-Ενημέρωση για τα τελευταία γεγονότα στην Τουρκία (Η εξέγερση στο Gezi park, Η δολοφονία του Berkin Elvan, Η εκατόμβηστο ορυχείο Soma, Οι κινητοποιήσεις, οι κρατικές δολοφονίες διαδηλωτών και οι ένοπλες δράσεις που ακολούθησαν)
-Οι διώξεις στην Ελλάδα των αγωνιστών από την Τουρκία.
-Ενημέρωση συντρόφων για την συμμετοχή του Κ*ΒΟΞ στην διεθνής συνάντηση “Eyup Bas” στην Ισταμπουλ στα μέσα Απρίλη.
Θα ακολουθήσει συζήτηση για κοινές δράσεις αλληλεγγύης
Βραζιλία. Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου 2014 Γρασίδι, Bussines και αίμα
“Θέλουμε φαγητό και όχι ποδόσφαιρο” (σύνθημα σε τοίχο)
Από τις αρχές του Ιούνη, στη χώρα της Σάμπα, του καρναβαλιού, του ποδοσφαίρου αλλά κυρίως της φτώχειας, έχει ξεσπάσει μια μεγαλειώδης εξέγερση από χιλιάδες Βραζιλιάνους, εναντίον του Μουντιάλ που φέτος το καλοκαίρι θα διοργανωθεί εκεί. Με κύρια συνθήματα “θέλουμε, φαγητό, στέγη, εκπαίδευση και υγεία αντί για γήπεδα και μπάλα”, οι αγωνιζόμενοι πληβείοι των φαβέλας, οι ανέστιοι και οι ιθαγενείς που ξεριζώνονται από τη γη τους – προκειμένου να χτιστούν φαραωνικά γήπεδα ποδοσφαίρου – έχουν εξεγερθεί και με καθημερινές σχεδόν συγκρούσεις με τη πιο διεφθαρμένη αστυνομία του πλανήτη, μάχονται για την αξιοπρέπειά τους και το δικαίωμα στη ζωή ενάντια στη συνεχιζόμενη εξαθλίωση τους.
Στις κεντρικές πόλεις της αχανούς χώρας, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώνουν και επιτίθενται σε καπιταλιστικά κτήρια, τράπεζες και τις αστυνομικές ορδές. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές έβγήκαν στους δρόμους των 16 μεγαλύτερων πόλεων της χώρας. Μόνο στο Ρίο ντε Τζανέιρο, οι διαδηλωτές ξεπέρασαν τις 300.000. Στο Ρίο, στην Μπραζίλια και στο Σάο Πάολο οι διαδηλωτές πολιόρκησαν τα τοπικά κοινοβούλια ανεβαίνοντας στις ταράτσες και προσπάθησαν να εισβάλλουν από τα παράθυρα. Πυρπόλησαν τράπεζες και αναποδογύρισαν αυτοκίνητα. Η απάντηση από το κράτος η γνωστή συνταγή: χημικά και πλαστικές σφαίρες από τις ειδικές δυνάμεις της στρατιωτικής αστυνομίας. Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν αρχικά για την αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς και τις υπέρογκες δημόσιες δαπάνες για την οργάνωση του Μουντιάλ 2014. Ειδικές δυνάμεις της στρατιωτικής αστυνομίας διέλυσαν το πλήθος κάνοντας χρήση δακρυγόνων και σφαιρών από καουτσούκ και προχώρησαν σε μεγάλο αριθμό συλλήψεων. Οι διαδηλώσεις είναι οι μεγαλύτερες που έχει γνωρίσει η χώρα μετά το 1992, όταν ξέσπασε κύμα λαϊκής οργής κατά της διαφθοράς της κυβέρνησης του τότε προέδρου Φερνάντο Κολόρ ντε Μέλο, ο οποίος παραιτήθηκε κατά τη διάρκεια της πολιτικής του δίκης στη Γερουσία. Οι διαδηλωτές οργανώθηκαν μέσω των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, στην πλειονότητα νέοι, κατέβηκαν στους δρόμους. Πρόκειται για νέους κυρίως που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του στα πολιτικά κόμματα. Φυσικά πρωταρχικό ρόλο στις συγκρούσεις παίζει το Αναρχικό μαύρο μπλόκ.
Βραζιλιάνοι: «Μην έρθετε για το Μουντιάλ»
Οι πολιτικοί με τις παχυλές αμοιβές, που δίνουν δουλειές και τζάμπα ταξίδια στους συγγενείς τους, βρέθηκαν από την αρχή στο στόχαστρο. Η κοινωνική ανισότητα και το τεράστιο κόστος της διοργάνωσης του Μουντιάλ και των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ανάμεσα στα βασικά ζητήματα που θέτουν οι διαδηλωτές, μαζί με τη διαφθορά, το έγκλημα και την αστυνομική βία. Στο επίκεντρο των διαδηλώσεων τοποθετήθηκε και ο πρόσφατος αγώνας της Εθνικής Βραζιλίας με αυτή του Μεξικό. Το γήπεδο μετατράπηκε σε μια οργισμένη “κραυγή” αφού για τα περίπου 12 δισ. δολάρια που εκτιμάται ότι θα διατεθούν μόνο για το Μουντιάλ του 2014, όταν την ίδια στιγμή υπάρχουν μεγάλες «τρύπες» στις κοινωνικές δαπάνες, η κοινωνική ανισότητα εντείνεται και σχεδόν 50 εκατ. Βραζιλιάνοι ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.
Αναμφίβολα το ποδόσφαιρο έχει χαρίσει πολλές όμορφες στιγμές στους Βραζιλιάνους, δίνοντάς τους την ευκαιρία να πανηγυρίσουν τις επιτυχίες των ομάδων τους και πάνω από όλα της εθνικής τους. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς κατεβαίνουν στους δρόμους και τα στάδια για να διαμαρτυρηθούν και να συγκρουστούν. Κι αυτό είναι κάτι που δεν αρέσει σε πολλούς, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται και ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (FIFA), Γιόζεφ Μπλάτερ, ο οποίος βλέπει να απειλείται μια επιχείρηση με τζίρο εκατοντάδων εκατομμυρίων, που υπόσχεται πολλά κέρδη. «Η Βραζιλία μας ζήτησε αυτό το Μουντιάλ. Δεν την υποχρεώσαμε να το αναλάβει. Ηξεραν ότι, προκειμένου να το διοργανώσουν, θα έπρεπε να κατασκευαστούν στάδια», δήλωσε ο Μπλάτερ, ζητώντας ουσιαστικά τον τερματισμό των διαδηλώσεων με κάθε μέσο. Ο Αυτοκράτορας του επαγγελματικού παγκόσμιου ποδοσφαίρου μπορεί να βλέπει τα υπέρογκα κέρδη να απειλούνται από την εξέγερση του Βραζιλιάνικου λαού, το ποδόσφαιρο όμως δεν μπορεί να αποσιωπήσει την τεράστια ανάπτυξη του κεφαλαίου στα χέρια λίγων, τις αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης και στις τιμές των ΜΜΜ και γενικότερα τη φτώχεια που απλώνεται στις φτωχογειτονιές της Βραζιλίας.
Εκτός από τον Μπλάτερ, ένας ακόμη δούλος του χρήματος και κάποτε ποδοσφαιρικό ίνδαλμα, ο αποκαλούμενος σήμερα “κύριος master card” Πελέ, κάλεσε τους χιλιάδες διαδηλωτές να φύγουν από τους δρόμους και να αφοσιωθούν στο ποδόσφαιρο. Σε μια σύντομη τηλεοπτική του εμφάνιση στο δίκτυο O Globo TV, ο Πελέ δήλωσε: «Ας ξεχάσουμε όλη αυτή την αναταραχή που συμβαίνει στη Βραζιλία, όλες αυτές τις διαδηλώσεις και ας θυμηθούμε ότι η εθνική μας ομάδα είναι η χώρα μας και το αίμα μας». Αυτές οι δηλώσεις εξόργισαν τους Βραζιλιάνους με αποτέλεσμα να τον χλευάσουν χωρίς… έλεος στα social media. Αντίθετα ένας άλλος μεγάλος Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής (που έχει περάσει και από τα ελληνικά γήπεδα) ο Ριβάλντο τάχθηκε στο πλευρό των Βραζιλιάνων διαδηλωτών και ενάντια στη σπατάλη του Παγκοσμίου Κυπέλλου: «Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν ελλείψεις σε νοσοκομεία και σχολεία και να ξοδεύονται τόσα εκατομμύρια για να φιλοξενήσουμε το Μουντιάλ. Εχει δίκιο ο κόσμος που διαμαρτύρεται για την κοινωνική αδικία», τόνισε ο 41χρονος Βραζιλιάνος που όπως θύμισε, έχει ακόμα έναν λόγο να θυμώνει: «Ακόμα υποφέρω όταν σκέφτομαι πως ο πατέρας μου πέθανε, επειδή δεν υπήρξε έγκαιρη διακομιδή στο νοσοκομείο, επειδή δεν υπήρχαν ασθενοφόρα. Ας δίναν αυτά τα χρήματα για το λαό!»
Το Μουντιάλ εξαθλιώνει από όπου περνά
Έχουν περάσει μόνο τέσσερα χρόνια από το προηγούμενο μουντιάλ που διοργανώθηκε στη Νότια Αφρική, ένα μουντιάλ που βάφτηκε στο αίμα από τους εκατοντάδες θανάτους εργατών που έχτιζαν τα ποδοσφαιρικά στάδια, τις δολοφονίες απεργών από την Νοτιοαφρικανική αστυνομία στις διαδηλώσεις στις οποίες απαιτούσαν τα δεδουλευμένα τους και η εξαθλίωση συνεχίζει να υπάρχει σε κάθε χώρα που αναλαμβάνει τη μεγαλύτερη εμπορικά αθλητική διοργάνωση του πλανήτη.
Το 2022 το Εμιράτο του Κατάρ έχει αναλάβει το επόμενο μουντιάλ (πληρώνοντας και λαδώνοντας αδρά στελέχη της FIFA) και ήδη οι επιπτώσεις στους φτωχοδιάβολους έχουν αρχίσει να υφίστανται. Στις 4/10/13 διαδήλωση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε έξω από τα γραφεία όπου διενεργείται το συμβούλιο της FIFA στη Ζυρίχη, με τους διαδηλωτές να διαμαρτύρονται για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας των μεταναστών στο Κατάρ ενόψει του Μουντιάλ του 2022. Οι διαδηλωτές κρατούσαν κάρτες που ανέφεραν: «Όχι στο Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς εργασιακά δικαιώματα» μαζί με ένα πανό που είχε το ίδιο μήνυμα. Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές μέσα από τις σελίδες της Άπατρις σχετικά με την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, τα τεράστια κέρδη που αυτό αποφέρει στους επιχειρηματίες που επενδύουν σε αυτό, καθώς και τη πλήρη χειραγώγηση του πλήθους μέσα από συνδέσμους-στρατούς προβατοποιημένων οπαδών. Το μήνυμα που μεταδίδουν οι χιλιάδες των εξεγερμένων Βραζιλιάνων είναι στο ίδιο πλαίσιο: “ Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, εξαθλιώνει, χειραγωγεί και κυρίως σκοτώνει”. Δεν ξεχνάμε ότι σε αυτό το πανηγύρι των πολυεθνικών θα λάβει μέρος και η Εθνική Ελλάδας, της υπερχρεωμένης χώρας, της οποίας οι πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων μπορεί να έχουν “Βραζιλιανοποιήσει” το λαό της, αλλά λεφτά για υπερατλαντικά ταξίδια και χλιδάτες διακοπές (με σαμπάνια, χαβιάρι, κόκα και μοντέλες) των κρατικοδίκαιων κηφήνων της συνεχίζουν να βρίσκονται και να υπάρχουν
Η βιτρίνα του θεάματος με το καρναβάλι της ανάπτυξης και την λατρεία του ποδοσφαίρου θα σπάσει από τους φτωχοδιάβολους που δεν έχουν ούτε τα βασικά για την επιβίωση τους στις αμέτρητες φτωχοσυνοικίες της χώρας.
Η αρχή έγινε. Ο πραγματικός αγώνας διεξάγεται στους δρόμους ενάντια σε θέαμα, κράτος και αστυνόμους.
Ένας navajo 3 Antifa
*Δημοσιεύτηκε στο φύλλο 24 (χειμώνας 2014) της εφημερίδας δρόμου Άπατρις
Γιατί ο κόσμος είναι όλο και πιο πεινασμένος; Επειδή οι μικροί αγρότες χάνουν την πρόσβαση στις γεωργικές εκτάσεις. Σύμφωνα με την GRAIN, διεθνή μη κερδοσκοπική οργάνωση για την υποστήριξη των μικρών αγροτών, οι μικροί γεωργοί συνήθιζαν να παράγουν το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων, ωστόσο, πλέον κατέχουν μόλις το 25% της γεωργικής γης. Τα εταιρικά και εμπορικά καλλιεργήσιμα εδάφη, οι μεγάλες επιχειρήσεις βιοκαυσίμων και οι κερδοσκόποι εκτοπίζουν τους μικρούς γεωργούς από τη γη τους.
«Οι μικροί γεωργοί χάνουν της γη τους με αυξανόμενους ρυθμούς. Πρόκειται για μια αγροτική αντι-μεταρρύθμιση» εξηγεί ο Henk Hobbelink, συντονιστής της GRAIN. «Η συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών που ασχολούνται με την αγροτική παραγωγή κατέχουν σήμερα λιγότερα από δυο εκτάρια γης για τις καλλιέργειες τους και το μερίδιο αυτό συρρικνώνεται συνεχώς» τονίζει μιλώντας στο IPS. «Αν δεν γίνει κάτι δραστικό για να αντιστραφεί αυτή η τάση, ο κόσμος θα χάσει κάθε ικανότητα να θρέφει τον εαυτό του».
Η έκθεση της GRAIN «Hungry for Land» («Πεινασμένοι για Γη») περιλαμβάνει νέα στοιχεία που δείχνουν ότι οι μικρές καλλιέργειες καταλαμβάνουν λιγότερο από το 25% της καλλιεργήσιμης γης παγκοσμίως και μόλις το 17% αν εξαιρεθούν οι αντίστοιχες εκτάσεις σε Ινδία και Κίνα. Παρ’ όλα αυτά οι μικροκαλλιεργητές εξακολουθούν να παρέχουν το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής τροφίμων καθώς είναι πολύ πιο παραγωγικοί από τους μεγάλους εταιρικούς συνεταιρισμούς.
Σύμφωνα με τις καταγραφές της έκθεσης αν όλοι οι εκμεταλλευτές γης στην Κεντρική Αμερική έφταναν σε παραγωγικότητα τους μικροκαλλιεργητές η περιοχή θα παρήγαγε τρεις φορές περισσότερο φαγητό.
«Κάθε μέρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με απέλαση από τη γη μας. Είναι κάτι που γίνεται συστηματικά» δηλώνει η Μαρίνα Ντος Σάντος, μέλος του Εθνικού Συντονισμού του Κινήματος των Ακτημόνων της Βραζιλίας. «Θέλουμε γη για να ζούμε και να παράγουμε. Αυτό είναι το δικαίωμά μας και το διεκδικούμε ενάντια στην αρπαγή της γης από τις μεγάλες εταιρείες που το μόνο που επιδιώκουν είναι η κερδοσκοπία».
Το 2014 είναι το Παγκόσμιο Έτος της Αγροτικής Οικογένειας και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών για τη Διατροφή και τη Γεωργία (FAO) καθώς και πολλοί ειδικοί αναγνώρισαν τη σημασία των μικρών γεωργικών επιχειρήσεων για τη σίτιση του κόσμου. Ωστόσο, υπερεκτιμούν την έκταση που καλλιεργείται από μικροκαλλιεργητές.
«Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου όταν ο FAO ανακοίνωσε ότι οι μικροκαλλιεργητές διαχειρίζονται το 70% του συνόλου των γεωργικών εκτάσεων. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εμπειρία της GRAIN, δήλωσε ο Hobbelink.
Οι ερευνητές της οργάνωσης έψαξαν μέσα σε βουνά δεδομένων σε όλες της χώρες καθώς και τις ίδιες τις στατιστικές του FAO αναζητώντας τους ιδιοκτήτες των γεωργικών εκτάσεων. Σε αρκετές χώρες είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς το ιδιοκτησιακό καθεστώς των αγροτικών εκτάσεων ενώ υπάρχουν και διαφορετικοί ορισμού για το πως προσδιορίζεται μια μικρή φάρμα ή ένα οικογενειακό αγρόκτημα. Μερικά γιγαντιαία εταιρικά αγροκτήματα θεωρούνται οικογενειακές επιχειρήσεις.
«Η έκθεσή μας περιγράφει πώς κάναμε την ανάλυσή μας. Ελέγξαμε τα ευρήματά μας από διαφορετικές πηγές και τα δικά μας αποτελέσματα είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από τον αριθμό που δίνει ο FAO, τονίζει Hobbelink.
«Πρόκειται για μια σημαντική έκθεση και καταλήγει σε αντίστοιχα συμπεράσματα με τη δική μας έρευνα» τονίζει ο Frederic Mousseau, διευθυντής της Oakland Institute, ένα think tank με έδρα τις ΗΠΑ που ασχολείται με θέματα γης διεθνώς. «Οι μικροί καλλιεργητές μπορούν να τροφοδοτήσουν τα μελλοντικά εννέα δισεκατομμύρια ανθρώπων στον πλανήτη εάν έχουν τη γη» σημειώνει ο Mousseau στο IPS.
«Το σημερινό παγκόσμιο σύστημα τροφίμων έχει συσταθεί για να παρέχει καύσιμα και τρόφιμα για τις δυτικές αγορές. Όχι για να ταΐζει τους ανθρώπους» σημειώνει.
Η Ζιμπάμπουε είχε επικριθεί σκληρά από τη διεθνή κοινότητα για την ανακατανομή της γης στους μικροκαλλιεργητές το 2000. Τώρα παράγει πάνω από το 90% των τροφίμων που χρειάζεται η χώρα σε σύγκριση με το 60% – 70% που παρήγαγε πριν από το 2000. «Οι περισσότερες γυναίκες κατέχουν πλέον τη γη τους κάτι που είναι κλειδί για την επισιτιστική κυριαρχία» τονίζει η Elizabeth Mpofu, γενική συντονίστρια της οργάνωσης La Via Campesina.
«Από τη στιγμή που ξέσπασε η επισιτιστική κρίση του 2008 – 2009 από τη Wall Street έως τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα υπήρξε μια βιασύνη να αγοραστούν χωράφια σε όλο τον κόσμο» εξηγεί ο Mousseau. Υπολογίζεται ότι περίπου 250 εκ. εκτάρια στις αναπτυσσόμενες χώρας κατέληξαν στα χέρια εταιρειών μεταξύ του 2000 και του 2011. Το ίδιο συνέβη στις ΗΠΑ.
Σε πολλές περιοχές του κόσμου η τιμή της γης ανέβηκε κατακόρυφα ωθώντας πολλούς αγρότες να την εγκαταλείψουν. «Στις ΗΠΑ το μεγαλύτερο ποσοστό εκτάσεων ανήκει σε εταιρικά συγκροτήματα που προσλαμβάνουν εργάτες και όχι αγρότες» σημειώνει ο Mousseau.
Οι επενδυτές βλέπουν τη γη ως μια ασφαλή επένδυση ειδικά στις ΗΠΑ που δίνονται μεγάλες επιδοτήσεις στις καλλιέργειες. Ως αποτέλεσμα ένα κεφάλαιο περίπου 10 δισ. δολαρίων είναι έτοιμο να επενδυθεί στην αγορά γης, σύμφωνα με την έκθεση του Oakland Institute«Down on the Farm» («Κάτω στα χωράφια»). Επιπλέον τονίζεται ότι κατά τα επόμενα 20 χρόνια, περίπου 400 εκ. στρέμματα ή περίπου το ήμισυ του συνόλου των γεωργικών εκτάσεων των ΗΠΑ, θα αλλάξουν χέρια όταν η σημερινή γενιά θα αρχίσει να συνταξιοδοτείται. «Οι επενδυτές περιμένουν ανυπόμονα να αγοράσουν» καταλήγει η έκθεση.
Σύμφωνα με τον Mousseau αυτά θα είναι άσχημα νέα για την παραγωγή τροφίμων, τη γεωργία, το περιβάλλον και την οικονομία. «Οι ΗΠΑ αλλά και πολλές άλλες χώρες κάνουν προπαγάνδα ότι η εμπορική, μεγάλης κλίμακας γεωργία θα ταΐσει τον κόσμο, θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα συμβάλει στην ανάπτυξη της οικονομίας. Αντ’ αυτού οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να ευνοούν τους μικρούς αγρότες κι όχι τις εταιρείες».
«Τα στοιχεία πολλών μελετών δείχνουν ότι οι μικροί γεωργοί παράγουν περισσότερα τρόφιμα με πιο οικολογικό τρόπο που δεν βλάπτει το έδαφος και το νερό και με πολύ χαμηλότερες εκπομπές CO2» σημειώνει ο Hobbelink. «Οι μικροί γεωργοί δίνουν σε κάθε εκτάριο της πολύτιμης γης τους όλη την προσοχή και τη φροντίδα τους».
Ποινή φυλάκισης έως και 98 ετών αντιμετωπίζει «η κοπέλα με το κόκκινο φουλάρι» στην Τουρκία, κατά κόσμον Αϊσέ Ντενίζ Καρατζαγίλ, μεταξύ άλλων λόγω του χρώματος του φουλαριού.
Η 20χρονη νεαρή είχε συλληφθεί τον Σεπτέμβριο σε στάση λεωφορείου στο κέντρο της Αττάλειας, ενώ περίμενε την αδελφή της για να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Παρέμεινε υπό κράτηση τέσσερις μήνες, με τους εισαγγελείς να την κατηγορούν για σχέσεις με «παράνομες τρομοκρατικές οργανώσεις μαρξιστικού – λενινιστικού προσανατολισμού» εξαιτίας του κόκκινου φουλαριού που «υποδήλωνε τη σχέση της με τον σοσιαλισμό».
Το κατηγορητήριό της περιλαμβάνει συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, παραβίαση του νόμου περί συνάθροισης και αντίσταση κατά της αρχής.
Μαζί με τη νεαρή κοπέλα, κατηγορίες αντιμετωπίζουν τέσσερις διαδηλωτές, με την ποινή φυλάκισης που έχουν ζητήσει οι εισαγγελείς να κυμαίνεται από 11 έως 95 χρόνια κατά περίπτωση.
Μέσα στο σκοτάδι που καλύπτει την πόλη για χρόνια φτιαγμένο με περισσή υπομονή από πρωτεργάτες-μάγους του εθνικού κορμού και “άγιους παπάδες” φλογερών κηρυγμάτων, με ολυμπιακά όνειρα πράσινης ανάπτυξης της τρομερής και φοβερής πρωτεύουσας των Βαλκανίων, κεντημένο σε υπερλούξ αίθουσες γραφείων με επιμονή από θαμμένες μνήμες διωγμών, δολοφονιών και αποκλεισμών, υφασμένο από πανίσχυρους δράκους της πατριαρχίας και της κυριαρχίας του εμπορεύματος καλά φυλαγμένο από πρίγκηπες και πριγκήπισσες της αθλιότητας των καλλιτεχνικών κύκλων, από αφέντες της επισφάλειας, κι εκατό επίδοξους κατασκευαστές της υποθαλλάσσιας αρτηρίας
το παλιό εργοστάσιο της Υφανέτ φωτίζεται και παίρνει τη σκυτάλη από άλλες μικρότερες ή και μεγαλύτερες στιγμές αγώνων
2014
Περάσανε 10 χρόνια κι ακόμη συνεχίζει να εκπέμπει από τις γειτονιές της Τούμπας στις απεργίες και στις συγκρούσεις, στους αγώνες ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας
Επιμένουμε στα πρώτα μας ξόρκια,
Να ξαναεφεύρουμε την επανάσταση.
Να κάνουμε την αυτοοργάνωση λέξη επικίνδυνη
10 χρόνια προσπαθούμε η ιστορία αυτή να ψιθυρίζεται από τον ένα στην άλλη μέσα σ’ αυτήν την πόλη
19:00 Εκδήλωση-συζήτηση: “Κοινοί αγώνες ντόπιων & μεταναστών ενάντια στις επιθέσεις στην ΑΣΟΕΕ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών” με συμμετοχή από τη Συνέλευση Μεταναστών & Αλληλέγγυων ΑΣΟΕΕ
21:00 Συλλογική κουζίνα από μεταναστευτικές κοινότητες
ΤΡΙΤΗ 3/6
19:00 Εκδήλωση-συζήτηση: “καλωσορίσατε στο gentrification” αστικές πολιτικές εξευγενισμού και αντιστάσεις/ η περίπτωση της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων Μπάσταρδες με μνήμη reloaded
22:00 Meze Bar
TETAΡTH 4/6
21:00 Προβολή ντοκυμαντέρ “we were here” (2011) + “electro diamond night Μωβ Καφενείο
ΠΕΜΠΤΗ 5/6
19:00 Εκδήλωση-συζήτηση: Hiphop, φυλή και τάξη στην εξέγερση του L.A. το ’92
προβολη ντοκυμαντέρ “uprising: Hip hop & the L.A. Riots
+παρουσίαση μπροσούρας
+συζήτηση με την ομάδα σουαράπ
21:30 hip hop live
Local Guests / Δυστοπία / Javaspa / nosfi
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/6
16:00 τουρνουά pingpong
19:00 Εκδήλωση-συζήτηση: Κρίση, εξώσεις, πλειστηριασμοί. Οι αγώνες για το ζήτημα της στέγασης στην Ιταλία και η αντίσταση στην αναδιάρθρωση στις γειτονιές μας με συντρόφους του C.O.A. Transiti 28 (Μιλάνο) και την Ανοιχτή συνέλευση αγώνα κατοίκων Τούμπας
19:00 Εκδήλωση: ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ η πιο όμορφη πόλη. Η εξέγερση του πάρκου Γκεζί. Βιβλιοπαρουσίαση και συζήτηση με μέλη της ομάδας «Τα Κοινά Μας» (Müşterekler)
Ο καπιταλισμός, τουλάχιστον στη νεωτερική και σύγχρονη φάση του, είναι οργανωμένος ως θέαμα. Παράγει και εγκαθιστά έναν ορισμένο τρόπο επικοινωνίας και διάδοσης της πληροφορίας, ο οποίος γίνεται αναγκαίο οργανικό στοιχείο της λειτουργίας του και της αναπαραγωγής του. Τα σύγχρονα αστικά πολιτικά συστήματα, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε λεπτό χωρίς τον πολύπλευρα υποστηρικτικό ρόλο των ΜΜΕ. Κι αυτό όχι μόνο λόγω της προπαγάνδας-διαστρέβλωσης-απόκρυψης, αλλά και του ακόμη βαθύτερου (και πιο κρυμμένου) ρόλου τους στη νομιμοποίηση και αναπαραγωγή ενός ολόκληρου συστήματος αξιών και τρόπων ζωής, δίχως τα οποία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ο καπιταλισμός.
Συνηθίζουμε τελευταία, λόγω των εξελίξεων, να αναδεικνύουμε το ρόλο των ΜΜΕ στη νομιμοποίηση και διάδοση αντιδραστικών, ρατσιστικών και φασιστικών ιδεών, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και χωρίς την προσφυγή σε τέτοιους λόγους, τα ΜΜΕ νομιμοποιούν και διαδίδουν μαζικά τις βασικές αξίες και ορίζουσες της αστικής κοινωνίας, καθιστώντας τες αυτονόητες και άρα εκτός αναστοχασμού, όπως τον ανταγωνισμό ως φυσική κατάσταση του ανθρώπου, την ιερότητα της ιδιοκτησίας, την ανισότητα ως αναγκαία συνθήκη της λεγόμενης αξιοκρατίας, το ιδιωτικό κέρδος ως φυσικό και αναγκαίο αποτέλεσμα της οικονομικής δραστηριότητας, και πολλά άλλα.
Από την εποχή δε της ανάδυσης της μαζικής πολιτικής, τα ΜΜΕ έχουν λάβει μια καίρια καταστατική θέση εντός της έννοιας της “δημοκρατίας”, αφού σύμφωνα τουλάχιστον με τη φιλελεύθερη θέση η δημοκρατία για να λειτουργήσει απαιτεί την ελεύθερη και όσο πιο πλήρη ενημέρωση του πολίτη, και ταυτόχρονα τον υποτιθέμενο ανεξάρτητο έλεγχό της από τα ΜΜΕ. Το ίδιο το κοινοβουλευτικό παιχνίδι δεν θα μπορούσε να έχει τις διαστάσεις που έχει παρά μόνο ως θέαμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια και τα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων, ικανό να συγκινήσει και να συνεπάρει μαζικά στην “εθνική πολιτική ζωή”, με τους “ηρωϊσμούς” και τις “μεγάλες ιδέες” της αλλά και με τις ίντριγκες και τα παρασκήνιά της.
Όπως αναφέρει σε ένα βιβλίο του ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, είναι σαν να έχει αντιστραφεί το “πανοπτικόν” του Μπένθαμ, δηλ. η παρακολούθηση των πολλών από τους λίγους (όπως σε μια φυλακή), και να έχουμε περάσει σε μια κατάσταση όπου οι λίγοι (οι “διάσημοι”, οι “διακεκριμένοι”) παρακολουθούνται από τους πολλούς, διαρκώς εκτεθειμένοι στο άγρυπνο μάτι της δημοσιότητας. Ιδιαίτερα δε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, φαίνεται να γίνεται πράξη το “ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου”, αφού τα πάντα μπορούν να γίνουν αμέσως γνωστά σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο, οπουδήποτε κι αν συνέβησαν και όσο κρυφά κι αν οργανώθηκαν.
Έτσι, δίπλα στην παραδοσιακή διάσταση των ΜΜΕ ως “στυλοβάτη της δημοκρατίας” έχουμε πλέον και τη διάσταση της εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος “παγκόσμιας διαφάνειας”, που δίνει υποτίθεται για πρώτη φορά την ευκαιρία ενός μαζικού δημοκρατικού ελέγχου όχι μόνο της “εθνικής ζωής” αλλά και των παγκόσμιων υποθέσεων.
Όσους κλονισμούς κι αν έχει δεχθεί αυτή η αφήγηση, λόγω των αυξανόμενων αποκαλύψεων για τον συγκεντρωτικό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο των ΜΜΕ, παραμένει ωστόσο κυρίαρχη, ενώ τα ίδια τα ΜΜΕ παρά τη φθορά τους εξακολουθούν να ελέγχουν την καρδιά και το νου της τεράστιας πλειοψηφίας. Αυτό συμβαίνει γιατί έχει μεταλλαχθεί η ίδια η φύση των ιδιωτών καταναλωτών σε “θεαματικούς καταναλωτές”, δηλ. σε ανθρώπους συνηθισμένους να αποκτούν πρόσβαση στην καταναλωτική ζωή, και άρα και στην πολιτική ως καταναλωτικό θέαμα, με τη μεσολάβηση των ΜΜΕ.
Γιατί “θέαμα” δεν σημαίνει μόνο έλεγχο, καθοδήγηση και εμπορευματική αξιοποίηση της επικοινωνίας και της πληροφορίας, αλλά και έναν ορισμένο τρόπο τυποποίησης της πληροφορίας και της ενημέρωσης, και κυρίως ενοποίησής τους με τον πολιτισμό, την οικονομία και την πολιτική. Ακόμη και η πιο “αθώα” είδηση, αλλά ακόμη και η πιο “αθώα” διαφήμιση, εμπεριέχει και τα τρία αυτά στοιχεία: πολιτισμικές αξίες, οικονομικά συμφέροντα, πολιτικές στάσεις. Αυτό που διαφέρει κάθε φορά είναι η αναλογία τους. Το “θέαμα”, λοιπόν, δεν είναι ένα συγκεκριμένο προϊόν αλλά ο κώδικας μέσω του οποίου κωδικοποιούνται περιεχόμενα με τρόπο που να ξεφεύγουν από το στοχασμό και την κριτική. Γι’ αυτό άλλωστε ο κώδικας αυτός δίνει προνομιακή αξία και θέση στην εικόνα, που μπορεί να επιβάλλεται βίαια, καταιγιστικά και με λιγότερες αντιστάσεις…
Όλα αυτά, πέρα από το επίπεδο της αναγκαίας αποκάλυψης και καταγγελίας, θέτουν σοβαρά ερωτήματα για τον τύπο της πληροφόρησης-ενημέρωσης που αντιστοιχεί στα μέσα και τους σκοπούς του ανταγωνιστικού προς τον καπιταλισμό κινήματος.
Υπάρχουν δύο τουλάχιστον κεντρικές προσεγγίσεις (με πολλά παρακλάδια και συνδυασμούς μεταξύ τους): 1) να αναγκάσουμε τα κυρίαρχα ΜΜΕ να ασχοληθούν με “μας”, να πιέσουμε με διάφορους τρόπους για να φτάσει η φωνή μας εκεί, 2) να οργανώσουμε τα ανεξάρτητα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης του κινήματος.
Η πρώτη προσέγγιση οδηγεί απευθείας στο φετιχισμό του κυρίαρχου θεάματος. Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, πόσες φορές έχουν γίνει πράγματα (συμβολικές εντελώς συγκρούσεις, θεαματικές ενέργειες, κ.λπ) μόνο και μόνο για να παιχτούν στην τηλεόραση. Ας σκεφτούμε όμως και ότι ακόμη κι αν φτάσει η φωνή του κινήματος στα ΜΜΕ, ακόμη κι αν δεν γίνει το σύνηθες και κραυγαλέο που είναι τα κοψίματα, η διαστρέβλωση κ.λπ., ο αντιπολιτευτικός λόγος δεν διακόπτει τη ροή και το νόημα του θεάματος αλλά λειτουργεί νομιμοποιητικά για το κυρίαρχο θέαμα δίνοντάς του δημοκρατικές περγαμηνές (η μόνιμη επωδός των ΜΜΕ είναι “εμείς δίνουμε μικρόφωνο σε όλες τις απόψεις”). Ή ακόμη, πώς προσαρμόζεται ο αντιπολιτευτικός λόγος προκειμένου να γίνει σχετικά σεβαστός στα ΜΜΕ…
Δε λείπουν τα “φωτογενή” ή “επικοινωνιακά” πρόσωπα. Είναι η ίδια η φύση αυτού του τύπου της επικοινωνίας-ενημέρωσης που είναι εχθρική προς έναν ουσιαστικό αντικαπιταλιστικό και αντιεξουσιαστικό λόγο και παρουσία, γιατί υποβαστάζεται από νοητικές και αισθητικές προϋποθέσεις που εξοβελίζουν κάθε κριτική, ώστε αυτός ο λόγος όταν φιλοξενηθεί εκεί είτε παρουσιάζεται ως “γραφικότητα”, είτε γελοιοποιείται, είτε αποτελεί μια ασήμαντη λεπτομέρεια μέσα στη συνολική ροή του θεάματος.
Η δεύτερη προσέγγιση, που είναι προφανώς σωστή, έρχεται αντιμέτωπη με ένα βαθύτερο ζήτημα από το οποίο έχουν ταλαιπωρηθεί και διαστρεβλωθεί πολλές προσπάθειες μέχρι τώρα. Είναι η υιοθέτηση του ίδιου κώδικα απλώς με διαφορετικά περιεχόμενα, η οποία ενέχει τον κίνδυνο της “θεαματικοποίησης” του κινήματος, δηλαδή της απορρόφησής του εντός του συστημικού θεάματος τελικά. Ο ίδιος φετιχισμός του θεάματος που πριν απευθυνόταν στα κυρίαρχα ΜΜΕ, τώρα απευθύνεται στα δικά μας μέσα ενημέρωσης (π.χ., κάνουμε κάτι μόνο και μόνο για να μπει στο Indymedia…). Αναπαράγεται ο ίδιος διαχωρισμός μιας κεντρικής πηγής πληροφόρησης και καταναλωτών πληροφόρησης, απλώς εναλλακτικής τώρα. Ο ίδιος καταμερισμός “ειδικών”, “διανοουμένων”, “δημοσιογράφων” και “αδαών”. Το ίδιο κυνήγι της θεαματικότητας-ακροαματικότητας.
Τα κινηματικά ανταγωνιστικά μέσα επικοινωνίας-πληροφόρησης δεν πρέπει να είναι ένας αντιπολιτευτικός κρίκος της αλυσίδας του θεάματος, αλλά η εκρίζωση του θεάματος από το χώρο της επικοινωνίας-πληροφόρησης. Η άρση όλων των παραπάνω διαχωρισμών και καταμερισμών, η διαμόρφωση μιας διαφορετικού τύπου δημόσιας σφαίρας ισότιμων δρώντων υποκειμένων, δημιουργών και συνομιλητών, με στόχο τον εμπλουτισμό της θεωρίας και πράξης του κινήματος και την άμεση δράση, και όχι τη διαμόρφωση μιας νέας ιεραρχίας γεγονότων, λόγων, προσώπων ή ομάδων.
Τα δικά μας μέσα δε “δίνουν μικρόφωνο”, γιατί θέλουμε να καταργηθεί το “μικρόφωνο” ως μέσο που κατέχουν κάποιοι διαχωρισμένα από το ίδιο το κίνημα και την πράξη του, γιατί θέλουμε το “μικρόφωνο” να διαχυθεί παντού όπου καθημερινά παράγεται λόγος και πράξη αντικαπιταλιστική-αντιεξουσιαστική, και η έκφρασή τους να είναι όσο το δυνατόν πιο άμεση και αδιαμεσολάβητη.
Τα δικά μας μέσα δε θέλουμε να αντικαταστήσουν απλώς τα κυρίαρχα, αλλά να συμβάλουν στη δημιουργία μιας κουλτούρας που δεν θα έχει ανάγκη τη διαμεσολάβηση του θεάματος, ούτε τη θεαματική επιβεβαίωση, αλλά θα έχει στο κέντρο της την ελεύθερη ανταλλαγή και το μοίρασμα των εμπειριών, των σκέψεων και των αγωνιών αγωνιζόμενων υποκειμένων.
