Αρχείο κατηγορίας εργατικα

Ανακοίνωση της πανελλαδικής εργατικής συνέλευσης της 8ης Σεπτέμβρη στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ

Κοινό ψήφισμα-καταγγελία της ανοικτής πανελλαδικής εργατικής συνέλευσης της 8ης Σεπτέμβρη στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ

Κοινό ψήφισμα-καταγγελία της ανοικτής πανελλαδικής εργατικής συνέλευσης της 8ης Σεπτέμβρη στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ

Καταγγέλλουμε την θρασύδειλη επιχείρηση της ελληνικής αστυνομίας εναντίον διαδηλωτών, συναγωνιστών και συντρόφων, μετά το πέρας της ανεξάρτητης – αυτόνομης πορείας που πραγματοποιήθηκε το βράδυ των εγκαινίων της ΔΕΘ. Η βαρβαρότητα εναντίον αγωνιστών, το ξύλο, οι συλλήψεις και οι προσαγωγές, οι τρομοκρατικές ενέργειες των ΜΑΤ-ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ, η εξαπόλυση των ακροδεξιών κατακαθιών εναντίον μας, αλλά και η συντονισμένη επιχείρηση φακελώματος πάνω από 150 διαδηλωτών, με συντονισμένη επιχείρηση το ίδιο βράδυ στη ΓΑΔΘ, ένα και μόνο ένα πράγμα μας δείχνουν: Φόβο και μόνο φόβο από τα σκυλιά της κυβερνητικής και κρατικής εξουσίας.

Φόβο μήπως και τα πολυποίκιλα ρυάκια της κοινωνικής οργής που ενώθηκαν στη φετινή ανεξάρτητη διαδήλωση πέρα και έξω από τα τσιράκια της εργοδοσίας και των τραπεζιτών, συνεχίσουν ακόμη πιο οργανωμένα και αποφασισμένα στον δρόμο της κοινωνικής ανυπακοής.
Φόβο μήπως και οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες συναντηθούν κινηματικά και πολιτικά, σχηματίζοντας μια νικηφόρα προοπτική για όλη την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία.
Φόβο μήπως και η αγαπημένη τους τακτική, το “διαίρει και βασίλευε” δεν θα έχει τύχη, μήπως μπροστά στο γκρέμισμα της υγείας, της παιδείας και της κοινωνικής πρόνοιας, έλληνες και μετανάστες, νέοι και ηλικιωμένοι, γυναίκες και άντρες, ενώσουν τις φωνές και τις γροθιές τους, στον αγώνα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ
Θεσσαλονίκη, 8 Σεπτέμβρη 2013,
ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ
*Στη συνέλευση συμμετείχαν εργαζόμενοι και αγωνιστές από:
Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική
Κοινό Συντονιστικό επιτροπών και συντονιστικών Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού
ΕΛΒΟ
Αλουμίνιο Ελλάδας (πρώην ΠΕΣIΝΕ)
ΙΚΑ Μαγνησίας
ΒΕΜΕΚΕΠ
ΕΛΙΝ Βιοκαύσιμα
ΟΤΑ Βόλου
Ψυχική υγεία-Ειδική αγωγή Αττικής
Καπνοβιομηχανία Καβάλας
Λογιστές Αθήνας
Καθηγητές
Νοσοκομειακοί γιατροί
Βιβλίου-Χάρτου Θεσσαλονίκης
Λαϊκή συνέλευση Αγίου Νεκταρίου Νέας Ιωνίας
Επιτροπή Πολιτών Θέρμης 
Η κολεκτίβα 26Α από την Τουρκία
Ανοιχτή Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ
Πρωτοβουλία για το Συντονισμό σωματείων βάσης εργαζομένων, ανέργων (Θεσσαλονίκη)
Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών (Αττικής)
Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών (Μαγνησίας)

Σάββατο 07/09, 17:30 στην Καμάρα, Κυριακή 08/09, 11:00 στο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ.

Όλοι στην ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση και πορεία
Σάββατο 07/09, 17:30 στην Καμάρα
Όλοι στην Πανελλαδική Εργατική Συνέλευση στο κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒιοΜε, Κυριακή 08/09, 11:00
Μετά από ένα θερμό καλοκαίρι, με εξαγγελίες νέων μέτρων, επιθέσεις σε καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους, συλλήψεις, απολύσεις, ανεργία, εξαθλίωση, και πάνω απ’ όλα την δολοφονία από ελεγκτή και κράτος του 19χρονου Θ.Κ. στο Περιστέρι για ένα εισιτήριο των 1,40 -τελευταία στα μακρά σειρά των δολοφονιών του κράτους- η καθιερωμένη πορεία της ΔΕΘ έρχεται να σημάνει την αρχή για έναν καυτό χειμώνα. Καυτό τόσο για την αγριότατη επίθεση που κράτος και κεφάλαιο έχει εξαπολύσει εναντίον της εργατικής τάξης και των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας, όσο και για τους δυναμικούς εργατικούς αγώνες που απαραίτητα θα ξεπηδήσουν για να απαντήσουν σε αυτήν την επίθεση.
            Για την κυβέρνηση στόχος είναι η φετινή πορεία να παραμείνει μέσα στα όρια της τυπικής μεμονωμένης διαμαρτυρίας, χωρίς συνέχεια ή αντίκτυπο στην εργατική τάξη. Πιστό αρωγό έχει τους καρεκλοκένταυρους γραφειοκράτες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι οποίοι αποδείχτηκαν προθυμότατοι προδότες κάθε αγώνα, σε αντάλλαγμα για την ελπίδα (έστω και αμυδρή) της διατήρησης της θεσούλας και των προνομίων τους. Ειδικά μετά την προδομένη απεργία των καθηγητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τον Μάη, την οποία το ΔΣ της ΟΛΜΕ τυπικά υπερψήφισε, μόνο για να την χαντακώσει στην πράξη με την δεύτερη ψηφοφορία και δικαιολογία της απουσίας των “απαραίτητων όρων και συσχετισμών” για την διεξαγωγή της, και ο πιο ανυποψίαστος δεν μπορεί παρά να διακρίνει τον καθαρά αντιδραστικό ρόλο που παίζουν οι γραφειοκράτες στο εργατικό κίνημα.
            Τώρα λοιπόν οι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ/ΕΚΘ μας καλούν για άλλη μια χρονιά να πάμε στην συγκέντρωση και πορεία τους, και μετά σπίτια μας, για να “λύσουν” αυτοί τα προβλήματά μας χωρίς εμάς. Δεν θα τους περάσει όμως. Η συμπόρευση με τους προδότες της εργατικής τάξης είναι φέτος περισσότερο από ποτέ αδύνατη.
            Είναι επιτακτική ανάγκη το εργατικό και κοινωνικό κίνημα, ακολουθώντας το παράδειγμα της ΒιοΜε, να διαχωριστεί από την γραφειοκρατεία και να συντονιστεί με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες βάσης· με σωματεία βάσης, επιτροπές αγώνα, συνελεύσεις γειτονιάς και κάθε άλλη μορφή αυτοοργάνωσης, συντονιζόμενα σε ανεξάρτητα από την γραφειοκρατία κέντρα αγώνα, να οργανώσει την Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας και να ανατρέψει όλους αυτούς που μας καταστρέφουν την ζωή.
<>·<>·<>·Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης

στον αγώνα των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής

Σάββατο 07/09, 17:30 στην Καμάρα, Κυριακή 08/09, 11:00 στο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ.

ΔΕΘ: Ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση και πορεία – Πανελλαδική Εργατική Συνέλευση στο κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒιοΜε

Όλοι/ες στην ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση και πορεία Σάββατο 07/09, 17:30 στην Καμάρα.
Όλοι/ες στην Πανελλαδική Εργατική Συνέλευση στο κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒιοΜε, Κυριακή 08/09, 11:00.


Μετά από ένα θερμό καλοκαίρι, με εξαγγελίες νέων μέτρων, επιθέσεις σε καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους, συλλήψεις, απολύσεις, ανεργία, εξαθλίωση, και πάνω απ’ όλα την δολοφονία από ελεγκτή και κράτος του 19χρονου Θ.Κ. στο Περιστέρι για ένα εισιτήριο των 1,40 -τελευταία στα μακρά σειρά των δολοφονιών του κράτους- η καθιερωμένη πορεία της ΔΕΘ έρχεται να σημάνει την αρχή για έναν καυτό χειμώνα. Καυτό τόσο για την αγριότατη επίθεση που κράτος και κεφάλαιο έχει εξαπολύσει εναντίον της εργατικής τάξης και των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας, όσο και για τους δυναμικούς εργατικούς αγώνες που απαραίτητα θα ξεπηδήσουν για να απαντήσουν σε αυτήν την επίθεση.

