Villa Amalias : Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας – 13/06, 09:00 δικαστήρια Ευελπίδων

Ποιος είναι αυτός που θα μας κρίνει αν και γιατί διαταράσσαμε τη σιωπή;
Ποιος είναι αυτός που χτυπάει και απαιτεί σκασμό και υπακοή;
Ποιος είναι αυτός που νομίζει ότι μπορεί να νικήσει το κρυστάλλινο βλέμμα της ανυποταξίας,
το βλέμμα της σιγουριάς ότι ο αγώνας για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας ειναι δίκαιος και πάντα επίκαιρος;
Και τότε και τώρα και αύριο και πάντα.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η απεμπλοκή της χώρας από το οικονομικό αδιέξοδο, είναι ένα ακόμη βήμα για την υλοποίηση του κρατικού στρατηγικού σχεδιασμού που οδηγεί σε ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό σύστημα διαχείρισής της. Με παντιέρα την ιδέα της εθνικής ενότητας και σωτηρίας, κράτος και αφεντικά σε αγαστή συνεργασία προχωρούν στην υποτίμηση -με κάθε τρόπο- της ζωής μας, για την υπερτίμηση του ευρώ και της ευρωπαϊκής ένωσης. Καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, χιλιάδες απολύσεις, επιστρατεύσεις εργαζομένων, εκατομμύρια άνεργοι, άστεγοι, άποροι, οικογένειες που υποσιτίζονται, ένα σύστημα υγείας να βρίσκεται με μηχανική υποστήριξη, χιλιάδες χρεωμένες οικογένειες, χιλιάδες αυτοκτονίες, λεηλασία της γης και των πόρων της, ιδιωτικοποίηση κοινωνικών αγαθών, πολυάριθμοι φορολογικοί δασμοί, πογκρόμ και διώξεις μεταναστών.

Ο ξεσηκωμός του κόσμου και η εναντίωσή του σε όλα τα προαναφερόμενα ήρθαν μέσα από πολυπληθείς διαδηλώσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις, καταλήψεις, άρνηση πληρωμών, οργάνωση των αγώνων του. Παλεύει και αντεπιτίθεται με τα μέσα αγώνα που διαθέτει απέναντι σε ένα κρατικό και μεγαλοκεφαλαιουχικό μηχανισμό που χρόνια τώρα του έχει κηρύξει ένα ανελέητο πόλεμο, ηθικής και υλικής υπόστασης. Παλεύει για όλα εκείνα που θεωρεί αυτονόητα, αλλά που από ό, τι αποδεικνύεται τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε έναν κόσμο που το χρήμα και η εξουσία κατέχουν, έστω και αν είναι οξύμωρο, την πρώτη θέση στην κλίμακα αξιών.

Το κράτος απέναντι στις αντιδράσεις του κόσμου, οι οποίες διαταράσσουν την κοινωνική ομαλότητα και θέτουν σε επισφάλεια το πλαίσιο κοινωνικής αποδοχής που χρειάζεται για να συνεχίσει το βδελυγμιαίο και «σωτήριο» έργο του, προχωρά στη χρήση μέσων, όπως επιβολή φόβου, καταστολή και ιδέες ανάκαμψης και ανάπτυξης, που αποδίδουν -κατά αυτό- τα μέγιστα για τους σκοπούς του, με κύρια  όργανα υλοποίησης των προαναφερόμενων την αστυνομία, το δικαστικό σύστημα και τα μμε. Οποιοσδήποτε αντιστέκεται, και ιδιαίτερα σε μεγαλύτερη κλίμακα αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, δέχεται την καταστολή, τη δίωξη, την ποινικοποίηση, τη διαπόμπευση, την αλλοίωση των χαρακτηριστικών και των προταγμάτων του αγώνα του.

Η Villa Amalias αποτελεί ένα από τα πιο ηχηρά παραδείγματα του προαναφερόμενου συνδυασμού μέσων χειραγώγησης του κοινού και η εκκένωσή της στις 20/12/2012 δεν ήταν μια τυχαία, χρονικά και τακτικά, επιλογή. Ανεξαρτήτως υπουργού και δημάρχου ή οποιουδήποτε άλλου πιονιού της πολιτικής σκακιέρας, που επιλέχτηκαν για αυτή τη δουλειά, ο σχεδιασμός καταστολής, σπίλωσης και διασποράς του φόβου με το χτύπημα αυτό στη Villa, διαφαίνεται να αριθμεί χρόνια πριν. Με την επιλογή μας να αντισταθούμε και να αντιπαρατεθούμε σε ανοιχτό δημόσιο πεδίο με κράτος, παρακράτος και λοιπούς νταβατζήδες, απέναντι στην επέλασή τους με τον πιο ύπουλο και απάνθρωπο τρόπο και στα σχέδια τους για εκμετάλλευση της περιοχής και των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν, μπήκαμε ακόμη περισσότερο στο μάτι τους και στο μυαλό τους για το πως θα απαλλαγούν από την παραφωνία στο εργάκι τους. Αναπτυξιακά σχέδια ανάπλασης και οικονομικής ανάπτυξης του κέντρου (μεταφρ. σε δισεκκατομύρια ευρώ), οικονομική υποβάθμιση και ξεπούλημα της περιοχής, εσκεμμένη συγκεντροποίηση μεγάλου αριθμού μεταναστών και άλλων «περιθωριοποιημένων» ομάδων ανθρώπων στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας, κρατική επιλογή εμφάνισης των φασιστών -ανεξαρτήτου κομματικής απόχρωσης- και ανάδειξής τους σε σωτήρες και μετέπειτα βουλευτές, είναι μερικά από τα κεφάλαια του έργου.

Κράτος και φασίστες στοχοποίησαν τη Villa, μέσα σε ένα ευρύτερο πεδίο στοχοποίησης των αυτοοργανωμένων, αναρχικών και αντιεξουσιαστικών εγχειρημάτων και δομών, και με τις συνεχόμενες κρατικές και παρακρατικές δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των καταληψιών και τη συνεχή σπίλωση και υπονόμευση της κατάληψης, μέσα από τα μμε και τους λοιπούς παρατρεχάμενους «αγανακτισμένους κατοίκους», προετοίμασαν το έδαφος κοινωνικής αποδοχής αυτής της εκκένωσης και ευχαρίστησαν τα συντηρητικά, φοβισμένα, εχθρικά προς αυτή και με μνήμη χρυσόψαρου τμήματα της κοινωνίας.

Η πολιτική διαχείριση του γεγονότος για κράτος, κόμματα και δήμο αποδεικνύονται, και συνεχίζουν να είναι, αντίστοιχα των εξουσιαστικών λογικών τους. Το κράτος χρησιμοποίησε τα σκυλιά του, αστυνομία και μμε, για να ενισχύσει και να περιφρουρήσει τη δράση του. Μέσα σε ένα όργιο δημοσιότητας η κατάληψη χαρακτηρίστηκε εστία ανομίας, εργαστήριο παρασκευής μολότοφ, οι συλληφθέντες καταληψίες πρεζόνια. Τα ματ περιφρουρούν νυχθημερόν και για μήνες το κτήριο, ενώ μετά την ανακατάληψή του από 92 συντρόφους-ισσες και τη σύλληψή τους,  ενισχύθηκαν οι φόβοι τους ότι θα ξαναπαρθεί η Villa, και πέραν της φύλαξης έχτισαν τα πάντα στο κτήριο. Ενάμιση χρόνο σχεδόν από την εκκένωση το κράτος συνεχίζει να οργιάζει και να θριαμβολογεί για την πάταξη της ανομίας και να χρησιμοποιεί ακόμη τη Villa -μέσα και έξω από τη βουλή- όταν θέλει να δείξει έργο και να αντιπαρατεθεί στην αριστερά, ο δήμαρχος  αθηναίων, που στην αρχή δήλωνε άσχετος και άμοιρος ευθυνών, ικανοποιημένος πλέον από την κίνηση νομιμοποίησης του ακινήτου του καμαρώνει για αυτό που έγινε επί των ημερών του, ο φασιστικός άξονας των κομμάτων του συνταγματικού τόξου -και μη- χαμογελά και κλείνει το μάτι στην κυβέρνηση για το δωράκι και ο σύριζα συνεχίζει στο παιχνίδι χρησιμοποιώντας τη villa, όποτε τον βολεύει, ως ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Και όλα αυτά γιατί; Για το μέγιστο πολιτικό όφελος, για όλους τους παραπάνω, που πάντα συγκλίνει σε ένα σημείο: στην εξουσία, είτε διατήρησής της είτε ανάληψής της.

Η κίνηση εκκένωσης και κοινωνικής νομιμοποίησης της ολοκληρώνεται με την ανακοίνωση του δήμου αθηναιών ότι η Villa θα γίνει σχολείο (για 150 μαθητές), την απόφαση χρηματοδότησης γι αυτό από το ΕΣΠΑ με περίπου 3 εκατ. €, και την εκκίνηση εργασιών, όλως τυχαίως, κατά την προεκλογική περίοδο. Η πολιτική και υλική αμοιβή για τον «άσχετο» δήμαρχο αθηναίων και για την παροχή υπηρεσιών του (εκκένωση βίλας, μαζικές συλλήψεις μεταναστών, πάταξη μικροπωλητών, περιθωριοποίηση ανθρώπων, άστεγοι, άποροι, εκατοντάδες σπίτια χωρίς ρεύμα κλπ), ξεκίνησε τον απρίλη του 2012 με την έγκριση χορήγησης κονδυλίου 120 εκατ. € για την ανάπλαση και ανάπτυξη του δήμου. Επιδεικνύοντας προεκλογικά ένα ακόμη ανύπαρκτο έργο εκβιάζει για ψήφους μιας και -κατά τα λεγόμενά του- το μέλλον του δήμου εξαρτάται από αυτόν και τα λεφτά που προσωπικά πήρε! Χωρίς αυτόν και την κυβέρνηση που τον στηρίζει ο δήμος αθηναίων δε θα πάρει φράγκο, οι δημότες του ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Σε μια περιοχή που έχει αφεθεί σκοπίμως να διαφεντεύεται από μπάτσους, νταβατζήδες και μισάνθρωπους φασίστες, ο δημοτικός άρχοντας εξαργυρώνει τα αργύρια της δόξας του πάνω στο αίμα ανθρώπων, πάνω στη σύνθλιψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Καμαρώστε τον λοιπόν που τον επανεκλέξατε!

Εν κατακλείδι…

Ως Villa Amalias δεν έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω πέρα από αυτά που λέμε και στηρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, με ή χωρίς κτήριο. Θα συνεχίσουμε να είμαστε κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, άνθρωποι που επιλέξαμε το δρόμο της συλλογικής αντίστασης και του αδιαμεσολάβητου αγώνα, της αυτοοργάνωσης των αναγκών και των επιθυμιών μας, που προτάσσουμε το δικό μας πολιτισμό μακριά από life style πρότυπα εναλλακτισμού και υπερκατανάλωσης. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι και να είμαστε ίσοι με όλους τους τελευταίους της ταξικής πυραμίδας, μακριά από ψευδόπλαστους διαχωρισμούς φυλής, φύλου, έθνους. Θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε και να ορθώνουμε αναχώματα ενάντια σε κάθε ρατσιστική και φασιστική λογική και πρακτική, όποιο προσωπείο φορά αυτή για να μας ξεγελάσει, θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε ενάντια σε αυτούς που θέλουν να απομυζήσουν κάθε μέρα και πιο πολύ την ύπαρξή μας και να μας ωθήσουν στον κανιβαλισμό…
Όλα αυτά αποτελούν την πραγματική αιτία για την οποία στις 13/06/2014 καλούμαστε να δικαστούμε και όχι οι γελοίες κατηγορίες που μας αποδίδονται. Η πραγματική αιτία είναι ο φόβος της εξουσίας απέναντι σε αυτό που υπάρχει και που τείνει να γιγαντωθεί. Και είναι διαφορετικό από εκείνη.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/στις συλληφθέντες-είσες καταληψίες από την εκκένωση της Villa Amalias

Δικαστήρια Ευελπίδων (κτ.9) – 13/6/2014 – 09.00

Αναδημοσίευση από: villa-amalias.blogspot.gr

Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥ CAFE SCHERZO

Συνάδελφος μετανάστης, μέλος του σωματείου, εργαζόταν στο μαγαζί SCHERZO στο Μαρούσι, Βορέα 8, για περίπου πέντε μήνες έως και 12 ώρες την ημέρα, 30 ημέρες το μήνα, για 10 ευρώ την ημέρα! Κατά τη διάρκεια αποπληρωμής κάποιων δεδουλευμένων, από τα χιλιάδες ευρώ που του χρωστούσαν, ο συνάδελφος ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό Δημήτρη Τυρολόγο, ο οποίος επίσης του πήρε την τσάντα που περιείχε προσωπικά έγγραφα και χρήματα. Ο συνάδελφος παρέμεινε 3 ημέρες στο νοσοκομείο.

 

Όταν το περιστατικό γνωστοποιείται στο σωματείο, ξεκινά ένας αγώνας διεκδίκησης που περιλαμβάνει δύο παράλληλες κατευθύνσεις: την κινηματική, και την θεσμική. Κοινός σκοπός των παραπάνω είναι να υπερασπιστούμε τον συνάδελφό μας μέχρι την τελική του δικαίωση, να ενημερώσουμε για τις συνθήκες εργασιακής σκλαβιάς στον κλάδο μας και να ξεκαθαρίσουμε στα αφεντικά ό,τι δεν κατάλαβαν ακόμα: κάτω τα ξερά σας από τους συναδέλφους μας!

 

Στο κινηματικό επίπεδο, εδώ και 4 μήνες, γίνονται παρεμβάσεις διαμαρτυρίας έξω απ’το SCHERZO CAFÉ, σχεδόν κάθε εβδομάδα, όπου μοιράζονται χιλιάδες κείμενα και πετάγονται τρικάκια. Έχει διοργανωθεί μικροφωνική παρέμβαση στο σταθμό ΗΣΑΠ στο Μαρούσι καθώς και πορεία αντιπληροφόρησης στην περιοχή. Την πρωτομαγιά, σε συνεργασία  με την Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλων, πραγματοποιήθηκε μοτοπορεία, η οποία κατέληξε στο εν λόγω μαγαζί. Σε όλες τις δράσεις συμμετείχαν εκατοντάδες άτομα από αλληλέγγυα σωματεία και συνελεύσεις.

 

Σε θεσμικό επίπεδο, στην τελευταία  επιθεώρηση εργασίας ο Τυρολόγος  δεν καταδέχτηκε να εμφανιστεί, πράγμα το οποίο συνεπάγεται πλέον την δικαστική διεκδίκηση των δεδουλευμένων. Να αναφερθεί επίσης ότι ο Τυρολόγος, με την θρασύδειλη συμπεριφορά που τον διακατέχει και εκμεταλλευόμενος την ιδιότητα του συναδέλφου ως μετανάστη, έχει ήδη υποβάλλει μήνυση εναντίον του, με σκοπό τον εκφοβισμό και την τρομοκρατία μιας ενδεχόμενης απέλασης. Ωστόσο και ο εργαζόμενος έχει καταθέσει μήνυση για το περιστατικό του ξυλοδαρμού του. Παρά τις μηνύσεις και τη δικαστική οδό που έχει πάρει η υπόθεση, το σωματείο δίνει συνέχεια στο δημόσιο λόγο και τις κινηματικές δράσεις του, επικοινωνώντας, με αυτόν τον τρόπο, τη διάθεσή του να μην αφήσει αναπάντητη καμία συμπεριφορά τέτοιου είδους.

 

Είναι φανερό ότι ο αγώνας μας, η συσπείρωση των εργαζομένων και η αλληλεγγύη των συλλογικοτήτων της περιοχής, προξενούν «παροξυσμό» στα αφεντικά. Έτσι μόνο μπορούν να εξηγηθούν οι απειλές που δέχτηκε επανειλημμένα το σωματείο, ότι θα σταλούν χρυσαυγίτες να κάψουν τα γραφεία του. Έτσι μόνο μπορούν να εξηγηθούν οι πυροβολισμοί του Τυρολόγου, στον ακάλυπτο χώρο της γαλέρας του, κατά τη διάρκεια παρέμβασης του σωματείου. Κι αν δεν πρόκειται για «παροξυσμό» τότε σίγουρα αναδεικνύουν μια μαφιόζικη συμπεριφορά, η οποία δεν μας φοβίζει, αντίθετα μας εξοργίζει και προσθέτει έναν ακόμα λόγο στην αναγκαιότητα για παρουσία – παρέμβαση στο εν λόγω μαγαζί.

 

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤOΟΡΓΑΝΩΣΗ –ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

 

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΕΡΒΙΤΟΡΩΝ ΜΑΓΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΤΟΥ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ

Λόντου 6 και Μεσολογγίου
τηλ. 210- 3820537 / 6997736504 ssm.info@gmail.com / protovouliaergazomenon@yahoo.com

Ανταπεργία(lock out) της εργοδοσίας στο Καζίνο Λουτρακίου απέναντι στην απεργία των 1.400 εργαζομένων

Στη κήρυξη λοκ-αουτ προχώρησε η διοίκηση του Καζινο Λουτρακίου,η οποία σε μια προσπάθεια επίδειξης ισχύος προχώρησε σε ανταπεργία (lockout) με το πρόσχημα της «κόπωσης» των λιγοστών εργαζομένων οι οποίοι δε μετείχαν στην πολυήμερη απεργία. Η διοίκηση προχώρησε σε αυτή την κίνηση καθως οι 1.400 εργαζόμενοι συνεχίζουν την απεργιακή τους κινητοποίηση με αίτημα την καταβολή των δεδουλευμένων και την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας.Αξίζει να σημειωθεί οτι με βάση την ισχύουσα ευρωπαική εργατική νομοθεσία,η κήρυξη ανταπεργίας-δηλαδη λοκ αουτ- ειναι παράνομη σαν πρακτική.

αναλυτικά η είδηση οπως την βρήκαμε στο διαδίκτυο έχει ως εξής:

getImage.doΣε ανταπεργία («λοκ άουτ») προχώρησε από το πρωί της Τετάρτης η εργοδοσία στο Καζίνο Λουτρακίου, σε μια προσπάθεια να κάμψει τον πολυήμερο απεργιακό αγώνα των 1.400 εργαζομένων, οι οποίοι διεκδικούν τα δεδουλευμένα μηνών και την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Το πρόσχημα που επικαλείται η εργοδοσία είναι η «κόπωση» των ελάχιστων εργαζομένων που δε συμμετείχαν στην απεργία, η οποία συμπλήρωσε 17 μέρες.Το Καζίνο έχει υπαχθεί στο άρθρο 106 του Πτωχευτικού Κώδικα και την Παρασκευή αναμένεται να συνεδριάσει η «επιτροπή παιγνίων», για να αποφασίσει, εάν θα επιτρέψει στην επιχείρηση να συνεχίσει να λειτουργεί, παρά τα χρέη προς το Δημόσιο. Στη σύνθεση της ιδιοκτήτριας κοινοπραξίας “Club Hotel Casino Loutraki”εμφανίζεται ο Δήμος Λουτρακίου, μέσω της Δημοτικής Ανώνυμης Εταιρείας Τουρισμού «Λουτράκι ΑΕ» και η πολυεθνική εταιρεία συμμετοχών «Club Hotel Loutraki AE», η οποία είναι ο διαχειριστής και κύριος επενδυτής του Καζίνο. Σ’ αυτήν συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, η Τράπεζα Πειραιώς, η Eurobank, καθώς και εταιρείες ισραηλινών συμφερόντων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η διοίκηση της επιχείρησης έχει στείλει επιστολή προς την επιτροπή Καζίνο που ενημερώνει για το λουκέτο τόσο στο καζίνο, όσο και στο ξενοδοχείο. Εκβιάζοντας ανοιχτά τους εργαζόμενους να σπάσουν την απεργία, η διοίκηση εξέδωσε ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία για την επαναλειτουργία της επιχείρησης «απαιτείται εύλογος χρόνος, ανεξάρτητα από την θέλησή μας και του αριθμού των εργαζομένων που τυχόν προσέλθουν να προσφέρουν την εργασία των, σύμφωνα με το πρόγραμμα εργασίας».

Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση που διαμορφώνεται με την ανταπεργία, είναι τα «προεόρτια» της νομοθετικής κατοχύρωσης του «δικαιώματος» της εργοδοσίας να βάζει λουκέτο στις επιχειρήσεις που απεργούν οι εργαζόμενοι. Θυμίζουμε ότι οι διαβουλεύσεις με την τρόικα γι’ αυτό το αντιδραστικό μέτρο, όπως και για τη συνολική αναμόρφωση του ν. 1264/82, που αφορά στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, θα επαναληφθούν το ερχόμενο φθινόπωρο.

ΑΝΟΙΧΤΉ ΕΠΙΣΤΟΛΉ ΑΝΑΦΟΡΙΚΆ ΜΕ ΠΡΟΚΉΡΥΞΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΎ ΤΟΥ ΙΚΑ-ΕΤΑΜ ΓΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΈΣ ΥΠΗΡΕΣΊΕΣ [1]

  [2]
 
  Με την ανοιχτή αυτή επιστολή, ο
Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών
Διορθωτών εκφράζει την αντίθεσή του
στους απαράδεκτους όρους της
προκήρυξης [3] που δημοσιεύτηκε στις
15/04/14 και με την οποία το ΙΚΑ-ΕΤΑΜ
αναζητά μεταφραστή/ές για ιατρικά
κείμενα από τις 23 γλώσσες της ΕΕ και του
ΕΟΧ.
 
  Συγκεκριμένα:
 
  1) Μοναδικό κριτήριο ανάθεσης ορίζεται
η χαμηλότερη τιμή. Με τον τρόπο αυτό
ασκείται ρητά πίεση για μείωση τιμών,
τις συνέπειες της οποίας είναι βέβαιο
πως θα υποστούν τελικά οι μεταφραστές
που θα κληθούν να διεκπεραιώσουν το
έργο. Στην παρ. 1.9.1.8. υπάρχει πρόβλεψη
για προστασία από «υπερβολικά χαμηλές
τιμές», οι οποίες όμως δεν ορίζονται
πουθενά. 
 
  2) Δεν ορίζεται πουθενά ο συγκεκριμένος
όγκος του έργου και είναι έτσι αδύνατον
να υπολογιστεί ο απαιτούμενος χρόνος
εργασίας αλλά και η συνολική αμοιβή από
το έργο.
 
  3) Απαιτείται η καταβολή χρηματικής
εγγύησης 5% ως προϋπόθεση για την
ανάληψη του έργου. Με τον τρόπο αυτό
ουσιαστικά αποκλείονται από τον
διαγωνισμό οι μεμονωμένοι
επαγγελματίες μεταφραστές, οι οποίοι
στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν
είναι σε θέση να καταβάλουν τα
αντίστοιχα ποσά.
 
  4) Η προκήρυξη δεν περιέχει καμία
πρόβλεψη για τους όρους ανάθεσης του
έργου από τον Ανάδοχο στους
«υπεργολάβους», δηλαδή στους
μεμονωμένους μεταφραστές με μπλοκάκι.
Δεν υπάρχει καμία μέριμνα για το ύψος
της αμοιβής και τους όρους πληρωμής
τους.
 
  5) Η καταμέτρηση των λέξεων βάσει της
οποίας θα πληρώνονται οι μεταφραστές
δεν θα περιλαμβάνει, σύμφωνα με την
προκήρυξη, τα άρθρα που εντάσσονται σε
ρέοντα λόγο και τους αριθμούς. Το
κείμενο έτσι αντιμετωπίζεται σαν
συρραφή μεμονωμένων λέξεων –και όχι
σαν ενιαίο σύνολο, όπως στην
πραγματικότητα είναι– από την οποία
κατόπιν αφαιρούνται οι λέξεις που στο
μυαλό των –προφανώς άσχετων με τη
μετάφραση– συγγραφέων της προκήρυξης
μεταφράζονται «εύκολα» (άρθρα) ή δεν
μεταφράζονται καθόλου (αριθμοί). Να
περιμένουμε στην επόμενη προκήρυξη να
πληρώνονται οι μεταφραστές μόνο για
τους δύσκολους ιατρικούς όρους; Πάντως,
δεν διευκρινίζεται ο τρόπος που θα
καταμετρώνται τα άρθρα και αν το ΙΚΑ θα
ευαρεστηθεί να κάνει μια εξαίρεση για
τις περιπτώσεις των άρθρων που
αποτελούν β΄ συνθετικό...
 
  Πέρα από τα χαρακτηριστικά που
μοιράζονται με τη συντριπτική
πλειονότητα των διαγωνισμών του
δημοσίου («φωτογραφικές» προκηρύξεις,
αδιαφανείς διαδικασίες ανάθεσης),
τέτοιοι διαγωνισμοί με αντικείμενο τη
μετάφραση δείχνουν περίτρανα την
επίσημη, κρατική και εταιρική αντίληψη
για τη δουλειά μας: μια μηχανική
εργολαβία που αναλαμβάνει ένας
μειοδότης επιχειρηματίας-προμηθευτής,
σπάζοντάς τη σε όσο περισσότερα
κομμάτια τον βολεύει και μετακυλίοντας
τη ζητούμενη «μείωση του κόστους» στις
πλάτες πλήθους μεμονωμένων
εργαζόμενων συναδέλφων. Είναι η ίδια
κρατική και εταιρική αντίληψη που μας
έχει επιβάλει τους γνωστούς,
εξωφρενικούς όρους εργασίας, πληρωμής
(ή μη πληρωμής), φορολόγησης και
ασφάλισής μας, αναγκάζοντάς μας να
δουλεύουμε για ψίχουλα, να
πληρωνόμαστε όποτε έχει την καλοσύνη ο
κάθε εργοδότης και ταυτόχρονα να
πληρώνουμε, σαν επιχειρηματίες του…
εαυτού μας, αδιανόητα ποσά σε φόρους,
χαράτσια και ασφαλιστικές εισφορές.
 
  Επειδή η κοροϊδία έχει και όρια,
καλούμε τους συναδέλφους που
εντοπίζουν προκηρύξεις σαν τις
παραπάνω να μας τις κοινοποιούν και να
μη διστάζουν να τις καταγγέλλουν. Η
γενική λεηλασία της εργασίας και της
κοινωνίας δεν θα πάψει αν δεν αρχίσουμε
να παίρνουμε κάθε πλευρά της δουλειάς
μας και της ζωής μας στα χέρια μας.
 
-- 
SMED-logo-smaller-2Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών
Διορθωτών
 
Μαυρικίου 8 & Μαυρομιχάλη
  Αθήνα
 
Τ.Θ. 21028
Αθήνα 11410
 
Τηλ. Επικοινωνίας [νέο]: 6980 972580
 
Ηλ. Ταχυδρομείο: syl.smed@gmail.com
  Website: http://www.smed.gr/ [4]
Forum: http://smed.forumotion.net [5]
 
Links:
------
[1] http://www.smed.gr/2014/05/blog-post_28.html
[2] 
http://1.bp.blogspot.com/-4iN5EZSE5Tw/U4XSjkaKX_I/AAAAAAAABQc/OM0qk0v8qho/s1600/IKA.jpg
[3] https://www.ika.gr/gr/infopages/supplies/docs/FPY_18_14.pdf
[4] http://www.smed.gr/
[5] http://smed.forumotion.net

Και εγένετο Μητρώο Μη Μελών! – Ο χαριστικός εμπαιγμός των συναδέλφων στα sites από την ΕΣΗΕΑ

533837_407402486012940_1862660781_nΜε μια άνευ προηγουμένου -και κυρίως άνευ οιουδήποτε αντικρίσματος- κίνηση στα συνδικαλιστικά χρονικά, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ε.Σ.Η.Ε.Α. αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία «Μητρώου δημοσιογράφων-μη μελών της Ενώσεως» που εργάζονται σε ενημερωτικά διαδικτυακά μέσα.

 

Η κατάρτιση αυτού του μοναδικού στο είδος του μητρώου, που αναπτέρωσε τις ελπίδες πολλών συναδέλφων που εργάζονται στο διαδίκτυο, καθώς θεώρησαν ότι μπαίνει ένα λιθαράκι που θα φτάσει στη στιγμή να αναγνωριστεί η επαγγελματική τους ιδιότητα από ένα σωματείο που, μέχρι και σήμερα, τους κλείνει ερμητικά τις πόρτες του, θα γίνει με την εθελοντική προσέλευση των ίδιων των εργαζομένων.

 

Ετσι, λοιπόν, το Δ.Σ. αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία ενός μητρώου που, όσο και ψάξει κανείς, όμοιό του (μη μελών!) δεν έχει καταρτίσει κανένα συνδικαλιστικό σωματείο, «προκειμένου να καταγράψει την κατάσταση που επικρατεί και στη συνέχεια να προχωρήσει σε καίριες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των συναδέλφων», σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση.
Επειδή, η συγκεκριμένη κίνηση του ΔΣ αφορά έναν τεράστιο αριθμό εργαζομένων στο χώρο του Διαδικτύου, αγρίως εκμεταλλευόμενων από τους εργοδότες τους, θεωρούμε σκόπιμο να επισημάνουμε κάποια απλά και σχετικά γνωστά πράγματα.

 

Η εμφάνιση των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης και η δημιουργία αυτής της νέας αγοράς στην οποία απασχολούνται  χιλιάδες συνάδελφοί μας, στην πλειοψηφία τους νέοι που βγαίνουν στην αγορά εργασίας, δεν εμφανίστηκε προχθές, αλλά έχει εγκαθιδρυθεί και γιγαντωθεί εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία. Και είναι ευρέως γνωστό ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι στο Ιντερνετ δουλεύουν για χρόνια σε καθεστώς «μαθητείας»  χωρίς καν να αμείβονται, ενώ  οι περισσότεροι που πληρώνονται είναι «μαύροι» εργαζόμενοι που δεν «εμφανίζονται» πουθενά ή δουλεύουν με μπλοκάκι. Οπότε, όχι μόνο δεν αναγνωρίζονται ως δημοσιογράφοι, αλλά ούτε καν ως εργαζόμενοι!

 

Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα  κανένα από τα πέντε ΔΣ που πέρασαν από τις καρέκλες του 5ου  ορόφου στην Ακαδημίας δεν ασχολήθηκε ποτέ με τους εργαζόμενους συναδέλφους στο διαδίκτυο και, πέρα από κάποιες πρόσφατες, αόριστες προεκλογικές αοριστολογίες, ποτέ δεν έκαναν  τις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να δρομολογηθούν οι χρονοβόρες (και πιθανά αδιέξοδες) διαδικασίες για την αλλαγή του καταστατικού της ΕΣΗΕΑ, ώστε να αποκατασταθεί αυτή η χρόνια αδικία. Και αυτό, βέβαια, συνέβαινε γιατί τόσο τα ΔΣ που περνούν από την ΕΣΗΕΑ, όσο και τα περισσότερα από τα μέλη της, επέλεγαν αυστηρά και ξεδιάντροπα, για καθαρά συντεχνιακούς και ωφελιμιστικούς λόγους, να κρατούν κλειστές τις πόρτες του σωματείου καταδικάζοντας έτσι τους συναδέλφους μας να πέφτουν παντελώς ανυπεράσπιστοι στα χέρια της άγριας εκμετάλλευσης. Λόγος για τον οποίο, άλλωστε, τα μέλη της ΕΣΗΕΑ ανέρχονται σε περίπου 5.500, όταν συνολικά οι εργαζόμενοι στο χώρο του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου είναι τουλάχιστον τριπλάσιοι, ενώ ήταν πολύ περισσότεροι πριν τον ερχομό των μνημονίων, οπότε και μπήκαν λουκέτα σε αρκετά μαγαζιά, κυρίως στο χώρο των έντυπων όπου και πραγματοποιήθηκαν χιλιάδες απολύσεις.

 

Σε  όλο αυτό το διάστημα, όλα τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ  σφύριζαν αδιάφορα στις δημόσιες εκκλήσεις των συναδέλφων εργαζόμενων στο Ιντερνετ προκειμένου να αναγνωριστεί η ύπαρξή τους από το σωματείο. Οι πεφωτισμένοι συνδικαλιστές όχι μόνο καμώνονταν ότι δεν αναγνωρίζουν τη νέα, ηλεκτρονική πραγματικότητα που διεύρυνε το «πλάτος» της ενημέρωσης και το μέγεθος της σχετικής αγοράς εργασίας, αλλά έκλειναν και τα μάτια (όπως και συνεχίζουν να κάνουν) μπροστά στο γεγονός της απεργοσπασίας πολλών sites κατά τις ημέρες των απεργιακών κινητοποιήσεων, οι ιδιοκτήτες των οποίων καλούν τους εργαζόμενους να δουλέψουν κανονικά, επικαλούμενοι με περισσή υποκρισία, ωσαν να ενδιαφέρονται για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων τους, ότι δεν καλύπτονται από την ΕΣΗΕΑ.

 

Κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, ακόμη κι αν πετύχαινε μια απεργία με τη συμμετοχή των εργαζόμενων στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, η ροή του προϊόντος που (καλώς ή κακώς) παράγουμε να συνεχίζεται ανεμπόδιστα στο διαδίκτυο, αφού στην πράξη, ως μη μέλη της ΕΣΗΕΑ οι συνάδελφοι στα sites δεν μπορούσαν να απεργήσουν,  όντας ακάλυπτοι απέναντι στους εργοδότες και στο ενδεχόμενο απόλυσης. Κι, όμως, παραγκωνίζοντας επιδεικτικά την ωμή πραγματικότητα, οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ παρέβλεπαν ακόμη και τις υπογεγραμμένες από εργαζόμενους σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης καταγγελίες εναντίον της  για «την υποκριτική στάση της στο θέμα των εργαζόμενων δημοσιογράφων στο Ιντερνετ», με τις οποίες εξηγούσαν ότι γι’ αυτό το λόγο δεν θα απεργήσουν. Φυσικά, όσο κι αν ότι αυτή η στάση των συναδέλφων ήταν καίρια απεργοσπαστική σε ότι αφορά το πλήγμα που επέφερε σε ολόκληρο τον κλάδο κι όσο κι αν εξυπηρετούσε ή κατευθυνόταν άλλοτε υπόγεια κι άλλοτε φανερά στους χώρους εργασίας από τους εργοδότες με απόλυτη ευθύνη της ΕΣΗΕΑ, δεν έγινε η παραμικρή κίνηση για την αποτροπή της.

 

Και, εντάξει, τόσο καιρό οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της κλειστής δημοσιογραφικής τους κάστας, αρνούνταν να αναγνωρίσουν το αυτονόητο της ύπαρξης των εργαζόμενων στα ιντερνετικά μέσα ενημέρωσης καθιστώντας τους στην πράξη κάτι σαν φαντάσματα. Εντούτοις, είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι το σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν γνωρίζει τη γέννηση και ύπαρξη, εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο, της ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (ΕΝΕΔ). Αλλά και το πώς, μέσω αυτής της σχετικά νέας «Ενωσης», οι ίδιοι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προσπαθούν να μοιράσουν την καινούρια πίτα, μόνο και μόνο για να την ελέγχουν απόλυτα, λόγος για τον οποίο έχουν αρχίσει τις μονοπωλιακές μετρήσεις της αγοράς στον ηλεκτρονικό Τύπο, στην ουσία με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν και με τον παραδοσιακό, προκειμένου να μοιράσουν τη νέα αγορά: αναμεταξύ τους και με ελάχιστους νεόκοπους παίχτες

.

“Για να αναβαθμιστεί και να ωριμάσει η ελληνική αγορά απαιτείται η καθιέρωση υποχρεωτικών κανόνων δεοντολογίας αλλά και ενός νομικού πλαισίου προστασίας των φορέων παραγωγής και διανομής πρωτότυπου και αδειοδοτημένου ψηφιακού περιεχομένου και υπηρεσιών στο χώρο του διαδικτύου», αναφέρει στο ινερνετικό της προφίλ της η ΕΝΕΔ. Και το σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν έχει βγάλει την παραμικρή καταγγελία για το νέο άγριο πεδίο εργοδοτικής εκμετάλλευσης, που πλέον έχει και όνομα και εκπροσωπείται ως «Ενωση» της νέας και της παλιάς γενιάς των εκδοτών-εργοδοτών που εγκαταλείπουν τα απαξιωμένα από τους ίδιους παραδοσιακά ακριβά μέσα ενημέρωσης και στρέφονται προς τα νέα φθηνότερα και λαμπρά προς εκμετάλλευση ιντερνετικά μέσα.

 

Αλλά, γιατί να απαιτεί κανείς μια τέτοια καταγγελία όταν το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν έχει κάνει καν τον κόπο να «προσεγγίσει» την ΕΝΕΔ και να απαιτήσει τα αυτονόητα; Να ζητήσει, δηλαδή, την καταγραφή των εγγεγραμμένων στην ΕΝΕΔ χώρων εργασίας, τον αριθμό των απασχολούμενων, το καθεστώς εργασίας κλπ, κλπ. Εκτός κι αν δεν γνωρίζει που στεγάζονται τα γραφεία της και δεν τη βρίσκει, οπότε να τους αποκαλύψουμε εμείς τη διεύθυνση που εδρεύει: η βρεφικής ηλικίας νέα συνένωση των ιδιοκτητών του Τύπου στεγάζεται στην οδό Μιχαλακοπούλου, στοναριθμό 80 στην Αθήνα, στο κτίριο που στεγάζεται το -γνωστό και μη εξαιρετέο για τις σφαγές των εργαζομένων του-  εκδοτικό συγκρότημα του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη!

 

Συν τοις άλλοις, η ΕΣΗΕΑ καμώνεται ότι δεν γνωρίζει την ύπαρξη ενός άλλου σωματείου, που κατά τα λοιπά συνεργάζεται, αυτό της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ) το οποίο, σχετικά πρόσφατα, έχει αρχίσει να εντάσσει τους συναδέλφους στα ηλεκτρονικά μέσα στο μητρώο της ως μέλη (και όχι ως μη!). Ούτε και το ότι η ΕΣΠΗΤ έχει ξεκινήσει (υποτίθεται) κι αυτή από τη μεριά της την καταγραφή των ηλεκτρονικών μέσων που υπάρχουν στη χώρα μας καθώς και το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς. Κάτι που σημαίνει ή ότι δεν υπάρχει ουδεμία επαφή και συνεννόηση μεταξύ αυτών των δύο σωματείων, ή ότι λειτουργούν παντελώς ανταγωνιστικά. Οπως και να έχει, εις βάρος των συναδέλφων στο Ιντερνετ.

 

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι αυτή η κίνηση της ΕΣΗΕΑ  που απευθύνεται στους συναδέλφους που εργάζονται στο Ιντερνετ για την καταγραφή τους σε ένα άχρηστο και ανεπίσημο μητρώο είναι κάτι παραπάνω από απατηλή, μα κυρίως έντεχνα παραπλανητική, αφού στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να οδηγήσει απολύτως πουθενά, όχι τόσο εξαιτίας των γραφειοκρατικών διαδικασιών που απαιτούνται για να συμβεί κάτι τέτοιο (αλλαγή νόμου ή αλλαγή καταστατικού) . Και είναι εξοργιστική όχι μόνο γιατί εμπαίζει τους ήδη ταλαιπωρημένους από την άγρια εκμετάλλευση συναδέλφους μας στο Ιντερνετ, αλλά και γιατί τους δημιουργεί φρούδες ελπίδες για ένα τόσο πολυπόθητο και αυτονόητο αίτημά τους. Κι εδώ και κάποιο καιρό, όχι μόνο των ίδιων αλλά και πολλών συναδέλφων μελών της ΕΣΗΕΑ.

 

Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ καλεί για τη δημιουργία ενός (μη) μητρώου και για την ακρίβεια μιας καταγραφής που δεν έχει απολύτως κανένα καταστατικό αντίκρισμα και αυτό το γνωρίζει περισσότερο από τον καθένα. Αν πραγματικά ήθελε να κάνει μια αξιόπιστη καταγραφή των εργαζόμενων στα sites,  το πιο απλό που θα μπορούσε να πράξει θα ήταν να στελεχώσει ένα κλιμάκιο που θα προχωρούσε σε αυτοψίες και θα έκανε την καταγραφή. Και όχι να ζητάει από τους εργαζόμενους να προσκομίσουν εθελοντικά μια δήλωση για na μπουν σε αυτό, κάτι που από τη φύση ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν θα οδηγήσει σε καμιά ολοκληρωμένη καταγραφή.

 

Τώρα, σε ότι αφορά αυτό που λέγεται στη σχετική ανακοίνωση ότι, «με το πέρας τη δημιουργίας του μητρώου των μη μελών, η ΕΣΗΕΑ θα προχωρήσει σε καίριες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των συναδέλφων», τα ίδια τα μέλη της ΕΣΗΕΑ είναι τα πρώτα που μπορούν να γελάσουν ή και να κλάψουν μαζί . Ενθυμούμενα τις όχι καίριες, αλλά ανύπαρκτες παρεμβάσεις της ΕΣΗΕΑ τα τελευταία χρόνια στους χώρους εργασίας τους. Που ήταν απούσα ή που κορόιδευε με υποσχέσεις για στήριξη και κινητοποιήσεις που δεν έγιναν ποτέ, την ώρα που γινόντουσαν χιλιάδες απολύσεις και απανωτές μειώσεις μισθών. Και με κάτι απεργίες  που όλοι γνωρίζαμε ότι ήταν «τουφεκιές στον αέρα».

 

Ένα σωματείο που δεν έχει την παραμικρή ικανότητα να υπερασπίσει τα μέλη του ας σταματήσει, τουλάχιστον, κάπου εδώ την υποκρισία και την εξαπάτηση των μη μελών συναδέλφων στα sites. Πέρα από τις όποιες σκοπιμότητες, το καλύτερο που θα είχε να κάνει θα ήταν να το… βουλώσει.

 

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

http://katalipsiesiea.blogspot.gr/2014/05/sites.html

 

Διεθνές κάλεσμα για πολιτική και οικονομική στήριξη στην υπόθεση του διωκόμενου αναρχικού Θοδωρή Σίψα

Η 5η Μάη του 2010 έχει μείνει στην ιστορία των κοινωνικών-ταξικών αγώνων ως μία από τις μαζικότερες και μαχητικότερες διαδηλώσεις, κατά την οποία μισό εκατομμύριο διαδηλωτές συγκρούονταν για ώρες μπροστά από το κοινοβούλιο ενάντια στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Η μέρα αυτή στιγματίστηκε από τον εμπρησμό του υποκαταστήματος της τράπεζας Μarfin και το θάνατο από αναθυμιάσεις 3 εργαζομένων μέσα σε αυτήν. Αυτό το τραγικό γεγονός αποτέλεσε το πεδίο όπου η κυρίαρχη προπαγάνδα έστησε ένα χυδαίο ιδεολογικό πόλεμο επιχειρώντας να εγκληματοποιήσει την κοινωνική αντιβία και να στοχοποιήσει όλους τους αντιστεκόμενους και τις αντιστεκόμενες και ιδιαίτερα τον α/α χώρο.

Στις 29/4/2011, επετειακά της 5ης Μάη με βάση ένα ανώνυμο σημείωμα προς την ασφάλεια* απαγάγονται από αστυνομικές δυνάμεις 4 άτομα, εκ των οποίων 3 αναρχικοί, μεταφέρονται στη ΓΑΔΑ χωρίς να γνωρίζουν το λόγο και ενώ για ώρες δε μπορούν να επικοινωνήσουν με κανέναν, έχει αρχίσει μια μεγάλης έκτασης λασπολογία από σύσσωμα τα ΜΜΕ με εξαγγελίες σύλληψης των «δραστών της Μarfin». Ακολουθούν έρευνες στα σπίτια τους, διαδικασίες αναγνώρισης, παραθέσεις φωτογραφιών χωρίς βέβαια να προκύψει κανένα επιβαρυντικό στοιχείο σε βάρος τους. ‘Ετσι, μετά την κατάθεσή τους αφήνονται ελεύθεροι και τα «στοιχεία» μαζί με τις καταθέσεις στέλνονται στον εισαγγελέα, ο οποίος όμως καθώς δε μπορεί να τεκμηριώσει καμία κατηγορία, επιστρέφει το φάκελο πίσω στην αστυνομία και η όλη υπόθεση φαίνεται να οδεύει προς το αρχείο.

Στις 8/5/2013 και χωρίς να έχει προκύψει κανένα στοιχείο, ο ανακριτής αποφασίζει να αποδώσει κατηγορίες για 3 ανθρωποκτονίες και 23 απόπειρες ανθρωποκτονίας στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα για την υπόθεση της τράπεζας Marfin. Για τους άλλους δύο συντρόφους δεν προχωράει καμία διωκτική διαδικασία, ενώ το τέταρτο άτομο κατηγορείται για την απόπειρα εμπρησμού ενός βιβλιοπωλείου που βρίσκεται απέναντι από την τράπεζα. Στην απολογία του, το Φεβρουάριο του 2013, ο σύντροφος καταθέτει αυτό που δηλώνει από την αρχή: «Από τη δικογραφία αποδεικνύεται περίτρανα, μέσα από καταθέσεις μαρτύρων, φωτογραφικό υλικό και βίντεο από κάμερες, ότι δεν έχω ουδεμία σχέση με καμία επίθεση σε κανένα χρονικό σημείο εκείνης της μέρας στο κέντρο της Αθήνας». Αφού περάσει από τον ανακριτή, αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, κάτι που είναι εξαιρετικά σπάνιο για κάποιον που αντιμετωπίζει τέτοιου είδους κατηγορίες (χαρακτηριστικός όρος η απαγόρευση συμμετοχής του σε μελλοντικές διαδηλώσεις).

Αρχικά η δίκη ορίστηκε για το Δεκέμβρη του ’13 αλλά αναβλήθηκε λόγω αδυναμίας της πολιτικής αγωγής. Η δίκη ορίστηκε εκ νέου το Μάιο του ’14 αλλά αναβλήθηκε λόγω εκλογών και ορίστηκε για το Δεκέμβρη του ’14. Εδώ να σημειώσουμε ότι τον Ιούλιο του ’13 καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης τρία στελέχη της τράπεζας Marfin για κατηγορίες που αφορούσαν κυρίως την έλλειψη μέτρων πυροπροστασίας στο κτήριο της τράπεζας, καθώς και την μη έγκαιρη εκκένωσή της.

Η περίφημη υπόθεση Marfin στοχεύει στην ποινικοποίηση όλων αυτών των πρακτικών κοινωνικής αντιβίας που έχουν εκφραστεί μέσα από δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στην υποτίμηση της ζωής, επικεντρώνοντας στον α/α χώρο. Απευθύνεται όμως σε κάθε εν δυνάμει εξεγερμένο κοινωνικό κομμάτι, προβάλλοντας την αντιμετώπιση που του επιφυλάσσει το κράτος «έκτακτης ανάγκης» σε περίπτωση που επιλέξει το δρόμο της αντίστασης. Εμείς από την πλευρά μας ως αναρχικοί/αντιεξουσιαστές δεν θα καταδικάσουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Γιατί δεν αποδεχόμαστε κανένα συμψηφισμό ανάμεσα στην κοινωνική, ταξική αντιβία με τη βία της αστυνομίας, τη βία των αφεντικών στους χώρους εργασίας, τη βία των φασιστών ενάντια στους μετανάστες και όσους δεν ταιριάζουν στο «άριο» όραμά τους. Δεν αποδεχόμαστε την εξίσωση της βίας των από πάνω με αυτή των καταπιεσμένων. Στην έκφραση της κοινωνικής αντιβίας στο δρόμο είναι αυτονόητα αρχή μας ότι αυτή στρέφεται ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό. Η λογική της αδιάκριτης απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής είναι ξένη προς εμάς. Ποτέ δεν οικειοποιηθήκαμε τους όρους της «παράπλευρης απώλειας» ή της «κακιάς στιγμής» ως αναρχικοί. Αυτά είναι τα άλλοθι του κράτους και των αφεντικών προκειμένου να δικαιολογήσουν τις δολοφονίες των μηχανισμών καταστολής, των δολοφονιών στα εργασιακά κάτεργα και τις φασιστικές επιθέσεις. Αυτός είναι ο σάπιος κόσμος της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας, που προσπαθούμε να καταστρέψουμε και πάνω στα συντρίμμια του να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Η σκευωρία που έχει στηθεί στην πλάτη του συντρόφου Θοδωρή Σίψα δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό κρατικής μεθόδευσης, είναι όμως το πιο εξωφρενικό κατηγορητήριο που έχει αποδοθεί σε αναρχικό που συμμετείχε σε διαδήλωση με στόχο να απονοηματοδοτήσει τη συγκρουσιακότητα και να στιγματίσει ως αντικοινωνικό έναν πολιτικό χώρο που τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει σοβαρά κοινωνικά ερείσματα μέσα από την συνεχή παρουσία του στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες. Η υπόθεση του συντρόφου Θοδωρή Σίψα είναι υπόθεση όλων μας. Η δίωξη στο πρόσωπό του είναι μια δίωξη εναντίον όλων μας, εναντίον όλων όσων αγωνίζονται ενάντια στον ολοκληρωτισμό και τη βαρβαρότητα, ενάντια στην υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας. Ο κόσμος του αγώνα, από τον α/α χώρο ως τα σωματεία βάσης και τις συνελεύσεις γειτονιάς δε θα αφήσει κανέναν και καμία μόνο-η στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις.

Η δίκη (που αναβλήθηκε λόγω εκλογών για το Δεκέμβρη) αναμένεται να είναι μια αρκετά χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία και τα δικαστικά έξοδα αρκετά υψηλά. Η συνέλευση αλληλεγγύης στο Θοδωρή Σίψα βρίσκεται σε συνεχή επαφή και αλληλοενημέρωση με τους δικηγόρους του για το δικονομικό και οικονομικό σκέλος. Μέχρι στιγμής έχουν δαπανηθεί περίπου 12.000 ευρώ και το ποσό που υπολείπεται είναι 8.000 για δικαστικά έξοδα και τεχνική υποστήριξη, με τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Η φύση και η διάρκεια της δίκης, όμως, είναι τέτοια που δεν αποκλείεται τα έξοδα αυτά να αυξηθούν. Η γενικότερη οικονομική ένδεια και επιπλέον η επιβολή τεράστιων ποσών ως εγγυήσεις και δικαστικά έξοδα, που τα τελευταία χρόνια έχουν αποκτήσει το χαρακτήρα ενός παράλληλου οικονομικού πολέμου εναντίον του κινήματος, δεν έχουν επιτρέψει να συγκεντρωθεί το αναγκαίο ποσό.

Αντιλαμβανόμενοι την τεράστια πολιτική σημασία της συγκεκριμένης δίκης τόσο για τον αναρχικό χώρο όσο και για ολόκληρο τον κόσμο του αγώνα, καλούμε κάθε οργάνωση, συλλογικότητα, συνέλευση ή κοινωνικό κέντρο, κάθε ομάδα και άτομο που αναγνωρίζει τον εαυτό του/της ως εν δυνάμει ή εν ενεργεία ευρισκόμενο στο στόχαστρο αυτής της επίθεσης να συμβάλλει στην πολιτική και οικονομική στήριξη της υπόθεσης.

Συνέλευση αλληλεγγύης στον Θ. Σίψα

* Το τελευταίο διάστημα αποτελεί πάγια τακτική της αστυνομίας να προχωράει σε διώξεις αγωνιστών με μοναδικά αποδεικτικά στοιχεία ανώνυμα σημειώματα και τηλεφωνήματα που φτάνουν στην ασφάλεια. Αυτή η τακτική έχει αρχίσει πλέον να αμφισβητείται τόσο από καθεστωτικά ΜΜΕ όσο και από δικαστικούς κύκλους.

Αυτοοργανωμένο ντοκιμαντέρ από την εργατική συλλογικότητα ΔΙΑΚΟΠΤΕΣ: Η τυχαία δίωξη ενός αναρχικού

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=REKCd1asKe4[/youtube]

Πηγή: Resistra

Στο «σκαμνί» η Ελλάδα για τα εργασιακά δικαιώματα

Η Ελλάδα στη «μαύρη λίστα» μαζί με το Μπαγκλαντές για παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων –Στο «σκαμνί» της Διεθνούς Συνδιάσκεψης Εργασίας

Στο «εδώλιο» της Διεθνούς Συνδιάσκεψης Εργασίας θα βρεθεί για τρίτη φορά η Ελλάδα για παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Το θέμα θα συζητηθεί σήμερα στις εργασίες της 103ης Συνδιάσκεψης που θα διεξαχθεί στη Γενεύη.

Ακόμα μια θλιβερή πρωτιά για την Ελλάδα της δήθεν ανάπτυξης , που ευαγγελίζονται και πιστεύουν τα πολιτικά πρόσωπα της χώρας. Μετά, τον πάτο που πιάσαμε ως χώρα στην ελληνική εκπαίδευση, όπου βρισκόμαστε στην τελευταία θέση ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές χώρες, ακόμη ένα «βραβείο» έρχεται να προστεθεί στην τροπαιοθήκη… των κυβερνώντων! Για ποια ανάπτυξη μιλάμε, όταν η Ελλάδα φιγουράρει δίπλα δίπλα με την χώρα του Μπαγκλαντές στη λίστα με την παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων;

Αυτή την Ελλάδα, αυτή την «ανάπτυξη» να την χαίρεστε, χορτάσαμε!

Κατηγορούμενη η Ελλάδα για παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων

Η Ελλάδα κατατάσσεται στη «μαύρη» λίστα των χωρών με σοβαρές παραβιάσεις των εργασιακών και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, όπως είναι το Μπαγκλαντές, ο Νίγηρας, η Υεμένη, η Δομινηκανική δημοκρατία και η Λευκορωσία.

Η αρχική προσφυγή για το θέμα έχει γίνει από τη ΓΣΕΕ ήδη από το 2010 και αναφέρεται σε μια σειρά από μνημονιακούς νόμους και αποφάσεις, που την τελευταία τετραετία έχουν περιορίσει δραματικά τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στη σύνοδο πρόκειται να τονιστεί η ασυμβατότητα του ελληνικού Συντάγματος με τις κυρωμένες διεθνείς συμβάσεις εργασίας, που έχουν οδηγήσει σε εργασιακή απομόνωση, φτωχοποίηση και περιθωριοποίηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Στο ίδιο πλαίσιο, εντάσσεται και σχετικό ψήφισμα από το 3ο Συνέδριο της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Αλληλεγγύη για την Ελλάδα».

Στο ψήφισμα γίνεται λόγος για πλήρη αποδόμηση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, που επιβλήθηκε από την τρόικα, την ώρα που ασκούνται πιέσεις για να ιδιωτικοποιηθούν βασικά δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, όπως είναι η ενέργεια και το νερό. Σημειώνει επίσης ότι το απαράδεκτο επίπεδο της ανεργίας, της μακροχρόνιας ανεργίας και της ανεργίας των νέων, μαζί με την ανθρωπιστική κρίση που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα, διαψεύδουν τα πρόσφατα σενάρια επιτυχία.

Επίσης, γίνεται λόγος για να ανακληθούν οι αντιδημοκρατικές, αντικοινωνικές, αντεργατικές και αναποτελεσματικές μνημονιακές πολιτικές και να υιοθετηθούν πολιτικές για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας, τη δημιουργία ποιοτικής απασχόλησης, τη διασφάλιση δίκαιων αμοιβών και βιώσιμων υπηρεσιών υγείας και συνταξιοδοτικών συστημάτων.

Πηγή: Mavrilhsta

Ενημέρωση για τον αγώνα των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ : ποιος παρανομεί κύριε υπουργέ;

“Ασφαλώς και παρανομεί ο υπουργός. Η απόφαση είναι άμεσα εκτελεστή», τόνισε ο νομικός σύμβουλος των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, Γιάννης Καρούζος, ο οποίος μίλησε σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή και ζήτησε την άμεση επιστροφή των καθαριστριών στις θέσεις τους.”

Η Δέσποινα Μανώλη, εκπρόσωπος των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ, τόνισε «Αν κάποιος ιδιώτης δεν υλοποιούσε απόφαση δικαστηρίου τι θα γινόταν;», για να προσθέσει ότι “Μετά λένε ότι οι πολίτες πρέπει να υπακούν στους νόμους, αλλά πρώτο από όλους το κράτος δεν υλοποιεί τις αποφάσεις. Τι θα πρέπει να γίνει;”.

“Ευελπιστούσαμε σε μια καλή πρόθεση από το υπουργείο Οικονομικών, αλλά μέσα στον ορυμαγδό των πολιτικών εξελίξεων, λίγο πριν από τις εκλογές, καταθέτει αίτηση αναστολής στον Άρειο Πάγο, ζητώντας να μην ισχύσει προσωρινά η απόφαση του Πρωτοδικείου”, τόνισε ο Γιάννης Καρούζος, για να προσθέσει ότι “Ο Άρειος Πάγος, έκρινε ότι το αίτημα του Δημοσίου είναι αβάσιμο και το απέρριψε”.

Ο δικηγόρος των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ, υπογράμμισε ότι “Όταν ζητάει το Δημόσιο αναστολή της απόφασης και αυτή απορρίπτεται, τότε εννοείται ότι η απόφαση θα πρέπει να εφαρμοστεί», για να προσθέσει ότι «Ειλικρινά, δεν μπορούμε παρά να επιμείνουμε στο αυτονόητο”. Ερωτηθείς για το αν ο υπουργός παρανομεί, ο Γιάννης Καρούζος, ξεκαθάρισε ότι “Ασφαλώς και παρανομεί. Η απόφαση είναι άμεσα εκτελεστή. Δεν υπάρχει νομική διέξοδος για το υπουργείο αυτή τη στιγμή”.

————————————————

Χτες οι καθαρίστριες δέχτηκαν και “επισκέψεις” όπως μας δείχνει το υλικό από τον φακό του Μάριου Λόλου

 

ypoikmat1 ypoikmat2 ypoikmat3

 

 

 

 

 

 

Ανακοίνωση 21/5

Εμείς οι ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΕΣ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ, από τις 18 Σεπτεμβρίου 2013 δίνουμε έναν αγώνα για τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας, με την αμέριστη συμπαράσταση ολόκληρου του Ελληνικού Λαού.

Η δικαίωση αυτού του αγώνα είναι πια γεγονός και επισφραγίστηκε με την απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών (Α/Α 1584/2014), σύμφωνα με την οποία: «υποχρεώνεται το Ελληνικό Δημόσιο να αποδέχεται τις υπηρεσίες των καθαριστριών, με τα ίδια καθήκοντα και όρους που τις παρείχαν έως και πριν την άκυρη καταγγελία». Το δικαστήριο κήρυξε την απόφαση προσωρινά εκτελεστή! Η απόφαση αυτή, νομίμως επιδόθηκε την Παρασκευή 16.5.2014 και ώρα 13:40 στο Υπουργείο Οικονομικών με Α.Π. 67791/2014. Μέχρι σήμερα Τετάρτη 21.05.2014 και ύστερα από 6 ημέρες, συνεχίζεται ο εμπαιγμός της Κυβέρνησης, απέναντι σε μια χούφτα γυναίκες , που αποφάσισαν να διεκδικήσουν το αυτονόητο. ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ.

Από πότε στην Ελληνική Δημοκρατία η συμμόρφωση σε δικαστικές αποφάσεις είναι προαιρετική; Είναι δυνατόν αυτοί που επικαλούνται την τάξη και τον νόμο να αρνούνται να εκτελέσουν δικαστικές αποφάσεις; Δεν είναι δυνατό το Υπουργείο να αντιδρά με αστραπιαία ταχύτητα σε άλλες περιπτώσεις και να μην απαντά ΑΚΟΜΗ για το αν θα υλοποιήσει απόφαση Δικαστηρίου. Κύριοι Στουρνάρα, Μαυραγάνη και Θεοχάρη, η εφαρμογή του Νόμου είναι προσωπική επιλογή, ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ!

ΖΗΤΑΜΕ ΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Καλούμε τους πολίτες, τα συνδικάτα, τις γυναικείες οργανώσεις, την νεολαία, τους ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και της επιστήμης, να ενώσουν τη φωνή τους με τη δική μας φωνή. Συνεχίζουμε την καθιστική μας διαμαρτυρία για 15η ημέρα έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, Κ. Σερβίας 10, μέχρι τη συμμόρφωση της Κυβέρνησης στη Δικαστική Απόφαση.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ! 21.5.2014

http://agwnkatharistries595.wordpress.com/

Ανακοίνωση ΣΥΒΧΑ: Η αργία του Αγίου Πνεύματος ήταν και παραμένει αργία στον κλάδο του βιβλίου

Η αργία του Αγίου Πνεύματος
ήταν και παραμένει αργία στον κλάδο του βιβλίου

1548d8dcbbae2a361fa77233b802a53a_XLΣυναδέλφισσες /Συνάδελφοι,

Το σωματείο μας ενημερώνει σχετικά με την ημέρα του Αγίου Πνεύματος στις 9 Ιουνίου 2014 ότι είναι Αργία για τους εργαζόμενους στον κλάδο του βιβλίου.

Όπως προκύπτει και από το έγγραφο της αρμόδιας διεύθυνσης του Υπουργείου Εργασίας, με Α.Π. 18683/574/12-6-2013, η Αργία του Αγίου Πνεύματος στον κλάδο του βιβλίου και συνεπώς η απαγόρευση απασχόλησης εργαζομένων κατά την ημέρα αυτή, συνιστά θεσμικό όρο παλαιότερων ΣΣΕ, ο οποίος εξακολουθεί και ισχύει, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα μονομερούς εκ μέρους του εργοδότη μεταβολής του.

Πιστεύουμε ότι θα τηρηθεί και θα γίνει σεβαστή από το σύνολο των εργοδοτών στον κλάδο μας. Όπως πιστεύουμε ότι δεν θα επαναληφθούν τα έκτροπα που έλαβαν χώρα πέρυσι από πλευράς μερίδας εργοδοτών, στην προσπάθειά τους να αμφισβητήσουν την Αργία, να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους με «εκβιαστικές παραινέσεις» να προσέλθουν για δουλειά, να συκοφαντήσουν το σωματείο. Ενδεικτικό της όλης κατάστασης που επικράτησε μεταξύ άλλων ήταν ότι κάποιοι εργοδότες, ενώ απασχόλησαν εργαζόμενους, αρνήθηκαν προκλητικά να καταβάλουν όπως όφειλαν τη νόμιμη από τον νόμο προσαύξηση στο ημερομίσθιό τους. Μια κατάσταση την οποία οφείλουν να διευθετήσουν.

Η ΑΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ
ΜΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΟΠΛΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210 – 3820537
sylyp_vivliou@yahoo.gr | http://bookworker.wordpress.com

_  _  _

> το έγγραφο της αρμόδιας διεύθυνσης του Υπουργείου Εργασίας, με Α.Π. 18683/574/12-6-2013 βρίσκεται ΕΔΩ

Εξοντώνοντας επιστημονικά εργάτες

Πολλοί θα έχετε αναρωτηθεί πως γίνεται και λειτουργεί τόσο άψογο ο μηχανισμός διάλυσης εργατικών σωματείων, συλλόγων, απεργιών, καταλήψεων και εν γένει όλων εκείνων των αντιδράσεων της εργατικής τάξης απέναντι στον πόλεμο που δέχεται. Κι όμως στους καιρούς της κρίσης και ακόμα παλιότερα η αστική τάξη προετοιμαζόταν, πειραματιζόταν και αντιμετώπιζε με επιστημονικό τρόπο την αναζήτηση μια φόρμουλας διάλυσης κάθε εργατικής αντίστασης. Σήμερα 25 Μάη είναι ημέρα ορόσημο για αυτή την προσπάθεια, το γιατί θα το μάθετε παρακάτω.

Θα ξεκινήσουμε με ένα άνθρωπο τον Pearl Bergoff, ένα φτωχοδιάβολο, γιο ενός πλανόδιου έμπορα ψαριών και εκτιμητή γης από το Michigan των ΗΠΑ. Ο πατέρας του τον παράτησε με 50 δολάρια στην τσέπη όταν ήταν 13 χρονών έτσι πήγε στην Νέα Υόρκη για να ενταχθεί στην βιομηχανία της απεργοσπασία που ανθούσε. Όλα αυτά στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα. Αρχικά έκανε τον ρουφιάνο για την Metropolitan Street Railway παρακολουθώντας τους εργάτες για το πως διαχειρίζονταν τα εισιτήρια. Το 1906 “δούλευε” ως απεργοσπάστης για τον James Farley (άλλο “μπουμπούκι” κι αυτός, αξίζει να διαβάσετε το βιογραφικό του εδώ).

Πέρα από τις “υπηρεσίες” του έκανε και τον σωματοφύλακα για τον αρχιτέκτονα και επιχειρηματία Stanford White, έκανε τόσο καλά την δουλειά του που ο White δολοφονήθηκε από τον Harry Kendal Τhaw λόγω της ερωτικής σχέσης του White με την γυναίκα του Thaw. Σαν τίμιος “μεροκαματιάρης” οBergoff δεν έχασε ευκαιρία και πούλησε το ημερολόγιο του θύματος με όλες τις πιπεράτες λεπτομέρειες στην εφημερίδα New York World. Με τα χρήματα που πήρε ίδρυσε μαζί με τον αδερφό του Leo την εταιρία Bergoff Brothers Strike Service and Labor Adjusters έτσι λοιπόν από υπάλληλος στον απεργοσπαστικό κλάδο, έγινε αφεντικό της δικής του εταιρίας απεργοσπασίας. Ανέλιξη μεγάλη βλέπεις… Η εταιρία του αποδείχτηκε πολύ καλή στο “έργο” της με calling card των υπηρεσιών της την έντονη και χωρίς φειδώ βία στις επιχειρήσεις της. Από την απεργία των σκουπιδιάρηδων του 1907 έδωσε διαπιστευτήρια πως είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστική. Η πρώτη όμως μεγάλη παράσταση θα δινόταν δύο χρόνια αργότερα στην Pennsylvania.

Τι έγινε ; Η Pressed Steel Car Company απέλυσε σαράντα άτομα. Όμως μιλάμε για το 1909 τότε που τέσσερα χρόνια πριν διακόσιοι εργάτες αποφάσισαν να ιδρύσουν τηνIWW, έμεινα γνωστοί και ως Wobblies ή διαφορετικά μια από τις πιο λαμπρές σελίδες του αμερικανικού και παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Αυτοί λοιπόν οι παλαβοί της ιστορίας για απόλυση μόλις 40 ανθρώπων οργάνωσαν συλλαλητήριο απάντηση 8 χιλιάδων εργατών με δεκαέξι διαφορετικές εθνικότητες. Τα αφεντικά τρελάθηκαν και κάλεσαν τον Bergoff να τους βοηθήσει. Ο τελευταίος δεν καθυστέρησε καθόλου, έστειλε με πλοία και τρένα απεργοσπάστες να συγκρουστούν με τους απεργούς και τους αλληλέγγυους. Αλλά ακόμα και οι απεργοσπάστες που ήταν κατά κύριο λόγοι μετανάστες που μάντρωνε ο Bergoff με την βια και τους φύλαγαν μπράβοι, είχαν ιδιαίτερη “μεταχείριση”. Οι περισσότεροι ήταν είτε θύματα απαγωγής, είτε παραπλανημένοι με παχυλές υποσχέσεις και τους συμπεριφερόταν σαν εμπορεύματα. Για παράδειγμα τους στοίβαζε σε εμπορικά βαγόνια και τους κλείδωνε εκεί χωρίς τροφή, νερό ή ακόμα και κάτι σαν τουαλέτα, για να τους δείξει πιο είναι το αφεντικό. Στο προκείμενο όμως η απεργία μετατράπηκε σε μάχη και αργότερα σε πιστολίδι που στέρησε την ζωή σε 22 απεργούς. Τελικά όμως οι απεργοί νίκησαν. Αυτό όμως δεν έβλαψε τις επιχειρήσεις του Bergoff Που είχε πλέον στην διάθεσή του γύρω στους 10 χιλιάδες απεργοσπάστες ενώ για κάθε επιχείρηση αμειβόταν ως και 2 εκατομμύρια δολάρια… Μιλάμε για πολύ ανέλιξη… Τέσσερα χρόνια μετά το πρώην αφεντικό τουJames Farley τίναξε τα πέταλα και έτσι ο Bergoff αυτό-ανακυρήχθηκε “Βασιλιάς των Απεργοσπαστών”. Μετακόμισε έτσι στο Bayonne του New Jersey και έφτιαξε τομεγαλύτερο γραφείο που είχε δει η πόλη και από εκεί διεύθυνε το “αγαστό” έργο του. Επένδυσε και τοπικά εννοείται καθώς ανακατεύτηκε και στην απεργία των διυλιστηρίων του Bayonne το 1915-1916 με καλό “σκορ” πάλι 4 νεκροί και 34 τραυματίες.

Όμως το 1923 έπεσε αναδουλειά και η επιχείρηση του Bergoff έφθινε τάχιστα. Προσπάθησε να ανακατευτεί στο real estate αλλά απέτυχε και γύρισε στην παλιά του τέχνη. Έτσι λοιπόν αποφάσισε εκεί γύρω στο 1936 να παίξει το τελευταίο το χαρτί και να αφήσει κληρονομιά στο κόσμο την τεχνική του. Για αυτήν κατηγορήθηκε δικαστικά αλλά αθωώθηκε στις 18 Νοέμβρη του 1937. Αποσύρθηκε μετά μιας και του είχε αφαιρεθεί και η άδεια ντετέκτιβ από την πολιτεία της Νέας Υόρκης. Ευτυχώς ψόφησε το 1947… αλλά ποιο ήταν το τελευταίο του χαρτί που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται ; Το όνομα αυτής είναι η φόρμουλα Mohawk Valley ή αλλιώς τεχνική Bergoff.

O James Rand Jr. ήταν ένα Αμερικανός βιομήχανος που έφερε επανάσταση στην επιχειρηματική μηχανοργάνωση και μηχανογράφηση. Ήταν απόφοιτος του Harvard και τραπεζικός, εκεί κατάλαβε πως για να γίνουν πιο αποδοτικές οι τράπεζες έπρεπε να οργανώσουν τις υπηρεσίες τους, να τις κατηγοριοποιήσουν και ούτε κάθε εξής. Έτσι έφερε το σύστημα της μηχανοργάνωσης και αρχειοθέτησης. Ήταν σημαίνον πρόσωπο της εποχής καθώς την περίοδο της κρίσης έγινε ο άνθρωπος που άκουγαν η κυβέρνηση και οι τραπεζίτες για να αντεπεξέλθουν. Ήταν συνιδρυτής μαζί με τον Frank Vanderlipτης επιτροπής διάσωσης των Αμερικανικών τραπεζών, που μεταξύ άλλων χειρίστηκε την κατάργηση του κανόνα του χρυσού και τον πληθωρισμό του δολαρίου. Μαζί με αυτά ήταν βραβευμένος από την Αμερικανική Συνομοσπονδία Εργασίας (AFL) και συγκεκριμένα τον πρόεδρό της William Green. Όλα αυτά όμως φτάνει να είναι έξω από την πόρτα του. Το 1935 κατηγορείται για χρηματιστηριακή απάτη με τις μετοχές της τότε εταιρίας του αλλά υπέγραψε συμβιβαστική λύση όπου δεσμευόταν να σταματήσει την αγορά μετοχών που θα επηρέαζαν την τιμή των εταιρικών του μετοχών. Ένα χρόνο πριν όμως, το 1934 οι εργάτες στα εργοστάσια παραγωγής γραφομηχανών άρχισαν να οργανώνονται σε σωματεία από την AFL. Στις 8 Μάη του 1934, 6,5 χιλιάδες εργάτες απήργησαν ώστε να αναγνωριστεί το νεοσύστατο σωματείο τους και να κατοχυρωθεί η συλλογική διεκδίκηση μέσω συλλογικών συμβάσεων μεταξύ σωματείου και επιχείρησης. Αυτό δεν άρεσε πολύ στον εργατο-πονιάρη Rand και έτσι άρχισε να παίρνει μέτρα.

Το 1936 ήταν ιδιοκτήτης της εταιρίας κατασκευής γραφομηχανών Remington. Στις 25 Μάη του 1936 οι εργαζόμενοι της Remington Rand Company αποφάσισαν να απεργήσουν, μια απεργία που κράτησε ως τον Απρίλη του 1937.Σε αυτήν ξεδιπλώθηκε η τεχνική Bergoff ή η λεγόμενη και φόρμουλα Mohawk Valley. O Rand Jr. αποφάσισε να συκοφαντήσει τους συνδικαλιστές των εργατών αλλά έβλεπε πως αυτό δεν έφτανε έτσι κατέφυγε στις υπηρεσίες του Bergoff με αποτέλεσμα αυτό το δίδυμο να καταρτίσει μια φόρμουλα εννιά σημείων για την διάλυση σωματείων και απεργιών. Η φόρμουλα έχει ως εξής, όπως αποδίδεται στο περιοδικό The Nation του 1937:

1. Όταν απειλείται να γίνει απεργία χαρακτήρισε τους αρχηγούς του σωματείο ως “αγκιτάτορες” ώστε να τους καταστήσεις αφερέγγυους στην κοινή γνώμη και τους υποστηρικτές τους. Κάνε ψηφοφορία υπό το αυστηρό βλέμμα των ελεγκτών εργασίας ώστε να δείξεις πως το σωματείο είναι αδύναμο. Έτσι μπορείς να παρουσιάσεις λανθασμένα πως οι απεργοί είναι μια μικρή μειοψηφία. Άσκησε οικονομική πίεση μέσω απειλών ότι θα μεταφέρεις το εργοστάσιο. Συγκέντρωσε τραπεζίτες, γαιοκτήμονες, ιδιοκτήτες real estate και επιχειρηματίας σχηματίζοντας μια επιτροπή πολιτών ώστε να ασκούν πίεση και αυτοί.
2. Σήκωσε την σημαία του “νόμου και της τάξης” προκαλώντας την κοινότητα να μαζέψει νόμιμα και αστυνομικά όπλα ενάντια στην φαντασιακή απειλή και να ξεχάσει πως οι εργάτες έχουν ίσα δικαιώματα με όλη την κοινότητα.
3. Κάλεσε μια μαζική συγκέντρωση ώστε να κατευθύνεις την κοινή γνώμη ενάντια στους απεργούς και να ενισχύσεις την επιτροπή πολιτών.
4. Σχημάτισε μια μεγάλη αστυνομική δύναμη που θα τρομάζεις τους απεργούς και να τους προκαλεί ψυχολογικά πίεση. Χρησιμοποίησε για αυτό την τοπική αστυνομία, την πολιτειακή αστυνομία, υπόκοσμο και ειδικές πολιτοφυλακές, αν είναι δυνατόν από άλλες γειτονιές.
5. Πείσε τους απεργούς πως η προσπάθειά τους είναι απέλπιδα με μια κίνηση επιστροφής στην δουλειά. Αυτή θα την καλεί μια οργάνωση μαριονέτα δήθεν πιστών εργατών που θα έχει οργανωθεί κρυφά από τον εργοδότη.
6. Όταν έχουν γίνει αρκετά από τα παραπάνω όρισε μια ημερομηνία για το άνοιγμα του εργοστασίου. Έχοντας λάβει τέτοια πρόταση από την οργάνωση μαριονέτα που ζητά επιστροφή δουλειά.
7. Σκηνοθέτησε το άνοιγμα με θεατρινισμούς. Ανοιχτές πύλες και εργαζόμενους που εισέρχονται μαζικά προστατευμένοι από ισχυρές δυνάμεις ασφάλειας ώστε να δραματοποιήσεις το γεγονός, να το γεμίσεις με υπερβολές και να ενδυναμώσει τον αντίκτυπο της απογοήτευσης.
8. Σπάσε το ηθικό των απεργών με μια συνεχή επίδειξη ισχύος. Αν χρειαστεί μετέτρεψε την κοινότητα σε πολεμικό στρατόπεδο και απέκλεισέ την από τον έξω κόσμο
9. Κλείσε το μπαράζ δημοσιότητας για το θέμα λέγοντας πως το εργοστάσιο είναι σε πλήρη λειτουργία και πως οι απεργοί είναι μια ισχνή μειοψηφία που προσπαθεί να εμποδίσει το δικαίωμα στην εργασία. Με αυτό η καμπάνια τελειώνει και ο επιχειρηματίας έχει σπάσει την απεργία.

Και όπως καταλαβαίνουμε όλοι τα εφήρμοσαν όλα, μάλιστα εφήρμοσαν περισσότερα από αυτά. Ποια ήταν τα εξτρά που εφαρμόστηκαν ; Πολλά αλλά ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Χρησιμοποίησαν και ιδιωτικές δυνάμεις ασφάλειας με κυρίαρχα τα γραφεία ντετέκτιβ της εποχής, την ενορχήστρωση ανέλαβε ο Bergoff. Εξόπλισαν τις πολιτοφυλακές με όπλα και συμβατικά αυτοκίνητα ώστε να εκτελούν περιπολίες. Η αστυνομοκρατία και τρομοκρατία έφτασε σε επίπεδο που η εταιρία έβγαλε κάρτες-διαβατήρια που μοίρασε στους κατοίκους και χωρίς αυτά δεν ήταν δυνατή η είσοδος στην πόλη. Φυσικά πλημμύρισαν την περιοχή με απεργοσπάστες παρά τις φιλότιμες προσπάθειες αλληλέγγυων εργατών από γειτονικά εργοστάσια και περιοχές να αρνηθούν. Όμως η κρίση και η μεγάλη ύφεση έκανε τους απεργοσπάστες να τρέχουν πίσω από τις υποσχέσεις για εύκολα λεφτά. Μαζί με αυτά υπήρχε ένα όργιο παραπληροφόρησης πως συγκεκριμένοι εργάτες, συνήθως ηγετικές μορφές του αγώνα επέστρεφαν στην δουλειά ή αποφάσισαν να κλείσουν την απεργία. Έτσι δημιουργούσαν έριδες μέσα στις τάξεις των απεργών μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Εξαγόρασε ο Rand Jr και τις τοπικές δικαστικές αρχές που είχαν ιδιαίτερα σκληρή στάση απέναντι στους απεργούς και τους υποστηρικτές τους ρίχνοντας φυλακές για ψύλλου πήδημα. Χαρακτηριστικά δύο έφηβες κοπέλες καταδικάστηκαν σε φυλάκιση ενός μήνα επειδή κουνούσαν ψεύτικους αρουραίους στους απεργοσπάστες. Δημιουργούσαν επίσης πολλές επιτροπές κατοίκων που δήθεν καταδίκαζαν την βία του σωματείου και ζητούσαν την επίμονη λήξη της απεργίας ώστε να επιστρέψουν στην κανονική ζωή τους. Μέχρι και ιεραπόστολους επιστράτευσαν που έμπαιναν στα σπίτια και έβγαζαν αμαρτωλούς τους απεργούς πείθοντας τις οικογένειές τους να ασκήσουν πίεση για να γυρίσουν στον δρόμο του Κυρίου που δεν θέλει φασαρίες. Ενώ όση διαρκούσε η απεργία ο Rand Jr οργάνωνε επιχειρησιακά σωματεία ώστε να δείχνει πως οι εργαζόμενοι θέλουν να δουλέψουν… Παλιά μου τέχνη…

Η όλη μάχη ήταν ιδιαίτερα βίαιη με συνεχόμενες συγκρούσεις που κρατούσαν μέρες και τους εργάτες να επιστρατεύουν κάθε μέσο ώστε να επιβιώσουν από αυτοσχέδιο βόμβες μέχρι τεράστιες μεταλλικές μπάλες. Τελικά μετά από 11 μήνες απεργίας και μια αντίστοιχα πολύμηνη δικαστική μάχη οι εργάτες κέρδισαν την αναγνώριση του σωματείου και την ικανότητα σύναψης συλλογικών συμβάσεων. Αυτό όμως που έμεινε είναι μια θεωρία αντιμετώπισης καταστάσεων κοινωνικής εξέγερσης όπως θα έλεγαν κάποιοι ειδικοί αναλυτές .Δηλαδή για να το πούμε στην γλώσσα μας, εξάλειψης και καταστολής κάθε αντίδρασης. Το ότι την περίοδο της κρίσης έγινε από κοινού παγκοσμίως τέτοιες προσπάθειες πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε πως ο φασισμός ενυπάρχει στο ίδιο το σύστημα που ονομάζουμε καπιταλισμό, οι εκφάνσεις αλλάζουν. Όπως είχα γράψει και σε προηγούμενο άρθρο για το πως οι Ναζιστές αντιμετώπισαν το εργατικό κίνημα όταν ανέβηκαν στην εξουσία (εδώ) ο στόχος ήταν κοινός (για αυτό και η φωτογραφία του Αδόλφου στο post). Ήθελα όμως να παρουσιάσω όμως και την άλλη πλευρά αυτή του λεγόμενου New Deal που δεν ήταν τίποτε άλλο από μια διαφορετικής οπτικής καπιταλιστική απάντηση που στόχο είχε το εργατικό κίνημα. Δεν υπάρχει λοιπόν αντί-φασιστικό κίνημα χωρίς να βάζει ως πρόταγμα την καταστροφή του καπιταλισμού μιας και πολύ απλά θα βρεθεί να παλεύει για ένα φασισμό με διαφορετικό προσωπείο… Τα σχόλια και οι σκέψεις δικές σας όπως πάντα.

 

Πηγή: Mavrilhsta

Ο άνθρωπος που εξεγείρεται: η φιλοσοφία της εξέγερσης στον Μιχαήλ Μπακούνιν και στον Αλμπέρ Καμύ

Πρόλογος Μετάφρασης

Ο Πιοτρ Β. Ριαμπόφ είναι ιστορικός και φιλόσοφος, διδάκτωρ του Παιδαγωγικού Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας. Ενεργός στο αναρχικό κίνημα από το 1987, με πλούσια αρθρογραφία, επικεντρώνει το έργο του αφενός στην προβληματική του υπαρξισμού στην σύγχρονη κουλτούρα και αφετέρου στην ιστορία των κινημάτων απελευθέρωσης. Η συνοπτική, συγκριτική θέση του για τον «άνθρωπο που εξεγείρεται» στο έργο του Μπακούνιν και του Καμύ ταξιδεύει εδώ με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Ρώσου φιλοσόφου και καλεί σε μια συζήτηση για τον «εξεγειρόμενο» του σήμερα.

Μετάφραση από τα ρωσικά: ΛενΜ, Μάιος 2014

  

Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν και Αλμπέρ Καμύ… Αυτά τα δυο ονόματα δεν στέκονται τυχαία δίπλα-δίπλα εδώ. Και οι δύο αυτοί στοχαστές, που έζησαν σε διαφορετικές χώρες και σε διαφορετικούς αιώνες, έκαναν την κατηγορία της «εξέγερσης» μια από τις θεμελιωτικές έννοιες των πρωτότυπων διδασκαλιών τους για τον άνθρωπο. Όμως, αν στον Μπακούνιν αυτές συναντιούνται μόνο ξεχωριστά, και όχι ενταγμένες σε ένα σύστημα ιδεών για την εξέγερση, στον Καμύ η εξέγερση γίνεται η σπουδαιότερη κατηγορία. Κατά τη γνώμη του Μιχαήλ Μπακούνιν, η εξέγερση είναι ένα από τα τρία σημαντικότερα γνωρίσματα «κάθε ανθρώπινης, τόσο ατομικής όσο και συλλογικής, παρουσίας στην ιστορία», πλάι στη ζωική φύση και τη νόηση του ανθρώπου. Είναι ακριβώς μέσα από την εξέγερση που δημιουργείται η προσωπικότητα, το έργο, η ελευθερία και συντελείται η ενσάρκωση του ανθρώπου. Με αυτόν τον τρόπο, η εξέγερση παρουσιάζεται ως η σπουδαιότερη και ειδικά ως ανθρώπινη ιδιότητα. Όμως, τι εννοεί ο Μπακούνιν με τη λέξη «εξέγερση» και εναντίον ποιου έχει στραφεί αυτή η εξέγερση;

Αντίθετα με τα διαδιδόμενα στερεότυπα, ο Μπακούνιν, αυτός ο φλογερός εξεγειρόμενος, εννοεί με την εξέγερση κάθε άλλο παρά την ολική άρνηση και την καταστροφή χωρίς όρια. Στα έργα του υποδεικνύει επίμονα τα όρια της εξέγερσης και τη σχετικότητά της. Είναι πεπεισμένος ότι η απόλυτη εξέγερση, η εξέγερση εναντίον της Φύσης ως ολότητας του κόσμου ή εναντίον της «δεύτερης φύσης», δηλαδή της Κοινωνίας, είναι αδύνατη και στερείται κάθε νοήματος. Έξω από την φύση και την κοινωνία, για τον Μπακούνιν, δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα το υπερφυσικό και δεν δόθηκε λόγος στον άνθρωπο να βγει από τα πλαίσιά τους. Η Φύση και η Κοινωνία στο σύνολό τους είναι το έδαφος στο οποίο μεγαλώνουμε, το πάτωμα στο οποίο είμαστε καταδικασμένοι να παίξουμε το παιχνίδι μας. Όμως, εναντίον της δεδομένης φύσης και της δεδομένης κοινωνίας, ο άνθρωπος μπορεί και πρέπει να εξεγερθεί, αναμορφώνοντας τον κόσμο και τον ίδιο μέσα στον κόσμο, εγείροντας στον αγώνα ειδικά την ανθρώπινη πραγματικότητα.

Εξάλλου το να δεχτεί κανείς όλα τα δεδομένα του περιβάλλοντος, το να συμφιλιώνεται με όλα τα δαιμόνια και τις ατέλειες του σύμπαντος, σημαίνει για τον Μπακούνιν ότι προδίδει την ανθρώπινη μοίρα, ότι παραιτείται από την ελευθερία. Είναι αδύνατη τόσο η ολική άρνηση της Φύσης και της Κοινωνίας όσο και η απόλυτη αποδοχή της δεδομένης φύσης και της δεδομένης κοινωνίας. Κατανοώντας και τους κανόνες που διέπουν τη φύση, την κοινωνία αλλά και αυτούς τους ίδιους, ο άνθρωπος ταυτόχρονα και μερικώς απελευθερώνεται από την καταπίεση αυτών των κανόνων, επεκτείνει τη ζώνη της αυτονομίας του, υπερνικά τους δεσμούς που τον αλυσοδένουν με τον περιβάλλοντα κόσμο και με αυτόν τον ίδιο.

Επομένως, γίνεται κατανοητό ότι στο πλαίσιο της ανθρώπινης εξέγερσης τεράστια σημασία αποδίδεται στη νόηση και την επιστήμη, με τη βοήθεια των οποίων ο άνθρωπος αποσπάται από τον περιβάλλοντα κόσμο, σαν να «σφετερίζεται», σύμφωνα με την έκφραση του Μπακούνιν, τους κανόνες που διέπουν αυτόν τον κόσμο. Στη διαδικασία αυτής της εξέγερσης, γράφει ο Μπακούνιν, ο άνθρωπος «επιτυγχάνει σταδιακά την αποτίναξη του ζυγού της εξωτερικής φύσης, του ζυγού των δικών του φυσικών ατελειών και… του ζυγού ενός κοινωνικού οργανισμού που έχει καθιερωθεί αυταρχικά».

Εξεταζόμενη από αυτήν την οπτική γωνία, στην ανάπτυξη τόσο του κάθε ξεχωριστού ατόμου, όσο και γενικά, της ανθρωπότητας στο σύνολό της, ενυπάρχει η εξέγερση∙ η εξέγερση που στηρίζεται στην αρχική συνθήκη του περιβάλλοντος και που, ταυτόχρονα, την απαρνείται. Σε μια τέτοια πραγματεία της εξέγερσης όχι ως απόλυτης και μοναδικής πράξης, αλλά ως διαδικασίας, που συνδυάζει στο εσωτερικό της στιγμές άρνησης και δημιουργίας, εκδηλώθηκε με σαφήνεια η αριστοτεχνική διαλεκτική του Μπακούνιν, η οποία βρήκε την έκφρασή της στο διάσημο σύνθημά του: «Στο πνεύμα εκείνου που απαρνείται ενυπάρχει το πνεύμα εκείνου που δημιουργεί, το πάθος για καταστροφή συνυπάρχει με το πάθος για δημιουργία».

Περνώντας από μια γενικά φιλοσοφική εξέταση της εξέγερσης στην συγκεκριμένη μορφή της, ο Μπακούνιν στέκεται σε εκείνα τα είδη εξέγερσης, όπως η εξέγερση του ανθρώπου εναντίον της εξωτερικής φύσης (με τη στενή σημασία της λέξης), εναντίον της εσωτερικής φύσης του και ακριβέστερα, εναντίον του «ζωικού» της στοιχείου, το οποίο εκτοπίζεται από την ελευθερία που καλλιεργείται και ταυτίζεται από εκείνον με την ανθρωπότητα, εναντίον του Θεού ως του ιερού θεμελίου οποιασδήποτε ιδανικής ή πραγματικής τυραννίας, εναντίον οποιασδήποτε εξωτερικής αυθεντίας, που επιβάλλεται στο άτομο έξωθεν και ενσαρκώνεται κυρίως από το Κράτος. Η σχέση του Μπακούνιν με την εξέγερση του ατόμου εναντίον της κοινωνίας δεν είναι μονοσήμαντη. Στις περιπτώσεις, όπου η κοινωνία επηρεάζει το άτομο ωφέλιμα, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της σκέψης και της ελευθερίας, η εξέγερση, φυσικά, δεν χρειάζεται.

Σε εκείνες τις περιπτώσεις, όπου η κοινωνία συνθλίβει και υποδουλώνει το άτομο, που το διαφθείρει, η εξέγερση του ανθρώπου εναντίον της κοινωνίας, στην οποία ζει, καθίσταται απαραίτητη, ως η προϋπόθεση της πνευματικής αυτοσυντήρησής του. Ο Μπακούνιν τονίζει ότι το Κράτος, που πάντοτε εξασκεί επιρροή στον άνθρωπο με τρόπο βάναυσο, εξωτερικό και βίαιο, φαίνεται να προβοκάρει το ίδιο την εξέγερση εναντίον του, και αυτή η εξέγερση είναι πολλές φορές ευκολότερη από την εξέγερση του ανθρώπου εναντίον της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που προηγείται του ανθρώπου, τον περιβάλλει και διαμορφώνει, διακριτικά και φυσικά, ένα άτομο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή της. Σε αυτήν την περίπτωση, λέει ο Μπακούνιν, «ο άνθρωπος πρέπει, τουλάχιστον εν μέρει, να εξεγερθεί εναντίον του εαυτού του, καθώς με όλες τις υλικές, διανοητικές και ηθικές έξεις και επιδιώξεις του, ο ίδιος δεν είναι παρά ένα προϊόν της κοινωνίας».

Συνολικά, συζητώντας για τη σύλληψη της έννοιας της «εξέγερσης» στον Μπακούνιν, πρέπει να σημειωθεί ο πολυδιάστατος και αμφίσημος χαρακτήρας της στη διδασκαλία του μεγάλου ρώσου αναρχικού. Ο Μπακούνιν πραγματεύεται αυτήν την κατηγορία σε διαφορετικά σημεία της δουλειάς του, υπό ελαφρώς διακριτές οπτικές γωνίες, με διαφορετικό βαθμό γενίκευσης. Από τη μια πλευρά ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς διερευνά την «εξέγερση» με ακραία ευρύτητα, σαν συνώνυμο της ελευθερίας και της ανθρωπότητας, σαν αναπόσπαστο γνώρισμα και στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, σαν διαδικασία εξέλιξης του ανθρώπου, ο οποίος ταυτόχρονα και αναδύεται από το έδαφος της Φύσης και της Κοινωνίας, και έχει συνδεθεί με αυτό το έδαφος και το αρνείται, το μεταμορφώνει.

Πρέπει να προστεθεί ότι σε αυτές τις σκέψεις άφησε το στίγμα της η ιδέα της γραμμικής προόδου της φύσης και της κοινωνίας που αποτελεί έναν κοινό τόπο για την πλειοψηφία των στοχαστών του 19ου αιώνα. Από την άλλη πλευρά, ερμηνεύει την κατηγορία της «εξέγερσης» πιο στενά, μόνο σαν μια ιδιωτική στιγμή ελευθερίας, σαν ένα από τα συστατικά της, το οποίο ακόμη και σε ό,τι είναι άκρως αρνητικό, δεν εξαντλεί όλο το περιεχόμενό της. Τέλος, συχνά στα έργα του Μπακούνιν γίνεται λόγος για συγκεκριμένες μορφές εξέγερσης εναντίον συγκεκριμένων μορφών και φαινομένων της φύσης και της κοινωνίας, εναντίον της θεϊκής, κρατικής ή κοινωνικής αυθεντίας, εναντίον της εξωτερικής, μη ανθρώπινης φύσης και της εσωτερικής ζωικής φύσης του ανθρώπου. Όπως ήδη σημείωσα, ο Μπακούνιν δεν συστηματοποίησε τις σκέψεις του για την εξέγερση και η ανασκόπηση τους, όπως παρουσιάστηκε εδώ, φαίνεται ελαφρώς απλοποιημένη, αλλά, συνολικά επαρκής για την ανασυγκρότησή τους.

Αυτές οι σκέψεις για την εξέγερση ήταν για τον Μπακούνιν θεμελιώδεις, διότι του επέτρεψαν να καθιερώσει σε έναν κόσμο που συνδέεται με σκληρή νομοτέλεια την ανθρώπινη αρχή, με τρόπο που να χρησιμεύει ως ένα ιδιότυπο ουμανιστικό αντίβαρο στο διακηρυττόμενο από αυτόν καθολικό ντετερμινισμό. Μολονότι αυτές οι σκέψεις δεν αναπτύχθηκαν από τον Μπακούνιν, μπορεί κανείς να υποστηρίξει χωρίς υπερβολή, ότι στη διδασκαλία του για την εξέγερση ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς ξεπέρασε την εποχή του κατά σχεδόν έναν αιώνα και αποτέλεσε προκάτοχο της υπαρξιστικής φιλοσοφίας της εξέγερσης, του Αλμπέρ Καμύ.

Ο Καμύ προσπαθεί να βρει απάντηση στο σπουδαίο ερώτημα που τέθηκε, με κάθε οξύτητα, στον άνθρωπο της σύγχρονης εποχής: τι μου απομένει να κάνω και θα μπορούσα άραγε να ζήσω, εάν ο Θεός δεν υπάρχει, ο κόσμος δεν έχει νόημα και εγώ είμαι θνητός; Για τον Καμύ, το παράλογο, ως η αρχέγονη, προ και εκτός του ανθρώπου απουσία νοήματος του σύμπαντος, έχει το στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης και ως εκ τούτου επάξια απάντηση του ανθρώπου σε αυτό το παράλογο είναι τελικά η αδιάκοπη, ανέλπιδη και ηρωική εξέγερση. Το να γνωρίζει κάποιος για το θάνατό του, να μην προσπαθεί να ξεφύγει από αυτήν την πικρή γνώση και ωστόσο να ζει, να εισάγει στον παράλογο κόσμο το δικό του ανθρώπινο νόημα, αυτό ήδη σημαίνει να «εξεγείρεται».

Σε μια τέτοια εξέγερση δημιουργούνται όλες οι ανθρώπινες αξίες: το νόημα, η ελευθερία, το έργο, η αλληλεγγύη. Για τον Καμύ, το παράλογο αρχίζει να αποκτά νόημα, όταν δεν υπάρχει συμφωνία με αυτό. Η εξέγερση είναι εξαρχής καταδικασμένη στην ήττα, όπως ο θνητός και μεμονωμένος άνθρωπος και η ανθρωπότητα στο σύνολό της. Ιδίως στην εξέγερση, ο άνθρωπος, το μοναδικό ζώο που είναι ικανό για εξέγερση, για τη συνειδητοποίηση του θανάτου του, της ελευθερίας και της ευθύνης, αξιώνει και τη δική του προσωπική ατομικότητα και την πανανθρώπινη αλληλεγγύη, και το ανθρώπινο νόημα, που εκφράζεται από τον Καμύ στην λακωνική διατύπωση: «Εξεγείρομαι, άρα, υπάρχουμε». Με αυτόν τον τρόπο, η κατηγορία της «εξέγερσης» από μεταφορά ή από στενά πολιτική έννοια μεταμορφώνεται σε σημαντικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η εξέγερση, για τον Καμύ, έχει ένα δικό της τρόπο ισορρόπησης στην κόψη του ξυραφιού ανάμεσα σε δυο, φαινομενικά αντιτιθέμενες, όμως, στην ουσία συγκλίνουσες ακρότητες: την ακρότητα της ολικής αποδοχής, του κομφορμισμού και την ακρότητα της ολικής άρνησης, του μηδενισμού. Και η πρώτη και η δεύτερη οδηγούν στην καταστροφή του ανθρώπου και του ανθρώπινου κόσμου. Στην πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος απαρνείται τον αγώνα, την ελευθερία, τον εαυτό του, δέχεται τον κόσμο συνολικά, όπως είναι, με όλες τις αισχρότητες και το παράλογό του. Στη δεύτερη, χωρίς να υπομένει τον αγώνα, λιποτακτεί, αναπόφευκτα οδεύει στον αμοραλισμό, τη δολοφονία, την αυτοκτονία.

Ο Αλμπέρ Καμύ εξετάζει αναλυτικά όλα τα αδιέξοδα και τους πειρασμούς αυτής της «ουκουμενικής εξέγερσης», σκιαγραφώντας πλούσια τους συλλογισμούς του με λογοτεχνικά, ιστορικά και φιλοσοφικά παραδείγματα. Συνειδητοποιώντας το παράλογο του κόσμου, ο άνθρωπος μπορεί να τρομάξει, να στραφεί αλλού, να διαφύγει στον αντικατοπτρισμό, ή αντίθετα να φύγει από τη ζωή, όπως ο Κυρίλλοφ στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέβσκι. Και οι δυο περιπτώσεις συνεπάγονται αυτοκτονία, διάσπαση της προσωπικότητας και της ανθρώπινης πραγματικότητας. Αντίθετα, το να ζει κανείς, χωρίς να τρέφεται από ψευδαισθήσεις, το να εισάγει στον κόσμο το νόημα, να μετασχηματίζει την οικουμένη, ολοκληρώνοντας τον άθλο του Σίσυφου, αυτό είναι δρόμος, επάξιος του ανθρώπου. Και σε αυτόν το δρόμο η προσωπικότητα διέρχεται από την αρχέγονη μοναξιά και απώλεια κάθε προσανατολισμού στην ουμανιστική αλληλεγγύη ελεύθερων ανθρώπων, που αρνούνται και την αυτοκτονία και τη δολοφονία άλλων ανθρώπων.

Πράγματι, η προσωπικότητα είναι αδιανόητη εκτός της ανθρωπότητας και όλοι οι άνθρωποι είναι ενωμένοι κάτω από ένα κοινό φορτίο, το φορτίο της γνώσης και της ελευθερίας. Ο άνθρωπος που εξεγείρεται δεν χρειάζεται ούτε δούλους, ούτε κυρίους. Χρειάζονται σε εκείνον τέτοιοι ελεύθεροι άνθρωποι. Τέτοιοι άνθρωποι δεν επιδιώκουν να χαθούν στον αντικειμενικό κόσμο, δεν ψάχνουν παρηγοριά στο είδωλο της Προόδου, της Επιστήμης ή στους ιστορικούς μύθους. Είναι ελεύθεροι και υπεύθυνοι, φέρουν με ειλικρίνεια το βαρύ φορτίο τους στη ζωή, χωρίς να προδίδουν την ανθρώπινη μοίρα. Αρνούμενοι το θεό και την αιωνιότητα, υποστηρίζουν την εποχή τους, το δικό τους πραγματικό, το μοναδικό, το ανήσυχο, το ανεπανάληπτο∙ σε τελική ανάλυση, τους εαυτούς τους.

Με το να εξεγείρεται, ο άνθρωπος δεν προσπαθεί να ξεφύγει από τον κόσμο, δεν αποδέχεται τη ολότητά του, αλλά τον μεταμορφώνει και με αυτόν τον τρόπο αυτό-ενσαρκώνεται. Εξετάζοντας του δρόμους και τις διασταυρώσεις της «οικουμενικής εξέγερσης», ο Καμύ δείχνει συγκεκριμένα ότι, στην πολιτική, η ολική άρνηση οδηγεί στην ίδια δουλεία και δικτατορία, όπως και στην ολική αποδοχή της υπάρχουσας τάξης: κάθε Προμηθέας μεταμορφώνεται σε Καίσαρα, κάθε υπεράνθρωπος αρχίζει να έχει ανάγκη από δούλους.

Φωτεινό και υποδειγματικό παράδειγμα εξέγερσης αποτελεί η τέχνη. Ο Καμύ γράφει: «Στην τέχνη δεν υπάρχει ούτε ολική άρνηση, ούτε ολική συμφωνία με αυτό που υπάρχει». Η τέχνη είναι και άρνηση και συμφωνία ταυτόχρονα. Όπως η ολική άρνηση στην τέχνη οδηγεί στον καθαρό φορμαλισμό, στην αποχώρηση και τη διαφυγή από τον κόσμο, έτσι και η ολική αποδοχή έχει ως συνέπεια τον καθαρό «φωτογραφικό ρεαλισμό». Τόσο το ένα όσο και το άλλο είναι απολύτως άγονα, ενώ ο πραγματικός δημιουργός όχι μόνο δέχεται τον κόσμο, χρησιμοποιώντας τα υλικά για τη δημιουργία του, αλλά και τον τροποποιεί, θέτοντας στην στατική ύλη του σύμπαντος το ανεπανάληπτο στίγμα του δικού του στυλ.

Έτσι, με πολυάριθμα παραδείγματα ο Καμύ δείχνει αυτές τις Σκύλες και τις Χάρυβδες της εξέγερσης, χαράζοντας τον προσανατολισμό της τραγικής, όμως ελεύθερης και σκεπτόμενης προσωπικότητας, της αλληλέγγυας με άλλες τέτοιες προσωπικότητες, του Ανθρώπου που Εξεγείρεται. Η φιλοσοφία της εξέγερσης του Καμύ είναι εξαιρετικό επίτευγμα ουμανιστικής σκέψης της σύγχρονης εποχής. Αυτή αναδύθηκε στη φλόγα της αντιφασιστικής Αντίστασης και είχε θεμελιωθεί στην κατανόηση της καταστροφικής εμπειρίας του 20ου αιώνα, που έθεσε υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου. Όμως, πολύ πριν τον Καμύ, στα μέσα του 19ου αιώνα πολλές βαθιές ενοράσεις και διαισθήσεις, που προανήγγειλαν την φιλοσοφία του για την εξέγερση, είχαν διατυπωθεί από τον Ρώσο αναρχικό Μ.Α. Μπακούνιν.

Αυτή η φιλοσοφία της Εξέγερσης, ειλικρινής και ανθρώπινη, βοηθάει τον άνθρωπο που ζει στον σκληρό, συγχυσμένο και παράλογο κόσμο μας, να βρει ένα στέρεο στήριγμα. Όμως, αυτό το στήριγμα, μια άβολη και ταπεινωτική πατερίτσα για τον κακόμοιρο ανάπηρο, είναι το όπλο της αντίστασης, με το οποίο επενδύονται τα χέρια του στρατιώτη που μάχεται στα χαρακώματα της σύγχρονης εποχής.

Πηγή: Eagainst

Ένα σύγχρονο παράδειγμα πρακτικής αναρχικής παρέμβασης στην τοπική αυτοδιοίκηση (Άπατρις #26)

1. Σπετσάνο Αλμπανέζε1

1.1 Ο τόπος

 Όψη του Σπετζάνο

Το Σπετσάνο Αλμπανέζε δεν είναι μεγάλη πόλη: έχει 10.000 κατοίκους. Βρίσκεται στη (νότια) ιταλική περιφέρεια της Καλαβρίας,  μια περιοχή πρώτιστα αγροτική, όπου όσοι κατέχουν κάποιο κομμάτι γης ζουν μετά δυσκολίας από την περιουσία τους καλλιεργώντας οπωροφόρα, ροδακινιές και ελιές, ενώ όσοι είναι ακτήμονες δουλεύουν στην πλειοψηφία τους ως «μαύροι» αγρεργάτες για μεγάλους γαιοκτήμονες ή στις μικρές μονάδες μεταποίησης και εμπορίας των αγροτικών προϊόντων. Πολλοί δουλεύουν και στον τομέα της οικοδομής.

Ο τριτογενής τομέας είναι αρκετά αναπτυγμένος, ενώ δεν υπάρχει βιομηχανική παραγωγή. Τα τελευταία χρόνια δε, η ανεργία βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα.

1.2 Η γέννηση της «Δημοτικής Ομοσπονδίας Βάσης»2

Η Δημοτική Ομοσπονδία Βάσης(σημ.: από ένα σημείο κι έπειτα, Δ.Ο.Β. στο κείμενο)είναι αποτέλεσμα της αδιάλειπτης δρασηριοποίησης των αναρχικών στην περιοχή – ανελλιπώς από τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Από τότε ακόμα, η δημαρχία βρισκόταν πάντα στα χέρια του κομμουνιστικού κόμματος και δεν είχε τίποτα να «ζηλέψει» από τις πρακτικές των χριστιανοδημοκρατών και των άλλων αστικών κομμάτων όσον αφορά την πάντα παρούσα διαφθορά, τα σκάνδαλα και τις πελατειακές σχέσεις.

Επιπροσθέτως, πάντα βρισκόταν σε ισχύ η κατασταλτική λογική των σταλινικών αυτών μορφωμάτων (το δημοτικό συμβούλιο είχε απαγορεύσει τις όποιες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις στην κεντρική πλατεία και με διάφορα προσχήματα επέτρεπε τη χρήση των δημοτικών αιθουσών για εκδηλώσεις μόνο στα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος). Εκείνη την περίοδο, οι αναρχικοί αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια πολιτική δουλειά προς την κατεύθυνση της δημιουργίας δομών βάσης αποτελούμενων από φοιτητές, ανέργους και εργάτες, οι οποίες ασχολούνταν ως επί το πλείστον με τοπικά ζητήματα που αφορούσαν την υγεία – περίθαλψη, τη χωροταξία – αστικοποίηση, τα εργασιακά και την οικολογία.

Οι δομές αυτές, που είχαν τη μορφή επιτροπών, ενώθηκαν το 1979 σε μια πλατφόρμα ονόματι«Περιφερειακή Συνδικαλιστική Ένωση», που σύντομα ήρθε σε οξεία σύγκρουση με το Δημαρχείο ως αποτέλεσμα της δουλειάς αντιπληροφόρησης που έκανε σε σχέση με τις αποφάσεις της δημοτικής αρχής.

 Η θέση του σπετζάνο στην Ιταλία

Οι εν λόγω επιτροπές διερευνούσαν διάφορα τοπικά ζητήματα αναφορικά με τους τομείς στους οποίους κάθεμία δραστηριοποιούνταν και εξέθεταν συνεχώς και με στοιχεία τις περιπτώσεις διαφθοράς και τα σκάνδαλα της τοπικής αυτοδιοίκησης με το να μεταφέρουν στις πλατείες και στους δρόμους τον προβληματισμό για τις δημοτικές αποφάσεις, οργανώνοντας συναντήσεις με τους πολίτες μέσω σχετικών παρουσιάσεων για να καταγγέλλουν τις αδιαφανείς υποθέσεις διαχείρισης της δημοτικής αρχής. Για να καταπνίξουν τις πρωτοβουλίες αυτές των αναρχικών και προκειμένου είτε να τους διασπάσουν είτε να τους κάνουν να σωπάσουν, οι εκάστοτε δήμαρχοι χρησιμοποίησαν ποικίλα μέσα: εκβιασμούς, απειλές, πελατειακού τύπου υποσχέσεις σε μεμονωμένα άτομα, καταγγελίες για «κατάληψη δημόσιων χώρων» και της αίθουσας του δημοτικού συμβουλίου. Στα 1992 όμως, έλαβε χώρα ένα γεγονός που είχε μεγάλο αντίκτυπο: η τοπική δικαστική αρχή καθαίρεσε τη διοικούσα δημοτική παράταξη λόγω της αποκάλυψης ενός σκανδάλου πρόσληψης κάποιου εκπαιδευτικού με αθέμιτο, παράνομο τρόπο. Αυτό ήρθε να εμπεδώσει στην αντίληψη του κόσμου την εγκυρότητα των έως τότε σχετικών καταγγελιών και παρεμβάσεων των αναρχικών και ήγειρε ισχυρά αισθήματα συμπάθειας αλλά και ενδιαφέρον για τις πρακτικές και τις ιδέες τους. Αποτέλεσμα ήταν να συγκληθεί μια περιφερειακή αναρχική συνδιάσκεψη με ευρεία παρουσία και ενδιαφερομένων πολιτών, από την οποία εν τέλει ζητήθηκε επίμονα να συγκροτήσει και να κατεβάσει στις δημοτικές εκλογές μια εναλλακτική λίστα υποψηφίων, απέναντι στην πολυετή, διεφθαρμένη διαχείριση των τοπικών Αρχών. Οι αναρχικοί, που έως τότε είχαν επανειλημμένα διεξαγάγει επίμονες εκστρατείες αποχής από τις εκλογές, δεν θέλησαν βέβαια ν’ ακολουθήσουν τις προτροπές του κόσμου προδίδοντας τις θέσεις τους αλλά απέφυγαν και να εμμείνουν σ’ αυτές σε μια αποκλειστικά ιδεολογική βάση.

Έτσι, εκείνη τη χρονιά και μετά από πολλές συζητήσεις, αποφασίστηκε η ίδρυση της Δημοτικής Ομοσπονδίας Βάσης. Κι ενώ τα πολιτικά κόμματα προετοίμαζαν τις λίστες τους για να κυνηγήσουν τις ψήφους του κόσμου, οι αναρχικοί ξεκινούσαν να εξηγούν για μια ακόμα φορά τους λόγους για τους οποίους δεν συμμετείχαν στις εκλογές και παράλληλα πρότειναν μια δημοτική δομή βάσης ως  εργαλείο αδιαμεσολάβητης δράσης για την επίλυση των προβλημάτων της πόλης και της περιφέρειας και ως εναλλακτική (αντι)πρόταση στη δημοτική Αρχή και στο θεσμικό συνδικαλισμό, με πρόσθετο στόχο την υπεράσπιση αλλά και προώθηση των συμφερόντων των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των αγροτών και των φοιτητών. Ουσιαστικά πρότειναν τη δημιουργία μιας αυτοοργανωμένης δομής αντιεξουσίας για όλους όσους ήθελαν να συναντηθούν, να ενωθούν, να διαβουλευτούν και να βρουν εναλλακτικές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα, σε μια ελευθεριακή «μεθοδολογική» βάση. Κατά τη διάρκεια των εκλογικών εκστρατειών των υπολοίπων, εκείνοι προωθούσαν την πρόταση για τη δημιουργία μιας δημοτικής ομοσπονδίας πολυθεματικών ομάδων και επιτροπών βάσης ως αντίπαλου δέους στους εκλεγμένους τοπικούς άρχοντες. Επί τούτου καλέστηκε μια γενική συνέλευση κατοίκων που είχε μεγάλη συμμετοχή και στην οποία  πολλοί πολίτες δήλωσαν φίλα προσκείμενοι στην ιδέα και την πρακτική αυτή, όχι μόνο αναρχικοί ή συμπαθούντες αλλά και άτομα που, αν και δεν απείχαν από την εκλογική πρακτική, συμφωνούσαν και με την αναγκαιότητα συγκρότησης μιας Δημοτικής Ομοσπονδίας Βάσης με τέτοιο προσανατολισμό, καθώς δεν ήθελαν να δώσουν καμιά «εν λευκώ» εντολή στους υποψήφιους των κομμάτων κι ένιωθαν την ανάγκη να αυτοοργανωθούν σε ένα πολιτικο-κοινωνικό σώμα για να τους ελέγχουν.

Συνοπτικά λοιπόν, μ’ αυτό τον τρόπο γεννήθηκε η Δημοτική Ομοσπονδία Βάσης: ως μια δομή αντιεξουσίας, μια αυτοδιαχειριζόμενη εναλλακτική, οριζόντιο όργανο αυτοκυβέρνησης απέναντι στην κάθετη θεσμική διαχείριση σε επίπεδο τοπικό και κοινωνικό.

1.3 Πώς λειτουργεί η Δ.Ο.Β.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, η δραστηριοποίηση στην Δ.Ο.Β. δεν εξαρτήθηκε και δεν εξαρτάται  από μια συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση, και βέβαια όχι από το φύλο, την καταγωγή ή τη θρησκεία αλλά από τις ιδιότητες του εργαζόμενου, του ανέργου, του συνταξιούχου, του φοιτητή, του αγρότη και του πολίτη (αλλά και απλού κατοίκου) γενικότερα. Μοναδική προϋπόθεση για ν’ ανήκει κανείς σ’ αυτή είναι η αποδοχή από πλευράς του των ελευθεριακών αξιών και μέσων αγώνα και οργάνωσης, καθώς και της ιδέας και πρακτικής της αυτοδιαχείρισης. Η Δ.Ο.Β. δεν πρόσκειται σε κανένα κόμμα – στις εκλογές δε στηρίζει κανένα και δε συμμετέχει σ’ αυτές. Τα μέλη που κατέχουν κάποιο δημόσιο αξίωμα ή συμμετέχουν στις εκλογές δεν έχουν δικαίωμα να επιλέγονται στα (άμεσα ανακλητά και προσωρινά) εκτελεστικά όργανα της Δ.Ο.Β. Σήμερα, οι εργαζόμενοι που επιλέγουν να ανήκουν (και) στη Δ.Ο.Β. προέρχονται κατά βάση από τους τομείς της εκπαίδευσης, της διοίκησης, της αγροτιάς, της οικοδομής, της καθαριότητας και της πληροφορικής, ενώ υπάρχει κι ένας μη ευκαταφρόνητος αριθμός συνταξιούχων. Η Δ.Ο.Β. δομείται στη βάση επαγγελματικών κλάδων που διεκδικούν ενεργά στους χώρους εργασίας και σε «συνδικάτα πολιτών και κατοίκων» που δουλεύουν πάνω σε προβλήματα που ενσκύπτουν στην ευρύτερη περιοχή, όπως τα περιβαλλοντικά – οικολογικά, αστεακά – χωροταξικά, ζητήματα υπηρεσιών που σχετίζονται με τα δημόσια αγαθά (υγεία – περίθαλψη, νερό, ρεύμα, ενέργεια) κ.α.Για όλ’ αυτά τα θέματα, οι ομάδες που συναπαρτίζουν τη Δ.Ο.Β. οργανώνουν συνελεύσεις όπου γίνονται δημόσιες συζητήσεις και καταλήγουν σε συνδιαμορφωμένες προτάσεις τις οποίες, θέλει δε θέλει, η εκλεγμένη δημοτική αρχή λαμβάνει υπόψη, αφού αμέσως μετά διαχέονται στις γειτονιές (και σε όλους τους εκάστοτε ενδιαφερόμενους, όπως και σε περιφερειακά οικιστικά σύνολα της επαρχίας της Κοζέντσα και της Περιφέρειας Καλαβρίας),προπαγανδίζονται και υποστηρίζονται ενεργά από πολλούς πολίτες – με διαδηλώσεις, παραστάσεις στο δημαρχείο, εφαρμογή συλλογικά αποφασισμένων, διαφορετικών από τις επιταγές των τοπικών αρχόντων, λύσεων επιμέρους προβλημάτων σε συνοικιακό επίπεδο κλπ.

Ως δομή αυτοδιαχείρισης, η Δ.Ο.Β. δε λειτουργεί με διευθυντικά όργανα. Οι προτάσεις που γίνονται και οι αποφάσεις που λαμβάνονται διαμορφώνονται αμεσοδημοκρατικά και αυτόνομα στις συνελεύσεις κάθε ειδικής ομάδας που την απαρτίζει. Η γενική συνέλευση όλων των μελών της λαμβάνει χώρα μια φορά το χρόνο, και εκτάκτως όποτε κριθεί απαραίτητο για κάποιο λόγο, αφού το ζητήσουν κάποια μέλη ή κάποιες υποομάδες της. Σ’ αυτή τίθενται σε διαβούλευση οι επιμέρους αποφάσεις που παίρνουν οι επαγγελματικοί της κλάδοι κι εκείνοι των πολιτών/ κατοίκων. Επιλέγεται δια συμφωνίας μια επιτροπή που αναλαμβάνει να συντονίσει τις εκστρατείες προπαγάνδισης και διεκδίκησης και να εκτελέσει τις αποφάσεις που τελικά λαμβάνονται3

. Γίνεται προσπάθεια να υπάρχει ομοφωνία ως προς αυτές, αν όμως δεν επιτευχθεί μετά από δύο ή τρεις, κοντινές χρονικά συναντήσεις, εγκρίνονται κατά πλειοψηφία. Η μειοψηφία έχει δικαίωμα να μην εκτελέσει τις αποφάσεις με τις οποίες διαφωνεί. Παρά ταύτα, δεν μπορεί και να εμποδίσει την εφαρμογή τους. Η διαφορά ανάμεσα στην Δ.Ο.Β. και τις θεσμικές – κατεστημένες δομές συνίσταται στο ότι οι δεύτερες εκχωρούν την εξουσία διαχείρισης των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών θεμάτων σε αντιπροσώπους που λειτουργούν μέσα σε ιεραρχικούς θεσμούς, με το ρόλο τους κατόπιν και στην καλύτερη περίπτωση, να περιορίζεται σε απόπειρες πίεσης προς αυτούς. Αντίθετα, η Δ.Ο.Β. αρνείται την ανάθεση της διοίκησης – διαχείρισης σε αντιπροσώπους. Αυτό συνεπάγεται βέβαια και διεκδικητικούς αγώνες, ταυτόχρονα όμως διατηρεί για τα μέλη και τη δυνατότητα να θέτουν αδιμεσολάβητα σ’ εφαρμογή πειράματα αυτοδιαχείρισης σε όλους τους τομείς, με μακροπρόθεσμο στόχο την επίτευξη μιας καθολικά εφαρμοζόμενης κοινωνικής εναλλακτικής πρότασης, βασισμένης σε κοινοτιστικές, ομοσπονδιακές και ελευθεριακές αρχές και λειτουργίες.

1.4 Πώς δρα η Δ.Ο.Β.: παραδείγματα παρεμβάσεων

H Δ.O.B. δεν ανήκε ποτέ στις δομές αυτές που, με οποιαδήποτε μορφή (κόμματα, συνδικάτα, οργανώσεις, Μ.Κ.Ο.,lobby κλπ) υπερασπίζονται άκριτα το κοινωνικό κράτος έναντι της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Γνωρίζει καλά πως τόσο το πρώτο όσο και η νεοφιλελεύθερη συνταγή, μεταξύ (πολλών) άλλων, τείνουν εκ φύσεως στην ιδιοτελή επικάρπωση των αγώνων και των οφελημάτων, στην εκμετάλλευση, τη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις. Γι’ αυτό, προωθεί και κάνει πράξη την εναλλακτική της αυτοδιεύθυνσης: απέναντι δηλαδή στην ιδιωτική ή κρατική, εργοδοτική οργάνωση της εργασίας, προτάσσει την οργάνωσή της σε πλαίσια συλλογικά – συνεργατικά. Αυτό δε σημαίνει ότι αναφέρεται στους συνεταιρισμούς που φτιάχνονται και λειτουργούν εντός της κυρίαρχης καπιταλιστικής συνθήκης, οι οποίοι διέπονται από γιγαντισμό και χαρακτηρίζονται από τις προσωποπαγείς κομματικές θέσεις, την εκμετάλλευση της εργασίας (ιδίως των μεταναστών) και στην επιδίωξη κέρδους και πλουτισμού. Αντίθετα, αναφέρεται και πριμοδοτεί την ιδέα ενός συνεργατικού κινήματος επαγγελματικών δικτύων βασισμένων στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και την ισότητα στην απόλαυση των καρπών του κοινού μόχθου, ή την κατανομή του ανάλογα με τις  ανάγκες των ατόμων και των νοικοκυριών, βάσει κοινώς αποδεκτών κριτηρίων συμπεφωνημένων απ’ όλους σε δημόσιες, ανοιχτές διαβουλεύσεις. Έτσι, έχει αναλάβει πρωτοβουλίες όπως οι παρακάτω:

– Ίδρυση της  συνεργατικής «Ουράνιο Τόξο»:

Όταν ο δήμαρχος δημοσιοποίησε την πρόθεσή του να ιδιωτικοποιήσει τις υπηρεσίες καθαριότητας του δήμου και να απολύσει το σχετικό προσωπικό, η Δ.Ο.Β. συγκρούστηκε ανοιχτά μαζί του και παράλληλα έφτιαξε, με τη συμμετοχή των υπό απόλυση εργαζομένων, μια συνεργατική παραγωγής και υπηρεσιών που ονομάστηκε «Ουράνιο Τόξο». Η κοοπερατίβα απευθύνθηκε στους πολίτες για τη δημοσιοποίηση της εφεξής ύπαρξής της και την ανάθεση εργασιών από μέρους τους με φθηνό αλλά αξιοπρεπές κόστος, απαρτίστηκε δε τόσο από τους εργάτες καθαριότητας όσο και από άνεργους νέους, προκειμένου για τη βιοποριστική τους απασχόλησή μέσω της συλλογικής εργασίας. Σήμερα λειτουργεί εύρυθμα καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα εργασιών που ξεκινούν από τους ελαιοχρωματισμούς και την ελαιοκομιδή και φτάνουν στις εργασίες τοπικής καθαριότητας.

– Για τα δημοτικά τέλη:

Οι δημόσιες συνελεύσεις που κάλεσε η Δ.Ο.Β. έθεσαν υπό συζήτηση το θέμα της σπουδαιότητας και κυρίως του τρόπου διάθεσης των εσόδων από τα δημοτικά τέλη. Στόχος ήταν να διαμορφωθούν προτάσεις προς τη δημοτική αρχή και η τελευταία να πιεστεί για την εφαρμογή τους. Όπου αυτές δεν έγιναν δεκτές, πολλές συνοικιακές συνελεύσεις πολιτών αποφάσισαν την από κοινού άρνηση πληρωμής των δημοτικών τελών στους τομείς που αυτά θεωρήθηκαν μη αναγκαία ή υψηλά.

– Για θέματα που απασχολούν την ευρύτερη περιοχή:

Άλλες πρωτοβουλίες που πήρε η Δ.Ο.Β. έχουν συγκροτήσει συνελεύσεις στις οποίες κλήθηκαν να παρουσιαστούν δήμαρχοι και σύμβουλοι διαφορετικών δήμων της περιφέρειας της Καλαβρίας, για να κουβεντιάσουν με τους παρόντες πολίτες προτάσεις σχετικές με τη διαχείριση των υπηρεσιών, την τοπική παραγωγή και τα περιβαλλοντικά θέματα. Οι περισσότεροι παραβρέθηκαν και, καλοπροαίρετα ή όχι, άκουσαν άμεσα τη γνώμη και τις προτάσεις των κατοίκων, ενώ τους γνωστοποιήθηκε η διάθεση των τελευταίων για ανυπακοή σε σχετικές ενέργειές τους που θα έρχονταν σε αντίθεση μ’ αυτές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινοτικής, δραστικής παρέμβασης στα πλαίσια αυτά στάθηκε η δραστηριοποίηση του πληθυσμού με αφορμή ένα κρατικό σχέδιο  για την κατασκευή υπόγειας σήραγγας προκειμένου για την απαλλαγή της περιοχής Νότιας Ιταλίας από κάποια βαγόνια τραίνων που έφεραν φορτία (του καρκινογόνου) αμιάντου. Όταν ανατέθηκε το έργο σε μια εταιρεία από τη Μόντενα και ανακοινώθηκε ότι θα φτιαχνόταν κοντά στο σταθμό τραίνων του Σπετσάνο, εν μέσω μιας περιοχής ανθηρής αγροτικής καλλιέργεας οπωροφόρων και ελαιόδεντρων, η Δ.Ο.Β. οργάνωσε μια εκστρατεία ενημέρωσης και αδιάλειπτων άμεσων δράσεων ενάντια στην προοπτική αυτή, που κορυφώθηκε σε μια τεράστια λαϊκή συνέλευση οργανωμένη από την«επιτροπή της Δ.Ο.Β. ενάντια στον αμίαντο». Η συνέλευση εξανάγκασε το δήμαρχο του Σπετσάνο να αποκηρύξει δημόσια και να καταγγείλει επίσημα το έργο, ενώ, σε μικρό χρονικό διάστημα, μετά από μαχητικές διαδηλώσεις και άμεσες δράσεις σαμποτάζ, η εταιρεία τα μάζεψε κι έφυγε.

– Για την κοινοτική διαχείριση των πηγών μεταλλικού νερού:

Το πρόβλημα αυτό δεν ήταν καινούριο για το Σπετσάνο Αλμπανέζε. Το 1923 (!), ο δήμαρχος της εποχής παραχώρησε σε ένα ιδιώτη την εκμετάλλευση των πηγών μεταλλικού νερού που διαθέτει η περιοχή. Από τότε και μέχρι σήμερα, οι εκάστοτε δημοτικές αρχές αδιαφορούσαν για το θέμα, ενδιαφερόμενες περισσότερο για την είσπραξη των πενιχρών αποδόσεων κερδών προς το δήμο από τους ιδιώτες που πάντα εκμεταλλεύονταν το νερό, παρά για μια διαφορετική οπτική διαχείρισης του φυσικού αυτού πλούτου προς όφελος όλων.

Πολλές φορές στο παρελθόν και με την επίμονη παρέμβαση της τοπικής αναρχικής ομάδας, οργανώθηκαν διαμαρτυρίες για να εκφραστεί η δυσφορία των κατοίκων για το ζήτημα. Όμως, πάντα αγνοούνταν από τη σύμπραξη του δήμου με τους ιδιώτες εκμεταλλευτές του νερού. Όταν δημιουργήθηκε η Δ.Ο.Β., ανακίνησε εντατικά το ζήτημα καλώντας και οργανώνοντας δημόσιες διαδηλώσεις σε όλη την επαρχία, εκθέσεις, διασκέψεις και συνελεύσεις, στις και από τις οποίες, προτάθηκε εν τέλει η δημοτικοποίηση των πηγών και η συλλογική τους διαχείριση από τους διάφορους δήμους της περιοχής με λογοδοσία στις επιτροπές κατοίκων. Ο αγώνας αυτός συνεχίζεται ακόμα κι εκείνο που μέχρι πρότινος ήταν δεδομένο, σήμερα αποτελεί διακύβευμα προς διεκδίκηση από τους οργανωμένους από τα κάτω κατοίκους.

2. Μπορεί αυτή η εμπειρία να εφαρμοστεί σε μεγαλύτερες πόλεις;

Είναι αναμφίβολα ευκολότερο για μια συλλογικότητα να έχει πληρέστερη εικόνα των προβλημάτων σε μια πόλη μικρή. Όπως φαίνεται από το απτό παράδειγμα του Σπετσάνο Αλμπανέζε, αρκεί να υπάρξει η πρωτοβουλία μιας μειοψηφικής αλλά οργανωμένης ομάδας, για να επηρεάσει το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού. Σε μια μεγάλη πόλη όμως, η κατάσταση διαφέρει. Εκεί αποβαίνει δυσκολότερο για μια τέτοια ομάδα να έχει λεπτομερέστερη και σφαιρικότερη εικόνα της κοινωνικής προβληματικής και γενικά δυσχεραίνεται περισσότερο η απεύθυνση στο σύνολο του πληθυσμού. Αν όμως μια συλλογικότητα ή, ακόμα καλύτερα, πολλές τέτοιες, άρχιζαν να παρεμβαίνουν στα προβλήματα των επιμέρους συνοικιών – προαστίων, θα μπορούσαν αναμφισβήτητα, προϊόντος του χρόνου, να μεταφέρουν το Λόγο και την πρακτική τους σε όλους τους κατοίκους. Σε τελική ανάλυση, μια μικρή πόλη είναι σαν ένα προάστιο ενός μεγάλου αστικού κέντρου. Γι’ αυτό, το ξεκίνημα της δραστηριοποίησης σε μια χωροταξικά καθορισμένη ζώνη της πόλης με στόχο τη μετέπειτα επέκταση της δράσης και σε άλλες, θα μπορούσε να φέρει το ίδιο αποτέλεσμα μ’ αυτό της παρέμβασης σε μια κοινότητα 10.000 κατοίκων4

. Όπως και να ‘χει, ένα υπαρκτό, ενεργό και «χειροπιαστό» παράδειγμα όπως του Σπετσάνο είναι η καλύτερη αρχή για να εμπνεύσει ανάλογη κινητοποίηση και σε άλλα μέρη. Έτσι, η εμπειρία της Δ.Ο.Β. της συγκεκριμένης πόλης υιοθετήθηκε και από τους κατοίκους μιας άλλης κωμόπολης της επαρχίας της Κοζέντσα, του Σαν Λορέντζο ντελ Βάλλο5 (3.500 κάτοικοι), όπου φτιάχτηκε μια ανάλογη πρωτοβουλία με το ίδιο όνομα, την οποία σήμερα προσεγγίζουν ποικίλες ομάδες πολιτών της επαρχίας που ενδιαφέρονται για την πρόταση που προωθεί. Η ίδια εμπειρία, και ιδίως η αποτελεσματικότητα που επέδειξε, άνοιξε τη σχετική συζήτηση και σε άλλες ιταλικές περιφέρειες, όπου λαμβάνουν χώρα πρωτοβουλίες που θέτουν επί τάπητος το ζήτημα του συγκεκριμένου προτάγματος. Είναι επίσης πολύ σημαντική η παρουσία της Δ.Ο.Β. του Σπετσάνο σε πανιταλικές (αλλά και και διεθνείς) συναντήσεις6 με θέμα τον ελευθεριακό κοινοτισμό/δημοτισμό, ενώ έχουν δοθεί πολυάριθμες συνεντεύξεις σε ποικίλα, αναρχικά και άλλα περιοδικά και επιθεωρήσεις, αναφορικά με την οργάνωση, τη δράση της και τα αποτελέσματά της.

3. Το πρόταγμα του Κοινοτισμού

Η οργάνωση από τα κάτω σε δημοτικό επίπεδο, ή αλλιώς ο κοινοτισμός, αντιπροσωπεύει μια ρεαλιστική πρόταση αυτοδιεύθυνσης σε μια κοινωνία όπου βασιλεύουν η ιεραρχία και, ως εκ τούτου, η κυριαρχία ορισμένων πάνω σε άλλους, ή των λίγων και προνομιούχων πάνω στους πολλούς. Σ’ ένα κοινοτιστικό κίνημα, η πρωτοβουλία ξεκινά από τη βάση, τόσο σε κλαδικό – επαγγελματικό όσο και σε χωροταξικό επίπεδο, θέτοντας ως μακροπρόθεσμο στόχο την οικοδόμηση μιας αυτοκυβερνώμενης κοινωνίας με οριζόντιες, ισότιμες σχέσεις, ικανής να αντικαταστήσει το κράτος μέσα από ένα δίκτυο αυτόνομων, οικονομικά αυτάρκων κοινοτήτων, οργανικά συνδεδεμένων μέσα σε μια (συν)ομοσπονδία βασισμένη στην αλληλεγγύη, την αλληλοκάλυψη και αλληλοβοήθεια. Ο Ελευθεριακός Κοινοτισμός, νοηματοδοτημένος στη βάση των παραπάνω πολιτικών και κοινωνικών μορφών και περιεχομένων, δεν αγνοεί την πραγματικότητα μέσα στην οποία προσπαθεί να αναπτυχθεί, τις αντιφάσεις και τα προβλήματά της (ως προβλήματα που οφείλονται στην υφιστάμενη, κυρίαρχη κοινωνική οργάνωση την οποία αντιμάχεται) αλλά εισάγει στο πεδίο ένα διαφορετικό κοινωνικό αγώνα προς υπεράσπιση των άμεσων συμφερόντων όλων των καταπιεσμένων. Στοχεύει στο να δώσει το έναυσμα για να ξεκινήσει να παίρνει σάρκα και οστά η ελεύθερη κοινωνία του αύριο στο ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΩΡΑ.

Στο πλαίσιο αυτό, αρνείται τη συμμετοχή στις εκλογές7

: πιστεύει στην συμμετοχική, αδιαμεσολάβητη κινητοποίηση για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων και δε νοεί τον εαυτό του ως κόμμα ή «παράταξη» που προσπαθεί να εκλεγεί σε κατεστημένες,  θεσμικές θέσεις με σκοπό να επιβάλει κατόπιν κάποιο πρόγραμμα μέσω διαταγμάτων.

 Εκδήλωση ευτοπίας

4. Κάποιες σκέψεις ή… «Ω γλυκύ μου έαρ, πού έδυ μου το κάλλος»

Η ελευθεριακή – αναρχική πρόταση για το «τοπικώς αυτοδιοικείσθαι» μπορεί να εγείρει πολλές αμφιβολίες και ενστάσεις, άλλοτε καλοπροαίρετες κι άλλοτε όχι. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί ν’ αγνοηθεί ως ανεδαφική: παραδείγματα όπως αυτό του Σπετσάνο Αλμπανέζε, αλλά και άλλων σύγχρονων ιστορικών ανθρώπινων δημιουργιών μικρής ή μεγάλης κλίμακας, που δεν έχουν απαραίτητα το συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο αλλά φέρουν ως στολίδια τους πολλά από τα ελευθεριακά χαρακτηριστικά που η αντιεξουσιαστική παράδοση τους ενέπνευσε (η Μαριναλέδα στην Ισπανία, η ζαπατίστικη αυτονομία στο Μεξικό κ.α.) σκιαγραφούν μια κοινωνία ατομικά και συλλογικά αυτοκαθοριζόμενων ανθρώπων, που μπορεί να κυοφορείται ακόμα και στις δυσκολότερες συνθήκες, όπως οι σημερινές8.

Θα μπορούσε κάλλιστα, να δυσπιστεί κανείς απέναντι στην αποτελεσματικότητα μιας στρατηγικής που αρνείται να χρησιμοποιήσει τα θεσμικά κανάλια για να σιτίσει το όραμά της. Όμως, τόσο το Σπετσάνο όσο και άλλες απόπειρες πραγματικής αυτοδιοίκησης όπως αυτές που προαναφέρθηκαν, αποδεικνύουν πως μια κατά τ’ άλλα εξωθεσμική δραστηριότητα είναι ικανή να υποχρεώσει τις κατεστημένες Αρχές όχι μόνο να λαμβάνουν αναγκαστικά υπόψη τη γνώμη των ανθρώπων και ανάλογα να λειτουργούν, αλλά συχνά και να την υιοθετούν, αυτοακυρωνόμενες ουσιαστικά ως προστακτικές δομές. Ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι πάντα ο σπόρος – γεννήτορας των εκάστοτε κρατούντων ηθών και σχέσεων, και συνεπώς των αποκρυσταλλώσεών τους εκείνων που ονομάζονται «θεσμοί». Όταν πρακτικές όπως αυτές που περιγράφηκαν στο κείμενο αυτό υιοθετηθούν ενεργά από μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, διαμορφώνεται (τοπικά, περιφερειακά, σε επίπεδο επικράτειας) μια δυαδική εξουσία ο ένας πόλος της οποίας ανταγωνίζεται τον αντίπαλό του με αξιώσεις υπεροχής, ανεξάρτητα από το πόσο παγιωμένος ήταν ο δεύτερος στο κοινωνικό φαντασιακό. Γεννιέται μια θεσμίζουσα δύναμη ικανή να διαρρήξει το τελευταίο και να εμπνεύσει ένα καινούριο, κάτι που συνιστά το βασικό εφαλτήριο για την πορεία προς το Νέο9.

Θα μπορούσε κανείς επίσης να ισχυριστεί, ότι η κυρίαρχη τάξη θα χρησιμοποιήσει όση βία διαθέτει για να καταστείλει ένα τέτοιο κριτικό, συνειδητοποιημένο, οργανωμένο και καλά προσανατολισμένο κίνημα, όταν αυτό αρχίσει να γίνεται επικίνδυνο (όπως πολλάκις έχει κάνει στο παρελθόν). Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, συζητάμε πια για ένα σημείο βρασμού που εγκυμονεί μια επαναστατική κατάσταση και συνεπώς μια αναπόφευκτη σύγκρουση ανάμεσα σε ασυμβίβαστες δυνάμεις, με διαμετρικά αντίθετες αξίες. Η κουβέντα αυτή είναι μεγάλη, γι’ αυτό το μόνο που μπορούμε να πούμε εδώ είναι ότι συνήθωςη ένταση της ρήξης που αναγκαστικά θα εκδηλωθεί θα είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθος της συμμετοχής ή/και της υποστήριξης που θα απολαμβάνει το κίνημα.

Από ‘κει και πέρα όμως, αυτή η διαδικασία επανεύρεσης του Ανθρώπου που ονομάζουμε ελευθεριακή επανάσταση, σίγουρα δεν ταυτίζεται (μόνο) με τη στιγμή αυτή: αντίθετα, πρόκειται κατά βάση για μια διαδικασία μακρόχρονης αυτοεκπαίδευσης του ατόμου και της κοινωνίας στους θεσμούς της αυτοκυβέρνησης, διαδικασία που μεταξύ άλλων προϋποθέτει την παράλληλη ανάπτυξη μιας ελευθεριακής κουλτούρας και παιδείας σε κάθε πτυχή των καθημερινών σχέσεων, με στόχο τη μεγαλοπρεπή ανάδυση μιας νέας ευαισθησίας απέναντι στον Άνθρωπο και τη Φύση.

«Οτιδήποτε έχει ενδιαφέρον συμβαίνει στη σκιά, τελικά. Δεν ξέρουμε τίποτα για την αληθινή ιστορία των ανθρώπων», έγραφε ο Σελίν στο βιβλίο του«Ταξίδι στην άκρη της νύχτας». Όσο κι αν η αποστροφή αυτή αφήνει ίσως μια γεύση υπερβολής, δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει ότι η ακρωτηριασμένη μνήμη που λέγεται επίσημη Ιστορία (αυτή που διδάσκεται στα σχολικά βιβλία – και όχι μόνο), όπου και όποτε μπόρεσε, αγνόησε ή επιτηδευμένα παραποίησε σημαδιακά επαναστατικά ορόσημα του παρελθόντος. Δική μας υπόθεση ως καταπιεσμένων είναι τόσο να διατηρούμε αυτά ζωντανά στη συλλογική μνήμη, όσο και να αναδεικνύουμε τους σύγχρονους, άκρως ενδιαφέροντες τόπους και χρόνους της ελπίδας, βγάζοντάς τους έξω από τη «σκιά» που τους κρατάει, αυτή τη φορά, η κατεστημένη «ενημέρωση».

…Εν κατακλείδι, μπορούμε να κάνουμε βάσιμες υποθέσεις για το πότε διολίσθησε η ανθρωπότητα προς τη σημερινή ανείπωτη βαρβαρότητα, για το πότε και πού χάθηκε το κάλλος στη ζωή μας.Ωστόσο, κι αν ακόμα το παρόν μας δεν είναι τόσο «γλυκύ» όπως το έαρ, μπορεί το μέλλον μας να είναι πάμφωτο σαν καλοκαίρι: αρκεί να αυτενεργήσουμε προσπαθώντας ειλικρινά να οικοδομήσουμε ένα κόσμο όπως τον φαντάζονται και ήδη τον ψηλαφούν σε κάθε Σπετσάνο Αλμπανέζε του κόσμου. Είναι εφικτό, αρκεί να είναι πειστικό κι επιθυμητό. Μα, πάνω απ’ όλα, είναι ΔΙΚΑΙΟ. Και η φαντασμαγορία της Ελευθερίας παραμένει (και περιμένει) μπροστά μας.

«Η πραγματικότητα και το όνειρο είναι διαφορετικά πράγματα∙ μα το όνειρο είναι πάντα ο προάγγελλος αυτού που έρχεται. Το πιο ευγενικό όμως, είναι να κάνεις τη ζωή όμορφη στο εδώ και στο τώρα» -Αναρχική Ομάδα «Nosotros», Ισπανία 1937

Ανέστιος*

* Η συγγραφή του κειμένου αυτού (εκτός από την τέταρτη και τελευταία υποενότητα) βασίστηκε στη σύνθεση πληροφοριών από διάφορες πηγές. Δυστυχώς, πέραν μιας αναφοράς που βρίσκεται εδώ

http://eleftheriakoi.blogspot.gr/2012/10/blog-post_24.html

δεν υπάρχει βιβλιογραφία  στα ελληνικά.

Για πληροφορίες στα αγγλικά δείτε εδώ:

http://raforum.info/spip.php?article3683

Κυρίως όμως, τα υπάρχοντα κείμενα είναι στα ιταλικά και τα ισπανικά. Δείτε εδώ:

http://www.cedap.assis.unesp.br/cantolibertario/textos/0078.html

http://es.scribd.com/doc/2317388/Bookchin-Murray-Stowasser-Liguri-La-utopia-es-posible1

(αμφότερα ισπανικά)

Για όσους/ες ενδιαφέρονται και γνωρίζουν ιταλικά ή/και γαλλικά, υπάρχει video εδώ, με γαλλικούς υπότιτλους:

https://www.youtube.com/watch?v=NlLCVtqqV08

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η πρώτη αναφορά στην Ελλάδα για το Σπετσάνο Αλμπανέζε έγινε στο φύλλο 119 της εβδομαδιαίας αναρχικής εφημερίδας «Άλφα», 31.01.1998.

  1. Spezzano Albanese
  2. Federazione Municipale di Base (F.M.B.)
  3. Ο χρόνος ζωής της εκάστοτε επιτροπής λήγει με τη διεκπεραίωση του έργου για το οποίο υπήρξε εντολοδόχος.
  4. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις διαχρονικής επιτυχίας της πρακτικής αυτής στάθηκαν, αφενός στο απώτατο παρελθόν οι Τομείς (Sections) οργάνωσης των κατοίκων στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, και αφετέρου στο Σήμερα, η επιρροή του κινήματος Occupy των ΗΠΑ σε πολλές περιφερειακές αστικές ζώνες των αμερικάνικων μεγαλουπόλεων.
  5. San Lorenzo Del Vallo
  6. Στην Ελλάδα, η ομάδα του περιοδικού για τον Ελευθεριακό Κοινοτισμό «Ευτοπία», οργάνωσε μια ανάλογη διεθνή συνάντηση στην Αθήνα στις 28 και 29 Σεπτεμβρίου 2012, με θέμα «Μορφές αντίστασης και ελευθεριακής οργάνωσης στον ευρωπαϊκό νότο» και καλεσμένο ομιλητή, μεταξύ άλλων, τον εκπρόσωπο της Δ.Ο.Β. του Σπετσάνο Αλμπανέζε Domenico Liguori.
  7. Το τί ενδείκνυται κατά τ’ άλλα να πράττουν οι αναρχικοί σε σχέση με τις εκλογές, όταν δεν έχει ούτε κατ’ ελάχιστο διαμορφωθεί ακόμα ένα τέτοιο κίνημα (πέραν της αυτονόητης, διαρκούς δράσης για την οικοδόμησή του), είναι ένα θέμα για το οποίο, τουλάχιστον ο υπογράφων, έχει μια καθόλα διαφορετική άποψη από – τη συντριπτική μάλλον – πλειοψηφία του «χώρου», ο οποίος προπαγανδίζει φανατικά τη σε κάθε περίπτωση αποχή, εν είδει αδιαμφισβήτητου δόγματος. Αλλά αυτό είναι μια τεράστια, ως επί το πλείστον εσωτερική, και σίγουρα όχι για ανάπτυξη στο παρόν κείμενο συζήτηση…
  8. Άλλωστε, πολλοί αναγνώστες του κειμένου αυτού στην Ελλάδα θα είναι ήδη εξοικειωμένοι με κάποιες αναφορές που διάβασαν εδώ, όπως αυτές για τις λαϊκές – δημόσιες συνελεύσεις και τις πρωτοβουλίες παρέμβασης τοπικής – συνοικιακής εμβέλειας, ενώ ο αγώνας των κατοίκων του Σπετσάνο ενάντια στον αμίαντο σίγουρα θυμίζει τον αγώνα των κατοίκων στην Ιερισσό Χαλκιδικής αλλά κι εκείνον της Κερατέας 2 χρόνια πριν. Δεδομένα που παραπέμπουν σε σπέρματα αντίστοιχων κινήσεων και στην Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης, με τη (σημαντική) διαφορά ότι δεν έχουν «ενορχηστρωθεί» ακόμα σε ένα κίνημα με συνείδηση του εαυτού του ως τέτοιου και προγραμματικό προσανατολισμό προς ένα κοινό θετικό όραμα.
  9. Novum: η έννοια που χρησιμοποίησε ο Ερνστ Μπλοχ για να δηλώσει την απελεύθερη κοινωνία που θα προέλθει από τη σημερινή ποικιλόμορφη κίνηση προς αυτή και που θα έχει τις ρίζες της σε αξίες και εναλλακτικούς θεσμούς του παρελθόντος αλλά δεν θα ανάγεται σ’ αυτούς, όντας κάτι ολοκληρωτικά καινούριο.

Αναδημοσίευση από: https://athens.indymedia.org/post/1525590/

Πηγή: ΑΠΑΤΡΙΣ #26