Αναρχικές οργανώσεις πραγματοποίησαν για 3η χρονιά το Anarkiya Fiesta, αυτή την φορά στο Πολυτεχνείο των Φιλιππίνων στην Μανίλα από τις 22 έως τις 26 Ιουλίου. Η εκδήλωση προσέλκησε πάρα πολύ κόσμο ενώ κίνησε το ενδιαφέρων πολλών φοιτητών.

Το φεστιβάλ οργανώθηκε από διάφορες τοπικές ομάδες (προετοιμασία, τεχνική υποστήριξη, λογιστική υποστήριξη κλπ), ενώ οι εκδηλώσεις προετοιμάστηκαν και συντονίστηκαν από  το Πολυτεχνείο της Μανίλας, το ίδρυμα κοινωνικών επιστημών και ανάπτυξης, το Μετακινούμενο Αναρχικό Σχολείο, το τοπικό Αυτόνομο δίκτυο και το Tau Gamma Phi.

Το  Anarkiya Fiesta αποτελεί μέρος του προγράμματος του Μετακινούμενου Αναρχικού Σχολείου, και ξεκίνησε το 2011 στο Universidade das Filipinas, Merriam College, ενώ πραγματοποιήθηκε αργότερα στις κοινότητες Taguig, Muntinlupa, Makati, Pasig και Bulacan (Sapang-Palay και  Baliwag). Σκοπός του είναι να διαδώσει τις εναλλακτικές προτάσεις του Αναρχισμού, τις  ιδέες και τις εμπειρίες στα πανεπιστήμια , τις κοινότητες και τα διάφορα υπαρκτά και ενεργά κοινωνικά δίκτυα.

Η πρώτη ημέρα.

Το Τοπικό Αυτόνομο Δίκτυο ( ΤΑΔ) και το Μετακινούμενο Αναρχικό Σχολείο με την βοήθεια της Αδελφότητας αλληλεγγύης Tau Gamma Phi, παρουσίασαν μια φωτογραφική έκθεση με αναφορά στην Αναρχική εμπειρία και την ιστορία του αρχιπελάγους. Εικόνες από γεγονότα και δράσεις του διεθνούς αναρχικού κινήματος κατείχαν μεγάλο μέρος της έκθεσης. Σύντροφοι από το Αυτόνομο δίκτυο άνοιξαν το εβδομαδιαίο πρόγραμμα των εκδηλώσεων με ένα πολιτιστικό δρώμενο, ενώ ακολούθησε ένα πλούσιο πρόγραμμα ακουστικής μουσικής και  παρουσιάσεις εθνικού πολιτιστικού χαρακτήρα που κατάφεραν να δημιουργήσουν μία θετική ατμόσφαιρα στις πολυτεχνικές εγκαταστάσεις, και να προκαλέσει το ενδιαφέρων των φοιτητών ώστε να έρθουν σε επαφή με τους συντρόφους

Κύκλοι συζητήσεων δημιουργήθηκαν αυθόρμητα πράγμα που έδωσε την ευκαιρία στους φοιτητές να μιλήσουν και να γνωρίσουν περισσότερα για τον Αναρχισμό και το Αντιεξουσιαστικό κίνημα. Στην εκδήλωση δεν έλειψε η παρουσία αριστερών σχημάτων, και  Μαρξιστικών ομάδων που προσπάθησαν να στρέψουν το ενδιαφέρων των συζητήσεων προς την εξουσιαστική τάση του κομμουνισμού, πράγμα που όμως δεν κατάφεραν αφού οι οργανώτριες συλλογικότητες ήταν προετοιμασμένες για την ιδεολογική αντιπαράθεση μαζί τους.

Δεύτερη ημέρα

Η δεύτερη ημέρα κύλησε σε ποιό χαλαρό ρυθμό με τους συμμετέχοντες να εστιάζονται στην συνέχιση των συζητήσεων που είχαν ξεκινήσει την προηγούμενη ημέρα ενώ αίσθηση  προκάλεσε η οργάνωση μίας συλλογικής κουζίνας που προσέλκυσε 10άδες παρευρισκόμενους. Η αλληλέγγυα συνεργασία και το χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα μοίρασμα των προϊόντων αποτελούν σχέσεις που ενυπάρχουν σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς στην γη αλλά παραμένουν εγκλωβισμένες και υπό καταστολή από τις ιεραρχικές δομές που συντηρούνται από τα οικονομικά και πολιτικά καθεστώτα που λυμαίνονται αυτόν τον πλανήτη

Τα μέλη του «Food Not Bombs» (τροφή όχι βόμβες), πραγματοποίησαν ένα εργαστήριο μαγειρικής και ετοίμασαν χορτοφαγικά πιάτα που τα μοιράστηκαν με τους καθηγητές , τους φοιτητές και βέβαια με τους υπόλοιπους συντρόφους που ήταν εκεί. Την στιγμή που οι κοινωνία κινείται σε ρυθμούς ανταγωνισμού και συγκεντροποίησης της εξουσίας και των προνομίων, το να μοιράζεσαι αυτό που έχεις δεν αποτελεί συνηθισμένη πράξη. Πολλοί έμειναν έκπληκτοι από την λογική που προωθούσε αυτή η πρακτική και η εκδήλωση κατέληξε σε ένα τεράστιο γεύμα εργασίας που συζητήθηκαν θέματα που περιστρέφονται γύρω από την αλληλέγγυα και συμμετοχική οικονομία έως την χορτοφαγία και τον τρόπο διατροφής.

Μετά το πέρας του γεύματος, ακτιβιστές και επισκέπτες τύπωσαν μπλουζάκια με το σήμα του «Food Not Bombs» ως αναμνηστικά της εκδήλωσης καθώς  και ως προπαγανδιστικό μέσο αυτής της  πρακτικής. Τοπική λαϊκή μουσική , κουβέντα και ανταλλαγή  ιδεών και επιχειρημάτων έκλεισαν την δεύτερη μέρα του φεστιβάλ.

Τρίτη ημέρα.
Η τρίτη ημέρα ασχολήθηκε με την σωματική άσκηση και τον διαλογισμό με μαθήματα γιόγκα που παρέδωσαν εθελοντές της ομάδας Ananda Marga. Των ασκήσεων προηγήθηκε μια εκτενή παρουσίαση – συζήτηση των βασικών κατευθύνσεων της γιόγκα. Κάποια προσωπικά κολλήματα του εθελοντή δασκάλου, δεν επέτρεψαν την διεξαγωγή ενός σεμιναρίου πολεμικών τεχνών που στην τελική ακυρώθηκε

Τέταρτη ημέρα.

Το να προβάλεις μία κινηματογραφική ταινία είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να ανοίξεις μία συζήτηση, να ανταλλάξεις ιδέες και να παρασύρεις τον διπλανό σου σε ένα εποικοδομητικό διάλογο. Οι ταινίες που επιλέχθηκαν για τον λόγο αυτό  ήταν η «Και αν το δέντρο πέσει;» και η «Το τέλος του πολιτισμού» που παρουσιάστηκαν στην αίθουσα οπτικοακουστικών μέσων του πολυτεχνείου.

Πέμπτη ημέρα:

Η Πέμπτη ημέρα ήταν ίσως η σημαντικότερη ημέρα του φεστιβάλ, καθώς εκατοντάδες επισκέπτες παρακολούθησαν τις εισηγήσεις των συντρόφων αναρχικών και αυτόνομων που παρουσίασαν τις θέσεις και τις εμπειρίες τους επάνω σε ένα μεγάλο φάσμα καθημερινών ζητημάτων και καταστάσεων

Η εναρκτήρια εισήγηση παρουσιάστηκε από την διευθύντρια του Universidade Politécnica do Instituto das Filipinas de Ciências Sociais e Desenvolvimento, Hilda Felipe San Gabriel, η οποία μίλησε με θετικό τόνο για την πραγματοποίηση του αναρχικού φεστιβάλ στο χώρο του Πολυτεχνείου και εκδήλωσε ενδιαφέρων και για περεταίρω συνεργασία στο άμεσο μέλλον.

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την εισήγηση του αναρχικού πανεπιστημιακού καθηγητή Randy Nobleza,, που ανέλυσε το ζήτημα της αυτόδιεύθυνσης μέσα από την παρουσίαση απλών καθημερινών παραδειγμάτων.

Ο Αναρχοφεμινισμός αποτέλεσε το θέμα που παρουσίασε η συντρόφισσα  από το Τοπικό Αυτόνομο Δίκτυο,  Melissa Gibson, με την εισήγηση να κινείτε γύρω από τις αρχές και τις βασικές πρακτικές δράσεις του αναρχοφεμινιστικού κινήματος. Στη συζήτηση που ακολούθησε έγινε εκτενή αναφορά σε ιστορικά και σύγχρονα γεγονότα, στην σχέση που αυτά ανέπτυξαν καθώς και στον τρόπο που αυτά επηρέασαν τον σημερινό αγώνα ενάντια στην πατριαρχεία.

Η θεωρία  του Αναρχοχριστιανισμού  ήταν το πεδίο ενασχόλησης του καθηγητή , Asher Quimson, με την ανάλυση του να προκαλεί το έντονο ενδιαφέρον δεκάδων φοιτητών που αδυνατούσαν να συλλάβουν ακόμα και την ύπαρξη αυτής της τάσης της Αναρχικής σκέψης. Ο Quimson επιδόθηκε σε μία μακρά παρουσίαση των βασικών αρχών του Χριστιανισμού και στην ομοιότητα που αυτές έχουν με την αντιεξουσιαστική θεώρηση.

Ο Jong Pairez άνοιξε τον κύκλο των συζητήσεων γύρω από το ζήτημα της άμεσης σχέσης της τεχνολογικής ανάπτυξης και της Αναρχικής αντίστασης μέσα από την παρουσίαση παραδειγμάτων για τον σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίξει η τεχνολογία στον αγώνα για την κοινωνική αυτονομία.

Η έκθεση των θέσεων του Αναρχικού κινήματος συνεχίστηκε με τον Bas Umali που παρουσίασε την «Αναρχική ανάλυση για το ζήτημα της οικολογικής κρίσης», με αναφορά στις περιβαλλοντολογικές πρωτοβουλίες που έχουν αναληφθεί από ομάδες που συμμετέχουν στο Τοπικό Αυτόνομο Δίκτυο, καθώς και στον ρόλο των εναλλακτικών πηγών ενέργειας και τον προγραμμάτων για τον έλεγχο των πλημυρών.

Το φεστιβάλ έκλεισε με μία γιορτή που περιλάμβανε την χρήση διάφορων μουσικών οργάνων σε μία τελετουργία που συνδύασε την σύνδεση του χορού της φωτιάς με αρμονικές μουσικές και ολιγόλεπτες απαγγελίες κειμένων και ποιημάτων.

μετάφραση προσαρμογη: rebelian

αρχική πηγή στ’αγγλικά εδώ πέρα : onsite infoshop philippines
δείτε επίσης εδω:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1487225

–

Επειδή όπως γράφτηκε στο άρθρο http://www.efsyn.gr/?p=92847 στήθηκε ένα μιντιακό ρατσιστικό ανθρωποκυνηγητό και ηρωοποίηση και πανηγυρισμός των δολοφόνων​​
​​
– Επειδή ακόμα δε ξέρουμε πόσα θύματα υπήρξαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας και πόσοι κρατούμενοι τιμωρούνται παραδειγματικά​​
​​
– Επειδή η δολοφονία του Θανάση Καναούτη θα εξαφανιστεί από την δημοσιότητα όταν υπεραναλυθεί ο προσωπικός παράγοντας του “ατυχήματος” κατά τον συνηθισμένο τρόπο μεταφοράς των ευθυνών του κράτους στα όργανα του​​
​​
– Επειδή πολλοί περιμένουν κάποια/ες συλλογικότητες να πάρουν πρωτοβουλία και οι μέρες περνούν, το θέμα ξεχνιέται, και η κοινωνία αποδέχεται ολοένα και περισσότερο την συστηματική κρατική δολοφονία σαν μέσο υποταγής​​ των από τα κάτω​​
​​
– Επειδή τελευταία το αίμα κυλάει ολοένα και περισσότερο στο βωμό διάσωσης του Ευρώ και του τραπεζικού συστήματος και δεν είναι ούτε σταγόνα από αυτό των αφεντικών (αυτοκτονίες, σφαγμένοι μετανάστες, απελπισμένοι νέοι, κουρασμένοι γέροι, νεκροί στη δουλειά)​​
​​
– Επειδή το θέμα δεν μπορεί να έχει τοπικό χαρακτήρα αλλά γενικότερο του κλίματος που έχει καλλιεργήσει η διοίκηση των ΜΜΜ εδώ και 2-3 χρόνια, το κράτος, και τα αφεντικά, ενάντια στα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας​​
​​
– Επειδή το θέμα είναι ταξικό και δύσκολα κουκουλώνεται σαν οτιδήποτε άλλο​​
​​
– Επειδή η κοινωνία συνηθίζει να περιμένει τους πατερούληδες των κομματικών μηχανισμών να μιλήσουν για αυτή​​
​​
– Επειδή δε μπορούμε πια να περιμένουμε σε απραξία μέχρι να καλέσει κάποιος κάπου κάτι​​
​​
– Κι επειδή “αυτοί” δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε “εμείς”​​
​​
Είπαμε πρωτοβουλιακά να καλέσουμε μια συνέλευση, παράλληλα με των συντρόφων στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, κλπ (μπράβο τους) το Σάββατο 24/8 στις 6:30μμ στο Πολυτεχνείο εισ. από Στουρνάρη, όπου να έχει αρχίσει και η συζήτηση μέχρι τις 7 το αργότερο (συνέπεια και αλληλοσεβασμός πάνω απ’ όλα) και να φέρουμε ολοκληρωμένες και ​συγκεκριμένες προτάσεις για κινήσεις, δράσεις, λόγο, κι ότι προκύψει.​​
​Συνέλευση Ενάντια στις δολοφονίες Κράτους & Αφεντικών

Ο τραγικός θάνατος του 19χρονου Θανάση Καναούτη μετά από «έλεγχό» του από εθελοντή ελεγκτή του ΗΛΠΑΠ αποτέλεσε αφορμή για να φανεί το αληθινό πρόσωπο πολλών στην ελληνική κοινωνία. Από τη μία, είδαμε τους επαγγελματίες πολιτικούς που αποτίμησαν το νεκρό ως «παράπλευρη απώλεια», τους επιχορηγούμενους «διανοούμενους» που υπερασπίζονται τη νομιμότητα με κάθε κόστος καιτα ΜΜΕ στον κλασικό ρόλο της παραπληροφόρησης/ διαστρέβλωσης/ αποσυμπίεσης. Από την άλλη όμως η νεολαία του Περιστερίου από κοινού με αλληλέγγυους που διαδήλωσαν οργισμένα στους δρόμους, αλλά και η γενικευμένη κοινωνική απονομιμοποίηση των ελεγκτών τις τελευταίες μέρες, κατέδειξαν ότι το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει πάρει θέση ενάντια στην επίθεση της κυριαρχίας και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Το συγκεκριμένο γεγονός δεν είναι τόσο μεμονωμένο όσο η κυρίαρχη προπαγάνδα θέλει να παρουσιάσει. Τα τελευταία χρόνια οι εθελοντές ελεγκτές, οι οποίοι αμείβονται με ποσοστό επί του «έργου» τους, από κοινού με την Αστυνομία, τους ναζί και δυστυχώς κάποιους οδηγούς , έχουν επιτεθεί βάναυσα πολλές φορές σε μετανάστες, μαθητές και άλλους που αδυνατούν να πληρώσουν καθημερινά εισιτήριο. Η συμπίεση του εισοδήματος των εργαζομένων σε συνδυασμό με την ένταση και την πύκνωση των περιφράξεων σε κάθε πεδίο της δημόσιας ζωής (παιδεία, υγεία, κοινά αγαθά) έχουν διαμορφώσει μια ασφυκτική καθημερινότητα για όλους μας. Η προσπάθεια θεμελίωσης μιας μόνιμης κατάστασης εκτάκτου ανάγκης με τις πολεμικές ενέργειες του κράτους (βλέπε ΕΡΤ, καταλήψεις Πάτρας, πογκρόμ σε αθίγγανους στη Μεσσηνία, εισβολή στο Πολυτεχνείο και έπονται πλειστηριασμοί) έχουν φέρει την κοινωνία σε ένα δίλημμα: ή θα οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας με την έμπρακτη αμφισβήτηση της ήδη απονομιμοποιημένης εξουσίας, ή θα βουλιάξουμε στην ιδιώτευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Οργανώνοντας κοινότητες αλληλεγγύης και αγώνα σε κάθε γειτονιά μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση στην επερχόμενη κοινωνική κατάρρευση και να διαμορφώσουμε την κοινωνική αυτοάμυνα ενάντια σε ελεγκτές , αστυνομία και κάθε μορφής καταστολή. Ενάντια σε αυτούς που λυσσάνε για νομιμότητα με κάθε κόστος, δικός μας αγώνας είναι η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση, η κοινωνική απελευθέρωση: με κάθε κόστος.

ΠΟΡΕΙΑ 27/08, ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΈΡΙ 18.30

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΙΣΠΡΑΞΗΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας

Ο αριθμός αυτών που δηλώνουν αναρχικοί σήμερα είναι τόσο μεγάλος και κάτω από το όνομα αναρχία κρύβονται θεωρίες τόσο διαφορετικές και αντιφατικές, ώστε θα είχαμε πραγματικά άδικο αν τα χάναμε όταν το κοινό, που δεν είναι εξοικειωμένο με τις ιδέες μας, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως τις μεγάλες διαφορές που κρύβονται κάτω από την ίδια τη λέξη, μένει αδιάφορο στη προπαγάνδα μας και μας περιφρονεί. Δεν μπορούμε φυσικά να εμποδίσουμε τους άλλους να χρησιμοποιούν όποιο όνομα θέλουν όσο για το να σταματήσουμε εμείς να λεγόμαστε αναρχικοί. Αυτό δεν θα βοηθούσε σε τίποτα, γιατί ο κόσμος θα πίστευε απλούστατα ότι αλλάξαμε απόψεις.

Αυτό που όλο και όλο μπορούμε και πρέπει να κάνουμε, είναι να διαχωρίζουμε ξεκάθαρα τη θέση μας από όσους έχουν διαφορετική αντίληψη για την αναρχία και από όσους, αν και έχουν τις ίδιες θεωρητικές απόψεις με μας, βγάζουν από αυτές πρακτικά συμπεράσματα διαφορετικά από τα δικά μας. Ο διαχωρισμός της θέσης μας πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας ξεκάθαρης έκθεσης των ιδεών μας και της ειλικρινούς και αδιάκοπης επανάληψης των απόψεων μας για όλα τα γεγονότα που έρχονται σε αντίθεση με τις ιδέες και την ηθική μας, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας την υπεράσπιση κάποιου συγκεκριμένου προσώπου ή χώρου. Γιατί αυτή η δήθεν αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ανήκουν και δεν θα μπορούσαν να ανήκουν στον ίδιο χώρο, υπήρξε ακριβώς ένα από τα βασικά αίτια της σύγχυσης.

Έχουμε φτάσει στο σημείο πολλοί να εξυμνούν στους συντρόφους τα ίδια πράγματα που καταδικάζουν στους αστούς και φαίνεται ότι το μοναδικό τους κριτήριο για το αν μια πράξη είναι καλή ή κακή, είναι το αν αυτός που την έκανε δηλώνει αναρχικός ή όχι. Πολλά σφάλματα έχουν φέρει τους μεν στο σημείο να αντιφάσκει ανοιχτά η πρακτική τους με τις αρχές που διακηρύσσουν θεωρητικά και τους δε να μην ανέχονται τέτοιες αντιφάσεις. Παρόμοια πολλοί λόγοι έχουν φέρει κοντά μας ανθρώπους που στο βάθος αδιαφορούν για την αναρχία και για όλα ξεπερνούν τα στενά τους ατομικά συμφέροντα. Δεν μπορώ να παραθέσω εδώ μια μεθοδική και εξαντλητική μελέτη όλων αυτών των σφαλμάτων, θα αρκεστώ να μιλήσω για αυτά που με έχουν εντυπωσιάσει περισσότερο. Ας μιλήσουμε για την ηθική.

Δεν είναι σπάνιο να συναντάμε αναρχικούς που αρνούνται την ηθική. Στην αρχή λένε απλώς ότι σαν θεωρητική άποψη δεν παραδέχονται καμία απόλυτη, αιώνια και αμετακίνητη ηθική και στην πράξη επαναστατούν εναντίον της αστικής ηθικής, που επιδοκιμάζει την εκμετάλλευση των μαζών και καταφέρεται εναντίον όλων των πράξεων που βλάπτουν ή απειλούν τα συμφέροντα των προνομιούχων. Έπειτα σιγά-σιγά όπως συμβαίνει σε τόσες και τόσες περιπτώσεις παίρνουν το σχήμα του λόγου για επακριβή έκφραση της αλήθειας.

Λησμονούν ότι στην τωρινή ηθική πλάι στους κανόνες που προβάλουν οι παπάδες και τα αφεντιά για να κατοχυρώσουν τη κυριαρχία τους βρίσκονται και άλλοι, περισσότεροι και ουσιαστικότεροι που χωρίς αυτούς θα ήταν αδύνατη κάθε κοινωνική συμβίωση. Λησμονούν ότι το να επαναστατείς εναντίον κάθε κανόνα που επιβάλλεται με τη βία δεν σημαίνει καθόλου ότι πρέπει να μην έχεις κανένα συναίσθημα υποχρέωσης και καμία ντροπή απέναντι στους άλλους. Λησμονούν ότι για να καταπολεμήσεις σωστά μια ηθική πρέπει να τις αντιπαραθέσεις, τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη μια ηθική ανώτερη. Και καταλήγουν με τη βοήθεια της ιδιοσυγκρασίας τους να και των περιστάσεων να γίνουν ανήθικοι με όλη τη σημασία της λέξης, άνθρωποι χωρίς κανόνες συμπεριφοράς, χωρίς κριτήριο που να καθοδηγεί τις πράξεις τους, που υποκύπτουν παθητικά στη παρόρμηση της στιγμής. Σήμερα στερούνται το ψωμί τους για να βοηθήσουν ένα σύντροφο αύριο θα σκοτώσουν έναν άνθρωπο για να πάνε στις πουτάνες.

Η ηθική είναι το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς που θεωρεί καλό κάποιος άνθρωπος. Μπορεί να βρίσκει κανείς κακή την κρατούσα ηθική μιας συγκεκριμένης εποχής μιας χώρας ή μιας κοινωνίας και πράγματι η αστική ηθική είναι κάτι παραπάνω από κακή, όμως δεν μπορούμε να διανοηθούμε μια κοινωνία χωρίς καμία ηθική ούτε ένα συνειδητό άνθρωπο χωρίς κανένα κριτήριο για το τι είναι καλό και κακό για τον εαυτό του και τους άλλους.

Όταν χτυπάμε την τωρινή κοινωνία, αντιπαραθέτουμε στην ατομιστική αστική ηθική την ηθική της αλληλεγγύης και προσπαθούμε να εγκαθιδρύσουμε θεσμούς που ανταποκρίνονται στο πως εμείς κάνουμε τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν δεν κάναμε αυτό το πράγμα πως θα μπορούσαμε να βρούμε ότι τα αφεντικά εκμεταλλεύονται το λαό;

Μια άλλη απαράδεκτη άποψη που μερικοί την υποστηρίζουν ειλικρινά και άλλοι την χρησιμοποιούν σα δικαιολογία είναι ότι το σημερινό κοινωνικό περιβάλλον δεν σου επιτρέπει να είσαι ηθικός και ότι κατά συνέπεια μάταια πασχίζεις όταν οι προσπάθειες σου είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία, το καλύτερο είναι να εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε τις περιστάσεις προς όφελος μας και να μη νοιαζόμαστε για τους άλλους, θα αλλάξουμε ζωή όταν αλλάξει η οργάνωση της κοινωνίας. Βέβαια κάθε αναρχικός καταλαβαίνει σήμερα ότι η αδυσώπητη οικονομική κατάσταση επιβάλει στον άνθρωπο να παλεύει εναντίον των άλλων ανθρώπων και βλέπει σα καλός παρατηρητής πόσο ανίσχυρη είναι η προσωπική επανάσταση ενάντια στο πανίσχυρο κοινωνικό περιβάλλον. Ένα όμως είναι εξίσου αληθινό, ότι χωρίς την προσωπική επανάσταση και χωρίς την συνεργασία με άλλους ανθρώπους επαναστατημένους με σκοπό την αντίσταση στη δύναμη του κοινωνικού περιβάλλοντος και στην προσπάθεια για μετασχηματισμό του, αυτό το κοινωνικό περιβάλλον δεν θα άλλαζε ποτέ.

Είμαστε όλοι χωρίς εξαίρεση, υποχρεωμένοι να ζούμε λίγο πολύ σε αντίθεση με τις ιδέες μας είμαστε όμως αναρχικοί ακριβώς στο μέτρο που βασανιζόμαστε από αυτή την αντίθεση και προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να τη μικρύνουμε. Τη μέρα που δεν θα προσαρμοζόμασταν στο περιβάλλον, δεν θα είχαμε πια τη λαχτάρα να το μετασχηματίσουμε και θα γινόμασταν και εμείς αστοί.

Άφραγκοι ίσως, αλλά όχι λιγότερο αστοί στα έργα και στις επιδιώξεις μας.

σχετικα λινκ:

http://ngnm.vrahokipos.net/index.php/theory/725-2013-07-22-10-26-50

http://eagainst.com/articles/mal/

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1487132