Αρχείο ημέρας 07/05/2014

ΑΝΕΡΓΟΙ-ΑΝΕΡΓΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ,εργατικα,εργατικά νέα,εργατικες ειδησεις &νεα,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ

Επίσχεση εργασίας την εποχή της κρίσης. Tο παράδειγμα της PLEXACO

Σχολιάστε

Αντί Προλόγου
Τον Ιούλιο του 2012 και ενώ οι εργαζόμενοι της PLEXACO βρίσκονταν σε επίσχεση εργασίας, ένας εξ αυτών επισκέφτηκε δικηγόρο-εργατολόγο στην Αθήνα. Ο εργαζόμενος μόλις είχε περιγράψει στον δικηγόρο το γενικό πλαίσιο των γεγονότων και είχε αρχίσει να εξιστορεί τα φλέγοντα ζητήματα των ημερών εκείνων όταν αυτός τον διέκοψε λέγοντας «εάν ακούσετε για επενδυτές που ζητάνε μειώσεις μισθών 20%, μειώσεις προσωπικού 10% και μερικό κούρεμα των δεδουλευμένων τότε να ανPLEXACO_logoησυχείτε». Έκπληκτος ο εργαζόμενος του απάντησε «αυτά ακριβώς μας λέει ο πρόεδρος του σωματείου ότι ζητάει ο εργοδότης στις συναντήσεις διοίκησης και εργαζομένων, ως προαπαιτούμενα των επενδυτών». Η απάντηση του δικηγόρου «τότε πρέπει να τρέξετε».

Το παιγνίδι με τον επενδυτή
Όπως εξήγησε ο δικηγόρος στον εργαζόμενο με τη μέθοδο αυτή, τον υποτιθέμενο δηλαδή επενδυτή και τις απαιτήσεις του, οι εργοδότες κερδίζουν χρόνο και πολλές φορές διασπούν το μέτωπο των εργαζομένων, καθώς οι εργαζόμενοι εγκλωβίζονται σε μια διελκυστίνδα απόψεων και διαφωνιών για τη στάση που πρέπει να κρατήσουν έναντι αυτών των απαιτήσεων.
Επενδυτές οι εργαζόμενοι της PLEXACO δεν έχουν δει έως σήμερα, όπως δεν είχαν δει τα δυόμιση χρόνια πριν την επίσχεση που η εταιρεία καθυστερούσε τις πληρωμές. Από τότε ο εργοδότης τους, για να κατευνάσει την αγανάκτησή τους αφού παρόλο που η εταιρία δεν προλάβαινε λόγω που όγκου τους να εκτελέσει τις παραγγελίες αυτοί παρέμεναν απλήρωτοι, αλλά και την ανησυχία τους για το μέλλον, μιλούσε για επενδυτές που θα έφερναν λεφτά και θα απογείωναν την εταιρία. Κάποιος ο οποίος εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος επίδοξου επενδυτή τον Ιούνιο του 2012 ήταν γνωστό λαμόγιο που παρείχε τέτοιου είδους υπηρεσίας σε αδίστακτους επιχειρηματίες.

