\
Πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 28/3/2014 παράσταση διαμαρτυρίας έξω από τα γραφεία της διοίκησης της ΣΤΑΣΥ (ΜΜΜ σταθερής τροχιάς), μετά από κάλεσμα της Εργατικής Λέσχης Νέας Σμύρνης και με τη συμμετοχή πολλών άλλων εργατικών συλλογικοτήτων, λεσχών και σωματείων για το θέμα της δωρεάν μετακίνησης των ανέργων και των επισφαλώς εργαζομένων.
Συγκεκριμένα συμμετείχαν στη κινητοποίηση: Οι εργατικές Λέσχες Περιστερίου, Ν. Σμύρνης, Ν. Ιωνίας, Κερατσινίου – Δραπετσώνας, Καλλιθέας Το σωματείο Μισθωτών Τεχνικών Το σωματείο Βιβλίου-Χάρτου Η Πρωτοβουλία ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας Η συλλογικότητα Ενεργών-Ανέργων Επιτροπή ανέργων Ιλίου-Αγ. Αναργύρων-Πετρούπολης Άνεργοι σωματείου ανέργων Ν. Ιωνίας Εκπρόσωποι από τα σωματεία συγκοινωνιών Ενωτική αγωνιστική συνεργασία Λαϊκή Συνέλευση Κουκακίου Λαϊκή Συνέλευση Κολωνού – Ακαδημίας Πλάτωνα
Για αρκετή ώρα οι συλλογικότητες μοίρασαν τα υλικά τους ενώ πραγματοποιήθηκε και συνάντηση αντιπροσωπείας από τις συλλογικότητες, με τη διοίκηση της ΣΤΑΣΥ, στην οποία καταθέσαμε το αίτημα και τις παρουσίες των συλλογικοτήτων ως εκείνη τη στιγμή.
Η βασική απάντηση του προέδρου της ΣΤΑΣΥ, στο αίτημα ήταν η προσωπική του γνώμη, ότι πρέπει να θεσπιστεί η δωρεάν μετακίνηση στα μέσα μαζικής μεταφοράς για όλους τους ανέργους. Όμως, αμέσως διευκρίνισε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι, ούτε να το θέσει στο συμβούλιο, γιατί ο οργανισμός δεν έχει την αρμοδιότητα για τέτοια τοποθέτηση και ότι θα πρέπει να απευθυνθούμε στον ΟΑΣΑ, που ρυθμίζει την τιμολογιακή πολιτική του εισιτήριου, και φυσικά στο υπουργείο μεταφορών.
Στο αίτημα για σύσταση της ΣΤΑΣΥ προς τους ελεγκτές, ώστε να έχουν μια ανθρώπινη και ελαστική συμπεριφορά όταν τους επιδεικνύεται η κάρτα ανεργίας κατά τους ελέγχους των εισιτηρίων και ότι ο κίνδυνος να έχουμε τραγικά γεγονότα ανάλογα με εκείνο του Περιστερίου πολλαπλασιάζεται, μας απάντησε ότι δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια σύσταση διότι αντιβαίνει στην πολιτική του υπουργείου, ότι είναι υπέρ του να υπάρχει εισιτήριο ώστε να καλύπτονται τα έξοδα του οργανισμού και ότι οι ελεγκτές στα μέσα σταθερής τροχιάς είναι μισθωτοί σε αντίθεση με τους «εθελοντές» ελεγκτές στα λεωφορεία.
Εμείς επιμείναμε ότι το εισιτήριο είναι ακριβό και ότι ήδη μέσα από τη φορολογία πληρώνουμε για να εξυπηρετούνται τα έξοδα του οργανισμού, ότι ο άνεργος δεν μπορεί ούτε να ψάξει για δουλειά, και ο μισθωτός των 400 και δεν μπορεί να διαθέτει το ¼ του μισθού του για να πηγαίνει στη δουλειά του. Επίσης, ότι από τη θέση του και προσωπικά και σαν οργανισμός έχει μερίδιο της ευθύνης για την πολιτική που ακολουθείται και πρέπει να πάρει θέση επίσημα. Τελικά πρωτοκολλήσαμε τα αιτήματά μας και φύγαμε.
Επίσης ενημερωθήκαμε από τους εκπροσώπους των σωματείων των ΜΜΜ, ότι η διοίκηση του συνδικάτου εργαζομένων ΕΘΕΛ υπέγραψε σύμβαση με την διοίκηση της ΟΣΥ (Λεωφορεία-Τρόλεϊ) σχετικά με εργαζόμενους της ΕΘΕΛ οι οποίοι εκτός της βάρδιάς τους θα είναι ελεγκτές (κυνηγοί κεφαλών) και θα αμείβονται με το 40% των εσόδων από τα πρόστιμα που θα κόβουν.
Μετά την ενημέρωση των παριστάμενων που παρέμεναν κάτω στην είσοδο, συμφωνήθηκε η πραγματοποίηση νέας σύσκεψης όλων των συλλογικοτήτων και σωματείων που ήταν παρόντα αλλά και όλων όσοι είχαν προσκληθεί, την Πέμπτη 3/4 στη Σολωμού 13, 4ος όροφος για να δούμε τη συνέχεια και το συντονισμό των κινητοποιήσεων.
Σαν Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης, πιστεύουμε ότι μπορούμε, με συλλογικό, μαζικό και αποτελεσματικό τρόπο να συγκροτείται κοινή αγωνιστική πρωτοβουλία διεκδίκησης πρώτα απ’ όλα για το πιο χτυπημένο τμήμα των εργαζόμενων, τους άνεργους και τους ανασφάλιστους, ενάντια στην καταστροφική πολιτική της δικομματικής κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της ΕΕ. Θέλουμε να καλέσουμε ξανά κάθε συλλογικότητα, λέσχη εργαζόμενων η/και ανέργων, κάθε σωματείο, και κάθε αντίστοιχη πρωτοβουλία, να συμβάλλουν με τις σκέψεις και τη δράση τους, για τα δικαιώματα του μεγαλύτερου κλάδου σήμερα, του 1,5 εκατομ. ανέργων.
Άρθρα ανά μήνα: Μάρτιος 2014
“Όχι νέα «Μανωλάδα» στη Γενικής Ανακύκλωσης ΑΕ! – Όχι απολύσεις. Όχι απλήρωτη δουλειά!
Οι εργαζόμενοι στη Γενική Ανακύκλωση ΑΕ προχωρούν σε κινητοποιήσεις σήμερα 31/3,καθώς αντιδρούν στις άθλιες συνθήκες εργασίας και στον εμπαιγμό της εργοδοσίας.
Ακολουθεί ανακοίνωση των εργαζόμενων της Γενικής Ανακυκλώσεως ΑΕ:
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΕΩΣ ΑΕ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑ 31 ΜΑΡΤΗ, ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ 11ΠΜ
Aγωνιζόμαστε για να μην κλείσει το εργοστάσιο Γενική Ανακυκλώσεως ΑΕ στον Ασπρόπυργο.
Ο εργοδότης κύριος Δημήτρης Λαζόπουλος μας άφησε απλήρωτους πάνω από 4 μήνες. Δίνει αναγκαστικές άδειες σε 52 εργάτες. Διώχνει 19 που έχουν τρίμηνες συμβάσεις.
Όμως παίρνει επιδοτήσεις από την Εταιρία Ανακυκλώσεως για τη δουλειά που κάνουμε εμείς.
Δύο εργάτες έχασαν τη ζωή τους στη δουλειά γιατί δεν τηρήθηκαν οι κανόνες ασφάλειας και υγιεινής.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!
ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΖΗΤΑΜΕ:
1.Να μην κλείσει το εργοστάσιο
2.Οχι απολύσεις και υποχρεωτικές άδειες
3. Να πληρωθούν τώρα όλα τα δεδουλευμένα μεροκάματα
4.Αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς με τήρηση κανόνων υγιεινής και ασφάλειας.
Ζητάμε τη συμπαράσταση όλων των εργαζόμενων και των συνδικάτων.
Την Δευτέρα 31/3 στις 11πμ προχωράμε σε κινητοποίηση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Εργασίας. Συγκέντρωση στην Πλατεία Κλαυθμώνος-Σταδίου, Μετρό Πανεπιστήμιο
Απαντήσεις στο κείμενο των αφεντικών του Σαλαντίν
Κάποιες απαραίτητες υποσημειώσεις για την κατανόηση του προηγούμενου κειμένου των αφεντικών του Σαλαντίν:
Ψέμα1: “Ανάρμοστη συμπεριφορά” εννοεί την άρνηση των μειώσεων μισθών που προσπάθησαν να περάσουν τα αφεντικά, την διεκδίκηση ενσήμων και δώρων εορτών.
Ψέμα2: Η εγκυμοσύνη χρησιμοποιείται συνεχώς προσπαθώντας να φανεί η ιδιοκτήτρια ως το θύμα στην υπόθεση αν και οι εργαζόμενοι ήταν πολύ προσεκτικοί στον χειρισμό αυτής της κατάστασης. Μάλιστα στην πρώτη απόλυση δεν ήταν ακόμα γνωστή στους εργαζόμενους η κύηση της εργοδότριας, το αναφέρει όμως ως δικαιολογία. Προφανώς θέλει να δείξει πως είναι η ανάρμοστη συμπεριφορά προς μία έγκυο γυναίκα ο λόγος της απόλυσης.
Ψέμα3: Δεν είναι αναρχικό σωματείο το “Σωματείο Σερβιτόρων και Μαγείρων” αλλά ένα σωματείο πολύ ενεργό στον επισιτισμό και αγωνίζεται για τα δικαιώματα κάθε εργαζόμενου στον κλάδο αυτό.
