Από: http://eleftheriahtipota.blogspot.gr/
(Ελευθερία ή Τίποτα)
Μια Συζήτηση (13/3/2015) με τους:
– Λιλιάνα Κυρίμη (Πανελλήνιο Σωματείο Wind)
– Aλέξανδρο Γκουτσιούπα (Πανελλήνιο Σωματείο Vodafone)
Τους ευχαριστώ και τους δύο που αποδέχθηκαν την πρόσκληση ώστε να γίνει αυτή η Συζήτηση.
Επίσης τους ευχαριστώ για τη φιλοξενία τους.
Πληροφορίες για τα δύο Σωματεία μπορείτε να βρείτε στους παρακάτω ιστοτόπους:
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=8eowWobbTlM[/youtube]
Κατεβάζουν ρολά το ένα μετά το άλλο τα βιβλιοπωλεία στη Θεσσαλονίκη, αδυνατώντας να αντέξουν τον ανταγωνισμό. Την ίδια στιγμή, απολύσεις και συνθήκες πίεσης αλλά και τρομοκράτησης συνθέτουν μεταξύ άλλων το σκηνικό σε μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου.
Ο Γιάννης Γκλαρνέτατζης, πρόεδρος του Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης και εργαζόμενος στο βιβλιοπωλείο «Ιανός», μίλησε στο alterthess.gr και σκιαγράφησε την κατάσταση που επικρατεί.
Λουκέτα
Εγκαταλείπουν την ενεργό δράση σταδιακά τα μικρά βιβλιοπωλεία στην πόλη της Θεσσαλονίκης στη δίνη του ανταγωνισμού. Μάλιστα στα περισσότερα από αυτά δεν απασχολούνταν προσωπικό, αποδεικνύοντας έτσι πως το βασικό πρόβλημα που δεν κατάφεραν να επιβιώσουν δεν ήταν το μισθολογικό κόστος.
Ήδη έχουν κλείσει τα βιβλιοπωλεία «Ρεντζής», «Πυξίδα» και «Βιβλιοστόκ» ενώ προς κλείσιμο οδεύει και το ιστορικό βιβλιοπωλείο «Ραγιάς».
Ιανός: Πίεση και η τρομοκρατία
Η κατάσταση που επικρατεί στον «Ιανό», ένα από τα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία, είναι όπως περιγράφει ο Γ. Γκλαρνέτατζης «η εξαιρετική πίεση και η τρομοκρατία». Ενδεικτικά αναφέρει τα εξής:
Απολύσεις
Υπάρχει μία συνεχόμενη ροή απολύσεων αλλά και μετατροπών συμβάσεων από πλήρους απασχόλησης σε ημιαπασχόληση. Ενδεικτικό είναι πως σε λιγότερο από δύο μήνες έχουν υπάρξει 7 απολύσεις- στη μία περίπτωση ζητήθηκε από την εργαζόμενη να μετατραπεί η σύμβασή της σε 4ωρη και όταν αρνήθηκε, απολύθηκε.
Σύμφωνα με τον Γ. Γκλαρνέτατζη, παρότι δεν υπάρχει μία ομοιομορφία σε απολύσεις, η εμπειρία λέει πως πάντα απολύονται άτομα που με κάποιο τρόπο έχουν μπει στη «μύτη του αφεντικού».
Voucher
Σταθερή είναι η παρουσία πολλών παιδιών που κάνουν πρακτική με voucher σε όλα σχεδόν τα τμήματα. «Ένα πρόγραμμα που δήθεν βοηθάει στην καταπολέμηση της ανεργίας, ουσιαστικά επιδοτεί την ανεργία», αναφέρει χαρακτηριστικά, ενώ όπως συμπληρώνει με αυτόν τον τρόπο «ουσιαστικά δίνεται η δυνατότητα στην επιχείρηση να μειώσει το προσωπικό, να διώξει κανονικούς εργαζομένους κλπ».
«Τα παιδιά αυτά είναι επιδοτούμενο προσωπικό για την επιχείρηση», σημειώνει υπογραμμίζοντας πως ακόμη και σε περιπτώσεις όπου η επιχείρηση, μετά τη λήξη του προγράμματος voucher, προσλάβει τον νέο, αυτό δεν κρατάει για πολύ, παρά μόνο μερικούς μήνες. Επικρατεί, όπως αναφέρει ο Γ. Γκλαρνέτατζης το μοντέλο της ανακύκλωσης της ανεργίας, «διώχνω τον παλιό, παίρνω καινούργιο».
Μηχανάκια- σκάνερ
Οι εργαζόμενοι φορούν μηχανάκια- σκάνερ- μία τακτική που όπως σημειώνει «ουσιαστικά προωθεί τον ατομικό κανιβαλισμό». Η δικαιολογία για τα εν λόγω μηχανήματα είναι να αναδειχτεί ο υπάλληλος του τριμήνου και να του δοθεί μπόνους αλλά όπως εξηγεί ο ίδιος, ουσιαστικά στόχος της επιχείρησης είναι «να κονταροχτυπηθείς με τον άλλον». Ακόμη κι αν αυτό στην πράξη δεν γίνεται, δημιουργείται άγχος και πίεση στους εργαζομένους. Τα αποτελέσματα δε αυτά της κατάταξης θεωρούνται «ευεπίφορα σε μαγείρεμα». Υπάρχει μία «απόλυτη ποσοτικοποίηση», που δεν έχει και νόημα καθώς δεν μπορεί να λαμβάνει κανείς υπόψη μόνο ποιος δίνει ένα βιβλίο, αλλά πρόκειται για μία συλλογική δουλειά, όπου ακόμη και το πώς θα οργανωθούν και πώς θα κατανεμηθούν τα βιβλία παίζει σημαντικό ρόλο.
Κείμενα καταδίκης
Οι υπάλληλοι αναγκάζονται να υπογράψουν κείμενα εναντίον του σωματείου. Όπως αναφέρει, κατά καιρούς εργαζόμενοι έχουν εκβιαστεί να υπογράψουν κείμενα καταδίκης συναδέλφων τους που διεκδίκησαν δικαιώματα, κείμενα αποδοχής της κατάργησης της αργίας του Αγίου Πνεύματος και κείμενα αποδοχής των σκάνερ.
Εκδόσεις Ίνδικτος: Διαπλεκόμενοι εργοδότες, απλήρωτοι εργαζόμενοι
Πρόσφατα το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης εξέδωσε ανακοίνωση σχετικά με την περίπτωση των εργαζομένων των εκδόσεων «Ίνδικτος», κάνοντας λόγο για “διαπλεκόμενους εργοδότες και απλήρωτους εργαζόμενους“. Συγκεκριμένα, όπως τονίζεται, ο εργοδότης, ο οποίος μάλιστα είναι κουμπάρος του πρώην υπουργού και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Λοβέρδου, εφαρμόζει εδώ και χρόνια την πρακτική «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» τους εργαζομένους.
Αναλυτικά, από το 2009 ξεκίνησαν οι καθυστερήσεις στις καταβολές των μισθών των δύο εργαζομένων του υποκαταστήματος της εταιρίας στη Θεσσαλονίκη, ενώ από τα μέσα του 2011 οι πληρωμές σταμάτησαν εντελώς. Οι εργαζόμενοι προσέφυγαν στην Επιθεώρηση Εργασίας αλλά στην τριμερή συνάντηση που ορίστηκε η επιχείρηση δεν εμφανίστηκε. Έτσι, οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν επίσχεση εργασίας στις 8.12.2011 ενώ τα Χριστούγεννα δεν έλαβαν το σχετικό δώρο, κατέθεσαν μήνυση, ωστόσο ο εργοδότης δεν βρέθηκε στο πλαίσιο του αυτοφώρου και τελικά καταδικάστηκε στις 15.3.2013 για το αδίκημα αυτό και τη μη καταβολή των δεδουλευμένων σε ποινή φυλάκισης 9 μηνών με αναστολή και πρόστιμο 5.000 €.
Παράλληλα, οι εργαζόμενοι κατέθεσαν αγωγή ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης η οποία εκδικάστηκε στις 20.11.2013, ερήμην, καθώς η εργοδοσία δεν εμφανίστηκε ούτε και εκπροσωπήθηκε από δικηγόρο στο δικαστήριο. Η απόφαση δέχθηκε ότι η Ίνδικτος οφείλει συνολικά στη μία εργαζόμενη 44.746,22 € και στον άλλον εργαζόμενο 38.972,11 €, ενώ κηρύχθηκε προσωρινά εκτελεστή για το ποσό των 10.000 € για τον κάθε ενάγοντα.
Όμως ο εργοδότης κατέθεσε έφεση κατά της απόφασης στις 9.4.2014. Οι εργαζόμενοι προσπαθούν να προβούν σε κατάσχεση οφειλών προς την εταιρία αλλά η προσπάθεια αποβαίνει άκαρπη. Στις 19.6.2014, όμως, υπογράφεται ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ της εταιρίας και των εργαζομένων που προβλέπει ότι η μεν εταιρία θα αποσύρει την έφεση (πράγμα που έγινε), ενώ οι εργαζόμενοι δέχονταν να λάβουν μόνο 16.715 € η πρώτη και 14.415 € ο δεύτερος (δηλ. οι μισθοί τους μέχρι την έναρξη της επίσχεσης και αποζημίωση έξι μηνών για τον καθένα). Τα ποσά αυτά ορίστηκε να καταβληθούν σε 24 δόσεις αρχίζοντας από τις 23.6.2014 και τελειώνοντας στις 28.4.2016. Βέβαια, η εταιρία δεν τήρησε τη συμφωνία κι έτσι έγιναν απαιτητά τα συνολικά ποσά που είχε επιδικάσει το δικαστήριο. Όμως οι προσπάθειες για κατάσχεση υπέρ τρίτων απέτυχαν και πάλι, ενώ από την άλλη τα ακίνητα της Ινδίκτου είναι βεβαρημένα με προσημειώσεις υποθηκών και κατασχέσεις, από τις οποίες προκύπτει ότι η εταιρία χρωστάει υπέρογκα ποσά σε Δημόσιο, ΙΚΑ και τράπεζες.
Αξίζει τέλος να σημειωθεί πως σύμφωνα με όσα καταγγέλλει το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης, ο εργοδότης συνεχίζει να εκδίδει και να διακινεί κανονικά βιβλία μέσω άλλης εταιρίας, η οποία ανήκει στη σύζυγο του.
Δικαστική δικαίωση σε όλες τις προσφυγές του Σωματείου
Αν και οι περισσότεροι εργαζόμενοι που βιώνουν σημαντικά προβλήματα στον χώρο εργασίας τους ή απολύονται, δεν προχωρούν σε καμία κίνηση, ούτε απευθύνονται στο Σωματείο, παρόλα αυτά τα τελευταία 3 χρόνια και οι 3 περιπτώσεις που έφτασαν στα δικαστήρια με τη στήριξη του Σωματείου, κερδήθηκαν. Να σημειωθεί πως η μία εξ αυτών είχε άμεσο αποτέλεσμα και είναι η υπόθεση του Γιάννη Γκλαρνέτατζη, ο οποίος δικαιώθηκε δικαστικά και το δικαστήριο έκρινε αφενός ότι η μετακίνησή του σε μικρότερο υποκατάστημα της αλυσίδας «Ιανός» ήταν καταχρηστική και εκδικητική και αφετέρου υποχρέωσε την επιχείρηση να τον επανατοποθετήσει στη θέση του, επιδικάζοντας μάλιστα 2.000 ευρώ συν τόκους για ηθική βλάβη.
Η δεύτερη περίπτωση που υπήρξε δικαστική προσφυγή εκ μέρους των εργαζομένων και κερδήθηκε ήταν η περίπτωση των 2 εργαζομένων των εκδόσεων Ίνδικτος στη Θεσσαλονίκη που αναφέρθηκε παραπάνω.
Η τρίτη αφορά την δικαστική δικαίωση εργαζομένου που εργαζόταν ως οδηγός στην αποθήκη Γεωργίου και απολύθηκε το 2011 όταν ο εργοδότης επέβαλε στους εργαζομένους μειωμένες συμβάσεις για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και ήταν αυτός που υπέγραψε τελευταίος. Στη συνέχεια η εταιρία χρεωκόπησε και βρίσκεται τώρα υπό εκκαθάριση.
Κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας
Το θέμα της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας που είχε προκαλέσει το προηγούμενο διάστημα πλήθος αντιδράσεων, κι η νομοθετική της κατοχύρωση αποτελεί άμεσο και βασικό αίτημα του Σωματείου.
Να υπενθυμίσουμε πως έως πριν 2 χρόνια, υπήρχε παραδοσιακά μόνο μία Κυριακή – αυτή πριν τα Χριστούγεννα, η οποία αναπληρωνόταν την δεύτερη ημέρα της Πρωτοχρονιάς. Μετά γίνανε 7 και στη συνέχεια έφτασαν τις 52, ωστόσο αυτό αναιρέθηκε από το τμήμα αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας και πλέον αναμένεται η τελική απόφαση. Στις 7 Κυριακές προστέθηκε ακόμη 1, την ώρα που έπεφτε η προηγούμενη κυβέρνηση (κατά τη διαδικασία της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας την περίοδο των Χριστουγέννων). Δηλαδή πλέον σύμφωνα με τον νόμο υπάρχουν 8 Κυριακές, (3 την περίοδο των Χριστουγέννων, την Κυριακή των Βαΐων, 2 Κυριακές κατά την διάρκεια των εκπτώσεων τον Ιανουάριο και τον Ιούλιο και άλλες 2 Κυριακές τις περιόδους των προσφορών τον Μάιο και τον Νοέμβριο.
«Τελευταία Κυριακή που λειτούργησαν τα μαγαζιά ήταν πριν τις εκλογές, το οποίο είναι εξαιρετικά σημαδιακό και θα είναι εξαιρετικά απογοητευτικό να βρεθούμε και με αριστερή κυβέρνηση να διαδηλώνουμε για να κατοχυρώσουμε ένα δικαίωμα όπως είναι της ξεκούρασης την Κυριακή», δηλώνει χαρακτηριστικά ο Γ. Γκλαρνέτατζης.
Δεδομένου πως η επόμενη Κυριακή που, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, θα είναι ανοιχτά τα καταστήματα πλησιάζει (5 Απριλίου), η στάση που θα τηρήσει η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να είναι άμεση, σύμφωνα με τον Γ. Γκλαρνέτατζη.
«Δυστυχώς τα μηνύματα που παίρνουμε είναι αρνητικά», δηλώνει ο ίδιος αναφερόμενος σε μία συνάντηση που είχαν συνδικαλιστές εμποροϋπάλληλοι του ΠΑΜΕ με τον Γ. Σταθάκη, κατά την οποία η πλευρά της κυβέρνησης φέρεται να δήλωσε πως προσανατολίζεται στις 5 Κυριακές.
Να σημειωθεί πως ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης μιλώντας στη Βουλή επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης ανέφερε πως τις Κυριακές τα καταστήματα θα είναι κλειστά.
Πάντως την προσεχή την Τρίτη πρόκειται να υπάρξει συνάντηση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής με τον Γ. Σταθάκη, προκειμένου να υπάρξει επίσημη ενημέρωση για το θέμα.
«Για μας το ελάχιστο είναι η επιστροφή στο status quo ante, οτιδήποτε άλλο είναι casus belli», δηλώνει χαρακτηριστικά ο Γ. Γκλαρνέτατζης αναφερόμενος στο θέμα των Κυριακών.
Παράλληλα, ο ίδιος επισημαίνει για το θέμα πως «δεν έχει δημοσιονομικό κόστος και δεν κερδίζει κανένας από το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές παρά μόνο οι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις και οι αλυσίδες». «Είναι εξοντωτικό και απάνθρωπο για τους εργαζομένους», προσθέτει, σημειώνοντας πως όσες φορές εφαρμόστηκε το κυριακάτικο άνοιγμα των καταστημάτων, δεν τηρήθηκε καμία νομιμότητα στις περισσότερες επιχειρήσεις (προσαυξήσεις, επιπλέον ρεπό κλπ).
Φραγμός στις απολύσεις και επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων
Μεταξύ των βασικών διεκδικήσεων των εργαζομένων στον κλάδο είναι η νομοθέτηση των συλλογικών συμβάσεων, η οποία όπως τονίζει ο Γ. Γκλαρνέτατζης είναι απαραίτητη προκειμένου να υπάρχει δικαιοσύνη και στοιχειώδης αίσθηση αξιοπρέπειας στους εργαζόμενους. Διαφορετικά, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, «ο εργοδότης σε προσλαμβάνει με ό,τι θέλει, στο μειώνει όποτε θέλει, σε βάζει να εργάζεσαι όσες ώρες θέλει, δεν υπάρχει κανένα όριο πουθενά». Άλλωστε με τις συλλογικές συμβάσεις, πέρα από το ύψος του μισθού ορίζονται και οι συνθήκες εργασίας.
Παράλληλα, οι εργαζόμενοι σημειώνουν την ανάγκη να υπάρξει ένας «φραγμός» στις απολύσεις, όχι μόνο με ποσοτικά αλλά και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Τέλος, σύμφωνα με τους ίδιους θα πρέπει να υπάρξει νομοθετική πρωτοβουλία από την κυβέρνηση, η οποία θα θέτει ως προτεραιότητα τους εργαζόμενους.
Ευγενία Χατζηγεωργίου
πηγη: alterthess
Αναδημοσίευση από provo
του risinggalaxy
Ουαλίντ Τάλεμπ:
Ο ανθός της εργατικής τάξης δήλωσε “παρών” για όλους μας.
Ο Ουαλίντ έχει έρθει στα δικαστήρια με τον αδελφό του και κάποιους συντρόφους και συντρόφισσες που τον συνοδεύουν. Δειχνεί κουρασμένος όσο και απόμακρος, μέσα στην πολυκοσμία των δικαστηρίων. Είναι φοβισμένος. Φοβάται, όπως μας εξηγεί πως οι βασανιστές του θα τον σκοτώσουν επειδή μίλησε. Έχει στο πρόσωπο του εμφανή τα σημάδια όσων πέρασε, ψυχολογικά όσο και σωματικά. Δεν τον ρωτάω για ένα μικρό αιμάτωμα που έχει στο μάτι του. Ήδη ντρέπομαι να του κάνω οποιαδήποτε ερώτηση. Το μόνο που μου βγαίνει είναι το “χρειάζεσαι κάτι;”. Ο αδελφός του πάντα δίπλα του. Του εξηγώ πως πλέον δεν είναι μόνοι τους. Έχουμε έρθει μερικές δεκάδες αλληλέγγυοι αναρχικοί και αριστεροί, αντιφασίστες, από ομάδες και οργανώσεις, δικηγόροι και κάποιοι δημοσιογράφοι που καλύπτουν την υπόθεση.
Κοινός τόπος ανάμεσα στους αλληλέγγυους που βρίσκονται στα δικαστήρια, η θέληση να μην νιώσει μόνος ο Ουαλίντ στη δίκη. Έχουν δεχτεί, αυτός και ο αδελφός του, πολλές απειλές από τους φασίστες στη Σαλαμίνα. Τους πρόστατεψαν σε κάποιες περιπτώσεις πολίτες της Σαλαμίνας. Κατέφυγαν στην αστυνομία και ζήτησαν περιοριστικά μέτρα. Οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά, με την ασφάλεια Σαλαμίνας να κάνει το κορόϊδο. Γνωστή η τακτική του ελληνικού κράτους. Στις καταγγελίες ρατσιστικών επιθέσεων το θύμα μετατρέπεται σε κατηγορούμενο, ο θύτης σε κατήγορο. Στις καταγγελίες απειλών, οι φασίστες μετατρέπονται σε “τρελούς”. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αν είχα σπάσει εγώ για παράδειγμα τους περιοριστικούς όρους που θα μου είχαν επιβληθεί, θα πήγαινα κατευθείαν μέσα. Είναι όμως κάποιες “περιπτώσεις”, εκείνες των φίλων του κράτους, των μαφιόζων αφεντικών ελληναράδων, όπου οι νόμοι αποκτούν ρευστή μορφή.
Ποτέ ξανά μόνος του λοιπόν ο Ουαλίντ, απέναντι στο κράτος, τα αφεντικά και τα βοθρολύματα της ακροδεξιάς. Αυτό λένε όλοι και όλες όσοι παρευρίσκονται στη δίκη.
Κάποια στιγμή αντικρίζω τους κατηγορούμενους. Τέσσερεις φυσιογνωμίες βγαλμένες από την ιστορία αυτού του τόπου. Από τις φασιστικές προπολεμικές οργανώσεις και τον Μεταξά, την Κατοχή, τα τάγματα ασφαλείας, την ΕΡΕ και τη Χούντα, τους αγανακτισμένους του Χημείου, τις “λαοσυνάξεις” του ’90 και τα κωλόμπαρα του trafficking, μέχρι την χρυσαυγίτικη καγκουρίλα, τις ..”πάνω πλατείες” και τις παρελάσεις της Χρυσής Αυγής στις γειτονιές.
Η κοινωνική χαβούζα του ελληνικού μικροαστισμού/φασισμού με τα χίλια πρόσωπα. Το αφεντικό μαφιόζος της εν ελλάδι επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης τύπου Μανωλάδας, που τρώει ”ψωμάκι” όλη η περιοχή, με μαγαζιά και το παρασκευαστήριο με μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά. Ο διάδοχος γιός, με σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή και οι φίλοι του αφεντικού που διασκέδαζαν με ουίσκια βρίζοντας και βασανίζοντας. Από κοντά και οι μάρτυρες υπεράσπισης, όπως η κοπέλα του γιού του αφεντικού, που δουλεύει ταμείο και ισχυρίζεται πως ο Ουαλίντ είχε κλέψει λεφτά και λοιποί παρατρεχάμενοι. Ένας από αυτούς, όταν αργότερα συνεχίστηκε η δίκη μετά από διακοπή, παρέμενε εντός της αίθουσας παρότι η πρόεδρος είχε ζητήσει αρκετές φορές να απομακρυνθούν οι μάρτυρες από τη διαδικασία. Τον ανακάλυψε το ακροατήριο και έτσι απομακρύνθηκε από την αίθουσα.
Ποτέ ξανά μόνος ο Ουαλίντ. Πριν τον απειλούσαν κάνωντας του τη χειρονομία πως θα του κόψουν το λαιμό. Ακριβώς αυτή τη χειρονομία κάνει ένας από τους κατηγορούμενους όταν τον αντικρύζει. Φαίνεται πως ήταν εκτός πραγματικότητας μην κατανοώντας ποιοι είναι όλοι αυτοί που έχουν έρθει στη δίκη. Ακολουθεί πανδαιμόνιο. Συνθήματα και βρισιές προς τον φασίστα από τους αλληλέγγυους : “Φασίστες αυτά που ξέρετε τελείωσαν”, “Κανίβαλοι το κεφάλι χαμηλά θα το έχετε” “Μην τολμήσετε να τον ακουμπήσετε”. Ακολουθούν αντιφασιστικά συνθήματα και οι φασίστες φυγαδεύονται από τους μπάτσους σε γειτονική αίθουσα. Ο συγκεντρωμένος κόσμος ακριβώς απ’έξω να τους παρακολουθεί.
Απολύτως προκλητικοί οι φασίστες, με ειρωνίες όσο και τσαμπουκά. Εκείνο το είδος που ευδοκιμεί στην χαβούζα του ελληνικού φασισμού. Εκείνο το είδος που πιστεύει πραγματικά -και το πραγματοποιεί: “Εγώ γαμώ και δέρνω εδώ τριγύρω”. Αυτό το είδος που πιστεύει πραγματικά πως το “εγώ είμαι Χρυσή Αυγή”, είναι το εισητήριο που του επιτρέπει να κάνει ότι θέλει και που τόσο αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια σε αυτόν τον τόπο.
Αυτό το είδος που του φεύγει αμέσως η μαγκιά, όταν φάει τις πρώτες φάπες από τον μαχητικό αντιφασισμό και το οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Ακολουθεί τηλεφώνημα για βόμβα. Το κτήριο εκκενώνεται. Οι αλληλέγγυοι βγαίνουμε έξω μαζί με τον Ουαλίντ. Φαίνεται καταβεβλημένος. Του είναι εξαιρετικά δύσκολη η όλη διαδικασία. Ο αδελφός του μου λέει πως από τότε που βασανίστηκε φοβάται πολύ εύκολα και με την πολυκοσμία και την ένταση της δίκης έχει κουραστεί.
Αναρωτιέμαι πως θα μπορούσαμε ως κοινωνία να επανορθώσουμε για όλα όσα πέρασε. Με τι ακριβώς “κοστολογείται” το τραύμα του πολύωρου βασανισμού, του βιασμού με ξύλο, των σβησμένων τσιγάρων στο σώμα, των προσβολών και των απειλών θανάτου, της υποχρεωτικής κατανάλωσης αλκοόλ επειδή ήταν Μουσουλμάνος;
Ο Ουαλίντ είναι ένας εργάτης από την Αλεξάνδρια της Αιγύπτου. Έχει μια γυναίκα και τρία παιδιά. Τι θα σκεφτόταν άραγε ο Κωστής Μοσκώφ, ο σημαντικός διανοούμενος της αριστεράς, που τόσο αγάπησε αυτή την πόλη, που διέσωσε το σπίτι του Καβάφη και το έκανε μουσείο; Πως θα αντιδρούσε στο γεγονός πως ένας εργάτης από την Αλεξάνδρεια θα βασανίζονταν από φασίστες στην Ελλάδα;
Η δίκη ξεκινά ξανά. Ο Ουαλίντ καλείται να καταθέσει με τη βοήθεια ενός μεταφραστεί από το Αιγυπτιακό προξενείο. Είναι εμφανώς καταβεβλημένος. Η αίθουσα είναι πολύ μικρή για να χωρέσει όλος αυτός ο κόσμος. Την είσοδο έχει αποκλείσει μια διμοιρία ΥΜΕΤ που έχει έρθει για ενισχύση των μπάτσων. Αφού γεμίζει η αίθουσα, ανοίγουν δρόμο για να πλησιάσει κοντά και ο υπόλοιπος κόσμος.
Δικηγόροι που παροκολουθούν, γκρινιάζουν γιατί δεν γίνεται η δίκη σε μεγαλύτερη αίθουσα. Ο Ουαλίντ είναι κουρασμένος. Η έδρα του λέει να κάτσει σε μια καρέκλα για να καταθέσει.
Λόγω της στενότητας της αίθουσας κάθεται σε απόσταση αναπνοής από τους βασανιστές του! Διαμαρτυρόμαστε. Το ακροατήριο εξοργισμένο. Τον καλούν να καταθέσει ενάντια τους ενώ κάθεται σχεδόν κολλητά με αυτούς. Σε ποια Καφκική δυστοπία, η βιασμένη γυναίκα θα κατέθετε δίπλα στον βιαστή της; Ο βασανισμένος δίπλα στον βασανιστή του; Τα θύματα των Ναζί κολλητά με τον Άιχμαν;
Ποια είναι εκείνη η διαδικασία μέσα στο μυαλό των δικαστών που τους καθιστά ανίκανους να κατανοήσουν ότι έχουν να κάνουν με έναν άνθρωπο με βαθιά τραύματα και όχι με ένα ζήτημα διεκπεραίωσης; Πόσες διαφορετικές “κοινοτοπίες του κακού” να υπάρχουν άραγε; Ο Κάφκα και η Άρρεντ πέρασαν στην ιστορία. Ο Ουαλίντ όμως είναι εδώ, και δηλώνει “παρών”, δίπλα στους βασανιστές του, για λογαριασμό όλων μας.
Η κατάθεση του θα διαρκέσει κοντά δύο ώρες. Η αίθουσα θα μείνει άφωνη και εξοργισμένη αρκετές φορές. Μετά από λίγη ώρα, το ελληνικό κράτος πιάνει δουλειά. Η εισαγγελέας ξεκινά μια σειρά ερωτήσεων που δεν αφορούν ούτε στην κατηγορία της αρπαγής, ούτε τους βασανισμούς. Μέσα στη δικογραφία βρίσκεται και η κατηγορία πως ο Ουαλίντ έκλεψε αυτός τον μαφιόζο. Μέσα από αυτές τις ερωτήσεις δίνεται η εντύπωση πως ο Ουαλίντ είναι κατηγορούμενος. Σου μένει μια άσχημη γεύση στο στόμα. Δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί: Ακόμα και αν είχε κλέψει, γιατί διερευνάται διεξοδικά το πλημμέλημα της κλοπής και όχι οι υπόλοιπες κατηγορίες; Τι θα έβγαινε από αυτό; Θα “διαπιστώναμε” πως τα βασανιστήρια ήταν μια “παρεξήγηση”; Μήπως έγιναν “εν βρασμό ψυχής;” Η μήπως, αν τελικά προκύψει και κάποια “ενοχή” για τον Ουαλίντ, αυτό θα τον οδηγούσε σε μια δίωξη, μια καταδίκη και τελικά στην απέλαση; Είμαι εγώ αρκετά δύσπιστος ή μήπως το ελληνικό κράτος έχει και πιο “πολιτισμένους” τρόπους να εξαφανίζει τα θυματά του αντί να τα στέλνει στις Αμυγδαλέζες;
Ο θυμός πλέον είναι εμφανής στο ακροατήριο. O Ουαλίντ καλείται να απαντάει λες και είναι κατηγορούμενος. Αυτός συνεχίζει. Φαίνεται πως με το να λέει την αλήθεια του, αυτό τον βοηθάει να βρίσκει την αυτοκυριαρχία του. Έχει ζωντανέψει. Κάποια στιγμή, ενώ έχει απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που αφορούν στους ισχυρισμούς των φασιστών περί κλοπής, ανασηκώνει το σώμα του από την καρέκλα και κοιτάει στα ίσια τον μαφιόζο αφεντικό και δείχνωντας τον, λέει σε σπαστά ελληνικά:
“Εγώ δεν λέω ψέμματα! Εσύ λες συνέχεια ψέμματα! Εγώ λέω την αλήθεια!”
Ο Ουαλίντ δηλώνει “παρών” για την οικογενειά του, τους συναδέλφους του εργάτες που του εμπιστεύονταν τα λεφτά τους και που αυτά είχε βάλει στο μάτι ο μαφιόζος. Δεν του έφτανε η υπεραξία και η εκμετάλλευση των εργατών που δεν είχαν χαρτιά. Δεν του έφτανε που ενώ ο Ουαλίντ του φέρονταν με σεβασμό αυτός τον έβριζε χυδαία κάθε μέρα, είναι προφανές πως ήθελε και τα μαζεμένα λεφτά τους πίσω. Ήθελε να δουλέψουν εν τέλη τζάμπα. Το αυθεντικό πρότυπο της “εθελοντικής” εργασίας, η ονείρωξη του Κεφαλαίου , η επαναφορά από τη μισθωτή σκλαβιά στη σκέτη σκλαβιά, όπως το είδαμε να διαφημίζεται από την κυριαρχία με κάθε είδους φερετζέ περί “προσφοράς”, εδώ ξεγυμνώνεται μπροστά μας, σε όλη του τη βία. Οι κατώτεροι στην διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, οι μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά, στερημένοι από κάθε νομικό δικαίωμα, απομονωμένοι από την υπόλοιπη εργατική τάξη και τα επίσημα συνδικάτα της, δουλεύουν στους μαφιόζους. Η παρανομοποιημένη εργασία τους είναι το αντικείμενο της πολιτικής και στρατιωτικής τους διαχείρισης από τα αφεντικά, τους μπάτσους, τους δικαστές και εν τέλη από την επίσημη όσο και ανομολόγητη πολιτική του ελληνικού κράτους. Το αφεντικό-μαφιόζος δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από ότι έκαναν τα αφεντικά-μαφιόζοι τη δεκαετία του ’90 όταν έπαιρναν αλβανούς μετανάστες να μαζεύουν τα χωράφια και μετά καλούσαν την αστυνομία να τους απελάσει. Το αφεντικό-μαφιόζος νιώθει ασφαλής, καλυμένος. Η επίσημη πολιτική του κράτους όσο και η πολιτική της έκφραση στη κοινωνία, στα Μ.Μ.Ε. και το κοινοβούλιο, του δίνουν το δικαίωμα να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Να μην χρησιμοποιήσει την ΕΛ.ΑΣ. Αυτός ΕΙΝΑΙ το κράτος, γιατί ανήκει στους αιώνιους φίλους του κράτους, σε εκείνους που πρόσφεραν πάντα πρόθυμα τις υπηρεσίες τους στο Κεφάλαιο, όταν χρειάστηκε η στρατιωτικοποίηση της εργασίας της εργατικής τάξης όσο και η ίδια της η εξόντωση. Ο ελληνικός φασισμός, τα χίλια του πρόσωπα, χωρίς προσωπείο. Η τελευταία απειλή των βασανιστών φεύγοντας: “θα γυρίσουμε να σε σκοτώσουμε και θα σε πετάξουμε στη θάλασσα.” Ο Ουαλίντ αυτοτραυματίζεται για να αποδράσει, για να σπάσει τις αλυσίδες του και να βγει στο δρόμο.
Τα κολλαστήρια του ελληνικού κράτους δεν είναι πλέον μόνο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φυλακές και τα αστυνομικά τμήματα, ούτε οι “υπηρεσίες αλλοδαπών”. Είναι και ο στάβλος πίσω από το νεκροταφείο στη Σαλαμίνα όπου τέσσερεις φασίστες βασανίζουν έναν εργάτη με όλο το ρεπερτόριο των βασανισμών από τον Μεσαίωνα μέχρι το Γκουαντανάμο, είναι και τα νερά του Αιγαίου όπου πνίγονται γυναικόπεδα.
Ο εργάτης Ουαλίντ, απέδρασε, έγινε γνωστός στο πανελλήνιο και φοβάται για τη ζωή του. Στο δικαστήριο κατέθεσε πως βγαίνει έξω από το σπίτι για λίγα λεπτά μαζί με τον αδελφό του. Φοβάται πώς οι φασίστες θα τον σκοτώσουν τελικά.
Η δίκη διακόπτεται στις 15:00. Οι μπάτσοι καλούν τον κόσμο να αποχωρήσει αλλά αρνούμασε όλοι να φύγουμε. Πρώτα θα φύγουν οι φασίστες και μετά θα φύγουμε όλοι μαζί. Οι μπάτσοι λένε πως θα εγγυηθούν αυτοί την προστασία του Ουαλίντ. Ο κόσμος τους περιγελά και τους λέει πως το παραμύθι αυτό πάλιωσε. Ποτέ ξανά μόνος του ο Ουαλίντ. Οι μπάτσοι υποχωρούν. Θα μείνουμε για να φύγουμε όλοι μαζί. Οι φασίστες ειρωνεύονται. Ο κόσμος ξεσπάει μέσα σε πανδαιμόνιο. “ Φασίστες τελειώσατε, εδώ δεν είναι Σαλαμίνα”, “Μαζέψου και κοίτα κάτω μαφιόζε”, “αν ξανακουμπήσετε εργάτη θα τρέχεις και στη Σαλαμίνα”, “που είναι τώρα η Χρυσή Αυγή σου μπάσταρδε”, “δεν σας τα μάθανε καλά στη Χρυσή Αυγή” και αντιφασιστικά συνθήματα. Ο Ουαλίντ αποχωρεί μαζί με τον κόσμο που τον έχει περικυκώσει. Στο διάδρομο, ένας φασίστας μάρτυρας υπεράσπισης διαπληκτίζεται με συγκεντρωμένους, κάνει να σηκώσει χέρι. Οι μπάτσοι τρέχουν να τον γλυτώσουν και χτυπούν τον κόσμο με τις ασπίδες. Ακολουθούν μικροσυμπλοκές. Η οργή ξεχειλίζει. Ένας απο τους κατηγορούμενους απείλησε ξανα τον Ουαλίντ. Ο κόσμος εγκαλεί τον αξιωματικό “τις ασπίδες για τον φασίστα τις χρησιμοποιήσες την ώρα που αυτοί απειλούσαν τον κατηγορούμενο”. Ο αρχίμπατσος λέει “να κατεβείτε όλοι οι φίλοι του μαζί”. Παίρνει την απάντηση: “ Δεν είμαστε φίλοι του, είμαστε αλληλέγγυοι, είμαστε σύντροφοι του” και “φίλους να πεις τους χρυσαυγίτες που κάνετε παρέα”. Ο Ουαλίντ είναι σε άσχημη κατάσταση. Τον βγάζουμε σιγά-σιγά, σύντροφοι τον κρατάνε και όλοι μαζί βγαίνουμε από τη κεντρική είσοδο. Εκεί μας περιμένουν με στημένα τρίποδα μερικά εξωτερικά συνεργεία που δίνουν υλικό σε κανάλια. Τους αποτρέπουμε να πάρουν εικόνες του Ουαλίντ. Αρκετά τον κανιβαλίσαμε σαν κοινωνία. Τα ξεστήνουν. Βέβαια θα μπορούσαν να περιμένουν να βγούν οι φασίστες και να πάρουν εικόνες από αυτούς. Αλλά και πάλι αμφιβάλω αν θα έπαιζαν και πουθενά.
Ο ανθός της εργατικής τάξης, ο Ουαλίντ Ταλέμπ, έδωσε το δικό του “παρών” απέναντι στο ελληνικό κράτος και τους φασίστες που τον βασάνισαν. Παρά τα όσα πέρασε βρήκε το ψυχικό σθένος να τους αντιμετωπίσει και να τους κοιτάξει στα μάτια. Ο Ουαλίντ, κέρδιζει την αξιοπρέπεια του όχι μόνο για αυτόν αλλά για όλους μας. Στέκεται απέναντι στους Καρατζαφέρηδες, τους Αδώνιδες, τους Μιχαλολιάκους, στους Κοτζιάδες και τους Καμένους. Ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας του και της ζωής του, ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας και των ζωών όλων μας. Η περίπτωση του Ουαλίντ θα πρέπει να διδάσκεται κάποτε. Η ιστορία του μας θυμίζει πως αν δεν μιλάμε για εργατική τάξη στον 21ο αιώνα, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ξαναζήσουμε στον 12ο αιώνα. Είναι χρέος όλων μας να διατηρήσουμε την ιστορία του ως μέρος της δικιάς μας ιστορίας. Της ιστορίας των κοινωνικών αγώνων και του εργατικού κινήματος.
Ο Ουαλίντ Ταλέμπ δεν θα είναι ποτέ ξανά μόνος.
risinggalaxy
Με αφορμή τις συνεχείς δολοφονίες γυναικών στην Τουρκία, που στην πλειοψηφία τους θεωρούνται είτε εγκλήματα τιμής ή εγκλήματα πάθους, είτε οικογενειακές τραγωδίες ή «ατυχείς στιγμές», η διάχυτη βία κατά των γυναικών αποκαλύπτει τις βαθιές ρίζες της πατριαρχικής αντίληψης της κοινωνίας στην Τουρκία του 21ου αιώνα.
Θύματα της ίδιας τους της οικογένειας οι περισσότερες, σε μια πολύ συντηρητική κοινωνία όπως αυτή της Τουρκίας που ολοένα κατρακυλά και περισσότερο -με τη βοήθεια της κυβέρνησης του AKP (Adalet ve Kalkınma Partisi/Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης)- στο συντηρητισμό και στη θεοκρατία.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον ιστότοπο http://www.anitsayac.com, που καταμετρά τις δολοφονίες γυναικών, συνολικά 1177 γυναίκες έχουν δολοφονηθεί τη χρονική περίοδο 1/1/2008 – 7/3/15. Με 52 από αυτές, μόλις το πρώτο δίμηνο του 2015.
Σύμφωνα με τον ιστότοπο http://www.kadincinayetlerinidurduracagiz.net, 16 γυναίκες δολοφονήθηκαν το Φλεβάρη του 2015, εκ των οποίων 9 δολοφονήθηκαν από τον πρώην/νυν σύζυγο, 2 από τον φίλο/αρραβωνιαστικό, 2 από τον πατέρα, 1 από τον γιο, και 2 από κάποιο άτομο άγνωστο στο θύμα.
Παράλληλα, η ρητορική της τουρκικής κυβέρνησης επικεντρώνεται στα «δικαιώματα» των γυναικών, στο πλαίσιο φυσικά του δόγματος «υπάκουος λαός» που πρεσβεύει το κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν AKP. Το κόμμα της «Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης», δια στόματος υπουργών του αλλά και του ίδιου του Ερντογάν, υποστηρίζει -μεταξύ άλλων- ότι οι γυναίκες:
• πρέπει να γεννούν τουλάχιστον 3 παιδιά
• δεν πρέπει να μιλούν/γελούν δυνατά
• προκαλούν το βιασμό τους φορώντας μίνι φούστες ή στενά ρούχα
• δεν πρέπει να κυκλοφορούν ασυνόδευτες
• δεν χρειάζονται μόρφωση
• βρίσκονται σε ηλικία γάμου από τα 7 τους χρόνια
• δεν πρέπει να βρίσκονται σε τρυφερές περιπτύξεις σε δημόσιους χώρους
Ο ιστότοπος http://bianet.org, δημιούργησε και ανήρτησε στο διαδίκτυο ένα σποτ για τη βία κατά των γυναικών στην Τουρκία, συλλέγοντας στοιχεία από τα μέσα ενημέρωσης της χώρας, από 1/1/2014 έως και 31/12/2014.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=WYtuO19-L0A[/youtube]
Παρ’ όλα αυτά, χιλιάδες γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους –και παρά την άγρια καταστολή-, διαδηλώνουν και ζητούν να σταματήσουν οι δολοφονίες, να σταματήσει η βία που δέχονται. Διεκδικούν την ελευθερία τους, το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα να ορίζουν τον εαυτό τους. Παλεύουν και θα συνεχίσουν να παλεύουν με το μοναδικό όπλο που έχουν στα χέρια τους, την Αλληλεγγύη.
Αναδημοσίευση από provo
Πηγή: το βυτίο
Αναδημοσίευση από το the cricket
από το βυτίο | φωτογραφίες: Γιάννης Νικολόπουλος
Την ερχόμενη Τρίτη, 10 Μαρτίου, στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων Πειραιά θα γίνει η δίκη της υπόθεσης του Αιγύπτιου εργάτη. Η δίκη έχει ήδη αναβληθεί τέσσερις φορές.
Κάθομαι δίπλα στον Ουαλίντ Τάλεμπ (Walid Talb). Είναι ένας πολύ ευγενικός και ντροπαλός άνθρωπος. Χαμογελάει εύκολα και απαντάει με προθυμία σε ερωτήσεις που μια έχουν να κάνουν με τη ζωή στην Αίγυπτο και μια με αυτό που συνέβη τρία χρόνια πριν. Δεν είμαι δημοσιογράφος για να μπορώ να διατηρώ μια συνέχεια στη ροή των ερωτήσεων. Κάθε φορά που περιγράφει μια λεπτομέρεια για αυτό που του έκαναν στη Σαλαμίνα, μου έρχεται αυτόματα η διάθεση να αλλάξω κουβέντα. Να βγω λίγο έξω από το μαγαζί να πάρω μια ανάσα. Απορώ με το κουράγιο αυτού του ανθρώπου. Ο Ουαλίντ Τάλεμπ κάθεται δίπλα μου με το καπέλο και το χαμόγελό του και η ύπαρξή του είναι μια σειρά υπενθυμίσεων.
Την ερχόμενη Τρίτη, 10 Μαρτίου, στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων Πειραιά θα γίνει η δίκη της υπόθεσης του Αιγύπτιου εργάτη. Η δίκη έχει ήδη αναβληθεί τέσσερις φορές.
Αντιγράφω από την Αυγή (Οκτώβριος του 14): «Σε κλάματα ξέσπασε το θύμα του άγριου βασανισμού Ουαλίντ Ταλέμπ έξω από την αίθουσα του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Πειραιά, στην είδηση μίας ακόμα αναβολής, της πέμπτης κατά σειρά, για την υπόθεσή του. Και παρά το γεγονός ότι η κακοποίηση του Ουαλίντ από τους εργοδότες του το καλοκαίρι του 2012 στη Σαλαμίνα είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη και είχε προκαλέσει το διεθνές ενδιαφέρον, ο άτυχος Αιγύπτιος κατά τη διαδικασία ήταν απελπιστικά μόνος, καθώς το κύμα αλληλεγγύης που είχε τότε ξεσηκωθεί χθες μετριόταν σε μια χούφτα ανθρώπους».
Η ιστορία είναι μάλλον γνωστή. Ή για να είμαι πιο ακριβής, θα πρέπει να πω ότι γνωστή είναι η φωτογραφία που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2012 και η οποία έδειχνε έναν κακοποιημένο άνθρωπο χτυπημένο και τυλιγμένο με μια αλυσίδα να κάθεται μπροστά σε ένα δέντρο. Ο Ουαλίντ Τάλεμπ δούλευε σε ένα φούρνο στη Σαλαμίνα, για λίγο πάνω από ένα χρόνο. Πριν τον Ουαλίντ εργάζονταν στο φούρνο συνολικά τέσσερα άτομα, τρεις έψηναν και ένας μπροστά στην εξυπηρέτηση. Ο Ουαλίντ λέει ότι όταν έπιασε δουλειά αυτός, το αφεντικό του, έδιωξε τους άλλους τρεις «μάστορες» (όπως χαρακτηριστικά τους λέει). Από τρεις μισθούς λοιπόν, έδινε πια μόνο έναν κι αυτόν σημαντικό μειωμένο σε σχέση με τους προηγούμενους. Ο Ουαλίντ έμενε σε ένα σπίτι μαζί με άλλους μετανάστες. Αυτοί, επειδή δεν είχαν χαρτιά και φοβόνταν μήπως τους πιάσει η αστυνομία, έδιναν τα λεφτά που μάζευαν να τα κρατάει ο Ουαλίντ μέχρι να τα στείλουν στην οικογένειά τους στην Αίγυπτο ή όπου αλλού. Ο Ουαλίντ τα κράταγε σε μια τσάντα που έπαιρνε μαζί του κάθε πρωί στο φούρνο. Κάποια μέρα, το ποσό που είχε μαζευτεί στην τσάντα – χωρισμένο σε φακέλους με το όνομα του κάθε μετανάστη – είχε φτάσει στα 12.000. Επειδή ακριβώς το ποσό ήταν μεγάλο, ο Ουαλίντ για να αισθάνεται πιο ασφαλής, είπε στο αφεντικό του για την τσάντα. Του είπε ότι έχει μέσα τόσα χρήματα και ότι την έχει μαζί στο δωμάτιο του μαγαζιού που δούλευε. Σημειώνω ότι τις ίδιες μέρες ο Ουαλίντ είχε ζητήσει από τον ιδιοκτήτη του φούρνου να πληρωθεί, γιατί του οφείλονταν δεδουλευμένα δύο μηνών.
Ο Ουαλίντ μου λέει ότι το μεσημέρι, λίγο πριν κλείσει το μαγαζί, το αφεντικό του μπήκε στο πίσω μέρος του καταστήματος εκεί που είναι ο φούρνος και τα μηχανήματα, εκεί που δηλαδή δούλευε ο Ουαλίντ. Τον ρώτησε κάτι για τα λεφτά που ζητάει ο Ουαλίντ. Μετά τον χτύπησε. Ύστερα ήρθαν κι άλλοι στο δωμάτιο (ο γιος του αφεντικού κι άλλοι δύο), οι οποίοι συμμετείχαν στο ξύλο. Ο Ουαλίντ μου περιγράφει ότι το αφεντικό του πήρε την τσάντα με τα λεφτά και αφού τον χτύπησαν, τον έδεσαν με αλυσίδες χειροπόδαρα, έφεραν ένα φορτηγάκι και το πάρκαραν στην είσοδο του μαγαζιού. Αφού σιγουρεύτηκαν ότι δεν περνούσε κανείς, τον έβαλαν στο φορτηγάκι. Τον πήγαν σ’ ένα στάβλο και τον έδεσαν. Τον βασάνισαν. Ο ίδιος έκλαιγε και τους παρακαλούσε να ξεσφίξουν την αλυσίδα, γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Φεύγοντας κάποια στιγμή, ο γιος του ιδιοκτήτη, του είπε ότι θα πάει να φέρει όπλο, θα τον σκοτώσουν και θα τον πετάξουν στη θάλασσα. Όταν έφυγαν από το στάβλο, ο Ουαλίντ κατάφερε να δραπετεύσει, σπάζοντας την αλυσίδα που τον κράταγε δεμένο στο ξύλο, με μια πέτρα. Χωρίς να βλέπει καλά και με τις αλυσίδες ακόμη πάνω του, έτρεξε μέσα από χωράφια, μέχρι που κατέρρευσε μπροστά σ’ αυτό το δέντρο που είδαμε όλοι στη φωτογραφία.
Τον βρήκε ένας άνθρωπος, πήγαν στην αστυνομία. Τα κατήγγειλε όλα. Η αστυνομία τον άκουσε και τον κράτησε εκεί. Έμεινε ματωμένος, πρησμένος, με σκισμένο κεφάλι, χτυπημένο πόδι και το αριστερό του μάτι σε κακό χάλι για τρεις μέρες στο κρατητήριο. Δεν είχε χαρτιά βλέπεις. Αμέσως μετά μεταφέρθηκε στο αλλοδαπών. Μετά από 5 μέρες τον πήγαν επιτέλους στο νοσοκομείο.
Όχι δεν πρόκειται για ταινία με θέμα το Mississippi του 1930. Μιλάμε για τη Σαλαμίνα και την Ελλάδα του 2012. Στο αφεντικό του Ουαλίντ απαγγέλθηκαν κατηγορίες για αρπαγή, ληστεία, απρόκλητη σωματική βλάβη, προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας και απασχόληση αλλοδαπού χωρίς άδεια παραμονής. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, έχουν υπάρξει ήδη τέσσερις αναβολές στην υπόθεση, η τελευταία επειδή δεν υπήρχε διερμηνέας.
Όσο ακραία κι αν είναι η υπόθεση (είναι όμως στ’ αλήθεια; Ας θυμηθούμε και τη Μανωλάδα) δεν θα πρέπει να ειδωθεί ως μια μεμονωμένη περίπτωση. Ο βασανισμός του Αιγύπτιου εργάτη Ουαλίντ Τάλεμπ έχει πολλές προεκτάσεις και συγκεκριμένο υπόβαθρο. Ο Ουαλίντ περιγράφει ότι κάποια Σάββατα ή Κυριακές, πριν από μοιράσματα της Χρυσής Αυγής, το αφεντικό του έλεγε να ετοιμάσει τυρόπιτες τις οποίες μοίραζε στον πλαϊνό δρόμο του φούρνου στα μέλη της οργάνωσης. Τότε δεν ήξερα τι είναι αυτές οι μπλούζες, λέει.
Ο Ουαλίντ λοιπόν είναι το ξένο παράνομο φτηνό εργατικό δυναμικό. Είναι ταυτόχρονα και ο απλήρωτος εργάτης που όταν ζητάει τα δεδουλευμένα του, συναντάει τη γροθιά και το ξύλο. Είναι ο ανώνυμος μετανάστης που πληρώνει στην πράξη και πολύ ακριβά τον ελληνικό φασισμό που επανέκαμψε δριμύτερος τα τελευταία χρόνια. Είναι ο ξένος εργάτης που δουλεύει για τρεις και πληρώνεται λιγότερο απ’ τον έναν. Είναι ο ξένος που πρησμένος και ματωμένος φτάνει στην αστυνομία κι αυτή τον στέλνει όχι στο γιατρό, αλλά στο κελί. Είναι ο μόνος του, που δέχεται απειλές και τραμπουκισμούς και η τριγύρω κοινωνία σωπαίνει, ενώ το κίνημα (κι εγώ μαζί) γράφει ποστ.
Από το Νοέμβριο του 2012 ο Ουαλίντ Τάλεμπ δεν έχει καταφέρει να δουλέψει. Προσπάθησε να δουλέψει σε οικοδομικές εργασίες, αλλά δεν μπορούσε. Έβαφε, αλλά μόλις σήκωνε τα μάτια να κοιτάξει ψηλά, ζαλιζόταν. Εντωμεταξύ καταγγέλλει ότι οι απειλές και οι τραμπουκισμοί συνεχίζονται. Μου λέει, ότι προχθές Δευτέρα, το πρώην αφεντικό του τον πέτυχε σ’ ένα βενζινάδικο. Του φώναζε ότι θα τον σκοτώσει. «Δεν φοβάμαι (γενικά) γιατί έχω κόσμο μαζί μου, αλλά όταν μου φώναζε αυτός χωρίς οι άλλοι να κάνουν τίποτα, φοβάμαι». Ο κόσμος που ήταν εκεί δεν μίλησε. Όταν έφυγε μόνο ο φούρναρης, του είπαν δυο λόγια. Εμείς είμαστε εδώ μη φοβάσαι. Ο Ουαλίντ μου λέει ότι μετά απ’ όλα αυτά, βλέπει (και του λένε) ότι η δουλειά στο φούρνο έχει πέσει. Ίσως είναι κάτι κι αυτό. Αν η ντόπια κοινωνία δεν μιλάει και δεν παρεμβαίνει, τότε ίσως μια ελάχιστη απάντηση είναι σε αυτό το πεδίο, στο οποίο ο κόσμος μας μπορεί να συνεννοηθεί. Στο οικονομικό.
Σήμερα ο 32χρονος Ουαλίντ μου λέει ότι θα ήθελε να μείνει στην Ελλάδα. Να φέρει τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους και να ζήσουν εδώ. Εξακολουθεί να ζαλίζεται μόλις σηκώσει λίγο το βλέμμα. Έχει πρόβλημα με το ένα πόδι και με το αναπνευστικό του. Βλέπει μια φορά τη βδομάδα γιατρό και ψυχολόγο. Ο φόβος είναι ένας πολύ ζόρικος κι επίμονος εχθρός. Ψυχολογικά είναι σε πολύ εύθραυστη κατάσταση, όπως άλλωστε είναι λογικό. Τον βοηθάνε κάποιοι άνθρωποι μεμονωμένοι, για το κίνημα καλύτερα να μη μιλήσουμε. Λέμε να τον κεράσουμε ένα φαΐ, αλλά, είπαμε, ντρέπεται, κάθε φορά που του απευθύνω το λόγο διακόπτει και τις ελάχιστες πιρουνιές του. Δεν θέλει, λέει, λεφτά απ’ το πρώην αφεντικό του. Μόνο όσα πήρε απ’ την τσάντα (τα μισά περίπου επέστρεψε, τα άλλα όχι) για να τα δώσει πίσω στους υπόλοιπους.
Προσπαθώ να τον καταλάβω, είναι αδύνατον. Έχει περάσει από μια κόλαση που δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό μου. Κάνουμε τη γνωστή εξωτική συζήτηση για τα φαγητά. Φαλάφελ (που φτιάχνει για τον αδερφό του τα πρωινά) και ful. Λέει τι ωραίο ψωμί έφτιαχνε. Τυρόπιτες και μπουγάτσες. Λέει για την Αλεξάνδρεια, απ’ όπου ήρθε. Είναι πολύ ωραία. Μιλάει καλά ελληνικά, αλλά τα επίθετα που χρησιμοποιεί είναι περιορισμένα.«Πολύ ωραίο το ful, πολύ ωραίο η Αλεξάνδρεια». Αλλά ο τρόπος που μιλάει υπερνικά τη χρήση του ίδιου επιθέτου. Η φάτσα του, ολόκληρη ένα χαμόγελο, ο τρόπος που κουνάει τα χέρια. Χαίρεται όλος απ’ την κορυφή ως τα νύχια και ίσως για λίγο να ξεχνιέται. Δεν ξέρω, δηλαδή ελπίζω.
Ο Ουαλίντ Τάλεμπ είναι 32 χρονών. Βρίσκεται στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια. Δούλεψε, τον λήστεψαν (με χίλιους δύο τρόπους) και τον βασάνισαν. Παραμένει, εν πολλοίς, σχεδόν μόνος. Ο Ουαλίντ Τάλεμπ δεν είναι ο Ουαλίντ Τάλεμπ. Είναι και ο νεκρός Μοχάμεντ Καμαρά που πέθανε στο ΑΤ Κηφισίας και δεν βρίσκονται τα χρήματα για την ταφή του. Είναι και ο ανώνυμος εργάτης που τρέχει και πίσω απ’ αυτόν τρέχουν οι σφαίρες της Μανωλάδας. Είναι και ο ανώνυμος μετανάστης που ξεφτιλίζει ο αστυνομικός έλεγχος στην Γ’ Σεπτεμβρίου. Είναι όλοι οι έγκλειστοι στην Αμυγδαλέζα.
Η ιστορία του είναι η ιστορία των χρόνων μας, η ιστορία της Ελλάδας. Είναι όλη μας η αδράνεια, η αδιαφορία, η απάθεια, ο κυνισμός και η κατρακύλα προς τον φασισμό.
***
+ ένα σχόλιο για τον Ουαλίντ και για μας.
Από τη Μαριάννα ΡουμελιώτηΟυαλίντ είναι από την Αίγυπτο. Έχουμε την ίδια ηλικία πάνω κάτω. Εργαζόταν στη Σαλαμίνα κάνα χρόνο. Όταν πήγε να ζητήσει τα λεφτά που του χρωστούσαν, τον χτύπησαν και τον έβρισαν και τον εξευτέλισαν. Για ώρες. Τον έδεσαν και τον βασάνιζαν. Για ώρες. Ο ιδιοκτήτης του φούρνου, ο γιος του, ένας άλλος μετανάστης από την Αλβανία και ένας φίλος της οικογένειας.
(Στα Αμπελάκια είχαμε αφήσει τον Ουαλίντ μόνο)
Από τότε προσπαθεί να φέρει τη ζωή του στα ίσια της. Προσπαθεί να επανέλθει σωματικά μπας και βρει κανά μεροκάματο. «Όταν κοιτάζω πάνω, κάτι το μάτι μου και μετά όλα μαύρα» θυμάμαι να λέει. Από κείνη την καταραμένη μέρα προσπαθεί να τελειώσει με τις δίκες. Προσπαθεί να αποδοθεί η δικαιοσύνη. Η δική του έχει πάρει τέσσερις αναβολές. Τέσσερις.
(Συνεχίσαμε να τον αφήνουμε μόνο)
Ο φούρναρης κυκλοφορεί στους δρόμους της Σαλαμίνας και απειλεί τον Ουαλίντ όπου τον βλέπει. Του κάνει νοήματα, του φωνάζει πως θα τον σκοτώσει. Ο νταής, ο φασίστας που ακόμα και στο δικαστήριο έχει το θράσος να πουλάει μαγκιά.
(Έπρεπε να ήμασταν όλοι εκεί, όλες εκείνες τις φορές)
Την πρώτη φορά που γνώρισα τον Ουαλίντ ήθελα να του ζητήσω συγνώμη. Ήθελα να πέσω στα πόδια του και να του ζητήσω συγνώμη. Συγνώμη που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, συγνώμη που σε αφήσαμε μόνο σου ως τώρα. Ο Ουαλίντ δε σε κοιτάει εύκολα στα μάτια, συνήθως κοιτάει κάτω. Εμείς πρέπει να κοιτάμε κάτω, σκέφτομαι κάθε φορά που το παρατηρώ.
***
Και αυτό κάπου εδώ σταματάει. Ο Ουαλίντ δεν πρέπει και δε θα είναι μόνος πια. Ο Ουαλίντ έχει εμάς, πρέπει να έχει εμάς. Την Τρίτη 10 Μαρτίου στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά ο Ουαλίντ πρέπει να έχει όλους εμάς.
+ η σελίδα στο facebook Αλληλεγγύη στον Ουαλίντ Τάλεμπ
Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση του Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχείων & Συναφών Επαγγελμάτων Νομού Αττικής:Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Βίλα Ζωγράφου
Φωτογραφίες:
και σε pdf: Κείμενο_ΑΒ γράφει η Γεωργία Δούκουρη
Αναδημοσίευση από το Praxis Review
Ο βίαιος μετασχηματισμός του καπιταλισμού που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, αποτελεί μια στρατηγική πρόφαση για περαιτέρω αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, που αποτυπώνεται –μεταξύ άλλων-, στην υπεροχή των ευέλικτων μορφών εργασίας και της μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, έναντι της τυπικής εργασίας. Ταυτόχρονα, όμως, η εργαλειακότητα αυτής της συνθήκης είναι να ανατροφοδοτήσει, μέσω της αναπαραγωγής φόβου (π.χ. της ανεργίας) και της ανασφάλειας (π.χ. από την απορρύθμιση της συλλογικής διεκδίκησης), την επιβολή ενός και μόνου πολιτικο-ιδεολογικού μηχανισμού ως μονόδρομου.
Η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, δεν αποτελεί απότοκο της κρίσης, αλλά μια επωδό της ηγεμονίας του νεοφιλελεύθερου οικονομικού δόγματος. Οι αλλαγές στην παραγωγική διαδικασία και η μετάβαση από τα φορντικά στα μέταφορντικά ή νεοφορντικά μοντέλα της ευέλικτης εργασίας, σηματοδότησαν και τη μετάβαση από τη μόνιμη και κατοχυρωμένη εργασία, στην ευέλικτη μορφή εργασίας, με αύξηση της υποαπασχόλησης και της ανεργίας, και ανακατανομή του καταμερισμού της εργασίας. Οι εργατικές πολιτικές ακολούθησαν τον δρόμο της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας που ουσιαστικά επέβαλλαν τη μείωση του εργατικού κόστους, με την ταυτόχρονη, ωστόσο, αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, δηλαδή βάθυναν την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Το θεσμικό πλαίσιο της λειτουργίας της αγοράς εργασίας(1), διαμόρφωσε πολιτικές ευελιξίας στο χρόνο και στη μορφή της εργασίας (ευέλικτες μορφές απασχόλησης, μερική και εκ περιτροπής απασχόληση, επινοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, κ.ο.κ.) αλλά και στους μισθούς και στις διαπραγματεύσεις (μείωση κατώτατου μισθού, υπεροχή εξατομικευμένων συμβάσεων έναντι των συλλογικών).
Στην Ελλάδα, με αφορμή την κρίση, συντελέστηκαν μεγάλες αλλαγές στο εργατικό δίκαιο, αλλαγές που κινήθηκαν πιστά στο παραπάνω πνεύμα, με «επισφαλοποίηση» της εργασίας, και απορρύθμιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Ενδεικτικό είναι ότι σύμφωνα με στοιχεία του ΣΕΠΕ, οι προσλήψεις με καθεστώς μερικής απασχόλησης παρουσιάζουν αύξηση από το 2008 έως το 2012 της τάξης του 161,21%, οι προσλήψεις εκ περιτροπής εργασίας αυξήθηκαν κατά 151,6%, ενώ οι μετατροπές συμβάσεων εργασίας από πλήρους απασχόλησης σε μερικής και εκ περιτροπής αυξήθηκαν κατά 214,96%. Το διάστημα από το Σεπτέμβριο του 2013 μέχρι τον Μάρτιο του 2014, είναι το πρώτο διάστημα που οι προσλήψεις μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης υπερτερούν των προσλήψεων πλήρους απασχόλησης. Το ποσοστό αυτό έκτοτε παγιώνεται και συνεχώς αυξάνεται. Με λίγα λόγια, οι εργαζόμενοι αντικαθίστανται από απασχολούμενους, δηλαδή από φτηνό εργατικό δυναμικό που μπορεί και να μην υπάγεται θεσμικά στο εργατικό δίκαιο, ενώ και τα χαρακτηριστικά της τυπικής εργασίας είναι μειωμένοι μισθοί και δικαιώματα. Πρέπει να τονιστεί, ότι αυτή η συνθήκη είναι εξαναγκαστική για την εργατική τάξη, καθώς το 62,6% των «μερικώς απασχολουμένων» δηλώνει ότι εξαναγκάστηκε σε μερική απασχόληση καθώς δεν μπορεί να βρει εργασία πλήρους απασχόλησης(2).
Ταυτόχρονα, σημειώνεται στροφή του εργατικού δικαίου όχι μόνο προς την προστασία της ελαστικοποίησης της εργασίας, αλλά και στην εξατομίκευση των εργαζομένων(3). Ουσιαστικά επιβλήθηκε κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων με την υπερίσχυση όχι της επιχειρησιακής έναντι της κλαδικής σύμβασης, αλλά της ατομικής έναντι της συλλογικής(4). Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, το 2008, υπήρχαν 161 κλαδικές ή ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις εργασίας, που κάλυπταν σχεδόν το σύνολο των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Πλέον μόλις 18 ΣΣΕ βρίσκονται εν ενεργεία, με το 85% των μισθωτών να καλύπτεται είτε από επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας, είτε από ατομικές συμβάσεις. Ταυτόχρονα, υπολογίζεται ότι την τελευταία πενταετία, έχουν υπογραφεί 1.540 επιχειρησιακές συμβάσεις που προβλέπουν μείωση των αποδοχών από 10% έως 50%(5). Η εργατική διαχείριση από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφοροποιείται, όπως δηλώνεται στη λίστα των μεταρρυθμίσεων που απέστειλε στους –πλέον- αποκαλούμενους «θεσμούς», καθώς η Ελλάδα μεταξύ άλλων δεσμεύεται να «επεκτείνει και αναπτύξει τα υπάρχοντα σχέδια που παρέχουν προσωρινή απασχόληση στους ανέργους, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους και όταν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια. Παράλληλα να αναβαθμίσει τα προγράμματα επιμόρφωσης των μακροχρόνια ανέργων.», αλλά και να «προχωρήσει σε μια σταδιακή νέα προσέγγιση στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας με ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης. …»
Ωστόσο, το σημαντικό είναι να εξετάσει κανείς τα παραπάνω ιδωμένα από τη σκοπιά της εργαλειακής τους χρήσης. Οι νεοφιλελεύθερες εργατικές πολιτικές ελαστικών μορφών απασχόλησης, έχουν ως προκάλυμμα την καταπολέμηση της ανεργίας. Εντούτοις, συνιστούν δούρειο ίππο που, μέσω της αποδυνάμωσης της εργατικής ενότητας και της συλλογικής διεκδίκησης, θέτουν τις προϋποθέσεις για την αναπαραγωγή της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας. Η υποχώρηση της τυπικής εργασίας σε βάρος νέων μορφών επισφαλούς και μερικής απασχόλησης, λειτουργεί διασπαστικά ως προς την ταξική ενότητα, και αποσταθεροποιεί τη συνοχή της εργατικής τάξης (πχ με αποκλεισμό των επισφαλών εργαζομένων από τα γραφειοκρατικά συνδικάτα), και μάλιστα ενάντια ενός καλά οργανωμένου και ενωμένου κεφαλαίου. Σε αυτή τη κατεύθυνση λειτουργεί και ο ενδοταξικός ανταγωνισμός, καθώς οι παλαιότεροι «ακριβοί» εργαζόμενοι αντικαθίστανται από ευέλικτους» και φτηνούς απασχολούμενους. Όχι μόνο έχουμε παραγωγή εργαζομένων πολλαπλών ταχυτήτων, αλλά αυτοί εντοπίζονται και σε επίπεδο επιχείρησης, στο χώρο δουλειάς. Η αποδυνάμωση της ταξικής ενότητας, ο ανταγωνισμός αλλά και η κυριαρχία του φόβου που παράγει η εξατομίκευση μέσω της απορρύθμισης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, διαβρώνει τη συλλογικοποίηση(6). Τα παραπάνω δε επιδρούν και στην τυπική απασχόληση, συμπιέζοντας το περιεχόμενο των εργασιακών σχέσεων.
Το πλέον σημαντικό είναι ότι, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές εμπεδώθηκαν ως μια γενική μορφή σκέψης. Ακόμα και ο συνδικαλισμός «αποδέχτηκε» τον νεοφιλελεύθερο εργαλειακό λόγο και τρόπο διαχείρισης της εργατικής τάξης, τον οικειοποιήθηκε και τον αναπαραγάγει αποδεχόμενος τους όρους τους (π.χ. ορισμός για ανεργία, στατιστικές, προγράμματα κ.ο.κ.). Είναι καθήκον της εργατικής τάξης να επανανοηματοδοτήσει τις έννοιες με τους δικούς της όρους. Να επανασυνδέσει τους καθημερινούς εργατικούς αγώνες με όρους πολιτικής, με στόχο την ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων και των κοινωνικών σχέσεων προς όφελος του εργατικού κινήματος και σε βάρος του κεφαλαίου. Να επαναπροσδιορίσει τους όρους με βάση τις ανάγκες της εργατικής τάξης και της ταξικής πάλης, αμφισβητώντας τον εργαλειακό λόγο του κεφαλαίου, και αυτό αποτελεί πολιτική πράξη.
(1) Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εδώ και δεκαετίες διαρθρώνει πολιτικές ενάντια στις σταθερές σχέσεις εργασίας, και φυσικά τις αντίστοιχες κατευθύνσεις στο εργατικό δίκαιο. Η Πράσινη Βίβλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (2007) εισαγάγει την έννοια «flexicurity» που συνίσταται στην ευελιξία σε ό,τι αφορά τους όρους πρόσληψης των εργαζομένων, ενάντια στις σταθερές μορφές εργασίας. Η εικόνα δε για την τωρινή Ευρωπαϊκή Στρατηγική Απασχόλησης (ΕΣΑ) αποτυπώνεται στο σχέδιο «Ευρώπη 2020», το οποίο εμμένει στην έννοια του flexicurity.
(2) ΕΛΣΤΑΤ, 2014 Έρευνα Εργατικού Δυναμικού, Α΄ τρίμηνο κάθε έτους
(3) Στην Ελλάδα από το 2011 και εντεύθεν σημειώνεται μια από τις μεγαλύτερες αλλαγές στο εργατικό δίκαιο και τη χαλάρωσή του όσον αφορά την ελαστικοποίηση της εργασίας και τη στροφή από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στις εξατομικευμένες. Επιπλέον η κλαδική ΣΣΕ πλέον δεν μπορεί με πρωτοβουλία του υπουργού να κηρυχθεί γενικώς υποχρεωτική σε έναν κλάδο, παρά μόνο στις εργοδοτικές ενώσεις που έχουν δεχτεί να την υπογράψουν. Θα πρέπει εδώ να προστεθεί και το ζήτημα της μείωσης της ισχύος της μετενέργειας που επιτείνει την ατομική διαπραγμάτευση έναντι της συλλογικής, όπως επίσης και το γεγονός ότι πλέον δεν μπορούν τα συνδικάτα να καταφύγουν μονομερώς στη διαιτησία.
(4) Για την κατάρρευση της συλλογικής διαπραγμάτευσης βλ.Η Ελληνική Οικονομία και η Απασχόληση Ετήσια Έκθεση 2014, ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, Αύγουστος 2014, σ. 298-304.
(5) Οι οποίες σημειώνουμε ότι μπορούν να υπογράφονται πλέον από ενώσεις προσώπων που κατά βάση γίνεται με πρωτοβουλία του εργοδότη για να επιβάλλει συμφωνία με μειώσεις μισθών κ.ο.κ.
(6) Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι πολλά πρωτοβάθμια σωματεία, μακριά από γραφειοκρατικές λογικές, στρέφονται στους επισφαλείς εργαζομένους, υποαπασχολούμενους και τους ανέργους, δηλαδή στο κομμάτι της εργατικής τάξης που σε πολλές περιπτώσεις, τόσο το εργατικό δίκαιο όσο και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποκλείουν.
Το εγχείρημα της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ έχει βρεθεί αντιμέτωπο όχι μόνο με τους “φύσει” και “θέσει” εχθρούς της αυτοδιαχείρισης, τα αφεντικά και το κράτος, αλλά και με δυνάμεις της αριστεράς, κομμουνιστικές και αντικαπιταλιστικές, ακόμη και του αναρχικού κινήματος. Παρά τις διαφορές τους, οι δυνάμεις αυτές φαίνεται να συμφωνούν ως προς το ότι εντός του καπιταλισμού η αυτοδιαχείριση δεν μπορεί παρά να είναι ένα είδος “αυτοεκμετάλλευσης” των εργαζομένων, μια μορφή “συλλογικού κεφαλαιοκράτη”. Και επομένως, όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης, αλλά, ακόμη χειρότερα, “απαλλάσσει” τον καπιταλισμό από την …υποχρέωσή του να βρίσκει δουλειά και να τρέφει όλους τους εργαζόμενους. Κατά μία άλλη παραλλαγή αυτών των απόψεων, αν και αναγνωρίζονται οι “καλές προθέσεις” τέτοιων εγχειρημάτων, είναι ωστόσο καταδικασμένα απλώς να διαχειρίζονται τη μιζέρια και να αναπαράγουν εντέλει τον καπιταλισμό όσο δε συμβαίνει μια “κεντρική” αλλαγή μέσω της κατάκτησης της κρατικής εξουσίας.
Στη συζήτηση αυτή, που πολλές φορές έχει πάρει διαστάσεις ανοιχτής πολεμικής και εχθρότητας απέναντι σε κάθε αυτοδιαχειριστική προσπάθεια, έχουν επιστρατευτεί τα βαρύτιμα θεωρητικά τσιτάτα από τις σκονισμένες βιβλιοθήκες, συνήθως, του μαρξισμού-λενινισμού, τα οποία αποδεικνύουν, “επιστημονικά” πάντα, τη μη επαναστατικότητα ή/και την ανοιχτή αντεπαναστατικότητα αυτών των προσπαθειών. Δύο είναι τα κύρια σημεία αυτής της επίθεσης: α) η αυτοδιαχείριση εκτρέπει τους εργαζόμενους από το κύριο έργο που θα πρέπει να έχει το “οργανωμένο εργατικό κίνημα” που είναι η διεκδίκηση αιτημάτων από το κράτος και τις κυβερνήσεις, και β) αρνείται, ή έστω υπονομεύει, την αναγκαιότητα του ρόλου του “κόμματος της εργατικής τάξης” που αυτό και μόνο, με τον αγώνα του για την οργάνωση της τάξης και την κατάκτηση της εξουσίας, μπορεί να “απελευθερώσει” την κοινωνία.
Είναι φανερό, και μόνο από αυτή τη συνοπτική περιγραφή, ότι δεν πρόκειται απλά για κάποιες πολιτικο-θεωρητικές διαφορές αλλά για ένα ολόκληρο πολιτισμικό και κοσμοθεωρητικό ρήγμα που χωρίζει αυτές τις απόψεις από την πνοή και το πνεύμα των αυτοδιαχειριστικών εγχειρημάτων. Στην πραγματικότητα, και γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον, αυτή η αντιπαράθεση συμπυκνώνει με εξαιρετικά διαυγή τρόπο τη διαφορά ανάμεσα στον ηττημένο και ασθμαίνοντα μπροστά στις νέες πραγματικότητες κόσμο της ιδεολογίας και των κάθε είδους “-ισμών” (κλειστών αυτοαναφορικών συστημάτων), από τη μια, και του ζωντανού και ανοιχτού κόσμου της πράξης που παλεύει εδώ και τώρα για απεξάρτηση από τις κυρίαρχες σχέσεις και αυτοκαθορισμό, από την άλλη. Με άλλα λόγια, ανάμεσα σε μια εκ των άνωθεν παλιού τύπου κομματοκεντρική και κρατικά εστιασμένη πολιτική, και σε μια νέου τύπου πολιτική που αναδύεται από τα κάτω, από αγωνίες, διεργασίες και μάχες που αφορούν το “πώς να ζήσουμε” και όχι απλώς το “υπό ποιους θα ζήσουμε”.
Φυσικά, η θεωρητική συζήτηση έχει την ιστορία της και η εξέτασή της έχει τη σημασία της, όμως σήμερα τα παλιά ερωτήματα τίθενται με νέους όρους και οι παλιές απαντήσεις, ανεπαρκείς όπως αποδείχθηκε και στον καιρό τους, δεν μπορούν να διεκδικούν την επάρκεια σήμερα… Είτε από τη σκοπιά των λεγόμενων “αντικειμενικών συνθηκών”, είτε από τη σκοπιά των λεγόμενων “υποκειμενικών συνθηκών” (διαχωρισμός που, στο όνομα μάλιστα του υλισμού, έχει καταντήσει μεταφυσικός), όλες οι έννοιες των παραδοσιακών ιδεολογιών έχουν ρευστοποιηθεί, προσβεβλημένες από τη διπλή απώλεια και του “υποκειμένου” (εργατική τάξη, όπως την ξέραμε) και του “αντικειμένου” (καπιταλισμός, όπως τον ξέραμε). Βεβαίως και τα δύο εξακολουθούν να υπάρχουν, μόνο που δεν αντιστοιχούν πλέον ακριβώς οι λέξεις με τα πράγματα. Και δεν είναι μόνο οι κυρίαρχοι που ξανασχεδιάζουν το χάρτη των εννοιών και των συμβολισμών της δικής τους κυριαρχίας, αλλά και το ανταγωνιστικό αντικαπιταλιστικό κίνημα επαναπροσδιορίζει τις έννοιες και τα μέσα της
χειραφέτησης με τη δική του πολύπλευρη πρακτική.
Η αυτοδιαχείριση, λοιπόν, ως ζωντανή τάση του σημερινού (“κάτω”) κόσμου, δεν έχει ανάγκη να αντλήσει τα επαναστατικά διαπιστευτήριά της από τις ματαιωμένες σελίδες των απάντων οποιουδήποτε μεγάλου διδασκάλου, ούτε από την ηρωικότητα των ανεκπλήρωτων προσπαθειών του παρελθόντος. Της αρκεί, θα έπρεπε να της αρκεί, το ότι καταφέρνει να εμπλέκει σήμερα, εδώ και τώρα, ένα πλήθος υποκειμένων σε ένα εν δυνάμει σχέδιο αναδιοργάνωσης της ζωής με όρους αυτονομίας, ισότητας και ελευθερίας. Ποια σελίδα τίνος στοχαστή, ποια αφήγηση ποιας εποχής, μπορεί να διεκδικεί ανώτερη ισχύ από την παλλόμενη συγχρονική πράξη της προσπάθειας για απαγκίστρωση από τον ετεροκαθορισμό και την ετερονομία, την κυριαρχία, την ανισότητα και την εκμετάλλευση, αυτών που υποτίθεται ότι αποτελούν για όλους τους επαναστάτες τον “περιούσιο λαό” της κοινωνικής απελευθέρωσης; Η “πράξις” αυτή δεν είναι αστόχαστη, εμπεριέχει και θεωρητικές καταβολές και ιστορικές εμπειρίες, αλλά δε δημιουργεί κάποιου είδους “ιδεολογική ταυτότητα”. Κι ίσως αυτό είναι που ξενίζει περισσότερο τους θεωρητικούς “καθοδηγητές”, μαθημένοι καθώς είναι σε μια σκέψη πρωτίστως “ταυτοτική” που δομείται γύρω από το ερώτημα “πού κατατάσσεσαι” και όχι γύρω από το “τι είναι αυτό που κάνεις”.
Αλλά αυτό που κάνουμε είναι “περισσότερο ένα μοντέλο μετάβασης, παρά ένα μοντέλο κοινωνίας, όπου χτίζουμε προοδευτικά τις πρακτικές και παίρνουμε αποφάσεις που μας απομακρύνουν από το σημείο εκκίνησής μας εντός του συστήματος, προς τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε” (Ενρίκ Ντουράν – συνέντευξη για τη συνεταιριστική πρωτοβουλία CIC της Καταλονίας, διαθέσιμη στο *www.x-pressed.org <http://www.x-pressed.org/>*). Οι παραδοσιακές ιδεολογίες εστίαζαν κυρίως στην περιγραφή των αρχών και των δομών της νέας κοινωνίας (εν είδει άρθρων πίστης στην ιδανική κοινωνία που κάποτε θα φτάσουμε), η μετάβαση ήταν αφημένη στον “αυτόματο πιλότο” μιας κρατικά ελεγχόμενης και καθοδηγούμενης επαναστατικής διαδικασίας. Ο “νέος άνθρωπος” (η καθαρίστρια του “Κράτος και Επανάσταση” του Λένιν, που θα μπορούσε να αναλάβει τη διακυβέρνηση) θα προέβαλε μετά από δοκιμασίες και πολύχρονη κοπιαστική εκπαίδευση από το κόμμα και το κράτος. Μέχρι τότε, ολόκληρη η ιεραρχία του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας και της διεύθυνσης θα ήταν αναγκαία και αδιαμφισβήτητη. Τα εργοστασιακά συμβούλια και η αυτοδιαχείριση ήταν “αποδιοργάνωση”, ο κρατικός σχεδιασμός και η μονοπρόσωπη διεύθυνση ήταν “οργάνωση”. Ε, λοιπόν, αυτός ο “νέος άνθρωπος” δεν προέβαλε ποτέ τελικά, όπως όλοι ξέρουμε πια σήμερα, γιατί ακριβώς ενώ προσπάθησε να πάρει τα εργοστάσια και τη ζωή στα χέρια του, τελικά υπέκυψε στη διαπαιδαγωγητική λειτουργία του κόμματος και του κράτους.
Όπως φαίνεται από αυτή τη δραματική ιστορική εμπειρία, αλλά κυρίως από τη σύγχρονη ολοκληρωτική καπιταλιστική συνθήκη, το ερώτημα που έχουν να αντιμετωπίσουν θεωρητικά και πρακτικά, ή με μια θεωρητική πρακτική, τα κοινωνικά χειραφετικά κινήματα είναι “πώς μπορεί κανείς να καθιερώσει, στα διαλείμματα της υποτέλειας, τη νέα εποχή της ελευθερίας: όχι την εξέγερση των σκλάβων, αλλά την έλευση μίας νέας κοινωνικότητας μεταξύ ατόμων που ήδη έχουν, ο καθένας από μόνος του, αποτινάξει τα δουλοπρεπή πάθη που αναπαράγονται επ’ αόριστον από τον ρυθμό των ωρών εργασίας;” (Ζακ Ρανσιέρ –
“The nights of labour: The workers’ dream in nineteenth century”, παρατίθεται στο “Ο Σίσυφος και η Εργασία της Φαντασίας”, Stevphen Shukaitis, *http://www.rebelnet.gr <http://www.rebelnet.gr/>*). Κάτι τέτοιο
απαιτεί τη δημιουργία “υλικών βάσεων” για την απεξάρτηση της ζωής μας από το κεφάλαιο και το κράτος. Αν θέλουμε να κινηθούμε από το επίπεδο της προπαγάνδας και των ακαδημαϊκών-πολιτικών μαθημάτων στο επίπεδο της ζωής, πρέπει να βρούμε ή να δημιουργήσουμε εδάφη όπου μπορούμε να ριζώσουμε και να αναπτυχθούμε με τα δικά μας ανεξάρτητα μέσα. Πρέπει να μπορούμε να δημιουργούμε λύσεις από εμάς και για εμάς, και όχι απλά να ζητάμε λύσεις από το κεφάλαιο και το κράτος διαιωνίζοντας την εξάρτησή μας από τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας. Η αυτοδιαχείριση μπορεί να μας παρέχει τα μέσα για την επιβίωσή μας με αξιοπρέπεια και ελευθερία, δημιουργώντας ταυτόχρονα εκείνα τα δίκτυα αλληλεγγύης και οριζόντιας αμεσοδημοκρατικής διασύνδεσης που θα αποτελέσουν το πραγματικό έδαφος κοινωνικής χειραφετικής κίνησης και δημιουργίας των δικών μας κοινών.
Όπως το θέτει και πάλι ο Ρανσιέρ, “η απουσία του αφεντικού από την ώρα και το χώρο της παραγωγικής εργασίας μετατρέπει αυτή την εκμεταλλευόμενη εργασία σε κάτι περισσότερο: όχι απλώς μια συμφωνία που υπόσχεται στο αφεντικό μία καλύτερη απόδοση σε αντάλλαγμα της ελευθερίας της κίνησης των εργατών αλλά τη διαμόρφωση ενός τύπου κίνησης των εργατών που ανήκει σε διαφορετική ιστορία από αυτή των αφεντικών”. Ακριβώς αυτό: η δημιουργία της δικής μας ιστορίας. Ή με άλλα λόγια, η δική μας αυτοεκπαίδευση …στο να μην είμαστε εργάτες. Να μην είμαστε απλώς ο άλλος πόλος του κεφαλαίου, έτοιμοι να πεθάνουμε από ασφυξία μόλις κοπεί ο δεσμός μας (ή μάλλον τα δεσμά) μαζί του. Στην παραδοσιακή ιδεολογία και εργατική πολιτική υπάρχουν μόνο αφεντικά και εργάτες. Γι’ αυτό και τους εργάτες που επιλέγουν την αυτοδιαχείριση δεν μπορούν να τους κατατάξουν παρά μόνο ως καινούργια αφεντικά. Δεν υπάρχει χώρος για να κινηθούν οι εργάτες πέρα από αυτή τη σχέση, καταργώντας έτσι και τον εαυτό τους ως επιβεβαίωση του κεφαλαίου. Αυτόν το δρόμο πασχίζει να διασχίσει, με τεράστιες δυσκολίες και πλήθος αντιφάσεων, η αυτοδιαχείριση. Και αυτό είναι που πάνω απ’ όλα δε συγχωρούν οι εχθροί της…
Πηγή: http://www.alterthess.gr/content/poioi-kai-giati-ehthreyontai-tin-aytodiaheirisi-toy-kosta-haritaki
Οι τραυματίες μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο Ρίου, ένας εκ των οποίων, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, νοσηλεύεται σε σοβαρή κατάσταση
Με μια πολύ σκληρή ανακοίνωση, η διοίκηση της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) προχωρά σε σοβαρές καταγγελίες για τα όσα συνέβησαν το βράδυ της Παρασκευής στο λιμάνι του Πειραιά, όταν απλήρωτοι ναυτικοί, μέλη του πληρώματος του επιβατηγού-οχηματαγωγού πλοίου «Παναγία Τήνου», παρεμποδίστηκαν να κάνουν επίσχεση εργασίας, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους.
Η ΠΕΝΕΝ κάνει λόγο για «αντιδημοκρατικές μεθόδους και πρακτικές», που αναβίωσαν στο λιμάνι του Πειραιά με πρωταγωνιστή τον κεντρικό λιμενάρχη Πειραιά, ο οποίος επιχείρησε με την εμπλοκή της πλοιοκτήτριας εταιρείας (ΑΝΕΚ) -έχει ναυλώσει το πλοίο από τη «Ventouris Sea Lines»- να οργανωθεί απεργοσπαστικός μηχανισμός για να «καλύψουν» την οργανική σύνθεση των ναυτικών που έκαναν επίσχεση εργασίας διεκδικώντας τους δεδουλευμένους μισθούς τους και, με τον τρόπο αυτό, να νομιμοποιήσουν την εκτέλεση του δρομολογίου του πλοίου (Πειραιάς-Κύθηρα-Αντικύθηρα-Κίσσαμος).
«Τα όσα συνέβησαν στο “Παναγία Τήνου” συνιστούν βαθύτατα αντιδημοκρατικές και επικίνδυνες για τα δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες των ναυτεργατών» υπογραμμίζουν οι συνδικαλιστές ναυτικοί και δηλώνουν ότι «το συγκεκριμένο κρούσμα που έλαβε χώρα με τη νέα κυβέρνηση δείχνει αυτό που επανειλημμένα τονίζει η ΠΕΝΕΝ σε όλους τους τόνους, ότι ένα μέρος του στελεχικού δυναμικού δυναμικού του υπουργείου Ναυτιλίας διαπνέεται από αντιλήψεις και νοοτροπία που διαμορφώνουν σχέσεις εξάρτησης με ναυτιλιακές εταιρείες και εφοπλιστικά συμφέροντα».
Ζητούν από τον αναπληρωτή υπουργό Ναυτιλίας και την κυβέρνηση «εάν και εφόσον θέλουν να πορευθούν σε μια κατεύθυνση αλλαγών στον χώρο της ναυτιλίας, πρέπει να ξεριζώσουν τη νοοτροπία ανωτέρων αξιωματούχων του Λιμενικού Σώματος που εμφορούνται από τέτοιες αντιδημοκρατικές αντιλήψεις».
Διαβάστε σχετικά:
Η OTE/DEUTSCHE TELEKOM επαναπροσλαμβάνει περίπου 2.000 εργαζόμενους της OTEPLUS στον ΟΤΕ Α.Ε. με συλλογική σύμβαση, τη στιγμή που σχεδόν 1.000 υπάλληλοι, οι οποίοι απασχολούνται στα τέσσερα τηλεφωνικά κέντρα εξυπηρέτησης πελατών της χώρας, θα μεταφερθούν στη θυγατρική του ΟΤΕ, την COSMOTE e-value, με ατομικές συμβάσεις αορίστου χρόνου. Οι εργαζόμενοι στο 13888 κάνουν λόγο για δουλεμπορικό κάτεργο και άθλιες πρακτικές της εταιρείας.
Η αρχική μορφή της σύμβασης που κλήθηκαν να υπογράψουν οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα ήταν αρκετά προβληματική, καθώς μεταξύ άλλων δεν καθόριζε τον χώρο εργασίας ή την αποτύπωση της διάρθρωσης του καταβαλλόμενου μισθού. Υστερα από αντιδράσεις, μοιράστηκε χθες στα τμήματα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης παράρτημα το οποίο ουσιαστικά ξεκαθάριζε μόνο ότι «ο μισθωτός θα συνεχίσει να υποστηρίζει έργα του ομίλου ΟΤΕ και να απασχολείται στον ίδιο τόπο εργασίας».
Οι εργαζόμενοι διεκδικούν την υπογραφή συλλογικής σύμβασης και μαζεύουν υπογραφές ζητώντας από την Ομοσπονδία Εργαζομένων ΟΤΕ να προκηρύξει επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες μέχρι την απόσυρση της συγκεκριμένης σύμβασης και την έναρξη συνομιλιών για συλλογική σύμβαση εργασίας. Η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών υποστηρίζει το αίτημά τους.
Μιλήσαμε με εργαζόμενους από τα τηλεφωνικά κέντρα Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Πάτρας και μεταφέρουμε την πίεση καθώς και τις απειλές που μας λένε ότι δέχονται τόσο από τη διοίκηση της εταιρείας όσο και από εκπροσώπους του σωματείου εργαζομένων. Για ευνόητους λόγους δεν αναφέρονται ονόματα, ωστόσο τα στοιχεία όσων μας μίλησαν βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας.
«Σήμερα (σ.σ. χθες) μας έδωσαν το παράρτημα. Προϊστάμενος σε άλλο τμήμα προσπαθούσε να πείσει τα παιδιά να υπογράψουν τη σύμβαση τάζοντάς τους διάφορα, όπως ότι κάποιοι τετράωροι θα γίνουν εξάωροι. Μας είπαν ότι μέχρι την Παρασκευή θα πρέπει να έχουμε υπογράψει, ενώ απέκλεισαν το ενδεχόμενο να περιμένουμε μέχρι τις 31/03 που λήγουν οι περισσότερες συμβάσεις», μας λέει εργαζόμενη της OTEPLUS στην Αθήνα, ενώ μία άλλη υπάλληλος τονίζει ότι η Ομοσπονδία αρνήθηκε να κάνει απεργία για τόσο λίγα άτομα και ότι τα καλεί να υπογράψουν την τροποποιημένη σύμβαση.
Στη Θεσσαλονίκη η διοίκηση εκβιάζει για υπογραφή μέχρι σήμερα. «Η Ομοσπονδία ούτε μας ρώτησε τι θέλουμε ούτε μας ενημέρωσε τι έκανε. Παίζεται το μέλλον μας κι εμείς δεν έχουμε ιδέα» λέει στην «Εφ.Συν.» υπάλληλος στο τηλεφωνικό κέντρο της συμπρωτεύουσας.
«Καμία υποστήριξη»
Στην Πάτρα έχουν λάβει ως καταληκτική ημερομηνία υπογραφής την Παρασκευή, παρά το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν στα χέρια τους τη σύμβαση.
«Εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας μάς είπε ότι αν δεν υπογράψουμε δεν θα έχουμε καμία υποστήριξη, ούτε εκπροσώπηση. Μας είπε ότι το κέντρο εδώ είναι μία κουκκίδα και ότι μπορεί να κλείσει ανά πάσα στιγμή, απειλώντας μας έμμεσα με απόλυση», μας λένε εργαζόμενοι από την Πάτρα.
Χθες, η Ομοσπονδία συναντήθηκε με τη διοίκηση του ΟΤΕ για το ζήτημα. Η ανακοίνωση που ακολούθησε αναφέρει ότι έχουν αρθεί οι λόγοι της μη υπογραφής της σύμβασης, παρά το γεγονός ότι παραμένει σε εκκρεμότητα το ζήτημα της αποτύπωσης της διάρθρωσης του μισθού (επίδομα προϋπηρεσίας, οικογενειακό επίδομα κ.λπ.), για το οποίο η Ομοσπονδία δεσμεύεται ότι εντός εξαμήνου θα βρεθεί λύση.
