Αρχείο κατηγορίας Αναλύσεις

Ο τρομονόμος 187Α με απλά λόγια

sygeneis-filoi

από gr.contra.info

Είναι βέβαιο ότι ο τρομονόμος, ή αλλιώς (και κυρίως) το άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα, φτιάχτηκε με κύριο σκοπό την εξουδετέρωση του ένοπλου αντάρτικου πόλης και την αποθάρρυνση τυχόν μιμητών του.  Ο εξοντωτικές ποινές που έχουν μέχρι σήμερα επιβληθεί σε αυτό, είναι ενδεικτικές. Ωστόσο σε αυτόν τον πόλεμο που έχει εξαπολυθεί από το κράτος και όσο θα υπάρχει αυτός ο νόμος, κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής…

  1. Αφού δεν συμμετέχω σε ‘’τρομοκρατικές’’ ενέργειες, παρά μόνο σε νόμιμες συνδικαλιστικές δράσεις, πορείες, διαμαρτυρίες κ.λπ. μπορεί να κατηγορηθώ με τον 187Α;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:ΝΑΙ

  • Το περίφημο άρθρο 187Α χαρακτηρίζει σαν τρομοκρατικές ενέργειες ακόμα και πλημμελήματα. Έτι αδικήματα όπως η ‘’διακεκριμένη φθορά ξένης περιουσίας’’ (σχεδόν κάθε δίωξη συλληφθέντα σε διαδήλωση) και η ‘’διατάραξη ασφάλειας των συγκοινωνιών’’, αλλά και η έκρηξη (μολότωφ) μπορεί να θεωρηθούν ‘’τρομοκρατικές’’ ενέργειες, αρκεί ο αστυνόμος και ο δικαστής να κρίνουν ότι με αυτές τις ενέργειες είναι δυνατόν να βλαφτεί σοβαρά η χώρα ή ένας διεθνής οργανισμός ή ότι έχουν σκοπό να εκφοβίσουν σοβαρά έναν πληθυσμό ή να εξαναγκάσουν μια δημόσια αρχή ή διεθνή οργανισμό ή την κυβέρνηση.
  • Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια αυθαιρεσίας στην κρίση μιας ενέργειας, στο κατά πόσο δηλαδή είναι δυνατόν να ‘’βλάψει σοβαρά μια χώρα ή ένα διεθνή οργανισμό’’. Το κριτήριο είναι προφανώς αυθαίρετο και υποκειμενικό, και θα εξειδικεύεται από τους δικαστές, τους ανακριτές και –βεβαίως- τους αστυνομικούς.
  • Ακόμα και πράξεις όπως π.χ μια διαδήλωση ή απεργία σε Οργανισμό Κοινώς Ωφέλειας, στο βαθμό που είναι αρκετά μεγάλη, μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι δυνατό ‘’να εξαναγκάσει’’ δημόσια αρχή ή διεθνή οργανισμό ή την κυβέρνηση να υποχωρήσει.
  • Τέλος, ακόμα και η πιο ‘’νομιμόφρονη’’ αντικαπιταλιστική πάλη, που σκοπό δεν μπορεί να έχει παρά την ανατροπή των πολιτικών και οικονομικών δομών της χώρας, μπορεί να αναχθεί σε ‘’τρομοκρατική δράση’’.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, δεν μπορείς ποτέ να είσαι βέβαιος ότι δεν θα διωχθείς με βάση τον τρομονόμο.

  1. ‘’Μπορώ να διατηρώ προσωπικές και φιλικές σχέσεις με άτομα του ανατρεπτικού χώρου, προς τα οποία μπορώ να προσφέρω και τη βοήθεια μου αν τη χρειαστούν, χωρίς να συμμερίζομαι κατ’ ανάγκη και τις απόψεις τους;’’

ΑΠΑΝΑΤΗΣΗ: ΟΧΙ

  • Με την παρ. 6. ποινικοποιείται και η παροχή πληροφοριών και υλικών μέσων καθώς και η οικονομική ενίσχυση σε οργανώσεις ή σε άτομα τα οποία τελούν ‘’τρομοκρατικές’’ ενέργειες, εφόσον γίνονται με σκοπό τη διευκόλυνση της τέλεσης των πράξεων αυτών, ασχέτως μάλιστα εάν τελικά επιτεύχθηκε διευκόλυνση ή ήταν δυνατό να επιτευχθεί. Και όχι απλώς ποινικοποιείται αλλά τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι 10 ετών.
  1. ‘’Είμαι ελεύθερος να έχω τις οποιεσδήποτε πολιτικές πεποιθήσεις και την οποιαδήποτε ιδεολογία;’’

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΟΧΙ

  • Ο ν. 2829/2001: εισάγει τη δίωξη του φρονήματος και την έννοια του υπόπτου στη θέση του κατηγορούμενου. Βρίθει αορίστων, νομικά και πραγματικά, εννοιών, των οποίων ο προσδιορισμός επαφίεται στην ερμηνεία των διωκτικών και δικαστικών αρχών. Η έννοια του υπόπτου υπάρχει στη ζωή μας καθημερινά.
  • Εισάγει νέα φρονηματικά αδικήματα, διαχέει στον κορμό του ποινικού κώδικα την έννοια του εχθρού, ο οποίος είναι ταυτόχρονα εσωτερικός και εξωτερικός, προσδιοριζόμενος μόνο από την πιθανολογούμενη εχθρότητα του προς τις πολιτικές κοινωνικές και οικονομικές δομές του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, εγχώριου και διεθνούς.
  • Η νομιμότητα έχει αποκτήσει γκρίζες ζώνες στις οποίες συνωστίζεται η πλειοψηφία των πολιτών και όχι μόνο οι συμμετέχοντες σε συλλογικές αγωνιστικές δραστηριότητες (πολύ περισσότερο βέβαια αυτοί).
  1. ‘’Αφού δεν ανήκω σε κανενός είδους πολιτική ομάδα μπορεί να κατηγορηθώ με τον 187Α;’’

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΝΑΙ

  • Με το άρθρο 187Α, ως τρομοκρατικές ορίζονται πλέον πράξεις που διαπράττονται όχι μόνο από συγκροτημένη ομάδα αλλά και από μεμονωμένο άτομο, χωρίς την ένταξη σε ‘’τρομοκρατική’’ οργάνωση… Έτσι, ως ‘’τρομοκράτης’’ μπορεί να χαρακτηριστεί οποιοσδήποτε μεμονωμένος δράστης.
  1. ‘’Εχει το κράτος το δικαίωμα να παρακολουθεί την προσωπική μου ζωή και τις συνήθειές μου;’’

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΝΑΙ

  • Με τους ν. 2331/2005 και 3691/08 που συμπλήρωσαν αργότερα το ‘’αντιτρομοκρατικό’’ πλαίσιο, πραγματοποιείται η συγκρότηση δικτύου πανκοινωνικής παρακολούθησης, καταγραφής και ελέγχου του συνόλου των στοιχείων που συγκροτούν κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, με τις κάθε είδους χρηματοπιστωτικές, ασφαλιστικές κ.λπ. εταιρείες να αποκτούν ανεξέλεγκτο θεσμικό ρόλο για το φακέλωμα των πολιτών πρόσφορο φυσικά για κάθε χρήση.
  • Επίσης ρυθμίζονται μια σειρά θεμάτων σε βάρος των ‘’υπόπτων’’ πολιτών όπως:
  • Η προστασία και ανωνυμία των μαρτύρων κατηγορίας.
  • Η δυνατότητα απαλλαγής εκείνων οι οποίοι θα δώσουν χρήσιμες πληροφορίες για τις ‘’τρομοκρατικές’’ ενέργειες και οργανώσεις.
  • Η δυνατότητα επιβολής ελαττωμένης ποινής στους μεταμεληθέντες.
  • Η άρση του απορρήτου των επικοινωνιών.
  • Η ηλεκτρονική παρακολούθηση.
  • Η ανέλεγκτη χρήση προσωπικών δεδομένων.
  • Ειδικές ρυθμίσεις για την ανάκριση, π.χ βίαιη λήψη DNA κ.ά
  1. ‘’Τελικά, ακόμα και αν κάποιος κατηγορηθεί σαν μέλος ‘’τρομοκρατικής’’ οργάνωσης, δεν θα πρέπει να αποδειχτεί ότι διέπραξε κάποιο από τα αναφερόμενα στο νόμο αδικήματα;’’

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΟΧΙ

  • Ποινικοποιείται η συμμετοχή σε ‘’τρομοκρατική οργάνωση’’ ακόμα κι αν δεν τελέστηκε ποτέ καμιά από τις πράξεις που περιγράφονται στο νόμο.
  1. ‘’Εμπιστεύομαι τη δικαιοσύνη. Δεν δικαιούνται μια δίκαιη δίκη όλοι οι πολίτες;’’

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΟΧΙ

  • Οι περιπτώσεις των αδικημάτων του 187Α κανονικά δικάζονται στα μικτά ορκωτά δικαστήρια, δηλ. με παρουσία ενόρκων. Εντελώς αντίθετα, παραβιάζοντας ακόμα και το δικό τους σύνταγμα (άρθρο 97 παρ. 1) δικάζονται στα Τριμελή (διορισμένα) Εφετεία Κακουργημάτων, μόνο από επαγγελματίες δικαστές.
  • Γίνεται αναβάθμιση ποινικής μεταχείρισης ‘’τρομοκρατικών’’ αδικημάτων. Οι κλοπές, ληστείες, πλαστογραφίες και άλλα οικονομικά αδικήματα αναβαθμίζονται σε διακεκριμένα όταν αυτά θεωρηθούν ότι αποσκοπούν στην προπαρασκευή ‘’τρομοκρατικών’’ ενεργειών.
  • Νομοθετούνται εξαιρετικά δυσμενείς διακρίσεις για την παραγραφή και την υφ’ όρον απόλυση. Οι ‘’τρομοκρατικές’’ πράξεις με ποινή ισοβίων παραγράφονται μετά από 30 χρόνια ενώ στο κοινό ποινικό δίκαιο η παραγραφή των ίδιων πράξεων είναι 20ετής.

Η αντιτρομοκρατική νομοθεσία θεσπίστηκε ακριβώς για να επιδράσει στη ρύθμιση των σχέσεων κράτους και πολιτών. Δημιούργησε ένα χώρο απουσίας δικαιωμάτων ανάμεσα στους πολίτες και το κράτος. Από τη στιγμή που ο πολίτης έρχεται, εκούσια ή μη, σε αντιπαράθεση με αυτές, εντάσσεται στο χώρο αυτόν που εκχωρεί αναγκαστικά το σύνολο των δικαιωμάτων του, στα ‘’πάντοτε αρμόδια’’ όργανα του κράτους, τα οποία θα ερμηνεύσουν, παραμορφώνονται ή και ακυρώνοντας τα, προκειμένου να προστατευτούν οι δομές και να εξουδετερωθεί η απειλή. Αυτός ο χώρος απουσίας δικαιωμάτων εφαρμόζεται ήδη σήμερα, ολοένα και με μεγαλύτερη οξύτητα, στους κάθε είδους συλληφθέντες αγωνιστές.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, ζητάμε την άμεση οριστική κατάργηση του άρθρου 187Α , του νέου ‘’ιδιώνυμου’’ για την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του συστήματος.

Συγγενείς και φίλοι κρατουμένων και διωκόμενων αγωνιστών
Sygeneis-filoi@espiv.net

http://www.provo.gr/187a/

Τουρκία: Δολοφονίες γυναικών – Στατιστικά στοιχεία που σοκάρουν

imageedit__7257715277Με αφορμή τις συνεχείς δολοφονίες γυναικών στην Τουρκία, που στην πλειοψηφία τους θεωρούνται είτε εγκλήματα τιμής ή εγκλήματα πάθους, είτε οικογενειακές τραγωδίες ή «ατυχείς στιγμές», η διάχυτη βία κατά των γυναικών αποκαλύπτει τις βαθιές ρίζες της πατριαρχικής αντίληψης της κοινωνίας στην Τουρκία του 21ου αιώνα.

Θύματα της ίδιας τους της οικογένειας οι περισσότερες, σε μια πολύ συντηρητική κοινωνία όπως αυτή της Τουρκίας που ολοένα κατρακυλά και περισσότερο -με τη βοήθεια της κυβέρνησης του AKP (Adalet ve Kalkınma Partisi/Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης)- στο συντηρητισμό και στη θεοκρατία.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον ιστότοπο http://www.anitsayac.com, που καταμετρά τις δολοφονίες γυναικών, συνολικά 1177 γυναίκες έχουν δολοφονηθεί τη χρονική περίοδο 1/1/2008 – 7/3/15. Με 52 από αυτές, μόλις το πρώτο δίμηνο του 2015.

Σύμφωνα με τον ιστότοπο http://www.kadincinayetlerinidurduracagiz.net, 16 γυναίκες δολοφονήθηκαν το Φλεβάρη του 2015, εκ των οποίων 9 δολοφονήθηκαν από τον πρώην/νυν σύζυγο, 2 από τον φίλο/αρραβωνιαστικό, 2 από τον πατέρα, 1 από τον γιο, και 2 από κάποιο άτομο άγνωστο στο θύμα.

Παράλληλα, η ρητορική της τουρκικής κυβέρνησης επικεντρώνεται στα «δικαιώματα» των γυναικών, στο πλαίσιο φυσικά του δόγματος «υπάκουος λαός» που πρεσβεύει το κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν AKP. Το κόμμα της «Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης», δια στόματος υπουργών του αλλά και του ίδιου του Ερντογάν, υποστηρίζει -μεταξύ άλλων- ότι οι γυναίκες:

• πρέπει να γεννούν τουλάχιστον 3 παιδιά

• δεν πρέπει να μιλούν/γελούν δυνατά

• προκαλούν το βιασμό τους φορώντας μίνι φούστες ή στενά ρούχα

• δεν πρέπει να κυκλοφορούν ασυνόδευτες

• δεν χρειάζονται μόρφωση

• βρίσκονται σε ηλικία γάμου από τα 7 τους χρόνια

• δεν πρέπει να βρίσκονται σε τρυφερές περιπτύξεις σε δημόσιους χώρους

Ο ιστότοπος http://bianet.org, δημιούργησε και ανήρτησε στο διαδίκτυο ένα σποτ για τη βία κατά των γυναικών στην Τουρκία, συλλέγοντας στοιχεία από τα μέσα ενημέρωσης της χώρας, από 1/1/2014 έως και 31/12/2014.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=WYtuO19-L0A[/youtube]

Παρ’ όλα αυτά, χιλιάδες γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους –και παρά την άγρια καταστολή-, διαδηλώνουν και ζητούν να σταματήσουν οι δολοφονίες, να σταματήσει η βία που δέχονται. Διεκδικούν την ελευθερία τους, το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα να ορίζουν τον εαυτό τους. Παλεύουν και θα συνεχίσουν να παλεύουν με το μοναδικό όπλο που έχουν στα χέρια τους, την Αλληλεγγύη.

 

Αναδημοσίευση από provo

Η ελπίδα έρχεται μόνο με την ταξική πάλη

25 Ιανουαρίου. Μία μέρα ιστορική, κατά πολλούς. Ο κόσμος με την ψήφο του καταδικάζει τα «μνημονιακά» κόμματα, αποφασίζει να στηρίξει τις ελπίδες του σε κάτι διαφορετικό και νέο και να στραφεί πρώτη φορά «αριστερά»…

Τα τελευταία χρόνια, πολλές χώρες τις Ε.Ε ήρθαν αντιμέτωπες με το σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού. Λιτότητα, φτώχεια, ανεργία, έλλειψη παροχών υγείας και παιδείας, καταστολή εργατικών αγώνων. Και όσο ο καπιταλισμός σαπίζει και ο κόσμος απελπίζεται καταλαβαίνουμε απόλυτα το τυράκι που θα μας πετούσε η τάξη τους. Η εργατική τάξη δεν έχει να περιμένει τίποτα από μια «νέα» σοσιαλδημοκρατία που θα φέρει τα πράγματα στα νεοφιλελεύθερα μέτρα της.

Το πρόγραμμα που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Δ.Ε.Θ. είχε απ’ όλα.  Δωρεάν ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας, πρόγραμμα επιδότησης διατροφής με κουπόνια σίτισης σε 300.000 άπορες οικογένειες, δωρεάν ιατρική περίθαλψη για όλους και δραστική μείωση συμμετοχής στη φαρμακευτική δαπάνη, πρόγραμμα εξασφάλισης στέγης, στήριξη χαμηλοσυνταξιούχων,  ειδική κάρτα μετακίνησης με τα μαζικά μέσα μεταφοράς, κατάργηση της εξίσωσης του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, επαναφορά αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ για όλους, επαναφορά κατώτατου μισθού. Όλα αυτά ήταν αρκετά για να πεισθεί ο κόσμος, να νιώσει ότι μπορεί κάπου να στηριχθεί, ότι θα πάρει μια ανάσα. Και έτσι λοιπόν ο κόσμος αποφασίζει να ταχθεί υπέρ της «αριστερής κυβέρνησης», και χωρίς να δείξει εμπιστοσύνη στην ταξική του δύναμη, επιλέγει να την στηρίξει. Κάπως έτσι θα φτάσουμε στην νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συμβολικές πράξεις της νέας αυτής κυβέρνησης, οι οποίες δεν είναι τίποτα περισσότερο από λαϊκισμοί, δεν άργησαν να έρθουν… Η παρουσία του νέου πρωθυπουργού μετά την ορκωμοσία του στην Καισαριανή για να «τιμήσει» τους 200 πεσόντες κομμουνιστές μόνο αηδία μπορεί να μας προκαλέσει. Τα ιδανικά των ανθρώπων εκείνων, η στάση τους μπροστά στα όπλα των εκμεταλλευτών, ο Αγώνας τους ενάντια στους ιμπεριαλιστές δεν θα τιμηθεί με τα στεφάνια της σοσιαλδημοκρατίας.

Στη συνέχεια καταργεί την σιδερόφραχτη βουλή των δεξιών, που είναι το λιγότερο κακό μπροστά στην σιδεροδέσμια ζωή των εργατών και εργατριών, εξαφανίζει δια μαγείας τους μπάτσους από τις διαδηλώσεις και από την περιοχή των Εξαρχείων, ενώ παράλληλα ο νέος υπουργός δημοσίας τάξης, Πανούσης, δηλώνει:

«Πρέπει να υπάρξει μια πολιτική λύση στο ζήτημα της σχεδόν 40ετούς παρουσίας των πολυπληθών αναρχικών ομάδων και των υποστηρικτών της επαναστατικής βίας που πολλές φορές προχωρούν σε επεισόδια ή τροφοδοτούν τις ένοπλες οργανώσεις».

Πρώτος στόχος της κυβέρνησης προεκλογικά ήταν η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Τώρα ο πρώτος αυτός στόχος έγινε σταδιακή αύξηση από το 2016, που ταυτόχρονα θα φέρει και δωράκια σε επιχειρηματίες όπως φορολογικές ελαφρύνσεις και ρυθμίσεις χρεών.

«Η ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου κορυφώνει την βάρβαρη επίθεσή της ενάντια στον κόσμο της εργασίας, ισοπεδώνοντας και τα τελευταία υπολείμματα των εργασιακών δικαιωμάτων.

Με το τελευταίο πολυνομοσχέδιο-μνημόνιο καθιερώνεται μεταξύ πολλών άλλων η Κυριακάτικη λειτουργία όλων των καταστημάτων στις τουριστικές περιοχές όλες τις Κυριακές του χρόνου, δρομολογώντας την πλήρη κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας σε όλες τις περιοχές της χώρας.

Απέναντι σε αυτήν την πολιτική που εξυπηρετεί αποκλειστικά τις πολυεθνικές αλυσίδες και τα πολυκαταστήματα, καταργώντας την κυριακάτικη αργία είμαστε οργισμένοι και αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι να αντισταθούμε και να αντεπιτεθούμε μέχρι την νίκη. Οι αγώνες των εργαζομένων θα καταργήσουν αυτές τις αντεργατικές ρυθμίσεις και θα ανοίξουν τον δρόμο για την προοδευτική ανατροπή!

ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΨΩΝΙΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ!»

Ανακοίνωση του τμήματος εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ 11/4/2014

Αυτή ήταν η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ για την κυριακάτικη αργία σχεδόν ένα χρόνο πριν. Ένα χρόνο μετά, ο υπουργός Σταθάκης ανακοινώνει ότι η κυριακάτικη αργία θα διατηρηθεί μεν, αλλά με εξαίρεση τις τουριστικές περιοχές όπου το ωράριο θα αποφασίζεται από την τοπική κοινωνία, τον τοπικό εμπορικό σύλλογο και την περιφέρεια. Μετά από συνάντηση του με τα σωματεία εμπορίου και αυτοαπασχολουμένων (26/2),  δήλωσε ότι θα εισηγηθεί στην βουλή το άνοιγμα των καταστημάτων 5 Κυριακές τον χρόνο αντί για 7,  υποστηρίζοντας πως με την πρόταση αυτή συμφωνούν και οι εργοδοτικοί φορείς του εμπορίου (!)

«Το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται»…

Αλέξης Τσίπρας λίγο πριν τις ευρωεκλογές του Μάη του 2014

«Μας δεσμεύουν οι κανόνες της ΕΕ, θα τους σεβαστούμε, αλλά θα παλέψουμε να τους αλλάξουμε» (… ) Εγγυόμαστε φρένο στις θυσίες χωρίς αποτέλεσμα που έκαναν οι Έλληνες, αλλά εγγυόμαστε και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας».

Αλέξης Τσίπρας μετά την εκλογή του, ομιλία στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ

Στο μόνο λοιπόν που έμεινε σταθερός ο Τσίπρας πριν και μετά την εκλογή του ήταν σε ότι αφορά την Ε.Ε. Σεβόμενος τους κανόνες της Ε.Ε. θα καταφέρει να κάνει πιο φιλολαϊκή την τακτική των ευρωπαίων κατά τα λεγόμενα του, και τονίζει ότι ο λαός δεν θα υποστεί άλλες θυσίες χωρίς αποτέλεσμα. Όμως όλες οι θυσίες που γίνονται για την κερδοφορία του κεφαλαίου και την ενίσχυση των μονοπωλίων είναι θυσίες χωρίς αποτέλεσμα που δεν αφορούν και δεν πρέπει να βαραίνουν κανέναν εργαζόμενο/η, άνεργο/η  της τάξης μας.

Η νέα κυβέρνηση δεν έφερε μαζί της καμία αλλαγή. Ο καπιταλισμός είναι εδώ, οι μηχανισμοί του επίσης και εχθρός αυτών σίγουρα δεν είναι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ και η ατζέντα για την καλύτερη διαπραγμάτευση του.

Βέβαια δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε στα κινήματα των πλατειών που εξαπλώνονται τόσο γρήγορα σε πρωτεύουσα, επαρχία και εξωτερικό. Πλήθος κόσμου γεμίζει τις πλατείες και μας θυμίζει εικόνες από τους αγανακτισμένους του 2011. Παρατηρείται η ίδια διαταξικότητα, το τερτίπι της «εθνικής ενότητας», η έντονη προβολή από τα ΜΜΕ. Αυτή την φορά ο κόσμος που πλαισιώνει αυτά τα καλέσματα, εσκεμμένα ή άθελα του στηρίζει αυτή την συγκεκριμένη πολιτική της καλύτερης διαπραγμάτευσης του καπιταλιστικού συστήματος. Τότε με το μηδενιστικό σύνθημα «έξω τα κόμματα», τώρα με την ανοιχτή συμπόρευση με την κυβέρνηση, το σίγουρο είναι πως η ταξική πάλη στις πλατείες μένει στην απ έξω.

Η ασυδοσία των αφεντικών παραμένει το ίδιο ωμή. Απολύσεις, εντατικοποίηση της εργασίας, εργατικά «ατυχήματα», απλήρωτες εργατοώρες, μισθοί πείνας, ημιαπασχόληση, προγράμματα voucher και κοινωφελής εργασία. Αυτά είναι που έχει να προσφέρει και η σοσιαλδημοκρατία. Οι εκμεταλλευόμενοι δεν πρέπει να ελπίζουν και να επαναπαύονται στις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που το καλύτερο που μπορούν να του προσφέρουν είναι μια «νέα» πλαστή ευμάρεια σε επίπεδα «προ κρίσης» που δεν θα αναιρέσει τίποτα από τα παραπάνω.

 

Η τακτική της ανάθεσης σταυρώνοντας ψηφοδέλτια μαζί και χέρια (και μιλώντας περισσότερο για όσους θέλουν να ανήκουν στο ταξικό κίνημα) θα πρέπει να ανακοπεί από τις δυνάμεις αυτές που αντιλαμβάνονται ιστορικά τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας σαν φρενάρισμα στις μαζικές ταξικές διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, τις μόνες που μπορούν να λειτουργήσουν θετικά προς το συμφέρον της. Αυτές είναι οι θέσεις που πρέπει να ισχυροποιηθούν στην παρούσα πολιτική κατάσταση. Οι διεκδικήσεις στους χώρους της δουλειάς, η ενίσχυση των σωματείων, η οργάνωση από τα κάτω είναι τακτικές που μπορούν να φέρουν την αληθινή ελπίδα στον εργατόκοσμο.

http://proletconnect.blogspot.gr/2015/03/blog-post_4.html

Ο εργαλειακός χαρακτήρας του τέλους(;) της πλήρους απασχόλησης

γράφει η Γεωργία Δούκουρη

 

Αναδημοσίευση από το Praxis Review

 

p labor-united-front

 

Ο βίαιος μετασχηματισμός του καπιταλισμού που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, αποτελεί μια στρατηγική πρόφαση για περαιτέρω αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, που αποτυπώνεται –μεταξύ άλλων-, στην υπεροχή των ευέλικτων μορφών εργασίας και της μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, έναντι της τυπικής εργασίας. Ταυτόχρονα, όμως, η εργαλειακότητα αυτής της συνθήκης είναι να ανατροφοδοτήσει, μέσω της αναπαραγωγής φόβου (π.χ. της ανεργίας) και της ανασφάλειας (π.χ. από την απορρύθμιση της συλλογικής διεκδίκησης), την επιβολή ενός και μόνου πολιτικο-ιδεολογικού μηχανισμού ως μονόδρομου.

Η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, δεν αποτελεί απότοκο της κρίσης, αλλά μια επωδό της ηγεμονίας του νεοφιλελεύθερου οικονομικού δόγματος. Οι αλλαγές στην παραγωγική διαδικασία και η μετάβαση από τα φορντικά στα μέταφορντικά ή νεοφορντικά μοντέλα της ευέλικτης εργασίας, σηματοδότησαν και τη μετάβαση από τη μόνιμη και κατοχυρωμένη εργασία, στην ευέλικτη μορφή εργασίας, με αύξηση της υποαπασχόλησης και της ανεργίας, και ανακατανομή του καταμερισμού της εργασίας. Οι εργατικές πολιτικές ακολούθησαν τον δρόμο της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας που ουσιαστικά επέβαλλαν τη μείωση του εργατικού κόστους, με την ταυτόχρονη, ωστόσο, αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, δηλαδή βάθυναν την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Το θεσμικό πλαίσιο της λειτουργίας της αγοράς εργασίας(1), διαμόρφωσε πολιτικές ευελιξίας στο χρόνο και στη μορφή της εργασίας (ευέλικτες μορφές απασχόλησης, μερική και εκ περιτροπής απασχόληση, επινοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, κ.ο.κ.) αλλά και στους μισθούς και στις διαπραγματεύσεις (μείωση κατώτατου μισθού, υπεροχή εξατομικευμένων συμβάσεων έναντι των συλλογικών).