Ψέμα4: Κανένας αλληλέγγυος/α δεν απείλησε στις παρεμβάσεις που έχουν γίνει και η συμπεριφορά όλων είναι παραδειγματική. Αντιθέτως οι μόνες απειλές έχουν γίνει είναι από την εργοδοσία ακόμα και τώρα.
Ψέμα5: Η δυσφήμιση που αναφέρουν στις αφίσες, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η περιγραφή της πραγματικής κατάστασης που επικρατεί στο μαγαζί αυτό. Αν είναι συκοφαντίες, γιατί ποτέ δεν έχουν αρνηθεί τα αφεντικά αυτές τις κατηγορίες;
Ψέμα6: Οι “παράλογες οικονομικές αξιώσεις” που αναφέρονται είναι μόνο τα δεδουλευμένα που χρωστάνε οι εργοδότες στους 3 απολυμένους εδώ και 2 χρόνια.
Ψέμα7: Κανείς δεν αξίωνε την απουσία της εργοδότριας από το μαγαζί. Απεναντίας η ίδια έλεγε πως δεν μπορεί να τους ανεχτεί όσο θα είναι μέσα εκεί.
Ψέμα8: Το πόρισμα της Επιθεώρησης Εργασίας όχι μόνο δεν απέριριψε το αίτημα για επαναπρόσληψη αλλά καταγράφει τη συνδικαλιστική δράση των εργαζόμενων ως το λόγο της απόλυσης τους και την άρνηση της εργοδοσίας να προσκομίσει τις καταστάσεις προσωπικού που θα αποδείκνυαν την ανασφάλιστη εργασία τους επί σειρά μηνών.
Ψέμα9: Η επερώτηση στη βουλή δεν έχει καμμία σχέση με τη δράση του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων ούτε με καμμία άλλη συνδικαλιστική οργάνωση που συμμετέχει στον αγώνα αυτό.
Ψέμα10: Οι μόνοι που με την αλαζονική τους στάση έχουν δείξει πως δεν ενδιαφέρονται για το ίδιο το μαγαζί και τους εργαζόμενους του, είναι τα αφεντικά του Σαλαντίν. Μάλιστα συνεχίζουν να απειλούν και να φοβίζουν τους εργαζόμενους που δουλεύουν αυτή τη στιγμή στο μαγαζί.
Ψέμα11: Προφανώς και το τελευταίο κομμάτι του 1ου κειμένου που μιλάει για το Σωματείο ως μαφιόζικο, εκβιαστικό και νταβαντζή είναι πολύ αστείο ώστε να απαντηθεί. Οι εργαζόμενοι, αλλά και οι αλληλέγγυοι, που τόσα χρόνια το απαρτίζουν και το στηρίζουν ξέρουν πολύ καλά την δράση του και δεν έχει να φοβηθεί καμμία λάσπη.
(από τη σελίδα αλληλεγύης στους 3 απολυμένους του Σαλαντίν)
Βαρέλι δίχως πάτο ο ευτελισμός της εργοδοσίας στο ΣΑΛΑΝΤΙΝ
Απύθμενη υποκρισία και κρεσσέντο θράσους και ευτελισμου από την”εναλλακτική” εργοδοσία του Μεζεδοπωλείου ΣΑΛΑΝΤΙΝ.
Δεν φτάνει η απόλυση.Δεν φτάνουν τα όσα αναίταια και με ψευδή τρόπο καταμαρτυρά εις βάρος των τριών απολυμένων του καταστήματος.Δέν φτάνει η ξεφτίλα να προσπαθεί να παρουσιαστεί σαν με αριστερό προφίλ και να ζητά από κόμματα και άλλους “προοδευτικούς”μαγαζάτορες να συνδράμουν.Δεν φτάνει καν η εμμετική χρησιμοποιήση ενός προσωπικού τραγικού γεγονότος.Δεν φτάνει η χρησιμοποίση εντελταμένων κονδυλοφόρων.Δεν φτανει ο οχετός λάσπης και ψευδολογίας εναντίον των τριών συνδικαλιστών και αλληλέγγυων σαν τον αναρχικό μπαμπούλα.Τελικά το θράσος και ο εξευτελισμός της εργοδοσίας του Σαλαντίν αποδεικνύεται σαν βαρέλι δίχως πάτο.Πόσο ακόμα πιο χαμηλά αναρωτιόμαστε? Διαβάστε τις ανακοινώσεις της εργοδοσίας και φρίξτε με αυτήν την εμμετική γκαιμπελίστικη προπαγάνδα
δύο καινούργια κείμενα που κυκλοφορούν στο ιντερνετ, ένα των αφεντικών του Σαλαντίν αλλά και ενός “καλού πελάτη” και κολλητού τους φίλου:
———-«Το θέμα εν ολίγοις έχει ως εξής:
Το εστιατόριο Σαλαντίν είναι ατομική επιχείρηση της Βάιας Γεωργούλα με 12 άτομα προσωπικό. Στις 3 Ιανουαρίου απολύθηκε ένας μάγειρας για ανάρμοστη συμπεριφορά ενώ η εργοδότρια ήταν στο δεύτερο μήνα της κύησης.
Στις 18 Ιανουαρίου απολύθηκαν άλλοι δύο εργαζόμενοι για τον ίδιο λόγο και ενώ η εργοδότρια νοσηλευόταν με ενδεχόμενη αποβολή.
Από τις 19 Ιανουαρίου βρίσκονται έξω από το μαγαζί αναρχικά σωματεία τα οποία έχουν αναρτήσει πανό, φωνάζουν συνθήματα, μπαίνουν στο μαγαζί, απειλούν με ύφος ΄Τι θα μας κάνεις΄ και μοιράζουν φυλλάδια, έχουν γεμίσει αφίσες τον Κεραμεικό, τα Εξάρχεια, το Κουκάκι, έχουν γεμίσει το διαδίκτυο με τις ανακοινώσεις τους, με αποτέλεσμα την δυσφήμηση του μαγαζιού και τη δημιουργία εκφοβισμού με μοναδικό αίτημα την άμεση επαναπρόσληψη η οποία όμως προϋποθέτει αποδοχή παράλογων οικονομικών αξιώσεων.
Αξίωναν επίσης όταν επαναπροσληφθούν την ώρα της εργασίας τους την απουσία της εργοδότριας, πράγμα που καθιστούσε αδύνατη την συνεργασία μαζί τους.
Στην επιθεώρηση εργασίας πήγαν 2 φορές ( 7/2 και 4/3) η οποία απέρριψε το αίτημά τους γιατί χωρίς στοιχεία ζητούσαν επαναπρόσληψη και τους παρέπεμψε στα αρμόδια πολιτικά δικαστήρια.
Η εργοδότρια μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση απέβαλε στις 16 Φεβρουαρίου όντας στον 4ο μήνα της κύησης.
Στις 7 Μαρτίου έγινε η επερώτηση στη βουλή.
Επιπλέον τα όσα καταγγέλλονται από το κλαδικό σωματείο «Σερβιτόρων-Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού» και υιοθετούνται στο κείμενο της σχετικής επερώτησης, είναι ψευδή και ανυπόστατα και αν μη τη άλλο, αν τυχόν έχουν υπάρξει παρατυπίες , υπάρχουν αρμόδιες αρχές στις οποίες λογοδοτούν είτε εργοδότες είτε εργαζόμενοι. Το στυλ « ή με ξαναπαίρνεις στο μαγαζί ή στο κλείνω» μάλλον θυμίζει νταβατζή.
Είναι κρίμα οι 7 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που συνυπογράφουν να μην έχουν εξετάσει, αυτά που καταγγέλλουν στον υπουργό εργασίας και φυσικά δεν λαμβάνεται υπόψη ότι ένα μαγαζί όπου βιοπορίζονται 13 άτομα θα κλείσει από σαφώς μεθοδευμένες ενέργειες κάποιων ομάδων οι οποίες σαφώς χρησιμοποιούν μαφιόζικες και εκβιαστικές μεθοδεύσεις .
Προφανώς με τη δυσφήμιση που έχει γίνει, η δουλειά του καταστήματος έχει μειωθεί πάρα πολύ και η επιχείρηση οδηγείται σε κλείσιμο.
Τα σωματεία νίκησαν!»
———-
Τα έχω πάρει κρανίο!
Η Βάγια και ο Χρήστος (ή Capten όπως είναι γνωστός στον καλλιτεχνικό χώρο) είναι δύο πολύ καλοί μου φίλοι και έχουν ένα υπέροχο μαγαζί στον Κεραμεικό, το Σαλαντίν. Το Σαλαντίν είναι μακράν το πιο αγαπημένο μου στέκι στην Αθήνα. Εκεί δίνω όλα τα ραντεβού μου το πρωί για καφέ, εκεί πάω φίλους για να τους εντυπωσιάσω με το φαγητό, εκεί θα καταλήξω το βράδυ για ποτό, και τέλος εκεί διάλεξα να κάνω την πρώτη μου ατομική έκθεση. Εκτός από φοβερή και μερακλίδικη κουζίνα (και αστείες τιμές πραγματικά, με ένα 10άρικο το άτομο τρως τις απίστευτες γκουμερδιές και πίνεις ρακές μέχρι σκασμού) το μαγαζί έγινε γρήγορα στέκι φίλων από την Καλών Τεχνών αλλά και από το χώρο του κινηματογράφου και του θεάτρου. Έτσι όταν πηγαίνω ξέρω ότι πάντα θα συναντήσω κάποιο γνωστό.
Κάποια στιγμή τα παιδιά αναγκάστηκαν να απολύσουν ένα μάγειρα για ανάρμοστη συμπεριφορά.
Την πάτησαν όμως γιατί ο μάγειρας ήταν «αναρχικός». Το βάζω επίτηδες σε εισαγωγικά γιατί θέλω να πιστεύω ότι οι πραγματικοί αναρχικοί είναι ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι με έντονη κοινωνική συνείδηση και όχι αυτό που θα διαβάσετε στη συνέχεια.
Η απόλυση του μάγειρα κινητοποίησε ένα σωματείο μαγείρων/σερβιτόρων που κι αυτό δηλώνει «αναρχικό» το οποίο και κήρυξε κανονικό πόλεμο στο Σαλαντίν.
Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω θα σας πω ότι για πάνω από 2 μήνες συγκεντρώνονται καθημερινά έξω από το μαγαζί με πανώ και ντουντούκες και μοιράζουν φυλλάδια.
Ο στόχος τους είναι ένας και μοναδικός: Να κλείσουν το μαγαζί.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί διάλεξαν να επιτεθούν σε ένα μικρό μαγαζί που το έχει ένα νεαρό ζευγάρι και δεν πάνε να την πέσουν στα μεγάλα σκυλάδικα της Ιεράς οδού πχ όπου ως γνωστόν σε όλα αυτά οι συνθήκες των εργαζομένων είναι κάτι παραπάνω από άθλιες και τα αφεντικά είναι τα περισσότερα άνθρωποι της νύχτας. Ο Κάπτεν δεν είναι κανένας μεγαλοεργολάβος, ένας καλλιτέχνης είναι και η Βάγια έκλεισε ένα μικρό μπακάλικο με βιολογικά προϊόντα εκεί κοντά για να ανοίξουν το Σαλαντίν. Δύο απλοί, καθημερινοί άνθρωποι είναι και άκρως αγαπητοί στον κύκλο τους.
Γιατί οι «αναρχικοί» διάλεξαν αυτούς για να βγάλουν το «ταξικό μίσος» τους πάνω τους;
Γιατί οι «αναρχικοί» διάλεξαν αυτούς για να βγάλουν το «ταξικό μίσος» τους πάνω τους;
Η ιστορία έχει και συνέχεια που θα σας πέσουν τα μαλλιά.
Η πρώτη «επίθεση» έγινε σε στρατηγική στιγμή. Οι «αναρχικοί» διάλεξαν σαν μέρα να στήσουν τα πανώ τους μια στιγμή που το μαγαζί ήταν ακέφαλο. Τη μέρα που η Βάγια, στο 2ο μήνα της εγκυμοσύνης της, μπήκε με επιπλοκές στο νοσοκομείο και έμεινε κάποιες μέρες και ο Χρήστος φυσικά ήταν μαζί της.
Στη συνέχεια η επίθεση συνεχίστηκε σε όλα τα μέτωπα: έφτιαξαν ιστοσελίδες, αναρτήσεις στο facebook, σε διάφορα blog, τύπωσαν διάφορα φυλλάδια, γέμισαν με αφίσες όλη την περιοχή και φυσικά υπήρχε μόνιμα μια μεγάλη ομάδα έξω από το μαγαζί με σκοπό να διώχνει τους πελάτες.
Η πρώτη μεγάλη τους «νίκη» ήταν 2 μήνες μετά όταν η Βάγια απέβαλε τελικά στον 4ο μήνα της εγκυμοσύνης της!
Η δεύτερη μεγάλη «νίκη» ήταν όταν έπεισαν 7 βουλευτές του Σύριζα να κάνουν ερώτηση στη Βουλή για το Σαλαντίν! Μα είναι δυνατόν; Η χώρα κοντεύει να βουλιάξει από τη διαφθορά και τα χρέη, τα εργασιακά δικαιώματα σε όλους τους χώρους έχουν καταπατηθεί όσο δεν παίρνει, ο κόσμος δουλεύει σε μεγάλες επιχειρήσεις για ένα κομμάτι ψωμί, κάνοντας απλήρωτες υπερωρίες και μην τολμώντας να πει κουβέντα και «αναρχικοί» και βουλευτές ασχολούνται με ένα μικρό εστιατόριο που στην τελική οι συνθήκες εκεί είναι άριστες; Όποιος έχει πάει στο Σαλαντίν ξέρει.
Τελικό αποτέλεσμα: Το Σαλαντίν πάει για κλείσιμο.
Η τελική «νίκη» των «αναρχικών» είναι κοντά. 13 άνθρωποι (τόσοι δουλεύουν στο Σαλαντίν) θα βρεθούν δρόμο. Και η Αθήνα (κι εγώ μαζί) θα στερηθεί μια μικρή όαση. Και αύριο θα ανοίξει στη θέση του ένα κυριλέ μπαρ από έναν άνθρωπο της νύχτας και σιγά σιγά ο Κεραμεικός θα γίνει Ψυρρή. Εξάλλου πολλοί έχουν βλέψεις σε εκείνη την περιοχή και όλα τα μικρά καφενεία της περιοχής δέχονται τραμπουκισμούς τελευταία. Όχι από «αναρχικούς» αλλά το αποτέλεσμα για όλους θα είναι το ίδιο.
Καί πρίν καλά καλά κυκλοφορήσει και προλάβει να διαβαστεί. η εργοδοσία του ΣΑΛΑΝΤΙΝάλλαξε τελικά την ανακοινωση σήμερα!!!Ακολουθεί η καινούργια ανακοίνωση:
Απάντηση της εργοδότριας του μεζεδοπωλείου Σαλαντίν στις καταγγελίες σχετικά με τις << εκδικητικές >> απολύσεις τριών υπαλλήλων.
Το μεζεδοπωλείο Σαλαντίν δεν είναι αυτοδιαχειριζόμενο στέκι κανενός. Πρόκειται για νόμιμη επιχείρηση που δίεπεται από συγκεκριμένους κανονισμούς, τους οποίους σαφώς και θέτει η εργοδότρια και με τους οποίους οφείλουν να συμμοφώνονται οι υπάλληλοι για την εύρυθμη λειτουργία του καταστήματος. Οι κανονισμοί αυτοί είναι σύμφωνοι με την κείμενη νομοθεσία . Χιλίαδες χρόνια τώρα με αυτό τον τρόπο λειτουργούν όλες οι επιχειρήσεις, οργανισμοί , δημόσιοι και ιδιωτικοί τομείς του πλανήτη.
Οι εν λόγω υπάλληλοι αξιώνουν την επαναπρόσληψη τους στο Σαλαντιν απαιτώντας, όταν θα δουλεύουν να απουσιάζει η εργοδότρια! Γεγονός που καθιστά αδύνατη τη συνεργασία μαζί τους αλλά και καταμαρτυρά την πρότερη συμπεριφορά τους.
Οι πρώην εργαζόμενοι προσέφυγαν στην Επιθεώρηση Εργασίας, η οποία έκρινε ως μόνα αρμόδια για την επίλυση της διαφοράς τα ποινικά και αστικά δικαστήρια.
Από τις 19 Ιανουαρίου οι εν λόγω υπάλληλοι έχουν κινητοποιήσει ομάδες του αναρχικού χώρου, οι οποίοι μοιράζουν φυλλάδια στους πελάτες του μαγαζιού και σε άλλα μαγαζία , τοιχοκολλούν αφίσες στο κέντρο της Αθήνας, αναρτούν ανακοινώσεις στο διαδίκτυο μιλώντας για εργασιακή εκμετάλευση, διατυμπανίζοντας τις <<εκδικητικές>>απολύσεις αλλά και εκφοβίζοντας την εργοδότρια με επικείμενη καταστροφή του μεζεδοπωλείου.
Το αποτέλεσμα είναι η παραπληροφόρηση του κόσμου, η δυσφήμιση της επιχείρησης αλλά και της εργοδότριας προσωπικά. Αυτά όλα δε, έχουν οδηγήσει στη μείωση των πελατών του καταστήματος με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Στο μεταξύ εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος για ποιό λόγο οι πρώην υπάλληλοι επιμένουν να επαναπροσληφθούν σε μια επιχείρηση της οποίας, όπως υποστηρίζουν, το αφεντικό τους εκμεταλλεύεται εργασιακά και οικονομικά;
Σε δημοκρατική χώρα ζούμε και είναι δικαίωμα του καθενός να διεκδικεί και να διαμαρτύρεται , ΟΜΩΣ σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για την άλλη πλευρά της εκμετάλλευσης. Αυτής που ως συνέπεια θα έχει να κλείσει το μεζεδοπωλείο και να μείνουν στο δρόμο 13 άνθρωποι. 13 άνθρωποι χωρίς εργασία από τις μεθοδευμένες και εκβιαστικές ενέργειες κάποιων ομάδων. Μήπως αυτό εν τέλει είναι εκδικητικό;
Σε κάθε περίπτωση σε μια ευνομούμενη χώρα αποκλειστικά αρμόδιο για την επίλυση τέτοιων διαφορών είναι μόνο τα Δικαστήρια και κανένας άλλος.
Τα συμπεράσματα δικά σας……
Μήνυμα για τα αφεντικά του Σαλαντίν
που άφησαν πελάτες του μαγαζιού
όταν έμαθαν για τις απολύσεις εργαζόμενων.Θα πρέπει να συλληφθουν οι πελάτες αυτοί σαν υπεύθυνοι για την διάχυση ….αναρχικών ιδεών…
Παράταση των διαθεσιμοτήτων στη Χαλυβουργική
“Εναρμονισμένη” με τις βασικές κατευθύνσεις στα εργασιακά, της κυβέρνησης και της τρόικας, είναι η διοίκηση της Χαλυβουργικής, παρατείνοντας την αγωνία των εργαζομένων με τις “διαθεσιμότητες”. Στην ανακοίνωσή του το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας και Δυτικής Αττικής, αναφέρει:
“Ενάμισι μήνα επιπλέον διαθεσιμότητες ανακοίνωσε η εταιρεία απέναντι στους συναδέλφους μας χαλυβουργούς.
Οι ιθύνοντες της εν λόγω εταιρείας δεν εκτίμησαν και δεν αναγνώρισαν τους αγώνες και τις προσπάθειες των εργαζομένων, που για ενάμισι ολόκληρο μήνα χτύπησαν όλες τις πόρτες της Κυβέρνησης, ώστε να συντελεστεί το αυτονόητο που συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες με την διακοψιμότητα και την μείωση του κόστους της ενέργειας.
Η Χαλυβουργική συνοδοιπόροι με την Κυβέρνηση. Κινούνται στην ίδια κατεύθυνση ανευθυνότητας, φοβικότητας και ατολμίας.
Το γνωρίζουμε ότι σε αυτό τον αγώνα είμαστε μόνοι μας. Μόνοι μας θα τον δώσουμε. Μόνοι μας θα τον κερδίσουμε”.
ΠΗΓΗ:http://www.ertopen.com/eidiseis/item/17920-paratash-twn-diathesimothtwn-sth-chalyboyrgikh#.UzhdmYWRVIt
Συγκεντρώσεις και πορειες διαμαρτυριας για την σύνοδο των υπουργών Οικονομικών του ECOFIN στην Αθήνα. Ο ΣΥΒΧΑ συμμετέχει στο συλλαλητήριο της Τρίτης 1 Απρίλη 6.30 μ.μ στα Προπύλαια
Την 1η Απρίλη συνέρχονται στην Αθήνα οι υπουργοί Οικονομικών της Ε.Ε. στα πλαίσια του ECOFIN. Η σύνοδος αυτή στόχο έχει να επικυρώσει τα αντεργατικά μέτρα που προωθεί η ελληνική κυβέρνηση με το πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε προς ψήφιση στη Βουλή .Την ημέρα αυτή συνδικαλιστικές, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις οργανώνουν διαμαρτυρίες για να καταγγελθούν οι αντιλαϊκές πολιτικές κυβέρνησης – Τρόικας – αφεντικών.
Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής συμμετέχει στο συλλαλητήριο στις 6.00 μ.μ στα Προπύλαια. Καλούμε όλους τους συναδέλφους να δώσουν το παρών.
Ο αγώνας συνεχίζεται. Κάτω ο εργασιακός μεσαίωνας. Πρέπει να τους σταματήσουμε.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ
2η παρέμβαση εξω από τα cafe brouno(Γιάννενα)
Μαζί με τον καφέ, δώρο η απόλυση
Πίσω από τις ψεύτικες και καθώς πρέπει βιτρίνες της, η επιχείρηση καφέ Brouno στα Ιωάννινα εμφάνισε το πραγματικό πρόσωπό της. Στις 19/3 οι εργοδότες της εν λόγω επιχείρησης κάλεσαν εργαζόμενο διανομέα, μέλος του πρωτοβάθμειου σωματείου Σ.Β.Ε.Δ.Ι., να υπογράψει την απόλυσή του. Οι δικαιολογίες του αφεντικού ήταν οι κοινότυπες, όπως “έχει πέσει η δουλειά” καθώς και άλλες πολλές. Η πρώτη σκέψη των περισσοτέρων θα είναι ότι σε καιρούς κρίσης αυτά συμβαίνουν. Παρ’ όλα αυτά, οι ισχυρισμοί αυτοί δεν αποτελούν πραγματικότητα. Η συγκεκριμένη επιχείρηση αυξάνει τον τζίρο της καθημερινά, όντας μαγαζί “γωνία” με την πιο επιτυχημένη συνταγή : ξεζουμίζοντας τους υπαλλήλους και στερώντας τους τα νόμιμα δικαιωματά τους.
Ο συνάδελφός μας εργάζεται στη συγκεκριμένη επιχείρηση από τον Σεπτέμβριο του 2013, με τον εξοπλισμό (μηχανάκι, αδιάβροχα, γάντια, κράνος, μπότες κτλ) και τα έξοδα κίνησης (βενζίνη) να επιβαρύνουν τον ίδιο. Αφορμές για τριβές και εντάσεις από πλευράς εργοδοσίας δεν άργησαν να βρεθούν. Η απαίτηση να κάνει περισσότερες δουλειές, απ’ότι του αναλογούσαν αποτέλεσε την αρχή. Εξάλλου ο διανομέας είναι το “παιδί”, το παιδί για όλες τις δουλειές. Είναι λογικό για τα αφεντικά ο εργαζόμενος να γίνεται “λάστιχο” και “ελβετικός πολυσουγιάς” όπως και το ωραριό του άλλωστε αλλά και η μισθοδοσία του. Αποκορύφωση, η 19η του Μάρτη όπου τα αφεντικά τον κάλεσαν εκτάκτως στην επιχείρηση έχοντας έτοιμα τα χαρτιά της απόλυσης του και δηλώνοντάς του τη διακοπή της “συνεργασίας” τους. Πως φτάσαμε όμως εδώ;
Τον Δεκέμβριο του 2013, όταν ο εργαζόμενος ζήτησε το δώρο Χριστουγέννων και το επίδομα άδειας που δικαιούταν, η εργοδοσία απάντησε πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Αντ’ αυτού απαιτούσε από τον συνάδελφο να υπογράψει πως πήρε το δώρο και το επίδομα, δίχως βέβαια να του καταβληθούν, και όλα αυτά υπό την απειλή μιας ενδεχόμενης απόλυσης σε περίπτωση που δε συναινούσε. Μια συνηθισμένη κατάσταση στο εσωτερικό των επιχειρήσεων με τους εργαζόμενους να συναινούν για να μην χάσουν την δουλειά τους. Έτσι ο τζίρος της επιχείρησης είναι διπλός: και δεν δίνουν δεκάρα στους εργαζομένους και εξασφαλίζουν επιπλέον μαύρο χρήμα.
Ο διανομέας δεν το δέχτηκε και δεν ενέδωσε στην απειλή. Επόμενη κίνηση ήταν να προβεί σε καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας διεκδικώντας τα νόμιμα δικαιωματά του. Μόνο τότε του αποδόθηκαν όσα δικαιούνταν, αφού η επιθεώρηση εργασίας τον δικαίωσε πλήρως.
Έπειτα από όσα συνέβησαν δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς πως η απόλυση του συναδέλφου δεν αποτελεί ένα τυχαίο γεγονός, κυρίως αν αναλογιστεί τη χρονική συγκυρία που η εργοδοσία επέλεξε την απόλυση του, έναν μήνα πριν την υποχρεωτική, βάσει νόμου, καταβολή του δώρου Πάσχα. Μια εκδικητική απόλυση, λόγω της διεκδίκησης, από πλευράς του διανομέα, όλων των νόμιμων δικαιωμάτων του, αλλά και παραδειγματική, “προς γνώσιν και συμμόρφωσιν” του υπόλοιπου προσωπικού. Εν ολίγοις, ή κάνεις τα χατίρια των αφεντικών και σκύβεις το κεφάλι ή διεκδικείς τα δικαιωματά σου και απολύεσαι…
Ο συνάδελφος δεν απολύθηκε γιατί δεν έκανε σωστά τη δουλειά του. Απολύθηκε ξεκάθαρα για τη συνδικαλιστική του δράση και για τις, “παράλογες” στα αυτιά της εργοδοσίας, νόμιμες διεκδικήσεις του (δώρο Χριστουγέννων, δώρο Πάσχα, επίδομα αδείας, μηχανάκι, βενζίνη).
Ο συνάδελφος διανομέας δεν είναι μόνος του.
Όσο οι επιχειρήσεις θα θεωρούν τα νόμιμα δικαιώματα των εργαζομένων παράλογα,
όσο θα νομίζουν ότι θα πλουτίζουν στις πλάτες μας κι εμείς θα μένουμε σκυφτοί και φοβισμένοι.
Όσο θα υποτιμάται η αξιοπρέπεια μας και η ίδια μας η ζωή,
τόσο θα μας βρίσκουν μπροστά τους!
Σήμερα 29/3 πραγματοποιούμε τη 2η παρέμβαση απ’έξω απο το κατάστημα Brouno (1η παρέμβαση στις 22/3) και θα συνεχίσουμε όσο χρειαστεί, μέχρι την επαναπρόσληψη του συναδέλφου μας.
Απαιτούμε :
-
Άμεση επαναπρόσληψη του συναδέλφου διανομέα
-
Εξοπλισμός, μηχανάκι και έξοδα κίνησης να παρέχονται από την επιχείρηση.
-
Ενιαία ειδικότητα και υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας επισιτισμού
-
Διατήρηση επιδομάτων: Επικινδυνότητας, διαχείρισης ταμείου, οικογενειακής κατάστασης, προϋπηρεσίας – Όχι στο ελαστικό ωράριο
-
Ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά
-
Όχι στη μαύρη εργασία και την εργοδοτική αυθαιρεσία
πρωτοβάθμειο σωματείο
Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Διανομέων Ιωαννίνων
Παράσταση διαμαρτυρίας πενταμηνίτων στην ΗΔΙΚΑ
Οι 5μηνοι εργαζόμενοι/ες στην ΗΔΙΚΑ (Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης) έχουν συγκροτήσει συνέλευση, διεκδικώντας τα εργασιακά δικαιώματα που τους στερούνται.
Γι” αυτό το λόγο πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας στην διοίκηση της δημόσιας επιχείρησης (κτίριο Λαγουμιτζή, 4ος όροφος) την Παρασκευή 28/3.
Ακολουθεί το κείμενο της συνέλευσης:
Μεγάλη νίκη, άνεργοι έσβησαν τα πρόστιμά τους στα λεωφορεία!!
Στην Θεσσαλονίκη κάθε 28 του μήνα οι άνεργοι θα σβήνουν τα πρόστιμά τους.
Πραγματοποιήθηκε η παρέμβαση του Δικτύου Ανέργων και Επισφαλώς εργαζομένων στα γραφεία του ΟΑΣΘ έτσι ώστε να διαγραφούν τα πρόστιμα στους άνεργους. Στόχος του Δικτύου είναι ο κάθε άνεργος να έχει δημόσιες και δωρεάν μεταφορές με την επίδειξη της κάρτας ανεργίας. Η συγκεκριμένη ενέργεια γίνεται στην Θεσσαλονίκη η οποία άλλωστε αποτελεί Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα ανεργίας, στη νεολαία.
Οι αποφάσεις του Δικτύου λαμβάνονται με αμεσοδημοκρατικό τρόπο μέσα από συνελεύσεις που διεξάγονται κάθε δεύτερη και τέταρτη Παρασκευή του μήνα. Συγκεκριμένα σε αυτή τη διαμαρτυρία προσήλθαν πάνω από 10 άνεργοι με πρόστιμα, τα οποία και διαγράφησαν, ενώ το Δίκτυο ανανέωσε το ραντεβού του έναν μήνα μετά, καθώς οι συγκεκριμένες παρεμβάσεις θα λαμβάνουν χώρα στις 28 κάθε μήνα. Ήδη το Δίκτυο Ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων έρθει σε επαφή με συλλογικότητες από όλη την Ελλάδα προκειμένου να γενικευτεί ο αγώνας και το αίτημα για δωρεάν πρόσβαση των ανέργων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Δείτε εδώ, το σχετικό ρεπορτάζ:https://www.youtube.com/watch?list=UU0jVU-mK53vDQZcSZB5mVHg&v=PeLH3UanGrY
Πηγή: ελεύθερη ερτ3
εργασιακό δελτίο #4 απο το omnia sunt communia
Παρέμβαση του Σωματείου Βάσης εργαζομένων Διανομέων στα Ιωάννινα. Αφορμή στάθηκε άλλη μία απόλυση η οποία ανακοινώθηκε σε εργαζόμενο – διανομέα στην αλυσίδα καταστημάτων καφέ brouno.Οι δικαιολογίες από τα αφεντικά,ήταν οι συνηθισμένες ότι δεν βγαίνει. Στην πραγματικότητα όμως ο συγκεκριμένος εργαζόμενος είχε απο την αρχή της πρόσληψης του διεκδικήσει τα νομιμα και είχε αναγκαστεί να καταφύγει στην επιθεώρηση εργασίας. Ο διανομέας,ενεργό μέλος του Σωματείου Βάσης Εργαζομένων Διανομέων Ιωαννίνων, διεκδικεί την επαναπρόσληψη του.
Αρχαιρεσίες του Συνδικάτου Εργαζομένων Φαρμάκου Καλλυντικού και Συναφών Επαγγελμάτων Αττικής – Πειραιά και Νήσων θα πραγματοποιηθούν από τις 29 Μάρτη ως τις 11 Απρίλη . Κάλπες θα στηθούν στα γραφεία του Συνδικάτου και στους χώρους δουλειάς. Υπενθυμίζεται ότι το συνδικάτο ελέγχεται από το ΠΑΜΕ,ενω ο Σύλλογος και η Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών και συναφών ειδικοτήτων ελέγχεται από την εργοδοτική πλειοψηφική συνεργασία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.
Η μοναδική λύση σε αυτό το αδιέξοδο θα ήταν η δημιουργία νέων οριζόντιων συνδικαλιστικών δομών.
Εν τω μεταξύ και νέες απεργιακές κινητοποιήσεις απ’ την Τετάρτη 26/3 ξεκίνησαν οι φαρμακοποιοί οι οποίοι αντιδρούν στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης με το οποίο απελευθερώνεται πλήρως ο χώρος του φαρμακείου και παραδίδεται η διάθεση του φαρμάκου σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Nέες κινητοποιήσεις στο νοσοκομείο «Παπαγεωργίου» της Θεσσαλονίκης.Οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου προχώρησαν σε στάση εργασίας την περασμένη Δευτέρα, συνεχίζοντας τον αγώνα για την υπεράσπιση της ΣΣΕ που κατήγγειλε η διοίκηση, αλλά και για την ανάκληση της τρομοκρατικής απόλυσης τραυματιοφορέα.
Κάλεσμα σε συγκέντρωση για την ψυχική υγεία την Τρίτη 1η Απρίλη στις 6:30 το απόγευμα, απευθύνει η πρωτοβουλία για ένα πολύμορφο κίνημα στην ψυχική υγεία. Η συγκέντρωση γίνεται ενάντια στο βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων και το ολοκαύτωμα στην ψυχική υγεία.
Επίσης για την 1η Απριλίου, κάλεσμα σε συλλαλητήριο στην Πλατεία Κλαυθμώνος στις 18.00, απευθύνουν συνδικάτα αλλά και συνελεύσεις και σωματεία βάσης, για θερμή “υποδοχή” των υπουργών οικονομικών της Ε.Ε. που θα συμμετάσχουν στη σύνοδο του ECOFIN.
Μία ακόμα παρέμβαση πραγματοποιήθηκε από τo συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα απελευθερωμένα ωράρια.Η δράση πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το προηγούμενο Σάββατο 22/3 στο MALL Αμαρουσίου από περίπου 40 με 50 άτομα.Μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα ενώ έγινε και μίνι πορεία μέσα στο MALL.
Στη Λάρισα, διευθυντής και μέτοχος αλυσίδας Σούπερ Μάρκετ απείλησε ότι θα φέρει τη Χρυσή Αυγή,όταν εργαζόμενοι της επιχείρησης παραβρέθηκαν στα δικαστήρια σε ένδειξη συμπαράστασης σε συναδέλφισσά τους, που διεκδικεί δεδουλευμένα προηγούμενων ετών.Σύμφωνα με καταγγελία του σωματείου, ο συγκεκριμένος διευθυντής, που ήταν μάρτυρας υπεράσπισης της επιχείρησης στη δίκη, με τη λήξη της διαδικασίας, κι ενώ οι εργαζόμενοι είχαν βγει από το χώρο των δικαστηρίων, άρχισε να τους απειλεί ότι «θα τους κανονίσει», επικαλούμενος τη Χρυσή Αυγή.Στην ανακοίνωσή του το Σωματείο, αναφέρει ότι πριν 2 χρόνια ο συγκεκριμένος διευθυντής είχε απειλήσει και πάλι εργαζομένους, κατά τη διάρκεια απεργιακής κινητοποίησης έξω από κατάστημα της αλυσίδας, ότι θα φέρει την Χρυσή Αυγή.
Την απόφαση της κυβέρνησης να κόψει το επίδομα στέγασης και σίτισης από τους σπουδαστές των επαγγελματικών σχολών του ΟΑΕΔ καταγγέλλουν κλαδικά σωματεία. Όπως αναφέρουν στην ανακοίνωση τους , το μέτρο θα έχει ως συνέπεια οι σπουδαστές να σταματήσουν τις σπουδές τους, μην μπορώντας να αντεπεξέλθουν στα έξοδα καθώς προέρχονται από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.Τα κλαδικά σωματεία μεταξύ άλλων διεκδικούν να μην κοπούν τα επιδόματα σίτισης και στέγασης σε κανέναν σπουδαστή, ασχέτως από την ηλικία. Επίσης διεκδικούν οι σπουδαστές να πληρώνονται με τις Συμβάσεις Εργασίας που ισχύουν σε κάθε κλάδο και όχι με τα ψίχουλα που δίνουν ΟΑΕΔ και εργοδότες, καθώς επίσης και να ασφαλίζονται κανονικά κατά την διάρκεια της πρακτικής τους άσκησης.
Υπεγράφη η νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας από τους εργοδοτικούς φορείς και τη Γ.Σ.Ε.Ε. Η νέα σύμβαση προβλέπει τη διατήρηση των βασικών όρων των προηγούμενων ΕΓΣΣΕ, όπως του επιδόματος γάμου, του 13ου και 14ου μισθού. Ακόμη συμφωνήθηκε η δυνατότητα παροχής της γονικής άδειας και στον πατέρα.
Ενώ η ΓΣΕΕ έκανε το «καθήκον» της με την υπογραφή της ΕΓΣΣΕ, το πολυνομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση σε διαπραγμάτευση με την τρόικα, φέρνει διαρθρωτικές αλλαγές σε εργασιακά και ασφάλιση. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μεθόδευση απαξίωσης των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά και περαιτέρω απώλειας εργασιακών κεκτημένων. Προβλέπει, , μεταξύ άλλων, την απελευθέρωση της λειτουργίας των Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης (ΕΠΑ), την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, αλλά και την κατάργηση της τριετούς ωρίμανσης για μακροχρόνια άνεργους.
Ακόμα μια εργοδοτική δολοφονία σημειώθηκε την Πέμπτη 27/3, στα έργα για το φράγμα Αχυρών στον Δήμο Ακτίου Βόνιτσας. Τραγικό θάνατο βρήκε εργάτης, όταν υποχώρησε τοιχίο και τον καταπλάκωσαν τόνοι μπετόν. Τραυματισμένοι ανασύρθηκαν δύο ακόμα συνάδελφοί του.
Άγρια επίθεση των ΜΑΤ ενάντια στις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα, σημειώθηκε την Τετάρτη 26/3. Αποτέλεσμα, τέσσερις από αυτές να μεταφερθούν στον Ευαγγελισμό με τραυματισμούς. Ωστόσο, η μαχητικότητά τους δεν κάμπτεται ούτε από τη βία αλλά ούτε από τον εμπαιγμό, και παραμένουν πιστές στο ραντεβού τους κάθε μέρα έξω από το υπουργείο.
Σαρανταοκτάωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες από τις 6 το πρωί της Δευτέρας, με προοπτική κλιμάκωσης, αποφάσισε η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για ρύθμιση στο πολυνομοσχέδιο που αναφέρεται στη ναυτική εργασία.
Ανακτημένες Επιχειρήσεις της Αργεντινής: Πως οι εργαζόμενοι έχουν δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο οικονομικής δραστηριότητας
Την Παρασκευή έγινε η παρουσίαση της 4ης Πανεθνικής Έρευνας για τις Ανακτημένες Επιχειρήσεις στην Αργεντινή, από το πρόγραμμα “Ανοιχτή Σχολή” της Σχολής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες. Η τελετή έγινε στο ξενοδοχείο Bauen, στη διασταύρωση των οδών Callao και Corrientes, όπου γιορτάστηκε και η ενδέκατη επέτειος της κατάληψης του ξενοδοχείου από τους εργαζόμενους. Η επέτειος συνέπεσε επίσης με τη δημοσιοποίηση δικαστικής εντολής, η οποία δίνει στους εργαζόμενους 30 ημέρες για να εκκενώσουν το ξενοδοχείο.
Η ιστορία του Bauen θα μπορούσε να διαβαστεί επίσης ως μια παραβολή για την άνοδο, τη στασιμότητα και την κατακόρυφη πτώση του νεοφιλελευθερισμού. Ο Marcelo Iurcovich το έκτισε το 1978 με ένα δάνειο από την Εθνική Τράπεζα Ανάπτυξης (BANADE) μέσω της “Ανεξάρτητης Αρχής του Μουντιάλ 78”, ενός οργανισμού φτιαγμένου απ’ τη δικτατορία για τη χρηματοδότηση έργων του Παγκόσμιου Κύπελλου Ποδοσφαίρου. Το διάταγμα 1261/77 απέκλειε την διαφάνεια στη διοίκησή του οργανισμού, και για αυτό μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει λογιστική αποτίμηση των οικονομικών του Μουντιάλ του 1978. Ο Iurcovich έκτισε το ξενοδοχείο χωρίς να βάλει καθόλου χρήματα από την τσέπη του, και ποτέ δεν επέστρεψε καν την πρώτη δόση του δανείου.
Η δεκαετία του ’80 ήταν η χρυσή εποχή του Bauen: μετά τον πύργο στην οδό Callao, ο Iurcovich έκτισε τη σουίτα Bauen από πίσω, στην οδό Corrientes. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, το ξενοδοχείο φιλοξένησε συνεδριάσεις του Περονισμού καθώς και διάφορες τελετές μετά την επανεκλογή του Κάρλος Μένεμ το 1995. “Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του ως εταιρεία του κεφαλαίου με τον Iurcovich, το ξενοδοχείο Bauen ήταν το ξενοδοχείο των ελίτ. Μετά τη εργασιακή διαμάχη, μετατρέπεται στο αντίθετο του: είναι το σπίτι του λαού. Δεν υπάρχει συνέλευση του κόσμου της εργασίας ή της κοινωνικής οικονομίας που να μην έχει περάσει από εδώ», λέει ο Federico Tonarelli, εργαζόμενος στο Bauen και πρώην πρόεδρος του συνεταιρισμού που το διαχειρίζεται. Επιπλέον, κάθε χρόνο, το ετήσιο φεστιβάλ τατουάζ, το μεγαλύτερο στη Λατινική Αμερική, γίνεται στο χώρο του ξενοδοχείου, ενώ πέρυσι έγινε και η εκλογή της Μις Τρανς (http://bit.ly/1dgM6yH).
Το μεγαλείο του Bauen αρχίζει να φθίνει κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90: η διαδικασία ανοίγματος της αγοράς επιτρέπει στις νέες διεθνείς αλυσίδες ξενοδοχείων να εκτοπίσουν τον ανταγωνισμό. Το 1997, η Χιλιανή επιχείρηση Solari αποφασίζει να αγοράσει το ξενοδοχείο για 12 εκατ. δολάρια και αρχίζει να το διαχειρίζεται, αν και τελικά πληρώνει μόνο τη πρώτη δόση των 4 εκατ. ευρώ. Στο μεταξύ, ο Iurcovich δημιούργεί μια νέα επιχείρηση, Mercoteles, η οποία αρχικά διοικείται από τον κουνιάδο του (ενω τώρα πλέον διοικείται από τον γιο του). Λίγες μέρες αφού δημιουργήθηκε, η Mercotel αγόρασε το Bauen: Ο Iurcovich πούλησε το ξενοδοχείο στον εαυτό του, ενώ η Solari κατέρρευσε, οδηγούμενη σε χρεοκοπία το 2001, κλείνοντας το ξενοδοχείο και απολύοντας τους 80 εναπομείναντες εργαζόμενους μετά από μια μακρά διαδικασία εκκένωσης. Έτσι αρχίζει η νομική διαμάχη για την κυριότητα του ακινήτου η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Η χώρα στις φλόγες
Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι παράξενα για τη γενικότερη κοινωνικό/οικονομική κατάσταση της χώρας εκείνη την εποχή: οι εργάτες του Bauen δεν ήταν οι μόνοι που δεν είχαν καμία πηγή εισοδήματος. 30 από αυτούς αρχίζουν να δημιουργούν σχέσεις με το αναδυόμενο κίνημα των ανακτημένων επιχειρήσεων, ενθαρρύνονται από την εταιρία γραφικών τεχνών Chilavert, και σχηματίζουν έτσι συνεταιρισμό για να ανακτήσουν το ξενοδοχείο. Ο ακαδημαϊκός Andrés Ruggeri παρακολουθεί από κοντά το κίνημα των ανακτημένων επιχειρήσεων από την αρχή του το 2002, οπότε και ιδρύθηκε το πρόγραμμα “Ανοιχτή Σχολή” το οποίο συντονίζει. Ο Ruggeri μας λέει ότι «στη αρχή το πρόγραμμα μας δεν είχε ένα σαφή στόχο. Η ιδέα ήταν να συνεργαστεί με τα κοινωνικά κινήματα της εποχής: τους πικετοφόρους, τις λαϊκές συνελεύσεις, όχι μόνο τα ανακτημένα εργοστάσια. Πολύ γρήγορα όμως αναπτύξαμε μια καλή σχέση με την IMPA και είδαμε το δυναμικό αυτών των εταιρειών. Ποιο ήταν αυτό το δυναμικό; Ο ‘εργαζόμενος’, που ως υποκείμενο είχε ηττηθεί και απουσίαζε από τους αγώνες στη δεκαετία του ’90. Επρόκειτο για την επιστροφή των βιομηχανικών εργατών, των κλασσικών εργαζομένων. Γι’ αυτό επικεντρωσαμε το ενδιαφέρον μας σε αυτούς”, λέει ο Ruggeri. Μία από τις πολλές δραστηριότητες του προγράμματος (για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ: http://bit.ly/1d8ftYD) είναι η έρευνα πάνω στις ανακτημένες επιχειρήσεις.
Οι μελέτες αυτές δείχνουν μια ανάπτυξη του κινήματος. Το 2001 υπήρχαν 36 ανακτημένες επιχειρήσεις καταγεγραμμένες σε ολόκληρη τη χώρα. Το 2004 είχαν γίνει 163 ενώ το 2010 υπήρχαν 247. Αυτή τη στιγμή είναι περίπου 311 και απασχολούν 13.500 εργαζόμενους συνολικά. Γιατί ο αριθμός τους συνέχισε να αυξάνεται μετά το τέλος της κρίσης; Ο Ruggeri λέει, “οι ανακτημένες επιχειρήσεις έχουν ήδη αποδείξει τη βιωσιμότητα τους: εκπληρούν το βασικό τους στόχο, που είναι να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας, και πολλές φορές καταφέρνουν ακόμα περισσότερα. Επιπλέον, παρόλο που η κρίση ξεπεράστηκε, οι εταιρείες συνεχίζουν να χρεοκοπούν: είναι κάτι φυσιολογικό για το καπιταλιστικό σύστημα. Η διαφορά πλέον είναι ότι οι εργαζόμενοι έχουν υιοθετήσει την ανάκτηση και αυτοδιαχείριση των επιχειρήσεων ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο και μια πιθανή διέξοδο. Αυτό είναι κάτι που τις προηγούμενες δεκαετίες δεν αποτελούσε μέρος του οικονομικού και ιδεολογικού μας ορίζοντα”.
