*Λουσμένη στα φώτα, στη μουσική και στις πολιτικές φιοριτούρες θα υποδεχθεί και φέτος το φθινόπωρο η Καλαμάτα. Το καπιταλιστικό πανηγύρι της  “Λευκής Νύχτας” επαναλαμβάνεται  μετά την περσινή του επιτυχία, για να χαιρετήσουν οι βαριές τσέπες της πόλης τους τουρίστες και να υποδεχτούν τους νεοφερμένους φοιτητές. Τι κρύβεται όμως κάτω από τα εορταστικά φώτα δεν θέλουν να το δούμε. Η Καλαμάτα δεν εκτείνεται μόνο στην Αριστομένους και την Ιατροπούλου, πέρα από το στολισμένο, καθαρό κέντρο εκτείνονται γειτονιές που δεν ενδιαφέρονται για “Λευκές Νύχτες” ούτε και είναι ευπρόσδεκτες σε αυτές.

       Σύμφωνα με στοιχεία (μην ανησυχείτε, όχι  των “προβοκατόρων αναρχικών” αλλά της  Eurostat) ένας στους τρεις  Έλληνες θεωρείται φτωχός.  Αυτό σημαίνει ότι περίπου 25.000 άνθρωποι μόνο στην Καλαμάτα έχουν σημαντικότερες έγνοιες από το να δείξουν το “ευρωπαϊκό πρόσωπο” της πόλης.  Εκεί λοιπόν που η βοήθεια του Δήμου κρίνεται απαραίτητη, αυτός δεν παρουσιάζεται απλώς ανεπαρκείς αλλά αδιάφορος, διοργανώνοντας πανηγύρια αντί να εστιάσει στις κάθε χρόνο και πιο αναγκαίες δομές κοινωνικής αλληλεγγύης.  Οι υπάρχουσες δομές, όπως το “Κοινωνικό Παντοπωλείο” και το “Κοινωνικό Συσσίτιο” δεν δύνανται να ανταποκριθούν πλήρως και είναι απορίας άξιον γιατί δεν ενισχύονται.

       Η πόλη φαίνεται να λειτουργεί με το δοκιμασμένο σύστημα panem et circenses  (άρτον και θεάματα) . Αλεύρι και ιππόδρομος στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, διαγραφή χρεών και ποδόσφαιρο στη Χούντα, συσσίτια και λευκές νύχτες στη σύγχρονη Καλαμάτα. Έτσι οι άνθρωποι μένουν απασχολημένοι, δεν σκέφτονται παραπέρα, δεν ενδιαφέρονται για τίποτα πέρα από το νοητό κουτί που περιβάλλει την ύπαρξή τους. Ένα πιάτο φαί για να μένουν ζωντανοί και κάτι “μεγάλο”, “σπουδαίο” για να δώσει νόημα στη μιζέρια τους, να απασχολήσει το μυαλό τους. Γιατί όταν επιβιώνεις, η ζωή δεν είναι κάτι το δεδομένο, είναι κάτι που επιδιώκεις και ασφαλώς δεν έχεις την ευχέρεια να ασχοληθείς με κοινωνικούς προβληματισμούς και φιλοσοφικές αναζητήσεις. Το μόνο που αποζητάς στα μικρά διαλλείματα του αγώνα για ζωή είναι μια στιγμή ξεκούρασης. Τι καλύτερο από λίγη εύπεπτη διασκέδαση όπως μία Λευκή Νύχτα;

     Βέβαια δεν απουσιάζει ο αντίλογος, ούτε είναι και ανυπόστατος. Η αιτιοκρατική πλευρά της φτώχειας εννοείται πως δεν λείπει, δεν είναι όμως και φαινόμενο γενικό. Μόνο αν η αεργία θεωρείται ασθένεια μεταδοτική μπορούν να δικαιολογηθούν τα 3,7 εκατομμύρια ανθρώπων μόνο στην Ελλάδα που βιώνουν τη φτώχεια και μάλιστα σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για πανδημία. Το μότο των ευπόρων μικροαστών: “Η κοινωνία δεν είναι υποχρεωμένη να εκτρέφει παράσιτα!”” ευσταθεί” για μία αμελητέα μειοψηφία. Άλλωστε στα συσσίτια βλέπει κανείς πια αρκετούς “πρώην καλοντυμένους ευυπόληπτους πολίτες” που σε λιγότερο από μία δεκαετία έχασαν δουλειά, γραβάτες και υπόληψη.  Πλέον ο “φτωχός” δεν παρουσιάζει την εικόνα που του αποδίδει η αστική προκατάληψη, έχει αποτινάξει από πάνω του το τρίπτυχο (ζητιάνος, τοξικομανής, άξιος της μοίρας του). Πλέον η άλλοτε διακριτή τάξη των “φτωχών” στέκεται δίπλα σου στο παγκάκι της πλατείας, στα ΜΜΜ, στα ράφια με τα “φτηνά” στα supermarket και αισθάνεσαι την οικειότητα που απορρέει από την μεταξύ σας ομοιότητα.  Ακόμα και ο κοινωνικός ρατσισμός λοιπόν είναι πλέον όχι απλώς παράλογος αλλά de facto αδιανόητος. Όπως αντιλήφθηκαν αρκετοί, ξυπνώντας απότομα από τον κοινωνικό λήθαργο που απολάμβαναν στο κρεβάτι του “ευυπόληπτου πολίτη”.

      Αντί λοιπόν να χαραμίσετε τα λεφτά σας στο καπιταλιστικό πανηγύρι της Λευκής Νύχτας και να υποστηρίξετε τα σχέδια της εξουσίας, σκεφτείτε να βοηθήσετε αυτούς που έχουν περισσότερο ανάγκη από εσάς  ένα πιάτο φαί ή το πουκάμισο που θα αγοράσετε φθηνότερα τη Λευκή Νύχτα . Ο Δήμος και οι μεγαλέμποροι  θα είναι εκεί και αύριο και σίγουρα δεν χρειάζονται τη βοήθειά σας για να ζήσουν! Άλλωστε δεν πιστεύουμε να νομίζετε ότι ως δια μαγείας τα μικρομάγαζα πουλάνε περισσότερο από τους εμπορικούς κολοσσούς τη νύχτα! Από την πλευρά μας δεν μένει παρά να ευχηθούμε καλό ξενύχτι στους δύσμοιρους υπαλλήλους που θα χάσουν τον ύπνο τους για να γεμίσουν οι τσέπες των αφεντικών!

                                                                                                                                                          Κίνηση Αντίστασης

*φωτογραφία αρχείου

Συνέλευση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ

Τετάρτη 20 Αυγούστου στις 19.00

στο Μικρόπολις [Βενιζέλου & Βασ. Ηρακλείου] με θέματα:

1. Η συνέχιση του αγώνα μετά τις πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις
2. Η διοργάνωση του θεατρικού “Αντιγόνη*” στη 1 Σεπτέμβρη στο εργοστάσιο
3. Η διοργάνωση της διαδήλωσης της Δ.Ε.Θ.
4. Η συμμετοχή μας στο φεστιβάλ Άμεσης Δημοκρατίας καθώς και σε εκδηλώσεις πανελλαδικά

Αναδημοσίευση από :http://biom-metal.blogspot.gr/2014/08/blog-post.html

Την περασμένη Τετάρτη, εμφανίστηκε στις οθόνες μας ο Σαμαράς αυτοπροσώπως, για να μας ανακοινώσει ότι μέχρι τα τέλη της χρονιάς η κυβέρνησή του θα προσφέρει «κατάρτιση και πρώτη επαφή με την εργασία σε 145.000 νέους και μακροχρόνια ανέργους». Πρόκειται για τα γνωστά προγράμματα δουλείας, τα οποία αναγκαστικά αποδέχονται οι άνεργοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν αυτό έστω το άθλιο πεντακοσάρικο (χωρίς ασφάλιση) για ένα πεντάμηνο.

Την Παρασκευή, ήταν η σειρά του Βρούτση, ο οποίος βγήκε και ανακοίνωσε περιχαρής: «Είναι ενθαρρυντικό ότι και αυτό το μήνα συνεχίζεται η θετική εικόνα της μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ακολουθώντας τη γενική τάση εξομάλυνσης της αγοράς εργασίας. Πράγματι, σύμφωνα με το πληροφοριακό σύστημα ΕΡΓΑΝΗ που καταγράφει ψηφιακά τις ροές της μισθωτής απασχόλησης σε όλη την Ελλάδα και σε κάθε κλάδο της οικονομίας, οι αναγγελίες πρόσληψης τον Ιούλιο ήταν κατά 13.275 θέσεις περισσότερες από τις απολύσεις. Σε επίπεδο πρώτου επταμήνου του έτους (Ιανουαρίου – Ιουλίου) το 2014 δημιουργήθηκαν 189.572 νέες θέσεις μισθωτής εργασίας, που πρόκειται για επίδοση σημαντικά υψηλότερη από αυτή του αντίστοιχου χρονικού διαστήματος πέρυσι (91.611 θέσεις εργασίας) και, σαφώς, την υψηλότερη επίδοση πρώτου επταμήνου από το 2001 μέχρι σήμερα».

Ενδιαμέσως τους τα χάλασε λίγο η ΕΛΣΤΑΤ, αλλά τα δικά της πορίσματα δεν συζητιούνται, δεν γίνονται λαϊκά αναγνώσματα και θεάματα από τα παπαγαλάκια της «ενημέρωσης». Δίνοντας στη δημοσιότητα την τελευταία Ερευνα Εργατικού Δυναμικού, η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ότι «το εποχικά διορθωμένο ποσοστό ανεργίας τον Μάιο του 2014 ανήλθε σε 27,2% έναντι 27,7% τον Μάιο του 2013 και 27,3% τον Απρίλιο του 2014».

Εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο ο Βρούτσης ανακοινώνει ότι μήνα με το μήνα αυξάνονται οι απασχολούμενοι, αλλά η ΕΛΣΤΑΤ επιμένει να «μετράει» την ανεργία (με ένα μοντέλο που την υποεκτιμά, όπως πολλάκις έχουμε γράψει) στα ίδια θηριώδη επίπεδα. Σταθερά πάνω από 27%, χωρίς καμιά ουσιαστική τάση κάμψης. Αν μάλιστα πάρουμε υπόψη μας τη μετανάστευση πολλών νέων και τη λειτουργία των προγραμμάτων δουλείας (οι συμμετέχοντες σ’ αυτά λογίζονται ως… απασχολούμενοι), θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα πράγματα είναι χειρότερα και σε σχέση με τις καταγραφές της ΕΛΣΤΑΤ.

Αν, μάλιστα, κοιτάξουμε λίγο και μερικά ποιοτικά στοιχεία, όπως καταγράφονται στις επίσημες κρατικές στατιστικές, αλλά περνάνε ψιλοαπαρατήρητα, θα καταλήξουμε σε πιο μαύρα συμπεράσματα.

Η ίδια η ΕΡΓΑΝΗ, το παιχνιδάκι του Βρούτση, αποκαλύπτει ότι οι μισές περίπου από τις «νέες» θέσεις εργασίας είναι μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης! Το πρώτο επτάμηνο του 2014, σύμφωνα με την ΕΡΓΑΝΗ, έγιναν 917.336 προσλήψεις. Το 46,84% απ’ αυτές (429.684) ήταν προσλήψεις για μερική και εκ περιτροπής απασχόληση. Μιλάμε για τετράωρα ή για δουλειά μία, δύο ή τρεις μέρες την εβδομάδα! Κι επειδή οι πάντες προσλαμβάνονται πλέον με τα «κινεζοποιημένα» βασικά της μνημονιακής περιόδου, μιλάμε για δουλειές με 150 μέχρι 300 ευρώ το μήνα! Για τέτοιες θέσεις εργασίας καμαρώνει ο άθλιος δεξιός υπουργός!

Κοιτάζοντας την Ερευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΛΣΤΑΤ βλέπουμε ότι έχουμε μικρή μείωση του αριθμού των ανέργων, αλλά ταυτόχρονα και μείωση των απασχολούμενων και μείωση του οικονομικά μη ενεργού πληθυσμού! Δεδομένου ότι απασχολούμενοι και άνεργοι, από τη μια, και οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός, από την άλλη, είναι συγκοινωνούντα δοχεία, μία μόνο λογική εξήγηση μπορούμε να βρούμε γι’ αυτή την (σε πρώτη ανάγνωση ανεξήγητη) τριπλή μείωση. Aύξηση της μετανάστευσης στο εξωτερικό και αύξηση των θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις. Κοιτάζοντας τα στοιχεία της Eurostat για το 2012 και το 2013, διαπιστώνουμε ότι και τις δύο αυτές χρονιές οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις (γύρω στις 17.000 κάθε χρονιά), ενώ ως μετανάστες δίνονται περίπου 44.000 το 2012 και περίπου 52.000 το 2013. Μέσα σε μια διετία, δηλαδή, έχουμε μείωση του πληθυσμού κατά περίπου 160.000 άτομα!

Eίναι κι αυτό ένα από τα «καλά» της κρίσης και της κινεζοποίησης. Ποιο νέο ζευγάρι θα τολμήσει να γεννήσει παιδιά σ’ αυτές τις συνθήκες; Σε μια δεκαετία η Ελλάδα θα χάσει μια ολόκληρη γενιά και σε μια εικοσαετία θα είναι μια γερασμένη χώρα, καθώς ούτε οι μετανάστες μπορούν πλέον να δώσουν ώθηση στην αύξηση του πληθυσμού (δεν έχουμε μαζική μετανάστευση νέων εργατών από την Αλβανία, πλέον). Αν αυτό δε λέγεται κοινωνική εξαθλίωση, τότε πώς λέγεται;

Και βέβαια, η προσπάθεια της κυβέρνησης να μετατρέψει τον κάθε άνεργο σε… Πηνελόπη που περιμένει υπομονετικά την επιστροφή του Οδυσσέα ναυαγεί. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τον Δείκτη Βιομηχανικής Παραγωγής, που έδωσε στη δημοσιότητα η ΕΛΣΤΑΤ την Παρασκευή, για να πλημμυρίσει από… απαισιοδοξία. Αντιγράφουμε: «Ο Γενικός Δείκτης Βιομηχανικής Παραγωγής του μηνός Ιουνίου 2014, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο Δείκτη του Ιουνίου 2013, παρουσίασε μείωση κατά 6,7%, έναντι αύξησης 2,3% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2013 προς το 2012. Ο μέσος Δείκτης Βιομηχανικής Παραγωγής της περιόδου Ιανουαρίου – Ιουνίου 2014,

σε σύγκριση με τον αντίστοιχο Δείκτη της περιόδου Ιανουαρίου – Ιουνίου 2013, παρουσίασε μείωση κατά 3,2%, έναντι μείωσης 1,2% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2013 προς το 2012».

Επί κυβερνήσεων ΓΑΠ, τον δεύτερο μνημονιακό χρόνο, κατεβλήθη προσπάθεια να παραμυθιαστούν οι άνεργοι με μια επικείμενη ανάπτυξη, η οποία θα στηριχτεί στις εξαγωγές, οι οποίες δήθεν κάλπαζαν. Μαϊμούδισαν τα στοιχεία για μερικούς μήνες, αλλά δεν μπορούσαν να τα μαϊμουδίζουν επ’ άπειρον.
Τώρα, η ανάπτυξη που θα στηρίζεται στις εξαγωγές διατυπώνεται ως όραμα, από χειλέων Χαρδούβελη. Προς το παρόν, όμως, η εικόνα είναι αυτή που περιγράφουν οι Δείκτες της ΕΛΣΤΑΤ. Η βιομηχανική παραγωγή, στην οποία θα αποτυπωθεί το… όραμα του Χαρδούβελη και όλων των εκπροσώπων του κομπραδόρικου και ξενόδουλου ελληνικού καπιταλισμού, παρουσιάζει το πρώτο εξάμηνο του… αναπτυξιακού 2014 εικόνα χειρότερη του πρώτου εξάμηνου του 2013!

ΠΗΓΗ

του Χρήστου   Παναγιωτόπουλου*

Επιστροφή στον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Να κάνουμε μποϊκοτάζ και να μην ψωνίζουμε στα καταστήματα που ανοίγουν την Κυριακή / Δεν μας λείπουν οι ημέρες και οι ώρες για να ψωνίσουμε αλλά τα ευρώ που δεν έχουμε.

ΚΛΕΙΣΤΑ ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ
την Κυριακή 3 Αυγούστου 2014 στο Βύρωνα

Μια δυσάρεστη εικόνα αντίκρισαν όσοι ήλπιζαν, επιθυμούσαν να είναι τα καταστήματα ανοικτά την Κυριακή. Σχεδόν κανένα κατάστημα δεν άνοιξε με εξαίρεση τα καφέ, ορισμένους φούρνους που είναι σε κεντρικά σημεία της πόλης. Ακόμη και καταστήματα που είχαν παραμείνει ανοιχτά τις προηγούμενες Κυριακές, ανταποκρινόμενοι οι ιδιοκτήτες τους στο κάλεσμα της συγκυβέρνησης και ελπίζοντας ότι θα υπάρχει εμπορική κίνηση εκμεταλλευόμενοι το κλειστό κατάστημα της διπλανής πόρτας, όπως Σούπερ Μάρκετ Βασιλόπουλος, Βερόπουλος, HONDO CENTER, Κωτσόβολος και ορισμένα μικρά εμπορικά, αυτή την Κυριακή δεν άνοιξαν.
Η ίδια εικόνα με αυτή της Χρ. Σμύρνης, της Κύπρου της ΑΓ. Σοφίας και στη Φρύνης, στη Χρεμωνίδου, στη Νικηφορίδη, παντού. Δεν είναι μόνο η ιδιαιτερότητα της περιόδου του Αυγούστου, όπου ο κόσμος σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει φύγει. Κυρίως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι και αυτοί που άνοιξαν τα καταστήματα τους τις προηγούμενες Κυριακές είδαν να μην ανεβαίνει όσο περίμεναν ο τζίρος τους. Αρκετοί από τους καταστηματάρχες που βιάστηκαν να ανοίξουν τα καταστήματα τους είδαν τα έξοδα τους να είναι περισσότερα από τα έσοδα της ημέρας. Φυσικά δεν έλειπαν και αυτοί οι πολίτες – πελάτες που βγήκαν για να δουν τις βιτρίνες, όμως λίγοι ήταν τελικά αυτοί που αγόραζαν. Δεν λείπουν και αυτοί οι πολίτες που με τη συμπεριφορά τους αφού πηγαίνουν να ψωνίσουν συμβάλουν να καταργηθεί η κυριακάτικη αργία και να γυρίσουμε δεκαετίες πίσω. Δεν δικαιολογείται η συμπεριφορά ενός εργαζομένου, συνταξιούχου που πηγαίνει για ψώνια την Κυριακή στο Σούπερ Μάρκετ, στο εμπορικό ή στο HOΝDO γιατί με τη συμπεριφορά του αυτή συντάσσεται με τους γύπες της καπιταλιστικής ελεύθερης αγοράς και το πολιτικό προσωπικό τους, όπου θέλουν να επιβάλουν την απελευθέρωση της λειτουργίας των επιχειρήσεων την ημέρα της Κυριακής και να καταργήσουν το δικαίωμα της κυριακάτικης αργίας. Εάν επιβληθεί η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και η απελευθέρωση της αγοράς, αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμπαρασύρει και άλλους κλάδους να εργάζονται την Κυριακή και με αυτό το τρόπο η κατάκτηση της πενθήμερης και της εξαήμερης εργασίας θα πάει περίπατο.
Οι ώρες που λειτουργούν τα καταστήματα είναι υπεραρκετές για να μπορεί όποιος θέλει να προγραμματίσει τις αγορές του. Η αγορά μαστίζεται από την κρίση και πολλά μαγαζιά κλείνουν γιατί ο κόσμος δεν έχει χρήματα για να κινηθεί, να ψωνίσει όχι γιατί δεν φτάνουν οι ώρες και οι ημέρες. Σε μια περίοδο κρίσης όπως η σημερινή η υποκατανάλωση οφείλεται στην έλλειψη χρημάτων από τους πολλούς και όχι στις ώρες λειτουργίας των καταστημάτων.
Στο κέντρο της Αθήνας για άλλη μια Κυριακή οι συλλογικότητες εργαζομένων που διαμαρτύρονται για το άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή προχώρησαν σε μια νέα κυριακάτικη συγκέντρωση-παρέμβαση (όπως και όλες τις άλλες Κυριακές που ανοίγουν τα μαγαζιά) με μικροφωνική παρέμβαση αντιπληροφόρησης και διαμαρτυρίας στην Ερμού. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης κρατούσαν πανό και μοίραζαν κείμενα στους διερχόμενους με συνθήματα «ούτε 52, ούτε και επτά, καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοικτά» και «ποτέ δουλειά την Κυριακή: Δεν δουλεύουμε – Δεν ψωνίζουμε». Ενώ ταυτόχρονα από την ηχητική εγκατάσταση στα γραφεία της ΟΛΜΕ  ακούγονταν τραγούδια και διαβάζονταν το σχετικά κείμενα του Συντονιστικού δράσης και της συλλογικότητας “Εργαζόμενοι/ες από τον κλάδο του εμπορίου”, απαιτώντας να μην ανοίγουν τα καταστήματα την Κυριακή.
Οι εργαζόμενοι στο εμπόριο είναι διπλά χαμένοι. Όχι μόνο για την υπερεκμετάλλευση που υφίστανται αφού καταπατάται η εργατική νομοθεσία και πολλοί εργοδότες δεν πληρώνουν προσαυξημένο το μεροκάματο της Κυριακής ,αλλά και γιατί τους στερούν το δικαίωμα στην ξεκούραση, στην ελευθερία να ορίζει τη ζωή του έστω μια μέρα την εβδομάδα όπως ο ίδιος θέλει, στην οικογενειακή και κοινωνική συνοχή και στην αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα.
Το αίτημα των εργαζομένων για την καθιέρωση της αργίας της Κυριακής άρχισε να προωθείται κατά τα τέλη του 19ου αιώνα.
Την 25η Απριλίου 1899 έγιναν στην Αθήνα δυο συγκεντρώσεις: των εργατών στο Δημαρχείο και των εμποροϋπαλλήλων στην αίθουσα του συλλόγου τους. Στην πρώτη συντάχτηκε ψήφισμα υπέρ της «Κυριακής αργίας», το οποίο την επόμενη ημέρα επιτροπή εργατών το επέδωσε στον τότε πρωθυπουργό και υπουργό των Εσωτερικών Γ. Θεοτόκη. Στη δεύτερη μίλησε στους συγκεντρωμένους ο τμηματάρχης της Δημόσιας Οικονομίας του υπουργείου Εσωτερικών Ηλίας Λιακόπουλος τόσο για την ανάγκη καθιέρωσης της αργίας της Κυριακής όσο και για τις νομοθετικές ρυθμίσεις που είχαν γίνει για το ζήτημα αυτό στα άλλα κράτη (Αγγλία, Ελβετία, Νορβηγία κ. ά). Ο ομιλητής τόνισε ότι η σχόλη της Κυριακής ήταν αναγκαία για διάφορους λόγους. Την επέβαλλαν:
1.Λόγοι υγείας, διά την ανάπαυσιν των νεύρων και του σώματος,
2.Λόγοι πνευματικής αναπτύξεως διά της μελέτης και των ακροαμάτων,
3.Λόγοι ψυχικής βελτιώσεως διά της εκπληρώσεως των θρησκευτικών καθηκόντων,
4.Λόγοι κοινωνικής μορφώσεως διά της αναπτύξεως κοινωνικών σχέσεων,
5.Λόγοι οικογενειακής ανάγκης,
6.Λόγοι εξανθρωπισμού, «διότι η αέναος εργασία φέρει την ιδέα του ανδραπόδου»,
7.Χάριν αυτής της προαγωγής του επαγγέλματος, διότι ο ζήλος προς εργασία μετά την αργία θα είναι μεγαλύτερος.
(εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, φύλλο της 27ης Απριλίου 1899)
Πάνε 104 χρόνια από τότε που άρχισε να εφαρμόζεται στην Ελλάδα η κυριακάτικη αργία. Η κυβέρνηση Κυριακούλη Μαυρομιχάλη ψήφισε ειδικό νόμο για την καθιέρωση της Κυριακής ως αργίας , ο οποίος δημοσιεύθηκε στα τέλη Δεκεμβρίου 1909 και άρχισε να εφαρμόζεται την πρώτη Κυριακή του νέου χρόνου, στις 4 Ιανουαρίου 1910. Η καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας έναν αιώνα πριν, ήταν το πρώτο μέτρο εργατικής νομοθεσίας που ψηφίστηκε στην Ελλάδα. Εκείνη τη χρονιά μάλιστα εφαρμόσθηκε – για πρώτη φορά – και ο θεσμός των εφημερευόντων φαρμακείων, ενώ το πρόστιμο για όσους θα άνοιγαν τις επιχειρήσεις ανερχόταν σε 500 δραχμές, ενώ για τους ενδεείς κράτηση μέχρι 30 ημέρες. Από την εφαρμογή του νόμου εξαιρέθηκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι έπρεπε να εργαστούν κανονικά!
Το ζήτημα της κυριακάτικης αργίας το έθεταν επί τάπητος κυρίως οι εργατικές διεκδικήσεις –οι οποίες αποτελούσαν συνήθως και την κινητήρια δύναμη πίσω από τις συμφωνίες μεταξύ των εργοδοτών τους. Και ο εμπορικός σύλλογος της εποχής έθετε τέτοιο αίτημα. Στην Αθήνα η διαμάχη επικεντρώθηκε ιδίως στα «εμπορικά» καταστήματα (ένδυσης, υπόδησης κλπ) των κεντρικών δρόμων, με σημαντικότερες κινητοποιήσεις αυτές του 1890, 1891 (απεργία) και 1896, καθώς και στους τυπογράφους (1882 και 1909-1910), στους ζαχαροπλάστες (1896 και 1899), στους κουρείς (1894, 1902 και 1903), στους αρτοποιούς (1879, 1904-1905 κ.ε.) και λίγο πριν το 1909 στα παντοπωλεία. Δεν θα πρέπει να παραβλέψει κανείς ότι η τήρηση της αργίας με βάση τις χριστιανικές επιταγές παρέμενε ζωντανή ως πρακτική σε πολλούς βιοτεχνικούς κλάδους και σε εργοστάσια, σε γενικές γραμμές όμως είχε ατονήσει κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα στην Ελλάδα. Σε επιμέρους πόλεις και κλάδους επιτυγχάνονταν συχνά λιγότερο ή περισσότερο βραχύβιες συναινέσεις για το κλείσιμο των καταστημάτων τις Κυριακές, αρκούσε όμως η πεισματική άρνηση ελάχιστων επαγγελματιών να συμμετάσχουν στο κλείσιμο για να ναυαγήσουν οι σχετικές προσπάθειες. Στις αρχές του 20ού αιώνα  είχε γίνει πια συνείδηση ότι δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μια μόνιμη «συνεννόηση κυρίων» και απαιτούνταν νομοθετική ρύθμιση. Η εφημερίδα “ΣΚΡΙΠ” στις 4 Ιανουαρίου 1910, με ειρωνική διάθεση, έλεγε:
Σήμερα, 104 χρόνια μετά η συγκυβέρνηση στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων θέλει πάση θυσία να ανοίξει τα μαγαζιά για να λειτουργήσει, λέει, ο ανταγωνισμός! Οι εργαζόμενοι αντιδρούν, αφού βλέπουν τις εργασιακές σχέσεις να κατεδαφίζονται και το κοινωνικό κράτος να καταρρέει… Δικαιολογημένα φοβούνται όχι μόνο για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, αλλά και για την κατάργηση του πενθήμερου.
Είναι στο χέρι της κοινωνίας, των συνδικάτων και των ενεργών πολιτών, να αντιδράσει και να μην επιτρέψει να επιβληθεί μια εργασιακή και κοινωνική ζούγκλα. Είναι στο χέρι μας να κάνουμε μποϊκοτάζ στα καταστήματα που ανοίγουν την Κυριακή και να μην ψωνίζουμε.
Όλοι μαζί μπορούμε να τους ανατρέψουμε να μην επιτρέψουμε να μας γυρίσουν στον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα.

*ο Χρήστος   Παναγιωτόπουλος είναι Πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Βύρωνα

Ανακοίνωση της Κλαδικής ένωσης Εκπαίδευσης της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε για τις δηλώσεις του Υπουργείο Παιδείας περί διαγραφών

Βρισκόμαστε στα μέσα Αυγούστου, δηλαδή μέσα ακόμη στην καρδιά του καλοκαιριού κατά την οποία ολοκληρώθηκαν εν είδει τιμωρίας και οι τελευταίες διαλέξεις/εξεταστικές στα ιδρύματα, στα οποία οι φοιτητές/τριες και οι εργαζόμενοι/ες είχαν το θράσος να αγωνιστούν και να απεργήσουν. Είμαστε, βέβαια και αρκετό καιρό μετά το εσωκυβερνητικό καβγαδάκι Μητσοτάκη-Λοβέρδου για το ποιος θα απολύσει τους περισσότερους, αλλά μόνο λίγες μέρες μετά τις δηλώσεις του δεύτερου και τις αντίστοιχες ανακοινώσεις από το Υπουργείο Παιδείας εν όψει της έναρξης της εκπαιδευτικής σεζόν.

Στις δηλώσεις του μιλάει με πόνο, λέει πως δεν του πάει η καρδιά να κάνει ΑΣΕΠ για να προσλάβει μόνο 300 άτομα και πως έδωσε περιθώρια στους αιώνιους με τις διπλές εξεταστικές να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Διαβεβαίωσε, επίσης, ότι οι διαγραφές αφορούν μόνο τους «λιμνάζοντες» φοιτητές και ότι αυτή θα είναι η πρώτη και τελευταία φορά που η διαδικασία κινείται απ” το υπουργείο. Παραμένει πολύ ασαφές ποιοι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, αλλά όντας σε «σε συνεργασία με τα Συντονιστικά τους Όργανα» υποψιαζόμαστε ότι αυτό εν τέλει θα αποφασιστεί από το Συμβούλιο Διοίκησης κάθε σχολής, το οποίο θυμίζουμε ότι συγκροτήθηκε με βάση τον νόμο Αρβανιτοπούλου και αποτελείται από εξωπανεπιστημιακούς μανατζερ που εδώ και περίπου 2 χρόνια συνεδριάζουν σε απόλυτη μυστικότητα σε όλα τα ιδρύματα.

Την στιγμή που ακόμη και οι πρυτάνεις έχουν ευθυγραμμιστεί με αυτό που φωνάζει για χρόνια το φοιτητικό κίνημα, ότι οι αιώνιοι φοιτητές δεν κοστίζουν τίποτα, αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά; Στην σύντομη ανακοίνωση του Υπουργείου αναφέρεται χαρακτηριστικά πως στόχος είναι «η αποκατάσταση της έννοιας του κύκλου σπουδών, καθώς και η αποφυγή μιας σειράς γραφειοκρατικών προβλημάτων αλλά και η αλλοίωση των στοιχείων που σχετίζονται με το φοιτητικό δυναμικό των πανεπιστημίων και των Τ.Ε.Ι.». Τι σημαίνει αυτό; Καταρχάς, ότι επιβάλλεται η εντατικοποίηση και το εξοντωτικό ν+2, το οποίο σφίγγει τον κλοιό της πίεσης γύρω από όλους φοιτητές και δείχνει την λαιμητόμο σε όποιον αναγκάζεται να δουλεύει παράλληλα ή δεν μπορεί να παρακολουθήσει τέτοιους ρυθμούς σπουδών. Είναι εξίσου σαφές, πως απομακρυνόμαστε ακόμη περισσότερο από οποιαδήποτε ελευθεριακή οπτική για την παιδεία και τείνουμε σε μια εκπαιδευτική διαδικασία η οποία θα δομείται και θα κρίνεται αποκλειστικά με όρους επιχειρηματικής αποδοτικότητας με φοιτητές που θα διαμορφώνονται στο μοντέλο του εξειδικευμένου πειθήνιου εργαζόμενου. Κατά δεύτερον, τα «γραφειοκρατικά προβλήματα» και η «αλλοίωση των στοιχείων», αφήνουν ξεκάθαρα να εννοηθεί πως οι διαγραφές αποσκοπούν και στην μείωση της χρηματοδότησης, η οποία γίνεται με το κεφάλι.

Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι θα γίνει τον Σεπτέμβρη και αυτό απευθύνεται προς δύο πλευρές. Από τη μία προς το υπουργείο και την κυβέρνηση, που εμφανίζονται με την σιγουριά του Ναπολέοντα για την εφαρμογή όσων αναγγέλλουν, για να τους θυμίσει ότι παραμονεύουν και τα Βατερλώ. Από την άλλη, προς όλους εκείνους που περιμένουν οι κινητοποιήσεις να πέσουν απ” τον ουράνο. Σε όλους αυτούς απαντάμε πως το μόνο πράγμα που θα πέσει απ” τον ουρανό το φθινόπωρο είναι η βροχή.

Για όλα τα άλλα οφείλουμε να φροντίσουμε από μόνοι μας: δημιουργώντας ελευθεριακά σχήματα στους συλλόγους μας και θέτοντας τα σε κατάσταση μάχης, προετοιμάζοντας τις γενικές συνελεύσεις και τις καταλήψεις διαρκείας στο πλάι των εργαζομένων, συντονίζοντας από τα κάτω τον αγώνα μας σε όλες τις σχολές.

-ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ-ΑΠΟΛΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΑΕΙ-ΤΕΙ
-ΚΟΙΝΕΣ ΔΟΜΕΣ ΑΓΩΝΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ-ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ
-ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΑΖΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