Όλα τα άρθρα του/της Mavri Vanilia

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΚΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΑΠΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΦΟΡA ΤΟΝ ΕΜΠΡΗΣΜΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΡΕΜΑΤΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΕΜΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ

κατάλογοςΤη Δευτέρα 18 /5 γίναμε μάρτυρες  του εμπρησμού του θεάτρου της ρεματιάς αλλά και της ρεματιάς της ίδιας. Ως συλλογικότητα θεωρούμε χρέος μας να τοποθετηθούμε επί του θέματος όχι μόνο εξ αιτίας της αυτονόητα οργανικής σχέσης που έχει η ρεματιά με την Κατάληψη κτήματος Πραποπούλου, αλλά κυρίως λόγω του οτι η προάσπιση της, όπως άλλωστε και η προάσπιση όλων των δημόσιων και ελεύθερων χώρων στην ευρύτερη περιοχή του Χαλανδρίου έχει για μας τεράστια αξιακή σημασία και αποτελεί έναν από τους κεντρικούς άξονες της δράσης μας.
Η ρεματιά είναι και θα παραμείνει  πράσινος πνεύμονας μέσα στη τσιμεντούπολη και ένας ελεύθερος για όλες/ους χώρος μακριά από τα καυσαέρια της εθνικής ‘’ανάπτυξης’’ ,κι αυτό δεν τίθεται σε καμία περίπτωση υπο συζήτηση ή υπο διαπραγμάτευση .Η αποφασισμένη συλλογική δράση για την προστασία της, μπορεί να κάνει εφιάλτες τα ΄΄βρώμικα όνειρα΄΄ του κάθε λογής μικρού ή μεγάλου καταπατητή/επιχειρηματία/τσιφλικά. Αυτά για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το γεγονός τώρα, ότι τη Δευτέρα στις 2 παρά 10’, φλόγες τύλιξαν από τη μια στιγμή στην άλλη το θεατράκι και κομμάτι της ρεματιάς απειλώντας τις γύρω κατοικίες καθώς και το μεγάλο σπίτι μας, σε καμία περίπτωση δεν είναι τυχαίο συμβάν ή πράξη κάποιου ‘’πυρομανούς’’. Κι ενώ αρχές κανάλια και ‘’ειδικοί’’ ξεκίνησαν από τη πρώτη στιγμή το πάρτυ του θεάματος  και τα επικοινωνιακά παιχνίδια, εμείς αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον  τα ‘’πώς’’, τα ‘’πότε’’ και τα ‘’γιατί’’ που θα ‘ρθουν να καλύψουν την ανάγκη του πεινασμένου για πιπεράτες αποκαλύψεις κοινού. Ενός κοινού που στη μεγάλη του πλειοψηφία, όταν  κοπάσει ο επικοινωνιακός θόρυβος και πάντως πολύ πριν ξεθυμάνει η μυρωδιά  των καμένων, θα έχει χάσει το όποιο ΄΄ενδιαφέρον΄΄ του για την υπόθεση αφού: ΄΄..Κρίμα βέβαια, αλλά αφού δεν κάηκαν περιουσίες, πάλι καλά, μικρό το κακό.΄΄
Από την δική μας πλευρά πάντως, λέμε να μην περιμένουμε ούτε τα αποτελέσματα των ερευνών ούτε τα σαΐνια του κράτους να μας πουν ποιος είναι ο ‘’πραγματικός’’ ένοχος. Αυτόν τον αναγνωρίζουμε από μακριά. Τον έχουμε βρει μπροστά μας πολλές φορές καθώς τον έχουμε αντιμετωπίσει σε πολλαπλά μέτωπα στους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους κοινωνικούς αγώνες. Με διαφορετικά κάθε φορά ονόματα, εταιρικά σχήματα και μεθόδους, άλλοτε μοιράζοντας χάντρες και καθρεφτάκια στο πόπολο, άλλοτε στέλνοντας μπράβους και ΜΑΤ σε όσους αντιδρούν, κι άλλοτε απλά και όμορφα με υπουργικές αποφάσεις, ο πραγματικός ένοχος ,επιτίθεται παντού και αρπάζει αυτό που ανήκει σε όλους, τη γη, το νερό ,τον συλλογικό πλούτο τη γνώση, την υγεία μας. Απροκάλυπτα και αισχρά κερδοσκοπεί μολύνοντας τις θάλασσες και τον αέρα, στρώνοντας με τσιμέντο τις βουνοπλαγιές, καίγοντας δάση και ρεματιές για να τα πουλήσει σαν οικόπεδα, μπαζώνοντας χείμαρρους και όχθες, υποβαθμίζοντας κάθε μέρα τη ζωή όλων μας, αρκεί να υπάρχει το επιθυμητό ποσοστό κέρδους. Απλά χτες χτύπησε και στη γειτονιά μας για να μας θυμίσει ότι κανείς δεν εξαιρείται και ότι όλες μας είμαστε στο στόχαστρο, αρκεί να ικανοποιείται το επιχειρηματικό πλάνο και η απαραίτητη συνθήκη κερδοφορίας. Τόσο απλά..
Ο πραγματικός ένοχος , είναι ύπουλα κρυμμένος  πίσω από φαινομενικά ουδέτερους   όρους όπως  ΄΄ιδιωτικό συμφέρον΄΄, ΄΄επενδυτής΄΄, ΄΄αγορά΄΄. ΄΄ιδιωτική πρωτοβουλία΄΄κλπ.
Αυτούς τους όρους όπου ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας αποβλακωμένο και διαπαιδαγωγημένο στον ανθρωποφάγο ανταγωνισμό και με μοναδική της αξία την ατομική επιβίωση , έχει  μάθει να τους θεωρεί κάτι σαν τίτλους τιμής .
Καλά τα σενάρια λοιπόν, όμως κάποιους/ες δεν μας ξεγελάνε. Εμείς ξέρουμε ότι ο πραγματικός εμπρηστής της ρεματιάς δεν είναι ούτε το πληρωμένο κάθαρμα που έβαλε τη φωτιά ούτε βέβαια κάποιος ασυνείδητος πυρομανής. Τον πραγματικό φταίχτη τον έχουμε ξανασυναντήσει με την μορφή της Eldorado Gold και της Ελληνικός Χρυσός που καταστρέφουν το αρχέγονο δάσος στις Σκουριές, τον γνωρίσαμε με την μορφή του μεγαλοεπιχειρηματία που προσπαθεί να φυτέψει τις γιγάντιες ανεμογεννήτριες του στα βουνά της Νάξου και της Ικαρίας, του εφοπλιστή που ξεφορτώνεται τα τοξικά κατάλοιπα από τα αμπάρια των πλοίων του στη θάλασσα γλυτώνοντας έτσι από ΄΄περιττά΄΄ έξοδα. Τον αναγνωρίζουμε από το λογότυπο του trendy μπουζουκομάγαζου και στη φάτσα του μαφιόζου ιδιοκτήτη του που καταπατά δημόσιο χώρο, μαντρώνει παραλίες και ξεσπιτώνει  κατοίκους από ολόκληρες γειτονιές για να επεκτείνει την επιχείρησή του γεμίζοντας με τα σκουπίδια του το περιβάλλον και τα κεφάλια των χαζοχαρούμενων πελατών του μέχρι και το ‘’μικρό’’ αφεντικό που θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να ξεζουμίσει λίγο παραπάνω τους/ις εργαζόμενους/ες του. Εμείς τους ξέρουμε όλους αυτούς που καταστρέφουν τις ζωές μας στο όνομα της  χιλιοτραγουδισμένης επιχειρηματικότητας, της ανάπτυξης (της δικής τους)  και της σαχλαμάρας που έχουν βαφτίσει ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο. Κι αυτοί μας ξέρουν. Και μας σιχαίνονται, γιατί μας βρίσκουν και θα μας βρίσκουν πάντοτε μπροστά τους να τους χαλάμε τα σχέδια, είτε αυτά τα σχέδια είναι να βάλουν χέρι στη ρεματιά είτε οτιδήποτε άλλο.

ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΣΕ ΜΠΡΑΒΟΥΣ Κ’ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ
ΜΙΑ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ : ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ, ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΑΠΟΠΟΥΛΟΥ
protovouliaxalandriou.blogspot.gr

http://protovouliaxalandriou.blogspot.gr/2015/05/blog-post_21.html

Ο επαναστατικός συνδικαλισμός κατά την διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου

CNT-1mayo2010

Το κείμενο που δημοσιεύεται αποτελεί το τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου του V. Damier με τίτλο “Ο αναρχοσυνδικαλισμός στον 20ο αιώνα”, το οποίο βρίσκεται ολόκληρο στο στάδιο της μετάφρασης στα ελληνικά. Αναφέρεται, όχι εκτενώς είναι η αλήθεια, στη σύγκρουση που ξέσπασε εντός του εργατικού κινήματος, σχετικά με τη στάση που έπρεπε να κρατήσει αυτό ενόσω ξεσπούσε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Γίνεται επίσης αναφορά στο αδιέξοδο που προκάλεσε η θετική στάση των ηγετών πολλών συνδικάτων, ως προς την εθνική ρητορική των κρατών που συμμετείχαν στον πόλεμο και από τις δυο μεριές. Το κείμενο, προφανώς, δεν αποτελεί μια εις βάθος ανάλυση του ιστορικού πλαισίου όσο και της κατάστασης του εργατικού κινήματος στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ωστόσο, μεταφέρει το κλίμα στο διεθνές εργατικό, επαναστατικό όσο και αναρχικό κίνημα και την προσήλωση που έδειξαν στα συμφέροντα της εργατικής τάξης -και όχι στην εθνική ή πατριωτική ρητορική της “εθνικής ενότητας”- τα πιο μαχητικά κομμάτια του. Επίσης αναφέρεται στην εσωτερική διαφωνία εντός του αναρχικού κινήματος ανάμεσα σε όσους-ες θεωρούσαν ως “μεγαλύτερο κακό” τον Γερμανικό ιμπεριαλισμό και σε όσους-ες είχαν μια διεθνιστική, αντιμιλιταριστική θέση.

***

Ο επαναστατικός συνδικαλισμός κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε μια σοβαρή δοκιμασία για τις διεθνιστικές και αντιμιλιταριστικές θέσεις των συνδικαλιστών. Μερικοί από αυτούς(ο Alexander Bergman, ο Antonio Bernando, ο V. Garcia, ο A. Shapiro, o Bill Shatov) υπέγραψαν από κοινού ένα μανιφέστο με τον E. Malatesta και την Emma Goldman, ενάντια στον πόλεμο, αποκηρύσσοντας τον ως έναν επιθετικό πόλεμο και από τις δύο μεριές. Δήλωσαν την πρόθεση τους να “προκαλέσουν εξέγερση και να οργανώσουν την επανάσταση.”[1] Άλλοι (όπως ο C. Cornellisen) υποστήριξαν τη θέση του P. Kropotkin, του Jean Grave, του Charles Malato και ενός αριθμού άλλων επιφανών αναρχικών που συντάχθηκαν με τη μεριά της Αντάντ, μιας και θεωρούσαν τον γερμανικό ιμπεριαλισμό ως “το μεγαλύτερο κακό.”

H παρακμή του επαναστατικού συνδικαλισμού στη Γαλλία παρατηρείται ακόμα και πριν από το πόλεμο. Η πρόοδος της εκβιομηχάνισης έφερε μαζί της μια προσωρινή σταθεροποίηση του βιοτικού επιπέδου και κάποιες αυξήσεις σε μισθούς. Οι απεργίες αποκτούν πιο φιλειρηνικό χαρακτήρα και ανάμεσα στις τάξεις των εργατών και τα συνδικάτα προκύπτει η τάση για επίλυση των προβλημάτων μέσω διαπραγματεύσεων. Οι ηγέτες της CGT (ο γενικός γραμματέας της Leon Jouneux, ο P.Monatte και άλλοι) αναγκάζονταν να λαβαίνουν υπόψιν τους, όλο και περισσότερο, τη πραγματικότητα της βιομηχανικής ανάπτυξης. “Μετά το 1910, οι ιδεολογικές αξιώσεις των επαναστατών συνδικαλιστών και η πραγματική συμπεριφορά των εργατών, εντός της CGT, άρχισαν να αποκλίνουν όλο και περισσότερο…

