Στο ξεκίνημα της κρίσης, στις μεταξύ μας συζητήσεις και έχοντας επίγνωση της στόχευσης που η αναδιάρθρωση που καπιταλιστικού συστήματος επιχειρεί θεωρούσαμε αδιανόητο, ή έστω απίθανο,  οι επιλογές του Κράτους και του Κεφαλαίου να περάσουν χωρίς να έχει δοθεί σκληρή μάχη από την πλευρά της κοινωνίας. Σήμερα και ενώ η αναδιάρθρωση είναι εν εξελίξει  και καταστάσεις όπως το 27% επίσημη ανεργία, η φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος του λαού, η αύξηση των εν Ελλάδι εκατομμυριούχων σε οικονομικό επίπεδο και, η ένταση της καταστολής, η ποινικοποίηση της αντίστασης σε κοινωνικό δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες,  αυτό που κυρίως βιώνουμε είναι η απάθεια πολλών, η παραίτηση άλλων και η αναμονή της σωτηρίας από τον/την πεφωτισμένο/η ηγέτη/σια. Η έκδηλη αδυναμία, έως σήμερα, να υπάρξει σοβαρή αντίδραση στην ολομέτωπη επίθεση από την πλευρά της εξουσίας θέτει επιτακτικά το ερώτημα, γιατί οδηγηθήκαμε σε αυτή την κατάσταση;

Αυτό που αρχικά πρέπει να τονιστεί είναι η κυριαρχία της απάθειας για το κοινωνικό σύνολο και η προσήλωση στο ιδιωτικό συμφέρον κάτι που έχει κυριαρχήσει στην ελληνική, και όχι μόνο, κοινωνία εδώ και δεκαετίες. Το γεγονός αυτό έχει σήμερα λάβει διαστάσεις σχεδόν πλήρους αποπολιτικοποίησης  με, μεταξύ άλλων, αποτέλεσμα (με αφορμή και τη σημερινή γενική απεργία) την απουσία της πλειοψηφίας από το δρόμο και την ταυτόχρονη απαξίωση αυτών που συμμετέχουν. Οι αιτιάσεις του στυλ ‘’την οργανώνει η ξεπουλημένη ΓΣΕΕ’’, ‘’δεν καταφέρνουμε/κερδίζουμε τίποτα’’ κτλ αποτελούν προφάσεις και μόνο για την μη παρουσία. Η τεράστια ανεργία, η εξαθλίωση, οι απολύσεις, το κατρακύλισμα των μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που παγιώνονται ως η νέα πραγματικότητα στις εργασιακές σχέσεις δεν αφήνουν περιθώρια σε ανέργους, φτωχούς, χαμηλόμισθούς για προφάσεις, για απαξίωση μορφών αγώνα, για απαξίωση της πολιτικής. Η κριτική στις επιλογές Κράτους – Κεφαλαίου από τον ‘’καναπέ’’ ή το ‘’καφενείο’’ δεν έχει τίποτα να προσφέρει, είναι εκ θέσης αναποτελεσματική και απλά λειτουργεί, αν λειτουργεί, ως μέσο αβλαβούς για την εξουσία εκτόνωσης. Ας αναλογιστεί ο καθένας σε τι επιλογές και τι συμπεράσματα έχουν οδηγήσει αυτές οι λογικές απαξίωσης του αγώνα, εσωτερίκευσης της μιζέριας, ατομικισμού και παθητικής, ανέξοδης και ανώδυνης διαμαρτυρίας…

