Όλα τα άρθρα του/της Mavri Vanilia

Αντιπληροφόρηση,απεργία πείνας,δρασειΣ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,κατάληψη,πολιτικοι κρατουμενοι,ΦΥΛΑΚΕΣ,φυλακισμενοι αναρχικοι

Κατάληψη στην Πρυτανεία του Α.Π.Θ.

Σχολιάστε
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 υπήρξε η αφορμή για τη σκλήρυνση του κατασταλτικού πλαισίου στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών. Στην Ελλάδα η επιπλέον αφορμή που χρησιμοποιήθηκε από την εξουσία ήταν η δράση των ένοπλων επαναστατικών ομάδων και κυρίως της 17Ν. Η ψήφιση του πρώτου τρομονόμου (άρθρο 187 του ΠΚ) το 2001 και του δεύτερου τρομονόμου (άρθρο 187Α του ΠΚ) το 2004 ήταν η πρώτη πράξη της κατασταλτικής επίθεσης. Τον Απρίλιο του 2009, έπειτα από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και υπό τη σκιά της καπιταλιστικής κρίσης που είχε ξεσπάσει σε διεθνές επίπεδο ψηφίστηκε ο περιβόητος κουκουλονόμος, που μετατρέπει σε ιδιώνυμο αδίκημα την κάλυψη των χαρακτηριστικών κατά την τέλεση συγκεκριμένων πράξεων που σχετίζονται με κινηματικές πρακτικές αυτοάμυνας και αντιβίας. Το 2014 ψηφίστηκε η κατασκευή φυλακών τύπου Γ’, των σύγχρονων λευκών κελιών της ελληνικής δημοκρατίας. Σε όλο αυτό το διάστημα είδαμε ακόμη τα περίφημα τρομοδικεία (μια επανάληψη των δικονομικών συνθηκών των έκτακτων στρατοδικείων), την ποινικοποίηση προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων, την απομόνωση αγωνιστών στα υπόγεια του Κορυδαλλού, τις σκευωρίες εναντίον συντρόφων, τις προφυλακίσεις και καταδίκες συντρόφων, χωρίς κανένα στοιχείο, τις εισβολές σε σπίτια λόγω ανώνυμων (ασφαλίτικων) καταγγελιών, τους βασανισμούς συλληφθέντων και την ολοένα και πιο σκληρή στάση της αντιτρομοκρατικής που πλέον συμπυκνώνει την ουσία του κράτους.

Όποιος πιστεύει πως όλα τα παραπάνω είναι απλά μια μάχη του κράτους δικαίου ενάντια σε περιθωριακές ομάδες και φαινόμενα, είναι αφελής ή, το πιθανότερο, έχει συμφέρον να προσποιείται ότι το κάνει. Η κατασταλτική επίθεση που δέχονται τα πιο δυναμικά κομμάτια του κινήματος επιτελεί διπλό ρόλο. Το κράτος προσπαθεί να ελέγχει και να κρατά δέσμιο το κίνημα μέσω των διώξεων και του αναπόφευκτου κόστους (οικονομικού και άλλου) που αυτές συνεπάγονται και ταυτόχρονα να τρομοκρατήσει τα τμήματα της κοινωνίας που έχουν τη διάθεση να αντισταθούν. Ο ιδεολογικός πόλεμος δε διεξάγεται στη σάλα του δημοκρατικού κράτους όπως αφελώς πιστεύει το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς (κυβερνώσας και μη) αλλά στο ανελέητο πεδίο της ταξικής πάλης. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν πρόκειται να άρει το ασφυκτικό πλαίσιο καταστολής πολύ απλά γιατί θα το χρειαστεί πολύ σύντομα.Ότι δεν καταφέρνει η κυβέρνηση -η κάθε κυβέρνηση- με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/ τριών και την καταστολή, όσα ξεφεύγουν από την αστυνομική κτηνωδία, αναλαμβάνει να ολοκληρώσει η δήθεν ανεξάρτητη δικαστική εξουσία. Όλες οι συνιστώσες της κρατικής εξουσίας συνασπίζονται ενάντια στον κοινό εχθρό: αυτούς που αντιστέκονται και θα συνεχίσουν να αντιστέκονται με κάθε τρόπο και από κάθε θέση. Για να το καταφέρουν δε διστάζουν να καταργούν στην πράξη ακόμα και τον θεμελιώδη νόμο της “δημοκρατίας” τους, το σύνταγμα. Εμείς ξέρουμε καλά όμως κάτι που ολοένα και περισσότεροι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται: ότι η υποτιθέμενη “δημοκρατία” τους είναι ένα άλλοθι για να επιτευχθεί ο μεγάλος στόχος του κράτους και του κεφαλαίου, που δεν είναι άλλος από τη συντριβή όσων τους δημιουργούν προβλήματα στην προσπάθειά τους να πετσοκόψουν εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα δεκαετιών. Θέλουν να καταστήσουν τους προλετάριους όχι μόνο φθηνούς και αναλώσιμους αλλά κυρίως φοβισμένους και ανήμπορους να αντιδράσουν.

Όπως αναφέρει το Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων «Σε αυτό το καθεστώς εξαίρεσης εντάσσεται η αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού (με την εφαρμογή του «τρομονόμου» για τους κατηγορούμενους για ένοπλη πάλη και του «κουκουλονόμου» για όσους συλλαμβάνονται μετά από συγκρούσεις σε πορείες), του λεγόμενου «οργανωμένου εγκλήματος» ή καλύτερα της «μαύρης» καπιταλιστικής λειτουργίας, των μεταναστών οι οποίοι πλέον κρατούνται χωρίς τη διάπραξη κάποιου αδικήματος, αλλά απλώς λόγω της υπαρξής τους. Των χούλιγκαν που διώκονται με ειδικούς αθλητικούς νόμους, των γυναικών που στιγματίστηκαν ως μάστιγα για την κοινωνία κι ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί. Ό,τι εν δυνάμει μπορεί να προκαλέσει κλυδωνισμούς στην αποτελεσματική συστημική λειτουργία αντιμετωπίζεται με κάποια ειδική ρύθμιση.»Ο αγώνας ενάντια στην καταστολή δεν είναι υπόθεση των αναρχικών αλλά όλης της εργατικής τάξης. Και για αυτό, η απεργία πείνας των μέλων του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων, των Κ. Γουρνά και Ν. Μαζιώτη και των πολιτικών κρατούμενων από την Τουρκία πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων. Τα αιτήματα των απεργών πείνας, είναι αιτήματα όλων μας και η νίκη τους θα είναι νίκη όλου του κινήματος.

Απαιτούμε:
• Την κατάργηση των άρθρων 187 και 187Α
• Την κατάργηση της επιβαρυντικής διάταξης για την πράξη που τελέστηκε με καλυμμένα χαρακτηριστικά («κουκουλονόμος»)
• Την κατάργηση του νομικού πλαισίου που ορίζει τη λειτουργία των φυλακών τύπου Γ.
• Την κατάργηση της εισαγγελικής διάταξης που επιβάλλει τη βίαιη λήψη του DNA
• Την πρόσβαση κι ανάλυση του γενετικού δείγματος από πραγματογνώμονα βιολόγο της εμπιστοσύνης τους κατηγορουμένου, αν το επιθυμεί
• Την κατάργηση της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των δύο ατόμων
• Την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού προκειμένου να μπορεί να λάβει τη νοσηλεία που χρειάζεται.
• Καμία ποινικοποίηση προσωπικών και οικογενειακών σχέσεων των πολιτικών κρατουμένων.

Στηρίζουμε την κατάληψη της πρυτανείας του Α.Π.Θ. και καλούμε όλο τον κόσμο του αγώνα σε αυτή

ΠΟΡΕΙΑ

1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015

17:00, στην ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΗ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
1/4/2015lib_thess@hotmail.com
https://libertasalonica.wordpress.com/2015/04/01/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%81%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1-%CF%80-%CE%B8/
Αντιπληροφόρηση,απεργία πείνας,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,καταστολή,κρατική καταστολή,μπατσοι-καταστολη,Προσαγωγές

Ανακοίνωση για τις προληπτικές προσαγωγές στην πορεία στις 31/ 03/ 2015

Σχολιάστε

Η ψήφιση του πρώτου τρομονόμου (άρθρο 187 του ΠΚ) το 2001 και του δεύτερου τρομονόμου (άρθρο 187Α του ΠΚ) το 2004 ήταν η πρώτη πράξη της κατασταλτικής επίθεσης του κράτους, στα πλαίσια της σκλήρυνσης του κατασταλτικού πλαισίου στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών. Τον Απρίλιο του 2009, έπειτα από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και υπό τη σκιά της καπιταλιστικής κρίσης που είχε ξεσπάσει σε διεθνές επίπεδο ψηφίστηκε ο περιβόητος κουκουλονόμος, που μετατρέπει σε ιδιώνυμο αδίκημα την κάλυψη των χαρακτηριστικών κατά την τέλεση συγκεκριμένων πράξεων που σχετίζονται με κινηματικές πρακτικές αυτοάμυνας και αντιβίας. Το 2014 ψηφίστηκε η κατασκευή φυλακών τύπου Γ’, των σύγχρονων λευκών κελιών της ελληνικής δημοκρατίας. Σε όλο αυτό το διάστημα είδαμε τα τρομοδικεία, την ποινικοποίηση προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων, την απομόνωση αγωνιστών στα υπόγεια του Κορυδαλλού, τις σκευωρίες εναντίον συντρόφων, τις προφυλακίσεις και καταδίκες συντρόφων, χωρίς κανένα στοιχείο, τις εισβολές σε σπίτια λόγω ανώνυμων (ασφαλίτικων) καταγγελιών, τους βασανισμούς συλληφθέντων και την ολοένα και πιο σκληρή στάση της αντιτρομοκρατικής που πλέον συμπυκνώνει την ουσία του κράτους.

Στις 2 Μαρτίου τα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων Α. Σταμπούλος, Τ. Θεοφίλου, Φ. Χαρίσης, Α. Ντάλιος και Γ. Καραγιαννίδης και οι αγωνιστές Δ. Κουφοντίνας, Κ. Γουρνάς, Ν. Μαζιώτης ξεκίνησαν απεργία πείνας απαιτώντας την κατάργηση των άρθρων 187 και 187Α, της επιβαρυντικής διάταξης για την πράξη που τελέστηκε με καλυμμένα χαρακτηριστικά («κουκουλονόμος»), του νομικού πλαισίου που ορίζει τη λειτουργία των φυλακών τύπου Γ, της εισαγγελικής διάταξης που επιβάλλει τη βίαιη λήψη του DNA, καθώς και την πρόσβαση κι ανάλυση του γενετικού δείγματος από πραγματογνώμονα βιολόγο της εμπιστοσύνης τους κατηγορουμένου, αν το επιθυμεί, την κατάργηση της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των δύο ατόμων και την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού προκειμένου να μπορεί να λάβει τη νοσηλεία που χρειάζεται. Σε μεταγενέστερο χρόνο ξεκίνησαν απεργία πείνας και άλλα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων καθώς και οι πολιτικοί κρατούμενοι από την Τουρκία που βρίσκονται φυλακισμένοι στις ελληνικές φυλακές.

Εχθές, στις 31/03/2015, πριν την προγραμματισμένη κεντρική πορεία αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας και κατά τη διάρκεια της προσυγκέντρωσης, έγιναν 16 προληπτικές προσαγωγές συντρόφων/ισσών οι οποίοι συμμετέχουν στο “Συντονισμό αναρχικών συλλογικοτήτων για την αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας” καθώς πήγαιναν, με τις σημαίες τους, προς την Καμάρα. Οι προσαχθέντες αφέθηκαν όταν η πορεία είχε σχεδόν ολοκληρωθεί.

Το κράτος δημιούργησε αυτό το σφιχτό πλέγμα διατάξεων και μέτρων για έναν λόγο: για να καταστείλει όσα κομμάτια της εργατικής τάξης αντιστέκονται, καθώς τσακίζει τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα δεκαετιών. Και για αυτό δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι η «κυβέρνηση της Αριστεράς» θα το καταργήσει, όπως έχει πολλαπλώς δεσμευτεί ότι θα κάνει, όσο ήταν στην αντιπολίτευση. Γιατί θα το χρειαστεί σύντομα.

Το ίδιο κράτος θα περιφρουρήσει αυτό, το τόσο απαραίτητο για το τσάκισμα του κινήματος, πλαίσιο. Και αυτό είναι που τώρα βλέπουμε να κάνει. Με «προληπτικές προσαγωγές», με απειλές για είσοδο των ΜΑΤ στο άσυλο, αμφότερα «μέτρα» που ο ΣΥΡΖΑ πολλάκις είχε χαρακτηρίσει αντιδημοκρατικά και απαράδεκτα, πριν γίνει κυβέρνηση και τα εφαρμόσει και ο ίδιος, με μία καλά ενορχηστρωμένη επίθεση λασπολογίας, από την οποία τίποτα δεν θα είχε να ζηλέψει η Δεξία.

Εμείς δηλώνουμε ότι τίποτα δεν περιμέναμε και τίποτα δεν περιμένουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και καθόλου δεν μας σοκάρει ή μας τρομάζει η καταστολή, κανονική ή ροζ.

Ο αγώνας ενάντια στην καταστολή δεν είναι υπόθεση των αναρχικών αλλά όλης της εργατικής τάξης. Η νίκη των απεργών πείνας θα είναι νίκη όλου του κινήματος.

 

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

Ανακοίνωση για τις προληπτικές προσαγωγές στην πορεία στις 31/ 03/ 2015

ATHENS INDYMEDIA,Mpalothia,Αντιπληροφόρηση,απεργία πείνας,κατάληψη,Κοινωνία,πολιτικοι κρατουμενοι,ΦΥΛΑΚΕΣ,φυλακισμενοι αναρχικοι

Θεσσαλονίκη : Κείμενο της κατάληψης Πρυτανείας στο ΑΠΘ

Σχολιάστε

Σήμερα Τετάρτη 1/4 στα πλαίσια του διεθνούς καλέσματος για δράσεις αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους απεργούς πείνας από 2/3, πραγματοποιούμε κατάληψη στο κτήριο της Πρυτανείας του ΑΠΘ. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στα αιτήματα των συντρόφων μας που απαιτούν :

-Κατάργηση ειδικής «αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας και συγκεκριμένα τους νόμους περί τρομοκρατικής και εγκληματικής οργάνωσης (νόμοι 187 και 187Α).

-Κατάργηση ειδικών κατασταλτικών νόμων (κουκουλονόμος).

-Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ.

-Οριοθέτηση της χρήσης και επεξεργασίας του DNA σαν αποδεικτικό μέσο.

-Την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού που παρά το 98% αναπηρίας του εξοντώνεται συστηματικά εδώ και 13 χρόνια από το κράτος.

Καθώς κάποιοι απεργοί διανύουν ήδη την 31η μέρα απεργίας και ο κίνδυνος για την υγεία αλλά και την ζωή τους αυξάνεται, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υιοθετώντας τις ίδιες αλλά και χειρότερες πρακτικές της κυβέρνησης ΝΔ δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο και στέκεται κατασταλτικά, όπως ήταν αναμενόμενο, στον κόσμο του αγώνα. Μερικά πρόσφατα παραδείγματα είναι οι προληπτικές προσαγωγές πριν από τη χθεσινή πορεία αλληλεγγύης στους απεργούς στη Θεσσαλονίκη, τις συλλήψεις έξω από την κατάληψη της Πρυτανείας στην Αθήνα, καθώς και τις συλλήψεις στην παρέμβαση έξω από το κτίριο της Βουλής. Όλες αυτές οι κατασταλτικές ενέργειες ακολούθησαν τις δηλώσεις του Πανούση που μίλησε ξεκάθαρα για την κήρυξη πολέμου στον αναρχικό χώρο. Για μας αυτός ο πόλεμος υπάρχει εδώ και καιρό και δεν εκτονώνεται με την αλλαγή του προσωπείου της δημοκρατίας.

Παράλληλα συνεχίζεται η απεργία πείνας των μελών της ΣΠΦ, για την απελευθέρωση των συγγενών μελών της οργάνωσης. Το χθεσινό συμβούλιο αποφάσισε την αποφυλάκιση της μητέρας των Γεράσιμου και Χρήστου Τσάκαλου με αισχρούς περιοριστικούς όρους και τη παράταση της προσωρινής κράτησης της συντρόφου του πρώτου. Η μητέρα των δύο μελών αρνείται την καταβολή των 10000 ευρώ που της επιβλήθηκε, αντιδρώντας έτσι στην μη αποφυλάκιση της συντρόφου του γιου της και συνεχίζει να κρατείται.

Οποιοδήποτε περαιτέρω καθυστέρηση των αποφάσεων για την ικανοποίηση των αιτημάτων αποτελεί βασανιστήριο και την ευθύνη έχει η δικαστική και πολιτική εξουσία.

Η ΦΥΛΑΚΗ ΔΕ ΛΥΓΙΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

Πορεία 17:00 στη Πρυτανεία ΑΠΘ

Συνέλευση ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης και στο θεσμό του εγκλεισμού

https://mpalothia.wordpress.com/2015/04/01/%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7%CF%82-%CF%80%CF%81/

Mpalothia,Αντιπληροφόρηση,απεργία πείνας,δρασειΣ,κατάληψη,καταστολή,πολιτικοι κρατουμενοι,ΦΥΛΑΚΕΣ,φυλακισμενοι αναρχικοι

Εμείς οι Αναρχικές : Ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες

Σχολιάστε

Οι πρυτανικές αρχές με ανακοίνωση τους σήμερα «διαπιστώνουν ότι για δεύτερη μέρα συνεχίζεται η κατάληψη του κεντρικού κτηρίου διοίκησης του ΕΚΠΑ από εξωπανεπιστημιακά άτομα και με αιτήματα άσχετα προς οποιαδήποτε ακαδημαϊκά θέματα». Θεωρούν επίσης «ότι αυτή η απαράδεκτη ενέργεια πλήττει το δημόσιο πανεπιστήμιο συνολικά» και εγκαλούν την κυβέρνηση για τη μη επέμβαση.

Ως ένδειξη…διαμαρτυρίας καλούν τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας σε συγκέντρωση αύριο Τετάρτη 11 π.μ. στα Προπύλαια. Μη γελιέστε. Την ίδια ανακοίνωση θα έβγαζαν ακόμη κι αν οι καταληψίες ήταν φοιτητές του Πολυτεχνείου κι αν τα αιτήματα αφορούσαν άμεσα ακαδημαϊκά θέματα. Οι αξιωματούχοι των πανεπιστημίων, αλλά και πολλοί καθηγητές, δεν αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως δάσκαλο, αλλά ως επαγγελματία, καριερίστα, έμπορο πιστοποιητικών.

Οι εν λόγω αρχές είναι μία σέχτα καλοβολεμένων managers, που ευελπιστούν σε μία καλή θέση στα υπουργικά συμβούλια ή το τσέπωμα χρηματοδοτήσεων για ερευνητικά προγράμματα χωρίς αντίκρυσμα. Μην αναμένετε απ’ τους φοιτητικούς συλλόγους τίποτε περισσότερο από κινήσεις για τα μάτια του κόσμου. Μην αναμένετε απ’ τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων στο πανεπιστήμιο τίποτε περισσότερο απ’ το τίποτε, την ασφάλεια της θεσούλας τους. Οι φοιτήτριες/τές, τα κατ’ εξοχήν δηλαδή μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, ας διαλέξουν στρατόπεδο αύριο στις 11 π.μ.

Ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες

https://mpalothia.wordpress.com/2015/03/31/%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%AE-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B5%CF%82/

Αντιπληροφόρηση,ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ,εργατικα,εργατικά νέα,ΣΥΒΧΑ

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ PUBLIC [ανακοίνωση ΣΥΒΧΑ]

Σχολιάστε

Προς τους συναδέλφους στα Public
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ PUBLIC

Συνάδελφοι,

Το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει δεκάδες απολύσεις στα PUBLIC. Η αλλαγή σε επίπεδο στελεχών στην εταιρία συνοδεύτηκε από μια νέα προσπάθεια «εξυγίανσης των οικονομικών της».

Την περίοδο 2013-2015 η εταιρία παρουσίασε ρεκόρ κερδών. Σύμφωνα με την ίδια υπήρξε αύξηση 34% σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια. Επέλεξε να κάνει μια επέκταση άνευ προηγουμένου για περίοδο οικονομικής κρίσης και από ένα κατάστημα που είχε στην αρχή, αριθμεί πλέον τουλάχιστον 48 καταστήματα.

Θα ήμασταν το λιγότερο αφελείς αν δε βλέπαμε πως αυτή η γοργή ανάπτυξη οφείλεται σε επενδύσεις που βγήκαν από τον ιδρώτα μας. Για να γίνουμε πιο σαφείς, από το 2012 οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών στους ήδη εξευτελιστικά χαμηλούς μισθούς, η αυξανομένη εντατικοποίηση της εργασίας αλλά και η άγρια εκμετάλλευση εργαζόμενων μέσω προγραμμάτων voucher εκτίναξαν τα κέρδη της εταιρίας. Σημειωτέον πως οι πωλήσεις την περίοδο των Χριστουγέννων (2014) σημείωσαν κατά τα λεγόμενα στελεχών της εταιρίας άνοδο 10% από τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Μας ευχαρίστησαν κιόλας, να’ ναι καλά.

Παρ’ όλα αυτά η εργοδοσία προχωρά σε διαλογή και απολύσεις εργαζόμενων σε όλο το δίκτυο. Τα πρώτα θύματα υπήρξαν «υψηλόμισθοι» των 600-700 ευρώ ή/ και εργαζόμενοι που όπως προφασίστηκε η εταιρία δεν πληρούσαν το προφίλ της. Ξέρουμε όλοι τι εννοούν. Η συνταγή είναι η ίδια που έχουμε δει στο Πλαίσιο και στον ΙΑΝΟ, στο ΝΑΚΑ και τον Καλοκάθη. Θέλουν φθηνούς και αναλώσιμους εργαζομένους χωρίς διεκδικήσεις και δικαιώματα.

• Να γιατί οι απολύσεις και οι ατομικές συμβάσεις που υπογράψαμε, οδήγησαν σε ρεκόρ κέρδους.
• Να γιατί στις ατομικές συμβάσεις υπάρχει ρήτρα, που υποχρεώνει τους συναδέλφους να δηλώνουν τη συνδικαλιστική τους ιδιότητα, ποινικοποιώντας με αυτόν τον τρόπο άμεσα αλλά και έμμεσα τη συνδικαλιστική δράση.
• Να γιατί πληθαίνουν τα «πρωταθλήματα παραγωγικότητας», με ημερήσιους στόχους τζίρου να τίθενται τόσο από τα κεντρικά όσο και ανά κατάστημα από τον εκάστοτε διευθυντή, οδηγώντας τον κάθε εργαζόμενο σε αυξανόμενη πίεση και άγχος απόδοσης, καθώς και σε καλλιέργεια ανταγωνιστικού κλίματος μεταξύ συναδέλφων.
• Να γιατί στη βάση αυτής της εντατικοποίησης της εργασίας προκύπτει όλο και πιο εμφατικά η έννοια της αξιολόγησης των εργαζόμενων βάσει ατομικών πωλήσεων, δίνοντας στην εταιρία ένα βολικό άλλοθι για την αιτιολόγηση των απολύσεων.
• Να γιατί δουλεύουμε Κυριακές (5ωρο όμως, ώστε να μην πάρουμε το επιπλέον ρεπό που δικαιούμαστε και την προβλεπόμενη προσαύξηση).
• Να γιατί κόντρα στην υπάρχουσα εργατική νομοθεσία, δεν υπάρχουν σκαμπό για τους εργαζομένους.
• Να γιατί δεν υπάρχει βιβλίο υπερωριών.
• Να γιατί οι ταμίες πληρώνουν από τη τσέπη τους τα ελλείμματα των ταμείων, καθώς δεν παίρνουν επίδομα ταμείου.
• Να γιατί η εταιρία εκμεταλλεύεται εργαζόμενους από προγράμματα εργασίας voucher εκμηδενίζοντας το κόστος για την ίδια την εταιρία, δημιουργώντας εργαζόμενους δύο ταχυτήτων.
• Να γιατί δουλεύουμε τα ρεπό μας τη περίοδο των Χριστουγέννων, ενώ στις επιθεωρήσεις εργασίας δηλώνουν πως τα παίρνουμε.

Ως Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής καλούμε κάθε συνάδελφο στα Public να επικοινωνήσει μαζί μας. Να μη δεχθεί αδιαμαρτύρητα τις απολύσεις, τη δική του ή των άλλων συναδέλφων. Να μη βιαστεί να υπογράψει την απόλυση-καταδίκη του.

Ο Σύλλογος μας δεσμεύεται να παλέψει μαζί με κάθε συνάδελφο που θέλει να περιφρουρήσει τη θέση εργασίας του και τα δικαιώματα του.

Ο Σύλλογος έχει μακρά ιστορία αγώνα και αποτελείται από εργαζόμενους του κλάδου που δε λειτουργούν ως επαγγελματίες συνδικαλιστές, παρά μόνο με την πεποίθηση πως η αλληλεγγύη είναι πράξη και η συναδελφικότητα αρετή.

Ο Σύλλογος είμαστε όλοι εμείς. Η αλληλεγγύη είναι η δική μας συνταγή στις απολύσεις και στην ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας.

Με όλα τα μέσα συνδικαλιστικής πίεσης αλλά και τα νομικά / θεσμικά, από το δρόμο μέχρι και καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας θα παλέψουμε για το δίκιο μας.

Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά!
Καμία ανοχή στις απολύσεις!
Ας συσπειρωθούμε – ας επικοινωνήσουμε με το σύλλογο !

ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 5 ΑΠΡΙΛΗ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210-3820537
(στο τηλέφωνο θα μας βρείτε κάθε Πέμπτη μετά τις 19.30)
sylyp_vivliou@yahoo.gr | https://bookworker.wordpress.com

______________

προηγούμενες σχετικές ανακοινώσεις του Συλλόγου μας:

[03/2015] Σκαμπό τώρα! https://bookworker.wordpress.com/2015/03/01/public_skampo_032015/

[11-12/2014] για την εργασιακή πραγματικότητα στα public https://bookworker.wordpress.com/2014/12/21/syvxa_public_11_12_2014/

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ PUBLIC [ανακοίνωση ΣΥΒΧΑ]

Αντιπληροφόρηση,Απόψεις-γνώμες-αναλύσεις,Αρχιτεκτονική,ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ,Εκδήλωση-Συζήτηση,Κοινωνία

Το κέντρο είναι πόλεμος. Μια κριτική αποτίμηση της διαχείρισης του αθηναϊκού κέντρου εν μέσω κρίσης.

Εικόνα Σχολιάστε

Μπροσούρα της εισήγησης της εκδήλωσης του Σαββάτου 28/3 στην κατάληψη Υφανετ Θεσσαλονίκη με τη βοήθεια της ομάδας μπάσταρδες με μνήμη απο το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής.

http://blackuroi.gr/node/201

Mpalothia,Αντιπληροφόρηση,απεργία πείνας,πολιτικοι κρατουμενοι,ΦΥΛΑΚΕΣ

Καταγγελία κρατουμένων ενάντια στις φυλακές τύπου Γ και τα ψέμματα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ

Σχολιάστε

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγγέλλει την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ, οι εισαγγελείς στέλνουν εγγράφως σε κρατούμενους ότι η παραμονή τους σε καθεστώς τύπου Γ θα συνεχιστεί για τα επόμενα δυο χρόνια

Και όλα αυτά ενώ οι κρατούμενοι βρίσκονται μόλις μερικούς μήνες σε αυτό το καθεστώς.

Ποίος ο λόγος να ανανεωθεί εκ νέου η παραμονή τους στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία εφόσον ούτως ή άλλος με βάση το φασιστικό νομοσχέδιο του Αθανασίου η παραμονή των κρατουμένων σε καθεστώς τύπου Γ εξετάζεται κάθε δυο χρόνια?

Πρόκειται για κάποιου είδους πίεση των εισαγγελέων στη κυβέρνηση ή μήπως οι πτέρυγες υψίστης ασφαλείας που έχει εξαγγείλει ο υπουργός είναι μια δημιουργική ασάφεια που συγκεκριμενοποιούν οι εισαγγελείς?

Παραθέτουμε το ένα από τα συγκεκριμένα έγγραφα στο οποίο έχουν σβηστεί μόνο τα προσωπικά στοιχεία του κρατούμενου Θα ακολουθήσουν και τα επόμενα το συντομότερο δυνατόν

αλληλέγγυοι ενάντια στις φυλακές τύπου Γ

Στάλθηκε στην mpalothia

https://mpalothia.wordpress.com/2015/03/18/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82/

Mpalothia,Αντιπληροφόρηση,απεργία πείνας,Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων,πολιτικοι κρατουμενοι,ΦΥΛΑΚΕΣ

Ιατρική ενημέρωση για απεργούς πείνας του Δ.Α.Κ. στις φυλακές Κορυδαλλού

Σχολιάστε

Αθήνα 16/03/2015

ΙΑΤΡΙΚΗ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ:

Οι παρακάτω υπογράφοντες ιατροί βεβαιώνουμε ότι: από τις 2/3/2015 ως τις 16/3/2015 ,εξετάσαμε, μετά από προβλεπόμενες υπηρεσιακές διαδικασίες ,τους παρακάτω κρατούμενους (αναγράφονται με αλφαβητική σειρά), στις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού, στο χώρο του ιατρείου (υποτυπώδης υγειονομικός σχηματισμός πρωτοβάθμιας περίθαλψης ,χωρίς 24ωρη ιατρική και νοσηλευτική κάλυψη) απεργούς πείνας.

Καραγιαννίδης Γιώργος, ετών 35 ,απεργό πείνας από 2/3/2015

Ντάλιος Αργύρης, ετών23, απεργό πείνας από 2/3/2015

Σαραφούδη Γρηγόρη, ετών 33,απεργό πείνας από 9/3/2015 και

Χαρίση Φοίβο, ετών 25,απεργό πείνας από 2/3/2015

Μετά από μελέτη του ιατρικού τους φακέλου των φυλακών, λήψη λεπτομερούς ατομικού ιστορικού, κλινικής και παρακλινικής εξέτασης (ΗΚΓ) και εκτίμηση εργαστηριακών εξετάσεων, διαπιστώνουμε τα εξής:

Ο Καραγιαννίδης Γιώργος, εμφανίζει σήμερα, απώλεια βάρους 6,6 kgπου αντιστοιχεί στο 6,41% του αρχικού Σ.Β. του.

Ο Ντάλιος Αργύρης, εμφανίζει σήμερα, απώλεια βάρους 6,6 kg,που αντιστοιχεί στο 8,42% του αρχικού Σ.Β. του.

Ο Σαραφούδης Γρηγόρης, εμφανίζει σήμερα απώλεια βάρους 4,9 kg,που αντιστοιχεί στο 6,1 % του αρχικού Σ.Β. του.

Ο Χαρίσης Φοίβος, εμφανίζει σήμερα, απώλεια βάρους 7,2kg,που αντιστοιχεί στο 10% του αρχικού Σ.Β. του.

Όλοι οι παραπάνω κρατούμενοι-εκτός από τον Σαραφούδη Γ. (που βρίσκεται στην 8η μέρα απεργίας πείνας)- διανύουν την 15η ημέρα απεργία πείνας.

Αποτελεί κοινή αρχή ,σύμφωνα με τη διεθνή ιατρική βιβλιογραφία, ότι η επικινδυνότητα από τις αναμενόμενες επιπλοκές της παρατεταμένης ασιτίας, αυξάνεται μετά τη 10η μέρα απεργίας πείνας και η υγεία του απεργού πείνας επηρεάζεται σημαντικά,  έπειτα από απώλεια Σ.Β. μεγαλύτερη από το 10% του αρχικού Σ.Β.του.

Για τους παραπάνω λόγους και για όλους τους εξετασθέντες απεργούς πείνας συστήσαμε :

νέο εργαστηριακό έλεγχο τις προσεχείς ημέρες και καθημερινή κλινική εκτίμηση, ώστε να καθορήσουμε την διακομιδή και εισαγωγή τους σε τριτοβάθμιο δημόσιο υγειονομικό σχηματισμό στο σωστό χρόνο. Εισαγωγή που θα βοηθήσει στην αρτιότερη και ολοκληρωμένη παρακολούθησή τους και στην υποστήριξη των επαπειλούμενων βασικών τους λειτουργιών του οργανισμού τους.

Αναμένοντας τα νέα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων και με δεδομένο τη συνέχιση της απεργίας πείνας των κρατουμένων, εκτιμούμε ότι τις προσεχείς ημέρες, θα γίνει έκδηλη η απορρύθμιση του οργανισμού τους ,ως αποτέλεσμα ηλεκτρολυτικών και μεταβολικών διαταραχών, απορρύθμιση που ενδέχεται να οδηγήσει σε καταστάσεις απειλητικές για την οργανική, διανοητική και ψυχική τους υγεία, ακόμα και για την ίδια τους τη ζωή.

Για μια ακόμα φορά, ως υγειονομικοί, εκτιμώντας την κρισιμότητα της κατάστασης των απεργών πείνας, καλούμε όλους τους αρμόδιους φορείς έγκαιρα να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν προς διαπραγμάτευση και επίλυση των αιτημάτων των απεργών, πριν να είναι αργά για την διασφάλιση της καλής υγείας  και της ζωής δεκάδων απεργών στις ελληνικές φυλακές.

Οι γνωματεύοντες Ιατροί :

Σ.ΣΑΚΚΑΣ -Π.ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ.

Στάλθηκε στην mpalothia

Provo.gr,Αντιπληροφόρηση,απεργία πείνας,μεταναστες,ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Απεργία πείνας μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Κορίνθου

Σχολιάστε

hs

από τη σελίδα  no borders

Μαζική απεργία πείνας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών Κορίνθου

Πάνω από τριακόσιοι φυλακισμένοι μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Κορίνθου ξεκίνησαν από το πρωί απεργίας πείνας. Σύμφωνα με καταγγελίες στην ΚΕΕΡΦΑ, η κατάσταση είναι άθλια μέσα στα κρατητήρια, υπάρχει βρωμιά. Αρκετοί είναι άρρωστοι και ανησυχούν διότι περίθαλψη δεν υπάρχει.

Οι μετανάστες προέρχονται από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, αφρικανικές χώρες.

http://www.provo.gr/apergia-peinas-metanastwn-sth-korintho/

Provo.gr,Αναλύσεις,Αντιπληροφόρηση,Κοινωνία,φασισμος

Ο ελληνικός φασισμός δολοφόνησε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη

Σχολιάστε

d6c28c6582af8287b0eef478e4a8f548_XL

Υπάρχει μια δεδομένη πρακτική της εξουσίας που ξετυλίγεται κάθε φορά που πρέπει να διαχειριστεί θέματα όπως τη δολοφονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Αντίστοιχα, θα θυμίσω τη δολοφονία της Φαίης Μπάχλα. Κάθε φορά, λοιπόν, ένας συγκεκριμένος μηχανισμός που σε εμάς εμφανίζεται κυρίως στα μμε αναλαμβάνει να διαχειριστεί την εκάστοτε υπόθεση.

Μέσα στη διαδικασία της διαχείρισης αυτής κομμάτια του αναλαμβάνουν διαφορετικούς ρόλους. Ένα κομμάτι του στέκεται και καταγγέλλει, άλλο κάνει τις αποκαλύψεις, άλλο ασχολείται με το παρελθόν του θύματος ή του θύτη, άλλο αναλαμβάνει να ντύσει ιδεολογικά το γεγονός, άλλο αναλαμβάνει την ψυχολογικοποίηση που πρέπει να πάει πακέτο με τον ”πανελλήνιο θρήνο” και το ”πανελλήνιο σοκ” κ.ο.κ.

Στη συνέχεια υπάρχουν οι μπάτσοι. Αν και θα έλεγα πως αυτοί μάλλον προηγούνται. Αυτοί είναι αυτοί που ”διαρρέουν” τις κατάλληλες πληροφορίες και ουσιαστικά δίνουν τη γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί για κάθε υπόθεση. Οι μπάτσοι είναι που κάνουν το πραγματικό ρεπορτάζ, αυτοί έχουν τα πραγματικά στοιχεία στη διάθεσή τους και άρα διαχειρίζονται ουσιαστικά την υπόθεση. Αυτοί είναι που παρέχουν τις κατάλληλες πληροφορίες για να ενημερωθεί το …κοινό. Δεν είναι οι μόνοι βέβαια.

Ανάλογα το γεγονός και την βαρύτητα του, μπορεί κάθε φορά να μπλεχτούν υπουργεία, υπουργοί και φυσικά εν τέλει δικαστές και ιατροδικαστές. Ανάλογα τη βαρύτητα, δηλαδή, η διαχείριση μπορεί να ακουμπήσει και τα ψηλά κομμάτια της ιεραρχίας της εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση τα μμε έχουν επιτελικό-εκτελεστικό ρόλο να διαμεσολαβήσουν και να διαδώσουν στην κοινωνία τηνκυρίαρχη αφήγηση. Και βέβαια όταν λέω μμε, συμπεριλαμβάνω και τα social media τα όποια έρχονται τελευταία στη λίστα και συμπληρώνουν το παζλ της διαμεσολάβησης.

Κατά αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πούμε πως κάθε φριχτό και σοκαριστικό γεγονός είναι ταυτόχρονα και πολιτικό, ακριβώς επειδή αφορά την κοινωνία και την ιδεολογική της διαχείριση, ακριβώς επειδή η εξουσία θέλει να συγκλονιστούμε ψυχολογικά να θρηνήσουμε και όχι να σκεφτούμε και να αναλύσουμε. Σχεδόν πάντα, διαβάζοντας αυτή την αφήγηση της κυρίαρχης ιδεολογίας στα μμε είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε πράγματα που δεν μπορούν να στοιχειοθετηθούν, αποτελούν όμως πολιτικά συμπεράσματα.

”Θέλησε να εξαφανιστεί, πιστεύω ότι είναι αυτοκτονία, μου είπαν ότι βρέθηκε ένα μαχαίρι δίπλα του, πραγματικά λυπάμαι πολύ. Γιατί ο Βαγγέλης δεν απευθύνθηκε εκεί πού έπρεπε. Σε κάποιον δικό του άνθρωπο αφού είχε σημαντικά προβλήματα. Ναι, η αστυνομία έπρεπε να τον είχε βρει. Μαζί μας ήταν και η ΕΜΑΚ και ειδικά τμήματα. Δεν τα καταφέραμε. Είχα διατάξει προσωπικά να πάρουν πόντο – πόντο το ρέμα, δεν βρήκαμε τίποτα. Ούτε τα εκπαιδευμένα σκυλιά είχαν καταφέρει κάτι να εντοπίσουν. Τα σκυλιά της αστυνομίας αποδείχτηκε ότι ήταν ακατάλληλα τελικά, δεν εντόπισαν τίποτα απολύτως, στο σημείο αυτό δε μπορούσε ανθρώπινο μάτι να εντοπίσει το Βαγγέλη”, λέει. 

Τα παραπάνω δημοσιεύτηκαν ως λόγια του πρώην αστυνομικού διευθυντή Ιωαννίνων. Ο Βαγγέλης, λοιπόν, επέλεξε να εξαφανιστεί για να αυτοκτονήσει και όχι να ζητήσει βοήθεια από έναν δικό του άνθρωπο αφού είχε σημαντικά προβλήματα. Ο Βαγγέλης εξαφανίστηκε μέσα στα Ιωάννινα και δε μπόρεσαν ούτε η ΕΜΑΚ και τα ειδικά της τμήματα να τον βρουν. Τα σκυλιά της αστυνομίας ήταν ακατάλληλα για μια τέτοια δουλειά: να βρουν ένα νεκρό σώμα μέσα στη πόλη των Ιωαννίνων, όχι σε κάποια βουνοκορφή. Και βέβαια, κάποιοι του είπαν του μπάτσου (και της ΕΜΑΚ;) πως βρέθηκε και ένα μαχαίρι εκεί δίπλα.

Σε κάθε περίπτωση θα προσπερνούσα τις παραπάνω γελοιότητες του μπάτσου αν αυτές δεν επιτελούσαν έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο μέσα στη διαχείριση του γεγονότος από τα μμε: έμμεσα ή άμεσα, πριν εμφανιστεί οποιαδήποτε ιατροδικαστική εξέταση, οι μπάτσοι άρχισαν να διαρρέουν την κατάλληλη πληροφορία και να στήνουν το σκηνικό της διαχείρισης: Ο Βαγγέλης αυτοκτόνησε, είχε προβλήματα αλλά επέλεξε να δώσει ένα τέλος παρά να ζητήσει βοήθεια. Άρα, όλη η ευθύνη δικιά του. Έχω την εντύπωση πως, τον χορό για την ενοχοποίηση του Βαγγέλη ως αποκλειστικού υπεύθυνου, με πρόωρα δημοσιεύματα για αυτοκτονία, τον ξεκίνησε η γνωστή φυλλάδα και επαγγελματίας διαμεσολαβητής υπέρ του φασισμού σε όλες του τις εκφάνσεις ”πρώτο θέμα”. Τον ίδιο ρόλο είχε αναλάβει και με την υπόθεση της Φαίης Μπάχλα, τον ίδιο ρόλο και με τον ”δράκο της Πάρου”.

Ο ρόλος αυτός είναι πάντα ένας και ξεκάθαρος: υπεράσπιση του φασισμού με όλα τα μέσα. Και αν δεν είναι προφανές αυτό που λέω, απλά σκεφτείτε τι συμπεριφορές, καταστάσεις και κοινωνικές σχέσεις δικαιολογούνται με το να παρουσιάζουν τη δολοφονία του Βαγγέλη σαν να μην υπάρχουν άλλοι εμπλεκόμενοι, σαν ο Βαγγέλης απλά να αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του επειδή είχε βαρεθεί το …bullying. Σαν να υπήρξαν κάποιοι που τον παρενοχλούσαν, αλλά εντάξει, εν τέλει ο Βαγγέλης αποφάσισε να αυτοκτονήσει. ΌΧΙ. Δεν υπάρχει κανένα bullying και καμιά αυτοκτονία. Αυτό εξυπηρετεί τους απολογητές που κατά τα άλλα είναι έτοιμοι να χύσουν δάκρυα. Υπάρχει δολοφονία.

Και βέβαια, το θέμα δεν εξαντλείται εκεί. Επιστρατεύεται οτιδήποτε μπορεί να δικαιολογήσει στις συνειδήσεις τη δολοφονία ή τουλάχιστον να την ντύσει με ένα περιτύλιγμα κατάλληλο να κρύψει τις πραγματικές αιτίες. Ο Βαγγέλης, λοιπόν, ήταν θύμα bullying. Ο Βαγγέλης, ανάμεσα στα άλλα, ήταν και λιγάκι …διαφορετικός. Κάπου υπονοείται πως ίσως να ήταν gay (τι λες τώρα, πως να το δεχτούν αυτό οι φασίστες). Kαι bingo. Τα …παιδιά, λοιπόν, πείραζαν τον Βαγγέλη επειδή ήταν διαφορετικός, κάποιες στιγμές ίσως να ξέφυγαν λίγο παραπάνω και να τον ψιλοβασάνισαν. Ξέρετε, από αυτά που κάνουν συνήθως τα παιδιά μεταξύ τους. Ο Βαγγέλης το πήρε βαριά, πρώτα εξαφανίστηκε μέσα στην πόλη των Ιωαννίνων και εν τέλει σε μια απόμερη γωνιά της, που κανένας δεν μπορούσε να τον βρει, έδωσε τέλος. Μα πόσο βολική αφήγηση. Πόσο βολεύει την απενοχοποίηση του ελληνικού φασισμού.

Και για να το δέσουμε ακόμη καλύτερα ορίστε τη διαβάζουμε σε άρθρο του Βήματος που παρουσιάζει ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές τη γραμμή των μπάτσων:

» Όμως παρ’ ότι γίνεται συχνά λόγος για ηθικούς αυτουργούς σε αυτοκτονίες, αυτό δεν τεκμηριώνεται νομικά. Δεν μπορεί να προκύψει ότι αυτός που πίεζε κάποιον επεδίωκε να τον αναγκάσει να προχωρήσει σε πράξη αυτοχειρίας. Η μόνη τέτοια περίπτωση προσδιορισμού ηθικής αυτουργίας σε αυτοκτονία θα ήταν κάποιος να ζητούσε και να επέβαλε στον άλλο να βάλει τέλος στη ζωή του.

Ο Βαγγέλης, λοιπόν, είναι ταυτόχρονα το θύμα και ο θύτης. Ο Βαγγέλης φταίει γιατί δεν ήταν αρκετά χοντρόπετσος προκειμένου να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές σχέσεις που του επέβαλλαν να πειθαρχήσει σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πρότυπο. Ο Βαγγέλης είναι ένοχος από κάθε άποψη γιατί ήταν ”διαφορετικός” και ξέφευγε από τα κατεστημένα κοινωνικά στερεότυπα. Εκεί εμφανίστηκε ο ελληνικός φασισμός να τιμωρήσει τον Βαγγέλη και να τον βάλει στον ίσιο δρόμο. Τώρα, αν ο Βαγγέλης δεν μπορούσε να έρθει σε αυτό τον ίσιο δρόμο, πρόβλημά του. Και βέβαια, αυτό δικαιολογείται απόλυτα. Ο ελληνικός φασισμός πρέπει και θα μείνει στο απυρόβλητο γιατί είναι η κυρίαρχη κοινωνική πρακτική της εξουσίας.

Τον κύκλο διαχείρισης ολοκληρώνουν τα social media συμμετέχοντας στη σφαίρα αναπαραγωγής της κυρίαρχης αφήγησης ως ”απλοί πολίτες που εκφράζονται”. Και δε μιλάω για social media που είναι των μμε, μιλάω όντως για τους ”απλούς πολίτες” που γράφουν απλά την άποψή τους. Όλα, λοιπόν, κλείνουν με θρήνους και οδυρμούς σχετικά με τον χαμό του Βαγγέλη, και η απενοχοποίηση έρχεται γλυκά και όμορφα σαν ζεστή μελαγχολία. Όπου την ίδια στιγμή :

Σήμερα, πολίτες δίνουν ραντεβού στις 20:30 στον Κήπο του Επίκουρου, στο κέντρο της Αθήνας, για να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Το ραντεβού έχει κανονιστεί μέσα από το facebook με περισσότερους από 300 ανθρώπους να έχουν προσκληθεί ενώ στην σελίδα αναφέρεται το εξής:«Στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη και με την ελπίδα ότι θα είναι το τελευταίο θύμα bullying, ας φωτίσουμε τον Κήπο του Επίκουρου με αναμμένα κεριά».Την ίδια στιγμή, μια ακόμη εκδήλωση πολιτών έχει προγραμματιστεί για το Σάββατο 29 Μαρτίου, στο Σύνταγμα.

Ένα ρεσώ για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη που δολοφονήθηκε από τον ελληνικό φασισμό. Ένα από τα χίλια πρόσωπα αυτού του φασισμού. Όχι κουφάλες. Το θέμα ήταν και είναι πολιτικό. Οι φασίστες της διπλανής πόρτας που δεν ανεμίζουν σβάστιγκες, δεν είναι ξυρισμένοι και φουσκωτοί, δολοφόνησαν τον Βαγγέλη. Ο φασισμός που αναβλύζει πηγαίος από μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας και δεν ανέχεται τη λεγόμενη ”διαφορετικότητα” δολοφόνησε τον Βαγγέλη. Ο φασισμός ως κυρίαρχη πρακτική της εξουσίας προκειμένου να διαχέεται η κοινωνική πειθάρχηση σε νόρμες και πάτερνς που βολεύουν την αναπαραγωγή και διαιώνισή της δολοφόνησε τον Βαγγέλη. Δεν θα παραμυθιαστούμε, λοιπόν, ούτε από τα δάκρυα και τα κεριά των απολογητών, ούτε από τις πληροφορίες των μπάτσων, ούτε από τα συλλυπητήρια της εξουσίας στο θύμα της.

Μίσος και εκδίκηση για κάθε δολοφονημένο από τον ελληνικό φασισμό.

http://www.provo.gr/o-ellhnikos-fasismos-dolofonhse-ton-vaggelh/

Provo.gr,αναρχοσυνδικαλισμός,Απόψεις-γνώμες-αναλύσεις,Κοινωνία,ροσιναντε,συνδικαλισμός

Ποιος φοβάται τον οργανωτικό διαχωρισμό;

Σχολιάστε

theama

Του Τάσου Χριστόπουλου
άρθρο που δημοσιεύθηκε  στην εφημερίδα Ροσινάντε, τεύχος 18 καλοκαίρι 2011.
το βρήκα εδώ
Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σκιαγραφήσουμε έστω, τους όρους πραγματοποίησης του οργανωτικού και πολιτικού διαχωρισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα (:εννοεί από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), αν δεν λάβουμε υπόψιν μας τη βαθειά κρίση που το διαπερνά σε όλους τους τομείς- και έχει τις ρίζες της στην συγκρότησή του σε οργανωτικό επίπεδο στις αρχές του 20ου αιώνα- τις αντιλήψεις στο εσωτερικό του, τις ελλείψεις του. Και όταν μιλάμε για κρίση δεν αναφερόμαστε απλά και μόνο στην γύμνια και την άνευ όρων παράδοση της συνδικαλιστικής ηγεσίας στα συμφέροντα των εργοδοτών, αλλά και στην αναποτελεσματική, αναντίστοιχη της επίθεσης, απάντηση του συνόλου των εργαζομένων, (παρά την απεργιακή έξαρση της τελευταίας διετίας και τους πρόσφατους ηρωϊκούς κλαδικούς αγώνες στα Μ.Μ.Ε και την Χαλυβουργία), την στάση των υπόλοιπων δυνάμεων- ακόμα και των πιο ταξικών, την επικράτηση των αστικών αντιλήψεων και μικροαστικών συμφερόντων, την κρατική παρέμβαση, την γραφειοκρατικοποίηση, την αντιδημοκρατική λειτουργία, τον συνειδητό κατευθυνόμενο κατακερματισμό.
Άλλωστε, με τον ίδιο τρόπο, όταν μιλάμε για συνδικαλιστικό κίνημα δεν αναφερόμαστε μόνο στην ιστορία της ΓΣΕΕ ή των εργατικών κέντρων. Οι δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις ήταν περισσότερο το αποτέλεσμα των εργατικών αγώνων και του συσχετισμού στο εσωτερικό του κινήματος, παρά οι προϋποθέσεις τους.
Η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος είναι γεμάτη από επιτυχείς απόπειρες κρατικού ελέγχου και παρέμβασης. Απόπειρες που σε κάποιες περιπτώσεις απαντήθηκαν από τους εργαζόμενους, σε άλλες όμως έγιναν αποδεκτές με ανακούφιση. Ο πρώτος ουσιαστικά συνδικαλιστικός νόμος το 1914, εγκαινιάζει επίσημα την εποχή του κρατικού συνδικαλισμού ορίζοντας τα σωματεία ως συνεργάτες του κράτους και πολύτιμους βοηθούς του. Από εκείνη την περίοδο μέχρι σήμερα η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, ο βαθμός συνείδησης και οι αγώνες του, πότε θα περιορίζουν και πότε θα ανοίγουν την κρατική αγκαλιά. Η δεκαετία του 30 θα επιφυλάξει την ωμή βίαιη παρέμβαση, τις δίκες, την καταστολή, τις δολοφονίες αγωνιστών συνδικαλιστών, τη σφαγή του 36 στην Θεσσαλονίκη. Αυτή η επίθεση δεν θα μείνει αναπάντητη, ωστόσο την ίδια περίοδο θα ιδρυθεί και η περιβόητη εργατική εστία, στην προκειμένη περίπτωση το καρότο, αν οι χωροφύλακες και η χούντα του Μεταξά ήταν το μαστίγιο. Η εργατική εστία ταΐζει για δεκαετίες αδιαμαρτύρητα όχι μόνο τη ΓΣΕΕ, αλλά και πρωτοβάθμια σωματεία, με την συμφωνία όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων.
Λίγο μετά τον πόλεμο, το 1945, επιβλήθηκε η παρουσία των δικαστικών στις αρχαιρεσίες των σωματείων με την ανοχή ακόμα και του εργατικού ΕΑΜ, το οποίο βέβαια συμμετείχε στην διαδικασία του διαλόγου με τους διορισμένους της ΓΣΕΕ και την κυβέρνηση, αλλά δεν υπέγραψε την συμφωνία. Έκανε όμως τα πάντα για την εφαρμογή της στην πράξη. Πέρασαν δεκαετίες από τότε και οι δικαστικοί εξακολουθούν να ελέγχουν τις συνδικαλιστικές εκλογές, χωρίς ποτέ επί της ουσίας να έχει αμφισβητηθεί ο ρόλος τους. Θα ακολουθήσει το 1955 ο νόμος για την διαιτησία στην υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων, που αργότερα θα δώσει τη θέση της στον ΟΜΕΔ. Η σταθερή παρουσία και εμπλοκή του κράτους στις διαδικασίες και τη ζωή των σωματείων δεν έχει συμβολικό χαρακτήρα αλλά έρχεται σε σύγκρουση με την διακηρυγμένη αρχή της πάλης των τάξεων και της αρχής της συγκρότησης της τριτοβάθμιας οργάνωσης «πέρα από κάθε αστική επιρροή». Από τη μεριά των συνδικαλιστικών δυνάμεων, επικράτησε και σίγουρα επικρατεί ακόμα η τάση για παράδοση διαπιστευτηρίων νομιμοφροσύνης παρά για σύγκρουση με την αστική νομιμότητα αφού ούτως ή άλλως «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»…
Η ίδια η δομή, η οργανωτική συγκρότηση η κυριαρχία συγκεκριμένων αντιλήψεων, συχνά αστικής προέλευσης, ακόμα και η πρωτοτυπία της μιας συνομοσπονδίας και των πολλών παρατάξεων, είναι αποτέλεσμα μάχης στο εσωτερικό για την αλλαγή των συσχετισμών, που πολλές φορές αφορούσαν μόνο την ηγεσία των αντιπροσώπων αλλά σχεδόν πάντα είχαν επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των πρωτοβάθμιων οργανώσεων. Η ΓΣΕΕ που τόσο πολύ κόπτεται για την ενότητα του κινήματος, δεν είχε πάντα την μοναδικότητα. Υπάρχουν περίοδοι που είτε τα καθεστώτα (δικτατορίες ή αστικοκοινοβουλευτικές κυβερνήσεις) είτε συνδικαλιστικές δυνάμεις διασπούσαν σε επίπεδο κορυφής την «ενότητα» και δημιουργούσαν άλλους φορείς. Ελάχιστα μετά την ίδρυση της τριτοβάθμιας οργάνωσης και συγκεκριμένα το 1920, κάνει την εμφάνισή της για πρώτη φορά μια δεύτερη μαζική και αντιπροσωπευτική ΓΣΕΕ, αυτή των 35.000 εργατών και των 137 σωματείων και συγκαλεί συνέδριο, κόντρα στην διορισμένη βενιζελική και άμαζη ΓΣΕΕ του Μαχαίρα. Εκεί θα επικυρωθεί η πρόταση σταθμός στην εξέλιξη του κινήματος, αυτή της «συνεργασίας»- οργανικής σχέσης του συνδικαλιστικού οργάνου με το κόμμα (ΓΣΕΕ-ΣΕΚΕ) και θα κυριαρχήσει η λενινιστική αντίληψη στο συνδικαλιστικό κίνημα και μάλιστα σχεδόν ομόφωνα. Υποστηρικτής αυτής της πρότασης ήταν και ο αποκαλούμενος αναρχοσυνδικαλιστής Κ. Σπέρας, ο οποίος βέβαια στην συνέχεια θα προσπαθήσει να σώσει το κύρος του συνδικαλιστικού οργάνου προτείνοντας να έχει τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις, έναντι του πολιτικού βραχίονα, είτε πρόκειται για οικονομικά είτε για πολιτικά ζητήματα. Την πρόταση ψήφισε το ένα τρίτο των συνέδρων. Στο 3ο συνέδριο της ΓΣΕΕ επικρατούν οι «αντιΚΚΕ» συνδικαλιστές, το ΚΚΕ (πρώην ΣΕΚΕ) παίρνει την απόφαση να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την ΓΣΕΕ (τυπικά τουλάχιστον) και το 1929 δημιουργούνται οι βάσεις για τη νέα διάσπαση της συνομοσπονδίας, η οποία θα πετάξει έξω και τους «αριστεριστές» της εποχής, για να φτάσουμε στο 1931 όπου για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχουμε 3 συνομοσπονδίες, την ΓΣΕΕ των δεξιών, την ενωτική ΓΣΕΕ του ΚΚΕ και την ΠΣΕ των σοσιαλιστών και των αριστερών «μιασμάτων». Οι τρεις συνομοσπονδίες μάλιστα θα κηρύξουν μαζί απεργία, για την σφαγή της Θεσσαλονίκης, αλλά θα τους προλάβει η δικτατορία του Μεταξά.
Μετά τον πόλεμο το ΚΚΕ μιλάει ανοιχτά για την συνδικαλιστική ενότητα της τάξης. Αυτή τη φορά δεν είχε λόγο να μην το κάνει. Έβγαινε από έναν πόλεμο έχοντας μια πανίσχυρη οργάνωση- το εργατικό ΕΑΜ. Η επικράτησή του ήταν σίγουρη, το πρόβλημα τώρα το είχαν οι δεξιές παρατάξεις, οι οποίες όμως δεν είχαν και καμιά σοβαρή επιρροή.
Σιγά-σιγά περνάμε σε περίοδο επικράτησης του αγωνιστικού ρεφορμισμού, του υποτακτικού και ηττοπαθούς συνδικαλισμού από τη μεριά της αριστεράς. Οι αριστεροί διαγράφονται από την συνομοσπονδία, οι δεξιοί και ακροδεξιοί συγκροτούν δικά τους όργανα και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εμμένει σχεδόν αυτιστικά στην ενότητα, δημιουργώντας συνδικαλιστικές κινήσεις όπως το Κ.Ε.Σ ή το αποκορύφωμα συντονισμού «από τα κάτω», την «κίνηση των 115 σωματείων», τα οποία στο τέλος πλησίασαν τα 900, οργάνωσαν πολιτική απεργία, αλλά χωρίς πρόταση, προοπτική και άβουλα μπροστά στη νομιμότητα της «ενιαίας» συνδικαλιστικής οργάνωσης χάθηκαν το 1967.
Για να έρθουμε στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο αλλά και χαμένη ευκαιρία της μεταπολίτευσης, με τα προλεταριακά οδοφράγματα των οικοδόμων απέναντι στις αύρες της αστικής δημοκρατίας, τον αυτοοργανωμένο συνδικαλισμό βάσης στα εργοστάσια και την ομοσπονδία του την ΟΒΕΣ, εγχείρημα μπερδεμένο από τα αδιέξοδα της «εργατικής αυτονομίας», που θα σβήσει εγκλωβισμένο μέσα στο σοσιαλρεφορμισμό και το αντικαραμανλικό μέτωπο. Τελευταία διάσπαση σε επίπεδο τριτοβάθμιας οργάνωσης ήταν αυτή του 1985, από αρνητές- διαφωνούντες της ΠΑΣΚΕ και την επίσημη αριστερά (ΕΣΑΚ, ΑΕΜ, ΣΣΕΚ), που κράτησε μόλις δύο χρόνια, αφού οι στόχοι της ήταν περιορισμένοι και ούτε κατά διάνοια δεν συγκρούονταν με το περιεχόμενο, τις αντιλήψεις, τις δομές του υπάρχοντος συνδικαλισμού. Είναι πλέον η εποχή του θανάτου και του ρεφορμισμού και της πλήρους υποταγής της αριστεράς στο άρμα νεοφιλελεύθερου ρεαλισμού. Η περίπτωση του ΠΑΜΕ (εξέλιξη της ΕΣΑΚ), δεν μπορεί να καταγραφεί στις απόπειρες οργανωτικού διαχωρισμού από τον επίσημο συνδικαλιστικό φορέα, επειδή απλούστατα πρόκειται για παράταξη που δεν εγκατέλειψε ποτέ τις έδρες στην ΓΣΕΕ, συμμετέχει κανονικά στις συνεδριάσεις της, παίρνει το ποσοστό της από την εργατική εστία και αρκείται στις ξεχωριστές συγκεντρώσεις.
Η σημερινή οργανωτική πολυδιάσπαση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος με τις 180 δευτεροβάθμιες οργανώσεις και τα 3.700 πρωτοβάθμια σωματεία, πολλά από αυτά εργοδοτικά ή σφραγίδες, δεν έχει αντικειμενικά καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, παρά μόνο με παραταξιακά και κομματικά οφέλη και σίγουρα διαφέρει από τον οργανωτικό και προγραμματικό απεγκλωβισμό από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις οργανωτικής έκφρασης της οργής των εργαζομένων για την κορύφωση του ταξικού πολέμου από το κεφάλαιο, τη κυβέρνηση και την Ε.Ε. Απέναντι σε αυτήν την επίθεση χρειάζεται η αλλαγή των στόχων, των προτάσεων, η υπέρβαση του πλαισίου μέσα στο οποίο διεξάγεται η κουβέντα τώρα. Χρειάζεται το γκρέμισμα των μύθων για την κρίση, το διαφορετικό πρόσωπο του καπιταλισμού, τους μονόδρομους, τα μέτωπα συνεργασίας και τις εναλλακτικές λύσεις. Η μόνη λύση που μπορεί και πρέπει να έχει στο νου της η εργατική τάξη, είναι η ανατροπή του καπιταλισμού, η απονομιμοποίηση ενός συστήματος που έχει φάει τα ψωμιά του και ετοιμάζεται να πέσει πάνω μας.
Το σύστημα τραβάει το χαλί της νομιμότητας κάτω από τα πόδια του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ανατροπή του θεσμού των κλαδικών συμβάσεων και ο ορισμός επιτροπών φυσικών προσώπων για την επικύρωσή τους αντί των επιχειρησιακών σωματείων, η όξυνση της καταστολής, η νομοθεσία για τον τρομονόμο, αλλάζουν εκ των πραγμάτων τον τρόπο που βλέπουν από εδώ και πέρα οι αστοί τον συνδικαλισμό, ας το αντιληφθούμε και εμείς.
Οι δυνάμεις και κυρίως οι αντιλήψεις που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα, με σοβαρότατες ευθύνες για την σημερινή τραγικά αδιέξοδη κατάσταση κατάφεραν να μετατρέψουν την πιο σημαντική μορφή εργατικής οργάνωσης σε γραφεία κομματικού σκλαβοπάζαρου. Κυρίως όμως σε φορείς επιβολής της κυβερνητικής γραμμής, της λογικής της ανάπτυξης, της παραγωγικότητας, του ανταγωνισμού. Η ανεξαρτησία και η αυτοτέλεια του κινήματος, ακόμα και μέσα στο πλαίσιο της αριστερής και σοσιαλδημοκρατικής λογικής, καταπατήθηκε μέχρις εσχάτων. Το ίδιο συνέβη και με την εσωτερική δημοκρατία και την ισότιμη συμμετοχή όλων των δυνάμεων και απόψεων. Πέρα όμως από την κυρίαρχη αντισυνδικαλιστική λογική και πρακτική των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, υπάρχει ένα τεράστιο κενό σε επίπεδο απεύθυνσης, έκφρασης εργατικών συμφερόντων, εσωτερικής δημοκρατίας, στόχων, προτάσεων και στο κομμάτι της αριστεράς. Το ΠΑΜΕ αρμενίζει σε ένα πέλαγο αυτοεπιβεβαίωσης, σπρώχνοντας το πρόβλημα κάτω από το χαλί της μεικτής οικονομίας και χαϊδεύοντας το αυτί του μικροαστού που πλήττεται. Και με τον εργάτη και με το μικρό αφεντικό… Αρνείται να αποδεχτεί το αυτονόητο, ότι βρισκόμαστε λίγο πριν την «επαναστατική κατάσταση», άρα πρέπει να επιταχύνουμε τις διαδικασίες. Όλα περιορίζονται σε ένα δημοκρατικό κομματικό πλαίσιο, που θέτει ως ορόσημο την ημερομηνία των εκλογών.
Αλλά και οι υπόλοιπες αριστερές συνδικαλιστικές δυνάμεις, χωρίς τη διάθεση αυτοκαθορισμού, σέρνονται πίσω από μια στείρα, ρηχή και ανούσια κριτική στο κακό ΠΑΜΕ, που δεν ανοίγει την αγκαλιά του, να τις δεχτεί. Χωρίς σαφή προσανατολισμό που θα δείχνει προς την έξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, πνίγονται ανάμεσα σε έναν παλιομοδίτικο, γραφικό σοσιαλδημοκρατικό, ρεφορμιστικό λόγο, της ευρωκαψούρας και τα πλατιά πολιτικά μέτωπα, που θα χωράνε τους πάντες. Σωματεία και συντονισμοί υποτάσσονται στις ανάγκες φωτισμένων πολιτικών πρωτοποριών ή ακόμα χειρότερα ηγετίσκων. Χρησιμοποιούνται διαδικασίες και όργανα για να καλύψουν την πείνα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Ακόμα και η αρχικά φιλόδοξη απόπειρα του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων, που έδειξε ότι συσπειρώνει ένα εργατικό δυναμικό, λειτούργησε τελικά ως όχημα για να περάσει η απόφαση των πολιτικών γραφείων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τόλμησε να έρθει σε σύγκρουση με αντιλήψεις και λογικές που καθηλώνουν αντί να προωθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η αδιαφορία και η υποτίμηση του ρόλου των εργατικών σχημάτων και παρεμβάσεων από τις ίδιες δυνάμεις όλο αυτό το διάστημα, της μνημονιακής επέλασης στην εργατική τάξη. Ο σημαντικότατος αυτός εργατικός φορέας απονευρώθηκε, ακριβώς για να μην αντικαταστήσει την σημασία και το «ειδικό βάρος» της πολιτικής οργάνωσης.
Επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα πως το δόγμα «το κόμμα για την πολιτική, το σωματείο για…την λάτζα», διαπερνά ακόμα και σήμερα σχεδόν το σύνολο των συνδικαλιστικών δυνάμεων. Το χειρότερο όμως ίσως να μην είναι αυτό. Είναι η καθολική άρνηση να διεξαχθεί η συζήτηση, η αντιπαράθεση, η σύγκρουση στον φυσικό της χώρο: στον εργασιακό χώρο, με συνομιλητές και φορείς τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα όργανα της τάξης μας, τα σωματεία. Το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες. Υπεύθυνος είναι συνολικά ο καπιταλισμός και δεν φτιασιδώνεται, αλλά ανατρέπεται. Για να ανατραπεί απαιτείται να έχει απέναντί του ένα εργατικό κίνημα, αυτοτελές, ανεξάρτητο από κράτος, αστικές δυνάμεις, πολιτικούς φορείς. Ένα κίνημα ικανό να στήσει αναχώματα στην επίθεση του κεφαλαίου, να κατακτήσει, να συγκρουστεί, να δημιουργήσει .
Προχωράμε σε πλήρη οργανωτική αποχώρηση από την ΓΣΕΕ, συγκροτώντας τη νέα αντικαπιταλιστική συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών, ξεκινώντας μέσα από τον πλατύ συντονισμό επιτροπών στους χώρους δουλειάς, εργατικών σχημάτων και σωματείων. Ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων μπορεί να λειτουργήσει σε αυτήν την κατεύθυνση όπως και αντιστοιχες πρωτοβουλίες από άλλα πρωτοβάθμια σωματεία, όπως τα «σωματεία βάσης». Επιτακτική είναι η ανάγκη συγκρότησης εργατικών σχημάτων με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, που θα θέτουν ξεκάθαρα το ζήτημα της ανατροπής και του οργανωτικού διαχωρισμού από την ΓΣΕΕ. Μέτωπο για την υπέρβαση του νόμου 1264 το οποίο σημαίνει έξω το κράτος από τον εργατικό συνδικαλισμό και τις διαδικασίες του, έξω οι εργοδότες και οι άνθρωποί τους. Την συνδικαλιστική ενοποίηση κλάδων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό φορέα. Την αναβάθμιση των αιτημάτων, την υπέρβαση του συντεχνιασμού, την ανάδειξη και ανάπτυξη της αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους.
Στην πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος δεν υπήρξε όπως και δεν υπάρχει «αντικειμενικά ορθή» γραμμή. Επιβεβαιώνεται όμως εκ του αποτελέσματος ότι η επικράτηση των αστικών αντιλήψεων και της λενινιστικής λογικής, άνοιξαν το δρόμο για την απονεύρωση, απομαζικοποίηση, τον εκφυλισμό και την ήττα του συνδικαλισμού. Ασφαλώς και θα επιστρατευτούν «θεωρητικοί» του εργατικού κινήματος, να μας πείσουν για τα βαθύτερα αίτια της συνδικαλιστικής κρίσης, για την απροθυμία της τάξης ή για την δομική κρίση του συστήματος και όλων των θεσμών. Ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής πάνω στο πτώμα του συνδικαλισμού- εργαλείου της πολιτικής πρωτοπορίας.
http://www.provo.gr/poios-fovatai-ton-organwtiko-diaxwrismo/

