ελευθεριακή τοπογραφία: μα που πήγε το φοιτητικό κίνημα;

κείμενο με αφορμή την κατάληψη του εμπ από τους αγωνιζόμενους διοικητικούς υπαλλήλους και την στάση των φοιτητών/φοιτητριών.

cropped-mais

 

Τις τελευταίες εβδομάδες διεξήχθη ένας δίκαιος αγώνας από τους διοικητικούς υπαλλήλους του Πολυτεχνείου της Αθήνας, ενάντια στη διαθεσιμότητα και στις απολύσεις. Μέχρι εδώ όλα καλά, στο πολυτεχνείο βέβαια δεν υπάρχουν μόνο αυτοί ,αλλά υπάρχουν και άλλες ομάδες/κατηγορίες ανθρώπων, όπως οι καθηγητάδες, οι κοσμήτορες, οι λέκτορες και το φοιτηταριάτο, «θεμέλια»  θα έλεγε κανείς μέλη της «κοινότητας».

Ο αγώνας των υπαλλήλων αυτός δημιούργησε μια διαφορετική κοινωνική πραγματικότητα για το χώρο του εμπ, κάνοντας να σπάσει η κανονικότητα των μαθημάτων και της έρευνας, και είναι φανερό πως προκειμένου να νικήσουν και να πετύχουν τον στόχο τους τέτοιοι αγώνες, είναι αναγκαίο να ανοιχτούν στην κοινωνία και να εξασφαλίσουν την αμέριστη αλληλεγγύη και άλλων αγωνιζόμενων κομματιών της.

Ένα από  αυτά τα κομμάτια κάποιος θα θεωρήσει τους φοιτητές/τριες, είναι όμως έτσι; Δικαιώνουν οι φοιτητές/τριες ή έστω ένα μεγάλο τμήμα των φοιτητών/τριών σήμερα τον τίτλο του « πρωτοπόρου, μαζικού, ανατρεπτικού» κινήματος που αποδίδουν κατά καιρούς διάφοροι; Μάλλον όχι… βέβαια το πιο εύκολο από μεριάς κάποιου είναι να κριτικάρει και σιχτιρίζει τους πάντες χωρίς ουσιαστική αιτιολόγηση, οπότε ένα σκέτο όχι ή μάλλον όχι, δεν αποτελεί  ουσιώδη απάντηση. Χρειάζεται και το «γιατί» του.

Είναι αλήθεια πως πλέον μεγάλη μερίδα φοιτητών/τριων τρέχουν πίσω από τα γεγονότα ή δεν τα ακολουθούν καθόλου, αδιαφορώντας παντελώς για το συμβαίνει γύρω τους, γεγονός που απορρέει από πολλούς παράγοντες. Το γενικότερο κλίμα πολιτικής/κοινωνικής απάθειας, μιζέριας και υπέρμετρης ατομικοποίησης συλλογικών προβλημάτων που προκύπτουν είναι αδιαμφισβήτητα κάποιοι από τους παραπάνω παράγοντες. Πέρα από τα γνωστά παραταξιακά στελέχη της ΔΑΠ,ΠΑΣΠ και όποιου άλλου συντηρητικού/αντιδραστικού/φασιστικού σχηματισμού.  Ο σημερινός «μέσος» φοιτητής/τρια δυστυχώς , πέρα από κάποιες εξαιρέσεις, έχει καταστεί σε μεγάλο βαθμό από την κυρίαρχη πρακτική ένα υποκείμενο που αφήνει όλες του τις ελπίδες σε ηγέτες είτε τους παραπάνω «μπουζοκόβιους», «κλαμπάδες» και «σημειωσάκηδες» είτε επαγγελματίες επίδοξους κομματάρχες της αριστερής φουρνιάς. Υπάρχουν και  περιπτώσεις ιδιαίτερα στο εμπ, (παλιότερα τουλάχιστον ήταν η «πόρτα» για το χρήμα και τη δόξα για τους πτυχιούχους του), που άτομα «μεθυσμένα» από τις υποσχέσεις για κοινωνική ανέλιξη, πλουτισμό ,φήμη και άλλα παρόμοια αγνοούν παντελώς την πολιτική διάσταση ενός κοινωνικού χώρου και κανιβαλίζουν με την πρώτη ευκαιρία ,έχοντας μονάχα στο κεφάλι τους πως και πότε θα τελειώσουν την εκάστοτε σχολή τους για να βρουν όχι απλά δουλειά αλλά και δουλειά με «υπεραμοιβή» και μάλιστα σε θέση διευθυντή/αφεντικού. Το να τελειώσει κάποιος τη σχολή του δεν αποτελεί έγκλημα, αλλά το να πατάει επί πτωμάτων χωρίς έλεος είναι πλήρως συγχρονισμός με την αστική ιδεολογία του ατομισμού και του «κοιτάω μόνο την πάρτη μου» και μόνο προτέρημα και κατόρθωμα δεν είναι. Η λέξη «καριερίστες» καθίσταται πλέον φτωχή για να περιγράψει την κατάσταση αυτού του είδους των φοιτητών.

Όμως παρόλη την δυσμένεια της κατάστασης, η απαισιοδοξία είναι ο χειρότερος σύμβουλος για οποιαδήποτε ανατροπή και ειδικά αυτού του συστήματος που μέσα στο πανεπιστήμιο προσπαθεί να επιβάλλει και εν μέρει το έχει καταφέρει συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού, άγριας εκμετάλλευσης (πχ απλήρωτες πρακτικές ή πενιχρές αμοιβές) και έντονης εντατικοποίησης. Για  αυτό δεν έχει νόημα μόνο η κριτική στην σημερινή κατάσταση αλλά είναι τεράστιας σημασίας ζήτημα η αντιπρόταση που θα σπάσει το φόβο και τη μοιρολατρία και θα στήσει ανάχωμα στην επέλαση των αφεντικών και στο πανεπιστήμιο και στην κοινωνία.

Η λογική της παραταξιακής σωτηρίας είναι καιρός πια να πάει περίπατο, η πραγματική λύση είναι η αδιαμεσολάβητη οργάνωση των αγωνιζόμενων φοιτητών μέσα από αντι-ιεραρχικές συνελεύσεις, εκεί όπου πραγματώνεται η αληθινή συμμετοχή, εκεί όπου οι σχέσεις που δημιουργούνται είναι πράγματι συντροφικές και όχι ψηφοφόρου-υποψηφίου, εκεί που κάθε αγώνας γίνεται από αληθινή ανάγκη για ένα καλύτερο κόσμο.

Επιπλέον , οι επευφημίες για κοινωνική κινητικότητα μάλλον θα πρέπει να κοπάσουν καθώς το σύστημα σταμάτησε να «πουλάει» ευημερία και γύρισε σελίδα. Αυτή τη συγκυρία και για πολύ ακόμα  κυριαρχεί η ωμή καταστολή(επιθέσεις αστυνομίας στους μετανάστες μικροπωλητές στην ΑΣΟΕΕ ,καθηγητικές απειλές σε αγωνιστές στο Φυσικομαθητικό, παραίνεση για σεκιούριτι στις σχολές), που μόνο με συλλογικές και δυναμικές διαδικασίες θα σταματήσει και όχι με «σπασμωδικά εγώ» που σπανίως γλιτώνουν από την καταστροφή.

Είναι καιρός να βγουν μπροστά ξανά οι αγωνιζόμενοι φοιτητές/τριες χωρίς αυταπάτες και να τολμήσουν να μπουν στο δρόμο του αγώνα και άτομα χωρίς κινηματικές εμπειρίες,να δείξουν την αλληλεγγύη τους με συντονισμένο αγώνα σε κάθε κομμάτι που δρα ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα και μακριά από λογικές φασισμού και ρατσισμού. Πέρα από αυτό να οργανωθούν και οι ίδιοι φοιτητές/τριες από τα κάτω για να πετύχουν επιμέρους νίκες ενάντια στα σχέδια των αφεντικών, αλλά και το βασικό κομμάτι της υπόθεσης είναι η καλλιέργεια συνολικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος κοινωνικού σχηματισμού.

 ελευθεριακή τοπογραφία

χαρτογραφώντας την κοινωνική απελευθέρωση

https://eleutheriakitopografia.espivblogs.net/

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *