Το Σάββατο 17 Αυγούστου συντρόφισσες & σύντροφοι αναρτήσανε στο Μαρούσι 2 πανό για τη δολοφονία του 19 χρονου Θανάση, από τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς, εντεταλμένους και εκπροσώπους του κρατικού φασιστικού μηχανισμού.

Δεν μας εκπλήσσει καθόλου το γεγονός ότι το κράτος επέλεξε τον Αύγουστο για να εξαπολύσει μια σειρά από κατασταλτικές επιθέσεις ενάντια σε όσους έχει ορίσει ως εχθρούς του, τους κοινωνικούς αγωνιστές, τους φτωχούς και τους μετανάστες.

Αν μιλήσουμε για την Αμυγδαλέζα και το κολαστήριο στο οποίο στοιβάζονται μετανάστες, οι οποίοι δεν έχουν διαπράξει κανενός είδους έγκλημα, η εξέγερση η οποία ξέσπασε λόγω της απόφασης παράτασης κράτησής τους από 12 σε 18 μήνες, και η οποία βάφτηκε με αίμα ήταν αναμενόμενη. Το κράτος και τα κατασταλτικά του όργανα, για ακόμη μια φορά, δείχνουν τα δόντια τους στην πιο αδύναμη κοινωνικά ομάδα που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη χώρα, οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης και η δογματική επιμονή στη διατήρηση αυτής της κατάστασης από την πλευρά του κράτους μας δείχνει ξεκάθαρα το πρόσωπο του πραγματικού, για την κοινωνία, εχθρού: κράτος, μπάτσοι, φασίστες, αφεντικά, χέρι – χέρι. Το να τους τα κόψουμε αποτελεί καθήκον όχι μόνο του αναρχικού κινήματος, αλλά του ίδιου του λαού.

Σαν να μην έφτανε η βίαιη καταστολή της εξέγερσης στην Αμυγδαλέζα, η εξουσία αποφάσισε το σφράγισμα μιας σειράς καταλήψεων στην πόλη της Πάτρας, με πρόσχημα την «δημιουργική αξιοποίησή τους».H αλήθεια είναι, ότι η συγκεκριμένη απόφαση δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την εκδίκηση του ακροδεξιού κράτους στον αντιφασιστικό αγώνα τον οποίο διεξήγαγαν οι καταληψίες, σύντροφοι, αλλά και η ίδια η πατρινή κοινωνία στην πόλη τους εξαιτίας της παρουσίας νεοναζί χρυσαυγιτών.

Και αυτή η «επίδειξη δύναμης» του κράτους πραγματοποιήθηκε καλοκαίρι όπου τα αντανακλαστικά του κινήματος δείχνουν ισχνά. Η κατάσταση εξαίρεσης που γίνεται νομιμη έκφραση του κρατικού εκφασισμού, πάνω στα κορμιά των “λαθρομεταναστών” την προηγούμενη Τρίτη αποδείχτηκε ότι μπορεί να γίνει και δικαιολογία δολοφονίας ενάντια σε “λαθρεπιβάτη”. Το δόγμα της ζωής “που είναι άξια να βιωθεί” δεν είναι απλά μια φιλοσοφία αποκλεισμού, είναι η νέα ολοκληρωτική κατασκευή μιας συναίνεσης που όσο επιτυχαίνει την αδράνεια της κοινωνίας, θα σκορπά τη βία, το θάνατο και την τρομοκρατία στους καταπιεσμένους. Για έναν 18χρονο, τον Θανάση Κανούτη ο οποίος δεν είχε κόψει εισιτήριο στο τρόλεϊ γεγονός που προκάλεσε την βίαιη αποπομπή του από το βαγόνι, από ελεγκτή και οδηγό, και οδήγησε στον ακαριαίο θάνατό του, το κράτος τα όργανα του, και οι σύγχρονοι κεφαλοκηνυγοί δεν έδειξαν κανένα οίκτο, όπως ήταν αναμενόμενο. Αντ’ αυτού ο ελεγκτής διατράνωνε λίγη μόλις ώρα μετά το συμβάν ότι το θύμα “μπορεί να ήταν και αναρχικός”.  Το ότι αυτό το σκουλήκι, ανήκει οργανικά στην πλευρά του κυβερνητικού και χρυσαυγίτικου μισανθρωπισμού το γνωρίζαμε, ότι η ιδιότητα του αναρχικού παίζει το ρόλο του εσωτερικού εχθρού για την εξουσία, το πιστεύαμε, ότι αυτή και μόνον η ιδιότητα ως καταδίκη στα χείλη και του τελευταίου υπαλληλίσκου του εξουσιαστικού βόθρου σημαίνει “ζωή ανάξια να βιωθεί” και ταυτόχρονα αποτελεί την καλύτερη πρώτη δικαιολογία για την δολοφονία όσων περισσεύουν, ένα πράγμα σημαίνει…ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ.

Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου με αυτό τον συγκεκριμένο τρόπο δείχνει ουσιαστικά πόσο αξίζει μια ανθρώπινη ύπαρξη στο μυαλό κάθε γραφειοκράτη, «που κάνει τη δουλειά του» και πόσο «ευαίσθητο» είναι το κράτος και η δικαιοσύνη γι’ αυτή την υπόθεση: οδηγός και ελεγκτής, μελλοντικοί κατηγορούμενοι για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αφέθηκαν ελεύθεροι.

Με αφορμή το γεγονός της δολοφονίας μετά από ανοιχτή συγκέντρωση, 7 σύντροφοι και συναγωνιστές, ανάμεσά τους και μέλη της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης, έβαψαν με σπρέι εκδοτήριο εισιτηρίων του ΟΑΣΘ. Αυτή η τόσο επικίνδυνη για την κοινωνία πράξη κινητοποίησε πλήθος αστυνομικών δυνάμεων που συνέλαβε τους συντρόφους αλλά και κάποιους περαστικούς. Συνολικά 13 άτομα συνελήφθηκαν με την κατηγορία της διακεκριμένης φθοράς κατά συναυτουργία και αφού μεταφέρθηκαν υπό την  συνοδεία-πομπή κάθε είδους μπάτσων, έκατσαν δύο μέρες στα κρατητήρια για παραδειγματισμό. Δεν τρομοκρατούμαστε, συνεχίζουμε τον αγώνα δηλώνοντας ότι και αυτή η δίκη θα μετατραπεί σε  βήμα καταδίκης των πραγματικών δολοφόνων που αυτοί αποκρύβουν.

Το  κράτος και η δικαιοσύνη πιστή στο ραντεβού τους με το άδικο, πράττουν και σε αυτή την περίπτωση το αυτονόητο: καλύπτουν τα «παιδιά τους» και τιμωρούν τους πραγματικούς εχθρούς τους, τον αγωνιζόμενο λαό και το κίνημα. Ας μην αφήσουμε καμιά επίθεση αναπάντητη.

Καλούμε αγωνιζόμενα σωματεία, κινήσεις και συνελεύσεις πολιτών, πολιτικές ομάδες και οργανώσεις να στηρίξουν έμπρακτα τους διωκόμενους.

ΑΘΩΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 7 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ
ΟΠΛΟ ΜΑΣ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ, ΤΡΙΤΗ 27/08 ΣΤΙΣ 11:30

ΠΟΡΕΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 22 /08 18.00 ΚΑΜΑΡΑ        

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

ΠΗΓΗ: http://libertasalonica.wordpress.com/

Πριν αναφερθεί κανείς στην υποτιθέμενη “πλατιά” σύσκεψη που οργάνωσαν σήμερα (20/8/13) τα ΔΣ των σωματείων της ΛΑΡΚΟ, το πρώτο που πρέπει να καταγγείλει είναι ότι η ημερίδα ήταν τόσο πλατιά που έδωσε βήμα (επειδή επισήμως προσκλήθηκαν) στους ναζιστές βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

Τα ΔΣ της ΛΑΡΚΟ αναγνωρίζον στη Χρυσή Αυγή το δικαίωμα να παρίσταται σε τέτοιες συγκεντρώσεις ή μήπως δεν γνωρίζουν ότι οι υμνητές των ναζί, του Μεταξά και του Παπαδόπουλου έχουν ως πρώτο στόχο τη διάλυση κάθε εργατικής οργάνωσης συμπεριλαμβανομένων και των συνδικάτων; Από μόνο του το γεγονός είναι ένα απόλυτο αίσχος. Αποτελεί ελάχιστο το γεγονός ότι η αριστερά και οι ανεξάρτητοι συνδικαλιστές αποχώρησαν την ώρα της ομιλίας του χρυσαυγίτη βουλευτή, αν και έπρεπε να μην επιτρέψουν να γίνει η διημερίδα παρουσία τους. Το γεγονός αυτό είναι απόλυτα επικίνδυνο και δεν αρκούν οι καταγγελίες.

Η δεύτερη πλευρά του ζητήματος που παρουσίασαν στους παριστάμενους τα ΔΣ της ΛΑΡΚΟ είναι ένα τρίπτυχο θέσεων, δημόσιος χαρακτήρας της ΛΑΡΚΟ, διευθέτηση του ενεργειακού ζητήματος και όχι απολύσεις ή αλλαγή εργασιακών σχέσεων.

Εξαιρώντας το όχι ασήμαντο γεγονός ότι δεν είχαν καμιά νομιμοποίηση από οποιαδήποτε συνέλευση εργαζομένων (οι θέσεις θα παρουσιαστούν μάλιστα στην αυριανή υπουργική σύσκεψη που θα κρίνει το μέλλον ΕΑΣ, ΕΛΒΟ, ΛΑΡΚΟ), το βασικότερο ερώτημα που προκύπτει είναι για ποιο δημόσιο συζητάμε (έχει χρεοκοπήσει), για ποια ΔΕΗ μιλάμε (ιδιωτικοποιείται), για ποια διασφάλιση θέσεων συζητάμε (μέσα στο Σεπτέμβρη απολύονται χιλιάδες).

Προφανώς όλοι οι συνδικαλιστές ξεχνάνε ότι η χώρα έχει πτωχεύσει και ότι δεν χρειάζεται να είναι μια εταιρεία ζημιογόνος για να κλείσει , να εκκαθαριστεί, να σπάσει σε κομμάτια και να ιδιωτικοποιηθεί, εκτός αν ξεχνάνε την ΕΡΤ, τα σχολεία, τα λιμάνια, το νερό κλπ.κλπ. Η πολιτική αμνησία δεν αφορά τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Γνωρίζει από καιρό και φροντίζει να υπνωτίζει το σύνολο των εργατών.

Επίσης όσοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει βιώσιμη εθνική οικονομική ανάπτυξη, ξεχνούν ότι ο καπιταλισμός ζει τη καθολικότητά του, τη παγκοσμιοποίησή του και όχι την επιστροφή του στα εθνικά κράτη και σύνορα, που αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν ένα γιγαντιαίο  φραγμό για την περαιτέρω ανάπτυξη των δυνάμεων της ανθρωπότητας. Κάθε “εθνική” ανάπτυξη ή θα είναι διεθνής ή απλά δεν θα υπάρξει, όπως δεν υπήρξε ο σοσιαλισμός σε μια και μόνη χώρα. Υπάρχει ένας τεράστιος κίνδυνος, η αριστερά να μην μπορεί να διακριθεί από τον εθνικισμό των ΑΝ.Ελ ή το φασιστικό λόγο της Χρυσής Αυγής που το παίζει κι αυτή εθνικά, πατριωτικά και με τη συναίνεση συνδικαλιστών, “εργατικά”.

Ίσως το μόνο θετικό που προέκυψε είναι η απόφαση για μια κοινή γενική συνέλευση όλων των εργαζομένων, όλων των σωματείων της ΛΑΡΚΟ, μόνιμων κι εργολαβικών.

Όλα τ΄άλλα θα κριθούν από την προετοιμασία των πιο πρωτοπόρων εργατών της ΛΑΡΚΟ και προφανώς όχι μόνο αυτών.

Όσο τα ΔΣ θα κόβουν χιλιόμετρα με τους υπουργούς και τους φαρισαίους, είναι σκόπιμο να τρέξουμε χιλιόμετρα μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς για να οργανώσουμε από τα κάτω με απεργιακες επιτροπές κι επιτροπές σύνδεσης τους αναπόφευκτους αγώνες.

Σχετικά με τη σύσκεψη: http://larkikanea.blogspot.gr/#

ΠΗΓΗ: http://ergatis.wordpress.com/

.Φωτογραφία απο το πανό που ανάρτησαν συντρόφισες & σύντροφοι-αναρχικοί από Πετρούπολη στήν διάρκεια παρέμβασης που έγινε χθές το απόγευμα στο Πρώτο Λύκειο Πετρούπολης για την δολοφονία του 18χρονου Θανάση Κανούτη

μετάφραση:Contra Info

[youtube]http://youtu.be/2o9O89q3f9E[/youtube]

Στις 11 Αυγούστου 2013, περίπου 100 μετανάστες και αλληλέγγυοι/-ες πορεύτηκαν μέχρι το κέντρο κράτησης μεταναστών του Λαβάλ, έξω από το Μόντρεαλ, προκειμένου να καταγγείλουν την πρακτική εγκλεισμού και απέλασης ατόμων χωρίς χαρτιά που εφαρμόζει η καναδική κυβέρνηση. Η διαδήλωση συνδέεται και με την ημέρα δικαιοσύνης στους φυλακισμένους (PJD), που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στις 10 Αυγούστου, στη μνήμη αυτών που αγωνίστηκαν και πέθαναν πίσω από τα κάγκελα, και προκειμένου να επιβεβαιώσει τη δέσμευση όσων αγωνίζονται για την κατάργηση των φυλακών. Κάποιοι ήρθαν με λεωφορεία και άλλοι με ποδήλατα, αποφασισμένοι με το που έφτασαν να κάνουν αρκετό σαματά ώστε οι έγκλειστοι στο κέντρο κράτησης να μπορέσουν να ακούσουν το μήνυμά τους.

Καθημερινά 400 με 500 μετανάστες αιχμαλωτίζονται πίσω από τα τείχη των κέντρων κράτησης ανά την καναδική επικράτεια. Την τελευταία δεκαετία γίναμε μάρτυρες μιας σημαντικής αύξησης του αριθμού των συλληφθέντων μεταναστών, με 82.000 να συλλαμβάνονται από το 2004 ως το 2011, και 13.000 ακόμα από το 2011 κι έπειτα. Ακολουθώντας την εφαρμογή της πολιτικής της υποχρεωτικής κράτησης μέσω του νόμου C-31, όλοι όσοι περνούν τα σύνορα με τα επονομαζόμενα «παράτυπα μέσα» κινδυνεύουν με ποινή φυλάκισης έως ένα έτος.

Φιγούρες που αναπαριστούσαν αγαπημένα πρόσωπα τα οποία έχουν απαχθεί και φωτεινά πανό τοποθετήθηκαν στους φράχτες. Διαβάστηκαν επίσης δυνατά μηνύματα αλληλεγγύης στα αραβικά, ουγγρικά, ισπανικά, ουρντού, αγγλικά και γαλλικά, ενώ ρετάλια ρούχων κρεμάστηκαν κατά μήκος των τειχών, συμβολίζοντας τη βία που βιώνεται στο πέρασμα των συνόρων σε όλο τον κόσμο.

Κατά τη διάρκεια του πικνίκ, κάποιος από μέσα ενημέρωσε τους διοργανωτές ότι λόγω της διαδήλωσης ακυρώθηκε το επισκεπτήριο για την ημέρα, οι κρατούμενοι τιμωρήθηκαν με απαγόρευση εξάσκησης των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, απαγόρευση καπνίσματος, ενώ τους επιβλήθηκε και απομόνωση στα κελιά τους.

Εξαγριωμένος με αυτά τα νέα, ο κόσμος επέστρεψε γρήγορα μπροστά από τον εξωτερικό φράχτη και άρχισε να κοπανάει τις μεταλλικές πύλες. Λίγο μετά η πύλη κατέρρευσε και μια ομάδα διαδηλωτών έσπασαν την περίμετρο ασφαλείας, κατορθώνοντας να φέρουν την οργή τους ακριβώς έξω από τα κτήρια όπου κρατούνται οι εμιγκρέδες.

Τελικά δεν έγινε καμιά σύλληψη. Αν και η πράξη του ξηλώματος μέρους του περιμετρικού φράχτη ήταν συμβολική, συνιστά ωστόσο ένα βήμα παραπάνω προς το ρήμαγμα των τειχών της φυλακής και των συνόρων που χωρίζουν τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη.

πηγή: cmm μέσω sabotagemedia

πηγή:http://gr.contrainfo.espiv.net/2013/08/20/montreal-solidarity-demo-at-immigration-detention-centre-protesters-tear-down-fence/

Πραγματοποιήθηκε και φέτος για 6η συνεχή χρονιά, στις όχθες του Αχελώου, στη Μεσοχώρα Τρικάλων, η Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα συντρόφων και συντροφισσών από την Αθήνα, την Άρτα και την Πάτρα με τη συμμετοχή και πολλών άλλων αγωνιστών /στριών από διάφορες περιοχές της χώρας.

Η φετινή συνάντηση ξεκίνησε την Τετάρτη 14 Αυγούστου με προβολές βίντεο στην κεντρική πλατεία της Μεσοχώρας. Αρκετοί σύντροφοι βρίσκονταν ήδη από το Σάββατο στο ποτάμι για να διαμορφώσουν το χώρο της κατασκήνωση και να στήσουν  την παρέμβαση στο χωριό με ανάρτηση πανό, αφισών και εντύπων. Προβλήθηκαν βίντεο σχετικά με τον αγώνα ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του Αχελώου, την αντίσταση στα μεταλλεία χρυσού της ΒΑ Χαλκιδικής και την καταστροφή που επιφέρουν, την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση του νερού καθώς και τη συνολικότερη λεηλασία από πλευράς των κρατών απέναντι στο φυσικό κόσμο και τις τοπικές κοινωνίες. Από νωρίς το απόγευμα υπήρχε συγκέντρωση στην πλατεία και διαβαζόταν κείμενο-κάλεσμα στους κατοίκους του χωριού να παρακολουθήσουν την προβολή και να συνδράμουν τις κινήσεις της Αυτόνομης Συνάντησης.

Την Παρασκευή 16 του μήνα πραγματοποιήθηκε περιήγηση στον ποταμό για να αποκτήσουν οι συμμετέχοντες στη συνάντηση ιδία άποψη για το φυσικό κάλλος του τόπου προορίζεται να κατακλυστεί, ενώ άλλοι σύντροφοι ανέλαβαν να γράψουν συνθήματα στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το φράγμα. Την επόμενη μέρα (Σάββατο) πραγματοποιήθηκε παρέμβαση της ΑΣΑ στη συνέλευση του συλλόγου κατακλυζομένων Μεσοχώρας, όπου καλέστηκαν οι κάτοικοι να συμμετέχουν στην πορεία στο φράγμα με τη δική τους φωνή και τα δικά τους χαρακτηριστικά.

Την Κυριακή πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην πλατεία του χωριού και στη συνέχεια πορεία προς το φράγμα της Μεσοχώρας από περισσότερα από 100 άτομα, ενώ συμμετείχε και ο σύλλογος κατακλυζομένων με ξεχωριστό πανό. Παράλληλα υπήρχαν και πανό αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού και στους 4 προφυλακισμένους αγωνιστές, αλλά και αλληλεγγύης στις καταλήψεις της Πάτρας που πρόσφατα δέχτηκαν επίθεση από την κρατική καταστολή, καθώς και σε όλους τους αυτοοργανωμένους χώρους.

Είναι σαφές, πως παρά την πρόσφατη ακυρωτική απόφαση του ΣτΕ για την εκτροπή του ποταμού, το έργο δρομολογείται να λειτουργήσει ως υδροηλεκτρικό, γεγονός που από μόνο του θα σημάνει τον αφανισμό της Μεσοχώρας και την καταστροφή του ποταμού. Από την άλλη, είναι τόσα τα συμφέροντα που εμπλέκονται στο ζήτημα της εκτροπής, ώστε να αποτελεί βεβαιότητα πως το κράτος θα επανέρχεται ξανά και ξανά διεκδικώντας την υλοποίηση του.

Σε αυτή τη δεδομένη και ολοένα εντεινόμενη επίθεση του κράτους και του καπιταλισμού απέναντι στη φύση και την κοινωνία, ο αγώνας θα πρέπει, για να έχει ελπίδες όξυνσης και διασύνδεσης, να είναι κινηματικός, μαχητικός, οριζόντιος και εξωστρεφής. Να μην αρκείται σε μια στείρα τοπική ανάγνωση του ζητήματος, αλλά να έχει αντίληψη πως αντίστοιχες επιθέσεις συμβαίνουν σε διάφορες περιοχές της χώρας (από τις Σκουριές ως το Αποπηγάδι και από την Πάρνηθα ως τον Αμβρακικό)  και πως το ζητούμενο για όσους αντιστέκονται είναι η σύνδεση και η ενότητα στη δράση απέναντι στην κοιτίδα της καταστροφής και της λεηλασίας του φυσικού κόσμου, του αφανισμού των τοπικών κοινωνιών, της εξαθλίωσης και της φτώχειας της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων, δηλαδή στον καπιταλισμό και το κράτος.

Πολλοί κάτοικοι της Μεσοχώρας από το 1990 διάλεξαν τον αξιοπρεπή δρόμο της αντίστασης, και είναι στο χέρι τους να τον συνεχίσουν και σήμερα. Κόντρα στην τοπική εξουσία (Δημαρχία και Περιφέρεια) και τα συμφέροντα που παίζονται στις πλάτες τους για χάρη της ΔΕΗ, του κράτους και των κατασκευαστικών εταιρειών, αλλά και πέρα από θεσμικές και κομματικές λογικές διαφόρων παραγόντων που καλλιεργούν αυταπάτες.

Από τη μεριά μας, επιζητώντας τη ριζοσπαστικοποίηση, την όξυνση, τη γενίκευση και το συντονισμό του κοινωνικού αγώνα από τα κάτω, στεκόμαστε αλληλέγγυοι πλάι σε όλους όσοι αγωνίζονται συλλογικά ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Και θεωρούμε την αγωνιστική παρουσία μας στο χώρο όπου διαπράττεται το έγκλημα των φραγμάτων και της εκτροπής απαραίτητη και χρήσιμη για την εξέλιξη και την ανάπτυξη τόσο του αγώνα για την προάσπιση του Αχελώου και των τοπικών κοινωνιών στον άνω ρου του, όσο και για την προάσπιση του φυσικού κόσμου και της κοινωνίας συνολικότερα.

Σε κάθε περίπτωση,  η Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα, παρεμβαίνει και δρα εδώ και έξι συναπτά χρόνια, τόσο στις πόλεις δραστηριοποίησης των επιμέρους συλλογικοτήτων που τη συναποτελούν, όσο και στο ίδιο το σημείο όπου συντελείται η καταστροφή, στις όχθες του Αχελώου, στη Μεσοχώρα Τρικάλων, μέσα από τη συνάντηση και τη ζύμωση μιας ανοιχτής, αντι-ιεραρχικής και αυτοοργανωμένης συλλογικής διαδικασίας αγώνα με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά και συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας. Με τον τρόπο που διεξάγεται, με τη συμμετοχή αγωνιστών από κάθε γωνιά της χώρας και με την παρέμβαση τόσο εκεί που συντελείται η καταστροφή όσο και σε διάφορα άλλα σημεία όπου κατά καιρούς δίνονται αφορμές, λειτουργεί υποδειγματικά για τον ευρύτερο αγώνα προάσπισης της φύσης από την λεηλασία και την καταστροφή της, αλλά και συνολικότερα, δείχνοντας το δρόμο της δικτύωσης, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης σε όλους όσοι αντιστέκονται στην τυραννία του καπιταλισμού και του κράτους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΧΕΛΩΟ ΩΣ ΤΗ ΒΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

πηγή:http://ipposd.wordpress.com/2013/08/19/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7/

περισσότερες φωτογραφίες εδω:http://dinamitera36.wordpress.com/2013/08/19/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7/

Σε διάφορα σημεία της Ελλάδας όπως στην Αμυγδαλέζα, την Κόρινθο, την Δράμα και την Κομοτηνή λειτουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών υπό τον χαριτωμένο, Οργουελικής έμπνευσης τίτλο  «κέντρα φιλοξενίας μεταναστών», στην ίδια λογική προφανώς με την επιχείρηση «Ξένιος Ζευς». Εξάλλου δεν είναι τυχαίο πως όταν ακούμε για την περιβόητη ελληνική φιλοξενία αμέσως στο μυαλό μας έρχεται η εικόνα του Δένδια.

Δεν χρειάζεται η ιστορία να επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο για να αναγνωρίσουμε την βαρβαρότητα. Δεν χρειάζονται φούρνοι και θάλαμοι αερίων για να γίνουν κάποιοι εύληπτοι παραλληλισμοί. Δεν χρειάζεται τελικά να γίνουν παραλληλισμοί. Πέρα από τις μιντιακές ερμηνείες υπάρχει η αμείλικτη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που έχει τόσο ανθρώπινες όσο και πολιτικές διαστάσεις. Η πραγματικότητα των ανθρώπων που ζουν σε ένα νομικό καθεστώς κυριολεκτικά ανυπαρξίας. Η πραγματικότητα των ανθρώπων που τιμωρούνται για την λαθραία τους ύπαρξη.

Καλό θα ήταν να επισημανθεί, για την αποκατάσταση της λογικής και μόνο, τι αποτελεί είδηση και τι μιντιακό παραλήρημα. Είδηση λοιπόν δεν είναι ότι οι κρατούμενοι έβαλαν φωτιά στα κοντέινερ που έμεναν αλλά το γεγονός ότι έμεναν σε κοντέινερ. Είδηση δεν είναι ότι εξεγέρθηκαν επειδή παρατάθηκε ο χρόνος κράτησής τους αλλά το γεγονός ότι σκανδαλωδώς και ετσιθελικά παρατάθηκε, εξοικειώνοντάς μας με την επιβολή της μεθόδου της κράτησης αορίστου χρόνου. Τέλος, όταν αποδράσει κάποιος από ένα μέρος που υποτίθεται φιλοξενείται, είδηση μάλλον είναι ο εκκεντρικός οικοδεσπότης και η ιδιαίτερη αντίληψή του περί φιλοξενίας.

Στην ίδια λογική μιντιακής σύγχυσης, προβάλλεται το ζήτημα των-πράγματι- άθλιων συνθηκών κράτησης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συσκοτίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ουσία του ζητήματος που είναι η ίδια η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Στρατόπεδα που φυλακίζονται όσοι μετανάστες δεν κατηγορούνται για κάποιο αδίκημα, παρά μόνο στερούνται τα έγγραφα που νομιμοποιούν την ύπαρξή τους. Στρατόπεδα όπου φυλακίζονται μετανάστες για 12 ή 18 μήνες μόνο και μόνο επειδή η ύπαρξή τους κρίνεται περιττή σε έναν δεδομένο χώρο και χρόνο.

Θα εθελοτυφλούσε κανείς αν δεν αναγνώριζε την ανθρώπινη διάσταση στο ζήτημα των χωρίς χαρτιά μεταναστών, όμως επικεντρώνοντας σε αυτό μπορεί να υποβαθμιστεί η πολύ σημαντική πολιτική διάσταση του ζητήματος. Ανεξάρτητα από τον βαθμό πολιτικής συνείδησης, οι χωρίς χαρτιά μετανάστες είναι σάρκα από τη σάρκα της τάξης των αποκλεισμένων. Της τάξης των ανθρώπων που για μοναδικό τους εμπόρευμα έχουν την εργατική τους δύναμη και αδυνατούν να βρούνε αγοραστή. Των αποκλεισμένων από την τόσο απάνθρωπα απαιτητική πλέον μισθωτή εργασία. Αυτών που αφού περισσεύουν στο κεφάλαιο, εξοντώνονται.

Στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης με τόση περισσευούμενη εργατική δύναμη, περισσεύει ακόμα και η πλήρως υποτιμημένη δύναμη των μεταναστών. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ένας από τους πολλούς τρόπους διαχείρισης που επιφυλάσσει το κεφάλαιο για την εργατική δύναμη που περισσεύει. Από την εγκληματοποίηση μέχρι τον καλτ κίνδυνο αλλοίωσης του ελληνικού DNA, μια μεγάλη γκάμα ρητορικής προσπαθεί να υποστηρίξει ιδεολογικά τις ανάγκες του κεφαλαίου, να απογυμνώσει νομικά και να εξουδετερώσει ότι δεν του είναι χρήσιμο.

Οι χωρίς χαρτιά μετανάστες  όπως μας διδάσκουν τα γεγονότα των τελευταίων μηνών(Μανωλάδα, Αμυγδαλέζα) δεν αποτελούν έναν παθητικό αποδέκτη των δεινών που τους επιφυλάσσει το κράτος. Αποτελούν υποκείμενο που εξεγείρεται, αντιστέκεται και αγωνίζεται ενάντια στην επιβαλλόμενη κοινωνική του θέση. Η αλληλεγγύη με τους μετανάστες-κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πρέπει να ξεπεράσει την θυματοποιητική  συμπάθεια στην οποία συνήθως στηρίζεται και να τεθεί στην προοπτική της διασύνδεσης του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Είναι σημαντικό, τέλος, να αναδειχθούν τα γεγονότα που προκάλεσαν την εξέγερση αλλά και η κτηνώδης καταστολή που ακολούθησε, από την οπτική των ίδιων των μεταναστών-κρατουμένων.

13/08/2013

Δίκτυο Αναρχικών Κρατουμένων

(φυλακών Λάρισας-Δομοκού)

μετάφραση: Contra Info

.

Συνέντευξη του αναρχικού περιοδικού «Aversión» με τα φυλακισμένα συντρόφια του μπλογκ αντιπληροφόρησης Culmine

Ακολουθεί μετάφραση μιας συνέντευξης που πήρε μέσω αλληλογραφίας η συντακτική ομάδα του αναρχικού περιοδικού «Aversión» στην Ισπανία από τα συντρόφια Στέφανο Φόσκο και Ελίζα Ντι Μπερνάρντο, διαχειριστές του αναρχικού μπλογκ αντιπληροφόρησης Culmine, που είναι προφυλακισμένοι απ’ τον Ιούνη του 2012 στην Ιταλία, στο πλαίσιο της αποκαλούμενης επιχείρησης Ευτολμία (Ardire).

AVERSIÓN: Τα τελευταία χρόνια, λόγω ζητημάτων τα οποία έχουν να κάνουν περισσότερο με την κατεύθυνση που παίρνει το σύστημα και που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν, έχει γίνει ξεκάθαρο ότι ο τρόπος με τον οποίο συσχετιζόμαστε έχει επηρεαστεί. Μπλογκ και σελίδες έχουν κάνει την εμφάνισή τους, αντικαθιστώντας το έργο που μέχρι στιγμής κάλυπταν οι έντυπες εκδόσεις μας. Πώς βλέπετε να επηρεάζει κάτι τέτοιο τους αγώνες και τον τρόπο με τον οποίο τους αντιλαμβανόμαστε;

CULMINE: Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι βιώνουμε μια νέα περίοδο εντός του αναρχισμού. Τα μπλογκ και οι ιστοσελίδες επιτρέπουν τη διάχυση επικοινωνηθέντων, κειμένων και θεωρήσεων με τρόπο ταχύτατο σε όλο τον πλανήτη, καθιστώντας δυνατή την ανταλλαγή ιδεών και προτάσεων ανάμεσα σε συντρόφια που πιθανότατα δε θα είχαν ποτέ τη δυνατότητα να συναντηθούν από κοντά. Πρόκειται για πραγματική επανάσταση στις σχέσεις μεταξύ αναρχικών. Έχουμε πλήρη συνείδηση των μεγάλων περιορισμών που ανακύπτουν απ’ αυτόν το νέο τρόπο συσχέτισης, είτε λόγω της ίδιας της φύσης του εργαλείου, που δεν είναι ουδέτερη, αλλά τη διαχειρίζεται και την ελέγχει ο εχθρός, είτε λόγω του υψηλού κινδύνου που εγκυμονεί, όπως συνέβη και στην περίπτωση του μπλογκ Culmine, το οποίο βέβαια δεν επέλεξε το δρόμο της ανωνυμίας.

Το αναρχικό μπλογκ Culmine φυλακίστηκε στις 13 Ιούνη 2012 λόγω του έργου αντιπληροφόρησης που παρήγε. Το έργο σχετικά με τους αγώνες και τον τρόπο με τον οποίο τους αντιλαμβανόμαστε είναι εξαιρετικά πολύπλοκο. Πρέπει να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι σήμερα, στο 2013, όλα τα κινήματα χρησιμοποιούν το διαδίκτυο: πολιτικά, οικολογικά, πολιτιστικά, αλλά μέχρι και αντιτεχνολογικά (θ’ άξιζε να εμβαθύνουμε σε αυτό το παράδοξο, αλλά δεν είναι της ώρας). Ακόμα και εντός των διαφόρων εκδοχών του αναρχισμού, σχεδόν όλες οι ομάδες, ανεξαιρέτως τάσης, δικτυώνονται μέσω του ίντερνετ, αν και το τελευταίο διάστημα παίζουν πολύ τα κοινωνικά δίκτυα όπως το Twitter και το Facebook, με δυσμενείς συνέπειες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ποτέ δεν ήμασταν της γνώμης ότι τα μπλογκ αντιπληροφόρησης θα ’πρεπε να αντικαταστήσουν τις έντυπες εκδόσεις.

Α: Φαίνεται ότι, στους καιρούς μας, το διαδίκτυο εγκολπώνει πολλές από τις πτυχές της ζωής μας και επηρεάζει δραστικά τις ανθρώπινες σχέσεις, συντείνοντας σε μεγάλο βαθμό στην απομόνωση, στην εξατομίκευση και στην αποξένωση. Δε θεωρείτε ότι λείπουν οι κριτικές τοποθετήσεις απ’ τον αναρχικό χώρο απέναντι σε αυτό το εργαλείο;

C: Ναι, είναι αλήθεια ότι το διαδίκτυο επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξή μας, αλλά όλοι κι όλες μας, συμπεριλαμβανομένων των αναρχικών, χρησιμοποιούμε αυτό το εργαλείο στην καθημερινότητά μας, απ’ το να κλείσουμε εισιτήρια για ένα ταξίδι μέχρι να κατεβάσουμε και να διαβάσουμε ένα περιοδικό. Δεν υπάρχουν τοποθετήσεις δριμείας και ισχυρής κριτικής απέναντι σε αυτό το τεχνολογικό εργαλείο, και δε θεωρούμε πως επαρκούν μερικές αναλύσεις κριτικής και απόρριψης του ίντερνετ από πλευράς κάποιων λίγων, που με μια στάση ελιτισμού και σνομπισμού «κάτι έχουνε ψυλλιαστεί» για το θέμα. Συμμεριζόμαστε το επείγον του προβλήματος, ότι δηλαδή συντρέχει κίνδυνος να απομονωθούμε ακόμη περισσότερο, μέχρι του σημείου οποιαδήποτε πτυχή της ζωής να καταλήγει να ’ναι εικονική, έως κι η ανθρώπινη σύγκρουση, αλλά την ίδια στιγμή δεν παύουμε να φανταζόμαστε τις δυνατότητες που ενυπάρχουν στη διάχυση των εικονοκλαστικών ιδεών και πρακτικών μας σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη. Πιότερο απ’ οτιδήποτε άλλο λείπει ένας αναστοχασμός που οφείλουμε να κάνουμε σχετικά με το πώς θα καθορίσουμε εξ ολοκλήρου την ύπαρξή μας εκτός εικονικής πραγματικότητας. Εν τέλει αυτό αφορά το αντιπολιτισμικό δίλημμα, που ακόμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μοντέλο της κοινωνίας μας. Το Culmine έδειξε ενδιαφέρον ως προς τη θεματική αυτήν περισσότερες από μία φορές, αλλά έχουμε αναβάλει για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα τη σύνταξη ενός κειμένου αναφορικά με το ζήτημα, δεδομένου ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο στην παρούσα συνθήκη να μπορέσουμε να το γράψουμε σύντομα κι από κοινού. Μα αυτό δε σημαίνει ότι αποκλείεται να συντάξουμε κάτι εν ευθέτω χρόνω.

A: Συγκεκριμένα το Culmine συνιστά, εξ όσων γνωρίζουμε, την πρώτη περίπτωση καταστολής και εγκλεισμού εις βάρος μιας σελίδας αντιπληροφόρησης. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; Γιατί το Culmine και όχι άλλες σελίδες;

C: Καταρχήν, η καταστολή ενάντια στο Culmine εμπίπτει στην ιταλική αντιτρομοκρατική νομοθεσία, που αποτελεί συνέχεια των ειδικών νόμων που τέθηκαν σε εφαρμογή κατά τα επονομαζόμενα «χρόνια του μολυβιού». Να διευκρινίσουμε ότι δεν κατηγορούμαστε μονάχα για παραβίαση των νόμων περί πληροφόρησης ή για εξύμνηση (τρομοκρατικών πράξεων), αλλά και για σχεδιασμό, χρηματοδότηση και υλική εκτέλεση βομβιστικών ενεργειών.

Γιατί το Culmine και όχι τα λοιπά μπλογκ; Γιατί, κατά την άποψή μας, αυτό που χαρακτήριζε το Culmine κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του ήτανε το γεγονός ότι δε λογόκρινε αναλήψεις ευθύνης άμεσων δράσεων απ’ όλο τον κόσμο, ενόσω έδινε επίσης φωνή σε πολλούς φυλακισμένους αναρχικούς. Δεν είμαστε οι μόνοι που κάναμε κάτι τέτοιο, κι είδαμε να γεννιούνται πολλά άλλα μπλογκ ή σελίδες με τα οποία μοιραζόμαστε προβληματισμούς και εμπειρίες. Η φυλάκιση του Culmine είναι ένα δυσοίωνο σινιάλο που στέλνει η καταστολή, μιας και πρόκειται για σκηνικό που μπορεί να επαναληφθεί εναντίον άλλων παρόμοιων εγχειρημάτων σε επίπεδο αντιπληροφόρησης. Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι η άμεση διακίνηση από μεριάς μας ενός επικοινωνηθέντος σχετικά με την ανακίνηση ερευνών τον Μάρτη του 2012 (όπου προοικονομούνταν η όξυνση της καταστολής), με το οποίο προειδοποιούσαμε τα λοιπά μπλογκ για τη διαφαινόμενη κατάσταση και την παραβίαση του ίδιου του Culmine, αποτελεί για την εισαγγελία απόδειξη της αμετανόητης στάσης μας.

A: Ένα λανθάνον ερώτημα πάνω στο ζήτημα είναι αυτό των χρόνων. Το ίντερνετ σε υποχρεώνει σε μια συνεχή ενημέρωση όπου όλα λαμβάνουν χώρα με ταχύτητα που ξεπερνά τις ανθρώπινες ικανότητες. Τι νόημα έχει να γνωρίζει κανείς σε πραγματικό χρόνο ό,τι συμβαίνει σήμερα ανά την υφήλιο; Η ικανότητά μας να παρεμβαίνουμε στην πλέον κοντινή μας πραγματικότητα είναι από μόνη της εξαιρετικά περιορισμένη. Μέχρι ποιου σημείου δεν προκαλεί αυτή η συνθήκη τα ίδια άγχη που προξενεί, για παράδειγμα, η ημερομηνία λήξης των τεχνολογικών εφευρημάτων ή των μοδών, που από τη μια στιγμή στην άλλη χάνουν την αξία και το νόημά τους;

C: Το πρόβλημα των διαρκών ενημερώσεων είναι υπαρκτό, και ένα μπλογκ το οποίο δεν ενημερώνεται τακτικά παύει να έχει επισκεψιμότητα. Είναι σημαντικό οι διαχειριστές ενός μπλογκ να έχουν την ευφυΐα μιας προσεκτικής επιλογής του υλικού που τους αποστέλλεται, λίγο πολύ δίνοντας χώρο και βαρύτητα σε καθορισμένα ποσταρίσματα. Σίγουρα, θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε (συν του να εξακολουθούμε, βέβαια, ν’ αγωνιζόμαστε και να παράγουμε αντιπληροφόρηση) χωρίς να γνωρίζουμε σε πρώτο χρόνο τι συμβαίνει στην άλλη άκρη του πλανήτη. Πάντοτε όμως η ιδέα είναι η ανταλλαγή ειδήσεων και εμπειριών να μπορεί ν’ αποτελεί ένα ερέθισμα για τις άλλες πραγματικότητες, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο υπάρχει ένα όριο που δεν είναι δυνατόν να ξεπεραστεί, ειδάλλως ο αγώνας καθίσταται εικονικός όπως και οι ανθρώπινες σχέσεις στην ολότητά τους. Μιλώντας υπ’ αυτό το πρίσμα, πιστεύουμε ότι οι κινητοποιήσεις μέσω του Twitter, λόγω της εξαιρετικής ταχύτητας και ανιχνευσιμότητας του μέσου αυτού, δεν επιτρέπουν κανενός είδους αναστοχασμό, ακόμα κι αν έφτασε να χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, ξεπερνώντας μέχρι και τα SMS (μηνύματα μέσω κινητών τηλεφώνων).

A: Γίνεται πρόδηλη η ανάδυση μιας νέας έννοιας, αυτής του αναρχισμού της πράξης, που έχει σε μεγάλο βαθμό επηρεαστεί από το ίντερνετ. Υπάρχουν ομιλίες και φόρμες «του πράττειν» που, αν και δεν μπορούν όλες τους να θεωρηθούν επιβλαβείς, παράγουν ωστόσο δυναμικές οι οποίες σε μερικές περιπτώσεις φαντάζουν σαν κακοχωνεμένο κοπιάρισμα κι άλλες φορές μοιάζουν με απλό διαδικτυακό παιχνίδι.

C: Τα τελευταία χρόνια έκανε την εμφάνισή του αυτός ο νέος τρόπος κατανόησης και βιώματος του αναρχισμού. Πρόκειται για ένα φαινόμενο τόσο φρέσκο, που δεν είναι δυνατόν να το καδράρουμε, ενώ οι ορισμοί, σε αυτήν τη φάση, ενδέχεται να είναι παραπλανητικοί. Σε κάθε περίπτωση, ένας από τους πλέον επαναλαμβανόμενους ορισμούς είναι αυτός του αναρχισμού της πράξης.

Όπως το βλέπουμε εμείς το πράγμα, δεν μπορούμε να πούμε πως το διαδίκτυο επηρέασε αυτήν τη νέα έννοια, αλλά ότι βοήθησε στη γρήγορη διάδοσή της, στις διάφορες εκδοχές της και με τους κοινούς παρονομαστές της. H έννοια αυτή καθαυτή δεν είναι καινοφανής. Στο παρελθόν υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες ο αναρχισμός της δράσης ακούστηκε για τα καλά με επιθέσεις, εκτελέσεις, σαμποτάζ, μέχρι και με απαγωγές προσώπων.

Το καινούργιο, σε σχέση με το παρελθόν, έγκειται στη διάχυση προκηρύξεων ανάληψης ευθύνης για άμεσες δράσεις σε πραγματικό χρόνο ανά τον κόσμο, καθώς και στο πιθανό ενδιαφέρον εκ μέρους άλλων ατομικοτήτων και ομάδων να κατευθύνουν τις ενέργειές τους προς τον ίδιο στόχο. Και σε αυτή την περίπτωση, όμως, έχουμε προηγούμενα βιωμένα φαινόμενα.

Το πλέον τρανταχτό παράδειγμα, αν και υπάρχουν πολλά ακόμη, είναι εκείνο της καμπάνιας διεθνούς αλληλεγγύης για τους Σάκκο και Βαντσέττι. Σε διάφορα μέρη του κόσμου οι αναρχικές ατομικότητες και ομάδες βρίσκονταν σε αναμονή των νέων απ’ το διάδρομο θανάτου της βορειοαμερικάνικης φυλακής. Τότε το όργανο επικοινωνίας ήταν ο τηλέγραφος, σήμερα είναι το ίντερνετ.

Σίγουρα, τα προβλήματα που προκύπτουν από αυτήν τη νέα προσέγγιση και που πρέπει να επιλυθούν είναι πολλά. Είναι αλήθεια ότι συχνά οι αναλύσεις χαρακτηρίζονται από μια επιφανειακότητα, ενώ επίσης εμφανίζονται από το πουθενά χαρακτήρες άσχετοι προς οποιαδήποτε αναρχική διαδρομή (οι οποίοι και πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται με τη δέουσα καχυποψία).

Επιπλέον, δεν πρέπει να υποβιβάζουμε και τα γλωσσικά προβλήματα, είτε πρόκειται για κακομεταφράσματα που γίνανε στο πόδι (συχνά με αυτόματα μεταφραστήρια, που εμείς θεωρούμε ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται μόνο σε περιπτώσεις άκρως αναγκαίες), είτε πρόκειται για έννοιες που δεν έχουν αφομοιωθεί σωστά. Γίνεται, για παράδειγμα, πολύς λόγος εντός των κύκλων του αναρχισμού της πράξης για το αντάρτικο πόλης και τον ένοπλο αγώνα. Επί της παρούσης δε διαθέτουμε τ’ απαραίτητα εργαλεία για να αναλύσουμε τι συμβαίνει, φέρ’ ειπείν, στην Ελλάδα, ενώ φυσικά ούτε στην Ιταλία αλλά ούτε και σε πολλές ακόμη χώρες υπάρχουν οι συνθήκες που θα μας επέτρεπαν να μιλήσουμε για αντάρτικο πόλης και ένοπλο αγώνα.

Μεγάλη σύγχυση επικρατεί επίσης σε σχέση με την έννοια του μηδενισμού (τόσο μεγάλη, ώστε μερικοί ψευτομηδενιστές έφτασαν στο σημείο να αρνούνται οποιαδήποτε ηθική, ανοίγοντας τις πόρτες στην ίδια την αθλιότητα), ενώ αντίστοιχες παρανοήσεις ανακύπτουν σχετικά με την έννοια του αναρχικού αντιδικονομισμού! Αυτές οι παρερμηνείες μπορούν πράγματι να καταλήξουν σ’ ένα αντιπαθητικό «διαδικτυακό παιχνίδι», πράγμα που το Culmine δεν τροφοδότησε ποτέ του.

A: Εμείς μεγαλώσαμε εντός της αναρχίας μέσω συζητήσεων, γραμμάτων έγκλειστων συντρόφων, διαβάζοντας μπροσούρες, ταξιδεύοντας, επισκεπτόμενοι βιβλιοθήκες, με το να γίνουμε συνδρομητές σε κάποιο περιοδικό από την άλλη άκρη του πλανήτη, συνομιλώντας με παλιότερους σαμποτέρ και αντάρτες, κ.τ.λ. Σήμερα όμως η ζύμωση περνά, σε μεγάλο βαθμό, μέσα από τα μπλογκ και τα κοινωνικά δίκτυα. Τι πιστεύετε επ’ τούτου;

C: Το γεγονός ότι σήμερα αυτή η «ζύμωση» για τη μεγάλη πλειονότητα περνά μέσα από το ίντερνετ δεν είναι κάτι που μπορεί ν’ αρνηθεί κανείς, αλλά πρέπει επίσης να πούμε ότι πρόκειται για ένα ζήτημα γενεών (σε οποιαδήποτε ιστορική-κοινωνική περίοδο γίνεται χρήση των εργαλείων που είναι διαθέσιμα). Εμείς του Culmine καταλήξαμε να διαχειριζόμαστε ένα μπλογκ αφότου διανύσαμε μια διαδρομή εντός του ιταλικού αναρχικού κινήματος, η οποία ξεκίνησε πολύ πριν τη διάδοση του ίντερνετ. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι, όποιος ανήκει σ’ ένα κίνημα που αυτοπροσδιορίζεται ως επαναστατικό, πρέπει να είναι πάντα σε θέση να διαδρά, ακόμη και βίαια, με την κοινωνική κατάσταση που τον περιβάλλει.

Το να απαρνηθούμε μονομιάς το ίντερνετ και όλα τα υπόλοιπα τεχνολογικά εργαλεία είναι απολύτως αδιανόητο (αν και από μία αντιπολιτισμική προοπτική θα ήταν το ιδεατό). Εξαρτάται απ’ όσους και όσες καταπιάνονται με την αντιπληροφόρηση να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, ώστε τα μπλογκ και οι σελίδες να έχουν άρθρα, βιβλία, διεισδυτικές και επιμελημένες έρευνες. Προς το παρόν, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Άλλο πράγμα είναι η κουβέντα σχετικά με τις μη άμεσες προοπτικές. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε πώς και γιατί φτάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση, αλλά αυτή η ανάλυση, που θα έπρεπε να συνιστά μιαν αυτοκριτική, εκτείνεται στις τελευταίες δεκαετίες του αναρχισμού διεθνώς. Πιστεύουμε ότι σ’ αυτό το επίπεδο ο αναστοχασμός θα έπρεπε να προεκταθεί και σε άλλες θεματικές, πέραν της συγκεκριμένης για την εξάρτηση από την τεχνολογία. Ποιος αναρχισμός; Εξεγερτισμός ή ατομικισμός; Μηδενισμός ή ψευτομηδενισμός; Φορμαλισμός ή αφορμαλισμός; Υπογραφές, ακρώνυμα ή ανωνυμία; Αναρχικός αντιδικονομισμός και μέχρι ποιου σημείου μπορεί κανείς να είναι αντιδικονομιστής; Κοινωνικός ή αντικοινωνικός;

A: Αυτή η συνέντευξη μπορεί να ιδωθεί σαν πέτρα που πετιέται στον αέρα με την πρόθεση ν’ ανοίξει ένα ζωντανό διάλογο. Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι;

C: Θα θέλαμε να επικοινωνήσουμε ότι αυτό που συνέβη στο Culmine δεν οφείλεται σε μια απρόσεχτη διαχείριση από μέρους μας όσον αφορά τα μέτρα ανωνυμίας στο διαδίκτυο. Το δικό μας μπλογκ ήταν δημόσιο, υπό την έννοια ότι δεν αποκρύπταμε την ταυτότητά μας, μιας και συμμετείχαμε σε συζητήσεις και διάφορες δημόσιες αναρχικές δραστηριότητες. Είμαστε της άποψης ότι οι ατομικότητες που διαχειρίζονται αναρχικά μπλογκ, ειδικά αν καταπιάνονται με τη δημοσίευση προκηρύξεων ενεργειών και κειμένων κρατουμένων, πρέπει να είναι γνωστές εντός του κινήματος.

Θεωρούμε επίσης πως είναι απαραίτητο ν’ αφήνουμε χώρο και γι’ αυτοκριτική, αφού λάθη γίνονται πολλά, κι είναι αναγκαίο να έχουμε την ικανότητα να το συνειδητοποιούμε αυτό. Για παράδειγμα, περισσότερες από μία φορές πέσαμε πάνω σε κάλπικες προκηρύξεις, προερχόμενες από μυθομανείς ή ασφαλίτες, κι αυτό συνιστά πολύ υψηλό ρίσκο για όσους κι όσες τρέχουνε τέτοια μπλογκ. Σ’ αυτή την περίπτωση, η εμπειρία που αποκτάς με τα χρόνια σε βοηθά να καταλαβαίνεις αν τα κείμενα με τα οποία έχεις κάθε φορά να κάνεις είναι αυθεντικά.

Δώσαμε πάντοτε προσοχή στην παράθεση των πηγών των αναρτήσεών μας, όπως επίσης στην αναφορά των μεταφραστών που από καιρό σε καιρό μας βοήθησαν. Αυτό αποτελεί για εμάς έναν ορθό τρόπο λειτουργίας, κι όχι κάτι το επιφανειακό, που κρίνουμε πως είναι επίσης αναγκαίο στις έντυπες εκδόσεις.

Παρά την καταστολή και παρά τους ατελείωτους μήνες της προφυλάκισής μας σε πτέρυγες υψηλής ασφαλείας, δεν απαρνιόμαστε το έργο του Culmine όλα αυτά τα χρόνια κι ελπίζουμε άλλα μπλογκ να μπορέσουν να συνεχίσουν την αντιπληροφόρηση. Ταυτόχρονα, μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι κριτικοί και εποικοδομητικοί προβληματισμοί, εντός του διεθνούς αναρχικού κινήματος, σχετικά με τα θέματα αυτής της συνέντευξης στο «Aversión».

Ο Στέφανο βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στον τομέα για αναρχικούς κρατουμένους της πτέρυγας υψηλής ασφαλείας της φυλακής της Φερράρα, και η Ελίζα στις γυναικείες φυλακές της Ρώμης. Μπορείτε να τους γράψετε στις παρακάτω διευθύνσεις (διαβάζουν και γράφουν και στα ισπανικά):

Stefano Gabriele Fosco
C.C. Via Arginone 327, IT-44122 Ferrara, Ιταλία

Elisa Di Bernardo
C.C. Rebibbia Femminile, Via Bartolo Longo 92, IT-00156 Roma, Ιταλία

από το ιβηρικό αναρχικό περιοδικό «Aversión» (aversion@riseup.net), τ. 8, Μάης 2013 —στα ισπανικά, ιταλικά, γερμανικά

πηγή:http://gr.contrainfo.espiv.net/