Στην Ελλάδα, με αφορμή την κρίση, συντελέστηκαν μεγάλες αλλαγές στο εργατικό δίκαιο, αλλαγές που κινήθηκαν πιστά στο παραπάνω πνεύμα, με «επισφαλοποίηση» της εργασίας, και απορρύθμιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Ενδεικτικό είναι ότι σύμφωνα με στοιχεία του ΣΕΠΕ, οι προσλήψεις με καθεστώς μερικής απασχόλησης παρουσιάζουν αύξηση από το 2008 έως το 2012 της τάξης του 161,21%, οι προσλήψεις εκ περιτροπής εργασίας αυξήθηκαν κατά 151,6%, ενώ οι μετατροπές συμβάσεων εργασίας από πλήρους απασχόλησης σε μερικής και εκ περιτροπής αυξήθηκαν κατά 214,96%. Το διάστημα από το Σεπτέμβριο του 2013 μέχρι τον Μάρτιο του 2014, είναι το πρώτο διάστημα που οι προσλήψεις μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης υπερτερούν των προσλήψεων πλήρους απασχόλησης. Το ποσοστό αυτό έκτοτε παγιώνεται και συνεχώς αυξάνεται. Με λίγα λόγια, οι εργαζόμενοι αντικαθίστανται από απασχολούμενους, δηλαδή από φτηνό εργατικό δυναμικό που μπορεί και να μην υπάγεται θεσμικά στο εργατικό δίκαιο, ενώ και τα χαρακτηριστικά της τυπικής εργασίας είναι μειωμένοι μισθοί και δικαιώματα. Πρέπει να τονιστεί, ότι αυτή η συνθήκη είναι εξαναγκαστική για την εργατική τάξη, καθώς το 62,6% των «μερικώς απασχολουμένων» δηλώνει ότι εξαναγκάστηκε σε μερική απασχόληση καθώς δεν μπορεί να βρει εργασία πλήρους απασχόλησης(2).

Ταυτόχρονα, σημειώνεται στροφή του εργατικού δικαίου όχι μόνο προς την προστασία της ελαστικοποίησης της εργασίας, αλλά και στην εξατομίκευση των εργαζομένων(3). Ουσιαστικά επιβλήθηκε κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων με την υπερίσχυση όχι της επιχειρησιακής έναντι της κλαδικής σύμβασης, αλλά της ατομικής έναντι της συλλογικής(4). Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, το 2008, υπήρχαν 161 κλαδικές ή ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις εργασίας, που κάλυπταν σχεδόν το σύνολο των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Πλέον μόλις 18 ΣΣΕ βρίσκονται εν ενεργεία, με το 85% των μισθωτών να καλύπτεται είτε από επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας, είτε από ατομικές συμβάσεις. Ταυτόχρονα, υπολογίζεται ότι την τελευταία πενταετία, έχουν υπογραφεί 1.540 επιχειρησιακές συμβάσεις που προβλέπουν μείωση των αποδοχών από 10% έως 50%(5). Η εργατική διαχείριση από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφοροποιείται, όπως δηλώνεται στη λίστα των μεταρρυθμίσεων που απέστειλε στους –πλέον- αποκαλούμενους «θεσμούς», καθώς η Ελλάδα μεταξύ άλλων δεσμεύεται να «επεκτείνει και αναπτύξει τα υπάρχοντα σχέδια που παρέχουν προσωρινή απασχόληση στους ανέργους, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους και όταν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια. Παράλληλα να αναβαθμίσει τα προγράμματα επιμόρφωσης των μακροχρόνια ανέργων.», αλλά και να «προχωρήσει σε μια σταδιακή νέα προσέγγιση στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας με ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης. …»

Ωστόσο, το σημαντικό είναι να εξετάσει κανείς τα παραπάνω ιδωμένα από τη σκοπιά της εργαλειακής τους χρήσης. Οι νεοφιλελεύθερες εργατικές πολιτικές ελαστικών μορφών απασχόλησης, έχουν ως προκάλυμμα την καταπολέμηση της ανεργίας. Εντούτοις, συνιστούν δούρειο ίππο που, μέσω της αποδυνάμωσης της εργατικής ενότητας και της συλλογικής διεκδίκησης, θέτουν τις προϋποθέσεις για την αναπαραγωγή της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας. Η υποχώρηση της τυπικής εργασίας σε βάρος νέων μορφών επισφαλούς και μερικής απασχόλησης, λειτουργεί διασπαστικά ως προς την ταξική ενότητα, και αποσταθεροποιεί τη συνοχή της εργατικής τάξης (πχ με αποκλεισμό των επισφαλών εργαζομένων από τα γραφειοκρατικά συνδικάτα), και μάλιστα ενάντια ενός καλά οργανωμένου και ενωμένου κεφαλαίου. Σε αυτή τη κατεύθυνση λειτουργεί και ο ενδοταξικός ανταγωνισμός, καθώς οι παλαιότεροι «ακριβοί» εργαζόμενοι αντικαθίστανται από ευέλικτους» και φτηνούς απασχολούμενους. Όχι μόνο έχουμε παραγωγή εργαζομένων πολλαπλών ταχυτήτων, αλλά αυτοί εντοπίζονται και σε επίπεδο επιχείρησης, στο χώρο δουλειάς. Η αποδυνάμωση της ταξικής ενότητας, ο ανταγωνισμός αλλά και η κυριαρχία του φόβου που παράγει η εξατομίκευση μέσω της απορρύθμισης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, διαβρώνει τη συλλογικοποίηση(6). Τα παραπάνω δε επιδρούν και στην τυπική απασχόληση, συμπιέζοντας το περιεχόμενο των εργασιακών σχέσεων.

Το πλέον σημαντικό είναι ότι, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές εμπεδώθηκαν ως μια γενική μορφή σκέψης. Ακόμα και ο συνδικαλισμός «αποδέχτηκε» τον νεοφιλελεύθερο εργαλειακό λόγο και τρόπο διαχείρισης της εργατικής τάξης, τον οικειοποιήθηκε και τον αναπαραγάγει αποδεχόμενος τους όρους τους (π.χ. ορισμός για ανεργία, στατιστικές, προγράμματα κ.ο.κ.). Είναι καθήκον της εργατικής τάξης να επανανοηματοδοτήσει τις έννοιες με τους δικούς της όρους. Να επανασυνδέσει τους καθημερινούς εργατικούς αγώνες με όρους πολιτικής, με στόχο την ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων και των κοινωνικών σχέσεων προς όφελος του εργατικού κινήματος και σε βάρος του κεφαλαίου. Να επαναπροσδιορίσει τους όρους με βάση τις ανάγκες της εργατικής τάξης και της ταξικής πάλης, αμφισβητώντας τον εργαλειακό λόγο του κεφαλαίου, και αυτό αποτελεί πολιτική πράξη.


(1) Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εδώ και δεκαετίες διαρθρώνει πολιτικές ενάντια στις σταθερές σχέσεις εργασίας, και φυσικά τις αντίστοιχες κατευθύνσεις στο εργατικό δίκαιο. Η Πράσινη Βίβλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (2007) εισαγάγει την έννοια «flexicurity» που συνίσταται στην ευελιξία σε ό,τι αφορά τους όρους πρόσληψης των εργαζομένων, ενάντια στις σταθερές μορφές εργασίας. Η εικόνα δε για την τωρινή Ευρωπαϊκή Στρατηγική Απασχόλησης (ΕΣΑ) αποτυπώνεται στο σχέδιο «Ευρώπη 2020», το οποίο εμμένει στην έννοια του flexicurity.

(2) ΕΛΣΤΑΤ, 2014 Έρευνα Εργατικού Δυναμικού, Α΄ τρίμηνο κάθε έτους

(3) Στην Ελλάδα από το 2011 και εντεύθεν σημειώνεται μια από τις μεγαλύτερες αλλαγές στο εργατικό δίκαιο και τη χαλάρωσή του όσον αφορά την ελαστικοποίηση της εργασίας και τη στροφή από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στις εξατομικευμένες. Επιπλέον η κλαδική ΣΣΕ πλέον δεν μπορεί με πρωτοβουλία του υπουργού να κηρυχθεί γενικώς υποχρεωτική σε έναν κλάδο, παρά μόνο στις εργοδοτικές ενώσεις που έχουν δεχτεί να την υπογράψουν. Θα πρέπει εδώ να προστεθεί και το ζήτημα της μείωσης της ισχύος της μετενέργειας που επιτείνει την ατομική διαπραγμάτευση έναντι της συλλογικής, όπως επίσης και το γεγονός ότι πλέον δεν μπορούν τα συνδικάτα να καταφύγουν μονομερώς στη διαιτησία.

(4) Για την κατάρρευση της συλλογικής διαπραγμάτευσης βλ.Η Ελληνική Οικονομία και η Απασχόληση Ετήσια Έκθεση 2014, ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, Αύγουστος 2014, σ. 298-304.

(5) Οι οποίες σημειώνουμε ότι μπορούν να υπογράφονται πλέον από ενώσεις προσώπων που κατά βάση γίνεται με πρωτοβουλία του εργοδότη για να επιβάλλει συμφωνία με μειώσεις μισθών κ.ο.κ.

(6) Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι πολλά πρωτοβάθμια σωματεία, μακριά από γραφειοκρατικές λογικές, στρέφονται στους επισφαλείς εργαζομένους, υποαπασχολούμενους και τους ανέργους, δηλαδή στο κομμάτι της εργατικής τάξης που σε πολλές περιπτώσεις, τόσο το εργατικό δίκαιο όσο και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποκλείουν.

 

 

Ποιοι και γιατί εχθρεύονται την αυτοδιαχείριση;

Δημοσιεύεται στο 17ο τεύχος του περιοδικού ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ που κυκλοφορεί

 

afisa

Το εγχείρημα της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ έχει βρεθεί αντιμέτωπο όχι μόνο με τους “φύσει” και “θέσει” εχθρούς της αυτοδιαχείρισης, τα αφεντικά και το κράτος, αλλά και με δυνάμεις της αριστεράς,  κομμουνιστικές και αντικαπιταλιστικές, ακόμη και του αναρχικού κινήματος. Παρά τις διαφορές τους, οι δυνάμεις αυτές φαίνεται να συμφωνούν ως προς το ότι εντός του καπιταλισμού η αυτοδιαχείριση δεν μπορεί παρά να είναι ένα είδος “αυτοεκμετάλλευσης” των εργαζομένων, μια μορφή “συλλογικού κεφαλαιοκράτη”. Και επομένως, όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης, αλλά, ακόμη χειρότερα, “απαλλάσσει” τον καπιταλισμό από την …υποχρέωσή του να βρίσκει δουλειά και να τρέφει όλους τους εργαζόμενους. Κατά μία άλλη παραλλαγή αυτών των απόψεων, αν και αναγνωρίζονται οι “καλές προθέσεις” τέτοιων εγχειρημάτων, είναι ωστόσο καταδικασμένα απλώς να διαχειρίζονται τη μιζέρια και να αναπαράγουν εντέλει τον καπιταλισμό όσο δε συμβαίνει μια “κεντρική” αλλαγή μέσω της κατάκτησης της κρατικής εξουσίας.

Στη συζήτηση αυτή, που πολλές φορές έχει πάρει διαστάσεις ανοιχτής πολεμικής και εχθρότητας απέναντι σε κάθε αυτοδιαχειριστική προσπάθεια, έχουν επιστρατευτεί τα βαρύτιμα θεωρητικά τσιτάτα από τις σκονισμένες βιβλιοθήκες, συνήθως, του μαρξισμού-λενινισμού, τα οποία αποδεικνύουν, “επιστημονικά” πάντα, τη μη επαναστατικότητα ή/και την ανοιχτή αντεπαναστατικότητα αυτών των προσπαθειών. Δύο είναι τα κύρια σημεία αυτής της επίθεσης: α) η αυτοδιαχείριση εκτρέπει τους εργαζόμενους από το κύριο έργο που θα πρέπει να έχει το “οργανωμένο εργατικό κίνημα” που είναι η διεκδίκηση αιτημάτων από το κράτος και τις κυβερνήσεις, και β) αρνείται, ή έστω υπονομεύει, την αναγκαιότητα του ρόλου του “κόμματος της εργατικής τάξης” που αυτό και μόνο, με τον αγώνα του για την οργάνωση της τάξης και την κατάκτηση της εξουσίας, μπορεί να “απελευθερώσει” την κοινωνία.

Είναι φανερό, και μόνο από αυτή τη συνοπτική περιγραφή, ότι δεν πρόκειται απλά για κάποιες πολιτικο-θεωρητικές διαφορές αλλά για ένα ολόκληρο πολιτισμικό και κοσμοθεωρητικό ρήγμα που χωρίζει αυτές τις απόψεις από την πνοή και το πνεύμα των αυτοδιαχειριστικών εγχειρημάτων. Στην πραγματικότητα, και γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον, αυτή η αντιπαράθεση συμπυκνώνει με εξαιρετικά διαυγή τρόπο τη διαφορά ανάμεσα στον ηττημένο και ασθμαίνοντα μπροστά στις νέες πραγματικότητες κόσμο της ιδεολογίας και των κάθε είδους “-ισμών” (κλειστών αυτοαναφορικών συστημάτων), από τη μια, και του ζωντανού και ανοιχτού κόσμου της πράξης που παλεύει εδώ και τώρα για απεξάρτηση από τις κυρίαρχες σχέσεις και αυτοκαθορισμό, από την άλλη. Με άλλα λόγια, ανάμεσα σε μια εκ των άνωθεν παλιού τύπου κομματοκεντρική και κρατικά εστιασμένη πολιτική, και σε μια νέου τύπου πολιτική που αναδύεται από τα κάτω, από αγωνίες, διεργασίες και μάχες που αφορούν το “πώς να ζήσουμε” και όχι απλώς το “υπό ποιους θα ζήσουμε”.

