Μετρώντας ήδη τρία χρόνια ύπαρξης και δράσης, η «Αυτόνομη Εργατική Ένωση» (Autonomous Workers’ Union-AWU) είναι μια ουκρανική αναρχο-συνδικαλιστική οργάνωση με παραρτήματα στο Κίεβο και το Χαρκόβ, η οποία προέκυψε από τη συνάντηση αναρχικών, ελευθεριακών μαρξιστών κι άλλων ακτιβιστών. Με αφορμή τη συνεχιζόμενη κρίση στην Ουκρανία, συζητάμε διεξοδικά με τον Oles Petik, μέλος της «Αυτόνομης Εργατικής Ένωσης» από το παράρτημα του Κιέβου.
Πώς ερμηνεύεις το συνεχιζόμενο φονικό αναβρασμό στην Ουκρανία και πώς αξιολογείς το ρόλο των δυτικών κυβερνήσεων και της Ρωσίας, μέχρις στιγμής;
Οι τελευταίοι μήνες, όπως πάντοτε συμβαίνει σε ταραγμένους καιρούς, έχουν αποτελέσει την τέλεια ευκαιρία για διαφορετικούς κοινωνικούς φορείς να προωθήσουν τα συμφέροντά τους σε διάφορα επίπεδα. Βλέπουμε τις Η.Π.Α. και τη Ρωσία να χρησιμοποιούν την Ουκρανία ως πρόσχημα για να υπονομεύσουν η μία τη διεθνή σφαίρα επιρροής της άλλης και να επιλύσουν μακροχρόνιες έχθρες- υπάρχει, επίσης, το ενδιαφέρον της Ρωσίας για μια πιο άμεση ανάμιξη, χρηματοδοτώντας, δηλαδή, τους αυτονομιστές και παρέχοντάς τους οπλισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να επεκτείνει τις περιοχές της προσαρτώντας την Κριμαία.
Οι κύριοι «παίκτες» είναι, ωστόσο, οι καπιταλιστικές ελίτ του ανατραπέντος καθεστώτος, οι οποίες είναι απρόθυμες να εγκαταλείψουν τη βάση ισχύος τους στα ανατολικά της χώρας και να εκχωρήσουν τις οικονομικές παραχωρήσεις που εισέπραξαν νωρίτερα. Εναντίον τους τίθενται οι επενδυτές της νέας κυβέρνησης, οι οποίοι επιχειρούν να αποσπάσουν όσα περισσότερα μπορούν τόσο από την ηττημένη πλευρά, όσο και από την εργατική τάξη. Οι πρώτες χρησιμοποίησαν τη ρητορική της «ομοσπονδιοποίησης» και της «απόσχισης», ώστε να έχουν το «πάνω χέρι» στις συνομιλίες με τους δεύτερους, και να επαναλάβουν τη συναίνεση του 2005. Αυτή τη φορά, όμως, ίσως είναι δυστυχείς, γιατί ελευθέρωσαν το τζίνι από το λυχνάρι, καθώς το αυτονομιστικό κίνημα ξεφεύγει από τον έλεγχό τους, υποστηριζόμενο από τοπικούς αξιωματικούς της αστυνομίας κι εγκληματίες.
Αλίμονο, οι αποδιοργανωμένες μάζες των εργατών, οι οποίες κατέστησαν δυνατή την αλλαγή της κυβέρνησης, ήταν ανίκανες να συνειδητοποιήσουν το άμεσο συμφέρον τους και κατέφυγαν στο φτηνό εθνικισμό ή, ακόμα χειρότερα, στον κοινωνικό σοβινισμό. Το αίσθημα εναντίον της διαφθοράς, η κινητήρια δύναμη του «Μαϊντάν» και το θεμέλιο για τη λαϊκή υποστήριξη που έχει το αντι-«Μαϊντάν» κίνημα στα ανατολικά, χρησιμοποιείται μονάχα για να τροφοδοτήσει δευτερεύουσας σημασίας αγώνες καπιταλιστικών κι εγκληματικών κλικών.