“Ο συμβιβασμός της Αμιένης , ο οποίος έδειχνε προς το μέλλον, δεν είχε τίποτα να προσφέρει.”[2] Το ξέσπασμα του πολέμου βάθυνε την κρίση του επαναστατικού συνδικαλισμού στη Γαλλία. Το ομοσπονδιακό γραφείο της CGT δεν κήρυξε γενική απεργία ενάντια στο πόλεμο, αλλά εξέδωσε κάλεσμα “για την προάσπιση του έθνους”. Στα χρόνια του πολέμου, εκπρόσωποι της CGT συνεργάστηκαν σε διάφορες “μικτές επιτροπές” που δημιουργήθηκαν από το Κράτος. Την ίδια στιγμή, μια αντιπολίτευση ενάντια στο πόλεμο θα αναδυθεί εντός της οργάνωσης το 1915, με ηγέτες τους Alphonse Merrheim και P.Monatte, και θα συσπειρωθεί γύρω από την εφημερίδα “Η Εργατική Ζωή”(La Vie ouvriere). Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους οι αριστεροί επαναστάτες συνδικαλιστές σχηματίζουν την Επιτροπή Συνδικαλιστικής Άμυνας (CDS), η οποία, παρά την λήψη μιας ακραίας αντιπολεμικής θέσης που αναφέρονταν στο “Καταστατικό της Αμιένης”, θα πετύχει μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας από τους αριστερούς σοσιαλιστές αντίπαλους του πολέμου.[3] Το 1917 η Επιτροπή θα υποστηρίξει μια απεργιακή δράση των εργατών και θα μιλήσει ενάντια στη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας και την εντατικοποίηση της εργασίας.
Στην Ιταλία, το ζήτημα της στάσης απέναντι στο πόλεμο θα οδηγήσει σε διάσπαση την USI. Μια ομάδα της οποίας θα ηγηθεί ο A.De Ambris, θα υποστηρίξει τη συμμετοχή στο πόλεμο, στη λογική πως αυτό θα οδηγούσε στην “επαναστατικοποίηση” της χώρας (μια θέση που θα ονομαστεί “επαναστατικός παρεμβατισμός”). Ωστόσο, αυτή η ομάδα δεν θα τύχει της υποστήριξης των μελών και των οργανώσεων της USI. Θα εκλεγεί ένας νέος γενικός γραμματέας -ο Armando Borghi. Το 1915 η USI θα υποστηρίξει την ιδέα της γενικής απεργίας ενάντια στο πόλεμο, παρότι δεν είχε τη πρακτική ικανότητα να τη πραγματοποιήσει. Οι υποστηρικτές του “παρεμβατισμού” θα αποβληθούν από αρκετά συνδικάτα.[4] Οι Αμερικάνοι συνδικαλιστές της IWW, ξεκίνησαν αγώνα ενάντια στην είσοδο των ΗΠΑ στο πόλεμο, προκαλώντας ανελέητους διωγμούς από τη κυβέρνηση και τους εθνικιστές. Το 1915, ο πολύ γνωστός ακτιβιστής της IWW Joe Hill, εκτελέστηκε. Το 1916 πέντε μέλη του συνδικάτου εκτελέστηκαν από την αστυνομία, σε μια ατμόσφαιρα εθνικιστικής υστερίας και το 1917, 1200 μέλη της ΙWW απελάθηκαν στην έρημο του Νέου Μεξικό λόγω μιας απεργίας μεταλλωρύχων στην Αριζόνα. Εν το μεταξύ, η IWW θα έχει επιτυχία στην υποστήριξη μεγάλων απεργιών στο Wheatland(California,1915) και στο Mesabi Range(Minessota,1916). Την άνοιξη του 1917, δράσεις σε χώρους εργασίας και δολιοφθορές, που οργανώθηκαν από την IWW, προκάλεσαν σημαντικές απώλειες σε κλάδους της βιομηχανίας -στην υλοτομία και την εξόρυξη χαλκού- που ήταν ζωτικής σημασίας για την συνέχιση του πολέμου. Μεταξύ του 1916 και του 1917, o αριθμός των μελών της IWW μεγάλωσε από 40.000 σε 75.000 και μέχρι το τέλος της άνοιξης του 1917 εκτοξεύτηκε -σύμφωνα με διάφορες πηγές-, μεταξύ 125.000 και 250.000.[5]
Στη Γερμανία, το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκονταν επί της ουσίας σε παράλυση, σε σύντομο χρονικό διάστημα από την έναρξη του πολέμου και η FVdG και ο τύπος της απαγορεύτηκε. Στη Μεγάλη Βρετανία επίσης, δεν συνέβαινε τίποτα στο επίπεδο της ενεργού δράσης. Όσο ο πόλεμος συνεχιζόταν, τόσο χειροτέρευαν οι ζωές των εργατών. Σε πολλές χώρες ξεσπούσαν απεργίες και ταραχές λόγω πείνας. Αναρχικοί και συνδικαλιστές πήραν ενεργά μέρος σε αυτές. Στη Γαλλία, το Μάιο του 1918, ένα συνέδριο επαναστατών συνδικαλιστών τάχθηκε υπέρ μιας επαναστατικής γενικής απεργίας ενάντια στο πόλεμο. Σε πορείες διαμαρτυρίας, ενεργό ρόλο έπαιξαν ειδικά οι μεταλλεργάτες των περιφερειών της Loire και του Παρισιού, με αποτέλεσμα ουσιαστικές απώλειες για τη βιομηχανία του πολέμου. Το κίνημα καταστάλθηκε, ακτιβιστές στάλθηκαν στο μέτωπο και ο ηγέτης της Επιτροπής Συνδικαλιστικής Άμυνας, Raymond Pericat, καταδικάστηκε για προδοσία ενάντια στο Κράτος.[6]

Στην Ισπανία(ουδέτερη, αλλά οικονομικά βυθισμένη στο πόλεμο), το 1916, εργάτες από όλη τη χώρα διαδήλωσαν ενάντια στην αύξηση του κόστους διαβίωσης. Η χώρα παρέλυσε. Η CNT υπέγραψε μια “επαναστατική συμμαχία” με τη σοσιαλιστική Γενική Ένωση Εργαζομένων(UGT). Το Μάιο-Ιούνιο του 1917 ή Ισπανία βρίσκονταν στο χείλος της επανάστασης. Τον Αύγουστο ξέσπασε γενική απεργία, σε πρωτοφανή για την εποχή κλίμακα, συνοδευόμενη από ένοπλο αγώνα. Το ξέσπασμα καταστάλθηκε μετά από μια μάχη που κράτησε πολλές ημέρες.[7]
Στη Πορτογαλία, οι διαδηλώσεις ενάντια στις αυξήσεις στα κόστη διαβίωσης και την ανεργία, συνεχώς εξελισσόταν σε πράξεις αντίστασης που πολύ συχνά είχαν αυθόρμητο χαρακτήρα. Το Σεπτέμβριο του 1914, θα ξεσπάσουν ταραχές στη Λισσαβόνα και θα υπάρξουν οι πρώτες απώλειες. Την άνοιξη του 1915, άνεργοι εργάτες θα καταλάβουν το υπουργείο γεωργίας και θα το καταστρέψουν. Οι ταραχές και το χάος θα δώσουν τη θέση τους σε απεργίες οργανωμένες από τα συνδικάτα. Μέχρι το 1917, οι επαναστάτες συνδικαλιστές είχαν πετύχει να επικρατήσουν στην Εθνική Ένωση Εργαζομένων(UON), επισκιάζοντας εντελώς τους σοσιαλιστές.
Επανακτώντας τη ψυχραιμία τους μετά το πρώτο σοκ, οι αναρχικοί και οι επαναστάτες συνδικαλιστές προσπαθούν να αποκαταστήσουν τακτικές διεθνείς επαφές. Το 1915, οργανώθηκε ένα διεθνές αντιμιλιταριστικό συνέδριο, στην Ισπανική περιφέρεια της Γαλικίας. Συγκέντρωσε όχι μόνο πολλούς σημαντικούς αναρχικούς της Ισπανικής εργατικής τάξης(όπως ο Angel Pestana, M.Androu, F.Miranda, L.Bouza, Eusebio Carby, Eleuterio Quintanilla και άλλους), αλλά και εκπροσώπους από τη Πορτογαλία(ιδιαίτερα τον M.J. de Sousa), τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ιταλία, τη Βραζιλία, την Αργεντινή και τη Κούβα. Στη συνάντηση συζητήθηκε το ζήτημα μιας διεθνούς απεργίας. Η συνάντηση επίσης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανανέωση της Ισπανικής CNT.[8] Το Δεκέμβριο του 1916, η NAS της ουδέτερης Ολλανδίας, κάλεσε της εργατικές οργανώσεις όλων των χωρών να μαζευτούν σε ένα παγκόσμιο συνέδριο του επαναστατικού συνδικαλισμού, αλλά αυτή η ιδέα δεν πραγματοποιήθηκε έως το τέλος του πολέμου.[9]
Η αδυναμία των εργατικών οργανώσεων να αποτρέψουν το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ανικανότητα του “ουδέτερου” συνδικαλισμού και τα ολοένα και αυξανόμενα επαναστατικά αισθήματα των εργαζόμενων μαζών, έκαναν τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό κίνημα πιο επείγουσες από ποτέ.
“Ο Μεγάλος Πόλεμος εξαφάνισε τον “ουδέτερο” συνδικαλισμό” σημείωσε αργότερα ο A. Shapiro.[10] Για πολλούς ακτιβιστές έγινε σαφές πως ο συνδικαλισμός από μόνος του ήταν ανεπαρκής, πως ήταν απαραίτητος ο συνδυασμός του αυτοοργανωμένου εργατικού κινήματος με την άμεση δράση κινητοποιημένη από επαναστατικές αρχές.
Σημειώσεις.

[1] “Манифест о войне” [Manifesto about the War] in Анархисты. Документы и материалы [Anarchists. Documents and materials], Vol. 1, 1883-1916 (Moscow, 1998), pp. 584-586.

[2] D. M. Schneider, Revolutionärer Syndikalismus und Bolschewismus (Erlangen, 1974), p. 65.

[3] Ibid.,pp.67-78,100-106; M.Vander Lindenand W.Thorpe(eds.),Revolutionary syndicalism…, pp. 36-37 (n19).
[4] G.Careri, Il sindacalismo autogestionario. L’USI dalle origini ad oggi.(San Benedetto del Tronto, 1991), pp. 43-51; ____, L’Unione Sindacale Italiana pp. 10-11 (n20).
[5] M. Van der Linden and W. Thorpe (eds.), Revolutionary syndicalism…, pp. 211-214 (n9).
[6] D. M. Schneider, Revolutionärer Syndikalismus…, pp.103-105 (n59).
[7] A. Paz, Durruti: Leben und Tode des spanischen Anarchisten (Hamburg, 1993), pp. 21-25.
[8] E. Fernandez, “El Congreso Internacional de la Paz de Ferrol (1915) y la refundacion de la CNT,” CNT, 1999, no. 245 (Abril); No. 246 (Mayo).
[9] B. Aladino, “La Asociacion…,” p. 148 (n56).
[10] A. Shapiro, preface to P. Besnard, L’Anarcho-syndicalisme et l’anarchism…, p. 1 (n27).

Ο επαναστατικός συνδικαλισμός κατά την διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου

Τα Εξάρχεια δεν είναι για όλους. Και καλά κάνουν.

building-in-exarchia-athens-february-2013

 

Ας αναρωτηθεί ο καθένας και η καθεμιά, σε περίπτωση που είναι μισθωτός/η, άνεργος/η, φτωχός/η χωρίς άκρες, χωρίς θέση εξουσίας χωρίς μια Lifestyle αναγνωρίσιμη μούρη πόσα είναι τα μέρη στα οποία του απαγορεύεται η πρόσβαση.

Βέβαια δεν υπάρχει κανένας νόμος που να σε εμποδίζει να κυκλοφορείς στο Κολωνάκι: η οικονομική αδυναμία είναι αυτή που δεν σε αφήνει να κανείς κάτι περισσότερο από το να οδηγείς το παπί σου στους δρόμους του.

Δεν θα σου ρίξουν πόρτα αν δοκιμάσεις να κολυμπήσεις σε διάφορες γραφικές παραλίες της Αττικής: είναι η κλειστή πόρτα από το το ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας του καπιταλιστή που έχτισε τη βίλα του πάνω στο κύμα που θα σε σταματήσει. Και στην Πολιτεία μπορείς να περπατήσεις και στο Καστρί και στην Εκάλη. Ακόμα κι αν δεν σε σταματήσει το σεκιούριτι (και η εργασία είναι ιερό δικαίωμα, το λέει και το σύνταγμα… ) γρήγορα θα αντιληφθείς ότι αυτά τα μέρη δεν είναι για σένα όσο δεν καταφέρνεις να γίνεις αφεντικό, κρατικός αξιωματούχος, σοβαρός μαφιόζος, Lifestyle παράσιτο ή έως ότου υπομονετικά βάλεις στην άκρη βασικούς μισθούς μερικών εκατοντάδων ετών.

Υπάρχουν μέρη που δεν είναι για όλους, που δεν είναι για αυτούς που βρίσκονται στην βάση της κοινωνίας. Που δεν είναι για τους πολλούς.

Πόσα είναι στην τελική αυτά τα μέρη; Θα αναρωτηθεί η κοινή λογική.

Ελάχιστα. Πραγματικά, πολύ λίγα σε όλη την ελληνική επικράτεια

Όπως ελάχιστοι είναι κι αυτοί που έχουν πλήρη πρόσβαση σε αυτά. Την δυνατότητα (γιατί εκεί είναι το θέμα και όχι στις αστικές κενοδοξίες περί “δικαιωμάτων”) να μπορέσουν να τους κάνουν χρήση.

