[2] Η ΚΟΙΝΉ ΑΦΊΣΑ-ΚΆΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΒΕΜΚΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΜΕΔ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΊΚΑΣΗ ΤΗΣ ΑΓΩΓΉΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΔΈΛΦΟΥ (29/1/2014) Πλήρης ήταν η δικαίωση της συναδέλφου, μέλους του ΔΣ του Σωματείου Βάσης Εργαζομένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΣΒΕΜΚΟ) και μέλους του Συλλόγου Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών, που απολύθηκε εκδικητικά από τη δουλειά της ως διερμηνέα στις συνεντεύξεις ασύλου και κατέθεσε αγωγή κατά του εργοδότη της, της ΜΚΟ "ΜΕΤΑδραση" (βλ. αναλυτικά για την υπόθεση εδώ [3]). Το δικαστήριο που συζήτησε την αγωγή της στις 29/1/2014 αποδέχθηκε εξολοκλήρου τα δίκαια αιτήματα της συναδέλφου, ΑΚΥΡΏΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΌΛΥΣΉ ΤΗΣ, ΑΝΑΓΝΩΡΊΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΞΑΡΤΗΜΈΝΟ ΧΑΡΑΚΤΉΡΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΊΑΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΊΧΕ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΏΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΚΟ "ΜΕΤΑΔΡΑΣΗ" ΣΕ ΕΠΑΝΑΠΡΌΣΛΗΨΉ ΤΗΣ. Ο ΣΜΕΔ εκφράζει την ικανοποίησή του για την απόφαση του δικαστηρίου και καλεί όλους τους διερμηνείς που εργάζονται σε παρόμοιες συνθήκες να ακολουθήσουν το παράδειγμα της συναδέλφου και να μην εκχωρήσουν ούτε κεραία από τα εργασιακά και συνδικαλιστικά τους δικαιώματα. Συντασσόμαστε κι εμείς από την πλευρά μας με τη σχετική ανακοίνωση του ΣΒΕΜΚΟ [4], που τονίζει: > Η νίκη της συναδέλφου είναι νίκη όλων > μας. Είναι νίκη όλων των εργαζομένων > (...) που βλέπουν τα εργασιακά τους > δικαιώματα να καταστρατηγούνται, που > υπόκεινται σε ψυχολογικούς > εκβιασμούς και εργοδοτικές πιέσεις > ενώπιον αυτονόητων διεκδικήσεων. > Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΉ ΑΠΌΦΑΣΗ ΑΥΤΉ ΑΝΟΊΓΕΙ ΤΟ > ΔΡΌΜΟ ΓΙΑ ΔΙΕΚΔΙΚΉΣΕΙΣ ΠΟΛΛΏΝ > ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΊΖΟΝΤΑΙ ΣΑΝ > «ΕΡΓΟΛΆΒΟΙ» Ή «ΕΘΕΛΟΝΤΈΣ». Η ιστορία > των ταξικών διεκδικήσεων όμως σε ένα > τόσο δυσμενές πολιτικό τοπίο > συνεχίζεται. (...) Είναι σαφές πως ο > ατομικός δρόμος δεν εξασφαλίζει το > δικαίωμα στην εργασία με αξιοπρέπεια. > ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΎΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΑΠΛΉΡΩΤΗ > ΕΡΓΑΣΊΑ, ΤΗΝ ΕΡΓΟΛΑΒΊΑ ΤΩΝ > «ΜΠΛΟΚΆΚΗΔΩΝ», ΤΙΣ ΑΤΟΜΙΚΈΣ > ΣΥΜΒΆΣΕΙΣ..., Η ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΉ ΔΡΆΣΗ, Η > ΣΥΛΛΟΓΙΚΌΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΏΝΕΣ ΣΤΟΥΣ > ΧΏΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΊΑΣ ΕΊΝΑΙ Η ΜΌΝΗ > ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΉ ΑΠΆΝΤΗΣΗ. --Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών
Μαυρικίου 8 & Μαυρομιχάλη Αθήνα Τ.Θ. 21028 Αθήνα 11410 Τηλ. Επικοινωνίας [νέο]: 6980 972580 Ηλ. Ταχυδρομείο: syl.smed@gmail.com Website: http://www.smed.gr/ [5] Forum: http://smed.forumotion.net [6] Links: ------ [1] http://www.smed.gr/2014/05/blog-post.html [2] http://2.bp.blogspot.com/-Dl4fk0Sw7G4/U2KH-GO1rnI/AAAAAAAABPA/NrgdcoPrbWs/s1600/SVEMKO-SMED_Jan2014.jpg [3] http://www.smed.gr/2014/01/291.html [4] http://svemko.espivblogs.net/?p=409 [5] http://www.smed.gr/ [6] http://smed.forumotion.net
Αρχείο ημέρας 06/05/2014
ανταπόκριση από την απεργιακή κινητοποίηση της Κυριακής 4 Μάη
[μια περιγραφική ανταπόκρισηαπό τις απεργιακές μας κινητοποιήσεις την Κυριακή 4 Μάη]
Την Κυριακή 4 Μάη, στο πλαίσιο της πανελλαδικής απεργίας στο εμπόριο ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια, σε συνέχεια της δυναμικής απεργιακής κινητοποίησης την Κυριακή 13 Απρίλη και του συνόλου των σχετικών συνεχών παρεμβάσεων σε χώρους του εμπορίου τόσο στο κέντρο όσο και στις γειτονιές κατά τους τελευταίους μήνες, και σύμφωνα με το σχέδιο δράσης που κατά τις τελευταίες του συνελεύσεις κατέστρωσε, προχώρησε στις ακόλουθες κινήσεις:
Ήδη από τις 10πμ προχωρήσαμε σε ιδιαίτερα μαζικές απεργιακές περιφρουρήσεις σε καταστήματα του κέντρου επί της Σταδίου (ΙΑΝΟΣ, TEZENiS, Accessorize, CALZEDONIA, ZARA). Παράλληλα, όπως είχε προκριθεί και από τις συζητήσεις εντός του Συντονιστικού δράσης, πραγματοποιούνταν μια σειρά από αντίστοιχες παρεμβάσεις – απεργιακές περιφρουρήσεις σε εμπορικά καταστήματα σε διάφορες περιοχές εκτός κέντρου, όπως στο Περιστέρι, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην Καισαριανή, στου Ζωγράφου, στην Ηλιούπολη και σε άλλες γειτονιές.
Έπειτα από αρκετές ώρες, κατά τις 2μμ ξεκίνησε από τον πεζόδρομο της Κοραή (όπου και ήταν το δημόσια ανακοινωμένο σημείο της απεργιακής συγκέντρωσης μας για τη 1.30μμ) μια ιδιαίτερα μαζική πορεία, που κινούμενη αρχικά επί της Πανεπιστημίου κατέφθασε στην αρχή της Αιόλου, όπου και παρέμεινε 15 περίπου λεπτά. Ενισχυόμενη και με συλλογικότητες που προσέρχονταν από τις δράσεις στις γειτονιές τους, η πορεία κινήθηκε επί της Αιόλου και στη συνέχεια ανέβηκε την Ερμού. Κατά τη διάρκεια της όλης διαδήλωσης, φωνάζονταν με ιδιαίτερο παλμό πολλά συνθήματα (όπως «Συνάδελφοι γερά, ούτε βήμα πίσω, καμία Κυριακή δε θα τους χαρίσω» , «Αν δεν αντισταθούμε σε κάθε μαγαζί, σκλάβους θα μας έχουνε για μια μπουκιά ψωμί», «βιτρίνες λουσάτες, απλήρωτοι εργάτες», «Δε σου λείπουν οι ώρες για να ψωνίσεις, σου λείπουνε τα φράγκα κι οι ώρες για να ζήσεις» κ.α.) μοιράζονταν κείμενα και πετάγονταν τρικάκια. Παράλληλα με το ανέβασμα μας στην Ερμού, από την μικροφωνική που βρισκόταν στα γραφεία της ΟΛΜΕ εκφωνούνταν διάφορα μηνύματα αγώνα. Η διαδήλωση ολοκληρώθηκε έπειτα από αρκετή ώρα στην αρχή της Ερμού στο Σύνταγμα.
Όλα συνεχίζονται…
> H επόμενη συνέλευση (συνέλευση απολογισμού για τις έως τώρα δράσεις και για τη συνέχισή τους) του Συντονιστικού δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια έχει οριστεί για την Τρίτη 13 Μάη στις 7μμ στα γραφεία του ΣΥΒΧΑ (Λόντου 6, Εξάρχεια)
> Το κείμενο του Συντονιστικού δράσης που μοιραζόταν βρίσκεται κι ΕΔΩ (καθώς και μετά τις φωτογραφίες)
[στη συνέχεια θα υπάρχει και εκτενέστερη τοποθέτηση του Συντονιστικού δράσης για τον αγώνα αυτό]
Ακολουθούν εικόνες από τις απεργιακές περιφρουρήσεις στο κέντρο και από τη διαδήλωση
“Οι πωλητές του μήνα” ή αλλιώς “Πήραν φωτιά τα μηχανάκια μου…” [ανακοίνωση του ΣΥΒΧΑ για το βιβλιοπωλείο Ιανός]
Ένα ιδιότυπο σκανάρισμα φαίνεται να λαμβάνει χώρα τους τελευταίους δύο μήνες στην «αλυσίδα πολιτισμού ΙΑΝΟΣ»: συνάδελφοι και συναδέλφισσες κυνηγούν τα βιβλία που πωλούν στους πελάτες προκειμένου να τα «σκανάρουν», με τα μηχανάκια που έχουν κρεμασμένα στο λαιμό τους. Μόνο που αυτό το σκανάρισμα δεν είναι ακριβώς «καταγραφή», όπως ενημερώνεται ο απορημένος και ανυποψίαστος πελάτης. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα νέο ευφάνταστο μέτρο της εργοδοσίας προκειμένου -μέσα από τα μηχανάκια, που φοράει ο κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά- να καταγράφονται οι ατομικές του πωλήσεις.
Το νέο αυτό μέτρο δε θίγει άραγε την αξιοπρέπεια των εργαζομένων που είναι αναγκασμένοι να «κυνηγάνε τους πελάτες από πίσω», συχνά να γίνονται ακόμα και ενοχλητικοί υπό το φόβο της χαμηλής απόδοσης στην αξιολόγηση που θα τους γίνει; Κάτι τέτοιο δε σπέρνει τον ανταγωνισμό αντί για τη συνεργασία και την αλληλεγγύη μεταξύ των συναδέλφων; Μήπως τελικά, όλα γίνονται για να αναδειχτούν κάποιοι «καλοί» και «ικανοί», ή «πωλητές του μήνα» και κάποιοι άλλοι «μη αποδοτικοί»;
Φαίνεται ότι για χάριν της κερδοφορίας της επιχείρησης, δημιουργείται ένα πλαίσιο εργασίας, στο οποίο οι υπάλληλοι βγαίνουν στην κυριολεξία σ’ έναν παράλογο αγώνα δρόμου καταγραφής των περισσότερων πωλήσεων. Οι τελευταίες άραγε υπολογίζονται με βάση τον αριθμό των πωληθέντων βιβλίων ή, όπως ακούγεται στον κλάδο, με βάση τον συνολικό τζίρο που φέρνουν στην επιχείρηση;
Είναι σαφές ότι η νέα αυτή πρακτική της εργοδοσίας, ανοίγει με εύσχημο τρόπο την πόρτα για εύκολες απολύσεις, αφού οι συνάδελφοι που θα βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις της λίστας αξιολόγησης θα βρίσκονται υπό την απειλή της απόλυσης αν δεν «ανεβάσουν τα ποσοστά τους». Η επίκληση του αριθμού -και κυρίως της τιμής- των πωληθέντων βιβλίων ανά υπάλληλο, για την παρουσίαση μιας ενδεχόμενης απόλυσης ως δικαιολογημένης είναι τουλάχιστον αρρωστημένη. Είναι φανερό που οδηγούν όλα αυτά: αφού πρώτα η εργοδοσία εγκαινιάζει το αλληλοφάγωμα, τον ανταγωνισμό, το χυδαίο κυνήγι της πρωτιάς και κατ’ ουσίαν την παρότρυνση των υπαλλήλων να σπρώχνουν τα πιο ακριβά βιβλία στους υποψήφιους πελάτες -όλα αυτά σε πλήρη αντίθεση με το δημόσιο προφίλ «πολιτισμού» της επιχείρησης-, θα έρχεται μετά να αξιολογεί αρνητικά τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες που δεν τα πήγαν καλά σ’ αυτό τον αγώνα παραλογισμού.
