Αρχείο ημέρας 22/10/2014
Η Κυριακάτικη αργία με αγώνες κατακτήθηκε και με αγώνες θα την κρατήσουμε
Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας αλλά και ενάντια σε κάθε επίθεση του κράτους και των αφεντικών στα εργατικά μας δικαιώματα, στα ταξικά μας συμφέροντα, στη ζωή και στην αξιοπρέπειά μας, συνεχίζεται.
Οι απεργιακές Κυριακάτικες κινητοποιήσεις και το σύνολο των παρεμβάσεων, συνελεύσεων και διαφόρων διεργασιών μεταξύ εργαζομένων του κλάδου, που πραγματοποιήθηκαν κυρίως από την περασμένη Άνοιξη και για όλο σχεδόν το Καλοκαίρι, κυρίως στο κέντρο της Αθήνας (με επίκεντρο την Ερμού), αλλά και σε αρκετές γειτονιές και άλλες περιοχές της Ελλάδας έχουν ήδη αφήσει μια σημαντική παρακαταθήκη αγώνα.
Την Κυριακή 2 Νοέμβρη θα επιχειρηθεί για μια ακόμα φορά το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων σε όλη την ελληνική επικράτεια, στο πλαίσιο του νόμου που προβλέπει την Κυριακάτικη λειτουργία τους για 7 Κυριακές το χρόνο.
ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ – ΔΕΝ ΨΩΝΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ
διαδήλωση ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα και την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας
Τετάρτη 22 Οκτώβρη, 6μμ, Χαυτεία (Σταδίου & Αιόλου)
https://athens.indymedia.org/event/53198/
Για τις απολύσεις στο Δήμο Ασπροπύργου
Τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά…
213 εργάτες-τριες του Δήμου Ασπροπύργου απειλούνται με απόλυση…
Ούτε ένα βήμα πίσω, κανένας εργαζόμενος στον δρόμο.
Στον καπιταλισμό η εργασία μετατρέπεται σε εμπόρευμα, προς όφελος των αφεντικών και οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται ως τέτοιο. Ειδικά για την περίπτωση του δήμου μας, ήταν ένα πεδίο όπου ο κάθε δημοτικός αρχοντίσκος πάρκαρε την πελατεία του. Η ταξική συνείδηση που είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί στους προλετάριους, τόσα χρόνια ήταν απούσα και οι σημερινές απολύσεις είναι επίσης αίτιο αυτής της έλλειψης. Η κατάσταση όμως που επικρατεί στο δήμο οικονομικά είναι αποτέλεσμα των κηφήνων που ξεζουμίζουν τον τόπο και όχι των εργαζομένων. Αν και είναι ένα συνολικό ζήτημα, που ο δήμος μας είναι μόνο η τοπική του διάσταση ,γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο Δήμος Ασπροπύργου ήταν ¨μαγαζί γωνία¨ για να κερδοσκοπούν και οι ντόπιοι τσιφλικάδες πολιτευτές.
Δεν θα μας στρέψουν, λοιπόν εναντίων αυτών που πολεμάνε για τα δικαιώματα τους. Κάποιοι αξιοθρήνητοι, πνιγμένοι στον ατομικισμό τους, γκρινιάζουν για τα σκουπίδια της απεγίας, την ώρα που οικογένειες πετιούνται στον δρόμο. Το να αγωνίζεσαι για το ψωμί σου μοιάζει παράλογο στους χορτασμένους. Παράλογες απαιτήσεις σε παράλογους καιρούς…
Ζώντας σε αυτήν την συνθήκη πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε ότι αφορά την κατεύθυνση που θα έχει ο θυμός και η οργή μας. Θα πρέπει να ασκήσουμε κριτική σε αυτούς που δημιούργησαν την υπάρχουσα κατάσταση και όχι σε εκείνους με τους οποίους μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία της απόλυσης, των απλήρωτων υπερωριών, της εντατικοποίησης της εργασίας. Να αναζητήσουμε τους υπεύθυνους της πνευματικής και ποσοτικής υποβάθμισης της ζωής μας σε όσους στήριξαν ή συνεχίζουν να στηρίζουν το υπάρχον κοινωνικό-οικονομικό σύστημα . Κάποτε τους ήμασταν εξαιρετικά χρήσιμα ως εκλογική πελατεία σήμερα όχι.
Το σύστημα επιδιώκει να μας διαμορφώσει την πεποίθηση ότι φταίμε αποκλειστικά εμείς για την ανεργία μας. Γι’ αυτό και καλύπτουν τις απολύσεις με τον φερετζέ της αξιολόγησης. Η ανεργία όμως, είναι πρόβλημα συλλογικό και όχι ατομικό όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Ας αναλογιστούμε-ως κόσμος της εργασίας- ποιούς έχουμε πραγματικά απέναντι μας και με ποιούς ζούμε μαζί τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Την λύση θα την δώσουμε όλοι μαζί ή δεν θα υπάρξει ποτέ. Μόνο μέσα από την συνειδητοποίηση την συλλογική δράση και την επίθεση στους κυρίαρχους (ντόπια και ξένα αφεντικά, οικονομικά και πολιτικά). Δεν υπάρχουν ούτε σωτήρες ούτε μεσσίες και μαγικές λύσεις, μην ονειρευόμαστε ότι κάποιος άλλος θα κάνει την αρχή, μην αφήσουμε αυτό που ξέρουμε ότι πρέπει να γίνει σήμερα για αύριο. Θα πρέπει να εστιάσουμε στο καπιταλιστικό σύστημα και να καταλάβουμε ότι αποτελεί την πηγή των δεινών μας.
Η ανεργία εξάλλου είναι ένα όπλο στα χέρια των πλουσίων. Οι άνεργοι αποτελούν τον μοχλό με τον οποίο τα αφεντικά καταφέρνουν να κρατούν φρόνιμους τους εργάτες, να τους μειώνουν τον μισθό και να τους αναγκάζουν να δουλεύουν πιο εντατικά, απειλώντας τους με το φάσμα της απόλυσης. Πόσες φορές άλλωστε δεν έχουμε ακούσει την φράση <<…Ξέρεις πόσοι περιμένουν για δουλειά έξω…>>.
Η πείνα είναι εχθρός όλων των ανθρώπων και γι΄ αυτό πρέπει να είμαστε ενωμένοι απέναντι της.
¨Είναι ένα θεριό-δυνατό και σκληρό-που χτυπά κατευθείαν στο στομάχι-
Το πρωί που ξυπνώ-ψάχνω τρόπο να βρω-ν’ αποφύγω μαζί του τη μάχη.¨
“Ανεργία”, Γ.Μαρκόπουλος
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ,ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Η Κυριακή θα παραμείνει αργία, καμία «αγγαρεία» για την εργοδοσία
Μετά την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την πτώση του κατώτατου μισθού στα 550 ευρώ (μικτά), τα 5μηνα προγράμματα εκμετάλλευσης των ανέργων και γενικότερα το κουρέλιασμα των όποιων εργασιακών κεκτημένων, παρακολουθούμε εδώ και αρκετούς μήνες την προσπάθεια κράτους-τρόικας-αφεντικών για την επιβολή απελευθερωμένων ωραρίων και την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Οι 52 Κυριακές δεν τους έκατσαν προς το παρόν, μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, και τώρα επιδιώκουν να «σταθεροποιήσουν» το άνοιγμα των καταστημάτων για 7 Κυριακές το χρόνο.
Το δικό μας σχόλιο πάνω στο ζήτημα της Κυριακάτικης αργίας γίνεται από μία οπτική γωνία περισσότερο «ιστορική». Πολλές φορές μιλάμε για «επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα» όσον αφορά τα διευρυμένα ωράρια ή τη δουλειά την Κυριακή, και ίσως πολλοί να θεωρούν κάπως υπερβολική αυτή τη φράση. Η ιστορική πραγματικότητα όμως έρχεται μάλλον να την επιβεβαιώσει με μια κάποια δόση ειρωνείας. Συγκεκριμένα, η πρώτη φορά στην ιστορία του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους που ζητήθηκε από εργαζόμενους επισήμως η απαγόρευση της Κυριακάτικης εργασίας ήταν το 1879! Επρόκειτο για μια μεγάλη απεργία εργατών βυρσοδεψείων στη Σύρο, οι οποίοι ξεζουμισμένοι από τα 14ωρα/15ωρα δουλειάς την ημέρα, διεκδικούσαν μεταξύ άλλων μια αργία στο τέλος της εβδομάδας. Αυτό που ίσχυε μέχρι τότε, ήταν η λεγόμενη αγγαρεία της Κυριακής, κατά την οποία οι εργάτες ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν την Κυριακή απλήρωτα δίωρα για τον εργοδότη τους. Ας σημειωθεί, πως ο θεσμός της αγγαρείας αποτελούσε ουσιαστικά απομεινάρι της δουλοπαροικίας/φεουδαρχίας!
Ήταν μετά από 31 χρόνια, το 1910, που η Κυριακή θεσπίστηκε ως αργία, μαζί με τους πρώτους εργατικούς νόμους. Εργατικοί νόμοι οι οποίοι ήταν το αποτέλεσμα αιματηρότατων κυριολεκτικά αγώνων ανάμεσα στη νεοδημιουργηθείσα εργατική τάξη και την αστική τάξη της εποχής. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι τότε εμποροϋπάλληλοι, ή οι τυπογράφοι υποδέχτηκαν με αληθινό ενθουσιασμό το νόμο περί αργίας της Κυριακής. Αυτές οι κατηγορίες εργαζομένων και πολλές άλλες δούλευαν για ψίχουλα, κάτω από άθλιες συνθήκες, όρθιοι και υποσιτισμένοι, σε άσχημους εργασιακούς χώρους (σε πολλές περιπτώσεις σε τρώγλες), αναπνέοντας δηλητηριώδη αέρια, με ωράρια εργασίας 10 ή 12 ωρών. Η Κυριακή ήταν πλέον μια ημέρα αφιερωμένη στην ανάπαυση, απαλλαγμένη από την εξάντληση της εβδομάδας, κατά την οποία μπορούσαν οι ίδιοι να αυτοδιαχειριστούν το σώμα, το νου και τον ελεύθερό χρόνο τους.
Είναι βέβαια σημαντικό να θυμόμαστε, ότι οι άθλιες εκείνες συνθήκες εργασίας δεν καλυτέρεψαν εξαιτίας της νομοθεσίας καθεαυτής. Οι πρόνοιες της εργατικής νομοθεσίας ήταν αποτέλεσμα των αδιάκοπων ταξικών αγώνων και της πάλης των εργατών. Η εργατική πάλη αυτοοργανώθηκε μέσα από την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα. Οι εργατικοί αγώνες ξεσπούσαν αυθόρμητα από τη βάση των εργατών και για τα συμφέροντα της βάσης των εργατών. Οι κάθε λογής εργατοπατέρες και πολιτικάντηδες, ακόμη και όταν κατάφερναν να παρεισφρήσουν στους εργατικούς αγώνες, θεωρούνταν ξένο σώμα. Όσο μακρινά και αν φαντάζουν όλα αυτά έναν αιώνα μετά, κάτι μπορούν να μας διδάξουν.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (ΕΣΕ) Αθήνας
Οικοδομώντας διεθνή δίκτυα αλληλεγγύης / Με αφορμή το ταξίδι αλληλέγγυων από την Γερμανία και την Ελβετία για τρίτη φορά στην Ελλάδα.
Γράφει ο Ν.Α
Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από συνδικαλιστές βάσης και σε αυτήν εντάχθηκαν αντιφασίστες και άλλοι-ες ακτιβιστές από την Γερμανία και την Ελβετία. Την τελευταία εβδομάδα του Σεπτέμβρη επισκέφτηκαν για τρίτη φορά την Ελλάδα. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Δίστομο ήταν οι πόλεις που βρέθηκαν. Συναντήσεις με σωματεία, συλλογικότητες, δομές αλληλεγγύης, αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας (Χαλκιδική, καθαρίστριες κλπ).
Εδώ και τρία χρόνια οι σύντροφοι-σες επίμονα και οργανωμένα χτίζουν ένα δίκτυο αλληλεγγύης όχι γενικά για την Ελλάδα, αλλά για τους αγώνες και τους ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια στην τρόικα και τα μνημόνια. Σε συνεργασία με την ομάδα Real Democracy Now που έχουν δημιουργήσει έλληνες του Βερολίνου καλούνε έλληνες ακτιβιστές στην Γερμανία, διοργανώνουν εκδηλώσεις σε αρκετές πόλεις και οργανώνουν την αντιπληροφόρηση για την κατάσταση και τους αγώνες στην Ελλάδα, ενάντια στην προπαγάνδα των κυρίαρχων γερμανικών Μ.Μ.Ε.
Την Τετάρτη 1-10 οργάνωσαν εκδήλωση στο πολυτεχνείο με θέμα ¨Πώς να οικοδομήσουμε υπερεθνικά δίκτυα αλληλεγγύης¨. Στο βίντεο που ακολουθεί φαίνονται να μιλούν οι Andreas Hesse από την IG METALL, Ulrike Kumpe από την εφημερίδα kontraste που ασχολείται με αυτοοργανωμένα συνεργατικά εγχειρήματα, Ulrike Eifler από την DGB γραμματέας τομέα Γκίσεν, Rainer Thomann από Gewerkschaft Unia και ο Carsten Schulze από την FAU.
Ο δρόμος για την δημιουργία δικτύων διεθνούς αλληλεγγύης ανάμεσα στα αγωνιζόμενα κομμάτια σίγουρα δεν είναι εύκολος και σύντομος. Όπως όμως ειπώθηκε χαρακτηριστικά και στην εκδήλωση ¨η καλύτερη αλληλεγγύη είναι η ταξική πάλη και όχι τα πακέτα ανθρωπιστικής βοήθειας»
Ακολουθούν τα βίντεο από την εκδήλωση στο Πολυτεχνείο:
1. Βίντεο με την τοποθέτηση της Ulrike Eifler από την DGB γραμματέας τομέα Γκίσεν
2.Βίντεο με τις τοποθετήσεις της Ulrike Kumpe από την εφημερίδα kontraste που ασχολείται με αυτοοργανωμένα συνεργατικά εγχειρήματα
3.Βίντεο με την τοποθέτηση του Andreas Hesse από την IG METALL
4.Βίντεο με τις τοποθετήσεις των Carsten Schulze από την FAU Γερμανίας και Rainer Thomann από Gewerkschaft Unia
ΠΗΓΗ:ΠΑΝΤΙΕΡΑ