Το τελευταίο δίμηνο, μετά και τις πρώτες συγκεκριμένες αναφορές για επανεξέταση από την κυβέρνηση της νομοθεσίας για τα ωράρια των φαρμακείων, η αντιπαράθεση γύρω από το ωράριο έχει ανάψει για τα καλά. Και για μια ακόμη φορά στον κλάδο, οι εργαζόμενοι επιχειρείται να αξιοποιηθούν στον εσωτερικό ανταγωνισμό των διαφορετικών μπλοκ συμφερόντων που συγκροτούνται ανάμεσα στους εργοδότες τους, δημιουργώντας συνθήκες που η αποκάλυψη και η προσπάθεια αντιμετώπισής τους αποκτά γενικότερη αξία.
Από τη μια μεριά, το τμήμα εκείνο των φαρμακοποιών που πόνταρε στις δυνατότητες συγκεντροποίησης στον κλάδο και επένδυσε στις νέες συνθήκες για να κερδίσει στον ανταγωνισμό, υπερασπίζεται τα κεκτημένα του σε θεσμικό επίπεδο χρησιμοποιώντας ευθέως τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις του σαν ανθρώπινη ασπίδα. Προαναγγέλουν κύμα μαζικών απολύσεων αν αλλάξουν τα δεδομένα και μάλιστα εμφανίζονται ως υπερασπιστές των θέσεων εργασίας στα φαρμακεία, λες και οι απολύσεις που επικαλούνται θα είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, κάτι σαν θεομηνία, και όχι επιλογή και απόφαση των ίδιων για τη διαφύλαξη της κερδοφορίας τους. Προχώρησαν μάλιστα, σε μια κίνηση αντίστοιχης μεθοδολογίας με την αξιοποίηση των μεταλλωρύχων από την EldoradoGold, στη σύνταξη κειμένου υπογραφών «των εργαζόμενων» που βάζει τους ίδιους τους εργαζόμενούς τους να ανακοινώνουν ακριβώς αυτό: την αναγκαία και αυτονόητη απόλυσή τους σε περίπτωση αλλαγής του ωραρίου και μια έκκληση για διαφύλαξη των όρων κερδοφορίας των αφεντικών τους.
Από την άλλη μεριά, οι μικροί επιχειρηματίες του κλάδου διεκδικούν την ολική επαναφορά στο πλαίσιο προστασίας και κρατικής χρηματοδότησης της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας όπως αυτό είχε διαμορφωθεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Σε αυτό το πλαίσιο η ανεργία και οι απολύσεις είναι και πάλι κεντρικό χαρτί, με την ίδια περίπου μεθοδολογία: Το μικρό φαρμακείο «αναγκάζεται να απολύσει» γιατί δεν αντέχει τον ανταγωνισμό. Και πάλι αντικειμενικές και καθαγιασμένες οι απολύσεις, και πάλι οι δουλειές των εργαζομένων σε ομηρία για τη διεκδίκηση ευνοϊκότερων όρων για τους εργοδότες τους.
Και από τις δυο πλευρές, παρά τις δακρύβρεχτες φιλεργατικές κορώνες που εξαπολύουν πάνω από τα αντικρουόμενα businessplans, δεν μπορεί προφανώς να ακουστεί λέξη για ό,τι πραγματικά έχει να κάνει με τις ανάγκες των εργαζόμενων στον κλάδο. Για την άρνηση υπογραφής κλαδικής σύμβασης από την μεριά των εργοδοτών και τους μισθούς νεόπτωχου που αυτό σημαίνει για τους εργαζόμενους. Για το όργιο με τα εξαντλητικά και υπερελαστικά ωράρια και το πώς αυτό πραγματικά κόβει θέσεις εργασίας βάζοντας τον κάθε εργαζόμενο να δουλεύει για δύο. Για τις απλήρωτες υπερωρίες και εφημερίες και τη μη καταβολή δεδουλευμένων που έχει πάρει μαζικές διαστάσεις. Ούτε βέβαια μπορεί να ακουστεί λέξη για το τί σημαίνει τελικά η υγεία και το φάρμακο ειδικότερα να γίνεται αντικείμενο επιχειρηματικής δραστηριότητας, μεγάλων ή μικρών επιχειρηματιών. Για την «επιστημονική γοητεία» δηλαδή της μεγαλύτερης έκπτωσης στη χονδρική ή των καλύτερων εταιρικών χορηγιών σε συνέδρια και ταξίδια, για την υπέρογκη επιβάρυνση των ασθενών ακόμη και για τα στοιχειώδη κλπ.
Το ότι υπάρχουν στην πραγματικότητα κάποιοι που μπορούν, δικαιούνται και οφείλουν να απαντήσουν με διαφορετικό τρόπο σε όλα αυτά προκύπτει εύκολα και είναι προφανώς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στον κλάδο του φαρμάκου και ειδικότερα στα φαρμακεία. Η κατάσταση της ιδαίτερα ισχνής οργάνωσης των εργαζόμενων στα φαρμακεία είναι ακριβώς αυτό που επιτρέπει την ηγεμονία της αντίληψης περί ταύτισης συμφερόντων με την εργοδοσία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε περίοδο κρίσης, δηλαδή απλά την σταδιακή εξαθλίωσή. Αντίστροφα, η ανεξάρτητη από τους εργοδότες οργάνωσή είναι ακριβώς αυτό που μπορεί καί να διαμορφώσει απαντήσεις που να αναιρούν τα «αυτονόητα» της εργοδοτικής επιχειρηματολογίας καί να υπερασπιστεί στην πράξη τα εργατικά συμφέροντα στον κλάδο.
