Το Σάββατο, 10 Αυγούστου, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας, έγινε αυτό που η ίδια η ανθρώπινη φύση επιτάσσει μπροστά σε κάθε φαινόμενο επιβολής και καταπίεσης: Οι κρατούμενοι μετανάστες εξεγέρθηκαν. Πέρα από την προφανή αιτία του ξεσηκωμού τους, την ίδια τους την κράτηση δηλαδή, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η ενέργεια των αστυνομικών που τους φυλάνε να κλείσουν το ρεύμα των εγκαταστάσεων με αποτέλεσμα να μην ανοίγουν τα κλιματιστικά στα κοντέινερ που διαμένουν οι μετανάστες. Η πιθανότητα της μετατροπής των κοντέινερ σε ένα είδος φούρνων οδήγησε τους μετανάστες στο να εξεγερθούν. Οι συγκρούσεις περιλάμβαναν πετροπόλεμο από την μεριά των μεταναστών, χημικά και κρότου λάμψης από την πλευρά των αστυνομικών δυνάμεων ενώ κάποιες πληροφορίες κάνουν λόγο ακόμα και για πυροβολισμούς! Δέκα μετανάστες απέδρασαν από την Αμυγδαλέζα και καταζητούνται.
Τις στιγμές που ακολούθησαν, ένας γελοιώδης συρφετός από μηντιακά φερέφωνα και επίσημες ανακοινώσεις της αστυνομίας, προσπάθησε να πείσει την κοινή γνώμη για τον… «παραλογισμό» του περιστατικού. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στην εξέγερση ως «απρόκλητη επίθεση». Κάποια πράγματα όμως είναι αντικειμενικά, βρίσκονται έξω από υποκειμενικές οπτικές γωνίες και επιδέχονται τόση αμφισβήτηση όσο το ότι η Γη γυρίζει. Η πρωτογενής βία του Κράτους γεννάει την αντιβία των καταπιεσμένων και οι τελευταίοι δεν έχουν κανένα λόγο να την απαρνηθούν. Η εξέγερση της Αμυγδαλέζας είναι μόνο ένα δείγμα της φυσικής ροπής του ανθρώπου προς την ελευθερία. Όσο ο εκφασισμός του συστήματος εξουσίας θα βαθαίνει τόσο οι (αυθόρμητες ή μη) εξάρσεις αντίστασης θα αυξάνονται. Είναι χρέος της εργατικής τάξης να οργανωθεί μέσα σε αυτή την διαδικασία ώστε στο τέλος να νικήσει.
Εκτός από την προφανή υποχρέωση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος να
σταθεί αλληλέγγυο στους κρατούμενους μετανάστες των στρατοπέδων συγκέντρωσης και να εκφράσει αυτή την αλληλεγγύη άμεσα και δυναμικά, είναι εξίσου προφανής η ανάγκη της σοβαρής ενασχόλησης με το ζήτημα. Δεν είναι απλά οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης αλλά η ίδια η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, στην οποία πρέπει να εναντιωθούμε. Είναι η ίδια η παρουσία τους, που αποτελεί μια συλλογική ήττα. Και είναι μία ήττα που είτε περισσότερο είτε λιγότερο μας βαραίνει όλους. Το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης πρέπει να ανοιχτεί με όρους κεντρικού πολιτικού γεγονότος και να μείνει ανοιχτό μέχρι να αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση.
Η αναγκαιότητα της δημιουργίας δομών εργατικής ενότητας επανέρχεται με επιτακτικούς όρους. Δομών προωθητικών ως προς την ταξική αλληλεγγύη, που λείπουν απελπιστικά από την εργατική τάξη. Οφείλουμε να τις δημιουργήσουμε. Έτσι ώστε κάθε Αμυγδαλέζα να αποτελέσει συντρίμμια και κανένας άνθρωπος να μην θεωρείται παράνομος. Έτσι ώστε η ντροπιαστική ιστορία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης που βιώνουμε να γίνει η προϊστορία μας.
Αμυγδαλέζα: το χρονικό μιας προαναγγελθείσης εξέγερσης (κι έπονται κι άλλες)
Αναδημοσίευση από Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων
του Δ. Χριστόπουλου
Ήταν λογικό. Όταν τους συνέλαβαν επειδή βρίσκονταν παράνομα στην Ελλάδα, τους είπαν ότι θα σας κρατήσουμε 12 μήνες, θα σας φιλοξενήσουμε δηλαδή, εξ ου και το όνομα: «Ξένιος Δίας»…. Αλλά προχθές τους είπανε ότι «δεν έχουμε τι να σας κάνουμε, οπότε άλλοι έξι μήνες μέσα». Από πέρσι τον Αύγουστο λοιπόν που ξεκίνησε αυτή η όμορφη φιλοξενία, πέρασε ένας χρόνος στη διάρκεια του οποίου ο νοικοκύρης δεν σκέφτηκε ότι κάποια στιγμή η φιλοξενία θα έπρεπε να τελειώνει ώστε ο μουσαφίρης να συνεχίσει αλλιώς τη ζωή του. Για την ακρίβεια, το ελληνικό κράτος ποτέ δεν είχε σκεφτεί σοβαρά τι θα κάνει με τους μετανάστες που βρίσκονται χωρίς χαρτιά στη χώρα πέραν του να τους συλλάβει.Απλώς απωθούσε το ζήτημα. Όπως πολλά άλλα. Τους συνέλαβε. Τους κράτησε. Και τώρα;
Η λογική της κράτησης ως μέσο αντιμετώπισης της παράνομης μετανάστευσης θεωρήθηκε από τις ελληνικές κυβερνήσεις – και κυρίως από αυτήν – μια ορθή στρατηγική εν όψει των απελάσεων ή της υπαγωγή των ανθρώπων αυτών στα προγράμματα εθελούσιου επαναπατρισμού. Όμως, τα νούμερα δεν βγαίνουν διότι ο ήδη αυξημένος αριθμός απελάσεων είναι πολύ, μα πάρα πολύ, χαμηλότερος από τον συνολικό αριθμό των ανθρώπων που είναι χωρίς χαρτιά στην Ελλάδα. Ο τελευταίος βαίνει αυξανόμενος επειδή επιπροσθέτως πολλοί άνθρωποι που ήταν προ τριετίας νόμιμοι εκπίπτουν της νομιμότητας μιας και δε μπορούν να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα ένσημα. Τα νούμερα είναι απογοητευτικά: ο αριθμός των νομίμων μεταναστών στην Ελλάδα σήμερα είναι κατά εκατό χιλιάδες μικρότερος από αυτόν, τρία χρόνια πίσω, στα τέλη του 2009: 600 χιλιάδες τότε, 500 σήμερα. Αντί λοιπόν το ελληνικό κράτος να σκεφτεί τι θα κάνει προκειμένου να μην πετιούνται σε καθεστώς παρανομίας δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που είχαν μπει σε μια τροχιά κοινωνικής ενσωμάτωσης, φροντίζει να ακολουθήσει τη «συνταγή του εργένη», όπως ακριβώς μου έλεγε υψηλόβαθμος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ.: «ο εργένης σκουπίζει, αλλά δεν έχει φαράσι και πάντα σπρώχνει κάτω από το κρεβάτι ό,τι σκουπίζει». Η μεταφορά είναι ενδιαφέρουσα: οι περιώνυμες «επιχειρήσεις – σκούπα» που έγιναν τα τελευταία χρόνια ήταν τέτοιου είδους εγχειρήματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα γνωστά σε ό,τιαφορά το επίδικο ζήτημα της ανάσχεσης του μεταναστευτικού πληθυσμού.
Οι πιο δύσοσμες όμως συνέπειες του «Ξένιου Διός» αλλά και αντίστοιχων εγχειρημάτων κράτησης που ήδη εφαρμόζονται εδώ και χρόνια σε παραμεθόριες περιοχές όπως ο Έβρος, είναι ο εθισμός της ελληνικής διοίκησης σε ένα νέο τύπου «σωφρονισμού» των ανθρώπων αυτών σε χώρους που δεν πληρούν στοιχειώδεις προδιαγραφές καταστημάτων κράτησης (έστω και ελληνικών). Τοσωφρονιστικό σύστημα είναι καθρέφτης της κοινωνίας.Δι’αυτού, αναμενόμενο μάλλον, η εικόνα της κοινωνίας μας είναι άθλια. Σε σύνολο δώδεκα χιλιάδων κρατουμένων στην Ελλάδα σε συνθήκες για τις οποίες κάθε άλλο παρά περήφανο είναι το ελληνικό κράτος, η επιχείρηση «Ξένιος Δίας» έρχεται να προσθέσει άλλους τέσσερις χιλιάδες (από μια ομάδα – στόχου περίπου δύο εκατοντάδων χιλιάδων) σε κέντρα κράτησης τα οποίαείναι πιο κοντά σε στρατόπεδα κράτησης παρά σε φυλακές. Ταυτόχρονα, τα αστυνομικά τμήματα στη χώρα έχουν de facto μετατραπεί σε άτυπα κέντρα κράτησης, όπου οι μετανάστες στοιβάζονται σωρηδόν για μήνες … Συζητάμε για διοικητικές πρακτικές εγκλεισμού που παραπέμπουν στις πιο μαύρες σελίδες της ευρωπαϊκής (και ελληνικής) ιστορίας.
Το εγχείρημα πέραν από απάνθρωπο είναι και απρόσφορο. Ένας στοιχειωδώς εχέφρων άνθρωπος, ακόμη και αν δεν ενοχλείται όσο κάποιοι άλλοι από τις συνθήκες κράτησης διότι θεωρεί ότι δεν τον αφορούν, όλο και θα πρέπει να σκέφτεται τι νόημα έχει όλη αυτή η ιστορία. Ούτε το πρόβλημα δεν λύνει και συν τοις άλλοις οξύνει τα πνεύματα σε μια ούτως ή άλλως δύσκολη περίοδο. Διότι, ας μην ξεχνάμε ότι, σε τελευταία ανάλυση, πρόσημο της επιχείρησης «Ξένιος Δίας» (τα αδιέξοδα της πρώτης φάσης της οποίας βιώνουμε και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε αφού δεν υπάρχει κάποιο στοιχειώδες σχέδιο για το «μετά» την κράτηση) είναιωμά ταξικό. Δεν συλλαμβάνονται, ούτε κρατούνται όλοι, αλλά οι παρίες του μεταναστευτικού πληθυσμού στην Ελλάδα. Αυτοί που χαλάγανε την εικόνα των ελληνικών πόλεων. Αυτοί που ο νοικοκύρης «δεν θέλει να βλέπει».Η εξαθλίωση είναι ανυπόφορη πρωτίστως να τη βιώνει κανείς και δευτερευόντως να την βλέπει ο άλλος.
Όμως, το « δεν θέλουμε να τους βλέπουμε» δε λέει τίποτε ή για την ακρίβεια λέει κι άλλα. Πιο άσχημα …Επί των ημερών μας, γνωρίζουμε και θα γνωρίσουμε κι άλλους φτωχούς που χαλούν εξίσου την πρόσοψη ενός αποδιαρθρωμένου αστικού ιστού. Ωστόσο, αυτοί πλέον δεν (θα) είναι μετανάστες αλλά «δικοί μας»… Με αυτά τα «μιάσματα» – για να χρησιμοποιήσω μια λέξη ιστορικά οικεία στην Ελλάδα – τι θα κάνουμε; Ούτε αυτοί είναι άξιοι θέασης. Έναν, δύο τρεις, πολλούς «Ξένιους Δίες»; Άλλες επιχειρήσεις; Το χειμώνα είχαμε τη επιχείρηση «Θέτις» με άλλη ομάδα στόχου: υποχρεωτική «ανθρωπιστική βοήθεια» σετοξικοεξαρτημένους, χωρίς διακρίσεις ιθαγένειας …
Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιωμάτα του Ανθρώπου είχετότε επισημάνει πως «η ασκούμενη πολιτική έχει περάσει στην ταύτιση της ποινικής καταστολής με την κοινωνική πρόνοια.» Εφόσον η κοινωνία και η πολιτεία εθιστεί στη λογική του εγκλεισμού του απόκληρου, λίγο θα την ενδιαφέρει αν ο απόκληρος είναι έλληνας ή ξένος. Όπως, διόλου δεν ενοχλείται, αντίστροφα, από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό του Σαουδάραβα επενδυτή, στον οποίο κάνει τεμενάδες μήπως επενδύσει στην οικονομία που καταρρέει. Αυτό το Ισλάμ (παρεμπιπτόντως το πιο αντιδραστικό παγκοσμίως) το θέλει. Έστω, το ανέχεται. Το Ισλάμ του φτωχού πακιστανού την πειράζει…
Για τους λόγους αυτούς πρέπει να παλέψουμε ώστε να μη προλάβει ο «Ξένιος Δίας» να κάνει δεύτερα γενέθλια. Διότι όσο μεγαλώνει, τόσο μολύνει με το τοξικό του μήνυμα την αποδομημένη ελληνική διοίκηση και μια ήδη δηλητηριασμένη κοινωνία. Είμαστε ριζικά ενάντια στον «Ξένιο Δία» όχι μόνο επειδή εγγράφεται στη λογική του «εργένη» που είπε ο αστυνομικός.Πρωτίστως επειδή, δεν θέλουμε μια κοινωνία εθισμένη στο να τοποθετεί εκτός κοινότητας τους απόκληρούς της,ημεδαπούς ή αλλοδαπούς προσποιούμενη ότι βρήκε λύσεις στο πρόβλημά της. Αυτή είναι μια απάνθρωπη και μόνο κατ’επίφαση ασφαλής κοινωνία.
Όσο περισσότερο ποντάρεις σαν κράτος στην καλλιέργεια της ανασφάλειας, τόσο περισσότερο κινδυνεύεις. Η Αμυγδαλέζα είναι απλώς τα προεόρτια…
*Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
http://omniatv.com/blog/3235-%CE%B1%CE%BC%CF%85%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%B6%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B9-%CE%AD%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%82
b2ap3_thumbnail_amygdaleza3.jpgb2ap3_thumbnail_amygdaleza-1-315×236.jpgb2ap3_thumbnail_amygdaleza_528413550.jpg
Γιατί σιωπάτε για την Αμυγδαλέζα;Απευθύνομαι στη Διεθνή Αμνηστία, το γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στην Ελλάδα, στους Γιατρούς του Κόσμου, στην Ελληνική Ένωση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στην Εθνική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και σε κάθε άλλη διεθνή ή ελληνική Μη Κυβερνητική Οργάνωση: κάντε κάτι και μπείτε στα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών. Να δείτε με τα μάτια σας τι γίνεται. Να δείτε από κοντά την κόλαση που λέγεται Αμυγδαλέζα αλλά και κάθε άλλη κόλαση που έχει ονομαστεί «Κέντρο Φιλοξενίας Μεταναστών» στην Ελλάδα.
Πώς μπορείτε να αρκεστείτε μόνο στα δελτία Τύπου της αστυνομίας ή του αρμόδιου υπουργείου, όταν υπάρχουν καταγγελίες για κακοποίηση και εξευτελισμό των έγκλειστων μεταναστών; Πώς μπορείτε να αρκεστείτε, μόνο σε γενικά συμπεράσματα και αόριστες καταγγελίες, όσοι το κάνετε, όταν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις και αποδείξεις για βασανισμό μεταναστών που θα ντρόπιαζαν κάθε ευνομούμενη πολιτεία;
Η εξέγερση των μεταναστών στην Αμυγδαλέζα, πέρα από οτιδήποτε, έδειξε με τον πιο τρανταχτό τρόπο, την έλλειψη ελέγχου προς την εξουσία στην Ελλάδα του σήμερα. Με όλα αυτά που είχαν προηγηθεί, η κατάσταση θα έφτανε εδώ, σχεδόν νομοτελειακά. Θα ήταν αφέλεια να περίμενε κανείς, κάτι διαφορετικό από τη σημερινή κυβέρνηση, πάνω σε αυτό το ζήτημα. Μια κυβέρνηση που «πουλάει» ασφάλεια σε έναν τρομαγμένο κόσμο. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η χώρα καταδικάζεται όλο και πιο συχνά από ευρωπαϊκά δικαστήρια για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η κυβέρνηση, αντί να βελτιώσει τις συνθήκες (κράτησης γενικά και όχι μόνο μεταναστών) τις χειροτερεύει, μάλλον καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η κατάσταση θυμίζει τη μόλυνση του περιβάλλοντος από πετρελαϊκές εταιρίες. Που και αυτές δέχονται πολλά πρόστιμα αλλά συνεχίζουν ακάθεκτες να μολύνουν τα ύδατα. Διότι, πολύ απλά, σε σχέση με το κέρδος τους, τα πρόστιμα είναι μια σταγόνα στον ωκεανό.
Όταν ακόμα και ο πιο ανυποψίαστος πολίτης, στο άκουσμα της είδησης ότι «τραυματίστηκαν μόνο δέκα αστυνομικοί και δεν υπάρχουν στοιχεία για τραυματισμό μεταναστών», χαμογελάει πικρά, πώς μπορείτε και το πιστεύετε κι εσείς αυτό; Πριν λίγες ημέρες, υπήρξε επίσημη καταγγελία ότι στην Αμυγδαλέζα, δυο φρουροί έβαλαν φωτιά σε μετανάστη. Πώς δικαιολογήθηκαν; Ο ένας έπαιζε τυχαία με οινόπνευμα. Δίπλα του, βρισκόταν ο συνάδελφός του που απολύτως τυχαία και αυτός, εκείνη την ώρα, έπαιζε με σπίρτα. Οινόπνευμα ο ένας, σπίρτα ο άλλος, δεν ήθελε πολύ να πάρει φωτιά ένας μετανάστης που βρισκόταν εκεί κοντά!
Είναι προφανές πως στα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών (εξαντλώντας κάθε νομικό «τερτίπι» για την παράταση της κράτησης) εξελίσσεται κάτι περισσότερο από αυτό που μαθαίνουμε. Κάτι πολύ χειρότερο. Αν η κυβέρνηση φέρει στο ακέραιο την ευθύνη για την τωρινή κατάσταση, οι προαναφερθέντες φορείς, δεν μπορεί και δεν πρέπει αν συνεχίζουν να κωφεύουν. Η Ευρώπη θα πρέπει τώρα να μάθει την αλήθεια.
Γράφτηκε για το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=26825