Αν προσθέσουμε σε αυτά, τα απελευθερωμένα ωράρια, τα εξαήμερα που δουλεύουν οι εργαζόμενοι, τις Κυριακές και τις Λευκές Νύχτες, τις προσλήψεις επισφαλών εργαζομένων μέσω του νέου καθεστώτος των κοινωφελών προγραμμάτων, το βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ επιβεβαιώνει τελικά περίτρανα στους υπαλλήλους του ότι δεν υπάρχει «αλυσίδα πολιτισμού» που να μη συνιστά ταυτοχρόνως και «αλυσίδα βαρβαρότητας». Άλλωστε, με αυτόν τον τρόπο -προσλήψεις με προγράμματα κατάρτισης και εξοντωτικά ωράρια- δε χτίστηκε στο παρελθόν ως μαγαζί;
Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες δεν έχουν ανάγκη από κανένα μηχανάκι και άλλα παρόμοια νοσηρής εμπνεύσεως μέτρα για να κάνουν τη δουλειά τους με αξιοπρέπεια:
– Να αποσυρθούν άμεσα τα μηχανάκια από τους εργαζομένους στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ
– Όχι στο χυδαίο καθεστώς του «πωλητή του μήνα»
– Όχι στις απολύσεις
– Ανθρώπινες συνθήκες εργασίας για όλους και όλες τους/τις εργαζομένους/ες
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210 – 3820537
sylyp_vivliou@yahoo.gr | http://bookworker.wordpress.com
109 Χρόνια Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW)
Oι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (Industrial Workers of the World) αποτελούν το συνώνυμο του ριζοσπαστικού εργατικού συνδικαλισμού στην Αμερική. Πρόκειται για μια άγνωστη και αθέατη πλευρά της Αμερικής και ενός διαχρονικού οράματος για οργάνωση και χειραφέτηση των εργαζομένων.
Οι απαρχές της ίδρυσης.
Από το 1870 και μετά, η οικονομική, πολιτική και κοινωνική αστάθεια κυριαρχούσε στις ΗΠΑ. Από την μία, υπήρχε έντονο ενδιαφέρον στους εργάτες για τις σοσιαλιστικές και τις αναρχικές ιδέες με αποτέλεσμα την μεγάλη εργατική εξέγερση του 1877, τα γεγονότα στο Σικάγο την Πρωτομαγιά του 1886, την απεργία Pullman το 1894, καθώς και τις αιματηρές απεργίες των ανθρακωρύχων στις δυτικές περιοχές των ΗΠΑ το 1890. Από την άλλη, με την καταστολή να εντείνεται, πολλά από τα συνδικάτα που συμμετείχαν στην καθεστωτική Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (American Federation of Labour) -κάτι αντίστοιχο με την ΓΣΕΕ- επέλεξαν τον δρόμο της υποταγής, τον συντηρητισμό, τα κλαδικά μικροσυμφέροντα, και τον αποκλεισμό γυναικών, μαύρων και άλλων εθνικών ομάδων.
Τα γεγονότα αυτά οδήγησαν στην ανάγκη ενός δυνατού συνδικαλιστικού κινήματος, ως απάντηση στην γενικευμένη καταστολή των αφεντικών και οδήγησαν στην δημιουργία των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Industrial Workers of the World). Στην ιδρυτική συνάντηση στο Σικάγο τον Ιούνιο του 1905, συμμετείχαν διακόσοι αντιπρόσωποι από την Ομοσπονδία Ανθρακωρύχων των Δυτικών περιοχών των ΗΠΑ και από άλλα μικρότερα συνδικάτα, αναρχικοί και σοσιαλιστές. Με στόχο την οργάνωση ενάντια στον καπιταλισμό και τον εξαρτημένο συνδικαλισμό, το ιστορικό προοίμιο (Preamble) της IWW ήταν και παραμένει διαχρονικό:
«Η εργατική τάξη και τα αφεντικά δεν έχουν τίποτα το κοινό. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία ειρήνη εφ” όσον η πείνα και η ανέχεια συνυπάρχουν ανάμεσα στα εκατομμύρια των εργαζόμενων, ενώ οι λίγοι, που αποτελούν την εργοδοτική τάξη κατέχουν όλο τον παραγόμενο πλούτο. Μεταξύ αυτών των δύο τάξεων η πάλη πρέπει να συνεχιστεί έως ότου οργανωθούν όλοι οι εργαζόμενοι του κόσμου, πάρουν την κατοχή των μέσων παραγωγής, καταργήσουν το σύστημα της μισθωτής εργασίας και ζήσουν σε αρμονία με τη φύση. Αντί του ιδεολογήματος, «μια δίκαιη αμοιβή ανά εργάσιμη ημέρα», πρέπει να υιοθετηθεί το διαρκές επαναστατικό πρόταγμα:Κατάργηση της Μισθωτής Εργασίας.»
Η επιλογή του τρόπου οργάνωσης
Οι Βιομηχανικοί Εργάτες επέλεξαν να οργανωθούν με βάση τον Επαναστατικό Βιομηχανικό Συνδικαλισμό (Revolutionary Industrial Unionism) και την μέθοδο του «ενός δυνατού και ενιαίου συνδικάτου» (One Big Union) ανά Βιομηχανική δραστηριότητα (πχ ναυτιλία) και όχι ανά επιμέρους κλάδο ξεχωριστά ή ειδικότητα (πχ ναυτεργάτες, ή ασυρματιστές). Στόχος ήταν ο συνδυασμός και η ανάπτυξη της άμεσης δράσης και η δημιουργία τοπικών τμημάτων οργανωμένων από την βάση χωρίς ιεραρχικές διαδικασίες. Οι πρωτεργάτες της IWW πίστευαν ότι με τον τρόπο αυτό θα πετύχαιναν καλύτερα αποτελέσματα και οι διεκδικήσεις τους θα ήταν πιο απειλητικές για την εργοδοσία, με στόχο την νίκη έναντι του καπιταλισμού διαμέσου της γενικής απεργίας.
Λίγοι γνωρίζουν ότι με βάση το μοντέλο του Επαναστατικού Βιομηχανικού Συνδικαλισμού, οργανώθηκαν αργότερα μεγάλες Αναρχοσυνδικαλιστικές ομοσπονδίες της Ευρώπης όπως η CNT Ισπανίας που προσπάθησαν να το εφαρμόσουν στην πράξη σύμφωνα με τις τοπικές ιδιαιτερότητες. Η οικονομική άνθιση της παραγωγής κατά την διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου αποδίδεται ως αποτέλεσμα του αγροτικού κολεκτιβισμού, αλλά οφείλεται και στον Επαναστατικό Βιομηχανικό Συνδικαλισμό που ως οργανωσιακή μέθοδος, επιζητά την ολιστική οργάνωση της παραγωγής από τους εργαζομένους «για να συνεχίσουν την παραγωγή όταν θα έχει νικηθεί ολοκληρωτικά ο καπιταλισμός ώστε να διαμορφωθεί η δομή της νέας κοινωνίας μέσα στο κέλυφος της παλαιάς». Για τον λόγο αυτό ως την μέγιστη υποστήριξη στους εργαζομένους της CNT Ισπανίας κατά την διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου υπήρξε η “αδελφοποίηση” των δυο συνδικάτων και η αποστολή εθελοντών της IWW στην Καταλονία.
Ως αποτέλεσμα αυτού του αντιεξουσιαστικού και αντιεραρχικού τρόπου αυτοοργάνωσης από την βάση, δημιουργήθηκαν οι πρώτες τριβές με αφορμή την ιδεολογική στροφή που επιχειρήθηκε από μέλη της σοσιαλιστικής παράταξης, οι οποίοι επιζήτησαν να δημιουργήσουν ένα συνδικάτο που θα είχε σχέση με πολιτικά κόμματα και εκπροσώπηση, κάτι που ο ριζοσπαστικός πυρήνας της IWW αρνήθηκε να αποδεχτεί. Αυτό οδήγησε, στην απόσχιση μικρού αριθμού συνδικαλιστών και την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου κατήγγειλαν τους μπολσεβίκους ότι πρόδωσαν την επανάσταση του 1917, ενώ αρνήθηκαν τα καλέσματα για συμμετοχή στην «κομουνιστική» Τρίτη διεθνή, ενώ από το 1989 υπερψηφίστηκε στην γενική συνέλευση η συνεργασία με την Διεθνή Ένωση Εργαζομένων (IWA – AIT και της φίλιας σχέσης με τον Αναρχοσυνδικαλισμό. Πρέπει να διευκρινιστεί όμως ότι η IWW δεν αποτελεί Αναρχική Πολιτική Οργάνωση, αλλά ούτε κάποια «αριστερή» παραφυάδα.
Οι δυναμικές κινητοποιήσεις
Παρόλες τις εσωτερικές διαμάχες εντός του συνδικάτου, οι οποίες έληξαν γρήγορα και άδοξα όπως ξεκίνησαν, οι Βιομηχανικοί Εργάτες συμμετείχαν σε πολλές απεργίες όπως αυτή του 1906 στο εργοστάσιο της General Electric στην Νέα Υόρκη. Πρόκειται για την πρώτη καταγεγραμμένη καθιστική διαμαρτυρία στις ΗΠΑ. Η δυναμική της άμεσης δράσης, γρήγορα δυνάμωσε την φήμη της IWW με αποτέλεσμα την αθρόα συμμετοχή εργατών. Την περίοδο από το 1911 ως το 1917, η IWW «σαρώνει» κυριολεκτικά στον Αμερικανικό συνδικαλισμό έχοντας μέσα σε έξι χρόνια 100.000 οργανωμένα μέλη και πλήθος συμπαθούντων και υποστηρικτών, οι οποίοι συμμετείχαν δυναμικά στην μεγάλη απεργία στις υφαντουργίες της περιοχής Lawrence το 1912, απεργία διάσημη και ως “Bread & Roses” από την ανακοίνωση των εργατών ότι θέλουν «ψωμί και τριαντάφυλλα» (συμβολισμός για το οικονομικό και βιοτικό επίπεδο που διεκδικούσαν). Η συνέχιση του αγώνα την επόμενη χρονιά στην μεταξουργία Paterson καθώς και η οργάνωση των μεταναστών εργατών στον Νότο, των μεταλλωρύχων και των εργατών στην εξόρυξη πετρελαίου στα Νοτιοδυτικά, των υπηρετριών στο Denver και των ξυλεργατών στην Δύση ανέδειξαν την IWW ως ένα επικίνδυνο κοινωνικό αντίπαλο, αντίθετο στο Αμερικανικό όνειρο που οδηγούσε στην οικονομική εκμετάλλευση εργαζομένων και μεταναστών. Η δύναμη της IWW ήταν οι μετανάστες και οι αποκλεισμένοι από τα καθεστωτικά συνδικάτα.
Η επιτυχία των παρεμβάσεων των Βιομηχανικών Εργατών δημιούργησε πολλές αντιδράσεις. Η ρητορική περί του ταξικού πολέμου, η συντριβή του καπιταλισμού και το sabotage (με το οποίο η IWW εννοούσε την αναποτελεσματικότητα στην παραγωγή διαμέσου της δράσης και όχι την καταστροφή της παραγωγής), αποτέλεσε το φόβητρο των εργοδοτών, της κοινωνικής ελίτ και του κράτους. Για τηνIWW, ο ακηδεμόνευτος συνδικαλισμός, ο αντιιεραρχικός τρόπος οργάνωσης, η άμεση δράση και η κατάργηση της μισθωτής εργασίας, αποτέλεσαν τα συστατικά στοιχεία, ενάντια στο Αμερικανικό όνειρο.
Η ποινικοποίηση & η καταστολή.
Για τον λόγο αυτό, διατάξεις σε τοπικό επίπεδο ψηφίστηκαν για την περιστολή των δημόσιων εκδηλώσεων και διαδηλώσεων με στόχο την αποδυνάμωση του δικαιώματος του ελεύθερου λόγου (Free Speech). Η IWW οδήγησε τον αγώνα για το δικαίωμα έκφρασης σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ και συνέβαλε καθοριστικά στην ανάδειξη του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης ιδεών, κάτι που οι σημερινοί Αμερικανοί θεωρούν ως δεδομένο..
Ως συνέπεια της γενικευμένης αντίστασης από την IWW και με τον αριθμό των μελών του συνδικάτου να έχει σχεδόν διπλασιαστεί το 1923, πολλές πολιτείες ψήφισαν νόμους ενάντια στον συνδικαλισμό τον οποίο σε πολλές περιπτώσεις παρομοίωσαν ως εγκληματική δραστηριότητα. Στην συνέχεια πολλά ομοσπονδιακά δικαστήρια χαρακτήρισαν τους Βιομηχανικούς Εργάτες, ως ανατρεπτική οργάνωση, οδηγώντας στην σύλληψη πολλών μελών του συνδικάτου, με αποκορύφωμα την επίθεση από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ με αφορμή την δυναμική εναντίωση του συνδικάτου στην εμπλοκή των ΗΠΑ στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου πλήρωσαν ακριβά το αντίτιμο του διεθνισμού τους αρνούμενοι οποιαδήποτε ανάμιξη ή συμμετοχή στον Πόλεμο των αφεντικών.Η βαθιά εργατική & διεθνιστική τους αλληλεγγύη υπαγόρευσε έναν άνισο αγώνα ενάντια στην καθοδηγούμενη προσπάθεια να εμφανιστούν οι ΗΠΑ για πρώτη φορά ως έθνος. Σε αυτήν την απαρχή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού η IWW επέλεξε τον δρόμο της αντίστασης με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί ως φιλογερμανική και να επακολουθήσει η γενικευμένη διαπόμπευση και φημολογία εναντίων του συνδικάτου και τις δολοφονίες πολλών υποστηρικτών της.
Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου σήμερα
Πολλοί νομίζουν ότι μετά την καταστολή του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, η IWW διαλύθηκε. Είναι γεγονός ότι την δεκαετία του ’30 το συνδικάτο συρρικνώθηκε με πολλά μέλη του να αποσύρονται από την ενεργή συνδικαλιστική δράση ή να επιλέγουν έναν πιο «νομιμόφρον» αγώνα μέσα στα καθεστωτικά συνδικάτα. Η πρώτη ιστορική της περίοδο τελειώνει με το τέλος τους Ισπανικού εμφύλιου κατά την διάρκεια του οποίου, ανέπτυξε ιδιαίτερα δυναμική προπαγάνδα υπέρ των Ισπανών εργατών και της CNT, τους οποίους αυτόματα θεώρησε και ως δικούς της, -μετά το τέλος του Ισπανικού εμφυλίου- φροντίζοντας για όσους μετανάστευσαν στην Αμερική να βρουν εργασία και να έχουν την ίδια συνδικαλιστική προστασία όπως όλα τα εν ενεργεία μέλη του συνδικάτου.
Μετά το τέλος του δευτέρου πολέμου και μέχρι το 1950 η IWW συνεχίζει να υπάρχει, αλλά η απεύθυνση της είναι μικρή και ξεκινάει την οργάνωση της από την αρχή. Στην εποχή του ψυχρού πολέμου, για μια ακόμα φορά έχουμε την επίθεση του Μακαρθισμού με το πρόσχημα του κομμουνιστικού κινδύνου. Η IWW από φιλογερμανική, μετονομάζεται σε κομμουνιστικό υποχείριο με στόχο την δημόσια καταδίκη. Το 1950 με πρόφαση την κομμουνιστική απειλή, αφαιρείται από την IWW το δικαίωμα της εθνικής συλλογικής διαπραγμάτευσης. Η δεκαετία του ’60 δημιουργεί πρόσφορο έδαφος διαμέσου του αντιπολεμικού κινήματος και τον αγώνα για τα κοινωνικά δικαιώματα. Η επιστροφή στον ριζοσπαστικό συνδικαλισμό γίνεται αυτή την φορά μέσα από ένα πυρήνα νέων εργαζομένων, οι οποίοι βάζουν ξανά την αυτοργάνωση στο προσκήνιο. Δυστυχώς τα ναρκωτικά και η επίφαση της σεξουαλικής απελευθέρωσης οδηγούν την νεανική εξέγερση σε άλλα μονοπάτια εκτός του εργασιακού.
Από τις αρχές τις δεκαετίας του ’80 και ύστερα υπάρχει μια σταδιακή ανάπτυξη του συνδικάτου το οποίο επιλέγει να συνεχίζει να δρα τοπικά, αν και έχει κερδίσει το δικαίωμα συμμετοχής στις εθνικές συλλογικές διαπραγματεύσεις, για λόγους διαφάνειας και ελέγχου (Η Αμερικανική Ένωση Εργασίας έχει κατά καιρούς κατηγορηθεί ότι υποστηρίζεται από την Μαφία ή ότι δέχεται χρηματοδότηση από πολυεθνικές). Επιπλέον μετά από αναθεώρηση πολλών δικαστικών αποφάσεων, αρκετές πολιτείες και ομοσπονδιακά δικαστήρια αναγκάστηκαν να παραδεχτούν μεροληπτικές αποφάσεις και σκευωρίες εναντίων μελλών της IWW όπως η καταδίκη σε θάνατο του αγωνιστή Joe Hill το 1915 ή η δολοφονία της οικολόγου Judi Bari από το FBI την δεκαετία του 1970. Σήμερα η IWW δραστηριοποιείται στις ΗΠΑ εκπροσωπώντας τοπικά (ανά περιοχή και πολιτεία) διάφορα συνδικάτα στον χώρο της τυπογραφίας, της ναυτιλίας, του λιανικού εμπορίου και του πανεπιστημιακού κλάδου. Εκτός Αμερικής υπάρχουν τμήματα στην Αγγλία, τον Καναδά, την Αυστραλία, και την Ηπειρωτική Ευρώπη, αριθμώντας μερικές χιλιάδες μέλη. Μια πιο εκτενή αναφορά στην πολιτιστική – καλλιτεχνική συνεισφορά και στην δημιουργική εργατική προπαγάνδα των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου έχει ξεκινήσει με το άρθρο «Solidarity Forever» σχετικά με την μουσική των Wobblies, και θα συνεχιστεί με την παρουσίαση του εικαστικού έργου (αφίσες κλπ), σημαντικού μέρους της ιστορίας του συνδικάτου μας. Αξίζει να αναφερθεί ότι η γνωστή μαύρη γάτα (sabocat) της άμεσης δράσης είναι εικαστικό και λεκτικό δημιούργημα της IWW.
Σε μια εποχή εξατομίκευσης, εσωστρέφειας και lifestyle, οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου, αποτελούν μια ιστορική, ηρωική σελίδα στον αγώνα για την ανθρώπινη χειραφέτηση. Τα λόγια του Joe Hill παραμένουν διαχρονικά: «Μην θρηνείται – Οργανωθείτε!!!» και όπως φαίνεται τίποτα δεν έχει τελειώσει για τον ριζοσπαστικό και όχι μόνο συνδικαλισμό.
Αργύρης Αργυριάδης