Στις 4/6 αποφάσισα να προχωρήσω σε απεργία πείνας αντιστεκόμενος στην πραξικοπηματική-φρονηματική παράταση της προφυλάκισης μου από 30 σε 36 μήνες.
Όπως είχα γράψει και στην επιστολή που ανακοίνωσα την έναρξη της απεργίας, η συγκεκριμένη επιλογή δεν αποτέλεσε κίνηση απελπισίας αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Η απόφαση μου να δώσω τον συγκεκριμένο αγώνα, ήταν μια συνειδητή επιλογή κλιμάκωσης της αντίστασης μου απέναντι στον κατασταλτικό ολοκληρωτισμό.
Ο νομικός κατασταλτικός ολοκληρωτισμός του κράτους εις βάρος των αναρχικών και γενικά των πολιτικών του αντιπάλων, δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι παραπάνω, πάντοτε βρίσκονταν στο στόχαστρο της καταστολής και της εκδικητικότητας. Μιας εκδικητικότητας που στόχο έχει τον παραδειγματισμό και την αποτροπή. Μια εκδικητικότητα που εκφράζει όλη την αγωνία της εξουσίας ώστε αυτές οι περιπτώσεις συνειδητής εκτροπής να μην συλλογικοποιηθούν και να μην αποκτήσουν συνολικά χαρακτηριστικά. Πάντα προσπαθούσαν να περάσουν το μήνυμα πως κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στο κράτος, πως κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στο σύστημα, πως όσοι αποφασίζουν να αναλάβουν δράση δεν έχουν καμία ελπίδα. Σου επιτρέπουν να αγανακτήσεις, να ξεσπάσεις, να σπάσεις, να κάψεις κλπ, αλλά σε καμία περίπτωση να μην είναι ιδεολογικοποιημενες και συνειδητές οι πράξεις σου. Βγες από τη γραμμή , αρκεί να αναγνωρίσεις πως έκανες λάθος και να ξαναγυρίσεις στη θέση σου… Αυτό είναι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν και αυτά είναι τα όρια που θέλουν να επιβάλουν.
Η παθητική στάση και η αποδοχή αυτής της καταστολής στο όνομα του λογικού – ότι εφόσον δηλαδή είμαστε αναρχικοί είναι λογικό να μας καταστέλλουν και να μην αντιδρούμε- και η αναγωγή αυτής της άποψης στη θέση ότι είναι ρεφορμιστικό να αντιστέκεσαι , προσωπικά όχι απλά δεν με εκφράζει αλλά τη θεωρώ και προβληματική πολιτικά. Η όξυνση της νομικής-δικαστικής καταστολής ιδιαίτερα τα τελευταία τρία χρόνια, μας ξεπερνά κατά πολύ θεωρώ ατομικά ως διωκόμενους – πειραματόζωα. Η περίπτωση μου/μας , είναι βέβαιο πως ιστορικά θα αποτελέσει την αρχή αλλά όχι και το τέλος. Είναι σίγουρο πως τα σύγχρονα ιδιώνυμα δεν φτιάχνονται μοναχά για εμάς αλλά θα απασχολήσουν και άλλους συντρόφους στο μέλλον που θα επιλέξουν το δρόμο του αγώνα. Οι δικές μας αντιστάσεις – όπως και η απουσία αυτών-, θα καθορίσουν και την όξυνση αυτής της καταστολής. Είναι βέβαιο και έχει αποδειχτεί ιστορικά πως όσο δεν εκφράζεται ουσιαστική και οργανωμένη αντίσταση, η καταστολή οξύνεται ακόμα περισσότερο. Με την παθητική μας στάση ουσιαστικά συμβάλουμε εμμέσως στην όξυνση της και μάλιστα σε μια περίοδο που υπάρχει η ανάγκη διεύρυνσης και μαζικοποίησης των αντιστάσεων και συλλογικοποίησης των αγώνων.
Η αντίσταση στον νομικό-κατασταλτικό ολοκληρωτισμό που εξαπολύει το κράτος κατά των αναρχικών και γενικά των πολιτικών του αντιπάλων, εντάσσεται και είναι κομμάτι του συνολικού επαναστατικού-απελευθερωτικού αγώνα. Όπως στην ΄΄ελευθερη΄΄ κοινωνία , έτσι και σ΄αυτή των έγκλειστων, τα καθημερινά μέτωπα και οι επιμέρους κατακτήσεις, όταν δεν αποτελούν δράση ως αυτοσκοπό και εντάσσονται σε μια συνολική απελευθερωτική στρατηγική, αποτελούν κομμάτι του αγώνα. Δυστυχώς το κράτος δεν έχει καρδία για να τη βρούμε και χτυπώντας τη να ξεμπερδέψουμε…
Η άρνηση για αντίσταση στον νομικό κατασταλτικό ολοκληρωτισμό αποτελεί παραίτηση και παράδοση. Στην συνθήκη αιχμαλωσίας την οποία βρέθηκα , θώρησα πως το πεδίο του αγώνα μου, το πεδίο αντίστασης μου απέναντι στο κράτος ήταν η ιδία μου η καθημερινότητα. Η ιδία η συνθήκη της αιχμαλωσίας. Ο αγώνας αυτός εκφράστηκε με το συγκεκριμένο μέσο, την απεργία πείνας.
Η αντίσταση αποτελεί τον ίδιο τον αγώνα. Είναι πολιτική ιδεοληψία να νομίζουμε ότι επιτιθόμαστε στην εξουσία από μηδενικό ιστορικά σημείο. Η εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου, μας επιτίθεται καθημερινά, μας επιτίθεται κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Δεν έχουμε κηρύξει εμείς τον πόλεμο. Ο πόλεμος έχει κηρυχτεί πολύ πριν βρεθούμε εμείς στις επάλξεις. Η ειρήνη τους, είναι μια διαρκής επίθεση. Η αντίσταση μας αποτελεί έναν αέναο αγώνα. Η τελική μας νίκη σε αυτόν τον πόλεμο, δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδία την επανάσταση.
Η απεργία πείνας από τη φύση της αποτελεί ένα ακραίο μέσο αγώνα που έχει τη δύναμη να αντιστρέψει τους συσχετισμούς δυνάμεων τοποθετώντας τον διωκόμενο από τη θέση άμυνας σε θέση επίθεσης. Ουσιαστικά, ο απεργός εκμεταλλεύεται τις δημοκρατικές επιφάσεις, και θέτει έναν εκβιασμό στο κράτος. Υπολογίζει στο γεγονός ότι τα αντανακλαστικά της κοινωνίας είναι ενεργά και πως σε περίπτωση ήττας του είναι πιθανόν να εκφραστούν δυνάμεις αντίδρασης που μπορούν να απειλήσουν έστω και προσωρινά την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Την απειλή αυτή τη λαμβάνει πολύ σοβαρά υπ όψη του το κράτος γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο, είναι οι ψευδαισθήσεις και οι επιφάσεις που διατηρούν την κοινωνική ειρήνη. Ένας νεκρός απεργός πείνας, μια φωτογραφία αυτού, είναι ικανή να θρυμματίσει τη τζαμαρία του κατ επίφαση ανεπτυγμένου και πολιτισμένου κόσμου που θέλουν να παρουσιάζουν. Ειδικά σήμερα που ο κόσμος της οικονομίας βρίσκεται στη δίνη της μεγαλύτερης ισως ιστορικα καπιταλιστικής κρίσης και που οι διαθρωτικές ανάγκες για το ξεπέρασμα της απαιτούν την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, οι κυρίαρχοι, δεν έχουν την πολυτέλεια να συμπεριφερθούν σε κάθε περίπτωση αδιάλλακτα. Οι ανάγκες, επιβάλουν απ΄τη μεριά τους τη διατήρηση κάποιας στρατηγικής. Το κράτος σε αυτή τη φάση έχει να διεκπεραιώσει πολλά υπηρετώντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου και – όπως τελικά αποδείχθηκε – δεν θα ρίσκαρε σε μια κρίσιμη περίοδο όπως η σημερινή ο θάνατος ενός απεργού πείνας, ακόμα και αν αυτός είναι αναρχικός-¨τρομοκράτης¨ και πιάστηκε με όπλα, -ακόμα και αν δεν δηλώνει και δεν υπερασπίζεται τον εαυτό του ως αθώο- να αποτελέσει αφορμή για τα το ξέσπασμα ίσως μιας κοινωνικής οργής η οποία πιθανό να αναδείξει βαθύτερες κοινωνικές-ταξικές αίτιες. Να δημιουργηθούν δηλαδή οι συνθήκες και το κλίμα που θα ευνοούν το ξέσπασμα συνολικότερων εξεγερσιακων αγώνων. Η ιστορία εξάλλου έχει δείξει πως οι αφορμές είναι μικρότερης ιστορικής βαρύτητας από τις αίτιες που τις γεννούν.
Ο αγώνας που έδωσα για την αποφυλάκιση μου, εντάσσεται στο συνολικότερο κοινωνικό απελευθερωτικό αγώνα και δεν είναι αποκομμένος απ αυτόν. Σ΄αυτα τα πλαίσια θεωρώ πως ήταν αυτό που όφειλα πολιτικά να κάνω. Αυτό που μου αναλογούσε να κάνω τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, στις συγκεκριμένες συνθήκες. Ο νέος κατασταλτικός ολοκληρωτισμός του κράτους, με στόχο την εξόντωση των αναρχικών αιχμαλώτων και παράλληλα την αποστολή μηνύματος μηδενικής ανοχής στον κόσμο της αντίστασης αποτέλεσε το μέτωπο του αγώνα μου.
Αυτή τη στιγμή, δεν θεωρώ τον εαυτό μου πραγματικά ελεύθερο. Το γεγονός ότι βρίσκομαι έξω από τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα δεν με καθιστά από μόνο του τέτοιο. Όσο ο κοινωνικός-ταξικός απελευθερωτικός αγώνας μαίνεται, κανένας δεν είναι ελεύθερος. Όσο υπάρχουν αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου κανένας δεν είναι ελεύθερος. Όσο είναι γεμάτα τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης των πολιτικών κρατούμενων, κανένας δεν είναι ελεύθερος. Όσο υπάρχουν φυλακές, σωφρονιστικός θεσμός, αστική δικαιοσύνη, κράτος, εξουσία, κανένας δεν είναι ελεύθερος…
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αυτές τις 38 μέρες δόθηκε από τον αναρχικό χώρο ένας συλλογικός αγώνας που οδήγησε στη νίκη. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως αναρχικός χώρος στη συγκεκριμένη περίπτωση συμπεριφέρθηκε σαν πραγματικό κίνημα. Η υπευθυνότητα, αλλά και η αξιοποίηση των παρελθοντικών εμπειριών ειδικά όσο αναφορά το αρχικό οργανωτικό σκέλος της αλληλεγγύης, έφερε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Πολλά είναι αυτά που μπορούν να ειπωθούν για το μέγεθος τις πολιτικής επιτυχίας και σίγουρα αναλογούν. Θεωρώ όμως πως είναι το μέγεθος αυτής της νίκης τέτοιο, που δεν αφήνει περιθώρια για θριαμβολογίες και ανάπαυλα αλλά επιβάλει την συνέχεια του αγώνα. Του συλλογικού επαναστατικού απελευθερωτικού αγώνα. Αν συμπεραίνουμε κάτι απ΄αυτήν την ιστορία, είναι πως το αναρχικό κίνημα και υπάρχει και μπορεί να πετύχει τους στόχους του. Θεωρώ πως αυτός ο αγώνας δεν πρέπει να αφήσει απλά μια αποκομμένη παρακαταθήκη σε κάποια μονοθεματική κατηγορία των αρχείων μας. Έχουμε χρέος να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά αυτή την ιστορία και να αξιοποιηθεί όσο είναι δυνατό. Η θέληση, η αποφασιστικότητα και η οργάνωση που επέδειξε το κίνημα αλληλεγγύης αυτές τις 38 μέρες, αναμφισβήτητα αποτελούν δείγμα πολιτικής ωρίμανσης.
Αυτή τη στιγμή τα μπουντρούμια της δημοκρατίας είναι γεμάτα από αναρχικούς συντρόφους. Αιχμάλωτους που έχει χάσει το αναρχικό κίνημα. Η αλληλεγγύη μας σε αυτούς πρέπει να είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη. Η έμπρακτη αλληλεγγύη, αποτελεί πρόταγμα και προϋπόθεση του συλλογικού κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα. Προτάσσοντας συνολικά την γενικευμένη σύγκρουση με το σημερινό καθεστώς, η αλληλεγγύη σε κάθε αιχμάλωτο του αγώνα πρέπει να είναι εγγυημένη. Στόχος μας είναι το κίνημα να αποτελέσει καταλυτική δύναμη για την συνολική-συλλογική κοινωνική επανάσταση. Ο αγώνας που δόθηκε αναμφισβήτητα αφήνει ένα συμπέρασμα που αν κρατηθεί αποτελεί την πολυτιμότερη παρακαταθήκη για το αναρχικό κίνημα και το μέλλον του. Η συσπείρωση, η ενότητα και οργάνωση είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Αποτελεί προϋπόθεση για κάθε νίκη.
Αλληλεγγύη και δύναμη στους αναρχικούς συντρόφους
Γ.Καραγιαννίδη, Α.Μητρούσια, Μ.Τσιλιανίδη, Α-Δ.Μπουρζούκο, Δ.Πολίτη, Γ.Μιχαηλίδη, Ν.Ρωμανό, Α.Σαραφούδη, Φ.Χαρίση, Α.Ντάλιο, Γ.Ναξάκη, Α.Θεοφίλου, Π.Γεωργιάδη, Ρ.Συριανό, Σ.Στρατούλη, Κ.Γουρνά, Σ.Αμίλητο
Δύναμη και αλληλεγγύη στον Δ.Κουφοντίνα
Αγώνας για τη λευτεριά όσων είναι στα κελιά
μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη…