Αρχείο κατηγορίας αναρχοσυνδικαλισμός

ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ //Nα τελειώνουμε με τον κόσμο των δολοφόνων!

Ανακοίνωση της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε για τις εργοδοτικές δολοφονίες στα Ελληνικά Πετρέλαια

69084_1673779683786_1216250346_31824838_3188070_n“Ένα ανθρώπινο λάθος”. Έτσι χαρακτηρίστηκε στο σχετικό πόρισμα η έκρηξη που έγινε στα Ελληνικά Πετρέλαια. Και λίγες ώρες αργότερα, αυτό το “ανθρώπινο λάθος” οδήγησε στους θανάτους δύο ανθρώπων: ο Μπάμπης Δευτεραίος και ο Ραμαντάν Ντελιλάι, που τραυματίστηκαν στην έκρηξη που έγινε στις 8 Μάη στο “κάτεργο” της Ελευσίνας, απεβίωσαν το απόγευμα της Τρίτης (19/5). Οι θάνατοί τους δεν είναι φυσικά το αποτέλεσμα κάποιου “ανθρώπινου λάθους” όπως θα βόλευε την εταιρεία του Λάτση. Οι θάνατοί τους είναι εργοδοτικές δολοφονίες.

Οι συνθήκες εργασίας που επικρατούν στο εργοστάσιο του Λάτση είναι γνωστές εδώ και χρόνια, άσχετα αν αποσιωπούνται συστηματικά για να μην χαλάσει το προφίλ της επιχείρησης. Η συνεχόμενη εντατικοποίηση της δουλειάς, οι υπερωρίες που εξαντλούν σε ασύλληπτο βαθμό τους εργαζόμενους, οι ανύπαρκτοι όροι ασφαλείας, όλα αυτά που κάνουν αναλώσιμους τους εργάτες για τα κέρδη των αφεντικών τους ήταν και είναι συσσωρευμένα μέσα στον εργασιακό χώρο των Ελληνικών Πετρελαίων. Ούτε ένα ανθρώπινο λάθος λοιπόν, ούτε η κακιά η ώρα, ούτε κανένα άλλο καλόβολο σχήμα για τα αφεντικά δεν είναι οι δολοφονίες του Μπάμπη Δευτεραίος και του Ραμαντάν Ντελιλάι.

Είναι τα αποτελέσματα της κυριαρχίας ενός κόσμου που κάθε μέρα αφαιρεί ζωές, βασίζει την ύπαρξή του στην εκμετάλλευση και την καταπίεση και θα συνεχίζει το καταστροφικό του έργο όσο οι εργάτες και οι εργάτριες δεν ενώνονται για να διεκδικήσουν αυτά που τους αναλογούν. Όσο δεν συλλογικοποιούνται για να τελειώνουν μια και καλή με αυτόν το σύστημα που υπάρχει απλά για να τους πίνει το αίμα.

Οι δυο εργοδοτικές δολοφονίες στα Ελληνικά Πετρέλαια είναι ένα καμπανάκι που χτυπάει επιτακτικά για το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Οι εποχές της λιτότητας και η οικονομική εξαθλίωση που υπέστη η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια οδήγησαν στην νοοτροπία ότι κάθε δουλειά είναι καλή αρκεί απλά να υπάρχει. Όροι όπως εργατικά δικαιώματα και συνθήκες εργασίας αντιμετωπίστηκαν ως τεράστιες πολυτέλειες από την ίδια την εργατική τάξη. Αντίστοιχα, τους τελευταίους μήνες, η έλλειψη απαιτήσεων έδωσε την θέση της στην επανάπαυση και την ανάθεση. Η ψευδαίσθηση πως τα πάντα θα αλλάξουν μέσα σε μια νύχτα και το Κεφάλαιο θα γίνει ξαφνικά καλό -διότι άλλωστε οι καιροί είναι τέτοιοι που μέχρι να βγούμε από την κρίση “Κεφάλαιο και Εργασία πρέπει να είναι μαζί”- διαψεύδονται από την ίδια, την σκληρή πραγματικότητα. Η μαζική δράση στην κατεύθυνση των ταξικών συμφερόντων είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Το εργατικό κίνημα πρέπει επιτέλους να ξυπνήσει από τον ύπνο στον οποίο έχει πέσει – ήδη έχει κοιμηθεί πολύ. Να διεκδικήσει αυτά που έχουν κλέψει από την τάξη μας, να σπάσει την ηττοπάθεια και την αδράνεια μέσα από την δράση για την διεύρυνση των δικαιωμάτων της. Να χτίσει τις δομές εκείνες που θα αναζοπυρώσουν και πάλι τους εργατικούς αγώνες και θα αντικαταστήσουν τον άχρηστο συνδικαλισμό που υπάρχει τώρα και που δεν είναι ικανός ούτε για μια απεργία την ημέρα που εργάτες σκοτώνονται στα κάτεργα των αφεντικών.

Ας μην θρηνήσουμε άλλους θανάτους μέχρι να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα για τις ζωές μας.

Nα τελειώνουμε με τον κόσμο των δολοφόνων!

Ο επαναστατικός συνδικαλισμός κατά την διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου

CNT-1mayo2010

Το κείμενο που δημοσιεύεται αποτελεί το τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου του V. Damier με τίτλο “Ο αναρχοσυνδικαλισμός στον 20ο αιώνα”, το οποίο βρίσκεται ολόκληρο στο στάδιο της μετάφρασης στα ελληνικά. Αναφέρεται, όχι εκτενώς είναι η αλήθεια, στη σύγκρουση που ξέσπασε εντός του εργατικού κινήματος, σχετικά με τη στάση που έπρεπε να κρατήσει αυτό ενόσω ξεσπούσε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Γίνεται επίσης αναφορά στο αδιέξοδο που προκάλεσε η θετική στάση των ηγετών πολλών συνδικάτων, ως προς την εθνική ρητορική των κρατών που συμμετείχαν στον πόλεμο και από τις δυο μεριές. Το κείμενο, προφανώς, δεν αποτελεί μια εις βάθος ανάλυση του ιστορικού πλαισίου όσο και της κατάστασης του εργατικού κινήματος στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ωστόσο, μεταφέρει το κλίμα στο διεθνές εργατικό, επαναστατικό όσο και αναρχικό κίνημα και την προσήλωση που έδειξαν στα συμφέροντα της εργατικής τάξης -και όχι στην εθνική ή πατριωτική ρητορική της “εθνικής ενότητας”- τα πιο μαχητικά κομμάτια του. Επίσης αναφέρεται στην εσωτερική διαφωνία εντός του αναρχικού κινήματος ανάμεσα σε όσους-ες θεωρούσαν ως “μεγαλύτερο κακό” τον Γερμανικό ιμπεριαλισμό και σε όσους-ες είχαν μια διεθνιστική, αντιμιλιταριστική θέση.

***

Ο επαναστατικός συνδικαλισμός κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε μια σοβαρή δοκιμασία για τις διεθνιστικές και αντιμιλιταριστικές θέσεις των συνδικαλιστών. Μερικοί από αυτούς(ο Alexander Bergman, ο Antonio Bernando, ο V. Garcia, ο A. Shapiro, o Bill Shatov) υπέγραψαν από κοινού ένα μανιφέστο με τον E. Malatesta και την Emma Goldman, ενάντια στον πόλεμο, αποκηρύσσοντας τον ως έναν επιθετικό πόλεμο και από τις δύο μεριές. Δήλωσαν την πρόθεση τους να “προκαλέσουν εξέγερση και να οργανώσουν την επανάσταση.”[1] Άλλοι (όπως ο C. Cornellisen) υποστήριξαν τη θέση του P. Kropotkin, του Jean Grave, του Charles Malato και ενός αριθμού άλλων επιφανών αναρχικών που συντάχθηκαν με τη μεριά της Αντάντ, μιας και θεωρούσαν τον γερμανικό ιμπεριαλισμό ως “το μεγαλύτερο κακό.”

H παρακμή του επαναστατικού συνδικαλισμού στη Γαλλία παρατηρείται ακόμα και πριν από το πόλεμο. Η πρόοδος της εκβιομηχάνισης έφερε μαζί της μια προσωρινή σταθεροποίηση του βιοτικού επιπέδου και κάποιες αυξήσεις σε μισθούς. Οι απεργίες αποκτούν πιο φιλειρηνικό χαρακτήρα και ανάμεσα στις τάξεις των εργατών και τα συνδικάτα προκύπτει η τάση για επίλυση των προβλημάτων μέσω διαπραγματεύσεων. Οι ηγέτες της CGT (ο γενικός γραμματέας της Leon Jouneux, ο P.Monatte και άλλοι) αναγκάζονταν να λαβαίνουν υπόψιν τους, όλο και περισσότερο, τη πραγματικότητα της βιομηχανικής ανάπτυξης. “Μετά το 1910, οι ιδεολογικές αξιώσεις των επαναστατών συνδικαλιστών και η πραγματική συμπεριφορά των εργατών, εντός της CGT, άρχισαν να αποκλίνουν όλο και περισσότερο…

“Ο συμβιβασμός της Αμιένης , ο οποίος έδειχνε προς το μέλλον, δεν είχε τίποτα να προσφέρει.”[2] Το ξέσπασμα του πολέμου βάθυνε την κρίση του επαναστατικού συνδικαλισμού στη Γαλλία. Το ομοσπονδιακό γραφείο της CGT δεν κήρυξε γενική απεργία ενάντια στο πόλεμο, αλλά εξέδωσε κάλεσμα “για την προάσπιση του έθνους”. Στα χρόνια του πολέμου, εκπρόσωποι της CGT συνεργάστηκαν σε διάφορες “μικτές επιτροπές” που δημιουργήθηκαν από το Κράτος. Την ίδια στιγμή, μια αντιπολίτευση ενάντια στο πόλεμο θα αναδυθεί εντός της οργάνωσης το 1915, με ηγέτες τους Alphonse Merrheim και P.Monatte, και θα συσπειρωθεί γύρω από την εφημερίδα “Η Εργατική Ζωή”(La Vie ouvriere). Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους οι αριστεροί επαναστάτες συνδικαλιστές σχηματίζουν την Επιτροπή Συνδικαλιστικής Άμυνας (CDS), η οποία, παρά την λήψη μιας ακραίας αντιπολεμικής θέσης που αναφέρονταν στο “Καταστατικό της Αμιένης”, θα πετύχει μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας από τους αριστερούς σοσιαλιστές αντίπαλους του πολέμου.[3] Το 1917 η Επιτροπή θα υποστηρίξει μια απεργιακή δράση των εργατών και θα μιλήσει ενάντια στη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας και την εντατικοποίηση της εργασίας.
Στην Ιταλία, το ζήτημα της στάσης απέναντι στο πόλεμο θα οδηγήσει σε διάσπαση την USI. Μια ομάδα της οποίας θα ηγηθεί ο A.De Ambris, θα υποστηρίξει τη συμμετοχή στο πόλεμο, στη λογική πως αυτό θα οδηγούσε στην “επαναστατικοποίηση” της χώρας (μια θέση που θα ονομαστεί “επαναστατικός παρεμβατισμός”). Ωστόσο, αυτή η ομάδα δεν θα τύχει της υποστήριξης των μελών και των οργανώσεων της USI. Θα εκλεγεί ένας νέος γενικός γραμματέας -ο Armando Borghi. Το 1915 η USI θα υποστηρίξει την ιδέα της γενικής απεργίας ενάντια στο πόλεμο, παρότι δεν είχε τη πρακτική ικανότητα να τη πραγματοποιήσει. Οι υποστηρικτές του “παρεμβατισμού” θα αποβληθούν από αρκετά συνδικάτα.[4] Οι Αμερικάνοι συνδικαλιστές της IWW, ξεκίνησαν αγώνα ενάντια στην είσοδο των ΗΠΑ στο πόλεμο, προκαλώντας ανελέητους διωγμούς από τη κυβέρνηση και τους εθνικιστές. Το 1915, ο πολύ γνωστός ακτιβιστής της IWW Joe Hill, εκτελέστηκε. Το 1916 πέντε μέλη του συνδικάτου εκτελέστηκαν από την αστυνομία, σε μια ατμόσφαιρα εθνικιστικής υστερίας και το 1917, 1200 μέλη της ΙWW απελάθηκαν στην έρημο του Νέου Μεξικό λόγω μιας απεργίας μεταλλωρύχων στην Αριζόνα. Εν το μεταξύ, η IWW θα έχει επιτυχία στην υποστήριξη μεγάλων απεργιών στο Wheatland(California,1915) και στο Mesabi Range(Minessota,1916). Την άνοιξη του 1917, δράσεις σε χώρους εργασίας και δολιοφθορές, που οργανώθηκαν από την IWW, προκάλεσαν σημαντικές απώλειες σε κλάδους της βιομηχανίας -στην υλοτομία και την εξόρυξη χαλκού- που ήταν ζωτικής σημασίας για την συνέχιση του πολέμου. Μεταξύ του 1916 και του 1917, o αριθμός των μελών της IWW μεγάλωσε από 40.000 σε 75.000 και μέχρι το τέλος της άνοιξης του 1917 εκτοξεύτηκε -σύμφωνα με διάφορες πηγές-, μεταξύ 125.000 και 250.000.[5]
Στη Γερμανία, το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκονταν επί της ουσίας σε παράλυση, σε σύντομο χρονικό διάστημα από την έναρξη του πολέμου και η FVdG και ο τύπος της απαγορεύτηκε. Στη Μεγάλη Βρετανία επίσης, δεν συνέβαινε τίποτα στο επίπεδο της ενεργού δράσης. Όσο ο πόλεμος συνεχιζόταν, τόσο χειροτέρευαν οι ζωές των εργατών. Σε πολλές χώρες ξεσπούσαν απεργίες και ταραχές λόγω πείνας. Αναρχικοί και συνδικαλιστές πήραν ενεργά μέρος σε αυτές. Στη Γαλλία, το Μάιο του 1918, ένα συνέδριο επαναστατών συνδικαλιστών τάχθηκε υπέρ μιας επαναστατικής γενικής απεργίας ενάντια στο πόλεμο. Σε πορείες διαμαρτυρίας, ενεργό ρόλο έπαιξαν ειδικά οι μεταλλεργάτες των περιφερειών της Loire και του Παρισιού, με αποτέλεσμα ουσιαστικές απώλειες για τη βιομηχανία του πολέμου. Το κίνημα καταστάλθηκε, ακτιβιστές στάλθηκαν στο μέτωπο και ο ηγέτης της Επιτροπής Συνδικαλιστικής Άμυνας, Raymond Pericat, καταδικάστηκε για προδοσία ενάντια στο Κράτος.[6]

Στην Ισπανία(ουδέτερη, αλλά οικονομικά βυθισμένη στο πόλεμο), το 1916, εργάτες από όλη τη χώρα διαδήλωσαν ενάντια στην αύξηση του κόστους διαβίωσης. Η χώρα παρέλυσε. Η CNT υπέγραψε μια “επαναστατική συμμαχία” με τη σοσιαλιστική Γενική Ένωση Εργαζομένων(UGT). Το Μάιο-Ιούνιο του 1917 ή Ισπανία βρίσκονταν στο χείλος της επανάστασης. Τον Αύγουστο ξέσπασε γενική απεργία, σε πρωτοφανή για την εποχή κλίμακα, συνοδευόμενη από ένοπλο αγώνα. Το ξέσπασμα καταστάλθηκε μετά από μια μάχη που κράτησε πολλές ημέρες.[7]
Στη Πορτογαλία, οι διαδηλώσεις ενάντια στις αυξήσεις στα κόστη διαβίωσης και την ανεργία, συνεχώς εξελισσόταν σε πράξεις αντίστασης που πολύ συχνά είχαν αυθόρμητο χαρακτήρα. Το Σεπτέμβριο του 1914, θα ξεσπάσουν ταραχές στη Λισσαβόνα και θα υπάρξουν οι πρώτες απώλειες. Την άνοιξη του 1915, άνεργοι εργάτες θα καταλάβουν το υπουργείο γεωργίας και θα το καταστρέψουν. Οι ταραχές και το χάος θα δώσουν τη θέση τους σε απεργίες οργανωμένες από τα συνδικάτα. Μέχρι το 1917, οι επαναστάτες συνδικαλιστές είχαν πετύχει να επικρατήσουν στην Εθνική Ένωση Εργαζομένων(UON), επισκιάζοντας εντελώς τους σοσιαλιστές.
Επανακτώντας τη ψυχραιμία τους μετά το πρώτο σοκ, οι αναρχικοί και οι επαναστάτες συνδικαλιστές προσπαθούν να αποκαταστήσουν τακτικές διεθνείς επαφές. Το 1915, οργανώθηκε ένα διεθνές αντιμιλιταριστικό συνέδριο, στην Ισπανική περιφέρεια της Γαλικίας. Συγκέντρωσε όχι μόνο πολλούς σημαντικούς αναρχικούς της Ισπανικής εργατικής τάξης(όπως ο Angel Pestana, M.Androu, F.Miranda, L.Bouza, Eusebio Carby, Eleuterio Quintanilla και άλλους), αλλά και εκπροσώπους από τη Πορτογαλία(ιδιαίτερα τον M.J. de Sousa), τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ιταλία, τη Βραζιλία, την Αργεντινή και τη Κούβα. Στη συνάντηση συζητήθηκε το ζήτημα μιας διεθνούς απεργίας. Η συνάντηση επίσης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανανέωση της Ισπανικής CNT.[8] Το Δεκέμβριο του 1916, η NAS της ουδέτερης Ολλανδίας, κάλεσε της εργατικές οργανώσεις όλων των χωρών να μαζευτούν σε ένα παγκόσμιο συνέδριο του επαναστατικού συνδικαλισμού, αλλά αυτή η ιδέα δεν πραγματοποιήθηκε έως το τέλος του πολέμου.[9]
Η αδυναμία των εργατικών οργανώσεων να αποτρέψουν το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ανικανότητα του “ουδέτερου” συνδικαλισμού και τα ολοένα και αυξανόμενα επαναστατικά αισθήματα των εργαζόμενων μαζών, έκαναν τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό κίνημα πιο επείγουσες από ποτέ.
“Ο Μεγάλος Πόλεμος εξαφάνισε τον “ουδέτερο” συνδικαλισμό” σημείωσε αργότερα ο A. Shapiro.[10] Για πολλούς ακτιβιστές έγινε σαφές πως ο συνδικαλισμός από μόνος του ήταν ανεπαρκής, πως ήταν απαραίτητος ο συνδυασμός του αυτοοργανωμένου εργατικού κινήματος με την άμεση δράση κινητοποιημένη από επαναστατικές αρχές.
Σημειώσεις.

[1] “Манифест о войне” [Manifesto about the War] in Анархисты. Документы и материалы [Anarchists. Documents and materials], Vol. 1, 1883-1916 (Moscow, 1998), pp. 584-586.

[2] D. M. Schneider, Revolutionärer Syndikalismus und Bolschewismus (Erlangen, 1974), p. 65.

[3] Ibid.,pp.67-78,100-106; M.Vander Lindenand W.Thorpe(eds.),Revolutionary syndicalism…, pp. 36-37 (n19).
[4] G.Careri, Il sindacalismo autogestionario. L’USI dalle origini ad oggi.(San Benedetto del Tronto, 1991), pp. 43-51; ____, L’Unione Sindacale Italiana pp. 10-11 (n20).
[5] M. Van der Linden and W. Thorpe (eds.), Revolutionary syndicalism…, pp. 211-214 (n9).
[6] D. M. Schneider, Revolutionärer Syndikalismus…, pp.103-105 (n59).
[7] A. Paz, Durruti: Leben und Tode des spanischen Anarchisten (Hamburg, 1993), pp. 21-25.
[8] E. Fernandez, “El Congreso Internacional de la Paz de Ferrol (1915) y la refundacion de la CNT,” CNT, 1999, no. 245 (Abril); No. 246 (Mayo).
[9] B. Aladino, “La Asociacion…,” p. 148 (n56).
[10] A. Shapiro, preface to P. Besnard, L’Anarcho-syndicalisme et l’anarchism…, p. 1 (n27).

Ο επαναστατικός συνδικαλισμός κατά την διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΤΕΙ, ΘΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ/ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Α.Π. ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ – ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (IWW), 11.00 πμ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΑΘΗΝΑ

air-iwwΤα τελευταία πέντε χρόνια, η εργατική τάξη γίνεται αποδέκτης μιας απίστευτα σκληρής επίθεσης από το Κεφάλαιο. Μιας επίθεσης που έχει κατακρεουργήσει τα δικαιώματα της, που έχει οδηγήσει στην φτώχεια και την εξαθλίωση χιλιάδες ανθρώπους, που έχει εκτοξεύσει σε δυσθεώρητα ύψη το ποσοστό της ανεργίας. Η έλλειψη ενός εργατικού κινήματος με σαφείς στόχους, χαρακτηριστικά και κατεύθυνση, που θα απαντούσε αποτελεσματικά σε αυτή την επίθεση, ήταν η αιτία να δημιουργηθεί στον κόσμο της Εργασίας η αυταπάτη πως η ικανοποίηση βασικών αναγκών περνάει μέσα από μια κυβερνητική αλλαγή. Από τις 25 Ιανουαρίου και μετά, «σωτήρια» ημερομηνία κατά την οποία πραγματοποιήθηκε αυτή η πολυπόθητη αλλαγή σε κυβερνητικό επίπεδο, ο κόσμος της Εργασίας έχει περάσει σε μια δεύτερη περίοδο. Σε μια περίοδο που πλέον δεν χαρακτηρίζεται απλά από την εναπόθεση των υλικών προσδοκιών της εργατικής τάξης σε μια κυβερνητική πολιτική, αλλά επίσης και από τις εξαιρετικά χαμηλές προσδοκίες όσον αφορά τα δικαιώματά της και συνολικά την ίδια την ζωή της.

 

Αυτή η νέα περίοδος, η περίοδος της «πρώτης φοράς για την Αριστερά», δεν συνοδεύεται μόνο από την αυταπάτη της κοινοβουλευτικής ελπίδας και κατ’ επέκταση την παγίδα της ανάθεσης αλλά και από έναν εξαιρετικά χαμηλομένο πήχη όσον αφορά τα δικαιώματα και τους όρους διαβίωσής μας. Πράγματα που πριν πέντε χρόνια θεωρούνταν δεδομένα και που το ταξικό μας διακύβευμα είχε να κάνει με το ξεπέρασμά τους, πλέον παρουσιάζονται σαν πραγματικές αλλαγές. Η προοπτική στην επιστροφή της προ-κρίσης εποχής παρουσιάζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν μια ουσιαστική αλλαγή για την εργατική τάξη. Ταυτόχρονα, η έλλειψη κινηματικών και ταξικών διεργασιών και η απουσία ενός ανατρεπτικού πόλου στο εργατικό κίνημα σπρώχνει μεγάλα τμήματα των εργαζομένων στην λογική της εθνικής ενότητας, στην συγκρότηση ενός διαταξικού χυλού που λειτουργεί ως επιστέγασμα για την πορεία προς ένα αόριστο γενικό καλό. Πίσω από τις γενικολογίες περί «ελπίδας» και «σωτηρίας» κρύβεται η παγίδα της (υποτιθέμενης) συνεργασίας των τάξεων. Η πιθανότητα της επικράτησης μιας τέτοιας αντίληψης στην εργατική τάξη έχει προκαθορισμένο αποτέλεσμα: την ισχυροποίηση του Κεφαλαίου στον διαρκή πόλεμο του με την Εργασία.

 

Ορισμένα στοιχεία αυτού του κόσμου όμως δεν αλλάζουν και δεν μεταρρυθμίζονται, αντίθετα παραμένουν πεισματικά ίδια αν δεν ανατραπούν. Η ίδια η Ιστορία έχει αποδείξει πως το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί ούτε να βελτιωθεί, ούτε να αλλάξει ως προς την ουσία του. Για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, κάθε δικαίωμα και κάθε βελτίωση της ζωής πέρνανε μέσα από τους αγώνες τους στους εργασιακούς τους χώρους και τις κινητοποιήσεις τους στον δρόμο. Μέσα από την συλλογική τους οργάνωση γύρω από τα κοινά τους συμφέροντα. Σε αυτή την κατεύθυνση, την πρωτομαγιά θα είμαστε και πάλι στον δρόμο. Διότι κάθε φορά που οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι αυτού του κόσμου βρισκόμαστε μαζί έρχεται όλο και πιο κοντά η πιθανότητα της ενότητας της εργατικής τάξης, η δύναμη της οποίας είναι ό,τι πιο δυνατό μπορεί να υπάρξει και που μπορεί να νικήσει κάθε αντίπαλο που θα βρεθεί στο διάβα της.

 

Το πνεύμα της εξέγερσης του Σικάγου, το μήνυμα της εργατικής Πρωτομαγιάς είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Αργά ή γρήγορα, η ίδια η πραγματικότητα θα μας θυμίσει κάτι που οι εργάτες του Σικάγο που διεκδικήσαν και κέρδισαν το 8ωρο, το ήξεραν καλά: τα πάντα είναι κατακτήσεις. Όλα όσα επιθυμούμε πρέπει να κατακτηθούν και η ίδια η ιστορία δείχνει πως αν δεν τα κατακτήσουμε εμείς, κανείς δεν θα μας τα δώσει. Σήμερα το δίλλημα είναι συγκεκριμένο: Ή θα οργανωθούμε ταξικά και ανεξάρτητα από Κράτος και κυβερνήσεις ή το Κεφάλαιο θα συνεχίσει να αλώνει τις ζωές μας.

 

Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε και οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW) θα συμμετάσχουν στην απεργιακή διαδήλωση της Πρωτομαγιάς με κοινό μπλοκ, στην κατεύθυνση ανάδειξης της αναγκαιότητας συγκρότησης ενός ανεξάρτητου ταξικού επαναστατικού συνδικαλιστικού πόλου.

 

-ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ, ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

 

-ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΕΙ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΜΑΣ

 

-ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

 

-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΩΡΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

 

-ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Α.Π. ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ – ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (IWW),

11.00 πμ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΑΘΗΝΑ

69084_1673779683786_1216250346_31824838_3188070_n10155534_831726933545577_6483215867891534246_n

ΕΣΕ Θεσσαλονίκης: Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΕΣΕ_ΣΕΛΑΝΙΚΕδώ και μερικά χρόνια διεξάγεται στην Χαλκιδική ένας κοινωνικός αγώνας ενάντια στη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής από διάφορες εταιρίες εξόρυξης χρυσού οι οποίες μπροστά στα κέρδη τους χρησιμοποιούν κάθε μέσο και είναι διατεθειμένες να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Από την άλλη ένα δυναμικό τοπικό κίνημα που δεν έχει πτοηθεί από τις 300 και πλέον διώξεις και συνεχίζει να παλεύει για τα αυτονόητα, για να ζουν και να δουλεύουν σε μια περιοχή που δεν θα τους σκοτώνει βιολογικά και δεν θα αποτελεί νεκρή γη μέσα σε λίγα χρόνια. Απέναντι τους έχουν από την αρχή την ίδια την Eldorado Gold, το κράτος με κάθε του μορφή, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, καθώς και τους εργαζόμενους της εταιρίας.

Οι τελευταίοι λειτουργούν ως τσιράκια των αφεντικών τους αρνούμενοι την ταξική τους θέση που πρέπει πάντα να βρίσκεται ενάντια στους εκμεταλλευτές της εργατικής δύναμης και στους καταστροφείς της ίδιας μας της ζωής. Αυτοπροβάλλονται ως “εργατικός αγώνας” αλλά κανένα εργατικό κίνημα δεν μιλούσε ποτέ μόνο για το δικαίωμα στην εργασία χωρίς όρους και χωρίς το κοινωνικό πλαίσιο που την περιβάλλει. Ο αναρχοσυνδικαλισμός που ως εργαζόμενοι έχουμε επιλέξει να εφαρμόζουμε διατρανώνει πως η εργασία συνοδεύεται από μια ηθική για το σύνολο της ζωής μας και πως οι εργατικές διεκδικήσεις δεν είναι ξεκομμένες από τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Ως εργαζόμενοι ξέρουμε τον ταξικό μας εχθρό, ξέρουμε πως απέναντι μας έχουμε τα αφεντικά (μικρά ή μεγάλα), έχουμε τα τσιράκια τους (έμμισθα ή εθελοντικά) καθώς και τους υπερασπιστές τους (κυβερνήσεις και αστυνομίες).

Αντίστοιχα οι αγώνες ενάντια στην καταστροφή της φύσης οφείλουν να εναντιώνονται στον ίδιο τον καπιταλισμό (και την ιδεολογία της ανάπτυξης) που γεννά αυτή τη καταστροφή, στην υποβάθμιση της ζωής και στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οι κοινωνικοί αγώνες μάχονται ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και δεν καταφεύγουν σε καμία ανάθεση και αντιπροσώπευση, αντίθετα πρέπει να δικτυώνονται και να ενώνονται με άλλους αγώνες με σκοπό την συνολική δικαίωση.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕλευθεριακΗ ΣυνδικαλιστικΗ Ενωση

 

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ: Εκδηλώσεις σε Ρέθυμνο και Χανιά

5510496646_32a5cfc590Η Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ) οργάνωσε εκδήλωση – συζήτηση στο Ρέθυμνο με θέμα, «ένας άλλος τρόπος να κάνεις συνδικαλισμό: σωματεία βάσης – πρωτοβάθμια σωματεία».
Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στο Στέκι των Πολιτιστικών Ομάδων του Πανεπιστημίου και την παρακολούθησαν αρκετοί σύντροφοι που δραστηριοποιούνται στα κοινωνικά κινήματα της πόλης. Υπήρξε έντονο ενδιαφέρον για τις εμπειρίες που μεταφέρθηκαν από τη δράση των σωματείων βάσης, των πρωτοβάθμιων σωματείων, των συντονισμών δράσης, καθώς και την προσπάθεια για τη συγκρότηση ανέξάρτητης συνδικαλιστικής δομής από ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ (Εργατική Ομοσπονδία Βάσης).
Παράλληλα η ΕΣΕ παρουσίασε τις δικές της αντιλήψεις και πρακτικές για το συνδικαλισμό. Κόντρα στον φιλοεργοδοτικό και τον κομματικό συνδικαλισμό, εμείς προωθούμε ένα συνδικαλισμό αντιγραφειοκρατικό, μαχητικό, αυτοοργανωμένο.
Η ΕΣΕ στην εκδήλωση κατέθεσε την ιδέα – πρόταση για τη δημιουργία μιας Πρωτοβουλίας Εργαζομένων στην πόλη του Ρεθύμνου που θα παρέμβει συνδικαλιστικά μέσα και έξω από τα σωματεία, οργανώνοντας και κινητοποιώντας τους εργαζόμενους για τα προβλήματα και τις ανάγκες τους. Απ” ό,τι φάνηκε από τις συζητήσεις, υπάρχει ένα δυναμικό εργαζομένων και αγωνιστών των κοινωνικών κινημάτων που προβληματίζεται και την ψάχνει σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Ως ΕΣΕ δώσαμε συνέντευξη στο τοπικό κινηματικό ραδιόφωνο Ψαλίδι, που άρχισε τη λειτουργία του πριν από λίγο καιρό.
Μια αντίστοιχη εκδήλωση με αυτή του Ρεθύμνου οργανώθηκε στην Κατάληψη ROSA NERA στα Χανιά. Στην εκδήλωση μίλησαν μέλη της ΕΣΕ, της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε (τοπική ομάδα Χανίων) και μέλη των Παρεμβάσεων από την ΕΛΜΕ Χανίων.
Και στην εκδήλωση στα Χανιά, έντονο υπήρξε το ενδιαφέρον για τα όσα τέθηκαν εισηγητικά. Παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις στις τοποθετήσεις που έγιναν, υπήρξε μια κοινή συνισταμένη: υπάρχει ανάγκη να δράσουμε στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους. Δεν αντιλαμβάνονταν όλοι οι παραβρισκόμενοι με τον ίδιο τρόπο τα επίδικα του εργατικού προβλήματος, όμως όλοι συμφωνούσαν ότι υπάρχει ανάγκη να παρέμβουμε για τα εργασιακά προβλήματα και για τη μισθωτή εργασία.
Και στο Ρέθυμνο και στα στα Χανιά μεταφέραμε και παρουσιάσαμε πλούσιο έντυπο υλικό τόσο της ΕΣΕ, όσο και των σωματείων και των εργατικών συντονιστικών δράσης.
Οι εκδηλώσεις στην Κρήτη, από την πλευρά μας ως ΕΣΕ, αποτιμώνται θετικά. Μας έδωσαν τη δυνατότητα να προβάλουμε τις δικές μας ιδέες και προτάσεις, να γνωρίσουμε νέους φίλους και συντρόφους, να μάθουμε καλύτερα την εργασιακή, συνδικαλιστική και κινηματική πραγματικότητα στις δύο πόλεις. Πιστεύουμε ότι βοηθήσαμε όσους παρακαλούθησαν τις εκδηλώσεις, αλλά και όσους γνωρίσαμε και συζητήσαμε να αποκτήσουν μια καλύτερη εικόνα για τους αγώνες και τις προσπάθειες συνδικαλιστικής οικοδόμησης, ακθώς και για την ΕΣΕ.

Παρέμβαση στον Ιανό κατα την διάρκεια συνέντευξης τύπου για το Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης

 

Μοίρασμα κειμένων, Τρικάκια, πανό και συνθήματα έξω από το κατάστημα του Ιανού στην Αριστοτέλους κατα την διάρκεια συνέντευξης τύπου για το Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης. Κάποια στιγμή πέρασε από το σημείο της παρέμβασης και η αντιρατσιστική πορεία. Αρκετοί καταναλωτές φύγανε από το μαγαζί ως ένδειξη αλληλεγγύης και ενημερώθηκαν πως το μποϊκοτάζ συνεχίζεται.

 

(Πριν την παρέμβαση ο Ιανός έβαλε εργαζόμενο να καθαρίσει τις αφίσες που είχαν κολληθεί γύρω από το μαγαζί και καλούσαν σε μποϊκοτάζ.)

afisa_ianos

 

 

FQ8A2376a FQ8A2373 FQ8A2364 FQ8A2358 FQ8A2353

 

Ποιος φοβάται τον οργανωτικό διαχωρισμό;

theama

Του Τάσου Χριστόπουλου
άρθρο που δημοσιεύθηκε  στην εφημερίδα Ροσινάντε, τεύχος 18 καλοκαίρι 2011.
το βρήκα εδώ
Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σκιαγραφήσουμε έστω, τους όρους πραγματοποίησης του οργανωτικού και πολιτικού διαχωρισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα (:εννοεί από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), αν δεν λάβουμε υπόψιν μας τη βαθειά κρίση που το διαπερνά σε όλους τους τομείς- και έχει τις ρίζες της στην συγκρότησή του σε οργανωτικό επίπεδο στις αρχές του 20ου αιώνα- τις αντιλήψεις στο εσωτερικό του, τις ελλείψεις του. Και όταν μιλάμε για κρίση δεν αναφερόμαστε απλά και μόνο στην γύμνια και την άνευ όρων παράδοση της συνδικαλιστικής ηγεσίας στα συμφέροντα των εργοδοτών, αλλά και στην αναποτελεσματική, αναντίστοιχη της επίθεσης, απάντηση του συνόλου των εργαζομένων, (παρά την απεργιακή έξαρση της τελευταίας διετίας και τους πρόσφατους ηρωϊκούς κλαδικούς αγώνες στα Μ.Μ.Ε και την Χαλυβουργία), την στάση των υπόλοιπων δυνάμεων- ακόμα και των πιο ταξικών, την επικράτηση των αστικών αντιλήψεων και μικροαστικών συμφερόντων, την κρατική παρέμβαση, την γραφειοκρατικοποίηση, την αντιδημοκρατική λειτουργία, τον συνειδητό κατευθυνόμενο κατακερματισμό.
Άλλωστε, με τον ίδιο τρόπο, όταν μιλάμε για συνδικαλιστικό κίνημα δεν αναφερόμαστε μόνο στην ιστορία της ΓΣΕΕ ή των εργατικών κέντρων. Οι δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις ήταν περισσότερο το αποτέλεσμα των εργατικών αγώνων και του συσχετισμού στο εσωτερικό του κινήματος, παρά οι προϋποθέσεις τους.
Η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος είναι γεμάτη από επιτυχείς απόπειρες κρατικού ελέγχου και παρέμβασης. Απόπειρες που σε κάποιες περιπτώσεις απαντήθηκαν από τους εργαζόμενους, σε άλλες όμως έγιναν αποδεκτές με ανακούφιση. Ο πρώτος ουσιαστικά συνδικαλιστικός νόμος το 1914, εγκαινιάζει επίσημα την εποχή του κρατικού συνδικαλισμού ορίζοντας τα σωματεία ως συνεργάτες του κράτους και πολύτιμους βοηθούς του. Από εκείνη την περίοδο μέχρι σήμερα η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, ο βαθμός συνείδησης και οι αγώνες του, πότε θα περιορίζουν και πότε θα ανοίγουν την κρατική αγκαλιά. Η δεκαετία του 30 θα επιφυλάξει την ωμή βίαιη παρέμβαση, τις δίκες, την καταστολή, τις δολοφονίες αγωνιστών συνδικαλιστών, τη σφαγή του 36 στην Θεσσαλονίκη. Αυτή η επίθεση δεν θα μείνει αναπάντητη, ωστόσο την ίδια περίοδο θα ιδρυθεί και η περιβόητη εργατική εστία, στην προκειμένη περίπτωση το καρότο, αν οι χωροφύλακες και η χούντα του Μεταξά ήταν το μαστίγιο. Η εργατική εστία ταΐζει για δεκαετίες αδιαμαρτύρητα όχι μόνο τη ΓΣΕΕ, αλλά και πρωτοβάθμια σωματεία, με την συμφωνία όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων.
Λίγο μετά τον πόλεμο, το 1945, επιβλήθηκε η παρουσία των δικαστικών στις αρχαιρεσίες των σωματείων με την ανοχή ακόμα και του εργατικού ΕΑΜ, το οποίο βέβαια συμμετείχε στην διαδικασία του διαλόγου με τους διορισμένους της ΓΣΕΕ και την κυβέρνηση, αλλά δεν υπέγραψε την συμφωνία. Έκανε όμως τα πάντα για την εφαρμογή της στην πράξη. Πέρασαν δεκαετίες από τότε και οι δικαστικοί εξακολουθούν να ελέγχουν τις συνδικαλιστικές εκλογές, χωρίς ποτέ επί της ουσίας να έχει αμφισβητηθεί ο ρόλος τους. Θα ακολουθήσει το 1955 ο νόμος για την διαιτησία στην υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων, που αργότερα θα δώσει τη θέση της στον ΟΜΕΔ. Η σταθερή παρουσία και εμπλοκή του κράτους στις διαδικασίες και τη ζωή των σωματείων δεν έχει συμβολικό χαρακτήρα αλλά έρχεται σε σύγκρουση με την διακηρυγμένη αρχή της πάλης των τάξεων και της αρχής της συγκρότησης της τριτοβάθμιας οργάνωσης «πέρα από κάθε αστική επιρροή». Από τη μεριά των συνδικαλιστικών δυνάμεων, επικράτησε και σίγουρα επικρατεί ακόμα η τάση για παράδοση διαπιστευτηρίων νομιμοφροσύνης παρά για σύγκρουση με την αστική νομιμότητα αφού ούτως ή άλλως «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»…
Η ίδια η δομή, η οργανωτική συγκρότηση η κυριαρχία συγκεκριμένων αντιλήψεων, συχνά αστικής προέλευσης, ακόμα και η πρωτοτυπία της μιας συνομοσπονδίας και των πολλών παρατάξεων, είναι αποτέλεσμα μάχης στο εσωτερικό για την αλλαγή των συσχετισμών, που πολλές φορές αφορούσαν μόνο την ηγεσία των αντιπροσώπων αλλά σχεδόν πάντα είχαν επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των πρωτοβάθμιων οργανώσεων. Η ΓΣΕΕ που τόσο πολύ κόπτεται για την ενότητα του κινήματος, δεν είχε πάντα την μοναδικότητα. Υπάρχουν περίοδοι που είτε τα καθεστώτα (δικτατορίες ή αστικοκοινοβουλευτικές κυβερνήσεις) είτε συνδικαλιστικές δυνάμεις διασπούσαν σε επίπεδο κορυφής την «ενότητα» και δημιουργούσαν άλλους φορείς. Ελάχιστα μετά την ίδρυση της τριτοβάθμιας οργάνωσης και συγκεκριμένα το 1920, κάνει την εμφάνισή της για πρώτη φορά μια δεύτερη μαζική και αντιπροσωπευτική ΓΣΕΕ, αυτή των 35.000 εργατών και των 137 σωματείων και συγκαλεί συνέδριο, κόντρα στην διορισμένη βενιζελική και άμαζη ΓΣΕΕ του Μαχαίρα. Εκεί θα επικυρωθεί η πρόταση σταθμός στην εξέλιξη του κινήματος, αυτή της «συνεργασίας»- οργανικής σχέσης του συνδικαλιστικού οργάνου με το κόμμα (ΓΣΕΕ-ΣΕΚΕ) και θα κυριαρχήσει η λενινιστική αντίληψη στο συνδικαλιστικό κίνημα και μάλιστα σχεδόν ομόφωνα. Υποστηρικτής αυτής της πρότασης ήταν και ο αποκαλούμενος αναρχοσυνδικαλιστής Κ. Σπέρας, ο οποίος βέβαια στην συνέχεια θα προσπαθήσει να σώσει το κύρος του συνδικαλιστικού οργάνου προτείνοντας να έχει τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις, έναντι του πολιτικού βραχίονα, είτε πρόκειται για οικονομικά είτε για πολιτικά ζητήματα. Την πρόταση ψήφισε το ένα τρίτο των συνέδρων. Στο 3ο συνέδριο της ΓΣΕΕ επικρατούν οι «αντιΚΚΕ» συνδικαλιστές, το ΚΚΕ (πρώην ΣΕΚΕ) παίρνει την απόφαση να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την ΓΣΕΕ (τυπικά τουλάχιστον) και το 1929 δημιουργούνται οι βάσεις για τη νέα διάσπαση της συνομοσπονδίας, η οποία θα πετάξει έξω και τους «αριστεριστές» της εποχής, για να φτάσουμε στο 1931 όπου για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχουμε 3 συνομοσπονδίες, την ΓΣΕΕ των δεξιών, την ενωτική ΓΣΕΕ του ΚΚΕ και την ΠΣΕ των σοσιαλιστών και των αριστερών «μιασμάτων». Οι τρεις συνομοσπονδίες μάλιστα θα κηρύξουν μαζί απεργία, για την σφαγή της Θεσσαλονίκης, αλλά θα τους προλάβει η δικτατορία του Μεταξά.
Μετά τον πόλεμο το ΚΚΕ μιλάει ανοιχτά για την συνδικαλιστική ενότητα της τάξης. Αυτή τη φορά δεν είχε λόγο να μην το κάνει. Έβγαινε από έναν πόλεμο έχοντας μια πανίσχυρη οργάνωση- το εργατικό ΕΑΜ. Η επικράτησή του ήταν σίγουρη, το πρόβλημα τώρα το είχαν οι δεξιές παρατάξεις, οι οποίες όμως δεν είχαν και καμιά σοβαρή επιρροή.
Σιγά-σιγά περνάμε σε περίοδο επικράτησης του αγωνιστικού ρεφορμισμού, του υποτακτικού και ηττοπαθούς συνδικαλισμού από τη μεριά της αριστεράς. Οι αριστεροί διαγράφονται από την συνομοσπονδία, οι δεξιοί και ακροδεξιοί συγκροτούν δικά τους όργανα και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εμμένει σχεδόν αυτιστικά στην ενότητα, δημιουργώντας συνδικαλιστικές κινήσεις όπως το Κ.Ε.Σ ή το αποκορύφωμα συντονισμού «από τα κάτω», την «κίνηση των 115 σωματείων», τα οποία στο τέλος πλησίασαν τα 900, οργάνωσαν πολιτική απεργία, αλλά χωρίς πρόταση, προοπτική και άβουλα μπροστά στη νομιμότητα της «ενιαίας» συνδικαλιστικής οργάνωσης χάθηκαν το 1967.
Για να έρθουμε στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο αλλά και χαμένη ευκαιρία της μεταπολίτευσης, με τα προλεταριακά οδοφράγματα των οικοδόμων απέναντι στις αύρες της αστικής δημοκρατίας, τον αυτοοργανωμένο συνδικαλισμό βάσης στα εργοστάσια και την ομοσπονδία του την ΟΒΕΣ, εγχείρημα μπερδεμένο από τα αδιέξοδα της «εργατικής αυτονομίας», που θα σβήσει εγκλωβισμένο μέσα στο σοσιαλρεφορμισμό και το αντικαραμανλικό μέτωπο. Τελευταία διάσπαση σε επίπεδο τριτοβάθμιας οργάνωσης ήταν αυτή του 1985, από αρνητές- διαφωνούντες της ΠΑΣΚΕ και την επίσημη αριστερά (ΕΣΑΚ, ΑΕΜ, ΣΣΕΚ), που κράτησε μόλις δύο χρόνια, αφού οι στόχοι της ήταν περιορισμένοι και ούτε κατά διάνοια δεν συγκρούονταν με το περιεχόμενο, τις αντιλήψεις, τις δομές του υπάρχοντος συνδικαλισμού. Είναι πλέον η εποχή του θανάτου και του ρεφορμισμού και της πλήρους υποταγής της αριστεράς στο άρμα νεοφιλελεύθερου ρεαλισμού. Η περίπτωση του ΠΑΜΕ (εξέλιξη της ΕΣΑΚ), δεν μπορεί να καταγραφεί στις απόπειρες οργανωτικού διαχωρισμού από τον επίσημο συνδικαλιστικό φορέα, επειδή απλούστατα πρόκειται για παράταξη που δεν εγκατέλειψε ποτέ τις έδρες στην ΓΣΕΕ, συμμετέχει κανονικά στις συνεδριάσεις της, παίρνει το ποσοστό της από την εργατική εστία και αρκείται στις ξεχωριστές συγκεντρώσεις.
Η σημερινή οργανωτική πολυδιάσπαση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος με τις 180 δευτεροβάθμιες οργανώσεις και τα 3.700 πρωτοβάθμια σωματεία, πολλά από αυτά εργοδοτικά ή σφραγίδες, δεν έχει αντικειμενικά καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, παρά μόνο με παραταξιακά και κομματικά οφέλη και σίγουρα διαφέρει από τον οργανωτικό και προγραμματικό απεγκλωβισμό από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις οργανωτικής έκφρασης της οργής των εργαζομένων για την κορύφωση του ταξικού πολέμου από το κεφάλαιο, τη κυβέρνηση και την Ε.Ε. Απέναντι σε αυτήν την επίθεση χρειάζεται η αλλαγή των στόχων, των προτάσεων, η υπέρβαση του πλαισίου μέσα στο οποίο διεξάγεται η κουβέντα τώρα. Χρειάζεται το γκρέμισμα των μύθων για την κρίση, το διαφορετικό πρόσωπο του καπιταλισμού, τους μονόδρομους, τα μέτωπα συνεργασίας και τις εναλλακτικές λύσεις. Η μόνη λύση που μπορεί και πρέπει να έχει στο νου της η εργατική τάξη, είναι η ανατροπή του καπιταλισμού, η απονομιμοποίηση ενός συστήματος που έχει φάει τα ψωμιά του και ετοιμάζεται να πέσει πάνω μας.
Το σύστημα τραβάει το χαλί της νομιμότητας κάτω από τα πόδια του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ανατροπή του θεσμού των κλαδικών συμβάσεων και ο ορισμός επιτροπών φυσικών προσώπων για την επικύρωσή τους αντί των επιχειρησιακών σωματείων, η όξυνση της καταστολής, η νομοθεσία για τον τρομονόμο, αλλάζουν εκ των πραγμάτων τον τρόπο που βλέπουν από εδώ και πέρα οι αστοί τον συνδικαλισμό, ας το αντιληφθούμε και εμείς.
Οι δυνάμεις και κυρίως οι αντιλήψεις που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα, με σοβαρότατες ευθύνες για την σημερινή τραγικά αδιέξοδη κατάσταση κατάφεραν να μετατρέψουν την πιο σημαντική μορφή εργατικής οργάνωσης σε γραφεία κομματικού σκλαβοπάζαρου. Κυρίως όμως σε φορείς επιβολής της κυβερνητικής γραμμής, της λογικής της ανάπτυξης, της παραγωγικότητας, του ανταγωνισμού. Η ανεξαρτησία και η αυτοτέλεια του κινήματος, ακόμα και μέσα στο πλαίσιο της αριστερής και σοσιαλδημοκρατικής λογικής, καταπατήθηκε μέχρις εσχάτων. Το ίδιο συνέβη και με την εσωτερική δημοκρατία και την ισότιμη συμμετοχή όλων των δυνάμεων και απόψεων. Πέρα όμως από την κυρίαρχη αντισυνδικαλιστική λογική και πρακτική των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, υπάρχει ένα τεράστιο κενό σε επίπεδο απεύθυνσης, έκφρασης εργατικών συμφερόντων, εσωτερικής δημοκρατίας, στόχων, προτάσεων και στο κομμάτι της αριστεράς. Το ΠΑΜΕ αρμενίζει σε ένα πέλαγο αυτοεπιβεβαίωσης, σπρώχνοντας το πρόβλημα κάτω από το χαλί της μεικτής οικονομίας και χαϊδεύοντας το αυτί του μικροαστού που πλήττεται. Και με τον εργάτη και με το μικρό αφεντικό… Αρνείται να αποδεχτεί το αυτονόητο, ότι βρισκόμαστε λίγο πριν την «επαναστατική κατάσταση», άρα πρέπει να επιταχύνουμε τις διαδικασίες. Όλα περιορίζονται σε ένα δημοκρατικό κομματικό πλαίσιο, που θέτει ως ορόσημο την ημερομηνία των εκλογών.
Αλλά και οι υπόλοιπες αριστερές συνδικαλιστικές δυνάμεις, χωρίς τη διάθεση αυτοκαθορισμού, σέρνονται πίσω από μια στείρα, ρηχή και ανούσια κριτική στο κακό ΠΑΜΕ, που δεν ανοίγει την αγκαλιά του, να τις δεχτεί. Χωρίς σαφή προσανατολισμό που θα δείχνει προς την έξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, πνίγονται ανάμεσα σε έναν παλιομοδίτικο, γραφικό σοσιαλδημοκρατικό, ρεφορμιστικό λόγο, της ευρωκαψούρας και τα πλατιά πολιτικά μέτωπα, που θα χωράνε τους πάντες. Σωματεία και συντονισμοί υποτάσσονται στις ανάγκες φωτισμένων πολιτικών πρωτοποριών ή ακόμα χειρότερα ηγετίσκων. Χρησιμοποιούνται διαδικασίες και όργανα για να καλύψουν την πείνα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Ακόμα και η αρχικά φιλόδοξη απόπειρα του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων, που έδειξε ότι συσπειρώνει ένα εργατικό δυναμικό, λειτούργησε τελικά ως όχημα για να περάσει η απόφαση των πολιτικών γραφείων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τόλμησε να έρθει σε σύγκρουση με αντιλήψεις και λογικές που καθηλώνουν αντί να προωθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η αδιαφορία και η υποτίμηση του ρόλου των εργατικών σχημάτων και παρεμβάσεων από τις ίδιες δυνάμεις όλο αυτό το διάστημα, της μνημονιακής επέλασης στην εργατική τάξη. Ο σημαντικότατος αυτός εργατικός φορέας απονευρώθηκε, ακριβώς για να μην αντικαταστήσει την σημασία και το «ειδικό βάρος» της πολιτικής οργάνωσης.
Επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα πως το δόγμα «το κόμμα για την πολιτική, το σωματείο για…την λάτζα», διαπερνά ακόμα και σήμερα σχεδόν το σύνολο των συνδικαλιστικών δυνάμεων. Το χειρότερο όμως ίσως να μην είναι αυτό. Είναι η καθολική άρνηση να διεξαχθεί η συζήτηση, η αντιπαράθεση, η σύγκρουση στον φυσικό της χώρο: στον εργασιακό χώρο, με συνομιλητές και φορείς τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα όργανα της τάξης μας, τα σωματεία. Το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες. Υπεύθυνος είναι συνολικά ο καπιταλισμός και δεν φτιασιδώνεται, αλλά ανατρέπεται. Για να ανατραπεί απαιτείται να έχει απέναντί του ένα εργατικό κίνημα, αυτοτελές, ανεξάρτητο από κράτος, αστικές δυνάμεις, πολιτικούς φορείς. Ένα κίνημα ικανό να στήσει αναχώματα στην επίθεση του κεφαλαίου, να κατακτήσει, να συγκρουστεί, να δημιουργήσει .
Προχωράμε σε πλήρη οργανωτική αποχώρηση από την ΓΣΕΕ, συγκροτώντας τη νέα αντικαπιταλιστική συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών, ξεκινώντας μέσα από τον πλατύ συντονισμό επιτροπών στους χώρους δουλειάς, εργατικών σχημάτων και σωματείων. Ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων μπορεί να λειτουργήσει σε αυτήν την κατεύθυνση όπως και αντιστοιχες πρωτοβουλίες από άλλα πρωτοβάθμια σωματεία, όπως τα «σωματεία βάσης». Επιτακτική είναι η ανάγκη συγκρότησης εργατικών σχημάτων με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, που θα θέτουν ξεκάθαρα το ζήτημα της ανατροπής και του οργανωτικού διαχωρισμού από την ΓΣΕΕ. Μέτωπο για την υπέρβαση του νόμου 1264 το οποίο σημαίνει έξω το κράτος από τον εργατικό συνδικαλισμό και τις διαδικασίες του, έξω οι εργοδότες και οι άνθρωποί τους. Την συνδικαλιστική ενοποίηση κλάδων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό φορέα. Την αναβάθμιση των αιτημάτων, την υπέρβαση του συντεχνιασμού, την ανάδειξη και ανάπτυξη της αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους.
Στην πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος δεν υπήρξε όπως και δεν υπάρχει «αντικειμενικά ορθή» γραμμή. Επιβεβαιώνεται όμως εκ του αποτελέσματος ότι η επικράτηση των αστικών αντιλήψεων και της λενινιστικής λογικής, άνοιξαν το δρόμο για την απονεύρωση, απομαζικοποίηση, τον εκφυλισμό και την ήττα του συνδικαλισμού. Ασφαλώς και θα επιστρατευτούν «θεωρητικοί» του εργατικού κινήματος, να μας πείσουν για τα βαθύτερα αίτια της συνδικαλιστικής κρίσης, για την απροθυμία της τάξης ή για την δομική κρίση του συστήματος και όλων των θεσμών. Ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής πάνω στο πτώμα του συνδικαλισμού- εργαλείου της πολιτικής πρωτοπορίας.
http://www.provo.gr/poios-fovatai-ton-organwtiko-diaxwrismo/

Μικροφωνική-Παρέμβαση από ΕΣΕ Θεσ/νίκης με αφορμή τη συνεργασία Ιανού-Ολύμπιον

Με αφορμή την συνεργασία του Ιανού με τον κινηματογράφο Ολύμπιον,στο πλαίσιο του φεστιβάλ ντοκυμαντέρ, καλούμε σε μικροφωνική παρέμβαση έξω από το Ολύμπιον, σήμερα Παρασκευή 13/03 στις 19.30, ημέρα έναρξης του φεστιβάλ.

 

 

afisa_ianos

Bulgarian anarcho-syndicalists protest railway cuts, privatization

ImageProxy.mvcOn-going actions in defense of Bulgarian railways from depredation and privatization have been carried out by activists of the Autonomous Labour Union (ARS, a friend-affiliate of the IWA-AIT). On January 31, for the third Saturday in a row, they set up protest pickets – this time in Varna and in the capital Sofia.

In Varna protesters set up shop at the main railway station, demonstrating their opposition to plans for the secret privatization of the railways. The demonstrators say that the decision to cancel a number of trains (later rescinded) was only an attempt to “test the waters”.

According to protestor Yevgeny Nikitin, it is intended to carry out privatization with the aid two surreptitious measures. First, the transfer as concessions of lines capable of being profitable. Secondly, the transfer of railway funds to municipalities, which will distribute them among private carriers.

Krasimir Dmirov blamed the top officials of the railway administration for the deplorable state of the railways. He emphasized that ordinary workers do not bear any responsibility for this, in spite of propaganda claiming the opposite.

The ARS demands a complete re-organization of the railway system. Their management should be elected in inter-union elections – directly by the workers themselves, and not by parties. The official trade unions should be placed under control of the workers themselves and the workers should take part in decision making by means of “direct democracy” (http://varna.topnovini.bg/node/568118).

The photo shows demonstrators of the Sofia section of the ARS protesting cuts and advocating for self-management of the railways.

Thanks to aitrus.info for this information.
Πηγή: http://libcom.org/news/bulgarian-anarcho-syndicalists-protest-railway-cuts-privatization-05022015

ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας κλάδος που κήρυξε απεργία. Οι απεργοί, μαζί μ’ άλλους ανθρώπους (αλληλέγγυους τους λένε) περιφρούρησαν το δικαίωμά τους στην απεργία, αποκλείοντας γνωστά και μη εξαιρετέα αφεντικά, τα οποία έχουν προκαλέσει κατά καιρούς μικρά και μεγάλα προβλήματα στον εν λόγω εργασιακό χώρο, και όχι μόνο. Ο τρόπος που εξελίσσεται η ιστορία μπορεί να ανταγωνιστεί μεγάλα ονόματα στο χώρο της σεναριογραφίας. Μπορείτε να το διαπιστώσετε και εσείς:

Την Κυριακή 28 Γενάρη ο κλάδος του βιβλίου κήρυξε μια μοναχική απεργία. Οι λόγοι της αναγκαιότητας για την κυριακάτικη αργία δε θα αναλυθούν εδώ, αφού μπορεί κάποιος να βρει πλούσιο υλικό μέσω του συντονιστικού για αυτήν. Οργανώθηκαν απεργιακές περιφρουρήσεις στον Ιανό και στον Παπασωτηρίου. Στον Ιανό μάλιστα, ο -κατά τ’ άλλα αριστερών καταβολών- σταθμός “κόκκινο” είχε συνάψει πενθήμερη εορταστική συνεργασία, με φιλανθρωπικό στόχο, προφανώς όχι για τους εργαζόμενους, αφού κανένα αφεντικό δε θα έδειχνε ποτέ την “ανθρωπιά” του σε τέτοια “κτήνη”.

Τότε ο Ιανός αποφάσισε να ζητήσει την ανεκτίμητη συμβολή της αστυνομίας, για να καθαρίσει από την πλέμπα, η οποία παλεύει για τα δικαιώματα που κάποτε χαρακτηρίζονταν αναφαίρετα. Η αστυνομία συνεργάζεται. Και εκεί αρχίζει το show.

Ξυλοδαρμοί γύρω από το μαγαζί, χημικά και εξευτελιστικά γδυσίματα συνέθεσαν μια γιορτινή ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας. Το θέαμα απογειώνεται με τέσσερις συλλήψεις και μια προσαγωγή. Αξίζει να αναφερθεί πως δυο από τους συλληφθέντες ήταν περαστικοί. Στο Α.Τ. Ακροπόλεως όπου μεταφέρονται, συγκεντρώνονται δεκάδες αλληλέγγυοι, κάποιοι από τους οποίους είχαν χτυπηθεί κατά τη διάρκεια της επίθεσης της αστυνομίας και περίμεναν να υποβάλλουν μηνύσεις. Ο προσαχθείς αφήνεται ελεύθερος. Η συγκέντρωση σπάει απρόκλητα και με τη βία μετά από δυο περίπου ώρες. Εκ νέου χημικά και ξυλοδαρμός, αλλά αυτήν τη φορά η αστυνομία δεν ήταν αρκετά αποτελεσματική και ο αριθμός των συλληφθέντων μειώθηκε σε τρεις!

Στην ιστορία αυτή υπάρχουν κάποια σημεία στα οποία πρέπει να δείξουμε ιδιαίτερη προσοχή, γιατί αποτελούν πρωτοφανείς συμπεριφορές της εργοδοσίας και της ΕΛ.ΑΣ και μας δείχνουν το δρόμο εκείνων που ενδέχεται να παγιωθούν ή να ακολουθήσουν.

Αρχικά, ο εξευτελισμός μέσω γδυσίματος που υπέστησαν δύο από τους εφτά συλληφθέντες εφαρμόστηκε λίγες ημέρες αργότερα και στους αφισοκολλητές του “Διστόμου”. Επίσης, το να απαιτεί η εργοδοσία από την αστυνομία να χτυπήσει απεργούς, χωρίς καμιά πρόκληση από τους τελευταίους, είναι πρακτική που δε θυμίζει ούτε καν χούντα και δείχνει έκδηλα τα μέτωπα που έχουν δημιουργηθεί. Και στο ATTICA είδαμε ΜΑΤ να φυλάνε το κτίριο κατά τη διάρκεια απεργιακής διαδήλωσης, αλλά ο Ιανός ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Τέλος, ο ξυλοδαρμός των συλληφθέντων, μέσα στο τμήμα, μπροστά στα μάτια των δικηγόρων τους, μας δείχνει ότι τα κτήνη είναι αδίστακτα και ότι πρέπει να οργανώσουμε τη δύναμή μας με θάρρος και αλληλεγγύη, έχοντας στο μυαλό μας πως τίποτα πια δεν είναι δεδομένο.

Δεν είναι ώρα για πεσιμισμούς και ματαιότητες. Αν δεν τους επηρέαζαν οι αγώνες μας θα έμεναν στην τυπική προπαγάνδα περί “γραφικών συνδικαλιστών”. Αν δεν μας φοβόντουσαν δε θα μας χτυπούσαν με αυτόν τον τρόπο. Θα απαντήσουμε στην επίθεση αυτή με οργάνωση και αλληλεγγύη.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 7 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 28ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ese.espiv.net / ese-ath@espiv.net

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ Αθήνας)