Σύντομο ιστορικό
Η εταιρία PLEXACO είναι βιομηχανία παραγωγής εύκαμπτων πλαστικών σωλήνων. Το εργοστάσιο με 75 εργαζόμενους βρίσκεται στην ΒΙΠΕ Σχηματαρίου ενώ τα γραφεία με περίπου 20 εργαζόμενους βρίσκονται στα Μελίσσια Αττικής. Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της εταιρίας PLEXACO είναι σε επίσχεση εργασίας από τον Απρίλιο του 2012. Η επίσχεση αυτή είναι η κατάληξη μιας ακολουθίας απεργιακών κινητοποιήσεων στα τέλη του 2011, αλλά και μιας πρώτης ενός μηνός επίσχεση εργασίας, από τα μέσα Ιανουαρίου ως τα μέσα Φεβρουαρίου του 2012. Την επίσχεση αυτή οι εργαζόμενοι διέκοψαν αφού ο εργοδότης τους έδωσε έναν μισθό και μια έγγραφη βεβαίωση (κατά τη διάρκεια τριμερούς συνάντησης στην επιθεώρηση εργασίας της Θήβας) για την αποπληρωμή σταδιακά εντός διμήνου των τριών καθυστερούμενων μισθών. Τέτοιες έγγραφες διαβεβαιώσεις σε τριμερής συναντήσεις είχαν αθετηθεί τρις φορές κατά τη διάρκεια του 2011.
Αργότερα τον Μάιο του 2012 όταν πλέον ήταν φανερό ότι η εταιρία πνέει τα λοίσθια «μπήκαν» στην επίσχεση εργασίας και οι εργαζόμενοι στα γραφεία της εταιρείας.
Πρέπει να τονισθεί ότι στην απόφαση για τη επίσχεση δεν βάρυνε τόσο η καθυστέρησης των μισθών όσο κυρίως το γεγονός ότι η εταιρείας αδυνατούσε να προμηθευτεί πρώτες ύλες για την εκτέλεση των παραγγελιών. Ήταν φανερό ότι η εταιρία όδευε προς τα βράχια και ο ιδιοκτήτης της σαν γνήσιος καπιταλιστής έχοντας, αρμέξει την αγελάδα μέχρι αυτή να καταρρεύσει, μάζευε το χρήμα για να συνεχίσει αλλού τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Στο χρονικό διάστημα των δυο μηνών μεταξύ των δύο επισχέσεων και ενώ η εταιρία έκανε τσίρο πάνω από 1,5 εκατομμύριο ευρώ πλήρωσε ενάμιση μισθό περίπου 150 χιλ. ευρώ στους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή φόραγε φέσια σε όποιον έκανε το λάθος να την προμηθεύσει με πίστωση και φυσικά στο κράτος, κυρίως στο ΙΚΑ.
Τον Δεκέμβριο του 2013 και αφού οι εργαζόμενοι κέρδισαν τις δίκες με τις οποίες διεκδίκησαν δεδουλευμένα, υπερημερίες και αποζημιώσεις η εταιρία κατέθεσε αίτηση υπαγωγής της στο περίφημο άρθρο 99.

Οι εργαζόμενοι και το σωματείο
Οι εργαζόμενοι της PLEXACO δεν είχαν σωματείο πριν την έναρξη του αγώνα τους. Το σωματείο δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων. Στο εργοστάσιο και στην εταιρία επικρατούσε ως το 2011 κοινωνική ειρήνη. Ο μέσος χρόνος που οι εργαζόμενοι βρίσκονταν στη PLEXACO υπερέβαινε τα δέκα χρόνια. Όπως είπε εργαζόμενος στο Διευθυντή του εργοστασίου, που προσπαθούσε να διαχειριστεί την κατάσταση την εποχή των κινητοποιήσεων «εμείς ούτε σωματεία, ούτε απεργίες ξέραμε, τα αφεντικά μας τα έμαθαν». Συνδικαλιστές βέβαια στο εργοστάσιο υπήρχαν ενταγμένοι σε κλαδικά-κομματικά σωματεία της περιοχής. Στην πορεία των κινητοποιήσεων οι κόντρες μεταξύ αυτών των σωματείων, λογικές παλαιοκομματικών επιδιώξεων στα κλαδικά σωματεία της Βοιωτίας και στο ΕΚ Θήβας μεταφέρθηκαν στο σωματείο της PLEXACO. Επικράτησε η λογική, αν δεν είσαι μαζί μου, με το κομματικό μου μαγαζί, είσαι εχθρός μου.
Παρά την απειρία τους σε αγώνες οι εργαζόμενοι αρχικά έδειξαν σθένος, αποφασιστικότητα και διάθεση για αγώνα. ‘Όμως τόσο οι παραπάνω λογικές όσο η στάση της διοίκησης του σωματείου έστειλαν τον κόσμο σπίτι του περιμένοντας δικαίωση από τα δικαστήρια.

Ο ρόλος του σωματείου
Είναι σε όλους μας γνωστό ότι στις μέρες που ζούμε τόσο οι διεκδικήσεις των εργαζομένων όσο και τα όπλα με τα οποία δίνουμε τους αγώνες μας δεν έχουν σχέση με αυτά που ξέραμε. Έτσι και οι τρόποι που δίνονταν οι εργατικοί αγώνες έως σήμερα είναι πλέον ανεπαρκείς και για το λόγο αυτό οι εμπειρίες κάθε μάχης, οι νίκες και οι ήττες κάθε σωματείου εργαζομένων πρέπει να δημοσιοποιούνται και να γίνονται μάθημα για τους υπόλοιπους. Για το λόγο αυτό θεωρούμε ότι είναι μεγάλο λάθος των εργαζομένων της PLEXACO και κατά συνέπεια του ΔΣ του σωματείου τους το ότι θέλησαν να κρατήσουν τον αγώνα τους στα στενά όρια του εργοστασίου, έχοντας ως σύμμαχο μόνο το ΕΚ Θήβας, έναν γραφειοκρατικό κομματικοποιημένο μηχανισμό. Δεν θέλησαν και δεν επιδίωξαν να έρθει ο αγώνας τους σε επαφή με τα άλλα σωματεία της περιοχής που έδωσαν και δίνουν παρόμοιους αγώνες και να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Να μάθουν ο ένας από την εμπειρία του άλλου. To ΕΚ Θήβας με το θεσμικό του κύρος και τις δυνατότητες που το κύρος αυτό αποφέρει σίγουρα μπορεί να λειτουργήσει ως αρωγός του αγώνα των εργαζομένων, όμως δεν μπορεί να δώσει στον αγώνα τους την δυναμική και αποτελεσματικότητα που μπορεί να δώσει η κοινή δράση με άλλα σωματεία, αλλά και συλλογικότητες και φορείς της περιοχής. Όπως είπε ο εργατολόγος στον εργαζόμενο τον Ιούλιο του 2012 «εγώ μπορώ να κερδίσω δίκες, τους αγώνες τους κερδίζουν η δική σας προσπάθεια και η αλληλεγγύη των άλλων εργαζομένων».

Οι λάθος επιλογές
Οι εργαζόμενοι της PLEXACO μέσω της δικηγόρου τους κ. Φουντέα ήρθαν σε συμφωνία με το εργοδότη, ο οποίος τους παραχώρησε το στοκ του εργοστασίου. Ότι είχε εναπομείνει από το στοκ δηλαδή αφού στους δυο μήνες που μεσολάβησαν μεταξύ των δυο επισχέσεων η μεγαλύτερη ποσότητα του στοκ είχε ξεπουληθεί αποφέροντας στην τσέπη του εργοδότη εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Η συμφωνία προέβλεπε ότι οι εργαζόμενοι θα πάγωναν κάθε δικαστική διεκδίκηση των απαιτήσεων τους. Για την συμφωνία αυτή σήμερα οι εργαζόμενοι έχουν μετανιώσει πικρά. Το κέρδος των λίγων μισθών που τους απέφερε είναι δυσανάλογα μικρό σε σχέση με τα διεκδικούμενα από αυτούς ποσά. Ταυτόχρονα εγκλωβίστηκαν σε μια γκρίζα περιοχή μεταξύ εργασίας και ανεργίας, αφού ακόμα και σήμερα θεωρούνται εργαζόμενοι χωρίς όμως μισθό και χωρίς κανένα από τα δικαιώματα τις δυνατότητες που έχουν οι άνεργοι. Τα κέρδη που εργοδότη είναι για μας θολό τοπίο. Σίγουρα κέρδισε μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ αφού δεν επέδεσε το ΦΠΑ των πωλήσεων στην εφορία. Κέρδισε όμως και σχεδόν ένα χρόνο εφησυχασμού των εργαζομένων.
Οι εργαζόμενοι της PLEXACO δεν είναι ανόητοι. Είναι άνθρωποι του μεροκάματου που βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στη μέγγενη των ημερών που ζούμε. Ξέρουν όπως ξέρει κάθε εργαζόμενος που μένει άνεργος στις μέρες μας ότι έχουν μηδαμινές πιθανότητες να βρουν σύντομα δουλειά. Έτσι η πίεση των καθημερινών αναγκών, η ανάγκη του να ακούσουν καλά νέα, η επιθυμία να γυρίσουν με καλά νέα σπίτι τους, σε συνάρτηση το κύρος των λεγομένων κάποιων που εξ ορισμού γνωρίζουν περισσότερα, τους κάνουν να αποδέχονται τα πιο απίθανα σενάρια που μπορεί να λέγονται σε συναδελφικές παρέες, σε συνελεύσεις και σε κάθε είδους συναντήσεις.

Ο ρόλος του δικηγόρου.
Η σωστή επιλογή δικηγόρου είναι όχι βέβαια ικανή αλλά σίγουρα αναγκαία συνθήκη για την νομική τουλάχιστον δικαίωση των εργαζομένων. Οι μάχες των εργατικών σωματείων με αυτού του μεγέθους τους αντιπάλους, αυτού του επιπέδου οι δικαστικοί αγώνες απαιτούν έμπειρους δικηγόρους με βοηθούς και συνεργάτες που να μπορούν να προλαβαίνουν τις δικονομικές ντρίπλες που ο νόμος δίνει το δικαίωμα στα αφεντικά. Να παρακολουθούν καθημερινά κάθε νομική κίνηση των εργοδοτών, όπως αιτήσεις πτώχευσης και να αντιδρούν άμεσα. Να αντιλαμβάνονται πίσω από τις νομικές ή άλλες κινήσεις τις βαθύτερες επιδιώξεις των αφεντικών και των νομικών τους συμβούλων, επιδιώξεις που πολλές φορές είναι θολές. Το γεγονός αυτό σε συνάρτηση με την απογοήτευση των εργαζομένων και την απροθυμία τους να συνεχίσουν έναν αγώνα που είναι ψυχοφθόρος. Εδώ λοιπόν είναι σημαντικός ο ρόλος του δικηγόρου Να διαφωτίσει και να εμψυχώσει από κοινού βέβαια με την αλληλεγγύη και συμπαράσταση των άλλων εργαζομένων. Να τους δώσει να καταλάβουν δηλαδή ότι η λύση δεν είναι δικαστική αλλά πολιτική. Βέβαια στην περίπτωση της PLEXACO η δικηγόρος των εργαζομένων παίζει άλλο ρόλο.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν σαφή επιδίωξη. Πρέπει να ξέρουν τι θέλουν και τους τρόπους για να το πετύχουν. Εδώ σημαντικό ρόλο έχει ο δικηγόρος αλλά βεβαίως και το σωματείο. Οι επιλογές σε αυτές τις περιπτώσεις δύο. Η κατάληψη των μέσων παραγωγής από τους εργαζόμενους και η προσπάθεια επαναλειτουργίας του εργοστασίου υπό εργατικό έλεγχο όπως στην περίπτωση της ΒΙΟΜΕ ή η κατάσχεση της περιουσίας της εταιρείας και αλλά και του εργοδότη και πλειστηριασμός ώστε να πληρωθούν τα δεδουλευμένα και οι αποζημιώσεις των εργαζομένων Οι εργαζόμενοι δεν προστάτευσαν την περιουσία του εργοστασίου ουσιαστικά την δική τους περιουσία. Άφησαν τον μηχανολογικό και λοιπό εξοπλισμό στο έλεος πλιατσικολόγων της περιοχής με αποτέλεσμα το εργοστάσιο της PLEXACO σήμερα να είναι κουφάρι.