Φυσικά, η θεωρητική συζήτηση έχει την ιστορία της και η εξέτασή της έχει τη σημασία της, όμως σήμερα τα παλιά ερωτήματα τίθενται με νέους όρους και οι παλιές απαντήσεις, ανεπαρκείς όπως αποδείχθηκε και στον καιρό τους, δεν μπορούν να διεκδικούν την επάρκεια σήμερα… Είτε από τη σκοπιά των λεγόμενων “αντικειμενικών συνθηκών”, είτε από τη σκοπιά των λεγόμενων “υποκειμενικών συνθηκών” (διαχωρισμός που, στο όνομα μάλιστα του υλισμού, έχει καταντήσει μεταφυσικός), όλες οι έννοιες των παραδοσιακών ιδεολογιών έχουν ρευστοποιηθεί, προσβεβλημένες από τη διπλή απώλεια και του “υποκειμένου” (εργατική τάξη, όπως την ξέραμε) και του “αντικειμένου” (καπιταλισμός, όπως τον ξέραμε). Βεβαίως και τα δύο εξακολουθούν να  υπάρχουν, μόνο που δεν αντιστοιχούν πλέον ακριβώς οι λέξεις με τα πράγματα. Και δεν είναι μόνο οι κυρίαρχοι που ξανασχεδιάζουν το χάρτη των εννοιών και των συμβολισμών της δικής τους κυριαρχίας, αλλά και το ανταγωνιστικό αντικαπιταλιστικό κίνημα επαναπροσδιορίζει τις έννοιες και τα μέσα της
χειραφέτησης με τη δική του πολύπλευρη πρακτική.

Η αυτοδιαχείριση, λοιπόν, ως ζωντανή τάση του σημερινού (“κάτω”) κόσμου, δεν έχει ανάγκη να αντλήσει τα επαναστατικά διαπιστευτήριά της από τις ματαιωμένες σελίδες των απάντων οποιουδήποτε μεγάλου διδασκάλου, ούτε από την ηρωικότητα των ανεκπλήρωτων προσπαθειών του παρελθόντος. Της αρκεί, θα έπρεπε να της αρκεί, το ότι καταφέρνει να εμπλέκει σήμερα, εδώ και τώρα, ένα πλήθος υποκειμένων σε ένα εν δυνάμει σχέδιο αναδιοργάνωσης της ζωής με όρους αυτονομίας, ισότητας και ελευθερίας. Ποια σελίδα τίνος στοχαστή, ποια αφήγηση ποιας εποχής, μπορεί να διεκδικεί ανώτερη ισχύ από την παλλόμενη συγχρονική πράξη της προσπάθειας για απαγκίστρωση από τον ετεροκαθορισμό και την ετερονομία, την κυριαρχία, την ανισότητα και την εκμετάλλευση, αυτών που υποτίθεται ότι αποτελούν για όλους τους επαναστάτες τον “περιούσιο λαό” της κοινωνικής απελευθέρωσης; Η “πράξις” αυτή δεν είναι αστόχαστη, εμπεριέχει και θεωρητικές καταβολές και ιστορικές εμπειρίες, αλλά δε δημιουργεί κάποιου είδους “ιδεολογική ταυτότητα”. Κι ίσως αυτό είναι που ξενίζει περισσότερο τους θεωρητικούς “καθοδηγητές”, μαθημένοι καθώς είναι σε μια σκέψη πρωτίστως “ταυτοτική” που δομείται γύρω από το ερώτημα “πού κατατάσσεσαι” και όχι γύρω από το “τι είναι αυτό που κάνεις”.

Αλλά αυτό που κάνουμε είναι “περισσότερο ένα μοντέλο μετάβασης, παρά ένα μοντέλο κοινωνίας, όπου χτίζουμε προοδευτικά τις πρακτικές και παίρνουμε αποφάσεις που μας απομακρύνουν από το σημείο εκκίνησής μας εντός του συστήματος, προς τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε” (Ενρίκ Ντουράν – συνέντευξη για τη συνεταιριστική πρωτοβουλία CIC της Καταλονίας, διαθέσιμη στο *www.x-pressed.org <http://www.x-pressed.org/>*). Οι παραδοσιακές ιδεολογίες εστίαζαν κυρίως στην περιγραφή των αρχών και των δομών της νέας κοινωνίας (εν είδει άρθρων πίστης στην ιδανική κοινωνία που κάποτε θα φτάσουμε), η μετάβαση ήταν αφημένη στον “αυτόματο πιλότο” μιας κρατικά ελεγχόμενης και καθοδηγούμενης επαναστατικής διαδικασίας. Ο “νέος άνθρωπος” (η καθαρίστρια του “Κράτος και Επανάσταση” του Λένιν, που θα μπορούσε να αναλάβει τη διακυβέρνηση) θα προέβαλε μετά από δοκιμασίες και πολύχρονη κοπιαστική εκπαίδευση από το κόμμα και το κράτος. Μέχρι τότε, ολόκληρη η ιεραρχία του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας και της διεύθυνσης θα ήταν αναγκαία και αδιαμφισβήτητη. Τα εργοστασιακά συμβούλια και η αυτοδιαχείριση ήταν “αποδιοργάνωση”, ο κρατικός σχεδιασμός και η μονοπρόσωπη διεύθυνση ήταν “οργάνωση”. Ε, λοιπόν, αυτός ο “νέος άνθρωπος” δεν προέβαλε ποτέ τελικά, όπως όλοι ξέρουμε πια σήμερα, γιατί ακριβώς ενώ προσπάθησε να πάρει τα εργοστάσια και τη ζωή στα χέρια του, τελικά υπέκυψε στη διαπαιδαγωγητική λειτουργία του κόμματος και του κράτους.

Όπως φαίνεται από αυτή τη δραματική ιστορική εμπειρία, αλλά κυρίως από τη σύγχρονη ολοκληρωτική καπιταλιστική συνθήκη, το ερώτημα που έχουν να αντιμετωπίσουν θεωρητικά και πρακτικά, ή με μια θεωρητική πρακτική, τα κοινωνικά χειραφετικά κινήματα είναι “πώς μπορεί κανείς να καθιερώσει, στα διαλείμματα της υποτέλειας, τη νέα εποχή της ελευθερίας: όχι την εξέγερση των σκλάβων, αλλά την έλευση μίας νέας κοινωνικότητας μεταξύ ατόμων που ήδη έχουν, ο καθένας από μόνος του, αποτινάξει τα δουλοπρεπή πάθη που αναπαράγονται επ’ αόριστον από τον ρυθμό των ωρών εργασίας;” (Ζακ Ρανσιέρ –
“The nights of labour: The workers’ dream in nineteenth century”, παρατίθεται στο “Ο Σίσυφος και η Εργασία της Φαντασίας”, Stevphen Shukaitis, *http://www.rebelnet.gr <http://www.rebelnet.gr/>*). Κάτι τέτοιο
απαιτεί τη δημιουργία “υλικών βάσεων” για την απεξάρτηση της ζωής μας από το κεφάλαιο και το κράτος. Αν θέλουμε να κινηθούμε από το επίπεδο της προπαγάνδας και των ακαδημαϊκών-πολιτικών μαθημάτων στο επίπεδο της ζωής, πρέπει να βρούμε ή να δημιουργήσουμε εδάφη όπου μπορούμε να ριζώσουμε και να αναπτυχθούμε με τα δικά μας ανεξάρτητα μέσα. Πρέπει να μπορούμε να δημιουργούμε λύσεις από εμάς και για εμάς, και όχι απλά να ζητάμε λύσεις από το κεφάλαιο και το κράτος διαιωνίζοντας την εξάρτησή μας από τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας. Η αυτοδιαχείριση μπορεί να μας παρέχει τα μέσα για την επιβίωσή μας με αξιοπρέπεια και ελευθερία, δημιουργώντας ταυτόχρονα εκείνα τα δίκτυα αλληλεγγύης και οριζόντιας αμεσοδημοκρατικής διασύνδεσης που θα αποτελέσουν το πραγματικό έδαφος κοινωνικής χειραφετικής κίνησης και δημιουργίας των δικών μας κοινών.

Όπως το θέτει και πάλι ο Ρανσιέρ, “η απουσία του αφεντικού από την ώρα και το χώρο της παραγωγικής εργασίας μετατρέπει αυτή την εκμεταλλευόμενη εργασία σε κάτι περισσότερο: όχι απλώς μια συμφωνία που υπόσχεται στο αφεντικό μία καλύτερη απόδοση σε αντάλλαγμα της ελευθερίας της κίνησης των εργατών αλλά τη διαμόρφωση ενός τύπου κίνησης των εργατών που ανήκει σε διαφορετική ιστορία από αυτή των αφεντικών”. Ακριβώς αυτό: η δημιουργία της δικής μας ιστορίας. Ή με άλλα λόγια, η δική μας αυτοεκπαίδευση …στο να μην είμαστε εργάτες. Να μην είμαστε απλώς ο άλλος πόλος του κεφαλαίου, έτοιμοι να πεθάνουμε από ασφυξία μόλις κοπεί ο δεσμός μας (ή μάλλον τα δεσμά) μαζί του. Στην παραδοσιακή ιδεολογία και εργατική πολιτική υπάρχουν μόνο αφεντικά και εργάτες. Γι’ αυτό και τους εργάτες που επιλέγουν την αυτοδιαχείριση δεν μπορούν να τους κατατάξουν παρά μόνο ως καινούργια αφεντικά. Δεν υπάρχει χώρος για να κινηθούν οι εργάτες πέρα από αυτή τη σχέση, καταργώντας έτσι και τον εαυτό τους ως επιβεβαίωση του κεφαλαίου. Αυτόν το δρόμο πασχίζει να διασχίσει, με τεράστιες δυσκολίες και πλήθος αντιφάσεων, η αυτοδιαχείριση. Και αυτό είναι που πάνω απ’ όλα δε συγχωρούν οι εχθροί της…

Πηγή: http://www.alterthess.gr/content/poioi-kai-giati-ehthreyontai-tin-aytodiaheirisi-toy-kosta-haritaki

 

Κείμενο δρόμου του Θερσίτη με αφορμή τον αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων στο ταχυφαγείο Gamato

[Κείμενο δρόμου του Θερσίτη με αφορμή τον αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων στο ταχυφαγείο Gamato, τις συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα υπό το αριστερό κράτος έκτακτης ανάγκης και την λειτουργία υποκαταστήματος του κάτεργου Gamato στην οδό Πετρουπόλεως 28 στο Ίλιον. Το κείμενο αυτό μοιράζεται στις γειτονιές μας σε δρόμους και πλατείες.]

gamato_thersitis_2_2015

 

Gamato: το κάτεργο της γειτονιάς μας

 

Φλεβάρης 2015, και ενώ όλη η χώρα περιμένει «με κομμένη την ανάσα» τις εξελίξεις στη διαχείριση του κράτους έκτακτης ανάγκης, μέσα από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ εγχώριων και υπερεθνικών διευθυντηρίων, στις γειτονιές της δυτικής Αθήνας, η επέλαση των πολιτικών των τελευταίων χρόνων, εμφανίζεται σε πραγματικό πεδίο, στην πιο άγρια εκδοχή τους. Υποβάθμιση των στοιχειωδών υπηρεσιών πρόνοιας, καταστολή, φασιστικό δηλητήριο, ανεργία, περιθωριοποίηση, εργασιακός μεσαίωνας.

Στην λεωφόρο Πετρουπόλεως 28 λειτουργεί το ταχυφαγείο Gamato υπό την διεύθυνση του Ιωάννη Καλύβα. Το ίδιο κατάστημα λειτουργούσε στην περιοχή του Ζωγράφου. Όσοι από τους εργαζόμενους είναι ασφαλισμένοι, δουλεύουν 7 ημέρες την εβδομάδα για 12 ώρες την ημέρα και ασφαλίζονται για μόλις 3 τρίωρα, το ωρομίσθιο είναι 3,30 ευρώ χωρίς φυσικά προσαυξήσεις είτε για βραδινά είτε για αργίες και Κυριακές, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν οποιαδήποτε εκδούλευση τους ζητήσει το αφεντικό ανεξαρτήτως αντικειμένου, χρησιμοποιούν τα προσωπικά τους μηχανάκια και χρεώνονται τη συντήρησή τους και ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν ακόμα και μετά από εργατικά ατυχήματα χωρίς φυσικά να αποζημιώνονται για τίποτα. Το πιο ευφάνταστο όμως είναι πως σε περίπτωση διαμαρτυρίας ή οποιασδήποτε αμφισβήτησης του αφεντικού απειλούνται με χρηματικό πρόστιμο, τραμπουκισμό και απόλυση.

Σε έναν «πολύπαθο» κλάδο όπως αυτός του επισιτισμού, όπου η ανασφάλιστη εργασία είναι κανόνας πολύ προτού γενικευτεί μέσω των μνημονίων σε όλο το εργασιακό φάσμα, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να αντισταθούν με συλλογικά μέσα. Μέσω της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, το πρωτοβάθμιο ομοιοεπαγγελματικό σωματείο για τους ντελιβαράδες/διανομείς καθώς και του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων στον κλάδο του Επισιτισμού προχώρησαν σε καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας και στο ΙΚΑ. Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε μια συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων αποτελούμενη εκτός από τα σωματεία και από συνελεύσεις, καταλήψεις, ομάδες και πρωτοβουλίες κατοίκων από τις περιοχές όπου δραστηριοποιείται το εν λόγω κάτεργο, πραγματοποιώντας κινήσεις αντιπληροφόρησης και παρεμβάσεις εν μέσω απειλών από τον Ι.Καλύβα και τους μπράβους που επιστράτευσε για τη δήθεν προστασία του.

