Αρχείο κατηγορίας ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Α/Α ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΎ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ »ΡΑΔΙΟΦΡΑΓΜΑΤΑ»

ραδιοφραγματαΜετά από ανάρτηση κειμένου σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης (facebook) από μια άγνωστη στον α/α χώρο ομάδα με ονομα ΑΦΥΠΝΙΣΗ θεωρουμε αναγκαιο να τοποθετηθούμε και εμεις με τη σειρα μας δημοσιά.
Το εν λόγω κείμενο συκοφαντεί το ραδιόφωνο μας, εκπομπές σ’αυτό και συγκεκριμένες ατομικότητες με προβοκατόρικο και χυδαίο τρόπο.
Δεχτηκαμε αρχικά ένα μήνυμα στις 2 Απρίλη από τους αυτοαποκαλούμενους αναρχικους της ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ όπου ζητήθηκε συνεργασία με το ραδιοφωνο μας με στοχο την προώθηση της αντιπληροφόρησης. Καλοπροαίρετα λοιπον κι εμεις με τη σειρα μας δεχτήκαμε την προσκληση τους για συνάντηση και γνωριμία στις 6 Απρίλη ,σε γνωστό στέκι των Εξαρχείων χωρις να φανταστούμε τότε τι επροκειτο να επακολουθήσει.
Ανακαλύψαμε λοιπόν ότι μιλάμε με άτομα μπερδεμένα ή επικίνδυνα και αναμφίβολα ύποπτα..Στην κουβέντα που είχαμε είδαμε ότι μιλάμε με αρχηγούς προπαγάνδας και εκπροσώπους δημοσίων σχέσεων όπως συστήθηκαν. Μέσα στα πολλά αλλοπρόσαλλα που ειπώθηκαν ακούσαμε ότι η ΑΦΥΠΝΙΣΗ έχει πλαίσιο δημιουργίας κόμματος αναρχικών που θα αναλάβει τις τύχες τις χωράς και την δημιουργία στρατού που θα αναχαιτίσει τους τούρκους σε περίπτωση εισβολής μετά την επικράτηση της αναρχίας, την δημιουργία εταιρίας που θα πολεμήσει τον καπιταλισμό με καπιταλιστικες δομές ενώ αργότερα, μέλος της ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ δηλωσε στον συντροφο μας,ότι είναι φασίστας αναρχικός,ενώ πρότεινε δράσεις όπου σαν Ραδιοφράγματα θα στηρίζαμε οικονομικά εμείς και τελικά θα μοιραζόμασταν τα έσοδα για την ”αλληλεγγύη”..
Και το απίστευτο κρατήθηκε για το τέλος…Άτομο της ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ μας ενημέρωσε για το φασιστικό του παρελθόν και ότι ήταν νεοναζί που μετανόησε ,περνώντας από τα λημέρια της ΚΝΕ κτλ…
Μετά από αυτά τα απίστευτα, αποχωρήσαμε και κόψαμε κάθε επικοινωνία, οντάς πεπεισμένοι ότι έχουμε να κάνουμε ατομα που είτε δεν γνωρίζουν την ουσια και τις βασικες γραμμες της αναρχιας είτε επιλεγουν να τις αγνοούν…
H ιστορία όμως δεν τελειώνει εκει. Τις επόμενες μέρες η εν λήγω ομάδα ανέβασε κείμενο που μας αποκαλούσε δολοφόνους και φασιστές και το αρχηγικό της μέλος μας απειλούσε ευθέως πως έτσι και μας βρει στην περιοχή των Εξαρχείων ,θα μετανιώσουμε που τον είπαμε φασίστα. Στην σελίδα τους επίσης αναφέρουν ότι τους απειλήσαμε ότι θα τους σκοτώσουμε και άλλα τέτοια ανυπόστατα και άρρωστα,που δεν ειπώθηκαν ποτέ.Σαν μέλη των Ραδιοφραγμάτων είχαμε μείνει παγωμένοι με το τί άτομα κυκλοφορούν στον αναρχικό χώρο όμως επιλέξαμε να αδιαφορήσουμε επιδεικτικά για τα εν λόγω άτομα και οποιαδήποτε κουβέντα έμεινε μεταξύ μας και μάλιστα σε καφενειακό και χιουμοριστικό μάλλον επίπεδο. Όμως οι κύριοι της ΑΦΎΠΝΗΣΗΣ δεν έμειναν μόνο εκεί, αλλά έστειλαν σε άτομο των Ραδιοφραγμάτων πορνογραφικό υλικό,ενώ παράλληλα έτρεχαν από δω και από εκεί να μας βγάλουν φασίστες….
Θεωρούμε ότι όλη αυτή η κατάσταση μας στοχοποιεί με χυδαίο τρόπο και σε αυτό το σημείο η αδιαφορία μας φτάνει στο τελος της.Οι λόγοι και οι ενέργειες της συγκεκριμένης ομάδας μας υποβιβάζουν και η άκρατη χυδαιότητα τους προσβάλλει την αξιοπρέπεια μας ως εγχείρημα και ως προσωπικότητες. Σαν ραδιοφραγματα πιστεύουμε ότι πίσω από το κωμικοτραγικό γεγονός αυτό κρύβεται μια προβοκάτσια που στοχεύει όχι μόνο εμάς συλλογικά και ατομικά αλλά τον αναρχικό χώρο εν γένη. Έχει ως στόχο την δημιουργία έντασης και αποπροσανατολισμού μεταξύ των αναρχικών την στιγμή που δομούμε μια μεγάλη μάχη εναντία σε κράτος και καταστολή σε όλα τα επίπεδα. Το ραδιόφωνο μας στέκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τις φύλακες υψίστης ασφάλειας και το καθεστώς εξαίρεσης, στηρίζει έμπρακτα τους απεργούς πεινάς , συμμετέχει σε κοινωνικού-ταξικους-εργατικούς αγώνες με ενημερωτικές εκπομπές ,αντιπληροφορηση και παρουσία στο δρόμο, σε στέκια, καταλήψεις κτλ και όλοι οι σύντροφοι και συντρόφισσες που συμπορεύονται μαζι μας στον αγώνα αυτόν το γνωρίζουν.
Επομένως δεν χρειάζεται και ουτε επιθυμούμε να αποδείξουμε τίποτα και σε κανέναν.
Απαντάμε όμως σε όλους…
Τα Ραδιοφράγματα συνεχίζουν ακάθεκτα των αγώνα τους στην καθημερινή ζωή, στο δρόμο, στους χώρους δουλειάς και όπου άλλου μας καλεί το πρόσταγμα της ολικής απελευθέρωσης από τα δεσμά του καπιταλισμού και της κάθε εξουσίας.
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
ΥΓ 1 .Τα στοιχειά της ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ που οι ίδιοι έχουν ανεβάσει στο διαδίκτυο είναι τα έξης
Κωνσταντίνος Νάτσης του Γερασίμου και της Μαρίας του Γένους Βελισαροπούλου 6949295440 Αρχηγός της ομάδας
Χατζηδάκη 17, 11141 Αθήνα Πατήσια.
Κάθε παρασκευή στις 6 το απόγευμα πραγματοποιούνται οι συνελεύσεις.
2102114810 afypnish1312@yahoo.com
ΥΓ2, Θα επανέλθουμε αν χρειαστεί.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ Α/Α ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ ”ΡΑΔΙΟΦΡΑΓΜΑΤΑ”

αναδημοσίευση απο ΡΑΔΙΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

Αναμετάδοση Του Εργασιακού Δελτίου του omnia sunt communia από το Αυτόνομο Ραδιόφωνο Ιωαννίνων

Το αυτόνομο ραδιόφωνο Ιωαννίνων θα μεταδίδει καθημερινά
στις 8 το πρωί, στις 2 το μεσημέρι και στις 8 το βράδυ
το εργασιακό δελτίο του οmnia sunt communia

omnia_sunt_communia

http://radio-i.org/index.php/homepage.html

Φιλιππίνες Μάιος 2014 …. ΗΠΑ Triangle Waste 25 Μάρτη 1911… εργάτριες: αναλώσιμα “υλικά” στην κρεατομηχανή του καπιταλισμού

Με αφορμή την πρόσφατη εργοδοτική δολοφονία στις Φιλιππίνες όπου 8 εργάτριες πέθαναν από ασφυξία, καθώς ήταν κλειδωμένες από τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης και δεν είχαν διέξοδο διαφυγής όταν ξέσπασε φωτιά (βλ. σχετικά εδώ), σύντροφοι από το Αυτόνομο Ραδιόφωνο Ιωαννίνων και την εκπομπή Ενάντια στη Λήθη, μας θυμίζουν τους ταξικούς αγώνες που δόθηκαν στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα αλλά και τη δολοφονία των εργατριών στην Τriangle waist company (Η.Π.Α.) στις 25 Μαρτίου του 1911. 

Όπως αναφέρουν στο αφιέρωμά τους το οποίο αναπαράγουμε εδώ ” Οι συνθήκες εργασίας της Τriangle Waist και των βιοτεχνιών Ιματισμού του 19ου και 20 αιώνα των ΗΠΑ για κάποιους δεν ανήκουν στο μακρινό παρελθόν, αλλά αποτελεί την καθημερινότητά τους και την τακτική διαχείρισης των εργατών από μεριάς των αφεντικών. Οι εξαντλητικές συνθήκες εργασίας φτηνού και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης δεν αφορούν μόνο τους εργάτες και την παιδική εργασία στις χώρες αυτές που για τους δυτικούς αποτελούν τον ”τρίτο κόσμο,”  αλλά και τους μετανάστες-εργάτες στα χωράφια της ελληνικής υπαίθρου, τις γυναίκες που έχουν υποβληθεί στην εξαναγκαστική πορνεία, τις καθαρίστριες που δουλεύουν σε καθεστώς υπενοικίασης βιώνοντας καθημερινά τις συνθήκες σκλαβιάς.”

 

Αναδημοσίευση από:

http://radio-i.org/index.php/archive/16-esl/508-trianglewaste.html

http://esl.radio-i.org/index.php/categories/bytitle/item/59-triangle_waist.html

Triangle Waste: 25 Μάρτη καταραμένη μέρα

 

photo25

 

… δουλεύαν κλειδωμένες για να τα βγάλουν πέρα [1]

 

Το συγκεκριμένο αφιέρωμα αφορά ένα κομμάτι των ταξικών αγώνων που διεξήχθησαν στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά και την δολοφονία των εργατριών στην Τriangle waist company στις 25 Μαρτίου του 1911. Σκοπός δεν είναι η καταγραφή των σκληρών αγώνων που δόθηκαν από την εργατική τάξη στις ΗΠΑ, αλλά το να επικεντρωθούμε στους αγώνες του πιο υποτιμημένου τμήματος αυτού των γυναικών εργατριών. Η φωτιά στο εργοστάσιο της Triangle Waist συνέβη σε μια περίοδο όπου η σκληρά εκμεταλλευόμενες εργάτριες στις βιοτεχνίες ιματισμού συσπειρώθηκαν και οργανώθηκαν, απαιτώντας μαχητικά καλύτερες συνθήκες εργασίας και αναβάθμιση της θέσης τους.

“Δουλεύαμε από την αυγή ως τη δύση του ηλίου 7 μέρες την εβδομάδα. Όσες δούλευαν σε μηχανές τις κουβαλούσαν στην πλάτη τους φθάνοντας και φεύγοντας από τη δουλειά. Ήταν κανονικό εργοστάσιο σκλάβων. Αν συζητούσαν οι πωλήτριες απολύονταν αμέσως. Το σφύριγμα των μηχανών, το ουρλιαχτό του επιστάτη έκαναν τη ζωή ανυπόφορη…”

ΚΛΑΡΑ ΛΕΜΛΙΚ εργάτρια σε βιοτεχνία ιματισμού που συμμετείχε στην μαζική απεργία του 1909

 

carla lemlich

Στις αρχές του 1900, στη Νέα Υόρκη, στις βιοτεχνίες ιματισμού δουλεύουν για ελάχιστα χρήματα και εξαντλητικά ωράρια, κυρίως γυναίκες, οι περισσότερες έφηβες Εδραίες και Ιταλίδες μετανάστριες. Έτσι για να αντιμετωπίσουν τους εργοδότες τους θα οργανωθούν, ιδρύοντας το σωματείο εργατριών στην υφαντουργία ILGWU (International Ladies Garment Workers Union), ενώ παράλληλα θα διεξάγουν μαχητικούς αγώνες.  Ένας από τους στόχους του σωματείου ήταν και το εργοστάσιο της Τriangle Waist, καθώς οι συνθήκες εργασίας ήταν απάνθρωπες, αλλά και επικίνδυνες.

Η απεργία των 20.000…

Το Σεπτέμβρη του 1909, οι εργάτριες στη βιοτεχνία Leiserson ξεκίνησαν απεργία, η οποία σύντομα εξαπλώθηκε, πρώτα στο γειτονικό εργοστάσιο της Triangle Waist και ύστερα σε αρκετές ακόμα βιοτεχνίες. Έξω από τα εργοστάσια γίνονταν πικετοφορίες ώστε να ενημερώνεται ο κόσμος και να εμποδίζεται η μεταφορά απεργοσπαστών. Τα αφεντικά πλήρωναν τραμπούκους για να επιτίθενται στις γυναίκες που διαδήλωναν. Μέσα από μικρές απεργίες που διεξήγαγαν οι εργάτριες και που δεν έφεραν αποτελέσματα, αντιλήφθηκαν ότι θα έπρεπε να δώσουν πιο δυναμικές απαντήσεις. Δηλαδή μια γενική απεργία που δεν θα έχει στόχο μόνο συγκεκριμένους εργοστασιάρχες, αλλά θα έχει επίκεντρο το σύνολο της βιομηχανίας.

Στις 22 Νοέμβρη 1909, έντεκα εβδομάδες μετά την έναρξη αυτών των περιορισμένων σε συγκεκριμένες βιοτεχνίες απεργιών, χιλιάδες εργάτες και εργάτριες υφαντουργίας συγκεντρώνονται στο Cooper Union, για να αποφασίσουν αν θα κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις. Καθώς οι συνδικαλιστές ηγέτες, άντρες στην πλειοψηφία τους, εφιστούν την προσοχή στους κινδύνους που εγκυμονεί η κήρυξη γενικής απεργίας, ανεβαίνει υποβασταζόμενη photo35

 στο βήμα η νεαρή εργάτρια Κλάρα Λέμλικ,. Μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε μετά τον ξυλοδαρμό της από τραμπούκους κατά τη διάρκεια πικετοφορίας (ενώ είχε συλληφθεί 17 φορές στο διάστημα της απεργίας). Τα λόγια της μεταφράζονταν ταυτόχρονα στα αγγλικά, τα ιταλικά και τα γίντις, ξεσηκώνοντας τον ενθουσιασμό των εργατριών: “Άκουσα όλους τους ομιλητές και δεν διαθέτω πια άλλη υπομονή. Είμαι εργάτρια, μια από όλες αυτές που απεργούν ενάντια στις αφόρητες συνθήκες. Κουράστηκα να ακούω τους ομιλητές να μιλούν με γενικότητες. Εδώ ήρθαμε να αποφασίσουμε αν θα κατέβουμε σε απεργία ή όχι. Εγώ προτείνω να κατέβουμε σε γενική απεργία – τώρα!”

Την επόμενη μέρα, 15.000 εργάτριες από τις βιοτεχνίες ιματισμού διαδήλωσαν προς το Δημαρχείο στο Μανχάταν. Μέσα σε λίγες μέρες 5.000 ακόμα εργάτριες κατεβαίνουν σε απεργία, σταματώντας την παραγωγή σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη. Εκείνη η πορεία προς το Δημαρχείο έφερε στη δημοσιότητα τις άθλιες συνθήκες εργασίας καθώς και το ότι συμβαίνει απεργία! Τα αιτήματα αφορούσαν τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, την αύξηση των αμοιβών, την κατάργηση των προστίμων που επιβάλλονταν στις εργάτριες με κάθε είδους δικαιολογία όπως για παράδειγμα γιατί μιλούσαν, γελούσαν ή τραγουδούσαν εν ώρα εργασίας, και τη μείωση των ωρών εργασίας σε 52 την εβδομάδα. Ένας συνδικαλιστής έλεγε ότι αν ήταν τόσοι άντρες δεν θα είχαν ποτέ αυτή την συνοχή, αν υφίσταντο ότι περνούσαν αυτές οι γυναίκες.

 

“Κατά χιλιάδες άφηναν τα εργοστάσια από κάθε πλευρά. Όλες κατέβαιναν προς την Γιούνιον Σκουέρ. Ηταν Νοέμβρης και ο κρύος χειμώνας μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν είχαμε γούνες για να μας ζεσταίνουν…όμως υπήρχε η ”ψυχή”… που μας οδήγησε εμπρός, όλο εμπρός” – P. Newman

 

Σε κείμενα που περιγράφουν το κλίμα της εποχής διαβάζουμε: “Οι γυναίκες ψήφισαν με ενθουσιασμό υπέρ της γενικής απεργίας και βγήκαν στο δρόμο. Αυτό τις έφερε σε ανοιχτή σύγκρουση με την αστυνομία, τους δικαστές, τους εργοδότες, αλλά, συχνά, και με τις οικογένειές τους ή άλλους εργάτες. Έπρεπε να αντιμετωπίσουν και τους πατεράδες και τους συζύγους τους που δίσταζαν να επιτρέψουν τη συμμετοχή τους σε τέτοιες εκδηλώσεις δημόσιας αμφισβήτησης της εξουσίας.” Για την οικονομική τους ενίσχυση, οι εργάτριες πουλούσαν στο δρόμο εφημερίδες, γραμμένες στα αγγλικά, τα ιταλικά και τα γίντις, πληροφορώντας τον κόσμο για την απεργία. Όλο αυτό το διάστημα, συνελήφθησαν περισσότερες από 500 εργάτριες, οι οποίες οδηγούνταν αρχικά στη φυλακή Jefferson Market. Το σωματείο συγκέντρωνε χρήματα για να πληρώνει τις εγγυήσεις ώστε να απελευθερώνονται, πολλές γυναίκες όμως έκτισαν ποινές στο Blackwell Island.

Να σημειωθεί ότι το αρχικό διάστημα τα ΜΜΕ δεν έδωσαν πολύ σημασία όσον αφορά τα τεκταινόμενα της απεργίας. Παρόλα αυτά συνέβη κάτι που ίσως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μεταστροφή του τύπου. Η κόρη του καπιταλιστή J P. Morgan, Anne Morgan, αποφάσισε να στηρίξει δημόσια τις απεργούς. Έτσι συμμετέχει σε επιτροπή που  σκοπό είχε την καταγγελία της αστυνομικής βίας καθώς και την στρατολόγηση πικετοφόρων από τα μεσαία στρώματα.
Με τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν οι απεργοί κερδίζουν την δημόσια στήριξη αναγκάζοντας τα αφεντικά  να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Στις διαπραγματεύσεις τα αφεντικά συμφωνούν στο αίτημα για υψηλότερους μισθούς και λιγότερες ώρες εργασίας αν οι απεργοί αποσύρουν το αίτημα για την δημιουργία σωματείου εντός του εργοστασίου (Triangle Waist ). Οι επικεφαλής της απεργίας αρνούνται κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα την  παραίτηση από την απεργιακή επιτροπή της κόρης του οικονομικά ισχυρού άνδρα της οικονομίας των ΗΠΑ J.P Morgan.  Γεγονός που δείχνει ότι η οργάνωση των εργατών εντός των εργασιακών χώρων ήταν ο μεγαλύτερος φόβος των εξουσιαστών.

Η μεγαλύτερη καταγεγραμμένη απεργία γυναικών στις ΗΠΑ έληξε στις 15 Φλεβάρη του 1910, όταν έγιναν κάποιοι συμβιβασμοί στις περισσότερες επιχειρήσεις.  Όμως η σπίθα που είχε ανάψει δεν μπορούσε εύκολα να σβήσει, μετά από 3 μήνες 60.000 μέλη του συλλόγου εργατριών ιματισμού, βγήκαν και πάλι στους δρόμους σαμποτάροντας την παραγωγή.

Η φωτιά στην Triangle Waist Company

Το εργοστάσιο της Triangle Waist, ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις παραγωγής ειδών γυναικείου ρουχισμού στη Νέα Υόρκη που στεγαζόταν σε ένα πολυώροφο κτίριο. Οι ιδιοκτήτες θησαύριζαν από τη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων. Εκεί εργάζονταν για 14 ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα περίπου 500 άτομα, κυρίως μετανάστριες. Πολλές από αυτές ήταν μικρά κορίτσια ακόμα και 13-14 ετών, που έπρεπε καθημερινά να κουβαλούν τις ραπτομηχανές τους στην πλάτη πηγαινοέρχοντας στην δουλεια, ενώ οι εργαζόμενοι έβαζαν πολλές φορές από την τσέπη τους τα έξοδα για βελόνες και νήμα. Φυσικά οι υπερωρίες δεν πληρώνονταν ενώ το μόνο καθημερινό διάλειμμα ήταν ένα μισάωρο το μεσημέρι. Οι ρυθμοί εργασίας ήταν εξοντωτικοί με τους επιστάτες να παρακολουθούν συνέχεια τις εργάτριες. Ακόμη και αν τρυπούσαν τα δάχτυλά τους εν ώρα εργασία δεν μπορούσαν να σταματήσουν. Ήταν αναγκασμένες να τα δέσουν στα γρήγορα με ένα βαμβάκι και να συνεχίσουν.

“Δεν μας επιτρεπόταν να τραγουδούμε ή να μιλάμε στον διπλανό μας. Αν σε έπιαναν να μιλάς σε προειδοποιούσαν και αν συνέχιζες σε απέλυαν. Αν πήγαινες στην τουαλέτα και καθυστερούσες παραπάνω από όσο όριζε ο επιστάτης σε απέλυαν για μισή μέρα χωρίς προφανώς να την πληρωθεί.” Αυτά αναφέρει η P. Newman στην ιστορικό Joan Morrison. [2] 

Τα αφεντικά

photo38

O Max Blanck και ο Isaac Harris, ιδιοκτήτες του εργοστασίου, ήταν γνωστοί ως οι “βασιλιάδες της γυναικείας μπλούζας”. Παρόλα αυτά ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος. Τον τελευταίο καιρό οι πωλήσεις τους μειωνόταν ενώ τα έξοδα σε πρώτες ύλες και τα έξοδα αποστολής συνεχώς αυξάνονταν. Ήδη στο Μανχάταν δραστηριοποιούνταν σχεδόν 500 παραγωγοι, ενώ αρκετοί από αυτούς ήταν διατεθειμένοι να πουλήσουν στο μισό. Έχοντας επενδύσει σε ηλεκτρικές μηχανές, τα αφεντικά προσπαθούν να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό, αυξάνοντας την ένταση της εργασίας. Μια παλιά μηχανή μπορούσε να κάνει μέχρι 34 ράμματα το λεπτό εν αντιθέσει με μια ηλεκτρική που έφτανε τα 1000. Στόχος των αφεντικών ήταν με την νέα μορφή παραγωγής οι εργαζόμενοι να ακολουθούν πιστά τον ρυθμό της μηχανής, εν ολίγοις να γίνουν σκλάβοι των ραπτομηχανών.

 

 Ήταν κλειδωμένες… 

Όταν η βάρδια τελείωνε οι εργαζόμενες ήταν υποχρεωμένες σε έναν τελευταίο έλεγχο. Τα αφεντικά είχαν διατάξει να είναι κλειδωμένη η μία από τις 2 εξόδους ώστε στο τέλος της ημέρας οι επιστάτες να ελέγχουν τις τσάντες των εργαζομένων για τυχόν υφάσματα ή μπλούζες. Εξαιτίας λοιπόν της έλλειψης εργατικής νομοθεσίας – δεν υπήρχαν νόμοι σχετικά με τον ελάχιστο μισθό ή την μέγιστη ώρα εργασίας- τα αφεντικά είχαν την δυνατότητα να μεταχειρίζονται τους εργαζόμενους με όποιον τρόπο αυτοί ήθελαν. Είχαν τον απόλυτο έλεγχο.

Το τελευταίο μεροκάματο…

Επιστρέφοντας στο εργοστάσιο της  Triangle Waist, στα μέσα του Φλεβάρη,  οι γυναίκες απεργοί κατάφεραν ναι μεν να κερδίσουν τις παραχωρήσεις όσον αφορά τους μισθούς και το ωράριο δεν κατάφεραν ωστόσο να κερδίσουν την δυνατότητα δημιουργίας σωματείο εντός του εργασιακού χώρου που θα απαιτούσε και ασφαλέστερες συνθήκες εργασίας.

Στις 25 Μάρτη του 1911, όταν για άγνωστο λόγο ξέσπασε φωτιά στον όγδοο όροφο του κτιρίου, οι εργάτριες ήταν κλειδωμένες από τα αφεντικά μέσα στο εργοστάσιο. Αυτή την τακτική ακολουθούσαν πάγια ώστε να εμποδίζεται η είσοδος μελών του σωματείου, αλλά και η έξοδος των εργατριών κατά τη διάρκεια της δουλειάς. Η φωτιά εξαπλώθηκε αστραπιαία, καθώς τα πάντα στο χώρο ήταν εύφλεκτα, εγκλωβίζοντας δεκάδες γυναίκες πίσω από την κλειδωμένη κύρια πόρτα και τις φραγμένες από στοίβες ραπτομηχανών δευτερεύουσες εξόδους. Κάποιες κατάφεραν να ξεφύγουν από τους ανελκυστήρες που πολύ γρήγορα όμως αχρηστεύτηκαν από την φωτιά που έφθασε στα φρεάτια, ενώ άλλες διέφυγαν από το δέκατο όροφο σε ταράτσες γειτονικών κτιρίων. Πλήθος όμως εργατριών εγκλωβίστηκαν χωρίς δυνατότητα διαφυγής, ιδιαίτερα στον όγδοο και τον ένατο όροφο του κτιρίου, καθώς οι σκάλες της πυροσβεστικής έφθαναν μέχρι τον έκτο όροφο. Πολλές γυναίκες, μη έχοντας άλλη επιλογή, άρχισαν να πηδούν απελπισμένες η μια μετά την άλλη στο κενό.

Μετά το σβήσιμο της πυρκαγιάς, 146 εργαζόμενες ήταν νεκρές. Η Rose Safran, μία από τις γυναίκες που συμμετείχαν το 1909 στην απεργία εναντίον της Triangle γράφει: “Ήταν μέσα στα αιτήματά μας η τήρηση κανόνων ασφαλείας, η δημιουργία εξόδων κινδύνου. Αλλά τα αφεντικά μας αγνόησαν. Αν είχαν εκπληρωθεί τα αιτήματα της απεργίας μας, οι συντρόφισσες μας δεν θα είχαν πεθάνει.”  Την επόμενη μέρα 100.000 άτομα συγκεντρώνονται έξω από το εργοστάσιο, όπου εξακολουθούν να ανασύρονται τα πτώματα των απανθρακωμένων γυναικών.

Η δίκη

Οι ιδιοκτήτες της εταιρείας που δικάστηκαν το 1914 με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας, αθωώθηκαν καθώς υποστήριξαν ότι δεν γνώριζαν για το κλείδωμα των εξόδων, ενώ πήραν από την ασφαλιστική εταιρεία 60,000 δολάρια για ζημίες. Οι ίδιοι είχαν βρώμικο ιστορικό, καθώς είχαν βάλει αρκετές φορές στο παρελθόν οι ίδιοι (ελεγχόμενες) φωτιές στο εργοστάσιο, στο τέλος της σεζόν, για να επωφελούνται από την ασφάλεια, κάτι που δεν παρουσιάστηκε σαν στοιχείο κατά τη δίκη. Το 1913 ο Max Blanck, ο ένας εκ των συνεταίρων δολοφόνων, που συνέχιζε να είναι εργοστασιάρχης συνελήφθη για κλείδωμα πάλι των εργατών του νέου εργοστασίου του και το πρόστιμο που κλήθηκε να πληρώσει ήταν 20 δολάρια.

Aπό τη μεριά μας 

Με αυτό το αφιέρωμα θέλουμε να αναδείξουμε κάποιες από τις στιγμές αγώνων των γυναικών, αγώνες που έχουν  θαφτεί ή διαστρεβλωθεί από μεριάς των αφεντικών. Η απόδοση του φεμινισμού και της χειραφέτησης των γυναικών ανήκει στις μάχες που έδωσαν οι σκληρά εκμεταλλευόμενες γυναίκες μέσα σε συνθήκες στυγνής εκμετάλλευσης. 

Οι συνθήκες εργασίας της Τriangle Waist και των βιοτεχνιών Ιματισμού του 19ου και 20 αιώνα των ΗΠΑ για κάποιους δεν ανήκουν στο μακρινό παρελθόν, αλλά αποτελεί την καθημερινότητά τους και την τακτική διαχείρισης των εργατών από μεριάς των αφεντικών. 

Οι εξαντλητικές συνθήκες εργασίας φτηνού και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης δεν αφορούν μόνο τους εργάτες και την παιδική εργασία στις χώρες αυτές που για τους δυτικούς αποτελούν τον ”τρίτο κόσμο,”  αλλά και τους μετανάστες-εργάτες στα χωράφια της ελληνικής υπαίθρου, τις γυναίκες που έχουν υποβληθεί στην εξαναγκαστική πορνεία, τις καθαρίστριες που δουλεύουν σε καθεστώς υπενοικίασης βιώνοντας καθημερινά τις συνθήκες σκλαβιάς.

 

Σχετική gallery

 

  • photo22
  • photo28
  • photo35
  • photo27
  • photo21
  • photo24
  • photo13
  • photo37
  • photo7
  • photo3
  • photo6
  • photo8
  • photo25
  • photo9
  • photo36
  • photo23
  • photo19
  • photo17
  • photo29
  • photo26
  • photo1
  • photo11
  • photo12
  • photo20
  • photo4
  • photo14
  • photo15
  • photo18
  • photo31
  • photo32
  • photo34
  • photo30
  • photo10
  • photo16
  • photo2
  • photo5
  • photo38

 

Εργατικες ειδησεις σε περιληψη από το δελτίο αντιπληροφόρησης 1431

Τοπικα:

Λουκέτο μετά από 58 χρόνια λειτουργίας έβαλε την Τρίτη η βιοτεχνία ελαστικών Αφοί Καριπίδη στον Βοτανικό της Αθήνας, με αποτέλεσμα να απολυθούν απροειδοποίητα 17 εργαζόμενοι.

Σε οριστικό κλείσιμο οδηγείται αιφνιδιαστικά το εργοστάσιο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης στην Ξάνθη, ενώ οι εννιά εναπομείναντες εργαζόμενοι μετατίθενται μετά από 30 χρόνια δουλειάς στο εργοστάσιο της Ημαθίας.

Την αντίδραση των εργαζομένων στις επιχειρήσεις «Μαρινόπουλος- Dia – Carrefour», προκαλεί η βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας, με πρωτοβουλία της εργοδοτικής πλευράς. Οι εργαζόμενοι προαναγγέλουν απεργείες για το επόμενο διάστημα.

Με ανακοίνωσή του το Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένω​ν TIM (WIND) καλεί σε συνέλευση για την αντιμετώπιση της δίκης της απολυμένης Ελ. Δεμέναγα, με δεδομένο ότι την Πέμπτη εκδικάζεται η προσφυγή της της ενάντια στη διοίκηση της Wind.

Σε διαθεσιμότητα και κινητικότητα μπαίνει το 75% του προσωπικού του ΕΟΠΥΥ καθώς την ερχόμενη 484157_494442360593619_687319240_nΠαρασκευή κατατίθεται το νομοσχέδιο με το οποίο ο Οργανισμός μετατρέπεται αποκλειστικά σε αγοραστή υπηρεσιών. Έως και τις 10 Ιανουαρίου συνεχίζουν τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ, χαρακτηρίζοντας αδιέξοδο το διάλογο με το υπουργείο Υγείας

Σε στάση εργασίας προχωρούν την Τρίτη οι εργαζόμενοι στον ΟΓΑ καθώς την ίδια ημέρα, εκδικάζεται στο Πρωτοδικείο  Αθηνών η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, που έχουν καταθέσει συνάδελφοί τους κατά των διαπιστωτικών πράξεων της διαθεσιμότητάς τους.

Πανελλαδική στάση εργασίας προκήρυξε η ΠΟΕ-ΟΤΑ για την Παρασκευή, οπότε και δικάζεται σύσσωμο το 35μελές Γενικό Συμβούλιο της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α., καθώς κατηγορείται για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση του Οκτωβρίου του 2011.

διεθνη:

Δυο διευθυντικά στελέχη στο εργοστάσιο της Goodyear στη βόρεια Γαλλία κράτησαν κλειδωμένους τη Δευτέρα για 30 ώρες οι εργαζόμενοι που διαμαρτύρονται για το ύψος των αποζημιώσεων που θα λάβουν οι τελευταίοι μετά το κλείσιμο του εργοστασίου. Νωρίτερα το απόγευμα αφέθηκαν ελεύθερα τα δύο στελέχη.

Την απαγόρευση των διαδηλώσεων, μέχρι νεωτέρας, ανακοίνωσαν το Σάββατο οι αρχές της Καμπότζης, ενώ νωρίτερα αστυνομικοί εισέβαλαν σε πάρκο της πρωτεύουσας και διέλυσαν αντικυβερνητικό καταυλισμό διαμαρτυρίας που είχε δημιουργηθεί το Δεκέμβρη. Την Παρασκευή είχε σημειωθεί βίαιη καταστολή διαδήλωσης εργαζομένων στον τομέα της υφαντουργίας με αίτημα μισθολογικές αυξήσεις, εναντίον των οποίων η αστυνομία άνοιξε πυρ προκαλώντας το θάνατο τουλάχιστον τριών ανθρώπων.

 

Στάση εργασίας των δικηγόρων πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα στη Βρετανία λόγω περικοπών. Οι δικηγόροι υπογραμμίζουν πως «δεν είναι διατεθειμένοι να εργασθούν για ωρομίσθια που είναι χαμηλότερα από τον κατώτατο μισθό».

 

οι εργατικες ειδησεις& τα διεθνη σε τιτλους  προερχονται απο:http://www.1431am.org/deltio

 

Ράδιο Antiregime κάλεσμα προς συνδιαμόρφωση

AntiregimeTο Radio Antiregime είναι μια πλατφόρμα ελεύθερου διαδικτυακού ραδιοφώνου αντιπληροφόρησης, με σκοπό την αποδόμηση της χειραγωγημένης σκέψης και την συμβολή του στην αποσύνθεση της “κοινής γνώμης”,προκρίνοντας την ριζοσπαστική και αντικαθεστωτική έκφραση. Τα χαρακτηριστικά αυτού του ραδιοφώνου αναλύονται σε αντιεπορευματικά, αντιεξουσιαστικά, αντιφασιστικά, και αντιεραρχικά, καθώς και στην αδιαμεσολάβητη παρέμβαση στο πεδίο της ενημέρωσης. Βασικό θεματικό πεδίο των εκπομπών που δύναται να τρέξουν στο ραδιόφωνο, είναι αυτό της ελεύθερης έκφρασης και λόγου, αλλά και η προώθηση της ριζοσπαστικής καλλιτεχνικής παρέμβασης, όπως αυτή ορίζεται από τους συμμετέχοντες και τις συμμετέχουσες. Γνωρίζουμε οτι η συνθήκη εξαθλίωσης και βιοποριστικής έκπτωσης που βιώνουμε όλοι και όλες,θα αποτελέσει ενα υψηλό δείκτη δυσκολίας στην συλλογικοποιήση του μέσου. Παρ’ όλα αυτά απευθύνουμε ενα διαρκές κάλεσμα προς συνδιαμόρφωση σε όσους και όσες θέλουν να συμμετέχουν σε αυτό, μετασχηματίζοντας το σε ένα οριζόντιο αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα. Αντιλαμβανόμενοι τα μέσα αντιπληροφόρησης ως ένα πολυφωνικό και ανατρεπτικό ανάχωμα στην προπαγάνδα κράτους και αφεντικών, προσδιορίζουμε το μέσο ως μέρος αυτού του πολύμορφου αγώνα ενάντια στο υπάρχον. Σε αυτό το πλαίσιο τοποθετούμε την δική μας δράση δημιουργώντας το Radio Antiregime ενισχύοντας το δίκτυο των ελευθέρων ραδιοφώνων ανατρεπτικου λόγου και αποδόμησης του κυρίαρχου και συμβάλλοντας στην διάχυση των αγώνων και των ελεύθερων φωνών των από κάτω.

Radio Antiregime, Αθήνα 2013

ριζοσπαστικές φωνές, ρήξης και ελευθερίας