Διοικητικοί ΕΚΠΑ:Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΝΙΚΗ

Το νομοσχέδιο για την επιστροφή των διαθέσιμων συναδέλφων μας είναι πλέον νόμος.

sugkentrosi-dioikitikon-upallilon-ton-panepistimion-sta-propulaiaΗ επιστροφή ΟΛΩΝ στη δουλειά αποτελεί μια ΝΙΚΗ δική μας. Δε μας χαρίστηκε τίποτα από κανέναν. Χρειάστηκαν επίμονες και επίπονες κινητοποιήσεις από τους εργαζόμενους στο δημόσιο, τους καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, τους σχολικούς φύλακες, και άλλους κλάδους, με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών να αναδεικνύονται σε σύμβολο της αντίστασης ενάντια στις απολύσεις.

Σε ό,τι αφορά εμάς, τους διοικητικούς υπαλλήλους των ΑΕΙ, ένας πρωτοφανής σε διάρκεια απεργιακός αγώνας από το Σεπτέμβριο μέχρι και το Δεκέμβριο του 2013 και οι συνεχείς κινητοποιήσεις που ακολούθησαν, κράτησαν τους διαθέσιμους συναδέλφους «ζωντανούς», εκτός απολύσεων, εκτός οριστικών πινάκων κινητικότητας που θα οδηγούσαν πολλούς συναδέλφους μας σε άλλα Ιδρύματα. Δε μας σταμάτησαν ούτε ψεύτικες υποσχέσεις (πρόταση Αρβανιτόπουλου), ούτε δήθεν «λύσεις» και «προϋποθέσεις» (οργανισμοί, αποδοχή νόμων 4009/4076). Δεν ακολουθήσαμε ατομικές λύσεις και κανιβαλικές συμπεριφορές, παρότι κάποιοι ανάμεσά μας φρόντισαν να επιδείξουν ανοιχτά λογικές απαράδεκτες, φροντίζοντας για τη δική τους ατομική μοριοδότηση, για τη δική τους ατομική εξαίρεση από λίστες απολυόμενων, αδιαφορώντας για το σύνολο, ενίοτε «σπρώχνοντας» και στην υλοποίηση των απολύσεων, προκειμένου να τακτοποιηθούν οι ίδιοι.

Αν κάτι μάθαμε απ’ όλη αυτή την εμπειρία είναι ότι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Το ψυχικό κόστος της διαδικασίας της διαθεσιμότητας ήταν τεράστιο και δεν υπάρχει τρόπος να απαλυνθεί. Ούτε μπορούν να επουλωθούν όλα τα τραύματα που δημιουργήθηκαν στις σχέσεις της κοινότητας του ΕΚΠΑ, λόγω της αδιαφορίας και της έλλειψης στήριξης του απολυόμενου που κάποιες φορές εκδηλώθηκε.

Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεχάσει και τις θετικές πλευρές: Από το Σεπτέμβρη του 2013, στο ΕΚΠΑ, γίναμε μια κοινότητα εργαζομένων που, πέρα από το να ανταλλάσσει τυπικές καλημέρες και υπηρεσιακά έγγραφα, συναντήθηκε στη βάση της αλληλεγγύης και της αγωνιστικότητας. Μια κοινότητα που, παρά τα χτυπήματα που δέχτηκε, δεν έσπασε, που, παρά τις δύσκολες συνθήκες, δε λύγισε. Κράτησε 3,5 ΜΗΝΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ, πλήττοντας τις μνημονιακές επιταγές και τους εφαρμοστές τους. Και κατάφερε πολύ περισσότερα από όσα η συγκυβέρνηση και οι υποστηρικτές της υπολόγιζαν.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ γιατί δώσαμε έναν αγώνα μεγάλο.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ γιατί σταθήκαμε όρθιοι.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ γιατί στηρίξαμε ο ένας τον άλλο.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ γιατί είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.

Για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος Η Γ. Γραμματέας
Ζαχαρίας Τριγάζης Μαρλέν Λογοθέτη

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *