Οι εκκενώσεις των καταλήψεων ως επαναφορά της ισοτοπίας

του Νικόλαου Μιτζάλη*

Ο Λεφέμπρ[1] το είχε αντιληφθεί αλλά και διατυπώσει μοναδικά εδώ και δεκαετίες: Η ετεροτοπία των χώρων και πρακτικών της πόλης βρίσκεται σε διαρκή ένταση με την ισοτοπία της χωρικής ευταξίας τής εξουσίας. Οι ετεροτοπίες, ως παρεκκλίσεις της κανονικότητας που το κράτος επιβάλλει -κυρίως για την εύρυθμη λειτουργία των καπιταλιστικών σχέσεων και συσχετισμών-, συγκροτούν χώρους ανομίας που τελικά συνήθως ανακτώνται από την εξουσία. Και αυτό γιατί ό,τι είναι διαφορετικό στις κυρίαρχες πρακτικές είναι αυτομάτως ανατρεπτικό, ή δυνάμει ανατρεπτικό, για αυτές. Οι ετεροτοπίες, για τους μη μυημένους, είναι χώροι του έτερου, της διαφορετικότητας, εναλλακτικοί χώροι και τόποι έκφρασης, δημιουργίας, κουλτούρας, αλλά και κατοίκησης.
Ετεροτοπία μπορεί να είναι ένα αστικό κενό που μετατρέπεται λ.χ. σε πίστα πατινάζ (βλ. ταινία «Paranoid Park») εκπληρώνοντας μια συγκεκριμένη ανάγκη ατομικοτήτων και συλλογικοτήτων, ετεροτοπία μπορεί να είναι και μια κατάληψη ενός εγκαταλειμμένου κτιρίου και η μετατροπή του σε αυτοοργανωμένο χώρο ελεύθερης και εναλλακτικής έκφρασης (Αγορά Κυψέλης, Βίλα Αμαλίας κ.λπ.).

Η ετεροτοπία είναι μια διεκδίκηση του δικαιώματος στην πόλη, μια δήλωση και μια απόδειξη ότι είναι εφικτή μια διαφορετική χωρική προσέγγιση στον μονόδρομο που θέλει ο νεοφιλελευθερισμός να επιβάλει. Η εμπειρία που ξεκίνησε το 1975-77 και κρατά μέχρι και σήμερα στην Ιταλία, με τα δεκάδες κατειλημμένα, αντιιεραρχικά, κοινωνικά κέντρα, όπου βρήκαν χώρο συνελεύσεις γειτονιάς, θεατρικές ομάδες, συλλογικοί παιδικοί σταθμοί και βιβλιοθήκες, κέντρα απεξάρτησης και εναλλακτικές αγορές, ήταν μια πολιτική και κοινωνική απάντηση «από τα κάτω» στη λαίλαπα του νεοφασισμού και στη μη αντιπροσώπευση των θεσμών.
Η επίθεση των τελευταίων μηνών από το κράτος σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, δηλαδή σε αμφισβητούμενους και εναλλακτικούς χώρους, με αποκορύφωση την πρόσφατη ταυτόχρονη σφράγιση των τριών κατειλημμένων χώρων της Πάτρας (Παράρτημα, Μαραγκοπούλειο, στέκι ΤΕΙ), όχι μόνο επαληθεύει τον Λεφέμπρ ή τον Χάρβεϊ, αλλά και καταδεικνύει την αδυναμία της εξουσίας, η οποία δεν μπορεί να ανεχτεί την οπτικοποίηση μιας διαφορετικής κουλτούρας/ταυτότητας που εκφράζει η εικόνα ενός κατειλημμένου κτιρίου. Πόσο μάλλον όταν στους χώρους του γίνονται χωρίς αντίτιμο προβολές διαφορετικών ταινιών από εκείνες της τηλεόρασης, θεατρικές παραστάσεις και εκθέσεις νέων δημιουργών, συζητήσεις, μαθήματα και συλλογικές κουζίνες και ιδιαίτερα εκδηλώσεις αλληλεγγύης για το περιβάλλον και για αγώνες άλλων κοινωνικών ομάδων (Κερατέα, Σκουριές, ΒΙΟΜΕ, μεταναστευτικό κ.λπ.).
Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι είναι κοινωνικά προϊόντα συλλογικοτήτων και διαμορφωμένων συντροφικοτήτων -που σημειωτέον ποτέ δεν ενόχλησαν την όποια γειτονιά ή εμπόδισαν κάποιον να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις τους-, παράγωγα υποκειμένων αποκλεισμένων και εκτοπισμένων από την κυρίαρχη κουλτούρα και πρακτική.
Η τελευταία, ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζει ευρεία κρίση, δεν επιτρέπει να διαμορφώνονται υποκουλτούρες αντίστασης και αντιπληροφόρησης και προσπαθεί διακαώς να διευρύνει το κυριαρχικό και αδιαμφισβήτητο πεδίο κυριαρχίας της. Με άλλα λόγια, δεν επιτρέπει τη συγκρότηση δημιουργικής αυτονομίας υποκειμένων, απλά γιατί κυρίως από αυτά θα πηγάσει η μελλοντική ανατροπή της που θα συμπαρασύρει τα όποια διαπλεκόμενα συμφέροντα κοινωνικής και οικονομικής εκμετάλλευσης τη στηρίζουν. Ετσι, προσπαθεί αρχικά να απονοηματοδοτήσει τη σημασία των ελεύθερων κοινωνικών κέντρων με ολιγόνοες και παντελώς άδικες επιθέσεις προπαγανδιστικού τύπου (δήθεν φθορές κτιρίων, κέντρα διακίνησης ναρκωτικών ουσιών κ.λπ.). Δευτερευόντως, αναλαμβάνει ο «ορθοπεδικός» μηχανισμός του κράτους, για να θυμηθούμε τον Αμορός [2], ο οποίος, ασκώντας τη συντριπτική υπεροχή του, μπορεί ανά πάσα στιγμή να συνεχίσει τη βίαιη προλεταριοποίηση του αστεακού περιβάλλοντος και να επαναφέρει τις όποιες «αρρυθμίες» της ολοκληρωτικής πόλης.
Μονάχα όμως σε οπτικό επίπεδο, γιατί οι κοινωνικές αντιστάσεις δεν διαμορφώνονται από τα κτίρια ή τα υλικά πράγματα, αλλά από τις σχέσεις, την αλληλεγγύη, τη διατήρηση της αξιοπρέπειας, την αποσκίρτηση από τον κόσμο του εμπορεύματος και κυρίως από την προσωπική μεταβολή του καθενός. Αυτή η μεταβολή και η συνεπακόλουθη κοινωνική πράξη, όταν «οι άνθρωποι φοβηθούν λιγότερο να ζήσουν παρά να πεθάνουν», δεν μπορεί να «σφραγιστεί» από κανέναν τσιμεντένιο τοίχο ούτε να δια-κοπεί από κανέναν τροχό.

* Δρ Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ

 

 

[1] H. Lefebvre, 1970, La Révolution Urbaine, Gallimard


[2] Miguel Amorόs, 2013, Η ολοκληρωτική πόλη, Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα, σ. 17

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Κείμενο σχετικά με τις φύλακες ,εν όψη της ανέγερσης φυλακής στο Αγγελοκαστρο Αιτωλοακαρνανίας

Τον τελευταίο καιρό τοπικά ΜΜΕ, φορείς και εκπρόσωποι του ΄΄πολιτισμου΄΄ έφεραν στην επιφάνεια, αρχίζοντας  να στρώνουν το έδαφος για ένα θέμα που ξύνει ευαίσθητες πληγές αυτής της κοινωνίας σχετικά με τον ΄΄πολιτισμένο κόσμο΄΄ που ζούμε και αφορά την ανέγερση φυλάκων στην περιοχή του Αγγελοκαστρου Αιτωλοακαρνανιας.Εδω και καιρό το βαρύ πυροβολικό της κατασκευής συναινέσεως ,τα  ΜΜΕ, όπλισαν και στόχευσαν στα μυαλά των πολιτών-υπηκόων τονίζοντας την αναγκαιότητα και τα οικονομικά οφέλη για την τοπική κοινωνία από την ανέγερση ‘’σωφρονιστικού καταστήματος’’ όπως έχουν επιλέξει να ονομάζουν πάντα ‘’πολιτισμένα’’ τις χωματερές ανθρώπινων ζωών ,τους χώρους που οδηγείται  κάθε ένας που δεν πληροί τις προϋποθέσεις για την συνοχή του κοινωνικού συνόλου. Το δημοτικό συμβούλιο του Αγρινίου έδωσε το πράσινο φως στο υπουργείο ‘’δικαιοσυνης΄΄παραχωρώντας 280 στρέμματα  προσδοκώντας έτσι κέρδη από τους επισκέπτες των φυλακών και νέες θέσεις εργασίας για τους σύγχρονους δήμιους- σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Συμφώνα με τα λεγόμενα των δημοτικών αρχών  η δημιουργία φυλακών είναι ο μόνος τρόπος για να μπει ρεύμα,νερό και να κατασκευαστεί δρόμος στον κάμπο του Αγγελοκαστρου, εξαγοράζοντας έτσι την οποιαδήποτε αντίδραση των κατοίκων και μαζί οποιαδήποτε συνείδηση για το τι πρεσβεύει μια φυλακή!

Την εποχή όπου οι εξουσιαστές  κλείνουν σχολεία ,νοσοκομεία ,απολύουν εργαζομένους και μειώνουν μισθούς και συντάξεις(ανεβάζοντας τις δικες τους) ,χρήματα για την κατασκευή φυλακών περισσεύουν. Που αλλού όμως  θα στοιβάξουν τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας? Τους μετανάστες ,τους πολιτικούς κρατούμενους ,τους αντιδραστικούς  ,’’αλήτες’’, όλους αυτούς που η αδικία ,η φτώχεια και η κρατική αδιαφορία οδήγησαν στην παρανομία,μιας και αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία των φυλακισμενων ,αφού λίγες  φορές και για τα μάτια του κόσμου έχουν οδηγηθεί πρεζεμπορες ,νταβατζηδες, άτομα της υψηλής κοινωνίας, κρατικοι δολοφόνοι, παρακρατικοί  φασιστικών συμμοριών.

Πως είναι όμως να περιορίζεται η φυσική ελευθερία ενός ατόμου? (απόσπασμα από  Φυλακές και Έγκλημα του Αλεξάντερ Μπεργκμαν)

Ένα άτομο στερείται την ελευθερία του, τα δικαιώματα και τη χαρά της ζωής˙ όλες οι φυσικές παρορμήσεις του, καλές και κακές, καταπιέζονται. Υπόκειται σε  ταπεινώσεις και πειθαρχείται με σκληρές και συχνά απάνθρωπες μεθόδους και γενικά προσβάλλεται και κακοποιείται από επίσημα κτήνη τα οποία απεχθάνεται και μισεί. Ο νεαρός κρατούμενος, εντελώς ταλαιπωρημένος, φτάνει να αναθεματίζει για τη γέννησή του ,τη γυναίκα που τον γέννησε και όλους όσοι είναι υπεύθυνοι, στα μάτια του, για τη δυστυχία του. Αποκτηνώνεται από τη μεταχείριση που δέχεται και εξεγείρεται βλέποντας τον εαυτό του να εξαναγκάζεται να βρίσκεται στη φυλακή. Η ανίσχυρη οργή και πικρία του μετατρέπονται σε μίσος προς τους πάντες και τα πάντα, που η έντασή του αυξάνεται όσο περνούν τα χρόνια της δυστυχίας του. Η κοινωνία τον έχει κάνει φυσικό της εχθρό. Κανείς δεν είχε δείξει σ’ αυτόν καλοσύνη ή έλεος˙ θα είναι αμείλικτος με τον κόσμο.

Ύστερα αποφυλακίζεται. Οι πρώην φίλοι του τον απορρίπτουν˙ οι γνωστοί του πλέον δεν τον αναγνωρίζουν˙ η κοινωνία κουνά το δάχτυλο στον πρώην κατάδικο˙ αντιμετωπίζεται με χλευασμό, απέχθεια και περιφρόνηση˙ είναι δύσπιστος και προσβαλλόμενος. Δεν έχει λεφτά και δεν υπάρχει κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα για την «ηθική λέπρα». Αναγνωρίζει στον εαυτό του τον Ισμαήλ  της κοινωνίας, με τα χέρια όλων να στρέφονται εναντίον του και αυτός να στρέφει τα χέρια του εναντίον όλων των άλλων.

Ποιος είναι ο ρόλος ενός κτιρίου εγκλεισμού ,σε  μια κοινωνία φυλακή?

Έχει πια περάσει η εποχή που φανταζόμασταν πως κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους ο καταδικασμένος θα <<γινόταν καλυτερος>>, σήμερα πλέον λέμε πως οι ΦΥΛΑΚΕΣ είναι ΦΥΛΑΚΕΣ και τα ΚΕΛΙΑ είναι ΚΕΛΙΑ. Επίσης πως στόχος δεν είναι να τους σωφρονίσουμε αλλά να τους εξορίσουμε από τα σύνορα της κοινωνίας. Έτσι η φυλακή είναι ο ιδανικός θάνατος, αφού εξαλείφει μαζικά αυτούς που το ‘’δημοκρατικό προφίλ’’ των σύγχρονων εξουσιαστών δεν μπορεί να σκοτώσει με άλλον τρόπο.

Ναι, αλλά νοείται κοινωνία χωρίς φυλακές? Και τι θα γίνει με όσους διαπράττουν εγκλήματα?

Καμία ποσότητα ποινών δεν μπορεί να αποτρέψει το έγκλημα ,μέσα στις παρούσες συνθήκες ,εντος και εκτός φυλακων,εφοσον η λειτουργία αυτού του συστήματος οδηγεί τους ανθρώπους σε αυτές.

Προφανώς και σε αυτή την παράγραφο δεν θα αναφερθούμε στους μικροπαραβατες  ,τους μετανάστες ,τους αγωνιστές, τις πόρνες και τους χρηστες ουσιων που αποτελούν και το συντριπτικό ποσοστό των έγκλειστων,αλλα για όσους έχουν διαπράξει ειδεχθή  εγκλήματα.

Κατά αρχάς πρέπει να κατανοήσουμε τα αίτια της εγκληματικότητας όπου διαμορφώνονται ανάλογα με την κοινωνική πραγματικότητα ,την έλλειψη ευημερίας και εκπαίδευσης.Σε μια κοινωνία χωρίς εξουσιαστές ,με ισότητα,ελευθερία και ευημερία για όλους,είναι φυσικό και  η εγκληματικότητα να αποτελεί σπάνια εκδήλωση αντικοινωνικής  πράξης.Και σαν αντικοινωνική πράξη αναφερόμαστε σε εκείνες τις πράξεις που παραβιάζουν το δικαίωμα όλων για ισότητα εν ελευθερία και όχι το πλήθος των πράξεως που τιμωρεί ο ποινικός κώδικας για να προστατεύει τα συμφέροντα της εκαστοτε κυρίαρχης ελίτ, τιμωρώντας όποιον δεν πληροί της προδιαγραφές της και τους νόμους της, αφήνοντας ανοιχτα παράθυρα διαφυγής γι αυτη.

Μια αντιεξουσιαστικη κοινωνία που θα λειτουργεί με γενικές  συνελεύσεις(στις γειτονιες,στην εργασία και όπου αλλού χρειάζεται να παρθούν συλλογικές αποφάσεις)πρέπει από μόνη της να εξαλείψει κάθε κοινωνική αιτία του εγκλήματος ,να καλλιεργηθεί ο αλληλοσεβασμός και να αναζητηθούν νέες εναλλακτικές λύσεις ,λαμβάνοντας υπ όψιν και θεωρώντας τους εγκληματίες αδέλφια μας που έχουν παρεκτραπεί ,ασθενείς που χρειάζονται στοργική θεραπεία .Αυτή η κοινωνία θα πρέπει να αμυνθεί από μόνη της σε τέτοια φαινόμενα, μέχρι την πλήρη εξάλειψη του εγκλήματος μέσα από την καλλιέργεια της παιδείας και του αλληλοσεβασμού, αλλιώς πάντα θα εμφανίζονται οι μπάτσοι ,οι δικαστές , οι κυβερνήσεις και όλα τα δεινά που φέρνουν μαζί τους.

Καταλαβαίνουμε πλέον πως οι φυλακές δεν είναι γεμάτες αιμοδιψείς δολοφόνους ,αλλά πως η ιδία καπιταλιστική  κοινωνία νοσεί και η ασθένεια αυτή καλλιεργείται και πολλαπλασιάζεται μέσα από την εκμετάλλευση ,την αδικία και την ανισότητα.

 

Αντιεξουσιαστες-στριες απο Αγρινιο

Αμερική, Όκλαντ: εκκένωση της κατάληψης StayAway

μεταφραση:Athens Imc Translations Team

 

 

22 Αυγ. 2013 – Η κατάληψη StayAway στο Όκλαντ εκκενώθηκε από μία καμουφλαρισμένη παραστρατιωτικά ομάδα SWAT εφοδιασμένη με αυτόματα όπλα. Επίσης μια κατοικία μακροχρόνιας πληρωμής με νοίκι εκκενώθηκε και έμεινε άστεγος ο κάτοικος, όλα για το κέρδος του REO Homes.

Γύρω στις 10πμ, τέσσερα βαριά τεθωρακισμένα μαύρα φορτηγά της SWAT τράβηξαν την προσοχή καθώς κατηφόρισαν στο Vallecito Place στο Highland. Αφού απωθήθηκαν από τα οδοφράγματα που είχαν κτιστεί από τον προηγούμενο μήνα μπροστά από την StayAway ως άμυνα ενάντια στην εκκένωση, η καμουφλαρισμένη ομάδα SWAT εξοπλισμένη με AR-15s ανέβηκε από την 28η Λεωφόρο και εισήλθε από ένα γειτονικό ακίνητο. Αυτός ο χειρισμός φαίνεται να ήταν προσχεδιασμένος, καθώς η γειτόνισσα ανέφερε ότι ενώ ο Σερίφης δεν πήρε τη συγκατάθεσή της να περάσει η ομάδα από την αυλή της, της φώναξε να απομακρυνθεί. Εισερχόμενη από την πίσω αυλή χωρίς προειδοποίηση, οι καταληψίες του StayAway ήρθαν αντιμέτωποι με την ομάδα και αναγκάστηκαν υπό την απειλή όπλων να εγκαταλείψουν τα υπάρχοντά τους και να αφήσουν το σπίτι τους παρά μόνο με τα ρούχα που φορούσαν. Δύο σύντροφοι συνελήφθησαν και όσο γραφόταν το άρθρο αυτό οι κατηγορίες δεν είχανε γίνει γνωστές, αν και γνωρίζουμε ότι τους μετέφεραν στη φυλακή της κομητείας Santa Rita. Όσοι ήταν παρόντες στις συλλήψεις ανέφεραν ότι ένας από τους συλληφθέντες συντρόφους ξυλοκοπήθηκε από τους αστυνομικούς. Όσοι είχαν την ατυχία να είναι ξυπόλητοι εκείνη την στιγμή της εφόδου δεν τους επιτράπηκε καν να φορέσουν τα παπούτσια τους, και κανείς δεν ήταν σε θέση να παρέχει τροφή για τα τρία σκυλιά που ήταν νηστικά. Ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο ήταν κλειστό για την κυκλοφορία για πάνω από δύο ώρες. Η κολλεκτίβα StayAway και υποστηρικτές της διαδήλωσαν ώστε να προκαλέσουν το φασιστικό τμήμα του σερίφη, να αντιπαρατεθούν στον ιδιοκτήτη, και απαίτησαν την επιστροφή των κλεμμένων υπάρχοντών τους.

Εκτός από την εκκένωση της σχεδόν δύο ετών κατάληψης, ο Σερίφης σφράγισε το σπίτι ενός βετεράνου και εργαζομένου στην ταχυδρομική υπηρεσία ο οποίος πλήρωνε νοίκι για το διαμέρισμά του για πάνω από δέκα χρόνια. Ήταν στη δουλειά του εκείνη την ώρα, επιστρέφοντας διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε καν να ανέβει από τις σκάλες από την μποστινή πόρτα και όλα τα παράθυρα είχαν σφραγιστεί. Μετά από μερικές ώρες, οι σερίφηδες έφυγαν και εργολάβοι οι οποίοι προσλήφθησαν για να καθαρίσουν το συγκρότημα πείστηκαν να αφήσουν τους καταληψίες να μπούνε μέσα ένας ένας για να πάρουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Για όποιον δεν είχε τη χαρά να περάσει κάποιο χρόνο στην κατάληψη StayAway, ήταν ένας όμορφος χώρος γεμάτος τέχνη που στέγαζε μια συνεχώς εξελισσόμενη κοινότητα από κηπουρούς, μουσικούς, ταξιδιώτες, συγγραφείς και ακτιβιστές. Σήμερα, αυτή η κοινότητα διαχωρίστηκε βίαια από τη φυσική βάση της προς όφελος του REO Homes. Να είστε σε επιφυλακή για τις επερχόμενες δράσεις κατά του REO, μια εταιρεία διαβόητη για την αγορά κατασχεμένων σπιτιών και εκκενωμένων καταλήψεων.

Πηγή: https://www.indybay.org/newsitems/2013/08/22/18741974.php
Πηγή:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1487325
προηγούμενο σχετικό ποστ
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1484081

 

 

 

 

 

Ηγουμενίτσα: Πανό αλληλεγγύης από αναρχικους-ες αντιφασιστες-στριες

 

 

 

 

Πανο αλληλεγγυης για τους δυο προφυλακισμενους συντροφους που κατηγορουνται για το σχεδιο φοινικας και για θαναση καναουτη 18 ετων που εχασε τη ζωη του για ενα εισιτηριο.

 

 

Μαθητές από όλο τον κόσμο μιλούν για όσα έμαθαν στο Πρώτο Σχολείο των Ζαπατίστας

Οι 1.700 μαθητές, που ταξίδεψαν από όλο το Μεξικό και τον κόσμο για να παρακολουθήσουν το Πρώτο σχολείο των Zapatistas την περασμένη εβδομάδα φεύγουν με μια σημαντική εργασία για το σπίτι: να μεταφέρουν ό, τι έμαθαν στις αντίστοιχες συλλογικότητες και τα κινήματά τους.
 
Κάποιοι έφυγαν με φουσκάλες στα…


χέρια τους από την εργασία στα χωράφια. Άλλοι λένε ιστορίες,ότι ξυπνούσαν πριν ανατείλει ο ήλιος για να ετοιμάσουν tortillas, φασόλια και pozol (νερό με αλεύρι καλαμποκιού ) για τους συντρόφους τους, οι οποίοι πήγαιναν να δουλέψουν στα χωράφια με τα καλαμπόκια και να κόψουν και να μεταφέρουν ξύλα. Δεδομένου ότι οι μαθητές προετοίμαζαν αυτά τα γεύματα, για πρώτη φορά, άκουσαν τους ήχους των ιθαγενών γλωσσών, όπως τις διαλέκτους Tojobal, Chol, Tzeltal και Tzotzil. Καθώς έτρωγαν, μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους και άρχισαν να κατανοούν, ότι η αίσθηση της αντίστασης προήλθε από τις οικογένειές τους, από την αρχή της παιδικής τους ηλικίας.

 
Το επίκεντρο του προγράμματος των μαθημάτων του πενθήμερου σχολείου ήταν η ελευθερία, σύμφωνα με τους Ζαπατίστας, και οι μαθητές οδηγήθηκαν στο να κατανοήσουν πώς η γη είναι το σπίτι των Ζαπατίστας και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του μαθήματος. «Νοιάζονται για την Μητέρα Γη, επειδή είναι αυτή που τους δίνει τροφή», εξηγεί ο Μάρκος, ένας φοιτητής από την Αργεντινή. «Στις πόλεις αγοράζουμε τα πάντα σε δοχεία, και δεν γνωρίζουμε καν από πού προέρχονται. Αυτό [το να δημιουργεί κάποιος το φαγητό του] είναι επίσης μέρος της ελευθερίας. “
 
Άλλοι φοιτητές είπαν, ότι η ελευθερία είναι η άσκηση της αυτονομίας, χωρίς τη βοήθεια της κυβέρνησης. Είναι η σκληρή καθημερινή εργασία, που επιτρέπει στους Ζαπατίστας να επιβιώσουν χωρίς την κυβέρνηση και να είναι ελεύθεροι. Η συνοχή, η αντίσταση και η ευθύνη ήταν τα λόγια που επαναλάμβαναν συχνά στην περιγραφή του τρόπου ζωής των Ζαπατίστας.
 
“Το να είναι ελεύεθροι σημαίνει να μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιοι πώς θέλουν να ζήσουν”, είπε ο Μάρκος.
 
“Τι εκπαίδευση θέλουν. Πώς θέλουν να αναθρέψουν τα παιδιά τους. Πώς θέλουν να οργανωθούν. Εμείς πρέπει να πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ, πρέπει να πηγαίνουμε στο σχολείο που προσφέρει το σύστημα μας και το οποίο αναπαράγει στη συνέχεια το εν λόγω σύστημα – το ίδιο και στο πανεπιστήμιο. Πρέπει να πάρουμε το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης που το σύστημα μας προσφέρει και το οποίο δεν καταλαβαίνουμε “, είπε.
 
Κατά τη διάρκεια του σχολείου, ο Τono από τη Βραζιλία έμεινε στο Rosario de Río Blanco στην CaracolLa Realidad, κοντά στην πόλη του Las Margaritas. «Ήταν το καλύτερο σχολείο που έχω πάει σε όλη μου τη ζωή», είπε. Ο Toño και άλλοι μαθητές έμαθαν πώς μια οικογένεια Ζαπατίστας μπορεί να ζήσει ειρηνικά σε κοινότητες όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων υποστηρίζουν το PRI, το κυβερνών Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα, και λαμβάνουν χρήματα από τα σχέδια της κυβέρνησης. “Αλλά αν μια μέρα χάσουν την οικονομική στήριξη της κυβέρνησης τους, δεν θα ξέρουν τι να κάνουν”, δήλωσε ο Τοno
 
O Erwin, ένας φοιτητής από την Cuetzalan, μια μικρή πόλη στη μεξικανική πολιτεία της Πουέμπλα, εργάζεται για την οικοδόμηση της αυτονομίας στην κοινότητα όπου ζει, και ο ίδιος καταλαβαίνει πώς οι Ζαπατίστας χειρίστηκαν τις σχέσεις με τους μη Ζαπατίστας γείτονές τους.
 
“Έχουν διαφορές με τους γείτονές τους, αλλά δεν τους αντιμετωπίζουν ως εχθρούς», είπε. «Το σύστημα επηρεάζει αρνητικά την καθημερινή ζωή όλων. Ακόμα και ο στρατός έχει ιθαγενείς που υπηρετούν σε αυτόν. Και αυτό είναι που ο καπιταλισμός θέλει: τα αδέλφια να σκοτώνουν το ένα το άλλο” .
 
Πολλοί θεώρησαν ότι η εκμάθηση του πώς οι Ζαπατίστας ζουν μαζί με άλλους και πώς υιοθετούν μια μη συγκρουσιακή στάση απέναντι σε ανθρώπους, που δεν σκέφτονται σαν κι αυτούς, ήταν ένα απαραίτητο μάθημα. Όσοι δεν είναι Ζαπατίστας μπορούν παρόλο αύτο, να πάνε στην αυτόνομη κλινική των Ζαπατίστας όταν είναι άρρωστοι και θα τους προσφέρουν περίθαλψη και ποτέ δεν θα τους διώξουν”. Σε αυτή την ίδια κοινότητα θα χαιρετήσουμε όλους τους ανθρώπους που δεν είναι Ζαπατίστας με αγάπη, γιατί όλοι επηρεάζονται από το σύστημα … Ο πραγματικός εχθρός είναι ο ίδιος, το σύστημα”, δήλωσε ο Έρβιν.
 
Το γεγονός ότι πολλές φορές οι μαθητές δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα, με τις οικογένειες που τους φιλοξενούσα, τους δασκάλους και τους κηδεμόνες τους, που ονομάζονταν votanes, δεν ήταν κατ ‘ανάγκη ένα πρόβλημα. “Καταλήξαμε σε μια αμοιβαία κατανόηση”, δήλωσε η 17χρονη Καμίλα, η οποία είναι φοιτήτρια στο τμήμα Επιστημών και Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού. Τα κείμενα που της δόθηκαν από το σχολείο των Ζαπατίστας ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά με τα οποία ήταν εξοικειωμένη από το κολέγιο. Η Camila είπε ότι ελπίζει ότι μια δεύτερη τάξη θα προστεθεί στο Escuelita, και ότι, αν κάτι τέτοιο γίνει, ότι ελπίζει να της επιτραπεί να παραστεί. Είπε ότι έμαθε κατά τη διάρκεια αυτών των πέντε ημερών, πως η αυτονομία υπάρχει και είναι εφικτή.
 
Το μάθημα που επηρέασε περισσότερο την Mónica Olaso από την Ουρουγουάη, ήταν όταν ρώτησε το δάσκαλό της γιατί τους κάλεσαν εδώ και τι αναμένουν, ποιες είναι οι προσδοκίες των Ζαπατίστας από τους μαθητές. Η απάντηση, όπως αφηγείται η Mónica, ήταν, “Ξέρεις, Μόνικα, μια σφαίρα δεν πρόκειται να φτάσει την Ουρουγουάη. Αλλά τα λόγιά μας θα φτάσουν.” Επιστρέφει στην πατρίδα της, είπε, με την αποστολή να επιμείνει στην οργάνωση, με την υπομονή που απαιτείται για την υλοποίηση των δεσμεύσεων που κάνουν με τους ανθρώπους στην κοινότητά της. Αισθάνεται επίσης την ευθύνη να γνωστοποιήσει τα μαθήματα που πήρε κοντά στους Ζαπατίστας, τόσο από τα βιβλία που της έδωσαν, όσο και από τις εμπειρίες που βίωσε μαζί τους.
 
“Οι Ζαπατίστας ήθελαν να τους ακούσουμε, να τους δούμε, να μοιραστούμε μαζί τους τις εμπειρίες τους από τον καθημερινό τους αγώνα. Τώρα, έχουμε μια αποστολή: κάθε ένας από εμάς, σύμφωνα με τους τρόπους και τις θέσεις μας, να συνεχίσει την οργάνωση ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο ζει”, δήλωσε η Mónica από την Ουρουγουάη. Ο Τοno, ο οποίος αποτελεί μέρος του Κινήματος Passe Livre στη Βραζιλία, η οποία βοήθησε να οργανώσει τις μαζικές διαδηλώσεις κατά των αυξήσεων των ναύλων νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι, συμφώνησε. “Tα αγροτικά κινήματα, τα κινήματα των πόλεων, δεν έχει σημασία ποια από όλα. Πρέπει να μάθουμε πώς να είμαστε πιο αυτόνομοι, και ως εκ τούτου θα είμαστε πιο ελεύθεροι. Θα μπορούμε ακόμη και να ζήσουμε δίπλα και στον ίδιο τον εχθρό μας, γιατί αν είσαι αυτόνομος και ελεύθερος, τότε μπορείς να ζήσεις μαζί τους”, είπε.
 
Ο Alex, ένας φοιτητής από το Σαν Φρανσίσκο,στην Καλιφόρνια, έμεινε στο Caracol La Realidad με τον Τόno κατά τη διάρκεια του σχολείου. Λέει ότι έμαθε την πειθαρχία, την σημασία του να ακούει και τη σημασία που έχει ένα μακροπρόθεσμο στρατηγικό όραμα. Κατά τη γνώμη του, αυτά είναι τα τρία πράγματα που λείπουν από τα κοινωνικά κινήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες. “Υπάρχουν δύο κύρια διδάγματα”, είπε. “Πρώτον, είναι η πειθαρχία για να επιτύχουμε ό,τι λέμε πως θέλουμε να πραγματοποιήσουμε. Δεύτερον είναι η αυτοκριτική και η αξιολόγηση των λαθών μας αλλά και της εκάστοτε νίκης μας.” Ανέφερε ότι οι Ζαπατίστας λένε “περπατάμε αργά γιατί πηγαίνουμε μακριά”, καθώς εξηγούσε την μακροζωία του κινήματος: Οι Ζαπατίστας έχουν ήδη γιορτάσει 30 χρόνια από την ίδρυση του EZLN, 20 χρόνια από την ίδρυση των δήμων τους και την προσπάθεια να χτίσουν την αυτονομία τους, και δέκα χρόνια μετά τη δημιουργία της αυτόνομης δομής της διακυβέρνησής τους, τα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης. Η μακροπρόθεσμη προοπτική, είπε ο Alex, λείπει στις Ηνωμένες Πολιτείες και γενικότερα στα κινήματα του κόσμου.
 
Εκτός από την οργάνωση της Escuelita, ο EZLN, επίσης, έφερε σε επαφή εκπροσώπους των αυτοχθόνων πληθυσμών από όλο το Μεξικό για να εγκαινιάσει το πρώτο Tata Juan Chávez Alonso, έναΤαξίδι Σεμινάριο.
 
Στο Πανεπιστήμιο της Γης, στο San Cristóbal de Las Casas στην Τσιάπας, το σεμινάριο ήταν μια συγκέντρωση των μελών των ιθαγενών κοινοτήτων από όλο τον κόσμο. Η τοποθεσία για την οργάνωση του σεμιναρίου ήταν σημαντική, επειδή οι Ζαπατίστας οργανώνονται – όπως και τόσες άλλες αυτόχθονες κοινότητες στην αντίσταση – να υπερασπιστούν τα εδάφη τους από τις απειλές από τις πολυεθνικές εταιρείες, του λαθρεμπορίου των ναρκωτικών και τις κυβερνήσεις. Οι αυτόχθονες συμμετέχοντες μοιράστηκαν τις νίκες τους και τα οργανωτικά λάθη ως έναν τρόπο για τη μέτρηση της δύναμης των ιθαγενών κοινοτήτων που πληρούν το Εθνικό γηγενές Κογκρέσο, αλλά και για όσους δεν ανήκουν σε αυτό.
 
Το συνεχιζόμενο σεμινάριο θα συνεχίσει να συγκαλείται εκ νέου σε διάφορες περιοχές της Αμερικής και έχει ως στόχο να δημιουργήσει μια περιοδεύουσα συζήτηση για τις αυτόχθονες φωνές, ενώ οι Ζαπατίστας έχουν ανακοινώσει ότι θα πραγματοποιήσουν μια δεύτερη Escuelita τον ερχόμενο χειμώνα.
 
 

Το Δίκτυο 21 και οι ακροδεξιές ρίζες της Νέας Δημοκρατίας

Σύλληψη του Φαήλου Κρανιδιώτη το 1988


Από την έναρξη της κυβερνητικής θητείας αλλά και πιο πριν είναι εμφανές ότι σε μια σειρά από γεγονότα ξεπροβάλει ο ακροδεξιός χρωματισμός της Νέας Δημοκρατίας, είτε δια στόματος Σαμαρά είτε μέσω των ανακοινώσεων του κόμματος. Τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα είναι η ανακοίνωσή της για τη Νεολαία Συνασπισμού και την επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου αλλά και το ρατσιστικό παραλήρημα του καλοκαιριού με τις  εκατοντάδες συλλήψεις μεταναστών και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Έχει αυτή όμως η πολιτική στροφή ιδεολογικές ρίζες ή γίνεται απλά για λόγους επικοινωνιακούς;
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το blog periodista.gr  που εξηγεί πώς τρύπωσαν στο εσωτερικό της Δεξιάς οι ακροδεξιές αντιλήψεις και πως συνδέονται μέσω του Δικτύου 21.

Το 1997 ένα νέο think tank, ακροδεξιών πεποιθήσεων είχε κάνει την εμφάνισή του στα πράγματα. Το Δίκτυο 21, το οποίο αντιμετωπίστηκε από την αρχή ως μία γραφική περίπτωση, είχε ιδρυθεί με στόχο «την πατριωτική αφύπνιση των Ελλήνων». Επίσης επεδίωκε “να μετατρέψει τους παθητικούς υπηκόους σε ελεύθερα πρόσωπα, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις του Ελληνισμού και το πνευματικό υπόδειγμα της Ορθοδοξίας”.

Το Δίκτυο 21, το οποίο είχε εμπλακεί στην υπόθεση Οτσαλάν δημιουργώντας κινδύνους για τη χώρα, βρέθηκε αργότερα στο πλευρό του Αντώνη Σαμαρά, τόσο την περίοδο, που εκείνος διένυε την πολιτική του έρημο, όσο και αργότερα κατά τη διάρκεια της μάχης για τη διαδοχή του Κώστα Καραμανλή στη Νέα Δημοκρατία, με την Ντόρα Μπακογιάννη. Ποτέ, λοιπόν, μην λες ποτέ.

Ποιοι στενοί συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά συμμετείχαν στο Δίκτυο 21;


Πρώτος και καλύτερος ο στενότερός του συνεργάτης, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο οποίος έχει περάσει από όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους, μέχρι να κατασταλάξει στην … ιδεολογία του Μεγάρου Μαξίμου. Κάπως έτσι δεν ήταν λίγοι εκείνοι, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι ο το Δίκτυο 21 άλωσε τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά. Άλλος ένας προερχόμενος από το ακροδεξιό Δίκτυο 21, το οποίο εφόρμησε και κατέλαβε τη Νέα Δημοκρατία ήταν ο πρώην Νομάρχης Ροδόπης Διονύσης Καραχάλιος, ο οποίος στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί για εχθρική στάση απέναντι στην μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Και φυσικά, ένα ακόμη πρόσωπο, πολύ κοντά στον Αντώνη Σαμαρά, προερχόμενο από τις ακροδεξιές γκρούπες όπως το Δίκτυο 21, δεν είναι άλλος από τον Φαήλο Κρανιδιώτη.
Ιδού τα όσα αποκαλυπτικά γράφει η εφημερίδα Η ΑΥΓΉ στις 4 Ιουλίου 2010 για την σχέση του ακροδεξιού Δικτύου 21 με τον Αντώνη Σαμαρά:
Μπορούν μερικά “παραλειπόμενα” ενός συνεδρίου να είναι ενδεικτικά τού τι συμβαίνει σε ένα κόμμα; Τι σημαίνει, φερ’ ειπείν, να κάθονται στις πρώτες σειρές του Τάε Κβον Ντο οι γνωστοί “εθνοπατριώτες” Γ. Καραμπελιάς και Κ. Ζουράρις; Ή τι σηματοδοτεί να είναι υποψήφιος για την Πολιτική Επιτροπή ο πρόεδρος του ακροδεξιού “Δικτύου 21”, Φ. Κρανιδιώτης; Στην περίπτωση της “νέας Ν.Δ.”, αυτές οι “λεπτομέρειες” είναι απολύτως ενδεικτικές.
Άλλωστε, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες…
Στελέχη της ακροδεξιάς οργάνωσης με “θεσμικές” ιδιότητες στη Ν.Δ.
Οι εκλεκτικές (και ιδεολογικές…) “συγγένειες” του Αντ. Σαμαρά με το “Δίκτυο 21” ξεκινούν από την εποχή που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως “πολιτική έρημο”, επειδή ήταν εκτός πολιτικής. Όταν, το 1997, το “αφάν γκατέ” της ακροδεξιάς διανόησης (Νεοκ. Σαρρής, Σαρ. Καργάκος, Κ. Ζουράρις, Αλ. Λυκουρέζος, Αγγ. Συρίγος) συνέστηναν την εν λόγω εθνικιστική οργάνωση, ο Αντ. Σαμαράς χαιρέτιζε την ίδρυσή της ως “πολυσήμαντο γεγονός”. Τα ίδια τα μέλη του “Δικτύου 21” έκαναν λόγο για… “νέα Φιλική Εταιρεία”.

Παρακράτος

Το “Δίκτυο 21” ιδρύθηκε με σκοπούς “την πατριωτική αφύπνιση των Ελλήνων”, ώστε “να μετατρέψει τους παθητικούς υπηκόους σε ελεύθερα πρόσωπα, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις του Ελληνισμού και το πνευματικό υπόδειγμα της Ορθοδοξίας”. Θα μπορούσε να παραμείνει άλλο ένα περιθωριακό, παρακμιακό ακροδεξιό “think tank”, στα μονόστηλα της δημόσιας ζωής. Ωστόσο, “απογειώθηκε” με την υπόθεση Οτσαλάν, καθώς πολλοί έκαναν λόγο για “παρακρατικές δραστηριότητες”. Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, αναφερόμενος στα πρόσωπα που βοήθησαν τον Οτσαλάν να έρθει κρυφά και παράνομα στη χώρα, είχε τονίσει: “Αποτελούν μέρος του παράλληλου κράτους και θα αντιμετωπιστούν ως παρακράτος”.
Η δικαστική διένεξη του δικηγόρου του Οτσαλάν, Φ. Κρανιδιώτη, με τους δημοσιογράφους Ν. Λιοναράκη και Μ. Βασιλάκη είχε κρατήσει χρόνια και έτσι το “Δίκτυο 21” παρέμενε στον αφρό της επικαιρότητας. Μάλιστα, στελέχη του, με αρθρογραφία τους, επέκριναν τον Κ. Καραμανλή για τη θετική δήλωση που έκανε στον θάνατο του Χ. Φλωράκη, ζητούσαν “αποκατάσταση του κύρους των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας” και ζητούσαν επίσης παρέμβαση “των αρμοδίων” στο Χόλιγουντ, ώστε να… μην παραχαράσσεται η ιστορία του Μ. Αλεξάνδρου! ΄

Ολική επαναφορά
Έκτοτε, το “Δίκτυο 21” είναι άφαντο. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για τους πρωταγωνιστές του, καθώς κάποιοι εξ αυτών -και, κυρίως, οι ιδέες τους- έχουν… μετακομίσει στη Ρηγίλλης, στα κεντρικά γραφεία της Ν.Δ. Στην κούρσα διαδοχής Καραμανλή, τα στελέχη του Δικτύου είχαν στηρίξει τον Αντ. Σαμαρά, καθώς είναι γνωστό ότι ο νυν πρόεδρος της Ν.Δ. είχε προνομιακές σχέσεις με ορισμένους εξ αυτών. Μετά την επικράτησή του, ο Μεσσήνιος απέδειξε ότι δεν ξεχνά τους φίλους του. Γραφείο στη Ρηγίλλης έχει ο σύμβουλος του Αντ. Σαμαρά (και ιδρυτικό μέλος του Δικτύου), Χρ. Λαζαρίδης, ενώ επικεφαλής της Γραμματείας Σχέσεων Κοινωνίας-Κόμματος της Ν.Δ. είναι ο πρώην αντιπρόεδρος του “Δικτύου 21”, Διον. Καραχάλιος. Αναπληρωτής γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της Ν.Δ. είναι ο Στ. Αγιάσογλου, πρώην μέλος του Δ.Σ. της οργάνωσης. Προνομιακός συνομιλητής του προέδρου της Ν.Δ. είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, και ο Φ. Κρανιδιώτης. Μάλιστα, το γεγονός ότι δεν εξελέγη στην Πολιτική Επιτροπή δεν συνιστά αποτυχία της “προεδρικής γραμμής”.

Εξακριβωμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς αποφάσισε, κατόπιν πιέσεων “σαμαρικών” στελεχών, να… κρατήσει τα προσχήματα. Πάντως, σε άρθρο του στις 23 Μαΐου, ο Φ. Κρανιδιώτης τονίζει: “Μη νομίζετε ότι ο Σαμαράς είναι κανένα παιδάκι, κανένα άβουλο επικοινωνιακό προϊόν που τον άγουν και τον φέρουν οι ‘σύμβουλοί’ του. Ο πιο σαμαρικός από όλους είναι ο ίδιος ο Σαμαράς. Ακόμη και ο Χρύσανθος (σ.σ. Λαζαρίδης) τρέχει να τον προλάβει. Εκείνος εμπνέει και επηρεάζει εμάς κι όχι εμείς αυτόν”. Και μάλλον έχει δίκιο.


Ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο οποίος απέτυχε στις πρόσφατες εκλογές να εκλεγεί με τη Νέα Δημοκρατία, εκτός του ότι αποτελεί έναν από τους στενότερους συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά, διαπρέπει μέσω της αρθρογραφίας του στον τομέα των εμφυλιοπολεμικών παραληρημάτων. Θεωρείται από πολλούς, ως βασικός γεφυροποιός της ετοιμόρροπης Νέας Δημοκρατίας, με την Άκρα Δεξιά. Μιλιταριστής, θρησκόπληκτος και αντικομμουνιστής, δεν δίστασε πρόσφατα να εισηγηθεί τη συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας με τμήμα της Χρυσής Αυγής φανερώνοντας … κρυφές (;) πτυχές των ιδεοληψιών του.
Όμως, όπως μαθαίνουμε από παλαιότερα δημοσιεύματα, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο οποίος στις 3 Μαΐου είχε συλληφθεί διότι είχε πετάξει το στεφάνι, το οποίο είχε καταθέσει στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ο τότε δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, είχε διαπρέψει σε συναντήσεις με διάφορες παράγοντες της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ).
Αντιγράφουμε από τον Ιό της Ελευθεροτυπίας και από σχετική έρευνα, η οποία είχε δημοσιευθεί την 1η Απριλίου 2000:

«Ο Φαήλος Κρανιδιώτης (στέλεχος του Δικτύου, του κόμματος Σαμαρά, γνωστός από χρόνια με τον Σάββα Καλεντερίδη, συναγωνιστής του Αντ. Ναξάκη -μαζί είχαν πετάξει το στεφάνι του δημάρχου Κωνσταντινούπολης στον Άγνωστο Στρατιώτη στις 3/5/1988-, φίλος από τα φοιτητικά του χρόνια με τον Μιχ. Χαραλαμπίδη και εκ των εμπίστων δικηγόρων του ΕRNK-ΡΚΚ), εμφανίζεται στο πλάι του κ. Λυκουρέζου να εξηγεί καταλεπτώς την “εθνική προδοσία”. Λυκουρέζος και Κρανιδιώτης είχαν επαφές και συναντήσεις με τον αρχηγό της ΕΥΠ, τους υπουργούς και τους βουλευτές που όφειλαν να προστατέψουν τον κ. Οτσαλάν.

Όσο κι αν ο πρωθυπουργός και άλλα κυβερνητικά στελέχη μιλούν για “παρακράτος”, “εξωθεσμικούς παράγοντες” και “εσμό υπερπατριωτών” που έφεραν τη χώρα σε δεινή θέση, τα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια αποκαλύπτουν το βάθος της εμπλοκής των ελληνικών μυστικών (και άλλων) υπηρεσιών με το ΡΚΚ και τους “ιδιώτες”. Πολλά για την υπόθεση είπε ο ίδιος ο αρχηγός του ΡΚΚ στο Ιμραλί και δεν νομίζουμε ότι φταίνε τα “ειδικά φάρμακα” για τις ενδιαφέρουσες εξομολογήσεις του. Η περίοδος, επομένως, της υποστήριξης του “εχθρού του εχθρού μας” Οτσαλάν, κλείνει, περίπου όπως τέλειωσε και η περίφημη πρόταση Σαμαρά (και πολλών άλλων) για τον “διαμελισμό των Σκοπίων”. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ ούτε για δίκτυα, ούτε για μυστικά “εθνικά κονδύλια”. Το ίδιο το “Δίκτυο 21” περιορίζεται σε μισόλογα. Τα μέλη του, λέει, έδρασαν οικεία βουλήσει. Αντί να δώσει εξηγήσεις προτιμά τα “θούρια”: “Αντίσταση παντού: Στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στη Θράκη”. “Επί τρία χρόνια μετά την κρίση των Ιμίων, αντί να θωρακιζόμαστε πυρετωδώς έναντι της Τουρκίας, καθυστερούμε την αμυντική μας θωράκιση και αποθαρρύνουμε τους εξοπλισμούς της Κύπρου” (1/3/1999). Η χρήση του πρώτου πληθυντικού, ήταν πάντοτε το τέχνασμα όλων των εμπόρων πατριωτισμού».

Πηγή: alfavita

Ποιοί μιλάνε για ζωή και ελευθερία;

Όταν παιδιά γιορτάζουν τα γενέθλιά τους στο δρόμο και πυροβολούνται
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν ο εκβιασμός του μεροκάματου καταλήγει σε “εργατικό ατύχημα”
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν τα οικονομικά αδιέξοδα οδηγούν ανθρώπους σε αυτοκτονία
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν μετανάστες πεθαίνουν στα κελιά
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν κρατούμενοι διαπράττουν το πλημμέλημα της απόδρασης και εκτελούνται
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν φαντάροι υποκύπτουν κατά την υποχρεωτική θητεία και πεθαίνουν στη σκοπιά
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν παιδιά δε πληρώνουν εισιτήριο και εκτελούνται
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν η κοινωνία σωπαίνει και αντί αυτής μιλάνε εκπρόσωποι
για ΜΜΜ και μειωμένα εισιτήρια
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Γιατί η τάξη μας θρηνεί τα θύματα και η τάξη τους θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Γιατί τα όπλα δεν σκοτώνουν μόνα τους κάποιοι τα οπλίζουν
και τα στρέφουν προς τα εμάς
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Γιατί ότι κι αν κάνουν εμείς δε θα πάψουμε να μιλάμε για ζωή και ελευθερία
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Γιατί κάποιοι από μας πάντα μιλούσαμε για τη ζωή και την ελευθερία
και δεν την παζαρεύουμε με τα αφεντικά και τους δολοφόνους
ούτε για φτηνά εισιτήρια, ούτε για θέσεις εργασίας,
ούτε για στέγη, ούτε για τροφή

Δεν διαπραγματευόμαστε, πολεμάμε για την ζωή και για την ελευθερία όλων

 

Αναρχοκομμουνιστική Ομάδα Combatientes Descalzos

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ

mhn eiste anohtoi

Κράτος και Αφεντικά υπερήφανα παρουσιάζουν την ανελεύθερη θεατρική υπερπαραγωγή «Καταστολή αυτοοργανωμένων κοινωνικών χώρων αγώνα». Η σειρά προβάλλεται σε αυτοτελή επεισόδια, σε αφήγηση των «γυμνοσάλιαγκων των 20.00» στους δέκτες σας.

 

Σενάριο: Υπουργείο Κρατικής Προπαγάνδας και Παραπληροφόρησης.

 

Σκηνοθεσία: Υπουργείο Επιβολής Δόγματος Μηδενικής Ανοχής και Καταστολής.

 

Επεισόδιο Πρώτο: Εκκένωση της Δημοτικής Αγοράς στην Κυψέλη τον Αύγουστο του 2012 και της Κατάληψης Δέλτα στην Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη του 2012.

 

Επεισόδιο Δεύτερο: Εκκένωση της  Κατάληψης της Villa Αμαλίας, εκκένωση της Κατάληψης Πατησίων και Σκαραμαγκά, εισβολή στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι ΑΣΣΟΕ και το studio του 98fm και εισβολή στην Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 τον Δεκέμβρη του 2012 και τον Γενάρη του 2013.

 

Επεισόδιο Τρίτο: Η καταστολή κάνει περιοδεία στην επαρχία. Ταυτόχρονη εκκένωση της Κατάληψης του Παραρτήματος, της Κατάληψης του Μαραγκοπουλείου και της Κατάληψης στο Στέκι ΤΕΙ στην Πάτρα τον Αύγουστο του 2013.

 

Guest stars: ΕΚΑΜ, ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και λοιπά χοιροειδή μπατσοβδελύγματα.

 

Ξημερώματα Δευτέρας 5 Αυγούστου και το κουβάρι της καταστολής συνεχίζει να ξετυλίγεται, αυτή την φορά στην Πάτρα. Το κράτος με την αγαστή και πολύτιμη συνεργασία του Δήμου Πατρών, επιτίθεται και εκκενώνει τρείς καταλήψεις: την κατάληψη Παραρτήματος στο κέντρο της πόλης, την κατάληψη του Μαραγκοπούλειου στην οδό Γούναρη και την κατάληψη Ν. Γύζη 33 – Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο ΤΕΙ Πάτρας. Στο εσωτερικό της Κατάληψης του Μαραγκοπουλείου συλλαμβάνονται 5 σύντροφοι και στην συνέχεια τους αποδίδονται οι κατηγορίες της διατάραξης οικιακής ειρήνης, των διακεκριμένων φθορών, της παράβασης του νόμου περί όπλων και της απείθειας.

Τουλάχιστον 6 διμοιρίες ΜΑΤ και μπάτσοι κάθε είδους, χρώματος και αμφίεσης επιστρατεύθηκαν για να υλοποιηθεί η επιχείρηση – υπερπαραγωγή. Παράλληλα επιστρατεύεται όλος ο Δημοτικός μηχανισμός με φορτηγά και λοιπά μηχανήματα, τεχνίτες και εργάτες για να συνεπικουρήσει στην επιχείρηση καταστολής. Οι είσοδοι, τα παράθυρα και γενικά κάθε πιθανή δίοδος πρόσβασης στους χώρους, χτίζονται με διπλά τούβλα και τσιμεντάρονται. Οι χώροι αδειάζονται στο εσωτερικό τους χωρίς να υπάρχει, καμία καταγραφή των αντικειμένων, ενώ απαγορεύεται στους καταληψίες να παραμείνουν στον χώρο κατά την διάρκεια της έρευνας.

 

Ας δούμε λίγο σύντομα όμως ποιοι χώροι δέχθηκαν επίθεση και  εκκενώθηκαν…

 

Κατάληψη Παραρτήματος

 

Η ιστορική κατάληψη του Παραρτήματος στο κέντρο της πόλης, που πήρε το όνομα της λόγω του ότι το κτήριο στέγαζε το παλιό παράρτημα του πανεπιστημίου Πατρών. Είναι ο χώρος που έχει συνδεθεί άρρηκτα με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της πόλης και της τοπικής κοινωνίας και έχει αποτελέσει σημείο αναφοράς για χιλιάδες αντιστεκόμενους και εξεγερμένους στο πέρασμα των χρόνων. Κατελήφθη για πρώτη φορά το Νοέμβρη του 1973 κατά τη διάρκεια της εξέγερσης ενάντια στη χούντα και αποτέλεσε το κέντρο αγώνα των εξεγερμένων Πατρινών, γι’ αυτό και καταγράφηκε στην μνήμη και στην συνείδηση τους ως σύμβολο του αγώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες πορείες από την μεταπολίτευση και μετά καλούνται και ξεκινούν από αυτό.

Χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές σαν κέντρο αγώνα: στις περιπτώσεις των δολοφονιών του 15χρονου  Μιχάλη Καλτεζά από τον μπάτσο Μελίστα το 1985, του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από τον Οννεδίτη παρακρατικό τραμπούκο Καλαμπόκα το 1991, δικηγόρος του οποίου ήταν ο χρυσαυγίτης βουλευτής Αρβανίτης και του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα, στις απεργίες πείνας των 7 συλληφθέντων της Θεσσαλονίκης, των 3 συλληφθέντων του Ευρωπαϊκού Φόρουμ στην Αθήνα, αλλά και διαχρονικά σε όλες τις φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις.

Η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε μπαίνοντας με άλλους συντρόφους στον χώρο το 2001, μετά από πολύ καιρό αχρηστίας θέλοντας να το χρησιμοποιήσουμε για μια εκδήλωση-συναυλία, ήταν αυτή της πλήρης διάλυσης και της ερήμωσης. Είχε μεσολαβήσει το μεγάλο φαγοπότι την δεκαετία του ΄90, κατά την διάρκεια του οποίου Δήμος και Νομαρχία είχαν φάει 500 εκατομμύρια δραχμές, αφού πρώτα έκαψαν τον χώρο, για να το μετατρέψουν σε συνεδριακό κέντρο. Μπάζα παντού, σκουπίδια, και ανύπαρκτες εγκαταστάσεις.

Μετά την επανοικειοποίηση του από του χώρου και με προσωπικό κόπο, χρήμα και ατέλειωτες εργατοώρες των συντρόφων που συμμετείχαν και στελέχωσαν το εγχείρημα μέσα στον χρόνο, κατόρθωσε το κτήριο να επισκευαστεί και να καταστεί λειτουργικό σαν χώρος ώστε να φιλοξενήσει εκατοντάδες ανοιχτές πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις και διαδικασίες, και να στεγάσει κινηματικές υποδομές και εγχειρήματα. Μέσα σε αυτόν λειτουργούσαν χώρος συναυλιών και εκδηλώσεων, ραδιοφωνικός σταθμός, φωτοτυπικό μηχάνημα για την αναπαραγωγή κινηματικών εντύπων, σχολείο εκμάθησης ελληνικών σε μετανάστες, αυτοοργανωμένο καφενείο, συνεργείο ποδηλάτων κ.α.

 

Κατάληψη  Μαραγκοπούλειου

 

Το Μαραγκοπούλειο Ίδρυμα καταλαμβάνεται τον Οκτώβρη του 2010, μετά από δύο δεκαετίες εγκατάλειψης που το είχαν οδηγήσει στην ερήμωση και την σταδιακή κατάρρευση. Με την κατάληψη και την πλήρη ανακατασκευή και αναστήλωση του κτηρίου όχι μόνο βρήκε στέγη το συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης «Πέρασμα», αλλά λύθηκε και το στεγαστικό πρόβλημα κάποιων συντρόφων, πραγματώνοντας το πρόταγμα «Να μπούμε στα ίδια σπίτια!».

Δεν είναι η πρώτη φορά που βρέθηκε στο στόχαστρο της καταστολής, καθώς δύο μήνες αφότου κατελήφθη, έγινε εισβολή της αστυνομίας και απόπειρα εκκένωσης. Το κτήριο ανακαταλήφθηκε τρεις μέρες μετά και συνέχισε να λειτουργεί σαν πυρήνας αντίστασης και ελευθερίας στο κέντρο της πόλης. Στο χώρο της κατάληψης φιλοξενήθηκαν δεκάδες ανοιχτές εκδηλώσεις, προβολές, λειτουργούσε βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και δανειστική βιβλιοθήκη, αυτοοργανωμένο καφενείο, συλλογικές κουζίνες κ.α.

 

Κατάληψη Ν. Γυζη 33 – Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Τ.Ε.Ι

 

Το ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο κτήριο στην Ν. Γυζη 33 καταλαμβάνεται λίγο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και μετατρέπεται στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Τ.Ε.Ι. στεγάζοντας τις συλλογικές ανάγκες κόσμου που δραστηριοποιούνταν στο Τ.Ε.Ι. και στις γύρω περιοχές ήδη από καιρό πριν και αποτελώντας σημείο αναφοράς μέσα σε αυτό.

Φιλοξενούσε την αυτοοργανωμένη συλλογικότητα «Σαμποτέρ» και το αυτοδιαχειριζόμενο στούντιο της συλλογικότητας Τέχνασμα, ενώ μέσα σε αυτό λειτουργούσαν αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο και δανειστική βιβλιοθήκη. Στην διάρκεια των 4 χρόνων της λειτουργίας του οργανώθηκαν σε αυτό δεκάδες προβολές, συναυλίες και εκδηλώσεις δίνοντας ζωή στην μίζερη και αποστειρωμένη καθημερινότητα του Ιδρύματος.

 

 

Στο δια ταύτα…..

 

Η συνέχιση της επίθεση απέναντι στους χώρους αγώνα και αντίστασης, στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και τις καταλήψεις, αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή, όπως αυτή εκφράστηκε δια στόματος τόσο του Υπουργού Καταστολής Δένδια, όσο και του ίδιου του Πρωθυπουργού Σαμαρά. Αποτελεί μέρος του γενικευμένου κατασταλτικού σχεδίου, που έχει τεθεί εδώ και καιρό σε εφαρμογή, με σκοπό την μετατροπή της κοινωνίας σε απέραντο νεκροταφείο, όπου δεν θα υπάρχει καμία φωνή αντίδρασης απέναντι στην επιβολή των ολοένα και εντεινόμενων συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Αποτελεί μέρος της συνολικής επίθεσης των εξουσιαστών στους αδύνατους και τους από τα κάτω, όπως αυτή αντικατοπτρίζεται

– στους πετσοκομμένους μισθούς πείνας, στις καθημερινές απολύσεις, τις αυτοκτονίες και την καλπάζουσα ανεργία.

– στις επιχειρήσεις «Ξένιος Δίας» σε βάρος των μεταναστών, τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα και στον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, συνδυασμένη με την όξυνση των παρακρατικών φασιστικών επιθέσεων σε βάρος τους.

– στην επίθεση σε εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, με διαδηλώσεις να απαγορεύονται, απεργίες να καταστέλλονται με την βία και τους εργαζόμενους να επιστρατεύονται κάποιες φορές ακόμα και προληπτικά, πριν ακόμα κηρύξουν την απεργία τους.

– στην επίθεση σε περιοχές που επέλεξαν να αγωνιστούν για τα αυτονόητα, όπως Γη και Ελευθερία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ιερισσό  στην Β. Α. Χαλκιδική, με ποινικές διώξεις και φυλακίσεις των αντιστεκόμενων κατοίκων και την εγκαθίδρυση αστυνομικής κατοχής.

Η βία της εξουσίας και η κρατική τρομοκρατία που εκδηλώνονται μέσω της καταστολής και της επιβολής ενός μόνιμου Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης, αποτελούν πλέον το τελευταίο ανάχωμα για την περιφρούρηση και τη διαιώνιση των σχέσεων εκμετάλλευσης και δουλείας. Το καθεστώς θωρακίζει και προστατεύει τις επιλογές του με την εφαρμογή δόγματος μηδενικής ανοχής απέναντι στην οποιαδήποτε μορφή ταξικής και κοινωνικής αντίστασης στα σχέδια του.

Στα πλαίσια αυτής την συνθήκης το Κράτος εντατικοποιεί την καταστολή απέναντι στο αναρχικό – αντιεξουσιαστικό κίνημα, πλήττοντας τους χώρους, τις δομές και τις υποδομές του αλλά και προσπαθώντας να εξοντώσει τους αγωνιστές τόσο υλικά όσο και ηθικά. Εισβολές και απόπειρες καταστολής αυτοοργανωμένων χώρων και εγχειρημάτων, εκκενώσεις καταλήψεων, βίαιη καταστολή πορειών, συλλήψεις και βασανισμοί συντρόφων, απόδοση ανύπαρκτων κατηγοριών, με αποτέλεσμα δεκάδες διώξεις, εξοντωτικές χρηματικές εγγυήσεις, εκδικητικές προφυλακίσεις και καταδικαστικές αποφάσεις με σαθρό κατηγορητήριο εναντίων αγωνιστών. Αυτό γιατί οι Αναρχικοί και οι Αντιεξουσιαστές ανέκαθεν υπήρξαμε ο φορέας και εκφραστής των πιο ριζοσπαστικών κοινωνικών και πολιτικών θέσεων αγώνα, που εκφράστηκαν διαχρονικά μέσω της πολύμορφης δράσης και του λόγου μας, στην κατεύθυνση της αντίστασης στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που επιχειρούν να επιβάλλουν Κράτος και Κεφάλαιο.

Αν νομίζετε ότι εκκενώνοντας τους χώρους μας ξεμπερδέψατε μαζί μας είστε βαθιά γελασμένοι. Οι καταλήψεις δεν είναι απλά τέσσερα ντουβάρια. Η σημασία των καταλήψεων και η σπουδαιότητα τους έγκειται στις ιδέες, στα προτάγματα και τις προτάσεις που συμπυκνώνουν και φιλοξενούν μέσα τους και στον τρόπο ζωής και αγώνα που προωθούν. Και αυτά με όσο μένος και αν προσπαθείτε δεν μπορείτε να τα καταστείλετε.

Οι καταλήψεις είναι οι ανάγκες, οι αντιλήψεις και οι προσωπικές και συλλογικές στοχεύσεις των ανθρώπων που τις λειτουργούν και τις διαχειρίζονται. Και εμείς είμαστε ακόμα εδώ, πιο δυνατοί και πιο πεισμωμένοι από ποτέ, ταγμένοι στην συνέχιση του πολύμορφου και συνεχούς αγώνα ενάντια στο Κράτος και το Κεφάλαιο.

Y.Γ.  Αν εκεί στο δημοτικό συμβούλιο 2 μέτρα τούβλο και μπόλικο μπετό είναι η άποψη που έχετε για την «ελευθερία», όταν επανακαταλάβουμε τους χώρους μας και τους καταστήσουμε και πάλι πραγματικά ελευθέρους, ξέρουμε πολύ καλά που θα σας βάλουμε και τα τούβλα και το μπετό. Έτσι για να νιώσετε «ελεύθεροι»…

 

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

 

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΣΑΣ

 

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ

 

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

 

Άνθη της Ερήμου του Πραγματικού

Πάτρα

Αύγουστος 2013

Επιτέλους οι νομοταγείς πολίτες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι… / παρέμβαση από Βίλα Ζωγράφου

 

 

 

http://villazografou.squat.gr/files/2013/08/teliko_keimeno-page-001.jpg

 

 

 

 

 

Στις 22/8 το απόγευμα έγινε παρέμβαση στις γραμμές 230, 235 και 608 και στους κεντρικούς δρόμους του Ζωγράφου σχετικά με το θάνατο του 19 χρονου Θ. Κ. στο Περιστέρι. Μοιράστηκε κείμενο, πετάχτηκαν τρικάκια και κολλήθηκαν σχετικά αυτοκόλλητα, ενώ σε κάποιες γραμμές μπλοκαρίστηκαν τα μηχανήματα επικύρωσης εισιτηρίων.

Φιλιππίνες: Αναφορά στο Anarkiya Fiesta 2013

Αναρχικές οργανώσεις πραγματοποίησαν για 3η χρονιά το Anarkiya Fiesta, αυτή την φορά στο Πολυτεχνείο των Φιλιππίνων στην Μανίλα από τις 22 έως τις 26 Ιουλίου. Η εκδήλωση προσέλκησε πάρα πολύ κόσμο ενώ κίνησε το ενδιαφέρων πολλών φοιτητών.

 

Το φεστιβάλ οργανώθηκε από διάφορες τοπικές ομάδες (προετοιμασία, τεχνική υποστήριξη, λογιστική υποστήριξη κλπ), ενώ οι εκδηλώσεις προετοιμάστηκαν και συντονίστηκαν από  το Πολυτεχνείο της Μανίλας, το ίδρυμα κοινωνικών επιστημών και ανάπτυξης, το Μετακινούμενο Αναρχικό Σχολείο, το τοπικό Αυτόνομο δίκτυο και το Tau Gamma Phi.

Το  Anarkiya Fiesta αποτελεί μέρος του προγράμματος του Μετακινούμενου Αναρχικού Σχολείου, και ξεκίνησε το 2011 στο Universidade das Filipinas, Merriam College, ενώ πραγματοποιήθηκε αργότερα στις κοινότητες Taguig, Muntinlupa, Makati, Pasig και Bulacan (Sapang-Palay και  Baliwag). Σκοπός του είναι να διαδώσει τις εναλλακτικές προτάσεις του Αναρχισμού, τις  ιδέες και τις εμπειρίες στα πανεπιστήμια , τις κοινότητες και τα διάφορα υπαρκτά και ενεργά κοινωνικά δίκτυα.

 

 

 

 

Η πρώτη ημέρα.

Το Τοπικό Αυτόνομο Δίκτυο ( ΤΑΔ) και το Μετακινούμενο Αναρχικό Σχολείο με την βοήθεια της Αδελφότητας αλληλεγγύης Tau Gamma Phi, παρουσίασαν μια φωτογραφική έκθεση με αναφορά στην Αναρχική εμπειρία και την ιστορία του αρχιπελάγους. Εικόνες από γεγονότα και δράσεις του διεθνούς αναρχικού κινήματος κατείχαν μεγάλο μέρος της έκθεσης. Σύντροφοι από το Αυτόνομο δίκτυο άνοιξαν το εβδομαδιαίο πρόγραμμα των εκδηλώσεων με ένα πολιτιστικό δρώμενο, ενώ ακολούθησε ένα πλούσιο πρόγραμμα ακουστικής μουσικής και  παρουσιάσεις εθνικού πολιτιστικού χαρακτήρα που κατάφεραν να δημιουργήσουν μία θετική ατμόσφαιρα στις πολυτεχνικές εγκαταστάσεις, και να προκαλέσει το ενδιαφέρων των φοιτητών ώστε να έρθουν σε επαφή με τους συντρόφους

 

Κύκλοι συζητήσεων δημιουργήθηκαν αυθόρμητα πράγμα που έδωσε την ευκαιρία στους φοιτητές να μιλήσουν και να γνωρίσουν περισσότερα για τον Αναρχισμό και το Αντιεξουσιαστικό κίνημα. Στην εκδήλωση δεν έλειψε η παρουσία αριστερών σχημάτων, και  Μαρξιστικών ομάδων που προσπάθησαν να στρέψουν το ενδιαφέρων των συζητήσεων προς την εξουσιαστική τάση του κομμουνισμού, πράγμα που όμως δεν κατάφεραν αφού οι οργανώτριες συλλογικότητες ήταν προετοιμασμένες για την ιδεολογική αντιπαράθεση μαζί τους.

Δεύτερη ημέρα

 

 

 

Η δεύτερη ημέρα κύλησε σε ποιό χαλαρό ρυθμό με τους συμμετέχοντες να εστιάζονται στην συνέχιση των συζητήσεων που είχαν ξεκινήσει την προηγούμενη ημέρα ενώ αίσθηση  προκάλεσε η οργάνωση μίας συλλογικής κουζίνας που προσέλκυσε 10άδες παρευρισκόμενους. Η αλληλέγγυα συνεργασία και το χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα μοίρασμα των προϊόντων αποτελούν σχέσεις που ενυπάρχουν σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς στην γη αλλά παραμένουν εγκλωβισμένες και υπό καταστολή από τις ιεραρχικές δομές που συντηρούνται από τα οικονομικά και πολιτικά καθεστώτα που λυμαίνονται αυτόν τον πλανήτη

Τα μέλη του «Food Not Bombs» (τροφή όχι βόμβες), πραγματοποίησαν ένα εργαστήριο μαγειρικής και ετοίμασαν χορτοφαγικά πιάτα που τα μοιράστηκαν με τους καθηγητές , τους φοιτητές και βέβαια με τους υπόλοιπους συντρόφους που ήταν εκεί. Την στιγμή που οι κοινωνία κινείται σε ρυθμούς ανταγωνισμού και συγκεντροποίησης της εξουσίας και των προνομίων, το να μοιράζεσαι αυτό που έχεις δεν αποτελεί συνηθισμένη πράξη. Πολλοί έμειναν έκπληκτοι από την λογική που προωθούσε αυτή η πρακτική και η εκδήλωση κατέληξε σε ένα τεράστιο γεύμα εργασίας που συζητήθηκαν θέματα που περιστρέφονται γύρω από την αλληλέγγυα και συμμετοχική οικονομία έως την χορτοφαγία και τον τρόπο διατροφής.

 

Μετά το πέρας του γεύματος, ακτιβιστές και επισκέπτες τύπωσαν μπλουζάκια με το σήμα του «Food Not Bombs» ως αναμνηστικά της εκδήλωσης καθώς  και ως προπαγανδιστικό μέσο αυτής της  πρακτικής. Τοπική λαϊκή μουσική , κουβέντα και ανταλλαγή  ιδεών και επιχειρημάτων έκλεισαν την δεύτερη μέρα του φεστιβάλ.

 

Τρίτη ημέρα.
Η τρίτη ημέρα ασχολήθηκε με την σωματική άσκηση και τον διαλογισμό με μαθήματα γιόγκα που παρέδωσαν εθελοντές της ομάδας Ananda Marga. Των ασκήσεων προηγήθηκε μια εκτενή παρουσίαση – συζήτηση των βασικών κατευθύνσεων της γιόγκα. Κάποια προσωπικά κολλήματα του εθελοντή δασκάλου, δεν επέτρεψαν την διεξαγωγή ενός σεμιναρίου πολεμικών τεχνών που στην τελική ακυρώθηκε

 

Τέταρτη ημέρα.

Το να προβάλεις μία κινηματογραφική ταινία είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να ανοίξεις μία συζήτηση, να ανταλλάξεις ιδέες και να παρασύρεις τον διπλανό σου σε ένα εποικοδομητικό διάλογο. Οι ταινίες που επιλέχθηκαν για τον λόγο αυτό  ήταν η «Και αν το δέντρο πέσει;» και η «Το τέλος του πολιτισμού» που παρουσιάστηκαν στην αίθουσα οπτικοακουστικών μέσων του πολυτεχνείου.

 

 

 

Πέμπτη ημέρα:

Η Πέμπτη ημέρα ήταν ίσως η σημαντικότερη ημέρα του φεστιβάλ, καθώς εκατοντάδες επισκέπτες παρακολούθησαν τις εισηγήσεις των συντρόφων αναρχικών και αυτόνομων που παρουσίασαν τις θέσεις και τις εμπειρίες τους επάνω σε ένα μεγάλο φάσμα καθημερινών ζητημάτων και καταστάσεων

Η εναρκτήρια εισήγηση παρουσιάστηκε από την διευθύντρια του Universidade Politécnica do Instituto das Filipinas de Ciências Sociais e Desenvolvimento, Hilda Felipe San Gabriel, η οποία μίλησε με θετικό τόνο για την πραγματοποίηση του αναρχικού φεστιβάλ στο χώρο του Πολυτεχνείου και εκδήλωσε ενδιαφέρων και για περεταίρω συνεργασία στο άμεσο μέλλον.

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την εισήγηση του αναρχικού πανεπιστημιακού καθηγητή Randy Nobleza,, που ανέλυσε το ζήτημα της αυτόδιεύθυνσης μέσα από την παρουσίαση απλών καθημερινών παραδειγμάτων.

Ο Αναρχοφεμινισμός αποτέλεσε το θέμα που παρουσίασε η συντρόφισσα  από το Τοπικό Αυτόνομο Δίκτυο,  Melissa Gibson, με την εισήγηση να κινείτε γύρω από τις αρχές και τις βασικές πρακτικές δράσεις του αναρχοφεμινιστικού κινήματος. Στη συζήτηση που ακολούθησε έγινε εκτενή αναφορά σε ιστορικά και σύγχρονα γεγονότα, στην σχέση που αυτά ανέπτυξαν καθώς και στον τρόπο που αυτά επηρέασαν τον σημερινό αγώνα ενάντια στην πατριαρχεία.

Η θεωρία  του Αναρχοχριστιανισμού  ήταν το πεδίο ενασχόλησης του καθηγητή , Asher Quimson, με την ανάλυση του να προκαλεί το έντονο ενδιαφέρον δεκάδων φοιτητών που αδυνατούσαν να συλλάβουν ακόμα και την ύπαρξη αυτής της τάσης της Αναρχικής σκέψης. Ο Quimson επιδόθηκε σε μία μακρά παρουσίαση των βασικών αρχών του Χριστιανισμού και στην ομοιότητα που αυτές έχουν με την αντιεξουσιαστική θεώρηση.

 

Ο Jong Pairez άνοιξε τον κύκλο των συζητήσεων γύρω από το ζήτημα της άμεσης σχέσης της τεχνολογικής ανάπτυξης και της Αναρχικής αντίστασης μέσα από την παρουσίαση παραδειγμάτων για τον σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίξει η τεχνολογία στον αγώνα για την κοινωνική αυτονομία.

 

 

Η έκθεση των θέσεων του Αναρχικού κινήματος συνεχίστηκε με τον Bas Umali που παρουσίασε την «Αναρχική ανάλυση για το ζήτημα της οικολογικής κρίσης», με αναφορά στις περιβαλλοντολογικές πρωτοβουλίες που έχουν αναληφθεί από ομάδες που συμμετέχουν στο Τοπικό Αυτόνομο Δίκτυο, καθώς και στον ρόλο των εναλλακτικών πηγών ενέργειας και τον προγραμμάτων για τον έλεγχο των πλημυρών.

Το φεστιβάλ έκλεισε με μία γιορτή που περιλάμβανε την χρήση διάφορων μουσικών οργάνων σε μία τελετουργία που συνδύασε την σύνδεση του χορού της φωτιάς με αρμονικές μουσικές και ολιγόλεπτες απαγγελίες κειμένων και ποιημάτων.

μετάφραση προσαρμογη: rebelian

αρχική πηγή στ’αγγλικά εδώ πέρα : onsite infoshop philippines
δείτε επίσης εδω:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1487225