ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ
σχετικά με το στρατοδικείο (νοέμβρης 2013)
του ολικού αρνητή στράτευσης Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

Δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης (φλεβάρης 2012) :

” Όταν ακούω ότι για να πετύχει κάτι είναι απαραίτητη η συμμετοχή μου

σκέφτομαι το στιφάδο ”  (Ο λαγός)

   Είμαι εχθρός του ελληνικού έθνους και κάθε έθνους. Διότι πρόκειται για πολεμικούς μηχανισμούς κοινωνικής αποσύνθεσης και υποδούλωσης. Η εθνική συνείδηση είναι το προκάλυμμα της αφομοίωσης στον αστικό ολοκληρωτισμό, της αφομοίωσης στον ιδιωτικό ωφελιμισμό, στην εκμετάλλευση και στην συσσώρευση, στην δικτατορία του νόμου· είναι η φοβική και μισάνθρωπη κέλευση της υποταγής στο κράτος. Κεφαλαιούχοι, πολιτικάντηδες, λόγιοι βρικόλακες και μισθοφόροι συναποτελούν τον πυρήνα του έθνους εξαπαρχής του. Εκατόν ενενήντα χρόνια εξαπάτησης, καταπίεσης, αποικειοποίησης και μητροπολιτικού εγκλεισμού, η ιστορία του έθνους μέσα στα σύνορα του ελληνικού κράτους. Εκατόν ενενήντα χρόνια πολεμικής συστράτευσης με τις μεγάλες δυνάμεις του κεφαλαίου, η θέση του ελληνικού έθνους στην εξέλιξη της διακρατικής κυριαρχίας.

   Σήμερα, ο γενικός εξανδραποδισμός των εκμεταλλευόμεων για χάρη των ντόπιων αφεντικών και των διεθνικών διευθυντηρίων πραγματώνεται υπό την σημαία της εθνικής σωτηρίας. Με την σημαία του έθνους οπλίζονται τα καθάρματα, κρατικοί άρχοντες, καθεστωτικοί κονδυλοφόροι και φασιστικές συμμορίες, που οργανώνουν την εκκαθάριση των πιο αδύναμων κομματιών του κυριαρχούμενου κόσμου.

   Το ελληνικό κράτος και η εθνική συνείδηση, συνείδηση υποτελούς ομοιογενοποίησης, συγκροτήθηκαν μέσα από εμφύλιους πολέμους, καταστολή, ταξικό έλεγχο. Η στρατιωτική κυριαρχία θεμελιώνει το έθνος. Το φάντασμα της στρατοκρατίας φυλάει την δημοκρατία των αφεντικών. Τα όπλα του έθνους βγαίνουν στο προσκήνιο για να υπερασπιστούν το καθεστώς ή για να προσαυξήσουν τα κατεχόμενα φέουδά του.

   Ο ελληνικός στρατός αποτελεί δραστήριο όργανο του ΝΑΤΟ και των λεηλατικών εκστρατειών του. Στα σύνορα του ευρωπαϊκού κάτεργου δολοφονεί τους κατατρεγμένους οι οποίοι έχουν ξεριζωθεί από τις βόμβες και τον λιμό που σπέρνει η πλανητική δημοκρατία του κεφάλαιου. Στην Πίνδο και στον Έβρο η ελληνική σημαία έχει ποτιστεί με το αίμα των απόκληρων. Μέσα στην μητροπολιτική φυλακή, τώρα που οξύνεται η ταξική αντεπίθεση και δυναμώνουν τα εγχειρήματα  κοινωνικής αυτοοργάνωσης ενάντια στην κρατική τυραννία, ο εθνικός στρατός προετοιμάζεται για την αντεπανάσταση.

   Το κράτος καλεί τους υπηκόους του να υπηρετήσουν την πολεμική μηχανή του. Η θητεία είναι ένας εκβιαστικός εγκλεισμός. Ο φαντάρος  στρατωνίζεται δια της βίας και εκπαιδεύεται να υποτάσσεται στην ιεραρχική πυραμίδα του τρόμου, να ανέχεται την βία της και να δολοφονεί ο ίδιος για λογαριασμό της. Ο στρατός αποτελεί το πρότυπο και το θεμέλιο του καταναγκασμού. Ιστορικά, ο αστικός κόσμος αναπτύχθηκε ως πολιτισμός των στρατοπέδων. Τα κάτεργα, τα σχολεία, οι φυλακές αναπαράγουν την οργάνωση του στρατοπέδου και ο εθνικός στρατός υπάρχει για την έσχατη υπεράσπιση της εκμεταλλευτικής τάξης.

   Σ’ ετούτο τον επί αιώνες δυναστευόμενο κόσμο έχω πάρει θέση στον πόλεμο για την κοινωνική απελευθέρωση από το κράτος και το κεφάλαιο. Είμαι στρατευμένος στην κοινή πάλη για την ανατροπή της λεηλασίας του ανθρώπινου και του φυσικού πλούτου, για την ανάπτυξη της αντιθεσμικής κοινωνικής αυτοοργάνωσης, για την εξάλειψη όλων των συνόρων και των παρτίδων. Θα παραμείνω στις γραμμές του εξεγερσιακού αγώνα εως ότου αποσυντεθούν όλα τα έθνη, εως ότου διαλυθούν οι στρατιές των τυράννων, με την επαναστατική προέλαση του παγκόσμιου προλεταριάτου.

” Εθελότυφλοι υπηρέτες, σ’ εσάς πατάνε οι θεοί, σ’ εσάς και οι αφέντες “

  Η φιλελεύθερη κατοχή έχει χώρο για ιδιοτροπίες. Θέλεις να μην υπηρετήσεις στην πρώτη γραμμή της καπιταλιστικής μηχανής; Ο νόμος πια επιτρέπει εναλλακτικά την εκδούλευση σε άλλους κρατικούς μηχανισμούς. Εναλλακτική θητεία, δηλαδή άμισθη εργασία για να εμφανίζεται το καθεστώς ως παροχέας κοινωφελούς έργου. Οι προνοιακές υπηρεσίες του κράτους, που τώρα παραδίδονται στους κερδοσκόπους επιχειρηματίες ή καταργούνται, ήταν επί έναν σχεδόν αιώνα αφενός ένα τεράστιο πεδίο υπερεκμετάλλευσης μέσω εργολαβιών και προνομιακών διευκολύνσεων προς τις ιδιωτικές εταιρείες και ταυτόχρονα η κύρια πηγή κομματικού ελέγχου και αφετέρου το χρυσωμένο χάπι της συγκεντρωτικής αντικοινωνικής διεύθυνσης.

   Ο εθελοντισμός παρέχει την πλέον ασυνείδητη στήριξη στους επιτήδειους που λυμαίνονται τις κάθε είδους κρατικές επενδύσεις και επιχορηγήσεις (τράπεζες, επιχειρήσεις καινοτομίας, εκπαιδευτικά, πολιτιστικά ή φιλανθρωπικά ιδρύματα, μ.κ.ο. κλπ.). Οι ανθρωπιστικές και οι περιβαλλοντικές παράτες των κρατικών αρχών, των εταιρειών και της εκκλησίας επιχειρούν να συγκαλύψουν την επίταση της θεσμικής ληστρικότητας.

   Ως αναρχικός έχω αρνηθεί προ καιρού να υπηρετήσω με οποιονδήποτε τρόπο τις μηχανές του κράτους. Η κοινωνική αλληλεγγύη αποκτά το διαυγέστερο και αρτιότερο νόημα της στην συνεχή εξέγερση ενάντια στην παγκόσμια διακρατική κυριαρχία. Ότι έργο μπορώ να προσφέρω ανήκει στις συλλογικές διεργασίες αυτονόμησης από τα κρατικά δεσμά. Ο κόσμος της αναρχίας είναι ήδη εδώ και δεν μας περισσεύει ούτε μια μέρα για τον λεβιάθαν.

” Φυλακές, στρατός, ψυχιατρεία, να πια είναι η εξουσία ”          (παλαιό σύνθημα)

   Ο προσφιλέστερος τρόπος αποφυγής της στρατιωτικής θητείας είναι το λεγόμενο τρελόχαρτο. Η αποφυγή του εγκλεισμού στα πολεμικά κάτεργα έχει ως τίμημα την αναγνώριση του τεχνομυστικιστικού ολοκληρωτισμού του κράτους πάνω στις επιθυμίες, στις συνειδήσεις και στις κοινωνικές σχέσεις. Οι υπεκφυγές επιτρέπονται, αφού επιβεβαιώνουν το αυτιστικό υπόβαθρο της υποταγής στην εξουσία. Το θέατρο της σχιζοφρένειας ή της κατάθλιψης χαριεντίζεται με τον κατακερματισμό και την σήψη ενός κόσμου τυραννευόμενου από το κεφάλαιο και ουδετεροποιεί την γενοκτονία που τελείται στα ψυχιατρεία και με την χημική καταστολή παντού. Οι «ανίκανοι» προστρέχουν στους ιεροεξεταστές ενός κατεξοχήν μανιακού πολιτισμού, στους αυθέντες των ανθρωπιστικών επιστημών της αστικής κυριαρχίας. Για να επιστρέψουν ένας ένας στο ιδιωτικό λαγούμι τους, την ίδια στιγμή που η θεσμική κρεατομηχανή δουλεύει ασταμάτητα. Αυτές οι παραιτήσεις αθροίζονται σε μια τεράστια σιωπή, σε μια εκτεταμένη απομόνωση ανατροφοδοτούμενη, σε μια συνθλιπτική ματαίωση της άρνησης στην στρατοκρατία· αποτελούν μια εσωτερικευμένη αντιεξέγερση.

   Ενάντια σε μια τέτοια κανονικότητα η αντίσταση οφείλει να μιλάει ανοιχτά και να αναλαμβάνει το κόστος της σύγκρουσης με το καθεστώς. Για να μην σαρωθούμε από την πολεμική μηχανή της κυριαρχίας συστρατευόμαστε πρωτοβουλιακά και αλληλέγγυα σε συγκεκριμένα πεδία ρήξης. Ο ατομικός γλιτωμός είναι μια επιτάχυνση στον γενικό εξανδραποδισμό. Το κάθε εξεγερσιακό ανάχωμα, ατομικό ή συλλογικό, είναι δύναμη στο συνολικό ανατρεπτικό μέτωπο.

” Κι όταν έρθουν να σου πουν ότι εδώ δεν είναι τόπος και χρόνος
για τέτοια πράγματα, τράβηξε την φαλτσέτα και θέρισε ”   (Κατερίνα Γώγου)

   Η ολική άρνησή μου να στρατευτώ είναι ένα σημείο του κινήματος ενάντια στον στρατό, ένα σημείο του κοινωνικού αντικρατικού αγώνα. Στα χαρακώματα του κοινού πολέμου απέναντι στην διακρατική κυριαρχία και στους στρατούς της αναμετράται ο κόσμος της ελευθερίας και της αλληλεγγύης με τον κόσμο της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης.

   Να σπείρουμε την ανυποταξία ενάντια στα κελεύσματα της εξουσίας.

Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης

Μάζεμα χρημάτων για τα έξοδα χειρουργικής επέμβασης του τραυματία στο Κερατσίνι.

Στο Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο ΒΟΞ (Αραχώβης & Θεμιστοκλέους, Πλ. Εξαρχείων), υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης του συντρόφου που τραυματίστηκε στο μάτι από ευθεία βολή μπάτσου στην πορεία του Κερατσινίου για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Ο σύντροφος έκανε και 2ο χειρουργείο και το ποσό που πρέπει να μαζευτεί είναι € 5000.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Κανένας μόνος του.

Κ*ΒΟΞ

Μεταφραση:Athens Imc Translations Team

Οι Μη-Πολίτες είναι και πάλι στους δρόμους. Εμείς οι Μη-Πολίτες είμαστε παρόντες στο όνομα του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Είμαστε από διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές του κόσμου και περάσαμε τα σύνορα για να έρθουμε εδώ. Ο λόγος είναι ότι οι αποκαλούμενες ασφαλείς χώρες (όπως η Γερμανία) κατέστρεψαν την ασφάλεια αυτών των χωρών εξάγοντας τις δομές και τα εργαλεία που θα τις έκαναν σταθερές (δομές και εργαλεία όπως μαχητικά, συστήματα παρακολούθησης, εργαλεία καταπίεσης κλπ.).

Έπρεπε να φύγουμε λόγω αυτής της κατοχής και της επίθεσης κατά της ασφάλειας σε αυτές τις χώρες. Αναγκαστήκαμε να καταλάβουμε νέα περιοχή ως το νέο μέρος να ζούμε – για να είμαστε ασφαλείς. Αλλά σε αυτές τις αποκαλούμενες ασφαλείς χώρες ήμαστε ακόμα αναγκασμένοι να ρισκάρουμε τις ζωές μας λόγω των νόμων που είναι εναντίον της ανθρωπότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – φτιαγμένοι από την κυβέρνηση. Σε αυτή την κοινωνία δεν είμαστε ίσοι. Αυτοί οι νόμοι δεν μας δίνουν τα ίδια δικαιώματα σαν τους άλλους ανθρώπους που έχουν χαρτιά ιθαγένειας. Αυτοί οι νόμοι παράγουν ”ξένους” και χτίζουν σύνορα μεταξύ ανθρώπων. Αυτή η κυβέρνηση με αυτούς τους νόμους θέλει να μας φυλακίσει (σε στρατόπεδα προσφύγων/κατάδικων).

Αλλά για να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση και την άνιση θέση στην κοινωνία και να τραβήξουμε μια κόκκινη γραμμή σε αυτή την κατάσταση (που σημαίνει να πεθαίνουμε κάθε μέρα στης φυλακές), οργανώσαμε διάφορες διαμαρτυρίες σε όλη τη Γερμανία, όπως κατασκηνώσεις διαμαρτυρίας, απεργία πείνας στο Μόναχο, και τη μεγαλύτερη πορεία διαμαρτυρίας από το Würzburg  και το Bayreuth ως το Μόναχο. Εξαιτίας της βίαιης συμπεριφοράς κατά τη διάρκεια των τελευταίων δράσεων, τον αισχρό τρόπο μεταχείρισής μας από διάφορα τμήματα και άλλες αρχές στο Μόναχο, που απέρριψαν γύρω από το στρογγυλό τραπέζι την αποδοχή  των αιτήσεων ασύλου μας από την “Ομοσπονδιακή υπηρεσία Μετανάστευσης και Προσφύγων”, εμείς οι Μη-Πολίτες είμαστε αναγκασμένοι να βγούμε πάλι στους δρόμους. Επιλέγουμε την απεργία πείνας γιατί δεν πεθάναμε κι ούτε θέλουμε να πεθάνουμε στις φυλακές που η κυβέρνηση προσπαθεί να μας περιορίσει για να έχουμε ένα σιωπηρό θάνατο,  άλλα επιλέγουμε να “τερματίσουμε” τον αγώνα μας στον κόσμο και στα κανάλια . Θέλουμε να τελειώσει αυτή η κοινωνική ανισότητα, απαιτούμε ισότιμη μεταχείριση, που σημαίνει να γίνουν αποδεκτές οι αιτήσεις ασύλου μας. Εμείς οι Μη-Πολίτες αποφασίσαμε να βγούμε ξανά στους δρόμους αυτή τη φορά στο Βερολίνο (Πύλη του Βρανδεμβούργου) και θα συνεχίσουμε την απεργία πείνας μας έως ότου τα αιτήματά μας γίνουν πραγματικότητα.

Οι απεργοί πείνας Μη-Πολίτες της Πύλης του Βρανδεμβούργου, στην πλατεία  Pariser, Βερολίνο.

********************

Non-Citizens Hungerstrike at Brandenburger Tor:

ΠΗΓΗ:https://linksunten.indymedia.org/en/node/96998

ΠΗΓΗ:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1496999

ΠΗΓΗ:http://refugeestruggle.org

Τρεις Ερυθριανοί σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις που ξέσπασαν χθες σε καταυλισμό (στρατόπεδο) προσφύγων στη βόρεια Αιθιοπία μετά από μνημόσυνο για τα θύματα στη Λαμπεντούζα στην Ιταλία.

Τα γεγονότα έλαβαν χώρα στον καταυλισμό Mai Ayni, όταν πρόσφυγες από την Ερυθραία διαμαρτυρήθηκαν στις αρχές.

Οι μπάτσοι πυροβόλησαν για να τους διαλύσουν και 4 παιδιά τραυματίστηκαν. Η αναταραχή επεκτάθηκε και σε άλλους καταυλισμούς όπως ο Adi Harish, όπου σκοτώθηκαν άλλα 3 άτομα.

Δημοσιεύτηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

http://anarchypress.wordpress.com/

Διαδηλωτές απέκλεισαν αυτοκινητόδρομο στο βόρεια επαρχία Issyk-Kul, ζητώντας την εθνικοποίηση του μεγαλύτερου χρυσωρυχείου Κουμτόρ, ενώ οι τοπικοί αξιωματούχοι ζητάνε συνομιλίες τώρα με τους διαδηλωτές.

Χθες πολιτικοί ανακοίνωσαν ότι θα ξεκινήσουν συνομιλίες και την καναδική εταιρία Centerra Gold που λειτουργεί το συγκεκριμένο χρυσωρυχείο.

Περίπου 400 διαδηλωτές απέκλεισαν το δρόμο Karakol-Bishkek με κορμούς δέντρων και ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο.

Περίπου 100 άτομα παραμένουν οπλισμένα με μολότοφ, δήλωσε ένας διαδηλωτής σε τοπικό ΜΜΕ, αν οι μπάτσοι επιχειρήσουν να σπάσουν τον αποκλεισμό, ζητώντας επίσης και την απελευθέρωση των προχθεσινών συλληφθέντων.

Δημοσιεύτηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

http://anarchypress.wordpress.com/

Θεωρούμε σκόπιμο να δημοσιοποιήσουμε κάποιες πληροφορίες γύρω από την παρακολούθηση και ακολούθως, τη σύλληψή μας απ’ τους αντιτρομοκατικάριους στις 30.04.2013 στη περιοχή της Ν. Φιλαδέλφειας. Οι περισσότερες πληροφορίες είναι «επίσημες» απ’ την εις βάρος μας δικογραφία. Μέσω αυτών οδηγηθήκαμε σε κάποια συμπεράσματα που έχουν να κάνουν πιο πολύ με γνώσεις των μπάτσων πάνω στον τρόπο που «κινούμασταν» έξω παρά με τις μεθόδους της άμεσης παρακολούθησής μας. Επιπλέον, παραθέτουμε δύο λόγια για κάποιες ακόμα γνώσεις των μπάτσων που «ανακαλύψαμε», αλλά και δύο λόγια για τις τακτικές τους. Η καθυστέρηση μηνών οφείλεται στη διστακτικότητα που υπήρχε και βασιζόταν στην εκτίμηση ότι ίσως η δημοσιοποίηση βοηθούσε περισσότερο, σε τελική ανάλυση, το μελλοντικό έργο των μπάτσων. Το ζυγίσαμε όμως και καταλήξαμε ότι είναι σημαντικότερο, έστω και καθυστερημένα, να μοιραστούμε αυτες τις πληροφορίες/γνώσεις γιατί θεωρούμε πιο «ορθό» συνειδησιακά για εμάς να ξέρουν επακριβώς οι ενδιαφερόμενοι σύντροφοι το ελάχιστο επίπεδο γνώσεων της αστυνομίας, παρά να υπάρχει υποψία άγνοιας.

Σε πολλούς ίσως ακουστούν αυτονόητα πολλά εδώ μέσα, αλλά είμαστε πεπεισμένοι πως δεν θα ακουστούν έτσι για όλους. Αντιπροτάσεις προφανώς εδώ μέσα δεν μπορούμε να κάνουμε, παρά μόνο προειδοποιήσεις. Σε καμία περιπτωση όμως δεν επιχειρούμε να φοβίσουμε κανέναν για το το εύρος γνώσεων και τη δυναμική του εχθρού, αλλά να πούμε σε αυτούς που την «ψάχνουν» τι να προσέχουν στο δρόμο για την εκπλήρωση των οργισμένων επιθυμιών τους. Η «σκιά» που καλύπτει πολλές φορές τις μεθόδους και τις κινήσεις της αντιτρομοκρατικής οδηγεί ανθρώπους στην υπερτιμησή τους, ενώ είναι αλήθεια πως παρ’ ότι κάποια πράγματα μας γνωστοπιούνται κάπου κάπου πόλλα άλλα σημεία παραμένουν στο σκοτάδι. Οι ίδιοι οι μπάτσοι δεν αποκαλύπτουν σχεδόν ποτέ τις μεθόδους τους. Απ’ την άλλη όμως παρ’ ότι οφείλουμε να λαμβάνουμε τα μέτρα μας απεναντί τους, ένα ρίσκο σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο θα παραμένει πάντα σε ένα υποκειμενικό πεδίο. Όπως και να έχει όμως λάθη γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται στη μάχη ενάντια σε τόσο ισχυρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Λάθη που πάντα θα «στοιχίζουν» περισσότερο αντίθετα με τα λάθη των μπάτσων που «απορροφούνται». Οι καταστάσεις πρέπει να ζυγίζονται ξανά και τα λάθη που έχουν γίνει μία φορά, πολύ απλά, δεν πρέπει να ξαναγίνουν. Η συσσωρευμένη εμπειρία τόσων χρόνων πρέπει να μελετάται και να εκτιμάται και επειδή υπάρχει η τάση να προετοιμαζόμαστε για τις μάχες που ήδη έγιναν και όχι για αυτές που θα ‘ρθουν ας είμαστε σε ετοιμότητα και η τύχη μαζί μας…

Ξεκινώντας, να πούμε ότι η «επίσημη» παρακολούθηση μας ξεκίνησε στις 11:20 το πρωί με τον εντοπισμό του Γρηγόρη (Σαραφούδη) και έληξε στις 16:00 με τις συλλήψεις μας στη Νέα Φιλαδέλφεια. Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι η παρακολούθηση μας ξεκίνησε εκείνη την ώρα. Γιατί λίγο πριν από την προαναφερόμενη ώρα ο σύντροφος πήγε στο ίντερνετ-καφέ Palladium στη Σολωμού 48 στα όρια Εξαρχείων με το κέντρο της Αθήνας. Πιστεύουμε βασικά ότι το συγκεκριμένο καφέ βρισκόταν/βρίσκεται υπό παρακολούθηση, απ’ την στιγμή κιόλας που πληροφορηθήκαμε ότι διάφοροι σύντροφοι κατά το παρελθόν έχουν παρακολουθηθεί από ασφαλίτες φεύγοντας από εκεί. Επίσης, ένας ακόμα βασικός λόγος που μας προσδιορίζει πάνω κάτω την ώρα είναι το γεγονός πως νωρίτερα εκείνο το πρωί ο σύντροφος είχε κάνει «τσεκ» αντιπαρακολούθησης και βεβαιώθηκε ότι δεν παρακολουθείται η κινησή του. Ένα συνηθισμένο τσεκ που κάναμε πολύ συχνά και πάντα πριν απο οποιαδήποτε συνάντηση με καταζητούμενους ή αγνώστους στην αστυνομία συντρόφους, για να βεβαιωθούμε ότι είμαστε «καθαροί». Με άλλα λόγια δηλαδή, πιθανολογούμε πολύ σοβαρά ότι το «κακό» έγινε όταν «καθαρός» άνθρωπος μπήκε σε «βρώμικο» μέρος και εφόσον ήταν ήδη γνωστός στην αντιτρομοκρατική από παλαιότερη παρακολούθηση, αναγνωρίστηκε και τέθηκε υπό διακριτική παρακολούθηση. Η συνάντηση όμως λίγες ώρες αργότερα με τους δύο καταζητούμενους συντρόφους Αργύρη (Ντάλιο) και Φοίβο (Χαρίση) σήμανε συναγερμό στην αντιτρομοκρατική και έπεσε αμέσως εντολή για συλλήψεις. Οι μπάτσοι κλασσικά για να δικαιολογήσουν την παρακολούθηση λένε στη δικογραφία για «ανώνυμο τηλεφώνημα» προς τις υπηρεσίες τους που ανέφερε ότι ο Γρηγόρης και άλλοι σύντροφοι της ίδια υπόθεσης κατείχαν όπλα, συμμετείχαν σε ληστεία του Βελβεντού και επισκέπτονταν συχνά την περιοχή των Εξαρχείων. Με αυτόν τον τρόπο κιόλας, θέλησαν να απεμπλέξουν το συνεργάζομένο ίντερνετ-καφέ για να μην στοχοποιηθεί, και έτσι έγραψαν στη δικογραφία ότι εντόπισαν το Γρηγόρη τυχαία στην διασταύρωση Πατησίων και Σολωμού, δηλαδή 30 μέτρα πιο κάτω! Παρόλο που ξέρουμε ότι δεν ισχύει αυτή η γελοιότητα με το ανώνυμο τηλεφώνημα δεν αποκλείουμε την πιθανότητα ο Γρηγόρης, για άγνωστο λόγο, να θεωρούνταν ήδη ύποπτος και να μπήκε δυναμικά στο στόχαστρο της αντιτρομοκρατικής. Το στόρυ, χονδρικά, μετά την επίσκεψη του Γρηγόρη στο «βρώμικο» ίντερνετ-καφέ, συνεχίζει με την συναντησή του λίγη ώρα μετά σε άλλο σημείο της πόλης με τον , επίσης «τσεκαρισμένο», σύντροφο Γιάννη (Ναξάκη). Στη συνέχεια οι δύο σύντροφοι κινήθηκαν σε διάφορα μέρη, για να καταλήξουν μετά από κάποια ώρα στη Νέα Φιλαδέλφεια στο ραντεβου με άλλους συντρόφους, όπου και εκεί τελειώνει λίγη ώρα μετά το στόρυ με την επέμβαση της αντιτρομοκρατικής. Κατά την διάρκεια όμως αυτών των λίγων ωρών, οι υπό παρακολούθηση σύντροφοι έκαναν κάποιες κινήσεις που μπορεί από νομικής άποψης να είναι αδιάφορες, όμως, ήταν ικανές να «προδώσουν» κάποια συνωμοτικά χαρακτηριστικά γύρω απ’ το πως κινούμασταν.

Έχουμε και λέμε:

1. Στις τέσσερις και κάτι ώρες παρακολούθησης μας είδαν να πηγαίνουμε σε τέσσερα διαφορετικά ίντερνετ- καφέ. Πρώτο ήταν το Palladium που πήγε ο Γρηγόρης. Το επόμενο ήταν επί της Πατησίων 382 κοντά στο σταθμό ΗΣΑΠ Άνω Πατησίων, απέναντι από τα everest  όπου μέσα συναντήθηκαν ο Γρηγόρης με τον Γιάννη. Οι δυό τους αργότερα πήγαν στο GNet στο Μαρούσι (Τσαλδάρη 3 και Αριστείδου), ενώ τελευταίο ήταν το Bits&Bites στη Νέα Φιλαδέλφεια (Δεκελείας 138) όπου εκεί συνάντησαν τον Αργύρη και τον Φοίβο. Με αυτά τα δεδομένα οι μπάτσοι έχουν βάσιμες πληροφορίες ότι χρησιμοποιούσαμε το ίντερνετ για να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Ξέρανε σίγουρα ότι «κατεβάζαμε» και χρησιμοποιούσαμε το λογισμικό Tor Browser Bondle (θα ακολουθήσει σύντομα εκτενές κείμενο για την λειτουργία και την ασφάλεια του λογισμικού Tor) ένα πρόγραμμα για ασφαλή περιήγηση που ανακατεύει τις I.P. του παγκόσμιου δικτύου των χρηστών του, κάνοντας με αυτόν τον τρόπο την περιήγηση πιο «ελεύθερη», αφού σαν I.P. (που είναι και το στοιχείο που προδίδει τη γεωγραφική θέση του περιηγητή) εμφανίζεται μία άλλη από ένα άλλο τυχαίο μέρος του πλανήτη. Ακόμα όμως και με αυτό το δεδομένο εκτιμουμε ότι οι χάκερ της ελληνικής αστυνομίας δεν έχουν την δυνατότητα να «αποκρυπτογραφήσουν» τη διαδρομή μας στον Tor γιατί δεν είναι θέμα αποκωδικοποίησης αλλά θέμα ξεμπλεξίματος ενός τεράστιου κουβαριού με I.P. και για να βρεθεί άκρη του νήματος είναι μία υπερβολικά χρονοβόρα και περίπλοκη διαδικασία που στην περιπτωσή μας κιόλας πρέπει να γίνει ακριβώς ανάποδα. Γενικά, με τον Tor αισθανόμασταν ασφαλείς μέχρι που μάθαμε ότι πρόσφατα (6 Αυγούστου) χάκερ του FBI «έσπασαν» για πρώτη φορά πολλές σελίδες του Tor, καταφέρνωντας να παγιδεύσουν και να συλλάβουν ένα μεγάλο παγκόσμιο Δίκτυο παιδόφιλων, κάτι που εμάς μας δημιούργησε κάποιες μικρές ανησυχίες σε σχέση με τα στεγανά του. Ένα λάθος που κάναμε σίγουρα είναι ότι “κατεβάζαμε” τον Tor στο pc του ίντερνετ-καφέ που καθόμασταν , αντί να το έχουμε αποθηκευμένο σε φλασάκι μαζί μας, κάτι που πέρα απ το ότι μπορεί να φανεί στη κεντρική μονάδα, στο κεντρικό pc του μαγαζιού, θεωρητικά είναι εφικτό να φτάσει ειδοποίηση ακόμα και απευθείας στους μπάτσους, μέσω προγράμματος, αν έχουν συννενοηθεί πρώτα με το μαγαζί. Σε σχέση με τα ίντερνετ-καφέ τώρα, μας έχει μεταφερθεί η κακή είδηση ότι στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα, κόσμος έχει ακολουθηθεί από ασφαλίτες βγαίνοντας από διάφορα τέτοια μαγαζιά της Αθήνας (Εξάρχεια, Μοναστηράκι, Νέος Κόσμος, Καλλιθέα) κάτι που μας λέει ότι πλέον δεν θα είναι και λίγα αυτά που θα παρακολουθούνται σε όλη την Αθήνα. Μην ξεχνάμε κιόλας ότι οι δυνατότητες των μπάτσων είναι αρκετά μεγάλες αν σκεφτούμε ότι μόνο στη ΔΑΕΕΒ (αντιτρομοκρατική) απασχολούνται 600 άτομα, όπως έχει δηλωθεί μέσα σε δικαστήριο απ’ τους ίδιους όταν ερωτήθηκαν.
2. Μας είδαν στο άλσος Συγγρού στη Κηφισιά. Οι δυό μας (Γρηγόρης- Γιάννης) πριν κατευθυνθούμε προς την Νέα Φιλαδέλφεια κάναμε μία στάση στο άλσος περπατήσαμε μέχρι τα γηπεδάκια, κάτσαμε σε ένα παγκάκι ακριβώς δίπλα και μιλήσαμε μεταξύ μας για πολύ ώρα.

Να σημειωθεί  ότι όλες αυτές τις ώρες που μας παρακολουθούσαν, αν και ήμασταν τσεκαρισμένοι και θεωρητικά πιστεύαμε ότι ήμασταν καθαροί, στις λίγες αντανακλαστικές ματιές που ρίξαμε πίσω μας, από συνήθεια, δεν παρατηρησαμε τίποτα το ιδιαίτερα ανησυχητικό ενώ κινηθήκαμε σε πολλά διαφορετικά μέρη (ηλεκτρικό, λεωφορείο, ταξί).

Επιπλέον πράγματα που μάθαμε και συμπεράναμε απο τη μέρα της σύλληψης σε σχέση με το πως δουλεύουν οι μπάτσοι.

Μας αιφνιδίασαν πραγματικά όταν 80 μέτρα πιο κάτω απ’ τη καφετέρια στη Νέα Φιλαδέλφεια ενώ δύο από εμάς (Γρηγόρης-Γιάννης) περπατούσαμε φεύγοντας, μας έκαναν σήμα οι ΔΙ.ΑΣ να σταματήσουμε για έλεγχο. Αν περιμέναμε κάτι σχεδιασμένο αυτό σιγουρα δεν ήταν οι ΔΙ.ΑΣ. σε μία κεντρική διασταύρωση της περιοχής, αλλά κάποιου άλλους είδους «πέσιμο». Μετά το σήμα, αφού μας πλησίασαν περπατώντας, είδαμε, δευτερόπλεπτα μετά, να φανερώνονται και άλλες δυνάμεις γύρω γύρω μέχρι που σε λίγα λεπτά ήμασταν εγκλωβισμένοι, κάτι που μας λέει πως και οπλισμένοι να ήμασταν θα ήταν μικρές οι πιθανότες να ξεφεύγαμε. Απ’ την άλλη όμως, όπως είναι γνωστό ήδη, στη καφετέρια που πραγματοποιήθηκε επιχείρηση μερικά λεπτά αργότερα η τακτική τους με δόλωμα τους ΔΙ.ΑΣ δεν είχε ακριβώς τα αποτελέσματα που θέλανε καθώς ξέφυγε ένα άτομο.

Ακόμα, κάτι για το οποίο δεν ήμασταν όλοι σίγουροι, αλλά σιγουρευτήκαμε πλέον, είναι η δυνατότητα των μπάτσων σε οποιοδήποτε τμήμα της χώρας να ταυτοποιούν άμεσα τα στοιχεία μίας πλαστής ταυτότητας με τον αληθινό κάτοχο μέσω μίας φωτογραφίας. Ο Γιάννης, ο οποίος προσήχθει αρχικά στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Φιλαδέλφειας, ήταν σε θέση να δει τους μπάτσους να πατάνε σε υπολογιστή τους τα στοιχεία απ’ την πλαστή ταυτότητα που κατείχε και να εμφανίζεται στην οθόνη φωτογραφία με το πρόσωπο του αληθινού κατόχου.

Είναι σημαντικό να σταθούμε σε μία βασική διαφοροποίηση της τακτικής της αντιτρομοκρατικής στη περίπτωση των συλλήψεών μας, σε σχέση με παρελθοντικές επιχειρήσεις της ίδιας υπηρεσίας εναντίον ένοπλων ομάδων (Σ.Π.Φ, Ε.Α, συλλήψεις Πειραιά- Ν. Σμύρνη, συλλήψεις Βύρωνα-Ταύρο). Σε όλες αυτές τις παλαιότερες υποθέσεις η τακτική των μπάτσων ήταν η εξής: έχοντας αναλύσει από πριν το προφίλ και τις συναναστροφές των καταζητούμενων συντρόφων με άλλους «νόμιμους», έθεταν τους τελευταίους υπό παρακολούθηση ωστε να τους οδηγήσυν στους παράνομους. Προφανώς, η αντιτρομοκρατική υπηρεσία δεν διενεργεί «μονοδιάστατες» έρευνες, ούτε θα αρκούνταν σε αυτό, σχηματικά όμως και μέσα από τη συσσωρευμένη εμπειρία των τριών τελευταίων χρόνων παρατηρούμε πως παρά τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις, ο πυρήνας της έρευνας και των επιτυχιών της βρίσκεται στο παραπάνω «απλό» μοντέλο. Στις προηγούμενες περιπτώσεις λοιπόν, όταν η ΔΑΕΕΒ «ανακάλυπτε» τους καταζητούμενους συντρόφους ποτέ δεν επιχείρησε να τους συλλάβει επί τόπου, αντίθετα τους έθεσε ύπο παρακολούθηση αρκετές μέρες με σκοπό αφενός να βρεί τις «γιάφκες» και τον οπλισμό των συντρόφων και αφετέρου τον κύκλο των επαφών τους. Τα παραδείγματα χαρακτηριστικά: στην περίπτωση των συντρόφων που συνελήφθησαν σε Ν.Σμύρνη- Πειραιά η παρακολούθηση σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα της δικογραφίας διήρκησε 17 μέρες. Αντίστοιχα 9 μέρες παρακολουθούσε, πριν επέμβει η αντιτρομοκρατική, τα σπίτια των Θεσσαλονικιών συντρόφων σε Βύρωνα- Ταύρο καθώς και το σπίτι στο Βόλο που έμεναν τα μέλη στης ε.ο.Σ.Π.Φ.. αντιθέτως στη δική μας περίπτωση η αντιτρομοκρατική επέλεξε να μας συλλάβει κατ΄ευθείαν και όχι να μας παρακολουθήσει για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος και σημαντικοτερος, ήταν πως στο παρελθόν πολλοί σύντροφοι (μέσα σε αυτούς και κάποιοι από εμάς) είχαν γλυτώσει από επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής εξαιτίας των μεθόδων αντιπαρακολούθησης που εφάρμοζαν. Οι μπάτσοι είτε τους έχαναν, είτε για να μην καρφωθεί η συνολική επιχειρησή τους, τους άφηναν. Ο δεύτερος λόγος ήταν πως λόγω των σύγχρονων μεθόδων καταστολής (βλέπε DNA) οι μπάτσοι είναι πιο σίγουροι απ’ ότι στο παρελθόν πως θα φυλακιστούμε και θα καταδικαστούμε ακόμα και χωρίς «γιάφκες», «όπλα» κτλ.

Καταληκτικά, το συμπέρασμα που βγάζουμε είναι πως ο εχθρός προσαρμόζεται ταχύτατα στις συνθήκες και εξελίσσεται διαρκώς, αλλά και πολλές φορές δημιουργεί ο ίδιος ουσιαστικά τις συνθήκες στις οποίες θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεών. Από μεριάς μας δεν αρκεί να μένουμε στις δοκιμασμένες και πετυχημένες συνταγές του παρελθόντος αλλά να κοιτάμε πάντα μπροστά, να είμαστε αυτό που λένε. ένα βήμα μπροστά τους. Περιμένοντας το χειρότερο δεν μπορεί παρά να γινόμαστε πάντα καλύτεροι. Μέσα απ’ αυτό το κείμενο άλλωστε, επιδιώκουμε την εξέλιξη της δράσης μέσα απ’ το μοίρασμα της εμπειρίας. Πιστεύουμε πως τέτοια είδους επικοινωνία είναι αναγκαία, έστω και με αυτόν τον τρόπο (η άμεση επαφη μεταξύ ενδιαφερομένων και αδύνατη είναι και επικίνδυνη) και γενικά πως έχει ουσιαστικό νόημα διωκώμενοι και φυλακισμένοι να βγάζουν τέτοιες πληροφορίες προς τα έξω. Πράγματα που ξέρει και ο εχθρός είναι καλό να μην μένουν μυστικά στους κύκλους μας, απ’ την στιγμή που «προσανατολίζουν» στο τι ξέρει και μπορεί να μας χρησιμεύσοιυν. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση καποια πληροφορία να μένει μυστική στη βάση της στρατηγικής, στη βάση ενός πλάνου, μίας εκ νέου αιφνιδιαστικής επίθεση στα μούτρα του εχθρού.

                                                Προφυλακισμένοι από την

                                                υπόθεση της Ν. Φιλαδέλφειας.

                                              Ντάλιος Αργύρης, Χαρίσης Φοίβος, Ναξάκης                                                                          Γιάννης, Σαραφούδης Γρηγόρης

ΠΗΓΗ:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1497041

Την Τρίτη 10/09 ολοκληρώθηκε η ψήφιση του νόμου για το Νέο Λύκειο, με τον οποίο το κράτος συνεχίζει την επίθεση ενάντια σε σας, ενάντια σε μας, ενάντια σε όλους∙ όσοι είμαστε μαθητές –τριες, όσοι είμαστε γονείς μαθητών κι όσοι είμαστε δάσκαλοί τους στα σχολεία. Είμαστε εδώ, γιατί δεν έχουμε καμιά αμφιβολία πως όπως έκλεισε η ΕΡΤ και πολλά νοσοκομεία έτσι θα κλείσουν και πολλά σχολεία.

Το σχολείο ως εξεταστικό κάτεργο: το Νέο Λύκειο

Ο στόχος του νόμου, όπως αναφέρει και η αιτιολογική έκθεση, ήδη από τις δύο πρώτες προτάσεις της, είναι η μείωση των εισακτέων στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση:

«Τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια (από τη μεταπολίτευση και μετά), το ζήτημα του Λυκείου, και το συνδεόμενο με αυτό, ζήτημα των εισαγωγικών εξετάσεων αποτέλεσε σημείο αιχμής της εκπαιδευτικής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων. Η εκτενής συζήτηση που το ζήτημα αυτό διαχρονικά έχει προκαλέσει, οφείλεται κατά βάση στο γεγονός ότι για πολλές δεκαετίες η ελληνική κοινωνία είδε την εκπαίδευση των παιδιών της και την εισαγωγή τους στην ανώτατη εκπαίδευση ως το όχημα μιας μοναδικής ευκαιρίας για ανοδική κοινωνική κινητικότητα.»

Και συνεχίζουν οι εμπνευστές του νόμου:

«Οι μαθητές σε ποσοστό 75% επιλέγουν το γενικό λύκειο και σε ποσοστό 25% επιλέγουν τις δομές της επαγγελματικής εκπαίδευσης… Η σημασία της επαγγελματικής εκπαίδευσης είναι ιδιαίτερα κρίσιμη στις παρούσες συνθήκες, εν μέσω μιας πρωτοφανούς κρίσης, η οποία έχει εκτινάξει τα ποσοστά ανεργίας των νέων σε δυσθεώρητα ύψη και η αναμόρφωση της επαγγελματικής εκπαίδευσης μπορεί να αποτελέσει έναν βασικό άξονα αντιμετώπισης του προβλήματος της ανεργίας.»

Στην αιτιολογική έκθεση του νόμου αναφέρεται επίσης ότι στην Ελλάδα οι μαθητές που τελειώνουν το Γενικό Λύκειο είναι κατά 30% περισσότεροι του ευρωπαϊκού μέσου όρου και ότι πρέπει να εξισωθούμε με αυτόν.

Εν ολίγοις, για να πετύχει να μειώσει την «ανοδική κοινωνική κινητικότητα» και τις κοινωνικές προσδοκίες, το κράτος χρειάζεται μια μεταρρύθμιση η οποία θα διώξει τους μαθητές και τις μαθήτριες από το γενικό λύκειο και θα τους στείλει στην τεχνική εκπαίδευση (και από κει, όπως θα δούμε παρακάτω, κατευθείαν στην αγκαλιά της προσωρινής, ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας). Αυτή την έξωση από το γενικό λύκειο έρχεται να υπηρετήσει το σχέδιο «τρία χρόνια πανελλαδικές και εξετάσεις σε 39 μαθήματα».

Για να περάσεις πλέον από τη μια τάξη του λυκείου στην άλλη πρέπει να έχεις μέσο όρο 8 σε κάθε «δευτερεύον» μάθημα, 10 μέσο όρο σε μαθηματικά, αρχαία, νέα ελληνικά και στα μαθήματα της ομάδας προσανατολισμού και 10,1 γενικό μέσο όρο (μαθητής –τρια με 7 σε ένα «δευτερεύον» ή με 9 σε μαθηματικά ή γλώσσα παραπέμπεται· με 9,9 γενικό μέσο όρο μένει στην ίδια τάξη).

Κατά τη διάρκεια κάθε χρονιάς τα παιδιά περνάνε από ένα γολγοθά διαρκών εξετάσεων με θέματα που μπαίνουν κατά 50% από πανελλαδική τράπεζα θεμάτων με κλήρωση, με συνέπεια να μην μπορεί ο δάσκαλός τους να προσαρμόσει τα θέματα στη διδαχθείσα ύλη.

Για το βαθμό πρόσβασης στην Γ΄βάθμια εκπαίδευση προσμετράται ο βαθμός προαγωγής και απόλυσης και των τριών τάξεων του Λυκείου. Επιβάλλονται στους μαθητές της Γ΄ Λυκείου διπλές πανελλαδικές εξετάσεις, για την απόλυση από το Λύκειο και την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο.

Με τις πανελλαδικού χαρακτήρα εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Λυκείου, με άλλα λόγια με την κρυφή ενσωμάτωση του συστήματος επιλογής στην καρδιά της λυκείου, οδηγείται, με μαθηματική ακρίβεια, στην απόρριψη και στον εξοστρακισμό τουλάχιστον το 25% του μαθητικού πληθυσμού. Υπολογίζεται ότι μέσα σε λιγότερο από μία πενταετία λειτουργίας του Γενικού Λυκείου, αυτό θα έχει χάσει περίπου 50.000 μαθητές από τους 200.000 που φοιτούν σήμερα. Λιγότεροι μαθητές, λιγότερα σχολεία, λιγότεροι καθηγητές.

Χαρακτηριστικό της κανιβαλικής ιδεολογίας που διαπνέει τους εμπνευστές του σχεδίου είναι ότι οι μαθητές που θα φεύγουν από το Γενικό Λύκειο, ως «πλεονάζον προσωπικό» σε επιχείρηση που «εξυγιαίνεται», χαρακτηρίζονται «οκνηροί», «νούλες» και αποτυχημένοι:

«Δεν είναι δίκαιο ορισμένοι μαθητές nullo labore να βρίσκονται στην ίδια τάξη με μαθησιακά κενά… Ορισμένοι μαθητές λόγω του ότι δεν διαθέτουν την προαπαιτούμενη γνωστική επάρκεια νιώθουν μειονεκτικά αλλά και εκτός αυτού παρακωλύουν την απρόσκοπτη μάθηση των άλλων, φαινόμενο το οποίο στις μέρες μας έχει πάρει διαστάσεις…»

Και στα ΕΠΑΛ εισάγεται η βάση του 10,1 για προαγωγή στην επόμενη τάξη, οι πανελλαδικές κάθε χρόνο με 50% των θεμάτων από τράπεζα με ηλεκτρονική κλήρωση, όπως και η 4η φορά εξετάσεις για εισαγωγή στην τριτοβάθμια . Αυτά βέβαια στις ειδικότητες που θα απομείνουν και δε θα χαριστούν στα ιδιωτικά ΙΕΚ, όπως έγινε πρόσφατα με την κατάργηση 50 ειδικοτήτων.

Όσοι από τα ΕΠΑΛ δεν αποφασίσουν να συνεχίσουν στην τριτοβάθμια  είναι υποχρεωμένοι, εάν θέλουν να έχει κάποια ισχύ το απολυτήριό τους στην αγορά εργασίας,  να εργαστούν/μαθητεύσουν σε επιχείρηση, βιοτεχνία, εργοστάσιο για ένα χρόνο,(και στη διάρκεια του καλοκαιριού) 28 ώρες την εβδομάδα, ανασφάλιστοι, με μισθούς της πλάκας (140 ευρώ το μήνα!), προκειμένου να μάθουν το επάγγελμα/τέχνη τους. Αυτή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουν δικαίωμα σε εξετάσεις πιστοποίησης, για τις οποίες είναι υπεύθυνοι οι αντίστοιχοι φορείς π.χ. τα τεχνικά επιμελητήρια.

Σταδιακά καταργούνται οι ΕΠΑ.Σ(θεσμός τυπικής εκπ/σης) και ιδρύονται οι ΣΕΚ , (Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης-άτυπη εκπ/ση), όπου επίσης ορίζεται ως προαπαιτούμενη η βάση του 10 για την προαγωγή και οι οποίες ελέγχονται και χρηματοδοτούνται από τους Δήμους. Ελλείψει κονδυλίων (πράγμα αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς τα αδύναμα οικονομικά μέσα των δήμων) δύναται να συμμετέχει ιδιώτης επιχειρηματίας και να υπάρχουν δίδακτρα. Και εδώ, μετά τις δύο πρώτες τάξεις, εισάγεται η χρονιά της μαθητείας, όπου τα αφεντικά θα τους μαθαίνουν μόνο την τεχνολογία που μεταχειρίζονται στη δική τους επιχείρηση με αναμενόμενο αποτέλεσμα στην επόμενη επιχείρηση να θεωρούνται ανειδίκευτοι και χωρίς προϋπηρεσία. Οι καθηγητές τους δεν είναι υποχρεωτικό να είναι εκπαιδευτικοί· μπορεί να είναι και επαγγελματίες χωρίς πιστοποιημένη παιδαγωγική κατάρτιση. Επιπλέον η αποφοίτηση από τις ΣΕΚ δεν οδηγεί πια σε απόκτηση πτυχίου, παρά μόνο σε μια βεβαίωση κατάρτισης επιπέδου 2 και ανοίγει δρόμο σπουδών μόνο για τα ΙΕΚ.

Οι αλλαγές στην τεχνική εκπαίδευση προωθούν την ιδεολογία ότι κάποιος είναι άνεργος, όχι γιατί δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις εργασίας, αλλά επειδή δεν έχει τα κατάλληλα εφόδια, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Ο ίδιος ο άνεργος κατασκευάζεται ως ένοχος και υπεύθυνος για την ανεργία του…  Αυτή η ιδεολογία είναι άλλη μία παραλλαγή της ατομικής ευθύνης για την ανεργία.

Η απλήρωτη ή κακοπληρωμένη πρακτική άσκηση των ΤΕΙ και των ΙΕΚ εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες, αλλά δεν εμπόδισε την ανεργία να φτάσει στο 30% εν γένει και στο 60% για τους νέους. Το εκπαιδευτικό σύστημα ποτέ δεν μπορούσε ούτε μπορεί να δημιουργήσει με τέτοιους όρους θέσεις εργασίας. Αυτό το οποίο κάνει είναι να κατανέμει τους εκπαιδευόμενους σε θέσεις που παράγει και αναπαράγει ο κοινωνικός καταμερισμός εργασίας σε μια αναπτυσσόμενη καπιταλιστική οικονομία. Με τη σημερινή εσκεμμένη πολιτική της ύφεσης και της «εσωτερικής υποτίμησης», η στροφή σε μια υποβαθμισμένη τεχνική εκπαίδευση δε θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων. Απλώς θα υπάρξει μια ολόκληρη γενιά που θα βγει στην αγορά εργασίας με ακόμα χειρότερους όρους. Και από κάτω άλλη μία, που, ακόμα χειρότερα, θα ψάχνει στον πάτο του βαρελιού το φως στο τούνελ.

Τέλος, ας έχουμε υπ’ όψιν μας ότι η αύξηση των μαθητών κατά 10% ανά τάξη δεν έχει τελικά ανασταλεί ,γιατί δε νομοθετήθηκε μεν, αλλά έφτασε στα σχολεία όλων των βαθμίδων ως κοινή υπουργική απόφαση, γεγονός που αφήνει σημαντικό περιθώριο άρνησης της από εμάς.

Ο νόμος για το «νέο λύκειο» έχει πολλαπλούς αποδέκτες.

Από τη μια, επιχειρεί να βαθύνει το σύστημα αξιολόγησης και  ανταγωνισμού και στοχοποιεί εκείνη τη μερίδα παιδιών που δε θα ανταπεξέλθει στην πίεση και τα έξοδα, προορίζοντάς την για αναλώσιμο εργατικό δυναμικό. Μια μικρή μερίδα των παιδιών της εργατικής τάξης που θα καταφέρνουν τελικά να αναρριχηθούν  κοινωνικά μέσω της απόκτησης ενός πτυχίου, θα το πετυχαίνουν με τόσο κόστος και θυσίες, ώστε να κανιβαλίζουν τους υπόλοιπους και να γίνονται πραγματικά σκυλιά των αφεντικών.

Από την άλλη, σχεδιάζει να υποτιμήσει την εργασία των εν ενεργεία εκπαιδευτών. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι υποτιμημένοι και υπό αξιολόγηση και με τη δαμόκλειο σπάθη των μετακινήσεων και διαθεσιμοτήτων εκπαιδευτικοί θα είναι οι τελικοί διαλογείς των μαθητών που θα κόβονται, και εν τέλει θα βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.

Ο αγώνας τώρα ξεκινάει και θα είναι μακρύς

Για μας όλα αυτά βέβαια τελούν συνεχώς υπό διακύβευση. Πάντα υπάρχει η δυνατότητα να ανατρέψουμε τους υπολογισμούς τους. Πάντα υπάρχει η δυνατότητα τα πράγματα να πάνε αλλιώς και αυτό που σχεδιάζεται ως ένα νέο μαζικό σχολείο για την αμάθεια και τον ανταγωνισμό απλώς να αποτύχει. Έχει ξαναγίνει. Όλοι εμείς μαζί, μαθητές/τριες και δάσκαλοι, μπορούμε να μετατρέψουμε τη λεγόμενη από  τις συνδικαλιστικές ηγεσίες κι ένα κομμάτι της αριστεράς «μάχη για τη σωτηρία του σχολείου» σε μάχη για την απομυθοποίηση του καπιταλιστικού σχολείου, μάχη για το ριζικό μετασχηματισμό του, μάχη για το γκρέμισμα της κοινωνικής ιεραρχίας και της καταπίεσης που αυτό αναπαράγει, μάχη για την αντικατάστασή του από ένα άλλο «σχολείο» που θα προτάσσει την αλληλεγγύη-ισοελευθερία κόντρα στην αστική εξατομίκευση και τον καπιταλιστικό αγριανθρωπισμό. Οι αγώνες μας είναι δυνατό να αποτελέσουν ένα ουσιώδες μάθημα-εμπειρία όχι μόνο για μαθητές και καθηγητές, αλλά για όλους όσοι σήμερα το έχουν ανάγκη, για όλους όσοι σήμερα βλέπουν περισσότερο από ποτέ την ανάγκη για ριζική ανατροπή του υπάρχοντος ταξικού συσχετισμού δύναμης στην κοινωνία.

Αυτό όμως δεν το βλέπουμε να γίνεται με συνθήματα υπέρ της «υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών». Και εξηγούμαστε.

Το καπιταλιστικό κράτος δεν είναι «καλό», όταν «μας βοηθάει» χτίζοντας σχολεία, νοσοκομεία κλπ. και «κακό», όταν χρηματοδοτεί τους ατομικούς καπιταλιστές και τους τραπεζίτες. Το  συγκεκριμένο κράτος είναι πάντα το κράτος του κεφαλαίου. Είναι το κράτος που υπηρετεί τα μακροπρόθεσμα ταξικά συμφέροντα της άρχουσας κεφαλαιοκρατικής κοινωνικής τάξης, εξαπατώντας τις υποτελείς-εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις ότι δήθεν πρόκειται για ένα ουδέτερο αταξικό κράτος.

Για να πάρουμε την περίπτωση της Ελλάδας, όταν το κράτος άρχισε να αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση κλπ. τη δεκαετία του 1960, δεν το έκανε από φιλανθρωπία ή γιατί ήταν το «κράτος του λαού»· το έκανε, επειδή η Ελλάδα ήταν μια καπιταλιστικά αναπτυσσόμενη χώρα που είχε ανάγκη από φρέσκο, μορφωμένο και υγιές εργατικό δυναμικό για τις επιχειρήσεις της. Όταν το κράτος διόγκωσε τις ίδιες δημόσιες δαπάνες από τη δεκαετία του 1980 και μετά, δεν το έκανε, όπως λένε οι δεξιοί σήμερα που το τροπάριο έχει αλλάξει, επειδή ήταν «σπάταλο» και «διεφθαρμένο», αλλά επειδή έπρεπε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις μιας μαχητικής εργατικής τάξης και επειδή γενικώς, οι ιστορικά καθορισμένες ανάγκες αναπαραγωγής των εργαζόμενων κοινωνικών τάξεων, είχαν μεγεθυνθεί. Κι αν οι ίδιες δημόσιες δαπάνες δεν διογκώθηκαν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό την περασμένη δεκαετία, πριν από την «κρίση του χρέους», αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι τα αφεντικά είχαν βρει στους μετανάστες εργάτες και τους νέους ένα παραγωγικό, υποτιμημένο και πολιτικά αδύναμο εργατικό δυναμικό, για την αναπαραγωγή του οποίου δε χρειαζόταν να ξοδέψουν πολλά.

Σήμερα που η καπιταλιστική οικονομία στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως, βρίσκεται σε βαθιά ύφεση-μείωση της κεφαλαιακής κερδοφορίας, εφαρμόζεται από το κράτος η πολιτική της απαξίωσης του κόσμου της εργασίας (δηλαδή όλων εμάς που παράγουμε τις χρηστικές αξίες εντός του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού). Το κράτος –που είναι πάντα κράτος του κεφαλαίου- δεν αυξάνει πια τις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση κλπ. Το αντίθετο: τις μειώνει με στόχο να διασώσει, ή ακόμα και να αυξήσει, την αναγκαία για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, κεφαλαιακή κερδοφορία.

Γι’ αυτό κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία και κοινωνικές υπηρεσίες. Αυτά, όπως δείξαμε, δεν είναι «δημόσια αγαθά» αλλά κομμάτι του «κοινωνικού» μας μισθού· του μισθού, δηλαδή, που δεν τον παίρνουμε στο χέρι, σε χρήμα, αλλά σε είδος, ως αξίες χρήσης.

Επειδή το κράτος είναι ο ιδιοκτήτης αυτών των αναπαραγωγικών της εργασιακής μας δύναμης τομέων (υπηρεσιών), μπορεί να τους περικόπτει ή να τους ιδιωτικοποιεί –δηλ. να υπάγει άμεσα τις αξίες χρήσης τις οποίες παράγουν αυτοί οι τομείς, στη διαδικασία παραγωγής κέρδους- όποτε οι δυσχέρειες ή οι ανάγκες του κεφαλαίου το απαιτούν.

Γι’ αυτό και μεις οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές, οι φοιτητές και οι άλλοι εργαζόμενοι που υπογράφουμε αυτό το κείμενο δεν υπερασπιζόμαστε τη «δημόσια, δωρεάν παιδεία» όπως είναι σήμερα.

1ον) Γιατί δεν είναι δημόσια-κοινωφελής-λαϊκή αλλά κρατική, στην υπηρεσία του κεφαλαίου

2ον) Γιατί δεν είναι δωρεάν, αφού πρέπει να πληρώνουμε ένα σωρό φράγκα στα φροντιστήρια για να αντεπεξέλθουμε στον κυκεώνα των εξετάσεων που επιβάλλει

3ον) Γιατί δεν είναι παιδεία (με την έννοια της ελεύθερης διαδικασίας που στοχεύει στην άνοδο του πνευματικού μας επιπέδου) αλλά κατάρτιση, δια-μόρφωση και κατανομή του εργατικού δυναμικού που χρειάζονται οι επιχειρήσεις.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θ’ αφήσουμε να μας πετάξουν έξω από το λύκειο. Δε θα τους επιτρέψουμε να μας στερήσουν αυτό που μας ανήκει, ένα κομμάτι του «κοινωνικού» μας μισθού. Δε θα γίνουμε οι καταρτίσιμοι δούλοι του 21ου αιώνα.

Θα αλλάξουμε το σχολείο και την κοινωνία από τα μέσα και ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του.

ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ

ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

ΖΩΝΤΑΝΕΣ  ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ

ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ

ΜΑΖΙΚΕΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ

                                                                                                         Οκτώβριος 2013

Πρωτοβουλία για τη διάχυση των απεργιακών αγώνων στην εκπαίδευση