ρατσισμός,φασισμος

Το πρόσωπο του τερατος

Σχολιάστε

Με αφορμή την εύρεση της σωρού του 20χρόνου Βαγγέλη Γιακουμάκησήμερα το πρωί στα Γιάννενα, ας θυμηθούμε το κείμενο του Μάνου Χατζηδάκη «Το πρόσωπο του τέρατος» και ας μην ξεχνάμε ότι το τέρας δεν ανέχεται την διαφορετικότητα, δεν ανέχεται την απόκλιση από τα έμφυλα πρότυπα που έχει ορίσει. Κάθε τι που διαφέρει όχι απλά το κοροϊδεύει, όχι απλά το απομονώνει, αλλά το τραμπουκίζει, το βασανίζει, το σκοτώνει… Όσο ανεχόμαστε το τέρας, τόσο θα μετράμε θύματα. Όσο δεν αντιδρούμε, τόσο γινόμαστε συνένοχοι…

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει […] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.

Ο Frankenstein έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα tango ελλειπτικό. Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το tango να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ’ όσους εννοούνε ν’ αντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.

Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;

Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι απ’ τους εχθρούς. Και ο εχθρός γεννιέται δεν γίνεται. Μας παρακολουθεί από το σχολείο σαν ήμασταν παιδιά. Και επιζητεί τον αφανισμό μας.
 
Θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ’ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.
– Πώς λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυο άλλοι, δικοί του φίλοι.
– Βασίλης, του απαντώ.
– Και που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.
– Πάνω στο λόφο, του λέω και τον κοιτώ στα μάτια. Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φανούν τα χαλασμένα δόντια του. Μου λέει:
– Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Και μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια και χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο και τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.

Η μορφή του τέρατος είναι πολύχρωμη. Χιλιάδες φωτεινές επιγραφές με άθλια ονόματα καλλιτεχνών, συλλόγων και εταιριών αυτοκινήτων, στοιβάζονται στην οπτική περιοχή των περαστικών, που επιζητούν να σπάσουν τα πολύχρωμα λαμπιόνια για να μπουν μέσα να προφυλαχτούν από τις πόρνες, τα νοσοκομειακά αυτοκίνητα και τις για πάντα ασύλληπτες υπερηχητικές μοτοσυκλέτες. Προχτές, έτσι για κέφι, αναποδογύρισα μια λεωφόρο ασφαλτοστρωμένη, και την είδα πάνω μου, να ξετυλίγεται επικίνδυνα προς την απόλυτη ερημιά της θάλασσας. Ζήτησα να επανέλθω στη ορθία μου στάση, επί της λεωφόρου, αλλά είχε ξημερώσει στο μεταξύ και η εφαρμογή του Οδικού μας Κώδικα δεν μου επέτρεπε την επαναφορά της λεωφόρου στην αρχική της θέση. Έτσι, η μεν λεωφόρος παρέμεινε μετέωρος, κι εγώ, επέστρεψα στο σπίτι μου πεζή.

Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Οι οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράσταση τους με Shakespeare, Schiller καί Αισχύλο, μια και ανήκουν δικαιωματικά στο υπουργείο Πολιτισμού. Χορός από τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη και αποσύρεται εις τας μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες Γάλλοι, Άγγλοι κι Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σ’ αυτό το παραδοσιακό μας μεγαλείο. Και τρέχουνε στις τράπεζες ν’ αλλάξουνε συνάλλαγμα. Το τέρας γίνεται γελοίο και κυκλοφορεί ανενόχλητο από Ωδείο σε Ωδείο. Η κλασική μας Μουσική γίνεται Μαγειρείο. Κι όλος ο κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο. Το ερώτημα περνάει απ’ τις ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας. Πώς θ’ αντιδράσουμε και πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;

Θυμάστε τι έγινε στην «Ερωφίλη», από την προηγούμενη φορά. Ο κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια και την ομορφιά. Κι έτσι, όταν παρουσιαζότανε η μορφή ενός τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα εκ βαθέων, και προκαλούσε απρόσμενη, άμεση και καθοριστική αντίδραση. Μόλις ο Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου του και το προσωπείο του αγαθού αρχηγού πατέρα, κι εφάνη στο πρόσωπο του η μορφή του τέρατος, με τον διαμελισμό του Πανάρετου, ο Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει και τον εξαφανίζει.

Αυτό σημαίνει πως ο χορός των γυναικών αυτών, και δεν φοβήθηκε, αλλά και πως δεν θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος.

Μάνος Χατζηδάκης,

Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978

Από το βιβλίο «Τα Σχόλια του Τρίτου», Εκδόσεις Εξάντας, 1980