Στον επικοινωνιακό-πληροφορικό καπιταλισμό της εποχής μας, άλλωστε, ακόμη και η εναλλακτική πληροφόρηση ενσωματώνεται στην αξία των εμπορευματοποιημένων ψηφιακών κοινωνικών δικτύων. Στο περίφημο ερώτημα της “αξίας του Facebook”, η απάντηση (όπως έχει δείξει ο Μισέλ Μπάουενς) είναι ότι το περιεχόμενο πληροφορίας που εμείς παράγουμε δίνει την εμπορευματική αξία στο δίκτυο. Και μάλιστα, όσο περισσότερο παράγουμε και διακινούμε τέτοιο περιεχόμενο, τόσο μεγαλύτερη αξία παράγεται. Σήμερα, λοιπόν, το Facebook και το Twitter είναι γεμάτο ανεξάρτητους παραγωγούς εναλλακτικής πληροφόρησης, πολιτισμικού περιεχομένου και ιδεών, και αυτή η άμισθη συνεισφορά τους μετατρέπεται σε οικονομικό κέρδος για τους κατόχους των δικτύων αυτών (για να μην αναφερθούμε στις τεράστιες βάσεις δεδομένων και αυτοφακελώματος που δημιουργούμε). Η απελευθέρωση αυτού του εκρηκτικού, εν δυνάμει επαναστατικού, δυναμικού ανεξάρτητης επικοινωνίας-πληροφόρησης-δημιουργίας από τα δεσμά των εταιριών και του κράτους, η εξάπλωση και σε άλλους τομείς της ζωής των σχέσεων ελεύθερου μοιράσματος που υποβαστάζει αυτά τα δίκτυα, πρέπει να είναι ο στόχος των ανταγωνιστικών κινηματικών μέσων, κάτι που αποτελεί αναγκαίο υλικό όρο για την ανεξαρτησία και την αυτονομία του κινήματος.
Τοποθέτηση στη συζήτηση “Συστημική προπαγάνδα VS κινηματική δημοσιογραφία” που έγινε στο πλαίσιο του φεστιβάλ του Ράδιο Ένταση, στις 25 Απριλίου, στη Νομική.
Στη μέγγενη της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, η δράση του προλεταριάτου εξελίσσεται στο περιθώριο του αποκλεισμού που, πλέον, επιβάλλει το σύστημα. Οι μεγάλες μάζες των καταπιεσμένων και ακραία εκμεταλλευομένων προκειμένου να εμφανιστούν στο προσκήνιο της ”κεντρικής πολιτικής σκηνής”, είναι αναγκασμένες να το κάνουν (για την ώρα..) μέσα απ τις μεσολαβήσεις που παράγει το κυρίαρχο σύστημα (οικονομικοπολιτικό). Στο πλαίσιο αυτό, απ την ιστορική αλλαγή σελίδας με το περίφημο ”τέλος της μεταπολίτευσης” και ύστερα, κουβαλώντας τις κληρονομημένες μορφές πάλης της προηγούμενης ιστορικής περιόδου, αναπτύχθηκαν οι κινητοποιήσεις/συγκρούσεις/αρνήσεις του προλεταριάτου. Απ’ την μεγαλειώδη απεργία της 5ης Μάη και την αντίστοιχη κατάληξη, στον πολύμηνο αγώνα των εργατών της χαλυβουργίας, στις μαζικές συγκεντρώσεις και συγκρούσεις των ”αγανακτισμένων”, έως την 12η Φλεβάρη του ’12 όλα είχαν, τελικά, ένα συγκεκριμένο όριο: τις εκλογές. Και παραπέρα, το σύστημα γέννησε μια επιπλέον διαμεσολάβηση, χειρότερη ακόμα απ’ τις εκλογές ως διαδικασία: το κυνήγι της εξουσίας.
Η πρόσφατη εκλογική διαδικασία μπορούμε να πούμε πως επιβεβαίωσε το ”τέλος της μεταπολίτευσης” ως τέλος της διαμεσολάβησης εκείνης κατά την οποία η εργατική τάξη είχε πλήρως ενσωματωθεί στο σύστημα. Η αρχή του τέλους της διαμεσολάβησης αυτής βρίσκεται μερικά χρόνια πίσω, σχηματικά, στην επίσημη είσοδο της χώρας στο δ.ν.τ. Παρ’ όλα αυτά, η ίδια εκλογική διαδικασία σηματοδότησε την αρχή μιας νέας διαμεσολάβησης, πρόσκαιρα πολύ πιο ισχυρής απ την προηγούμενη: τον αριστερό κυβερνητισμό, την ώρα που το σύστημα άρχισε να καίει τις ”εφεδρείες” του. [Σαφώς, εδώ δεν υπονοείται κάποιο συνωμοτικό σχέδιο της εξουσίας, αλλά σίγουρα τα αφεντικά έπρεπε να πάρουν τα μέτρα τους και σε άλλους τομείς, πέρα απ την ολοκληρωτική στροφή του κράτους.]
Εκλογές του ’12
Με σημείο αιχμής τις εκλογές του ’12, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η κίνηση του προλεταριάτου ενάντια της πολιτικής εξουσίας και της οικονομικής αναδιάρθρωσης, τα αιτήματά και τα πολιτικά του συνθήματα περιορίστηκαν στο πεδίο που οριοθέτησαν οι εκλογές, ύστερα απ την άνοδο του αριστερού κυβερνητισμού. Οι μαζικοί αγώνες εκμηδενίστηκαν και οι αυταπάτες αποίκησαν τα μυαλά την ώρα που η επίθεση των αφεντικών κατέστρεφε βασικούς άξονες παραγωγής της εργατικής τάξης και παραδοσιακά πεδία ανάπτυξης εργατικού αγώνα. Σαφώς, τίποτα δεν είναι μηχανιστικό και αυτόματο. Η μαζική κουλτούρα της προηγούμενης περιόδου συνέβαλλε σε όλα τα επίπεδα άρνησης, οργάνωσης (ή μη) των εργατικών αγώνων.
Η εισβολή στο μιντιακό κεντρικό πολιτικό σκηνικό των εκλογικών ποσοστών του Σύριζα, καθώς και αυτών των ναζι καθόρισαν την πολιτική ατζέντα της περιόδου. Η απρόβλεπτη κίνηση μέρους των ψηφοφόρων γέμισε το κενό που άφηνε πίσω της η ”κρίση αντιπροσώπευσης” του τέλους της μεταπολίτευσης. Όσο κι αν ένας νέος δικομματισμός προέβαλε στην θέση του παλιού (αν και με περισσότερα κόμματα γύρω-γύρω), κάνοντας τα πρώτα του βήματα, το μιντιακό πολιτικό σκηνικό ανέπνευσε ανακουφισμένα ξεπερνώντας το τέλμα που τα αφεντικά φοβόντουσαν τόσο. Η εκ νέου νομιμοποίηση της βασικής διαδικασίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αυτή των εκλογών, προσέφερε το νέο πεδίο διαμεσολάβησης της πολιτικής εξουσίας στο προλεταριάτο.
Εκλογικές αυταπάτες και κυβερνητισμός
Οι εκλογές ως διαδικασία αποτελούν το βασικότερο και μαζικότερο εμπόρευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αποτελούν, ιστορικά, το κατεξοχήν πεδίο συνδιαλλαγής μεταξύ του κράτους, της πολιτικής εξουσίας και των υπηκόων. Σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης αποκτούν βαρύνουσα σημασία και αυτό γιατί σε μια κρατική πρόσοδο, οσοδήποτε μικρή, μπορεί να βρίσκεται η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου για ένα μεγάλο τμήμα του προλεταριάτου. Οι πραγματικές ανάγκες, σε συγχώνευση με την ιδεολογία, το φαντασιακό και οτιδήποτε υπάρχει ως εποικοδόμημα καθιστούν τις εκλογές μείζον ζήτημα για όλα τα πεδία των κοινωνικών σχέσεων. Είναι η επιβεβαίωση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας της κυρίαρχης τάξης στην εργατική.
Οι μαζικές αυταπάτες του αριστερού κυβερνητισμού προέρχονται απ την ανάγκη και την ιδεολογία* ταυτόχρονα. Η ανάγκη εδράζεται σε μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού στο τώρα, στην αυταπάτη του πισωγυρίσματος της οικονομίας σε χρόνια όπου υποτίθεται η διανομή του πλούτου αφορούσε όλη την κοινωνία. Η ιδεολογία εδράζεται στην προηγούμενη ιστορική μορφή αγώνων περί της αδικαίωτης πάλης της αριστεράς και της ιστορικής ευκαιρίας που παρουσιάζεται τώρα για κατάληψη της εξουσίας υπέρ των συμφερόντων του λαού, του έθνους κ.ο.κ ( με χαρακτηριστικότερο τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ ). Το κυνήγι της εξουσίας, ως προοπτική αριστερής κυβέρνησης αποίκισε το φαντασιακό του προλεταριάτου και οι επιπτώσεις στους εργατικούς αγώνες έκαναν την εμφάνισή τους με διάφορες μορφές.
Ο κυβερνητισμός ως διαμεσολάβηση, αφορά τα αντανακλαστικά, τις διαθέσεις, τις θέσεις μάχης της εργατικής τάξης, ενώ καλλιεργεί την ανάθεση της καθημερινής εργατικής πάλης μέσα στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία στο επίπεδο της εξουσίας μέσω μιας εν δυνάμει κυβερνητικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αντίστοιχα σε πιο διευρυμένο κοινωνικό επίπεδο ο κυβερνητισμός εμφανίζεται με την μορφή της θεσμικής διαμεσολάβησης που νομιμοποιείται στο βαθμό που η αριστερή κυβέρνηση υπάρχει ως ενδεχόμενο. Από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία του σύριζα και την διαμεσολάβησή της στους αγώνες των καθηγητών (για παράδειγμα…) έως την μεσολάβηση στο πεδίο της αναπαραγωγής της εργατικής τάξης, η εξουσία ως αριστερός κυβερνητισμός βρίσκει έδαφος να χτίσει τα απαραίτητα αναχώματα με σκοπό να οριοθετήσει τους αγώνες στην κορύφωση της εκλογικής μάχης για την αλλαγή κυβέρνησης – ευτυχώς δεν το πετυχαίνει πάντα. Το σίγουρο είναι πως, προκειμένου να πετύχει τις απαραίτητες συναινέσεις για την πολυπόθητη κατάκτηση της εξουσίας, η προσπάθεια για δημιουργία αναχωμάτων θα ενταθεί το επόμενο διάστημα.
Οι εκλογές ως μοναδική επικαιρότητα και ανάλυση
Στον απόηχο των εκλογών του ’12, η σημαντική αλλαγή του μιντιακού πολιτικού σκηνικού καθόρισε έκτοτε την επικαιρότητα της κυρίαρχης προπαγάνδας. Οι εκλογές ως ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο σε κάθε είδους μέσο μαζικής ενημέρωσης, απ την τηλεόραση έως τα social media. Η κυριαρχία του ανώτερου εμπορεύματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αποκτά διαστάσεις φετίχ, όπως οφείλει κάθε εμπόρευμα, υλικό ή άυλο, που παράγεται στον καπιταλισμό. Με την ανανέωση ή και επιβεβαίωση της προοπτικής της κυβέρνησης της αριστεράς, ύστερα και απ την τελευταία εκλογική διαδικασία, ο μιντιακός θόρυβος ως επικαιρότητα θα καλύψει κάθε γωνιά του ”δημόσιου λόγου”, και σε συνδυασμό με την κινηματική άμπωτη, το προλεταριάτο θα περιοριστεί σε ρόλο παρατηρητή του ανταγωνισμού των αφεντικών για τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας.
Συνακόλουθα, το εκλογικό αποτέλεσμα τείνει να αντιμετωπίζεται ως μέτρο της κοινωνικής κινητικότητας. Οι αναλύσεις περί το προς τα που κινείται η κοινωνία, και πιο είναι το κυρίαρχο ρεύμα (δεξιό ή αριστερό) ακολουθούν τα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας και συνδέονται με τα πλειοψηφικά κοινοβουλευτικά κόμματα. Οπότε, είτε η πολιτική της κυβέρνησης δικαιώνεται είτε ο …λαός επιθυμεί αλλαγή σε επίπεδο εξουσίας επιβεβαιώνοντας τον αριστερό κυβερνητισμό. Ουσιαστικά, είναι ένα αυτοαναπαραγώμενο σχήμα, απόρροια της εκλογικής διαδικασίας ως κυρίαρχης διαμεσολάβησης, που εγκλωβίζει το σύνολο της κοινωνίας, και ειδικότερα το προλεταριάτο, στο επίπεδο της εξουσίας. Η ιδεαλιστική προσέγγιση είναι αναπόφευκτη λόγω της δομής της εκλογικής διαδικασίας. Η συσκότιση των πραγματικών κοινωνικών αναγκών και της κατάστασης που βιώνει το προλεταριάτο, προς χάριν ενός κυρίαρχου πολιτικού/κοινοβουλευτικού ρεύματος είναι επακόλουθο αυτής της προσέγγισης.