Για την κυβέρνηση στόχος είναι η φετινή πορεία να παραμείνει μέσα στα όρια της τυπικής μεμονωμένης διαμαρτυρίας, χωρίς συνέχεια ή αντίκτυπο στην εργατική τάξη. Πιστό αρωγό έχει τους καρεκλοκένταυρους γραφειοκράτες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι οποίοι αποδείχτηκαν προθυμότατοι προδότες κάθε αγώνα, σε αντάλλαγμα για την ελπίδα (έστω και αμυδρή) της διατήρησης της θεσούλας και των προνομίων τους. Ειδικά μετά την προδομένη απεργία των καθηγητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τον Μάη, την οποία το ΔΣ της ΟΛΜΕ τυπικά υπερψήφισε, μόνο για να την χαντακώσει στην πράξη με την δεύτερη ψηφοφορία και δικαιολογία της απουσίας των “απαραίτητων όρων και συσχετισμών” για την διεξαγωγή της, και ο πιο ανυποψίαστος δεν μπορεί παρά να διακρίνει τον καθαρά αντιδραστικό ρόλο που παίζουν οι γραφειοκράτες στο εργατικό κίνημα.

Τώρα λοιπόν οι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ/ΕΚΘ μας καλούν για άλλη μια χρονιά να πάμε στην συγκέντρωση και πορεία τους, και μετά σπίτια μας, για να “λύσουν” αυτοί τα προβλήματά μας χωρίς εμάς. Δεν θα τους περάσει όμως. Η συμπόρευση με τους προδότες της εργατικής τάξης είναι φέτος περισσότερο από ποτέ αδύνατη.

Είναι επιτακτική ανάγκη το εργατικό και κοινωνικό κίνημα, ακολουθώντας το παράδειγμα της ΒιοΜε, να διαχωριστεί από την γραφειοκρατεία και να συντονιστεί με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες βάσης· με σωματεία βάσης, επιτροπές αγώνα, συνελεύσεις γειτονιάς και κάθε άλλη μορφή αυτοοργάνωσης, συντονιζόμενα σε ανεξάρτητα από την γραφειοκρατία κέντρα αγώνα, να οργανώσει την Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας και να ανατρέψει όλους αυτούς που μας καταστρέφουν την ζωή.

· Με εργατική αυτοδιαχείριση στην παραγωγή και άμεση δημοκρατία στην βάση
· Με αυτοοργάνωση για Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας
· Τα εργοστάσια και όλη η οργάνωση της κοινωνίας στα χέρια των εργατών



Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης
στον αγώνα των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής

Θανάσιμο εργατικό “ατύχημα” στο ορυχείο της Μεγαλόπολης

0

Ένας 55χρονος εργάτης έχασε τη ζωή του σε εργατικό δυστύχημα το μεσημέρι, στο ορυχείο της ΔΕΗ στο ενεργειακό κέντρο Μεγαλόπολης.

Πρόκειται για έναν επαγγελματία οδηγό, συμβασιούχο υπάλληλο της ΔΕΗ, 8μηνης διάρκειας από την Καλαμάτα, ο οποίος εκτελούσε εργασία στο ορυχείο της ΔΕΗ στο Ψαθί, του λιγνιτικού κέντρου Μεγαλόπολης.

Κάποια στιγμή, για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, το φορτηγό που οδηγούσε ο 55χρονος ανετράπη με αποτέλεσμα αυτός να τραυματιστεί θανάσιμα.

Άνδρες της Πυροσβεστικής υπηρεσίας που κλήθηκαν, έσπευσαν στο σημείο του δυστυχήματος και απεγκλώβισαν τον άτυχο 55χρονο, η σορός του οποίου έχει διακομιστεί στο νοσοκομείο Τρίπολης για νεκροψία – νεκροτομή. Από τη ΔΕΗ διενεργείται εσωτερικός έλεγχος και αυτοψία για τα αίτια που προκάλεσαν το δυστύχημα.

Πανελλαδική συνάντηση την Κυριακή 8 Σεπτέμβρη στο εργοστάσιο της Βιο.Με.

ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΤΟΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ
Καλεί όλα τα σωματεία βάσης , τις επιτροπές για ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα ,
 κάθε ανεξάρτητο εργαζόμενο που καταλαβαίνει την αναγκαιότητα για κάτι διαφορετικό  ,
και ότι κινηματικό υπάρχει και παλεύει σήμερα .
Σε μια οργανωμένη μάζωξη στον χώρο του εργοστασίου της ΒΙΟ. ΜΕ. Για να ανταλλάξουμε
 τις απόψεις μας και να οργανώσουμε τους αγώνες μας από εδώ  και πέρα.
Την Κυριακή 08/09/2013 και ώρα 11:00 στην ΒΙΟ.ΜΕ. Λαέρτου 21,23,25 περιοχή ΙΚΕΑ
λεωφορεία Νο 2,3,8 στάση Σ.Α.Σ.Θ
http://biom-metal.blogspot.gr/2013/08/blog-post_4343.html

ΛΑΡΚΟ: ήταν όλοι εκεί, και η Χρυσή Αυγή.

Πριν αναφερθεί κανείς στην υποτιθέμενη “πλατιά” σύσκεψη που οργάνωσαν σήμερα (20/8/13) τα ΔΣ των σωματείων της ΛΑΡΚΟ, το πρώτο που πρέπει να καταγγείλει είναι ότι η ημερίδα ήταν τόσο πλατιά που έδωσε βήμα (επειδή επισήμως προσκλήθηκαν) στους ναζιστές βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

ΧΑ

Τα ΔΣ της ΛΑΡΚΟ αναγνωρίζον στη Χρυσή Αυγή το δικαίωμα να παρίσταται σε τέτοιες συγκεντρώσεις ή μήπως δεν γνωρίζουν ότι οι υμνητές των ναζί, του Μεταξά και του Παπαδόπουλου έχουν ως πρώτο στόχο τη διάλυση κάθε εργατικής οργάνωσης συμπεριλαμβανομένων και των συνδικάτων; Από μόνο του το γεγονός είναι ένα απόλυτο αίσχος. Αποτελεί ελάχιστο το γεγονός ότι η αριστερά και οι ανεξάρτητοι συνδικαλιστές αποχώρησαν την ώρα της ομιλίας του χρυσαυγίτη βουλευτή, αν και έπρεπε να μην επιτρέψουν να γίνει η διημερίδα παρουσία τους. Το γεγονός αυτό είναι απόλυτα επικίνδυνο και δεν αρκούν οι καταγγελίες.

Η δεύτερη πλευρά του ζητήματος που παρουσίασαν στους παριστάμενους τα ΔΣ της ΛΑΡΚΟ είναι ένα τρίπτυχο θέσεων, δημόσιος χαρακτήρας της ΛΑΡΚΟ, διευθέτηση του ενεργειακού ζητήματος και όχι απολύσεις ή αλλαγή εργασιακών σχέσεων.

Εξαιρώντας το όχι ασήμαντο γεγονός ότι δεν είχαν καμιά νομιμοποίηση από οποιαδήποτε συνέλευση εργαζομένων (οι θέσεις θα παρουσιαστούν μάλιστα στην αυριανή υπουργική σύσκεψη που θα κρίνει το μέλλον ΕΑΣ, ΕΛΒΟ, ΛΑΡΚΟ), το βασικότερο ερώτημα που προκύπτει είναι για ποιο δημόσιο συζητάμε (έχει χρεοκοπήσει), για ποια ΔΕΗ μιλάμε (ιδιωτικοποιείται), για ποια διασφάλιση θέσεων συζητάμε (μέσα στο Σεπτέμβρη απολύονται χιλιάδες).

Προφανώς όλοι οι συνδικαλιστές ξεχνάνε ότι η χώρα έχει πτωχεύσει και ότι δεν χρειάζεται να είναι μια εταιρεία ζημιογόνος για να κλείσει , να εκκαθαριστεί, να σπάσει σε κομμάτια και να ιδιωτικοποιηθεί, εκτός αν ξεχνάνε την ΕΡΤ, τα σχολεία, τα λιμάνια, το νερό κλπ.κλπ. Η πολιτική αμνησία δεν αφορά τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Γνωρίζει από καιρό και φροντίζει να υπνωτίζει το σύνολο των εργατών.

Επίσης όσοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει βιώσιμη εθνική οικονομική ανάπτυξη, ξεχνούν ότι ο καπιταλισμός ζει τη καθολικότητά του, τη παγκοσμιοποίησή του και όχι την επιστροφή του στα εθνικά κράτη και σύνορα, που αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν ένα γιγαντιαίο  φραγμό για την περαιτέρω ανάπτυξη των δυνάμεων της ανθρωπότητας. Κάθε “εθνική” ανάπτυξη ή θα είναι διεθνής ή απλά δεν θα υπάρξει, όπως δεν υπήρξε ο σοσιαλισμός σε μια και μόνη χώρα. Υπάρχει ένας τεράστιος κίνδυνος, η αριστερά να μην μπορεί να διακριθεί από τον εθνικισμό των ΑΝ.Ελ ή το φασιστικό λόγο της Χρυσής Αυγής που το παίζει κι αυτή εθνικά, πατριωτικά και με τη συναίνεση συνδικαλιστών, “εργατικά”.

 

nikitonxalivourgon

Ίσως το μόνο θετικό που προέκυψε είναι η απόφαση για μια κοινή γενική συνέλευση όλων των εργαζομένων, όλων των σωματείων της ΛΑΡΚΟ, μόνιμων κι εργολαβικών.

Όλα τ΄άλλα θα κριθούν από την προετοιμασία των πιο πρωτοπόρων εργατών της ΛΑΡΚΟ και προφανώς όχι μόνο αυτών.

 

mg_1700

Όσο τα ΔΣ θα κόβουν χιλιόμετρα με τους υπουργούς και τους φαρισαίους, είναι σκόπιμο να τρέξουμε χιλιόμετρα μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς για να οργανώσουμε από τα κάτω με απεργιακες επιτροπές κι επιτροπές σύνδεσης τους αναπόφευκτους αγώνες.

Σχετικά με τη σύσκεψη: http://larkikanea.blogspot.gr/#

ΠΗΓΗ: http://ergatis.wordpress.com/

 

 

 

 

Οι πραγματικοί εργατικοί αγώνες ήταν πάντα επιθετικοί!

Untitled-1Οι πραγματικοί εργατικοί αγώνες

ήταν πάντα επιθετικοί!
30 ώρες
δουλειά την εβδομάδα
 
900 ευρώ (καθαρά)
ο κατώτατος βασικός μισθός
Ζούμε σε μια εποχή που οι εργοδότες και οι κυβερνώντες επιτίθενται και σαρώνουν τα εργασιακά δικαιώματα. Ιδιαίτερα τα ασθενέστερα κομμάτια της κοινωνίας, οι άνεργοι, οι μισθωτοί, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι ανασφάλιστοι, οι απλήρωτοι υφίστανται τις συνεχείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τη φορολογική λεηλασία, την ανυπαρξία κοινωνικών παροχών. Επιπλέον, μας καλούν, για το καλό της οικονομίας, να βάλουμε πλάτη, να κάνουμε υπομονή, να μην διεκδικούμε. Μας καλούν δηλαδή να πληρώσουμε εμείς τη δική τους κρίση, την κρίση του καπιταλισμού, την κρίση ενός συστήματος που είναι ξένο και εχθρικό για εμάς τους εργάτες.
Από την άλλη, όποιος κλάδος εργαζομένων αντιδρά, όποιος κινητοποιείται, όποιος διατυπώνει διεκδικήσεις αντιμετωπίζεται με καταστολή (ΜΑΤ, δικαστικές διώξεις, επιστρατεύσεις απεργών) και με συκοφαντίες (τα ΜΜΕ παίζουν τον βρόμικο ρόλο τους). Η παρακρατική φασιστική βία είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη. Πρέπει να αποδεχτούμε να ζούμε στα όρια της εξαθλίωσης (και σε ένα ανελεύθερο καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης»), για να μεγαλώσουν τα κέρδη τους οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι έμποροι. Εμείς λέμε: αφού υπάρχει κρίση, να μειωθούν τα κέρδη των αφεντικών.
Σε αυτές τις συνθήκες κηρύσσουν εκτός νόμου ακόμη και τη σκέψη για διεκδικήσεις που θα βελτιώνουν τη θέση των εργαζομένων. Ποιος θα τολμήσει να πάει κόντρα στη νομοτέλεια των μνημονίων και των μεταρρυθμίσεων; Ποιος θα τολμήσει να θέσει σε αμφισβήτηση τη δημοσιονομική πειθαρχία και την ανάγκη να πιαστούν οι δείκτες; Ποιος θα τολμήσει να εκθέσει τη χώρα στους δανειστές και τους Ευρωπαίους εταίρους μας; Θέλουν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου και μόνο τη σκέψη του ΣΕΒ, της τρόικας, των τηλε-παραθύρων. Ας τους χαλάσουμε τη σούπα… Ας τολμήσουμε να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν, για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Για να μπουν σε προτεραιότητα οι εργατικές ανάγκες. Στα τσακίδια οι προτεραιότητες των καπιταλιστών, της τρικομματικής δικτατορίας, της μπατσοκρατίας.
Να κάνουμε κεντρικό πλαίσιο διεκδίκησης το 30/900