Πέρα από την προσωπική ευθύνη του καθενός για τις επιλογές του, σημαντικό ρόλο έχει διαδραματίσει  το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα με τους μηχανισμούς ελέγχου της κοινής γνώμης και καταστολής που διαθέτει και διαρκώς αναβαθμίζει. Θεωρώντας τις λαϊκές αντιδράσεις επικίνδυνες ακόμα και στην αστική δημοκρατία που οι ίδιοι ελέγχουν, αφού αυτή «σημαίνει μια ακαταμάχητη αύξηση αιτημάτων που ασκεί πίεση στις κυβερνήσεις, επιφέρει την παρακμή της αυθεντίας και καθιστά τα άτομα και τις ομάδες ανυπότακτα στην πειθαρχία και τις θυσίες που απαιτούνται από το κοινό συμφέρον» (Τριμερής Επιτροπή, 1975) γίνεται φανερό ότι η πρόληψη και η αντιμετώπιση των αντιδράσεων αυτών αποτελεί πρωταρχικό στόχο για την επιβίωση του συστήματος. Πέρα από την ολοένα αυξανόμενη ένταση της καταστολής από την πλευρά του Κράτους, ρόλο ενορχηστρωτή έχουν και τα αστικά ΜΜΕ με την ιδεολογική αποχαύνωση, την διασπορά του ατομικισμού στην καθημερινή ζωή και την έγερση φοβικών συνδρόμων, απέναντι σε κάθε αλλαγή, στους τηλεθεατές/ακροατές. Στόχος η εμφύσηση του φόβου και η αναζήτηση του προσωπικού βολέματος, η στέρηση της ελπίδας για κάθε είδους ανατροπή και η απαξίωση της συμμετοχής στις πολιτικές διαδικασίες πολιτικές δράσεις και σκέψεις, με ταυτόχρονη επικύρωση των ίδιων (Κράτος, Κεφάλαιο) ως των μοναδικών ικανών για να αποφασίζουν. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και ο λαϊκισμός που κυριαρχεί στην κοινωνική και πολίτική ζωή.  Στηριζόμενοι, οι εκφορείς του λαϊκισμού, στην ‘’σιωπηρή πλειοψηφία’’ και τρέφοντας «μια βαθύτατη περιφρόνηση προς τις ίδιες τις μάζες, αφού ο ρόλος που τους επιφυλάσσει ο εξουσιαστικός λαϊκισμός (γιατί κάθε λαϊκισμός είναι εξουσιαστικός), δεν είναι ούτε να σκέπτονται, ούτε ν’ αποφασίζουν, ούτε να δρουν αλλά να υπακούνε –να λένε τραγουδάκια, να χειροκροτάνε ρυθμικά και κάπου κάπου να ψηφίζουν» (Γ. Λυκιαρδόπουλος), κατάφεραν να ενισχύσουν την ιδέα του Ηγέτη/Σωτήρα, να ελαττώσουν την ικανότητα κριτικής σκέψης  και αποτέλεσαν τον προπομπό της επανεμφάνισης των φασιστικών/ναζιστικών μορφωμάτων.

Στην όξυνση (τουλάχιστον από την πλευρά της αστικής τάξης) του ταξικού ανταγωνισμού που βιώνουμε σήμερα οι απαντήσεις που προτείνονται από το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς και από τον θεσμοθετημένο συνδικαλισμό δεν μπορούν να προσφέρουν οριστικές διεξόδους. Οι μεν συνδικαλιστές προσκολλημένοι στον γραφειοκρατικό τρόπο οργάνωσης έχουν χάσει την επαφή με την κοινωνία (την είχαν ποτέ άραγε…;) και έχουν μετατρέψει την γενική απεργία, όταν αυτή καλείται, σε περίπατο στην πόλη δίνοντας πάτημα (όχι βέβαια δικαιολογία) για απαξίωση και μη συμμετοχή. Η δε Αριστερά, είτε επιδιώκει μέσω συνδιαλλαγής την βελτίωση των υλικών όρων διαβίωσης αφήνοντας ουσιαστικά ανέπαφες τις ρίζες της εκμετάλλευσης που υφίσταται ο λαός είτε προσκολλάτε στο αλάθητο του κόμματος, αδυνατεί να κινητοποιήσει τον κόσμο στο δρόμο με καίριες διεκδικήσεις και προτάσσει την εκ του άνωθεν λύση του ηγέτη και απόσπαση της εξουσίας μέσω των εκλογών, με το λαό, και εδώ, σε δεύτερο ρόλο και αμέτοχο στην λήψη των αποφάσεων που αφορούν την ίδια του τη ζωή.

Το κίνημα και τα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας δεν έχουν να απολογηθούν τίποτα σε όσους μένουν αμέτοχοι και αδιαφορούν. Έχουν όμως την υποχρέωση αλλά και την επιδίωξη να ταρακουνήσουν και να εμφυσήσουν την λογική του αγώνα σε αυτούς. Σήμερα, όλο και περισσότερο, πρέπει να γίνει πασιφανές ότι η μη επιλογή πλευράς στον ταξικό ανταγωνισμό απλά ενισχύει τις δυνάμεις εκείνες που επιδιώκουν την ισοπέδωση των κεκτημένων και τη συνέχιση της λεηλασίας. Είναι μονόδρομος ο δρόμος του ενσυνείδητου αγώνα, με επίγνωση των επιπτώσεων και των αντιποίνων (καταστολή, ποινικοποίηση, φυλακίσεις…), μακριά από περιθωριοποιήσεις, δογματισμούς και  απομονωτισμούς αλλά με προσπάθεια διάχυσης του σε κάθε πτυχή της ζωής και σύγκρουσης με τις μορφές εκμετάλλευσης και τους φορείς τους. Ενός αγώνα από τα κάτω, που θα επιδιώκει μεν μικρές νίκες (καλύτερες συνθήκες εργασίας…) στο τώρα αλλά παράλληλα θα προετοιμάζει το έδαφος για τη συνολικότερη ανατροπή της κοινωνίας της εκμετάλλευσης. Με απεύθυνση στην κοινωνία, ως μοναδική ικανή για την πραγματική αλλαγή, και στεκόμενοι ενάντια σε κάθε επιλογή που γίνεται εις βάρος της.  Πάντα προτάσσοντας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, που αποτελούν την βάση κάθε πραγματικά επιτυχημένου εγχειρήματος, ενάντια σε κάθε μορφή ιεραρχίας και εξουσίας. Γιατί ‘’…κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί…’’ 

“…Η οργάνωση, μακριά από τη δημιουργία εξουσίας, είναι η μόνη θεραπεία γι’ αυτό και το μόνο μέσο με το οποίο ο καθένας από εμάς θα συνηθίσει να παίρνει ενεργό και συνειδητό μέρος στη συλλογική εργασία, και παύσει να είναι παθητικό όργανο στα χέρια των ηγετών”

 Ερρίκο Μαλατέστα

συλλογικότητα Νήμα

http://nhma.squat.gr,   nhma.arta@gmail.com

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ SITE ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ  ΝΗΜΑ

Κυριακή 13 Ιούλη :: απεργία στο εμπόριο [απεργιακή συγκέντρωση: 11πμ, Ερμού & Ευαγγελίστριας] Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

το παραπάνω κείμενο ως pdf για εκτύπωση και μοίρασμα βρίσκεται ΕΔΩ και ως απλό κέιμενο στη συνέχεια:

Η Κυριακάτικη αργία με αγώνες κατακτήθηκε
και με αγώνες θα την κρατήσουμε

ΚΥΡΙΑΚΗ 13/7 :: ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ

Απεργιακή συγκέντρωση: 11πμ, Ερμού & Ευαγγελίστριας

Η πολυμέτωπη επίθεση εργοδοτών και κυβερνώντων προς τον κόσμο της εργασίας, στα εργατικά μας δικαιώματα, τις κατακτήσεις μας και την αξιοπρέπειά μας συνεχίζεται. Στον κλάδο του εμπορίου η επίθεση τους αυτή έχει ως μια από τις βασικές της αιχμές την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Αυτό καταδεικνύεται ξεκάθαρα από την έως τώρα εφαρμογή του μέτρου, με επόμενο σταθμό την Κυριακή 20/7, αλλά κυρίως από τον -πλέον σε πλήρη εφαρμογή- σχεδιασμό της επέκτασής του μέτρου για όλες τις Κυριακές. Ήδη από την Κυριακή 13/7 για ένα μεγάλο μέρος της Αθήνας, όπως και σε άλλες περιοχές, στο πλαίσιο της «πιλοτικής» εφαρμογής του μέτρου, τα μαγαζιά θα είναι ανοιχτά για 52 Κυριακές το χρόνο. Ενώ από την ερχόμενη άνοιξη αυτή η φρικιαστική πραγματικότητα θα έχει εξαπλωθεί σε όλη την ελληνική επικράτεια.

Από τη μια η διαρκής μεθόδευση της υποτίμησης της εργατικής μας δύναμης, προς όφελος του συνόλου των αφεντικών και από την άλλη ο ανταγωνισμός για το μοίρασμα της πίτας της αγοράς προς όφελος των μεγαλύτερων δημιουργούν ένα ασφυκτικό τοπίο για τις ζωές μας πάνω από τις οποίες βλέπουμε να περνά ως οδοστρωτήρας η «πολυπόθητη» ανάπτυξή τους.

Απέναντι όμως στη ζοφερή αυτή πραγματικότητα υπάρχουν και οι αγώνες μας, η προσπάθειά μας να οργανωθούμε ως εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς μας, οι μάχες που δίνουμε συλλογικά και στηριζόμενοι στις δικές μας πλάτες, η αλληλεγγύη που οικοδομούμε μεταξύ μας ως συνάδελφοι. Αγώνες που είναι ένα ανοιχτό στοίχημα για όλους εμάς τους εργαζόμενους να τους δυναμώσουμε. Όλοι εμείς που βρισκόμαστε πίσω από τις λουσάτες βιτρίνες, οι εξοντωμένοι από τα «απελευθερωμένα» ωράρια, την ορθοστασία, την εντατικοποίση, τους πετσοκομμένους μισθούς ή και την απληρωσιά, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που έχουμε στα χέρια μας. Να σπάσουμε το καθεστώς της απάθειας αλλά και του φόβου και της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Να αντιτάξουμε τη συναδελφική αλληλεγγύη απέναντι στον επιβαλλόμενο μεταξύ μας ανταγωνισμό. Να αγωνιστούμε για τα εργατικά μας συμφέροντα, τα δικαιώματα & την αξιοπρέπειά μας.

