Αναδημοσίευση από efsyn

Photo: ΕΦ.ΣΥΝ./ ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

«Όταν έμαθα ότι ο δεύτερος εκ των κατηγορουμένων, ο γιος του φούρναρη, έχει συμμετοχή στη Χρυσή Αυγή προσπάθησα να απομακρύνω τον αδερφό μου και να του πω να τον προσέχει», κατέθεσε στο δικαστήριο ο Ουέλ Ταλέμπ, αδελφός του Ουαλίντ, κατά την τρίτη ημέρα εκδίκασης της υπόθεσης του βασανισμού του Αιγύπτιου εργάτη στη Σαλαμίνα, το Νοέμβριο του 2012.

Ο ίδιος, μάλιστα, πρόσθεσε πως είχε δει το γιο του φούρναρη να φοράει μπλουζάκια της Χρυσής Αυγής. «Αφού τον απήγαγαν και τον κρέμασαν από μια αλυσίδα μέσα στο στάβλο, γελούσαν μαζί του, έκαναν προπόνηση μποξ πάνω στη μούρη του, του κατέβασαν το παντελόνι και του έβαλαν μια βέργα από πίσω» κατέθεσε ο αδελφός του θύματος, τονίζοντας πως αυτά που του έκαναν δεν συμβαίνουν ούτε στις ταινίες.

Συμπλήρωσε πως ο ίδιος και ο αδελφός του έχουν δεχθεί τους τελευταίους μήνες αρκετές απειλές κατά της ζωής του από τον πρώην εργοδότη του θύματος και έναν εκ των κατηγορουμένων.

Νωρίτερα, κατέθεσε στο δικαστήριο η ταμίας του φούρνου όπου δούλευε ο Ουαλίντ, υποπίπτοντας σε ανακρίβειες σε σχέση με την πρώτη της κατάθεση.

Σε ερώτηση της εισαγγελέως, ο κατηγορούμενος παραδέχθηκε ότι κρατούσε σε ομηρία το θύμα και ότι κατά τη διάρκεια της απαγωγής τηλεφωνούσε στον αδελφό του θύματος, αναζητώντας δήθεν τον Ουαλίντ.

Συγκλονισμένη έδειξε η εισαγγελέας αντικρίζοντας την εικόνα του αλυσοδεμένου Ουαλίντ τη στιγμή που βρέθηκε στη Σαλαμίνα, ενώ η δίκη συνεχίζεται, σε μια κατάμεστη από αλληλέγγυους αίθουσα.

Από τις καταθέσεις και των υπόλοιπων μαρτύρων επιβεβαιώνουν όλα όσα έχει καταγράψει από την πρώτη στιγμή, μέσω των ρεπορτάζ της, η Εφημερίδα των Συντακτών.

Καμία ανοχή στους φασίστες δολοφόνους!

«Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές
κι ήθελα να φωνάξω: ‘Σταματήστε!’
Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,
μ’ άκουσα να φωνάζω: ‘Ζήτω! Προχωρήστε!’» (Μπέρτολτ Μπρεχτ)

«Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον. Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον» (Φώντας Λάδης)

Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής καλεί κάθε συνάδελφο να καταδικάσει με όλα τα μέσα τη φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής.

Στις 20 Απριλίου πρόκειται να ξεκινήσει η δίκη της Χρυσής Αυγής. Η εγκληματική αυτή οργάνωση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια δικογραφία 1.109 σελίδων. Τα εγκλήματά της συμπεριλαμβάνουν τις δολοφονίες του Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα καθώς και μια σειρά από οργανωμένες βίαιες επιθέσεις, ρατσιστικού και όχι μόνο χαρακτήρα, γενικευμένη παράνομη οπλοφορία και πληθώρα άλλων πλημμελημάτων και κακουργημάτων στα οποία εμπλέκονται μέλη της οργάνωσης.

Από τις επιθέσεις δεν έλειψαν και αυτές προς τα μέλη μας, ενώ σε έρευνες της αστυνομίας μετά τη δολοφονία του Φύσσα, βρέθηκαν σε γιάφκες των ναζιστών χάρτες με ξεκάθαρη στόχευση των γραφείων μας.

Καλούμε τους συναδέλφους μας σε επαγρύπνηση και σε εργατική αντιφασιστική συσπείρωση. Ο φασιστικός κίνδυνος ελλοχεύει ακριβώς γιατί «η σκύλα που τον γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό» (Μπέρτολτ Μπρεχτ).

Ο φασισμός δεν είναι παρά το μακρύ χέρι του κεφαλαίου, που σε εποχή κρίσης του συστήματος στρέφεται ενάντια στο εργατικό κίνημα, αρχίζοντας πάντα από τα πιο αδύναμα μέλη της τάξης μας, τους εργάτες μετανάστες. Στελεχώνεται και μαζικοποιείται ως κίνημα μεταξύ άλλων και με τη στήριξη και τη στρατολόγηση μελών από τον υπόκοσμο και το παρακράτος.

Δε ξεχνάμε ότι οι αστικές κυβερνήσεις με την σύμπραξη των ΜΜΕ -διαμορφωτών της κοινής γνώμης- και στα πλαίσια των επιλογών της Ε.Ε. να λειτουργεί ως φρούριο-ανθρωποφυλακή, καλλιέργησαν συνειδητά το ρατσιστικό δηλητήριο στις γραμμές της τάξης μας. Η διάσπαση της τάξης μας ήταν και είναι προϋπόθεση για να φορτωθεί η οικονομική κρίση στις πλάτες μας. Ταυτόχρονα εξυπηρετεί και την καλλιέργεια φασιστικών/ ρατσιστικών αντιλήψεων σε τμήμα της κοινωνίας που κατά καιρούς άγεται και φέρεται από πολιτικές (και οικονομικές) σκοπιμότητες

Η κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες καθώς φαίνεται ανεχτική και παίζει πολιτικά παιχνίδια με την Χ.Α. που όμως βοηθούν στη νομιμοποίηση των ναζιστών στην κεντρική πολιτική σκηνή.Έχει πολιτική ευθύνη καθώς δεν έχουν κλείσει οριστικά τα στρατόπεδα κράτησης των μεταναστών (σύγχρονα κολαστήρια), που νομιμοποιούν στις συνειδήσεις ρατσιστικές και φασιστικές απόψεις.

Από τη πλευρά μας:

Δεν ξεχνάμε τα θύματα του φασισμού.

Δεν ξεχνάμε την μαρτυρική ιστορία του λαού μας στα χέρια των δοσίλογων -συνεργατών των ναζιστών.

Δεν ξεχνάμε την απροκάλυπτη προστασία της αστυνομίας στα τάγματα εφόδου των νεοναζί.

Καλούμε σε μαζική καταδίκη του φασισμού. Σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε δημόσιο χώρο και με κάθε αναγκαίο μέσο.

Απαιτούμε την καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής συμμορίας.

Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη. Η ενότητα της τάξης μας είναι η κύρια προϋπόθεση για ένα εργατικό κίνημα που θα τσακίσει το φασισμό και το σύστημα που το γεννά. Η τιμωρία της παρακρατικής ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής δεν περνά μόνο μέσα από τη δικαστική οδό αλλά και από την αποκήρυξη και απονομιμοποίηση της ιδεολογίας και της πρακτικής της από την κοινωνία.

Να καταδικάσει ο λαός τη Χρυσή Αυγή. Συμμετέχουμε στα αντιφασιστικά συλλαλητήρια στις 20 Απριλίου!

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210-3820537
sylyp_vivliou@yahoo.gr | https://bookworker.wordpress.com

> από παλιότερη αντιφασιστική κινητοποίηση με τη συμμετοχή και του Συλλόγου μας:

Μια πρωτοβουλία που πήρε ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης “Αριστοτέλης” (περιοχή Σεπόλια, Κολωνός κλπ) και έχουν υποστηρίξει σωματεία εκπαιδευτικών και απευθύνει κάλεσμα για υποστήριξη σε εκπαιδευτικούς συλλόγους και εργατικά σωματεία και συλλογικότητες. Όπως αναφέρουν ” Οι εκπαιδευτικοί μαζί με άλλα εργατικά σωματεία και συλλογικότητες, συμβάλλοντας με διεθνιστική αλληλεγγύη, θέτουν ως στόχο μια μεγάλη καμπάνια  για να δουν τα παιδιά από το Κομπάνι να χτίζεται στον τόπο τους ένα σχολείο: Το σχολείο της αλληλεγγύης, το σχολείο της ελευθερίας των λαών! Για το λόγο αυτό ξεκινούν μια μεγάλη αυτοτελή οικονομική καμπάνια με κουπόνια που θα εκδώσουν. Καλούμε να συμμετέχουν Σύλλογοι ΠΕ και ΕΛΜΕ από όλη την Ελλάδα, σωματεία από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και όποιες συλλογικότητες ενδιαφέρονται να συμβάλλουν στην ενίσχυση μιας τέτοιας προσπάθειας.” Διαβάστε αναλυτικά παρακάτω: 

Οι εκπαιδευτικοί μαζί με άλλα εργατικά σωματεία και συλλογικότητες, συμβάλλοντας με διεθνιστική αλληλεγγύη, θέτουν ως στόχο μια μεγάλη καμπάνια  για να δουν τα παιδιά από το Κομπάνι να χτίζεται στον τόπο τους ένα σχολείο: Το σχολείο της αλληλεγγύης, το σχολείο της ελευθερίας των λαών! Για το λόγο αυτό ξεκινούν μια μεγάλη αυτοτελή οικονομική καμπάνια με κουπόνια που θα εκδώσουν. Καλούμε να συμμετέχουν Σύλλογοι ΠΕ και ΕΛΜΕ από όλη την Ελλάδα, σωματεία από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και όποιες συλλογικότητες ενδιαφέρονται να συμβάλλουν στην ενίσχυση μιας τέτοιας προσπάθειας.

Στα τέλη του Φλεβάρη μια αποστολή εκπαιδευτικών από Συλλόγους Εκπ/κών Π.Ε. και ΕΛΜΕ, επισκέφτηκαν την περιοχή του Σουρούτς, στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, παραδίδοντας ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες από το Κομπάνι (Ροζάβα-Δυτ. Συρία).

Στο Σουρούτς υπάρχουν αρκετοί καταυλισμοί που φιλοξενούν κυρίως παιδιά,  ηλικιωμένους και ηλικιωμένες. Όλοι οι καταυλισμοί λειτουργούν μέσα από το δίκτυο αλληλεγγύης του τοπικού πληθυσμού των Κούρδων της Τουρκίας και με τη στήριξη συλλογικοτήτων, κομμάτων και οργανώσεων που δραστηριοποιούνται εκεί.

Είναι εντυπωσιακό ότι σε κάθε καταυλισμό υπάρχει σχολείο, πολιτιστικό κέντρο και κέντρο γυναικών. Η εκπαίδευση έχει για αυτούς πρωταρχικό ρόλο, γιατί θεωρούν ότι μόνο έτσι οι άνθρωποι θα γίνουν ικανοί να μην τους εκμεταλλεύονται, θα μορφωθούν και θα αποκτήσουν κοινωνική συνείδηση. Παλεύουν να διατηρήσουν την κουλτούρα  και τον πολιτισμό τους και για πρώτη φορά διδάσκονται στα σχολεία τη μητρική τους γλώσσα.

Τα σχολεία των προσφύγων λειτουργούν μέσα σε αντίσκηνα, με ό,τι υλικά συγκέντρωσε ο ντόπιος πληθυσμός. Είναι ωστόσο γεμάτα με τα χαμόγελα και τη θέληση των παιδιών αυτών για μάθηση, γεμάτα με την πίστη των παιδιών ότι θα επιστρέψουν στις πόλεις τους, στο αυτόνομο καντόνι του Κομπάνι. Τα παιδιά στους καταυλισμούς πιστεύουν στη νίκη του αγώνα τους απέναντι στο φασισμό και τη βαρβαρότητα των ISIS.

Σιγά σιγά οι πρόσφυγες επιστρέφουν στο Κομπάνι και προσπαθούν να ξαναχτίσουν την πόλη τους, τις δομές, τα σχολεία τους. Κουβαλούν μαζί τους κυρίως τη θέληση και τη βεβαιότητα ότι θα ξαναχτίσουν τη ζωή τους σε συνθήκες ελευθερίας και ισότητας (ανεξάρτητα από φυλή, φύλο και θρήσκευμα), χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Την κοινωνία που είχαν αρχίσει να χτίζουν πριν από την εισβολή των ισλαμοφασιστών στο Κομπάνι και τη Ροζάβα.

Για να συμβάλλουμε στο ξαναχτίσιμο της πόλης, καλούμε τους Συλλόγους ΠΕ και ΕΛΜΕ από όλη την Ελλάδα, σωματεία από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και όποιες συλλογικότητες ενδιαφέρονται, να συμβάλλουν σε μια μεγάλη αυτοτελή οικονομική καμπάνια αλληλεγγύης για το χτίσιμο του ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ στο ΚΟΜΠΑΝΙ. Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν θα δοθούν απευθείας στο Κομπάνι, σε συνεργασία με το σωματείο εκπαιδευτικών της Τουρκίας, Egitim Sen και την Eπιτροπή για τη Ροζάβα-Rojava Dernegi. Για το σκοπό αυτό θα εκδοθούν κουπόνια και αφίσες.

1/4 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η εκδήλωση-συζήτηση με θέμα “Κομπάνι-Ροζάβα : εκεί που ζεί και αναπνέει ο αγώνας για γη, ελευθερία και κοινωνική χειραφέτηση”.

Στην εκδήλωση μίλησαν εκπαιδευτικοί μέλη της αποστολής αλληλεγγύης στο Κομπάνι και δύο Κούρδοι δημοσιογράφοι της εφημερίδας Εβρενσέλ και της τηλεόρασης του Νεβρόζ.
Στη συζήτηση έγινε μια ιστορική αναδρομή της κατάστασης στο Κουρδιστάν και μετά μια αναφορά στις πολιτικές εξελίξεις στην περιοχή. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε απο τους συναδέλφους μέλη της αποστολής στις συνθήκες που ζουν οι πρόσφυγες απο το Κομπάνι αλλά κυρίως για το αίσθημα της νίκης των κατοίκων του Κομπάνι. Την πεποίηθηση πως οι λαοί της Ροζάβα αφού κατάφεραν να στήσουν σε αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική, αντιρατσιστική βάση τα αυτόνομα καντόνια της περιοχής δεν θα αφήσουν σε κάνεναν να τους πάρει αυτήν την ελευθερία. Αυτή η πίστη στα κεκτημένα αλλά και στο δίκιο του αγώνα , είναι που οπλίζει γυναίκες και άντρες να υπερασπιστούν τη γη και την ελευθερία τους.

Στην χθεσινή εκδήλωση έγινε και ενημέρωση της νέας καμπάνιας που ξεκινούν σύλλογοι εκπαιδευτικών για την δημιουργία ενός σχολείου στο Κομπάνι. Το Κομπάνι που είναι αυτή τη στιγμή κατα 80% κατεστραμμένο απο τις επιθέσεις των ισλαμοφασιστών του ISIS χρειάζεται την διεθνιστική αλληλεγγύη όλων μας. Τα εργατικά σωματεία πρέπει να αγκαλιάσουν κάθε είδους έμπρακτης αλληλεγγύης στον υπερήφανο και ελεύθερο λαό του Κομπάνι.

Η καμπάνια χαιρετηθηκε και απο τους συντρόφους Κούρδους και όλοι μαζί δώσαμε ραντεβού στις επόμενες δράσεις για το σχολείο στο Κομπάνι.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sylaristotelis.com/products/oikonomiki-exormisi-gia-na-chtizoyme-to-scholeio-tis-eleytherias-ton-laon-sto-kompani/

Αναδημοσίευση από provo 

του risinggalaxy

Ουαλίντ Τάλεμπ:

Ο ανθός της εργατικής τάξης δήλωσε “παρών” για όλους μας.

Ο Ουαλίντ έχει έρθει στα δικαστήρια με τον αδελφό του και κάποιους συντρόφους και συντρόφισσες που τον συνοδεύουν. Δειχνεί κουρασμένος όσο και απόμακρος, μέσα στην πολυκοσμία των δικαστηρίων. Είναι φοβισμένος. Φοβάται, όπως μας εξηγεί πως οι βασανιστές του θα τον σκοτώσουν επειδή μίλησε. Έχει στο πρόσωπο του εμφανή τα σημάδια όσων πέρασε, ψυχολογικά όσο και σωματικά. Δεν τον ρωτάω για ένα μικρό αιμάτωμα που έχει στο μάτι του. Ήδη ντρέπομαι να του κάνω οποιαδήποτε ερώτηση. Το μόνο που μου βγαίνει είναι το “χρειάζεσαι κάτι;”. Ο αδελφός του πάντα δίπλα του. Του εξηγώ πως πλέον δεν είναι μόνοι τους. Έχουμε έρθει μερικές δεκάδες αλληλέγγυοι αναρχικοί και αριστεροί, αντιφασίστες, από ομάδες και οργανώσεις, δικηγόροι και κάποιοι δημοσιογράφοι που καλύπτουν την υπόθεση.

Κοινός τόπος ανάμεσα στους αλληλέγγυους που βρίσκονται στα δικαστήρια, η θέληση να μην νιώσει μόνος ο Ουαλίντ στη δίκη. Έχουν δεχτεί, αυτός και ο αδελφός του, πολλές απειλές από τους φασίστες στη Σαλαμίνα. Τους πρόστατεψαν σε κάποιες περιπτώσεις πολίτες της Σαλαμίνας. Κατέφυγαν στην αστυνομία και ζήτησαν περιοριστικά μέτρα. Οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά, με την ασφάλεια Σαλαμίνας να κάνει το κορόϊδο. Γνωστή η τακτική του ελληνικού κράτους. Στις καταγγελίες ρατσιστικών επιθέσεων το θύμα μετατρέπεται σε κατηγορούμενο, ο θύτης σε κατήγορο. Στις καταγγελίες απειλών, οι φασίστες μετατρέπονται σε “τρελούς”. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αν είχα σπάσει εγώ για παράδειγμα τους περιοριστικούς όρους που θα μου είχαν επιβληθεί, θα πήγαινα κατευθείαν μέσα. Είναι όμως κάποιες “περιπτώσεις”, εκείνες των φίλων του κράτους, των μαφιόζων αφεντικών ελληναράδων, όπου οι νόμοι αποκτούν ρευστή μορφή.
Ποτέ ξανά μόνος του λοιπόν ο Ουαλίντ, απέναντι στο κράτος, τα αφεντικά και τα βοθρολύματα της ακροδεξιάς. Αυτό λένε όλοι και όλες όσοι παρευρίσκονται στη δίκη.

Κάποια στιγμή αντικρίζω τους κατηγορούμενους. Τέσσερεις φυσιογνωμίες βγαλμένες από την ιστορία αυτού του τόπου. Από τις φασιστικές προπολεμικές οργανώσεις και τον Μεταξά, την Κατοχή, τα τάγματα ασφαλείας, την ΕΡΕ και τη Χούντα, τους αγανακτισμένους του Χημείου, τις “λαοσυνάξεις” του ’90 και τα κωλόμπαρα του trafficking, μέχρι την χρυσαυγίτικη καγκουρίλα, τις ..”πάνω πλατείες” και τις παρελάσεις της Χρυσής Αυγής στις γειτονιές.
Η κοινωνική χαβούζα του ελληνικού μικροαστισμού/φασισμού με τα χίλια πρόσωπα. Το αφεντικό μαφιόζος της εν ελλάδι επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης τύπου Μανωλάδας, που τρώει ”ψωμάκι” όλη η περιοχή, με μαγαζιά και το παρασκευαστήριο με μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά. Ο διάδοχος γιός, με σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή και οι φίλοι του αφεντικού που διασκέδαζαν με ουίσκια βρίζοντας και βασανίζοντας. Από κοντά και οι μάρτυρες υπεράσπισης, όπως η κοπέλα του γιού του αφεντικού, που δουλεύει ταμείο και ισχυρίζεται πως ο Ουαλίντ είχε κλέψει λεφτά και λοιποί παρατρεχάμενοι. Ένας από αυτούς, όταν αργότερα συνεχίστηκε η δίκη μετά από διακοπή, παρέμενε εντός της αίθουσας παρότι η πρόεδρος είχε ζητήσει αρκετές φορές να απομακρυνθούν οι μάρτυρες από τη διαδικασία. Τον ανακάλυψε το ακροατήριο και έτσι απομακρύνθηκε από την αίθουσα.

Ποτέ ξανά μόνος ο Ουαλίντ. Πριν τον απειλούσαν κάνωντας του τη χειρονομία πως θα του κόψουν το λαιμό. Ακριβώς αυτή τη χειρονομία κάνει ένας από τους κατηγορούμενους όταν τον αντικρύζει. Φαίνεται πως ήταν εκτός πραγματικότητας μην κατανοώντας ποιοι είναι όλοι αυτοί που έχουν έρθει στη δίκη. Ακολουθεί πανδαιμόνιο. Συνθήματα και βρισιές προς τον φασίστα από τους αλληλέγγυους : “Φασίστες αυτά που ξέρετε τελείωσαν”, “Κανίβαλοι το κεφάλι χαμηλά θα το έχετε” “Μην τολμήσετε να τον ακουμπήσετε”. Ακολουθούν αντιφασιστικά συνθήματα και οι φασίστες φυγαδεύονται από τους μπάτσους σε γειτονική αίθουσα. Ο συγκεντρωμένος κόσμος ακριβώς απ’έξω να τους παρακολουθεί.
Απολύτως προκλητικοί οι φασίστες, με ειρωνίες όσο και τσαμπουκά. Εκείνο το είδος που ευδοκιμεί στην χαβούζα του ελληνικού φασισμού. Εκείνο το είδος που πιστεύει πραγματικά -και το πραγματοποιεί: “Εγώ γαμώ και δέρνω εδώ τριγύρω”. Αυτό το είδος που πιστεύει πραγματικά πως το “εγώ είμαι Χρυσή Αυγή”, είναι το εισητήριο που του επιτρέπει να κάνει ότι θέλει και που τόσο αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια σε αυτόν τον τόπο.
Αυτό το είδος που του φεύγει αμέσως η μαγκιά, όταν φάει τις πρώτες φάπες από τον μαχητικό αντιφασισμό και το οργανωμένο εργατικό κίνημα.

Ακολουθεί τηλεφώνημα για βόμβα. Το κτήριο εκκενώνεται. Οι αλληλέγγυοι βγαίνουμε έξω μαζί με τον Ουαλίντ. Φαίνεται καταβεβλημένος. Του είναι εξαιρετικά δύσκολη η όλη διαδικασία. Ο αδελφός του μου λέει πως από τότε που βασανίστηκε φοβάται πολύ εύκολα και με την πολυκοσμία και την ένταση της δίκης έχει κουραστεί.
Αναρωτιέμαι πως θα μπορούσαμε ως κοινωνία να επανορθώσουμε για όλα όσα πέρασε. Με τι ακριβώς “κοστολογείται” το τραύμα του πολύωρου βασανισμού, του βιασμού με ξύλο, των σβησμένων τσιγάρων στο σώμα, των προσβολών και των απειλών θανάτου, της υποχρεωτικής κατανάλωσης αλκοόλ επειδή ήταν Μουσουλμάνος;
Ο Ουαλίντ είναι ένας εργάτης από την Αλεξάνδρια της Αιγύπτου. Έχει μια γυναίκα και τρία παιδιά. Τι θα σκεφτόταν άραγε ο Κωστής Μοσκώφ, ο σημαντικός διανοούμενος της αριστεράς, που τόσο αγάπησε αυτή την πόλη, που διέσωσε το σπίτι του Καβάφη και το έκανε μουσείο; Πως θα αντιδρούσε στο γεγονός πως ένας εργάτης από την Αλεξάνδρεια θα βασανίζονταν από φασίστες στην Ελλάδα;

Η δίκη ξεκινά ξανά. Ο Ουαλίντ καλείται να καταθέσει με τη βοήθεια ενός μεταφραστεί από το Αιγυπτιακό προξενείο. Είναι εμφανώς καταβεβλημένος. Η αίθουσα είναι πολύ μικρή για να χωρέσει όλος αυτός ο κόσμος. Την είσοδο έχει αποκλείσει μια διμοιρία ΥΜΕΤ που έχει έρθει για ενισχύση των μπάτσων. Αφού γεμίζει η αίθουσα, ανοίγουν δρόμο για να πλησιάσει κοντά και ο υπόλοιπος κόσμος.
Δικηγόροι που παροκολουθούν, γκρινιάζουν γιατί δεν γίνεται η δίκη σε μεγαλύτερη αίθουσα. Ο Ουαλίντ είναι κουρασμένος. Η έδρα του λέει να κάτσει σε μια καρέκλα για να καταθέσει.
Λόγω της στενότητας της αίθουσας κάθεται σε απόσταση αναπνοής από τους βασανιστές του! Διαμαρτυρόμαστε. Το ακροατήριο εξοργισμένο. Τον καλούν να καταθέσει ενάντια τους ενώ κάθεται σχεδόν κολλητά με αυτούς. Σε ποια Καφκική δυστοπία, η βιασμένη γυναίκα θα κατέθετε δίπλα στον βιαστή της; Ο βασανισμένος δίπλα στον βασανιστή του; Τα θύματα των Ναζί κολλητά με τον Άιχμαν;
Ποια είναι εκείνη η διαδικασία μέσα στο μυαλό των δικαστών που τους καθιστά ανίκανους να κατανοήσουν ότι έχουν να κάνουν με έναν άνθρωπο με βαθιά τραύματα και όχι με ένα ζήτημα διεκπεραίωσης; Πόσες διαφορετικές “κοινοτοπίες του κακού” να υπάρχουν άραγε; Ο Κάφκα και η Άρρεντ πέρασαν στην ιστορία. Ο Ουαλίντ όμως είναι εδώ, και δηλώνει “παρών”, δίπλα στους βασανιστές του, για λογαριασμό όλων μας.
Η κατάθεση του θα διαρκέσει κοντά δύο ώρες. Η αίθουσα θα μείνει άφωνη και εξοργισμένη αρκετές φορές. Μετά από λίγη ώρα, το ελληνικό κράτος πιάνει δουλειά. Η εισαγγελέας ξεκινά μια σειρά ερωτήσεων που δεν αφορούν ούτε στην κατηγορία της αρπαγής, ούτε τους βασανισμούς. Μέσα στη δικογραφία βρίσκεται και η κατηγορία πως ο Ουαλίντ έκλεψε αυτός τον μαφιόζο. Μέσα από αυτές τις ερωτήσεις δίνεται η εντύπωση πως ο Ουαλίντ είναι κατηγορούμενος. Σου μένει μια άσχημη γεύση στο στόμα. Δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί: Ακόμα και αν είχε κλέψει, γιατί διερευνάται διεξοδικά το πλημμέλημα της κλοπής και όχι οι υπόλοιπες κατηγορίες; Τι θα έβγαινε από αυτό; Θα “διαπιστώναμε” πως τα βασανιστήρια ήταν μια “παρεξήγηση”; Μήπως έγιναν “εν βρασμό ψυχής;” Η μήπως, αν τελικά προκύψει και κάποια “ενοχή” για τον Ουαλίντ, αυτό θα τον οδηγούσε σε μια δίωξη, μια καταδίκη και τελικά στην απέλαση; Είμαι εγώ αρκετά δύσπιστος ή μήπως το ελληνικό κράτος έχει και πιο “πολιτισμένους” τρόπους να εξαφανίζει τα θυματά του αντί να τα στέλνει στις Αμυγδαλέζες;

Ο θυμός πλέον είναι εμφανής στο ακροατήριο. O Ουαλίντ καλείται να απαντάει λες και είναι κατηγορούμενος. Αυτός συνεχίζει. Φαίνεται πως με το να λέει την αλήθεια του, αυτό τον βοηθάει να βρίσκει την αυτοκυριαρχία του. Έχει ζωντανέψει. Κάποια στιγμή, ενώ έχει απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που αφορούν στους ισχυρισμούς των φασιστών περί κλοπής, ανασηκώνει το σώμα του από την καρέκλα και κοιτάει στα ίσια τον μαφιόζο αφεντικό και δείχνωντας τον, λέει σε σπαστά ελληνικά:

“Εγώ δεν λέω ψέμματα! Εσύ λες συνέχεια ψέμματα! Εγώ λέω την αλήθεια!”

Ο Ουαλίντ δηλώνει “παρών” για την οικογενειά του, τους συναδέλφους του εργάτες που του εμπιστεύονταν τα λεφτά τους και που αυτά είχε βάλει στο μάτι ο μαφιόζος. Δεν του έφτανε η υπεραξία και η εκμετάλλευση των εργατών που δεν είχαν χαρτιά. Δεν του έφτανε που ενώ ο Ουαλίντ του φέρονταν με σεβασμό αυτός τον έβριζε χυδαία κάθε μέρα, είναι προφανές πως ήθελε και τα μαζεμένα λεφτά τους πίσω. Ήθελε να δουλέψουν εν τέλη τζάμπα. Το αυθεντικό πρότυπο της “εθελοντικής” εργασίας, η ονείρωξη του Κεφαλαίου , η επαναφορά από τη μισθωτή σκλαβιά στη σκέτη σκλαβιά, όπως το είδαμε να διαφημίζεται από την κυριαρχία με κάθε είδους φερετζέ περί “προσφοράς”, εδώ ξεγυμνώνεται μπροστά μας, σε όλη του τη βία. Οι κατώτεροι στην διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, οι μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά, στερημένοι από κάθε νομικό δικαίωμα, απομονωμένοι από την υπόλοιπη εργατική τάξη και τα επίσημα συνδικάτα της, δουλεύουν στους μαφιόζους. Η παρανομοποιημένη εργασία τους είναι το αντικείμενο της πολιτικής και στρατιωτικής τους διαχείρισης από τα αφεντικά, τους μπάτσους, τους δικαστές και εν τέλη από την επίσημη όσο και ανομολόγητη πολιτική του ελληνικού κράτους. Το αφεντικό-μαφιόζος δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από ότι έκαναν τα αφεντικά-μαφιόζοι τη δεκαετία του ’90 όταν έπαιρναν αλβανούς μετανάστες να μαζεύουν τα χωράφια και μετά καλούσαν την αστυνομία να τους απελάσει. Το αφεντικό-μαφιόζος νιώθει ασφαλής, καλυμένος. Η επίσημη πολιτική του κράτους όσο και η πολιτική της έκφραση στη κοινωνία, στα Μ.Μ.Ε. και το κοινοβούλιο, του δίνουν το δικαίωμα να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Να μην χρησιμοποιήσει την ΕΛ.ΑΣ. Αυτός ΕΙΝΑΙ το κράτος, γιατί ανήκει στους αιώνιους φίλους του κράτους, σε εκείνους που πρόσφεραν πάντα πρόθυμα τις υπηρεσίες τους στο Κεφάλαιο, όταν χρειάστηκε η στρατιωτικοποίηση της εργασίας της εργατικής τάξης όσο και η ίδια της η εξόντωση. Ο ελληνικός φασισμός, τα χίλια του πρόσωπα, χωρίς προσωπείο. Η τελευταία απειλή των βασανιστών φεύγοντας: “θα γυρίσουμε να σε σκοτώσουμε και θα σε πετάξουμε στη θάλασσα.” Ο Ουαλίντ αυτοτραυματίζεται για να αποδράσει, για να σπάσει τις αλυσίδες του και να βγει στο δρόμο.
Τα κολλαστήρια του ελληνικού κράτους δεν είναι πλέον μόνο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φυλακές και τα αστυνομικά τμήματα, ούτε οι “υπηρεσίες αλλοδαπών”. Είναι και ο στάβλος πίσω από το νεκροταφείο στη Σαλαμίνα όπου τέσσερεις φασίστες βασανίζουν έναν εργάτη με όλο το ρεπερτόριο των βασανισμών από τον Μεσαίωνα μέχρι το Γκουαντανάμο, είναι και τα νερά του Αιγαίου όπου πνίγονται γυναικόπεδα.

Ο εργάτης Ουαλίντ, απέδρασε, έγινε γνωστός στο πανελλήνιο και φοβάται για τη ζωή του. Στο δικαστήριο κατέθεσε πως βγαίνει έξω από το σπίτι για λίγα λεπτά μαζί με τον αδελφό του. Φοβάται πώς οι φασίστες θα τον σκοτώσουν τελικά.

Η δίκη διακόπτεται στις 15:00. Οι μπάτσοι καλούν τον κόσμο να αποχωρήσει αλλά αρνούμασε όλοι να φύγουμε. Πρώτα θα φύγουν οι φασίστες και μετά θα φύγουμε όλοι μαζί. Οι μπάτσοι λένε πως θα εγγυηθούν αυτοί την προστασία του Ουαλίντ. Ο κόσμος τους περιγελά και τους λέει πως το παραμύθι αυτό πάλιωσε. Ποτέ ξανά μόνος του ο Ουαλίντ. Οι μπάτσοι υποχωρούν. Θα μείνουμε για να φύγουμε όλοι μαζί. Οι φασίστες ειρωνεύονται. Ο κόσμος ξεσπάει μέσα σε πανδαιμόνιο. “ Φασίστες τελειώσατε, εδώ δεν είναι Σαλαμίνα”, “Μαζέψου και κοίτα κάτω μαφιόζε”, “αν ξανακουμπήσετε εργάτη θα τρέχεις και στη Σαλαμίνα”, “που είναι τώρα η Χρυσή Αυγή σου μπάσταρδε”, “δεν σας τα μάθανε καλά στη Χρυσή Αυγή” και αντιφασιστικά συνθήματα. Ο Ουαλίντ αποχωρεί μαζί με τον κόσμο που τον έχει περικυκώσει. Στο διάδρομο, ένας φασίστας μάρτυρας υπεράσπισης διαπληκτίζεται με συγκεντρωμένους, κάνει να σηκώσει χέρι. Οι μπάτσοι τρέχουν να τον γλυτώσουν και χτυπούν τον κόσμο με τις ασπίδες. Ακολουθούν μικροσυμπλοκές. Η οργή ξεχειλίζει. Ένας απο τους κατηγορούμενους απείλησε ξανα τον Ουαλίντ. Ο κόσμος εγκαλεί τον αξιωματικό “τις ασπίδες για τον φασίστα τις χρησιμοποιήσες την ώρα που αυτοί απειλούσαν τον κατηγορούμενο”. Ο αρχίμπατσος λέει “να κατεβείτε όλοι οι φίλοι του μαζί”. Παίρνει την απάντηση: “ Δεν είμαστε φίλοι του, είμαστε αλληλέγγυοι, είμαστε σύντροφοι του” και “φίλους να πεις τους χρυσαυγίτες που κάνετε παρέα”. Ο Ουαλίντ είναι σε άσχημη κατάσταση. Τον βγάζουμε σιγά-σιγά, σύντροφοι τον κρατάνε και όλοι μαζί βγαίνουμε από τη κεντρική είσοδο. Εκεί μας περιμένουν με στημένα τρίποδα μερικά εξωτερικά συνεργεία που δίνουν υλικό σε κανάλια. Τους αποτρέπουμε να πάρουν εικόνες του Ουαλίντ. Αρκετά τον κανιβαλίσαμε σαν κοινωνία. Τα ξεστήνουν. Βέβαια θα μπορούσαν να περιμένουν να βγούν οι φασίστες και να πάρουν εικόνες από αυτούς. Αλλά και πάλι αμφιβάλω αν θα έπαιζαν και πουθενά.

Ο ανθός της εργατικής τάξης, ο Ουαλίντ Ταλέμπ, έδωσε το δικό του “παρών” απέναντι στο ελληνικό κράτος και τους φασίστες που τον βασάνισαν. Παρά τα όσα πέρασε βρήκε το ψυχικό σθένος να τους αντιμετωπίσει και να τους κοιτάξει στα μάτια. Ο Ουαλίντ, κέρδιζει την αξιοπρέπεια του όχι μόνο για αυτόν αλλά για όλους μας. Στέκεται απέναντι στους Καρατζαφέρηδες, τους Αδώνιδες, τους Μιχαλολιάκους, στους Κοτζιάδες και τους Καμένους. Ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας του και της ζωής του, ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας και των ζωών όλων μας. Η περίπτωση του Ουαλίντ θα πρέπει να διδάσκεται κάποτε. Η ιστορία του μας θυμίζει πως αν δεν μιλάμε για εργατική τάξη στον 21ο αιώνα, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ξαναζήσουμε στον 12ο αιώνα. Είναι χρέος όλων μας να διατηρήσουμε την ιστορία του ως μέρος της δικιάς μας ιστορίας. Της ιστορίας των κοινωνικών αγώνων και του εργατικού κινήματος.

Ο Ουαλίντ Ταλέμπ δεν θα είναι ποτέ ξανά μόνος.
risinggalaxy

Το καλοκαίρι του 2012 ο Ουαλίντ Τάλεμπ δούλευε σε ένα φούρνο στη Σαλαμίνα. Το αφεντικό του χρωστούσε δεδουλευμένα δύο μηνών και ο Ουαλίντ τα είχε ζητήσει. Επίσης κουβαλούσε μαζί του κάθε μέρα στη δουλειά μια τσάντα με λεφτά. Ήταν οικονομίες μηνών που είχε μαζέψει αυτός και κάποιοι συμπατριώτες του για να τα στείλουν στις οικογένειες τους στην Αίγυπτο.

Μια μέρα το ποσό είχε φτάσει στα 12.350 ευρώ. Επειδή το ποσό ήταν μεγάλο, για να αισθάνεται πιο ασφαλής, είπε στο αφεντικό του για την τσάντα. Το μεσημέρι το αφεντικό του ο Γιώργος Σγούρδος πήγε στο πίσω μέρος του φούρνου που δούλευε ο Ουαλίντ, τον ρώτησε κάτι για τα λεφτά που ζήταγε. Μετά τον χτύπησε. Ύστερα ήρθαν κι άλλοι στο δωμάτιο (ο γιος του αφεντικού που είναι μέλος της Χρυσής Αυγής  κι άλλοι δύο), οι οποίοι συμμετείχαν στο ξύλο. Το αφεντικό του πήρε την τσάντα με τα λεφτά και αφού τον χτύπησαν, τον έδεσαν με αλυσίδες χειροπόδαρα, έφεραν ένα φορτηγάκι και το πάρκαραν στην είσοδο του μαγαζιού. Αφού σιγουρεύτηκαν ότι δεν περνούσε κανείς, τον έβαλαν στο φορτηγάκι. Τον πήγαν σ’ ένα στάβλο και τον έδεσαν σε μία καρέκλα και άρχισαν να τον χτυπούν μέχρι που τον άφησαν αναίσθητο, ενώ έπιναν μπύρες και διασκέδαζαν με την ψυχή τους. Tα βασανιστήρια του διήρκησαν 18 ολόκληρες ώρες. Ο ίδιος έκλαιγε και τους παρακαλούσε να ξεσφίξουν την αλυσίδα, γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Φεύγοντας κάποια στιγμή, ο γιος του ιδιοκτήτη, του είπε ότι θα πάει να φέρει όπλο, θα τον σκοτώσουν και θα τον πετάξουν στη θάλασσα.

Όταν έφυγαν από το στάβλο, ο Ουαλίντ κατάφερε να δραπετεύσει, σπάζοντας την αλυσίδα που τον κράταγε δεμένο στο ξύλο, με μια πέτρα. Χωρίς να βλέπει καλά και με τις αλυσίδες ακόμη πάνω του, έτρεξε μέσα από χωράφια, μέχρι που κατέρρευσε μπροστά σ’ αυτό το δέντρο που είδαμε όλοι στη φωτογραφία.

Τον βρήκε ένας άνθρωπος, πήγαν στην αστυνομία. Τα κατήγγειλε όλα. Η αστυνομία τον άκουσε και τον κράτησε εκεί. Έμεινε ματωμένος, πρησμένος, με σκισμένο κεφάλι, χτυπημένο πόδι και το αριστερό του μάτι σε κακό χάλι για τρεις μέρες στο κρατητήριο. Δεν είχε χαρτιά βλέπεις. Αμέσως μετά μεταφέρθηκε  στο αλλοδαπών. Μετά από 5 μέρες τον πήγαν επιτέλους στο νοσοκομείο.

Απ’ τα 12.350 ευρώ το αφεντικό του επέστρεψε μόνο 5.920 ευρώ. Τα υπόλοιπα ,όπως ομολόγησε με μεγάλη κυνικότητα ο δράστης, τα χρησιμοποίησε για να πληρώσει το ενοίκιο του μαγαζιού και να καλύψει διάφορα έξοδα.

Ο Ουαλίντ δούλευε στο φούρνο 12 ώρες τη μέρα επί ένα χρόνο και τέσσερις μήνες. Από τις 4:30 το πρωί μέχρι το μεσημέρι ή το απόγευμα. Του έδιναν 800 ευρώ και δεν είχε ασφάλιση, γιατί δεν είχε χαρτιά. Του μιλούσαν συχνά άσχημα. Κορόιδευαν τη θρησκεία του, το χρώμα του, τη γλώσσα του.

Οι δράστες είναι ελεύθεροι και κατηγορούνται για ληστεία, αρπαγή και απρόκλητη σωματική βλάβη (κακουργήματα), καθώς και για προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας και απασχόληση αλλοδαπού χωρίς έγγραφα. Ο Ουαλίντ σήμερα είναι άνεργος. Δεν ξαναδούλεψε μετά το βασανισμό του. Δε βρίσκει δουλειά γιατί οι δυνατότητες του είναι πια πολύ περιορισμένες και οι καιροί ζόρικοι. Μπορεί πλέον τα σημάδια από τα χτυπήματα να έχουν φύγει αλλά του άφησαν κουσούρια. Έχασε την όραση του στο αριστερό μάτι, το αριστερό του πόδι δεν το πατάει καλά και έχει ακόμα αίμα στα νεφρά του.

Ο ιδιοκτήτης του φούρνου όποτε τον βρίσκει στον δρόμο τον βρίζει και τον απειλεί ενώ τον έχει τραμπουκίσει ακόμη και στα δικαστήρια. Η δίκη έχει πάρει τέσσερις φορές αναβολή.

Η νέα δικάσιμος είναι στις 10 Μάρτίου, στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά στην Αίθουσα 310 (Σκουζέ 3-5). Ας είμαστε εκεί από τις 9 το πρωί για να μην είναι ο Ουαλίντ μόνος του.

Πηγή: το βυτίο

Αναδημοσίευση από το the cricket

από το βυτίο | φωτογραφίες: Γιάννης Νικολόπουλος