\

ανοιχτή συνέλευση κατοίκων αγίας παρασκεύης

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 5 Αυγούστου, η αστυνομία εισβάλλει ταυτόχρονα στο στέκι ΤΕΙ-Ν. Γύζη, στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο και στην κατάληψη Παράρτημα στην Πάτρα, με μια από τις γνωστές πλέον επιχειρήσεις υπερπαραγωγές. Συλλαμβάνονται 5 άτομα, ενώ γίνονται πολλές προσαγωγές αλληλέγγυων.

Η τελευταία αυτή κατασταλτική επίθεση έρχεται να αποτελέσει ένα ακόμη στιγμιότυπο της αντεπαναστατικής στρατηγικής του κράτους, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ο Δεκέμβρης του ’08 τελικά δεν ήταν απάντηση. Ήταν ερώτηση. Ερώτηση που δεν βρήκε πειστικές απαντήσεις και άφησε πίσω της κυρίως έναν μεθυστικό απόηχο. Ο Δεκέμβρης απελευθέρωσε δυνάμεις και αποκάλυψε αδυναμίες.

Αν κάποιος πραγματικά διδάχθηκε από τα γεγονότα δεν είναι άλλος από το ελληνικό κράτος που μόλις μερικούς μήνες μετά, με το Χαλάνδρι τον Σεπτέμβρη του 2009, ξεκίνησε την ολομέτωπη επίθεσή του στην αναρχική κοινότητα, χτυπώντας με καινοφανείς νομικές μεθόδους ένα από τα πιο στοχοποιήσιμα κομμάτια του, στήνοντας μια φάμπρικα παραγωγής ενταλμάτων σύλληψης.

Ήταν κάτι που η τότε κυβέρνηση Καραμανλή είχε προαναγγείλει, στα πλαίσια της θεμελίωσης του νέου δόγματος τάξης και ασφάλειας. Μετά το πρώτο πογκρόμ κατά μεταναστών την άνοιξη του 2009, σειρά θα είχαν οι αναρχικοί.

Λίγα χρόνια μετά και αφού οι συνέπειες της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης είναι πλέον εμφανείς, το μήνυμα που εκπέμπει η εξουσία του κεφαλαίου είναι σαφές. Ό,τι περισσεύει και ό,τι αντιστέκεται πρέπει να εξολοθρευτεί. Αν γίνεται, με όρους που να οδηγούν στην εμπέδωση του δόγματος « Νόμος και Τάξη». Αν πάλι όχι, αρκεί ένα σχεδόν αθόρυβο πλήγμα εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης. Από τον «Ξένιο Δία» στην Αθήνα του περσινού καλοκαιριού,  στις εκκενώσεις αναρχικών καταλήψεων στην Πάτρα φέτος.

Οι τελευταίες κυβερνήσεις μας έχουν κάνει σαφές με κάθε τρόπο ότι αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος των αποφάσεών τους , με την αλαζονεία που μόνο πραξικοπηματικά ή εκτάκτου ανάγκης καθεστώτα έχουν την πολυτέλεια να κατέχουν. Με την κοινωνική νομιμοποίηση ελαχιστοποιημένη εξ ορισμού, το μόνο που απομένει είναι η επιβολή μέσω της ωμής βίας. Η εξουσία στην ανάγκη της να εγκαθιδρύσει τους νέους όρους επιβολής και εκμετάλλευσης αδιαφορεί, για το πόσα μέτωπα σύγκρουσης είναι ήδη ανοιχτά ή για το αν θα ανοίξουν καινούρια. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην συνδεθούν μεταξύ τους.

Έτσι η εκάστοτε τακτική διαμορφώνεται από την επικοινωνιακή διαχείρισή της. Από το κατά πόσο, ανάλογα την περίσταση, μπορεί να προβληθεί ή αντίθετα να πληγεί η εικόνα της παντοδυναμίας της. Ένα μάθημα που η εξουσία διδάχθηκε καλά μετά το επικοινωνιακό βατερλό  που ακολούθησε την εισβολή στις καταλήψεις τον χειμώνα που μας πέρασε.

Στην περίπτωση της Πάτρας λοιπόν η εξουσία δεν θα ρισκάρει ένα επικοινωνιακό πλήγμα. Δεν θα επιδιώξει να διαχειριστεί αυτήν την κατάσταση επικοινωνιακά γιατί ξέρει ότι θα έχει απώλειες. Το πλήγμα στις δομές της αναρχικής κοινότητας της Πάτρας είναι απλά η στρατιωτική απάντηση στη δυναμική που ολοφάνερα αναπτύσσει, γι’αυτό και θα γίνει καλοκαίρι χωρίς τους διθυραμβικούς βερμπαλισμούς του Δένδια.

Κάθε επιμέρους χτύπημα της καταστολής στην αναρχική κοινότητα στοχεύει στο σύνολό της. Μια ευθεία γραμμή τέμνει όλες τις κατασταλτικές κινήσεις του κράτους τα τελευταία χρόνια. Χτυπάει τις καταλήψεις και τις ένοπλες ομάδες (συμπεριλαμβανομένου και μέρους του κοινωνικού περίγυρου των μελών των τελευταίων) χρησιμοποιώντας ειδικούς νόμους και επιφυλάσσοντας ειδική μιντιακή μεταχείριση.

Αν ιχνηλατήσουμε το συνεχές των κατασταλτικών κινήσεων τα τελευταία χρόνια, τόσο σε αστυνομικό όσο και σε δικαστικό επίπεδο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μέχρι στιγμής δεν έχουμε καταφέρει να βάλουμε αναχώματα στα σχέδια της εξουσίας. Ακόμη και μετά τις θυελλώδεις απαντήσεις που ακολούθησαν την εισβολή στη Βίλλα Αμαλίας ή μετά την απόπειρα δικαστικού πραξικοπήματος σε βάρος του αναρχικού Κώστα Σακκά, στιγμές που η αναρχική κοινότητα απέδειξε ότι είναι μια πραγματικά υπολογίσιμη δύναμη, οι κατασταλτικοί σχεδιασμοί δεν σταμάτησαν. Πάγωσαν στιγμιαία για να συνεχίσουν με διαφορετική τακτική.

Κάθε απαντητική κίνηση δεν μπορεί να ξεφύγει από το όριο της άμυνας καθώς όσο δυναμική και αν είναι, όλη αυτή η ενέργεια που θα καταναλωθεί, κατά βάση, μπορεί να μας επιστρέψει στη θέση που βρισκόμασταν πριν δεχθούμε την επίθεση, αν όχι ένα βήμα πίσω.Εξαναγκάζοντάς μας παράλληλα σε ένα φθοροποιό κύκλο συνεχούς καταστολής-απάντησης που σταδιακά μας φθείρει και μας αφαιρεί τον ζωτικό μας χώρο.

Είναι καιρός η Άρνηση αυτού του γερασμένου κόσμου να γίνει ταυτόχρονα κατάφαση ενός καινούριου. Δεν αρκεί πλέον να αποτελούμε τροχοπέδη στους σχεδιασμούς της εξουσίας, περιορίζοντας τη δράση μας σε μια απαντητική λογική. Πρέπει μαζί με την υπεράσπιση των παλιών να ανοίξουμε νέα μέτωπα και να δημιουργήσουμε νέες δικτυακές δομές αυτοοργάνωσης και δράσης. Να δημιουργήσουμε νέες εστίες ρήξης και προπάντων να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για τη σύνδεσή τους. Να συνδεθεί ο αγώνας των εργαζομένων σε κάποιο σούπερ μάρκετ με τις πρακτικές απαλλοτρίωσης και αναδιανομής των προϊόντων τους. Ο αγώνας των εργαζομένων στη ΔΕΗ με την πρακτική της επανασύνδεσης του κομμένου ρεύματος. Ο αγώνας των κατοίκων στις Σκουριές με τον αγώνα των μεταναστών εργατών στα φραουλοχώραφα της Ν. Μανωλάδας. Οι αγώνες των κρατουμένων στις φυλακές, με τους αγώνες των χωρίς χαρτιά μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι αναρχικές καταλήψεις με τις πρακτικές αυτομείωσης. Οι διαδηλώσεις με τις ένοπλες επιθέσεις.

Και όλα τα παραπάνω μεταξύ τους στην προοπτική της αναρχικής επανάστασης, της καταστροφής του πολιτισμού του κεφαλαίου. Να αναπτύξουμε μια στρατηγική επιθετική στην ουσία της και όχι μόνο στη μορφή της. Στρατηγική που πέρα από την αναγκαία αντίσταση και αυτοάμυνα θα δημιουργεί συνεχώς διάχυτες δομές ανταγωνιστικές προς τις καπιταλιστικές σε πολλαπλά κοινωνικά πεδία.

Αλληλεγγύη στην μαχόμενη αναρχική κοινότητα της Πάτρας.

Δίκτυο Αναρχικών Κρατουμένων

(Δομοκός, Λάρισα, Κορυδαλλός, Κέρκυρα)

Κοντά στις 2:30 το πρωί ξεκινά το δράμα της ομαδικής σφαγής που θα ακολουθήσει όταν ανέβει ο ήλιος ψηλά. Δεκάδες γερμανικά καμιόνια περικυκλώνουν τις γύρω περιοχές που περικλείουν την Κοκκινιά, από Κορυδαλλό, Αιγάλεω, Δαφνί και Ρέντη μέχρι Κερατσίνι, Φάληρο και Πειραιά, ο κλοιός σφίγγει. Μαζί με τους Ναζί κατακτητές καταφθάνει στην προσφυγούπολη του Πειραιά, τη «Μικρή Μόσχα», όπως είχαν βαπτίσει την Κοκκινιά, και το μηχανοκίνητο τμήμα του δοσίλογου Ν. Μπουραντά. Περί τους 3.000 βαριά οπλισμένους με πολυβόλα, όλμους, μυδράλια, ταχυβόλα, αυτόματα, Γερμανούς και Έλληνες ταγματασφαλίτες κυκλώνουν την πόλη που εκείνη την ώρα κοιμάται.
Μετά τις 6:00 π.μ. ακούγονται τα «χωνιά» στους δρόμους της Κοκκινιάς. Όχι τα χωνιά της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ που καλούσαν κάθε τόσο τον Κοκκινιώτικο λαό σε αντίσταση και του έδιναν κουράγιο, μα τα χωνιά των ταγματασφαλιτών: «Προσοχή-προσοχή! Σας μιλάνε τα τάγματα ασφαλείας. Όλοι οι άνδρες από 14-60 ετών να πάνε στην πλατεία της Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτοτήτων. Όσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονται επί τόπου». Πανικός σε κάθε σπίτι και σε κάθε δρόμο της πόλης. Μερικοί κρύβονται όπως-όπως σε στέγες, καταπακτές, πηγάδια, όπου βρουν. Με υποκόπανους γκρεμίζονται οι πόρτες των φτωχών παραγκόσπιτων και με βρισιές και κλωτσιές σέρνονται κυριολεκτικά προς τον τόπο του Μαρτυρίου, εκατοντάδες συμπολίτες μας αγωνιστές. Αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν υπάκουσαν στην εντολή και εκτελέστηκαν επί τόπου στα σπίτια τους.
Οι γυναίκες με τα παιδιά κλαίνε και οδύρονται ακολουθώντας με αγωνία τους δικούς τους ανθρώπους. Οι Γερμανοί αρχίζουν να καίνε τα σπίτια. Οι ταγματασφαλίτες μπαίνουν στα σπίτια και αρπάζουν ότι βρουν, καταστρέφουν, καίνε, βρίζουν και χτυπούν τα γυναικόπαιδα. Η μικρή αντίσταση που πρόλαβαν να δεχτούν από ομάδες ΕΛΑΣιτών πνίγεται στο αίμα. Οι πρώτοι νεκροί πέφτουν σε διάφορους δρόμους.
Γύρω στις 8.00 π.μ. η πλατεία της Οσίας Ξένης, αλλά και οι γύρω δρόμοι, έχουν γεμίσει από κόσμο. Περίπου 25.000 άτομα. Χωρίζονται κατά ομάδες σε πεντάδες με κενά μεταξύ τους για να μπορούν οι δήμιοι και να υποδεικνύουν όποιον θέλουν. Η εντολή είναι να κάθονται γονατιστοί με ψηλά το κεφάλι. Η ζέστη αφόρητη και αρκετοί είναι αυτοί που λιποθυμούν και ζητούν εναγωνίως λίγες σταγόνες νερό. Όσες γυναίκες προσπαθούν να πλησιάσουν τους κρατούμενους προσφέροντάς τους από τις πήλινες στάμνες λίγο νερό, κακοποιούνται μπροστά σε όλους. Οι γερμανοτσολιάδες πιάνουν δουλειά.
Στην πλατεία εμφανίζονται ελάχιστοι Κοκκινιώτες που φορούν μαύρες κουκούλες και έχουν καλυμμένα τα πρόσωπά τους. Ο ρόλος τους είναι συγκεκριμένος, ως γνήσιοι προδότες υποδεικνύουν ποιους να εκτελέσουν. Ο γνωστός χαφιές της Κοκκινιάς, Μπατράνης, διακρίνει μέσα στο πλήθος το λοχαγό του ΕΛΑΣ Αποστόλη Χατζηβασιλείου και με ειρωνεία τον χαιρετά «τα σέβη μου λοχαγέ» και δίνει το σύνθημα. Αφού με την ξιφολόγχη του βγάζουν το μάτι και του σχίζουν τα μάγουλα, τον περιφέρουν ανάμεσα στο πλήθος ζητώντας του να προδώσει. Η απάντηση του ΕΛΑΣίτη λοχαγού ήταν «Ψηλά το κεφάλι, μη φοβάστε. Δεν πρόκειται να προδώσω κανέναν». Σέρνεται για να κρεμαστεί αναίσθητος. Λίγο πριν το τέλος του ψέλλισε. «ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗ»!!!.
Οι κουκουλοφόροι σαν τα φίδια σέρνονται μέσα στο πλήθος και διαλέγουν ..και ο δήμιος εκτελεί. Μέχρι να τους πάνε στον τόπο της εκτέλεσης τους βασανίζουν απάνθρωπα για να προδώσουν. Χαρακτηριστικό της ανδρείας, του υψηλού φρονήματος των εκτελεσθέντων είναι ότι λίγο πριν το θάνατο και με αντάλλαγμα την ίδια τους τη ζωή, κανείς δεν πρόδωσε άλλο συναγωνιστή του. Ενώ πολλοί ήταν αυτοί που πριν πέσουν νεκροί έδιναν θάρρος στους υπόλοιπους προτρέποντάς τους να αγωνιστούν ενάντια στο φασισμό.
Ο τόπος εκτέλεσης είναι κοντά στην πλατεία της Οσίας Ξένης στη μάντρα ενός ταπητουργείου , στη συμβολή των οδών Κιλικίας και Θειρών. Η μάντρα του υφαντουργείου Παγιασλή γεμίζει με παλικάρια. Ο Γερμανός δήμιος που βρίσκεται στο πόστο του μέσα στη Μάντρα πίνει συνέχεια ούζο και με το όπλο του συνεχώς εκτελεί. Πίνει , βρίζει, εκτελεί και συνεχώς αναφωνεί «άλλες κόμουνιστ καπούτ», («Όλοι οι κομμουνιστές θα πεθάνουν»).
Την ώρα των ομαδικών εκτελέσεων μια ομάδα ανταρτών με επικεφαλής τους την ξακουστή αντάρτισσα Διαμάντω Κουμπάκη κρύβονται στο βόρειο τμήμα της πόλης σε σπίτια συναγωνιστών τους. Ξαφνικά γερμανικά καμιόνια ζώνουν την περιοχή και αρχίζουν να καίνε τα σπίτια. Από τα 90 σπίτια της περιοχής καίγονται τα 80. Για το λόγο αυτό η συνοικία του 4ου Καραβά ονομάστηκε «Καμένα». Γύρω στις 11:00 π.μ., οι Γερμανοί πληροφορούνται ότι στη Νεάπολη προδόθηκε το κρησφύγετο μιας ομάδας του εφεδρικού ΕΛΑΣ, στην οποία συμμετείχε η Διαμάντω Κουμπάκη. Η χαρά των Γερμανών ήταν μεγάλη διότι κατάφεραν να την συλλάβουν. Καθώς τη χτυπούσαν κατευθυνόμενοι προς τη Μάντρα η Διαμάντω τους έβριζε και τους απαντούσε «σαν και εσάς προδότες εγώ έφαγα 65!». Παρά το άγριο ξυλοδαρμό της με τους υποκόπανους των όπλων, φθάνοντας στη Μάντρα του μαρτυρίου και λίγο πριν την εκτελέσουν βρήκε το κουράγιο να φωνάξει «Μια ζωή τη χρωστάμε, ας μην την πάρουν οι προδότες. Υπάρχουν χιλιάδες λεβέντες. Θα τους εκδικηθούν». Παρόμοια κατάληξη θα έχει και μια άλλη αντάρτισσα, η Αθηνά Μαύρου. Καθώς την έσερναν βίαια στην Οσία Ξένη, για να μαρτυρήσει όσους γνώριζε, φώναξε: «αδέλφια το κεφάλι ψηλά, δε γνωρίζω κανέναν και ας με φάει το βόλι του Γερμανού».
Την ώρα που η Κουμπάκη και η Μαύρου έπεφταν στα χέρια των Γερμανών για να βρουν τραγικό θάνατο στην ίδια περιοχή μια ομάδα ΕΛΑΣιτών με επικεφαλής το Θεόδωρο Μακρή συνεχίζει να δίνει γενναία μάχη. Κάποιοι από αυτούς κατάφεραν να διαφύγουν από το γερμανικό κλοιό. Νεκροί πέφτουν ο Θεόδωρος Μακρής και ο Ιταλός Αντιφασίστας που είχε προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ Νίνο ή Πέτρος.
