Συνέλευση Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών Σχολών Υγείας:Ασφυκτιώντας σε ένα βούρκο γιατρών

145823-08_31ij7q0751_131204.Με αφορμή την παρουσία χρυσαυγιτών στον ιατρικό σύλλογο, δημιουργείται μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να κυκλοφορήσει από το σύνολο των πολιτικών χώρων ένας safe και ακίνδυνος αντιφασιστικός λόγος, που θα ξεπλύνει την ιατρική ταυτότητα, βλέποντας τον φασισμό να έρχεται από κάπου μακριά και πάντα με συντεχνιακό βλέμμα έξω από την “ιατρική μας καθημερινότητα”. Ως συλλογικότητα που επιθυμεί να έρθει σε ρήξη με την υγεία που αναβλύζει η σχολή, κάναμε διαλογή κάποιων σημείων που θέτουν σε ορατότητα τον καθημερινό, μοριακό φασισμό που αυτή αναπαράγει.

(Άλλωστε, ως αντιφασίστριες/στες με μνήμη, δεν ξεχνάμε ότι το επάγγελμα που έδωσε τα περισσότερα οργανωμένα μέλη στο NSDAP, το εθνικοσοσιαλιστικό γερμανικό κόμμα, ήταν αυτό της ιατρικής, με το υγειονομικό προσωπικό ως επιστημονικο-τεχνική πρωτοπορία να εξοπλίζει τη ναζιστική ευγονική με τα εργαλεία της ευθανασίας των διανοητικά αναπήρων, των υποχρεωτικών στειρώσεων και της επιμέλειας της φυλετικής υγιεινής. Το Άουσβιτς, ως κορύφωση της κάθαρσης του γερμανικού λαού από τους μολυσματικούς μη-κανονικούς του, δεν θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα χωρίς την πολύπλευρη συμβολή της ιατρικής τεχνογνωσίας.)

To the points: Θέτοντας την ιατρική κουλτούρα και δεοντολογία σε αντιφασιστική κριτική

  • Σε νοηματικό επίπεδο, η ιατρική κοινότητα στη βάση της συναδελφικής αλληλεγγύης τρέφει την κουλτούρα της συμβολικής ανωτερότητάς της, μέσω της ρατσιστικής υποτίμησης όσων κατασκευάζει ως γνωσιακά κατώτερους στον ευρύτερο υγειονομικό κλάδο (φαρμακοποιούς, οδοντιάτρους, νοσηλευτικό προσωπικό, κτηνιάτρους κλπ), αλλά και αυτών που στελεχώνουν τον πάτο της εργασιακής ιεραρχίας εκτελώντας χειρωνακτικές εργασίες (καθαρίστριες, τραυματιοφορείς). Η ίδια αναπαράγει στα νοσοκομεία και στις κλινικές μια ιεραρχία στρατώνα, και διαπαιδαγωγεί με βάση τις αξίες της πειθαρχικής υπακοής στην εξουσία/αυθεντία των εκάστοτε ανωτέρων (ειδικευόμενοι, αναπληρωτές, διευθυντές κλπ).

  • Η θεραπευτική τεχνική ως δραστηριότητα κανονικοποίησης, συγκροτεί μια πρακτική που θέτει τα όρια του κανονικού. Το ιατρικό βλέμμα και ο ψυχιατρικός λόγος επιτηρούν τα σώματα και τις συμπεριφορές, τα κατανέμουν στο δίπολο υγιής/ασθενής, διατηρούν το προνόμιο της ιδρυματοποίησής τους και του εγκλεισμού τους σε άσυλα.

  • Πάνω στην ιατρική αφήγηση και κατασκευή των ανώτερων, κανονικών σωμάτων θεμελιώθηκε η ρατσιστική ιεραρχία των φυλών την εποχή της δυτικής αποικιοκρατίας, που επενδύει και σήμερα τις εκάστοτε ιμπεριαλιστικές τακτικές. Το καθεστώς αλήθειας του φυλετισμού, δηλαδή η υπεροχή των λευκών, ευρωπαικών πληθυσμών έναντι των “βαρβαρικών, πρωτόγονων φυλών” άντλησε ιδέες και πρακτικές από το ιατρολογικό οπλοστάσιο (π.χ. η ανατομία κλήθηκε να προσφέρει τεκμήρια κατωτερότητας εξετάζοντας και συγκρίνοντας το μέγεθος του κρανίου μεταξύ ευρωπαίων και ιθαγενών, ώστε να αποδεχθεί η διαφορά εγκεφάλου/νοημοσύνης ανάμεσα στους δύο και να επενδυθούν επιστημονικά οι τεχνικές εξόντωσής τους).

  • Η ιατρική κουλτούρα αναπαράγει στο εσωτερικό της τους μύθους της αρτιμέλειας και του δυνατού, καθαρού οργανισμού. Η στοχευμένη φετιχοποίηση της ιατρικής μέριμνας του ατομικού ή κοινωνικού σώματος, την συγκροτεί σε “δύναμη καταστολής” όταν καλείται να διαφυλάξει τη λαϊκή υγιεινή από τη μολυσματικότητα όσων κάνουν χρήση ψυχοτρόπων, των οροθετικών, των sex-workers και των πολυεθνικών μεταναστών.

  • Ο ιατρικό-δικαστικός λόγος κατέχει την εξουσία να αποφασίζει για το φύλο των intersex/ερμαφρόδιτων ατόμων επιβάλλοντάς στα σώματά τους να ακολουθήσουν ένα από τα δύο φύλα και εμφυλοποιώντας τα στο δίπολο άντρας-γυναίκα που ορίζεται ως πρότυπο της σεξουαλικής υγείας. Είναι ακριβώς ο ιατρικός λόγος που κατασκεύασε την κατηγορία του βιολογικού φύλου, όρισε τον κανονικό άντρα/την κανονική γυναίκα με ανατομικό τρόπο, ανάλογα με τα όργανα αναπαραγωγής, και ονόμασε ως υγιή την επιθυμία/έλξη για το αντίθετο φύλο στο υπόδειγμα της ετεροκανονικότητας. Αυτός δημιούργησε αυτά τα ασφυκτικά κανονιστικά πρότυπα στα οποία όποιος δεν συμμορφώνεται, υφίσταται κυρώσεις. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα trans άτομα παθολογικοποιούνται και υποβάλλονται σε υποχρεωτική στείρωση για να αναγνωριστεί το φύλο τους. Ενώ τα genderqueer ατόμα, αυτ@ που δεν αυτοπροσιορίζονται ούτε ως γυναίκες ούτε ως άντρες όχι μόνο παθολογικοποιούνται αλλά διαγράφονται εντελώς, καθώς δεν αναγνωρίζεται καμιά υπόσταση στη ταυτότητα τους.

  • Αντίστοιχα διαπλέκεται με τον κρατικό λόγο στην υπονόμευση της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Καταστέλλει το δικαίωμα όσων γυναικών επιθυμούν να υποβληθούν σε έκτρωση, ώστε να αποφύγουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, θέτοντάς τες σε ανεπιθύμητες κυοφορίες που τις εξαναγκάζουν στο ρόλο της μητρότητας και της διαφύλαξης της αναπαραγωγής του μελλοντικού πληθυσμού του έθνους και των εργατικών δυνάμεων της οικονομίας. Άλλωστε σύμπτωμα της σύμφυσης του κυρίαρχου ιατρικού λόγου με τα εθνικά συμφέροντα, είναι η παροχή αντισυλληπτικών φαρμάκων και μεθόδων σε γυναίκες που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες ώστε να περιοριστεί ο κίνδυνος του αφελληνισμού και η διασάλευση της ομοιογένειας του του ελληνικού κράτους από την αναπαραγωγή των εθνικά Άλλων που πραγατοποιείται εντός των συνόρων του.

  • Οι κώδικες και οι αξίες του πεδίου της βιο-ηθικής διατηρούν εξαναγκαστικά στη ζωή άτομα που έχουν εκφράσει την επιθυμία τους να μην λάβουν θεραπευτική αγωγή, διαιωνίζοντας μια ζωή που έχει γίνει γι’αυτά αφόρητη.

  • Η ιατρική τεχνική διαλέγεται με τις ανάγκες της συσσώρευσης και της οικονομίας. Σε καιρούς ανάπτυξης αναλαμβάνει την επιδιόρθωση των εργατικών δυνάμεων, την ενδυνάμωση της ποιότητας του οργανισμού και την μέριμνα για τις ικανότητές του ώστε να καταστεί παραγωγικό σώμα ικανό προς αποδοτική εργασία. Σε περιόδους κρίσης και αναδιάρθωσης του κεφαλαίου, όπου η οικονομία αποβάλλει τμήματα πληθυσμού ως υπεράριθμα, η επίθεση στον μισθό παράλληλα με την ιδιωτικοποίηση των υγειονομικών μονάδων, θέτουν τον τομέα της υγείας ως προνομιακό τόπο στον οποίο συντελείται η έμμεση εκκαθάριση όσων “πλεονάζουν” και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν πρόσβαση σε ένα minimum περίθαλψης.

Ο ιατρικός λόγος ως επιστημονικό πεδίο είναι τόπος στον οποίο εκτυλίσσονται πολλαπλές στρατηγικές εξουσίας και αντίστασης. Γι’αυτό υπάρχει η δυνατότητα να αναδιαταχθεί, και να αποσυνδεθεί από τις παραπάνω κανονικότητες και σχέσεις εξουσίας ώστε να χρησιμοποιηθεί ως μέσο πολιτικής αμφισβήτησης. Χωρίς να αποσιωπούμε τις όποιες ριζοσπαστικές πρακτικές ταξικής αλληλεγγύης και ενδυνάμωσης των μειονοτικών ταυτοτήτων που παράγονται εντός της ιατρικής κοινότητας, δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε το ότι η καταγωγή και η κυρίαρχη εκδοχή ακόμα σε μεγάλο βαθμό είναι αυτή που ανέφεραμε πιο πάνω.

Outro: Πού στοχεύουμε;

Το τσάκισμα οποιασδήποτε προσπάθειας των χρυσαυγιτών να γίνουν μια νόμιμη και αποδεκτή ορατότητα τίθεται ως πρωταρχικό καθήκον στην ατζέντα του αντιφασισμού. Τα προγράμματα αιμοδοσίας μόνο για Έλληνες, οι καθαρές φυλές, η αφήγηση περί υπέρτερων ελληνικών γονιδίων κλπ, συγκροτούν την πιο οξυμένη και βίαιη κωδικοποίηση του εθνορατσισμού της ελληνικής κοινωνίας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται επιθετικά. Έξω λοιπόν οι φασίστες απ’ τον ιατρικό σύλλογο και με θεσμικές αποφάσεις και με μαχητικό αντιφασισμό. Αλλά διώχνοντας τους φασίστες πρέπει να αυτοαμφισβητήσουμε ταυτόχρονα τις ρατσιστικές βάσεις πάνω στις οποίες έχει χτιστεί ο ιατρικός λόγος. Γιατί η σβάστικα είναι μόνο η ναζιστική κορυφή του παγόβουνου ενός πλέγματος σχέσεων γνώσης/εξουσίας, στις οποίες οι γιατροί ως ειδικοί επί του σώματος κατέχουν κεντρική θέση.

Η αντιφασιστική κριτική λοιπόν είναι ισχυρή εφόσον είναι συνολική, εφόσον στοχεύει στα πολλαπλά σημεία που τέμνουν την ιατρική ταυτότητα με σχέσεις εξουσίας. Η αφήγηση περί κάποιων γραφικών φασιστών που εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας αορατοποιεί και συγκαλύπτει αυτό το γεγονός, ξεκόβωντας το πρόβλημα από τη ρίζα.

Και για το τέλος:

Συνάδελφοι…δεν είμαστε!!!

