTίστας αυτοαποκαλούνταν Μπολσεβίκοι όσο και αναρχικοί. Δηλαδή, δεν έκαναν διακρίσεις ανάμεσα τους. Εάν έχεις διαβάσει το βιβλίο του Λένιν, Κράτος και επανάσταση, θα συμφωνήσεις ότι είναι ένα κείμενο, που σίγουρα χρησιμοποιούσε αναρχίζουσα φρασεολογία, αν και το αληθινό του πρόσωπο αποκαλύφθηκε, αυτό το βιβλίο δημιούργησε μεγάλη σύγχυση γιατί εκδόθηκε ακριβώς το 1917. Και το 1918 βγήκε η δεύτερη έκδοση του. Αλλά το Κράτος και επανάσταση δεν τελείωσε ποτέ, διακόπηκε. Ο Λένιν εξήγησε ότι αυτό έγινε γιατί η επανάσταση δεν είχε τελειώσει ακόμα. Αλλά αποδείχθηκε ότι το 1918 έγινε μία δεύτερη έκδοση, στην οποία δεν πρόσθεσε ή αναθεώρησε κάτι, που να δείχνει πως ήδη είχε σύμπλεγμα ενοχής.

Αλλά το βιβλίο αυτό, λαμβάνοντας υπόψη την νοοτροπία της εποχής, τον πυρετό της δράσης που υπήρχε τότε (η ρωσική επανάσταση, η αναταραχή στη Γερμανία και την Ιταλία), μεγάλωνε μόνο τη σύγχυση. Οι σοσιαλιστές καθεαυτοί στην Ισπανία ένιωθαν την πίεση από τους υποστηριχτές της Τρίτης Διεθνούς. Μέχρι ένα σημείο αυτό είναι κατανοητό.

Η συνέπεια όλως αυτών ήταν ότι η CNT αντιμετώπισε επίσημα το πρόβλημα για πρώτη φορά στο συνέδριο του 1919, που αποκαλούμε Κωμωδία, γιατί διεξάχθηκε στην Κωμωδία της Μαδρίτης (οι σοσιαλιστές πάντα το αποκαλούσαν “συνέδριο της κωμωδίας”, θέλοντας να πουν με τον τρόπο τους πως ήμασταν ένα μάτσο κωμικών). Εκεί έγινε μία πολλή διεξοδική συζήτηση. Σε αυτό μπορεί κάποιος να καταλάβει τον αποπροσανατολισμό που επέδρασε σε κάθε άνθρωπο που είχε μία ξεκάθαρη ματιά των πραγμάτων όπως ο Carbó και ο Buenacasa. Ο Carbó έλεγε: “Θέλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου, την αγαπάμε, την υπερασπιζόμαστε, και θα την υπερασπιζόμαστε.” Αυτό έλεγε· κάποιος που ήξερε τον Carbó, και γνώριζε πως ήταν αναρχικός από την κεφαλή μέχρι τα νύχια, θα αναρωτιόταν: πώς ήταν δυνατό ο Carbó να έλεγε ένα τόσο αντιφατικό πράγμα εκείνη τη στιγμή; Οι λόγοι του Buenacasa ήταν επίσης καταστροφικοί. Αντίθετα, υπήρχε ο λόγος του Quintanilla που ήταν ηγέτης της αντιπολίτευσης. Οι λόγοι του Quintanilla του παλιού Αστουριανού συνδικαλιστή, είναι πιο ξεκάθαροι. Ήταν ένας άνθρωπος βαθιά ριζωμένος στο δόγμα (θεωρία) και με όραμα για το μέλλον. Έβλεπε την ανάπτυξη της διαδικασίας της επανάστασης στη Ρωσία και επέτρεψε στον εαυτό του να την κρίνει και να αντιμετωπίσει το ρεύμα των μπολσεβίκων που οδηγούνταν με ακρίβεια από τον Hilari Arlandís (ο οποίος αργότερα θα γινόταν μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος)

Οι λόγοι υπέρ της δικτατορίας του προλεταριάτου ήταν το αποτέλεσμα της απουσίας πληροφόρησης και της δημαγωγίας των μπολσεβίκων. Η λέξη επανάσταση είναι κάτι το οποίο κινεί τα μυαλά των ανθρώπων. Όταν μια επανάσταση συμβαίνει, αρχικά υπάρχει μία σύγχυση που ωστόσο αργότερα σκορπίζει. Αλλά το πιο σημαντικό γεγονός της επανάστασης είναι ότι προκαλεί στους ανθρώπους βρασμό και κοχλασμό. Έχει μία τεράστια ελκυστική δύναμη. Και αυτοί οι άνθρωποι ήταν στη μέση αυτής της φάσης. Νομίζω – δεν έχω δει πολλά αντίγραφα αυτού – πως είχε τυπωθεί και ένα περιοδικό που λεγόταν El Soviet. Είχε εκδοθεί από τη CNT.

Τελοσπάντων, η πολεμική που αναπτύχθηκε στο Συνέδριο συνοψίζεται στο λόγο του El Noi del Sucre (ζαχαρόπαιδου), Seguí. Ο Segui φαίνεται πως προσπάθησε να ενώσει τις δύο τάσεις. Πρότεινε η CNT να ζητήσει από την Τρίτη Διεθνή να είναι προσωρινό μέλος, ενώ περίμεναν τη σύγκλιση ενός διεθνούς συνεδρίου στην Ισπανία, ώστε η Διεθνής θα έχει ένα συνεπές δόγμα, που θα αναγνωρίζεται από όλες τις συστατικές ομάδες.

Αυτή ήταν η αιτία της αποστολής του Pestaña. Ο Pestaña πήγε στη Ρωσία, και σύντομα μετά την άφιξη του ξεκίνησε να παρατηρεί μία σειρά ανωμαλιών. Εκεί έκανε φυσικά επαφή με τους αναρχικούς, που είχαν υποστεί τη σφαγή του 1918. Η αντίδραση ενάντια στους Ρώσους αναρχικούς ξεκίνησε το 1918. Και το 1919, όσοι αναρχικοί δεν ήταν φυλακισμένοι ή πεθαμένοι, ξεκίνησαν τον αντιμπολσεβίκικο αγώνα.

Ανάμεσα τους βρίσκουμε για παράδειγμα την Emma Goldman και τον Alexander Berkman, που είχαν απελαθεί από της ΗΠΑ στην χώρα προέλευσης τους, γιατί διεξήγαγαν προπαγάνδα ενάντια στον πόλεμο.
Οι Goldman και Berkman, παρά τις μπολσεβίκικες τάσεις τους (στις ΗΠΑ, η Goldman είχε δημοσιεύσει μία μπροσούρα που υπερασπιζόταν τους Μπολσεβίκους) όταν έφτασαν στη Ρωσία αναγνώρισαν γρήγορα τι γινόταν πραγματικά· η Goldman αντέδρασε πρώτη, αφού ο Berkman ήταν πιο σκεπτικός, του πήρε λίγο περισσότερο να αντιμετωπίσει τα γεγονότα, γιατί σκεφτόταν πως η κατάσταση μπορεί να ήταν το προϊόν αυτοσχεδιασμού, που με το πέρασμα του χρόνου θα έβρισκε το σημείο ισορροπίας της, και η επανάσταση υποβαλλόμενη σε αλλαγές τελικά θα έφτανε τον πραγματικό της σκοπό. Στο τέλος, ωστόσο, πείστηκε πως η κατάσταση ήταν μη αντιστρέψιμη.

Όταν ο Pestaña έφτασε στη Ρωσία το 1920, βρήκε εκεί όλους αυτούς τους ανθρώπους. Και οι μπολσεβίκοι δεν μπορούσαν πια να τον αποπλανήσουν. Έκανε επαφή με του συντρόφους. Τον πληροφόρησαν για την κατάσταση. Οι ίδιοι οι Goldman και Berkman ήταν σε επαφή με αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ρωσική αντίσταση. Το ίδιο κι ο Κροπότκιν που ζούσε ακόμα. ο Pestaña τον επισκέφτηκε επίσης. Έτσι όταν ο Pestaña επέστρεψε από τη Ρωσία έφερε μαζί του τη διόρθωση. Όταν έφτασε η Βαρκελώνη, βρισκόταν κάτω από τη δικτατορία του Martínez Anido και έτσι ο Pestaña δεν μπορούσε να φέρει την αναφορά του. Η οργάνωση ήταν παράνομη. Λίγο καιρό μετά, η αναφορά του δημοσιεύθηκε με τη μορφή μπροσούρας. Ο Pestaña στάλθηκε στη Ρωσία για να λάβει μέρος στο Δεύτερο Συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς, όπου εκπροσωπούσε τη CNT. Στην αναφορά του εξηγεί όλες τις αποτρόπαιες και ύπουλες μηχανορραφίες που οι μπολσεβίκοι και οι λακέδες τους πραγματοποιούσαν πίσω από τις κλειστές πόρτες στο συνέδριο όπου είχαν απόλυτο έλεγχο των διαδικασιών. Η κατάσταση οδήγησε τον Pestaña να γράψει πως “η προεδρία ήταν το συνέδριο και το συνέδριο ήταν μία καρικατούρα.” Δεν αναφέρομαι στο βιβλίο του, Εβδομήντα μέρες στη Ρωσία, αλλά στην επίσημη αναφορά που υπέβαλλε με το όνομα του στην επιτροπή της CNT.

Η μπροσούρα αυτή του Pestaña, δυστυχώς δεν μπόρεσε να τυπωθεί παρά μόνο πολύ αργότερα. Η αναφορά είναι του 1921 από τη φυλακή. Αυτό σημαίνει πως δεν τυπώθηκε ποτέ μέχρι το Ομοσπονδιακό συνέδριο της Σαραγόζα το 1922. Το 1921 ήδη είχε υπάρξει μία αντίδραση γιατί οι Ρώσοι αναρχικοί που δεν είχαν τουφεκιστεί πέτυχαν, με μία απεργία πείνας στην φυλακή της Μόσχας να τραβήξουν την προσοχή στην κατάσταση και τη δίωξη την οποία είχαν υποστεί.

Το 1921 μία άλλη αντιπροσωπεία της CNT πήγε στη Ρωσία. Η αντιπροσωπεία αυτή αποτελούνταν από τους Nin, Maurín, Ibáñez και Hilari Arlandís. Εάν ο Pestaña μπορούσε να μεταφέρει την αναφορά του το 1921, είναι πιθανό πως η οργάνωση θα τη λάμβανε υπόψη ώστε να μην στείλει τους συγκεκριμένους εκπροσώπους, αφού κάποιοι από αυτούς ήταν γνωστοί για της μπολσεβίκικες τάσεις τους. Επίσης, η αποστολή αυτή έγινε κατά τη διάρκεια μίας πολύ άγριας καταστολής με τα πιο σημαντικά στοιχεία της οργάνωσης να είναι στη φυλακή ενώ κάποιοι είχαν δολοφονηθεί κάτω από το νόμο της διαφυγής: αυτή ήταν η μοίρα του Evelio Boal (ενός από τους καλύτερους γραμματείς που είχε η οργάνωση ποτέ, σύμφωνα με τον Buenacasa)

Αυτές ήταν οι συνθήκες που επέτρεψαν τον Nin να γίνει γραμματέας της CNT κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, γιατί η οργάνωση ήταν νέα και τα άπειρα μέλη τον ψήφισαν. Η αναγγελία που αφορούσε την σύγκλιση της Ολομέλειας δήλωνε ότι θα διεξαχθεί στη Βαρκελώνη, αλλά η τοποθεσία στη συνέχεια άλλαξε στη Lérida, όπου ο Maurín είχε μεγάλη επιρροή. Έτσι υπάρχει κάτι πολύ ύποπτο στην ιστορία της εποχής. Τελοσπάντων, αφού η αναφορά του Pestana δεν ήταν ακόμη ευρέως διαδεδομένη, διορίστηκε αυτή η αντιπροσωπεία, που αναχώρησε για τη Ρωσία για να παρακολουθήσει το Πρώτο Συνέδριο της Ένωσης Διεθνούς Συνδικάτων.

Η αποστολή αυτή δεν ήταν ολική καταστροφή αφού η αντιπροσωπεία πρόσβαλε τον ίδιο τον Τρότσκυ. Κάποια στιγμή, ακριβώς στη μέση των διαδικασιών του συνεδρίου, ως αποτέλεσμα των προσπαθειών της Emma Goldman και άλλων αναρχικών που κρυβόταν, έγινε μία ισχυρή διαδήλωση που απαιτούσε την απελευθέρωση των φυλακισμένων που κρατούνταν στις φυλακές Checa στην Taganka. Απειλούσαν, ακριβώς στη μέση του συνεδρίου, ότι εάν οι φυλακισμένοι δεν απελευθερώνονταν θα μιλούσαν μέχρι να αποκαλύπτονταν ολόκληρη η υπόθεση. Οι μπολσεβίκοι φοβήθηκαν και υποσχέθηκαν να τους απελευθερώσουν. Πριν την ικανοποίηση της υπόσχεσης έγιναν πολλές μηχανορραφίες. Η αντιπροσωπεία του Nin έπαιξε ένα ρόλο στην καμπάνια. Αυτό ήταν σχετικά ένα άγνωστο γεγονός που η Emma Goldman σχολιάζει στις αναμνήσεις της… Για τους μπολσεβίκους όλοι οι φυλακισμένοι ήταν συμμορίτες.

Όταν το συνέδριο διακόπηκε οι φυλακισμένοι απελευθερώθηκαν, αλλά τους δόθηκαν πλαστά διαβατήρια. Όταν έφτασαν στους προορισμούς τους, οι αρχές προειδοποιήθηκαν ότι ήταν σοβιετικοί κατάσκοποι. Δηλαδή, ο Λένιν τους έδωσε μερικά διαβατήρια με σκοπό να τους καθηλώσει έξω από τη Σοβιετική Ένωση. Επομένως, για παράδειγμα, όταν οι Goldman και Berkman έφτασαν στη Λιθουανία φυλακίστηκαν. Τελικά, χάρη σε διάφορες διαδηλώσεις, εκείνοι οι σύντροφοι θα μπορούσαν να ζήσουν νόμιμα σε άλλες χώρες.

Εκείνη την εποχή στη Γερμανία υπήρχε μία πολύ μικρή αλλά ενδιαφέρουσα δραστήρια οργάνωση: η FAUD. Η ηγετική της φιγούρα ήταν ο Rocker. Είχε μερικούς ικανούς άνδρες, άνδρες που ήταν στην πραγματικότητα θεμελιωτές του νέου αναρχοσυνδικαλισμού, αφού ο παλιός αναρχοσυνδικαλισμός της CGT ήταν σε υποχώρηση: οι σοσιαλιστές τον ανέλαβαν και εκείνοι που ήταν πρώτα μέρος της αναρχικής τάσης όπως ο Monatte, κινήθηκαν προς τον μπολσεβικισμό.

Η οργάνωση αυτή FAUD, είχε άμεσες σχέσεις με τους Ρώσους αναρχικούς· η γεωγραφική εγγύτητα τους επέτρεπε να θεμελιώσουν κανάλια για την ανταλλαγή πληροφοριών. Η FAUD ήταν η πιο καλά πληροφορημένη οργάνωση χάρη στη Ρωσική πραγματικότητα, που τη διέδιδε σε ολόκληρο τον κόσμο. Δημοσίευσε τις μπροσούρες του Rocker, Μπολσεβικισμός και Αναρχισμός και Σοβιέτ ή Δικτατορία. Έπειτα δημοσίευσε το βιβλίο του Arsinov για το κίνημα του Μακχοβινισμού, που πρωτοδημοσιεύτηκε στην ισπανική γλώσσα στην Αργεντινή.

Το 1922 το εθνικό συνέδριο της CNT έγινε στη Σαραγόζα, μετά την πτώση του καθεστώτος του δήμιου Martínez Anido. Σε αυτό το συνέδριο κάθε τι μπορούσε να λεχθεί. Ο Nin δεν ήταν παρών γιατί παρέμενε στη Ρωσία· ούτε o Maurin ήταν εκεί, πιθανά γιατί δεν είχε καν προσκληθεί. Το μόνο μέρος της αντιπροσωπείας στη διεθνή των κόκκινων συνδικάτων που έλαβε μέρος στο συνέδριο ήταν ο Arlandís: ήταν ολοκληρωτικά συγκλονισμένος. Ο Pestaña και ο Peiró ήταν εκεί. Ο Leval υπέβαλλε μία αναφορά που προκάλεσε φασαρία. Τότε η απόφαση του 1919, που ήταν προσωρινή, αναθεωρήθηκε.

Κάποιοι λένε ότι ο Salvador Seguí ήταν “μαρξιστής avant la lettre”. Νομίζεις ότι αυτή η άποψη είναι αληθινή;

Ειλικρινά, αυτή είναι μία παράλογη άποψη. ο Segui δεν ήταν ποτέ μαρξιστής. Ήταν ένας άνδρας που τοποθετούσε τον εαυτό του στο κέντρο. Πίστευε στην οργάνωση. Απεχθανόταν τον εξτρεμισμό, ήταν ένας εποικοδομητικός άνθρωπος, συνδικαλιστής πάνω από όλα. Δεν υπήρχε τίποτα μαρξιστικό σε αυτόν.

Γιατί οι Ρώσοι αναρχικοί, ακόμα και αν ήταν περισσότεροι από τους μπολσεβίκους, συντρίφθηκαν από τους τελευταίους;

Κοίτα δεν ξέρω αν ήταν περισσότεροι. Συντρίφθηκαν γιατί οι πιο βάρβαροι συντρίβουν πάντα τους λιγότερο βάρβαρους. Εάν αναλύσεις πιο λεπτομερώς τις συνθήκες μέσα στις οποίες λειτουργούσαν οι μπολσεβίκοι, τις πολιτικές τους ικανότητες, τον Ιησουτισμό τους, την ατελείωτη απεραντολογία τους, τα κίνητρα που επικαλούνταν για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, θα καταλάβεις τη δύσκολη και μειονεκτική θέση στην οποία βρίσκονταν οι αναρχικοί. Πρώτα από όλα, για παράδειγμα, υπήρχε η φτώχεια των ανθρώπων, που απαιτούσε περισσότερες θυσίες. Έπειτα, υπήρχε η Λευκή επίθεση που προσπάθησε να κατακτήσει την περιοχή· και η διεθνής συνωμοσία όλων των μεγάλων δυνάμεων, και τόσοι άλλοι παράγοντες. Όλα αυτά μοιάζανε με τον πόλεμο μας , όταν είχαμε συγκλονιστεί από το θέαμα της Federica Montseny και όλων των άλλων που ήταν στην κυβέρνηση κακολογώντας τις συλλογικότητες. Λέγαμε στους εαυτούς μας: “Τι θέλετε;” Εάν επιλέξουμε κάθε άλλο δρόμο, ολόκληρος ο κόσμος θα στραφεί εναντίον μας, θα πρέπει να σπάσουμε την πολιτική συνεργασιών μας, και η συνεργασία είναι το μόνο πράγμα που κρατάει τον πόλεμο και ο πόλεμος […]” Τελοσπάντων εκείνοι από εμάς που είχαν περάσει μέσω μία τέτοιας κατάστασης θα κατανοούν καλά τη ρωσικής περίπτωση. Οι επαναστάσεις είναι επικίνδυνες γιατί μας οδηγούν σε ένα είδος ψυχολογικής κατάστασης όχι μόνο στο μαζικό επίπεδο, αλλά και στο ατομικό. Η πείνα για παράδειγμα. “Υπάρχει πείνα γιατί η οικονομία δεν έχει ακόμα ανοικοδομηθεί”· ο φόβος των αντιδραστικών δυνάμεων: “πρέπει να συγκεντρώσουμε την κρατική εξουσία σε μία σιδερένια γροθιά προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις στρατιές των Λευκών στρατηγών”· και η απουσία προετοιμασίας του λαού· και το διεθνές εμπάργκο. Και όλα αυτά είναι κρίσιμα, όπως ήταν κρίσιμα στον πόλεμο μας. Χτυπούσαμε τα κεφάλια μας. “Πηγαίναμε προς την καταστροφή” λέγαμε στους εαυτούς μας, “προς την άρνηση αυτού που ήμασταν κάποτε”. Δεν παράπαιε η μάζα του λαού μόνο, αλλά και πολλά άτομα, αρχής γενομένης από τους αρχηγούς, που έκαναν στροφή 180 μοιρών.

Ποιος ήταν ο λόγος για την σταλινική καταστολή και τη δολοφονική εκστρατεία ενάντια στους POUμιστας και τους ελευθεριακούς, ιδιαίτερα ακολουθώντας την πολιτική ηγεμονία των σταλινικών που επιτευχθεί στα γεγονότα του Μάη του 1937;

Οι λόγοι για όλα αυτά θα πρέπει να αναζητηθούν στην επιρροή της GPU, της ρώσικης μυστικής αστυνομίας, στα χέρια της οποίας μπορούμε να πούμε πως δόθηκε η δύναμη της λήψης αποφάσεων όσον αφορά τη δημόσια τάξη. Οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν στα χέρια αυτών των ανθρώπων. Δηλαδή, είχαν διεισδύσει τόσο πολύ στο ρεπουμπλικανικό καθεστώς που ήρθε η στιγμή που η κυβέρνηση δεν ήταν πλέον κυβέρνηση. (εάν δεχτούμε ότι μία κυβέρνηση μπορεί να πάψει να είναι κυβέρνηση). Υπήρχε ένα κράτος μέσα στο κράτος. Και αυτό το κράτος μέσα στο κράτος αποτελούνταν, για παράδειγμα από τις μοχθηρές δυνάμεις που απελευθερώθηκαν εδώ από τον Στάλιν, και με την νοοτροπία του Στάλιν, όλα έχουν εξήγηση. Αυτό που συνέβη εδώ δεν ήταν παρά μία αντανάκλαση της ίδιας πολιτικής που είχε εφαρμόσει ο Στάλιν στη Ρωσία. Ξέρεις ότι στη Ρωσία, αντίθετα από τι μπορεί να υποθέσει κάποιος, ο Στάλιν ενάντια στα ίδια τα συμφέροντα της Ρωσίας, δολοφόνησε τους πάντες, ακόμα και τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους. Η Ρωσία χρειαζόταν στρατηγούς, αξιωματικούς και αντί για αυτό ο Στάλιν τους ξεφορτώθηκε. Ήταν μία μη πραγματική πραγματικότητα.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ενεργήσουν με άλλο τρόπο. Ήταν η φυσική εξόντωση όχι μόνο όσων ήταν εχθροί αλλά και όσων από εκείνους δεν θεώρησαν ποτέ τους εαυτούς τους εχθρούς. Ήταν εκκαθάριση απλά και ξεκάθαρα. Υπήρχαν άνθρωποι που ήταν έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για να εφαρμοστεί αυτή η εκκαθάριση· δεν είναι οι οι ίδιοι Ρώσοι που έκαναν τη δουλειά. Οι Ισπανοί επίσης ήταν ικανοί να δράσουν με τον ίδιο τρόπο σε συγκεκριμένες καταστάσεις, όταν υπάρχει φανατισμός, όπως υπήρχε τότε, ειδικά εάν δημιουργούνται συμφέροντα γραφειοκρατικού τύπου.

Ποια κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα υποτίθεται υπηρετούσαν οι πράξεις των σταλινικών;

Οι σταλινικοί στην Ισπανία δεν είχαν δικές τους προσωπικότητες. Εκτελούσαν τις διαταγές της Μόσχας και ήταν ικανοποιημένοι με την απόκτηση πολιτικών και στρατιωτικών θέσεων. Τα συμφέροντα τους ήταν εκείνα του σοβιετικού κράτους, όχι εκείνα που είχαν ως Ισπανοί. Ήταν κούκλες ελεγχόμενες από τον Στάλιν, που κολάκευε τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Γενικά μπορούμε να πούμε πως υπήρχαν εκείνοι που δρούσαν κι εκείνοι που σταματούσαν να δρουν. Εκείνοι που δρούσαν ήταν φυσικά οι κομμουνιστές, που από την πλευρά τους δρούσαν εκ μέρους των μυστικών πρακτόρων της CPU. Και εκείνοι που έπαυαν να δρουν ήταν οι ελευθεριακές και οι αστικές δυνάμεις – που φοβόταν την επανάσταση και προτιμούσαν την αντίδραση σε μία πραγματική επανάσταση. Αναφέρομαι πάνω από όλα στους μικροαστούς, όπως η Esquerra Republicana de Catalunya και οι ρεπουμπλικανοί γενικότερα. Σε αυτούς τους ανθρώπους η επανάσταση προκαλούσε μεγαλύτερο φόβο από το φασισμό· ήταν η επανάσταση που τους τρομοκρατούσε πάνω από όλα, σε τέτοιο βαθμό που όταν ήρθε η 19η Ιουλίου, ξέρεις ο Martínez Barrio πρόσφερε στον στρατηγό Mola το υπουργείο πολέμου. Αυτό δείχνει πόσο φοβόταν την επανάσταση· δεν ήθελαν αν συνεχιστεί.

Αργότερα υπήρχε κι ένας ακόμα παράγοντας. Οι κομμουνιστές είχαν έναν τρόπο να δρομολογούν τα πράγματα σε τέτοιες καταστάσεις. Αυτό εκδηλώθηκε επίσης στο Μάη του 68 στο Παρίσι: δεν άφησαν να υπάρξει ένα αριστερίστικο κίνημα στα αριστερά τους. Δεν μπορούν να ανεχθούν την ύπαρξη μίας επανάστασης δίπλα στη δική τους. Πιστεύω πως αυτός ήταν ο λόγος για τη διακήρυξη του πολέμου ενάντια στη CNT. Γιατί ο πόλεμος ήταν ενάντια στη CNT, όχι ενάντια στο POUM. Το POUM βρέθηκε ανάμεσα στη διασταύρωση των πυρών ως ο αδύναμος κρίκος. Αυτό αναλύθηκε αρκετά καλά από τους Broué and Temime στο βιβλίο τους, La révolution et la guerre d’Espagne. Είναι η τεχνική του λουκάνικου να κόβεις ένα μικρό κομμάτι κάθε φορά· καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και δεν μπορεί κανείς να τους σταματήσει· κόβουν τα πιο αδύναμα κομμάτια. Όταν οι ρεπουμπλικανοί ήταν στα χέρια τους και είδαν ότι έχουν διαχειριστεί τους σοσιαλιστές, τότε κατευθύνθηκαν προς τη CNT. Το σοσιαλιστικό κόμμα ήταν ήδη διαιρεμένο πριν τον πόλεμο. Αλλά καθώς εξελισσόταν ο πόλεμος, οι κομμουνιστές εκμεταλλεύτηκαν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις κλίκες του Prieto και του Caballero.

O Prieto (o προστάτης του Negrin) είναι το μόνο κύριο υπεύθυνο πρόσωπο για τον σοσιαλιστικό κρυπτοκομμουνισμό του πολέμου. Ο Prieto δεν ήταν στην πραγματικότητα νεγριστής. Ήταν ένας άνθρωπος με έχθρα ενάντια στον Largo Caballero και διώχτηκε για αυτή την έχθρα στο βαθμό που έπαιζε το παιχνίδι των άλλων, ακριβώς εκείνων που αργότερα, με πλήρη δικαιοσύνη, θα απαλλαχτούν από αυτόν. Η πολιτική του Prieto είναι η πολιτική της εκδίκησης. Ο Largo Caballero ήδη τον είχε αποφύγει πολύ πριν τον πόλεμο. Θυμάσαι τη συνάντηση στην Egea που πραγματοποιήθηκε από την φατρία Cabalero όπου συνελήφθησαν οι Νέοι Σοσιαλιστές; Δεν το ξέχασε ποτέ. Και εκείνοι οι νέοι Σοσιαλιστές ήταν νέοι σοσιαλιστές, αλλά τότε ήταν νέοι ενωμένοι σοσιαλιστές: δηλαδή εκρωσισμένοι. Ο Largo Caballero ενεπλάκει σε αυτή τη μανούβρα της ένωσης των δύο νεολαιίστικων οργανώσεων με την πεποίθηση πως θα απορροφούσε τους κομμουνιστές γιατί οι σοσιαλιστές ήταν η πλειοψηφία. Και το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο: οι σοσιαλιστές καταβροχθίστηκαν. Αυτή είναι μία επιπλέον απόδειξη πως δεν μπορείς να παίζεις την ενότητα με τους κομμουνιστές. Είναι περισσότερο πανούργοι και πάντα περνάει το δικό τους.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου οι κομμουνιστές πέτυχαν να διαιρέσουν το σοσιαλιστικό κόμμα και το UGT. Και αυτό τους έκανε ισχυρούς… Και τελικά επιτέθηκαν στην Κυβέρνηση της Καταλωνίας. Είναι ψέμα πως o νόμος της αυτονομίας καταλύθηκε από τον Φράνκο: είχε ήδη καταλυθεί από τη Ρεπούμπλικα την ίδια, από τον Negrín. Και αν τον κατέλυσε ο Negrín, αυτό έγινε γιατί ο Companys το έκανε πριν την κίνηση του ενάντια στην CNT και το POUM. Ο Companys έσκαβε τον τάφο του. Ο Companys ήταν το χέρι των κομμουνιστών κατά τα γεγονότα του Μαΐου. Ο Companys ήταν το αντεπαναστατικό χέρι για να ανακαλύψει αργότερα πως όταν έφτασε η αντεπανάσταση, ο νόμος της αυτονομίας είχε ακυρωθεί.

Για τους πιο αντικειμενικούς ειδικούς, τα γεγονότα του Μαΐου συνιστούσαν μία πρόκληση, της οποίας στρατηγός και οργανωτής ήταν ο Antonov Ovseenko. Οι σύντροφοι, δηλαδή οι σύντροφοι της ομοσπονδίας, αντέδρασαν, μερικοί με την πίστη πως ήταν μία άλλη 19 Ιουλίου, πως η επανάσταση ήταν σε κίνδυνο, και πως όφειλαν να την υπερασπιστούν· άλλοι που μπορούμε να τους αναφέρουμε ως γραφειοκράτες της οργάνωσης, κατέφυγαν στα δικά τους επιχειρήματα, που για εμένα δεν ήταν πολύ ειλικρινή: είπαν πως είναι καλύτερο να μην αντιδράσουν στην πρόκληση. Νομίζω πως αυτή ήταν η γνώμη εκείνων που είχαν άνετες θέσεις και είχαν γραφειοκρατικοποιηθεί.

Υπήρχε επίσης η ομάδα “οι φίλοι του Ντουρούτι” για την οποία έχουν ειπωθεί σχετικά πολλά αλλά ειλικρινά δεν της δίνω τόσο μεγάλη σημασία. Ήταν άνθρωποι που δεν ανήκαν στην CNT και μιλούσαν μία Γιακωβίνικη γλώσσα: “ας κόψουμε τα κεφάλια τους, να σπάσουμε τις επιτροπές, να τους εκτελέσουμε” Γνωρίζοντας αυτούς τους ανθρώπους, δεν ήταν σίγουρα οι πιο ικανοί να διεξάγουν μία συνεπή εκστρατεία.

Η αγριότερη καταστολή κατευθύνθηκε ενάντια στο POUM. Οι συνθήκες γύρω από τη σύλληψη της κεντρικής επιτροπής του POUM και η απαγωγή του Nin είναι καλά γνωστές. Σκότωσαν τον αναρχικό Berneri σαν λαγό. Υπάρχουν αποδείξεις πως τον απήγαγαν· αυτά τα στοιχεία του PSUC (Partido Socialista Unificado de Cataluña) τον καταδίωξαν και τον έπιασαν.[vii] Όπως έπιασαν και όλους τους ομήρους της ελευθεριακής νεολαίας που την είχαν στα χέρια τους, και πολλοί από αυτούς ξαναεμφανίστηκαν στο νεκροταφείο του Cerdanyola. Ο Alfred Martínez δεν βρέθηκε ποτέ. Εξαφανίστηκε.

Όταν οι δυνάμεις εκστρατείας την κυβέρνησης της Βαλένθια ήταν στο δρόμο για τη Βαρκελώνη, σε κάθε περιοχή από την οποία πέρασαν τα στοιχεία της PSUC και οι ρεμπουμπλικάνοι της Esquerra ενθαρύνθηκαν και κυνήγησαν τα ελευθεριακά στοιχεία.

Δεν μπορούσαν να καταδιώξουν τους ελευθεριακούς εδώ στη Βαρκελώνη γιατί τους φοβόταν πολύ. Εκείνη την εποχή ήμουν στη Lérida. Στη Lérida τους κάναμε να υποχωρήσουν. Δεν τόλμησαν να μας επιτεθούν. Σε εκείνη την πόλη το POUM ήταν η πιο ισχυρή δύναμη, εμείς ήμασταν η δεύτερη πιο ισχυρή δύναμη και αυτοί είχαν μερικούς υποστηριχτές. H PSUC στη Lérida εισήχθηκε.
Υπάρχει μία σύγχρονη εκστρατεία να μυθοποιηθεί ο πρόεδρος Companys. Εκμεταλλεύονται συγκεκριμένα το γεγονός ότι πυροβολήθηκε από τους φασίστες. Ποια είναι η θέση σου για τον πολιτικό ρόλο του πρόεδρου Companys και τη μυθοποίηση της μνήμης του που είναι σε εξέλιξη;

Νομίζω πως θα πετύχουν να δημιουργήσουν το μύθο του Companys. Ωστόσο, μιλώντας όχι μόνο ως αναρχικός αλλά και ως πολίτης, νομίζω πως η πολιτική του πρόεδρου Companys χαρακτηρίζεται από πολλά λάθη κι όχι μόνο κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Ας εστιάσουμε στα γεγονότα του Οκτωβρίου (1934): κανένας πολιτικός άντρας με το κεφάλι στη θέση του, δεν θα συμμετείχε σε ένα τέτοιο σχήμα και με τη συμμετοχή τέτοιων ανθρώπων, όπως έκανε αυτός, βασιζόμενος στις λιγοστές δυνάμεις που είχε στη διάθεση του. Ήταν μία καταστροφική κίνηση. Πρόσθετα, ο Companys δεν θα μπορούσε να νιώθει πως εκπροσωπείται από εκείνους που πολέμησαν στην Αστουρία. Δεν θα μπορούσε να νιώθει πως θα εκπροσωπείται από ό,τι έκαναν ή δεν έκαναν οι σοσιαλιστές στη Μαδρίτη, αφού αμφιβάλλω πως είχαν ιδέα του τι κάνουν. Και ακόμα δεν γνωρίζουμε σήμερα τι σκεφτόταν πως θα κερδίσουν από τα γεγονότα του Οκτωβρίου.

Σε κάθε γεγονός οι πράξεις ενός ατόμου μπορεί να είναι συζητήσιμες όπως σου αρέσει, αλλά εάν έχουν ένα τραγικό αποτέλεσμα, είναι κατανοητό να αναδύονται κάποιες σκέψεις ανθρωπιστικού τύπου. Νομίζω πως όλοι συμπαθούμε τον θάνατο του. Η εκτέλεση του Companys είναι κάτι ατιμωτικό, ντροπιαστικό, εξωφρενικό, βάλε ότι επίθετο θέλεις… Τέλος πάντων, πέρα από αυτό, η δράση του δεν είναι εντυπωσιακή.

Νομίζω πως δεν ήταν ποτέ ο πολιτικός με την κλασική έννοια της λέξης. Έκανε πολλές γκάφες. Επέτρεψε στον εαυτό του να παρασυρθεί από τα στοιχεία που πίστεψε πως μπορούσαν να τον βοηθήσουν αλλά στην πραγματικότητα ήταν αυτά τα στοιχεία που τον ανάγκασαν να παραπαίει. Αυτό έκανε το PSUC. Ο Companys ήταν αυτός που τους έδωσε φτερά. Και ήταν ο Companys που τους βοήθησε και προς το τέλος, το PSUC ήταν ακόμα πιο ισχυρό από την Esquerra Republicana, δεδομένου πως η τελευταία δεν είχε μία μάζα μαχητών που θα μπορούσε να κινητοποιήσει οποιαδήποτε στιγμή, ενώ το PSUC είχε την UGT. Το PSUC είχε καταφέρει να προσελκύσει τα πιο ενεργά στοιχεία των μικροαστών και της αγροτιάς και είχε κατασκευάσει με επιτυχία ένα ισχυρό UGT. Και φυσικά, αυτοί είχαν πάντα υπάρξει η βάση της Esquerra – χωρικοί, εργάτες του λευκού κολάρου – αλλά το PSUC τους κέρδισε με την πλευρά του. Το PSUC διεξήγαγε μία προπαγάνδα ενάντια στους FAIστας κολακεύοντας τους μικρούς και μεγάλους γαιοκτήμονες, σε ένα τομέα που ήταν επίφοβος ανταγωνιστής της Esquerra. Υπονόμευσε τη θέση της και ο Companys συνέχιζε να παίζει το παιχνίδι τους. Ο Companys θα μπορούσε να βασιστεί σε άλλες δυνάμεις.

Επιστρέφοντας στα γεγονότα του Οκτωβρίου· σύμφωνα με τον Munis, το σοσιαλιστικό κόμμα απείλησε να εξεγερθεί, εκτός αν η κυβέρνηση αποδεχόταν την συμμετοχή στο υπουργικό συμβούλιο· στο βορρά η εξέγερση έπαιρνε σοβαρό προβάδισμα μόνο στις περιοχές όπου η γραφειοκρατία του σοσιαλιστικού κόμματος δεν έλεγχε τη βάση. Οι εργάτες ξεκίνησαν την επανάσταση αλλά ο Largo Caballero και η παρέα του χρησιμοποίησαν την εξέγερση των Αστουριανών εργατών ως μοχλό για να αναγκάσουν τον πρόεδρο της ρεπούμπλικας να αποδεχτεί έναν άλλο ρεπουμπλικανικό σοσιαλιστικό κυβερνητικό συνασπισμό.

Αυτή είναι η θέση του βιβλίου μου. Νομίζω πως εκείνοι οι άνθρωποι δεν είχαν πρόθεση να ξεκινήσουν την επανάσταση. Αλλά επίσης προσθέτω ένα ακόμα επιχείρημα· προτιμώ να αναφέρομαι στο έγγραφο του Prieto, που αντέγραψα από μία μπροσούρα του Llopis, που περιλαμβάνει το πρόγραμμα του κινήματος. Εάν το εξετάσεις με λεπτομέρεια θα δεις πως είναι ολοκληρωτικά ένα αστικό πρόγραμμα. Δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στην κοινωνική επανάσταση. Και εκτός αυτού, στην πραγματικότητα ούτε η Μαδρίτη ούτε οπουδήποτε αλλού στην Ισπανία οι σοσιαλιστές δεν κινητοποίησαν τις δυνάμεις τους.

Νομίζω πως οι λίγοι ηγέτες που κινητοποιήθηκαν σύρθηκαν από τη βάση, μία συγκεκριμένη βάση. Η προέλευση του αστουριανού σοσιαλιστικού κινήματος ήταν βασικά αναρχική. Δηλαδή, στην Αστούρια ήταν αντίθετα από ό,τι ήταν στην Καταλωνία. Όπως στην Καταλωνία οι σοσιαλιστές ήταν ενεργοί αλλά οι αναρχικοί τελικά κυριάρχησαν ως οργάνωση, στην Αστούρια συνέβη το αντίθετο, οι αναρχικοί άναψαν τη φωτιά, οι αναρχικοί εκπαίδευσαν το αστουριανό ταπεραμέντο: αλλά έπειτα έφτασαν οι σοσιαλιστές με τις εκλογικές τους υποσχέσεις και κατέκτησαν το κίνημα των ορυχείων και άφησαν μόνο τα νησιά La Felguera and Gijón. Σε κάθε περίπτωση, ο αστουριανός ανθρακωρύχος ήταν πάντα ένα επαναστατικό στοιχείο. Και άφησε τους αρχηγούς πίσω του. Γιατί αυτό δεν το ήθελαν οι ηγέτες του: ήθελαν απλά να καταφέρουν το φόβο στις καρδιές του Gil Robles και της συντροφιάς του, με σκοπό να τους κάνουν να υποχωρήσουν.

Ο Cruells στο El 6 d’octobre a Catalunya αναφέρει το σύμπλεγμα κατωτερότητας της UGT σε σχέση με τη CNT, όσον αφορά το επαναστατικό ζήτημα, λόγω του γεγονότος πως η UGT (Largo Cabalero) είχε συνεργαστεί με τον Primo de Rivera και μετά με την αστική ρεπουμπλικανική κυβέρνηση. Για να υπερβούν αυτό το σύμπλεγμα έπρεπε να κάνουν κάτι.

Μοιράζομαι την άποψη αυτή γιατί οι σοσιαλιστές συνιστούσαν το στυλοβάτη της ρεπουμπλικανικής θέσης· η κυβέρνηση ήταν ρεπουμπλικανική-σοσιαλιστική. Αυτό τους αποθάρρυνε και ακόμα τους έκανε δύσπιστους γιατί η ρεπούμπλικα έπρεπε να καταφύγει στα όπλα για να καταστείλει την εξέγερση.

Έπειτα, στο Κέντρο, που ήταν η ιδιωτική περιοχή του σοσιαλιστικού κόμματος, η οργάνωση της CNT, ήταν εκεί πάντα μειονότητα, άρχισε να σηκώνει το κεφάλι της – αρχίζοντας με το συνδικάτο οικοδόμων και συνεχίζοντας με τους υπόλοιπους – κερδίζοντας έδαφος.

Και αυτό φυσικά προκάλεσε στους σοσιαλιστές, εάν όχι ένα κόμπλεξ κατωτερότητας, τουλάχιστον ένα σίγουρο βαθμό συναγερμού. Εκείνοι οι άνθρωποι ταράχτηκαν από το συναγερμό και είπαν:
“Εντάξει, εδώ, πρέπει να κάνουμε κάτι ενάντια στη CNT που είναι πάντα στους δρόμους, με απεργίες, συγκρούσεις και έχει μία κρίσιμη στάση και ελκύει τις μάζες.” Ήταν το πλαίσιο που διατύπωσε ο Largo Caballero στις εμπρηστικές ομιλίες του σχετικά με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ήταν το πλέον καταστροφικό πράγμα που θα μπορούσε να κάνει. Βαθμιαία γινόταν πιο καθαρό πόσο ανειλικρινής ήταν. Νομίζω ότι ήταν εκλογική προπαγάνδα. Καθένας ήξερε πως ο Largo Caballero ανακάλυψε τον Λένιν ενώ ήταν στη φυλακή.

Πριν τον Ιούλιο του 1936 έγινε πιθανή μία συμμαχία ανάμεσα στην CNT και την UGT, που σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, θα μπορούσε να έχει αποτρέψει την “ένδοξη εθνική εξέγερση;”

Το γεγονός ότι η UGT ήταν εξάρτημα της PSOE και περιλάμβανε την εκλογική της βάση, καθιστούσε ένα σύμφωνο CNT-UGT σχεδόν απίθανο. Εκτός από αυτό, η CNT, στο συνέδριο της Σαραγόζα, έθεσε ως συνθήκη ενός τέτοιου συμφώνου, τον πρακτικό διαχωρισμό της UGT από το PSOE. Δεν νομίζω πως το σύμφωνο CNT-UGT θα μπορούσε να αποτρέψει το στρατιωτικό πραξικόπημα. Αντί αυτού θα το είχε επισπεύσει. Το επαναστατικό σύμφωνο ανάμεσα σε CNT και UGT στην Αστούρια τρομοκράτησε τα δεξιά στοιχεία, που αστραπιαία ενθάρρυναν το στρατό να ξεσηκωθεί. Έχουμε ήδη δει τι συνέβη το 1934 με το καταστροφικό σχέδιο. Και το λέω με όλο το σεβασμό σε αυτούς που θυσίασαν τις ζωές τους εκεί.

Σε ποιους παράγοντες αποδίδεις την απώλεια εδάφους από το οργανωμένο αναρχικό εργατικό κίνημα μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο;

Ο κομμουνισμός κάνοντας χρήση της λαϊκιστικής του δημαγωγίας, είχε κλονίσει όλα τα σοσιαλιστικά και πολιτικά θεμέλια του κόσμου. Αυτό που είναι λυπηρό είναι ότι , κάνοντας το, οι κλασικές ανθρωπιστικές αξίες καταπιέστηκαν, περισσότερο από όσο κάποιος φαντάζεται. Αυτοί οι σχολαστικιστές και Ιησουίτες τους 20ου αιώνα μας λήστεψαν τη σημαία της ελευθερίας με σκοπό να της δώσουν ένα σύγχρονο ρετουσάρισμα. Ό,τι δεν έχουν μπορέσει να κατακτήσουν το έχουν συντρίψει. Αυτή η καταραμένη εισβολή, που επηρέασε τις τάξεις των διανοούμενων σε ολόκληρο τον κόσμο, έχει μετατρέψει το νόημα της επαναστατικής αίγλης, που αντιπροσώπευε η αιχμή του δόρατος του αναρχοσυνδικαλισμού, με αποτέλεσμα το εργατικό στρατόπεδο να έχει αποδυναμωθεί.

Από την άλλη πλευρά οι αναρχικοί έχουν προσπαθήσει να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή με την εσωστρέφεια και τη διεξαγωγή ενός κυνηγιού μαγισσών ενάντια σε πρόσωπα και πράγματα που υποπτεύονται ως αιρετικούς. Το αποτέλεσμα ήταν να μην αναδυθούν νέες αξίες και να συνεχίζουμε να τρεφόμαστε με την κληρονομιά των παλιών δασκάλων. Εάν αυτή η ολέθρια τάση δεν πάψει και ο άνθρωπος δεν ανακαλύψει την αίσθηση του προσανατολισμού, θα είναι δύσκολο για τον ελευθεριακό συνδικαλισμό να κάνει πρόοδο ξανά. Ένας άλλος παράγοντας της πτώσης είναι ότι το κράτος έχει εισβάλλει σε όλες τις περιοχές. Οι νόμοι της κοινωνικής μεταρρύθμισης έχουν ωφελήσει πολύ τους εργάτες αλλά έχουν κατευνάσει το ασυμβίβαστο πνεύμα τους, εντείνοντας τη διαδικασία της αστικοποίησης μέσα στην καταναλωτική κοινωνία. Τελικά, η βιομηχανοποίηση, με τη συνοδευόμενη τεχνοκρατία, θρυμμάτισε την εργατική τάξη σε κομμάτια, μετατρέποντας την σε θρυμματισμένες κατηγορίες, κι επομένως οδηγώντας την σε απώλεια της ενότητας της. Οι αναρχικοί δεν έχουν βρει ακόμα την τακτική ισορροπία μέσα σε αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο πλαίσιο.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικός Anthropos no. 102, November 1989, pp. 26-35.
Μεταφράστηκε από τα ισπανικά τον Οκτώβριο Νοέμβριο του 2013
Πηγή στα Ισπανικά. Alasbarricadas
Επανέκδοση από Libcom.org

 

Σημειώσεις του μεταφραστή

[i]

Ο Primo de Rivera ήταν στρατιωτικός, αριστοκράτης και δικτάτορας της Ισπανίας από το 1923-1930.

[ii]

Η εφημερίδα Solidaridad Obrera ιδρύθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1907, στη Βαρκελώνη, από την εργατική συνδικαλιστική οργάνωση Solidaridad Obrera. Πρωτεργάτες της εφημερίδας ήταν οι Anselmo Lorenzo, Ricardo Mella, και ο José Prat. Η εφημερίδα έχει τυπωθεί, σε διάφορες μορφές μέχρι σήμερα. Από το 2005 εκδίδεται ηλεκτρονικά, και σε έντυπη δωρεάν μορφή. H ηλεκτρονική της διεύθυνση είναι http://soliobrera.cnt.es/

[iii]

Το περιοδικό Generación Consciente από το 1922 είχε αναρχικό χαρακτήρα και επηρέασε τους ελευθεριακούς κύκλους στην Ισπανία. Το Δεκέβριο του 1928 εξέδωσε το τελευταίο της τεύχος (62) και άλλαξε τον τίτλο της σε Estudios Revista Ecléctica μετά την καταστολή και λογοκρισία του τύπου από τη δικτατορία του Primo de Rivera. Οι βασικοί του σκοποί ήταν η εκπαιδευτική, φυσική και πνευματική αναγέννηση των λαϊκών τάξεων. Η ύλη της απλωνόταν από τη σεξουαλικότητα, την ιατρική και την επιστήμη, μέχρι την τέχνη, την εκπαίδευση και την ιστορία. Στις σελίδες της βρίσκει κανείς άρθρα για τον γυμνισμό, την ολιστική ιατρική, τον ελεύθερο έρωτα, τη σεξουαλική εκπαίδευση, τον αντιρατσισμό, τη φυσική τροφή, το φεμινισμό, την ορθολογική εκπαίδευση και άλλα. Με 70.000 αντίγραφα κάθε μήνα η Estudios επηρέασε βαθιά την εργατική τάξη της Ισπανίας. Περισσότερα στοhttps://www.digitaliapublishing.com/recurso/pagina/estudiosgc.pdf

[iv]

Esquerra Republicana de Catalunya (Ρεπουμπλικανική Αριστερά της Καταλωνίας), το κόμμα του Lluís Companys, που είχε ως στόχο τη διακήρυξη της αυτονομίας της Καταλωνίας, στα πλαίσια ενός ομοσπονδιακού ισπανικού κράτους.

[v]

El Consell de l’Escola Nova Unificada (CENU) Επιτροπή που συστάθηκε τον Ιούλιο του 1936 από αντιπροσώπους των εκπαιδευτικών: τέσσερις της CNT, τέσσερις της UGT και τέσσερις της Κυβέρνησης της Καταλωνίας. Ένας από τους αντιπρόσωπους της CNT ήταν ο ορθολογιστής δάσκαλος Philip Ignacio Díez Codina. Το CENU προσπάθησε να καθιερώσει τη βασική εκπαίδευση από την βρεφική μέχρι την ηλικία των 15 ετών, πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, τεχνική κι επαγγελματική, πανεπιστημιακή και καλλιτεχνική εκπαίδευση. Οι δάσκαλοι της CENU εμπνεόταν από τη φιλοσοφική και ορθολογική πρωτοπορία του Μοντέρνου Σχολείου. Η διακήρυξη της CENU έλεγε: “Η επαναστατική θέληση του λαού καταπιέζεται από το θρησκευτικό σχολείο. Είναι ώρα για ένα νέο σχολείο, που θα εμπνέεται από τις αξίες του ορθολογισμού και της οικουμενικής αδελφοσύνης. Είναι ανάγκη να χτίσουμε το νέο ενιαίο σχολείο που όχι μόνο θα αντικαθιστά το σχολικό σύστημα που κατεδαφίζεται από το λαό, αλλά να δημιουργήσουμε μια σχολική ζωή που εμπνέεται από την καθολική αίσθηση της αλληλεγγύης και να συμφωνήσουμε με τις ανησυχίες της ανθρώπινης κοινωνίας για την εξαφάνιση κάθε είδους προνομίων.” Το βασικό τους σύνθημα ήταν: “από την 1η Οκτώβρη, κανένα παιδί έξω από το σχολείο” Περισσότερα βλέπε στοhttp://cgtense.pangea.org/spip.php?article3060

[vi]

H UGT (Γενική συνομοσπονδία εργατών) ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1888 από τον Pablo Iglesias Posse, έχοντας για βάση το μαρξισμό. Η UGT συνδέθηκε άμεσα με το Σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα (PSOE) και μέχρι το συνέδριο του 1920 δεν συνέδεε το συνδικαλισμό με την ταξική πάλη. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Primo de Rivera διατήρησε μία στάση συνεργασίας με το καθεστώς προκειμένου να παραμείνει νόμιμη, σε αντιδιαστολή με την αναρχοσυνδικαλιστική ομοσπονδία CNT. Αντιφατική και διφορούμενη ήταν η στάση καθ’όλη τη διάρκεια της ισπανικής επανάστασης, γεγονός που εξετάζεται και πιο κάτω.

[vii]

Συγκροτήθηκε στις 23 Ιουλίου το 1936, μέσω της ενοποίησης των τεσσάρων αριστερών ομάδων: την καταλανική ομοσπονδία του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE), το Partit Comunista de Catalunya (Κομμουνιστικό Κόμμα της Καταλωνίας, παράρτημα της Καταλωνίας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας, PCE), τη  Unió Socialista de Catalunya (Σοσιαλιστική Ένωση της Καταλωνίας) και το Partit Proletari Català (Καταλανικό Προλεταριακό Κόμμα).

Το κείμενο στα αγγλικά:

Interview with José Peirats – Josep Alemany

Interview with José Peirats – Josep Alemany

 CNTa-1024x1024

 

A complete transcript of a 1977 interview with José Peirats, in which the Spanish historian and former militant of the CNT and FAI reminisces about his youth and discusses many of the controversies that plagued the CNT before as well as during the civil war, including the impact of the Russian Revolution, Angel Pestaña’s mission to Russia in 1920, the Asturian insurrection of October 1934, the CNT’s policy of collaboration with the government during the war, and the role of the Stalinists in the Republican coalition government’s counterrevolution against the anarchist revolutionary achievements of July 1936.

Introductory Note

This interview took place in Barcelona, in an apartment on the Carretera de Collblanc, where the Peirats family has resided since before the war. Part of this interview was published in Catalunya. Revista d’Opinió Confederal, CNT-AIT, Series II, May 1977, no. 4, pp. 12-24. The rest of the interview, approximately half, is published here for the first time.

The editors of Anthropos have translated the original Catalan text to Castilian, and, with the permission of the author, have restructured the original order of the interview in order to provide a more cohesive arrangement of the various topics that are addressed.

We consolidated all the most directly autobiographical parts of the interview and those that express some of Peirats’ fundamental ideas, and present them first; in the second part of the interview the reader will find the opinions and testimonies of José Peirats concerning more diverse and specific topics.

What kind of ideological environment did you experience in your youth and how were the young people raised and what were they like?

In my ideological environment there are many phases but all with a convergent orientation towards anarchism. In my family there were socialists and republicans and even anarchists. None of them was able to influence me directly. But to them I owe my predilection for reading from a very young age, from before adolescence. The rest came later. I consider myself to be of the generation of Primo de Rivera. In those days I made very close friends, with a true hunger for reading. Our favorite authors, before we discovered the bearded ones of anarchy, were the famous French novelists of the previous century. Never in my life did I even flirt with Marxism. But I studied Marxism in depth, with reference to anarchism, which had by then won my heart. Despite the fact that I was very young when I joined the confederal organization I was always most attracted to its cultural activities: rationalist schools, social centers (I founded the one at La Torrassa L’Hospitalet) and the libertarian youth. That was my ideological context. The FAI came later although in fact I never really felt comfortable in it, since it did not make any truly anarchist proposals. The FAI was, above all else, a revolutionary organization that called itself anarchist.

In what kinds of activities were you involved in the libertarian movement?

I began my life as an activist working with the bricklayer comrades. I started by writing in their Bulletin. That was my debut as a writer. At the La Torrassa Social Center I taught at night and acted in plays. As a trade unionist I participated in the organization of strikes, boycotts and acts of sabotage. When necessary I carried a small pistol in my pocket, although I have never fired a gun at anybody. It was the fashion at the time. I told you about my experiences in the Libertarian Youth and the anarchist groups. What else? Oh, I spent two years as editor of Solidaridad Obrera, the confederal newspaper of Barcelona, and I contributed to numerous other publications. I would prefer not to speak of my books.

What was the orientation and kind of reader that the various libertarian publications were aimed at?

I have to admit that our publications were generally of low quality with the exception of Estudios (Generación Consciente) in Valencia. It did not occur to us to write for a broader audience. Our press was principally for combat purposes and was largely sectarian and demagogic. This caused us much harm. It was a misfortune to lose the tradition of writing in Catalan. The Castilian speakers dominated us.

I think that this oversight caused us to lose the Catalan peasantry, whom we served up on a platter to the politicians of the Esquerra. This is a lesson that we must heed.

Could you tell us a little about the experience of the Collectivizations?

The collectivist experience is made clear if you read the entire libertarian press from before July 19: the campaign of Isaac Puente with his famous pamphlet, Libertarian Communism, the articles by Carbó in Estudios in Valencia, the contributions of Martínez Rizo, even though he was not an anarchist…. In short, there was a group of people who dared to prefigure a libertarian communist future. At that time an environment was taking shape that was favorable to reflection concerning the question of how to structure the future. This environment was penetrating the people and when July 19 arrived we put it into practice, without orders from any committee. There is one thing that very few people are aware of and that is that there was no directive issued … I have very carefully scrutinized the documentary record of that time and I have not found any directive from any confederal committee (I am referring to the Local, Regional and National Federations, not to the enterprise trade union committees, the rank and file committees…), not one directive that gave the signal to carry out collectivizations.

The collectivizations were carried out spontaneously by the workers. For two reasons: first, because they wanted to; second, because the bourgeoisie, having fled, had cleared the way for them. Everyone knows that when someone opens up a new road, everyone imitates him; collectivism was amplified and became a reality.

However, to engage in a methodical study of this collectivism, I think is a project that has not yet been undertaken, because many elements are lacking for judgment. The revolution was carried out one way and then the historians come along and study it. Those who make revolution do not write it, they make it. This is the problem we face. Now is the time to carry out this labor, to unite all the elements of judgment of those times that we can.

They are looking for testimonies; people are running around like crazy looking for documents. They come to me and say: “Where can we find…?” There are those who are interested in the pedagogical work of the revolution…. Everyone talks about Ferrer and the Modern School. Hardly anyone talks about how the “Comité de l’Escola Nova Unificada” [Committee of the Unified New School] was structured.

Before the war, the trade unions, the libertarian social centers, and also certain individuals, promoted and sometimes even financed the rationalist schools inspired by the pedagogy of Francesc Ferrer. There, boys and girls were taught without religious or official dogmas of any kind, and teaching was carried out in the most scientific way possible. These schools were officially recognized when the CENU was formed and its teachers were granted the official recognition that many of them lacked.

Militias or popular army? Was the dilemma correctly posed: war or revolution?

Every revolution is a war and every war is counterrevolutionary. This principle might lead us to curse the revolution. On the other hand, war can be imposed upon us. I only know two ways to wage war: by means of continuous fronts or on the basis of guerrillas. The latter method is more consistent with the Spanish temperament. In a war of continuous fronts, the winner is the better army. From this point of view it was a mistake to accept classic warfare. Guerrilla war would have had better results. In the era of aviation, it has its shortcomings, but it is the only way to dislocate a better-organized army. The guerrillas first yield ground, and then carry out surprise attacks. But preparation is needed. The CNT and the FAI did not train their people for guerrilla war but for barricade combat in small or large cities. This was an error on the part of our strategists.

War or Revolution? Both. If one wages war instead of the revolution, the politicized militiaman or soldier will know that there will be no revolution and thus loses his will to fight. In our case, the counterrevolution in the rearguard was one of the main factors of the defeat.

What is the balance sheet of activities carried out during the years of exile?

Despite the numerous confrontations, conflicts and disagreements, as far as the CNT is concerned, I think that, taking into account the forty years of being separated from the land where we were born, our emigration can offer a positive balance at the level of cultural and other tasks. It never stopped publishing newspapers, pamphlets, journals and books, some of which were even original. On the other hand, in exile we had children and nieces and nephews who will no longer be Spanish but who have been integrated in all the classes and professions of the countries throughout the world that welcomed us. Soon enough our descendants will no longer feel the Spanish influence in so many countries. But in France I noted this during the events of May ’68. I think that, aside from the Jewish diaspora, our case is one of the most meaningful in the history of emigrations.

Considering the development of modern trade unionism, which has become an instrument of integration into the system and has given rise to a bureaucracy that controls the workers, to what extent are the concepts of anarchism and anarchosyndicalism antithetical?

This topic has always been the subject of polemics and will probably continue to be. I recall quite vividly, when I first became an anarchist, around 1927-1928: we accepted the trade unionist framework because there were no others. In our speeches at the assemblies of the bricklayers, for example, we always spoke of Rousseau, Han Ryder, Voltaire and the Russian revolutionary classics. And the bricklayers, with vacant stares, told us: “Good, we’ll see when you are done!”. The bulletin that we published was written in the same style. By this I mean that, to a young person, anything that had to do with the trade unions, economics, industry … seemed foreign. Such topics seemed to be more suited to people with more settled lives rather than romantics who were born for action. But in the history of anarchism both tendencies have always coexisted. The anarchist tendency, that we used to call the old anarchists; I am referring to the turn of the century, in 1905-1907 and even before, when the famous metal workers strike took place in 1902. During that time the group, “Tierra y Libertad” was formed, they were the purists, they did not even want to hear or talk about trade unions, they proclaimed they were integral, pure and specifically anarchists and who knows what else. And there were also the syndicalists, the anarchosyndicalists, influenced to a certain degree by the French CGT, which was then anarchosyndicalist. They tended to deal with trade union type problems, which entailed a lot of violence then.

In the book by Xavier Quadrat, Socialismo y Anarquismo en Catalunya: Los orígenes de la CNT, there is a discussion of the “Solidaridad Obrera” organization, which was formally constituted in 1907, but which seems to have been really operative since 1904. That organization, with the passing years, became the CNT. There were two tendencies within it: socialists and anarchists. The socialists….

Marxist socialists?

Yes, that is how they described themselves. They were the socialists associated with Pablo Iglesias. The UGT was formed in 1888 in Barcelona, and “Solidaridad Obrera” was founded later, as I mentioned. And this is what the reader of the book by X. Quadrat will ask himself: how is it possible that there were socialists in Solidaridad Obrera, the author grants them as much or more importance than the anarchists, and on the other hand why does he not tell us why these Catalan socialists did not join the ranks of the UGT? He gives the excuse—or more correctly, the argument, since it is a very well-documented book—that the reason for this was the centralism of Pablo Iglesias, who lived in Madrid, and who saw everything from the point of view of the center, and here the Catalan socialists saw things differently, and preferred to be in “Solidaridad Obrera” instead of the UGT.

You are one of those people who think that the entry of the CNT in the government and the republican state was disastrous for the Libertarian Movement. To what extent, however, did the bureaucratization and authoritarianism that corrupted the CNT merely highlight a tendency and a reality that had already existed?

Obviously, nothing is created by spontaneous generation. I recall that before the movement erupted, I had already criticized certain tendencies that were surreptitiously favorable to a certain degree of collaboration with the politicians. And Carbó did, too (Carbó and I published a newspaper called Más Lejos [Further]). I even published an article critical of García Oliver, whom I reproached for some declarations he made that indicated he was an advocate of the seizure of power. This article turned up in the proceedings at the Zaragoza Congress. The delegate of the Leatherworkers Trade Union of Barcelona issued a challenge to me: “We challenge the delegate of L’Hospitalet.” “All right, let’s see, why? Explain it to me.” “Because of this!” And he began to read my article. The Congress broke out in laughter. García Oliver himself mounted the podium and said: “Please, comrades, enough, stop making fools of yourselves”. García Oliver had already revealed himself, during that period, as a supporter of the seizure of power; we (we may say we were the redskins) called this anarcho-bolshevism. That is, this tendency was clearly expressed. And this is not even taking into account the backsliding evidenced by the sector of the reformists, the Treintistas, of those who precipitated the split (well, I don’t know who brought about the split; surely all of them). In fact, what happened was that there were many tendencies that were often rebuffed, but finally these refutations convinced nobody, as in the case of Pestaña, Juan López … who were noted to have a certain understanding with the authorities, especially in Catalunya.

Anyway, I began by saying that nothing is created by spontaneous generation. All movements have their antecedents…. Anarchism, in the final analysis, is a movement of men, and men are complex and we have our weaknesses.

Caballero government ministers (November 1936). From left to right: Jaume Aigudé i Miró (ERC), Federica Montseny (CNT-FAI), Joan García Oliver (CNT-FAI) and Anastasio de Gracia (PSOE)

There are some people (this is most forcefully argued by such critics of syndicalism as Richards, C. Semprún…) who claim that the fact that the CNT participated in state power and accepted—at least part of the CNT—authoritarian discipline, this was due not just to the fact that authoritarian tendencies had already previously arisen within the trade unions, but also to the very nature of syndicalism itself.

This is looking at things with a very particular focus. It is looking at the defects rather than the virtues. While what you say is true, there is also an opposite tendency. There are people who would sacrifice everything for their ideas. They were so suspicious that they condemned anyone, as if they were trying people for thought crimes. And on occasions the consequences of this attitude were that they really did drive the individual they were criticizing to do precisely what they were accusing him of wanting to do. This was the case with Medína González, an Andalusian who wrote a pamphlet and some quite dubious articles. Everyone put him down and I think that this guy finally ended up in the hands of the communists. Another example is what happened to Sender. Sender did not get a warm welcome from us. He worked for Solidaridad Obrera, and was its chief correspondent in Madrid for more than a year; and just when the editorial team of the moderates, led by Peiró, was swept away by the wave of the extremists, led by Felipe Alaiz, the first thing the latter did was to refuse to accept any more of Sender’s articles. Alaiz was a great writer, an individual whose work was very illuminating; in fact, I was a disciple of his to some extent. But this did not prevent me from perceiving his many defects, in the sense that someone who has risen very high, can then fall very far.

During those days there was a great deal of unrest caused by practical problems. There was a maximalist tendency in favor of action, you could call it a Bakuninist tendency, which claimed that destruction would lead to construction. At the same time, there were those who said, “no, it is necessary for us to have as accurate as possible of an idea and a design of the revolution that we are going to carry out”. This is where Isaac Puente comes in. Carbó himself wrote a series of futuristic articles. And so did Higinio Noja Ruiz, one of the best anarchist writers of the thirties. He was the driving force behind the journal Estudios. He is the only anarchist of that period who wrote novels for a mass audience. He was concerned with economic problems of a constructive type, and he was just as accomplished a journalist and art critic as he was a novelist.

So all these tendencies already existed before the war.

So what lessons can we learn from the CNT’s participation in power?

Catastrophic, overwhelmingly catastrophic, since the CNT took on a heart-rending burden. The CNT was in no condition to leave its own terrain and take up a position on another terrain that was full of traps and deceits. The CNT could not adapt in one month, or in two years, or even in four years. It could not make this transition, this involution of a political, despotic type, with its deceptions and fakery. It was incapable of doing this.

First of all, because it conflicted with its own psychology; secondly, because it could not undertake a program of self-reeducation for an accelerated conversion into a political organization with all the prerequisites of such an organization, like the others. All of this is assuming that the CNT was on the right road—I think it was not. The CNT could not, neither from the tactical point of view nor that of principles, accept unlimited collaboration. The CNT was capable of engaging in limited collaboration, without the need to have to dress up their militants like clowns and make them sit on stools, and make them haunt the hallways of government like ghosts.

The CNT could have engaged in very positive work without leaving its own terrain, which was that of the trade unions, and the economy; the latter was the decisive factor in the war and in the revolution.

And by leaving this terrain not only did it leave its own home territory but it also was obliged to combat its own comrades. We need only recall those speeches of the Marxists in which they insulted those who dared to uphold a classic position.

That is, without extremism, without throwing temper tantrums, without closing ourselves off in a 100% intransigent position from the philosophical point of view, the CNT, with the economic lever in its hands, with the collectives, and with so many things that it had in its reach, could have mounted an effective opposition, while by acting otherwise its enemies managed to crush the opposition of the CNT and turn the confederal institutions against it. In conclusion, participation in the government was negative from every point of view.

Federica now says that it could not have been done any other way. This means that in a similar situation she would do the same thing. I ask myself: how could someone call herself an anarchist when she accepts not just that she was, but even that she would once again be a minister?

Who represented the FAI within the libertarian movement and what tendencies existed within it? Don’t you think that the group that you call anarcho-bolshevik was in some respects very libertarian? I am asking you about the FAI because after the war both the bourgeoisie as well as the Marxists have depicted the militants of the FAI as monsters and those of the CNT as decent fellows.

This opens up a whole detective novel. Here you have right before you two persons who were members of the FAI (during the interview, J. Peirats was accompanied by his friend Canela); I was the secretary of the Local Federation of Groups and my friend Canela was the secretary of the Regional Federation of Groups. We were totally opposed to a certain kind of FAIsta propaganda that was not exactly emitted by the FAI itself. That is, there were individuals who did not even belong to the FAI, because I was, from the Local Federation, in a position to control them but was actually unable to do so, and I assume that Canela could not control them, either, from his position in the Regional Federation.

These individuals were the ones who mounted the podiums, who spoke in the name of the FAI. And we became aware of all of this through the newspapers, and it reached the point where one day we held a meeting with Ascaso, García Oliver and Aurelio Fernández at the Local Federation. And we told them that this had to stop, that in order to speak the way they were speaking they had to first make it clear what organization they belonged to and who they represented. And their response was that they did not represent the FAI, but certain authorized Defense Committees, which were organizations that existed at the time, created specifically for action, for strikes and times of unrest, and up to a point we must admit that they were effective: on July 19, for example, these committees worked quite well.

That is, there were people who were speaking in the manner I mentioned above, thus giving the impression that the FAI was a secret Masonic or Jacobin group. They spoke in the name of the FAI. But the truth is that we, at the Local Federation, had no control over them, although they had their supporters among our ranks.

So, with respect to the question of the influence of the CNT and the FAI: the CNT is an organization that was formed in 1910. It is therefore one of the oldest revolutionary organizations, socially speaking, that has ever existed in Spain. Actually, the CNT and the FAI were two separate organizations. The relation between them has been tendentiously falsified, since the creation of the FAI has been attributed to the need to control the CNT. This is false. Not long ago I discovered the summaries of the minutes of the Valencia Conference of July 1927 where the FAI was founded. The complete minutes of this conference do not exist. They were lost. Fortunately someone drafted summaries of them that fell into my hands when I was secretary of the FAI in 1933-1934. In this summary of the minutes CNT-FAI Committees are mentioned, at local, regional and national levels. That is, it mentioned collaboration, rather than the subordination of one organization to the other.

During the revolution, the FAI adopted the same policy as the CNT. And this allowed me to reach a conclusion that is very interesting. It has been claimed that the FAI was the one that dictated orders to the CNT. I always maintained the opposite: it was the CNT that gave the orders to the FAI; it was the CNT that influenced, absorbed and impressed the FAI with its own distinctive traits. The CNT was an organization of a syndicalist revolutionary type and the FAI had to be an organization of an ideological type. Problems of an economic nature and those that arose from the revolutionary context of the moment that affected the CNT also absorbed the FAI. Furthermore, all the militants of the FAI came from the CNT: for both these reasons, the FAI had to be the reflection of the CNT. That is why I always maintained that it was not the FAI that dominated the CNT, but the CNT that dominated the FAI. This was confirmed during the revolutionary period: it was the CNT that took the lead, and the FAI was nothing but a fellow traveler, a friend, a poor relation of the CNT.

So those who made the decision to join the government—García Oliver, Federica Montseny—were not members of the FAI? I only mention this because people normally associate them with the FAI.

García Oliver, Ascaso and others had their own FAI: the group, “Los Solidarios”. In any event, I have always said that there were two ministers from the CNT in the government, and two ministers from the FAI. Officially, however, there were four ministers from the CNT. The fact that the ministers were Peiró and López, on the one side, and García Oliver and Federica Montseny, on the other, clearly shows that there were two currents: the FAIsta and the trade union currents. It is true that Federica Montseny had always identified herself with the activities of the FAI, but I do not believe she belonged to any FAI grouping prior to the movement of 1936.

As for García Oliver, Ascaso, Durruti, etc., I have already mentioned that they had their own FAI. It had about thirty members. And this group worked autonomously. It spoke in the name of the FAI, because the FAI was its shield, its sword and its myth. And, of course, it would have been hard for them to invent a new organization.

The anarcho-bolsheviks identified with the FAI, although Federica Montseny was not a member of this tendency and could not be considered to be on the side of García Oliver. García Oliver, before and even during the first few days of the revolution, had already defined himself as an advocate of the seizure of power. I think that it is quite questionable whether he was sincere about this, however. I have always said, half seriously and half jokingly, that García Oliver was an advocate of the seizure of power during the first few days of July, because he knew that the CNT could not hold power alone. This is demonstrated by the fact that García changed his mind and not only changed his mind, but ended up where he did: in the cabinet.

Canela, myself, and four or five other people formed the group, “Afinitat”. We were always in the opposition within the FAI. We argued that the FAI should carry out work of an ideological, anarchist and doctrinal type in order to thus be capable of justifying the existence of two organizations: one that spoke of ideas and the other that addressed problems of a trade union type like the CNT. We believed that there should not be an FAI that is a copy of the CNT, because then one of the two was superfluous.

How did the CNT react to the course of events in Russia beginning in 1917, and with regard to the news of the extermination of the Russian libertarians at the hands of the Marxist Bolsheviks? And more generally, what position did the CNT take with regard to the Russian Revolution and the bureaucratic counterrevolution of the Marxists?

The Russian Revolution, like all revolutions, always, entailed confusions of an ideological and tactical type. At the time I was a very young child. In 1917, I was not yet a member of the organization; I joined it in 1922 at the age of 14. At the age of fourteen I was incapable of really understanding these things. I was only to get to know them later, through documents.

I remember quite well, as a cause of commotion, that my cousin, who was a militant, came to this very house (I was very young then), and spoke to my mother about the soviets. My cousin was a member of the CNT; he had already been arrested, and had already passed through his baptism of fire. He spoke to my mother about all these things and for the first time I heard talk of the dictatorship of the proletariat, and this idea became fixed in my mind. “Because,” my cousin told her, “there is universal dictatorship and universal suffrage.” (I said to myself: “Universal suffrage? That must be some kind of casserole or something.”) “There is the tendency of Bakunin and there is the tendency of Karl Marx and Lenin.” And I heard all this, and I was bemused but did not understand it. These were my first memories. Later, when I began to take up the sword and go in search of adventures, that was when we informed ourselves about these things.

In Spain it was a time of great confusion. During the Russian Revolution, the anarchists here were quite agitated because the Bolsheviks would say they were anarchists at one time and Marxists at another time. The anarchists of that period and the cenetistas both called themselves Bolsheviks as well as anarchists. That is, they made no distinctions between them. If you have read Lenin’s book, The State and Revolution, you will agree that it is a text that utilizes an anarchoid phraseology, although its true colors show through, and this book certainly created a great deal of confusion because it was published precisely in 1917. And in 1918 a second edition was published. But The State and Revolution was never finished, it was interrupted. Lenin explained that this was because the revolution itself was still not finished. But it turned out that in 1918 there was a second edition, and he neither added nor revised anything, which indicates that he already had a bad conscience about it.

But this book, taking into account the mentality of that era, the fever for action that existed then (the Russian Revolution, the unrest in Germany and Italy), only increased the confusion. The socialists themselves in Spain felt the pressure from the supporters of the Third International. Up to a point this is understandable.

The consequence of all this was that the CNT officially confronted this problem for the first time at its 1919 Congress, the Congress that we call the Comedia, because it was held at the Comedia de Madrid (the socialists always call it the “Congress of the Comedy”, which is their way of saying that we were just a bunch of comedians). There, a very comprehensive debate took place. There one could perceive the disorientation that affected even people who had a clear view of things like Carbó and Buenacasa. Carbó himself said: “We want the dictatorship of the proletariat, we love it, we defend it, we shall defend it.” That is what he said; anyone who knows Carbó, who knows that he was an anarchist from head to toe, would ask himself: how is it possible that Carbó would say such a contradictory thing at that moment? Buenacasa’s speeches were also catastrophic. In opposition, there was the speech of Quintanilla, who was a leader of the opposition. The speeches of Quintanilla, the old Asturian syndicalist, are much more clear. He was a man more firmly rooted in doctrine and with a vision of the future. He saw the development of the process of the revolution in Russia and he allowed himself to criticize it and to confront the Bolshevizing current that was led by precisely Hilari Arlandís (who was later to join the Communist Party).

The speeches in favor of the dictatorship of the proletariat were the result of a lack of information and the demagogy of the Bolsheviks. The word revolution is something that moves the minds of men. Whenever a revolution takes place there is confusion at first, although this confusion is later dissipated. But the mere fact of a revolution is something that causes men to seethe and to boil. It has an enormous attractive force. And these men were in the midst of this phase. I think—I have not seen any copies of it—that a newspaper was even published that was called El Soviet. It was published by the CNT.

Anyway, this polemic that developed at the Congress is summarized in a speech by El Noi del Sucre [“the sugar boy’], Seguí. It appears that he was trying to unite the two tendencies. He proposed that the CNT request provisional membership in the Third International, while awaiting the convocation in Spain of an international congress so that the International would have a consistent doctrine recognized by all its component groups.

This was the reason for Pestaña’s mission. Pestaña went to Russia, and soon after his arrival he began to notice a series of irregularities. While he was there he naturally made contact with the anarchists, who had been subjected to a massacre in 1918. The reaction against the Russian anarchists began in 1918. And in 1919, the anarchists, those who were not dead or in prison, began to wage an anti-Bolshevik struggle.

Among them we find, for example, Emma Goldman and Alexander Berkman, who had been deported from the United States to their country of origin, for having carried out propaganda against the war.

Goldman and Berkman, despite their Bolshevoid tendencies (in the United States, Goldman had published a pamphlet defending the Bolsheviks), once having arrived in Russia quickly recognized what was really going on there; Goldman was the first to react, since Berkman, who was more sceptical, took a little longer to face the facts, because he thought that the situation might have been the product of improvisation, but that with the passage of time it would find its equilibrium point, undergoing changes and that finally the revolution would reach its true goal. Finally, however, he became convinced that the situation was irreversible.

When Pestaña arrived in Russia in 1920, he found all these people there. And the Bolsheviks could no longer deceive him. He made contact with the comrades. They informed him about the situation. Goldman and Berkman themselves were in contact with what we could call the anarchist resistance. So was Kropotkin, who was still living then. Pestaña visited him, too. So when Pestaña returned from Russia, he brought with him a rectification. What happened was that when he arrived in Barcelona, it was under the dictatorship of Martínez Anido, so Pestaña could not deliver his report. The organization was underground. Some time later, his report was published in the form of a pamphlet. Pestaña was dispatched to Russia to attend the Second Congress of the Third International, where he was the delegate of the CNT. In his report he explains all the outrages and underhanded machinations carried out behind closed doors by the Bolsheviks and their lackeys, at a congress where they had complete control over the proceedings. This situation led Pestaña to write that “the presidency was the congress and the congress was a caricature”. I am not referring here to his book, Seventy Days in Russia, but to the official report he submitted in his name to the Committee of the CNT.

This pamphlet by Pestaña, unfortunately, could not be published until much later. The report is dated 1921, from prison. This means that it was not published until the Confederal Conference of Zaragoza in 1922. In 1921 there had already been a reaction because the Russian anarchists who had not been shot succeeded, by means of a hunger strike in the Moscow prison, in drawing attention to their plight and the persecution to which they were subjected.

In 1921 another CNT delegation went to Russia. This delegation was composed of Nin, Maurín, Ibáñez and Hilari Arlandís. If Pestaña could have delivered his report in 1921, it is possible that the organization would have taken care not to send these particular delegates, since some of them were known for their Bolshevoid tendencies. Also, this was during a period of harsh repression and the most important elements of the organization were in jail and some had been assassinated under the “law of flight”: such was the fate of Evelio Boal (who was one of the best secretaries the Organization had ever had, according to Buenacasa).

It was these circumstances that allowed Nin to become the secretary of the CNT during that period, because the organization was young and its inexperienced members voted for him. The notice concerning the convocation of the Plenum stated that it would be held in Barcelona, but its location was then changed to Lérida, where Maurín had a lot of influence. So there is something very fishy about the whole history of this era. Anyway, since Pestaña’s report was not yet widely disseminated, this delegation was appointed, which left for Russia to attend the First Congress of the Red Trade Union International.

This mission was not a total catastrophe, since the delegation insulted Trotsky himself. At one point, right in the middle of the congress proceedings, as a result of the efforts of Emma Goldman and other anarchists who were in hiding, a loud protest was staged to obtain the release of the prisoners held in the Cheka prison at Taganka. They threatened, right in the middle of the congress, that if the prisoners were not freed they would speak out until the whole affair was totally exposed. The Bolsheviks were frightened and promised to free the prisoners. There were many machinations before they fulfilled their promise. Nin’s delegation played a role in the campaign. This is a relatively unknown fact that Emma Goldman comments on in her memoirs…. To the Bolsheviks, all the prisoners were bandits….

When the Congress adjourned the prisoners were released, but they were given bogus passports. When they arrived at their destinations, the authorities were warned that they were Soviet spies. That is, Lenin gave them some passports in order to screw them once they were outside of the Soviet Union. Thus, for example, when Goldman and Berkman arrived in Lithuania they were imprisoned. Finally, thanks to various protests, these comrades could finally live legally in other countries.

At that time in Germany there was a very small but most interesting and active organization: the FAUD. Its leading figure was Rocker. It had some very capable men, men who were actually the founders of the new anarchosyndicalism, since the old anarchosyndicalism of the CGT was in decline: the socialists were taking it over and those who were at first part of the anarchist tendency, like Monatte, were moving towards Bolshevism….

This organization, the FAUD, had direct contacts with the Russian anarchists; their geographical proximity allowed them to establish channels for the exchange of information. The FAUD was the organization that was most well informed with regard to the Russian reality and was engaged in making it known to the world. It published Rocker’s pamphlets, Bolshevism and Anarchism and Soviet or Dictatorship. Then it published Arshinov’s book about the Makhnovist movement, which was first published in a Spanish language edition in Argentina.

In 1922, the National Conference of the CNT was held in Zaragoza, after the fall of the regime of the executioner Martínez Anido. At this Conference everything could be told. Nin was not present because he remained in Russia; Maurín was not there, either, certainly because he had not even been invited. The only member of the delegation to the Red Trade Union International who attended the Conference was Arlandís: he was totally overwhelmed. Pestaña was there, and so was Peiró. Leval submitted a report that caused an uproar. That was when the 1919 resolution, which was provisional, was revised.

Some people say that Salvador Seguí was a “Marxist avant la lettre”. Do you think there is any truth to this opinion?

Frankly, this is an absurd opinion. Seguí was never a Marxist. He was a man who positioned himself in the center. He believed in the organization. He abhorred extremism, he was a constructive man, a syndicalist most of all. There was nothing Marxist about him.

Why were the Russian anarchists, even though they were more numerous than the Bolsheviks, crushed by them?

Look, I don’t know if there were more numerous. They were crushed because the more brutal will always crush those who are less brutal. If you analyze in a little more detail the conditions within which the Bolsheviks operated, their political skills, their Jesuitism, their endless verbiage, the motives they adduced to justify their actions, one will understand the difficult and disadvantageous situation faced by the anarchists. First of all, for example, there was the poverty of the people, which required many sacrifices. Then, there was the White offensive that attempted to conquer territory; and the international conspiracy of all the great powers, and so many other reasons. All of this was like our war, when we were appalled by the sight of Federica Montseny and all the others who were in the government bad-mouthing the collectives. We told ourselves: “What do you want? If we choose any other way, the whole world will turn against us, we will have to break with our policy of collaboration, and collaboration is the only thing that keeps the war going and the war […]” Anyway, those of us who have passed through such a situation will have a good understanding of the Russian case. Revolutions are dangerous because they lead to this kind of psychological situation not just on a mass level, but on the individual level as well. Hunger, for instance. “There is hunger because the economy has not yet been reconstructed”; fear of the reactionary forces: “We have to concentrate state power in an iron grip in order to confront the troops of the White generals”; and the lack of preparation of the people; and the international embargo. All of these things are crucial, just as they were crucial in our war. We were beating ourselves over the head. “We are heading for catastrophe”, we said to ourselves, “towards the negation of what we once were.” Not only did the mass of the people falter, so did many individuals, starting with the leaders, who made a 180-degree turn.

What was the reason for the Stalinist repression and assassination campaign directed against the POUMistas and the libertarians, especially following the political hegemony the Stalinists achieved after the events of May 1937?

The reasons for all these things must be sought in the influence of the GPU, the Russian secret police, in whose hands one might say that the decision-making powers regarding public order had been placed. The police forces were in the hands of these people. That is, they had so thoroughly infiltrated the republican regime that the time came when the government was no longer a government (if we grant that a government can cease to be a government). There was a state within a state. And this state within a state was composed, for example, of the sinister forces unleashed here by Stalin, and with the mentality of Stalin, everything has an explanation. What happened here was nothing but a reflection of the same policies that Stalin had implemented in Russia. You know that in Russia, contrary to what one would assume, against Russia’s own interests, Stalin murdered everyone, even the most talented people. Russia needed generals, officers and instead Stalin did away with them. It was an unreal reality.

These people could not have proceeded any other way. It was the physical elimination not just of the enemy but also of those who never considered themselves to be enemies. It was a purge, pure and simple. There are people who are ready to offer their services to carry out this purge; it was not the Russians themselves who did the work. The Spaniards are also capable of acting in this manner in certain circumstances, when there is fanaticism, as there was at the time, especially if interests of a bureaucratic type are created.

What social and political interests were the actions of the Stalinists supposed to serve?

The Stalinists in Spain did not have their own personalities. They executed the orders of Moscow and they were satisfied with the acquisition of political and military positions. Their interests were those of the Soviet state, not those that they might have had as Spaniards. They were puppets manipulated by Stalin, who flattered their personal ambitions. In general one can say that there were those who acted and those who ceased to act. Those who acted were, naturally, the communists, who were for their part acting on behalf of the secret agents of the GPU. And those who ceased to act were the liberal and bourgeois forces who feared the revolution and who preferred reaction to an actual revolution. I am referring above all to the petty bourgeoisie, such as the Esquerra Republicana de Catalunya, and the republicans more generally. To these people the revolution caused greater terror than fascism; it was the revolution that terrorized them first of all, to such an extent that when July 19 came around, you know that Martínez Barrio offered general Mola the Ministry of War. This shows how afraid they were of the revolution; they did not want it to continue.

Later there was another factor. The communists have a way of going about things that is always manifested in such situations. It was also manifested in May ’68 in Paris: they do not allow a leftist movement to their left to exist. They cannot tolerate the existence of a revolution alongside their revolution. I believe this was the reason for their declaration of war against the CNT. Because the war was against the CNT, not against the POUM. The POUM was caught in the crossfire, the weakest force. This was analyzed quite well by Broué and Temime in their book, La révolution et la guerre d’Espagne. It is the technique of the sausage that cuts one little slice at a time; everyone looks out for themselves and no one stops them; they cut off the weakest parts. When the republicans were in their hands and they saw how they had managed to divide the socialists, then they went straight for the CNT. The socialist party was already divided before the war. But as the war progressed, the communists exploited the rivalries between the Prieto and Caballero factions.

Prieto (Negrín’s patron) is the single person who is most responsible for the socialist crypto-communism of the war. Prieto was not really a Negrinist. He was a man with a grudge against Largo Caballero and prosecuted this grudge to the extent of playing the game of the others, precisely those who would later, with complete justice, get rid of him. The policy of Prieto is the policy of vengeance. Largo Caballero already shunned him even before the war. Do you remember that meeting in Egea held by the Caballero faction where they captured the Young Socialists? He never forgot this. And those young socialists were young socialists, but then they were young unified socialists, that is: Russified. Largo Caballero engaged in that maneuver of uniting the two youth organizations with the conviction that he would absorb the communists because the socialists were in the majority. And the result was just the opposite; the socialists were devoured. This is just one more proof that you cannot play with unity with the communists. They are more sly and always get their way.

During the war the communists succeeded in dividing the socialist party and the UGT. And this made them powerful…. And finally they attacked the Generalitat of Catalunya. It is a lie that the Statute of Autonomy was abolished by Franco: it had already been abolished by the Republic itself, it was abolished by Negrín. And if Negrín abolished it, this was because Companys had to do it after he made his move against the CNT and the POUM. Companys dug his own grave. It was Companys who played the communist hand during the May Events. Companys played the counterrevolutionary hand and then discovered that when the counterrevolution arrived the Statute of Autonomy was annulled.

For the most objective specialists, the May Events constituted a provocation, whose strategist and organizer was Antonov Ovseenko. The comrades, that is, the confederal comrades, reacted, some with the belief that it was another July 19, that the revolution was in danger and that it had to be defended; others, whom we may refer to as the bureaucrats of the organization, came out with other arguments, which in my view were not very sincere: they said that it is better not to respond to this provocation. I think that this was the opinion of those who had comfortable positions and were bureaucratized.

There was also the Group, “The Friends of Durruti”, concerning which a great deal has been said but to which I frankly do not grant much importance. There were people who were not from the CNT, and they spoke a Jacobin language: “Let’s cut off their heads, smash the committees, shoot them”. Knowing these people, they were certainly not the most capable of waging a coherent campaign.

The harshest repression was directed against the POUM. The circumstances surrounding the arrest of the POUM central committee and the kidnapping of Nin are well known. They killed the anarchist Berneri like a rabbit. There is evidence that they kidnapped him; that elements of the PSUC went after him and they got him. Just as they caught all the hostages of the libertarian youth that they had in their hands, and many of them reappeared in the cemetery of Cerdanyola. Alfred Martínez was never found. He disappeared.

When the expeditionary forces of the Valencia Government were on their way to Barcelona, in every area they passed through the elements of the PSUC and the republicans of the Esquerra were emboldened and hunted down the libertarian elements.

They could not go after the libertarians here in Barcelona because they were afraid to do so. At that time I was in Lérida. In Lérida we made them back down. They did not dare to attack us. In that city the POUM was the most powerful force, we were the second most powerful force and they had few supporters. The PSUC, in Lérida, was an import.

There is currently a campaign underway to mythologize President Companys. They are particularly exploiting the fact that he was shot by the fascists. What is your view of the political role of President Companys and the mythologization of his memory that is currently underway?

I think that they will succeed in creating a myth of Companys. However, speaking not just as an anarchist but as a citizen, I think that the policies of President Companys featured many errors and not just during the war.

Let’s just focus on the events of October [1934]: no statesman with his head screwed on right would participate in such a scheme and join such people, the way he did, counting on such sparse forces as he had at his disposal. It was a catastrophic movement. In addition, Companys could not have felt that he would have the support of those who were fighting in Asturias. He could not have felt that he would have the support of what the socialists in Madrid did or did not do, since I doubt that they had any idea of what they were doing. And we still do not know today what they thought they could gain from the events of October.

In any event, the actions of an individual can be as debatable as you like, but if they have a tragic outcome, some considerations of a humanist type arise which are quite understandable. I think that we all sympathize with his death. The shooting of Companys is something ignominious, shameful, outrageous, any adjective you want…. Anyway, except for that, his activity is not very impressive.

I think that he never was a politician in the classical meaning of the word. He committed many blunders. He allowed himself to be dragged along by elements that he believed could help him but it was in fact just those elements that caused him to falter. That is what the PSUC did. Companys was the one they heaped praise upon. And it was Companys whom they helped to undermine and towards the end, the PSUC was even more powerful than the Esquerra Republicana itself, since the latter did not possess a mass of militants that it could mobilize at a moment’s notice, while the PSUC had the UGT. It had managed to attract the most active elements of the petty bourgeoisie and the peasantry and had successfully constructed a powerful UGT. And of course, this base had always been the base of the Esquerra—the peasants, the white-collar workers—but the PSUC won it over to its side. The PSUC conducted an anti-FAIsta propaganda that flattered the small and large landowners and in this sector it was a formidable competitor of the Esquerra itself. It went on undermining his position and Companys kept playing its game. Companys could have relied on other forces….

Getting back to the events of October; according to Munis, the socialist party threatened to revolt unless the government accepted its participation in the cabinet; in the north, the insurrection only made serious headway in those locations where the bureaucracy of the socialist party could not control the rank and file. The workers started a revolution, but Largo Caballero and company used the insurrection of the Asturian workers as leverage to compel the President of the Republic to accept another republican socialist coalition government.

This is the thesis of my book. I think that those people did not really intend to start a revolution. And I also add one other argument; I am referring to the document of Prieto, which I copied from a pamphlet by Llopis, which includes the program of that movement. If you examine it in detail, you will see that it is a completely bourgeois program. There is no mention of a social revolution. And besides, it is a fact that neither in Madrid nor anywhere else in Spain did the socialists mobilize their forces.

I think that the few leaders who did mobilize were dragged along by the rank and file, a particular kind of rank and file. The origin of the Asturian socialist movement is basically anarchist. That is, in Asturias it was the opposite of the way it was in Catalonia. Just as in Catalonia the socialists were active but it was the anarchists who finally dominated the organization, in Asturias the opposite was the case, the anarchists lit the fire, it was the anarchists who trained the Asturian temperament: but then the socialists arrived with electoral promises and they conquered the miners movement and only left the islands of La Felguera and Gijón. In any event, the Asturian miner had always been a revolutionary element. And he left his leaders behind. Because this is not what his leaders wanted: they just wanted to strike fear into the hearts of Gil Robles and company, in order to get them to back down.

Cruells, in El 6 d’octobre a Catalunya, mentions the inferiority complex of the UGT with respect to the CNT, with reference to the revolutionary question, due to the fact that the UGT (Largo Caballero) had collaborated with Primo de Rivera and then with the republican-bourgeois government. To overcome this complex, they had to do something….

I share this opinion because the socialists constituted the pillar of the republican position; the government was republican-socialist. This discouraged them and even discredited them because the Republic had to resort to arms to suppress the insurrection.

Then, in the Center, which had been the private preserve of the socialist party, the organization, the CNT, which had always been in a minority there, began to raise its head—beginning with the construction trade union and continuing with the rest of them—and it was gaining ground.

And this naturally aroused in the socialists, if not an inferiority complex, at least a certain degree of alarm. These people became alarmed and said: “OK, here, against a CNT that is always in the streets, with strikes, which fights and has a critical attitude and attracts the masses, we have to do something.” It was in this context that Largo Caballero delivered those incendiary speeches about the dictatorship of the proletariat. That was the most catastrophic thing he could have done. Gradually it was becoming more and more clear just how insincere he was. I think that it was electoral propaganda. Everyone knows that Largo Caballero discovered Lenin while he was in prison.

Before July 1936, was an alliance between the CNT and the UGT possible, which, according to some historians, could have prevented the “glorious national uprising”?

The fact that the UGT was an appendage of the PSOE and comprised its electoral base, rendered a CNT-UGT pact almost impossible. Besides, the CNT, at its congress of Zaragoza, imposed, as a condition for such a pact, the practical separation of the UGT from the PSOE. I don’t think that a CNT-UGT pact would have prevented the military coup d’état. Instead, it would have precipitated it. The revolutionary pact between the CNT and the UGT in Asturias horrified all the right wing elements, who rapidly encouraged the military to revolt. We already saw what happened in 1934 with that catastrophic plan. And I say that with all due respect for those who sacrificed their lives there.

To what factors do you attribute the loss of ground by the organized anarchist workers movement after the Second World War?

Communism, making use of its populist demagogy, has shaken all the social and political foundations of the world. What is unfortunate is that, by doing so, the classic humanitarian values have been suppressed, more than one might think.

These scholastics and Jesuits of the 20th century have robbed us of the flag of liberty in order to give it a modern touch-up. What they have not been able to conquer they have crushed. This accursed invasion, which has even affected the intellectual classes of the entire world, has transformed the meaning of the revolutionary mystique that represented the spearhead of anarchosyndicalism, and the workers camp has been seriously weakened as a result.

On the other hand, the anarchists have attempted to confront this situation by withdrawing into themselves and carrying out a witch-hunt against all those persons and things that are suspected of heresy. The result has been that new values have not arisen and that we continue to nourish ourselves on the legacy of the old masters. Unless this pernicious trend ceases and unless man recovers his sense of direction, it will be hard for libertarian syndicalism to once again make progress. Another factor of decline has been the invasion of all domains by the state. Social reform laws have brought many benefits to the workers but they have tranquilized their non-conformist spirit, intensified the process of their embourgeoisification within consumer society. Finally, industrialization, with its accompanying technocracy, has shattered the proletarian class into little pieces, transforming it into a scattering of categories, and it thus lost its unity. The anarchists have not yet found their tactical equilibrium within this constantly shifting context.

Published in Anthropos, no. 102, November 1989, pp. 26-35.

Translated from the Spanish in October-November 2013.

Source in spanish, Alasbarricadas

Republication from Libcom.org

Πηγή:eagainst.com

Διαβάστε σχετικά:Το Φάντασμα του Αναρχοσυνδικαλισμού/ του Murray Bookchin / (μέρος πρώτο)

Το Φάντασμα του Αναρχοσυνδικαλισμού / του Murray Bookchin / (μέρος δεύτερο)

ΜΑΡΕΪ ΜΠΟΥΚΤΣΙΝ: ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΤΑ ΗΡΩΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ 1868-1936

Mερικές κριτικές σημειώσεις πάνω στο φάντασμα του Αναρχοσυνδικαλισμού του Μ.Μπούκτσιν

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ *

Δείτε σχετικά:Αναρχία και αναρχοσυνδικαλισμός

Ο ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

 

 

 

ΣΕΦΚ:Συμμετέχουμε τηνΤρίτη 2/9 στις 19.00 στην ΑΣΣΟΕ σύσκεψη ενάντια στην “κοινωφελή” εργασία

ΣΕΦΚ-2Συνάδελφοι συναγωνιστές,
 
Υπενθυμίζουμε ότι η επόμενη συνάντηση/σύσκεψη, όπως ορίστηκε από τις 
συνελεύσεις / συζητήσεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα ενάντια στην 
"κοινωφελή" εργασία (και εν αναμονή προκήρυξης νέων προγραμμάτων του 
ΟΑΕΔ) είναι
την Τρίτη 2/9 στις 19.00 στην ΑΣΣΟΕ.
 
Το σωματείο μας θα συμμετέχει με απόφαση της Γενικής του Συνέλευσης.

Ακολουθεί η απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΣΕΦΚ στις 16ης του Ιούλη:


Συναδέλφισσα, συνάδελφε,
Εντείνεται η καπιταλιστική αναδιάρθρωση για τη συνέχιση της κερδοφορίας των αφεντικών. Κυβέρνηση Νδ-Πασόκ, Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ έχουν κηρύξει πόλεμο στην κοινωνία: γενικευμένη ανεργία, φτώχεια, λεηλασία μισθών και συντάξεων, φοροληστεία, χαράτσια, αποκοπές ηλεκτρικού ρεύματος, κατασχέσεις σπιτιών. Διαλύουν και ιδιωτικοποιούν παιδεία και υγεία. Λεηλατούν δάση, παραλίες, δημόσιους ελεύθερους χώρους, ιδιωτικοποιούν δημόσιες υπηρεσίες. Το ηλεκτρικό ρεύμα, ο λιγνίτης, το νερό περνούν στα χέρια του κεφαλαίου.
Επιχειρούν με τη λεηλασία της ζωής μας να ξεπεράσουν την κρίση του κεφαλαίου, επιβάλλοντας μια νέα «νομιμότητα», στην οποία εγκληματοποιείται η πολιτική και η συνδικαλιστική δράση. Με νέο ιδιώνυμο για όσους αντιστέκονται (187Α Π.Κ.) ποινικοποιείται το φρόνημα και προωθείται η εγκληματοποίηση των αντικαθεστωτικών ιδεών. Ποινικοποιείται η απεργία. Επιστρατεύονται όλοι οι κλάδοι που αποφασίζουν να συγκρουστούν με την κυβερνητική πολιτική (ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στο μετρό, στη ΔΕΗ, καθηγητές). Η βαρβαρότητα επιβάλλεται με στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, φυλακές τύπου Γκουαντάναμο. Κατεβάζουν στρατό κατοχής, ενάντια στους κατοίκους στις Σκουριές που υπερασπίζονται γη και ελευθερία ενάντια σε ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Διώκονται για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση κάτοικοι της Χαλκιδικής, προφυλακίζονται αγωνιστές με κατασκευασμένες κατηγορίες. Διώκεται ως έγκλημα ο αγώνας για τη γη και την ελευθερία, ενάντια στη λεηλασία της ζωής, την καταστροφή και την ερημοποίηση που θα επιφέρει η El Dorado Gold. Εκατοντάδες Ματ- Εκαμ-ασφαλίτες έχουν επιβάλει στην περιοχή καθεστώς «έκτακτης ανάγκης». Προφυλακίζουν αγωνιστές με κατασκευασμένα στοιχεία DΝΑ. Στις 7, 8 και 9 Ιουλίου ανακρίνονται 29 κάτοικοι Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης ως ύποπτοι για την εγκληματική οργάνωση με πρόσχημα την κινητοποίηση στο Λάκκο Καρατζά (στις Σκουριές), το Μάιο του 2013, όπου πραγματοποιήθηκε συμπλοκή όταν μονάδες ΜΑΤ άρχισαν να κινούνται στο βουνό για να πλαγιοκοπήσουν τους διαδηλωτές που ήταν συγκεντρωμένοι για να σταματήσουν τις εργασίας της εταιρείας. Οι διωκτικές αρχές ισχυρίστηκαν ότι 4 αστυνομικοί δέχτηκαν πυροβολισμούς από κυνηγετικό όπλο. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η δικογραφία αυτή είναι η πρώτη στον αγώνα της Χαλκιδικής, η οποία στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο σε συνομιλίες των εμπλεκόμενων προσώπων που καταγράφηκαν ύστερα από άρση του τηλεφωνικού τους απορρήτου, ποινικοποιώντας το όποιο περιεχόμενό τους.
Τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ) υλοποιούν τις επιταγές του ολοκληρωτισμού προβάλλουν την κυρίαρχη ιδεολογία του «νόμου και της τάξης», μετατρέπουν σε ριάλιτι την κοινωνική πραγματικότητα, όπου υπέρτατη αξία είναι η προστασία της «φιλήσυχης» κοινωνίας από τον «εσωτερικό εχθρό». Στήνουν σκηνικό μεσοπολέμου. Διαμορφώνονται εμφυλιοπολεμικοί όροι. Το καθεστώς αντιμετωπίζει την κρίση συναίνεσης διαμορφώνοντας λούμπεν συμπεριφορές σε άτομα, τα οποία βλέπουν τον θάνατο του μετανάστη, τον νόμο και την τάξη ως τον δρόμο για να επιβιώσουν – έστω και κανιβαλικά – προσδοκώντας ότι θα βρουν ξανά την καταναλωτική «ευμάρεια» που έχασαν… Μοναδική διέξοδος για το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, είναι η διαίρεση της κοινωνίας, ο κανιβαλισμός, ο κοινωνικός εκφασισμός, ο τρόμος και η υποταγή. Όλοι πρέπει να αισθανθούν τον άλλο σαν εχθρό: είτε είναι «προνομιούχοι εργαζόμενοι στο δημόσιο» είτε «αδικημένοι χαμηλόμισθοι» στον ιδιωτικό τομέα είτε μετανάστες είτε άνεργοι για τους οποίους αρχικά στήθηκε πάρτι με ΜΚΟ-δουλεμπορικές εταιρείες οι οποίες εξωράιζαν την εξαθλίωση με συσσίτια και φιλανθρωπίες και στη συνέχεια με τον εκβιασμό της ανεργίας επιβάλλουν 5μηνες ατομικές συμβάσεις εξαθλίωσης μέσω ΟΑΕΔ για «ωφελούμενους» που δεν αναγνωρίζονται ως εργαζόμενοι με 400 Ευρώ. Την ίδια στιγμή σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΕΔ: 9 στους 10 άνεργους δεν δικαιούνται επίδομα ανεργίας, ενώ το συμπληρωματικό βοήθημα για τους μακροχρόνια ανέργους, το παίρνει μόλις το 1,5% αυτών. 102.026 άτομα, σε σύνολο 1.274.843 ανέργων, παίρνουν το επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ. Από το 2009 οι εγγεγραμμένοι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 45% και ταυτόχρονα οι δικαιούχοι του επιδόματος μειώθηκαν κατά 47%!
Η επιβολή, λοιπόν, εργασιακής συνθήκης με εργαζομένους «ειδικού σκοπού» χωρίς δικαιώματα αποτελεί στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, η οποία συνεχώς διευρύνεται, στο δημόσιο με τα «κοινωφελή» προγράμματα και στον ιδιωτικό τομέα με τα voucher.
Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) και της υποχρεωτικής εφαρμογής τους για όλους τους εργοδότες δίνει τη δυνατότητα στο κεφάλαιο και την εργοδοσία σε όλους τους κλάδους να επιβάλουν συνθήκη εργασιακού μεσαίωνα. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα: επιβίωση με εξευτελιστικούς όρους εργασίας ή ανεργία, καθώς υποχρεώνονται από την εργοδοσία να αποδεχθούν μισθούς πείνας, χωρίς δώρα Χριστουγέννων-Πάσχα, επίδομα και αποζημίωση αδείας.
Για τα δημόσια σχολεία η συγκυβέρνηση Νδ-Πασόκ ψήφισε στη βουλή το κανιβαλικό νομοσχέδιο για την αξιολόγηση στο δημόσιο με το οποίο καθορίζει ότι το 15% των υπαλλήλων είναι άχρηστο και απολύει χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, ενώ ανακοινώνει την πρόσληψη δεκάδων χιλιάδων με μεσαιωνικές σχέσεις εργασίας των 400 ευρώ χωρίς κανένα εργατικό δικαίωμα. Με την αυτοαξιολόγηση και την αξιολόγηση, Κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ προωθούν τη «διαθεσιμότητα», την απόλυση των εκπαιδευτικών, με στόχο την υποτίμηση της εργατικής δύναμης, τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και την προώθηση του σχολείου της αγοράς, τον εγκλωβισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας στις ανάγκες των επιχειρήσεων και των μετρήσιμων δεικτών που αυτές επιβάλλουν καθώς και την επιβολή της κατάρτισης, της μαθητείας, της φτηνής και μαύρης εργασία στους μαθητές μας. Το εργατικό εκπαιδευτικό κίνημα είναι ανάγκη να μπλοκάρει και να ακυρώσει, στην πράξη, τις διαδικασίες της αυτοαξιολόγησης και της αξιολόγησης. Την ίδια στιγμή, με την ανεκδιήγητη «παρατράπεζα θεμάτων» οξύνεται ο ταξικός φραγμός, πετιούνται τα παιδιά στο περιθώριο, στην αμάθεια, στα μεταγυμνασιακά ιδιωτικά ΙΕΚ. Τα ρίχνουν στην απόγνωση, στην αυτοκαταστροφική επιλογή του αλκοολισμού και της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.
Για τα ιδιωτικά σχολεία, η συγκυβέρνηση Νδ-Πασόκ ψήφισε στη βουλή το πολυνομοσχέδιο, με το οποίο καταργεί τον ν. 682/1977, που κατακτήθηκε με μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί είναι έρμαια στις ορέξεις του σχολάρχη. Οι καταγγελίες σύμβασης δεν ελέγχονται, πλέον, από τα υπηρεσιακά συμβούλια. Βαθμοί, εξετάσεις, μισθολογικές καταστάσεις των εκπαιδευτικών, καταγγελίες σύμβασης δεν ελέγχονται πια από κανέναν, παρά μόνο από τον σχολάρχη. Καταργούνται όλες οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και αντικαθίστανται από ατομικές. Αυτήν την περίοδο γίνονται μαζικές απολύσεις, ενώ με την απειλή της απόλυσης οι εργοδότες επιβάλουν νέες συμβάσεις με χειρότερους όρους εργασίας.
Συναδέλφισσα, συνάδελφε, 
Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας με την υπασφάλιση και το ελεεινό ωρομίσθιο, που ορίζουν, στερούν τη δυνατότητα στους εργαζομένους στα φροντιστήρια ακόμη και το επίδομα ανεργίας, ενώ καθιστούν τη σύνταξη ουτοπία. Οι εργασιακοί χώροι μετατρέπονται σε χώρους κανιβαλισμού, καθώς η εργοδοσία θέλει εργαζομένους-σκιές, που δεν θα αναρωτιούνται πώς «χάθηκαν» οι συνάδελφοί τους την επόμενη σχολική χρονιά. Προωθείται η τζάμπα, γα τους εργοδότες, εργασία με «voucher» από προγράμματα σκλαβιάς του ΟΑΕΔ, όπως ορίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Διακινείται εσωτερικό κείμενο της εργοδοτικής ένωσης ΟΕΦΕ-ΣΕΦΑ με ωρομίσθιο 4,15 Ευρώ και κατάπτυστους όρους δουλοπαροικίας.
Οι εργοδότες υποτιμούν την εργατική δύναμη, θέλουν να χαθεί η ταξική συνείδηση και οι εργαζόμενοι να αισθάνονται «συνεργάτες». Να δουλεύουν για 3-7 Ευρώ την ώρα και να είναι πάντα χαρωποί και διαθέσιμοι. Να αισθάνονται «ωφελούμενοι απασχολήσιμοι». Να μη συζητούν με τους συναδέλφους τους. Να μη διεκδικούν. Να μην απεργούν. Να μπαίνουν στις τάξεις και να χλευάζουν όσους αγωνίζονται και διεκδικούν. Να έχουν πάντα το υποκριτικό χαμόγελο προς τον πελάτη που έχει πάντα δίκιο. 
Συναδέλφισσα, συνάδελφε, 
Τον Ιούνη του 2012, το σωματείο χτυπήθηκε από την απόφαση της εργοδοσίας της αλυσίδας φροντιστηρίων «Ένεκα Παιδείας», Α.Μπαντέλης-Π.Πήλιουρας, να προχωρήσει σε lock out των 3 από τα 5 φροντιστήριά της και να ανοίξει διάδοχη επιχείρηση, την «Πυξοίδα», γκρεμίζοντας τη ΣΣΕ. Ακολούθησαν μαζικές απολύσεις συναδέλφων που είχαν παλέψει για την εφαρμογή της ΣΣΕ, με Συνέλευση Εργαζομένων σε συνθήκη εργασίας συμβάσεων ορισμένου χρόνου, αλλά και είχαν πετύχει με μαζική κινητοποίηση την επαναπρόσληψη 10 απολυμένων το 2011. 
Στις 10 του Ιούνη του 2014, ο εργοδότης Παναγιώτης Πήλιουρας καταδικάστηκε ερήμην σε 11 μήνες φυλάκιση και 11.300 Ευρώ πρόστιμο, για παράβαση της ΣΣΕ εις βάρος των απολυμένων από την αλυσίδα φροντιστηρίων «Ένεκα Παιδείας». Η εργοδοσία αρνείται να καταβάλει δεδουλευμένα 69.000 Ευρώ στους συναδέλφους που υπερασπίστηκαν τη ΣΣΕ. Θυμίζουμε ότι η εταιρεία αποφάσισε να κλείσει 3 παραρτήματά της, προκειμένου να μην καταβάλει 1.000.000 Ευρώ οφειλόμενα στο ΙΚΑ και 160.000 Ευρώ στην Εφορία, αλλά και να στείλει στην ανεργία τους εργαζομένους που υπερασπίστηκαν την αξιοπρέπειά τους.
Από τον Ιούλη του 2013, το σωματείο δίνει μάχη ενάντια στην εργοδοσία των φροντιστηρίων «Ανέλιξη», Α.Τσαρπαλής-Γ.Πρέσβης, για την επαναπρόσληψη των απολυμένων συναδέλφων και την καταβολή των δεδουλευμένων που τους οφείλει η εργοδοσία. Με συγκεντρώσεις έξω από τα 2 φροντιστήρια της επιχείρησης αλλά και το υπουργείο εργασίας, απεργιακές φρουρές, αφισοκολλήσεις και προκηρύξεις, μαζί με την Επιτροπή Αλληλεγγύης, που αποτελείται από σωματεία, συνελεύσεις γειτονιάς, εργαζομένους και ανέργους, συνεχίζεται ο αγώνας ενάντια στην απόφαση των εργοδοτών να πετάξουν στο δρόμο τούς συναδέλφους που μπήκαν μπροστά στον αγώνα για την καθολική εφαρμογή της ΣΣΕ, για το δικαίωμα των εργαζομένων στα φροντιστήρια να μπορούν να ζήσουν από το μισθό τους. Οι συνάδελφοι απολύθηκαν, γιατί υπερασπίστηκαν την αξιοπρέπειά τους, γιατί αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι, υπογράφοντας Ατομικές Συμβάσεις Εργασίας που γκρεμίζουν τη ΣΣΕ. Δεν απεμπολούν το αυτονόητο δικαίωμά τους να καταβληθούν τα δεδουλευμένα που τους οφείλει η εργοδοσία και συνεχίζουν τον αγώνα για την επαναπρόσληψή τους.
9/4: με απόφαση της προηγούμενης συνέλευσης στις 6 του Απρίλη, συμμετέχοντας στην 24ωρη πανεργατική απεργία, προχωρήσαμε σε απεργιακή συγκέντρωση στο φροντιστήριο «Ανέλιξη» στην Ηλιούπολη. Η κινητοποίηση άρχισε με πορεία από την πλατεία Ανεξαρτησίας προς το δεύτερο φροντιστήριο της επιχείρησης στην οδό Γράμμου 24. Η εργοδοσία έκλεισε το φροντιστήριο την ημέρα της 24ωρης πανεργατικής απεργίας, ενώ κάλεσε και το διοικητή του αστυνομικού τμήματος Ηλιούπολης με 4 όργανα και περιπολικό, να βρίσκονται έξω από αυτό. Οι συγκεντρωμένοι επιβάλαμε να απομακρυνθούν από τον χώρο της κινητοποίησης.
18/3:  εκδικάστηκε η αγωγή των απολυμένων από τα φροντιστήρια Ανέλιξη, για να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα που οφείλει ο εργοδότης Α.Τσαρπαλής. Oι απολυμένοι συνάδελφοι υπερασπίστηκαν 8 χρόνια τη ΣΣΕ και γι’ αυτό απολύθηκαν. Eναντίον των συναδέλφων του κατέθεσε ο Γαβριήλ Λαμπάτος, ο οποίος παραδέχθηκε δημόσια ότι είχε ζητήσει από την εργοδοσία να απολύσει τον πρόεδρο του σωματείου, γιατί διεκδικούσε να τού καταβληθούν τριετίες, ενώ χαρακτήρισε τις κινητοποιήσεις έξω από τα φροντιστήρια, για την επαναπρόσληψη των απολυμένων «πρωτόγνωρη συνδικαλιστική πρακτική, μπροστά στα μάτια μαθητών και γονέων»... Ο εργοδότης Τσαρπαλής κατέθεσε ότι οι απολυμένοι ήταν πολύ καλοί στο αντικείμενό τους, αλλά έλεγαν μες στην τάξη το σύνθημα: «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι»... Στην προσπάθειά του να νομιμοποιήσει την κατάθεσή του ο Γ. Λαμπάτος δήλωσε ότι είναι μέλος του σωματείου Βύρωνας. Άμεση ήταν η παρέμβαση του σωματείου Βύρωνας, το οποίο με ομόφωνη απόφαση του ΔΣ τον κάλεσε σε απολογία στη Γενική του Συνέλευση με το ερώτημα της oριστικής διαγραφής. Ο Γ. Λαμπάτος δεν προσήλθε. Με ομόφωνη απόφασή της η Γενική Συνέλευση του Βύρωνα τον διέγραψε.
Στις 15 του Μάη εκδόθηκε η δικαστική απόφαση 786/2014 από το Ειρηνοδικείο Αθηνών, με την οποία έγινε δεκτή η αγωγή των απολυμένων. Ο εργοδότης και η διάδοχη επιχείρησή του, "Τσαρπαλής Α.-Πρέσβης.Γ. ΟΕ" υποχρεώνεται να καταβάλει δεδουλευμένα 20.000 Ευρώ, τα οποία τούς οφείλει. 
19/6: σε 2 χρόνια και 6 μήνες, καθώς και στην άμεση καταβολή προστίμου 3.150 Ευρώ καταδικάστηκε ο εργοδότης Τάσος Τσαρπαλής από το Α΄ Μονομελές Πρωτοδικείο (απόφαση 53.524/2014) για μη καταβολή δεδουλευμένων 20.000 Ευρώ στους απολυμένους συναδέλφους από τα φροντιστήρια, οι οποίοι  μετά από 8 χρόνια εργασίας, απολύθηκαν από τα φροντιστήρια "Ανέλιξη", γιατί υπερασπίστηκαν τη ΣΣΕ. Το δικαστήριο εκδίκασε την υπόθεση της μη καταβολής των οφειλομένων που αφορούν σε παράβαση της ΣΣΕ του κλάδου που καθορίζει τα χρονικά όρια εργασίας, καθώς οι συνάδελφοι εργάζονταν 50΄ αντί για 45΄.  Στο δικαστήριο ο εργοδότης απολογούμενος δήλωσε ότι οι εργαζόμενοι επί 8 χρόνια έκαναν λευκή απεργία και δεν έμπαιναν στις τάξεις όταν χτύπαγε το κουδούνι, αλλά άφηναν να περάσουν 5 λεπτά, ότι ο ΣΕΦΚ είναι σωματείο με σιδερένια πειθαρχία, ότι τα κάναμε μπάχαλο στην Επιθεώρηση Εργασίας και ότι έμπλεξε με τους απολυμένους και τους επαναπροσλάμβανε 8 χρόνια γιατί είναι αριστερών πεποιθήσεων άνθρωπος... Στην έναρξη της δίκης υπέβαλε αίτημα αναβολής, ζητώντας να καταβάλει αμέσως 7.000 Ευρώ και τον Σεπτέμβρη τα υπόλοιπα. Οι απολυμένοι δήλωσαν πως θα το δέχονταν μόνο αν προσλάμβανε τους 5 από τους απολυμένους που διεκδικούν την επαναπρόσληψή τους. Ο εργοδότης αρνήθηκε να προχωρήσει σε επαναπρόσληψη και η δίκη έγινε κανονικά. Στην απολογία του ο εργοδότης δήλωσε ότι δεν παραδέχεται ότι οφείλει και είναι αθώος. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι θα έδινε αυτό το ποσό για να πάρει αναβολή και στη συνέχεια θα έκανε αγωγή για να το πάρει πίσω. Η εισαγγελέας πρότεινε την ενοχή του εργοδότη με το μέγιστο της ποινής, διότι αποδείχθηκε από την ακροαματική διαδικασία ότι είχε δόλο, καθώς, αν και μπορούσε, πριν αρχίσει η δίκη να πληρώσει, προσχηματικά ζήτησε αναβολή, προκειμένου δήθεν να πληρώσει μέρος των χρημάτων στη δίκη και τα υπόλοιπα τον Σεπτέμβρη, και στη συνέχεια δήλωσε ότι είναι αθώος και ότι θα έκανε αγωγή για να τα πάρει πίσω… Οι συνάδελφοι με τις μαρτυρικές καταθέσεις του υπερασπίστηκαν τη ΣΣΕ, το δικαίωμα στην εργασία με αξιοπρέπεια, αποδόμησαν τις ερωτήσεις του συνηγόρου του εργοδότη Στυλιανού Βαγιάνου και απέδειξαν ότι απολύθηκαν εκδικητικά για τη συνδικαλιστική τους δράση.

Eντωμεταξύ εκκρεμούν οι μηνύσεις της οικογενείας Πουσπουρίκα, εργοδοτών των φροντιστηρίων «Εκπαίδευση Θετική-τεχνολογική» στο Μαρούσι, ενάντια στον απολυμένο συνάδελφο Γ.Κ. αλλά και κατά των συνδικαλιστών που εργάζονται στην ιδιωτική εκπαίδευση που στήριξαν την κινητοποίηση για την επαναπρόσληψή του.

Από τις 9 του Μάη, έχει απολυθεί μετά από 24 χρόνια αποκλειστικής διδασκαλίας του γνωστικού αντικειμένου της Κοινωνιολογίας και της Οικονομίας η συναδέλφισσα Α.Σ. από το κεντρικό φροντιστήριο Πρίσμα. Η απόλυση αποτελεί εκδικητική συνδικαλιστική δίωξη, γιατί διεκδίκησε μαζί με το σωματείο και της καταβλήθηκαν. μετά την προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας, 3.700 Ευρώ δεδουλευμένα από τον εργοδότη Β.Γκούμα. Στις 17/7 ήταν προγραμματισμένη στην Επιθεώρηση Εργασίας στη Στουρνάρη και Πατησίων, η εργατική διαφορά, σχετικά με την υπόθεση της απόλυσης της συναδέλφισσας Α.Σ, μετά από 24 χρόνια αποκλειστικής διδασκαλίας του γνωστικού αντικειμένου της Κοινωνιολογίας και της οικονομίας, από το κεντρικό φροντιστήριο Πρίσμα. Η απόλυση αποτελεί εκδικητική συνδικαλιστική δίωξη, γιατί διεκδίκησε μαζί με το σωματείο και στη συνέχεια της καταβλήθηκαν στην Επιθεώρηση Εργασίας 3.700 Ευρώ δεδουλευμένα από τον εργοδότη Β.Γκούμα. Η εργοδοσία ζήτησε αναβολή στο πρόσωπο του δικηγόρου της και η τριμερής θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 28 Αυγούστου στις 10.00πμ. Πατησίων 37 και Στουρνάρη.


Συναδέλφισσα, συνάδελφε, 
Το καλοκαίρι του 2012, η ΟΕΦΕ και ο ΕΣΙΦΜΕΑ-ΣΕΦΑ έβαλαν ως προϋπόθεση για την ύπαρξη ΣΣΕ να αποδεχθούμε 8.80 Ευρώ μεικτά και κατάργηση όλων των θεσμικών κατακτήσεων του κλάδου. Στις 5 Φλεβάρη του 2014, η OΕΦΕ κοινοποίησε στην ΟΙΕΛΕ τη θέση της ότι το ωρομίσθιο 8,8 Ευρώ είναι ήδη αντικειμενικά ανεφάρμοστο. Είναι ήδη γνωστό ότι χρόνια πάλεψαν για να μην υπάρχουν ΣΣΕ στο χώρο. Tο 1998 υπέγραψαν ΣΣΕ πανελλαδική με την ξεπουλημένη πάσκε της ΟΙΕΛΕ, με 30% μείωση του ωρομισθίου που προέβλεπε η ΣΣΕ του ν. Αττικής που υπέγραφε ο ΣΕΦΚ και χωρίς θεσμικές κατακτήσεις. Κατέβασαν εργοδοτικά ψηφοδέλτια πάσκε-δάκε(1998,1999, 2005) Ποινικοποίησαν με συνεχείς διώξεις το ΔΣ του ΣΕΦΚ από το 2000-2006, αλλά ηττήθηκαν. Κατέβηκαν στις διαπραγματεύσεις για τη ΣΣΕ το 2010 κραδαίνοντας ως μόνο συνημμένο το μνημόνιο. Σήμερα, υποκρίνονται ότι θέλουν τη ΣΣΕ –την πανελλαδική και όχι του νομού Αττικής- αλλά δεν μπορούν να υπογράψουν ΣΣΕ με 7 Ευρώ καθαρά, γιατί… θα τους φύγουν τα μέλη! Αυτή τη στιγμή, οι αρχηγοί τους, προχωρούν σε προσλήψεις μέσω voucher, λεηλατούν μισθούς και δικαιώματα με τον εκβιασμό της ανεργίας.
Είναι προφανές ότι μόνο η αλλαγή των ταξικών συσχετισμών στα φροντιστήρια και ο παρατεταμένος απεργιακός αγώνας μπορούν να ανατρέψουν αυτήν τη συνθήκη και να επιβάλουν την υπογραφή ΣΣΕ που θα καλύπτει τις ανάγκες των εργαζομένων. Μέχρι τότε, χρειάζεται να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε τα εργατικά δικαιώματα, να συζητάμε, να οργανωνόμαστε, να λειτουργούμε με συνελεύσεις εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς. Να διεκδικούμε να καταβάλλεται ο μισθός μας, τα δώρα Χριστουγέννων-Πάσχα, επίδομα, αποζημίωση αδείας (αυτόφωρα αδικήματα η μη καταβολή τους). Μέχρι τότε είναι ανάγκη να συνεχίσουμε την προσπάθεια της συνεννόησης μεταξύ των πρωτοβάθμιων σωματείων ιδιωτικής εκπαίδευσης και της ενότητας στη δράση σε κάθε χώρο δουλειάς, ώστε με συγκεκριμένες μάχες να ενισχυθεί το αγωνιστικό φρόνημα των εργαζομένων και η ταξική συνείδηση, να πάρουμε όλοι/ες δύναμη και κουράγιο και να μην εγκλωβιστούμε στην ατομικότητα, διολισθαίνοντας, ακροποδητί, στην αποδοχή της νέας «νομιμότητας». Συνεχίζουμε τον αγώνα. Υπερασπιζόμαστε τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραφε ο ΣΕΦΚ με την εργοδοτική ένωση του νομού Αττικής.

Συναδέλφισσα, συνάδελφε, 
Κυβέρνηση και ιμπεριαλιστές ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, κεφάλαιο και εργοδοσία, υποτιμούν την εργατική μας δύναμη, μάς θέλουν σκλάβους. Θέλουν μια κοινωνία σε κατάθλιψη, καθηλωμένη μπροστά στην τηλεόραση, τρομοκρατημένη από τους μηχανισμούς προπαγάνδας και την άγρια καταστολή, καθώς σε συνθήκη άγριας τρομοκρατίας, επελαύνει ο κοινωνικός εκφασισμός, διαμορφώνοντας συνθήκη ολοκληρωτισμού. Υπάρχει ισχυρό ρεύμα, αφομοίωσης, εκλογικών αυταπατών, προσδοκιών ότι η κυβερνητική αλλαγή, θα σημάνει και αλλαγή των όρων της ζωής μας.

Στην πραγματικότητα, χρόνια τώρα εκτρέφεται ο εκφασισμός της κοινωνίας. Οι κυβερνήσεις Πασόκ-νδ, έχουν υπογράψει τη συνθήκη Δουβλίνο 2 που υποχρεώνει την Ελλάδα να μετατραπεί σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών που έρχονται από τις ερημωμένες πόλεις που βομβαρδίζονται από τις ιμπεριαλιστικές βόμβες του ΝΑΤΟ. Η «υπόθεση Μπαλτάκου» δεν προκαλεί έκπληξη σε όσες/ους καταγγέλλουν ότι με τις πλάτες του καθεστώτος, χρόνια τώρα, οι ναζιστικές συμμορίες της Χρυσής Αυγής δολοφονούν μετανάστες, επιβάλλουν τον τρόμο στις γειτονιές, όπου δεν υπάρχουν Συνελεύσεις Αντίστασης και Αλληλεγγύης. 
Θυμίζουμε ότι τον Σεπτέμβρη του 2012 το σωματείο χτυπήθηκε από το φασιστικό εργοδoτικό καθεστωτικό site “Antisefk-Grosse Luge” που λειτούργησε ως μαύρη λίστα στο διαδίκτυο των συνδικαλιστών του ΣΕΦΚ. Τον Ιούνη του 2013, μετά τις δράσεις του σωματείου το site σταμάτησε να λειτουργεί. Μετά από 2 χρόνια ασκήθηκε δίωξη κατά αγνώστων και η υπόθεση στάλθηκε στο Ειρηνοδικείο για προανάκριση.
Θυμίζουμε ότι τον Σεπτέμβρη του 2013 προχώρησαν σε μαζική δολοφονική επίθεση κατά συνδικαλιστών του σωματείου μετάλλου, μελών του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, επιδιώκοντας με τον τρόμο να επιβάλουν νέο εργοδοτικό σωματείο στο Πέραμα, στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Στις 18 Σεπτέμβρη, δολοφόνησαν τον αντιφασίστα αγωνιστή Παύλο Φύσσα. Μετά τη σύλληψη του μισθοφόρου δολοφόνου Ρουπακιά, μεθοδεύεται σχέδιο του καθεστώτος να επιβάλει μια νέα «μεταπολίτευση». Επιχειρείται να επιβληθεί «νόμος και τάξη»: όποιος δεν έχει εκλογικές αυταπάτες για συνδιαχείριση της κρίσης του Κεφαλαίου και παλεύει στα κινήματα και στον δρόμο επιχειρείται να τεθεί εκτός νόμου από την κυβέρνηση που μέχρι χτες ήταν έτοιμη να συγκυβερνήσει με μια «πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή». Το καθεστώς ποινικοποιεί τη στοιχειώδη αυτοάμυνα του κινήματος, ταυτίζοντας τους φασίστες με όσους αγωνιζόμαστε για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, χαρακτηρίζοντας όλους "παραστρατιωτικές ομάδες" και τη δράση μας έγκλημα…

Στις 8 Ιουλίου ψήφισαν νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο δημιουργούνται οι «φυλακές τύπου Γ» για τους κρατούμενους «ειδικής κατηγορίας και εξέχουσας επικινδυνότητας» ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται και οι πολιτικοί κρατούμενοι καθώς και όσοι ποινικοί κρατούμενοι αντιστέκονται στην απάνθρωπη πραγματικότητα του εγκλεισμού. Προβλέπεται πλήρης στέρηση των αδειών και -με αγώνες- κεκτημένων όπως τα μεροκάματα που μειώνουν το χρόνο έκτισης ποινής, σκλήρυνση των όρων αποφυλάκισης (10 έτη ως ελάχιστος χρόνος κράτησης), περιορισμός στα επισκεπτήρια και στην επικοινωνία με συγγενείς και φίλους και δημιουργία συνθηκών απομόνωσης και πλήρους επιτήρησης. Η έως τώρα αυθαιρεσία που βίωναν οι κρατούμενοι, θεσμοποιείται με υπερεξουσίες στους διευθυντές και με την ανάθεση της φύλαξης σε ειδικά σώματα της ΕΛ.ΑΣ, ενώ ελαστικοποιείται και η χρήση πυροβόλου όπλου.

Το φασιστικό αυτό νομοσχέδιο, ως βασικό μέρος του συνολικού κατασταλτικού σχεδιασμού του καθεστώτος, έρχεται να δημιουργήσει «μια φυλακή μέσα στη φυλακή» και από μια σκοπιά και να συμπληρώσει το έργο των ήδη ψηφισμένων «τρομονόμων». Στοχεύει στην απομόνωση των «επικίνδυνων» κρατουμένων, τη φίμωση των πολιτικών κρατουμένων, τη συστηματική σωματική και πνευματική τους εξόντωση μέσα στα ειδικά κελιά, στην παρεμπόδιση των κοινών αγώνων ανάμεσα στους πολιτικούς κρατουμένους και τους υπόλοιπους κρατούμενους. Ταυτόχρονα, μέσω αυτού παρέχονται κίνητρα για την προώθηση του χαφιεδισμού που φτάνουν ως την αποφυλάκιση όσων συνεργάζονται με την αστυνομία.

Παράλληλα και σε συνδυασμό με την άγρια καταστολή των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, στοχεύει στο σύνολο των αγωνιστών και των καταπιεζομένων της κοινωνίας, δείχνοντας τι επιφυλάσσεται σε όσους τολμούν να αντιστέκονται. Οι ειδικές συνθήκες κράτησης στη φυλακή δεν είναι μέτρο αποκομμένο από τις επιβαλλόμενες από τα αφεντικά και τους κυβερνώντες ειδικές συνθήκες διαβίωσης εκτός αυτής. Πίσω από τη μεθόδευση αυτή βλέπουμε ξεκάθαρα το «ολοκληρωτικό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης», την εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία, τη συνολική επίθεση στα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια που βιώνουμε ως εργαζόμενοι, ως οι «από κάτω» αυτού του άδικου κόσμου. Απαιτούμε την κατάργηση του φασιστικού νόμου για τη δημιουργία «φυλακών τύπου Γ’». Να σπάσουμε τη σιωπή που το καθεστώς μέσα από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ επιβάλλει. Ο αγώνας αυτός να γίνει υπόθεση κι όλων των εργαζομένων και των σωματείων και των συλλογικοτήτων τους. Να γίνει υπόθεση όλων των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευομένων αυτής της κοινωνίας.

Στις 27του Ιούνη, έγινε η σύλληψη του αγωνιστή Σερίφ Τουρουνέ (Ερκάν) και των αγωνιστριών Χαρικά Κιζίλκαγια και Φαντίκ Αντιγιαμάν, πολιτικών προσφύγων στη χώρα μας για χρόνια, και δραστήριων και γνωστών μελών της Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατουμένους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν. Η σύλληψή τους έγινε την Παρασκευή σε μια προσπάθεια εμπλοκής τους με την υπόθεση των όπλων της Χίου, και με βάση τον λεγόμενο «αντιτρομοκρατικό νόμο». Οι συλλήψεις αυτές εντάσσονται στο πλαίσιο της επιχείρησης τρομοκράτησης των αγωνιστών από την Τουρκία και το Κουρδιστάν και ποινικοποίησης της πολιτικής τους δράσης. Επίθεση που έχουν εξαπολύσει εδώ κι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η ελληνική κυβέρνηση και οι υπηρεσίες των ιμπεριαλιστών (Ιντερπόλ), σε συνεργασία και με το στρατοκρατικό φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας. Επιχείρηση  που έχει εκφραστεί με απαγωγές αγωνιστών, απελάσεις ή αστυνομικές εισβολές σε γραφεία και σπίτια, και που εντάσσεται στο συνολικότερο πλαίσιο φασιστικοποίησης της κυρίαρχης πολιτικής. Επιχείρηση που εντείνεται ποινικοποιώντας ακόμα και τη δράση αλληλεγγύης και στήριξης πολιτικών προσφύγων η οποία θεωρούνταν μέχρι τώρα «νόμιμη».

 Από τις 29 Μάη 2014 οι δημόσιες συναθροίσεις στην περιοχή της Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας με σκοπό τη συζήτηση για το Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ. Το εν λόγω νομοσχέδιο κατατέθηκε στις 9 Μάη στη Βουλή και τις επόμενες μέρες θα τεθεί σε ψηφοφορία για να γίνει νόμος του κράτους. Οποιαδήποτε απόπειρα εκδήλωσης μέχρι σήμερα τιμωρείται με απειλές κατά της ζωής, στοχοποιήσεις προσώπων, προπηλακισμούς, τραμπούκικες επιθέσεις, διάλυση συγκεντρώσεων, αντισυγκεντρώσεις, δολοφονικά πογκρόμ. Τα παραπάνω  δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμη επεισόδιο της επίθεσης των οργανωμένων επιχειρηματικών συμφερόντων και του στρατού του εναντίον πολιτών που ήθελαν απλώς να συζητήσουν. Τα ΜΜΕξαπάτησης προωθούν τη σιγή νεκροταφείου που επιχειρούν να επιβάλουν οι επίδοξοι μιμητές του Βόλου και του Πειραιά. Μετά και τα γεγονότα της Παρασκευής 20/06 (αντισυγκέντρωση, επίθεση με δολοφονικό χαρακτήρα σε κατοίκους, βανδαλισμοί στον αυτοδιαχειρίζόμενο χώρο Στρούγκα), αναβλήθηκε τόσο το Δημοτικό Συμβούλιο που είχε ως μοναδικό θέμα το Άλσος, όσο και η εκδήλωση την επομένη, την οποία διοργάνωναν οι νέοι δήμαρχοι της Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας και της Νέας Ιωνίας. Απάντηση σε όλα αυτά ήταν η μαζική δυναμική και περιφρουρημένη πορεία από 3.000 αγωνιστές που συγκεντρώθηκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια για να πουν όχι στο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής(ΡΣΑ), όχι στο ξεπούλημα των ελεύθερων χώρων, όχι στις εμπροσθοφυλακές των επιχειρηματικών συμφερόντων, όχι στα φασιστικά χτυπήματα σε εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης. Ο νέος χωροταξικός νόμος που πέρασε με πραξικοπηματική διαδικασία κατεπείγοντος απ' τη βουλή, το ΡΣΑ οδεύει προς ψήφιση στο β' θερινό τμήμα της βουλής (μετά τις 22/7). 
 Συνεχίζεται επί 8 μήνες η απεργία των απεργών της coca-cola 3E ενάντια στο κλείσιμο του εργοστασίου στη Θεσσαλονίκη, τη συρρίκνωση του εργοστασίου στο Βόλο και τις απολύσεις. Ενάντια στην πολυεθνική, η οποία με lock out και μεταφορά της έδρας της στην Ελβετία και των εργοστασίων της στη Βουλγαρία, απολύσεις και διώξεις, επιχειρεί να τρομοκρατήσει τους εργάτες που αντιστέκονται σε ντόπια και ξένα αφεντικά, αλλά και να ισοπεδώσει τις κατακτήσεις του ταξικού σωματείου, πετώντας στην ανεργία τούς εργάτες που δεν έσκυψαν το κεφάλι, αλλά με απεργιακούς αγώνες υπερασπίστηκαν τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και την αξιοπρέπειά τους. 
Από τις 18 Σεπτεμβρίου, οι καθαρίστριες που οποίες έχουν τεθεί σε καθεστώς διαθεσιμότητας δίνουν συνεχή και παρατεταμένο αγώνα για την επαναπρόσληψή τους, έξω από το υπουργείο Οικονομικών, παρά τις συνεχείς επιθέσεις των κατασταλτικών μηχανισμών. Η στάση του καθεστώτος, που αρνήθηκε να εφαρμόσει τη δικαστική απόφαση που τις δικαιώνει, αποτελεί απόδειξη ποια είναι η νέα «νομιμότητά» τους…
Συναδέλφισσα/ε,
Στις 15 του Μάη του 2014 ο ΣΕΦΚ και ο ΣYBXA καταγγείλαμε με οργή τη δολοφονία του συντρόφου δασκάλου Galeano από τα παραστρατιωτικά καθάρματα των καθεστωτικών κομμάτων εξουσίας του Μεξικού. Στείλαμε από τις γειτονιές της Αθήνας την αλληλεγγύη μας στους εξεγερμένους ζαπατίστας. Στηρίζουμε τον αγώνα για την αξιοπρέπεια και την αυτονομία των ιθαγενών κοινοτήτων των ζαπατίστας στην Τσιάπας, οι οποίες 20 χρόνια πριν, την 1η Γενάρη 1994, με τα όπλα στο χέρι εξεγέρθηκαν ενάντια στη λεηλασία της ζωής τους. Οι ζαπατίστας δεν αρκέστηκαν να καταριούνται το σκοτάδι. Κράτησαν αναμμένη τη φωτιά της αντίστασης. Διαβαίνοντας το μονοπάτι της ανατροπής του καπιταλισμού, οικοδομούν την αυτονομία. Μέσα σε 20 χρόνια, κατάφεραν να απελευθερώσουν τη γη των ιθαγενών του Μεξικού από τους τσιφλικάδες στην επαρχία Τσιάπας. Χιλιάδες ιθαγενείς έπαψαν να είναι σκλάβοι, μπόρεσαν να ορίσουν οι ίδιοι τους όρους της ζωής τους: οι ίδιοι, στις κοινότητές τους, δουλεύουν την ανακτημένη γη για να τρέφονται, έφτιαξαν νοσοκομεία, σχολεία. Για την υπεράσπιση αυτών που ταπεινά έχτισαν οι σύντροφοι ζαπατίστας στη Ρεαλιδάδ, δολοφονήθηκε ο δάσκαλος Galeano. Ανταποκρινόμενοι στο διεθνές κάλεσμα του EZLN για κινητοποίηση αυτήν τη μέρα και στην επιστολή που έστειλε στον ΣΕΦΚ ο EZLN, oργανώσαμε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την πρεσβεία του Μεξικού, την Κυριακή 18 του Μάη, στην πλατεία Κολωνακίου, όπου απαιτήσαμε ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΔΑΣΚΑΛΟ GALEANO, φωνάζοντας ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ, ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.

Συναδέλφισσα, συνάδελφε, 
Σήμερα, στη Γενική Συνέλευση συζητάμε την κατάσταση που επικρατεί σε κάθε χώρο εργασίας, ακούμε, αναζητάμε μαζί το μονοπάτι για την ανατροπή αυτής της συνθήκης. 
Υπάρχουν μες σε αυτό το άνυδρο τοπίο μάχες που δόθηκαν, όπως των απολυμένων από τα φροντιστήρια Ανέλιξη, των εργαζομένων σε φροντιστήριο των Βορείων Προαστιών όπου με ταξική ενότητα απέτρεψαν απολύσεις και δεν δέχθηκαν καμία βλαπτική μεταβολή. 
Επίσης, στις 14/5 στην 24ωρη απεργία ενάντια στην επιβολή εργασιακού μεσαίωνα στην ιδιωτική εκπαίδευση, στο Ιεκ Interdigital, Στουρνάρη 49, του εκπαιδευτικού ομίλου Intergraphics έγινε κινητοποίηση από τη Συνέλευση Εργαζομένων στα ΙΕΚ, για να καταβάλει η εταιρεία 10.000 ευρώ που οφείλει, με δικαστική απόφαση, σε απολυμένο συνάδελφο. Η μαζική συμμετοχή στη συγκέντρωση υποχρέωσε την εργοδοσία να δεσμευθεί αρχικά προφορικά και την επόμενη μέρα 15/5, γραπτώς, με επιστολή στην ΟΙΕΛΕ ότι θα αρχίσει η αποπληρωμή του απολυμένου συναδέλφου. Η αποπληρωμή άρχισε στις 6 του Ιούνη. Έχουν ήδη καταβληθεί 2 δόσεις των οφειλομένων.
Στις 8/7 στη Θεσσαλονίκη έγινε δυναμική παράσταση διαμαρτυρίας του πρωτοβάθμιου ταξικού σωματείου ΣΕΦΙΕ στην εργοδοσία των φροντιστηρίων ‘’so easy’’ και ‘’Αρειμάνιο’’ στον Εύοσμο για την καταβολή δεδουλευμένων και χρωστούμενων στους συνάδελφους εργαζόμενους. Επίσης ζητήθηκε η επαναπρόσληψη συναδέλφου μέλους του σωματείου που απολύθηκε γιατί ‘’τόλμησε’’ να ζητήσει τα δεδουλευμένα της. Η εργοδοσία μετά τη συνάντηση με το Δ.Σ. του σωματείου, δεσμεύτηκε ότι θα εξοφληθούν όλοι οι συνάδελφοι μέχρι τέλος Ιουλίου και ότι θα επαναπροσλάβει την συνάδελφο από τα τέλη Αυγούστου μόλις ξεκινήσει το πρόγραμμα. Ήδη η συνάδελφος πήρε και τα δεδουλευμένα της.

Είναι σαφές σε όλες/ους ότι η κυριαρχία του καθεστωτικού συνδικαλισμού, που συνεχίζει να ξεπουλάει και να νομιμοποιεί τη λεηλασία της ζωής μας, η απαξίωση του συνδικαλισμού, αλλά και η κατάργηση των ΣΣΕ οδηγεί μέρος των εργαζομένων να αποδεχθούν την προπαγάνδα των ΜΜΕ ότι τα σωματεία δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η σημασία της ύπαρξης των οργανώσεων της εργατικής τάξης, των σωματείων που δεν ελέγχονται από τον καθεστωτικό συνδικαλισμό και την εργοδοσία, ιδιαίτερα σήμερα, είναι τεράστια. Αποτελούν τον χώρο συνάντησης των εργαζομένων και των ανέργων. Χρειάζεται να συνδεθούν με τις Συνελεύσεις γειτονιάς και να προχωρήσουν σε κοινές δράσεις (εκδηλώσεις-συζητήσεις, συλλογικές κουζίνες, χαριστικά ανταλλακτικά παζάρια, προπαγάνδιση της κουλτούρας ότι τη μέρα της απεργίας δεν ψωνίζουμε, απεργιακές συγκεντρώσεις και αποκλεισμούς).
Σε αυτήν τη συνθήκη είναι βέβαιο ότι πολλοί από μας θα μένουν άνεργοι, ενώ νέοι απόφοιτοι καθηγητικών σχολών δεν θα μπορούν να βρουν δουλειά παρά μόνο με συνθήκη «σκλαβιάς», voucher. Θεωρούμε λοιπόν ότι χρειάζεται να προχωρήσουμε στη δημιουργία θεματικής επιτροπής ανέργων και εργαζομένων στα «voucher», στα πλαίσια του σωματείου. Η πλήρης συνδικαλιστική κάλυψη των ανέργων πρέπει να είναι προτεραιότητα του ΣΕΦΚ. 
Χρειάζεται, λοιπόν, διεξοδική συζήτηση, που δεν εξαντλείται σε μια ΓΣ, αλλά χρειάζεται να συνεχιστεί τις Τετάρτες το απόγευμα το καλοκαίρι και τις Πέμπτες το πρωί στο ανοιχτό ΔΣ, το φθινόπωρο, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε συνάντηση εργαζομένων και ανέργων.
Καλέσαμε σε αυτήν τη συνέλευση να είναι εργαζόμενοι και απολυμένοι από όλη την ιδιωτική εκπαίδευση. Θέλουμε να ακουστεί η αγωνία όλων, ώστε να υπάρξει κοινή απάντηση. Ο ΣΕΦΚ δεν υπήρξε ποτέ συντεχνία, γιατί είναι αντισυστημικό ακηδεμόνευτο σωματείο. Ο αγώνας είναι λοιπόν ταξικός. Επομένως δεν μας ενδιαφέρει η ατομικότητα – ακόμη και όταν αυτή φαντασιώνεται ότι είναι εξεγερμένη. Θέλουμε να παλέψουμε με όλον τον κλάδο, με όλη την τάξη. Με αυτήν την έννοια, επείγει η λειτουργία κλαδικής Επιτροπής Αγώνα και Αλληλεγγύης εργαζομένων και ανέργων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση. Οι εξελίξεις στα φροντιστήρια, η κατάργηση και των τελευταίων κατακτήσεων των καθηγητών στα ιδιωτικά σχολεία, η ασυδοσία στα ΙΕΚ καθιστούν αναγκαία μια Συνέλευση αγώνα που θα αποτελείται από όσους συμμετέχουν σε αυτή, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που αποφασίζουν να συζητήσουν, να αποφασίσουν και να δράσουν συλλογικά συντροφικά αλληλέγγυα.
 Συναδέλφισσα, συνάδελφε, 
Την Κυριακή 20 του Ιούλη θα συνεχιστεί η μάχη ενάντια στη λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων και τον κοινωνικό εκφασισμό. Επιχειρούν να παρουσιάσουν σαν πανηγύρι τον καταναλωτισμό. Θέλουν να μάς μετατρέψουν σε υπηκόους των Μall κaι των super market, οι οποίοι τα Σαββατοκύριακα θα αναζητούν προσφορές στη λεηλατημένη ζωή τους. 
Γι’ αυτό αρνούμαστε να καταναλώσουμε την Κυριακή, στηρίζουμε το απεργιακό μπλοκάρισμα της αγοράς. Ήδη την Κυριακή 13 του Ιούλη οι απεργιακοί αποκλεισμοί στην Ερμού, από Καπνικαρέα μέχρι Σύνταγμα, ήταν πανηγύρι του αγώνα, γκρέμισαν στην πράξη τη «νομιμότητα» του καθεστώτος. Ο ΣΕΦΚ συμμετέχει στο Συντονιστικό δράσης και πρέπει να δώσει, και πάλι στις 20 του Ιούλη, όλες του τις δυνάμεις στο μπλοκάρισμα της αγοράς, στην αντίσταση στην προσπάθεια των μηχανισμών εξαπάτησης να επιβάλουν σαν πανηγύρι την κανιβαλική καταναλωτική εξαθλίωση. Κανείς εργαζόμενος στα φροντιστήρια να μην ψωνίζει Κυριακή, κανείς μαθητής μας στα Μall της αλλοτρίωσης…


Συναδέλφισσα, συνάδελφε, 
Βάζουμε ξανά τις βάσεις του αγώνα από τα κάτω. Για να συνεχίσει ο ΣΕΦΚ να είναι σωματείο της ταξικής πάλης, της αλληλεγγύης σε κάθε συνάδελφο, σε κάθε εργατικό και κοινωνικό αγώνα. Χρειάζεται να συμμετέχουμε όλες/οι στον αγώνα, να μην αναθέσουμε σε άλλους να μας σώσουν. Να συζητήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να οργανώσουμε τον καθημερινό αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς. Να αντισταθούμε στον κανιβαλισμό, να μην αποδεχθούμε την εξαθλίωση που μας επιβάλλουν. Δεν είμαστε συνεργάτες με τα αφεντικά ούτε μια οικογένεια, αλλά και δεν έχουμε πελατειακές σχέσεις μαζί τους. Δεν υποτασσόμαστε στη διαπλοκή και τη διαφθορά των «τοπικών κοινωνιών» που κάνουν πλάτες στα αφεντικά στο όνομα της ανάπτυξης και της επιχειρηματικότητας. Δεν αποδεχόμαστε τον ρόλο που μας δίνουν, δεν είμαστε αναλώσιμοι προπονητές αλόγων στον ιππόδρομο των εξετάσεων, λάτρεις του φορμαλισμού και της τυποποίησης.
Συναδέλφισσα, συνάδελφε, 
Μη μένεις μόνος. Μην αφήσεις τα αφεντικά να σε ξεζουμίσουν και να σε πετάξουν στον δρόμο. Μην έχεις καμία αυταπάτη πως αφεντικά και εργαζόμενοι σαν μια οικογένεια θα ξεπεράσουμε την κρίση. Είμαστε εργαζόμενοι, είναι αφεντικά. Τάξη εναντίον τάξης. Αυτοί έχουν τη «νομιμότητα» και τις πλάτες του καθεστώτος. Εμείς έχουμε την αλληλεγγύη και την ταξική ενότητα. Γι’ αυτό το μάθημα αρχίζει από Άλφα: Αξιοπρέπεια - Αντίσταση – Αλληλεγγύη – Αυτοοργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς.

Η μάχη προϋποθέτει την υπέρβαση της ατομικότητας και δίνεται με συλλογικούς όρους μες στην κοινωνική και ταξική πάλη, δεν ανατίθεται, δεν διαμεσολαβείται, δεν εξαργυρώνεται… Αντιστεκόμαστε στις εκλογικές αυταπάτες, στον παραγοντισμό και τον ναρκισσισμό. Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια. Διαχέουμε το μήνυμα του αγώνα και της αντίστασης, διαβαίνοντας το μονοπάτι για την κοινωνική απελευθέρωση και την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Η Γενική Συνέλευση της 16ης του Ιούλη συμφωνεί με την εισήγηση του ανοιχτού ΔΣ και αποφασίζει:

Καλούμε τις/τους συναδέλφους την Πέμπτη 17 του Ιούλη στις 10.00πμ στην Επιθεώρηση Εργασίας στη Στουρνάρη και Πατησίων 37, όπου συζητείται η υπόθεση της απόλυσης της συναδέλφισσας Α.Σ, μετά από 24 χρόνια αποκλειστικής διδασκαλίας του γνωστικού αντικειμένου της Κοινωνιολογίας και της οικονομίας, από το κεντρικό φροντιστήριο Πρίσμα. Η απόλυση αποτελεί εκδικητική συνδικαλιστική δίωξη, γιατί διεκδίκησε μαζί με το σωματείο και στη συνέχεια της καταβλήθηκαν στην Επιθεώρηση Εργασίας 3.700 Ευρώ δεδουλευμένα από τον εργοδότη Β.Γκούμα. (Η εργοδοσία ζήτησε αναβολή στο πρόσωπο του δικηγόρου της και η τριμερής θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 28 Αυγούστου στις 10.00πμ. Πατησίων 37 και Στουρνάρη).

Κυριακή 20 του Ιούλη: Ποτέ δουλειά την Κυριακή. Ενάντια στη λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων και τον κοινωνικό εκφασισμό, αρνούμαστε να καταναλώσουμε την Κυριακή, στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις και το απεργιακό μπλοκάρισμα της αγοράς, αντιστεκόμαστε στην προσπάθεια των μηχανισμών εξαπάτησης να επιβάλουν σαν πανηγύρι την κανιβαλική καταναλωτική εξαθλίωση. Κανείς εργαζόμενος στα φροντιστήρια να μην ψωνίσει την Κυριακή, κανείς μαθητής μας στα Μall της αλλοτρίωσης.

Τρίτη 2 του Σεπτέμβρη, 7.00μμ στην ΑΣΟΕΕ: συμμετέχουμε στη σύσκεψη που καλούν συλλογικότητες γειτονιάς και σωματεία για τη σύνδεση των αγώνων ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση και την κατάργηση των προγραμμάτων κοινωφελούς σκλαβιάς / voucher. Δημιουργούμε θεματική επιτροπή ανέργων και εργαζομένων στα voucher.

Προωθούμε την ανάπτυξη της οργάνωσης του κλαδικού αγώνα όλων των εργαζομένων και των ανέργων της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Συνέλευση αγώνα και αλληλεγγύης σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε περιοχή. Σύνδεση με τις συνελεύσεις γειτονιάς, κοινός αγώνας με τα πρωτοβάθμια ταξικά σωματεία. 
Oργανώνουμε τον αγώνα για την επαναπρόσληψη των απολυμένων από τα φροντιστήρια Ανέλιξη και την καταβολή των δεδουλευμένων 20.000 Ευρώ, που τους οφείλει η εργοδοσία Τσαρπαλή-Πρέσβη. Oργανώνουμε τον αγώνα για την καταβολή των δεδουλευμένων 69.000 Ευρώ, από τους εργοδότες Παναγιώτη Πήλιουρα και Αριστείδη Μπαντέλη για παράβαση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΣΣΕ) εις βάρος των απολυμένων από την αλυσίδα φροντιστηρίων Ένεκα Παιδείας.


Παλεύουμε ενάντια στην εγκληματοποίηση της πολιτικής δράσης και τις φυλακές τύπου Γ΄.
Να αφεθούν ελεύθεροι οι αγωνίστριες Χαρικά Κιζίλκαγια και Φαντίκ Αντιγιαμάν και ο αγωνιστής Σερίφ Τουρουνέ (Ερκάν), πολιτικοί πρόσφυγες στη χώρα μας για χρόνια, δραστήρια μέλη της Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατουμένους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν. Κοινός ταξικός αγώνας σε Ελλάδα και Τουρκία ενάντια στο φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο!

Στηρίζουμε τον αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές και τη Νέα Φιλαδέλφεια. 
Nίκη στον αγώνα των απεργών της coca-cola 3E και των απεργών καθαριστριών…

ΣΕΦΚΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στα ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ (ΣΕΦΚ)

 

εργασιακό δελτίο #26 από το omnia sunt communia

osc_sticker2

 

 

redblack smallΣαρωτικές θα είναι οι αλλαγές μέχρι το τέλος του έτους στις συντάξεις και τα Ασφαλιστικά Ταμεία, όπου γι’ άλλη μία φορά τα “σπασμένα” καλείται να πληρώσει η εργατική τάξη, αλλά και κάθε λογής μισθωτοί και συνταξιούχοι.

Επί ξυρού ακμής το δικαίωμα στη σύνταξη, καθώς προωθούν αύξηση των ενσήμων, αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, μειώσεις των επικουρικών συντάξεων και ενοποιήσεις ταμείων.

Αιχμή του δόρατος για τη νέα ανατροπή η κατάργηση της 15ετίας. Από τα 4.500 ένσημα στα 6.000 το όριο που προωθεί η κυβέρνηση.

Τον δρόμο των νέων μέτρων άνοιξε η κυβέρνηση με τη γνωστή μελέτη που ανέθεσε στο ΚΕΠΕ, επιχειρώντας να δώσει στη συνεχιζόμενη αντιασφαλιστική πολιτική της «επιστημονική τεκμηρίωση».

Έτσι από τον Σεπτέμβριο ανοίγει ένας νέος κύκλος αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα, που πρόθεση του κράτους και των καπιταλιστών είναι να ολοκληρωθεί μέχρι τον Ιανουάριο του 2015.

 

redblack smallΣυγκέντρωση αλληλεγγύης στον αγώνα για την ανάκληση των εκδικητικών απολύσεων των εργαζομένων από το Βazaar του Ιανού, πραγματοποίησε ο Σύλλογος Βιβλίου Χάρτου Αττικής (ΣΥΒΧΑ)την Τετάρτη 27/8 στην επιθεώρηση εργασίας. Αίτημα του ΣΥΒΧΑ είναι η άμεση ανάκληση των άδικων και εκδικητικών απολύσεων στο Βazaar του Ιανού.

 

redblack smallΕξελίξεις στο μέτωπο της ΒΙΟΜΕ, καθώς η εταιρία μετά την αίτηση της ΑΓΕΤ Ηρακλής θεωρείται πλέον πτωχευμένη.
Τελευταίο επεισόδιο σε αυτό τον δύσκολο και μακρύ αγώνα, μετά την πρόσφατη ανεπιτυχή προσπάθεια της πρώην ιδιοκτησίας να επανέλθει στο εργοστάσιο, αποτελεί η αίτηση για πτώχευση που κατέθεσε η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ σε ανύποπτο χρόνο για χρέη της ΒΙΟΜΕ που δεν θα εισπράξει ποτέ, μια και βρίσκεται στην ουρά των πιστωτών. Η αίτηση εκδικάστηκε και πλέον η ΒΙΟΜΕ A.E. είναι χρεοκοπημένη.
«Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στην αίτηση της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ για την πτώχευση της ΒΙΟΜΕ, γίνεται ολοσέλιδη αναφορά στους εργάτες της ΒΙΟΜΕ και στο μοντέλο της αυτοδιαχείρισης. Αυτό είναι που τους ενοχλεί περισσότερο από όλα και όχι τα χρέη της εταιρείας.» αναφέρουν οι εργαζόμενοι στην ανακοίνωσή τους.

 

redblack smallΣε μοτοπορεία αλληλεγγύης & στήριξης του αγώνα των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, καλεί την 1η Σεπτεμβρίου στην Καμάρα στην Θεσσαλονίκη, η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην ΒΙΟΜΕ.

 

redblack smallΑπορρίφθηκε η προσφυγή της «Coca Cola» σε βάρος των απεργών. Συγκεκριμένα, απορρίφθηκαν τα ασφαλιστικά μέτρα που είχε καταθέσει η «Coca Cola» σε βάρος των απεργών στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθήνας. Υπενθυμίζεται πως ο ι εργαζόμενοι πραγματοποιούν απεργία για πάνω από 330ημέρες, μετά την ανακοίνωση της εταιρείας για κλείσιμο του εργοστασίου. Στο πλαίσιο των κινητοποιήσεών τους, οι εργάτες έχουν καλέσει σε μποϋκοτάζ των προϊόντων της εργοδότριας εταιρείας.

 

redblack smallΣε 24ωρη απεργία προχώρησαν την Δευτέρα 25 Αυγούστου οι εργαζόμενοι στο Κέντρο Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών της Πελοποννησιακής Εταιρείας Ανακύκλωσης στη ΒΙΠΕ Τρίπολης . Η συμμετοχή στην απεργία ήταν καθολική και κατ’ αυτόν τον τρόπο έφερε αποτελέσματα, καθώς στο τέλος της ημέρας καταβλήθηκαν στους εργαζόμενους τα δεδουλευμένα τους. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις εδώ και περίπου 10 ημέρες, διεκδικώντας την καταβολή των δεδουλευμένων τους, αλλά και την άμεση βελτίωση των συνθηκών στο χώρο εργασίας, τον εκσυγχρονισμό του υλικοτεχνικού εξοπλισμού και τη βελτίωση των μέτρων ατομικής προστασίας των εργαζομένων.

 

Σredblack smallε 24ωρη απεργία κατήλθαν την Τετάρτη 27/8 και οι εργαζόμενοι του Δήμου Φυλής που παραμένουν απλήρωτοι πάνω από ενάμιση μήνα, με αποτέλεσμα αυτοί και οι οικογένειές τους να έχουν περιέλθει σε μία πραγματικά τραγική κατάσταση. Ο αγώνας τους είχε σαν αποτέλεσμα, την ίδια ημέρα να εκταμιευθούν χρήματα από τον Ενιαίο Διαβαθμιδικό Σύνδεσμο Νομού Αττικής (ΕΔΣΝΑ) για το Δήμο Φυλής που προορίζονται για τη μισθοδοσία. Με βάση αυτήν την εξέλιξη, το Σωματείο εργαζομένων αναμένεται να αποφασίσει την περαιτέρω δράση του.

 

redblack smallΤην έντονη διαμαρτυρία των εργαζομένων στις φαρμακαποθήκες πυροδοτεί η απόφαση του Δημάρχου Αθήνας Γιώργου Καμίνη, να ανοίγουν και το Σάββατο οι φαρμακαποθήκες.

Το κλαδικό σωματείο με ανακοίνωση του κάνει λόγο για απόφαση-βόμβα στο ωράριο εργασίας των εργαζόμενων του κλάδου του φαρμάκου – 5ήμερο, 40ωρο, από Δευτέρα ως Παρασκευή – που έχει κατακτηθεί με αγώνες και έχει κατοχυρωθεί εδώ και χρόνια μέσα από την Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και ότι ανοίγει το δρόμο για την ελαστικοποίηση του ωραρίου, όχι μόνο για τους εργαζόμενους των φαρμακαποθηκών, αλλά ολόκληρου του κλάδου.

 

redblack smallΣτην Ρόδο οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου Sunshine πέτυχαν την καταβολή μέρους των δεδουλευμένων τους μετά από κινητοποίηση στην οποία προέβησαν. Με τη μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων του ξενοδοχείου που απέκλεισαν την Ένωση Ξενοδόχων ανάγκασαν την εργοδοσία να δεσμευτεί ότι θα καταβάλλει το 50% των οφειλόμενων σήμερα και το υπόλοιπο την άλλη εβδομάδα

 

redblack smallΤη στάση του νέου δημάρχου Αλμυρού καταγγέλλει το Σωματείο Καθαριστριών – Καθαριστών του Ν. Μαγνησίας. Όπως αναφέρει στην σχετική καταγγελία το σωματείο, ο νέος δήμαρχος υποχρεώνει, αφενός τις καθαρίστριες να εργάζονται σε δύο υπηρεσίες ταυτόχρονα, αφετέρου, αρνήθηκε να συναντηθεί με το σωματείο για να συζητήσει το συγκεκριμένο θέμα. Οι καθαρίστριες παλεύουν για να μονιμοποιηθούν όλες, χωρίς όρους και προϋποθέσεις με πλήρη εργασιακά (7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο) και ασφαλιστικά δικαιώματα, ένταξη στα Βαρέα και Ανθυγιεινά όλων όσων εργάζονται στην καθαριότητα, και πρόσληψη επιπλέον μόνιμου προσωπικού για ουσιαστική αντιμετώπιση των αναγκών υγιεινής λειτουργίας των σχολείων, του νοσοκομείου, του πανεπιστημίου.

 

redblack smallΤην καταβολή των δεδουλευμένων τους και να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας τους υπό οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό καθεστώς, απαιτούν οι 600 εργαζόμενοι στα 42 καταστήματα της αλυσίδας σούπερ μάρκετ «Λάρισα», που έχουν κλείσει. Οι εργαζόμενοι αρνούνται να δεχτούν την πρόταση από τη πλευρά της εργοδοσίας και άλλων τοπικών παραγόντων για «κούρεμα» των οφειλομένων από την μεριά της επιχείρησης, ούτως ώστε να καταστεί δυνατή με κάποιο τρόπο η επαναλειτουργία της. Αξίζει να σημειωθεί ότι είχε γίνει ήδη το προηγούμενο διάστημα μείωση των μισθών τους κατά 30% ενώ παραμένουν απλήρωτοι εδώ και 14 μήνες.

 

redblack smallΣε κατάσταση συναγερμού ο εργαζόμενοι της «hellas on line» και της «Vodafone», καθώς στις 22 Αυγούστου η διοίκηση της εταιρείας ενημέρωσε τους εργαζόμενους σχετικά με τη μεταβίβαση της πλειοψηφίας των μετοχών της «hellas on line» από την «Intracom holdings» στη «Vodafone Ελλάδας». Τα συνδικάτα του κλάδου διεκδικούν, να μην απολυθεί κανείς εργαζόμενος είτε από την «Vodafone» είτε από HOL, οποιαδήποτε σχέση εργασίας και να έχει, να υπογραφεί Κλαδική αλλά και Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση που να περιλαμβάνουν τους εργαζόμενους και της HOL και τους επινοικιαζόμενους στην “Vodafone”.

 

redblack smallΝέο εργατικό δυστύχημα- για εμάς μια ακόμα εργατική δολοφονία- με θύμα έναν ναυτικό σημειώθηκε το πρωί της Δευτέρας 25 Αυγούστου, στο νότιο αγκυροβόλιο του Πειραιά. Νεκρός είναι ένας 42χρονος, μέλος του πληρώματος του ρυμουλκού «Μέγας Αλέξανδρος». Ο έμπειρος ναυτικός από έλλειψη μέτρων ασφαλείας, τραυματίστηκε κατά τη διαδικασία πρόσδεσης ναυαγίου στο ρυμουλκό και στη συνέχεια έπεσε αναίσθητος στη θάλασσα. Ο ναύτης περισυνελέγη σε σοβαρή κατάσταση και λίγο μετά εξέπνευσε. Το νέο έγκλημα στο βωμό των εφοπλιστικών κερδών καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους τα ναυτεργατικά σωματεία.

 

redblack smallEνα ακόμα εργατικό ατύχημα-εργοδοτική δολοφονία σημειώθηκε σε νεοαναγειρόμενη οικοδομή στις Μοίρες Ηρακλείου. Θύμα ένας 45χρονος πατέρας δύο παιδιών ο οποίος κεραυνοβολήθηκε από το ρεύμα λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας. «Η έλλειψη μέτρων ασφαλείας και η ανάγκη για το μεροκάματο μετά από πολλούς μήνες ανεργίας δημιουργούν συνθήκες γκιλοτίνας για τους συναδέλφους», τονίζει σε ανακοίνωση του το Συνδικάτο Οικοδόμων Ν. Ηρακλείου..

 

Δείτε μια ακόμα αφίσα από το καφενείο των ανέργων για τις εργοδοτικές δολοφονίες εδώ

 

redblack smallΈνα τρίτο εργατικό ατύχημα σημειώθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου 4 εργαζόμενοι υπέστησαν εγκαύματα – οι δύο ανάμεσά τους σε όλο τους το σώμα – από καυστική ποτάσα σε οινοποιείο στην περιοχή της Παλιανής. Σύμφωνα με πληροφορίες το ατύχημα προκλήθηκε κατά τη διαδικασία καθαρισμού των δεξαμενών στο οινοποιείο της ΄Ενωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Ηρακλείου (ΕΑΣΗ), όταν για άγνωστο λόγο έσπασε λάστιχο με καυστική ποτάσα και περιέλουσε τους 4 άτυχους εργαζόμενους. Οι δύο από τους εργαζόμενους νοσηλεύονται στη ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ηρακλείου (ΠΑΓΝΗ). Διαβάστε περισσότερα για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας στην ΕΑΣ Ηρακλείου εδώ.

 

 

redblack smallΤον δρόμο για χιλιάδες απολύσεις στα ΚΤΕΛ ανοίγει προεδρικό διάταγμα-δώρο στην εργοδοσία. Η σχετική ρύθμιση νομοθετήθηκε από την κυβέρνηση και εγκρίθηκε με Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) που δημοσιεύθηκε δύο μέρες πριν το Δεκαπενταύγουστο. Προφανής στόχος του ΠΔ, είναι να διευκολύνει τους ιδιοκτήτες των ΚΤΕΛ να πετύχουν, με την απειλή της απόλυσης, μείωση των μισθών των οδηγών ή αντικατάστασή τους από νέους, πιο φθηνούς εργαζόμενους .

 

redblack smallΕν΄ τω μεταξύ, στην Μεσσηνία σημειώθηκε ήδη η πρώτη απόλυση εργαζόμενου στα ΚΤΕΛ με το νέο νόμο. Συγκεκριμένα, ο εργαζόμενος, που εργάζεται πάνω από 14 χρόνια με σύμβαση αορίστου χρόνου στο συγκεκριμένο ιδιοκτήτη, ειδοποιήθηκε ότι θα απολυθεί σε τέσσερις μήνες, στα τέλη Δεκέμβρη, και έτσι θα πάρει τη μισή αποζημίωση!

 

redblack smallΣε πλειστηριασμό των περιουσιακών στοιχείων του «Ερρίκος Ντυνάν» που θα γίνει στις 24 Σεπτέμβρη, προχωράει η Τράπεζα Πειραιώς. Και ενώ κάποιοι επιχειρηματικοί όμιλοι παίζουν τα δικά τους επενδυτικά παιχνίδια, οι εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι εδώ και 9-14 μήνες. Να υπενθυμίσουμε πως ανάμεσα στους όρους του μνημονίου συνεργασίας που έχουν υπογράψει το υπουργείο Υγείας, η διοίκηση του νοσοκομείου και η Τράπεζα Πειραιώς είναι η μείωση του εργατικού «κόστους» στο μισό με απολύσεις, μειώσεις μισθών, ελαστική εργασία, αναδιάρθρωση προσωπικού και των θέσεων εργασίας.

 

redblack smallΣε 3ωρη στάση εργασίας κατέρχονται την Δευτέρα 1η Σεπτέμβρη οι εργαζόμενοι στο ΙΓΜΕ και σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, την ίδια ημέρα στο ΥΠΕΚΑ. Παράλληλα, προχωρούν σε διήμερη λειτουργική κατάληψη του φορέα τη Δευτέρα και την Τρίτη. Τις κινητοποιήσεις αποφάσισε ομόφωνα η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων, που διεκδικούν να πληρώνονται έγκαιρα, ενώ αντιδρούν και στις περικοπές που έχουν μειώσει τους μισθούς τους κατά 60%, αθροιστικά από το 2010.

 

redblack smallΑπεργία την Κυριακή 31/8 στα «ΝΟΤΟS» της Θεσσαλονίκης, ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Τις κινητοποιήσεις τους συνεχίζουν και οι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις στην Καλαμάτα ενάντια στις “λευκές νύχτες” και την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας.

 

redblack smallΚαι στην Αθήνα όμως ο αγώνας για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας συνεχίζεται δυναμικά. Το Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα καθώς και η συλλογικότητα «Εργαζόμενοι/εργαζόμενες από τον κλάδο του εμπορίου» έδωσαν το παρών στους δρόμους και την Κυριακή 31/8, ενάντια στη λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων και τον κοινωνικό εκφασισμό. Ανταπόκριση από την προηγούμενη παρέμβαση 24/8 εδώ.

 

redblack smallΝα σταματήσουν τα ασφαλιστικά μέτρα της διοίκησης και του υπουργείου Υποδομών κατά των συμβασιούχων απαιτεί το Σωματείο των εργαζομένων στις «Κτιριακές Υποδομές ΑΕ». Το Σωματείο έχει προκηρύξει στάση εργασίας για τη Δευτέρα 1/9, μέρα κατά την οποία εκδικάζονται τα ασφαλιστικά μέτρα κατά των συμβασιούχων εργαζόμενων, για τους οποίους μάλιστα υπάρχουν τελεσίδικες θετικές Εφετειακές αποφάσεις.

 

redblack smallΣοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζει η εκπαιδευτική κοινότητα σύμφωνα με καταγγελίες συνδικαλιστών από τον χώρο της εκπαίδευσης. Διάλυση των εργασιακών σχέσεων, δημιουργία κλίματος τρόμου και φόβου και μείωση στο ελάχιστο των δαπανών για την παιδεία, είναι μερικά από το κλίμα ζόφου που εξαπλώνεται στην εκπαίδευση. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που καταγγέλλουν οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί, ότι θέλουν να φτάσουν τις δαπάνες για την παιδεία στο 2% !!!

 

redblack smallΕκτός από τις πασίγνωστες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, για τις οποίες ολόκληρη η κοινωνία συζητά, τα μνημόνια έχουν επιδράσει καταστροφικά και στη δημογραφική κατάσταση της χώρας. Οι γεννήσεις περιορίστηκαν στα χαμηλότερα επίπεδα από το…1932. Οι θάνατοι εκτοξεύτηκαν στο υψηλότερο επίπεδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται. Επί τέσσερα χρόνια οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις, ενώ η ψαλίδα ανοίγει ολοένα και περισσότερο. Οι οικονομικοί μετανάστες επιστρέφουν στις πατρίδες τους μαζικά και οι Έλληνες φεύγουν και αυτοί αναζητώντας εργασία εκτός Ελλάδας. Οι αυτοκτονίες εμφανίζονται αυξημένες πάνω από 35%. Το μερίδιο των ατόμων ηλικίας άνω των 80 ετών στον συνολικό πληθυσμό της χώρας εκτοξεύεται, και το μερίδιο των ανθρώπων ηλικίας κάτω των 14 φθίνει. Αλήθεια, είμαστε σίγουροι ότι ο γιαλός είναι στραβός;

 

redblack smallΝέες παρεμβάσεις σε Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας και Ειδικά Σχολεία έχει προγραμματίσει η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ).Στόχος των παρεμβάσεων είναι η ενεργητική στήριξη των αναπήρων και των συγγενών τους, επιβεβαιώνωντας την έκταση της «σφαγής» που γίνεται στα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας και τα Ειδικά Σχολεία.

 

Τredblack smallην ίδια ώρα που έχει σημάνει silver alert για την εξαφάνιση του Γιάννη Παναγόπουλου, ο οποίος πάσχει από μια περίεργη νόσο – νομίζει ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργαζομένων-, ανεξάρτητες εργατικές ταξικές συγκεντρώσεις διοργανώνονται στη φετινή ΔΕΘ στις 6/9. Ανεξάρτητες από κράτος και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, στέλνουν το πραγματικό μήνυμα των εργαζομένων και ανέργων ενάντια στον ταξικό πόλεμο. Δείτε εδώ και εδώ

 

redblack smallTέλος, τραγικά είναι τα αποτελέσματα για την φτώχεια στους συνταξιούχους, όπως αυτά καταγράφονται από το σύστημα «Ηλιος». Τη δυσχερή θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι συνταξιούχοι, πολλοί από τους οποίους βρίσκονται στα στατιστικά όρια της φτώχειας, επιβεβαιώνουν τα στοιχεία από το σύστημα «Ηλιος» και για το μήνα Αύγουστο. Σύμφωνα με τα στοιχεία, το εισόδημα ενός μεγάλου μέρους των συνταξιούχων, δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις βασικές ανάγκες, καθώς το 36% των κύριων συντάξεων είναι κάτω από τα 500 ευρώ μεικτά. Επίσης, η μέση κύρια σύνταξη είναι 705,8 ευρώ μεικτά και η μέση επικουρική μόλις 170,4 ευρώ μεικτά, χωρίς δηλαδή να αφαιρεθούν οι κρατήσεις (4%) για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ο φόρος που αναλογεί στα συγκεκριμένα ποσά. Σημειώνεται πως μόλις το 55% όσων λαμβάνουν κύρια σύνταξη, παίρνει και επικουρική.

 

[Το εργασιακό δελτίο μεταδίδεται καθημερινά από τα ΡΑΔΙΟΦΡΑΓΜΑΤΑ :http://radiofragmata.espivblogs.net

Μπορείτε να ακούσετε  να καταβάσετε η να χρησιμοποιήσετε για κινηματική χρήση, το εργασιακό δελτίο σε μορφή mp3 ΕΔΩ

‘‘An injury to one is an injury to all’’

l
An injury to one is an injury to all-4‘Take a traditional strike where you wave your flag, or climb a roof in protest… you can spend your entire life there, nothing will change. No more hunger strikes! It is time for the employer to starve! As for us, we suffer enough every day in the work place.This is not our struggle, it is everybody’s struggle in the crisis: if we win in one place it gets better for us all’ (Interview to Mohamed Arafat, logistics sector worker, Uninomade.org, 01/11/2013).
‘The warehouse worker has no fear’: this is the slogan that has been backing the national day against IKEA launched by the two grassroots unions S.I. Cobas and ADL Cobas for the 26th of July. The campaign against the well-known ready-to-assemble furniture company is inscribed in a longer round of struggles within the logistics sector, whose starting point can be traced back to the 2008 picket lines blocking the entrance of the warehouse of the large retail company Bennet in Origgio (VA). These struggles, involving several companies (like TNT, DHL, Esselunga, Granarolo), stemmed from the workers’ demands for better working conditions, fair wages and the protection of workers’ dignity, and have put under attack a twisted system of subcontracting used by firms to avoid compliance with the collective agreement and with the guarantees thereon provided to the workers.

The logistics sector in Italy has indeed the peculiarity of being based on the outsourcing of contract work to external ‘cooperatives’

1, which, acting as subcontractors, allow for the contractors to cut down the costs of labor, by sneaking around contract obligations and by constituting an intermediate entity between the employees and the (real) employer, which can then hide behind the easy alibi ‘I didn’t know’.

This system of exploitation is further exacerbated by the fact that the great majority of the workforce within the logistics sector is constituted by immigrants, the most vulnerable portion of the workforce. To be sure, immigrants not only have to submit to the same meager working conditions their Italian peers have to, but they also have to face a system of popular and institutional racism, embodied in the 2001 immigration law ‘Bossi-Fini’. The law subordinates immigrants’ permit to stay in the country to their contract of employment, making them easy prey to the employer’s will.

The case of the IKEA workers’ struggle is no exception to the system just described: the warehouse workers in the IKEA plant in Piacenza are mostly immigrants and are not directly employed by the furniture corporation. Instead, they are hired through the consortium of cooperatives CGS. In mid-October 2012 workers went on strike against their meager wages and for a more equal allocation of workloads. This struggle for the plain compliance with the collective agreement and with the most basic working rights was immediately met by the opposition of CGS and IKEA, whose decision was to allow for no concessions to the workers and to weaken the workers’ strength through punitive actions and threatening to suspend, transfer and fire the workers involved. 107 workers were fired with the justification that the strike had caused the cooperatives a loss in the orders coming from IKEA. ‘107 jobs up in smoke on account of workers’ protests’, was the title in the local newspaper ‘Il Piacenza’: we do not need to make a huge effort to read between the lines to understand that workers were fired because they dared to demand the observance of basic contract regulations and work health and safety rules.

After months of struggling, workers were reinstated in January 2013. But IKEA was not willing to bite the bullet: last May, 33 of the most active and unionized workers were suspended, and later 24 of them were fired.

It is in this context that SI Cobas and ADL Cobas called a national day of solidarity on the 26th of July. The need to strengthen the alliance against IKEA is urgent, especially considering the reluctance of the company to surrender to workers’ demands and open the bargaining table. Under this necessity, many other supporters (alternative media, students’ collectives, other trade unions, etc.) endorsed the campaign and organized rallies in 13 cities, spreading the solidarity also across Italy’s borders, with protests in Cordoba (Spain), Berlin (Germany), Vienna (Austria) and Hamburg (Germany).

IKEA’s response to the national day of action has not changed from their previous line of no negotiation. By no means does this mean that workers and their supporters are giving up. IKEA’s aversion to capitulate comes as no surprise: the management knows that it has a lot to lose from the workers’ victory, much beyond Piacenza. We say it ourselves: ‘The struggle of one is everybody’s struggle’. The IKEA leadership knows that every concession given in Piacenza is a victory for all the workers at IKEA. As Aldo Milani, national coordinator for SI Cobas, has stated in an interview on the struggles at Granarolo

2: ‘At Bartolini, TNT, DHL, GLS, etc. we have been able to achieve some victories that call into question the collective agreement and that prepares the ground for the abolition of the system of cooperatives’3.

Moreover, the significance of the struggle of IKEA workers in Piacenza travels across national boundaries: IKEA is a multinational corporation operating worldwide. The warehouse in Piacenza is only one of many hubs composing long chains of production and supply that operate with an international range. Thus, workers in Piacenza have much more in common with workers in Poland, in Argentina, in the US, in China or wherever else, than they might think:

‘Globalized production, it is argued, not only creates a world working class that increasingly shares common conditions of life and work but also creates a world-scale labor force that often faces the same multinational corporate employer’ (Silver 2003: 9).
On the one hand these global networks allow capital to relocate production elsewhere when workers’ demands become too pushy (and in general when the conditions for profitability are endangered), making the ‘race to the bottom’ thesis4 a real threat. On the other hand, if we only reverse our point of view we can see how being situated within international chains of production and distribution can widen the scope of workers’ actions.

Moreover, the mobility of capital is not unlimited: capital’s ability to relocate production in every corner of the world – where the costs of labor and levels of unionization are low – relies heavily on the network of transport and warehouses constituting the logistics sector, which allows for the mobilization of commodities globally. This network, though, requires the creation of spatial configurations that are fixed

5, such as specific regions of activity where wares are stocked, sorted, distributed. This makes it hard and costly for IKEA and other companies to move their business elsewhere. The IKEA warehouse in Piacenza is an example: despite IKEA’s initial response to the strikes of 2012, which was to threaten to relocate somewhere else, the centrality that the logistics pole in Piacenza has for the multinational company6 not only frustrated any plan to move, but even stimulated new investments by the firm (and by other multinational corporations such as Whirpool and Amazon).

What has been said so far pertains to the objective conditions in which our struggle takes place: the global economy is increasingly integrated, not only through finance, but also through long chains of production and supply cutting across national boundaries. The world is thus ever more unified. At least from the point of view of capital: there is no doubt that the bourgeoisie operates at a global level, and successfully so. And that it faces a proletariat that, instead, acts in the best case within the national borders. The issue here is subjective. Becoming a political subject, able to operate at a global level is the challenge faced by workers all over the world – from the warehouse workers in Italy, to the workers at Lear in Argentina, passing through those exploited in the American fast-food industry or in the Chinese factories – in this moment more than any time before.

For this reason, the struggle at IKEA in Piacenza – which has suddenly taken a national dimension – potentially speaks to all the workers of the world. It is not by chance that most of its protagonists are immigrant workers, many of whom have reached Italy after their involvement in the Arab Spring. Supporting the struggle at IKEA not only means supporting the workers in Piacenza, but can also help to lay the foundations for a real internationalism.


note
1 The peculiar element in the Italian logistics sector is not the strategy of the outsourcing per se, which is broadly adopted, but the role that cooperatives have come to play within it. The system of cooperatives has expanded significantly in the last few decades within the Italian economic fabric, in particular within the logistics, the retail and the service sectors. Born as a form of alliance between capital and labor (in favor of the latter) and according to the principles of mutuality and democratic participation, cooperatives are nowadays ‘temp agencies’ that guarantee a flexible workforce for a system of production and distribution based on the ‘just in time’ logic.
2 Workers at the dairy company Granarolo went on strike in April 2013 to demand fair wages and the suspension of the deduction of 35% of their paycheck justified with a unilaterally diagnosed ‘State of crisis’. Granarolo fired 41 of the workers on strike and sued them for damaging the company’s public image. But the workers did not give up, and very recently they managed to get Legacoop (the cooperative at issue here) to sign an agreement that provides for the reinstatement of the workers and the withdrawal of the charges against them.
3 Source: sicobas.org/granarolo/1631-vincere-e-possibile-generalizzare-la-logistica-delle-lotte
4 The ‘race to the bottom’ thesis explains the crisis that the labor movement has undergone in the last few decades by blaming the hypermobility of capital and the consequent creation of ‘a single labor market in which all the world’s workers are forced to compete’ (Silver 2003: 3-4).
5 For more on the production of ‘immovable capital’, see The Limits to Capital, by David Harvey.
6 Piacenza is a strategic hub that gives IKEA access to the market in the Mediterranean area. 
Contacts:
Facebook: 
 
Email addresses:
 
Websites:

Καλαμάτα: με αφορμή τη 2η (κατά σειρά) σημερινή “Λευκή Νύχτα”, ένα κείμενο που διακινείται εκεί από συντρόφους/ισσες.

111Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά…

Σε μια κοινωνία καθημερινού παραλογισμού, δεν μας λείπουν οι λευκές
νύχτες
των “χαμογελαστών” εμπορουπαλλήλων να χτυπάνε 18ωρά στο πόστο τους.
Όσο και αν ο δήμος ντύνει την λευκή νύχτα με φωτορυθμικά και μεταξωτές
κορδέλες
και μας υπόσχεται ότι η νεράιδα της ανάπτυξης θα περάσει εκείνο το βράδυ
από την Καλαμάτα …

Εμείς δεν μασάμε:

Ξέρουμε ότι μας την φυλάνε στην γωνία για την ευρύτερη απελευθέρωση του
ωραρίου,
για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, για τις απλήρωτες υπερωρίες
και τις απλήρωτες μαθητείες.

Ξέρουμε επίσης ότι δεν μας λείπουν οι ώρες για να ψωνίσουμε,
αλλά τα χρήματα που μας έκλεψαν με τις περικοπές και τα ελλείμματά τους.

Ξέρουμε τέλος ότι τα σαββατόβραδα τα θέλουμε για να χαζεύουμε
το φεγγάρι στην παραλία και τις Κυριακές για να κοιμόμαστε
και δεν τα χαρίζουμε σε κανένα αφεντικό, δήμαρχό και αφέντη…

Αν θέλεις να ψωνίζεις μέχρι τις 1 το βράδυ…
Ετοιμάσου να δουλεύεις μέχρι τις 11!

αφίσα για τα εργατικά “ατυχήματα”

erg-at-3-page-001

 

από το εγχείρημα αυτόνομων εργατών “καφενείο των ανέργων”

σε μορφή pdf εδώ

Τέρμα στην ανακωχή! Ώρα να μιλήσουν τα δικαιώματα και οι ανάγκες μας! Ανεξάρτητη πανελλαδική εργατική ταξική συγκέντρωση πορεία στη ΔΕΘ

10570561_487485668055462_6995666382882643883_n

Συντονιστικό δράσης : Κυριακή 31/08, 11:00 – κάλεσμα σε νέα παρέμβαση ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας

mikro_ermou_18_07_14_c

Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας συνεχίζεται!

ΟΥΤΕ 52, ΟΥΤΕ ΚΑΙ 7

ΚΑΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ

ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ

Το Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια μήνες τώρα δίνει μάχες (απεργίες, απεργιακές περιφρουρήσεις, αποκλεισμοί στα μαγαζιά, πορείες, μικροφωνικές, εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς, αντιπληροφόρηση) με συγκεκριμένα αποτελέσματα στο κέντρο της Αθήνας και στις γειτονιές του νομού Αττικής. Ήδη εδώ και αρκετό καιρό έχει αρχίσει να δίνει καρπούς ο συνεχής και επίμονος αγώνας, όπου κάθε Κυριακή που επιχειρούσαν να ανοίξουν τα μαγαζιά, και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι/ες άρχισαν να βγαίνουν μπροστά στον αγώνα αποκλείοντας με απεργιακές φρουρές μαγαζιά. Άρχισε να αποκτά δυναμική και η συλλογικότητα που οργανώνεται από τα κάτω, οι «Εργαζόμενοι/εργαζόμενες από τον κλάδο του εμπορίου».

Η συμμετοχή στους απεργιακούς και αντικαταναλωτικούς αποκλεισμούς και στις παρεμβάσεις μας τις Κυριακές αποτελεί σημαντική μάχη κόντρα στη λεηλασία της ζωής μας, στον καθεστωτικό συνδικαλισμό, αλλά κυρίως αποτελεί συνέχιση του ταξικού αγώνα ενάντια στη λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων και τον κοινωνικό εκφασισμό. Είναι πράξη αντίστασης στην προσπάθεια των μηχανισμών εξαπάτησης να επιβάλουν σαν πανηγύρι την κανιβαλική καταναλωτική εξαθλίωση.

Η Κυριακή 31 Αυγούστου θα είναι μία ακόμη Κυριακή με μαγαζιά του κέντρου να είναι και πάλι ανοιχτά, στο πλαίσιο της «πιλοτικής» εφαρμογής του μέτρου της πλήρους κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας, με 52 εργάσιμες Κυριακές σε επιλεγμένες «τουριστικές» περιοχές.

Ως «Συντονιστικό δράσης», όπως κι όλες τις περασμένες Κυριακές, καλούμε σε νέα παρέμβαση:

ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, 11 πμ, ΕΡΜΟΥ & ΚΟΡΝΑΡΟΥ

Να καταργήσουμε τους νόμους που ορίζουν την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας.

Δεν μας λείπουν οι ώρες για να ψωνίσουμε, μας λείπουν τα χρήματα και οι ώρες για να ζήσουμε.

Αν επιλέγεις να ψωνίζεις Κυριακή, ετοιμάσου να δουλεύεις και Κυριακή.

Η Κυριακάτικη αργία με αγώνες κατακτήθηκε και με αγώνες θα την κρατήσουμε.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια

|syntonistiko_drasis@espiv.net

 

syntonistiko_drasis_afisa

Έφτασε και ο Σεπτέμβρης. Κράτος και εργοδότες, εδώ και 3 μήνες προσπαθούν να επιβάλλουν το μέτρο των 52 εργάσιμων Κυριακών στο χώρο του εμπορίου. Μέτρο που ενώ εφαρμόζεται αρχικά «πιλοτικά», είναι δεδομένο ότι σκοπός τους είναι να γενικευτεί πέρα από το κέντρο της Αθήνας, πέρα από τον κλάδο του εμπορίου. Ουσιαστικά, επιδιώκουν την πλήρη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, το τσάκισμα των δικαιωμάτων και του ελεύθερου χρόνου μας.

ΟΥΤΕ 52, ΟΥΤΕ ΚΑΙ 7, ΚΑΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ!

Συνάδελφε-ισσα, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας πετσοκόβει τον ήδη περιορισμένο ελεύθερο χρόνο που μπορούμε ν’ αφιερώσουμε σε εμάς, στους γύρω μας, στην ξεκούρασή μας. Όσες Κυριακές και να μας πληρώσουν, ο ελεύθερος χρόνος για να ζήσουμε δεν έχει αντάλλαγμα και δεν εξαγοράζεται. Ας μην τους χαρίσουμε καμία Κυριακή!

Συνάδελφε-ισσα, οι εργοδότες δείχνουν ήδη τις διαθέσεις τους αφού δεν αποδίδουν καν τα επιβαλλόμενα σ’ όσους εργάζονται την Κυριακή (προσαύξηση 75% και 1 επιπλέον ρεπό). Και δε μένουν εκεί. Για να εξασφαλίσουν φτηνότερη εργασία αλλά και για να αποσυμπιέσουν την δυσαρέσκεια των εργαζομένων, επιβάλλουν περαιτέρω την ελαστική εργασία: αλυσίδες καταστημάτων καλούν εργαζόμενους που απασχολούν σ’ άλλες περιοχές ως «εθελοντές» στο κέντρο της Αθήνας παρουσιάζοντας την κυριακάτικη εργασία ως…προνόμιο! Άλλοι, πάλι, προσλαμβάνουν 4ωρους «ενοικιαζόμενους» εργαζόμενους μόνο για την Κυριακή πληρώνοντάς τους με ψίχουλα.

Συνάδελφε-ισσα, εδώ και 3 μήνες, αντιστεκόμαστε έμπρακτα στην επίθεση που δεχόμαστε. Οργανώνουμε ενημερωτικές παρεμβάσεις, προχωράμε σε απεργιακές περιφρουρήσεις και αποκλεισμούς καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας, μιλάμε συνεχώς με συναδέλφους και συναδέλφισσες μέσα στα καταστήματα. Και ήδη βλέπουμε τα πρώτα αποτελέσματα. Ο φόβος και η απομόνωση αρχίζει να σπάει. Πολλοί είναι οι συνάδελφοι που κάνουν το πρώτο βήμα: της επικοινωνίας και της συμμετοχής.

Καλούμε όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες να βρεθούμε από κοντά, να μοιραστούμε τις αγωνίες μας και να βρούμε συλλογικές απαντήσεις στα κοινά μας προβλήματα. Να γνωριστούμε, να οργανωθούμε και να δώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα αντίστασης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ

Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ 31/8, 20.00

ΕΡΜΟΥ ΚΑΙ ΚΟΡΝΑΡΟΥ 2, 6ος ΟΡΟΦΟΣ (γραφεία ΟΛΜΕ)

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ/ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ

orthostasia@yahoo.gr

kalesma_8_ok_διαβάστε σχετικά εδώ

Δικαίωση για τους απεργούς της coca cola. Αναγνώριση του μποϊκοτάζ ως μέσου πίεσης για την επίτευξη ενός συνδικαλιστικού σκοπού

Μετά από 333 μέρες αγώνα ήρθε μια πρώτη δικαστική δικαίωση για τους απεργούς της Coca Cola Θεσσαλονίκης. Εκδόθηκε η δικαστική απόφαση για τα ασφαλιστικά μέτρα που επιδίωξαν τα αφεντικά της εταιρείας για το μποϋκοτάζ των προϊόντων της εταιρείας.

To δικαστήριο έγινε στην Αθήνα προσπαθώντας έτσι να ταλαιπωρήσουν επιπλέον τους εργαζόμενους στα τέλη Ιουλίου και η απόφαση εκδόθηκε προχτές.

απόφαση

Ολες αυτές τις μέρες αγώνα, οι απεργοί ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα καλώντας σε μποϋκοτάζ και ζητούν οικονομική ενίσχυση.

Ηδη, στη Βόρεια Ελλάδα πολλοί έμποροι έχουν αποσύρει τα ψυγεία και τα προϊόντα της 3Ε ενώ η πτώση πωλήσεων είναι πάνω από 10% σύμφωνα με όσα λέει η εταιρεία.

Υπενθυμίζουμε πως έχει κλείσει όλα τα εργοστάσια και διακινεί προϊόντα εισαγωγής από τη Βουλγαρία κυρίως. Λειτουργούν μόνο 1-2 γραμμές παραγωγής στο Σχηματάρι με δούλους-εργαζόμενους από το Βόλο και το εργοστάσιο εμφιαλωμένων νερών στο Αίγιο.

 Πηγή: ergasiakodeltio.wordpress

Το σκεπτικό του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών σχετικά με την απόφαση εναντίον της πολυεθνικής είναι ότι  “Το μποϊκοτάζ στο οποίο προτρέπουν το καταναλωτικό κοινό δεν έχει ως σκοπό τον ανταγωνισμό αλλά την επαναλειτουργία του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης και την επαναπρόσληψη των απολυθέντων εργαζομένων, ήτοι αποτελεί μέσο πίεσης για την επίτευξη ενός συνδικαλιστικού, κοινωνικής φύσεως σκοπού”.

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΔΕΘ: 5 ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΑΝΤΙ ΜΙΑΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ 78 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ

Το κάλεσμα για ανεξάρτητη -από κράτος, αφεντικά και εργοδοτικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό- συγκέντρωση και πορεία, που κάνει η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στη φετινή Δ.Ε.Θ. μαζί με άλλες δυνάμεις και συλλογικότητες του εργατικού κινήματος, είναι το ελάχιστο αλλά και αναγκαίο μήνυμα που μπορεί να δοθεί στα εκατομμύρια εργαζόμενους και άνεργους, για την έναρξη ενός νέου γύρου αναμέτρησης με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τους τροικανούς εντολοδότες της πολιτικής της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. Από αυτή τη σκοπιά χαιρετίζουμε την πρόθεση και των 78 ταξικών συνδικαλιστών, να συγκεντρωθούν και να πορευτούν και αυτοί, έξω από τις «φτερούγες» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, την πρόταση των οποίων λάβαμε, και η οποία θέτει ένα γενικότερο σκεπτικό για το χαρακτήρα της φετινής Δ.Ε.Θ., αλλά και τις μάχες του επόμενου διαστήματος.

Ως Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, θεωρούμε εξαιρετικά αναγκαία και κρίσιμη την κοινή συζήτηση των πρωτοποριών του εργατικού κινήματος για το πώς αυτό θα παλέψει το αμέσως επόμενο διάστημα. Θα προσθέταμε μάλιστα πως αυτή η συζήτηση είναι αναγκαία όχι μόνο και όχι κυρίως για τη διαμόρφωση ενός ακόμα συντονισμού δράσεων στο εργατικό κίνημα, αλλά για την αναζήτηση των απαραίτητων προγραμματικών απαντήσεων και του αντίστοιχου πολιτικού σχεδίου που μπορεί να δώσει τη μάχη κάθε εργαζόμενος και άνεργος. Για τη διαμόρφωση ενός Ενιαίου Μετώπου Εργατών, που θα εκφράζει τη δυνατότητα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αμφισβητήσουν έμπρακτα την αστική εξουσία, και έτσι να λύσουν το γόρδιο δεσμό της κοινωνικής καταστροφής που σοβεί εδώ και 4 τουλάχιστον χρόνια στην Ελλάδα.

Ως συμβολή μας σε αυτή την συζήτηση, καταθέτουμε σε κάθε πρωτοπόρο εργαζόμενο, σε κάθε αγωνιστή του εργατικού κινήματος, σε κάθε εργαζόμενο, άνεργο και νεολαίο που προβληματίζεται με ποια πολιτική πρόταση θα δώσει τις μάχες του, την απαραίτητη -κατά τη δική μας άποψη- ατζέντα συζήτησης και δράσης. Αυτό ακριβώς θα είναι και το ζήτημα που θα μας απασχολήσει στην συνέλευση που θα πραγματοποιήσει η Πρωτοβουλία την Κυριακή 7 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη. Αυτήν καταθέτουμε, αντί απάντησης, με τη μορφή κάποιων κρίσιμων για εμάς ερωτημάτων,  και προς τους ταξικούς συνδικαλιστές που μας απευθύνθηκαν. Με όλους αυτούς, και πρώτα από όλα με την ίδια την εργατική τάξη και ευρύτερα τους εργαζόμενους, θα επιδιώξουμε να συνομιλήσουμε και την επομένη της Δ.Ε.Θ. 

1)    Διεθνώς και στην Ελλάδα, βρισκόμαστε στον έβδομο χρόνο της βαθύτερης  ιστορικής, συστημικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Mιας κρίσης που ενσωματώνει και ξεπερνά την Mακρά Ύφεση του 1895-1895 και την Bαθειά Ύφεση του 1929, που «λύθηκε» με μια τρομακτική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων έμψυχων και άψυχων, με τη φρίκη του Φασισμού και τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Eπτά χρόνια μετά την εμβληματική χρεοκοπία της Λήμαν Mπράδερς η παρούσα κρίση όχι μόνο δεν ξεπερνιέται αλλά επιδεινώνεται, με την ύφεση να πλήττει, πέραν των χρεοκοπημένων χωρών της νότιας Eυρώπης, τον ίδιο τον ιμπεριαλιστικό πυρήνα της, την Γαλλία, που αντιμετωπίζει και τεράστια πολιτική κρίση, αλλά και την Γερμανία που το α’ εξάμηνο του 2014 βρίσκεται σε ύφεση.

Eπτά χρόνια μετά το ξέσπασμα της παρούσας κρίσης, τα γεγονότα στην Oυκρανία με τους ναζιστές σε κυβερνητικές θέσεις υπό την αιγίδα της E.E., και το φασισμό να σηκώνει κεφάλι στη Δυτική Eυρώπη και στην Eλλάδα, κάνουν σαφές ότι η εποχή της βαρβαρότητας είναι παρούσα, όχι μόνο στη Mέση Aνατολή αλλά στον πυρήνα της γηραιάς Eυρώπης. Mόνο η εργατική τάξη μπορεί να βάλει τέλος στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα με την διεθνή σοσιαλιστική επανάσταση. 
Είναι φανερή η απουσία όποιου θετικού ιστορικού ορίζοντα για τον καπιταλισμό. Είναι ένα σύστημα σε παρακμή. 
Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση έχοντας πίσω της μια εκλογική ήττα στις προηγούμενες ευρωεκλογές, αναπαράγει όλες τις αντιφάσεις και τα προβλήματα της σε ανώτερο επίπεδο. Από αυτή τη σκοπιά, δεν έχουμε εδώ άλλη μια δέσμη μέτρων, μια επιχείρηση αύξησης κερδοφορίας του κεφαλαίου με όχημα μια κίβδηλη ανάπτυξη. Τα μέτρα που κάθε φορά παίρνει η κυβέρνηση είναι όρος ζωής της. Η οικονομική και βιολογική καταστροφή εργατικής δύναμης είναι τα λύτρα που πληρώνουμε καθημερινά ως τάξη, στην προσπάθεια επιβίωσης του ίδιου του συστήματος. Η αντιπαράθεση λοιπόν με την κυβέρνηση ενάντια στα μνημόνια και τα μέτρα που αυτά συνεπάγονται, μπορεί να είναι αποτελεσματική αν δεν είναι εξαρχής δεμένη με την πάλη για την ανατροπή της ίδιας της κυβέρνησης; Μπορεί να δώσει προοπτική αυτή η πάλη, αν δεν πούμε ευθέως στους εργαζόμενους την αλήθεια, πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με την επαναστατική πάλη των ίδιων; Πως η αυταπάτη της ανατροπής της επίθεσης, αποκομμένη από τις αναγκαίες συνολικές πολιτικές επιλογές, αφήνει περιθώριο σε οποιαδήποτε πολιτική διαχείρισης του ίδιου συστήματος; 

2)    Το χρέος και η ρύθμισή του, θα είναι το κεντρικό ζήτημα αυτού του φθινοπώρου. Αυτό επιδιώκει η ίδια η κυβέρνηση προκειμένου να δείξει σε όλους τους εργαζόμενους, πως ότι ζούμε αυτά τα χρόνια, είναι η αναγκαία πολιτική και των επόμενων χρόνων. Το ίδιο θα επιδιώξει και ο ΣΥΡΙΖΑ, για να εμφανίσει πως μπορεί να διαπραγματευτεί διαφορετικά, και να διαγράψει ένα μέρος του χρέους. Για εμάς είναι αναγκαία η χωρίς όρους μονομερής διαγραφή του χρέους, μαζί με όλα τα μέτρα που είναι αναγκαία (εθνικοποίηση τραπεζών και των βασικών τομέων παραγωγής χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο ). Προκύπτει το ερώτημα: Υπάρχει άλλη εξουσία και κυβέρνηση, πλην της εργατικής, που θα επιδιώξει και θα μπορέσει να υλοποιήσει κάτι τέτοιο; Υπάρχει άλλη εξουσία πλην της εργατικής, που θα καταφέρει να καλέσει σε διεθνή βοήθεια για τη διάλυση όλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών; Αν δεν απαντήσουμε καθαρά σε αυτό, τότε είμαστε έκθετοι σε οποιαδήποτε αστική διαπραγμάτευση για το χρέος, πολύ περισσότερο αριστερής προέλευσης, που θα δημιουργήσει νέες καταστροφές αλλά και απογοητεύσεις.

3)    Από αυτή τη σκοπιά για εμάς η πάλη για εργατική εξουσία είναι η πλέον αναγκαία και ρεαλιστική πολιτική προγραμματική πρόταση για την ιστορική εποχή που διανύουμε. Δεν είναι ένα απλό σύνθημα. Για αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς, η πάλη που δίνει η εργατική τάξη, και ευρύτερα οι εργαζόμενοι για την αυτοοργάνωσή της, για την έμπρακτη ανεξαρτησία της από το κράτος, τα αφεντικά και τον αστικό, εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. 4 χρόνια μνημονίων η τάξη μας έχει δώσει δείγματα γραφής. Προσπάθειες αυτοδιαχείρισης βιομηχανικών μονάδων, η πάλη των ανέργων για αξιοπρεπή ζωή και οι αντίστοιχες προσπάθειες αλληλεγγύης πέρα από τη λογική της φιλανθρωπίας, εργατικές επιτροπές αγώνα ανεξάρτητες από τους γραφειοκράτες, αγώνες όπως των καθαριστριών, των διοικητικών υπαλλήλων κ.τ.λ. που έδειξαν πως οι εργαζόμενοι μπορούν να επιμένουν αγωνιστικά όταν οι γραφειοκρατίες τους γυρίζουν την πλάτη. Θέτουμε λοιπόν το ερώτημα, πως μπορούν προγραμματικά και οργανωτικά να ενοποιηθούν όλες αυτές οι προσπάθειες, χωρίς να αναπαράγουν συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες χωρίς προοπτική; Αυτή η προσπάθεια δεν αφορά μόνο τα τμήματα που βρίσκονται σε αγώνα εντός της εργασίας, ούτε καν μόνο τους συνδικαλισμένους εργαζόμενους. Η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, που επέτεινε η κρίση, σε εργαζόμενους και ανέργους, σε μόνιμους αλλά και σε λαοθάλασσα ελαστικά εργαζομένων χωρίς στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, σε διαθέσιμους, απολυμένους και μελλοντικά απολυμένους, απαιτεί την ενότητα και την κοινή δράση τους σε μορφές αυτοοργάνωσής τους που θα ενσωματώνουν και θα επιδρούν και στο μαχητικό συνδικαλιστικό κίνημα. 

4)    Η πάλη για ανεξάρτητη δράση από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι επείγουσα. Όχι ως ένα άλμα στο κενό έξω από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων. Υπερασπίζοντας τις αντιστάσεις των ίδιων, ακόμα και αν δεν υπερβαίνουν τα  πολιτικά όρια που θέτουν οι γραφειοκράτες. Μπαίνοντας στο πλάι κάθε καταπιεσμένου για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου του, για μια αξιοπρεπή ζωή. Η πρότασή μας και τα ερωτήματα που θέτουμε είναι εντός της εμπειρίας και των παραστάσεων της ίδιας της τάξης. Η λογική της πίεσης προς τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που καταλήγει σε 24ωρες απεργίες χωρίς καμιά προοπτική, έχει κουράσει και απογοητεύσει τους εργαζόμενους. Αξίζει κανείς να δει το τι έχει συμβεί στις τελευταίες δύο απεργίες της ΓΣΕΕ, όπως και της ΑΔΕΔΥ, που ήταν αναντίστοιχες των αναγκών. Ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων, προβληματίζεται πάνω στην αναγκαιότητα της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας. Πως θα μπορούσαμε να γεφυρώσουμε το παρόν με αυτή την ανάγκη; Δεν είναι πλέον ώριμη η ανάληψη πρωτοβουλίας, μέσα στους εργαζόμενους πρώτα του δημόσιου τομέα, αλλά και του ιδιωτικού, για την κήρυξη απεργίας παρά και ενάντια στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό; Αλλά και πριν από αυτό, πως μπορούμε να δυναμώσουμε την ανεξάρτητη δράση των εργαζομένων, έξω από τα πλαίσια της γραφειοκρατίας και της ήττας;

5)    Η αναγκαία πάλη μας τέλος, δεν αρκεί να ξαναπροτείνει προς την τάξη γενικά πορείες, κινητοποιήσεις, απεργίες κ.τ.λ. Η τάξη 4 χρόνια τώρα τα έχει κάνει όλα αυτά, δοκίμασε να συγκρουστεί. Κρίσιμο είναι να καταδειχτούν οι απαραίτητες προγραμματικές πολιτικές για την ενοποίηση όλων αυτών των αγώνων, και την υπέρβαση των αδυναμιών και των ορίων τους. Το Ενιαίο Μέτωπο είναι απαραίτητο για να σπάει η επιχείρηση της εξουσίας, έτσι ώστε να επιμερίσει την ενοχή γύρω από την κρίση, πως υποτίθεται κάποιοι εργαζόμενοι, ή και όλοι μας περάσαμε καλά στην πλάτη κάποιων άλλων. Αν δεν εντοπίσουμε αυτή την ανάγκη, τότε όλοι οι εργαζόμενοι θα τσακιστούμε στα ερείπια αυτού του συστήματος. Για να αρχίσει η προσπάθεια για την οργάνωση της κοινωνίας από την ίδια την τάξη, με τα όργανα της δικής της εξουσίας, με την επαναστατική πάλη.

Με αυτό το σκεπτικό ας πορευθούμε προς τη Δ.Ε.Θ. Από την επόμενη μέρα, οι εργαζόμενοι ήδη έχουν εξαγγείλει μια σειρά κινητοποιήσεων και αγώνων. Οι απαντήσεις που θα δοθούν  σε αυτό το νέο γύρο αναμέτρησης με το κεφάλαιο, την τρόικα και το πολιτικό τους προσωπικό, θα καθορίσουν την ίδια τη ζωή μας για την επόμενη περίοδο.  

28/8/2014 
Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών

Περί security και χωροφυλακής … Μετά τις απολύσεις και την υποχρηματοδότηση τώρα security στις Σχολές

imagesΑρχίσαν να βάζουν Security στις σχολές.

Στην ΑΣΟΕΕ θέλουν να βάλουν από τον Σεπτέμβριο. Στο ΕΚΠΑ ήδη έχουν βάλει και ήδη συμπεριφέρονται σαν μπάτσοι

Ακολουθεί κείμενο από Α.Ρ.Εν.Α. (ΑΣΟΕΕ) και της ΑΡ.ΕΝ. ΕΚΠΑ.

Περί security και χωροφυλακής

«Την 04/09/2014, ημέρα Πέμπτη και ώρα 12.00μμ., θα διενεργηθεί ανοικτός δημόσιος διαγωνισμός με σφραγισμένες προσφορές και με κριτήριο κατακύρωσης την χαμηλότερη τιμή για την Παροχή Υπηρεσιών Προστασίας και Φύλαξης Εσωτερικών και Εξωτερικών Χώρων των Κτιριακών Εγκαταστάσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών…».
Όταν οι μπράβοι των club απ’το Γκάζι αναλαμβάνουν  να φυλάξουν και τη δική μας σχολή…
Η πιο πάνω ανακοίνωση προαναγγέλλει την παρουσία ιδιωτικών εταιριών security από την ερχόμενη χρονιά στο χώρο του Πανεπιστημίου μας. Οι επιθυμίες της πρυτανείας αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά μετατρέποντας αυτό που κάποτε έμοιαζε παραλογισμός σε αυτονόητο. Υποθέτοντας όμως ότι οι αρμοδιότητες των security δε θα ναι να ελέγχουν τα ληγμένα πάσο των αιωνίων φοιτητών που θέλει να διαγράψει από τη νέα χρονιά ο υπουργός κ. Λοβέρδος, αξίζει να αναρωτηθούμε τους λόγους που τους φέρνουν κοντά μας.
Αρχικά ο ισχυρισμός ότι οι μικροκλοπές κατά καιρούς στο χώρο της σχολής μας καθιστούν αναγκαία την ύπαρξη τους, δεν ευσταθεί. Αφενός στην ΑΣΟΕΕ υπάρχουν ήδη 3 φύλακες και αν η διοίκηση ενδιαφέρεται για την περαιτέρω φύλαξη του χώρου, ας προσλάβει περισσότερους. Δεν είναι απαραίτητη η σύμβαση με κακοπληρωτές εργολαβίες, που ούτε οργανική σχέση με το Πανεπιστήμιο έχουν ενώ συχνά σχετίζονται με την αστυνομία, διάφορες φασιστικές ομάδες ή ακόμα και με το οργανωμένο έγκλημα. Αφετέρου, η ΑΣΟΕΕ ανεξαρτήτου μέτρων θα παραμείνει δημόσιος χώρος όποτε το ζήτημα των μικροκλοπών δε μπορεί να λυθεί και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να φροντίζουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα.
Αξιοσημείωτο ακόμη είναι πως την ώρα που οι εστίες της Δροσοπούλου είναι κλειστές λόγω ελλιπούς χρηματοδότησης, σε κάθε μάθημα αντιστοιχεί ένα και μόνο σύγγραμμα (με ουκ ολίγες των περιπτώσεων τα απαιτούμενα για την εξέταση ναι είναι περισσότερα), 33 διοικητικοί υπάλληλοι απολύονται, φοιτητές διαγράφονται, η κάρτα σίτισης δεν μπορεί να δοθεί σε όλους και η αξιοπιστία της λέσχης υποτιμάται η διοίκηση του Πανεπιστημίου μας καταφέρνει να αποσπάσει κονδύλι  254.610,00 € (συμπεριλαμβανομένου Φ.Π.Α). Για να προλάβουμε λοιπόν όσους θα τρέξουν να υπερασπιστούν την απόφαση της πρυτανείας ισχυριζόμενοι πως με αυτή την πολιτική η ΑΣΟΕΕ αποκτά χαρακτηριστικά Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου, θέλουμε να θέσουμε τον εξής προβληματισμό: “Ευρωπαϊκών προδιαγραφών” είναι ένα νεκρό εσωτερικά κέντρο κατάρτισης με αποκλεισμούς, υποστελεχωμένο και χωρίς παροχές ή ένα ζωντανό πανεπιστήμιο δωρεάν ακόμα και στα μεταπτυχιακά του με πλήρης κοινωνικές παροχές που προωθεί την καθολική μόρφωση και την ελευθερία ανάπτυξης νέων ιδεών και δράσεων. Τα αναβαθμισμένα site και logo είναι μόνο μια καλά μακιγιαρισμένη εικόνα για ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που ο Δημόσιος και Δωρεάν χαρακτήρας του βρίσκεται υπό συνεχή κανονιοβολισμό από ένα σύστημα που οι ίδιοι οι καθηγητές υποστηρίζουν και συμμετέχουν στην ανάπτυξη και το σχεδιασμό του.
Στο διαταύτα…
Η κίνηση αυτή από τη μεριά της πρυτανείας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα δείγμα αυτού που συμβαίνει στο γενικότερο σκηνικό της κοινωνίας. Για ακόμη μια φορά ο κ. Γάτσιος αποδεικνύεται αυταρχικότερος του αυταρχικού και μνημονιακότερος του μνημονίου. Ποιος μας εγγυάται ότι οι ιδιωτικές εταιρίες security δε θα έχουν κατασταλτικό ρόλο; Την περασμένη χρονιά ποιος φοιτητής αισθανόταν ασφαλής με τα ΜΑΤ να επιτίθενται κάθε τόσο και να ρίχνουν κρότου λάμψης μέσα στη σχολή; Στην αρχή με πρόσχημα το εμπόριο των μεταναστών-μικροπωλητών οι δυνάμεις καταστολής έφτασαν στην πόρτα μας, πλέον με τη συγκατάθεση από μεριά της πρυτανείας θα γίνουν καθεστώς. Καθεστώς που θα επιβάλλει ότι αυτό επιθυμεί. Αντί το Πανεπιστήμιο μας ή αλλιώς ο κοινωνικός μας χώρος να αποτελεί ελεύθερο χώρο διακίνησης ιδεών, μέσα στον οποίο οι φοιτητές θα μπορούν να συζητούν, να αναπτύσσουν δράσεις, να καλλιεργούν συνειδήσεις και να «βγαίνουν» επιστήμονες οικονομολόγοι, θα έχουμε να κάνουμε με ένα εργοστάσιο παραγωγής αναλώσιμων τεχνοκρατών που θα αδιαφορούν για το κοινωνικό γίγνεσθαι και οποιαδήποτε μορφής διαφωνία θα έχει απέναντι της τις ιδιωτικές εταιρίες security. Στο χέρι μας είναι να το αποτρέψουμε.

Ανακοίνωση Αριστερής Ενότητας ΕΚΠΑ για την εργολαβία security στο ΕΚΠΑ

Με έκπληξη διαπιστώσαμε από τα τέλη Αυγούστου πώς πλέον σε όλους  τους χώρους του ΕΚΠΑ κυκλοφορούν υπάλληλοι ιδιωτικής εταιρίας ασφάλειας. Μας ζητούν φοιτητικές ταυτότητες για να μπούμε στην πανεπιστημιούπολη, μας κοιτάζουν ύποπτα στους διαδρόμους ορισμένες φορές μας ζητούν το λόγο για να μπούμε σε συγκεκριμένες αίθουσες ή κτήρια. Η πανεπιστημιακή αστυνομία-και μάλιστα μέσω ιδιώτη εργολάβου-  είναι πλέον γεγονός.  Έτσι «καλύφθηκαν» τα κενά που άφησε πίσω της η απόλυση όλων των φυλάκων από τον προηγούμενο υπουργό παιδείας, Αρβανιτόπουλο. Έτσι φαίνεται λοιπόν πως οι απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων πέρα από την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την αντικατάστασή τους από μηχανισμούς με χαρακτήρα μαφίας (εργολαβίες) είχαν και σοβαρό αντίκτυπο στην ίδια την δημοκρατία και ελευθερία στο ΕΚΠΑ. Και σε αυτήν την διαδικασία, δεν θεωρούμε τυχαία ούτε την ομοιόμορφη περιβολή των σεκιουριτάδων η οποία τόσο πολύ μοιάζει με αυτή του αστυνομικού, για να συνηθίζουμε σιγά σιγά τον πλήρη έλεγχο, το δόγμα της ασφάλειας μέσω επιβολής, τον «νόμο και την τάξη» κατά Σαμαρά-Δένδια.
 Η απάντησή μας σε αυτά είναι απλή και σύντομη. Ό,τι και να κάνετε εμείς θα ζήσουμε αλλιώς. Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες!

 

https://athens.indymedia.org/post/1530361/

Tραγικά εργατικά ατυχήματα ηράκλειο κρήτης.

εργατικά ατυχήματαΤραγικά  εργατικά  ατυχήματα  μέσα  σε  μια  βδομάδα  στο  ηράκλειο  κρήτης .

1.Θάνατος   44χρονου  εργάτη  οδοποιίας   στις  Μοίρες  Ηρακλείου  προχτές .

Ο  τραγικός  εργάτης  κτύπησε  με  σιδερολοστό  ή  κομπρεσσέρ*   σε  υπόγειο  καλώδιο  ρεύματος  υψηλής  τάσης .

Ο  τραγικός  εργάτης  σκοτώθηκε  ακαριαία.

*Οι  συνθήκες  του  θανάτου  είναι  αδιευκρίνιστες  και  «θολές»  γιατί  άραγε ;Μήπως  για  να  προστατευθούν  οι  εργολάβοι  και  οι  εταιρίες  που  έπρεπε  να  λαμβάνουν  τα  απαραίτητα  μέτρα  ασφαλείας ; Μήπως  η  περιφέρεια  ή  ο  δήμος .

Ο  εργάτης  είχε  δύο  ανήλικα  παιδιά .Σοκαρισμένη  η  τοπική  κοινωνία  και  συνάδελφοι  του  εργάτες  συγκεντρώθηκαν  στην  κηδεία  στις  Μοίρες  Ηρακλείου , οι  συγκεντρωμένοι  ξεπέρασαν  τους  1000  και  έκλεισαν  την  εθνική  οδό  Ηρακλείου – Φαιστού .

2.  Εγκαύματα  έπαθαν   4  εργάτες  σε   οινοποιείο  του  νομού  Ηρακλείου  όταν  έπεσε  πάνω  τους  καυστική  ποτάσσα .Ευτυχώς  δεν  σκοτώθηκαν  .

ΠΗΓΗ: https://athens.indymedia.org/post/1530356/