Αριστερά και εκλογές
Στο πλαίσιο αυτό, όχι μόνο ο αριστερός κυβερνητισμός, αλλά όλο το φάσμα της αριστεράς ρίχνεται στον εκλογικό αγώνα. Διαδικασίες σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων και εγχειρημάτων παγώνουν προκειμένου όλο το πολιτικό δυναμικό της να ριχτεί στη μάχη της ψηφοθηρίας. Στην δίνη της ψηφοθηρίας και του λαϊκισμού παγιδεύεται όλη η ρητορική των αριστερών κομμάτων και ομαδοποιήσεων προκειμένου να πείσουν τους ψηφοφόρους για το δίκιο τους. Είναι η αντικατάσταση του υποκειμένου, που αν θεωρήσουμε πως είναι οι εργάτες, με αυτό των ψηφοφόρων αλλά πλέον ως αντικείμενο, απόρροια της εκλογικής διαδικασίας ως τέτοιας. Ο φαύλος κύκλος αυτής της διαδικασίας αντικειμενοποιεί το προλεταριάτο μετατρέποντάς το σε αντικείμενο πολιτικής. Είναι, για άλλη μια φορά, η διαμεσολάβηση της εξουσίας στην ταξική πάλη, υπέρ των κυρίαρχων.
Ενσωμάτωση της τάξης στην δεξιά ”σοσιαλδημοκρατία”.
Από κάθε άποψη, οι εκλογές, στην υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη, σηματοδοτούν την υποχώρηση της ταξικής πάλης απ την μεριά του προλεταριάτου και υπέρ των αφεντικών σε κάθε επίπεδο. Προφανώς αυτό δεν συμβαίνει μηχανιστικά, αλλά, συνδέεται με τις ήττες, σε κεντρικό επίπεδο, των μαζικών αγώνων που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα και την αδυναμία της τάξης να οργανωθεί για τον εαυτό της, ώστε να αμυνθεί αποτελεσματικά και να περάσει στην αντεπίθεση. Συν τοις άλλοις, η εκλογική διαδικασία με τα αποτελέσματα που παρήγαγε, σηματοδοτεί πέρα απ την ήττα, το πέρασμα του προλεταριάτου από το προσκήνιο της ιστορικής διαδικασίας στο παρασκήνιο (σε υνδυασμό με την πρόσκαιρη υποχώρηση των εργατικών αγώνων), πίσω απ τις μικροαστικές τάξεις των οποίων οι αγωνίες περί του μέλλοντός τους αναδείχθηκαν κυρίαρχες με την εκλογική άνοδο του Σύριζα. Και αυτό γιατί, η συνεργασία των ταξικών στρωμάτων που συμπιέζονται απ την καπιταλιστική επίθεση, εννοημένη στα εκλογικά ποσοστά του σύριζα, έχει ως προμετωπίδα και άτυπη πολιτική συμφωνία την δεξιά ”σοσιαλδημοκρατία” που το κόμμα αυτό αντιπροσωπεύει.
Απ τη μια μεριά, η συνεχιζόμενη ολοκληρωτική στροφή του μαφιόζικου ελληνικού κράτους και απ την άλλη, ο εγκλωβισμός του προλεταριάτου στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Συνεπώς, από κάθε άποψη, δεν υπάρχουν καλά νέα να αφηγηθούμε στον απόηχο των ευρωεκλογών και το χειρότερο, με βάση την τωρινή συνθήκη, δεν θα υπάρξουν καλά νέα στο άμεσο μέλλον. Εκτός και η τάξη αποφασίσει διαφορετικά.
Τη στιγμή που ξεκινάς να διαβάζεις το παρόν κείμενο -αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει-έχουμε σωθεί! Η Ελλάδα έχει βγει στις αγορές, η Κομισιόν προβλέπει 0,6% ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας στο 26% (από 27,3%) το 2014 και τα μαγαζιά θα είναι ανοιχτά και τις Κυριακές ώστε να μπορέσει να ξοδευτεί το πρωτογενές πλεόνασμα που τρέχει απ” τα μπατζάκια μας.
Εν ολίγοις, επιβεβαιώνεται αργά αλλά σταθερά το όραμα του νυν πρωθυπουργού (και τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης) ο οποίος το Σεπτέμβριοτου 2011 από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης είχε ευχηθεί “να γιορτάσουµε σε 10 χρόνια, το 2021, στην επέτειο 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 την οικονοµική µας απελευθέρωση, ελεύθεροι από τους δανειστές, το ∆ΝΤ και τη «βοήθεια» των εταίρων”.
Στο πλαίσιο λοιπόν αυτού του πρωτόγνωρου εορταστικού κλίματος για την προγραμματισμένη επανάσταση και την απελευθέρωσή μας σε 7 χρόνια από τώρα, η κυβέρνηση αποφάσισε να χαρούμε και εμείς οι άνεργοι/ες, μοιράζοντας 450 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ υπό τη μορφή εφάπαξ οικονομικής ενίσχυσης-κοινωνικού μερίσματος.
Το μέρισμα ξεκινά από 500 ευρώ για τον άγαμο χωρίς παιδιά και φθάνει στα 833,30 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια. Μα πόσο ωραία είναι η ζωή των ανέργων! Πόσο λαμπρό διαγράφεται το μέλλον μας! Ένα ανοιξιάτικο αεράκι φέρνει την αισιοδοξία, τη χαρά και την ελπίδα σε όσους και όσες από εμάς είχαμε πιστέψει ότι κάποια στιγμή ήταν πιθανό να καταλήξουμε σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Ας κάνουμε “θετικές σκέψεις”, ας χαρούμε και ας γιορτάσουμε! Κι αφού γιορτάσουμε στον ύπνο μας, καλό θα ήταν να ξυπνήσουμε για ν” αντικρύσουμε -επιτέλους-την αλήθεια.
Τη στιγμή που γράφεται το παρόν κείμενο, έχουν εγκριθεί περίπου λίγο παραπάνω από το 1/4 των αιτήσεων για το κοινωνικό μέρισμα (περίπου 265 χιλιάδες σε σύνολο 800+χιλιάδων). Ως γνωστόν, οι αιτήσεις όσων δηλώνουν φιλοξενούμενοι, έχουν ήδη απορριφθεί-φανταζόμαστε με τη λογική ότι ο/η φιλοξενούμενος/η δεν έχει ανάγκη, εφόσον έχει τουλάχιστον ένα κεραμίδι πάνω απ” το κεφάλι του/της. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το γεγονός ότι το 1/3 των φορολογούμενων δηλώνουν ότι φιλοξενούνται, παρουσιάστηκε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ως “νέο κόλπο φοροδιαφυγής”. Κουβέντα για τους 1,5 εκατομμύριο ανέργους, αμελητέος ο αριθμός και με κανέναν τρόπο δε σχετίζεται με τον υψηλό αριθμό φιλοξενούμενων. Βάσει της λογικής του κράτους και των καθεστωτικών ΜΜΕ, όσοι δηλώνουν φιλοξενούμενοι, είναι στην πραγματικότητα στυγνοί καπιταλιστές και κρυφολεφτάδες που προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να κρύψουν εισοδήματα. Μήπως όσοι και όσες φιλοξενούμαστε, όντας άνεργοι/ες, έχουμε λεφτά και δεν το έχουμε καταλάβει;
Μήπως το επίδομα ανεργίας -αν βέβαια το δικαιούμαστε- φτάνει και περισσεύει για ν” ανταπεξέλθουμε στο μηνιαίο κόστος ενοικίου και τρεχόντων εξόδων; Μήπως, τελικά, θα έπρεπε να ζούμε στο δρόμο; Και πόσο, αλήθεια, θα βόλευε το κράτος να είμαστε άστεγοι/ες, καθώς αυτοί αποκλείονται εκ των πραγμάτων από το κοινωνικό μέρισμα, εφόσον δεν έχουν διεύθυνση μόνιμης κατοικίας!
Όμως ο τραγέλαφος της περίφημης “κοινωνικής πολιτικής και ευαισθησίας” του κράτους, δε σταματάει εδώ. Το γεγονός ότι πολλοί/ές από εμάς είμαστε μακροχρόνια άνεργοι/ες, δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στην έγκριση του κοινωνικού μερίσματος. Ως αποτέλεσμα, συμβαίνει το εξής παράδοξο: κάποιος που είναι άνεργος π.χ. τα τελευταία 5 χρόνια, να μη δικαιούται το μέρισμα επειδή δηλώνει φιλοξενούμενος! Αναρωτιόμαστε λοιπόν: τα σαΐνια του Υπουργείου Οικονομικών και της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων (που όλα τα συνδυάζει και όλα τα ανακαλύπτει) δεν μπορούσαν να διασταυρώσουν τα δεδομένα των φορολογικών δηλώσεων με τα αντίστοιχα -ψηφιακά- δεδομένα των μητρώων του ΟΑΕΔ; Ρητορικό το ερώτημα κι ακόμα και αν υπήρχε απάντηση αυτή θα ήταν αυτονόητη -και θετική.
Γιατί δεν το έκαναν λοιπόν;
Για τον ίδιο λόγο που, με υπουργική απόφαση -όπως είχαμε αναφέρει και σε προηγούμενο κείμενό μας- το επίδομα μακροχρόνια ανέργων ουσιαστικά καταργήθηκε, αφού πρώτα, παραπλανητικά και επικοινωνιακά, δήθεν διευρύνθηκαν τα ηλικιακά όρια των δικαιούχων από 20 έως 66 έτη. Το 70% των ανέργων είναι πλέον μακροχρόνια άνεργοι και καταλαβαίνουμε όλοι τους λόγους αυτής της απόφασης: πολύ λιγότερες δαπάνες για τους ανέργους, μεγαλύτερο πλεόνασμα για την κυβέρνηση και τα νούμερα της επιτυχίας που παρουσιάζει. Έτσι, το υποτιθέμενο επίδομα μακροχρόνιας ανεργίας το παίρνουν γύρω στα 15.000 άτομα από 418.000 που το δικαιούνταν.
Επομένως, οι κρατικές προεκλογικές κορώνες περί “κοινωνικής πολιτικής” υπέρ των ανέργων δεν μας ξεγελούν. Δεν αποτελούν παρά μέρος μιας ευρύτερης επικοινωνιακής στρατηγικής κενής νοήματος και ουσίας, που απλά εντείνεται στο πλαίσιο του προεκλογικού κλίματος. Την ίδια στιγμή που το κράτος, λίγο πριν τις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές, διακηρύσσει την “ευαισθησία” του απέναντι στις “ευπαθείς κοινωνικές ομάδες”, ο αριθμός των ανέργων, απόρων και αστέγων αυξάνεται σταθερά, οι υπηρεσίες υγείας καθίστανται προσβάσιμες σε ολοένα και μικρότερα κομμάτια της κοινωνίας, ο ρυθμός απολύσεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα εξακολουθεί να είναι σταθερός, η καταστολή αυξάνεται εκθετικά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών καλά κρατούν και δεκάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά γνωρίζουν καθημερινά την “ευαισθησία” του κράτους στον πάτο του Αιγαίου.
Ας μην είμαστε όμως άδικοι· υπάρχει και μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην οποία η ευαισθησία του κράτους είναι όντως ειλικρινής. Στις 9 Μαΐου 2014,75.000 ένστολοι έλαβαν εφάπαξ χρηματική ενίσχυση συνολικού ύψους 37 εκατομμυρίων ευρώ. Το καταλαβαίνουμε, είναι πράγματι κουραστικό να χτυπάς, να βασανίζεις και να σκοτώνεις. Τα κεφάλια δεν ανοίγουν εύκολα, οι κραυγές όσων βασανίζονται προκαλούν ηχορύπανση και πονοκέφαλο και αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν απειλούν την ευταξία και διώχνουν τους τουρίστες. Ως εκ τούτου τα παιδιά με τις στολές πρέπει να παραμείνουν ευχαριστημένα και χορτάτα για να συνεχίσουν το σημαντικό τους έργο. Εξάλλου, όσο η ρητορική περί ξεπεράσματος της κρίσης, ανάπτυξης και ευημερίας συνεχίσει να διαψεύδεται από την πραγματικότητα, τόσο το έργο των δυνάμεων καταστολής θα γίνεται όλο και σημαντικότερο. Και ας μην ξεχνάμε και τα ψηφαλάκια· ανέκαθεν ο θερμότερος υποστηρικτής, το πιστό σκυλί του φασιστικού κράτους, ήταν ο χορτάτος ένστολος.
Όμως κάποιοι και κάποιες από εμάς δε χορταίνουμε με παραμύθια περί μερισμάτων, επιδομάτων, ανάπτυξης, ευημερίας και ξεπεράσματος της κρίσης. Δε νανουριζόμαστε με ψέμματα και ούτε αποκοιμιόμαστε με προεκλογικές φανφάρες. Εξακολουθούμε να κοιτάμε το παρόν και το μέλλον με τα μάτια και τ” αυτιά μας ανοιχτά, γιατί οι εικόνες που βλέπουμε είναι πολύ σκληρές για να μας αποκοιμίσουν και τα ψέμματα που ακούμε υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και μας εξοργίζουν. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για όσα διεκδικούμε, με τον μόνο τρόπο που πιστεύουμε ότι αξίζει: με αλληλεγγύη, συλλογική δουλειά και το κεφάλι ψηλά, μακριά από παραμύθια για μια σαθρή πραγματικότητα “ευημερίας” και “δικαιοσύνης” που δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει ποτέ στον καπιταλισμό.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα η κρίση του καπιταλισμού και η προσπάθεια βίαιης αναδιάρθρωσής του οδηγεί στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών τμημάτων. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, ως ένας βασικός πυλώνας της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, αναδιοργανώνεται, προσπαθώντας να καταργήσει κάθε εργασιακό δικαίωμα, πληρώνοντας εξευτελιστικούς μισθούς, ιδιωτικοποιώντας κοινωνικά αγαθά (νερό, ρεύμα, υγεία, εκπαίδευση) και μετατρέποντάς τα σε είδη πολυτελείας, λεηλατώντας τη φύση για να αυξήσει τα κέρδη του. Το κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Η καταστολή απέναντι σε οτιδήποτε ριζοσπαστικό οξύνεται, με την εθνικιστική και ρατσιστική προπαγάνδα και την ξενοφοβία, με την άνοδο των φασιστικών και νεοναζιστικών μορφωμάτων, με τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας και στρατοπέδων συγκέντρωσης για όσους το σύστημα θεωρεί είτε επικίνδυνους, είτε περισσευούμενους.
Στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και παγκόσμια οι εξεγέρσεις που ξεσπούν, δίνουν το μήνυμα πως ο κύκλος των αγώνων ενάντια στις βίαιες πολιτικές και οικονομικές επιλογές της εξουσίας δεν έχει κλείσει. Στην Βοσνία- Ερζεγοβίνη η υποτίμηση της εργατικής δύναμης, η ανεργία, η απουσία οποιασδήποτε προοπτικής για το μέλλον, η καταπίεση, η αδιαλλαξία της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας οδήγησαν τον Φλεβάρη στο ξέσπασμα της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής. Έχουν περάσει πάνω από δύο δεκαετίες από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ενός από τα πιο πολυεθνικά κράτη. Στην μεταπολεμική Βοσνία- Ερζεγοβίνη, η διευθέτηση που επιβλήθηκε έφερε βίαιες αλλαγές στη ζωή των ανθρώπων. Η αναγνώρισή της ως ανεξάρτητο κράτος το 1992 πυροδότησε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των κατοίκων: Σέρβων, Βόσνιων και Κροατών. Οι εμφύλιες συρράξεις συνεχίστηκαν ως το 1995, όπου με την συνθήκη του Dayton επιβλήθηκε και επίσημα η εθνοτική και θρησκευτική διαίρεση του πληθυσμού της Βοσνίας. Η λεγόμενη ειρήνευση βασίστηκε στην εδραίωση των διαχωρισμών και την διάχυση του εθνικιστικού λόγου. Έτσι, με διαιρεμένο το κοινωνικό σώμα, η πολιτική εξουσία και οι ανερχόμενες στην περιοχή οικονομικές ελίτ κατάφεραν να προωθήσουν τα συμφέροντα τους και να κρατήσουν τις οικονομικές και πολιτικές τους καρέκλες.
Η ιδιωτικοποίηση και στην συνέχεια η χρεωκοπία των εργοστασίων στις βιομηχανικές περιοχές της Βοσνίας, καταδίκασε την πλειοψηφία του τοπικού πληθυσμού στην φτώχια και την εξαθλίωση. Ο πλούτος συγκεντρώθηκε μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις στα χέρια πολυεθνικών εταιριών και μιας νέας άρχουσας τάξης, ενώ για τους εργάτες και τις εργάτριες αυτό μεταφράστηκε σε απολύσεις, κακοπληρωμένη ή ακόμα και απλήρωτη εργασία. Το 53% των νέων είναι άνεργοι/ες ακολουθώντας τα ποσοστά ανεργίας της
Ελλάδας και της Ισπανίας.
Η Tuzla, ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά κέντρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είναι το σημείο από όπου ξεκίνησαν όλα. Η πόλη αυτή κατάφερε να κρατήσει το έδαφος της αφιλόξενο για τον εθνικισμό, και να διατηρήσει μια παράδοση οργάνωσης της εργατικής τάξης σε εργατικά σωματεία. Το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων είχε άμεσο αντίκτυπο στην ζωή των κατοίκων της πόλης. Οι εργάτες και οι εργάτριες στα εργοστάσια της Tuzla για χρόνια προσπαθούσαν ειρηνικά, μέσα από απεργίες, διαμαρτυρίες έξω από κυβερνητικά κτίρια και απεργίες πείνας να διεκδικήσουν τη βελτίωση των μισθών και των συνθηκών εργασίας τους. Οι μακροχρόνιες αλλά μικρής έντασης κινητοποιήσεις τους συναντούσαν ως τον Φλεβάρη την αδιαλλαξία της εξουσίας.
Η πορεία ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις που κάλεσαν για τις 05/02 προπαγανδίστηκε από το διαδίκτυο και αγκαλιάστηκε από ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου: πλήθος που θέλησε να μετατρέψει την πολύχρονη σιωπή σε ριζοσπαστική πράξη, σε εξέγερση.
Οι χιλιάδες διαδηλωτών/τριών, με μικρή προηγούμενη οργάνωση ήκινηματική εμπειρία, πέρασαν από την βίαιη αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής και τους εμπρησμούς κυβερνητικών κτιρίων και κομματικών γραφείων – κέντρων λήψεων αποφάσεων σε τουλάχιστον 20 πόλεις, στην μεγάλη συμμετοχή στις ανοιχτές συνελεύσεις πόλης (plenums), στην περιθωριοποίηση των πολιτικών κομμάτων, στην οριζόντια λήψη αποφάσεων. Τα κυβερνητικά κτίρια που οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες οικειοποιήθηκαν δεν ήταν αρκετά μεγάλα για να φιλοξενήσουν τις συνελεύσεις. Και ένα σημείο πολύ σημαντικό: Οι εξεγερμένοι/ες της Βοσνίας κατάφεραν γρήγορα να υπερβούν την εθνική διαίρεση που από το 1995 είχε επιβληθεί, να αμφισβητήσουν και να εναντιωθούν στον εθνικιστικό λόγο, προτάσσοντας απέναντι του τα κοινωνικά/ταξικά αιτήματα, πραγματώνοντας την αλληλεγγύη μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, απομακρυσμένων πόλεων, διαφορετικών εθνικοτήτων.
Η εξέγερση που ξέσπασε ταυτόχρονα, σε διαφορετικές πόλεις κατάφερε να τρέψει πολιτικούς σε φυγή από την χώρα, ή να τους αναγκάσει σε «οικειοθελείς» μειώσεις των παχυλών μισθών τους και σε διαπραγματεύσεις για το πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων. Η έντασή της έδωσε σαφές μήνυμα στην θεσμική αριστερά και στα καθεστωτικά συνδικάτα πως η κοινωνική οργή έχει ξεφύγει από τον έλεγχο τους. Οι υποχωρήσεις της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας δεν έφεραν μεγάλες αλλαγές στην ζωή των κατοίκων της Βοσνίας. Αυτό που αλλάζει το κοινωνικό τοπίο είναι η αλλαγή του κλίματος ηττοπάθειας, η μεταφορά του φόβου στοστρατόπεδο της κυριαρχίας, η αναζήτηση κοινών σημείων αναφοράς για τους από κάτω, η ριζοσπαστικοποίηση των τρόπων οργάνωσης και αγώνα ενός ετερόκλητου πλήθους ανθρώπων.
Ενώ ο ξεσηκωμός στη Βοσνία είχε σαφή αντι-εθνικιστικά χαρακτηριστικά η χρονικά κοντινή εξέγερση στην Ουκρανία πήρε εντελώς διαφορετική τροπή. Στις συγκρούσεις στις κεντρικές πλατείες και τους δρόμους, οι φασίστες κατάφεραν να εδραιώσουν την παρουσία τους και να δημιουργήσουν αφιλόξενο έδαφος για οτιδήποτε ριζοσπαστικό. Οι εκφραστές των ιδεολογημάτων της καθαρής φυλής, του έθνους, του αντι- κομμουνισμού, με την στήριξη της Ε.Ε και των ΗΠΑ και την ισχύ των όπλων επέβαλλαν την δική τους ατζέντα στην εξέγερση και ισχυροποίησαν την θέση τους στην εξουσία.
Τα δύο ακροδεξιά κόμματα ( Σβομπόντα και ο νεοναζιστικός Δεξιός τομέας ) έπιασαν κομβικές κυβερνητικές καρέκλες, προβάλλοντας έτσι και θεσμικά τις πολιτικές τους επιδιώξεις, κηρύσσοντας τον πόλεμο στις εθνοτικές μειονότητες, στην αριστερά, στους αναρχικούς. Η στρατιωτική κατάληψη της Κριμαίας από την Ρωσία ενδυνάμωσε το κίνημα του Maidan. Ο κόσμος συσπειρώθηκε προκειμένου να «υπερασπιστεί» την Ουκρανία, διευρύνοντας το πεδίο στο οποίο οι ακροδεξιοί και οι νεοναζιστές διαχέουν την προπαγάνδα τους και στρατολογούν κόσμο.
Ως άλλος πόλος δημιουργήθηκε το αντι- Maidan, κίνημα το οποίο συγκροτούν παραστρατιωτικοί και μπάτσοι, λούμπεν προλετάριοι και στηρίζεται οικονομικά από τις τοπικές επιχειρήσεις και υπηρεσίες ασφάλειας. Δεν είναι ξεκάθαρο ποιος βρίσκεται στο επίκεντρο της δράσης αυτού του κινήματος, ούτε αυτό έχει ξεκάθαρα ρωσικά εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Τα κίνητρα δράσης είναι κυρίως οικονομικά, καθώς οι ένστολοι θέλουν προαγωγές και αυξήσεις, οι επιχειρήσεις τους οικονομικούς δεσμούς με τη Ρωσία (με χαμηλές τιμές στις πρώτες ύλες και το αέριο), οι προλετάριοι να βρουν μια δουλειά στην Ρωσία. Όλοι αυτοί συσπειρώνονται γύρω από έναν ασαφή λαϊκιστικό και φιλο-ρωσικό λόγο.
Όσον αφορά στα γεγονότα της Οδησσού την 2η Μάη στην Οδησσό, ο κόσμος που συντάχθηκε είτε με τις ομάδες αυτοάμυνας του Maidan είτε με τις παραστρατιωτικές ομάδες και την τοπική αστυνομία, καθοδηγήθηκε και οπλίστηκε από αυτές και προχώρησε σε μάχη μέχρις εσχάτων, με απολογισμό 40 ανθρώπους νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Το πλήθος των ανθρώπων που βγαίνει στους δρόμους ουσιαστικά σέρνεται πίσω από τις αποφάσεις και τις επιλογές είτε της ακραίας αντίδρασης είτε του ρωσικού επεκτατισμού πολεμώντας για τα συμφέροντα των οικονομικών ολιγαρχιών. Οι εξελίξεις δείχνουν πως οι προλετάριοι/ες δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από τέτοιου είδους αναμετρήσεις, αντίθετα αυτές εκμηδενίζουν οποιαδήποτε προοπτική για την αντίσταση και την οργάνωση των από κάτω.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, θα αποτελέσει ήττα για την εργατική τάξη, αν αυτή δεν οργανωθεί στην βάση των κοινών συμφερόντων της και αν δεν στραφεί ενάντια σε οποιουδήποτε είδους οπλισμένους σωτήρες είτε αυτοί είναι τα τάγματα εφόδου και οι πολιτικοί ηγέτες των νεοναζιστικών και ακροδεξιών κομμάτων, είτε η ευρωπαϊκή ένωση, είτε ο στρατός της Ρωσίας ή οι φιλο-Ρώσοι στρατιωτικοί και μπάτσοι.
Στην Ισπανία, το αρχικό σοκ της κρίσης διαδέχτηκε η προσπάθεια των ανθρώπων να μην επιτρέψουν την εξαθλίωση της ζωής τους. Μέσα από τις κινητοποιήσεις τον Μάρτη του 2011 διαμορφώθηκε το κίνημα των indignados. Ενόψει των εκλογών για τις περιφερειακές κυβερνήσεις της Ισπανίας στις 22 Μάη, οι συγκεντρώσεις και οι
διαδηλώσεις στην Μαδρίτη και σε άλλες πόλεις έγιναν πιο μαζικές και επίμονες. Τα πουλημένα συνδικάτα αναγκάστηκαν να κηρύξουν πολυήμερη απεργία. Η απεργία αξιοποιήθηκε με μεγάλες πορείες σε διάφορες πόλεις, οι οποίες όμως δέχτηκαν την άγρια καταστολή της αστυνομίας με τη χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών.
Το κίνημα των αγανακτισμένων στην Ισπανία, σε αντιστοιχία με το κίνημα των πλατειών στην Ελλάδα, βρέθηκε αντιμέτωπο με τις προβληματικές της ειρηνικής διαπραγμάτευσης.
Τρία χρόνια αργότερα στην Ισπανία όπου οποιαδήποτε κοινωνική συνάθροιση χρειάζεται κρατική άδεια, ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων διαδηλώνει και καταλαμβάνει δημόσιους χώρους κόντρα στην απαγόρευση της αστυνομίας. Οι λόγοι που βγάζουν τους ανθρώπους στον δρόμο είναι πολλοί: τα μέτρα λιτότητας, η ποινικοποίηση των εκτρώσεων, οι αλλαγές στην εκπαίδευση, η διαφθορά των πολιτικών, η άνοδος του φασισμού, η καταστολή. Ο κόσμος που συμμετέχει στους κοινωνικούς αγώνες έρχεται αντιμέτωπος με την τρομοκράτηση από τους μπάτσους, και την απαξίωση και την συκοφάντηση από τα ΜΜΕ. Απαντά με την επίμονη παρουσία του στο δρόμο, με τη χρήση μέσων αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας, με οδοφράγματα και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής.
Ο κόσμος που συγκεντρώνεται στους δρόμους και τις κεντρικές πλατείες διεκδικεί τη βελτίωση της ζωής του ενάντια σε ένα σύστημα που τον εξαθλιώνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο και την δημιουργία μιας κοινωνίας η οποία δεν θα βασίζεται στο ατομικό συμφέρον, το κέρδος και τον ανταγωνισμό. Οι κινητοποιήσεις στους δρόμους της Ισπανίας δημιουργούν το έδαφος για την ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων των συγκεντρωμένων και ενισχύουν τους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ τους.
Η Ισπανία αποτελεί μια ακόμη ψηφίδα στο μωσαϊκό των ξεσηκωμών σε Ευρώπη, Βαλκάνια και ανά τον κόσμο: από την Σλοβενία στην Τουρκία και από την Βουλγαρία και την Ρουμανία στην Βοσνία και την Ισπανία και στις πιο μακρινές μας Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή. Το παράδειγμα της Ουκρανίας υπογραμμίζει τον κίνδυνο οι απαντήσεις των κατώτερων στρωμάτων στις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη υποβάθμιση της ζωής τους. Είτε όταν ποδηγετούνται από νεοναζιστικά
μορφώματα (Maidan), είτε όταν, ελλείψει ταξικής συνείδησης, σύρονται στην έμμεση ή άμεση υποστήριξη εθνικιστικών/καπιταλιστικών συμφερόντων (αντι- Maidan).
Στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια και ανά τον κόσμο, οι απαντήσεις που αξίζουν να ακουστούν, οι κραυγές που μπορούν να προκαλέσουν ρωγμές, οι κινήσεις που προκαλούν τριγμούς στις καρέκλες των εξουσιαστών, είναι αυτές που οργανώνονται στην βάση της κοινωνίας και εκφράζονται από αυτήν χωρίς τη μεσολάβηση νέων κομμάτων, «ανθρωπιστών» πολιτικών, αυτόκλητων ή καλεσμένων σωτήρων. Αυτές δηλαδή που εκφράζουν την ανάγκη διαχείρισης κάθε πτυχής της ζωής από την κοινωνία για την κοινωνία .
Καθ’οδόν για τις ακρατικές αταξικές κοινωνίες που θέλουμε να οικοδομήσουμε, ζητούμενο είναι η τάξη μας να εκφράσει τον δικό της λόγο για την εργασία, τις υποδομές που καλύπτουν τις βασικές μας ανάγκες, τον χώρο που ζούμε και τις κοινωνικές σχέσεις που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Και προκειμένου να κάνουμε αυτόν τον λόγο πράξη, να τον εδαφικοποιήσουμε μέσα από την δημιουργία οριζόντιων δομών αντίστασης και αγώνας στις σχολές στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές μας. Αλλά και να τον υπερασπιστούμε οργανώνοντας την άμυνα μας, την κοινωνική αντιβία απέναντι στην κρατική καταστολή, την βία των ναζιστών και των ακροδεξιών, την αντιδραστική προπαγάνδα. Αυτή η οργάνωση είναι που μπορεί να καθορίσει την έκβαση των τωρινών και των μελλοντικών συγκρούσεων με τον κόσμο της εξουσίας. Τον κόσμο που εμείς θα γκρεμίσουμε για να χτίσουμε στα συντρίμμια μια νέα κοινωνία, στην βάση της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης.
Πανό σε plenum στο Mostar: «Η ελευθερία είναι το έθνος μου»
Ποιος είναι αυτός που θα μας κρίνει αν και γιατί διαταράσσαμε τη σιωπή;Ποιος είναι αυτός που χτυπάει και απαιτεί σκασμό και υπακοή;Ποιος είναι αυτός που νομίζει ότι μπορεί να νικήσει το κρυστάλλινο βλέμμα της ανυποταξίας,το βλέμμα της σιγουριάς ότι ο αγώνας για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας ειναι δίκαιος και πάντα επίκαιρος;Και τότε και τώρα και αύριο και πάντα.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η απεμπλοκή της χώρας από το οικονομικό αδιέξοδο, είναι ένα ακόμη βήμα για την υλοποίηση του κρατικού στρατηγικού σχεδιασμού που οδηγεί σε ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό σύστημα διαχείρισής της. Με παντιέρα την ιδέα της εθνικής ενότητας και σωτηρίας, κράτος και αφεντικά σε αγαστή συνεργασία προχωρούν στην υποτίμηση -με κάθε τρόπο- της ζωής μας, για την υπερτίμηση του ευρώ και της ευρωπαϊκής ένωσης. Καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, χιλιάδες απολύσεις, επιστρατεύσεις εργαζομένων, εκατομμύρια άνεργοι, άστεγοι, άποροι, οικογένειες που υποσιτίζονται, ένα σύστημα υγείας να βρίσκεται με μηχανική υποστήριξη, χιλιάδες χρεωμένες οικογένειες, χιλιάδες αυτοκτονίες, λεηλασία της γης και των πόρων της, ιδιωτικοποίηση κοινωνικών αγαθών, πολυάριθμοι φορολογικοί δασμοί, πογκρόμ και διώξεις μεταναστών.
Ο ξεσηκωμός του κόσμου και η εναντίωσή του σε όλα τα προαναφερόμενα ήρθαν μέσα από πολυπληθείς διαδηλώσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις, καταλήψεις, άρνηση πληρωμών, οργάνωση των αγώνων του. Παλεύει και αντεπιτίθεται με τα μέσα αγώνα που διαθέτει απέναντι σε ένα κρατικό και μεγαλοκεφαλαιουχικό μηχανισμό που χρόνια τώρα του έχει κηρύξει ένα ανελέητο πόλεμο, ηθικής και υλικής υπόστασης. Παλεύει για όλα εκείνα που θεωρεί αυτονόητα, αλλά που από ό, τι αποδεικνύεται τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε έναν κόσμο που το χρήμα και η εξουσία κατέχουν, έστω και αν είναι οξύμωρο, την πρώτη θέση στην κλίμακα αξιών.
Το κράτος απέναντι στις αντιδράσεις του κόσμου, οι οποίες διαταράσσουν την κοινωνική ομαλότητα και θέτουν σε επισφάλεια το πλαίσιο κοινωνικής αποδοχής που χρειάζεται για να συνεχίσει το βδελυγμιαίο και «σωτήριο» έργο του, προχωρά στη χρήση μέσων, όπως επιβολή φόβου, καταστολή και ιδέες ανάκαμψης και ανάπτυξης, που αποδίδουν -κατά αυτό- τα μέγιστα για τους σκοπούς του, με κύρια όργανα υλοποίησης των προαναφερόμενων την αστυνομία, το δικαστικό σύστημα και τα μμε. Οποιοσδήποτε αντιστέκεται, και ιδιαίτερα σε μεγαλύτερη κλίμακα αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, δέχεται την καταστολή, τη δίωξη, την ποινικοποίηση, τη διαπόμπευση, την αλλοίωση των χαρακτηριστικών και των προταγμάτων του αγώνα του.
Η Villa Amalias αποτελεί ένα από τα πιο ηχηρά παραδείγματα του προαναφερόμενου συνδυασμού μέσων χειραγώγησης του κοινού και η εκκένωσή της στις 20/12/2012 δεν ήταν μια τυχαία, χρονικά και τακτικά, επιλογή. Ανεξαρτήτως υπουργού και δημάρχου ή οποιουδήποτε άλλου πιονιού της πολιτικής σκακιέρας, που επιλέχτηκαν για αυτή τη δουλειά, ο σχεδιασμός καταστολής, σπίλωσης και διασποράς του φόβου με το χτύπημα αυτό στη Villa, διαφαίνεται να αριθμεί χρόνια πριν. Με την επιλογή μας να αντισταθούμε και να αντιπαρατεθούμε σε ανοιχτό δημόσιο πεδίο με κράτος, παρακράτος και λοιπούς νταβατζήδες, απέναντι στην επέλασή τους με τον πιο ύπουλο και απάνθρωπο τρόπο και στα σχέδια τους για εκμετάλλευση της περιοχής και των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν, μπήκαμε ακόμη περισσότερο στο μάτι τους και στο μυαλό τους για το πως θα απαλλαγούν από την παραφωνία στο εργάκι τους. Αναπτυξιακά σχέδια ανάπλασης και οικονομικής ανάπτυξης του κέντρου (μεταφρ. σε δισεκκατομύρια ευρώ), οικονομική υποβάθμιση και ξεπούλημα της περιοχής, εσκεμμένη συγκεντροποίηση μεγάλου αριθμού μεταναστών και άλλων «περιθωριοποιημένων» ομάδων ανθρώπων στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας, κρατική επιλογή εμφάνισης των φασιστών -ανεξαρτήτου κομματικής απόχρωσης- και ανάδειξής τους σε σωτήρες και μετέπειτα βουλευτές, είναι μερικά από τα κεφάλαια του έργου.
Κράτος και φασίστες στοχοποίησαν τη Villa, μέσα σε ένα ευρύτερο πεδίο στοχοποίησης των αυτοοργανωμένων, αναρχικών και αντιεξουσιαστικών εγχειρημάτων και δομών, και με τις συνεχόμενες κρατικές και παρακρατικές δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των καταληψιών και τη συνεχή σπίλωση και υπονόμευση της κατάληψης, μέσα από τα μμε και τους λοιπούς παρατρεχάμενους «αγανακτισμένους κατοίκους», προετοίμασαν το έδαφος κοινωνικής αποδοχής αυτής της εκκένωσης και ευχαρίστησαν τα συντηρητικά, φοβισμένα, εχθρικά προς αυτή και με μνήμη χρυσόψαρου τμήματα της κοινωνίας.
Η πολιτική διαχείριση του γεγονότος για κράτος, κόμματα και δήμο αποδεικνύονται, και συνεχίζουν να είναι, αντίστοιχα των εξουσιαστικών λογικών τους. Το κράτος χρησιμοποίησε τα σκυλιά του, αστυνομία και μμε, για να ενισχύσει και να περιφρουρήσει τη δράση του. Μέσα σε ένα όργιο δημοσιότητας η κατάληψη χαρακτηρίστηκε εστία ανομίας, εργαστήριο παρασκευής μολότοφ, οι συλληφθέντες καταληψίες πρεζόνια. Τα ματ περιφρουρούν νυχθημερόν και για μήνες το κτήριο, ενώ μετά την ανακατάληψή του από 92 συντρόφους-ισσες και τη σύλληψή τους, ενισχύθηκαν οι φόβοι τους ότι θα ξαναπαρθεί η Villa, και πέραν της φύλαξης έχτισαν τα πάντα στο κτήριο. Ενάμιση χρόνο σχεδόν από την εκκένωση το κράτος συνεχίζει να οργιάζει και να θριαμβολογεί για την πάταξη της ανομίας και να χρησιμοποιεί ακόμη τη Villa -μέσα και έξω από τη βουλή- όταν θέλει να δείξει έργο και να αντιπαρατεθεί στην αριστερά, ο δήμαρχος αθηναίων, που στην αρχή δήλωνε άσχετος και άμοιρος ευθυνών, ικανοποιημένος πλέον από την κίνηση νομιμοποίησης του ακινήτου του καμαρώνει για αυτό που έγινε επί των ημερών του, ο φασιστικός άξονας των κομμάτων του συνταγματικού τόξου -και μη- χαμογελά και κλείνει το μάτι στην κυβέρνηση για το δωράκι και ο σύριζα συνεχίζει στο παιχνίδι χρησιμοποιώντας τη villa, όποτε τον βολεύει, ως ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Και όλα αυτά γιατί; Για το μέγιστο πολιτικό όφελος, για όλους τους παραπάνω, που πάντα συγκλίνει σε ένα σημείο: στην εξουσία, είτε διατήρησής της είτε ανάληψής της.
Η κίνηση εκκένωσης και κοινωνικής νομιμοποίησης της ολοκληρώνεται με την ανακοίνωση του δήμου αθηναιών ότι η Villa θα γίνει σχολείο (για 150 μαθητές), την απόφαση χρηματοδότησης γι αυτό από το ΕΣΠΑ με περίπου 3 εκατ. €, και την εκκίνηση εργασιών, όλως τυχαίως, κατά την προεκλογική περίοδο. Η πολιτική και υλική αμοιβή για τον «άσχετο» δήμαρχο αθηναίων και για την παροχή υπηρεσιών του (εκκένωση βίλας, μαζικές συλλήψεις μεταναστών, πάταξη μικροπωλητών, περιθωριοποίηση ανθρώπων, άστεγοι, άποροι, εκατοντάδες σπίτια χωρίς ρεύμα κλπ), ξεκίνησε τον απρίλη του 2012 με την έγκριση χορήγησης κονδυλίου 120 εκατ. € για την ανάπλαση και ανάπτυξη του δήμου. Επιδεικνύοντας προεκλογικά ένα ακόμη ανύπαρκτο έργο εκβιάζει για ψήφους μιας και -κατά τα λεγόμενά του- το μέλλον του δήμου εξαρτάται από αυτόν και τα λεφτά που προσωπικά πήρε! Χωρίς αυτόν και την κυβέρνηση που τον στηρίζει ο δήμος αθηναίων δε θα πάρει φράγκο, οι δημότες του ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Σε μια περιοχή που έχει αφεθεί σκοπίμως να διαφεντεύεται από μπάτσους, νταβατζήδες και μισάνθρωπους φασίστες, ο δημοτικός άρχοντας εξαργυρώνει τα αργύρια της δόξας του πάνω στο αίμα ανθρώπων, πάνω στη σύνθλιψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Καμαρώστε τον λοιπόν που τον επανεκλέξατε!
Εν κατακλείδι…
Ως Villa Amalias δεν έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω πέρα από αυτά που λέμε και στηρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, με ή χωρίς κτήριο. Θα συνεχίσουμε να είμαστε κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, άνθρωποι που επιλέξαμε το δρόμο της συλλογικής αντίστασης και του αδιαμεσολάβητου αγώνα, της αυτοοργάνωσης των αναγκών και των επιθυμιών μας, που προτάσσουμε το δικό μας πολιτισμό μακριά από life style πρότυπα εναλλακτισμού και υπερκατανάλωσης. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι και να είμαστε ίσοι με όλους τους τελευταίους της ταξικής πυραμίδας, μακριά από ψευδόπλαστους διαχωρισμούς φυλής, φύλου, έθνους. Θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε και να ορθώνουμε αναχώματα ενάντια σε κάθε ρατσιστική και φασιστική λογική και πρακτική, όποιο προσωπείο φορά αυτή για να μας ξεγελάσει, θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε ενάντια σε αυτούς που θέλουν να απομυζήσουν κάθε μέρα και πιο πολύ την ύπαρξή μας και να μας ωθήσουν στον κανιβαλισμό…
Όλα αυτά αποτελούν την πραγματική αιτία για την οποία στις 13/06/2014 καλούμαστε να δικαστούμε και όχι οι γελοίες κατηγορίες που μας αποδίδονται. Η πραγματική αιτία είναι ο φόβος της εξουσίας απέναντι σε αυτό που υπάρχει και που τείνει να γιγαντωθεί. Και είναι διαφορετικό από εκείνη.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/στις συλληφθέντες-είσες καταληψίες από την εκκένωση της Villa Amalias
Η 5η Μάη του 2010 έχει μείνει στην ιστορία των κοινωνικών-ταξικών αγώνων ως μία από τις μαζικότερες και μαχητικότερες διαδηλώσεις, κατά την οποία μισό εκατομμύριο διαδηλωτές συγκρούονταν για ώρες μπροστά από το κοινοβούλιο ενάντια στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Η μέρα αυτή στιγματίστηκε από τον εμπρησμό του υποκαταστήματος της τράπεζας Μarfin και το θάνατο από αναθυμιάσεις 3 εργαζομένων μέσα σε αυτήν. Αυτό το τραγικό γεγονός αποτέλεσε το πεδίο όπου η κυρίαρχη προπαγάνδα έστησε ένα χυδαίο ιδεολογικό πόλεμο επιχειρώντας να εγκληματοποιήσει την κοινωνική αντιβία και να στοχοποιήσει όλους τους αντιστεκόμενους και τις αντιστεκόμενες και ιδιαίτερα τον α/α χώρο.
Στις 29/4/2011, επετειακά της 5ης Μάη με βάση ένα ανώνυμο σημείωμα προς την ασφάλεια* απαγάγονται από αστυνομικές δυνάμεις 4 άτομα, εκ των οποίων 3 αναρχικοί, μεταφέρονται στη ΓΑΔΑ χωρίς να γνωρίζουν το λόγο και ενώ για ώρες δε μπορούν να επικοινωνήσουν με κανέναν, έχει αρχίσει μια μεγάλης έκτασης λασπολογία από σύσσωμα τα ΜΜΕ με εξαγγελίες σύλληψης των «δραστών της Μarfin». Ακολουθούν έρευνες στα σπίτια τους, διαδικασίες αναγνώρισης, παραθέσεις φωτογραφιών χωρίς βέβαια να προκύψει κανένα επιβαρυντικό στοιχείο σε βάρος τους. ‘Ετσι, μετά την κατάθεσή τους αφήνονται ελεύθεροι και τα «στοιχεία» μαζί με τις καταθέσεις στέλνονται στον εισαγγελέα, ο οποίος όμως καθώς δε μπορεί να τεκμηριώσει καμία κατηγορία, επιστρέφει το φάκελο πίσω στην αστυνομία και η όλη υπόθεση φαίνεται να οδεύει προς το αρχείο.
Στις 8/5/2013 και χωρίς να έχει προκύψει κανένα στοιχείο, ο ανακριτής αποφασίζει να αποδώσει κατηγορίες για 3 ανθρωποκτονίες και 23 απόπειρες ανθρωποκτονίας στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα για την υπόθεση της τράπεζας Marfin. Για τους άλλους δύο συντρόφους δεν προχωράει καμία διωκτική διαδικασία, ενώ το τέταρτο άτομο κατηγορείται για την απόπειρα εμπρησμού ενός βιβλιοπωλείου που βρίσκεται απέναντι από την τράπεζα. Στην απολογία του, το Φεβρουάριο του 2013, ο σύντροφος καταθέτει αυτό που δηλώνει από την αρχή: «Από τη δικογραφία αποδεικνύεται περίτρανα, μέσα από καταθέσεις μαρτύρων, φωτογραφικό υλικό και βίντεο από κάμερες, ότι δεν έχω ουδεμία σχέση με καμία επίθεση σε κανένα χρονικό σημείο εκείνης της μέρας στο κέντρο της Αθήνας». Αφού περάσει από τον ανακριτή, αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, κάτι που είναι εξαιρετικά σπάνιο για κάποιον που αντιμετωπίζει τέτοιου είδους κατηγορίες (χαρακτηριστικός όρος η απαγόρευση συμμετοχής του σε μελλοντικές διαδηλώσεις).
Αρχικά η δίκη ορίστηκε για το Δεκέμβρη του ’13 αλλά αναβλήθηκε λόγω αδυναμίας της πολιτικής αγωγής. Η δίκη ορίστηκε εκ νέου το Μάιο του ’14 αλλά αναβλήθηκε λόγω εκλογών και ορίστηκε για το Δεκέμβρη του ’14. Εδώ να σημειώσουμε ότι τον Ιούλιο του ’13 καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης τρία στελέχη της τράπεζας Marfin για κατηγορίες που αφορούσαν κυρίως την έλλειψη μέτρων πυροπροστασίας στο κτήριο της τράπεζας, καθώς και την μη έγκαιρη εκκένωσή της.
Η περίφημη υπόθεση Marfin στοχεύει στην ποινικοποίηση όλων αυτών των πρακτικών κοινωνικής αντιβίας που έχουν εκφραστεί μέσα από δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στην υποτίμηση της ζωής, επικεντρώνοντας στον α/α χώρο. Απευθύνεται όμως σε κάθε εν δυνάμει εξεγερμένο κοινωνικό κομμάτι, προβάλλοντας την αντιμετώπιση που του επιφυλάσσει το κράτος «έκτακτης ανάγκης» σε περίπτωση που επιλέξει το δρόμο της αντίστασης. Εμείς από την πλευρά μας ως αναρχικοί/αντιεξουσιαστές δεν θα καταδικάσουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Γιατί δεν αποδεχόμαστε κανένα συμψηφισμό ανάμεσα στην κοινωνική, ταξική αντιβία με τη βία της αστυνομίας, τη βία των αφεντικών στους χώρους εργασίας, τη βία των φασιστών ενάντια στους μετανάστες και όσους δεν ταιριάζουν στο «άριο» όραμά τους. Δεν αποδεχόμαστε την εξίσωση της βίας των από πάνω με αυτή των καταπιεσμένων. Στην έκφραση της κοινωνικής αντιβίας στο δρόμο είναι αυτονόητα αρχή μας ότι αυτή στρέφεται ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό. Η λογική της αδιάκριτης απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής είναι ξένη προς εμάς. Ποτέ δεν οικειοποιηθήκαμε τους όρους της «παράπλευρης απώλειας» ή της «κακιάς στιγμής» ως αναρχικοί. Αυτά είναι τα άλλοθι του κράτους και των αφεντικών προκειμένου να δικαιολογήσουν τις δολοφονίες των μηχανισμών καταστολής, των δολοφονιών στα εργασιακά κάτεργα και τις φασιστικές επιθέσεις. Αυτός είναι ο σάπιος κόσμος της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας, που προσπαθούμε να καταστρέψουμε και πάνω στα συντρίμμια του να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Η σκευωρία που έχει στηθεί στην πλάτη του συντρόφου Θοδωρή Σίψα δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό κρατικής μεθόδευσης, είναι όμως το πιο εξωφρενικό κατηγορητήριο που έχει αποδοθεί σε αναρχικό που συμμετείχε σε διαδήλωση με στόχο να απονοηματοδοτήσει τη συγκρουσιακότητα και να στιγματίσει ως αντικοινωνικό έναν πολιτικό χώρο που τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει σοβαρά κοινωνικά ερείσματα μέσα από την συνεχή παρουσία του στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες. Η υπόθεση του συντρόφου Θοδωρή Σίψα είναι υπόθεση όλων μας. Η δίωξη στο πρόσωπό του είναι μια δίωξη εναντίον όλων μας, εναντίον όλων όσων αγωνίζονται ενάντια στον ολοκληρωτισμό και τη βαρβαρότητα, ενάντια στην υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας. Ο κόσμος του αγώνα, από τον α/α χώρο ως τα σωματεία βάσης και τις συνελεύσεις γειτονιάς δε θα αφήσει κανέναν και καμία μόνο-η στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις.
Η δίκη (που αναβλήθηκε λόγω εκλογών για το Δεκέμβρη) αναμένεται να είναι μια αρκετά χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία και τα δικαστικά έξοδα αρκετά υψηλά. Η συνέλευση αλληλεγγύης στο Θοδωρή Σίψα βρίσκεται σε συνεχή επαφή και αλληλοενημέρωση με τους δικηγόρους του για το δικονομικό και οικονομικό σκέλος. Μέχρι στιγμής έχουν δαπανηθεί περίπου 12.000 ευρώ και το ποσό που υπολείπεται είναι 8.000 για δικαστικά έξοδα και τεχνική υποστήριξη, με τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Η φύση και η διάρκεια της δίκης, όμως, είναι τέτοια που δεν αποκλείεται τα έξοδα αυτά να αυξηθούν. Η γενικότερη οικονομική ένδεια και επιπλέον η επιβολή τεράστιων ποσών ως εγγυήσεις και δικαστικά έξοδα, που τα τελευταία χρόνια έχουν αποκτήσει το χαρακτήρα ενός παράλληλου οικονομικού πολέμου εναντίον του κινήματος, δεν έχουν επιτρέψει να συγκεντρωθεί το αναγκαίο ποσό.
Αντιλαμβανόμενοι την τεράστια πολιτική σημασία της συγκεκριμένης δίκης τόσο για τον αναρχικό χώρο όσο και για ολόκληρο τον κόσμο του αγώνα, καλούμε κάθε οργάνωση, συλλογικότητα, συνέλευση ή κοινωνικό κέντρο, κάθε ομάδα και άτομο που αναγνωρίζει τον εαυτό του/της ως εν δυνάμει ή εν ενεργεία ευρισκόμενο στο στόχαστρο αυτής της επίθεσης να συμβάλλει στην πολιτική και οικονομική στήριξη της υπόθεσης.
Συνέλευση αλληλεγγύης στον Θ. Σίψα
* Το τελευταίο διάστημα αποτελεί πάγια τακτική της αστυνομίας να προχωράει σε διώξεις αγωνιστών με μοναδικά αποδεικτικά στοιχεία ανώνυμα σημειώματα και τηλεφωνήματα που φτάνουν στην ασφάλεια. Αυτή η τακτική έχει αρχίσει πλέον να αμφισβητείται τόσο από καθεστωτικά ΜΜΕ όσο και από δικαστικούς κύκλους.
Αυτοοργανωμένο ντοκιμαντέρ από την εργατική συλλογικότητα ΔΙΑΚΟΠΤΕΣ: Η τυχαία δίωξη ενός αναρχικού