Συνέλευση Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών Σχολών Υγείας

mail επικοινωνίας: aasxolwnygeias@espiv.net

Εκπομπή omnia sunt communia

ΡΑΔΙΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

copy-omniasuntcommunia__redblack_star_linux_logo_

 


Αρχίζει αυτό το Σάββατο 18/10/14 και κάθε Σάββατο, η εκπομπή του blog omnia sunt communia στα ΡΑΔΙΟΦΡΑΓΜΑΤΑ.  (συντονιστείτε εδώ:http://radiofragmata.espivblogs.net/?author=177). 

Εργατικές ειδήσεις, συνεντεύξεις, ρεπορτάζ και όλη η εργατική και κινηματική ειδησεογραφία.

                                        Ακούστε το σποτ της εκπομπής ΕΔΩ

 

 

 

Στερούν καθηγητές από το σχολείο του 18 Άνω

Η παρακολούθηση των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του Σχολείου αναγνωρίζεται από τα θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης ως ένας σημαντικός παράγοντας πρόληψης της υποτροπής

18anoschool-e1413398707888-630x200Χωρίς εκπαιδευτικούς κινδυνεύει να μείνει το Σχολείο του «18 ΑΝΩ», καθώς δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες διαδικασίες από το υπουργείο Παιδείας προκειμένου να διδάξουν στο πλαίσιο της υπερωριακής απασχόλησης.

Το Σχολείο, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2010, τα τελευταία δύο χρόνια υποδέχεται ενήλικους, ανέργους και εξαρτημένους, πριν από την ένταξή τους στο πρόγραμμα, χρήστες τοξικών ουσιών για 11-15 χρόνια, στηριζόμενο στο φιλότιμο των καθηγητών που ουσιαστικά προσφέρουν εθελοντική εργασία χωρίς αμοιβή, αφού τα χρήματα που λαμβάνουν είναι ελάχιστα.

Το αρμόδιο υπουργείο, αν και ενημερώθηκε για τις ανάγκες λειτουργίας του Σχολείου, δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του θεσμικού πλαισίου. Παρά την αναλγησία των κρατούντων, οι καθηγητές συνέχισαν με τη διδασκαλία τους να υποστηρίζουν τις εκπαιδευτικές ανάγκες των θεραπευομένων, με αποτέλεσμα την επιτυχία τους στις απολυτήριες εξετάσεις Γυμνασίου και Λυκείου, παράλληλα με την εισαγωγή μικρού αριθμού θεραπευομένων στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Τα πράγματα όμως έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Τι θα γίνει με τόσους συνανθρώπους μας που βρίσκονται στη φάση της κοινωνικής επανένταξης του προγράμματος, καθώς στερούνται τη δυνατότητα και το δικαίωμα για μια ολοκληρωμένη και ουσιαστική επιστροφή τους στο κοινωνικό σύνολο;

«Στη Μονάδα Απεξάρτησης «18 ΑΝΩ» του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής λειτουργεί πλαίσιο σχολικής εκπαίδευσης από το 2001 σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας», μας λέει η Μαρίνα Παπαδή, κλινική ψυχολόγος, επιστημονικά υπεύθυνη του Σχολείου. «Το 2010 με τη διάταξη της παραγράφου 8 του άρθρου 26 του ν. 3879/2010 (ΦΕΚ Α” 163) και με την υπ” αριθ. 153789/Γ7/ 6.12.2010 (ΦΕΚ Β” 65) απόφαση των υπουργών Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, εγκρίθηκε η λειτουργία τμημάτων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σε χώρους της Μονάδας Απεξάρτησης του «18 ΑΝΩ». Μετά την έκδοση και της με αριθμ. 27677/Γ7/ 9.3.2011 (ΦΕΚ Β” 507) απόφασης της αναπλ. υπουργού Παιδείας (όπως τροποποιήθηκε με την με αριθμ. 102706/Γ7/ 9.9.2011 όμοια απόφαση, ΦΕΚ Β” 2271), που ρύθμισε τα θέματα οργάνωσης και λειτουργίας των τμημάτων αυτών, καθώς και θέματα απασχόλησης των εκπαιδευτικών, το Σχολείο του «18 ΑΝΩ» πράγματι λειτούργησε πρώτη φορά κατά το σχολικό έτος 2011-2012. Μια σταθερή ομάδα καθηγητών μέσης εκπαίδευσης εκπαιδεύθηκαν, ευαισθητοποιήθηκαν από τους θεραπευτές του «18 ΑΝΩ», συμμετείχαν σε ομάδες εποπτείας, έτσι ώστε να λειτουργήσουν υποστηρικτικά στην προσπάθεια των θεραπευομένων να συνδεθούν ξανά με τη γνώση και την εκπαίδευση».

Οι μαθητές αυτού του Σχολείου έχουν διακόψει τη σχολική τους εκπαίδευση στην πλειονότητά τους κατά τη διάρκεια της Α” Λυκείου, και την επαναπροσεγγίζουν κατά μέσον όρο έπειτα από 14,5 χρόνια. Ως αιτία διακοπής του σχολείου αναφέρεται με μεγαλύτερη συχνότητα η χρήση ουσιών, ενώ ακολουθούν η ανάγκη για εργασία και η έλλειψη ενδιαφέροντος για το σχολείο.

«Το αίτημα του θεραπευόμενου για την ένταξή του στο Σχολείο του «18 ΑΝΩ» συνοδεύεται στην αφήγησή του από μια βαθύτερη γνώση και επιθυμία να τα καταφέρει αυτή τη φορά στη ζωή του και να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του. Ταυτόχρονα όμως η επιθυμία αυτή συνοδεύεται από μια προηγούμενη, τραυματική ανάμνηση της προσωπικής του πορείας στο σχολείο», προσθέτει η Μαρίνα Παπαδή. «Η στιγμή που θα καταθέσει το αίτημα της επανασύνδεσης είναι πάντα προσωπική, μέσα από την αξιολόγησή του στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία, και αποκτά ένα ιδιαίτερο και προσωπικό νόημα που βοηθά τον εξαρτημένο να επανενταχθεί. Το Σχολείο του «18 ΑΝΩ» δίνει μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτό το αίτημα τόσο στο εκπαιδευτικό επίπεδο όσο και σε ψυχικό, υποστηρίζοντας το πρωταρχικό αίτημα της θεραπείας.

»Μέσα από την επαφή του με το πλαίσιο του Σχολείου βιώνει με περισσότερη ασφάλεια τις αδυναμίες, τα κενά που άφησε πίσω η μεγάλη απουσία από την εκπαίδευση. Συμμετέχει ξανά σε μια ομάδα ανθρώπων, τους συμμαθητές του, με τους οποίους αποκτά ένα νέο κοινό σημείο που ξεπερνά το κοινό παρελθόν στις ουσίες και αφορά το κοινό παρόν στη γνώση, στην προσπάθεια για μελέτη, στην κούραση από την έλλειψη χρόνου για την αναζήτηση εργασίας.

“Επικοινωνεί ξανά με καθηγητές, τους επιτρέπει να του διδάξουν μαθαίνοντάς του να αξιολογεί και εκείνος την πορεία του μέσα από τις επιδόσεις του στα μαθήματα. Τον βοηθούν να διαπραγματευθεί τις σχέσεις εξουσίας περισσότερο λειτουργικά για τον ίδιο.

“Ωστόσο και για τους ίδιους τους καθηγητές αυτή η διδασκαλία αναγνωρίζεται ως μια ιδιαίτερα συναισθηματική και εκπαιδευτική εμπειρία. Μια εμπειρία που θα αναζωπυρώσει αναμνήσεις και βιώματα και στους ίδιους μέσα από την επαγγελματική τους πορεία όσο και την προσωπική-μαθητική».

Η θεραπεία απεξάρτησης είναι μια διαδικασία μετάβασης, επανασύνδεσης με την κοινωνική πραγματικότητα της ζωής τους. Εκφραση αυτής της επανασύνδεσης αποτελεί για πολλούς θεραπευομένους και θεραπευόμενες η παρακολούθηση των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του Σχολείου, γεγονός που αναγνωρίζεται από τα θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης ως ένας σημαντικός παράγοντας πρόληψης της υποτροπής και τα δεσμεύει να ενσωματώσουν στη θεραπευτική τους πρακτική και φιλοσοφία την εκπαιδευτική υποστήριξη μέσω ενός οργανωμένου πλαισίου, το οποίο παρέχει σχολικά μαθήματα, αλλά και υπηρεσίες συμβουλευτικής και σχολικού επαγγελματικού προσανατολισμού.

ΠΗΓΗ:http://www.draseis18ano.gr/steroun-tous-kathigites-apo-to-sxolio-tou-18/

ΠΗΓΗ:http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=451701

Η HIGH TECH ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ


του Δημήτρη
Μαριόλη
“The question is”, said Alice, “whether you can make words mean so many different things”.
“The question is”, said Humpty Dumpty, “which is to be master – that’s all”
Lewis Carroll

 

ψγημψνβ βΠήραν φωτιά τα μηχανάκια μου. Έτσι ξεκινούσε πριν λίγους μήνες μια ανακοίνωση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου. Το σωματείο κατήγγειλε ότι στην «αλυσίδα πολιτισμού ΙΑΝΟΣ» οι εργαζόμενοι κυνηγούν τα βιβλία που πωλούν στους πελάτες για να τα «σκανάρουν», με τα scanners που κρέμασε η επιχείρηση στο λαιμό τους προκειμένου, μέσα από το μηχανάκι που φοράει ο κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά, να καταγράφονται οι ατομικές του πωλήσεις.
Οι εργαζόμενοι αξιολογούνται στο τέλος κάθε μήνα και μάλιστα με βάση τον τζίρο που φέρνουν στα κέρδη. Ο αγώνας δρόμου καταγραφής των περισσότερων πωλήσεων – επίσης προβλέπεται η ανακήρυξη του «πωλητή του μήνα» – ενσταλάζει στους εργαζόμενους την κουλτούρα του κυνηγιού του μπόνους, της προώθησης των πιο ακριβών βιβλίων στους πελάτες, ταυτόχρονα με το φόβο της απόλυσης και τον κανιβαλικό ανταγωνισμό μεταξύ τους. Και βέβαια, μεταμορφώνει το βιβλιοπωλείο, από πνευματική και πολιτιστική εστία, χώρο όπου πρέπει να κυριαρχεί πνεύμα χαλαρότητας και αξιοπρέπειας, σε σούπερ – μάρκετ με ενοχλητικούς πλασιέ/υπαλλήλους που επιδιώκουν να χειραγωγήσουν τους πελάτες σε ακριβές αγορές.
Πέρα από τις καταγγελίες, το σωματείο οργάνωσε διαμαρτυρίες για τις βαριές αλυσίδες του ελέγχου και της καταπίεσης μέσω των περίφημων πια scanners. Η επιχείρηση από την πλευρά της προώθησε κείμενο υπογραφών υποστήριξης των scanners από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αρκετοί από όσους-ες αρνήθηκαν να υπογράψουν απολύθηκαν ή υποχρεώθηκαν σε παραίτηση. Τα scanners της ντροπής, ήρθαν να προστεθούν σε ένα εργασιακό καθεστώς γαλέρας με κύρια χαρακτηριστικά τις συμβάσεις πολλών ταχυτήτων,τα πρόστιμα προς τους εργαζομένους, τη χρήση δωρεάν εργατικής δύναμης μέσα από τα «προγράμματα κατάρτισης των ανέργων», τα εξαήμερα που δουλεύουν οι εργαζόμενοι, τις ανοιχτές Κυριακές και φυσικά την εχθρική στάση απέναντι στο δικαίωμα της συνδικαλιστικής δράσης.
«Η διεύθυνση είχε την απαίτηση από εμάς να προτείνουμε εμείς οι ίδιοι να δουλέψουμε απλήρωτες υπερωρίες προκειμένου να αξιολογηθούμε και να αποδείξουμε πόσο παραγωγικοί και δημιουργικοί είμαστε, με καλλιτεχνικές ανησυχίες για την διακόσμηση του χώρου και το πόσο ανθεκτικοί είμαστε με βάση τη μυϊκή ικανότητα στο κουβάλημα» αποκαλύπτουν στη μαρτυρία τους που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του σωματείου δύο εργαζόμενοι που απολύθηκαν από το bazaar του Ιανού.
Τα γκατζετάκια της αξιολόγησης δεν είναι βέβαια πρωτοτυπία του ΙΑΝΟΥ. Το σωματείο της γνωστής αλυσίδας καταστημάτων ΠΛΑΙΣΙΟ, πρόσφατα κατήγγειλε κι αυτό τα «πρωταθλήματα» ανταγωνισμού της επιχείρησης μεταξύ των υπαλλήλων με έπαθλο τη μη απόλυσή τους, «τα μηχανάκια χρονομέτρησης της παραγωγικότητας, που μετράνε ακόμα και την ώρα που θα πάνε στην τουαλέτα και ένα σωρό άλλες πρακτικές που καθιστούν τη ζωή των εργαζομένων της μαρτύριο». Το σωματείο μιλάει καθαρά για εργασιακό μεσαίωνα, κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, ενοικιαζόμενους εργαζόμενους και ατομικές συμβάσεις, ενώ χαρακτηρίζει την εταιρεία «πλυντήριο εργαζομένων» αφού σε σύνολο 1100 απασχολούμενων τα τελευταία τρία χρόνια υποχρεώθηκαν σε παραίτηση οι 500! Όπως βέβαια συμβαίνει σε όλα τα πρωταθλήματα, κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει.  Έτσι η εταιρεία σημειώνει μεγάλη κερδοφορία μέσα στα χρόνια της κρίσης και ανεβάζει διαρκώς τα κέρδη της, ενώ οι εργαζόμενοι είναι τόσο αναλώσιμοι όσο και τα μελάνια.
Τα κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης είναι έτσι κι αλλιώς αρκετά διαδεδομένα στους χώρους εργασίας, όπως διαδεδομένη είναι και η αλλεργία των αφεντικών με τις επισκέψεις των εργαζομένων στην τουαλέτα – από την εποχή που ο Τσάπλιν γύριζε τους Μοντέρνους Καιρούς ακόμα. Ενδεικτική είναι η καταγγελία για  καταστήματα ρούχων και υποδημάτων σε πόλη της Κρήτης, όπου παρακολουθούνται μέσω του κλειστού κυκλώματος οι κινήσεις των εργαζομένων. Εργαζόμενοι έχουν κληθεί να απολογηθούν γιατί παράκουσαν τις εντολές και επισκέφθηκαν την τουαλέτα, με τον εργοδότη να απειλεί πως αυτή η κίνηση ανυπακοής είναι αιτία αποχώρησης του εργαζομένου από την εργασία του.
Οι επιχειρήσεις στο χώρο του εμπορίου φαίνεται να ξεπατικώνουν πρακτικές πανοπτισμού και αξιολόγησης από την «πολιτισμένη» Δύση με την ίδια ευκολία που οι μέντορες της αξιολόγησης στην εκπαίδευση αντιγράφουν και εμφανίζουν ως δικές τους εισηγήσεις, απροκάλυπτα, αμερικάνικα συστήματα αξιολόγησης. Αποκαλυπτική από κάθε άποψη είναι η εικόνα για τις εργασιακές συνθήκες στις αποθήκες του AMAZOΝ όπου τόσο οι μόνιμοι όσο και οι εποχιακοί υπάλληλοι υπόκεινται σε ένα πειθαρχικό σύστημα αξιολόγησης βάσει  πόντων. Οι εργαζόμενοι παίρνουν πόντους για παραβάσεις όπως το να λείπουν από την εργασία τους, να μην δουλεύουν αρκετά εντατικά ή να μην ακολουθούν τους κανόνες ασφαλείας όπως είναι π.χ. το να κρατούν και με τα δύο χέρια το καρότσι αποθεμάτων. Εάν πάρουν αρκετούς πόντους ενδέχεται να απολυθούν.
Αντιγράφουμε από το σχετικό ρεπορτάζ : «Το να μην δουλεύεις αρκετά γρήγορα ή το να μην κρατάς έναν αρκετά γρήγορο ρυθμό είναι ένας συνηθισμένος λόγος για τον οποίο κάποιος θα πάρει πειθαρχικούς πόντους. Οι εργαζόμενοι, αναμένεται να διατηρούν ένα ποσοστό, το οποίο μετράται σε μονάδες ανά ώρα και το οποίο ποικίλλει ανάλογα με τη θέση και το μέγεθος των αποθεμάτων υπό διαχείριση. Οι εργάτες χρησιμοποιούν σαρωτές χειρός για την καταγραφή της θέσης των προϊόντων καθώς αυτά κινούνται μέσα στην αποθήκη, πράγμα που δίνει τη δυνατότητα στους διευθυντές να καταγράφουν την παραγωγικότητα των εργαζομένων λεπτό προς λεπτό. (…) Η Morning Call πήρε συνέντευξη από 20 πρώην και νυν εργαζόμενους στην αποθήκη, οι οποίοι έδωσαν μια εικόνα σχετικά με το τι σημαίνει να εργάζεται κανείς στην αποθήκη του Amazon, όπου οι θερμοκρασίες τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, εκτοξεύονται στα ύψη, οι ρυθμοί παραγωγής είναι δύσκολο να επιτευχθούν και οι μόνιμες θέσεις εργασίας, τις οποίες κυνηγούν πολλοί από τους εποχιακούς υπαλλήλους  που έχουν προσληφθεί μέσω εταιρίας εύρεσης εργασίας, αποτελούν σχεδόν άπιαστο όνειρο. (…) Οι εργαζόμενοι δήλωσαν ότι αναγκάστηκαν να δουλεύουν υπό απάνθρωπες θερμοκρασίες και σε ρυθμούς τους οποίους πολλοί, απλά δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν. Όπως είπαν, συχνά επιπλήττονταν  για την παραγωγικότητα τους και απειλούνταν με απόλυση. Όταν δεν επιτύγχαναν  τους στόχους παραγωγικότητας, οι συνέπειες επιδεικνύονταν, καθώς έχαναν τις δουλειές τους και απομακρύνονταν από την αποθήκη με συνοδεία. Τέτοιες σκηνές ωθούσαν ορισμένους εργαζόμενους να κρύβουν τον πόνο και να υπομένουν τις κακουχίες για να μην απολυθούν, όπως είπαν».
Οι έρευνες για τα γκατζετάκια αξιολόγησης, ελέγχου και μέτρησης της παραγωγικότητας φαίνεται πως είναι πολύ της μόδας τελευταία, με τους εργαζόμενους στο ρόλο του πειραματόζωου. Τον περασμένο Απρίλη τα γραφεία του αγγλικού πρακτορείου ειδήσεων mindshare έγιναν πεδίο μιας τέτοιας έρευνας σχετικά με την αποτελεσματικότητα τέτοιων συσκευών στην παραγωγικότητα των υπαλλήλων. Οι 120 μισθωτοί της mindshare δοκίμασαν για 3 βδομάδες τέτοιες συσκευές ώστε να διαπιστωθεί πως μπορεί να εντατικοποιηθεί η απόδοσή τους μπροστά στους υπολογιστές. Δοκιμάστηκαν δύο διαφορετικές μέθοδοι. Στην πρώτη ο καλωδιωμένος υπάλληλος βλέπει μπροστά του, στην οθόνη, τις μετρήσεις που τον αφορούν για την “συγκέντρωσή” του, για την “ηρεμία” του, για την ταχύτητα με την οποία δουλεύει, κλπ. Σύμφωνα μ’ αυτό το μοντέλο, βλέποντας ο καθένας ότι “πέφτει”, αυτο-εντατικοποιείται, ενώ ταυτόχρονα, αυτές τις μετρήσεις τις παρακολουθεί στον δικό του υπολογιστή ο “υπεύθυνος απόδοσης”.
Στη δεύτερη μέθοδο οι εργαζόμενοι φόρεσαν ένα ρολόι το οποίο πραγματοποιούσε – όπως τους είπαν – εκατοντάδες μετρήσεις ανά δευτερόλεπτο (πίεση του αίματος, νευρικά data, κλπ), χωρίς όμως ο εργαζόμενος να βλέπει οπουδήποτε τα αποτελέσματα των μετρήσεων. Αυτά αποθηκεύονται στη συσκευή ή/και μεταδίδονται ασύρματα στη διεύθυνση. Διαπιστώθηκε ότι και οι δυο συσκευές αύξησαν την απόδοση, αλλά η δεύτερη πολύ περισσότερο καθώς οι εργαζόμενοι που δεν μπορούσαν να δουν τα αποτελέσματα της εργασίας τους, λειτουργώντας σε καθεστώς φόβου, ήταν σε διαρκή ένταση.
Για όσες και όσους δίνουμε τη μάχη ενάντια στην αξιολόγηση στους χώρους της εκπαίδευσης, οι αναλογίες είναι προφανείς, όσο και τα κοιανοςινά χαρακτηριστικά των μεθόδων αξιολόγησης στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα:
    Απόλυτη χειραγώγηση και διαρκής έλεγχος του εργαζόμενου ώστε το εργασιακό μοντέλο να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τις απαιτήσεις της εργοδοσίας.
    Μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης και της εντατικοποίησης της εργασίας.
    Αυθαίρετη μετρησιμότητα της απόδοσης του εργαζόμενου με τον κατακερματισμό και τη μέτρηση κάθε δράσης του στο χώρο εργασίας.
    Κανιβαλικός ανταγωνισμός ανάμεσα στους εργαζόμενους και ακύρωση του πιο σημαντικού και ιστορικού τους όπλου, της συλλογικής τους ταυτότητας
    Δημιουργία δεξαμενής «προβληματικών» προς απόλυσιν εργαζόμενων – είναι αυτό που στο δημόσιο ονομάζεται «λίστες  διαθεσιμότητας».
    Κινητικότητα, ευελιξία, κατηγοριοποίηση εργαζομένων, πολλαπλά επίπεδα συμβάσεων εργασίας και αμοιβών.
Πολλά έχουν ειπωθεί για το ρόλο της αξιολόγησης στην εκπαίδευση, αλλά εδώ θα υποκύψουμε στον πειρασμό να προσθέσουμε κάτι ακόμα. Προφανώς δεν υπάρχει πολιτικά και ιδεολογικά ουδέτερο management ούτε ουδέτερη παιδαγωγική όμως η επικράτηση της αξιολόγησης στο δημόσιο σχολείο θα σηματοδοτήσει μεταξύ άλλων, το θρίαμβο του management πάνω στην παιδαγωγική, την εκδίκηση του φιλόδοξου συμβούλου,  την αποθέωση του γλειψίματος και της δηθενιάς, τον εκθειασμό των κενο-τόμων δράσεων σε βάρος της διδασκαλίας.
Με το απόσπασμα που παραθέσαμε από την Αλίκη στη Xώρα των Θαυμάτων ξεκινά ένα από τα πιο εμβληματικά βιβλία του Κ. Τσουκαλά. “The question is, which is to be master”, το ζήτημα λοιπόν είναι ποιος θα είναι το αφεντικό απαντά ο Humpty Dumpty στην Αλίκη.  Όποιο όμως κι αν είναι το αφεντικό, ο εργαζόμενος/παραγωγός διατηρεί πάντα ένα βαθμό ελέγχου στην παραγωγή και αντίστοιχα ο εκπαιδευτικός ένα βαθμό ελέγχου στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες του εργοστασιακού τεϋλορισμού, ο συλλογικός εργάτης έβρισκε τους τρόπους να επιβραδύνει τους ρυθμούς εργασίας, ιδιαίτερα εκεί που ο εργοστασιακός συνδικαλισμός είχε ισχυρές παραδόσεις όπως στην Ιταλία, τη Γαλλία ή τη Βρετανία. Σήμερα, οι νέες τεχνολογίες σε συνδυασμό με την ιστορική ήττα του εργατικού κινήματος εξιτάρουν το νεοφιλελεύθερο φαντασιακό που εδώ και έξι δεκαετίες περιστρέφεται γύρω από την ίδια εμμονή, την ιδανική συνθήκη όπου αφενός ελαχιστοποιείται/εκμηδενίζεται ο έλεγχος του εργαζόμενου πάνω στην εργασία του και αφετέρου ακυρώνεται πλήρως η συλλογική του ταυτότητα, άρα και η συνδικαλιστική του δράση.
Ο Άλμπερτ Καμύ έγραφε πως δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία απ’ τη χωρίς όφελος κι ελπίδα εργασία θυμίζοντας πως οι θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλάει αδιάκοπα ένα βράχο ως την κορυφή ενός βουνού απ’ όπου η πέτρα, με το βάρος της, ξανάπεφτε. Βαριές κουβέντες στην εποχή της κρίσης, όπου οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας ηχούν ως κακόγουστο αστείο στα καφενεία των ανέργων και η ανέχεια μοιάζει να είναι το ισχυρότερο και πιο τρομερό εργαλείο εκβιασμού των αφεντικών. Ωστόσο, όπως είδαμε, ακόμα και στους πιο μαύρους εργασιακούς χώρους, η αξιολόγηση δεν είναι ένας αναίμακτος περίπατος, η ζωντανή εργασία δεν είναι εύκολος αντίπαλος, αντιδρά, αντιστέκεται, οργανώνεται.
Αυτή η πραγματικότητα είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι «η κοινή γνώμη θέλει να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί όπως άλλωστε αξιολογούνται όλοι οι εργαζόμενοι». Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Η αντίσταση στην αξιολόγηση δεν μπορεί να περιορίζεται στον εκπαιδευτικό χώρο ως υπεράσπιση της ιδιαιτερότητας των εκπαιδευτικών – αντίθετα πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες στους εργαζόμενους του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα ως ένα επί μέρους επεισόδιο του ταξικού ανταγωνισμού.
Πηγές:
candianews.gr
ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Λίγα λόγια για το νέο πρόγραμμα voucher 29 έως 64 ετών

10643164_713377998732883_1405406699_n (1)

 

Σκανδαλώδες το νέο πρόγραμμα voucher…

1 – Μία αστεία ιστορία …

”ωφελούμενοι” vs ΚΕΚ 
ή αλλιώς

 ”Μισθός” vs Επιδότηση

Τη Δευτέρα 13/10 άνοιξε το πρόγραμμα για τις ηλικίες 29 εώς 64 για να…ξανακλείσει μετά από λίγο,ξανάνοιξε την Τρίτη για να…ξαναπέσει η πλατφόρμα και να ξεκινήσει τελικά λίγες ώρες μετά.

Για το σύνολο των 400 ωρών (100 θεωρία και 300 πρακτική, οιεργαζόμενοι παίρνουν 1.600 €. Τα προηγούμενα προγράμματα ήταν της τάξης περίπου των 2.000-2.500 ευρώ για τους συμμετέχοντες (ήταν 100 ώρες παραπάνω). Επιπλέον, το ποσό δίνεται στο τέλος της πρακτικής, με αποτέλεσμα την πλήρη δέσμευση των εργαζομένων καθώς αν αυτοί αποχωρήσουν νωρίτερα για οποιαδήποτε αιτία χάνουν τα χρήματά τους.

 

Το ποσό που παίρνουν τα ΚΕΚ είναι 5.400 € ή 4.200 € (αναλόγως της επαγγελματικής κατηγορίας των συμμετεχόντων, τεχνικά επαγγέλματα και νέες τεχνολογίες αντίστοιχα). Το ποσό είναι τεράστιο. Στα προηγούμενα προγράμματα το ποσό αυτό αντιστοιχούσε σε 1.070-1.370 ευρώ. Είναι σχεδόν το 5πλάσιο από τα προηγούμενα προγράμματα.

 

2 – Δεσμεύσεις επιχείρησης

 

Επιπλέον πολύ προβληματικό στοιχείο είναι ότι δεν υπάρχει καμία δέσμευση για τις επιχειρήσεις αναφορικά με τους ήδη εργαζόμενους. Υπάρχει αναφορά στην προκήρυξη για υποχρέωση 2μηνης τουλάχιστον (50 ημερομίσθια) πρόσληψης του 25% των συμμετεχόντων στο πρόγραμμα αλλά χωρίς ρήτρα έκπτωσης. Απλά θα πάρουν λιγότερα χρήματα ανά ωφελούμενο τα ΚΕΚ που έχουν συνάψει τα ιδιωτικά συμφωνητικά με αυτές τις επιχειρήσεις που δεν προχώρησαν στην 2μηνη πρόσληψη. 

3 – Αριθμός επιδοτούμενων ανά επιχείρηση

 

Κάθε επιχείρηση μπορεί να συμμετέχει στο πρόγραμμα μέχρι το διπλάσιο του αριθμού των εργαζομένων της. Είναι εξαιρετικά μεγάλος αριθμός, ειδικά συγκριτικά με το προηγούμενο voucher που υπήρχε στοιχειώδης περιορισμός (Εταιρείες με 0-4 εργαζόμενους μπορούσαν να πάρουν 1 επιδοτούμενο. Οι εταιρείες που έχουν πάνω από 5 εργαζόμενους μπορούσαν να πάρουν ένα επιπλέον  30% μέσω voucher).

 

Η μόνη περίπτωση να υπάρχει κάποια προστασία για τους εργαζόμενους και κάποια επιπλέον όρια είναι να αναφέρονται στο ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ ΚΕΚ και επιχειρήσεων.

 

4 – Κόστολόγηση προγράμματος-θέσεις ”ωφελούμενων” -συμπεράσματα

 

 

Το συνολικό ποσό κοστολόγησης του προγράμματος είναι 112.000.000 ευρώ,το οποίο άνοιξε για 16.620 ανέγους-”ωφελούμενους”,το ποσό της επιδότησης των ΚΕΚ είναι τραγικά δισανάλογο σε σχέση με αυτό των ”ωφελούμενων”.Τα 5.400€ που θα δίνονται στα ΚΕΚ ανά κεφάλι σε σχέση με τα 1.600€ των εργαζόμενων μόνο σαν αστείο μπορεί να κατανοηθεί.Από την άλλη ο τρόπος με τον οποίο άνοιξε αυτό ο πρόγραμμα δείχνει με τον πλέον ακραίο τρόπο που στοχεύει και για ποιους δουλεύει.
 
Με μια απλή διαίρεση προκύπτει ότι αν δεν υπήρχε ο διαμεσολαβητής-ΚΕΚ κάθε άνεργος θα έπαιρνε πάνω από 6.500 ευρώ!

 

Είναι αξιοπρόσεκτο ότι για να συμμετάσχει στο συγκεκριμένο πρόγραμμα κάποιο ΚΕΚ θα πρέπει να έχει αποδεδειγμένη εμπειρία είτε από υλοποίηση προγραμμάτων εγγυημένης απασχόλησης είτε από συμμετοχή σε προηγούμενο voucher (από το 2009) συνολικού αντικειμένου τουλάχιστον 1.200.000 ευρώ. 

Εκτός, δηλαδή, των ερωτηματικών αναφορικά με τη διαφάνεια των ΚΕΚ και στα ανισομερώς ποσά της επιχορήγησεις σε σχέση με τους εργαζόμενους, στο συγκεκριμένο πρόγραμμα ”φωτογραφίζονται”συγκεκριμένα μεγάλα ΚΕΚ που θα αναλάβουν αυτά τα προγράμματα με τις υπέρογκες αμοιβές. Είναι προφανές ότι και σε αυτό το σημείο το πεδίο διαπλοκής διευρύνεται εξαιρετικά σημαντικά.

 

Πηγή: V for Voucherades

Αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της ΒΙΟ.ΜΕ

Η Βιομηχανική Μεταλλευτική πριν από περίπου 3 χρόνια εγκαταλείφθηκε στη μοίρα της από τη διοίκηση Φιλίππου που έβαλε λουκέτο στο εργοστάσιο αφήνοντας τους εργαζόμενους σ’ επίσχεση, εκατομμύρια ευρώ σε χρέη προς τους εργαζόμενους, την επιχείρηση και το δημόσιο. Οι εργαζόμενοι σε πείσμα των καιρών και της διοίκησης αποφάσισαν να πάρουν τη διαχείριση του εργοστασίου στα χέρια τους.
Από το Μάιο του 2011 μέχρι της 12/02/2013 οι εργαζόμενοι δώσανε ένα σκληρό αγώνα μαζί με δεκάδες αλληλέγγυους κι έκτοτε κατέλαβαν τα μέσα παραγωγής του εργοστασίου βασιζόμενοι στη λογική της αυτοδιαχείρισης, η οποία λειτουργεί μ’ εργατική συνέλευση, στην οποία συμμετέχουν ισότιμα όλοι οι εργαζόμενοι με αμεσοδημοκρατικό τρόπο λήψης αποφάσεων για τη λειτουργία του εργοστασίου χωρίς ιεραρχικές δομές.
Για μας η αυτοδιαχείριση αποτελεί μια εικόνα από το μέλλον. Ως κοινωνικοί αναρχικοί υπερασπιζόμαστε την αυτοδιαχείριση, ώστε να καταστεί βασικό μέσο για την κοινωνική επανάσταση και μορφή οργάνωσης τόσο του κόσμου της εργασίας, όσο και της ίδιας της κοινωνίας.
Μετά από ενάμιση χρόνο κοινωνικών αγώνων και νομικών διεκδικήσεων, οι εργάτες της Βιο.Με. παλεύουν ασταμάτητα για αξιοπρέπεια κι επιβίωση κόντρα στο κράτος και τους υπηρέτες του. Ενώ η δικαστική εξουσία δικαίωσε τον αγώνα των εργατών, η παλιά διοίκηση, καταφεύγοντας σε νομικά τερτίπια, κατάφερε να πτωχεύσει τη Βιο.Με. μέσω της μεροληπτικής συνδίκου, Α. Σεμερτζίδου, της μητρικής εταιρίας Φίλκεραμ, χωρίς όμως να επιβληθούν οι συνέπειες της πτώχευσης. Επόμενος στόχος της συνδίκου είναι να σχηματιστεί προσωρινή διοίκηση από το περιβάλλον της Φιλίππου, με σκοπό την οριστική πτώχευση της Βιο.Με.

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η οικογένεια Φιλίππου έχει εγκαταλείψει το εργοστάσιο, όπως προαναφέρθηκε, και παρά τις δύο ποινές φυλάκισης που εκκρεμούν σε βάρος της Φιλίππου, η σύνδικος επιμένει σ’ επιστροφή της ίδιας στο εργοστάσιο ως προσωρινή διοίκηση. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους εργάτες της Βιο.Με. και θα παλέψουμε μέχρι την οριστική δικαίωση αυτού του εργατικού αγώνα.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να στηρίξουν το ολοήμερο δράσης της ΒΙΟ.ΜΕ που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 18 Οκτωβρίου στο χώρο του εργοστασίου.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό
“ΜΑΥΡΟ & ΚΟΚΚΙΝΟ”
mauro-kokkino@hotmail.com

https://athens.indymedia.org/post/1532894/