Τα ελάχιστα αυτά μέρη στα οποία η “πλέμπα”, το “πόπολο”, οι προλετάριοι, (οι δικοί μας δηλαδή) δεν μπορούν να πάνε δεν είναι άλλο από τα συμβολικά “βασιλικά κτήματα” της εξουσίας, εκεί που η νέα αριστοκρατία της αστικής τάξης και του κράτους κυνηγάει τα δικά της, τα αποκλειστικά δικά της “ελάφια”, κατά το πρότυπο της φεουδαρχίας. Τόποι που εκτός από το να εξασφαλίζουν καλοπέραση και ασφάλεια για την άρχουσα τάξη, μέσα από καθεστώς της εξαίρεσης, συμβολίζουν την δύναμη και την εξουσία της παντού.

Και τι έγινε στην τελική, υπάρχουν πολύ καλύτερες αμμουδιές από την Ψαρού και μάλιστα τσάμπα. Η Αθήνα είναι γεμάτη μαγαζιά που όσοι έχουν ακόμα ένα μισθό μπορούν να πάνε, οι περισσότερες παραλίες στην αττική είναι ακόμα άχτιστες και χωρίς πλαζ.

Πράγματι υπάρχουν τόσα ελεύθερα βουνά που κάνουν την Αράχωβα να δείχνει δυστοπία με αυθαίρετα. Σε κανέναν από τους πολλούς (με εξαίρεση προφανώς αυτούς που τυχαίνει να ζούν εκεί που “ο βιομήχανος κλείνει μια παραλία”) δεν λείπουν τα κάθε λογής βασιλικά κτήματα. Δεν είναι αυτός ο λόγος που τα ζηλεύουν τόσοι πολλοί εκμεταλλευόμενοι και τα στραβοκοιτάνε κάποιοι άλλοι λίγοι.

Όπως δεν είναι αυτός και ο λόγος που πολιτικοί, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι ωρύονται για το “άβατο των Εξαρχείων”. Πέρα από ελάχιστους δεν έχουν κανένα λόγο να θέλουν να κυκλοφορήσουν στα Εξάρχεια.

Το πρόβλημα που αναδεικνύεται είναι πως αντίθετα από ότι πιστεύουν οι θαμώνες των “βασιλικών κτημάτων”, ούτε αυτοί τελικά έχουν άνετη πρόσβαση παντού στην κοινωνία την οποία δυναστεύουν.

Και το να υπάρχει στο εσωτερικό μιας κατακτημένης περιοχής ένας θύλακας εχθρικός για τους κατακτητές είναι πάντα, από την αυγή της οικονομικής εκμετάλλευσης και της πολιτικής εξουσίας ένα καμπανάκι κινδύνου.

Όποιος δεν εξαρτά την ενημέρωσή του από τα δελτία των 8.00 γνωρίζει καλά ότι την εξουσία στα Εξάρχεια την έχει το ελληνικό κράτος και το οικονομικό σύστημα που υπάρχει στην περιοχή είναι ο καπιταλισμός.

Ούτε εκεί αν δεν έχεις φράγκο μπορείς να φας σε ένα εστιατόριο, πολύ περισσότερο στους “Γιάντες”. Δεν υπάρχουν μπλόκα στους δρόμους, ούτε τελωνειακοί σταθμοί κατά την είσοδο (αν και υπάρχουν διμοιρίες των ΜΑΤ με το ανάλογο ύφος). Αρκετοί πλούσιοι ζουν στην περιοχή, ενώ η “ντόπια αστική τάξη του κρατιδίου” (βασικά η βιοτεχνία της διασκέδασης) μια χαρά κονομάει, μπορεί μάλιστα κατά καιρούς να πουλάει και (αληθινή ή μαϊμού) προοδευτικότητα για κάποια ζητήματα ενώ ταυτόχρονα δεν κολλάει ένσημα στους εργάτες της.

Αυτό που διαφοροποιεί τα Εξάρχεια είναι η ιστορική παρουσία του συγκεκριμένου πολιτικοκοινωνικού υποκειμένου και η σφραγίδα που άφησε επί δεκαετίες και αφήνει καθημερινά στην περιοχή. Ένα πολυσχιδές υποκείμενο το ισχυρότερο αλλά όχι πλειοψηφικό κομμάτι του οποίου είναι οι αναρχικοί ( μικρό κομμάτι του αναρχικού κινήματος σε επίπεδο πρωτεύουσας).

Από τις μεγαλύτερες γειτονιές διασκέδασης στο λεκανοπέδιο, συχνά υπο στρατιωτική αστυνομική κατοχή, τα Εξάρχεια είναι το αθηναϊκό μεταπολιτευτικό αντίστοιχο της “αριστερής όχθης” που φυτρώνει στις δυτικές μητροπόλεις. Με το underground στοιχείο, με τη νεολαία, με τη νύχτα,με τους “επαναστάτες” και με τις χιλιάδες αντιφάσεις που ενδημούν στις “αριστερές όχθες” και που συνήθως αποσιωπούνται στις ιστορικές αγιογραφίες τους.. Είναι μια συγκεκριμένη ισορροπία με υλικό όμως χαρακτήρα.

Αυτή η ισορροπία διάκειται εχθρικά σε ανθρώπους της εξουσίας, σε θεματοφύλακες του νόμου, σε φασίστες. Όσοι φαντάζονται ότι πρόκειται για κάποια τουριστική ατραξιόν μπορούν να βρεθούν σε κίνδυνο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εκεί επενδύει ένα μέρος της ζωής του ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο έχει βρει σοβαρούς λόγους να αντιπαλεύει την εξουσία και τους ανθρώπους της. Εκεί η διάχυτη συνθήκη κάνει το ακριβό αυτοκίνητο στόχο αντί για ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, οι επιδείξεις πλούτου δεν εκτιμώνται ιδιαίτερα, τουλάχιστον αυτές που δεν έχουν τη σοφία να μεταμφιεστούν σε μποέμ. Εκεί οι μαφιόζοι αναγκάζονται να βγουν από την αφάνεια “και να κάνουν πιο πέρα” γιατί κάποιοι κουτσά στραβά στέκονται απέναντί τους, εκεί ο αστυνομικός φυλάει κάπως τα νώτα του.

Εν κατακλείδι τα Εξάρχεια είναι μια κατακτημένη περιοχή, υπο πλήρη κρατικό έλεγχο και με συνθήκες άγριου καπιταλισμού στην οποία όμως έχει κερδηθεί ένα έδαφος ελευθερίας. Κι η ελευθερία δαγκώνει.

Είναι κατανοητό να σκανδαλίζεται ο κάθε πολιτικός ή δημοσιογράφος επειδή υπάρχει ένας τόπος που τον εχθρεύεται ακριβώς γιατί είναι στην κορυφή της πυραμίδας, ένας τόπος που η “αναγνωρισιμότητα” αντί να ανοίγει πόρτες φέρνει σφαλιάρες. Είναι λιγότερο κατανοητό αυτή η στάση να εκφράζεται από ανθρώπους της άλλης άκρης της πυραμίδας. Δεν είναι καθόλου κατανοητές διάφορες σχιζοφρενικές κριτικές που αντιμετωπίζουν τους αναρχικούς σαν κάποιου είδους κυβέρνηση των Εξαρχείων ή τα Εξάρχεια σαν την προδομένη Εδέμ της αναρχίας.

“Σοσιαλισμός” σε μία μόνο γειτονιά είναι ανέφικτος και μέχρι η κοινωνία να αποφασίσει να καταλάβει συνολικά “την γή της” είναι ελπίδα για την κοινωνία να υπάρχουν τόποι στον αστικό ιστό που η ζωή για τους από πάνω γίνεται λίγο πιο δύσκολη. Ακόμα κι αν αυτή η δυσκολία περιορίζεται στο να πρέπει να αλλάξουν εστιατόριο, ή να πρέπει να παρκάρουν την πόρσε σε κάποιο πάρκινγκ περιμετρικά ή να πρέπει να μεταφέρουν την πιάτσα των ναρκωτικών “πιο κάτω”.

Και για όλους τους λόγους είναι καλό να συνεχίσουν τα Εξάρχεια να είναι αυτό που είναι και να κάνουν τον εαυτό τους πολλά περισσότερα ακόμα.

Κι ακόμα καλύτερα, να γίνουν κι άλλα Εξάρχεια, σε άλλα σημεία της πόλης . Κι άλλοι τόποι πολιτικής ζύμωσης, κι άλλοι τόποι συγκέντρωσης ακηδεμόνευτης έκφρασης, κοινωνικού και πολιτικού πλούτου, να γίνουν περισσότερα τα μέρη στα οποία οι εμβληματικές φιγούρες της άλλης πλευράς του κοινωνικού πολέμου θα μπορούν να βγουν για λίγο από το πετσί του ρόλου του κυνηγού και να νοιώσουν όπως νοιώθουν οι πολλοί: θηράματα.

Τα Εξάρχεια δεν είναι για όλους. Και καλά κάνουν.

Τρεις Γέφυρες : Περνώντας την 1η και φτάνοντας στη 2η Γέφυρα

2anatolikh mesogeiosVIEW2

Η αναρχική καμπάνια διεθνιστικής αλληλεγγύης «Τρεις Γέφυρες» συνεχίζεται.

Μετά το άνοιγμα της 1ης Γέφυρας, που αφορά στον ευρωπαϊκό νότο, αρχίζει να ξεδιπλώνεται και η 2η Γέφυρα, η οποία αφορά ζητήματα που άπτονται της ανατολικής Μεσογείου.

Πιο συγκεκριμένα, οι κύριες αιχμές αυτής της 2ης Γέφυρας είναι:

  • η αλληλεγγύη των αγωνιζόμενων από τα κάτω σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο απέναντι στα γεωπολιτικά παιχνίδια των κρατών και των μεγάλων εταιρειών
  • η αλληλεγγύη στο πείραμα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού, στις κουρδικές περιοχές, και στην αυτοάμυνα του
  • ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός ως βασική μορφή επιβολής μιας σύγχρονης βαρβαρότητας και οι αντιδραστικές ανακλάσεις που εμφανίζονται στην ευρωπαϊκή ήπειρο απέναντί του, καθώς και
  • το ζήτημα της αλληλεγγύης στους μετανάστες και στους πρόσφυγες με κάθετη εναντίωση στις συνθήκες εγκλεισμού που βιώνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα τμήματα μεταγωγών και στα αστυνομικά τμήματα.

Επίσης, η 1η Γέφυρα θα συνεχίζει να ξεδιπλώνεται κυρίως μέσα από την ενασχόληση με:

  • το ενεργειακό ζήτημα, έχοντας ως κύρια αναφορά την καταστροφή των ορεινών κορυφογραμμών από μεγάλα αιολικά πάρκα και
  • την αλληλεγγύη σε σημαντικούς οικολογικούς/κοινωνικούς αγώνες, όπως η αντίσταση των κατοίκων στην καταστροφή της βορειοανατολικής Χαλκιδικής από τη δραστηριότητα των μεταλλείων και ο αγώνας του κινήματος NO TAV στη βορειοδυτική Ιταλία.

Στην καμπάνια συμμετέχουν ομάδες, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες από οκτώ πόλεις της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Αθήνα, Πάτρα, Σπάρτη, Χανιά, Ρέθυμνο και Ηράκλειο).

Το επόμενο ραντεβού για συντονισμένη κοινή δράση των Τριών Γεφυρών έχει δοθεί για το Σάββατο 30 Μάη, με περιεχόμενο τις αιχμές της 2ης Γέφυρας (αντίσταση και διεθνιστική αλληλεγγύη στις χώρες της ανατολικής Μεσογείου).
Είναι ζητούμενο μέσα από τοπικές συμπράξεις και με άλλες συλλογικότητες ή πρωτοβουλίες, η συγκεκριμένη αυτή δράση να εμπλουτιστεί.

Επίσης, είναι ζητούμενο να ξεπεράσει και τα σύνορα της ελληνικής επικράτειας με παράλληλες παρεμβάσεις συντρόφων σε άλλες χώρες της λεκάνης της Μεσογείου.
Η καμπάνια των Τριών Γεφυρών ξεκίνησε τον περασμένο Φλεβάρη και θα τελειώσει στον προσεχή Οκτώβρη.

Τρεις Γέφυρες

αναρχική καμπάνια διεθνιστικής αλληλεγγύης
4/4/2015

Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής : Για την κατάληψη της νομικής (13/3 – 18/3) και μερικές πολιτικές προεκτάσεις της

Για την κατάληψη της νομικής (13/3 – 18/3) και μερικές πολιτικές προεκτάσεις της

Την Παρασκευή 13/3/2015 καταλήφθηκε η Νομική Σχολή σε ένδειξη αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, που βρίσκονταν σε απεργία πείνας με τα εξής αιτήματα: κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’, των τρομονόμων, του κουκουλονόμου, της βίαιης λήψης DNA, της πρόσβασης και ανάλυσης του DNA από πραγματογνώμονα βιολόγο, καθώς και την κατάργηση της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των δύο ατόμων. Τέλος, στα αιτήματα περιλαμβανόταν και η άμεση αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού και των συγγενών και φίλων των μελών της ΣΠΦ.

Η συγκεκριμένη κατάληψη προχώρησε σε ορισμένες ενέργειες κι είχε χαρακτηριστικά που μας βρίσκουν αντίθετους. Κατ’ αρχήν, από το πρωί της πρώτης μέρας υπήρχε face control σε (αλληλέγγυους και μη) φοιτητές. Έπειτα, κατά τη διάρκεια της «ανοιχτής» συνέλευσης της κατάληψης, γίναμε δέκτες του εκβιασμού μερίδας της συνέλευσης να ανοίξουμε και να τους παραχωρήσουμε το χώρο του ΑΚΝ, ειδάλλως θα το παραβίαζαν. Για να είμαστε σαφείς, πήγαμε στη συνέλευση με την προοπτική να εξετάσουμε ενδεχόμενη συμμετοχή μας στην κατάληψη, καθώς συμμεριζόμαστε πλήρως τα αιτήματα των απεργών, όπως άλλωστε έχει αποδείξει και η όλη στάση μας (εκδηλώσεις για ζητήματα που αφορούν την κατάσταση εξαίρεσης και τον εγκλεισμό, συμμετοχή σε προγενέστερους αγώνες κλπ). Ωστόσο, με τους όρους του «όλα ή τίποτα» και μάλιστα με τον επιθετικό τρόπο με τον οποίο μας τέθηκαν, είναι αυτονόητο πως δεν θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε και αποχωρήσαμε χαρακτηριζόμενοι ως «εχθροί του κινήματος και φίλοι του κράτους».

Τις ημέρες που ακολούθησαν, η κατάληψη λειτούργησε μ’ έναν εξαιρετικά κλειστό τρόπο, αποκλείοντας όσους αλληλέγγυους δεν πληρούσαν τα χαρακτηριστικά που έτασσε. Εν τέλει, πραγματοποίησαν τον εκβιασμό τους και εισέβαλαν στο ΑΚΝ, αφαιρώντας χρήματα απ’ το ταμείο και αρκετά αναλώσιμα. Παράλληλα, παραβίασαν το στέκι του Ράδιο Ένταση και βανδάλισαν στέκια αριστερών σχημάτων. Προφανώς, το ζήτημα για εμάς δεν είναι τα χρήματα και τα αναλώσιμα, αλλά η πράξη καθαυτή, δηλαδή η εισβολή σ’ έναν κατειλημμένο χώρο που τοποθετεί εαυτόν στο πλαίσιο του αντικαπιταλιστικού κινήματος και προτάσσει μεταξύ άλλων την κοινωνική αλληλεγγύη.

Φυσικά δεν πέσαμε από τα σύννεφα, καθώς τέτοιες πρακτικές μας είναι γνωστές από το παρελθόν. Αυτές δεν εμφανίστηκαν από το μηδέν, αλλά απορρέουν από μια κλειστή, ιδεολογική θεώρηση της αλληλεγγύης. Δηλαδή, οι «ειδικοί της αλληλεγγύης», οι οποίοι συγκροτούν ένα υποκείμενο αγώνα, επιτρέπουν τη συμμετοχή στην αλληλεγγύη μόνο σε όσους συγκεντρώνουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά που αυτοί έχουν επιλέξει. Εν προκειμένω, μόνο όσοι κατ’ αυτούς είναι αναρχικοί (και όχι «ρεφορμιστές αναρχικοί», «αριστεροί» κτλ). Έτσι, στο όνομα αυτής της ιδεολογικής καθαρότητας και ηθικής υπεροχής, δικαιολογούνται πράξεις, όπως η εισβολή σ’ έναν κατειλημμένο χώρο.

Για εμάς, το ζήτημα της αλληλεγγύης αφορά ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια και δεν μπορεί να αποτελεί προϊόν ιδιοποίησης από κανέναν. Αντίθετα, όπως έχει αποδείξει η εμπειρία αγώνων του παρελθόντος, η αλληλεγγύη έχει αντίκρισμα όταν αποτελεί τόπο συνάντησης των καταπιεσμένων ενάντια σε επιθετικές κρατικές πολιτικές (π.χ. το υπάρχον καθεστώς εξαίρεσης).

Θεωρούμε απαραίτητο να ανοίξει ένας κινηματικός διάλογος συλλογικοτήτων και ατόμων γύρω από αυτές τις πρακτικές, να σταματήσει να αποτελεί θέμα ταμπού, έτσι ώστε να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά και να αναδείξουμε την κοινωνική δυναμική που μπορούν να αποκτήσουν οι εκάστοτε αγώνες. Επίσης, μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για την επανανοηματοδότηση της έννοιας της αλληλεγγύης στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Υ.Γ. Σεβόμενοι τον αγώνα των απεργών πείνας, συμμεριζόμενοι πλήρως τα αιτήματά τους και θεωρώντας τους εαυτούς μας κομμάτι του κινήματος αλληλεγγύης, επιλέξαμε να μη δημοσιοποιήσουμε τις θέσεις μας για την κατάληψη της Νομικής και την εισβολή στο ΑΚΝ όσο η απεργία βρισκόταν σε εξέλιξη. Η έκβαση της με την ικανοποίηση των περισσότερων αιτημάτων των πολιτικών κρατουμένων, δεν συνεπάγεται ούτε την άρση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης ούτε την άρση των άθλιων συνθηκών φυλάκισης. Μας δίνει, όμως, δύναμη, για να συνεχίσουμε τον αγώνα αυτόν.

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής

H mpalothia αναδημοσιεύει από athens.indymedia.org

Μια ανασκόπηση των γεγονότων του ’06-07 στο εκπαιδευτικό κίνημα

GREECE STUDENTS CLASHES

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την εισήγηση της Συνέλευσης Αδιαμεσολάβητου Αγώνα Γεωπονικού στην εκδήλωση που πραγματοποίησαν την 1/4/2015 με θέμα το εκπαιδευτικό κίνημα του ’06-’07, τις προοπτικές που άφησε και την σύνδεσή του με το σήμερα. Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσια παρουσίασης του βιβλίου «Φοιτητικές καταλήψεις-απεργία δασκάλων: Μια συνάντηση που (δεν) έγινε», με τη συμμετοχή στην κουβέντα ατόμων που βίωσαν από μέσα το ιστορικό -για τις μετέπειτα εξελίξεις- εκείνο κίνημα, όχι μόνο με την προπτυχιακή, αλλά και με την μεταπτυχιακή ιδιότητα, όπως και με εκείνη του δασκάλου. Στη συζήτηση που έγινε τέθηκαν πολλά ζητήματα, από το πώς μπορούν να ξεπεραστούν οι διαμεσολαβήσεις και τα όρια του θεσμικού φοιτητικού συνδικαλισμού, μέχρι το τι κάνουμε όταν αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε φοιτητικό κίνημα πέφτει σε ύφεση, αλλά και το πώς μπορούμε να συνδεθούμε με άλλα καταπιεζόμενα υποκείμενα που αγωνίζονται εντός ή εκτός εκπαίδευσης. Ευχή μας είναι η εκδήλωση να αποτέλεσε μια ελάχιστη συνεισφορά για την όξυνση των ταξικών αγώνων στις σχολές και την ευρύτερη κοινωνία.

Μια σύντομη ανασκόπηση των γεγονότων του ’06-07

Το κίνημα καταλήψεων και απεργιών του ’06-’07 θέτει ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση για πρώτη φορά μετά το ’98 και το νόμο Αρσένη. Είναι το μαζικό εκείνο κίνημα που υιοθετεί το τρίπτυχο γενικές συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις, το οποίο και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Η πλήρης ενταντικοποίηση των σπουδών που εφαρμόζεται με το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου έχει τις ρίζες του στον τότε νόμο-πλαίσιο. Ήταν τότε που έγινε προσπάθεια για αλλαγές στον τρόπο διάθεσης δωρεάν συγγραμμάτων, αναπροσαρμογή του πανεπιστημιακού ασύλου και καθορισμό ανώτατου χρονικού ορίου φοίτησης. Ακόμα πιο τρανταχτή όμως ήταν η αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Παράλληλα, η απεργία των δασκάλων που έγινε την ίδια περίπου χρονική περίοδο απέτυχε να συνδεθεί με το κίνημα καταλήψεων. Αντλώντας από παλιότερα επίσημο περιοδικό του ΟΟΣΑ(Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) μαθαίνουμε ότι:

«Ειδικά οι απεργίες των δασκάλων, αν και καθ’ αυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες, επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα φοιτητικής και μαθητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες όσον αφορά την καταστολή τους.»  Από το άρθρο « Οι δυνατότητες πραγματοποίησης αναδιαρθρωτικών προσαρμογών»,1996

Η πρώτη φάση του κινήματος, από το Μάρτιο του 2006 έως το τέλος του Ιούλη χαρακτηρίζεται από πρωτοφανείς σε αριθμό και μαζικότητα καταλήψεις, αλλά και την άρνηση για συμμετοχή της ΠΚΣ, η οποία έδωσε και μεγαλύτερο χώρο για έκφραση στην ανένταχτη τάση του κινήματος. Τερματίστηκε με την παραίνεση για «άνω τελεία» από αριστερές παρατάξεις και συνέχιση με «πανεκπαιδευτικό μέτωπο» το Σεπτέμβρη. Στην ουσία όμως η εξεταστική καθυστέρησε 1 μήνα την επανέναρξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων και σε συνδυασμό με τις ακροβασίες της συνδικαλιστικής ηγεσίας των δασκάλων οδήγησε σε αποτυχία άμεσης σύνδεσης τα 2 κινήματα. Η δεύτερη φάση, από τον Οκτώβρη του ’06 μέχρι τα Χριστούγεννα χαρακτηρίζεται από λιγότερη μαζικότητα και πρόσκαιρες, ολιγοήμερες καταλήψεις και τελειώνει λόγω εορτών.

Στην τρίτη φάση, η οποία ήταν από τον Ιανουάριο του ’07 μέχρι τον Απρίλη, τα κοινωνικά αιτήματα ανάγκασαν την ΠΚΣ να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την περαιτέρω γραφειοκρατικοποίηση του κινήματος, στο οποίο πλέον οι διαδικασίες γινόντουσαν πολύ περισσότερο με όρους κοπτοραπτικής των αριστερών παρατάξεων. Στην πορεία της 8ης Μάρτη έχουμε μόνο στην Αθήνα 20.000 κόσμο στο δρόμο και πρωτοφανή καταστολή, με 61 συλληφθέντες και εκατοντάδες τραυματίες που σύμφωνα με τους γιατρούς του Ερυθρού Σταυρού έφεραν τραύματα από δολοφονικά χτυπήματα. Από τους 61 συλληφθέντες 49 παραπέμπονται για πλημμελήματα και 12 για κακουργήματα ενώ ένας από αυτούς, ο οικοδόμος αντιεξουσιαστής Βασίλης Στεργίου, προφυλακίζεται. Μετά από αυτό, το άρθρο 16 δεν αναθεωρείται και στην ουσία τα πανεπιστήμια ανοίγουν για τις φοιτητικές εκλογές, ενώ ο υπόλοιπος νόμος-πλαίσιο που ψηφίζεται θα μπλοκαριστεί προσωρινά στην πράξη.

Τι άφησε πίσω του το κίνημα;

Το σημαντικότερο στοιχείο για εμάς είναι ότι ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έγινε από τα μέσα και από τα κάτω σε ορισμένα κομμάτια του. Δηλαδή, από τους άμεσα ενδιαφερόμενους και αντιιεραρχικά. Πιο συγκεκριμένα, έγινε μία προσπάθεια οι γενικές συνελεύσεις, όπως και οι επιτροπές και τα συντονιστικά κατάληψης να γίνουν με περισσότερο συμμετοχικούς όρους, να υπάρξουν περισσότερες δράσεις εντός καταλήψεων και οι πορείες να γίνονται με όρους συνεχούς παρέμβασης και να είναι πιο ενεργές και διαδραστικές. Δημιουργόυνται οι πρώτες προσπάθειες συλλογικοποίησης πέρα από τις παραταξιακές λογικές και με ριζοσπαστικούς όρους σε σχολές που υπάρχουν οι αντίστοιχοι συσχετισμοί, όπως με τις ζωντανές καταλήψεις με καθημερινές εκδηλώσεις σε ΑΣΟΕΕ και ΕΜΜΕ, αλλά και με τα ανένταχτα πλαίσια-προτάσεις αγώνα στη δεύτερη περίπτωση. Πέρα από αυτό, έγινε μια προσπάθεια να μην παραμείνει σε φοιτητικά και απεργιακά αιτήματα και να συνδεθεί με υλικούς όρους με ευρύτερα κοινωνικά αιτήματα, με παρεμβάσεις σε ΜΜΜ και τηλεφωνικά κέντρα(όπως στην περίπτωση της HOL). Τέλος, η εκτεταμένη καταστολή σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις αντί να αποθαρρύνει ενίσχυσε την παρουσία του κόσμου στο δρόμο η οποία σε ορισμένες περιστάσεις που κρίθηκε αναγκαίο, όπως στις 8 Μάρτη, πήρε και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά.

Σύνδεση, αλλαγές και επίδικα του αγώνα στη σημερινή συγκυρία

Στο σήμερα, βλέπουμε πολλές πτυχές, βλέπουμε πολλές πτυχές του νόμου-πλαίσιο του 2006 να αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητα μας. Ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου επέφερε την πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών και κατέστησε τον σημερινό φοιτητή σε στείρο υποκείμενο εξειδίκευσης και εργασίας. Η από το παράθυρο ιδιωτικοποίηση γίνεται πλέον όλο και πιο φανερή με τις εργολαβίες στις σχολές και ήδη τις εταιρίες security σε κάποιες εξ αυτών. Παράλληλα, οι μαθητείες και οι πρακτικές παραμένουν και νομιμοποιούν ένα καθεστώς ουσιαστικά απλήρωτης εργασίας, γεγονός που ενισχύεται από τις επιδοτήσεις του ΟΑΕΔ στις επιχειρήσεις για να παίρνουν πρακτικάριους, με πενιχρές φυσικά αμοιβές.  Τέλος, τα συμβούλια διοίκησης αυταρχικοποιούν περαιτέρω το πανεπιστήμιο και αφήνουν ακόμα μεγαλύτερο πεδίο δράσης στα ιδιωτικά συμφέροντα να εκφραστούν εντός αυτού. Προφανώς πιστεύουμε πως το πανεπιστήμιο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης ως ένα ακόμα κομμάτι της κρατικής μηχανής, είναι σημαντικό όμως να τονιστεί πως το πρόσφορο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης βοήθησε ακόμα περισσότερο στην επίθεση στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, επίθεση η οποία παρά την  κάπως ετερόκλητη σύνθεση των φοιτητών, έχει έντονα ταξική χροιά.

Η αντίδραση στο νόμο του 2011 εκφράστηκε με σχεδόν 300 καταλήψεις και στην ουσία συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσω της αντίδρασης στο σχέδιο Αθηνά, τις απεργίες των διοικητικών αλλά και εν μέρει τις φετινές κινητοποιήσεις. Από τις φετινές εξάλλου αντιδράσεις, και συγκεκριμένα από το γύρο συνελεύσεων και καταλήψεων του Νοέμβρη προκύψαμε και εμείς. Δυστυχώς πολλά από τα προβλήματα του κινήματος την περίοδο ’06-’07 υφίστανται και σήμερα. Υπάρχει αδυναμία σύνδεσης μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων σε μία μονιμότερη βάση. Αντί επιλόγου, θα θέλαμε να κάνουμε μία αυτοκριτική σχετικά με τις αδυναμίες του αυτόνομου και ελευθεριακού χώρου μέσα στις σχολές. Επί της ευκαιρίας των γεγονότων στις 13-14/11,όπου φοιτητοπατέρες της ΕΑΑΚ συμπεριφέρθηκαν σαν αυτόκλητοι προστάτες των φοιτητικών συλλόγων, αποχωρώντας αυθαίρετα από το κυκλωμένο από τα ΜΑΤ Πολυτεχνείο, επισημάνουμε την αδυναμία μας να παρέμβουμε με μονιμότερους όρους και πέρα από απλές καταγγελίες στα κακώς κείμενα του φοιτητικού κινήματος. Οφείλουμε να υπερβούμε αυτά τα όρια αν θέλουμε να διαμορφώσουμε έναν πόλο ικανό να προωθήσει την αδιαμεσολάβητη οργάνωση και τους ταξικούς αγώνες στις σχολές, όχι με όρους περιθωρίου ή απλής αντιπολίτευσης στις αριστερές παρατάξεις, αλλά γειωμένα και ανοιχτά.

 

Συνέλευση Αδιαμεσολάβητου Αγώνα ΓΠΑ

Μια ανασκόπηση των γεγονότων του ’06-07 στο εκπαιδευτικό κίνημα

Ενημέρωση του Κοινού από τους Εργαζόμενους της VODAFONE

Για το φαίνεσθαι οι διαφημίσεις και οι δημόσιες σχέσεις. Στην πραγματικότητα έχουμε εξαγορές, απολύσεις, ελαστική εργασία, εντατικοποίηση, χαμηλοί μισθοί, άρνηση υπογραφής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Εμείς οι εργαζόμενοι στην εταιρεία Vodafone, βρισκόμαστε αυτό το διάστημα σε κινητοποιήσεις, δίνοντας έναν πολύ σημαντικό αγώνα, ανάμεσα σε άλλα και για την υπογραφή της Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Μόνο μέσω αυτής ουσιαστικά εξασφαλίζονται οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας των εργαζόμενων της εταιρείας, είναι δηλαδή ένας τρόπος να πάρουμε πίσω μέρος από τα κέρδη που παράγουμε με την εργασία μας. Το Σωματείο μας, πολλές φορές έχει καταγγείλει τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στη Vodafone. Η Διοίκηση της εταιρείας εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους αντεργατικούς νόμους των τελευταίων ετών και όχι μόνο, χτυπά συστηματικά τις εργασιακές σχέσεις, οδηγώντας μερικές εκατοντάδες συναδέλφους μας στην ανεργία, σε εταιρείες εργολάβους, εκμεταλλευόμενη προσωπικό με άθλιους μισθούς, κ.ά. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες οι οποίες προσφέρονται στους καταναλωτές έχουν άμεση σχέση με τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στους χώρους της εργασίας μας.

Να αναφέρουμε ότι οι εργαζόμενοι της εταιρείας που πριν από κάποια χρόνια ήταν περίπου 2800 αλλά σήμερα έχουν φτάσει περίπου τους 1400, μετά από διάφορες εθελούσιες, στην πραγματικότητα σε πολλές περιπτώσεις αναγκαστικές «παραιτήσεις». Στην εποχή αυτή όμως, υπάρχουν χρήματα για να κάνει την εξαγορά της HOL και της 360 Connect, έχοντας μάλλον βλέψεις και για άλλες εξαγορές και συγχωνεύσεις, αυξάνοντας το μερίδιο της στην αγορά της κινητής τηλεφωνίας, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη ακόμα και την περίοδο της κρίσης. Φροντίζει να καλύπτει τον όγκο εργασίας με περαιτέρω εντατικοποίηση της εργασίας και με την χρήση επινοικιαζόμενου προσωπικού, που ειδικά στα τηλεφωνικά κέντρα αποτελεί την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Οι συνάδελφοι από αυτές τις τρίτες εταιρείες (ICAP, Adecco, Infoassist, κτλ). εργάζονται στους ίδιους χώρους με εμάς και έχουν τις μισές χρηματικές απολαβές (π.χ. 290€ μεικτά το 4ωρο). Επίσης, αρκετοί έχουν συμβάσεις εργασίας ενός ή μερικών μηνών, καλλιεργώντας ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου.

Τον περασμένο χρόνο η Vodafone με την Wind προχώρησαν στην από κοινού ίδρυση μιας νέας εργολαβικής εταιρείας, της Victus Networks, μεταφέροντας εκεί ενάντια στην θέληση τους, εκατοντάδες τεχνικούς συναδέλφους μας, με προφανή στόχο την χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, τις μειώσεις μισθών και τις απολύσεις, υποσχόμενες ακόμα και νέες θέσεις εργασίας. Αντ’ αυτού σε μικρό διάστημα έχουν προχωρήσει και σε δεύτερο outsourcing με αποτέλεσμα κάποιοι από τους τεχνικούς να έχουν ήδη απολυθεί.

ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ

Λαμβάνουμε καθημερινά έντονα παράπονα από τους συνδρομητές για τις παρεχόμενες υπηρεσίες των καταστημάτων. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν 383 καταστήματα Vodafone εκ των οποίων μόνο τα 31 από αυτά είναι ιδιόκτητα. Τα υπόλοιπα έχουν παραχωρηθεί σε εργολάβους με την μορφή του franchise. Για να συμβεί αυτό, η Vodafone έκανε εκατοντάδες απολύσεις εργαζόμενων και στα καταστήματα. Έτσι, πλέον η εξυπηρέτηση στα καταστήματα στηρίζεται κατά βάση σε εργαζόμενους με ελλιπή εκπαίδευση, αφού το κόστος της εκπαίδευσης είναι πολυτέλεια για τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων. Οι συνάδελφοι προσπαθούν να καλύψουν αυτό το κενό με το φιλότιμό τους και την ευγένεια τους σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον πίεσης και επίτευξης στόχων με τους περισσότερους να αντέχουν λίγους μήνες σε αυτές τις συνθήκες.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

– ΑΜΕΣΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ, ΜΕ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΚΛΙΜΑΚΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
– ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ – ΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ
– ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΠΟΙΗΣΗ
– ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ «ΕΠΙΝΟΙΚΙΑΣΗΣ» ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ VODAFONE ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ

Καλούμε τους καταναλωτές, κάθε εργαζόμενο και άνεργο να σταθεί στο πλευρό μας. Κάθε μείωση μισθού, κάθε απώλεια θέσης εργασίας, κάθε κατάργηση δικαιώματος λειτουργεί ως ντόμινο για μισθούς, θέσεις εργασίας και δικαιώματα σε όλους τους κλάδους εργασίας. Μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη να αποτελέσουμε το ανάχωμα απέναντι σε αυτές τις πολιτικές κυβερνήσεων και εργοδοτών που δημιουργούν εκατομμύρια ανέργων και εξαθλιώνουν τους εργαζομένους. Σας ζητάμε να συμπαρασταθείτε στον αγώνα μας.

Σας καλούμε:

– Να εκδώσετε ψηφίσματα συμπαράστασης από το Σωματείο σας, από τον σύλλογο της γειτονιάς ή της σχολής σας.
– Να απαιτήσετε από την Διοίκηση της Vodafoneνα υλοποιήσει τα δίκαια αιτήματα μας και κατ’ επέκταση την βελτίωση των προσφερόμενων υπηρεσιών στα εξήςτηλέφωνα-φαξ-emails:
Τηλ.: 210 6702000, 210 6703000
Fax: 210 6703200
Email

Μέσω social media:
Facebook
Twitter

Ακολουθεί πρόγραμμα παρεμβάσεων μας σε καταστήματα προς ενημέρωση του κοινού:
Δευτέρα 06/04 στις 18.30, Vodafone Shop στο Athens Metro Mall, στον Άγιο Δημήτριο
Τετάρτη 08/04 στις 18.30, Vodafone Shop στο The Mall Athens, στο Μαρούσι

ΔΙΑΔΩΣΤΕ! ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ!

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ VODAFONE-ΠΑΝΑΦΟΝ

Θεσσαλονίκη : Πρώτη ανακοίνωση του κατειλημμένου Εργατικού Κέντρου

Μετά από 6 χρόνια βίαιης αναπροσαρμογής των όρων εκμετάλλευσης, καταπίεσης και καταστολής των καταπιεσμένων από το κράτος και το κεφάλαιο, μια περίοδο που κάθε αγώνας χτυπιόταν ανηλεώς από την εξουσία, το τιμόνι της διακυβέρνησης ανέλαβαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Με τον κύριο κυβερνητικό εταίρο να έχει συνυπάρξει στους αγώνες που ξεπήδησαν τα τελευταία χρόνια, μια μεγάλη μερίδα των »από τα κάτω», όχι μόνο τον ψήφισαν αναθέτοντας, έτσι, την επίλυση των προβλημάτων τους στην υποσχεσιολογία του, αλλά του δίνουν και μια περίοδο χάριτος περιμένοντας καρτερικά να παρέχει ακόμη και τα ελάχιστα για τα οποία έχει δεσμευτεί. Υπάρχει, ταυτόχρονα, μια κοινωνική επανανομιμοποίηση της θεσμικής διαμεσολάβησης, της ίδιας της δημοκρατικής λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, τη στιγμή που η ιστορική μνήμη μας δείχνει πως έχουμε δύναμη να αλλάξουμε την πραγματικότητα αλλά και τους συσχετισμούς δύναμης μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό μόνο όταν στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις, στις δικές μας αποφάσεις, στους δικούς μας ακηδεμόνευτους αγώνες.

Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε πως στο όνομα των »έντιμων συμβιβασμών» των πολιτικών διαχειριστών των ζωών μας με τους ευρωπαίους εταίρους προετοιμάζεται η διαιώνιση των δουλικών συνθηκών ζωής που βιώνουμε… όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε πως στο όνομα της εθνικής ενότητας προτάσσεται από την μεγαλύτερη μερίδα των πολιτικών κομμάτων, δυσχεραίνουν οι όροι της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης μας για να συνεχίσει να λειτουργεί η κρατική και καπιταλιστική μηχανή… όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε πως στο όνομα της ασφάλειας, η καταστολή, ακόμη και μεταλλαγμένη συνεχίζει να επιτελεί τον ίδιο ρόλο (χαρακτηριστικό παράδειγμα, το άνοιγμα δικογραφίας για την κατάληψη στην Πρυτανεία του ΑΠΘ και στην Νομική Αθηνών), τόσο πιο γρήγορα θα αποκτήσουμε και τη συνείδηση πως, είτε αφορά επί μέρους ζητήματα, είτε αφορά τη συνολική ανατροπή της μεγάλης φυλακής που βρισκόμαστε έγκλειστοι, την λύση μπορεί να δώσει μόνο ο ανυποχώρητος, αντιιεραρχικός, συγκρουσιακός αγώνας.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το ποιός αναλαμβάνει τα ηνία της εξουσίας κάθε φορά, για όσους και όσες δεν πέφτουν στην φάκα, η ελπίδα παραμένει ζωντανή μόνο μέσα στον αγώνα. Τη στιγμή αυτή γίνεται ακόμη πιο αναγκαία η επαγρύπνιση από το σύνολο των καταπιεσμένων σε όλα τα ζητήματα:

είτε αναφέρονται στην καταστολή (απεργία πείνας φυλακισμένων και μεταναστών), είτε στην ανατίμηση της ζωής των οικονομικά εξαθλιωμένων και κοινωνικά αποκλεισμένων (αγώνες στους χώρους εργασίας), είτε στην προάσπιση της φύσης από την επέλαση του κεφαλαίου (όπως συμβαίνει στις Σκουριές), αποτελεί συνεχές ζητούμενο η στήριξη στις δυνάμεις των συλλογικών και ακηδεμόνευτων αγώνων.

Μακριά από κομματικές επιταγές η σύνδεση και η επικοινωνία των κινημάτων μεταξύ τους, αποτελεί κομβικό σημείο στην συνέχιση τους. Σπάζοντας τους συντεχνιακούς φραγμούς που αναπαράγουν την ίδια την φύση του καπιταλιστικού συστήματος, οφείλουμε να αναζητήσουμε τους δρόμους για την επανάσταση, συνδέοντας τις δυνάμεις μας αδιαμεσολάβητα πέρα από »κυβερνητικές υποσχέσεις» που είτε εκπληρώνονται, είτε αθετούνται. Θελει, επομένως, συνεχή επαγρύπνιση από τη μεριά μας, γιατί εκτός από την καχυποψία για τις όποιες υποσχέσεις ελλοχεύει ο κίνδυνος για τη δημιουργία κομματικών στρατών σε πιθανή ικανοποίηση συντεχνιακών ζητημάτων. Θέλει υπομονή, δύναμη και θέληση για να μην οδηγηθούμε σε παύση των αγώνων, για να μπορέσουμε να απαντήσουμε συλλογικά και συνολικά στα προβλήματα που το σύστημα παράγει.

Από τις 2 Μαρτίου έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από την πλειοψηφία των πολιτικών κρατουμένων από την Ελλάδα και την Τουρκία που βρίσκονται έγκλειστοι στις ελληνικές φυλακές. Πιο συγκεκριμένα, στις 2 Μαρτίου, απεργία πείνας ξεκίνησαν οι πολιτικοί κρατούμενοι Κώστας Γουρνάς, Δημήτρης Κουφοντίνας, Νίκος Μαζιώτης και τα μέλη του Δ.Α.Κ, Τάσος Θεοφίλου, Γιώργος Καραγιαννίδης, Αργύρης Ντάλιος, Αντώνης Σταμπούλος και Φοίβος Χαρίσης, ενώ σταδιακά προστέθηκαν,στις 3 Μαρτίου ο Γιωργος Ιγγλέσης, στις 9 Μαρτίου ο Γρηγόρης Σαραφούδης (Δ.Α.Κ.), στις 11 Μαρτίου οκτώ αγωνιστές από την Τουρκία (πραγματοποιούν κυλιόμενη απεργία πείνας), στις 16 Μαρτίου ο Δημήτρης Μπουρζούκος, Δημήτρης Πολίτης (Δ.Α.Κ.) και ο αγωνιστής από την Τουρκία Mustafa Lafci. Ενώ από τις 23 Μαρτίου συμμετέχει και ο Γιάννης Μιχαηλίδης (Δ.Α.Κ.).Σήμερα την απεργία πείνας συνεχίζουν τα μέλη του Δ.Α.Κ. και οι αγωνιστές από την Τουρκία, με αιτήματα την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ, του κουκουλονόμου και των τρομονόμων 187 και 187α, την απελευθέρωση του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού και την οριοθέτηση στην χρήση DNA. Τα συγκεκριμένα αιτήματα, όπως και ο αγώνας στο σύνολο του, δεν αφορά μόνο τους αγωνιστές εντός των τοιχών. Αποτελεί ένα συνολικό αγώνα ενάντια στην καταστολή, το καθεστώς εξαίρεσης και την γενικότερη στρατηγική οχύρωσης κράτους και κεφαλαίου ενάντια στους υπάρχοντες και δυνάμει εχθρούς του. Οι τελευταίοι δεν είναι άλλοι από τους καταπιεσμένους και η επίθεση των εξουσιαστών εναντίον τους στα συγκεκριμένα πλαίσια, ίσως δεν έχει ως όπλα τις απολύσεις και τις εξώσεις, αλλά περιλαμβάνει την χωροταξική ή κοινωνική τους απομόνωση, τον εκφοβισμό τους και τελικά την σωματική και ψυχική τους εξόντωση. Η αντεπίθεση, λοιπόν, οπλίζεται με τα σώματα των φυλακισμένων ως ανάχωμα, με καταλήψεις κτιρίων ως εστίες δράσεων και αντιπληροφόρησης, με παρεμβάσεις σε ΜΜΕ για τη διάχυση των προταγμάτων, με τα πανό, τις μικροφωνικές, τις πορείες, τις συγκρούσεις και τις επιθέσεις που διαχέουν στις πόλεις τα αιτήματα του αγώνα. Εμείς από την πλευρά μας, θέλοντας να δημιουργήσουμε ένα κέντρο αγώνα που θα αποτελεί σημείο σύνδεσης των ανθρώπων και των αγώνων που δεν διατίθενται να αφομοιωθούν, επιλέξαμε να καταλάβουμε το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, απελευθερώνοντας το για λίγο από την γραφειοκρατική εξουσία. Καλούμε κάθε αγωνιζόμενο και κάθε αγωνιζόμενη να πλαισιώσει την κατάληψη, αλλά και τον αγώνα των απεργών πείνας από τις 2/3 στις φυλακές και από 23/3 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Παρανεστίου Δράμας.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

Καλούμε σε συνέλευση στο Ε.Κ.Θ. στις 17.00 για τη συνδιαμόρφωση της συνέχισης των δράσεων. Συνέλευση αναρχικών ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης και το θεσμό του εγκλεισμού από το κατειλημμένο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.

https://mpalothia.wordpress.com/2015/04/07/%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84/

Συζητώντας για τις άμεσες ανάγκες μας – Οργανώνοντας τις άμεσες διεκδικήσεις μας

Άλλαξαν άραγε τόσα πολλά; Πάλι κάποιοι άλλοι ανέλαβαν να μιλήσουν για εμάς, να «διεκδικήσουν» για εμάς, να καθορίσουν το μέλλον για εμάς. Και εμείς;
Εκεί που τρώγαμε συνέχεια φάπες, τώρα γεμίσαμε με…υποσχέσεις. Η νέα κυβέρνηση, προεκλογικά και μετεκλογικά, τάζει συλλογικές συμβάσεις, κατώτερο μισθό στα 751, επαναφορά της κυριακάτικης αργίας και άλλα «όμορφα» στον κόσμο της εργασίας. Και ενώ πουλά ελπίδες ότι θα σταματήσει την μεγαλύτερη αφαίμαξη των εργαζομένων των τελευταίων δεκαετιών, ουσιαστικά κερδίζει χρόνο και συναίνεση χωρίς να υλοποιεί τίποτα. Σ’ ότι μας αφορά, ως εργαζόμενοι στον κλάδο του εμπορίου, πιστεύουμε ότι τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά όλα κατακτιούνται. Κι αυτό γιατί κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για τους εργαζόμενους, αν οι ίδιοι δεν ενδιαφερθούν για τον εαυτό τους.
…για τις ορέξεις των εργοδοτών μας
Η ελαστικοποίηση των συνθηκών εργασίας, τα προγράμματα voucher και η δωρεάν εργασία που προσφέρουν στους εργοδότες μας και το πετσόκομμα μισθών και αποζημιώσεων αποτελούν μερικά από τα ευεργετήματα των προηγούμενων κυβερνήσεων που αποθράσυναν τις ορέξεις των εργοδοτών μας. Και να που η νέα κυβέρνηση μιλώντας και αυτή την γλώσσα των «αγορών και της ανάπτυξης» νομοθετεί την διαγραφή των «κόκκινων» χρεών των εργοδοτών μας είτε προς τράπεζες είτε προς ασφαλιστικά ταμεία! Δηλαδή, μεσολαβεί ευεργετικά για τους εργοδότες έναντι των εργατών χαρίζοντας τα χρέη τους στα ασφαλιστικά μας ταμεία! Φαίνεται ότι στο βωμό της εθνικής ανάπτυξης πάντα θυσιάζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αλλά πότε δεν ήταν έτσι;
…για τις συλλογικές συμβάσεις και τους μισθούς μας
Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και το γκρέμισμα του κατώτατου μισθού επέφεραν τη γενίκευση μισθών πείνας και στο χώρο του εμπορίου. Και ενώ η εξαγγελία της νέας κυβέρνησης έκανε λόγο για «άμεση επαναφορά» του κατώτατου μισθού στα 751, «αναβλήθηκε» σε ένα αόριστο μέλλον όπου οι «κοινωνικοί εταίροι», οι εκπρόσωποι εργατών και εργοδοτών θα επικυρώσουν προειλημμένες αποφάσεις. Ουσιαστικά, μιλάμε για έναν στημένο διάλογο όπου εμάς, τους εργαζομένους και τις εργαζόμενες στο εμπόριο, θα μας εκπροσωπήσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατειά της ΟΙΥΕ (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας) που όχι μόνο ελέγχεται από το κυβερνόν κόμμα αλλά στο παρελθόν δεν υπερασπίστηκε την κυριακάτικη αργία κηρύσσοντας έγκαιρα απεργίες στον κλάδο. Εντέλει, κυβερνητικές υποσχέσεις πλάι στην προοπτική του «κοινωνικού διαλόγου» μας κρατούν σε στάση αδράνειας και αναμονής. Μήπως, όμως, αυτός είναι ο σκοπός τους;
…για την κυριακάτικη αργία
Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας αφότου ο υπουργός Ανάπτυξης Σταθάκης ανακοίνωνε από το βήμα της Βουλής ότι «τα μαγαζιά τις Κυριακές θα είναι κλειστά»! Κι όμως, πήρε μόλις λίγες μέρες ώστε να στοιχηθεί με την απαίτηση των εργοδοτών και των ενώσεών τους (ΣΕΒ, ΕΣΕΕ, ΣΕΛΠΕ) και να μιλά άλλοτε για 7, άλλοτε για 5, άλλοτε για 3 εργάσιμες Κυριακές τον χρόνο! Η άρνηση του υπουργείου να θεσμοθετήσει με νόμο την κυριακάτικη αργία αφήνει ανοιχτό το παράθυρο στη κατά περίπτωση καταστρατήγησή της από τους εργοδότες και κάθε κυβέρνηση (τους). Και όλα αυτά ενώ οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στο εμπόριο, εργατικά σωματεία, εργατικές συλλογικότητες και συνελεύσεις γειτονιών εδώ και ένα χρόνο κρατούν έχουν κάνει σαφές ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ. Η ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΡΓΙΑ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΘΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ!
…για την συλλογική μας αξιοπρέπεια και τους αγώνες για να την κερδίσουμε
Δεν έχουμε κανέναν λόγο να πιστέψουμε κυβερνητικές εξαγγελίες ούτε και να περιμένουμε στημένους διαλόγους. Τις εργατικές ανάγκες και τα συμφέροντά μας τα γνωρίζουμε καλύτερα από όλους εμείς οι ίδιοι και γι’ αυτό πρέπει να τα υπερασπιστούμε συλλογικά και οργανωμένα μέσα στους χώρους δουλειάς. Μέσα από την συναδελφική συνεννόηση και αλληλεγγύη να σπάσουμε τον εργοδοτικό τσαμπουκά και τον φόβο στα πρόσωπα των συναδέλφων μας. Μέσα από τα σωματεία μας, μέσα από εργατικές συλλογικότητες, από ορατές ή «αόρατες» επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα και την συλλογική μας αξιοπρέπεια.
http://proletconnect.blogspot.gr/2015/04/blog-post.html

Σκουριές: πώς εταιρεία και αστυνομία στήνουν εμφύλιο στην περιοχή

imageedit_4_9886741787

από την ιστοσελίδα της Νέλλης Ψαρρού

[το video βρίσκεται εδώ]

Ακολουθώντας την πάγια τακτική της, η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός και τα σωματεία των εργαζομένων από τότε που εκλέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και σήμερα Κυριακή ανακοινώθηκε η αντισυγκέντρωσή τους στο ίδιο σημείο που είχαν καλέσει σε πορεία οι επιτροπές αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού και χαλκού, αδιαφορώντας για τυχόν ένταση που θα δημιουργούνταν, ή επιδιώκοντάς την. Τις προηγούμενες δυο φορές καταλάμβαναν τον χώρο προσυγκέντρωσης, το Χοντρό Δέντρο, ενώ η αστυνομία απέκλειε τους διαδηλωτές μερικά χιλιόμετρα μακριά ώστε να μην γίνει η πορεία. Αυτή τη φορά η προσυγκέντρωση των επιτροπών αγώνα και των αντιδρώντων στην “επένδυση” ξεκίνησε νωρίτερα ώστε να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν την πορεία τους, και από νωρίς το πρωί μαζεύονταν στο προανακοινωμένο σημείο. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στην εταιρεία, τα σωματεία και τα ΜΑΤ. Κι οργάνωσαν την αντεπίθεσή τους σε αγαστή συνεργασία.

Η αστυνομία εξ αρχής ζήτησε από τους διαμαρτυρόμενους να αποσυρθούν, αρχικά επικαλούμενη -ψευδώς- συμφωνία με τους διοργανωτές της πορείας (ενδεχομένως για να σπείρουν αμφιβολίες για τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Κατερίνα Ιγγλέζη, και διχόνια), ενώ στη συνέχεια υποστήριξαν ότι “δεν μπορούν να συγκρατήσουν το μεγάλο πλήθος των μεταλλωρύχων” (περί τις 2000 ανέφεραν!) που θα συγκεντρωνόταν. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως ούτε τους 30-50 εργαζόμενους της εταιρείας κατάφεραν να συγκρατήσουν(!) και αποφάσισαν πως είναι καλύτερα να τους ενισχύσουν στην επίθεσή τους εναντίον της προσυγκέντρωσης των επιτροπών. Όπως βλέπει κανείς και στο βίντεο, μικρός αριθμός εργαζομένων μαζί με τα ΜΑΤ συγκεντρώνονται σε απόσταση αναπνοής από τη συγκέντρωση των κατοίκων, σε προφανή αναντιστοιχία με τις προηγούμενες πορείες, όπου οι αστυνομία κατάφερνε να ανακόψει 500, 1000 και πλέον αντιδρώντες χιλιόμετρα μακριά από το Χονδρό Δέντρο.

Κι επειδή η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά, να σημειωθούν τα εξής: πρώτον, η προσυγκέντρωση των επιτροπών αποκλείστηκε από ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ (11 κλούβες έφτασαν, ενώ μαζί τους ακολουθούσαν εργαζόμενοι της εταιρείας) και οι 150 προσυγκεντρωμένοι αποκόπηκαν από τους περίπου 1000 συνολικά διαμαρτυρόμενους κατοίκους και αλληλέγγυους, που δεν αφέθηκαν να ενωθούν και να πραγματοποιήσουν την πορεία τους. Φαίνεται πως τους… “κουκουλοφόρους με τις μολότωφ”, όπως αναφέρουν από χτες τα κανάλια για να συμπληρώσουν το παζλ της βίας με την παραπληροφόρηση, μπόρεσε πιο εύκολα η αστυνομία να αντιμετωπίσει δυναμικά παρά τους, αρχικά, 50 περίπου, μεταλλωρύχους! Δεύτερον, η αστυνομία πέρασε μερικές κλούβες με ΜΑΤ από το Χονδρό Δέντρο προς το εργοτάξιο, λέγοντας στους διαμαρτυρόμενους κατοίκους πως “μεταλλωρύχοι πάνε στο εργοτάξιο από άλλο δρόμο και θέλουν να τους ανακόψουν για την ασφάλειά μας”. Αυτά τα ΜΑΤ βγήκαν από το πλάι στους διαδηλωτές την ώρα που ξεκίνησε η συντονισμένη επίθεση εναντίον τους…

Την ώρα της επίθεσης, που έχει καταγραφεί ακριβώς στο βίντεο (το οποίο παρακαλούμε να κοινοποιήσετε παντού), το παιχνίδι έχει στηθεί: αστυνομία είναι στον λόφο απέναντί από τον κόσμο (εκεί όπου πριν μεμονωμένοι εργαζόμενοι πετούσαν πέτρες στον κόσμο χωρίς καμία πρόκληση, βλ. αρχή του βίντεο), ομάδα κρούσης των εργαζόμενων ανεβαίνουν με άγριες διαθέσεις από τα δεξιά και, παρά το ότι είναι στημένοι εκεί από ώρα με ξύλα και πέτρες, η αστυνομία είναι παραταγμένη εναντίον των κατοίκων. Εφορμούν μαζί οι μεν από το λόφο, και τα ΜΑΤ από κάτω διώχνοντάς τους από το σημείο, εν μέσω πετροβολισμών. Οι… εργάτες (εργατιά-εργατιά, ενωμένοι σαν γροθιά, φώναζαν πλάι στους αστυνομικούς) αφήνονται να χτυπήσουν τρεις γυναίκες πετώντας τες κάτω με κλωτσιές, ενώ από το πλάι οι… ειρηνοποιές δυνάμεις των ΜΑΤ περικυκλώνουν όσους είχαν απομονώσει στον λόφο. Τέσσερις τραυματισμοί σημειώθηκαν, ο ένας σοβαρά από μάρμαρο που έφαγε στο κεφάλι.

Λεπτομερειών συνέχεια: λίγο πριν την επίθεση ΜΑΤ-εργαζομένων εμφανίστηκε ο πρώην δήμαρχος κ. Πάχτας (ναι, αυτός που είχε απειλήςει με εμφύλιο αν δεν εκλεγόταν) στο σημείο και είχε συνομιλίες. Φυσικά, ο τωρινός δήμαρχος, κ. Μίχος, ήταν απών, συνεπής στην από πάντα σταθερή απουσία του σε κάθε τι που έχει να κάνει με το κίνημα που τον ανέδειξε (άλλη ιστορία όμως αυτή, θα την πούμε μια άλλη φορά). Μέχρι να εκκαθαριστεί το σημείο από τα ΜΑΤ και τους 50-70 εργαζόμενους με το ξύλο, τις πέτρες και τα δακρυγόνα, 300 περίπου συγκεντωμένοι με τις οικογένειές τους περίμεναν στο Παλαιοχώρι προκειμένου να κάνουν άνετα την αντισυγκέντρωσή τους – που ως τέτοια είναι παράνομη. Ο αριθμός αυτός των εργαζομένων μαζί με μέλη των οικογενειών τους (που μάλιστα εκβιάζονται για να συμμετέχουν σε αυτές) δείχνει είτε ότι η εταιρεία ψεύδεται για τους 1900 εργαζόμενους, είτε ότι και οι ίδιοι δεν συμφωνούν με αυτό που γίνεται, ή και τα δύο. Σε επόμενο ρεπορτάζ θα αναφερθούμε με στοιχεία και σε αυτό.

Τέλος, η επίθεση αυτή ολοκληρώθηκε με έναν έντονο ψυχολογκό πόλεμο που ασκήθηκε προς τους αντιδρώντες στην εξόρυξη και βρίσκονταν από νωρίς το πρωί στην προσυγκέντρωση. Συγκεκριμένα, ενώ απωθήθηκαν προς τον κόμβο της Μεγάλης Παναγιάς, εγκλωβίστηκαν λίγο παρακάτω από άλλα ΜΑΤ, που φαινομενικά αναίτια δεν τους άφηναν να φύγουν. Όμως, μετά από λίγο άρχισαν να κατηφορίζουν οι εργαζόμενοι της εταιρείας με έντονα απειλητικές διαθέσεις, καδρόνια και πέτρες, με μια διμοιρία μπροστά να τους συνοδεύει χωρίς φυσικά να κάνει τίποτα να τους σταματήσει. Οι κάτοικοι με έκπληξη και οργή έβλεπαν ότι είχαν ξανά εγκλωβιστεί ανάμεσα σε ΜΑΤ που τους καθήλωναν στο δρόμο, ενώ άφηναν τους εργαζόμενους να πλησιάζουν. Μόλις οι τελευταίοι έφτασαν σε σημείο αναπνοής, τότε η μία διμοιρία άνοιξε δύο μέτρα χώρο ανάμεσά της ουρλιάζοντας στον κόσμο να φύγει γρήγορα όσο προλαβαίνει! Μέσα σε αυτόν τον πανικό, πέταξαν και δακρυγόνα προς τους κατοίκους που φυγαδεύονταν ενώ οι εργαζόμενοι της εταιρείας τους πετούσαν πέτρες. Κι εδώ το βίντεο είναι ενδεικτικό. Τελικώς κάποιοι που ξέμειναν οδηγήθηκαν από τα ΜΑΤ να φύγουν τρέχοντας μέσα από τα δέντρα, κι έτσι κατάφεραν να συγκεντρωθούν εν τέλει παρακάτω με την υπόλοιπη συγκέντρωση, περίπου 1000 ατόμων, που όμως ποτέ δεν κατάφεραν να διαδηλώσουν και έμειναν στο δρόμο για δύο περίπου ώρες, με την αστυνομία και τους μεταλλωρύχους απέναντί τους παρεάκι!

Αν οι κάτοικοι που αντιδρούν πέταξαν πέτρες; Ευτυχώς ναι, τη στιγμή που γινόταν αυτή η συντονισμένη εγκληματική επίθεση, κι έτσι κατάφεραν να κερδίσουν χρόνο για να σωθούν άλλοι κάτοικοι που είχαν ξεμείνει ή εγκλωβιστεί.
Αν “έφαγαν” δακρυγόνα οι εργαζόμενοι; Έγινε και αυτό σε μια στιγμή, και μάλιστα από τα χημικά των ΜΑΤ υπέφεραν σε μια στιγμή και οι συνάδελφοί τους καπελάκηδες όταν ο αέρας γύρισε τον καπνό πάνω τους.
Αν κατάφεραν να φοβίσουν τον κόσμο; Κατάφεραν να τον εξοργίσουν. Και να τον ξυπνήσουν από τον λήθαργο των εκλογικών υποσχέσεων.

Επίσης κατάφεραν να θέσουν τη βάση για κοινωνική ένταση στην περιοχή με όρους εμφυλιοπολεμικούς. Ο κ. Πάχτας το είχε προαναγγείλει, αλλά νωρίτερα απ’ αυτόν, ο τότε γραμματέας του σωματείου εργαζομένων κ. Αρβανίτης, τόσο με δηλώσεις του όσο και με τη συνάντησή του με τη Χρυσή Αυγή – το όργανο του παρακράτους που είναι γι’ αυτή τη δουλειά. Ο κ. Αρβανίτης παύθηκε από το σωματείο του όταν αντέδρασαν οι εργαζόμενοι με τη συνάντηση και, ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του, έγινε επιστάτης στην εταιρεία! Πάντως, παρά την τότε αντίδρασή τους, τα σωματεία και σήμερα συνεχίζουν τη φασιστική τακτική της αντιστροφής της πραγματικότητας μιλώντας για επίεθση εναντίον τους από τα ΜΑΤ.

ΥΓ1: πληροφορίες αναφέρουν ότι ο υπουργός δημόσιας τάξης κ. Πανούσης ισχυρίζεται πως δεν είχε δώσει εντολές για την παραμικρή επίθεση. Αν κύριε Πανούση ισχύει ο ισχυρισμός σας, υποθέτουμε πως θα ενεργήσετε με βάση την εξουσία που έχετε και θα αποπέμψετε από το σώμα της αστυνομίας τους επικεφαλής και τους αστυνομικούς που έπραξαν ενάντια στις εντολές σας. Αν και δεν είδαμε να κάνετε το ίδιο στην περίπτωση του Βόλου, όπου τα ΜΑΤ χτύπησαν τον κόσμο ΚΑΙ δύο βουλευτές σας.

ΥΓ2: το βίντεο που έχω αναρτήσει τραβήχτηκε εν μέσω πετρών που έπεφταν γύρω μας, και με την αστυνομία να μας απωθεί (στα πλάνα συνεισέφερε και η Κατερίνα Σεϊτανίδου). Από την άλλη, δύο άνθρωποι με κάμερες κατέγραφαν τους διαδηλωτές, ακριβώς δίπλα από τα ΜΑΤ και τους μεταλλωρύχους. Είναι άλλωστε πάγια τακτική πλέον της αστυνομίας να βιντεοσκοπεί τις διαδηλώσεις.

Σκουριές: πώς εταιρεία και αστυνομία στήνουν εμφύλιο στην περιοχή

Επιστολή της Αθηνάς Τσάκαλου : Η κόλαση του Κάφκα

Τίτλος: Η κόλαση του Κάφκα

Αν η δικαστική εξουσία έχει τη δύναμη να κάνει τον κόσμο να υποκύπτει στους νόμους της και ακόμα περισσότερο στην υπέρβασή τους, δεν αποδεικνύει ότι η ποιότητα κυριαρχεί, αλλά ότι μπορεί να μετατρέψει τον κόσμο σε καφκική κόλαση.

Είναι κάποια γεγονότα που σε κάνουν να σταθείς μπροστά στον ίδιο τον εαυτό σου και να αναρωτηθείς, τί είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή; Τί είναι αυτό που θα σε κάνει να συνεχίζεις να πιστεύεις πως αξίζει αληθινά να περπατάς πάνω στη γη;

Ένα τέτοιο γεγονός συνέβη σήμερα και σ’ εμένα.

Μετά από 30 μέρες προφυλάκισης, σήμερα παρέλαβα την απόφαση της αποφυλάκισής μου. Θα μπορούσα αύριο το πρωί να περάσω την πόρτα της φυλακής και να φύγω. Δε θα το κάνω. Δε θα το κάνω γιατί πιστεύω πως η ομορφιά του ανθρώπου είναι να κάνει τα πάντα για τον άλλον άνθρωπο. Δε μπορώ να νιώσω καμιά χαρά για τη δική μου αποφυλάκιση, όσο συνεχίζεται η άδικη κι εκδικητική προφυλάκιση της Εύης Στατήρη, για την οποία οι αρμόδιοι γνωρίζουν με απόλυτη αλήθεια ότι δεν υπάρχει γι’ αυτήν κανένα επιβαρυντικό στοιχείο.

Όπως δε μπόρεσα να κλείσω την πόρτα μου στην κυνηγημένη Αγγελική, έτσι δε μπορώ να γυρίσω την πλάτη μου στην άδικα προφυλακισμένη Εύη. Και πολύ περισσότερο γιατί, όσο συνεχίζεται αυτή η προφυλάκιση, παράλληλα συνεχίζεται και η απεργία πείνας των μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Μια απεργία πείνας που διανύει την 31η μέρα μιας απεργίας πείνας, που ξεκίνησε γι’ αυτές ακριβώς τις προφυλακίσεις των συγγενών.

Όπως δείχνουν τα ιατρικά ανακοινωθέντα, η κατάσταση της υγεία των απεργών πείνας είναι πολύ κρίσιμη.

Τώρα, όχι μόνο κάθε μέρα, αλλά και κάθε ώρα μετράει. Και δεν είναι μόνο τα ιατρικά ανακοινωθέντα που επισημαίνουν την κρισιμότητα της υγείας των απεργών, εξίσου βαριά μετράει και η σκόπιμη και συστηματική αποσιώπηση του γεγονότος από τα ΜΜΕ. Τί θέλει η δικαστική εξουσία; Γιατί απ’ ό,τι ακούω είναι στα χέρια της η όλη υπόθεση. Θέλει, λοιπόν, νεκρούς; Ποιος είναι ο ρόλος των ΜΜΕ; Να αποκτήσουν εργασία πολλών ημερών μετά από θανάτους;

Γιατί τότε μόνο αρχίζουν να μιλούν.

Δε θεωρώ την απόφασή μου να παραμείνω στη φυλακή ούτε καν θυσία απέναντι στην Εύη και απέναντι στους 11 ανθρώπους της ΣΠΦ, που συνεχίζουν την απεργία πείνας.

Θα είμαι πάντα υπόλογη απέναντι σ’ αυτή τη νέα γενιά των ανθρώπων γιατί κι εγώ, όπως όλες οι μάνες και οι πατέρες της ηλικίας μου, δεν καταφέραμε να παραδώσουμε στους γιους μας και στις κόρες μας έναν κόσμο καλύτερο. Αντίθετα, φτιάξαμε ή αφήσαμε να φτιαχτεί ένας κόσμος όπου με κάθε τρόπο μεθοδεύεται και προπαγανδίζεται πως το νόημα των ημερών μας είναι η οικονομική υπόσταση της κοινωνίας, πως το μέγα ζήτημα της ζωής των ανθρώπων είναι η διευθέτηση των δανείων. Δε θέλουν ν’ αφήσουν ούτε μια χαραμάδα ελπίδας πως ζωή σημαίνει κάτι άλλο. Φαίνεται πως οι πηγές της πραγματικής, της ουσιαστικής ζωής και δημιουργίας έχουν στερέψει και είναι εποχές που, σε παράξενους τόπους, όπως είναι οι φυλακές, μπορείς να συναντήσεις ανθρώπους που «προαναγγέλουν την ευφορία των ερήμων, το πόσιμο θαλάσσιο νερό με γεύση βιολέτας, την αιώνια άνοιξη…».

Θα παραμείνω στη φυλακή μέχρι τη μέρα που, μαζί με την Εύη, θα δρασκελίσουμε την πόρτα εξόδου και η χαρά μας θα είναι διπλή γιατί την ίδια μέρα θα τελειώσει και η απεργία των δικών μας αγαπημένων ανθρώπων.

Η απεργία πείνας είναι ένας ύψιστος συναγερμός προς όλες τις μορφές εξουσίας να μην ξεχαστούν στις τυπικές διαδικασίες, να μην ξεχαστούν στην άσκηση εκδίκησης και εξόντωσης των όποιων «αντιπάλων», να θυμηθούν τις πραγματικές πηγές ζωής και δημιουργίας.

Αθηνά Τσάκαλου

https://mpalothia.wordpress.com/2015/04/01/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7/

Ανοιχτή συνέλευση Νάξου: Μικροφωνική Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους

Την Τρίτη 31/3 πραγματοποιήσαμε μικροφωνική αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους στην οδό Παπαβασιλείου στη Χώρα Νάξου. Ακολουθεί η προκήρυξη που μοιράσαμε.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Περάσαμε από τα χρόνια του μνημονίου –της άγριας καταστολής και της βίαιης φτωχοποίησης- στον αστερισμό της δημιουργικής ασάφειας. Μια νέα κυβέρνηση που προβάλλει ένα βελούδινο προσωπείο και μια εναλλακτική διέξοδο στην κρίση. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει να εφαρμόζει τις ίδιες πολιτικές και να προσκυνάει τους ίδιους θεσμούς με τους προηγούμενους: τις ίδιες υπερεθνικές ελίτ (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ κλπ) που χαράζουν τη στρατηγική της παγκόσμιας οικονομίας, που βαράνε τα τύμπανα του πολέμου ενάντια σε ολόκληρους πληθυσμούς, υφαρπάζουν τους φυσικούς πόρους και αφήνουν πίσω τους κατεστραμμένη κι έρημη γη.

Η κρίση δεν είναι μια φυσική καταστροφή, ένας σεισμός ή ένα τσουνάμι. Αποτελεί συγκεκριμένη επιλογή κράτους και κεφαλαίου γι’ αυτή την περίοδο. Είναι ένα όχημα για την αναδιάρθρωση των παραγωγικών σχέσεων προς όφελος των αφεντικών. Η υποτίμηση της εργασίας, ο εξανδραποδισμός της κοινωνίας, η βία και η καταστολή γεννάνε αντιδράσεις. Αυτά που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια, με τις μαζικές κινητοποιήσεις και τις αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν σε μεγάλα στρώματα της κοινωνίας, είναι εκφράσεις ενός ετερόκλητου και πολύμορφου κινήματος. Ανεξάρτητα από την έκβαση των κινητοποιήσεων, αναδείχτηκε μια σημαντική δυναμική η οποία αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον.

Απέναντι στις κοινότητες του αγώνα, το κράτος οχυρώθηκε με την οικοδόμηση ενός σκληρού και αυταρχικού καθεστώτος. Μετά από την ψήφιση, στις αρχές του 2000, του αντιτρομοκρατικού νόμου 187, το 2004 ψηφίστηκε ο 187Α, σε μια περίοδο που η παγκόσμια τρομοϋστερία βρισκόταν στο απόγειό της. Ο νέος νόμος ξεχείλωσε την έννοια της εγκληματικής οργάνωσης με πλήθος επιβαρυντικές διατάξεις που έφτασαν να ποινικοποιούν ακόμα και τις συγγενικές και τις φιλικές σχέσεις. Κάτι που βλέπουμε να εφαρμόζεται με εκδικητικό τρόπο σε έγκλειστους στις μέρες μας.

Μετά την εξέγερση του 2008, ψηφίστηκε ο περιβόητος κουκουλονόμος: «Σε νομικό επίπεδο, μια από τις εκφράσεις της αντιεξεγερτικής στρατηγικής που χάραξε το κράτος προκειμένου να καταπνίξει την ολοένα διογκούμενη, μέσα στα επόμενα χρόνια της άγριας καπιταλιστικής επίθεσης, κοινωνική και ταξική οργή…» αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους αγωνιστές και αγωνίστριες που διώκονται με τον κουκουλονόμο και αρνούνται την ομηρία που τους έχει επιβληθεί, δηλώνοντας ότι δεν θα παρουσιάζονται στα τμήματα δυο φορές το μήνα. Ουσιαστικά, ο νόμος αυτός δίνει τη δυνατότητα στη δικαστική εξουσία να διώκει σε κακουργηματικό βαθμό την κάλυψη του προσώπου των διαδηλωτών, ακόμα κι αν οι πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα. Μάλιστα, η πιο συνηθισμένη κατηγορία ενάντια σε διαδηλωτές είναι η διατάραξη οικιακής ειρήνης αλλά με τον κουκουλονόμο προστίθενται επιπλέον πέντε χρόνια σε όσους καταδικαστούν. Εδώ, επίσης, να επισημάνουμε ότι ο ορισμός της κάλυψης προσώπου είναι τόσο διευρυμένος που μπορεί να συμπεριλάβει από ένα χαρτομάντιλο, ένα κασκόλ, μια χειρουργική μάσκα μέχρι και την κουκούλα μιας μπλούζας, χωρίς μάλιστα απαραίτητα να τα φοράει κανείς, -αρκεί να τα έχει μαζί του…

Η ένταση του ελέγχου και της επιτήρησης, η στρατιωτικοποίηση των σωμάτων καταστολής και η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας στοχεύει όχι μόνο στην παρακολούθηση και την τιθάσευση των ανυπότακτων, αλλά και στην τρομοκράτηση ολόκληρης της κοινωνίας. Οι σχεδιαζόμενες φυλακές τύπου Γ αποσκοπούν στην απομόνωση και εντέλει στην εξόντωση των πολιτικών κρατούμενων που έχουν καταδικαστεί για ένοπλη δράση, αλλά επίσης και των απείθαρχων φυλακισμένων όταν εξεγείρονται ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού.

Το 2012, ψηφίζεται ο νόμος για τη βίαιη λήψη DNA. Παρόλο που η εγκυρότητα του DNA σαν αποδεικτικό στοιχείο αμφισβητείται επιστημονικά, το κράτος επιδιώκει τη δημιουργία τράπεζας DNA για ολόκληρο τον πληθυσμό. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των χωριών στις Σκουριές της Χαλκιδικής, όπου κλήθηκαν να δώσουν γενετικό υλικό ακόμα και μικρά παιδιά με αφορμή τον εμπρησμό του εργοταξίου της εταιρείας η οποία ρημάζει την περιοχή. Επιπλέον, δεκάδες αγωνιστές έχουν καταδικαστεί με βάση το DNA και εκτίουν εξοντωτικές ποινές φυλάκισης.

Η ποινικοποίηση των πολιτικών και κοινωνικών αντιστάσεων και των δράσεων του πολύμορφου κινήματος, είναι δομικό στοιχείο του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Πρόκειται για μια ολοκληρωτική συνθήκη η οποία επιτρέπει την ανασυγκρότηση του κράτους και του κεφαλαίου προκειμένου να σκληρύνουν οι όροι της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

Η νέα διακυβέρνηση επιχειρεί να αλλάξει την αφήγηση της διαχείρισης της κρίσης και των επιπτώσεών της πάνω στην κοινωνία. Επενδύει δήθεν στις αντιφάσεις της κυριαρχίας, στους αναπόφευκτους ανταγωνισμούς των υπερεθνικών ελίτ, ωστόσο αποδέχεται τους όρους που θέτουν και, τέλος, συμπλέει με τις επιταγές του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.

Στο εσωτερικό, η απόπειρα νομιμοποίησης ενός ηθικά και πολιτικά καταρρακωμένου συστήματος έχει πάρει τις διαστάσεις μιας κακοπαιγμένης ιλαροτραγωδίας. Μια αριστεροδεξιά κυβέρνηση που πασχίζει να αποδείξει ότι το κράτος έχει συνέχεια, αναβιώνει τα χουντογλέντια, δίνει άφεση στον υπουργό του Κορκωνέα Πρ. Παυλόπουλο χρίζοντάς τον πρόεδρο, επιδιώκει την εθνική ενότητα, αποζητά τη συναίνεση και επικαλείται τη συνυπευθυνότητα στη διαχείριση της κρίσης σε μια πιο εύπεπτη εκδοχή τού «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Μέσα στο υπάρχον σύστημα το μοναδικό μας χρέος είναι να αγωνιστούμε και να ορθώσουμε αναχώματα στις πολιτικές κράτους και κεφαλαίου. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η απεργία πείνας που ξεκίνησαν οι πολιτικοί κρατούμενοι από τις 2 Μάρτη αποκτάει σημαντική πολιτική βαρύτητα. Πρόκειται για έναν αγώνα που ξεπερνάει τα στενά όρια της κάθε ατομικής περίπτωσης και συγκρούεται μετωπικά με το κράτος και το νομικό κατασταλτικό του οπλοστάσιο. Η θετική έκβαση του αγώνα των απεργών πείνας μπορεί να σημάνει το σημείο εκκίνησης για την αποδόμηση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Γι’ αυτό και αυτός ο αγώνας αφορά κάθε υγιές κομμάτι της κοινωνίας, αφορά κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο που επιζητά την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και την ελευθερία.

Ενώνουμε τη φωνή μας με τους αγωνιστές μέσα στις φυλακές και ζητάμε:

  • την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ
  • την κατάργηση του 187 και 187Α (τρομονόμος)
  • την κατάργηση του κουκουλονόμου
  • την οριοθετημένη χρήση του DNA ως αποδεικτικό στοιχείο
  • την απελευθέρωση του Σ.Ξηρού

Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου

http://anoixtisynelefsinaxou.blogspot.gr/2015/04/blog-post.html