Στην πλατεία Οσίας Ξένης συνεχίζεται η τραγωδία. Εκατοντάδες γυναίκες προσπαθούν να ανακουφίσουν τον πόνο των αγωνιστών και με στάμνες κουβαλούν λίγο νερό και λίγο ψωμί. Οι δήμιοι σπάνε τις στάμνες, κλωτσάνε τις γυναίκες και βρίζουν.. Τα παιδιά κλαίνε και σπαράζουν: Η ζέστη, η δίψα, ο φόβος έχει σκεπάσει τα πρόσωπα ψυχές όλων. Οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους χαμογελούν σαρκαστικά. Η αγωνία της διαλογής συνεχίζεται, οι ριπές στη Μάντρα συνεχίζονται, το Μαρτύριο τελειωμό δεν έχει. Τη στιγμή αυτή ξεχωρίζει ο ηρωισμός του αγωνιστή Κώστα Περιβόλα ο οποίος, την ώρα που τον διαλέγουν για εκτέλεση, ορμά πάνω στον χαφιέ Ι.Πλυντζανόπουλο, τον έπιασε από το λαιμό και του βγάζει την κουκούλα. Ο δήμιος προλαβαίνει και τον εκτελεί επί τόπου. Λίγο μετά το μεσημέρι σταματούν οι εκτελέσεις.
Έχουν προηγηθεί κι άλλες ομαδικές εκτελέσεις στα Καμένα, στη συμβολή των οδών Ακροπόλεως και Αρτέμιδος. Εκεί εκτελούνται 46 οι οποίοι μεταφέρθηκαν στην περιοχή με καμιόνια από την Οσία Ξένη.
Στο χώρο της Μάντρας η εικόνα είναι αποτρόπαια. Σωρός τα πτώματα, τσουβαλιασμένα το ένα πάνω από το άλλο. Το αίμα δύο πήχες έγλυφε το πάτωμα. Οι Γερμανοί δίνουν διαταγή στους κουκουλοφόρους να σκυλέψουν τους νεκρούς. Τα ανθρωπόμορφα κτήνη ορμούν πάνω στα κουφάρια των ηρώων και αρχίζουν να τους παίρνουν ότι αντικείμενα αξίας είχαν πάνω τους. Ρολόγια, δαχτυλίδια , βέρες κ.α. Δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν το αποτρόπαιο ανοσιούργημά τους και οι ίδιοι οι Γερμανοί εκτέλεσαν κάποιους από αυτούς επί τόπου..
Η αυλαία αυτής της τραγωδίας έκλεισε γύρω στις 6:00 μ.μ. με ένα ξεδιάλεγμα περίπου 8.000 Κοκκινιωτών ομήρων. Ένα τεράστιο ανθρώπινο ποτάμι ξεκίνησε από την Κοκκινιά για το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Οι όμηροι οδηγούνται, σε φάλαγγα ανά τέσσερις, και σ΄ αυτή την απόσταση, περίπου 7 χιλιομέτρων όσοι πέφτουν κάτω από την εξάντληση, τη δίψα ή τη ζέστη, βασανίζονται αμέσως. Σε όλους τους δρόμους της Κοκκινιάς ακούς μόνο κλάματα μανάδων, συζύγων και παιδιών, ενώ από παντού ρέει αίμα και η πόλη μυρίζει θάνατο.
Όπως αναφέρει ο μαχητής του ΕΛΑΣ Αγ. Σοφίας Πειραιά, Μιχάλης Γρηγοράκης, ο οποίος συμμετείχε σ΄ αυτήν την πορεία, ένας από τους ταγματασφαλίτες που τους συνόδευαν, καθ΄ όλη τη διαδρομή φώναζε «Η Κοκκινιά δεν είναι εδώ. Η Γερμανία είναι εδώ. Πάρτε το χαμπάρι και θα πεθάνετε όλοι σας». Από το Χαϊδάρι γύρω στα 1.800 άτομα σέρνονται στα κολαστήρια της Γερμανίας. Κοκκινιώτες κλείστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Μανχάϊμ, Νταχάου, Μπούνχεβαλντ, Μπίπλις, Άουσβιτς και αλλού.

*Koκκινιά: το ιστορικό όνομα της περιοχής που περιλαμβάνει την Παλιά Κοκκινιά, Νίκαια, Κορυδαλλό και χωρίστηκε διοικητικά (για εκλογικούς λόγους, πολύ κόκκινη) το 1941
http://www.kar.org.gr/?p=26338
(Στο λινκ όλο το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ παρουσιάζει το χρονικό των γεγονότων τις 17ης Αυγούστου στην Κοκκινιά.)