Ανάμεσα σε αυτές τις εταιρίες βρίσκει κανείς όλες τις δραστηριότητες. Οι περισσότερες ανακτημένες επιχειρήσεις είναι μεταλλουργικές, αν και η αναλογία τους μειώνεται: σήμερα είναι 61, που αποτελούν σχεδόν το 20 % του συνόλου. Αλλά υπάρχουν και δύο ναυπηγεία, 31 εταιρίες γραφικών τεχνών (οι οποίες συσπειρώνονται στην ομοσπονδία “Δίκτυο Συνεταιριστικών Τυπογραφείων”), 26 υφαντουργικές, ακόμη και μέσα μαζικής ενημέρωσης, κέντρα υγείας, εταιρίες ψύξης και ένα ορυχείο.
Και τώρα, ποιος μπορεί να μας βοηθήσει;
Η παρουσίαση των αποτελεσμάτων της μελέτης έγινε στη Σάλα Bolivar: αυτή είναι μόνο μία από τις 6 που έχει το ξενοδοχείο, επιπλέον από το αμφιθέατρο, τα 220 δωμάτια (εκ των οποίων τα 170 βρίσκονται σε λειτουργία), το μπαρ, την πισίνα και το σολάριουμ (τα δύο τελευταία ακόμη δεν έχουν ξανανοίξει). Ο αγώνας του Bauen για αυτοδιαχείριση αντανακλάται στην λειτουργία του. Το ξενοδοχείο δεν κλείνει ποτέ και οι 130 εργαζόμενοι του χωρίζονται σε τρεις βάρδιες. Παίρνουν τις σημαντικές αποφάσεις στις συνελεύσεις, και τις λιγότερο σημαντικές τις παίρνει ο υπεύθυνος κάθε τομέα, που επιλέγεται με γνώμονα την εμπειρία του στη συγκεκριμένη θέση εργασίας και το σεβασμό που οι συνάδελφοι του έχουν για αυτόν. Πώς μοιράζονται τα κέρδη του ξενοδοχείου; Ο Federico λέει ότι “ενώ ορισμένες ανακτημένες επιχειρήσεις αποφασίζουν ότι όλοι οι εργαζόμενοι αμείβονται ακριβώς το ίδιο, εμείς θεωρούμε ότι υπάρχουν θέσεις ευθύνης που αξίζουν καλύτερή αμοιβή. Ωστόσο, στον ιδιωτικό τομέα η ψαλίδα είναι πολύ μεγαλύτερη: η μισθολογική διαφορά μεταξύ ενός διευθυντή και ενός ασκούμενου μπορεί να είναι 10 προς 1, ενώ εδώ είναι 3 προς 1 στην καλύτερη περίπτωση. Προφανώς υπάρχει και μια οικονομική αναγνώριση για τους συντρόφους που κατέλαβαν το εργοστάσιο το 2003, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα ήμασταν εδώ.”
Η προηγούμενη απόφαση δικαστηρίου, το 2007, υπεγράφη από την δικαστή του εμπορικού δικαίου Paula Hualde. Αποφάσισε ότι το ξενοδοχείο ανήκει στην αλυσίδα Mercoteles και απαίτησε την εκκένωση του από τους εργαζομένους σε 30 ημέρες. Την ημερομηνία της οριστικής εκκένωσης οργανώθηκε μία συναυλία με 4000 παρευρισκόμενους μπροστα στην είσοδο του ξενοδοχείου, για να αποτραπεί μία πράξη που τελικά ποτέ δεν ευοδώθηκε. Ο δικαστικός μαραθώνιος των εργαζομένων συνεχίστηκε: προσπάθησαν να ασκήσουν έφεση κατά της απόφασης, αλλά το 2009 το Εμπορικό Επιμελητήριο επιβεβαίωσε την ιδιοκτησία της Mercoteles. Παρουσίασαν μια καταγγελία στο Ανώτατο Δικαστήριο, η οποία απορρίφθηκε το 2012, αφού υπήρχε ήδη δεδικασμένο. Ως τελευταία επιλογή, κατέθεσαν μια ποινική καταγγελία κατά του Iurcovich και ζήτησαν από τη δικαστή Hualde να αυτοανακηρυχθεί αναρμόδια, αφού η ίδια είχε δικάσει και την υπόθεση πτώχευσης της εταιρίας Solari, και να διαβιβάσει την υπόθεση στο Ομοσπονδιακό Ποινικό Δικαστήριο. Η δικαστής ποτέ δεν ανακηρύχθηκε αναρμόδια, αλλά ανέστειλε την εντολή εκκένωσης. Το 2013 η ποινική υπόθεση παραγράφηκε: η δικαστής Hualde θα πρέπει να εκτελέσει και πάλι την απόφαση του 2007. Έτσι, δόθηκε χτες στη δημοσιότητα ένα διάταγμα που -και πάλι- ορίζει ότι οι εργαζόμενοι έχουν 30 ημέρες για να εκκενώσουν το χώρο.
Απαλλοτρίωση;
«Μέσα στα πλαίσια του νόμου δεν μας μένει καμία εναλλακτική λύση. Η τελική απόφαση είναι ξεκάθαρη: για τη δικαιοσύνη, το ξενοδοχείο ανήκει στη Mercoteles και η δικαστής επιδιώκει να κλείσει μια επιτυχημένη εταιρεία με 130 εργαζόμενους: Αυτό που συμβαίνει είναι στα όρια της τρέλας. Αυτή η κατάσταση μόνο πολιτικά μπορεί να επιλυθεί, αλλά δεν βλέπουμε καμία πολιτική βούληση στο Κογκρέσο», λέει ο Federico. Το τελευταίο σχέδιο νομού για να απαλλοτριωθεί το ξενοδοχείο προς όφελος των εργαζομένων παρουσιάστηκε το 2012, και δεν βρήκε μεγάλη απήχηση μέσα στο κοινοβούλιο. “Εμείς υποστηρίζουμε ότι αν το κράτος κάνει απαιτητά τα χρέη που συνήφθηκαν από τον Iurcovich για την κατασκευή του Bauen, το ξενοδοχείο ανήκει στο κράτος. Και εμείς δεν θέλουμε το κράτος να μας το χαρίσει: να καθίσουμε να βρούμε μια λύση, είτε να το νοικιάσουμε, είτε να μας το παραχωρήσει προσωρινά, είτε να πάρουμε ένα δάνειο, ένα δάνειο για 20 χρόνια για να αγοράσουμε το ακίνητο.”“Η δικαστής Hualde γνωρίζει ότι η κατάσταση είναι περίπλοκη, και το 2012, μας προσκάλεσε σε μία ακροαματική διαδικασία συμβιβασμού με την Mercoteles. Εκεί ο Iurcovich πρότεινε να μας προσλάβει όλους και πάλι, το οποίο είναι για γέλια αν αναλογιστούμε όλα όσα έχουν συμβεί.”
Η έκθεση της “Ανοιχτής Σχολής” αποκαλύπτει το νομικό καθεστώς των ανακτημένων επιχειρήσεων με βάση ένα δείγμα που περιλαμβάνει 31 από αυτές. Το ξενοδοχείο Bauen αποτελεί μέρος του 25,8% των επιχειρήσεων που έχουν καταθέσει πρόταση απαλλοτρίωσης στο κοινοβούλιο και περιμένουν να εγκριθεί. Οι προοπτικές δεν είναι ενθαρρυντικές : μόνο στο 16% των περιπτώσεων η ιδιοκτησία απαλλοτριώθηκε υπέρ των εργαζομένων, σε ένα 9,7% έχουν άδεια από το πτωχευτικό δικαστήριο για να εργάζονται προσωρινά και ένα 16% λειτουργεί με το χώρο παραγωγής κατειλημμένο.
Ο Ruggeri υποστηρίζει ότι αυτή η νομική επισφάλεια “είναι το κύριο μειονέκτημα των ανακτημένων επιχειρήσεων. Δεν έχουν την κυριότητα της εταιρίας, ούτε και πρόσβαση σε δάνεια, και βρίσκονται σε διαμάχη με τους πρώην ιδιοκτήτες. Ούτε βέβαια έχουν στην διάθεση τους κεφάλαιο: αυτό που έχουν είναι παλιά ή κατεστραμμένα μηχανήματα και εγκαταστάσεις, και βεβαίως το εργατικό δυναμικό. Επιπλέον, το διοικητικό, τεχνικό ή εμπορικό προσωπικό συχνά είναι το πρώτο κομμάτι των εργαζομένων που εγκαταλείπει τον αγώνα, αφού είναι πιο εύκολο να βρουν δουλειά αλλού. Σε αυτή την περίπτωση, όσοι έχουν απομείνει πρέπει να αποκτήσουν νέες δεξιότητες που πιθανόν δεν φαντάζονταν καν ότι υπήρχαν, γιατί ήταν εκτός του αντικειμένου τους. Από την άλλη, οι πιο ενοχλητικές πτυχές της εργασίας εξαφανίζονται: η εκμετάλλευση, η κακοποίηση. Ανακτάται η αξιοπρέπεια της εργασίας. Αλλάζει ο ρυθμός και το εργασιακό κλίμα. Οι εισπράξεις σταματάνε να προορίζονται αποκλειστικά για τη συσσώρευση κεφαλαίου και την ευημερία του αφεντικού, και έτσι μπορεί να γίνεται καλύτερη διανομή. Αναστρέφεται αυτή η επιχειρηματική λογική της παραγωγής πλεονάσματος με κάθε θυσία, και εμφανίζονται τα ανθρώπινα στοιχεία: Αναδύεται μια αίσθηση αλληλεγγύης, την οποία μπορεί να αντιληφθεί κανείς παρατηρώντας τον μεγάλο αριθμό πολιτιστικών κέντρων και λαϊκών σχολείων που λειτουργούν μέσα στις ανακτημένες επιχειρήσεις”.
Άρθρο: Martin Cortes
http://www.infojusnoticias.gov.ar/nacionales/empresas-recuperadas-informe-de-situacion-y-orden-de-desalojo-contra-el-bauen-3542.html
Μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης
http://www.autonomias.net/2014/03/4-bauen.html
Ο μύθος της επίταξης / Ταξικό Μέτωπο
Το προηγούμενο διάστημα είχαμε αναφερθεί στην τρομοκρατία που ασκεί η διοίκηση επιβάλλοντας ποινές σε όσους εργαζόμενους τολμάνε να κάνουν πράξη την κατάργηση της επίταξης. Πριν περίπου ένα μήνα λοιπόν επιβλήθηκε ποινή μιας μέρας αργίας σε τέσσερις συναδέλφους που εργάζονται στους πρώην ΗΣΑΠ ,δήθεν λόγω αδικαιολόγητης απουσίας, στην ουσία όμως λόγω της συμμετοχής τους στην πανεργατική απεργία της 6/11. Ψάχνοντας λίγο τη συγκεκριμένη περίπτωση, πέρα από τα προφανή, δηλαδή την προσπάθεια στοχοποίησης συγκεκριμένων συναδέλφων που αγωνίζονται και την τρομοκράτηση όσων σκέφτονται να αντιδράσουν, διαπιστώνουμε πως ακόμα και σε νομικό – θεσμικό πλαίσιο η απόφαση είναι διάτρητη. Αξίζει να αναφερθεί εδώ πως για το συγκεκριμένο ζήτημα η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε άγγιξε τα όρια του παραλόγου. Δημοσιεύματα στον ηλεκτρονικό τύπο, «ανεπίσημες» απόψεις συνδικαλιστών πως το θέμα έχει πάει στο υπουργείο και η απόλυση κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και ένα γενικότερο, τεχνητά δημιουργημένο, αλαλούμ σχετικά με το ποιοί απείργησαν και σε ποιούς επιβλήθηκε ποινή συνηγορούν στην εκτίμησή μας πως η μαχητική στάση και η έμπρακτη κατάργηση της επίταξης δεν δημιουργεί πρόβλημα μόνο στη διοίκηση αλλά και σε συνδικαλιστές που έχουν βολευθεί με τη διαμορφωθείσα κατάσταση.
Τα Δ.Σ των σωματείων όχι μόνο δεν κινούνται προς την πραγματοποίηση απεργιών αλλά αντιθέτως επαναπαύονται στο όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα. Όταν η αντίδρασή τους είναι είτε ανύπαρκτη είτε αγγαρεία, όταν οι ανακοινώσεις που βγάζουν το μόνο που κάνουν είναι να σπέρνουν το φόβο και την ηττοπάθεια, όταν συνειδητά αρνούνται την προκήρυξη απεργίας και δημιουργούν ψευδαισθήσεις πως μπορεί να καταργηθεί η επίταξη με δικαστήρια και εθιμοτυπικές καταγγελίες είναι πασιφανές πως τους βολεύει η παρούσα κατάσταση. Η αποφυγή με κάθε τρόπο απεργιακών κινητοποιήσεων αποτελεί κοινή τακτική όλων των σωματείων στις συγκοινωνίες. Εφαρμόζοντας πιστά τακτικές που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απονεύρωση των αγώνων και την εμπέδωση της ηττοπάθειας, καταστρατηγούν τα καταστατικά των Σωματείων. Δεν είναι τυχαίο πως είτε υπάρχει είτε όχι η επίταξη, βλέπε σωματεία ΣΤΑ.ΣΥ και Ο.ΣΥ, η πραγματοποίηση Γενικής Συνέλευσης αποτελεί μακρινή ανάμνηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υπογραφή ΣΣΕ από τα σωματεία της ΟΣΥ, χωρίς να γίνει Γενική Συνέλευση. Αλλά και τα σωματεία στη ΣΤΑ.ΣΥ. δεν πάνε πίσω. Οι αποφάσεις που παίρνονται ερήμην μας είναι ένας κανόνας χωρίς εξαίρεση.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σταθούμε στις ευθύνες που έχουν οι εργαζόμενοι. Υπάρχουν συνάδελφοι που βολεύονται που δεν «υποχρεώνονται» να απεργήσουν. Επιμένοντας σε αντιλήψεις λαμογιάς και βολέματος πιστεύουν πως θα τα καταφέρουν να επιπλεύσουν όσο τα νερά παραμένουν ήρεμα. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως όποιος δεν αντιδρά και δεν αντιστέκεται στις επιθέσεις που δεχόμαστε ούτε πρόκειται να γλυτώσει από την λαίλαπα που έρχεται με διαθεσιμότητες ή/και απολύσεις αλλά και είναι συνυπεύθυνος για τις επιλογές των διευθυντάδων, διοικήσεων κλπ
Ένα σημείο που αναδεικνύει την αναγκαιότητα να αγωνιστούμε για την άρση της επίταξης αποτελούν οι περιπτώσεις των ναυτεργατών και των καθηγητών. Και στις δύο περιπτώσεις είχε επιβληθεί επιστράτευση των εργαζομένων όπου μετά από κάποιο χρονικό διάστημα πάρθηκε πίσω. Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις. Στους ναυτεργάτες η επιστράτευση έσπασε ουσιαστικά από τους ίδιους με την προκήρυξη απεργίας λίγο καιρό μετά, ενώ στους καθηγητές η άρση έγινε από την κυβέρνηση, χωρίς καμιά ιδιαίτερη πίεση. Βέβαια «όλως τυχαίως» μετά την άρση μερικές χιλιάδες καθηγητές τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Βλέπουμε λοιπόν πως δεν φτάνει να ζητάμε την άρση της επιστράτευσης αλλά να το επιβάλουμε εμείς οι ίδιοι. Η κυβέρνηση και τα δικαστήρια έχουν συγκεκριμένο ρόλο και αυτός σίγουρα δεν είναι φιλεργατικός.
Για αυτό παρ” όλες τις απειλές και τις διώξεις θα συνεχίσουμε να απεργούμε. Δεν πρόκειται να αποδεχθούμε την κατάργηση της απεργίας. Είναι αναγκαίο να πραγματοποιηθούν Γενικές Συνελεύσεις που θα πάρουν απόφαση για απεργία. Πρέπει να γίνει από όλους κατανοητό πως στις παρούσες συνθήκες αν δεν είμαστε προετοιμασμένοι να αγωνιστούμε παρ” όλες τις κυρώσεις που θα υποστούμε οι επιθέσεις που θα δεχόμαστε δεν θα σταματάνε πουθενά. Μόνο η οργάνωση και οι αγώνες μας μπορούν να δημιουργήσουν αναχώματα και να αποτελέσουν εφαλτήρια για μια γενικευμένη αντεπίθεση από την πλευρά μας. Μόνο η πραγματοποίηση απεργίας σπάει την απαγόρευση που μας έχουν επιβάλλει αλλά και όλη αυτή την τρομοκρατία που βιώνουμε καθημερινά.
Μια τρομοκρατία που δεν περιορίζεται στο χώρο εργασίας. Σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας ο πόλεμος από την πλευρά της κυρίαρχης τάξης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ακριβώς για αυτό το λόγο το καθεστώς της επίταξης που μας έχει επιβληθεί δεν αφορά μονάχα τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες αλλά το σύνολο των εργατών, το σύνολο των εκμεταλλευόμενων. Η επιβολή της επιστράτευσης δεν οφείλεται γιατί εμείς είμαστε πιο αγωνιστές από κάποιους άλλους ή γιατί εμείς δεν ξέραμε να παίξουμε το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης (τα δύο αυτά αντιφατικά εν μέρη επιχειρήματα χρησιμοποιούνται από τις διάφορες πλευρές του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού). Αντίθετα η γενίκευση αυτού του μέτρου οφείλεται στη συνολική κατεύθυνση του καθεστώτος προς τον ολοκληρωτισμό. Όπως πολλές άλλες κατακτήσεις των εργατών, έτσι και η απεργία ως μέσο αγώνα πρέπει να καταργηθεί. Οι εξουσιαστές μας γνωρίζουν πως μόνο με την πλήρη υποταγή μας θα μπορέσουν να διατηρήσουν την εξουσία τους.
Για να αντισταθούμε στην επιβαλλόμενη σκλαβιά, για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας θα πρέπει να σπάσουμε το φόβο και την τρομοκρατία των αφεντικών. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με σωματεία της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης, με σωματεία του συμβιβασμού και της υποταγής. Μόνο η οργάνωση σε σωματεία βάσης με τις Γενικές Συνελεύσεις να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη λήψη των αποφάσεων, σε σωματεία που θα αποφασίζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσα από διαδικασίες αμεσοδημοκρατικές, αυτοοργανωμένες και συλλογικές μπορούμε να ελπίζουμε πως ο αγώνας μας έχει τη δύναμη να σαρώσει το σύστημα που μας εκμεταλλεύεται.Για εμάς οι Γενικές Συνελεύσεις και γενικότερα οι διαδικασίες βάσης, δηλαδή διαδικασίες που δίνουν τη δυνατότητα στο σύνολο των εργαζομένων να συζητούν και να παίρνουν από κοινού αποφάσεις είναι ο μόνος τρόπος για τη δημιουργία ενός πραγματικά μαχητικού, διεκδικητικού και ανατρεπτικού συνδικαλισμού.
Ταξικό Μέτωπο
Πρωτοβουλία εργαζομένων στις Συγκοινωνίες
ΠΗΓΗ:https://ese.espiv.net/2014/03/29/29031401/