το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το τρίτο τεύχος του εντύπου «εργατικός τύπος»

πηγή:ανεργοι-ανεργες στις γειτονιεςhttps://anergoigeitonion.espivblogs.net/2014/05/04/%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7/

διεθνη

Ουκρανία : Πρωτομαγιάτικους χαιρετισμούς από την συνδικαλιστική ένωση SAC και μια ανακοινωση απο την Αυτόνομη Ένωση Εργατών Κιέβου

Σχολιάστε

sac cat maydayΠρωτομαγιάτικους χαιρετισμούς από την συνδικαλιστική ένωση SAC

Στους καιρούς της φασιστικής κινητοποίησης και της ανόδου της ακροδεξιάς, είναι σημαντικότερο από ποτέ, να συζητήσουμε για αυτό και να γίνει πρακτική μας ο διεθνισμός.

Για να γίνει κατανοητό : το θεωρεί κάποιος τον εαυτό του σουηδό είναι μια επικίνδυνη σκέψη, το ίδιο επικίνδυνη όσο και κάποιος να θεωρείται ουκρανός. Δεν υπάρχει κάτι καλό στον εθνικισμό.

Πιστεύουμε πως τα μαυροκόκκινα σωματεία πρέπει να έχουν επαφή μεταξύ τους, να ανταλλάξουν εμπειρίες, να υπάρξουν κοινές στρατηγικές και υποστήριξη που είναι και το πιο κρίσιμο κομμάτι στη δουλειά μας.

Η διεθνής αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια μας είναι σημαντικότερη από ποτέ άλλοτε.

Η επίσκεψη των διεθνών επιτροπών SAC στο Κίεβο ήταν μια σημαντική εμπειρία για εμάς και ελπίζουμε να συνεχίσουν οι επαφές μαζί τους.

Η συνδικαλιστική ένωση SAC εύχεται στους συντρόφους της Αυτόνομης Ένωση Εργαζομένων μια καλή Πρωτομαγιά και καλή τύχη με την οργάνωση στους χώρους εργασίας!

Γιορτάστε μια μαυροκόκκινη Πρωτομαγιά, για ένα κόσμο χωρίς αφεντικά και σύνορα!!!!

Μετάφραση : Jonny B/ mpalothia

———————————————————————————

Mayday greetings from SAC syndikalisterna

In times of fascist mobilisation and a right wing on the rise it is more important than ever to talk about and make internationalism our ptactice.
To understand that to be Swedish is a dangerous thought, to be an Ukrainian is and dangerous thought. There is no good nationalism.

For us red and black unions to have contact to exchange experiences, find common strategies and get support is an crusial part of our work.
International solidarity and mutual aid is as important among us as ever.

SAC international committees visit in Kiev was an important experience for us, and we hope to continue to stay in touch.

SAC wishes our comrades in Autonomus workers union a good first of may and good luck with the work place organizing!

Celebrate a red and black mayday, for a world without bosses and borders!

ΠΗΓΗ:http://mpalothia.com/2014/04/30/%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CF%83/
ΠΗΓΗ:   #internationalsolidarity
ΠΗΓΗ:#redandblackmayday

————————————————————————————————-

Ανακοινωση απο την Αυτόνομη Ένωση Εργατών Κιέβου:

An account and analysis of the clashes in Odessa earlier this week between rival groups of Ukrainian and pro-Russian nationalists in which more than 40 people were killed, by the Kiev group of Ukrainian anarchist organisation Autonomous Workers Union. More than 40 people were killed and nearly 200 were wounded in the tragic clash of right-wing combatants in Odessa on May 2: football hooligans and Euromaidan self-defence on the one side; Stalinists, pro-Russian paramilitaries and local police force on the other.
It started as a belligerent mob, comprised of men with “St. George’s ribbons” and red armbands (such armbands were also spotted on some police officers), wielding clubs and firearms, approached the march “for united Ukraine” which was made up of right-wing football hooligans joined by a large crowd of civilian people. As fighting began between the sides, the riot police provided cover to the attackers and cooperated with them. 4 people were killed. It is noteworthy that in the previous days the Antimaidan protesters had repeatedly marched along the centre of Odessa and never met any physical counteraction either from their political opponents or the police.
Civilian “pro-Ukrainian” crowd didn’t disperse after the shootings; enraged, they started the counterattack. As the fighting became sufficiently intense, some of pro-Russian combatants withdrew to the Afina trading center, which was then blocked by the police. The crowd, incited by hooligans, followed the other part of the attackers and proceeded to rout the Antimaidan camp, located near the Trade Union house. The Antimaidan protesters fled to that building and then the entrances were barricaded. It should also be noted that Alexey Albu, leader of Stalinist Borotba organization, personally urged protesters to come inside the blocked building, although never joined them himself. We see this as a proof enough to any left or anarchist organization in the world to sever any ties, either financial or informational, with this organization. By sending them money you would fund the civil war; by spreading their statements and supporting them morally you would contribute to their war propaganda.
Violence continued, as Euromaidan crowd surrounded the Trade Union house and combatants from both sides fired shots and hurled Molotov cocktails both to and fro the roof of the building. At this moment is still unclear which factor contributed the most to the fire, which burned some and suffocated others to death.
Video: Civilians from “Euromaidan” crowd attempt to rescue people from the burning Trade Union house.
We are sure that the violence of right-wing hooligans was the integral part of this tragedy. However, it is clear that this violence was planned for and counted on. The people who should also be held responsible are the pro-Russian instigators and the local police, who supported them.
Members of AWU wish to express their deepest mourning for the victims. They fell prey to the interests of the forces that consistently try to instigate a civil war in Ukraine. Sadly, large parts of the working class are disoriented and serve as merely blind puppets in the hands of such forces, giving their lives for utterly stupid and meaningless things and ideas. The immediate effect of the escalation of this tragically pointless conflict is the split of the working class in Ukraine. While some workers are threatening with a political strike in support of the Antimaidan, several members of the (pro-Maidan) Confederation of Free Trade Unions are being kidnapped by Antimaidan forces. Instead of taking a united stance against the neoliberal policies of the government, proletarians are busy fighting each other for the interests of various bourgeois cliques.
The final result of such policies will be a civil war in Ukraine, which will mean an ultimate catastrophe for the working class. We are not pacifists and will be at the side of the working class whenever it fights against the bourgeoisie, no matter what forms this fight takes — but this is not the case in Ukraine nowadays. The disoriented and weak proletariat will be busy engaging in self-destruction; the outcomes will be drastic fall of life standards, rise of unemployment and criminal activities, and loss of huge number of lives. All prospects of working-class self-organization and mobilization will be buried for some time.
We can see that this scenario is being pushed forward by the alliance of various right-wing groups, nazis, conservatives and Stalinists. It is important to understand that Antimaidan cannot be considered a “working-class social protest”: the typical demands of this movement in various towns are dictated by the most reactionary clerical conservatives (abolition of electronic IDs because they include “the Number of the Beast”; banning of vaccination; etc.) and have little to do with the interests of workers.
On the other hand, we are disgusted by the reaction of the right-liberal and patriotic general public which takes delight in the Odessa deaths. However wrong the killed people might have been, they shouldn’t have died in this brutish accident. As Ukrainian workers side with various warring right-wing movements, they are sliding further from socialism to barbarism. The cure is well-known: we should realize our own class interests, organize at workplaces and direct our rage against the real enemy, not at each other. In days like these global workers’ solidarity means very much. The global working class is doomed to eliminate itself: either in the process of social revolution and construction of a classless society or in the process of a barbaric all-out war.
No gods, no masters, no nations, no borders!
Autonomous Workers’ Union – Kiev
5 May 2014