Μέσα και από το «συντονιστικό δράσης», παίρνοντας κατά κάποιον τρόπο τη σκυτάλη από τις αντιστάσεις του παρελθόντος, έχουμε κατά τους τελευταίους μήνες ζήσει στιγμές αγώνα, απεργίες (13/4 & 4/5) και απεργιακές περιφρουρήσεις, διαδηλώσεις, συνελεύσεις, μοιράσματα κειμένων και συζητήσεις με συναδέλφισσες και συναδέλφους, τόσο στα καταστήματα του κέντρου όσο και σε πολλές γειτονιές της Αθήνας. Στιγμές αγώνα με σημαντική παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Και ήδη η συγκρότηση της πρωτοβουλίας «εργαζόμενοι – εργαζόμενες από τον κλάδο του εμπορίου» [orthostasia@yahoo.gr] στην οποία καλούνται να συμμετέχουν ενεργά όλοι οι συνάδελφοι του κλάδου είναι ένα σημαντικό βήμα! Ωστόσο, πολλά και από περισσότερους είναι ακόμα αυτά που πρέπει να γίνουν…

Και όσο για τους καταναλωτές, δηλαδή στην ουσία για όλους εμάς που δουλεύουμε σε άλλους κλάδους ή που είμαστε άνεργοι, νεολαίοι ή και συνταξιούχοι, το ζήτημα της κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας δεν είναι κάτι έξω από τη ζωή μας και από τους αγώνες που δίνουμε ή που καλούμαστε να δώσουμε. Είναι ξεκάθαρο ότι πολύ γρήγορα η επιλογή μας να ψωνίζουμε τις Κυριακές θα συντελέσει καταλυτικά στο να καταλήξουμε να δουλεύουμε κι εμείς και τις Κυριακές! Και όχι φυσικά στο να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας, όπως οι «από πάνω» υποκριτικά διατείνονται. Είναι ξεκάθαρο επίσης, ότι αυτό που μας λείπει δεν είναι οι επιπλέον ώρες για να ψωνίσουμε. Σε μια περίοδο που η ανεργία χτυπά κόκκινο, οι μισθοί και οι συντάξεις πετσοκόβονται και η καθυστερημένη (ή και η μη) καταβολή μισθών γίνεται καθεστώς, αυτό που πραγματικά μας λείπει είναι τα χρήματα για να ψωνίσουμε. Και βέβαια μας λείπει κι ο χρόνος για να Ζήσουμε. Επίσης, ως μια ελάχιστη ένδειξη ταξικής αλληλεγγύης οφείλουμε να σταθούμε στο πλάι των εργαζομένων στα.μαγαζιά και στον αγώνα τους. Είναι ανάγκη να αντιληφθούμε ότι η επίθεση που δέχονται οι συνάδελφοι μας στο εμπόριο είναι κομμάτι της συνολικής επίθεσης που δεχόμαστε όλοι εμείς οι «από κάτω». Και ότι μόνο παλεύοντας όλοι μαζί θα μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε. Και στο κάτω-κάτω δεν είναι δυνατό από τη μια να σιχτιρίζουμε και να καταδικάζουμε στα λόγια τους κυβερνώντες, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τις τράπεζες, τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και από την άλλη με τη στάση μας (πχ ψωνίζοντας τις Κυριακές) να παίζουμε το «παιχνίδι» όλων αυτών στις πλάτες.των,εργαζομένων.

Κάθε Κυριακή που θα ανοίγουν τα μαγαζιά θα είναι αιτία πολέμου

Να καταργήσουμε τους νόμους που ορίζουν την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας

ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια.

————————————————————————-

H επόμενη συνέλευση του Συντονιστικού δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια έχει οριστεί για την Τρίτη 15 Ιούλη στις 7μμ στα γραφεία του ΣΥΒΧΑ (Λόντου 6, Εξάρχεια).

Σημειώνεται ότι η Κυριακή 20 Ιούλη είναι η επόμενη Κυριακή για την οποία εχει προγραμματιστεί να είναι ανοιχτά τα εμπορικά καταστήματα, ενώ ήδη από την περασμένη Κυριακή (13/7) έχει ξεκινήσει η “πιλοτική” εφαρμογή του μέτρου της πλήρους κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας για ένα μεγάλο τμήμα της Αθήνας και σε άλλες περιοχές.

Η συνέλευση του Συντονιστικού δράσης προφανώς και πάλι είναι ανοιχτή σε όσες συλλογικότητες και συναδέλφους βρέθηκαμε στις κυριακάτικες απεργιακές κινητοποιήσεις και σε όλες τις σχετικές παρεμβάσεις και γενικά σε όλους όσοι επιθυμούν να αναπτύξουν/συντονίσουν δράση για το ζήτημα αυτό.

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

επικοινωνία: syntonistiko_drasis@espiv.net