Η περίπτωση του Gamato δεν είναι παρά μία, από τις πολλές περιπτώσεις εργασιακού μεσαίωνα που η συνθήκη του κράτους έκτακτης ανάγκης, μεταξύ άλλων, έχει εγκαθιδρύσει. Η συρρίκνωση κάθε εργασιακού κεκτημένου έχει αφήσει τους εργαζόμενους/ες στο έλεος του κάθε τραμπούκου που βρήκε την ευκαιρία να βγάλει εύκολο χρήμα, πατώντας στην απελπισία, την ανάγκη και το φόβο. Τα τελευταία 5 χρόνια, ξεπεράστηκε κάθε πρόσχημα, σε τέτοιο βαθμό που να μνημονεύεται ένα «πριν» που όλα ήταν ρόδινα, και που οδηγεί σε αποδοχή οποιασδήποτε «αριστερής» διαχείρισης θα αφήσει να πέσουν 751 ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι.

Η αποκατάσταση των δημοκρατικών προσχημάτων, η εναλλακτική διαχείριση και η αφομοίωση των ριζοσπαστικών προταγμάτων, δεν θα μας τραβήξουν από το πεδίο όπου διεξάγεται o πραγματικός αγώνας, από το δρόμο. Η έμπρακτη αλληλεγγύη στις γειτονιές και τους εργασιακούς χώρους αποτελεί το μόνο μας όπλο απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε και θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε.

 

Αντιστεκόμαστε συλλογικά, αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα

Κανένας μόνος του και καμία μόνη της ποτέ και πουθενά

Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων στο Gamato

 

 

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]

Η γέννηση της αυτονομίας στον ελληνικό χώρο

11021228_10203618499758511_5792309803805306089_n

Απλά πράγματα…

Τώρα και πάντα…

Τάξη εναντίον Τάξης..

Η γέννηση της αυτονομίας στον ελληνικό χώρο.

Το βασικό μειονέκτημα όλων εμάς είναι ότι δεν τα πάμε καλά με την ιστορία. Δεν εννοούμε προφανώς ότι αγνοούμε τα ιστορικά γεγονότα του απώτερου παρελθόντος – όχι. Η μεγάλη μας πληγή είναι η αδυναμία κατανόησης των βαθιών κοινωνικών αλλαγών που συντελέστηκαν τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Υπάρχουν βέβαια σοβαρά ελαφρυντικά. Οι περισσότεροι από μας γεννήθηκαν στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, εκ των πραγμάτων λοιπόν δεν βίωσαν, παρά μόνον ίσως σα θολή ανάμνηση, τη μετάβαση του ελληνικού κράτους από δικτατορία σε δημοκρατία δυτικού τύπου. Προσθέστε εδώ το δυστύχημα ότι οι πολιτικές οργανώσεις της εποχής στην ουσία φυτοζωούσαν• ότι τα σχολικά εγχειρίδια τελείωναν την ιστορική τους αφήγηση με την “τραγωδία της Κύπρου”• κι ότι σε γενικές γραμμές η ελληνική κοινωνία ήταν απασχολημένη με οτιδήποτε άλλο (βασικά να περνάει καλά), πλην του να μελετάει την ιστορία της και τα ελαφρυντικά μοιάζουν να οδηγούν σε αθώωση.

Από την άλλη, ελαφρυντικά – ξεελαφρυντικά, η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή. Το ελληνικό κράτος της δεκαετίας του ’80 έπαιρνε μια εξόφθαλμα διαφορετική μορφή απ’ αυτήν που το συνόδευε σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Δε μιλάμε εδώ για διαφορές επουσιώδεις: μια τεράστια αλλαγή στρατηγικού προσανατολισμού ωρίμαζε στο συλλογικό νου της ελληνικής αστικής τάξης, αλλαγή που ξεκίναγε από τη λειτουργία που θα πρέπει να διαδραματίζει το πολιτικό σύστημα και τελείωνε στη φύση που θα πρέπει να αποκτήσει η ελληνική κοινωνία. Σειρά “αδιανόητων” εξελίξεων ακολούθησε έκτοτε. Ο Καραμανλής ο Α νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Παπανδρέου ο Β αναγνώρισε την “εθνική αντίσταση”. Η χώρα ύστερα από δεκαετίες ακροδεξιών πολιτικών σχηματισμών στην κορυφή της, απέκτησε “σοσιαλιστική” κυβέρνηση. Και τελικά, στα τέλη της “ακατανόητης” δεκαετίας του ’80 το ελληνικό compromesso storico έγινε κι αυτό πραγματικότητα: το δεξί κομμάτι του ελληνικού πολιτικού συστήματος αγκάλιασε το αριστερό, ο καρπός της αγάπης τους ονομάστηκε “οικουμενική κυβέρνηση” και οι άλλοτε μισητοί εχθροί ενώθηκαν εις σάρκαν μία.

Όποιος μπορούσε να καταλάβει τη σημασία εκείνων των αλλαγών, λογικά δε θα νιωθε και ιδιαίτερα ευχάριστα. Η συνειδητοποίηση ότι το ελληνικό κράτος ολοκληρωνόταν, ότι εγκόλπωνε στο modus vivendi του το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, δεν ήταν απ’ τις συνειδητοποιήσεις που λυτρώνουν, εκτός βέβαια αν υιοθετεί κανείς την αριστερή οπτική. Αυτό που οι Ιταλοί αυτόνομοι περιέγραψαν ως το κράτος των κομμάτων χτιζόταν με τον ειδικό του τρόπο και στα καθ’ ημάς. Και φυσικά δεν περιελάμβανε ομόνοια και κοινούς στόχους μοναχά στις ανώτερες βαθμίδες, αλλά απαιτούσε εξίσου συστράτευση και άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων στο επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως πια σήμερα να μας φαίνεται ασήμαντο, ωστόσο η ενσωμάτωση της αριστεράς και των πολιτικών της οργανώσεων στο σκληρό πυρήνα του ελληνικού κράτους υπήρξε η πιο κομβική στιγμή των τελευταίων σαράντα χρόνων. Κι αυτό γιατί μετά από περίπου έξι δεκαετίες διαρκούς εμφυλίου πολέμου, μετά από ποταμούς αίματος και μίσους απύθμενου, μετά από ανταρτοπόλεμο και τάγματα ασφαλείας, μετά από εθνικό διχασμό και παρολίγον διάσπαση, το ελληνικό κράτος απέκτησε εσωτερική συνοχή, κοινούς (ή περίπου κοινούς…) στόχους για την εξωτερική του πολιτική, κοινή (ή περίπου κοινή…) γνώμη για την ταξική εκμετάλλευση, κοινές (ή περίπου κοινές…) προοπτικές. Και επίσης άλλαξε στελεχικό δυναμικό. Τα φρεσκοξυρισμένα μάγουλα των χουντικών συνταγματαρχών αντικαταστάθηκαν από τριχωτές κεφαλές, τα κλαρίνα από ροκ συναυλίες με κρατική επιχορήγηση και ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός από πρωτόγνωρη σεξουαλική απελευθέρωση.

Βέβαια αυτά ήταν απλώς τα επιφαινόμενα. Γιατί κατά τα άλλα, η ολοκλήρωση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού σήμαινε επίσης καθολική επίθεση στις δυνατότητες αυτονομίας του προλεταριάτου. Πράγματι, με την ταξική ειρήνη να δίνει αέρα στα πανιά του, το ελληνικό κράτος μπόρεσε για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να θέσει σε κίνηση τις ιμπεριαλιστικές του βλέψεις στα βόρεια και στα ανατολικά του σύνορα. Η ομογενοποίηση της ελληνικής κοινωνίας έδωσε μορφή και περιεχόμενο στο καταναλωτικό όνειρο και δόξασε το lifestyle ως Θεό. Ο ταξικός ανταγωνισμός ανετέθη επί μισθώ στις επίσημες συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες σαν ανταπόδοση κοιτούσαν να τον κατευθύνουν σε ανώδυνες ατραπούς. Η εργασία κατασυκοφαντήθηκε, το τέλος της δοξάστηκε σαν την έλευση του Θεανθρώπου, την ίδια στιγμή που η καθολική εκμετάλλευση των μεταναστών εργατών μετατράπηκε στην ανομολόγητη προϋπόθεση ευμάρειας και πλουτισμού. Εντωμεταξύ, ο ρατσισμός και η μικροαστικοποίηση κάλπαζαν, η απουσία εργατικού κινήματος έβγαζε μάτι, η μεταφυσική πεποίθηση ότι το μέλλον μας θα βαίνει από το καλό στο καλύτερο είχε αποκτήσει ισχύ αυτονόητου.

Τολμούμε να πούμε ότι αυτή η no way out προοπτική, η ολοκλήρωση δηλαδή του ελληνικού κράτους ταυτόχρονα με την ομογενοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, υπήρξε η γενέθλια συνθήκη για τις ιδέες και τiς πρακτικές της αυτονομίας, όπως αυτές εκφράζονται σ’ αυτό και σε άλλα περιοδικά κι όπως εκφράζονται στο δρόμο από μας και από δεκάδες άλλους συντρόφους και συντρόφισσες. Τολμούμε να πούμε ότι οι πρώτες απόπειρες εναντίωσης στη μετάλλαξη του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας, από τις αρχές του ’90 και μετά, ήταν στην ουσία τους τα πρώτα ανεπεξέργαστα σκιρτήματα της ανάγκης για αυτονομία. Για να το πούμε αλλιώς, μας φαίνεται ότι ήταν η ίδια η καπιταλιστική ολοκλήρωση αλά ελληνικά που γέννησε τον εχθρό που της αντιστοιχούσε. Και μάλιστα σε μια ιστορική συγκυρία που η εκμηδένιση του εσωτερικού εχθρού είχε πανηγυριστεί σα θρίαμβος. Για να προλάβουμε τυχόν παρανοήσεις: δεν εννοούμε τις αυτόνομες ιδέες και πρακτικές σα μια μετωπική σύγκρουση δίχως αύριο. Κάθε άλλο. Στο μυαλό μας οι αυτόνομες ιδέες και πρακτικές των αρχών της δεκαετίας του ’90 ήταν μια διάχυτη και ενστικτώδης άρνηση εγκλωβισμού, μια ασχεδίαστη αναζήτηση διεξόδου κινδύνου απέναντι σε ένα κράτος και μια κοινωνία που έκλεινε κάθε πόρο αυτονομίας. Ήταν ένα μείγμα διαίσθησης και εμπειρισμού, που όσο εύκολα μπορούσε να καταλάβει τους εχθρούς του, άλλο τόσο δύσκολα ήταν σε θέση να εξηγήσει τον εαυτό του: την ιστορική του προέλευση και την πολιτική του κατεύθυνση.

Έτσι όπως εξετάζουμε την ιστορία, νομίζουμε ότι η αυτονομία στην Ελλάδα δεν ήταν άνθρωποι. Ήταν ένα σώμα ιδεών γύρω απ’ το οποίο συγκεντρώθηκαν οι πρώτοι αυτόνομοι. Μπορεί να μην ήταν σχεδιασμένο, αλλά οι βασικές θεωρητικές και πρακτικές κατευθύνσεις των αυτόνομων στρέφονταν, στο μέτρο που τους αναλογούσε, ακριβώς ενάντια στο τέρας που παρήγαγε η κρατική ολοκλήρωση και η κοινωνική ομογενοποίηση. Την ίδια στιγμή που εξελίσσονταν τα μακεδονικά συλλαλητήρια και παιζόταν η στρατιωτική εισβολή στη Μακεδονία, γεννήθηκαν οι απόψεις των αυτόνομων για τον ιμπεριαλισμό του ελληνικού κράτους. Την ίδια στιγμή που ο ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους επέλαυνε, σχηματίστηκαν οι πρώτες ομάδες και τα πρώτα έντυπα που πολεμούσαν το ρατσισμό στο δρόμο και στα μυαλά. Την ίδια στιγμή που κυριαρχούσαν οι κρατικές θεωρίες περί τέλους της ιστορίας και τέλους της εργασίας, δημοσιεύονταν δειλά δειλά κείμενα και αφίσες που έβαζαν την εργασία και την εκμετάλλευσή της στο κέντρο της επιχειρηματολογίας τους. Την ίδια στιγμή που η αριστερή σκέψη και οργάνωση είχαν μετατραπεί σε οργανικό κομμάτι του ελληνικού κράτους και του ελληνικού καπιταλισμού, η αυτόνομη οπτική τις αντιμετώπιζε ως εχθρικά μορφώματα κι όχι ως “συντρόφους που δεν ασκούν βία”. Την ίδια στιγμή που οι μεσολαβήσεις πύκνωναν σε βαθμό που είχε μαυρίσει ο ορίζοντας, οι αυτόνομοι κοιτούσαν να αποδράσουν, στα λόγια και στα έργα, από την τυραννία της κυρίαρχης αλήθειας.

Η γέννηση της αυτονομίας στην Ελλάδα ήταν μια διαδικασία μακρά, επώδυνη, κι όχι πάντοτε επιτυχημένη. Όμως υπήρξε. Κι όπως μας είπε ένας φίλος, το πιο ενδιαφέρον δεν είναι ότι υπήρξε. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι είχε τόσο μικρή απήχηση..

Αναδημοσίευση από : Ταξικό Μίσος

751€ στα τέλη του 2016….. για τώρα μόνο μικρές παρεμβάσεις εξωραϊσμού της αθλιότητας των voucher και των πεντάμηνων

751€ στα τέλη του 2016 (efsyn.gr)

cropped-BANNER7παρακάτω σχόλιο της ATTACK με αφορμή το άρθρο του παραπάνω συνδέσμου

751€ στα τέλη του 2016….. για τώρα μόνο μικρές παρεμβάσεις εξωραϊσμού της αθλιότητας των voucher και των πεντάμηνων

Από τις εξαγγελίες για άμεση επαναφορά του βασικού μισθού στα 751, η νέα κυβέρνηση φαίνεται ότι σταδιακά αναδιπλώνεται και αναβάλλει την όποια νομοθετική πρωτοβουλία, αποδεχόμενη τα όσα της προτείνουν οι εργοδοτικές οργανώσεις (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ). Η υποχώρηση αυτή συμπληρώνεται από την προσπάθεια άμεσης και περαιτέρω ανάπτυξης των προγραμμάτων ΟΑΕΔ – ΕΣΠΑ, σε συνεργασία με τις εργοδοτικές οργανώσεις. Επιδεικνύοντας μεγάλο ενδιαφέρον για την πολιτική που θέσπισε η προηγούμενη κυβέρνηση και από την οποία τελικά επωφελήθηκαν επιχειρήσεις και ΚΕΚ. Μια πολιτική που θεωρεί λογικό να δίνεται επίδομα ανεργίας στο 15% των άνεργων, ενώ οι υπόλοιποι θα πρέπει να ανακυκλώνονται στα κάθε λογής προγράμματα για 400€. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να λύνονται τα χέρια των αφεντικών και να αξιοποιείται η ανεργία για να καταρρακώνονται τα δικαιώματα όσων ακόμα έχουν δουλειά.

Εξοργιστικές είναι οι προτάσεις που δέχεται η κυβέρνηση από τις εργοδοτικές οργανώσεις (βλ. την πρόταση της ΕΣΕΕ) για την ανάπτυξη αυτών των προγραμμάτων και την περαιτέρω χρηματοδότηση των επιχειρήσεων προκειμένου να αυξηθούν οι μισθοί, αλλά και η απαίτηση για μείωση των εργοδοτικών εισφορών για τα ασφαλιστικά ταμεία  Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων τι λένε για όλα αυτά;;;

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία των συνδικάτων, είτε στηρίζουν τη συγκεκριμένη πολιτική διαχείρισης της ανεργίας (ΓΣΕΕ), είτε απλά παραμένουν αδρανή και δεν τοποθετούνται με σαφήνεια και επί του πρακτέου πάνω στο ζήτημα. Περιμένουν την όποια νομοθετική πρωτοβουλία για το βασικό μισθό και αυτό είναι όλο.

Τώρα πρέπει να οργανωθούμε και να αντεπιτεθούμε. Οι αγώνες του διαστήματος που διανύουμε (MIGATO, QCS, Γκαζοχώρι, ΠΑΝΘΕΟΝ ΑΚΤΕΕ) δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει το εργατικό κίνημα. Το δρόμο που οδηγεί σε σημαντικές νίκες απέναντι στη εργοδοτική αυθαιρεσία και που μπορεί να μας οδηγήσει μέχρι την κατάκτηση ενός αξιοπρεπούς βασικού μισθού.  Η ATTACK, με τις δικές της δυνάμεις ήταν παρούσα σε αυτές τις μάχες. Βαθιά πεποίθησή μας είναι ότι για να αλλάξει η ζωή μας θα πρέπει να βγούμε στο προσκήνιο με τις διεκδικήσεις μας. Ενωμένοι μέσα από τα σωματεία που σήμερα δίνουν τη μάχη, αλλά και τις συλλογικότητες που πρέπει εμείς οι ίδιοι να επινοήσουμε να σπάσουμε το κλίμα ανάθεσης και αναμονής, να νικήσουμε το φόβο που επικρατεί στους χώρους δουλειάς.

Απαιτούμε από την κυβέρνηση να καταργήσει τώρα τα προγράμματα δουλείας ΟΑΕΔ ΕΣΠΑ και να δοθεί επίδομα σε όλους τους ανέργους για όλο το διάστημα της ανεργίας και χωρίς προϋποθέσεις. Έτσι δε θα μπορεί η εργοδοσία να χτυπά τα δικαιώματα των εργαζόμενων συναδέλφων μας, θα σπάσει ο φόβος της απόλυσης στους χώρους δουλείας και θα βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας. Να σταματήσει τώρα η κοροϊδία και ο εξωραϊσμός αυτών των προγραμμάτων. Οι απαιτήσεις μας ωστόσο δεν στρέφονται μόνο προς την κυβέρνηση. Τώρα πρέπει να επιβάλλουμε στην εργοδοσία να δουλεύουμε με αξιοπρέπεια. Τέρμα στα εξοντωτικά ωράρια και τους μισθούς πείνας. Τέρμα στην ελαστική εργασία που δε μας επιτρέπει να προγραμματίσουμε στοιχειωδώς τις ζωές μας. Απαιτούμε να πληρωνόμαστε με μισθό κάθε μήνα, να έχουμε σαφή καθήκοντα και ωράρια, να ασφαλιζόμαστε κανονικά. Το ξέρουμε καλά πως για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει η εργοδοσία να αποδεχθεί ότι θα μειωθούν τα κέρδη της προκειμένου εμείς να ζούμε με αξιοπρέπεια. Έτσι γινόταν πάντα, έτσι πρέπει να γίνει και πάλι!

ΣΠΑΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΕΣΠΑ – ΙΣΗ ΑΜΟΙΒΗ ΓΙΑ ΙΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑ – ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Στοιχεία επικοινωνίας: againstmodernslavery@gmail.comATTACK στο facebook, 6987802255

ATTACK στην ανεργία και την επισφάλεια

Οι «voucherάδες», τα ΚΕΚ και το πάρτι

v voucheradsΣε σχετικό ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.» στις 9/2 είχαν δημοσιευθεί καταγγελίες για την υλοποίηση των προγραμμάτων voucher από τους πάροχους κατάρτισης (ΚΕΚ).Καταγγελίες οι οποίες είναι χιλιοειπωμένες από τη μεριά μας και αφορούν όλη τη διαχείριση των προγραμμάτων,από τις πληρωμές των ”ωφελούμενων” μέχρι και τα ποσά που αποσπούν τα ΚΕΚ για την διαμεσολάβησή τους,που αγγίζουν το 70% των κονδυλίων σε συγκεκριμένα προγράμματα!
Απέναντι σε όλα αυτά το Δ.Σ. του Ε.Λ.Σ.Ε.Κ.Ε.Κ. απάντησε με ιδιαίτερο κυνισμό και ειρωνία,λέγοντας πως όλα αυτά είναι ψέματα,στέλνοντας μάλιστα και επιστολή στην Εφ.Συν. για το σχετικό άρθρο!Στην εν λόγω επιστολή απαντήσαμε και εμείς με τη σειρά μας.Η Εφ.Συν. δημοσίευσε και τις δύο επιστολές και ένα σχετικό ρεπορτάζ.
Εμείς αναδημοσιεύουμε τη συνέχεια του ρεπορτάζ και σε νέα ανάρτηση θα αφιερώσουμε ξεχωριστό χώρο και χρόνο στις δύο επιστολές για να μπορέσουν όλοι να κρίνουν…
Ολόκληρο το ρεπορτάζ  της Εφ.Συν.
Της Αφροδίτης Τζιαντζή

 

«Παραποίηση της πραγματικότητας» είδε ο Σύνδεσμος Εταιρειών Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης στο ρεπορτάζ της «Εφ.Συν» για κινητοποιήσεις «Voucherάδων». Τα στοιχεία αποδεικνύουν περίτρανα την αποτυχία των ΚΕΚ
Επιστολή απάντησης-διαμαρτυρίας έστειλε ο Ελληνικός Σύνδεσμος Εταιρειών Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΕΛΣΕΚΕΚ) στην «Εφ.Συν.» για το ρεπορτάζ της 9/2 με τίτλο «Να σταματήσει το πάρτι των ΚΕΚ» και θέμα τις καταγγελίες και τις σχεδιαζόμενες κινητοποιήσεις της πρωτοβουλίας «V for voucher-ades». Βασικό αίτημα των «voucherάδων» είναι να καταργηθούν τα ΚΕΚ ως μεσάζοντες, αίτημα που συμπίπτει με τις θέσεις των εργαζομένων του ΟΑΕΔ, και να αλλάξουν ριζικά τα ευρωπαϊκά προγράμματα «καταπολέμησης της ανεργίας» μέσω voucher, καθώς έχει αποδειχτεί ότι ούτε την ανεργία καταπολεμούν ούτε τους άνεργους στηρίζουν ουσιαστικά.
Η επιστολή του ΕΛΣΕΚΕΚ κάνει λόγο για «παραπληροφόρηση και σπέκουλα», θεωρώντας ότι το ρεπορτάζ στηρίζεται σε «αναληθή γεγονότα και μη διασταυρωμένες ειδήσεις». Ο σύνδεσμος απαντά ότι δεν ευθύνονται τα ΚΕΚ για τις καθυστερήσεις στις πληρωμές επιδομάτων αλλά το υπουργείο Εργασίας. Κυρίως διαφωνεί με τον χαρακτηρισμό «πάρτι» σημειώνοντας ότι «κάθε ΚΕΚ που επιλέγεται από τον καταρτιζόμενο με δική του ελεύθερη επιλογή έχει πολύ συγκεκριμένους ρόλους για τους οποίους αμείβεται».
Αναφέρεται ότι για την κατάρτιση, τη σύνδεση με τις επιχειρήσεις, την εποπτεία και την υποστήριξη, το ΚΕΚ ασχολείται με κάθε καταρτιζόμενο 8-10 μήνες και ότι τα 1.080 ευρώ ανά άτομο αντιστοιχούν μεταξύ άλλων «στο κόστος ασφάλισης στο ΙΚΑ των καταρτιζομένων, που μαζί με άλλα κόστη (κόστος εκπαιδευτών, εκπαιδευτικού υλικού, σνακς ημιδιατροφής, αναλωσίμων, κ.ά.) προχρηματοδοτούν οι εκπαιδευτικοί φορείς».
«Είναι ντροπή να παραποιείται η πραγματικότητα με τέτοιου είδους κείμενα» καταλήγει η επιστολή του ΕΛΣΕΚΕΚ, που εκπροσωπεί «περίπου 250 από τις 600 ΜΜΕ – εκπαιδευτικούς φορείς ενηλίκων, που εργάζονται υποστηρίζοντας τις ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης της χώρας μας και της Ε.Ε. τα τελευταία 25 και πλέον χρόνια», υποστηρίζοντας ότι τα ΚΕΚ ελέγχονται αυστηρότατα από όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Η μισή αλήθεια

Ο ΕΛΣΕΚΕΚ παραδέχεται ότι έχουν καθυστερήσει οι καταβολές της 1ης δόσης και ρίχνει την ευθύνη στο υπουργείο Εργασίας. Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι για να καταβληθούν τα πενιχρά επιδόματα (μηνιαίως αντιστοιχούν σε ποσά μικρότερα από τον κατώτατο μισθό) πρέπει να υποβληθούν από τα ΚΕΚ ολοκληρωμένοι οι φάκελοι με όλα τα δικαιολογητικά, καθυστέρηση που σαφώς και βαραίνει και τα ΚΕΚ. Οπως καταγγέλλει η πρωτοβουλία «V for voucher-ades», «η διαδικασία αυτή καθυστερεί καθώς τα ΚΕΚ προτιμούν να την κάνουν φασόν για όλα τα τμήματα μαζί και όχι για κάθε τμήμα ξεχωριστά που τελειώνει τη θεωρία ή την πρακτική».
Οσο για την κύρια αντίρρηση του ΕΛΣΕΚΕΚ στον χαρακτηρισμό «πάρτι» των μεσαζόντων, ας αφήσουμε να μιλήσουν τα στοιχεία: Από τα προγράμματα voucher του 2014 για ανέργους 18-24 ετών και 25-29 ετών (με προϋπολογισμό 43,2 εκατ. ευρώ και 108 εκατ. ευρώ αντίστοιχα) οι πάροχοι κατάρτισης θα εισπράξουν συνολικά πάνω από 52 εκατομμύρια ευρώ, αφορολόγητα. Η επιστολή παραλείπει να αναφερθεί στα προγράμματα για ανέργους 29-64 ετών, όπου τα ΚΕΚ εισπράττουν κυριολεκτικά τη μερίδα του λέοντος, ώς και 5.400 ευρώ το κεφάλι, ενώ ο άνεργος παίρνει μόλις 1.600 ευρώ.
Αμφισβητούμενο είναι και το πόσο ελεύθερη και ανεπηρέαστη είναι η επιλογή των ΚΕΚ από τους ανέργους, ειδικά όταν έχουν καταγγελθεί επανειλημμένα αθέμιτες και παραπλανητικές τακτικές ιδιοκτητών ΚΕΚ, που χρησιμοποιούν λίστες με προσωπικά δεδομένα ανέργων και επιδίδονται σε επιθετικό κυνήγι «πελατών», μοιράζοντας ακόμη και λαχνούς για ταμπλέτες και αυτοκίνητα.
Ας θυμίσουμε μόνο δύο από τις διασταυρωμένες καταγγελίες του προέδρου της Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΟΑΕΔ, Γ. Μακράκη, στην «Εφ.Συν.» για το πόσο «ελεύθερα» επιλέγουν οι άνεργοι ΚΕΚ:
«Εξω από τα Κέντρα Προώθησης Απασχόλησης του ΟΑΕΔ ανασφάλιστοι εργαζόμενοι των ΚΕΚ “ψαρεύουν” ανέργους με ψεύτικες υποσχέσεις (….) Στο Ηράκλειο Κρήτης έχει καταγγελθεί το φαινόμενο ιδιοκτήτες ΚΕΚ να καταθέτουν ομαδικές αιτήσεις για λογαριασμό σπουδαστών τους, εν αγνοία τους μάλιστα, ενώ δεν δικαιούνται καν κάρτα ανέργου! Κυκλοφορούν διαφημιστικά φυλλάδια από τα ΚΕΚ με το σήμα του ΟΑΕΔ, γράφοντας “Πρόγραμμα voucher μέχρι 7.000 ευρώ”, κάτι εμφανώς ψευδές. Καλούμε την Επιθεώρηση Εργασίας να παρέμβει. Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη».
Αυτό απαντά στο κατά πόσον ισχύουν οι αυστηροί έλεγχοι. Είναι επίσης περίεργο πώς τα ΚΕΚ ισχυρίζονται ότι ασχολούνται με κάθε καταρτιζόμενο 8 έως 10 μήνες, όταν η κατάρτιση διαρκεί 80 ώρες και για τη διασύνδεση με τις επιχειρήσεις χρησιμοποιούνται λίστες με ήδη συμβεβλημένες εταιρείες. Το θέμα του κόστους των σνακ (τσιπς και κρουασάν) και της ασφάλισης στο ΙΚΑ του κάθε καταρτιζόμενου (6,45 ευρώ) ας μείνει ασχολίαστο.
Επαναλαμβάνουμε, τέλος, τις καταγγελίες της συλλογικότητας «V for voucher-ades»(με επώνυμες μαρτυρίες στην «Εφ.Συν.») για απολύσεις σε ΚΕΚ της Αθήνας και καθυστέρηση της καταβολής της 1ης δόσης με πρόσχημα την προεκλογική περίοδο.
Η θέση μας
Η «Εφ.Συν.» δεν έχει καμία πρόθεση να σπιλώσει τον επαγγελματικό κλάδο των εταιρειών ΚΕΚ που όντως παίζουν κομβικό ρόλο στα ευρωπαϊκά προγράμματα «ενεργητικής απασχόλησης». Μόνο που τα προγράμματα αυτά έχουν αποτύχει παταγωδώς, ειδικά την τελευταία τετραετία, καθώς η ανεργία διπλασιάστηκε, ενώ ελάχιστοι «ωφελούμενοι» βρήκαν μόνιμη εργασία.
Την αποτυχία των ευρωπαϊκών προγραμμάτων καταπολέμησης της ανεργίας των νέων επιβεβαιώνει η απάντηση της επιτρόπου Απασχόλησης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μ. Τίσεν, σε ερώτηση των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Κούνεβα και Δ. Παπαδημούλη. Η επίτροπος παραδέχεται ότι δεν έχει γίνει ποιοτική αξιολόγηση των προγραμμάτων και ότι στην Ελλάδα του μισού εκατομμυρίου ανέργων έως 29 ετών έχουν δεσμευτεί συνολικά μόλις 171 εκατ. ευρώ ώς το 2020 (από τα 10 δισ. της Ε.Ε.), δηλαδή μόλις 340 ευρώ για κάθε νέο άνεργο.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ & ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΟΑΣΘ

mavro kokkino

 

ΑΜΕΣΗ ΠΑΛΗ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ & 

ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΟΑΣΘ

Τα Μ.Μ.Μ. πρωτοεμφανίσθηκαν την εποχή της πρώτης Βιομαχανικής Επανάστασης στις αρχές του 19ου αιώνα, παράλληλα με την έντονη εκβιομηχάνιση των αστικών κέντρων. Η ανάγκη για τα Μ.Μ.Μ. προέκυψε με σκοπό την εξυπηρέτηση των σύγχρονων βιομηχανικών εργατών παραμένοντας ανέκαθεν μέσα προορισμένα για τα χαμηλότερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Πιο συγκεκριμένα το 1957 πραγματοποιείται η σκανδαλώδης ίδρυση του Ο.Α.Σ.Θ. παράλληλα με την κατάργηση του τραμ, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως «αναχρονιστικό». Ο Ο.Α.Σ.Θ είναι η πρώτη και μοναδική εταιρία πανευρωπαϊκά, που κατέχει μονοπώλιο υπηρεσίας κοινής ωφέλειας με κρατική επιχορήγηση (για τη διατήρηση των κομίστρων σε χαμηλό επίπεδο) χωρίς να είναι υπόλογος για τις πρακτικές του στο κράτος. Οι μεγαλομέτοχοι του Ο.Α.Σ.Θ. είναι ταυτόχρονα μισθωτές και εκμισθωτές του και σε αρκετές περιπτώσεις και υπάλληλοι του ίδιου του οργανισμού με τεράστια κέρδη σε βάρος του και σε βάρος των κρατικών επιχορηγήσεων (οι μεγαλομέτοχοι είναι ιδιοκτήτες των εγκαταστάσεων του Ο.Α.Σ.Θ και τις επινοικιάζουν στον οργανισμό). Η τιμολογιακή πολιτική καθορίζεται από το εκάστοτε Υπουργείο Μεταφορών και ο οργανισμός υποχρεούται σε εφαρμογή της (η επιχορήγηση επικυρώνεται με Κ.Υ.Π.). Ενδεικτικά το ετήσιο λειτουργικό κόστος ανέρχεται στα 190 εκατομμύρια ευρώ, ενώ τα έσοδα στα 60εκ. και το αντιστάθμισμα καλείται να καταβληθεί από το κράτος (ο Ο.Α.Σ.Θ. λαμβάνει τετραπλάσια κρατική επιχορήγηση συγκριτικά με τον Ο.Α.Σ.Α.).

Τα τελευταία χρόνια ο Ο.Α.Σ.Θ. έχει προβεί σε δικαστικές διαμάχες με το κράτος, ώστε να μην του επιβληθούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των μνημονίων, ενώ παράλληλα διατηρεί πελατειακά συστήματα ( μίζες , βίσματα ) σε κοινό προσανατολισμό με το κράτος. Μέσα στην ερχόμενη τριετία η κρατική επιχορήγηση θα πέσει σταδιακά κάτω από το υποδιπλάσιο (από 102 εκατομμυρια ετησίως σε 44) και τη μείωση των επιχορηγήσεων θα κληθούν παραδοσιακά να την πληρώσουν οι επιβάτες. Αναφορικά από το 2001 μέχρι σήμερα, η αύξηση των κομίστρων ανέρχεται στο 400% (από 0,30 €/100 δραχμές σε 1,20 € για δύο μετακινήσεις).Συν τοις άλλοις, όποιος δεν καταβάλλει το προβλεπόμενο κόμιστρο και εντοπιστεί από ελεγκτή, καλείται να πληρώσει πρόστιμο ύψους 80 €, το οποίο σε διάστημα μερικών μηνών (αν δεν αποπληρωθεί εγκαίρως) σχεδόν πενταπλασιάζεται και μπαίνει στον Τειρεσία.

Ο Ο.Α.Σ.Θ. ακολουθώντας τα χνάρια του κράτους προβαίνει σε παθητική και ενεργητική έμμεση και άμεση τρομοκρατία των επιβατών (έμμεσα βομβαρδίζει τον επιβάτη με οπτικοαουστικά μηνύματα για την επικύρωση εισιτηρίου και πιθανότητα ελέγχου, ενώ άμεσα οι ελεγκτές και ενίοτε οι οδηγοί παίζουν το ρόλο του μπάτσου). Σε περιπτώσεις που ο επιβάτης δεν κατέχει νόμιμο επικυρωμένο εισιτήριο και αρνείται να επιδείξει τα στοιχεία του, παρατηρούνται φαινόμενα παράνομης παρακράτησης του επιβάτη, όπως και περιπτώσεις κοινωνικού, φυλετικού κ.λπ. ρατσισμού. Από πλευράς των σεκουριτάδων-ελεγκτών-οδηγών παρατηρείται εξαναγκαστική αποβίβαση του παραβάτη (Θανάσης Καναούτης 19χρονος νεκρός σε τρόλεϊ της Αθήνας). Στα πλαίσια αυτής της τρομοκρατίας, παρατηρείται κοινωνικός κανιβαλισμός μεταξύ των επιβατών (από ρουφιανέματα μέχρι επίκριση, κατάδειξη και εξύβριση). Στα πλαίσια του καπιταλισμού και στο σύγχρονο νεοφιλελευθερισμό, καλείται και πάλι να πληρώσει τη νύφη ο κόσμος της εργασίας. Ιδιαίτερα σε μία πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη, όπου έχει καταγραφεί το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας πανελλαδικά, προσθέτοντας σε όλα αυτά την κατακόρυφη μείωση των εισοδημάτων και την αύξηση της φορολογίας. Ουσιαστικά οι αυξήσεις των εισιτηρίων και το σύστημα ελέγχου του Ο.Α.Σ.Θ. οδηγούν σε κοινωνικούς αποκλεισμούς και κοινωνικό δαρβινισμό.

Να βάλουμε φρένο στα σχέδια κράτους-κυβέρνησης και των αφεντικών του ΟΑΣΘ. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες δεν αντέχουν το βάρος του κόστους μετακίνησης. Να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις να οργανώσουμε την αντίσταση. Εδώ και τώρα να μειωθούν τα κόμιστρα σε αντιστοιχία με την πραγματική κατάσταση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Να απελευθερωθεί η μετακίνηση για τις κοινωνικά και οικονομικά ευπαθείς ομάδες, (μαθητες/φοιτητές, χαμηλόμισθοι, άνεργοι, Α.Μ.Ε.Α., συνταξιούχοι κλπ). Κατάργηση των ελέγχων και της εταιρικής τρομοκρατίας. Οι συνεπιβάτες/αγωνιστές προωθούμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας με απώτερο σκοπό την ενίσχυση της κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης και της εξάλειψης του κοινωνικού κανιβαλισμού. Έξω οι σεκιουριτάδες από τα λεωφορεία, καμία κράτηση επιβάτη. Να τιμωρήσουμε τους δολοφόνους του Θ. Καναούτη που τον «αποβίβασαν» από τη ζωή για 1,30Ε.

Οι μεταφορές, όπως και άλλες υπηρεσίες (υδροδότηση, ηλεκτροδότηση, παιδεία, υγεία) είναι δημόσια αγαθά, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι επικερδείς επιχειρήσεις στα χέρια λίγων και εκλεκτών, οι οποίοι θα εντείνουν τους αποκλεισμούς των κοινωνικά αδύναμων. Οριστική λύση στο ζήτημα των μεταφορών μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από την πάλη ώστε αυτές να γίνουν πραγματικά δημόσιες συγκοινωνίες. Η ίδρυση ενός δημόσιου φορέα μετακίνησης που θα περάσει εξολοκλήρου στους εργαζόμενους, με κοινωνική εποπτεία, οι συγκοινωνίες στο σύνολό τους να κοινωνικοποιηθούν ώστε να καλύψουν την βασική τους λειτουργία την εξυπηρέτηση δηλαδή των κοινωνικών αναγκών και όχι τα κέρδη των εργολάβων της μετακίνησης.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΑΥΡΙΟ

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό

«Μαύρο & Κόκκινο»

Οι προηγούμενοι μας αφαίρεσαν τα ελάχιστα. Οι τωρινοί μας υπόσχονται λίγα. Δεν ζητάμε πολλά. Τα θέλουμε όλα… και τα θέλουμε τώρα.

Λίγες ημέρες μετά τις εκλογές (25/1/2015) και τη δημιουργία της νέας κυβέρνησης στα βόρεια προάστια της Αθήνας σε υποκατάστημα μιας μεγάλης αλυσίδας πώλησης οικιακών ηλεκτρικών συσκευών, ο διευθυντής κάλεσε τους εργαζόμενους για να τους μιλήσει. Εκείνες τις ημέρες, οι νέοι υπουργοί ανακοίνωναν τις προσεχείς νομοθετικές ρυθμίσεις της νέας κυβέρνησης, τα άμεσα μέτρα που σκέφτονται να πάρουν με τα οποία να ικανοποιήσουν τα αιτήματα που τα τελευταία χρόνια πάλευε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

 piramide-καπιταλισμος

Ο διευθυντής τους είπε, «θα ακούσατε ότι θα ψηφιστεί νόμος και πλέον τα μαγαζιά δεν θα λειτουργούν Κυριακές. Άρα να ξέρετε ότι δεν θα ξανακληθείτε να δουλέψετε Κυριακή». Και συμπλήρωσε, «θα ακούσατε επίσης ότι θα ψηφιστεί νόμος που θα επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ. Όταν γίνει αυτό, εσείς θα υπογράφετε ότι παίρνετε 751, αλλά θα συνεχίσετε να παίρνετε ό,τι παίρνετε τώρα». «Αν τολμήσετε να κάνετε κάτι τέτοιο θα προσφύγουμε στην Επιθεώρηση Εργασίας», απάντησαν οι εργαζόμενοι. Ο διευθυντής έφυγε από τη συνάντηση εκνευρισμένος και κλείστηκε για πολλές ώρες στο γραφείο του.

 

Το γεγονός αυτό είναι αξιοπρόσεχτο, αν αναλογιστούμε ότι στους χώρους εργασίας τα τελευταία χρόνια αυτό που κυριαρχεί είναι ο φόβος και η υποταγή. Κυριαρχεί ο φόβος εξ αιτίας της εργοδοτικής και διευθυντικής τρομοκρατίας, η οποία στηρίζεται στην πολιτική των μέχρι πρότινος μνημονιακών κυβερνήσεων. Το γεγονός είναι επίσης ενδεικτικό της ψυχολογίας που διαμόρφωσε μέσα στους εργαζόμενους η ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διαμορφώθηκε μια ψυχολογία ανακούφισης και χαράς («επιτέλους έφυγαν») και μια ψυχολογία προσμονής για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Δυστυχώς αυτή η διάθεση είναι αρκετά προσγειωμένη. Κυριαρχούν οι χαμηλές προσδοκίες («μακάρι να κάνει έστω τα μισά από όσα υποσχέθηκε»). Τις χαμηλές προσδοκίες με έντεχνο τρόπο τις καλλιεργούν και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

  

Η διαδικασία συζήτησης των προγραμματικών δηλώσεων μέσα στη Βουλή καθήλωσε όλο το λαό στις τηλεοράσεις. Για ημέρες ο κόσμος παρακολουθούσε τις αγορεύσεις από το βήμα της Βουλής, παρακολουθούσε τις πολιτικές συζητήσεις στα τηλε-παράθυρα και συζητούσε για όλα αυτά την άλλη ημέρα με τους συναδέλφους του στη δουλειά. Αυτές τις ημέρες που διαρκούν τα ταξίδια των κυβερνητικών στελεχών και οι συναντήσεις τους με τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι πολιτικές συζητήσεις έχουν φουντώσει. Η κυβέρνηση φτιάχνει ένα προφίλ σκληρής διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους και ο κόσμος νοιώθει δικαιωμένος.

 

Απόρροια αυτής της ψυχολογίας είναι τα μαζικά συλλαλητήρια που οργανώνονται στο κέντρο της Αθήνας και σε δεκάδες άλλες πόλεις, τις ημέρες που γίνονται οι κρίσιμες συναντήσεις με τους Ευρωπαίους. Τα συλλαλητήρια αυτά οργανώνονται μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χιλιάδες άνθρωποι κατεβαίνουν για να υποστηρίξουν την κυβέρνηση, την πρώτη κυβέρνηση που επιτέλους διαπραγματεύεται και ορθώνει το ανάστημα της στους ξένους, όπως πιστεύει ο κόσμος. Στα συλλαλητήρια αυτά κατεβαίνει κόσμος πολύ πέρα από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και κόσμος που ψήφισε τη Δεξιά. Τα συλλαλητήρια αυτά δεν είναι  μόνο στήριξη στην κυβέρνηση, είναι ταυτόχρονα και πίεση. Εκφράζουν την απαίτηση να μην κάνει η κυβέρνηση πίσω στο ζήτημα του χρέους. Η κυβέρνηση προσπαθεί να έρθει σε ένα συμβιβασμό με τους δανειστές. Αυτό το συμβιβασμό θα προσπαθήσει να τον «χρυσώσει» για να τον αποδεχτεί ο λαός. Τα μαζικά συλλαλητήρια είναι μια δυσκολία σε αυτή τους την προσπάθεια.  

 

Όλοι όσοι πιστεύουμε και παλεύουμε με τις ιδέες του μαχητικού αυτό-οργανωμένου συνδικαλισμού πρέπει να πάρουμε υπόψη μας τις διαθέσεις των εργαζομένων και να παρέμβουμε, ώστε οι διαθέσεις αυτές να μετατραπούν σε αναβαθμισμένη απαιτητικότητα και διεκδίκηση. Μακριά από εμάς η λογική σνομπαρίσματος του κόσμου («σιγά μωρέ μην αλλάξουν τα πράγματα επειδή ψηφίσατε ΣΥΡΙΖΑ», « έχετε αυταπάτες» κοκ). Οι μαχόμενες δυνάμεις του εργατικού κινήματος πρέπει να προσπαθήσουν να μετατρέψουν την ελπίδα που νοιώθει ο κόσμος σε ενεργητική κινητοποίηση και αγώνα. «Πάμε τώρα στο αφεντικό να απαιτήσουμε. Πάμε να του πούμε ότι, αν δεν έχει καταλάβει πως τα πράγματα άλλαξαν, πρέπει να τα καταλάβει άμεσα, πως δεν περνάνε αυτά που ήξερε μέχρι τώρα». «Πάμε στο Υπουργείο να διεκδικήσουμε λύση στο πρόβλημά μας… Δεν μπορούμε να περιμένουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε υπομονή, τα προβλήματα είναι πιεστικά». Είναι ανάγκη να βρεθούμε μαζί με τον κόσμο, μαζί με τους εργαζόμενους και όχι να τους αντιμετωπίσουμε με το ύφος του παντογνώστη που περιμένει για να πει στο μέλλον, «εμείς σας τα λέγαμε… είχατε αυταπάτες». Αυτή είναι δυστυχώς η στάση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, αλλά και κάποιων δυνάμεων της Άκρας Αριστεράς και του Αναρχικού Αντι-εξουσιαστικού χώρου. 

 

Τώρα είναι η ώρα να καλέσουμε σε επανασυσπείρωση στα σωματεία και να προχωρήσουμε σε αντεπίθεση. Για να πάρουμε πίσω όσα μας έκλεψαν τα τελευταία 5 χρόνια (με τα μνημόνια) και για να κατακτήσουμε πολύ περισσότερα, να κατακτήσουμε όσα μας ανήκουν.

 

Οι υπουργοί ήδη έχουν αρχίσει να τα μαζεύουν. Μας λένε ότι, τα αιτήματα του κινήματος, που ήταν υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα ικανοποιηθούν σταδιακά. Π.χ. ο κατώτατος μισθός 751 ευρώ θα εφαρμοστεί σταδιακά από το 2016. Τα κυβερνητικά στελέχη με δηλώσεις τους θέλουν να κρατήσουν δύο καρπούζια στη ίδια μασχάλη, να ικανοποιήσουν και τους εργαζόμενους και τους εργοδότες. Αυτό ούτε μπορεί να γίνει, ούτε θα πρέπει εμείς οι εργαζόμενοι να το ανεχτούμε. Αυτό πρακτικά θα σημάνει ικανοποίηση των εργοδοτικών απαιτήσεων σε βάρος των εργατικών αναγκών. Το σύνθημά των αγώνων μας, ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

 

Στις 5 Απρίλη οι εργαζόμενοι στο Εμπόριο καλούνται να δουλέψουν Κυριακή όπως ορίζει ο νόμος της προηγούμενης κυβέρνησης. Θα έχει δώσει μέχρι τότε λύση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Οι εργαζόμενοι δεν θα δεχτούν να πάνε και πάλι για δουλειά Κυριακή. Θα αντιδράσουν, θα αντιδράσουν με απεργία και διαμαρτυρίες. Το Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας βρίσκεται σε αγωνιστική ετοιμότητα.

Έχει ήδη αρχίσει και ξεδιπλώνεται από σωματεία βάσης, εργατικές συλλογικότητες και συλλογικότητες ανέργων καμπάνια προβολής του αιτήματος, επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις για όλο το διάστημα της ανεργίας. Παράλληλα συνεχίζονται οι πιέσεις για δωρεάν μετακίνηση των ανέργων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Η κυβέρνηση τι θα κάνει γι’ αυτές τις πιεστικές ανάγκες; Και πότε θα το κάνει; Οι άνεργοι δεν μπορούν να περιμένουν.

Στον Επισιτισμό, στο Εμπόριο, στο κλάδο του Βιβλίου και αλλού τα σωματεία συνεχίζουν τους αγώνες ενάντια στις απολύσεις, στη μη καταβολή δεδουλευμένων, ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Η κυβέρνηση θα νομοθετήσει προς όφελος των εργαζομένων και πότε; Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους θα παρέμβουν υπέρ των εργαζομένων και πότε; Οι υπουργοί μπορεί να μην κατανοούν την πιεστικότητα των προβλημάτων, οι εργαζόμενοι όμως δεν μπορούν να περιμένουν.

 

Η Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ), τα σωματεία βάσης και οι συλλογικότητες του ταξικού συνδικαλισμού θα βρεθούν μέσα στην κινητικότητα που προκύπτει από τις ανησυχίες, τις ελπίδες, τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Θα προσπαθήσουν να εκφράσουν τις τωρινές ανάγκες τους, αλλά και μια μακροπρόθεσμη εργατική προοπτική.

 

 

Ντίνος Παλαιστίδης

Μέλος της ΕΣΕ Αθήνας

Πηγή

751 ευρώ; Ποια 751;

αρχείο λήψηςΟύτε μια εβδομάδα δεν κράτησε η χαρά χιλιάδων εργαζόμενων, νέων στην πλειοψηφία τους, που είχαν πιστέψει τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η πρώτη πράξη της κυβέρνησής του θα είναι να επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ. Πολλοί από τους εργαζόμενους, που πληρώνονται (αν και όταν) με 586 ευρώ ή με 511 ευρώ (αν είναι κάτω των 25 ετών) έκαναν μάλιστα και σχέδια για τις τρύπες που θα μπαλώσουν μόλις πάρουν τα 751 (εννοείται μεικτά). Αλλοι αναλογίζονταν τη στιγμή που θα σταθούν μπροστά στ’ αφεντικό, με το φρέσκο νόμο στο χέρι, και θα του πουν χαιρέκακα: «751 κι άμα σ’ αρέσει»!

Οι προσδοκίες των εργαζόμενων είχαν ενισχυθεί από την πρώτη δήλωση του νέου υπουργού Εργασίας Π. Σκουρλέτη, μόλις παρέλαβε το υπουργείο από τον προκάτοχό του, ότι η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ είναι στις προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης και του υπουργείου.

Ο ίδιος ο Σκουρλέτης τους ξύπνησε από το όνειρο και τους προσγείωσε ανώμαλα, επιλέγοντας το πρωινάδικο του ΣΚΑΙ (του μνημονιακότερου των μνημονιακών μιντιακών συγκροτημάτων), για να πει ότι η επαναφορά του κατώτερου μισθού θα γίνει… σταδιακά, διότι αν γινόταν άμεσα θα προκαλούσε… σοκ στους κακόμοιρους τους καπιταλιστές. Πρώτα η κυβέρνηση πρέπει να πάρει κάποια μέτρα προς όφελός τους (των καπιταλιστών), να τους δώσει «ανάσες» (υποφέρουν οι δύστυχοι), και μετά να πάει ο μισθός στα 751.

«Μη φάτε, θα σφάξουμε γλάρο». Αυτό είπε στους ονειρευόμενους (με ανοιχτά τα μάτια) εργαζόμενους ο Σκουρλέτης. Διαβάστε πόσο… χαριτωμένα το είπε:

«Το να πεις αύριο ότι – και ιδίως για τις μικρές και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις – πάμε και εφαρμόζουμε από τον επόμενο μήνα το 751, είναι ένα άλλου είδους σοκ που ίσως να μην μπορούν πολλοί να το αντέξουν.  Λέμε, λοιπόν, ότι αυτό το μέτρο πρέπει να συνδυαστεί, αφού προηγουμένως έχουν υπάρξει συγκεκριμένες ρυθμίσεις για τις επιχειρήσεις, που να τους δώσουν ανάσες».

Ανάγκη από ανάσες έχουν οι καπιταλιστές, όχι οι εργαζόμενοι! Ετσι, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα της θητείας του, ο πολύπλαγκτος Π. Σκουρλέτης κερδίζει επάξια τον τίτλο «υπουργός Καπιταλιστικής Εργοδοσίας». Το «υπουργός Εργασίας» είναι για τον Σκουρλέτη ένας αποκρουστικός ευφημισμός, όπως ήταν και για τους προκατόχους του.

Εμείς είχαμε προειδοποιήσει από την Παρασκευή 30 Γενάρη (τότε «ανέβηκε» στην ιστοσελίδα μας το σχετικό άρθρο του προηγούμενου φύλλου), ότι η επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ είναι παραμύθι της κυβέρνησης. Οφείλουμε να πούμε πως δεν περιμέναμε ότι ο Σκουρλέτης θα μας επιβεβαίωνε τόσο σύντομα. Διάβασε φαίνεται το δημοσίευμα και είπε: «μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει τώρα. Καλύτερα να το ξεφουρνίσω, παρά ν’ αρχίσει να συζητιέται σιγά-σιγά».

Η θεωρία του «σοκ στην αγορά» δεν είναι καινούργια. Η πατρότητά της δεν ανήκει στον Σκουρλέτη. Οπως γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Κ», ο πρώτος που την επικαλέστηκε ήταν ο εργατοπατέρας πρόεδρος της ΓΣΕΕ Ι. Παναγόπουλος, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε τη σχετική φιλολογία (μετά τις εξαγγελίες Τσίπρα στη ΔΕΘ). Τότε (Σεπτέμβρης του 2014), η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε οργισμένες καταγγελίες κατά του Παναγόπουλου, χαρακτηρίζοντάς τον άνθρωπο της εργοδοσίας. Οι δε τομεάρχες Εργασίας και Δημόσιας Διοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Στρατούλης και Α. Μητρόπουλος βγήκαν στα κεραμίδια και διακήρυξαν (κοινή δήλωσή τους στις 22.9.2014): «Ο κατώτατος μισθός, όπως με μνημονιακό νόμο μειώθηκε, έτσι με νέο νόμο θα επανέλθει στα προηγούμενα επίπεδα, ώστε από κει και πέρα να λειτουργούν για τη διαμόρφωσή του οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις». Φυσικά, γνώριζαν πολύ καλά ότι έλεγαν ψέματα, διότι η επαναφορά του κατώτατου μισθού δεν ήταν (μόνο) ζήτημα νόμου, όπως επίσης θα διαβάσετε παρακάτω.

Οι ίδιοι τομεάρχες, μια μέρα μετά (κοινή δήλωσή τους στις 23.9.2014), καταφέρθηκαν και ενάντια στις μειώσεις μισθών στους δημόσιους υπάλληλους και… δεσμεύτηκαν: «Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο μείωσης των μισθών και νέων απολύσεων των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που, για όσο παραμένει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, θα συνεχίζεται αενάως. Ο λαός με τους αγώνες και την ψήφο του μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση και να διώξει την τρόικα, ώστε να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο της αιώνιας λιτότητας, στην οποία τον έχουν καταδικάσει».

Τέσσερις μήνες μετά, με συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου πλέον, ο νέος αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Διοίκησης Γ. Κατρούγκαλος συναντιέται με την ΑΔΕΔΥ και λέει στους εργατοπατέρες της ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν πρόκειται να πάρουν ούτε ένα ευρώ αύξηση! Το δήλωσε ο ίδιος ο Κατρούγκαλος: «Εξήγησα στην ΑΔΕΔΥ ότι δεν υπάρχει περιθώριο αυτή την χρονιά για οποιαδήποτε μισθολογική βελτίωση της κατάστασης, μολονότι αναγνωρίζουμε πόσο σοβαρά έχουν θιγεί και αυτοί από την μνημονιακή λαίλαπα».

Οι εργατοπατέρες δεν έβγαλαν ούτε μία ανακοίνωση για να καταγγείλουν τον υπουργό και να θυμίσουν τις προεκλογικές «δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ. Ενας απ’ αυτούς, μάλιστα, ο Πασόκος Σ. Κουτσιουμπέλης, απένειμε και εύσημα στον Κατρούγκαλο: «Προς τιμήν του ο υπουργός μας είπε ότι για το 2015 ο κουμπαράς είναι άδειος και δεν προβλέπει κάτι. Εμείς θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε»!
 

Αναδημοσίευση απο ΚΟΝΤΡΑ