Αρχείο κατηγορίας Απόψεις-γνώμες-αναλύσεις

Κανένα όριο ηλικίας πάνω από τα 65!

original_issue_585Κανένα όριο ηλικίας πάνω από τα 65!     Στις 2 Φλεβάρη του 2013, ο σημερινός αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Δ. Στρατούλης και μερικοί ακόμη βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεταν μια Ερώτηση στον τότε υπουργό Ι. Βρούτση, με την οποία ζητούσαν την κατάργηση της μνημονιακής διάταξης που αύξησε το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση από τα 65 στα 67 χρόνια, επικαλούμενοι το ελληνικό σύνταγμα και την 102 ΔΣΕ (Διεθνής Σύμβαση Εργασίας).
Ηταν μια Ερώτηση που δεν την πίστευαν, αλλά αναγκάστηκαν να την κάνουν μετά από δική μας πίεση (όχι μόνο μέσω της αρθρογραφίας μας στην «Κόντρα», αλλά και με προσωπικές παρεμβάσεις προς τον Δ. Στρατούλη. Επειδή ως αντιπολίτευση «δε χαλούσαν καρδιές», αποφάσισαν να κινηθούν στο κατώτατο κοινοβουλευτικό επίπεδο (μια Ερώτηση δεν συζητιέται, αλλά απαντά γραπτά –αν απαντήσει- ο υπουργός). Για να δείξουν και στην τότε συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ότι δεν έχουν σκοπό να κάνουν φασαρία πάνω σ’ αυτό το μείζονος σημασίας ασφαλιστικό ζήτημα, δεν έδωσαν καμιά δημοσιότητα στην Ερώτηση. Δεν την ανήρτησαν καν στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου αναρτούσαν όλες τις Επερωτήσεις και Ερωτήσεις που έκαναν.

Εμείς δεν τους χαριστήκαμε, βέβαια. Σημειώσαμε την υποβάθμιση και την υποκριτική συμπεριφορά τους. Ενα χρόνο μετά, στις 27 Γενάρη του 2014, η διοίκηση του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ εξέδωσε πανηγυρική ανακοίνωση επειδή μειώθηκαν σημαντικά οι αιτήσεις για συνταξιοδότηση (το 2012 είχαν υποβληθεί 58.056 αιτήσεις για σύνταξη λόγω γήρατος, ενώ το 2013 υποβλήθηκαν 36.751 αιτήσεις). «Η μείωση του αριθμού των ετήσιων συνταξιοδοτήσεων, εάν συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια, θα βελτιώσει τη σχέση εργαζόμενων προς συνταξιούχους, με θετικά αποτελέσματα για την οικονομική κατάσταση του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ και του ΕΤΕΑΜ», κατέληγε η πανηγυρική ανακοίνωση του Σπυρόπουλου (τον οποίο έχει διατηρήσει στο νευραλγικό πόστο του διοικητή του ΙΚΑ και η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, μολονότι στο μεταξύ έχει καταστεί κατηγορούμενος για κακούργημα).

Γράψαμε τότε στην εφημερίδα μας, αναφερόμενοι στη στάση του ΣΥΡΙΖΑ: «Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Δ. Στρατούλη περιορίστηκαν στην κατάθεση μιας ερώτησης, που δεν προβλήθηκε από το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν από την ιστοσελίδα του. Εγινε για καθαρά τυπικούς λόγους, για να λένε ότι κάτι έκαναν γι’ αυτό το θέμα. Τώρα που ξανατίθεται το ζήτημα, μετά τη δημοσιοποίηση των στοιχείων από το ΔΣ του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, ο Δ. Στρατούλης και το κόμμα του ποιούν την νήσσαν, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Με τη σημερινή τους στάση απέναντι στο μείζον ζήτημα της αύξησης του ορίου ηλικίας στα 67πιστοποιούν ποια θα είναι η στάση τους αν γίνουν κυβέρνηση».

Σήμερα, λοιπόν, που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση, έχει φουντώσει ξανά η φιλολογία ενάντια στη λεγόμενη πρόωρη σύνταξη και το πιθανότερο είναι πως θα υπάρξει άμεσο σάρωμα (προβλέπεται στη «λίστα Βαρουφάκη» της 23ης Φλεβάρη). Δε γίνεται καμιά συζήτηση, όμως, για την κατάργηση της παράνομης και αντισυνταγματικής μνημονιακής διάταξης, με την οποία το όριο ηλικίας αυξήθηκε από τα 65 στα 67 χρόνια.

Κόντρα στο σύνταγμα και την 102 ΔΣΕ

Στις 28 Ιούνη του 1952, το ΔΣ του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας κύρωσε την 102 Διεθνή Σύμβαση Εργασίας (ΔΣΕ) με τίτλο «Περί ελαχίστων ορίων της κοινωνικής ασφάλειας». Το άρθρο 26 αυτής της σύμβασης καθορίζει ως ανώτατο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης τα 65 χρόνια. Ιδού τι αναφέρει ακριβώς:

«1. Η ασφαλιστική προστασία παρέχεται από της συμπληρώσεως καθορισμένου ορίου ηλικίας και πέραν.
2. Η τοιαύτη ηλικία δεν δύναται να καθοριστεί μείζων των 65. Δύναται όμως αι αρμόδιαι αρχαί να καθορίσουν ηλικίαν, λαμβανομένης υπ’ όψιν της ικανότηταςπρος εργασίαν των ηλικιωμένων προσώπων εις την περί ης πρόκειται χώραν».

Ο κανόνας, λοιπόν, είναι ότι απαγορεύεται να οριστούν γενικά όρια ηλικίαςπάνω από τα 65, ενώ η εξαίρεση που εισάγεται με το τελευταίο εδάφιο της παραγράφου 2 αφορά μόνο περιπτώσεις ηλικιωμένων που είναι ικανοί για εργασία. Τέτοιες περιπτώσεις εξαίρεσης υπήρχαν και στην μέχρι τώρα ασφαλιστική νομοθεσία, όπως π.χ. οι καθηγητές των ΑΕΙ και κάποιες άλλες που καταργήθηκαν πρόσφατα. Ολες ήταν εξαιρέσεις στις οποίες οι ηλικιωμένοι ασφαλισμένοι εντάσσονταν εθελοντικά, με στόχο ν’ αυξήσουν λίγο τη χαμηλή (ιδιαίτερα σε σχέση με τα χρόνια δουλειάς) σύνταξή τους. Μ’ άλλα λόγια, η παράταση του ασφαλιστικού βίου πέραν των 65 χρόνων ήταν εθελοντική και αφορούσε στην πράξη ένα μικρό κομμάτι του συνόλου των εργαζόμενων.

Ολες οι προ-μνημονιακές κυβερνήσεις δεν τολμούσαν να στραφούν κατά της 102 ΔΣΕ, γιατί αυτό προσκρούει στο άρθρο 28 παράγραφος 1 του Συντάγματος, που αναφέρει: «Οι γενικά παραδεδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου». Η 102 ΔΣΕ ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο (κυρώθηκε με το Ν. 3251/1955, ΦΕΚ 140Α και επικυρώθηκε με το νόμο 1426/1984, ΦΕΚ 32Α, που έχει τίτλο: «Για την κύρωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη»), υπερισχύει κάθε άλλης αντίθετης διάταξης νόμου και έχει αυξημένη συνταγματική ισχύ.

Ο (μακαρίτης πλέον) ειδικός στα κοινωνικοασφαλιστικά ζητήματα και συγγραφέας πολλών βιβλίων Γ. Ψηλός διατύπωνε την ίδια άποψη σε άρθρο του στην «Καθημερινή», στις 20 Μάη του 2001, σημειώνοντας: «Διαχέονται κατά καιρούςπληροφορίες, οι περισσότερες δημοσιογραφικής προέλευσης, περί αυξήσεως του ανωτάτου ορίου ηλικίας για σύνταξη, που ισχύει σήμερα των 65 ετών (για τις γυναίκες «παλαιές» ασφαλισμένες είναι 60 ετών), στο 67ο. Για το προκείμενο θέμα, το όριο ηλικίας των 65 δεν είναι εύκολα υπερβατό, γιατίπροστατεύεται από την 102/1952/ΔΣΕ “περί ελαχίστων ορίων της κοινωνικής ασφάλειας’’ (…) Η ΔΣΕ κυρώθηκε από τη χώρα μας με τον 3251/55 και αποτελεί εσωτερικό δίκαιο αυξημένης τυπικής ισχύος κατά το άρθρο 28παρ. 1 του Συντάγματος. Η δέσμευση αυτή ως προς το όριο ηλικίας επιβεβαιώθηκε και με τον ευρωπαϊκό κοινωνικό χάρτη, άρθρο 12, που κύρωσε η Ελλάδα με το ν. 1426/84».

Μολονότι παραβιάστηκε ωμά η 102 ΔΣΕ, η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO), που είναι αρμόδια για την παρακολούθηση του σεβασμού της ΔΣΕ από τις κυβερνήσεις, δεν έκανε καμιά παρέμβαση. Εκανε πλάτες στις μνημονιακές κυβερνήσεις. Και ο νυν υπουργός Εργασίας Π. Σκουρλέτης, που μαζί με τον Δ. Στρατούλη συνθέτει ένα αχτύπητο δίδυμο εργατοκαπηλείας και φανφαρονισμού, δεν έθεσε κανένα τέτοιο θέμα στην επίσκεψη που έκανε πρόσφατα στην έδρα του ILO στη Γενεύη.

Φυσικά, τώρα ο Σκουρλέτης και ο Στρατούλης είναι κυβέρνηση και δεν έχουν την ανάγκη του ILO για να νομοθετήσουν. Είναι, όμως, αποφασισμένοι να συνεχίσουν τη μνημονιακή πολιτική, ειδικά στο Ασφαλιστικό που πρέπει να ετοιμάσουν νέες ανατροπές από το φθινόπωρο. Γι’ αυτό και έκαναν γαργάρα εκείνη την υποκριτική Ερώτηση του 2013, με την οποία Στρατούλης και σία ζητούσαν την επαναφορά του γενικού ορίου ηλικίας στα 65, κατ’ εφαρμογήν της 102 ΔΣΕ.

Το συμπέρασμα είναι πως από δαύτους δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα. Η εργατική τάξη είναι που πρέπει ν’ ανοίξει το Ασφαλιστικό με ταξικό τρόπο. Η επαναφορά του γενικού ορίου στα 65 είναι αίτημα ταξικά δίκαιο και συμβατό με την 102 ΔΣΕ και το ελληνικό σύνταγμα. Ας το βγάλουμε στο προσκήνιο, απαιτώντας την εφαρμογή του από την «πρώτη φορά Αριστερά».

 

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:KONTΡΑ

Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου – IWW Greece Η ελπίδα δεν θα έρθει με την ανάθεση

Η ελπίδα δεν θα έρθει με την ανάθεση

 

Με την αλλαγή της κυβέρνησης, πολλοί πίστεψαν ότι αρκετά προβλήματα που προήλθαν από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις θα έβρισκαν την λύση τους. Φυσικά πίστεψαν τα όμορφα προεκλογικά λόγια της τωρινής εξουσίας, αλλά τίποτε δεν άλλαξε και όλα ίδια έμειναν και θα παραμείνουν. Οι υποσχέσεις της κάθε υποψήφιας κυβέρνησης είναι για να χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων με σκοπό την άντληση των πολύτιμων ψήφων που θα της φέρουν την νίκη και την Εξουσία.

Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να εκφράσει και να υλοποιήσει τις ανάγκες των εργαζομένων και της κοινωνίας εν γένει, αφενός γιατί δεν τις γνωρίζουν, αφετέρου γιατί δεν έχουν ιδέα για την πραγματική κοινωνία. Γνωρίζουν κάποιες ανάγκες, θεωρητικά, γιατί μιλάμε για επαγγελματίες πολιτικούς, με σκοπό την εξουσία ή μια θέση ισχύος, και αυτή η θεωρία που “πωλούν” στους ψηφοφόρους έχει τεράστιο χάσμα με την πράξη και τις ανάγκες επιβίωσης των ανθρώπων με την δέουσα αξιοπρέπεια. Έχοντας στο πλευρό τους το κεφάλαιο και την εργοδοσία, ο μόνος αντίπαλος , αληθινός, είναι ο εργαζόμενος, βλέπε Ιωάννα Π. εργαζόταν στα Everest και το ατύχημα στα ΕΛ.ΠΕ, δυο πρόσφατα παραδείγματα της εργοδοτικής ασυδοσίας και του τρόπου που αντιμετωπίζουν οι μεν τους δε. Ο Χαρ. Δευτεραίος που την Τρίτη το πρωί έχασε την μάχη, είναι ακόμα ένας εργαζόμενος που πλήρωσε με το αίμα του τις ορέξεις της εργοδοσίας για περισσότερο κέρδος με την λίστα των νεκρών εργατών να μεγαλώνει.

Στο αντίποδα αυτής της επίθεσης εμφανίζονται οι διάφορες κομματικές ενώσεις, ελεγχόμενα σωματεία & κρατικοδίαιτα συνδικάτα, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκτονώσουν την απόλυτα δίκαιη αγανάκτηση και θυμό των εργαζομένων, με ανακοινώσεις, με ελεγχόμενες “απεργίες” και πύρινους λόγους για δικαίωση και ικανοποίηση των απαιτήσεων, που θα παραμείνουν φυσικά μόνο στα λόγια. Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τις ζωές μας και τις διεκδικήσεις μας, για δικαιώματα που έχουμε κερδίσει με αγώνες και τώρα καλούμαστε να τα διεκδικήσουμε πάλι. Χωρίς κομματικές παρεμβάσεις και ρεφορμισμούς, να κοιτάξουμε κατάματα την εξουσία και βάλουμε μπροστά τις ανάγκες μας ως πρόταγμα. Να ακουστεί η βροντερή φωνή μας, που ζητάει δικαιοσύνη. Άμεση Δράση είναι το εργαλείο των ακηδεμόνευτων εργαζομένων., Καμία διαπραγμάτευση με την εργοδοσία και το κράτος, αγώνες χωρίς κανένα κομματικό μεσάζοντα.

Ή Εμείς ή Αυτοί.

Οι εργαζόμενοι και τα αφεντικά δεν μπορούν να έχουν καμία σχέση, το ίδιο ισχύει και με τους επαγγελματίες πολιτικούς. Η μόνη λύση μας είναι η οργάνωση και η Άμεση Δράση. Αλλιώς ο δυναμικός αγώνας ενός εργαζόμενου υπάρχει περίπτωση να χαθεί, μπροστά στην δύναμη του εργοδότη αν συντονίσουμε όμως όλοι μαζί την δύναμη μας σε κάθε χώρο εργασίας μπορούμε να νικήσουμε. Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW) καλούν για συντονισμένες δράσεις απέναντι στην εργοδοτική απειλή, και μπορούμε όλοι μαζί να εφαρμόσουμε την αυτοοργάνωση στην πράξη. Περισσότερες πληροφορίες «Πώς να απολύσετε το Αφεντικό σας» θα βρείτε στο φυλλάδιο που εκδόθηκε από τους BossBusters, και αποτελεί ένα σχέδιο δράσης των μελών των IWW στην περιοχή το Σαν Φρανσίσκο (ΗΠΑ), που μεταφράστηκε στα ελληνικά πρόσφατα και τροποποιήθηκε ώστε να είναι πιο κοντά και σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα: https://omniasuntcommunia.espivblogs.net/2015/05/15/i-w-whow-to-fire-your-boss.

Ποτέ δεν εiναι αργά για να ανατραπεί η κατάσταση, όλα είναι στο χέρι μας, όλα μπορούν να ανατραπούν. Στο πλαίσιο αυτό χαιρετίζουμε και στηρίζουμε κάθε πρωτοβουλία αγώνα προς αυτή την κατεύθυνση. Για την χειραφέτηση των ανθρώπων! Για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά.

Η αδικία σε έναν είναι αδικία σε όλους και αυτή είναι η δύναμη των εργαζομένων πάντα και παντού.

Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΙWW)
iwwgreece@yahoo.gr

11221713_926987590686177_6136887397810979343_n

Σας έχουμε καλέσει σε συνέντευξη ή μάλλον έχετε επιλεγεί να συμμετέχετε στα Hunger Games. Μια προσωπική μαρτυρία

Γράφει η blackgcat

images (1313)

Μετά από …. (προσπαθώ να υπολογίσω αλλά ουκ έστιν αριθμός) αμέτρητα, λοιπόν, βιογραφικά, χτύπησε επιτέλους το τηλέφωνό μου για συνέντευξη για εργασία. Το βιογραφικό μου εστάλη μέσω του Kariera στην εταιρεία συμβούλων ΞΥΝ + για μια απλή θέση γραφείου (γραμματεία). Σήμερα λοιπόν, με πήρε εκπρόσωπος της εταιρείας για να με καλέσει σε συνέντευξη αλλά έπρεπε να μου ξεκαθαρίσει τη διαδικασία. Με απορία, περίμενα να ακούσω τι καινούργιο έχουν σκαρφιστεί. Αλλά αυτό που άκουσα ξεπέρασε τη φαντασία μου.

 

Η διαδικασία λοιπόν που ακολουθεί η εν λόγω εταιρεία, είναι η ακόλουθη:

Προσέρχεσαι στα γραφεία της εταιρείας συμβούλων εσύ και οι υπόλοιποι υποψήφιοι για τη θέση, και σε ένα δωμάτιο υπό την επίβλεψη ενός moderator αγωνίζεστε για τη διαθέσιμη θέση. Ο moderator υποβάλλει ερωτήσεις προφανώς ψυχολογικών τεστ και σεναρίων και οι υποψήφιοι απαντούν. Όλη η διαδικασία βιντεοσκοπείται και αποστέλλεται στον εργοδότη ο οποίος επιλέγει ποιος θα είναι ο νικητής.

 

Η μέθοδος InView, αποτελεί καινοτομία της ΞΥΝ+ όπως αναφέρεται στο site της, και πιο αναλυτικά έχει ως εξής:

 

Οι υποψήφιοι συμμετέχουν σε ομάδες των 10-15 ατόμων και ακολουθεί μία δομημένη συζήτηση για τη θέση, με ερωτήσεις και απαντήσεις. Ο συντονιστής διευκολύνει την διαδικασία και δεν συμμετέχει, και όπως τονίζεται στο site η διαδικασία επικεντρώνεται στο στυλ και στον χαρακτήρα των υποψηφίων και ΟΧΙ στα προσόντα ή στην εμπειρία. Τα πλεονεκτήματα υποστηρίζει η εταιρεία πολλά και για τους εργοδότες και τους υποψηφίους. Οι εργοδότες μπορούν με τα βίντεο να έχουν το χρόνο να αξιολογήσουν καλύτερα τους υποψήφιους και σε λιγότερο χρόνο, ενώ οι υποψήφιοι – μεταξύ άλλων ιταμών – μπορούν να έχουν μια καλή εικόνα για τους ανταγωνιστές τους, δηλαδή τους υπόλοιπους υποψήφιους για τη θέση.

 

Δεν μπορούσα να μην κάνω τον συνειρμό με την ταινία Hunger Games. Όλοι οι υποψήφιοι κατεβαίνουν σε μια αρένα, όπου παλεύουν για τη βιοποριστική τους επιβίωση, και στόχος είναι ο ένας να εξοντώσει τον άλλο. Η εταιρεία συμβούλων μαζί με τον εργοδότη, κανονίζουν το πλαίσιο της μάχης, πετούν όπλα στους υποψηφίους και περιμένουν να δουν ποιος θα τα αξιοποιήσει καλύτερα. Ποιος θα καταφέρει να συνθλίψει τον άλλο μέχρι να βγει τελικός νικητής. Και όλα αυτά on camera.

 

Με συγχωρείται που δεν άντεξα να παίξω αυτό το παιχνίδι για να ζήσω από κοντά τον αγώνα και να σας το μεταφέρω. Αηδίασα και αντέδρασα. Και μετά λυπήθηκα, γιατί όπως μου είπε η υπεύθυνη, από τα 500 άτομα με τα οποία επικοινώνησε είμαι η μόνη που διαφώνησε με την μέθοδο.

 

Η απάντηση στην ΞΥΝ+ και σε όσους συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία αναίσχυντα είναι ότι δεν είμαστε βορά στα θηρία των εργοδοτών και των συμβούλων τους. Δεν είμαστε σκλάβοι που μας ρίχνουν σε μια σύγχρονη ρωμαϊκή αρένα, που μας βιντεοσκοπούν προς τέρψη των εργοδοτών που αρέσκονται να μας παρακολουθούν να σκίζουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου, που περιμένουμε τον εργοδότη καίσαρα να σηκώσει τον αντίχειρά του.  Είμαστε συναγωνιστές και όχι ανταγωνιστές απέναντι σε αυτόν τον ανηλεή ταξικό πόλεμο, και εμείς πρέπει να ορθώσουμε την γροθιά μας σε μία ενωμένη, να καταλάβουμε την αρένα και να εκδιώξουμε τον καίσαρα και την αυλή του.

 

 

 

 

 

 

 

1986 – 87 Δυο ημερομηνίες σταθμός άλλα και καμπής για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα

γράφει ο Γιώργος Μεριζιώτης

[[ σταλθηκε στο μπλογκ με μαιηλ]]

anarchofeminism-1-copyΠροοίμιο
Πολλοί θα περιμένουν σε αυτή την μικρή (αποσπασματική) ιστοριογραφική μελέτη να
αναφέρω σαν σημεία σταθμός τα γεγονότα και κάποια επεισόδια που διαδραματίστηκαν
εκείνη την εποχή. Ως προς αυτό θα απογοητευτούν, γιατί αυτά που θεωρώ σαν σημεία
σταθμός αλλά και καμπής για το αναρχικό κίνημα εκείνης της περιόδου είναι,
α)
Σαν πρώτο
σημείο σταθμός θεωρώ την πρώτη πανελλαδική συνάντηση των αναρχικών στην Πάτρα,
όπου βρέθηκαν συναντήθηκαν και συζήτησαν οι αναρχικοί/ες, ήταν μια πολιτική πράξη που
δημιούργησε σε πολλούς συντρόφους/σες μεγάλες προσδοκίες ως προς το μέλλον του
κινήματος,
β) Σαν δεύτερο σημείο σταθμός αλλά και καμπής θεωρώ την δημιουργία της
πρώτης πανελλαδικής οργάνωσης των αναρχικών, δηλαδή την Ένωση Αναρχικών, σταθμό
θεωρώ την πρώτη προσπάθεια οργανωτικής συγκρότησης ενός μέρους του κινήματος, καμπή
θεωρώ την αποτυχία αυτής της οργάνωσης λόγο απειρίας και λαθών που μας εμπόδισαν να
θέσουμε ένα πλαίσιο ώστε να λειτουργήσει αυτή η οργάνωση με έναν υποδειγματικό
αναρχικό τρόπο τόσο στην μορφή όσο και στο περιεχόμενο, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μετά
από λίγο χρονικό διάστημα να διασπαστεί και να διαλυθεί. Από τότε και μέχρι σήμερα δεν
ξανά παρουσιάστηκε ένας σοβαρός τρόπος πανελλαδικής αναρχικής συγκρότησης, εκτός
από ένα ή δυο
μονοθεματικά συντονιστικά.
Τα περισσότερα που έχουν γραφεί γύρω από την σύγχρονη ιστορία του κινήματος βρίθουν
από υποκειμενισμό και εικοτολογία . Ακόμη και μια πανεπιστημιακή μελέτη διδακτορική διατριβή
που έχω διαβάσει βρίθει και αυτή από ανακρίβειες και ελλείψεις γιατί αναφέρεται
περισσότερο στο πολιτιστικό μέρος του κινήματος και ελάχιστα στο πολιτικό.
Προτού συνεχίσω επιτρέψτε μου να επισημάνω τρία πράγματα, επειδή σε συζήτηση με
κάποιους συντρόφους μου είπαν να γράψω ότι σήμερα σε σχέση με το παρελθόν τα
πράγματα στον αναρχικό χώρο είναι πολύ καλύτερα, τους είπα ότι είμαι ενάντια στο να
μεταφέρω στους νεότερους ματαιοδοξία όπως επίσης είμαι ενάντια στην ωραιοποίηση
καταστάσεων,για τον λόγο του ότι δεν έχει γραφτεί κάτι περιεκτικό για την ιστορία του
κινήματος τα τελευταία σχεδόν 40 χρόνια σύγχρονης παρουσίας του στην Ελλάδα και
χρειάζεται να ενημερωθούν όσοι–όσες το θέλουν και για να δουν επιπλέον (αν τους
ενδιαφέρει) και να συγκρίνουν το χθες με το σήμερα επιβεβαιώνοντας ή απορρίπτοντας την
άποψη μου, ότι εκτός από την κινηματική ιστορικότητα τα προβλήματα και οι ανεπάρκειες
του κινήματος εδώ και δεκαετίες παραμένουν τα ίδια και σαν τον ατέρμονα κοχλία που
στριφογύριζε γύρω απότον εαυτό του, δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος.
Επίσης δεν πρόκειται να εμπλακώ σε μια σχετικιστική συζήτηση αν μπορεί να γραφτεί με
έναν “αντικειμενικό” τρόπο η ιστορία του α/α κινήματος της Ελλάδας, γιατί σύμφωνα με
αυτή την ανιστόρητη λογική δεν θα γραφόταν τίποτα ιστορικό, κατ’αυτόν τον τρόπο.
“Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη”
Μ.Κ,
επίσης “
… Ένα κίνημα που αγνοεί ή αποστρέφεται την κοινωνική ιστορία, αλλά και
την ιστορικότητά του, δεν κάνει τίποτα άλ
λο από το να βρίσκεται διαρκώς στο νησί των
λωτοφάγων… » Γ.Μ
Αυτή η μικρή ιστοριογραφική μελέτη ξεκίνησε με αφορμή την συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ
με θέμα:
και συμμετείχα προς το τέλος της (με το νικ νειμ
δημοσίευσης G
(άλλα και επώνυμα) σε αυτή την συζήτηση ενημέρωσα ότι θα ανοίξω άλλο
νήμα και θα αρχίσω να παρουσιάζω ντοκουμέντα από εκείνη την εποχή, άγνωστα στους
νεότερους/ες αλλά και σε πολλούς παλιούς/ες.
Όμως
δεν γίνεται να παρουσιάσεις ντοκουμέντα έτσι νέτα σκέτα χωρίς να δίνεις μια εικόνα
του κινηματικού αλλά και του πολιτικού περιβάλλοντος εκείνης της εποχής, γιατί πολλά
θέματα θα γίνονταν ελάχιστα ή καθόλου κατανοητά από τους νεότερους/ες , άσε που και οι
παλιότεροι/ες χρειάζεται να ξαναθυμηθούν κάποια πράγματα. Τα ντοκουμέντα που θα
δημοσιεύσω είναι σχετικά και αφορούν αυτές τις δυο πανελλαδικές συναντήσεις των
αναρχικών που προείπα. Αρχίζω συνοπτικά από το 1974 και θα σταματήσω το 1987, φυσικά
η δεκαετία
του ογδόντα χρίζει μιας μεγαλύτερης αναφοράς γιατί αποτέλεσε την δεκαετία
που αυξήθηκε (μαζικοποιήθηκε,από το πολλοί μαζί) αριθμητικά το αναρχικό κίνημα, όπως
επίσης είναι εποχή που έρχονται με έναν καταιγισμό φωτονίων ιδέες και τάσεις από το
εξωτερικό που
είναι τόσες ώστε αδυνατούμε να τις αφομοιώσουμε, να τις επεξεργαστούμε
ώστε να τις εντάξουμε στην ελληνική πραγματικότητα και ιδιαιτερότητα. Η μελέτη
αποτελείται από τρία μέρη,
1) μια συνοπτική παρουσίαση του αναρχικού κινήματος από το
1974 μέχρι το 1987,
2) μια συνοπτική παρουσίαση του πολιτικού περιβάλλοντος της εποχής,
3) τα ντοκουμέντα.
Ο γραφών εντάχθηκε στο αναρχικό κίνημα στα τέλη του 1979 και μέχρι το 2014 ήταν ενεργός
κινηματικά πιστεύω ότι έχω μια όσο το δυνατόν πλήρη εικόνα για τα τεκταινόμενα,
δεν αρνούμαι βέβαια τυχόν παραλήψεις μου και λάθος συμπεράσματα, γι αυτό είναι δεκτή και
επιβεβλημένη οποιαδήποτε παρέμβαση βελτιώνει αυτή την ιστοριογραφική αφήγηση,
(βέβαια μέσα σε συντροφικά πλαίσια) επίσης επειδή αναφέρομαι ωςεπί το πλείστον στην
Αθήνα
, όσοι/ες νομίζετε ότι έχω παραβλέψει κάποια γεγονότα ή κινηματικές διεργασίες που
συνέβησαν στις άλλες πόλεις της χώρας ας το αναφέρουν.
Κάθε εποχή εκτός του ότι μπορεί να ανοίγει νέους ορίζοντες παράλληλα θρέφει και θρέφεται
από τις αυταπάτες της, αυτές
τις αυταπάτες καλούμαστε να ανιχνεύσουμε ώστε να μην της
επαναλαμβάνουμε στο τώρα.

 

1986 – 87 Δυο ημερομηνίες σταθμός άλλα και καμπής για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα
Όλη η ιστοριογραφική μελέτη βρίσκετε δημοσιευμένη στην θεματολογία Βιβλιοθήκη εδώ:
Η συζήτηση εδώ: https://athens.indymedia.org/post/1543768/

Όλη η δημοσίευση σε pdf:

Τα Εξάρχεια δεν είναι για όλους. Και καλά κάνουν.

building-in-exarchia-athens-february-2013

 

Ας αναρωτηθεί ο καθένας και η καθεμιά, σε περίπτωση που είναι μισθωτός/η, άνεργος/η, φτωχός/η χωρίς άκρες, χωρίς θέση εξουσίας χωρίς μια Lifestyle αναγνωρίσιμη μούρη πόσα είναι τα μέρη στα οποία του απαγορεύεται η πρόσβαση.

Βέβαια δεν υπάρχει κανένας νόμος που να σε εμποδίζει να κυκλοφορείς στο Κολωνάκι: η οικονομική αδυναμία είναι αυτή που δεν σε αφήνει να κανείς κάτι περισσότερο από το να οδηγείς το παπί σου στους δρόμους του.

Δεν θα σου ρίξουν πόρτα αν δοκιμάσεις να κολυμπήσεις σε διάφορες γραφικές παραλίες της Αττικής: είναι η κλειστή πόρτα από το το ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας του καπιταλιστή που έχτισε τη βίλα του πάνω στο κύμα που θα σε σταματήσει. Και στην Πολιτεία μπορείς να περπατήσεις και στο Καστρί και στην Εκάλη. Ακόμα κι αν δεν σε σταματήσει το σεκιούριτι (και η εργασία είναι ιερό δικαίωμα, το λέει και το σύνταγμα… ) γρήγορα θα αντιληφθείς ότι αυτά τα μέρη δεν είναι για σένα όσο δεν καταφέρνεις να γίνεις αφεντικό, κρατικός αξιωματούχος, σοβαρός μαφιόζος, Lifestyle παράσιτο ή έως ότου υπομονετικά βάλεις στην άκρη βασικούς μισθούς μερικών εκατοντάδων ετών.

Υπάρχουν μέρη που δεν είναι για όλους, που δεν είναι για αυτούς που βρίσκονται στην βάση της κοινωνίας. Που δεν είναι για τους πολλούς.

Πόσα είναι στην τελική αυτά τα μέρη; Θα αναρωτηθεί η κοινή λογική.