Την τελευταία 3ετία ζήσαμε μεγάλους αγώνες σε επιχειρήσεις, κλάδους, καθώς και πανεργατικές απεργίες. Σ’ αυτούς τους αγώνες αυτό που κυριάρχησε ήταν: «πάρτε πίσω», «φτάνει πια», «όχι άλλες περικοπές», «να μην περάσουν τα νέα μέτρα», «να μην ψηφιστεί το νομοσχέδιο». Αμυντικοί αγώνες, δηλαδή… και μάλιστα υπονομευμένοι από την πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Δεν υποτιμούμε τους αμυντικούς αγώνες, Έτσι κι αλλιώς πρέπει να τους δώσουμε, π.χ. ενάντια στις απολύσεις των 2.600 εργαζομένων της ΕΡΤ. Όμως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε ρότα, να προβάλλουμε επιθετικά αιτήματα για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το 30/900 πάει κόντρα στο ρεύμα της ήττας και της υποταγής, χαράζει το δρόμο της ρήξης και της αντεπίθεσης.
Ας θυμηθούμε την απεργία διαρκείας των δασκάλων το 2006, που κράτησε 6 εβδομάδες, με κεντρικό αίτημα 1.400 ευρώ για τον πρωτοδιοριζόμενο. Στις απεργιακές διαδηλώσεις φωνάχτηκε τότε το σύνθημα «όχι μόνο στον εκπαιδευτικό – 1.400 για όλο το λαό». Πρόκειται για ένα καλό παράδειγμα επιθετικού αγώνα και πολλά μπορούμε να διδαχτούμε από εκείνη την εμπειρία.
Είναι ανάγκη σήμερα σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε κλάδο να προβληθεί το αίτημα για ριζική μείωση του χρόνου εργασίας με 30ωρο-5θήμερο-6ωρο και για ριζική αύξηση του κατώτατου βασικού μισθού στα 900 ευρώ (καθαρά).
Μήπως είμαστε υπερβολικοί; Μήπως είμαστε μαξιμαλιστές; Έτσι θα μας χαρακτηρίσουν οι εργοδότες, αντιδρώντας σε τέτοιου τύπου διεκδικήσεις. Εμείς τους αντιστρέφουμε το ερώτημα: «μπορείς εσύ, αφεντικό, να ζήσεις με 470 ευρώ;». Ο κατώτατος βασικός μισθός είναι 586 ευρώ (μικτά) και για τους νέους κάτω τον 25 ετών είναι 511. «Αν μπορείς να ζήσεις με τόσα χρήματα, τότε εμείς είμαστε υπερβολικοί». Ποιος μπορεί να ζήσει με μισθούς-φιλοδώρημα; Με την ακρίβεια να καλπάζει; Με τους φόρους συνεχώς να αυξάνονται; Με τα χαράτσια να μονιμοποιούνται και να διευρύνονται;
Και δεν πρέπει άραγε να μειωθεί ο χρόνος εργασίας; Το αίτημα για το 8ωρο διατυπώθηκε πριν από 130 χρόνια. Τότε φαινόταν υπερβολικό και μαξιμαλιστικό, οι εργαζόμενοι δούλευαν 13, 14, 16 ώρες την ημέρα. Το 8ωρο με αγώνες και αίμα κατακτήθηκε. Από τότε μέχρι σήμερα, η επιστήμη και η τεχνική έχουν αυξήσει την παραγωγικότητα της εργασίας σε τεράστια επίπεδα. Τα προϊόντα και οι υπηρεσίες μπορούν να παραχθούν με δαπάνη ελάχιστου χρόνου εργασίας. Κι όμως, εμείς δουλεύουμε ακόμη 8 ώρες ή και περισσότερο (υπερωρίες), επειδή αυτό απαιτεί το κέρδος του εργοδότη.
Λιγότερη δουλειά, περισσότερος ελεύθερος χρόνος! Ο πλούτος μιας κοινωνίας μετριέται με τον ελεύθερο χρόνο των ανθρώπων! Δεν ζούμε για να δουλεύουμε, δουλεύουμε για να ζούμε!
Το 30ωρο έχει μια ακόμη μεγάλη αξία. Η ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, καθώς και η ριζική μείωση των ηλικιακών ορίων για συνταξιοδότηση θα ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Σε μια περίοδο όπου η ανεργία έχει ξεπεράσει το 30% και η ανεργία των νέων έχει φτάσει στο 64%, η διεκδίκηση του αιτήματος «λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους» είναι όσο ποτέ αναγκαία. Λιγότερη δουλειά, για να βρούνε δουλειά και οι άνεργοι συνάδελφοί μας.
Γιατί όχι; 30ωρο και 900 ευρώ κατώτατος μισθός
Οι εργατικές ανάγκες εκφράζονται με τη διατύπωση αιτημάτων, και μάλιστα αιτημάτων συγκεκριμένων και προσδιορισμένων. Λέμε: αυξήσεις στους μισθούς, δηλαδή 900 ευρώ (καθαρά) ο κατώτατος βασικός μισθούς. Λέμε: μείωση του χρόνου εργασίας, δηλαδή 30ωρο.
Η ριζική αύξηση του κατώτατου βασικού μισθού και η επαναφορά σε ισχύ των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας θα τραβήξουν προς τα πάνω όλους τους μισθούς. Άλλωστε, ακόμη και με τη δική τους λογική, ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί η κρίση είναι να αυξηθεί η κατανάλωση. Η αύξηση της κατανάλωσης είναι δυνατή μόνο με τη βελτίωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων.
Δεν ζητάμε μόνο τα 900 ευρώ. Ζητάμε επίσης να μειωθεί η φορολογία. Ζητάμε να μειωθούν οι τιμές στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ. Από μόνη της η αύξηση των μισθών δεν σημαίνει πολλά, αφού όσα παίρνουμε με τις μισθολογικές αυξήσεις, μας τα παίρνουν πίσω με τις ανατιμήσεις, τα χαράτσια, τη φορολογία.
Το αίτημα 900 ευρώ (καθαρά) ο κατώτατος βασικός μισθός πρέπει να ενταχθεί σε μια συνολική λογική για ανάλογες διεκδικήσεις σχετικά με το επίδομα ανεργίας, τις κατώτατες συντάξεις και τα φοιτητικά επιδόματα.
Επίσης, το 30ωρο χωρίς τη ριζική αύξηση των μισθών σημαίνει απλά πως ο εργαζόμενος θα ψάχνει για δεύτερη δουλειά ώστε να επιβιώσει, μιας και οι μισθοί της ξεφτίλας δεν μπορούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες.
Το πλαίσιο διεκδίκησης 30/900 είναι ζωτικής σημασίας και για τους ανέργους. Πλάι-πλάι εργαζόμενοι και άνεργοι θα παλέψουμε για αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας, με αξιοπρεπείς μισθούς και δικαιώματα.
Έχουμε να κερδίσουμε έναν ολόκληρο κόσμο!
Το 30/900 είναι ένα πλαίσιο διεκδικήσεων που, αν κατακτηθεί, θα βάλει ένα ανάχωμα στην εργασιακή βαρβαρότητα που έχουν επιβάλει οι καπιτα-ληστές. Μας έχουν γυρίσει 200 χρόνια πίσω. Δικαιώματα δεν υπάρχουν, εργατική νομοθεσία δεν υπάρχει, «νόμος είναι η αυθαιρεσία του εργοδότη». Πρέπει να κατακτήσουμε όλα όσα χάθηκαν και όλα όσα μένει να κερδηθούν. Με αυτόν τον τρόπο θα μειωθεί η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Έχουμε συνείδηση πως, ακόμη και αν κατακτήσουμε το 30/900, η εκμετάλλευση θα συνεχίσει να υπάρχει. Ο εκβιασμός της εργασίας θα συνεχίσει να υπάρχει. Για να ζήσεις, θα πρέπει να δουλεύεις μέσα στην αλλοτρίωση. Και με 30/900, δεν θα είναι τίποτα άλλο από μια σκατοδουλειά πληρωμένη με ψίχουλα.
Παλεύουμε παράλληλα, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης… για να πάψει η ανθρώπινη εργασία να είναι εμπόρευμα που πουλιέται και αγοράζεται… για μια άλλη κοινωνία, της αφθονίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να προβάλλει αιτήματα που παρεμβαίνουν στο αντικείμενο της εργασίας, ώστε να πάψει η αποξένωση του εργαζόμενου από το προϊόν που παράγει, είτε πρόκειται για υλικό, είτε πρόκειται για πνευματικό αγαθό. Πρέπει να προβάλλει αιτήματα που να καταργούν τις μισθολογικές ανισότητες, τους διαχωρισμούς μέσα στην παραγωγή και μέσα στην κοινωνία σε ειδικούς και μη, σε διευθυντές και διευθυνόμενους, σε παλιούς και νέους, σε πλήρους απασχόλησης και ωρομίσθιους, σε ντόπιους και μετανάστες κοκ. Οι μισθολογικές και θεσμικές διεκδικήσεις δεν μπορεί να είναι το ταβάνι των απαιτήσεων μας. Ο ορίζοντας της εργατικής πάλης φτάνει μέχρι την ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία, μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Αρχίσαμε αυτό τον μεγάλο αγώνα με αίτημα περισσότερα λεφτά και λιγότερη δουλειά. Τώρα ξέρουμε ότι αυτό είναι ένα σύνθημα που αναποδογυρίζει, που τινάζει στον αέρα όλα τα σχέδια των αφεντικών, όλο το πρόγραμμα του κεφαλαίου. Και τώρα πρέπει να περάσουμε από τον αγώνα για το μεροκάματο στον αγώνα για την εξουσία. Σύντροφοι, ας αρνηθούμε τη δουλειά, θέλουμε όλη την εξουσία, θέλουμε όλο τον πλούτο, θα ‘ναι ένας αγώνας μακρόχρονος, με επιτυχίες και αποτυχίες, με ήττες και κατακτήσεις. Αυτός είναι όμως ο αγώνας που πρέπει ν’ αρχίσουμε τώρα, ένας αγώνας βίαιος, μέχρι τέλους. Πρέπει ν’ αγωνιστούμε για να πάψει να υπάρχει πια η δουλειά. Πρέπει ν’ αγωνιστούμε για τη βίαιη καταστροφή του κεφαλαίου. Πρέπει ν’ αγωνιστούμε ενάντια σ’ ένα κράτος θεμελιωμένο στη δουλειά. Λέμε: Ναι, στην εργατική βία.
από το μυθιστόρημα του Νάνι Μπαλεστρίνι, Τα θέλουμε όλα
Ο αγώνας στα χέρια των εργαζομένων!
Ένας τέτοιος αγώνας δεν μπορεί να δοθεί από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Δεν μπορεί να δοθεί ούτε από το ΠΑΜΕ. Δεν μπορεί να δοθεί από ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και πρωτοβάθμια σωματεία που είναι χωμένα στη γραφειοκρατική αρτηριοσκλήρωση, τη μιζέρια, την ηττοπάθεια. Όλα αυτά απέδειξαν την ανεπάρκειά τους. Την απέδειξαν και πριν, που κοιμόνταν τον ύπνο του δικαίου, την απέδειξαν και την τελευταία 3ετία που αναγκάστηκαν, από τη σφοδρότητα της επίθεσης των αφεντικών και από την ένταση της εργατικής αγανάκτησης, να κηρύξουν απεργίες. Απεργίες χωρίς προετοιμασία, χωρίς σχέδιο, χωρίς τον πρωταγωνιστικό ρόλο της βάσης των εργαζομένων, χωρίς προοπτική νίκης.
Χρειαζόμαστε ένα άλλο εργατικό κίνημα. Μαχητικό, αυτοοργανωμένο, αποτελεσματικό. Ένα εργατικό κίνημα που θα ξεκινά από τη βάση των εργαζομένων, θα ελέγχεται από τη βάση και θα συντονίζεται οριζόντια.
Κάθε εργαζόμενος που κατανοεί αυτές τις προτεραιότητες πρέπει να πρωτοστατήσει στο χώρο εργασίας του, συζητώντας με τους συναδέλφους του για την ανάγκη αντίστασης και διεκδίκησης απέναντι στα αφεντικά. Να συγκροτήσουμε επιτροπές αγώνα στους εργασιακούς χώρους που θα δουλέψουν «παράνομα» ή φανερά, συσπειρώνοντας τους συναδέλφους και διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και λιγότερες ώρες δουλειάς.
Θα χρειαστεί να παρέμβουμε στα πρωτοβάθμια σωματεία φτιάχνοντας μέσα σε αυτά αγωνιστική δυναμική, κόντρα στο συνδικαλισμό της ήττας και της διάλυσης. Τα σωματεία και οι αγώνες πρέπει να περάσουν στα χέρια των εργαζομένων. Γενικές Συνελεύσεις παντού! Κάτω η εξουσία των Διοικητικών Συμβουλίων! Σε όσους κλάδους και μεγάλους εργασιακούς χώρους δεν υπάρχουν σωματεία ή υπάρχουν σωματεία με αντεργατικό προσανατολισμό και χωρίς περιθώρια παρέμβασης πρέπει να φτιάξουμε καινούρια. Χρειαζόμαστε σωματεία βάσης που θα συνενώνουν την πολυ-κατακερματισμένη εργατική τάξη, που θα λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά με γενικές συνελεύσεις, που θα κοντράρουν ανυποχώρητα τους εργοδότες. Πέρα από τα σωματεία, πρέπει να στηριχτούν παράλληλα όλες οι εργατικές συλλογικότητες και κινήσεις, καθώς και οι συλλογικότητες των ανέργων που δραστηριοποιούνται με κατεύθυνση τον αγώνα, την αλληλεγγύη, τη συσπείρωση.
Η Ελευθεριακή Συνδικαλιστική  Ένωση (ΕΣΕ) θα συμβάλει σε μια τέτοια προοπτική, σε συμπόρευση με κάθε εργαζόμενο και με κάθε εργατική συλλογικότητα που δρα μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με μια αντίστοιχη αντίληψη.
Μας αφαιρούν τα ελάχιστα, μας υπόσχονται τίποτα. Δεν ζητάμε πολλά. Τα θέλουμε όλα!
logoΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