Ασχοληθήκαμε λεπτομερώς με αυτό το ζήτημα σε πρόσφατη ανακοίνωσή μας, η οποία αναφέρεται στους πυροβολισμούς στη Μαριούπολη και την «αντι-τρομοκρατική επιχείρηση» της καινούριας κυβέρνησης (μπορείτε να διαβάσετε τη σχετική ανακοίνωση, μεταφρασμένη στα ελληνικά, στη διεύθυνση http://ourbabadoesntsayfairytales.wordpress.com/2014/05/14/137/).
Έχοντας διαβάσει προσεκτικά την ανακοίνωση που εκδώσατε και συνυπογράψατε σχετικά με τη σφαγή στην Οδησσό, μου δημιουργείται η αίσθηση ότι υποτιμάτε τη συμμετοχή των νεοναζί στο φονικό αυτό συμβάν. Κάνω λάθος;
Ποτέ δεν μπορείς να υποτιμήσεις την εμπλοκή των νεοναζί. Η συμμετοχή χούλιγκαν και μελών της μονάδας αυτοάμυνας του «Μαϊντάν» ήταν προφανής, όπως και οι αγριότητες που διέπραξαν- κι αυτή είναι οικουμενική άποψη. Ποτέ δεν πρόκειται να «μασήσουμε τα λόγια μας» σχετικά με ναζί και φασίστες.
Οικουμενική άποψη για ένα γεγονός δε σημαίνει την έλλειψη αμφισημίας. Το πιο φρικτό πράγμα σχετικά με την τραγωδία στην Οδησσό είναι ότι εκεί πέθαναν πολλοί άμαχοι, ενώ όσοι βρίσκονταν από πίσω τη γλίτωσαν ανέπαφοι. Υπήρχαν νεοναζί και στις δύο πλευρές, κι ο ρόλος τους ήταν αποφασιστικός. Υπήρχαν καθημερινοί άνθρωποι που βρέθηκαν στη μέση του συμβάντος, κάποιοι από αυτούς πυροβόλησαν και διέπραξαν πράξεις βίας, κάποιοι άλλοι προσπάθησαν να τους καθησυχάσουν και να αποτρέψουν το χειρότερο και κάποιοι σκοτώθηκαν. Κι όμως υπήρξαν δυνάμεις, οι οποίες παρείχαν βοήθεια στους νεοναζί- αναφέρομαι, κυρίως, στους τοπικούς ηγέτες του αντι-«Μαϊντάν».
Το άτομο που αναφέραμε στην ανακοίνωση, ο Alexei Albu της οργάνωσης «Borotba», στη μία φωτογραφία βλέπουμε να κουβεντιάζει με «φιλο-Ρώσους» δράστες επιθέσεων εν μέσω ένοπλης βίας κι έπειτα να οδηγεί κόσμο στην παγίδα του οχυρωμένου κτιρίου. Στη συνέχεια, σε άλλο βίντεο, βλέπουμε να εγκαταλείπει το σκηνικό ανέπαφος- κι όμως την επομένη εμφανίζεται με τραύματα και ισχυρίζεται ότι δέχτηκε επίθεση.
Φρικτές πράξεις, όπως αυτή που διαπράχθηκε στην Οδησσό, δεν είναι κάτι που δεν περιμένεις από έναν νεοναζί. Στην πραγματικότητα, είναι αυτονόητο ότι μπορείς να περιμένεις τα πάντα από αυτούς και οι φασίστες, όποια μάσκα κι αν φορούν, πάντοτε θα είναι οι θανάσιμοι εχθροί μας. Κι όσοι τους βοηθούν, ανεξαρτήτως αν το κάνουν από άγνοια, ηλιθιότητα, ή επειδή θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κατάσταση προς όφελός τους, είναι, επίσης, εχθροί μας.
Ποιες είναι οι πολιτικές διαφορές ανάμεσα στην «Αυτόνομη Εργατική Ένωση» (Autonomous Workers’ Union-AWU) και την οργάνωση «Borotba»;
Νομίζω ότι σωστό να υποθέσει κάποιος πως είμαστε εντελώς αντίθετοι. Η οργάνωση «Borotba» χρησιμοποιεί ολοκληρωτική, σταλινική ρητορική, για να εκμεταλλευτεί το αίσθημα της σοβιετικής νοσταλγίας. Και οι ηγέτες της απολαμβάνουν τις παραδοσιακές αντιπροσωπευτικές εκλογές, οι οποίες δεν προσφέρουν τίποτε άλλο, παρά ικανοποίηση των προσωπικών φιλοδοξιών τους. Αυτή τη στιγμή, το «Borotba» προσπαθεί να κερδίσει το εκλογικό σώμα του απαξιωμένου και καταρρέοντος Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, το οποίο δεν έχει τίποτα το κομμουνιστικό, εκτός από το όνομά του. Ας το έχουν, λέω, αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης- ή με την αριστερή ατζέντα καθ’ οιονδήποτε τρόπο.
Ποια είναι η ιστορία του AWU;
Το 2011, ελευθεριακοί ακτιβιστές, που από καιρό διοργάνωναν διαδηλώσεις ενάντια στο νέο εργατικό κώδικα, ο οποίος επρόκειτο να δώσει μεγαλύτερη εξουσία στον εργοδότη σχετικά με τις απολύσεις, την επιβολή εργασιακής βδομάδας μεγαλύτερης διάρκειας και το ρουφιάνεμα στους εργασιακούς χώρους, αποφάσισαν να ενώσουν τις προσπάθειές τους, χρησιμοποιώντας τόσο πολιτικές, όσο και οικονομικές μεθόδους στον ταξικό αγώνα. Έκτοτε, πολλοί καινούριοι ακτιβιστές άρχισαν να συμμετέχουν, περιλαμβανομένου κι εμένα.
Θα μπορούσες να μου συνοψίσεις το ιδεολογικο-πολιτικό υπόβαθρο του AWU, καθώς και την απήχησή του στην ουκρανική κοινωνία;
Όπως προείπα, πιστεύουμε ότι ο πολιτικός κι ο οικονομικός αγώνας πρέπει να συνδυαστούν, έτσι ώστε να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες όχι σε κάποιο μακρινό, αφηρημένο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα. Και νομίζω πως αυτή είναι η μόνη βιώσιμη στρατηγική για τη ριζοσπαστική αριστερά στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., όπου οι άνθρωποι άκουγαν πολλές υποσχέσεις για την «οικοδόμηση του κομμουνισμού». Τούτου λεχθέντος, πιστεύω ότι η μόνη υποδήλωση του κομμουνισμού που πολλοί Ουκρανοί αντιλαμβάνονται είναι η ολοκληρωτική εξουσία της νομενκλατούρας. Το γεγονός αυτό πραγματικά εμποδίζει την ανάπτυξή μας.
Σε ποιο βαθμό και με ποιους τρόπους εμπλέκεται το AWU στους ταξικούς αγώνες;
Έχουμε οργανώσει πολλές εκστρατείες διαμαρτυρίας. Οι πιο αξιοσημείωτες ήταν οι συγκεντρώσεις ενάντια στον εργατικό κώδικα, ενάντια στη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, ενάντια στις μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η Privatbank κι η LG, ενάντια στον περιορισμό των ειρηνικών συναθροίσεων, καθώς και υπέρ του δικαιώματος της γυναίκας να επιλέγει αν θα προχωρήσει σε έκτρωση ή όχι κι εναντίον του κληρικαλισμού. Η πιο πρόσφατη ήταν μια διαδήλωση εναντίον των αυταρχικών πολιτικών του κόμματος «Batkivshchyna», το οποίο κατέλαβε σχεδόν όλη την εξουσία μετά το «Μαϊντάν». Ξεκινάμε, επίσης, να οργανώνουμε τους ακτιβιστές μας σε βιομηχανικούς συνδέσμους, καθώς όλοι μας είμαστε εργαζόμενοι. Δεν έχουμε ακόμη δημιουργήσει πρωτοβάθμιο σωματείο, αλλά το προσπαθούμε.
Ποια είναι η έκταση και η βαρύτητα της εμπλοκής και της επίδρασης ακροδεξιών κι ανοιχτά νέο-ναζιστικών στοιχείων τόσο στις διαδηλώσεις των προηγούμενων μηνών, όσο και στη διαμόρφωση της κεντρικής πολιτικής ατζέντας, μέσω της συμμετοχής τους στην παρούσα κυβέρνηση;
Αν ρωτάς για τις ομάδες που δρουν στο δρόμο, ιδίως για τον επίφοβο για πολλούς «Δεξιό Τομέα», μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι η κατάσταση φαίνεται τρομακτική μόνο εξωτερικά. Θα σου δώσω μόνο ένα στατιστικό δεδομένο, που προέρχεται από τοhttp://www.russia.ru/# , ένα ρωσικό παρατηρητήριο τύπου. Έχουν καταμετρήσει τις αναφορές σε πολιτικά κόμματα στο ρωσικό τύπο- στην πρώτη θέση βρίσκεται, φυσικά, το κόμμα «Edinaya Rossiya» (σημ.: το κυβερνών κόμμα στη Ρωσία) με 19.000 αναφορές. Μόλις 200 αναφορές λιγότερες έχει ο «Δεξιός Τομέας». Την τρίτη θέση, σε μεγάλη απόσταση, καταλαμβάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσίας με 12.000 αναφορές. Βλέπεις, λοιπόν, ξεκάθαρα από πού προέρχεται όλος αυτός ο θόρυβος. Μπορεί να είναι πολύ βολικό να δημιουργήσεις την εικόνα ενός επίφοβου αντίπαλου για σένα.
Αλλά, στην πραγματικότητα, ο «Δεξιός Τομέας» είναι μια φτωχά συντονισμένη συνομοσπονδία διάφορων ακροδεξιών οργανώσεων. Κάποιοι από τους συντρόφους φτάνουν μέχρι του σημείου να υποστηρίξουν ότι η κυβέρνηση διεξάγει έναν κρυφό πόλεμο με τη συνδρομή τους, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως κάτι τέτοιο ισχύει. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι τοπικές αρχές και πολιτικοί προσλαμβάνουν διάφορες ακροδεξιές ομάδες για τις κρυφές τους δουλειές, γεγονός που συνεπάγεται πολλές συγκρούσεις ανάμεσα σε αυτές τις ομάδες. Ο «Δεξιός Τομέας» σίγουρα δε διαθέτει το «μονοπώλιο» στην «αγορά» της ακροδεξιάς βίας κι απέχει από το να είναι όσο επικίνδυνος αποτυπώνεται.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι η υποστήριξη που η Ακροδεξιά δέχεται από τον πληθυσμό, γιατί η λαϊκή απήχηση των ριζοσπαστών παραμένει σχετικά χαμηλή, οι άνθρωποι, όμως, γενικά τους ανέχονται. Αυτό καθιστά δυνατή τη χρησιμοποίηση των ομάδων αυτών από καπιταλιστές και πολιτικούς για το δικό τους όφελος. Οι δρόμοι παραμένουν ασφαλείς, αλλά, βεβαίως, η εν γένει κατάσταση είναι, όπως πάντα, επικίνδυνη για έναν αριστερό ακτιβιστή.
Η άλλη πλευρά του «νομίσματος» είναι οι κοινοβουλευτικοί φασίστες του κόμματος «Svoboda». Αυτοί οι τύποι πραγματικά μισούν το «Δεξιό Τομέα», γιατί τους έκλεψε τη «δόξα». Έχει υπάρξει τεράστια υποχώρηση στη δημοτικότητά του μετά τα γεγονότα του «Μαϊντάν», και νομίζω ότι αυτό συνέβη για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι, προφανώς, η άνοδος περισσότερο ριζοσπαστικών και μαχητικών ομάδων, καθώς και διάφορων αυτοοργανωμένων πρωτοβουλιών, τις οποίες το «Svoboda» ανεπιτυχώς προσπάθησε να θέσει υπό τον έλεγχό του, κι η αντίδραση που συνδέεται με αυτές τις απόπειρες. Ο δεύτερος, πιο λεπτός, είναι ότι το «Svoboda» χρησιμοποιήθηκε ως ψεύτικος σύμμαχος/ αντίπαλος του καθεστώτος του Γιανουκόβιτς κι έλαβε σημαντική υποστήριξη από τα Μ.Μ.Ε. τους μήνες πριν το «Μαϊντάν». Νομίζω πως ο Γιανουκόβιτς προετοίμαζε έναν κατάλληλο αντίπαλο για τον ίδιο ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2015, επιτρέποντας τη δυσανάλογη προβολή του «Svoboda» στην κρατική τηλεόραση, καθώς και σε τηλεοπτικά κανάλια που ελέγχονταν από πιστούς ολιγάρχες, κάλυψη στον τύπο κ.λπ.
To «Svoboda» όντως φάνηκε να αντιμάχεται τον Γιανουκόβιτς, αλλά το κόμμα που ανέλαβε την εξουσία είναι το «Batkivshchyna» της Γιούλια Τιμοσένκο. Κι ενώ ακόμη κατέχουν μερικές σημαντικές θέσεις στη χώρα, περιλαμβανομένου και του γραφείου του Γενικού Εισαγγελέα που διέταξε την απελευθέρωση των τραμπούκων που ευθύνονται για τον εφιάλτη της Οδησσού, νομίζω πως θα απομακρυνθούν σιωπηρά από την κυβέρνηση μετά τις επικείμενες προεδρικές εκλογές.
Αποτελούν οι επικείμενες προεδρικές εκλογές μια ευκαιρία, ή είναι μια φάρσα, η οποία αποσκοπεί στη νομιμοποίηση ενός αυταρχικού, όπως το αντιλαμβάνομαι, καθεστώτος; Πώς σχολιάζεις την πρόσφατη δήλωση Πούτιν ότι αυτές οι εκλογές είναι, υπό κάποιες προϋποθέσεις, «μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση»;
Οι εκλογές στα πλαίσια της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» είναι πάντα μια φάρσα. Στο σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος χρησιμοποιούνται μονάχα για να δημιουργείται μια αίσθηση νομιμοποίησης της επιλογής των ανθρώπων, όταν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν έχουν κάποια ουσιώδη επιλογή. Ανεξάρτητα από το τι διαφορετικοί πολιτικοί λένε, δεν υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού, αλλά εκείνα της καπιταλιστικής τάξης. Μετά τις εκλογές, μόνο το προσωπείο αλλάζει, το σύστημα παραμένει αναλλοίωτο. Και μας είναι αδιάφορο τι λέει ο Πούτιν, ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός. Οι πολιτικοί πάντοτε λένε κάτι είτε για να ευχαριστήσουν το εκλογικό σώμα τους, ή στα πλαίσια διαπραγματεύσεων με και ίντριγκας εναντίον άλλων πολιτικών. Ό,τι λένε, ποτέ δεν αντικατοπτρίζει τις πραγματικές τους προθέσεις.
Ως αναρχο-συνδικαλιστικό συνδικάτο, θα «ενθαρρύνατε» τους ανθρώπους να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία κατά τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ή η αποχή από αυτήν θα ήταν πιο συμβατή με τις πολιτικές πεποιθήσεις σας;
Αυτή τη στιγμή ετοιμάζουμε μια εκπαιδευτική αντι-εκλογική εκστρατεία και πάντοτε ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να μποϊκοτάρουν κάθε εκλογική διαδικασία και να πείσουν τους φίλους τους να κάνουν το ίδιο. Έχουμε κάποια εμπειρία σε αυτό τον τομέα- μια οικολογική εκστρατεία που διοργανώσαμε το 2012, προτρέποντας τους ανθρώπους να ανακυκλώνουν την πολιτική χαρτοσαβούρα. Με τη μείωση της λαϊκής υποστήριξης στις εκλογές, η φάρσα που υποστηρίζει τη «νομιμότητα» του καπιταλιστικού καθεστώτος τελικά θα καταρρεύσει.
Θα χρησιμοποιούσες τον όρο «δικτατορικό», προκειμένου να περιγράψεις το τρέχον καθεστώς;
Είναι μια δικτατορία μόνο στο βαθμό που κάθε σύγχρονο κράτος είναι μια δικτατορία της αστικής τάξης, όπως είχε πει ο Μαρξ. Το τρέχον καθεστώς περισσότερο αποτελεί μια συνηθισμένη αστική ολιγαρχία, αρκετά όμοια με εκείνη που προϋπήρχε του «Μαϊντάν», απλώς με λιγότερη σταθερότητα. Μπορούμε να συγκρίνουμε εκείνη την κυβέρνηση με τη Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση του 1917- υπάρχει σημαντική πιθανότητα για ορισμένες δραματικές αλλαγές στο μέλλον.
Θεμέλιο αυτής της κυβέρνησης συνιστά η απολύτως «νόμιμη» Verkhovna Rada, την ουκρανική Βουλή, όταν δεκάδες αντιπρόσωποι από το τότε κυβερνών «Κόμμα των Περιφερειών» άλλαξαν πλευρές. Αυτό επέτρεψε στο κόμμα «Batkivshchyna» να οικειοποιηθεί την ατζέντα του «Μαϊντάν» και να έρθει στην εξουσία. Προφανώς δεν επρόκειτο να υλοποιήσουν οποιοδήποτε αίτημα του «Μαϊντάν», αλλά αυτό δεν τους κάνει δικτάτορες. Στην πραγματικότητα, αυτό που άλλαξε το κλίμα υπέρ του «Μαϊντάν» ήταν οι διαβόητοι «νόμοι εναντίον των διαδηλώσεων» της 16ης Ιανουαρίου 2014, οι οποίοι περιόριζαν σημαντικά την ελευθερία του λόγου και των συναθροίσεων. Αν ο Γιανουκόβιτς είχε καταφέρει να εφαρμόσει εκείνους τους νόμους, το καθεστώς του θα ήταν δικαιωματικά δικτατορικό, όπως του Πούτιν.
Περί τίνος επρόκειτο το «Μαϊντάν», τελικά;
Επί της ουσίας, το «Μαϊντάν» ήταν ένα κίνημα αποδιοργανωμένων εργατικών μαζών, οδηγούμενο από το αίσθημα της αντι-διαφθοράς. Οι μορφές, μέσω των οποίων ο αγώνας τους απέκτησε σάρκα κι οστά, κυμαίνονταν από τη βλακώδη, όπως ο πομπώδης και παθητικός πατριωτισμός, μέχρι την πέρα για πέρα επικίνδυνη, όπως ο εθνικός ή/και κοινωνικός σοβινισμός και μίσος.
Η ειρωνεία της κατάστασης ήταν ότι οι επίσημοι επικεφαλής του «Μαϊντάν» είναι εξίσου διεφθαρμένοι με οποιουσδήποτε άλλους, αλλά το κίνημα δέχτηκε εξαιρετικά εντυπωσιακή υλική υποστήριξη από τον πληθυσμό του Κιέβου (δωρεές σε φαγητό, φάρμακα και ρούχα, παροχή εθελοντικής βοήθειας, συμμετοχή σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, ενεργός συμμετοχή σε εχθρικές πράξεις εναντίον της αστυνομίας κ.λπ.). Αυτό που ήταν επίσης σημαντικό ήταν πως το κίνημα σε γενικές γραμμές διατήρησε μια ειρηνική προσέγγιση, ενώ ταυτόχρονα βρίσκονταν σε εξέλιξη συγκρούσεις με την αστυνομία σε πολλούς παρακείμενους δρόμους στο κέντρο της πόλης. Σκοπίμως αποφεύγω το ζήτημα των πυροβολισμών στις 18 Φεβρουαρίου 2014, γιατί αναφέρομαι στη συμμετοχή του κόσμου.
Ο πληθυσμός των ανατολικών περιοχών συμμερίζεται πολύ το αίσθημα της αντι-διαφθοράς. Μπορώ, μάλιστα, να φτάσω μέχρι του σημείου να υποστηρίξω ότι είναι αυτό το αίσθημα (και η συνειδητοποίηση πως το «Μαϊντάν» απέτυχε να υλοποιήσει το οτιδήποτε από αυτή την άποψη) που διατηρεί τη λαϊκή υποστήριξη των δικτατοριών των ανατολικών περιοχών, οι οποίες απαρτίζονται από εγκληματίες και την τοπική αστυνομία. Το πρόβλημα είναι ότι το αντι-«Μαϊντάν» κίνημα κατά κάποιο τρόπο «έκοψε δρόμο», δεχόμενο οπλισμό από τη Ρωσία και το γεγονός αυτό μορφοποιεί τη σύγκρουση ανάμεσα στους διαδηλωτές και την κυβέρνηση με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Μετά την πρόσφατη σφαγή στην Οδησσό, εκτιμάς ότι η Ουκρανία οδεύει προς ένα γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο, παρόμοιο με εκείνους που ρήμαξαν την πρώην Γιουγκοσλαβία;
Όχι, δε νομίζω. Στον πυρήνα του αναβρασμού βρίσκεται το ενδιαφέρον των ντόπιων καπιταλιστών, καθώς προσπαθούν να διαπραγματευτούν ευνοϊκούς όρους με την κυβέρνηση. Οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι η κατάσταση ίσως να έχει ξεφύγει από τον έλεγχό τους, αλλά τελικά θα προκύψει συμφωνία, όπως συνέβη και το 2005, μετά την «Πορτοκαλί Επανάσταση». Από την άλλη, πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι στην πρώην Γιουγκοσλαβία είχαν εξηγήσει πολύ καλά γιατί η κατάσταση στη χώρα τους θα έπρεπε τελικά να ηρεμήσει, αλλά αυτό δεν έγινε. Σίγουρα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Ποια πολιτική δύναμη, ή δυνάμεις, ίσως ωφελούνταν, τότε, από ένα τέτοιο πόλεμο και πώς μπορεί να αποφευχθεί μια τέτοια προοπτική;
Πρώτα από όλα, η κλιμάκωση της σύγκρουσης θα βοηθούσε σημαντικά την τρέχουσα κυβέρνηση, καθώς αποσπά την προσοχή από όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζει- κι είναι πολλά! Σίγουρα, πάντως, θα προτιμούσαν ένα συμβολικό πόλεμο από ένα πραγματικό. Ένας λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει, βέβαια, ότι κανείς δεν ωφελείται από ένα γενικευμένο πόλεμο, από το θάνατο και τη δυστυχία χιλιάδων κι εκατομμυρίων. Αλλά ποτέ δε θα πρέπει να υποτιμούμε την αχρειότητα, για την οποία οι διάφοροι φασίστες, σταλινικοί και συντηρητικοί λαϊκιστές είναι ικανοί, όταν πρόκειται για τα ατομικά τους συμφέροντα. Συνεπώς, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μη χρησιμοποιούμε ποτέ τα συναισθήματά μας, όταν προβαίνουμε σε κρίσεις για την κατάσταση, γιατί τα συναισθήματα είναι αυτά που οι λαϊκιστές χρησιμοποιούν ως στόχο τους.
Ποια θα ήταν μια βιώσιμη έξοδος από την κρίση;
Δεν πρόκειται να βοηθήσουμε στην επίλυση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις καπιταλιστικές κλίκες και να κάνουμε τη δουλειά της κυβέρνησης. Για μας, η μόνη βιώσιμη λύση είναι η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης κι η συνειδητοποίηση των ταξικών συμφερόντων μας. Γενική απεργία, μποϊκοτάρισμα των στρατιωτικών πρωτοβουλιών και μάχη για τα δικαιώματά μας εδώ και τώρα- να καταστήσουμε δυνατό ένα ειρηνικό μέλλον, όπου κανένας δε θα πεθαίνει για την ανοησία του εθνικισμού ή για το κέρδος κάποιου.
Κάποιες από τις κατά καιρούς ανακοινώσεις της AWU, καθώς κι άλλες πληροφορίες για την ένωση, βρίσκονται μεταφρασμένες στο site της http://avtonomia.net .