Ελάχιστα. Πραγματικά, πολύ λίγα σε όλη την ελληνική επικράτεια

Όπως ελάχιστοι είναι κι αυτοί που έχουν πλήρη πρόσβαση σε αυτά. Την δυνατότητα (γιατί εκεί είναι το θέμα και όχι στις αστικές κενοδοξίες περί “δικαιωμάτων”) να μπορέσουν να τους κάνουν χρήση.

Τα ελάχιστα αυτά μέρη στα οποία η “πλέμπα”, το “πόπολο”, οι προλετάριοι, (οι δικοί μας δηλαδή) δεν μπορούν να πάνε δεν είναι άλλο από τα συμβολικά “βασιλικά κτήματα” της εξουσίας, εκεί που η νέα αριστοκρατία της αστικής τάξης και του κράτους κυνηγάει τα δικά της, τα αποκλειστικά δικά της “ελάφια”, κατά το πρότυπο της φεουδαρχίας. Τόποι που εκτός από το να εξασφαλίζουν καλοπέραση και ασφάλεια για την άρχουσα τάξη, μέσα από καθεστώς της εξαίρεσης, συμβολίζουν την δύναμη και την εξουσία της παντού.

Και τι έγινε στην τελική, υπάρχουν πολύ καλύτερες αμμουδιές από την Ψαρού και μάλιστα τσάμπα. Η Αθήνα είναι γεμάτη μαγαζιά που όσοι έχουν ακόμα ένα μισθό μπορούν να πάνε, οι περισσότερες παραλίες στην αττική είναι ακόμα άχτιστες και χωρίς πλαζ.

Πράγματι υπάρχουν τόσα ελεύθερα βουνά που κάνουν την Αράχωβα να δείχνει δυστοπία με αυθαίρετα. Σε κανέναν από τους πολλούς (με εξαίρεση προφανώς αυτούς που τυχαίνει να ζούν εκεί που “ο βιομήχανος κλείνει μια παραλία”) δεν λείπουν τα κάθε λογής βασιλικά κτήματα. Δεν είναι αυτός ο λόγος που τα ζηλεύουν τόσοι πολλοί εκμεταλλευόμενοι και τα στραβοκοιτάνε κάποιοι άλλοι λίγοι.

Όπως δεν είναι αυτός και ο λόγος που πολιτικοί, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι ωρύονται για το “άβατο των Εξαρχείων”. Πέρα από ελάχιστους δεν έχουν κανένα λόγο να θέλουν να κυκλοφορήσουν στα Εξάρχεια.

Το πρόβλημα που αναδεικνύεται είναι πως αντίθετα από ότι πιστεύουν οι θαμώνες των “βασιλικών κτημάτων”, ούτε αυτοί τελικά έχουν άνετη πρόσβαση παντού στην κοινωνία την οποία δυναστεύουν.

Και το να υπάρχει στο εσωτερικό μιας κατακτημένης περιοχής ένας θύλακας εχθρικός για τους κατακτητές είναι πάντα, από την αυγή της οικονομικής εκμετάλλευσης και της πολιτικής εξουσίας ένα καμπανάκι κινδύνου.

Όποιος δεν εξαρτά την ενημέρωσή του από τα δελτία των 8.00 γνωρίζει καλά ότι την εξουσία στα Εξάρχεια την έχει το ελληνικό κράτος και το οικονομικό σύστημα που υπάρχει στην περιοχή είναι ο καπιταλισμός.

Ούτε εκεί αν δεν έχεις φράγκο μπορείς να φας σε ένα εστιατόριο, πολύ περισσότερο στους “Γιάντες”. Δεν υπάρχουν μπλόκα στους δρόμους, ούτε τελωνειακοί σταθμοί κατά την είσοδο (αν και υπάρχουν διμοιρίες των ΜΑΤ με το ανάλογο ύφος). Αρκετοί πλούσιοι ζουν στην περιοχή, ενώ η “ντόπια αστική τάξη του κρατιδίου” (βασικά η βιοτεχνία της διασκέδασης) μια χαρά κονομάει, μπορεί μάλιστα κατά καιρούς να πουλάει και (αληθινή ή μαϊμού) προοδευτικότητα για κάποια ζητήματα ενώ ταυτόχρονα δεν κολλάει ένσημα στους εργάτες της.

Αυτό που διαφοροποιεί τα Εξάρχεια είναι η ιστορική παρουσία του συγκεκριμένου πολιτικοκοινωνικού υποκειμένου και η σφραγίδα που άφησε επί δεκαετίες και αφήνει καθημερινά στην περιοχή. Ένα πολυσχιδές υποκείμενο το ισχυρότερο αλλά όχι πλειοψηφικό κομμάτι του οποίου είναι οι αναρχικοί ( μικρό κομμάτι του αναρχικού κινήματος σε επίπεδο πρωτεύουσας).

Από τις μεγαλύτερες γειτονιές διασκέδασης στο λεκανοπέδιο, συχνά υπο στρατιωτική αστυνομική κατοχή, τα Εξάρχεια είναι το αθηναϊκό μεταπολιτευτικό αντίστοιχο της “αριστερής όχθης” που φυτρώνει στις δυτικές μητροπόλεις. Με το underground στοιχείο, με τη νεολαία, με τη νύχτα,με τους “επαναστάτες” και με τις χιλιάδες αντιφάσεις που ενδημούν στις “αριστερές όχθες” και που συνήθως αποσιωπούνται στις ιστορικές αγιογραφίες τους.. Είναι μια συγκεκριμένη ισορροπία με υλικό όμως χαρακτήρα.

Αυτή η ισορροπία διάκειται εχθρικά σε ανθρώπους της εξουσίας, σε θεματοφύλακες του νόμου, σε φασίστες. Όσοι φαντάζονται ότι πρόκειται για κάποια τουριστική ατραξιόν μπορούν να βρεθούν σε κίνδυνο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εκεί επενδύει ένα μέρος της ζωής του ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο έχει βρει σοβαρούς λόγους να αντιπαλεύει την εξουσία και τους ανθρώπους της. Εκεί η διάχυτη συνθήκη κάνει το ακριβό αυτοκίνητο στόχο αντί για ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, οι επιδείξεις πλούτου δεν εκτιμώνται ιδιαίτερα, τουλάχιστον αυτές που δεν έχουν τη σοφία να μεταμφιεστούν σε μποέμ. Εκεί οι μαφιόζοι αναγκάζονται να βγουν από την αφάνεια “και να κάνουν πιο πέρα” γιατί κάποιοι κουτσά στραβά στέκονται απέναντί τους, εκεί ο αστυνομικός φυλάει κάπως τα νώτα του.

Εν κατακλείδι τα Εξάρχεια είναι μια κατακτημένη περιοχή, υπο πλήρη κρατικό έλεγχο και με συνθήκες άγριου καπιταλισμού στην οποία όμως έχει κερδηθεί ένα έδαφος ελευθερίας. Κι η ελευθερία δαγκώνει.

Είναι κατανοητό να σκανδαλίζεται ο κάθε πολιτικός ή δημοσιογράφος επειδή υπάρχει ένας τόπος που τον εχθρεύεται ακριβώς γιατί είναι στην κορυφή της πυραμίδας, ένας τόπος που η “αναγνωρισιμότητα” αντί να ανοίγει πόρτες φέρνει σφαλιάρες. Είναι λιγότερο κατανοητό αυτή η στάση να εκφράζεται από ανθρώπους της άλλης άκρης της πυραμίδας. Δεν είναι καθόλου κατανοητές διάφορες σχιζοφρενικές κριτικές που αντιμετωπίζουν τους αναρχικούς σαν κάποιου είδους κυβέρνηση των Εξαρχείων ή τα Εξάρχεια σαν την προδομένη Εδέμ της αναρχίας.

“Σοσιαλισμός” σε μία μόνο γειτονιά είναι ανέφικτος και μέχρι η κοινωνία να αποφασίσει να καταλάβει συνολικά “την γή της” είναι ελπίδα για την κοινωνία να υπάρχουν τόποι στον αστικό ιστό που η ζωή για τους από πάνω γίνεται λίγο πιο δύσκολη. Ακόμα κι αν αυτή η δυσκολία περιορίζεται στο να πρέπει να αλλάξουν εστιατόριο, ή να πρέπει να παρκάρουν την πόρσε σε κάποιο πάρκινγκ περιμετρικά ή να πρέπει να μεταφέρουν την πιάτσα των ναρκωτικών “πιο κάτω”.

Και για όλους τους λόγους είναι καλό να συνεχίσουν τα Εξάρχεια να είναι αυτό που είναι και να κάνουν τον εαυτό τους πολλά περισσότερα ακόμα.

Κι ακόμα καλύτερα, να γίνουν κι άλλα Εξάρχεια, σε άλλα σημεία της πόλης . Κι άλλοι τόποι πολιτικής ζύμωσης, κι άλλοι τόποι συγκέντρωσης ακηδεμόνευτης έκφρασης, κοινωνικού και πολιτικού πλούτου, να γίνουν περισσότερα τα μέρη στα οποία οι εμβληματικές φιγούρες της άλλης πλευράς του κοινωνικού πολέμου θα μπορούν να βγουν για λίγο από το πετσί του ρόλου του κυνηγού και να νοιώσουν όπως νοιώθουν οι πολλοί: θηράματα.

http://www.provo.gr/ta-exarxia-den-einai-gia-olous/

Η “μάχη του ωραρίου” και οι εργαζόμενοι στα φαρμακεία

γράφει ο Κώστας Λίλας

Πηγή:PRAXIS

farmakeia

Το τελευταίο δίμηνο, μετά και τις πρώτες συγκεκριμένες αναφορές για επανεξέταση από την κυβέρνηση της νομοθεσίας για τα ωράρια των φαρμακείων, η αντιπαράθεση γύρω από το ωράριο έχει ανάψει για τα καλά. Και για μια ακόμη φορά στον κλάδο, οι εργαζόμενοι επιχειρείται να αξιοποιηθούν στον εσωτερικό ανταγωνισμό των διαφορετικών μπλοκ συμφερόντων που συγκροτούνται ανάμεσα στους εργοδότες τους, δημιουργώντας συνθήκες που η αποκάλυψη και η προσπάθεια αντιμετώπισής τους αποκτά γενικότερη αξία.

Από τη μια μεριά, το τμήμα εκείνο των φαρμακοποιών που πόνταρε στις δυνατότητες συγκεντροποίησης στον κλάδο και επένδυσε στις νέες συνθήκες για να κερδίσει στον ανταγωνισμό, υπερασπίζεται τα κεκτημένα του σε θεσμικό επίπεδο χρησιμοποιώντας ευθέως τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις του σαν ανθρώπινη ασπίδα. Προαναγγέλουν κύμα μαζικών απολύσεων αν αλλάξουν τα δεδομένα και μάλιστα εμφανίζονται ως υπερασπιστές των θέσεων εργασίας στα φαρμακεία, λες και οι απολύσεις που επικαλούνται θα είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, κάτι σαν θεομηνία, και όχι επιλογή και απόφαση των ίδιων για τη διαφύλαξη της κερδοφορίας τους. Προχώρησαν μάλιστα, σε μια κίνηση αντίστοιχης μεθοδολογίας με την αξιοποίηση των μεταλλωρύχων από την EldoradoGold, στη σύνταξη κειμένου υπογραφών «των εργαζόμενων» που βάζει τους ίδιους τους εργαζόμενούς τους να ανακοινώνουν ακριβώς αυτό: την αναγκαία και αυτονόητη απόλυσή τους σε περίπτωση αλλαγής του ωραρίου και μια έκκληση για διαφύλαξη των όρων κερδοφορίας των αφεντικών τους.

Από την άλλη μεριά, οι μικροί επιχειρηματίες του κλάδου διεκδικούν την ολική επαναφορά στο πλαίσιο προστασίας και κρατικής χρηματοδότησης της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας όπως αυτό είχε διαμορφωθεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Σε αυτό το πλαίσιο η ανεργία και οι απολύσεις είναι και πάλι κεντρικό χαρτί, με την ίδια περίπου μεθοδολογία: Το μικρό φαρμακείο «αναγκάζεται να απολύσει» γιατί δεν αντέχει τον ανταγωνισμό. Και πάλι αντικειμενικές και καθαγιασμένες οι απολύσεις, και πάλι οι δουλειές των εργαζομένων σε ομηρία για τη διεκδίκηση ευνοϊκότερων όρων για τους εργοδότες τους.

Και από τις δυο πλευρές, παρά τις δακρύβρεχτες φιλεργατικές κορώνες που εξαπολύουν πάνω από τα αντικρουόμενα businessplans, δεν μπορεί προφανώς να ακουστεί λέξη για ό,τι πραγματικά έχει να κάνει με τις ανάγκες των εργαζόμενων στον κλάδο. Για την άρνηση υπογραφής κλαδικής σύμβασης από την μεριά των εργοδοτών και τους μισθούς νεόπτωχου που αυτό σημαίνει για τους εργαζόμενους. Για το όργιο με τα εξαντλητικά και υπερελαστικά ωράρια και το πώς αυτό πραγματικά κόβει θέσεις εργασίας βάζοντας τον κάθε εργαζόμενο να δουλεύει για δύο. Για τις απλήρωτες υπερωρίες και εφημερίες και τη μη καταβολή δεδουλευμένων που έχει πάρει μαζικές διαστάσεις. Ούτε βέβαια μπορεί να ακουστεί λέξη για το τί σημαίνει τελικά η υγεία και το φάρμακο ειδικότερα να γίνεται αντικείμενο επιχειρηματικής δραστηριότητας, μεγάλων ή μικρών επιχειρηματιών. Για την «επιστημονική γοητεία» δηλαδή της μεγαλύτερης έκπτωσης στη χονδρική ή των καλύτερων εταιρικών χορηγιών σε συνέδρια και ταξίδια, για την υπέρογκη επιβάρυνση των ασθενών ακόμη και για τα στοιχειώδη κλπ.

Το ότι υπάρχουν στην πραγματικότητα κάποιοι που μπορούν, δικαιούνται και οφείλουν να απαντήσουν με διαφορετικό τρόπο σε όλα αυτά προκύπτει εύκολα και είναι προφανώς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στον κλάδο του φαρμάκου και ειδικότερα στα φαρμακεία. Η κατάσταση της ιδαίτερα ισχνής οργάνωσης των εργαζόμενων στα φαρμακεία είναι ακριβώς αυτό που επιτρέπει την ηγεμονία της αντίληψης περί ταύτισης συμφερόντων με την εργοδοσία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε περίοδο κρίσης, δηλαδή απλά την σταδιακή εξαθλίωσή. Αντίστροφα, η ανεξάρτητη από τους εργοδότες οργάνωσή είναι ακριβώς αυτό που μπορεί καί να διαμορφώσει απαντήσεις που να αναιρούν τα «αυτονόητα» της εργοδοτικής επιχειρηματολογίας καί να υπερασπιστεί στην πράξη τα εργατικά συμφέροντα στον κλάδο.

Να αναδείξει πρώτα απ’ όλα το ότι οι «αναγκαίες» απολύσεις, μαζί με τις περικοπές στους μισθούς και την επιβολή απλήρωτης δουλειάς, είναι ανθρωποθυσία για την προστασία των κερδών των εργοδοτών και μπορούν και πρέπει να αποτραπούν με συλλογικούς όρους. Να ξεκαθαρίσει ότι το ποιος θα επικρατήσει στον ανταγωνισμό των μικρών και μεγάλων φαρμακείων, των πολυκαταστημάτων καλλυντικών και όποιου άλλου μπει στο παιχνίδι της διανομής του φαρμάκου και του παραφαρμάκου δεν έχει σχέση με τα συμφέροντα των εργαζόμενων, δεν θα τους μοιράσει τα κέρδη του, δεν θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας αλλά αντίθετα θα τις περιορίσει με τα ελαστικά ωράρια και τις εξαντλητικές απλήρωτες υπερωρίες. Να αντιμετωπίσει το θέμα του ωραρίου όχι από τη σκοπιά της «δυναμικής του κλάδου» ή του επιχειρηματικού ανταγωνισμού αλλά ως ζήτημα που αφορά τους όρους ζωής των εργαζόμενων. Και άρα να παλέψει για την πλήρη κατάργηση του διευρυμένου για να ανατρέψει το καθεστώς της εξαντλητικής δουλειάς και του εξαήμερου, κόντρα και στην κυβέρνηση που προσανατολίζεται στο 40+8 μονιμοποιώντας την δουλειά τα Σάββατα.

Στον κλάδο ήδη εμφανίζονται δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά σε μια τέτοια προσπάθεια. Η διαδικασία συγκρότησης του Πανελλήνιου Σωματείου Φαρμακευτικών, Ιατροτεχνολογικών και Συναφών Επαγγελμάτων, είναι ελπιδοφόρα και θα κριθεί άλλωστε ακριβώς στο εγχείρημα της οργάνωσης των εργαζόμενων που βρίσκονται εκτός εργατικού συνδικαλισμού, στη δημιουργία δηλαδή δυνάμεων για το ταξικό εργατικό κίνημα.

Μια ανασκόπηση των γεγονότων του ’06-07 στο εκπαιδευτικό κίνημα

GREECE STUDENTS CLASHES

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την εισήγηση της Συνέλευσης Αδιαμεσολάβητου Αγώνα Γεωπονικού στην εκδήλωση που πραγματοποίησαν την 1/4/2015 με θέμα το εκπαιδευτικό κίνημα του ’06-’07, τις προοπτικές που άφησε και την σύνδεσή του με το σήμερα. Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσια παρουσίασης του βιβλίου «Φοιτητικές καταλήψεις-απεργία δασκάλων: Μια συνάντηση που (δεν) έγινε», με τη συμμετοχή στην κουβέντα ατόμων που βίωσαν από μέσα το ιστορικό -για τις μετέπειτα εξελίξεις- εκείνο κίνημα, όχι μόνο με την προπτυχιακή, αλλά και με την μεταπτυχιακή ιδιότητα, όπως και με εκείνη του δασκάλου. Στη συζήτηση που έγινε τέθηκαν πολλά ζητήματα, από το πώς μπορούν να ξεπεραστούν οι διαμεσολαβήσεις και τα όρια του θεσμικού φοιτητικού συνδικαλισμού, μέχρι το τι κάνουμε όταν αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε φοιτητικό κίνημα πέφτει σε ύφεση, αλλά και το πώς μπορούμε να συνδεθούμε με άλλα καταπιεζόμενα υποκείμενα που αγωνίζονται εντός ή εκτός εκπαίδευσης. Ευχή μας είναι η εκδήλωση να αποτέλεσε μια ελάχιστη συνεισφορά για την όξυνση των ταξικών αγώνων στις σχολές και την ευρύτερη κοινωνία.

Μια σύντομη ανασκόπηση των γεγονότων του ’06-07

Το κίνημα καταλήψεων και απεργιών του ’06-’07 θέτει ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση για πρώτη φορά μετά το ’98 και το νόμο Αρσένη. Είναι το μαζικό εκείνο κίνημα που υιοθετεί το τρίπτυχο γενικές συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις, το οποίο και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Η πλήρης ενταντικοποίηση των σπουδών που εφαρμόζεται με το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου έχει τις ρίζες του στον τότε νόμο-πλαίσιο. Ήταν τότε που έγινε προσπάθεια για αλλαγές στον τρόπο διάθεσης δωρεάν συγγραμμάτων, αναπροσαρμογή του πανεπιστημιακού ασύλου και καθορισμό ανώτατου χρονικού ορίου φοίτησης. Ακόμα πιο τρανταχτή όμως ήταν η αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Παράλληλα, η απεργία των δασκάλων που έγινε την ίδια περίπου χρονική περίοδο απέτυχε να συνδεθεί με το κίνημα καταλήψεων. Αντλώντας από παλιότερα επίσημο περιοδικό του ΟΟΣΑ(Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) μαθαίνουμε ότι:

«Ειδικά οι απεργίες των δασκάλων, αν και καθ’ αυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες, επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα φοιτητικής και μαθητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες όσον αφορά την καταστολή τους.»  Από το άρθρο « Οι δυνατότητες πραγματοποίησης αναδιαρθρωτικών προσαρμογών»,1996

Η πρώτη φάση του κινήματος, από το Μάρτιο του 2006 έως το τέλος του Ιούλη χαρακτηρίζεται από πρωτοφανείς σε αριθμό και μαζικότητα καταλήψεις, αλλά και την άρνηση για συμμετοχή της ΠΚΣ, η οποία έδωσε και μεγαλύτερο χώρο για έκφραση στην ανένταχτη τάση του κινήματος. Τερματίστηκε με την παραίνεση για «άνω τελεία» από αριστερές παρατάξεις και συνέχιση με «πανεκπαιδευτικό μέτωπο» το Σεπτέμβρη. Στην ουσία όμως η εξεταστική καθυστέρησε 1 μήνα την επανέναρξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων και σε συνδυασμό με τις ακροβασίες της συνδικαλιστικής ηγεσίας των δασκάλων οδήγησε σε αποτυχία άμεσης σύνδεσης τα 2 κινήματα. Η δεύτερη φάση, από τον Οκτώβρη του ’06 μέχρι τα Χριστούγεννα χαρακτηρίζεται από λιγότερη μαζικότητα και πρόσκαιρες, ολιγοήμερες καταλήψεις και τελειώνει λόγω εορτών.

Στην τρίτη φάση, η οποία ήταν από τον Ιανουάριο του ’07 μέχρι τον Απρίλη, τα κοινωνικά αιτήματα ανάγκασαν την ΠΚΣ να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την περαιτέρω γραφειοκρατικοποίηση του κινήματος, στο οποίο πλέον οι διαδικασίες γινόντουσαν πολύ περισσότερο με όρους κοπτοραπτικής των αριστερών παρατάξεων. Στην πορεία της 8ης Μάρτη έχουμε μόνο στην Αθήνα 20.000 κόσμο στο δρόμο και πρωτοφανή καταστολή, με 61 συλληφθέντες και εκατοντάδες τραυματίες που σύμφωνα με τους γιατρούς του Ερυθρού Σταυρού έφεραν τραύματα από δολοφονικά χτυπήματα. Από τους 61 συλληφθέντες 49 παραπέμπονται για πλημμελήματα και 12 για κακουργήματα ενώ ένας από αυτούς, ο οικοδόμος αντιεξουσιαστής Βασίλης Στεργίου, προφυλακίζεται. Μετά από αυτό, το άρθρο 16 δεν αναθεωρείται και στην ουσία τα πανεπιστήμια ανοίγουν για τις φοιτητικές εκλογές, ενώ ο υπόλοιπος νόμος-πλαίσιο που ψηφίζεται θα μπλοκαριστεί προσωρινά στην πράξη.

Τι άφησε πίσω του το κίνημα;

Το σημαντικότερο στοιχείο για εμάς είναι ότι ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έγινε από τα μέσα και από τα κάτω σε ορισμένα κομμάτια του. Δηλαδή, από τους άμεσα ενδιαφερόμενους και αντιιεραρχικά. Πιο συγκεκριμένα, έγινε μία προσπάθεια οι γενικές συνελεύσεις, όπως και οι επιτροπές και τα συντονιστικά κατάληψης να γίνουν με περισσότερο συμμετοχικούς όρους, να υπάρξουν περισσότερες δράσεις εντός καταλήψεων και οι πορείες να γίνονται με όρους συνεχούς παρέμβασης και να είναι πιο ενεργές και διαδραστικές. Δημιουργόυνται οι πρώτες προσπάθειες συλλογικοποίησης πέρα από τις παραταξιακές λογικές και με ριζοσπαστικούς όρους σε σχολές που υπάρχουν οι αντίστοιχοι συσχετισμοί, όπως με τις ζωντανές καταλήψεις με καθημερινές εκδηλώσεις σε ΑΣΟΕΕ και ΕΜΜΕ, αλλά και με τα ανένταχτα πλαίσια-προτάσεις αγώνα στη δεύτερη περίπτωση. Πέρα από αυτό, έγινε μια προσπάθεια να μην παραμείνει σε φοιτητικά και απεργιακά αιτήματα και να συνδεθεί με υλικούς όρους με ευρύτερα κοινωνικά αιτήματα, με παρεμβάσεις σε ΜΜΜ και τηλεφωνικά κέντρα(όπως στην περίπτωση της HOL). Τέλος, η εκτεταμένη καταστολή σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις αντί να αποθαρρύνει ενίσχυσε την παρουσία του κόσμου στο δρόμο η οποία σε ορισμένες περιστάσεις που κρίθηκε αναγκαίο, όπως στις 8 Μάρτη, πήρε και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά.

Σύνδεση, αλλαγές και επίδικα του αγώνα στη σημερινή συγκυρία

Στο σήμερα, βλέπουμε πολλές πτυχές, βλέπουμε πολλές πτυχές του νόμου-πλαίσιο του 2006 να αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητα μας. Ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου επέφερε την πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών και κατέστησε τον σημερινό φοιτητή σε στείρο υποκείμενο εξειδίκευσης και εργασίας. Η από το παράθυρο ιδιωτικοποίηση γίνεται πλέον όλο και πιο φανερή με τις εργολαβίες στις σχολές και ήδη τις εταιρίες security σε κάποιες εξ αυτών. Παράλληλα, οι μαθητείες και οι πρακτικές παραμένουν και νομιμοποιούν ένα καθεστώς ουσιαστικά απλήρωτης εργασίας, γεγονός που ενισχύεται από τις επιδοτήσεις του ΟΑΕΔ στις επιχειρήσεις για να παίρνουν πρακτικάριους, με πενιχρές φυσικά αμοιβές.  Τέλος, τα συμβούλια διοίκησης αυταρχικοποιούν περαιτέρω το πανεπιστήμιο και αφήνουν ακόμα μεγαλύτερο πεδίο δράσης στα ιδιωτικά συμφέροντα να εκφραστούν εντός αυτού. Προφανώς πιστεύουμε πως το πανεπιστήμιο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης ως ένα ακόμα κομμάτι της κρατικής μηχανής, είναι σημαντικό όμως να τονιστεί πως το πρόσφορο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης βοήθησε ακόμα περισσότερο στην επίθεση στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, επίθεση η οποία παρά την  κάπως ετερόκλητη σύνθεση των φοιτητών, έχει έντονα ταξική χροιά.

Η αντίδραση στο νόμο του 2011 εκφράστηκε με σχεδόν 300 καταλήψεις και στην ουσία συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσω της αντίδρασης στο σχέδιο Αθηνά, τις απεργίες των διοικητικών αλλά και εν μέρει τις φετινές κινητοποιήσεις. Από τις φετινές εξάλλου αντιδράσεις, και συγκεκριμένα από το γύρο συνελεύσεων και καταλήψεων του Νοέμβρη προκύψαμε και εμείς. Δυστυχώς πολλά από τα προβλήματα του κινήματος την περίοδο ’06-’07 υφίστανται και σήμερα. Υπάρχει αδυναμία σύνδεσης μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων σε μία μονιμότερη βάση. Αντί επιλόγου, θα θέλαμε να κάνουμε μία αυτοκριτική σχετικά με τις αδυναμίες του αυτόνομου και ελευθεριακού χώρου μέσα στις σχολές. Επί της ευκαιρίας των γεγονότων στις 13-14/11,όπου φοιτητοπατέρες της ΕΑΑΚ συμπεριφέρθηκαν σαν αυτόκλητοι προστάτες των φοιτητικών συλλόγων, αποχωρώντας αυθαίρετα από το κυκλωμένο από τα ΜΑΤ Πολυτεχνείο, επισημάνουμε την αδυναμία μας να παρέμβουμε με μονιμότερους όρους και πέρα από απλές καταγγελίες στα κακώς κείμενα του φοιτητικού κινήματος. Οφείλουμε να υπερβούμε αυτά τα όρια αν θέλουμε να διαμορφώσουμε έναν πόλο ικανό να προωθήσει την αδιαμεσολάβητη οργάνωση και τους ταξικούς αγώνες στις σχολές, όχι με όρους περιθωρίου ή απλής αντιπολίτευσης στις αριστερές παρατάξεις, αλλά γειωμένα και ανοιχτά.

 

Συνέλευση Αδιαμεσολάβητου Αγώνα ΓΠΑ

http://www.provo.gr/mia-suntomh-anaskophsh-twn-gegonotwn-tou-06-07-2/

Νομοσχέδιο Σκουρλέτη: Νομιμοποιεί την κατάργηση των Κλαδικών Συμβάσεων και την ισοπέδωση όλων των μισθών στο ύψος του βασικού

Ως non paper διένειμε στις 21 Απρίλη ο Π. Σκουρλέτης στις εφημερίδες το νομοσχέδιο με το οποίο τροποποιείται ο νόμος 1876/1990 για τις ελεύθερες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Το νομοσχέδιο διοχετεύθηκε προφανώς για να δημοσιευτεί, όχι όμως ως επίσημο έγγραφο του υπουργού Εργασίας, για προφανείς λόγους. Το παζάρι με την τρόικα στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες συνεχίζεται και οι πληροφορίες λένε ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο θα αλλάξει άρδην. Ετσι, οι μεν κλακαδόροι της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου θα «εκλαϊκεύουν» το νομοσχέδιο ως μια απόδειξη ότι η κυβέρνηση υλοποιεί τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, ενώ η κυβέρνηση θα το χρησιμοποιεί ως διαπραγματευτικό χαρτί, προκειμένου να αποσπάσει μερικά ψίχουλα από τον γερμανογαλλικό άξονα και να τα παρουσιάσει στο πόπολο ως αποτέλεσμα των «σκληρών διαπραγματεύσεών» της με τους «θεσμούς».

Το νομοσχέδιο εισηγείται την κατάργηση ορισμένων διατάξεων που είχαν εισαχθεί με μνημονιακούς νόμους, όμως την ίδια στιγμή δεν εισηγείται την αναβίωση των κλαδικών συμβάσεων που ίσχυαν μετά την επιβολή της 6ης Πράξης Υπουργικού Συμβουλίου το Φλεβάρη του 2012. Δεν εισηγείται επίσης την κατάργηση των ατομικών συμβάσεων με τις οποίες οι καπιταλιστές κατήργησαν όλες τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας και έφεραν τους μισθούς στο επίπεδο του κατώτατου μισθού της ΕΓΣΣΕ των 586 και 511 ευρώ (για εργαζόμενους πάνω και κάτω από τα 25 χρόνια, αντίστοιχα).

Χρησιμοποιούμε τη λέξη εισηγείται και όχι καταργεί, γιατί η συγκυβέρνηση μπορεί να υποκύψει στις πιέσεις των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων της Γερμανίας και της Γαλλίας και να μην καταργήσει ούτε αυτές τις μνημονιακές αντεργατικές διατάξεις, με το πρόσχημα «να μην πέσει η χώρα στα βράχια». Ομως, ακόμη και αν το νομοσχέδιο προωθηθεί, η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ικανοποιηθούν με την κατάργηση αυτών των επιμέρους αντεργατικών μνημονιακών διατάξεων. Υπάρχουν σημαντικοί λόγοι γι’ αυτό.

Με τους μνημονιακούς νόμους 3899/2010 και 4024/2011 η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου επεχείρησε, μέσω της θέσπισης επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, να χτυπήσει τις κλαδικές συμβάσεις και να τις φέρει στο επίπεδο της ΕΓΣΣΕ, στο επίπεδο των 751 ευρώ. Αυτό επιδιώχτηκε δίνοντας προτεραιότητα στις επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας έναντι των κλαδικών και ποντάροντας στο ότι οι καπιταλιστές, με τον εκβιασμό και τις απειλές, θα επιβάλουν τους όρους τους στα εργοστασιακά σωματεία και στους εργαζόμενους. Αυτό το σχέδιο δεν περπάτησε για διάφορους λόγους, που δεν μας είναι γνωστοί και δεν έχει καμιά αξία να τους εξετάσουμε εδώ.

Τη σκυτάλη από την κυβέρνηση Παπανδρέου παρέλαβε η συγκυβέρνηση Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ). Προκειμένου να επιβάλει στην εργατική τάξη και στους εργαζόμενους τη θέληση των καπιταλιστών για κλαδικά μεροκάματα και μισθούς (με τους οποίους αμειβόταν το 92,5% των μισθωτών) στα επίπεδα της ΕΓΣΣΕ (με την οποία αμειβόταν μόνο το 7,5%  των εργαζόμενων της χώρας), στις 14 Φλεβάρη του 2012 ψήφισε το μνημονιακό νόμο 4046 και στις 28 Φλεβάρη εξέδωσε την 6η Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ). Με την 6η ΠΥΣ έγιναν μεγάλες ανατροπές στον κατώτατο μισθό και μεροκάματο της ΕΓΣΣΕ, στη διάρκεια των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (προκειμένου να καταργηθούν πολλά επιδόματα από τις συλλογικές συμβάσεις όλων των τύπων), ενώ άνοιξε ο δρόμος για την κατάργηση όλων των κλαδικών συμβάσεων εργασίας.

Μέχρι το Φλεβάρη του 2012, πριν δηλαδή την ψήφιση του νόμου 4046/2012 και την 6η ΠΥΣ, η ισχύς όλων των ΣΣΕ ήταν από ένα χρόνο μέχρι αόριστης διάρκειας. Ετσι, όλοι οι όροι προηγούμενων  συλλογικών συμβάσεων εργασίας ίσχυαν μόνιμα και όχι για το χρονικό διάστημα ισχύος της σύμβασης με την οποία συμφωνήθηκαν. Με την 6η ΠΥΣ ο χρόνος ισχύος των ΣΣΕ όλων των τύπων έγινε από ένα μέχρι τρία χρόνια το πολύ, προφανώς για να καταργηθεί μια σειρά επιδομάτων που καταβάλλονταν μόνιμα και επί χρόνια. Στην παράγραφο 4 του άρθρου 2 της 6ης ΠΥΣ αναφέρεται ότι μετά τη λήξη της ΣΣΕ και στο βαθμό που δεν υπογράφτηκε νέα ΣΣΕ ή νέα Ατομική ή Τροποποιημένη Ατομική Σύμβαση, θα ισχύουν: α) ο κατώτατος μισθός ή κατώτατο μεροκάματο της Κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και β) τα επιδόματα τριετιών, τέκνων, σπουδών και επικινδύνου εργασίας, στο βαθμό που προβλέπονταν στις ΣΣΕ που έληξαν ή καταγγέλθηκαν. Αν δεν υπήρχε στην 6η ΠΥΣ η ρήτρα ότι οι συμβάσεις εργασίας ισχύουν μόνο για τρία χρόνια, τότε θα ίσχυαν όλα τα καταβαλλόμενα επιδόματα και όχι μόνο τα τέσσερα. Επίσης, εκτός από τη μείωση του κατώτατου μισθού και μεροκάματου, δε θα μπορούσαν να καταργηθούν οι Κλαδικές ΣΣΕ ειδικά και όλες οι ΣΣΕ γενικά, και παραπέρα τα καταβαλλόμενα επιδόματα, με την υπογραφή ή τροποποίηση Ατομικών Συμβάσεων Εργασίας.

Στην περίπτωση που υπογράφονται νέες Ατομικές Συμβάσεις Εργασίας, σύμφωνα με την 6η ΠΥΣ, παύουν να ισχύουν τόσο ο βασικός μισθός (ή το βασικό μεροκάματο) και τα τέσσερα επιδόματα. Αυτή τη διάταξη οι καπιταλιστές την εφάρμοσαν κατά κόρον, μια και δεν μπόρεσαν να χτυπήσουν τον κατώτατο μισθό και το κατώτατο μεροκάματο των κλαδικών συμβάσεων εργασίας με την υπογραφή νέων ΣΣΕ. Και όχι μόνον αυτό, αλλά εκμεταλλεύτηκαν και το άρθρο 1 της 6ης ΠΥΣ, σύμφωνα με το οποίο μειώνονται κατά 22% και 32% τα κατώτατα της ΕΓΣΣΕ και έτσι οι μισθοί των 586 και 511 ευρώ έγιναν καθεστώς για όλες τις ειδικότητες που αμείβονταν με βάση τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας.

Πώς το αντιμετωπίζει αυτό το νομοσχέδιο Σκουρλέτη; Εισάγει δύο διατάξεις, μία στο άρθρο 17 και μία στο άρθρο 16. Η διάταξη του άρθρου 17, που είναι το τελευταίο εδάφιο της παραγράφου 1, αναφέρει: «Κανονισμοί εργασίας και Οργανισμοί Προσωπικού, που καταρτίστηκαν με συλλογικές συμβάσεις εργασίας οι οποίες έληξαν ή καταργήθηκαν σύμφωνα με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου αριθμός 6/2012, αναβιώνουν και επανέρχονται σε ισχύ ως συλλογικές συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου».

Κανονισμοί εργασίας και Οργανισμοί Προσωπικού με βάση ΣΣΕ που έληξαν ή καταργήθηκαν από την 6η ΠΥΣ δεν     φτιάχτηκαν. Εκείνο που έγινε μαζικά από τους καπιταλιστές ήταν να επιβάλουν, με την απειλή της απόλυσης, τα 586 και 511 ευρώ το μήνα στη συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης και όλων των εργαζόμενων. Ο Σκουρλέτης, όμως, με την παραπάνω διάταξη εξαιρεί από την αναβίωση τις ατομικές συμβάσεις εργασίας που είχαν υπογραφείπριν την ψήφιση των μνημονιακών νόμων και που στη συνέχεια καταργήθηκαν με την 6η ΠΥΣ και παγιώθηκαν στα 586 και 511 ευρώ το μήνα.

Υπάρχει και το άρθρο 16. Σύμφωνα μ’ αυτό, εάν υπογραφούν από τώρα και στο εξής ατομικές συμβάσεις εργασίας κατά παράβαση της διάταξης που εισάγεται, οι συμβάσεις αυτές είναι παράνομες. Η διάταξη αυτή θ’ αρχίσει να ισχύει μετά την έναρξη ισχύος του νομοθετήματος του Σκουρλέτη! Ετσι, η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου έρχεται να σφραγίσει τις ατομικές συμβάσεις εργασίας που υπογράφτηκαν μέχρι τώρα, κατ’ εφαρμογήν των μνημονιακών ρυθμίσεων.

Ο Π. Σκουρλέτης σφραγίζει τα 586 ευρώ για το σύνολο των εργαζόμενων και δίνει τη δυνατότητα (με το άρθρο 15) να αρχίσει να αυξάνεται ο βασικός μισθός πάνω από τα 586 ευρώ, είτε με ΣΣΕ (σύμφωνα με το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 1), είτε με τη ρύθμιση για 650 ευρώ από τον Οκτώβρη του 2015 και 751 ευρώ από τον Ιούλη του 2016. Φυσικά, αυτή η δυνατότητα θα υπάρξει αν η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ψηφίσει αυτές τις διατάξεις και φροντίσει να υλοποιηθούν.

Ενώ από τη μια καταργεί την 6η ΠΥΣ, με την οποία είχε καθιερωθεί ως χρόνος ισχύος μιας ΣΣΕ η τριετία, από την άλλη το νομοσχέδιο Σκουρλέτη, στο άρθρο 7, απαλείφει τη διάταξη του άρθρου 9 παρ. 1, σύμφωνα με την οποία οι ΣΣΕ που είναι διάρκειας τουλάχιστον ενός χρόνου γίνονται διαρκείας. Αυτή η διαφοροποίηση δεν είναι επουσιώδης και σε επόμενο δημοσίευμα θα αναφερθούμε αναλυτικά. Είναι πολύ σημαντική και σε συνδυασμό με την καθιέρωση του δικαιώματος της μονομερούς προσφυγής στον ΟΜΕΔ και από τους καπιταλιστές εργοδότες, θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο να παγιωθεί η κατάργηση όλων των ΣΣΕ (εκτός της ΕΓΣΣΕ) και να δίνονται αυξήσεις με το σταγονόμετρο πάνω από τα 586 ευρώ το μήνα.

Αυτό το μέλλον προδιαγράφει για την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και αυτό η εργατική τάξη δεν πρέπει να της το επιτρέψει!

ΚΟΝΤΡΑ –  ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 25 ΑΠΡΙΛΗ

Το κέντρο είναι πόλεμος. Μια κριτική αποτίμηση της διαχείρισης του αθηναϊκού κέντρου εν μέσω κρίσης.

Μπροσούρα της εισήγησης της εκδήλωσης του Σαββάτου 28/3 στην κατάληψη Υφανετ Θεσσαλονίκη με τη βοήθεια της ομάδας μπάσταρδες με μνήμη απο το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής.

http://blackuroi.gr/node/201

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΤΑΧΥΜΕΤΑΦΟΡΑ-ΤΑΧΥΔΡΟΜΗΣΗ: ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ SPEEDEX

Εστάλη με e-mail στο omnia sunt communia 

 

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ  ΣΤΗΝ SPEEDEX

 

Αντρέ Μπρετόν: «Ο Άνθρωπος είναι η  απάντηση όποια κι αν είναι η  ερώτηση»

 

Στην προτελευταία Γενική Συνέλευση του σωματείου  SPEEDEX που έγινε στις 8/2/2015 με την συμμετοχή 105 εργαζομένων και θέμα την Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΣΣΕ) ,ακούστηκαν και πράγματα τα οποία πέρα από ότι καθαρίζουν το τοπίο , τουλάχιστον για εμάς σαν ΑΠΕΤΤ , φέρνουν και ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν.

Θα επανέρθουμε σε αυτή , όπως και στην τελευταία Γενική Συνέλευση που έγινε στις 22 Μάρτη του 2015 ,  κάνοντας πρώτα μια αναδρομή στο τι έγινε στα 2 τελευταία χρόνια , αρχή γινομένης από την Γενική Συνέλευση του σωματείου μας με θέμα και πάλι την ΕΣΣΕ που έγινε στις 31/3/2013.

Πριν από 2 χρόνια οι συνάδελφοι στην SPEEDEX πείστηκαν πλειοψηφικά, μετά  από αλλεπάλληλες Γενικές Συνελεύσεις ( 3/2/13 και 31/3/13) ) και τις προσπάθειες της διοίκησης του επιχειρησιακού σωματείου να υπογραφεί ΣΣΕ με μειώσεις μισθών 6% με την λογική να μην γίνουν απολύσεις.

Εδώ πρέπει να αναφέρουμε πως πέρα από κάθε προσπάθεια να μην ακουστούν και να μπουν προτάσεις σε ψηφοφορία που πήγαζαν μέσα από το σώμα της Γενικής Συνέλευσης , ασχέτως εάν συμφωνούσαμε ή διαφωνούσαμε με αυτές, μέχρι και τελευταίας των διαδικασιών ακουγόταν και έμπαινε η πρόταση της εταιρίας από την διοίκηση του σωματείου στα πλαίσια δήθεν της δημοκρατίας του σωματείο μας.

Βέβαια το θέατρο δεν είχε τελειωμό αφού στην ίδια ΕΣΣΕ μπήκαν από το παράθυρο και θεσμό-οικονομικοί όροι που δεν αναφέρθηκαν, δεν αναλύθηκαν, δεν συζητήθηκαν από το σώμα της Γενικής Συνέλευσης και πέρασαν κρυφά σαν άρθρα μέσα στην ΣΣΕ και όπως αποδείχτηκε αξιοποίησε και αξιοποιεί η εταιρία ακόμα και σήμερα.

Μετά από ένα χρόνο της υπογραφής της ΕΣΣΕ  η εταιρία προχωράει στο σπάσιμο των ¨μεγάλων πελατών¨ της ,από αυτή προς τα υποκαταστήματά της τα λεγόμενα κατά κάποιους «franchise» ,με αυτό τον τρόπο  από δομεί η ίδια τον εαυτό της , πετυχαίνοντας να κρατά και το κέρδος από τους πελάτες που είχε στα ταμεία της αλλά και να στρώνει  το δρόμο για απολύσεις , κίνηση που είναι σε βάρος και  των εργαζομένων της αλλά και των εργαζομένων στα υποκαταστήματά της , και εξηγούμαστε.

Η ανάθεση της εξυπηρέτησης των καταστημάτων της Εμπορικής τράπεζας και ακολούθως  της ALPHA BANK στα υποκαταστήματά της , πέρα από τα κέρδη που της έφερε  δημιούργησε και ένα προηγούμενο στην ευελιξία κινήσεων σε ότι αφορά το εργατικό δυναμικό και τον κατακερματισμό  με ότι συνεπάγεται αυτό για τις  μελλοντικές κινήσεις της.

Με αυτή την κίνηση μέτρησε τα αντανακλαστικά των εργαζομένων , θέλησε να δημιουργήσει ένα είδος κανιβαλισμού ανάμεσα στους εργαζόμενους της εταιρίας και αυτών που εργάζονται στα υποκαταστήματά της που είναι κακοπληρωμένοι και πολλές φορές απλήρωτοι για πολλούς μήνες, χωρίς την εξασφάλιση ότι θα έχουν την επόμενη μέρα δουλειά σε περίπτωση που η εταιρία θεωρήσει ότι πρέπει να διακόψει την συνεργασία με τον αχυράνθρωπο της, (SPEEDEX Εξαρχείων-SPEEDEX Αμπελοκήπων).

Και μέσα στην απόλυτη νιρβάνα των εργαζομένων και των αντιπροσώπων τους προχώρησε στην μερική ανάθεση του τηλεφωνικού κέντρου σε εξωτερικό συνεργάτη-εργολάβο με την παραδοχή και τον εφησυχασμό από την ίδια  αλλά και από την διοίκηση του σωματείου  ότι δεν πρόκειται να κουνηθεί το συγκεκριμένο τμήμα.

Με όλα τα παραπάνω και  με ευθύνη  της διοίκησης του επιχειρησιακού σωματείου που δεν οργάνωσε την συλλογική εναντίωση και δράση των εργαζομένων με την λογική της ¨εργασιακής ειρήνης¨ (αν και υπήρχαν μειοψηφικές φωνές για κάτι τέτοιο), ανακοίνωσε μέσα στον Μάη τις 14 απολύσεις συναδέλφων που εργάζονταν στο αυθημερόν και η εταιρία τους απασχολούσε και στην ALPHA BANK. Παρά την επιστροφή κάποιων εργαζομένων μετά τις  κινητοποιήσεις (χωρίς να ξέρουμε με ποιους όρους επέστρεψαν οι συνάδελφοι), αυτές οι απολύσεις αποτέλεσαν μοχλό πίεσης στους υπόλοιπους που προχώρησαν στην υπογραφή εθελούσιας εξόδου από την εργασία, στην λογική να μην είναι οι επόμενοι καθώς από το στόμα του προέδρου του σωματείου ανακοινώθηκε ότι η εταιρεία πρόκειται να κάνει 20 απολύσεις ακόμα.

Από τον ισολογισμό της εταιρίας προέκυψαν κέρδη που όπως προέβλεπε η ΕΣΣΕ θα επιστρέφονταν στους εργαζόμενους. Μέσα  στον Αύγουστο διανέμονται στους εργαζόμενους διατακτικές (για εμάς σαν σχήμα δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλο η μικρό το ποσό αυτών ή αν έχουμε διαφορετική άποψη πάνω στο θέμα των διατακτικών όπως και εκφράστηκε στην προτελευταία Γενική Συνέλευση 8/2/2015 ), αλλά σύμφωνα με την λιτή απάντηση που πήραμε σε ερώτησή μας  για αυτό το νέο άρθρο από τον πρόεδρο του σωματείου στην εκλογοαπολογιστική Συνέλευση στις 2/6/2013 θα ήταν επιλογή του κάθε εργαζόμενου πως θα πάρει αυτή την επιστροφή, είτε σαν   bonus στον μισθό, είτε σαν διατακτική.

Τον Νοέμβριο του 2014 η εταιρία κατεβάζει πρό(σ)κληση προς τους εργαζόμενους της να μπουν σε ένα πρόγραμμα ΕΡΕΥΝΑΣ ΔΕΣΜΕΥΣΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ  με την ονομασία ¨Μοιράσου την γνώμη σου¨ η εταιρία μέσα σε αυτή την πρό(σ)κλήση , μας ενημέρωνε πως, ¨η εταιρία  έχει συνεχόμενη οικονομική άνοδο , στο πόσο θα βοηθούσε η γνώμη των εργαζομένων για την καλύτερη και εύρυθμη λειτουργία της εταιρίας , στο τι θα μπορούσε να αλλάξει για το καλύτερο του εργαζόμενου μέσα από την συμμετοχή του σε αυτό το πρόγραμμα¨. Αυτοί δηλαδή που αποφασίσανε απολύσεις , ανασφάλεια και πέτυχαν μειώσεις μισθών έρχονται και μας λένε δηλαδή όλα καλά , όλα ανθηρά.

Δυστυχώς για μια ακόμη φορά   η εταιρία δεν βρήκε καμία αντίσταση-αντίδραση  τόσο από το επιχειρησιακό σωματείο ,όσο και από το κλαδικό ΣΕΤΤΕΑ (800 μέλη), πέρα από την ανακοίνωση που έβγαλε η ΑΠΕΤΤ στο blog της, αλλά  και την προφορική  απάντηση από μέλος της ΑΠΕΤΤ στον  υπεύθυνο προσωπικού για αυτό το πρόγραμμα.

Μετά από όλα αυτά και κλείνοντας αυτή την διαδρομή γεγονότων δυο χρόνων ερχόμαστε και στην προτελευταία Γενική Συνέλευση για την ΕΣΣΕ , όπως είπαμε και στην αρχή πολλά ερωτήματα μένουν αναπάντητα πέρα από τις προτάσεις που έγιναν , ο τρόπος που έγιναν , και πως συμφωνήθηκαν να γίνουν, μέσα  στο κλειστό και αποστειρωμένο περιβάλλον ενός διοικητικού συμβουλίου σαν διαδικασία και όχι ως διαβούλευση με το σώμα της Γενικής Συνέλευσης που από το καταστατικό ορίζεται ως το ανώτερο , πάντως εμείς σαν σχήμα  θέλουμε απαντήσεις στα εξής.

1)πως γίνεται η διοίκηση του σωματείου της SPEEDEX να γνωρίζει μετά από ενημέρωση της εταιρίας ότι θα γίνουν απολύσεις και να μην ενημερώνει άμεσα τους εργαζόμενους ;  Αποφασίστηκε ομόφωνα από την διοίκηση  η μειοψηφικά αυτού του είδους η αφαιρετική ενέργεια; Δεν θεωρήθηκε σημαντικό από κανένα μέλος της διοίκησης του σωματείου  να αποκαλυφθεί έστω και τις πρώτες ώρες των απολύσεων;

2)πως γίνεται μέσα στις ¨διαπραγματεύσεις¨ για τις απολύσεις του περασμένου Μαΐου να πέφτει πρόταση από εκπρόσωπο του ομίλου Φουρλή μέτοχος στην SPEEDEX για δάνειο προς την εταιρία ώστε να καλύψει τις αποζημιώσεις των εθελούσιων αποχωρήσεων αλλά και των απολυμένων που θα γυρίζαν πίσω και να μην έχει γίνει γνωστό στους συναδέλφους; Ποιοι ήταν μέσα σε αυτές τις ¨διαπραγματεύσεις¨ ως εκπρόσωποι των εργαζομένων;

Τα παραπάνω αναφερθήκαν από το στόμα του προέδρου για πρώτη φορά στην προτελευταία Γενική Συνέλευση και είναι σοβαρά γιατί κάποιοι κάνοντας ¨διαπραγματεύσεις¨ ξέροντας όλα αυτά και με την λογική ότι αυτές οι απολύσεις ήταν ¨ένα λάθος¨ όπως ειπώθηκε από στέλεχος του ομίλου αλλά και της εταιρίας , όχι μόνο δεν πήγαν να καταγγείλουν τις απολύσεις και όσα γνώριζαν στην επιθεώρηση εργασίας αλλά αφήναν ελεύθερη την διακίνηση των ταχυδρομικών αντικειμένων από το κατάστημα ΒΟΤΑΝΙΚΟΥ αλλά και από το HUB της SPEEDEX, σαμποτάροντας τον απεργιακό αγώνα  την στιγμή που οι συνάδελφοι μετρούσαν την δεύτερη μέρα απεργίας.

Και για την Ιστορία η τοποθέτηση της ΑΠΕΤΤ για την νέα  ΕΣΣΕ που πήρε 8 ψήφους είναι η εξής:

 

Ι .  ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΣΣΕ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ 4.1 (ποσοστό 5% επί  των κερδών της εταιρίας με διατακτικές)  ΚΑΙ 5.1 ( εσωτερικές μετακινήσεις εργαζομένων σε θέσεις και ειδικότητες διαφορετικές από αυτή που έχουν  με των ίδιο μισθό ) ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΡΘΡΩΝ , ΕΜΣΩΜΑΤΩΣΕΙ ΑΡΘΡΟΥ ΓΙΑ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ  -ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΑΜΟΙΒΕΣ όπως ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΣΕ- ,  ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ( όχι ενοικιαζόμενοι , όχι μπλοκάκια , όχι με voucher,  όχι με το κομμάτι , όχι από την λίστα του ΟΑΕΔ )

ΙΙ . ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ ΜΑΣ – ΣΥΝΟΛΙΚΑ 12% , ΠΟΥ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΣΣΕ ( μείωση 6% για 2 χρόνια)

ΙΙΙ . ΞΕΠΑΓΩΜΑ ΤΩΝ ΟΡΙΜΑΝΣΕΩΝ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ ΜΑΣ

 

Στην τελευταία Γενική Συνέλευση σύσσωμο το διοικητικό συμβούλιο του σωματείου έφερε   στο τραπέζι την πρόταση της εταιρείας , την οποία υποστήριξε  που είναι μηδενικές αυξήσεις και ένα bonus διατακτικών , μια μηδαμινή αύξηση στην συντήρηση δίκυκλου  και τέλος μείωση του χρόνου ένταξης των ¨ενοικιαζόμενων¨ στο να γίνουν αορίστου χρόνου, απαράδεκτο να υπάρχει τέτοια κατηγορία εργαζομένων  επειδή  θεωρούμε ότι κανένας εργαζόμενος δεν ενοικιάζετε. Άμεση πρόσληψη λοιπόν των ¨ενοικιαζόμενων¨ σε αορίστου χρόνου από την εταιρίαSPEEDEX.

Η πρώτη παρατήρηση είναι  πως , η πλειοψηφία  του διοικητικού συμβουλίου δεν θέλησε να περιφρουρήσει την ίδια την πρότασή της από την προτελευταία Γενική Συνέλευση (3%) και  η μειοψηφία όχι μόνο δεν περιφρούρησε την πρότασή της (6%) η οποία είναι αναρτημένη στην εφημερίδα του κλαδικού ΣΕΤΤΕΑ ¨  το γράμμα¨  αλλά τήρησε και την υπόσχεσή – γραμμή του κλαδικού ΣΕΤΤΕΑ όπως όλα δείχνουν να βάλει πλάτη σε όλα το παραπάνω , αρνούμενο όλο το διοικητικό συμβούλιο του σωματείου να βάλει και να κατάθεση τις προτάσεις τους προς την Γενική Συνέλευση με την λογική να μην επηρεάσουν την γνώμη των μελών , αναλώθηκαν στο πόσο κακό μας κάνει να μην έχουμε απαρτία με πολλά άτομα , να πουν επίσης ότι όλοι αυτοί που λείπανε δεν θα πρέπει να κάνουν μετά καμιά κριτική για το όποιο αποτέλεσμα , είπαν πως δεν μπορούν να διανοηθούν την λογική πως ό όμιλος Φουρλή μπορεί να δώσει δάνειο για να μας δώσει η εταιρία την αύξηση του 3% και αυτό το έκανε μόνο για να δώσει της αποζημιώσεις των απολυμένων – εμείς λέμε και των εθελούσιων εξόδων – αναφερθήκαν και παραδεχτήκαν τα λεγόμενα της εταιρίας πως  δεν μπορεί να κάνει οικονομικά ανοίγματα λόγω της πολιτικής αστάθειας και πως ότι πλεόνασμα έχει στο ταμείο της θα το επενδύσει στις  λειτουργικές εγκαταστάσεις ώστε να γίνει πιο ανταγωνιστική στην αγορά.

Σε κάποια ακούσματα περί αριστερισμών από άσχετο και ανύπαρκτο ¨συνδικαλιστή ¨ μέλος της διοίκησης και μέλος της ΕΚΕ , δεν θα δώσουμε συνέχεια για την ώρα , απαντήθηκε ευστόχως άμεσα μέσα στην Γενική Συνέλευση από μέλος της ΑΠΕΤΤ , αυτό που καταθέσαμε από την μεριά μας ήταν , πως λεφτά υπάρχουν , αυτό μας το λέει η εταιρία  στην επιστολή για το πρόγραμμα ¨ μοιράσου την γνώμη σου¨ και αν αυτό όπως φαίνεται κατά τα λεγόμενα που δεν τα υιοθετούμε του διοικητικού συμβουλίου του σωματείου ήταν μούφα  η λύση βρίσκετε στο να δώσει δάνειο ο όμιλός Φουρλή στην speedex ώστε να καλύψει την μηδαμινή αύξηση του 3% . Τέλος ξαναβάλαμε την πρότασή μας όπως αναφέρετε παραπάνω και αναφερθήκαμε πως όπως και να έχει σε όποια κινητοποίηση βγει θα είμαστε παρών και εμείς και οι αλληλέγγυοι  που έχουμε πάντα δίπλα μας , τελικά  δεν κατέστη δυνατό να μπει σε ψήφισμα ξανά η πρότασή μας –άλλη μια δημοκρατική ¨ ευαισθησία¨ του διοικητικού συμβουλίου– γιατί προείχε η πρόταση της εταιρίας !!! από ότι έδειξε η μετά διαδικασία.

Πέρα από όλα αυτά ακούστηκε και το εξής εξωφρενικό αλλά και συνάμα επικίνδυνο  από το στόμα του προέδρου του σωματείου εκφράζοντας όλο το διοικητικό συμβούλιο , μίλησε για το τέλος της αυτενέργειας και ότι ο  στόχος είναι να υπάρχει Επιχειρησιακή  Συλλογική Σύμβαση Εργασίας , πριν λήξει αυτή , το ερώτημα είναι , ποιος φταίει για το δυσχαιρές χρονικό περιθώριο  , τα μέλη  του σωματείου ή η διοίκηση αυτού; Ή μήπως ποντάραν στον τρόμο του αύριο χωρίς ΕΣΣΕ για ακόμα μια φορά , λέμε εμείς.

Αποτέλεσμα όλων τον παραπάνω τερτιπιών στο θεατράκι που παίχτηκε από το διοικητικό συμβούλιο αλλά και με ευθηνή αυτών που ψήφισαν στην πλειοψηφία τους την πρόταση της εταιρίας ,  θα πούμε πως βάλαν τα νέα  ήθη στις εργασιακές σχέσεις στην ταχυμεταφορά , γιατί αν δούμε πως ACS και SPEEDEX συγκλίνουν στην ίδια γραμμή μέσα από ΕΣΣΕ και προγράμματα αναβάθμισης με την λογική του ¨ανταγωνισμού ¨  στην αγορά , τότε ιστορικά οι μόνοι χαμένοι είναι οι εργαζόμενοι.

 

Εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε  πως η ταχτική της εταιρίας είχε και έχει στρατηγική και στόχο, στρατηγική που κάνει πιο δύσκολη την επιβίωσή μας και μας δημιουργεί ανασφάλεια  και κάποιοι συνάδελφοι πλειοψηφικά τις δίνουν αέρα ώστε να το κάνει πιο εύκολα.

Η εταιρία έχοντας την πολυτέλεια, μέσα από νομικά τερτίπια αλλά και από την ίδια την ΕΣΣΕ  ανά πάσα στιγμή να κατακερματίζει τμήματα, εργαζόμενους , μισθούς , έχει επίσης και  τον πλήρη έλεγχο των υποκαταστημάτων της είτε από τα ιδιωτικά συμφωνητικά με τους ¨πράκτορες-αχυρανθρώπους, είτε από τον κανονισμό της ΕΕΤΤ σαν κάτοχος της ΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑΣ, επομένως και των εργαζομένων σε αυτά, θέλοντας  να απαλλαγεί από το μισθολογικό κόστος των άμεσα εργαζόμενων σε αυτήν.

Φυσικά θα πρέπει να δούμε ποιες είναι οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις της απέναντι στους συναδέλφους που εργάζονται στα υποκαταστήματα της σύμφωνα με τον κανονισμό λειτουργίας της ΕΕΤΤ ως κάτοχος ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΔΕΙΑΣ, που δεν είναι η μόνη, που γίνεται από  όλες τις εταιρίες στον κλάδο της ταχυμεταφοράς-ταχυδρόμησης.

Τελικά το ¨ μην ζητάμε και πολλά γιατί δεν ξέρουμε αύριο αν θα είμαστε εδώ στην εργασία μας¨ που ακούστηκε στην προτελευταία Γενική Συνέλευση από προϊστάμενη τμήματος και μέλος του σωματείου σε συνδυασμό με την περιγραφόμενη συμπεριφορά της διοίκησης του σωματείου,  έγινε πράξη.

Ελπίζουμε να διαψευστούμε αλλά τα σημάδια πολλά , με αυτά που γίνονται στην SPEEDEX  και σε σχέση με όλα αυτά που γίνονται και στις άλλες εταιρίες της ταχυμεταφοράς – ταχυδρόμησης, καλή μας δύναμη στα χειρότερα…εμείς θα μείνουμε πιστή στην εργατική τάξη και θα το αντιπαλέψουμε μόνοι μας ή με όποιον θα σταθεί στο πλάι μας…..

Ο αγώνας συνεχίζεται

 

 

 

Αθήνα 23 Μάρτη 2015

 

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΤΑΧΥΜΕΤΑΦΟΡΑ-ΤΑΧΥΔΡΟΜΗΣΗ

 

Ποιος φοβάται τον οργανωτικό διαχωρισμό;

theama

Του Τάσου Χριστόπουλου
άρθρο που δημοσιεύθηκε  στην εφημερίδα Ροσινάντε, τεύχος 18 καλοκαίρι 2011.
το βρήκα εδώ
Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σκιαγραφήσουμε έστω, τους όρους πραγματοποίησης του οργανωτικού και πολιτικού διαχωρισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα (:εννοεί από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), αν δεν λάβουμε υπόψιν μας τη βαθειά κρίση που το διαπερνά σε όλους τους τομείς- και έχει τις ρίζες της στην συγκρότησή του σε οργανωτικό επίπεδο στις αρχές του 20ου αιώνα- τις αντιλήψεις στο εσωτερικό του, τις ελλείψεις του. Και όταν μιλάμε για κρίση δεν αναφερόμαστε απλά και μόνο στην γύμνια και την άνευ όρων παράδοση της συνδικαλιστικής ηγεσίας στα συμφέροντα των εργοδοτών, αλλά και στην αναποτελεσματική, αναντίστοιχη της επίθεσης, απάντηση του συνόλου των εργαζομένων, (παρά την απεργιακή έξαρση της τελευταίας διετίας και τους πρόσφατους ηρωϊκούς κλαδικούς αγώνες στα Μ.Μ.Ε και την Χαλυβουργία), την στάση των υπόλοιπων δυνάμεων- ακόμα και των πιο ταξικών, την επικράτηση των αστικών αντιλήψεων και μικροαστικών συμφερόντων, την κρατική παρέμβαση, την γραφειοκρατικοποίηση, την αντιδημοκρατική λειτουργία, τον συνειδητό κατευθυνόμενο κατακερματισμό.
Άλλωστε, με τον ίδιο τρόπο, όταν μιλάμε για συνδικαλιστικό κίνημα δεν αναφερόμαστε μόνο στην ιστορία της ΓΣΕΕ ή των εργατικών κέντρων. Οι δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις ήταν περισσότερο το αποτέλεσμα των εργατικών αγώνων και του συσχετισμού στο εσωτερικό του κινήματος, παρά οι προϋποθέσεις τους.
Η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος είναι γεμάτη από επιτυχείς απόπειρες κρατικού ελέγχου και παρέμβασης. Απόπειρες που σε κάποιες περιπτώσεις απαντήθηκαν από τους εργαζόμενους, σε άλλες όμως έγιναν αποδεκτές με ανακούφιση. Ο πρώτος ουσιαστικά συνδικαλιστικός νόμος το 1914, εγκαινιάζει επίσημα την εποχή του κρατικού συνδικαλισμού ορίζοντας τα σωματεία ως συνεργάτες του κράτους και πολύτιμους βοηθούς του. Από εκείνη την περίοδο μέχρι σήμερα η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, ο βαθμός συνείδησης και οι αγώνες του, πότε θα περιορίζουν και πότε θα ανοίγουν την κρατική αγκαλιά. Η δεκαετία του 30 θα επιφυλάξει την ωμή βίαιη παρέμβαση, τις δίκες, την καταστολή, τις δολοφονίες αγωνιστών συνδικαλιστών, τη σφαγή του 36 στην Θεσσαλονίκη. Αυτή η επίθεση δεν θα μείνει αναπάντητη, ωστόσο την ίδια περίοδο θα ιδρυθεί και η περιβόητη εργατική εστία, στην προκειμένη περίπτωση το καρότο, αν οι χωροφύλακες και η χούντα του Μεταξά ήταν το μαστίγιο. Η εργατική εστία ταΐζει για δεκαετίες αδιαμαρτύρητα όχι μόνο τη ΓΣΕΕ, αλλά και πρωτοβάθμια σωματεία, με την συμφωνία όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων.
Λίγο μετά τον πόλεμο, το 1945, επιβλήθηκε η παρουσία των δικαστικών στις αρχαιρεσίες των σωματείων με την ανοχή ακόμα και του εργατικού ΕΑΜ, το οποίο βέβαια συμμετείχε στην διαδικασία του διαλόγου με τους διορισμένους της ΓΣΕΕ και την κυβέρνηση, αλλά δεν υπέγραψε την συμφωνία. Έκανε όμως τα πάντα για την εφαρμογή της στην πράξη. Πέρασαν δεκαετίες από τότε και οι δικαστικοί εξακολουθούν να ελέγχουν τις συνδικαλιστικές εκλογές, χωρίς ποτέ επί της ουσίας να έχει αμφισβητηθεί ο ρόλος τους. Θα ακολουθήσει το 1955 ο νόμος για την διαιτησία στην υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων, που αργότερα θα δώσει τη θέση της στον ΟΜΕΔ. Η σταθερή παρουσία και εμπλοκή του κράτους στις διαδικασίες και τη ζωή των σωματείων δεν έχει συμβολικό χαρακτήρα αλλά έρχεται σε σύγκρουση με την διακηρυγμένη αρχή της πάλης των τάξεων και της αρχής της συγκρότησης της τριτοβάθμιας οργάνωσης «πέρα από κάθε αστική επιρροή». Από τη μεριά των συνδικαλιστικών δυνάμεων, επικράτησε και σίγουρα επικρατεί ακόμα η τάση για παράδοση διαπιστευτηρίων νομιμοφροσύνης παρά για σύγκρουση με την αστική νομιμότητα αφού ούτως ή άλλως «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»…
Η ίδια η δομή, η οργανωτική συγκρότηση η κυριαρχία συγκεκριμένων αντιλήψεων, συχνά αστικής προέλευσης, ακόμα και η πρωτοτυπία της μιας συνομοσπονδίας και των πολλών παρατάξεων, είναι αποτέλεσμα μάχης στο εσωτερικό για την αλλαγή των συσχετισμών, που πολλές φορές αφορούσαν μόνο την ηγεσία των αντιπροσώπων αλλά σχεδόν πάντα είχαν επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των πρωτοβάθμιων οργανώσεων. Η ΓΣΕΕ που τόσο πολύ κόπτεται για την ενότητα του κινήματος, δεν είχε πάντα την μοναδικότητα. Υπάρχουν περίοδοι που είτε τα καθεστώτα (δικτατορίες ή αστικοκοινοβουλευτικές κυβερνήσεις) είτε συνδικαλιστικές δυνάμεις διασπούσαν σε επίπεδο κορυφής την «ενότητα» και δημιουργούσαν άλλους φορείς. Ελάχιστα μετά την ίδρυση της τριτοβάθμιας οργάνωσης και συγκεκριμένα το 1920, κάνει την εμφάνισή της για πρώτη φορά μια δεύτερη μαζική και αντιπροσωπευτική ΓΣΕΕ, αυτή των 35.000 εργατών και των 137 σωματείων και συγκαλεί συνέδριο, κόντρα στην διορισμένη βενιζελική και άμαζη ΓΣΕΕ του Μαχαίρα. Εκεί θα επικυρωθεί η πρόταση σταθμός στην εξέλιξη του κινήματος, αυτή της «συνεργασίας»- οργανικής σχέσης του συνδικαλιστικού οργάνου με το κόμμα (ΓΣΕΕ-ΣΕΚΕ) και θα κυριαρχήσει η λενινιστική αντίληψη στο συνδικαλιστικό κίνημα και μάλιστα σχεδόν ομόφωνα. Υποστηρικτής αυτής της πρότασης ήταν και ο αποκαλούμενος αναρχοσυνδικαλιστής Κ. Σπέρας, ο οποίος βέβαια στην συνέχεια θα προσπαθήσει να σώσει το κύρος του συνδικαλιστικού οργάνου προτείνοντας να έχει τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις, έναντι του πολιτικού βραχίονα, είτε πρόκειται για οικονομικά είτε για πολιτικά ζητήματα. Την πρόταση ψήφισε το ένα τρίτο των συνέδρων. Στο 3ο συνέδριο της ΓΣΕΕ επικρατούν οι «αντιΚΚΕ» συνδικαλιστές, το ΚΚΕ (πρώην ΣΕΚΕ) παίρνει την απόφαση να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την ΓΣΕΕ (τυπικά τουλάχιστον) και το 1929 δημιουργούνται οι βάσεις για τη νέα διάσπαση της συνομοσπονδίας, η οποία θα πετάξει έξω και τους «αριστεριστές» της εποχής, για να φτάσουμε στο 1931 όπου για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχουμε 3 συνομοσπονδίες, την ΓΣΕΕ των δεξιών, την ενωτική ΓΣΕΕ του ΚΚΕ και την ΠΣΕ των σοσιαλιστών και των αριστερών «μιασμάτων». Οι τρεις συνομοσπονδίες μάλιστα θα κηρύξουν μαζί απεργία, για την σφαγή της Θεσσαλονίκης, αλλά θα τους προλάβει η δικτατορία του Μεταξά.
Μετά τον πόλεμο το ΚΚΕ μιλάει ανοιχτά για την συνδικαλιστική ενότητα της τάξης. Αυτή τη φορά δεν είχε λόγο να μην το κάνει. Έβγαινε από έναν πόλεμο έχοντας μια πανίσχυρη οργάνωση- το εργατικό ΕΑΜ. Η επικράτησή του ήταν σίγουρη, το πρόβλημα τώρα το είχαν οι δεξιές παρατάξεις, οι οποίες όμως δεν είχαν και καμιά σοβαρή επιρροή.
Σιγά-σιγά περνάμε σε περίοδο επικράτησης του αγωνιστικού ρεφορμισμού, του υποτακτικού και ηττοπαθούς συνδικαλισμού από τη μεριά της αριστεράς. Οι αριστεροί διαγράφονται από την συνομοσπονδία, οι δεξιοί και ακροδεξιοί συγκροτούν δικά τους όργανα και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εμμένει σχεδόν αυτιστικά στην ενότητα, δημιουργώντας συνδικαλιστικές κινήσεις όπως το Κ.Ε.Σ ή το αποκορύφωμα συντονισμού «από τα κάτω», την «κίνηση των 115 σωματείων», τα οποία στο τέλος πλησίασαν τα 900, οργάνωσαν πολιτική απεργία, αλλά χωρίς πρόταση, προοπτική και άβουλα μπροστά στη νομιμότητα της «ενιαίας» συνδικαλιστικής οργάνωσης χάθηκαν το 1967.
Για να έρθουμε στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο αλλά και χαμένη ευκαιρία της μεταπολίτευσης, με τα προλεταριακά οδοφράγματα των οικοδόμων απέναντι στις αύρες της αστικής δημοκρατίας, τον αυτοοργανωμένο συνδικαλισμό βάσης στα εργοστάσια και την ομοσπονδία του την ΟΒΕΣ, εγχείρημα μπερδεμένο από τα αδιέξοδα της «εργατικής αυτονομίας», που θα σβήσει εγκλωβισμένο μέσα στο σοσιαλρεφορμισμό και το αντικαραμανλικό μέτωπο. Τελευταία διάσπαση σε επίπεδο τριτοβάθμιας οργάνωσης ήταν αυτή του 1985, από αρνητές- διαφωνούντες της ΠΑΣΚΕ και την επίσημη αριστερά (ΕΣΑΚ, ΑΕΜ, ΣΣΕΚ), που κράτησε μόλις δύο χρόνια, αφού οι στόχοι της ήταν περιορισμένοι και ούτε κατά διάνοια δεν συγκρούονταν με το περιεχόμενο, τις αντιλήψεις, τις δομές του υπάρχοντος συνδικαλισμού. Είναι πλέον η εποχή του θανάτου και του ρεφορμισμού και της πλήρους υποταγής της αριστεράς στο άρμα νεοφιλελεύθερου ρεαλισμού. Η περίπτωση του ΠΑΜΕ (εξέλιξη της ΕΣΑΚ), δεν μπορεί να καταγραφεί στις απόπειρες οργανωτικού διαχωρισμού από τον επίσημο συνδικαλιστικό φορέα, επειδή απλούστατα πρόκειται για παράταξη που δεν εγκατέλειψε ποτέ τις έδρες στην ΓΣΕΕ, συμμετέχει κανονικά στις συνεδριάσεις της, παίρνει το ποσοστό της από την εργατική εστία και αρκείται στις ξεχωριστές συγκεντρώσεις.
Η σημερινή οργανωτική πολυδιάσπαση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος με τις 180 δευτεροβάθμιες οργανώσεις και τα 3.700 πρωτοβάθμια σωματεία, πολλά από αυτά εργοδοτικά ή σφραγίδες, δεν έχει αντικειμενικά καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, παρά μόνο με παραταξιακά και κομματικά οφέλη και σίγουρα διαφέρει από τον οργανωτικό και προγραμματικό απεγκλωβισμό από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις οργανωτικής έκφρασης της οργής των εργαζομένων για την κορύφωση του ταξικού πολέμου από το κεφάλαιο, τη κυβέρνηση και την Ε.Ε. Απέναντι σε αυτήν την επίθεση χρειάζεται η αλλαγή των στόχων, των προτάσεων, η υπέρβαση του πλαισίου μέσα στο οποίο διεξάγεται η κουβέντα τώρα. Χρειάζεται το γκρέμισμα των μύθων για την κρίση, το διαφορετικό πρόσωπο του καπιταλισμού, τους μονόδρομους, τα μέτωπα συνεργασίας και τις εναλλακτικές λύσεις. Η μόνη λύση που μπορεί και πρέπει να έχει στο νου της η εργατική τάξη, είναι η ανατροπή του καπιταλισμού, η απονομιμοποίηση ενός συστήματος που έχει φάει τα ψωμιά του και ετοιμάζεται να πέσει πάνω μας.
Το σύστημα τραβάει το χαλί της νομιμότητας κάτω από τα πόδια του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ανατροπή του θεσμού των κλαδικών συμβάσεων και ο ορισμός επιτροπών φυσικών προσώπων για την επικύρωσή τους αντί των επιχειρησιακών σωματείων, η όξυνση της καταστολής, η νομοθεσία για τον τρομονόμο, αλλάζουν εκ των πραγμάτων τον τρόπο που βλέπουν από εδώ και πέρα οι αστοί τον συνδικαλισμό, ας το αντιληφθούμε και εμείς.
Οι δυνάμεις και κυρίως οι αντιλήψεις που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα, με σοβαρότατες ευθύνες για την σημερινή τραγικά αδιέξοδη κατάσταση κατάφεραν να μετατρέψουν την πιο σημαντική μορφή εργατικής οργάνωσης σε γραφεία κομματικού σκλαβοπάζαρου. Κυρίως όμως σε φορείς επιβολής της κυβερνητικής γραμμής, της λογικής της ανάπτυξης, της παραγωγικότητας, του ανταγωνισμού. Η ανεξαρτησία και η αυτοτέλεια του κινήματος, ακόμα και μέσα στο πλαίσιο της αριστερής και σοσιαλδημοκρατικής λογικής, καταπατήθηκε μέχρις εσχάτων. Το ίδιο συνέβη και με την εσωτερική δημοκρατία και την ισότιμη συμμετοχή όλων των δυνάμεων και απόψεων. Πέρα όμως από την κυρίαρχη αντισυνδικαλιστική λογική και πρακτική των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, υπάρχει ένα τεράστιο κενό σε επίπεδο απεύθυνσης, έκφρασης εργατικών συμφερόντων, εσωτερικής δημοκρατίας, στόχων, προτάσεων και στο κομμάτι της αριστεράς. Το ΠΑΜΕ αρμενίζει σε ένα πέλαγο αυτοεπιβεβαίωσης, σπρώχνοντας το πρόβλημα κάτω από το χαλί της μεικτής οικονομίας και χαϊδεύοντας το αυτί του μικροαστού που πλήττεται. Και με τον εργάτη και με το μικρό αφεντικό… Αρνείται να αποδεχτεί το αυτονόητο, ότι βρισκόμαστε λίγο πριν την «επαναστατική κατάσταση», άρα πρέπει να επιταχύνουμε τις διαδικασίες. Όλα περιορίζονται σε ένα δημοκρατικό κομματικό πλαίσιο, που θέτει ως ορόσημο την ημερομηνία των εκλογών.
Αλλά και οι υπόλοιπες αριστερές συνδικαλιστικές δυνάμεις, χωρίς τη διάθεση αυτοκαθορισμού, σέρνονται πίσω από μια στείρα, ρηχή και ανούσια κριτική στο κακό ΠΑΜΕ, που δεν ανοίγει την αγκαλιά του, να τις δεχτεί. Χωρίς σαφή προσανατολισμό που θα δείχνει προς την έξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, πνίγονται ανάμεσα σε έναν παλιομοδίτικο, γραφικό σοσιαλδημοκρατικό, ρεφορμιστικό λόγο, της ευρωκαψούρας και τα πλατιά πολιτικά μέτωπα, που θα χωράνε τους πάντες. Σωματεία και συντονισμοί υποτάσσονται στις ανάγκες φωτισμένων πολιτικών πρωτοποριών ή ακόμα χειρότερα ηγετίσκων. Χρησιμοποιούνται διαδικασίες και όργανα για να καλύψουν την πείνα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Ακόμα και η αρχικά φιλόδοξη απόπειρα του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων, που έδειξε ότι συσπειρώνει ένα εργατικό δυναμικό, λειτούργησε τελικά ως όχημα για να περάσει η απόφαση των πολιτικών γραφείων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τόλμησε να έρθει σε σύγκρουση με αντιλήψεις και λογικές που καθηλώνουν αντί να προωθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η αδιαφορία και η υποτίμηση του ρόλου των εργατικών σχημάτων και παρεμβάσεων από τις ίδιες δυνάμεις όλο αυτό το διάστημα, της μνημονιακής επέλασης στην εργατική τάξη. Ο σημαντικότατος αυτός εργατικός φορέας απονευρώθηκε, ακριβώς για να μην αντικαταστήσει την σημασία και το «ειδικό βάρος» της πολιτικής οργάνωσης.
Επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα πως το δόγμα «το κόμμα για την πολιτική, το σωματείο για…την λάτζα», διαπερνά ακόμα και σήμερα σχεδόν το σύνολο των συνδικαλιστικών δυνάμεων. Το χειρότερο όμως ίσως να μην είναι αυτό. Είναι η καθολική άρνηση να διεξαχθεί η συζήτηση, η αντιπαράθεση, η σύγκρουση στον φυσικό της χώρο: στον εργασιακό χώρο, με συνομιλητές και φορείς τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα όργανα της τάξης μας, τα σωματεία. Το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες. Υπεύθυνος είναι συνολικά ο καπιταλισμός και δεν φτιασιδώνεται, αλλά ανατρέπεται. Για να ανατραπεί απαιτείται να έχει απέναντί του ένα εργατικό κίνημα, αυτοτελές, ανεξάρτητο από κράτος, αστικές δυνάμεις, πολιτικούς φορείς. Ένα κίνημα ικανό να στήσει αναχώματα στην επίθεση του κεφαλαίου, να κατακτήσει, να συγκρουστεί, να δημιουργήσει .
Προχωράμε σε πλήρη οργανωτική αποχώρηση από την ΓΣΕΕ, συγκροτώντας τη νέα αντικαπιταλιστική συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών, ξεκινώντας μέσα από τον πλατύ συντονισμό επιτροπών στους χώρους δουλειάς, εργατικών σχημάτων και σωματείων. Ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων μπορεί να λειτουργήσει σε αυτήν την κατεύθυνση όπως και αντιστοιχες πρωτοβουλίες από άλλα πρωτοβάθμια σωματεία, όπως τα «σωματεία βάσης». Επιτακτική είναι η ανάγκη συγκρότησης εργατικών σχημάτων με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, που θα θέτουν ξεκάθαρα το ζήτημα της ανατροπής και του οργανωτικού διαχωρισμού από την ΓΣΕΕ. Μέτωπο για την υπέρβαση του νόμου 1264 το οποίο σημαίνει έξω το κράτος από τον εργατικό συνδικαλισμό και τις διαδικασίες του, έξω οι εργοδότες και οι άνθρωποί τους. Την συνδικαλιστική ενοποίηση κλάδων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό φορέα. Την αναβάθμιση των αιτημάτων, την υπέρβαση του συντεχνιασμού, την ανάδειξη και ανάπτυξη της αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους.
Στην πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος δεν υπήρξε όπως και δεν υπάρχει «αντικειμενικά ορθή» γραμμή. Επιβεβαιώνεται όμως εκ του αποτελέσματος ότι η επικράτηση των αστικών αντιλήψεων και της λενινιστικής λογικής, άνοιξαν το δρόμο για την απονεύρωση, απομαζικοποίηση, τον εκφυλισμό και την ήττα του συνδικαλισμού. Ασφαλώς και θα επιστρατευτούν «θεωρητικοί» του εργατικού κινήματος, να μας πείσουν για τα βαθύτερα αίτια της συνδικαλιστικής κρίσης, για την απροθυμία της τάξης ή για την δομική κρίση του συστήματος και όλων των θεσμών. Ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής πάνω στο πτώμα του συνδικαλισμού- εργαλείου της πολιτικής πρωτοπορίας.
http://www.provo.gr/poios-fovatai-ton-organwtiko-diaxwrismo/

Η ανεργία έσωσε το κεφάλαιο από την κρίση του

imageedit_1_7669855732

Το παρακάτω σύντομο, εξαιρετικά περιεκτικό και κατανοητό κείμενο του Η.Ιωακείμογλου για την ανεργία περιέχει τόση πραγματική αλήθεια όσα αληθοφανή ψέμματα πουλάει το κράτος και το κεφάλαιο καθημερινά από τα μέσα προπαγάνδας του προκειμένου να διατηρεί την κυριαρχία του. Οι άνεργοι έχουμε λοιδωρηθεί από την κυρίαρχη ιδεολογία ως τεμπέληδες, άχρηστοι, άεργοι, αποτυχημένοι και ένα σωρό άλλα. Έχουμε πιεστεί να εσωτερικεύσουμε αυτή την ”αποτυχία”, έχουμε ενοχοποιηθεί μαζικά από τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια κ.ο.κ. Κανείς όμως από όλους τους ”πετυχημένους” δεν μίλησε με τους όρους που μιλάει το κείμενο. Είτε είναι αριστερός της κυβέρνησης και μας αντιμετωπίζει ως αντικείμενο φιλανθρωπίας είτε είναι μικρός και μεγάλος κεφαλαιοκράτης που υφαρπάζει τα κέρδη του στις πλάτες της εργατικής τάξης.

Προφανώς γιατί κανέναν απολογητή δεν συμφέρει η αλήθεια σχετικά με την οικονομική κρίση, το συσσωρευμένο κεφάλαιο, τα υπερκέρδη του και την ανεργία. Όλα αυτά τα παράσιτα που ζουν στη πλάτη της εργατικής τάξης ομονοούν πως η ανεργία είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και πλέον είναι αναγκαία η ανθρωπιστική αντιμετώπιση των ανέργων και των φτωχών. Μια φράση που έχουμε βαρεθεί να την ακούμε. Μια φράση τόσο κενή περιεχομένου αν σκεφτούμε την κοινωνική καταστροφή που προκλήθηκε προκειμένου τα παράσιτα οι κεφαλαιοκράτες να σώσουν τα φράγκα τους. Και όσο για την ”ανθρωπιστική κρίση”, το έχουμε ξαναπεί, είναι ο ρόλος που ήρθε να παίξει ο σύριζα προκειμένου να διασφαλιστεί η ταξική ειρήνη. Προκειμένου να ξεκινήσει η ανάπτυξη τώρα που το ..συσσωρευμένο κεφάλαιο σώθηκε και τα περιθώρια κέρδους είναι ικανοποιητικά. Αλλά, δεν θα υπάρξει κανένα new deal, παρά μόνο διαχείριση της σφοδρής ταξικής υποτίμησης με τα ψίχουλα της ανθρωπιστικής βοήθειας των 200 εκτ ευρώ που υπόσχονται οι φιλάνθρωποι του σύριζα, τη στιγμή που οι τράπεζες, μόνο, ρούφηξαν κάτι εκατοντάδες δισεκατομμύρια τα τελευταία χρόνια.

Και μπορεί να μη μας νοιάζουν εμάς που προσβλέπουμε στην ταξική οργάνωση της εργατικής τάξης τα μέτρα που μπορεί να λάβει μια κυβέρνηση προκειμένου να σώσει το σύστημα από τις αντιφάσεις του ή να καταπολεμήσει την ανεργία, όπως προτείνει στο τέλος το κείμενο, και που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει καμιά τέτοια κυβέρνηση να τα υλοποιήσει, συνοψίζουν όμως, σε αντίστιξη με τις μέχρι τώρα επιλογές και εξαγγελίες της αριστερής κυβέρνησης, τον ρόλο που αυτή ήρθε να επιτελέσει.

Mόνη λύση για την εργατική τάξη η ταξική οργάνωση, με στόχο την καταστροφή του κεφαλαίου και του κράτους.

Οι υπογραμμίσεις δικές μας

από ioakimoglou.net

Πως να μειώσουμε την ανεργία

Ο ελληνικός καπιταλισμός χαρακτηρίζεται σήμερα από ιστορικά υψηλά επίπεδα συσσωρευμένου κεφαλαίου σε σύγκριση με το ετήσιο προϊόν που μπορεί να παραχθεί από τη χώρα. Το μέγεθος αυτού του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου είναι τόσο μεγάλο, ώστε οι απαιτήσεις του να εισπράξει κέρδη, δηλαδή να ιδιοποιηθεί ένα μέρος του ετήσιου προϊόντος, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν μέσα σε συνθήκες που ίσχυαν μέχρι το 2008. Πρόκειται για ένα κεφάλαιο που υπό κανονικές συνθήκες λειτουργίας του καπιταλισμού θα είχε απαξιωθεί μαζικά, ακριβώς επειδή δεν θα μπορούσε να «παράγει» κέρδη, επειδή θα είχαμε δηλαδή σταματήσει να αναγνωρίζουμε ως κοινωνία την απαίτησή του να ιδιοποιείται ένα μεγάλο μέρος του ετήσιου προϊόντος. Το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο όμως διασώζεται χάρη στην παρέμβαση του Κράτους, το οποίο εγγυάται στην τάξη των κεφαλαιοκρατών ότι θα λάβουν την αμοιβή τους. Η παρέμβαση αυτή λαμβάνει περισσότερες μορφές οικονομικού κανιβαλισμού, όπου ένα μέρος της κοινωνίας καταβροχθίζει το υπόλοιπο: η κεφαλαιοκρατική τάξη ιδιοποιείται ένα αυξανόμενο μερίδιο της παραγόμενης αξίας επιβάλλοντας διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας που αποδυναμώνουν πλήρως την θέση των εργαζόμενων τάξεων, καταβροχθίζει με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις την «νεκρή εργασία» (δηλαδή τα περιουσιακά στοιχεία) που περιήλθαν στην κατοχή των υποτελών κοινωνικών τάξεων ως προϊόν της παρελθούσας εργασίας τους, φορτώνει το χρέος των τραπεζών στις εργαζόμενες τάξεις ανακατευθύνοντας σαν ταχυδακτυλουργός τις ροές του χρήματος κ.λπ.

Για να αποκτήσουν, όμως, αυτές οι μορφές κανιβαλισμού σταθερή και μόνιμη ύπαρξη, για να καθιερωθούν οι ανθρωποθυσίες που είναι αναγκαίες για τη διάσωση του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, απαιτείται μια διαρκής άσκηση πολιτικής λιτότητας, μικρών ρυθμών μεγέθυνσης του ΑΕΠ και υψηλής ανεργίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλες οι προβλέψεις των διεθνών οργανισμών για τους μακροχρόνιους ρυθμούς ανάπτυξης είναι εξαιρετικά χαμηλές και ότι γίνεται διεθνώς συζήτηση για μακροχρόνια στασιμότητα (secularstagnation) της παγκόσμιας οικονομίας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ανεργία εμφανίζεται ως ο σημαντικότερος μοχλός διασφάλισης της υποταγής των υποτελών κοινωνικών τάξεων και ιδιαίτερα του πυρήνα τους, που είναι οι εργαζόμενες τάξεις. Η ανεργία δεν είναι, λοιπόν, απλώς ένα πρόβλημα της αγοράς εργασίας, είναι κεντρικό στοιχείο του κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων. Ούτε είναι πρωτίστως ένα ζήτημα πόσες επενδύσεις ή πόσες εξαγωγές θα κάνουμε, πόσες ώρες θα δουλεύουμε, πόσοι από εμάς θα εργάζονται στο δημόσιο τομέα κ.λπ. Αυτά βεβαίως πρέπει να απαντηθούν, αφού όμως πρώτα συνειδητοποιήσουμε ότι ο βασικός καθορισμός του ποσοστού ανεργίας είναι το ύψος της απαίτησης του κεφαλαίου επί του προϊόντος. Ο αριθμός των ανέργων είναι κυρίως το τμήμα εκείνο του εργατικού δυναμικού που αρνείται να απασχολήσει το κεφάλαιο επειδή δεν βρίσκει ότι είναι συμφέροντες οι όροι της απασχόλησής του. Όσο υψηλότερη είναι η απαίτηση του κεφαλαίου επί του προϊόντος, όσο υψηλότερος είναι ο στόχος που έχει θέσει για τα κέρδη, όσο μεγαλύτερο δηλαδή είναι το μερίδιο του προϊόντος που το κεφάλαιο θέλει να ιδιοποιηθεί, τόσο υψηλότερη είναι η μερίδα του εργατικού δυναμικού που παραμένει σε ανεργία (τόσο υψηλότερο είναι το ποσοστό ανεργίας).

Η συσχέτιση αυτή φαίνεται καθαρά, για την περίπτωση της Ελλάδας, στο διάγραμμα.

pasted-graphic-2

Εν συντομία, αυτό εξηγείται ως εξής: μέσα στην κρίση, τα περιθώρια κέρδους αυξήθηκαν για να εξυπηρετήσουν το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο που κινδύνευε να καταστραφεί. Αυτό, με τη σειρά του, για να επιτευχθεί, έπρεπε να μειωθούν οι μισθοί και ταυτοχρόνως να παραμείνουν σχετικά σταθερές οι τιμές, όπερ και εγένετο χάρη στη διαρθρωτική πολιτική του κράτους που αποδιάρθρωσε την αγορά εργασίας και άφησε άθικτο τον ανταγωνισμό στις αγορές προϊόντων. Αντιθέτως, σε πολλές περιπτώσεις ευνόησε τη συγκέντρωση του κεφαλαίου και τον περιορισμό του ανταγωνισμού. Μοιραία, η άνοδος της ανεργίας, που πυροδοτήθηκε από τον περιορισμό της ζήτησης, μετατράπηκε ολόκληρη σε αύξηση των περιθωρίων κέρδους.

Συνοψίζοντας, ο πυρήνας της ανεργίας καθορίζεται από το ύψος της απαίτησης του κεφαλαίου επί του προϊόντος. Αυτή η απαίτηση, με τη σειρά της, καθορίζεται από το μέγεθος του κεφαλαίου που έχει συσσωρευτεί σε σύγκριση με το ΑΕΠ. Όταν αυτό το κεφάλαιο είναι πέντε, έξι ή επτά φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ, όπως συμβαίνει σήμερα σε όλες τις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, η διασφάλιση της αμοιβής του απαιτεί ακραία ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας (που στον κόσμο της στατιστικής εμφανίζεται ως περιθώριο κέρδους ή ως μερίδιο των κερδών στο ΑΕΠ). Για να είναι όμως δυνατός ένας τόσο αυξημένος βαθμός εκμετάλλευσης (ένα τόσο πολύ αυξημένο περιθώριο κέρδους), το ποσοστό ανεργίας πρέπει αντίστοιχα να είναι υψηλό.

Επομένως, στην ερώτηση «Πώς να μειώσουμε την ανεργία;», η απάντηση είναι ότι πρέπει να απαξιωθεί μεγάλο μέρος του κεφαλαίου ώστε να μειωθούν οι απαιτήσεις του κεφαλαίου επί του προϊόντος. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους, όπως π.χ. αυξάνοντας τον κατώτατο μισθό και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τη διάχυση των αυξήσεων σε ολόκληρη τη μισθολογική κλίμακα, αφήνοντας τους μετόχους των τραπεζών, τους κατόχους μετοχών και ομολόγων, τις επιχειρήσεις που δεν μπορούν να επιζήσουν χωρίς σκλάβους και λοιπούς κατόχους υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου να υποστούν απώλειες, υιοθετώντας μια φορολογική πολιτική υψηλών συντελεστών για τα κέρδη και τις μεγάλες περιουσίες, διαγράφοντας χρέη των εργαζόμενων τάξεων προς τις τράπεζες κ.λπ.

http://www.provo.gr/h-anergia-eswse-to-kefalaio/