Να αναδείξει πρώτα απ’ όλα το ότι οι «αναγκαίες» απολύσεις, μαζί με τις περικοπές στους μισθούς και την επιβολή απλήρωτης δουλειάς, είναι ανθρωποθυσία για την προστασία των κερδών των εργοδοτών και μπορούν και πρέπει να αποτραπούν με συλλογικούς όρους. Να ξεκαθαρίσει ότι το ποιος θα επικρατήσει στον ανταγωνισμό των μικρών και μεγάλων φαρμακείων, των πολυκαταστημάτων καλλυντικών και όποιου άλλου μπει στο παιχνίδι της διανομής του φαρμάκου και του παραφαρμάκου δεν έχει σχέση με τα συμφέροντα των εργαζόμενων, δεν θα τους μοιράσει τα κέρδη του, δεν θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας αλλά αντίθετα θα τις περιορίσει με τα ελαστικά ωράρια και τις εξαντλητικές απλήρωτες υπερωρίες. Να αντιμετωπίσει το θέμα του ωραρίου όχι από τη σκοπιά της «δυναμικής του κλάδου» ή του επιχειρηματικού ανταγωνισμού αλλά ως ζήτημα που αφορά τους όρους ζωής των εργαζόμενων. Και άρα να παλέψει για την πλήρη κατάργηση του διευρυμένου για να ανατρέψει το καθεστώς της εξαντλητικής δουλειάς και του εξαήμερου, κόντρα και στην κυβέρνηση που προσανατολίζεται στο 40+8 μονιμοποιώντας την δουλειά τα Σάββατα.
Στον κλάδο ήδη εμφανίζονται δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά σε μια τέτοια προσπάθεια. Η διαδικασία συγκρότησης του Πανελλήνιου Σωματείου Φαρμακευτικών, Ιατροτεχνολογικών και Συναφών Επαγγελμάτων, είναι ελπιδοφόρα και θα κριθεί άλλωστε ακριβώς στο εγχείρημα της οργάνωσης των εργαζόμενων που βρίσκονται εκτός εργατικού συνδικαλισμού, στη δημιουργία δηλαδή δυνάμεων για το ταξικό εργατικό κίνημα.
Απεργιακές συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, πορείες έχουν προγραμματιστεί σε όλη τη χώρα για την Εργατική Πρωτομαγιά. Εκτός από τις πορείες – παρελάσεις από τους εκπροσώπους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του εργατοπατερισμού, το γνήσιο εργατικό κίνημα θα βρεθεί στο δρόμο να τιμήσει τον αιματηρό αγώνα του 1886, αλλά και να δώσει ηχηρό -ελπίζουμε- μήνυμα ότι η εργατική τάξη μάχεται και διεκδικεί .
Καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά! Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά! Την Κυριακή 3 Μάη σύμφωνα με τον νόμο τα εμπορικά καταστήματα θα είναι ανοιχτά. Ο ΣΥΒΧΑ απευθύνει το σταθερό κάλεσμά προς το σύνολο των κλαδικών κι επιχειρησιακών σωματείων του εμπορίου για κήρυξη απεργιών και αγωνιστικές κινητοποιήσεις όλες τις Κυριακές που επιβάλλεται η κυριακάτικη εργασία. Και φυσικά για ακόμα μια φορά, ασκεί πιέσεις στην ΟΙΥΕ να κηρύξει γενικευμένη απεργία στο χώρο του εμπορίου.
Στα τέλη του Γενάρη εργαζόμενη στην Κρήτη είχε καταγγείλει όχι μόνο τις φραστικές απειλές αλλά και βιαιοπραγία από τον διευθύνοντα σύμβουλο. Η εργαζόμενη απευθύνθηκε στο εργατικό κέντρο, το οποίο την συνόδεψε στην δουλειά της και μίλησε με το αρχιαφεντικό προκειμένου να μην επαναληφθούν ξανά τέτοια περιστατικά (καθαρά για τα μάτια του κόσμου. Να σημειωθεί κιόλας ότι δεν αποκαλύπτουν το όνομα της εταιρίας). Αφού λοιπόν το αρχιαφεντικό εξέφρασε (τυπικά) την διαφωνία του με τη στάση του διευθύνοντα προς τη γυναίκα, αυτή ξαναγύρισε στη δουλειά της. Παρόλα αυτά, μέσα στο Πάσχα ο ίδιος που την χτυπούσε, υπογράφει την απόλυση της. Τέτοια περιστατικά καταπίεσης συμβαίνουν καθημερινά στον εργασιακό μεσαίωνα του ιδιωτικού τομέα. Είναι στο χέρι μας να μην υπάρξουν άλλα.
Συνεχίζουν τον αγώνα τους οι εργαζόμενοι στη ΒΙΟ.ΜΕ ενάντια στις προσπάθειες του κεφαλαίου να καταστείλει μέσω της νομικής οδού την αυτοδιαχείριση. Την Παρασκευή 24 Απρίλη για ακόμα μια φορά οι εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι βρέθηκαν στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, απαιτώντας την ακύρωση της πτώχευσης της ΒΙΟ.ΜΕ. που προκάλεσε η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ. Ταυτόχρονα, υπέβαλλαν υπόμνημα στη εισαγγελία για την άρση της αναστολής, που παράνομα χορήγησε το δικαστήριο στην Φιλίππου μειώνοντας την ποινή της από 123 μήνες φυλάκισης σε 43.
Το Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης απευθύνει ανοιχτό κάλεσμα σε εργαζόμενους, εργατικές συλλογικότητες και κοινωνικά κινήματα, να συμμετάσχουν στην πρώτη συνέλευση για τον συντονισμό των αγώνων στην Θεσσαλονίκη και αλλού, πέρα κι έξω από τις λογικές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Η συνέλευση πραγματοποιείται την Δευτέρα 27/04, στις 19:00.
Κινητοποίηση στο υπουργείο Οικονομικών πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στον Οργανισμό Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδας καταγγέλλοντας την ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού και την επερχόμενη απόλυσή τους. Όπως τονίζουν σε ανακοίνωσή τους «εμείς οι 500 συμβασιούχοι “μιας μέρας” ενώνουμε τις φωνές μας με όσους παλεύουν για το δικαίωμα στη μόνιμη και αξιοπρεπή εργασία».
Το Σωματείο Εργαζομένων στη Vodafone Πάναφον πραγματοποίησε νέα παρέμβαση στις 21 Απρίλη στη Σταδίου στο Σύνταγμα. Οι συνεχείς παρεμβάσεις γνωστοποιούν και κλιμακώνουν τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις και στην επινοικίαση, αλλά και στη διεκδίκηση για ΣΣΕ. Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον από τους πελάτες και τους περαστικούς οι οποίοι εξέφραζαν την συμπαράσταση τους.
Με καθυστέρηση που φτάνει τους 5 μήνες πληρώνονται ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας. Επιπλέον, μετά το 2012, μέσω των 1.400 επιχειρησιακών συμβάσεων που υπογράφτηκαν, οι μισθοί μειώθηκαν από 10% έως και 40%. Ακόμη μεγαλύτερες ήταν οι μειώσεις μισθών στις περιπτώσεις που οι συλλογικές συμβάσεις υπογράφτηκαν από τις «ενώσεις προσώπων», δηλαδή από τα 3/5 του συνόλου των εργαζομένων κυρίως στις μικρές επιχειρήσεις.
Ίδια κατάσταση και στον χώρο της υγείας. Η απλήρωτη εργασία στα νοσοκομεία της χώρας είναι συνήθης, και συγκεκριμένα απλήρωτοι παραμένουν οι νοσοκομειακοί γιατροί για τις εφημερίες του Δεκεμβρίου του 2014 και του πρώτου τριμήνου του τρέχοντος έτους. Σημειώνουμε ότι οι εφημερίες ιδιαίτερα στην περίπτωση των ειδικευομένων συνιστά το 35% των μηνιαίων αποδοχών τους τη στιγμή που το ωρομίσθιο μιας εφημερίας αγγίζει το αστρονομικό ποσό των 2,9 ευρώ!
Eργασιακό μεσαίωνα βιώνουν οι εργαζόμενοι στους εργολάβους και ειδικότερα στις εργολαβίες καθαρισμού. Την ίδια στιγμή σε λήθαργο παραμένουν οι δημόσιες αρχές για την εφαρμογή των εργατικών νόμων, καθώς παρά το γεγονός ότι έχουν καταγγελθεί εταιρείες για μη καταβολή δώρου Πάσχα, δεν κινήθηκε η διαδικασία αυτοφώρου. Επίσης, υπάρχει πλήθος καταγγελιών για καθυστέρηση πληρωμών δεδουλευμένων μέχρι και 7 μήνες και ελλιπή ασφαλιστική κάλυψη, χωρίς καμία ενέργεια ενάντια στην απλήρωτη εργασία.
Επίσης εργασιακός μεσαίωνας στον κλάδο του τουρισμού. Ειδικά στο Ηράκλειο της Κρήτης, τουριστική «ανάπτυξη» σημαίνει για τους εργαζόμενους, μαζικές απολύσεις, ατομικές συμβάσεις, αμοιβές πείνας και απλήρωτες υπερωρίες. Ξενοδόχοι που δεν ανήκουν στην ένωσή τους, δεν έχουν καμία συνέπεια για τις αντεργατικές πολιτικές τους και αυθαιρεσίες τους, καθώς δεν υπάρχει κανένας έλεγχος για αυτούς. Αλλά και οι λιγοστοί έλεγχοι που έγιναν, έδειξαν ότι το ποσοστό της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας φτάνει το 50%!
Η εργοδοσία της βιομηχανίας ΒΙΣ του ομίλου Φιλίππου στον Βόλο, αποφάσισε να αναστείλει τη λειτουργία της χαρτοποιητικής μηχανής, ενώ μεγάλο μέρος των εργαζομένων βρίσκεται σε καθεστώς διαθεσιμότητας ή εκ περιτροπής εργασίας.
Έξω από το υπουργείο Οικονομικών, στην οδό Νίκης, κατασκήνωσαν από το απόγευμα της Δευτέρας 20 Απρίλη, οι συμβασιούχες καθαρίστριες που διεκδικούν την επαναπρόσληψή τους με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Οι εργαζόμενες απολύθηκαν το 2013 και προηγουμένως απασχολούνταν σε εφορίες και άλλες υπηρεσίες του υπουργείου μέχρι και δώδεκα χρόνια με μηνιαίες συμβάσεις, με μισθούς πείνας και χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Σε απεργία διαρκείας βρίσκονται οι εργαζόμενοι του Ναυπηγείου «Νεώριο Νέα ΑΕ» στη Σύρο. Οι 250 μόνιμοι εργαζόμενοι και οι 150 έκτακτοι απεργούν με αίτημα την καταβολή δεδουλευμένων 4 μηνών ή έστω την καταβολή του 50% σε πρώτη φάση οπότε και θα λύσουν την απεργία. Σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης των απεργών οι ιδιοκτήτες κατέθεσαν ασφαλιστικά μέτρα για να κηρυχθεί η απεργία παράνομη ωστόσο η απόφαση ήταν υπέρ των εργαζομένων.
Ψήφισμα αλληλεγγύης από το σωματείο εργαζόμενων στη Wind για τις συνδικαλιστικές διώξεις στην ΕΛΒΟ. Θυμίζουμε ότι οι συνδικαλιστές διώκονται από την ΓΣΕΕ και του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, γιατί τους αποκάλεσαν με το όνομα που τους αποδίδουν όλοι οι εργαζόμενοι, δηλαδή εργατοπατέρες. Συγκέντρωση αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε στις 21 Απρίλη στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, ημέρα εκδίκασης της υπόθεσης. Ημερομηνία που ταιριάζει εξάλλου απόλυτα με τις πρακτικές των εργατοπατέρων.
Δευτέρα 27 Απρίλη, στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης αλληλέγγυοι διαμαρτυρήθηκαν για την ποινικοποίηση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων. Η υπόθεση αφορά στις δύο διώξεις που ακολούθησαν μετά την καταστολή που έγινε στη Θεσσαλονίκη, στην πορεία που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της 48ωρης γενικής απεργίας. Ο ένας εκ των δύο τραυματίστηκε από γκλομπ αστυνομικών ενώ και οι δύο διώκονται ποινικά με την κατηγορία της απόπειρας βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης εις βάρος αστυνομικών, που μάλιστα προστέθηκε στο κατηγορητήριο εκ των υστέρων, ενώ δύο χρόνια μετά επιβλήθηκαν και περιοριστικοί όροι, οι οποίοι έθεσαν τους δύο διωκόμενους σε καθεστώς ομηρίας, αναγκάζοντάς τους να παρουσιάζονται δύο φορές το μήνα στο αστυνομικό τμήμα.
Αντεργατικές πρακτικές εφαρμόζει η «ΚΙΒΩΤΟς ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» στην Πάτρα. Απλήρωτη εργασία για τρεις και πλέον μήνες, μονομερής και παράνομη μείωση αποδοχών ενώ η ΣΣΕ ήταν σε ισχύ, μερική απασχόληση χωρίς τις έγκυρες συμβάσεις και άλλα. Οι εργαζόμενοι μέσω του επιχειρησιακού τους σωματείου, πραγματοποιούν κινητοποιήσεις ενώ έχουν καταφύγει στην επιθεώρηση εργασίας.
Απλήρωτη εργασία όμως είναι και η πάγια τακτική του Ομίλου Euromedica. Συγκεκριμένα, η Euromedica Αρωγή Θεσσαλίας, έχει εδώ και επτά μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενους, οι οποίοι κινητοποιούνται με επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας.
Ίδιες αντεργατικές πρακτικές και στην εταιρεία «STIRIXIS υγείας» στη Θεσσαλονίκη, που έχει απλήρωτους τους εργαζόμενους. Η εργοδοτική τρομοκρατία επίσης είναι πάγια στάση, καθώς απολύει παράνομα και καταχρηστικά εργαζόμενους που διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους και κατήγγειλαν τις οφειλές του εργοδότη στην αρμόδια υπηρεσία. Η εταιρεία λειτουργεί από το 2012 με οφειλές προς τους εργαζόμενους, μαύρη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, προφορικές συμφωνίες που δεν τηρούνται ποτέ, απειλές και εκβιασμούς.
Πέρασε από τη Βουλή, η κατάπτυστη και ως μορφή και ως περιεχόμενο, πράξη νομοθετικού περιεχομένου για την υφαρπαγή των ταμειακών διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων, για την εξυπηρέτηση των «θεσμών».
Νέος νεκρός στο βωμό του κεφαλαίου. Ένας 54χρονος υπάλληλος του Δήμου Ικαρίας σκοτώθηκε την περασμένη Τρίτη, ενώ δούλευε με όχημα φορτωτή – εκσκαφέα. Είναι γνωστό με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι οι σημαντικές ελλείψεις προσωπικού στους δήμους οδηγούν σε αδυναμία εφαρμογής κανόνων υγιεινής και ασφάλειας για τους εργαζόμενους, και σε αύξηση του κινδύνου των εργατικών ατυχημάτων.
Το κεφάλαιο σακατεύει εργάτες. Στη Μαρίνα Ακτίου, 22χρονος κατά τη διάρκεια εργασιών ακρωτηριάστηκε στο αριστερό πόδι. Αρχικά μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Πρέβεζας και στη συνέχεια στο Πανεπιστημιακό των Ιωαννίνων, προκειμένου οι γιατροί να προχωρήσουν σε επέμβαση συγκόλλησης. Άλλη μία αγωνίστρια του αναρχικού χώρου έφυγε από κοντά μας. Η Σύλβια Παπαδοπούλου έφυγε από τη ζωή στις 24 Απρίλη. H Σύλβια μαζί με τον σύντροφο της Χρήστο Κωνσταντινιδη- εμβληματική φυσιογνωμία- του αναρχικού κινήματος είχαν δημιουργήσει την “ΔΙΕΘΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ”. Μαζί τους είχαμε βρεθεί αρκετές εκατοντάδες σύντροφοι στην πρώτη γραμμή, την γραμμή του…πυρός. Καλό ταξίδι συντρόφισσα.
Η αναρχική καμπάνια διεθνιστικής αλληλεγγύης «Τρεις Γέφυρες» συνεχίζεται.
Μετά το άνοιγμα της 1ης Γέφυρας, που αφορά στον ευρωπαϊκό νότο, αρχίζει να ξεδιπλώνεται και η 2η Γέφυρα, η οποία αφορά ζητήματα που άπτονται της ανατολικής Μεσογείου.
Πιο συγκεκριμένα, οι κύριες αιχμές αυτής της 2ης Γέφυρας είναι:
η αλληλεγγύη των αγωνιζόμενων από τα κάτω σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο απέναντι στα γεωπολιτικά παιχνίδια των κρατών και των μεγάλων εταιρειών
η αλληλεγγύη στο πείραμα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού, στις κουρδικές περιοχές, και στην αυτοάμυνα του
ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός ως βασική μορφή επιβολής μιας σύγχρονης βαρβαρότητας και οι αντιδραστικές ανακλάσεις που εμφανίζονται στην ευρωπαϊκή ήπειρο απέναντί του, καθώς και
το ζήτημα της αλληλεγγύης στους μετανάστες και στους πρόσφυγες με κάθετη εναντίωση στις συνθήκες εγκλεισμού που βιώνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα τμήματα μεταγωγών και στα αστυνομικά τμήματα.
Επίσης, η 1η Γέφυρα θα συνεχίζει να ξεδιπλώνεται κυρίως μέσα από την ενασχόληση με:
το ενεργειακό ζήτημα, έχοντας ως κύρια αναφορά την καταστροφή των ορεινών κορυφογραμμών από μεγάλα αιολικά πάρκα και
την αλληλεγγύη σε σημαντικούς οικολογικούς/κοινωνικούς αγώνες, όπως η αντίσταση των κατοίκων στην καταστροφή της βορειοανατολικής Χαλκιδικής από τη δραστηριότητα των μεταλλείων και ο αγώνας του κινήματος NO TAV στη βορειοδυτική Ιταλία.
Στην καμπάνια συμμετέχουν ομάδες, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες από οκτώ πόλεις της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Αθήνα, Πάτρα, Σπάρτη, Χανιά, Ρέθυμνο και Ηράκλειο).
Το επόμενο ραντεβού για συντονισμένη κοινή δράση των Τριών Γεφυρών έχει δοθεί για το Σάββατο 30 Μάη, με περιεχόμενο τις αιχμές της 2ης Γέφυρας (αντίσταση και διεθνιστική αλληλεγγύη στις χώρες της ανατολικής Μεσογείου).
Είναι ζητούμενο μέσα από τοπικές συμπράξεις και με άλλες συλλογικότητες ή πρωτοβουλίες, η συγκεκριμένη αυτή δράση να εμπλουτιστεί.
Επίσης, είναι ζητούμενο να ξεπεράσει και τα σύνορα της ελληνικής επικράτειας με παράλληλες παρεμβάσεις συντρόφων σε άλλες χώρες της λεκάνης της Μεσογείου.
Η καμπάνια των Τριών Γεφυρών ξεκίνησε τον περασμένο Φλεβάρη και θα τελειώσει στον προσεχή Οκτώβρη.
Για την κατάληψη της νομικής (13/3 – 18/3) και μερικές πολιτικές προεκτάσεις της
Την Παρασκευή 13/3/2015 καταλήφθηκε η Νομική Σχολή σε ένδειξη αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, που βρίσκονταν σε απεργία πείνας με τα εξής αιτήματα: κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’, των τρομονόμων, του κουκουλονόμου, της βίαιης λήψης DNA, της πρόσβασης και ανάλυσης του DNA από πραγματογνώμονα βιολόγο, καθώς και την κατάργηση της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των δύο ατόμων. Τέλος, στα αιτήματα περιλαμβανόταν και η άμεση αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού και των συγγενών και φίλων των μελών της ΣΠΦ.
Η συγκεκριμένη κατάληψη προχώρησε σε ορισμένες ενέργειες κι είχε χαρακτηριστικά που μας βρίσκουν αντίθετους. Κατ’ αρχήν, από το πρωί της πρώτης μέρας υπήρχε face control σε (αλληλέγγυους και μη) φοιτητές. Έπειτα, κατά τη διάρκεια της «ανοιχτής» συνέλευσης της κατάληψης, γίναμε δέκτες του εκβιασμού μερίδας της συνέλευσης να ανοίξουμε και να τους παραχωρήσουμε το χώρο του ΑΚΝ, ειδάλλως θα το παραβίαζαν. Για να είμαστε σαφείς, πήγαμε στη συνέλευση με την προοπτική να εξετάσουμε ενδεχόμενη συμμετοχή μας στην κατάληψη, καθώς συμμεριζόμαστε πλήρως τα αιτήματα των απεργών, όπως άλλωστε έχει αποδείξει και η όλη στάση μας (εκδηλώσεις για ζητήματα που αφορούν την κατάσταση εξαίρεσης και τον εγκλεισμό, συμμετοχή σε προγενέστερους αγώνες κλπ). Ωστόσο, με τους όρους του «όλα ή τίποτα» και μάλιστα με τον επιθετικό τρόπο με τον οποίο μας τέθηκαν, είναι αυτονόητο πως δεν θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε και αποχωρήσαμε χαρακτηριζόμενοι ως «εχθροί του κινήματος και φίλοι του κράτους».
Τις ημέρες που ακολούθησαν, η κατάληψη λειτούργησε μ’ έναν εξαιρετικά κλειστό τρόπο, αποκλείοντας όσους αλληλέγγυους δεν πληρούσαν τα χαρακτηριστικά που έτασσε. Εν τέλει, πραγματοποίησαν τον εκβιασμό τους και εισέβαλαν στο ΑΚΝ, αφαιρώντας χρήματα απ’ το ταμείο και αρκετά αναλώσιμα. Παράλληλα, παραβίασαν το στέκι του Ράδιο Ένταση και βανδάλισαν στέκια αριστερών σχημάτων. Προφανώς, το ζήτημα για εμάς δεν είναι τα χρήματα και τα αναλώσιμα, αλλά η πράξη καθαυτή, δηλαδή η εισβολή σ’ έναν κατειλημμένο χώρο που τοποθετεί εαυτόν στο πλαίσιο του αντικαπιταλιστικού κινήματος και προτάσσει μεταξύ άλλων την κοινωνική αλληλεγγύη.
Φυσικά δεν πέσαμε από τα σύννεφα, καθώς τέτοιες πρακτικές μας είναι γνωστές από το παρελθόν. Αυτές δεν εμφανίστηκαν από το μηδέν, αλλά απορρέουν από μια κλειστή, ιδεολογική θεώρηση της αλληλεγγύης. Δηλαδή, οι «ειδικοί της αλληλεγγύης», οι οποίοι συγκροτούν ένα υποκείμενο αγώνα, επιτρέπουν τη συμμετοχή στην αλληλεγγύη μόνο σε όσους συγκεντρώνουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά που αυτοί έχουν επιλέξει. Εν προκειμένω, μόνο όσοι κατ’ αυτούς είναι αναρχικοί (και όχι «ρεφορμιστές αναρχικοί», «αριστεροί» κτλ). Έτσι, στο όνομα αυτής της ιδεολογικής καθαρότητας και ηθικής υπεροχής, δικαιολογούνται πράξεις, όπως η εισβολή σ’ έναν κατειλημμένο χώρο.
Για εμάς, το ζήτημα της αλληλεγγύης αφορά ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια και δεν μπορεί να αποτελεί προϊόν ιδιοποίησης από κανέναν. Αντίθετα, όπως έχει αποδείξει η εμπειρία αγώνων του παρελθόντος, η αλληλεγγύη έχει αντίκρισμα όταν αποτελεί τόπο συνάντησης των καταπιεσμένων ενάντια σε επιθετικές κρατικές πολιτικές (π.χ. το υπάρχον καθεστώς εξαίρεσης).
Θεωρούμε απαραίτητο να ανοίξει ένας κινηματικός διάλογος συλλογικοτήτων και ατόμων γύρω από αυτές τις πρακτικές, να σταματήσει να αποτελεί θέμα ταμπού, έτσι ώστε να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά και να αναδείξουμε την κοινωνική δυναμική που μπορούν να αποκτήσουν οι εκάστοτε αγώνες. Επίσης, μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για την επανανοηματοδότηση της έννοιας της αλληλεγγύης στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Υ.Γ. Σεβόμενοι τον αγώνα των απεργών πείνας, συμμεριζόμενοι πλήρως τα αιτήματά τους και θεωρώντας τους εαυτούς μας κομμάτι του κινήματος αλληλεγγύης, επιλέξαμε να μη δημοσιοποιήσουμε τις θέσεις μας για την κατάληψη της Νομικής και την εισβολή στο ΑΚΝ όσο η απεργία βρισκόταν σε εξέλιξη. Η έκβαση της με την ικανοποίηση των περισσότερων αιτημάτων των πολιτικών κρατουμένων, δεν συνεπάγεται ούτε την άρση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης ούτε την άρση των άθλιων συνθηκών φυλάκισης. Μας δίνει, όμως, δύναμη, για να συνεχίσουμε τον αγώνα αυτόν.
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την εισήγηση της Συνέλευσης Αδιαμεσολάβητου Αγώνα Γεωπονικού στην εκδήλωση που πραγματοποίησαν την 1/4/2015 με θέμα το εκπαιδευτικό κίνημα του ’06-’07, τις προοπτικές που άφησε και την σύνδεσή του με το σήμερα. Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσια παρουσίασης του βιβλίου «Φοιτητικές καταλήψεις-απεργία δασκάλων: Μια συνάντηση που (δεν) έγινε», με τη συμμετοχή στην κουβέντα ατόμων που βίωσαν από μέσα το ιστορικό -για τις μετέπειτα εξελίξεις- εκείνο κίνημα, όχι μόνο με την προπτυχιακή, αλλά και με την μεταπτυχιακή ιδιότητα, όπως και με εκείνη του δασκάλου. Στη συζήτηση που έγινε τέθηκαν πολλά ζητήματα, από το πώς μπορούν να ξεπεραστούν οι διαμεσολαβήσεις και τα όρια του θεσμικού φοιτητικού συνδικαλισμού, μέχρι το τι κάνουμε όταν αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε φοιτητικό κίνημα πέφτει σε ύφεση, αλλά και το πώς μπορούμε να συνδεθούμε με άλλα καταπιεζόμενα υποκείμενα που αγωνίζονται εντός ή εκτός εκπαίδευσης. Ευχή μας είναι η εκδήλωση να αποτέλεσε μια ελάχιστη συνεισφορά για την όξυνση των ταξικών αγώνων στις σχολές και την ευρύτερη κοινωνία.
Μια σύντομη ανασκόπηση των γεγονότων του ’06-07
Το κίνημα καταλήψεων και απεργιών του ’06-’07 θέτει ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση για πρώτη φορά μετά το ’98 και το νόμο Αρσένη. Είναι το μαζικό εκείνο κίνημα που υιοθετεί το τρίπτυχο γενικές συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις, το οποίο και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Η πλήρης ενταντικοποίηση των σπουδών που εφαρμόζεται με το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου έχει τις ρίζες του στον τότε νόμο-πλαίσιο. Ήταν τότε που έγινε προσπάθεια για αλλαγές στον τρόπο διάθεσης δωρεάν συγγραμμάτων, αναπροσαρμογή του πανεπιστημιακού ασύλου και καθορισμό ανώτατου χρονικού ορίου φοίτησης. Ακόμα πιο τρανταχτή όμως ήταν η αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Παράλληλα, η απεργία των δασκάλων που έγινε την ίδια περίπου χρονική περίοδο απέτυχε να συνδεθεί με το κίνημα καταλήψεων. Αντλώντας από παλιότερα επίσημο περιοδικό του ΟΟΣΑ(Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) μαθαίνουμε ότι:
«Ειδικά οι απεργίες των δασκάλων, αν και καθ’ αυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες, επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα φοιτητικής και μαθητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες όσον αφορά την καταστολή τους.» Από το άρθρο « Οι δυνατότητες πραγματοποίησης αναδιαρθρωτικών προσαρμογών»,1996
Η πρώτη φάση του κινήματος, από το Μάρτιο του 2006 έως το τέλος του Ιούλη χαρακτηρίζεται από πρωτοφανείς σε αριθμό και μαζικότητα καταλήψεις, αλλά και την άρνηση για συμμετοχή της ΠΚΣ, η οποία έδωσε και μεγαλύτερο χώρο για έκφραση στην ανένταχτη τάση του κινήματος. Τερματίστηκε με την παραίνεση για «άνω τελεία» από αριστερές παρατάξεις και συνέχιση με «πανεκπαιδευτικό μέτωπο» το Σεπτέμβρη. Στην ουσία όμως η εξεταστική καθυστέρησε 1 μήνα την επανέναρξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων και σε συνδυασμό με τις ακροβασίες της συνδικαλιστικής ηγεσίας των δασκάλων οδήγησε σε αποτυχία άμεσης σύνδεσης τα 2 κινήματα. Η δεύτερη φάση, από τον Οκτώβρη του ’06 μέχρι τα Χριστούγεννα χαρακτηρίζεται από λιγότερη μαζικότητα και πρόσκαιρες, ολιγοήμερες καταλήψεις και τελειώνει λόγω εορτών.
Στην τρίτη φάση, η οποία ήταν από τον Ιανουάριο του ’07 μέχρι τον Απρίλη, τα κοινωνικά αιτήματα ανάγκασαν την ΠΚΣ να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την περαιτέρω γραφειοκρατικοποίηση του κινήματος, στο οποίο πλέον οι διαδικασίες γινόντουσαν πολύ περισσότερο με όρους κοπτοραπτικής των αριστερών παρατάξεων. Στην πορεία της 8ης Μάρτη έχουμε μόνο στην Αθήνα 20.000 κόσμο στο δρόμο και πρωτοφανή καταστολή, με 61 συλληφθέντες και εκατοντάδες τραυματίες που σύμφωνα με τους γιατρούς του Ερυθρού Σταυρού έφεραν τραύματα από δολοφονικά χτυπήματα. Από τους 61 συλληφθέντες 49 παραπέμπονται για πλημμελήματα και 12 για κακουργήματα ενώ ένας από αυτούς, ο οικοδόμος αντιεξουσιαστής Βασίλης Στεργίου, προφυλακίζεται. Μετά από αυτό, το άρθρο 16 δεν αναθεωρείται και στην ουσία τα πανεπιστήμια ανοίγουν για τις φοιτητικές εκλογές, ενώ ο υπόλοιπος νόμος-πλαίσιο που ψηφίζεται θα μπλοκαριστεί προσωρινά στην πράξη.
Τι άφησε πίσω του το κίνημα;
Το σημαντικότερο στοιχείο για εμάς είναι ότι ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έγινε από τα μέσα και από τα κάτω σε ορισμένα κομμάτια του. Δηλαδή, από τους άμεσα ενδιαφερόμενους και αντιιεραρχικά. Πιο συγκεκριμένα, έγινε μία προσπάθεια οι γενικές συνελεύσεις, όπως και οι επιτροπές και τα συντονιστικά κατάληψης να γίνουν με περισσότερο συμμετοχικούς όρους, να υπάρξουν περισσότερες δράσεις εντός καταλήψεων και οι πορείες να γίνονται με όρους συνεχούς παρέμβασης και να είναι πιο ενεργές και διαδραστικές. Δημιουργόυνται οι πρώτες προσπάθειες συλλογικοποίησης πέρα από τις παραταξιακές λογικές και με ριζοσπαστικούς όρους σε σχολές που υπάρχουν οι αντίστοιχοι συσχετισμοί, όπως με τις ζωντανές καταλήψεις με καθημερινές εκδηλώσεις σε ΑΣΟΕΕ και ΕΜΜΕ, αλλά και με τα ανένταχτα πλαίσια-προτάσεις αγώνα στη δεύτερη περίπτωση. Πέρα από αυτό, έγινε μια προσπάθεια να μην παραμείνει σε φοιτητικά και απεργιακά αιτήματα και να συνδεθεί με υλικούς όρους με ευρύτερα κοινωνικά αιτήματα, με παρεμβάσεις σε ΜΜΜ και τηλεφωνικά κέντρα(όπως στην περίπτωση της HOL). Τέλος, η εκτεταμένη καταστολή σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις αντί να αποθαρρύνει ενίσχυσε την παρουσία του κόσμου στο δρόμο η οποία σε ορισμένες περιστάσεις που κρίθηκε αναγκαίο, όπως στις 8 Μάρτη, πήρε και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά.
Σύνδεση, αλλαγές και επίδικα του αγώνα στη σημερινή συγκυρία
Στο σήμερα, βλέπουμε πολλές πτυχές, βλέπουμε πολλές πτυχές του νόμου-πλαίσιο του 2006 να αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητα μας. Ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου επέφερε την πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών και κατέστησε τον σημερινό φοιτητή σε στείρο υποκείμενο εξειδίκευσης και εργασίας. Η από το παράθυρο ιδιωτικοποίηση γίνεται πλέον όλο και πιο φανερή με τις εργολαβίες στις σχολές και ήδη τις εταιρίες security σε κάποιες εξ αυτών. Παράλληλα, οι μαθητείες και οι πρακτικές παραμένουν και νομιμοποιούν ένα καθεστώς ουσιαστικά απλήρωτης εργασίας, γεγονός που ενισχύεται από τις επιδοτήσεις του ΟΑΕΔ στις επιχειρήσεις για να παίρνουν πρακτικάριους, με πενιχρές φυσικά αμοιβές. Τέλος, τα συμβούλια διοίκησης αυταρχικοποιούν περαιτέρω το πανεπιστήμιο και αφήνουν ακόμα μεγαλύτερο πεδίο δράσης στα ιδιωτικά συμφέροντα να εκφραστούν εντός αυτού. Προφανώς πιστεύουμε πως το πανεπιστήμιο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης ως ένα ακόμα κομμάτι της κρατικής μηχανής, είναι σημαντικό όμως να τονιστεί πως το πρόσφορο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης βοήθησε ακόμα περισσότερο στην επίθεση στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, επίθεση η οποία παρά την κάπως ετερόκλητη σύνθεση των φοιτητών, έχει έντονα ταξική χροιά.
Η αντίδραση στο νόμο του 2011 εκφράστηκε με σχεδόν 300 καταλήψεις και στην ουσία συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσω της αντίδρασης στο σχέδιο Αθηνά, τις απεργίες των διοικητικών αλλά και εν μέρει τις φετινές κινητοποιήσεις. Από τις φετινές εξάλλου αντιδράσεις, και συγκεκριμένα από το γύρο συνελεύσεων και καταλήψεων του Νοέμβρη προκύψαμε και εμείς. Δυστυχώς πολλά από τα προβλήματα του κινήματος την περίοδο ’06-’07 υφίστανται και σήμερα. Υπάρχει αδυναμία σύνδεσης μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων σε μία μονιμότερη βάση. Αντί επιλόγου, θα θέλαμε να κάνουμε μία αυτοκριτική σχετικά με τις αδυναμίες του αυτόνομου και ελευθεριακού χώρου μέσα στις σχολές. Επί της ευκαιρίας των γεγονότων στις 13-14/11,όπου φοιτητοπατέρες της ΕΑΑΚ συμπεριφέρθηκαν σαν αυτόκλητοι προστάτες των φοιτητικών συλλόγων, αποχωρώντας αυθαίρετα από το κυκλωμένο από τα ΜΑΤ Πολυτεχνείο, επισημάνουμε την αδυναμία μας να παρέμβουμε με μονιμότερους όρους και πέρα από απλές καταγγελίες στα κακώς κείμενα του φοιτητικού κινήματος. Οφείλουμε να υπερβούμε αυτά τα όρια αν θέλουμε να διαμορφώσουμε έναν πόλο ικανό να προωθήσει την αδιαμεσολάβητη οργάνωση και τους ταξικούς αγώνες στις σχολές, όχι με όρους περιθωρίου ή απλής αντιπολίτευσης στις αριστερές παρατάξεις, αλλά γειωμένα και ανοιχτά.
