Όλα τα άρθρα του/της Mavri Vanilia

Αντιπληροφόρηση,απεργία πείνας,ΦΥΛΑΚΕΣ

Δήλωση έναρξης απεργίας πείνας του Δημ. Κουφοντίνα και του Κ. Γουρνά

Σχολιάστε

Σε απεργία πείνας κατεβαίνουν από σήμερα, Δευτέρα 2 Μάρτη, πολιτικοί κρατούμενοι. Οι Δημήτρης Κουφοντίνας και Κώστας Γουρνάς ανακοινώνουν τη συμμετοχή τους στην απεργία πείνας με την δήλωση που παραθέτουμε στη συνέχεια:

«Εμείς, πολιτικοί κρατούμενοι στη φυλακή τύπου Γ του Δομοκού, ο Κώστας Γουρνάς και ο Δημήτρης Κουφοντίνας, προχωράμε από σήμερα Δευτέρα 2 Μάρτη σε απεργία πείνας.

Παλεύουμε για να καταργηθούν τα άρθρα 187 και 187Α του Ποινικού Κώδικα, για να καταργηθεί ολόκληρη η ειδική νομοθεσία εκτάκτων μέτρων με την οποία η εξουσία επιδιώκει να εγκληματοποιήσει και να εξοντώσει τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Παλεύουμε για να καταργηθούν τα ειδικά δικαστήρια – έκτακτα στρατοδικεία, αυτή η φάμπρικα εξόντωσης των νέων αγωνιστών, με τις ειδικές συνθέσεις, τους ειδικούς αντισυνταγματικούς νόμους, την ειδική αντιεπιστημονική και δόλια χρήση αποδεικτικών μέσων (π.χ. DNA), την ειδική κατασκευή αποδεικτικών στοιχείων.

Παλεύουμε για την κατάργηση όλων των ειδικών κατασταλτικών νόμων κατά των διαδηλωτών και κατά των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Ζητάμε την άμεση κατάργηση των φυλακών τύπου Γ, που αποτελούν το σύμβολο του καθεστώτος εξαίρεσης των πολιτικών κρατούμενων και του εκφοβισμού της κοινωνίας που αντιστέκεται.

Ζητάμε την άμεση αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού που η εξουσία επί 13 χρόνια τώρα εξοντώνει μεθοδικά και εκδικητικά, με αποτέλεσμα να έχει οδηγηθεί σε ανήκεστες βλάβες, με το επίσημο ποσοστό αναπηρίας του να έχει φτάσει πλέον στο 98%.

Επειδή η καταστολή είναι η άλλη όψη της λιτότητας, ο αγώνας του λαϊκού κινήματος κατά της λιτότητας είναι αξεχώριστος από τον αγώνα κατά της καταστολής και ιδιαίτερα κατά του μόνιμου καθεστώτος εκτάκτων μέτρων. Γι’ αυτό ζητάμε τη συμπαράσταση ολόκληρης της αγωνιζόμενης κοινωνίας.

Ο αγώνας αυτός των πολιτικών κρατουμένων, οι κινητοποιήσεις και η απεργία πείνας, θέλει να στείλει ένα μήνυμα αντίστασης στον ελληνικό λαό: εμείς και μόνο εμείς, αναλαμβάνοντας το κόστος των επιλογών μας, χρειάζεται να πάρουμε ενωτικά και αποφασιστικά τις τύχες μας στα χέρια μας. Δικό μας είναι αυτό το χρέος απέναντι στην αξιοπρέπειά μας, απέναντι στις ερχόμενες γενιές.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Φυλακή τύπου Γ Δομοκού

2 Μάρτη 2015

Κώστας Γουρνάς

Δημήτρης Κουφοντίνας»

Δευτέρα 02 Μαρτίου 2015

https://mpalothia.wordpress.com/2015/03/02/%CE%B4%CE%AE%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7/

Provo.gr,ιστορια,ιστορικά

Κροστάνδη: η καταστολή του πνεύματος του ’17

Σχολιάστε

krosail

1η Μάρτη 1921, μόλις μερικά χρόνια μετά το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης των εργατικών συμβουλίων, η εξέγερση στην Κροστάνδη και η καταστολή που επακολούθησε σφράγισε το επαναστατικό πνεύμα των Σοβιέτ κάτω από την Κομματική εξουσία των Μπολσεβίκων. Παρακάτω ένα σύντομο χρονικό των γεγονότων.

[…] Κολάκευαν τον εαυτό τους αποδίδοντας στην εργατική τάξη το ρόλο ενός λυτρωτή των μελλουσών γενεών, ακρωτηριάζοντας έτσι τα νεύρα της πιο πολύτιμης δύναμής της. Με μια τέτοια διδασκαλία η τάξη ξέχασε τόσο το μίσος όσο και το πνεύμα θυσίας. Γιατί τρέφονται και τα δύο από την εικόνα των υποδουλωμένων προγόνων και όχι από το ιδανικό των απελευθερωμένων εγγονών.

Walter Benjamin, θέσεις για τη φιλοσoφία της ιστορίας

μετάφραση από libcom

H εξέγερση της Κροστάνδης έλαβε χώρα τις πρώτες εβδομάδες του Μαρτίου, το 1921. Ήταν και είναι ένα ναυτικό φρούριο σε ένα νησί στον Φιλανδικό Κόλπο. Παραδοσιακά, εξυπηρέτησε ως βάση του ρωσικού στόλου της Βαλτικής και τη φύλαξη των προσεγγίσεων στην Αγία Πετρούπολη ( που κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου μετονομάστηκε σε Πέτρογκραντ, και ύστερα Λένινγκραντ. Σήμερα λέγετε πάλι Αγία Πετρούπολη) 35 μίλια μακριά της.

Οι ναύτες της Κροστάνδης υπήρξαν η εμπροσθοφυλακή των επαναστάσεων του 1905 και του 1917. Το 1917, ο Τρότσκυ τους αποκάλεσε ‘’υπερηφάνεια και δόξα της Ρωσικής Επανάστασης’’. Οι κάτοικοι της Κροστάνδης ήταν υπέρμαχοι και συμμετέχοντες από νωρίς στη σοβιετική εξουσία, σχηματίζοντας μια ελεύθερη κουμμούνα το 1917 που ήταν σχετικά ανεξάρτητη από τις αρχές. Με τα λόγια του Israel Getzler, ενός ειδικού στο θέμα της Κροστάνδης:

” Ήταν στην αυτοδιοίκηση, όπως αυτή μιας κομμούνας, που η Κόκκινη Κροστάνδη πραγματώθηκε, συνειδητοποιώντας τις ριζοσπαστικές, δημοκρατικές και ισότιμες φιλοδοξίες των στρατιωτών και των εργατών, την αχόρταγη όρεξή τους για κοινωνική αναγνώριση, πολιτική δράση και δημόσια διαβούλευση. Τη λαχτάρα τους για εκπαίδευση, ένταξη και κοινωνικοποίηση. Μέσα σε μια  νύχτα, τα πληρώματα του πλοίου, οι ναυτικές και στρατιωτικές μονάδες και οι εργάτες δημιούργησαν και εξάσκησαν την άμεση δημοκρατία, βασισμένη στις συνελεύσεις και τις επιτροπές.” [Kronstadt 1917-1921, σ. 248]

Στο κέντρο του φρουρίου μια τεράστια πλατεία χρησιμοποιήθηκε ως χώρος δημόσιας συζήτησης, χωρώντας τουλάχιστον 30 χιλιάδες άτομα. Οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης ”απέδειξαν πειστικά την ικανότητα των καθημερινών ανθρώπων να ”χρησιμοποιούν τα κεφάλια τους” κυβερνώντας τους εαυτούς τους και διαχειρίζοντας τη μεγαλύτερη ναυτική βάση και φρούριο της Ρωσίας”. [Getzler, σ. 250]

Ο Ρωσικός εμφύλιος πόλεμος τελείωσε στη Δυτική Ρωσία το Νοέμβρη του 1920 με την ήττα του στρατηγού Wrangel στην Κριμαία. Σε όλη τη Ρωσία διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις είχαν ξεσπάσει, στην επαρχία στα χωριά και στις πόλεις. Οι αγρότες ξεσηκώθηκαν ενάντια στην πολιτική της επίταξης των σιτηρών από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στις αστικές περιοχές, κύματα αυθόρμητων απεργιών έλαβαν χώρα και προς το τέλος του Φεβρουαρίου γενική απεργία ξέσπασε στο Πέτρογκραντ.

Στις 26 Φεβρουαρίου του 1921, σε απάντηση σε αυτά τα γεγονότα στο Πέτρογκραντ, τα πληρώματα των πολεμικών πλοίων Πετροπαβλόσκ και Σεβαστόπολ πραγματοποίησαν μια έκτακτη συνάντηση και συμφώνησαν να στείλουν μια αντιπροσωπεία στην πόλη να διερευνήσει και να αναφέρει σχετικά με το συνεχιζόμενο κύμα των απεργιών. Μόλις οι απεσταλμένοι επέστρεψαν, δύο μέρες μετά, πληροφόρησαν τους συντρόφους τους για τις απεργίες (στις οποίες είχαν αμέριστη συμπάθεια) και για την κρατική καταστολή εναντίων τους. Αυτοί που ήταν παρόντες στη συνάντηση στο Πετροπαβλόσκ ενέκριναν ένα ψήφισμα που αξίωνε 15 αιτήματα όπως ελεύθερες εκλογές στα σοβιέτ, ελευθερία του λόγου, του τύπου, του συνέρχεσθαι των εργατικών οργανώσεων, των αγροτών, των αναρχικών και των αριστερών σοσιαλιστών. Από τα 15 αιτήματα, μόνο τα δυο αφορούσαν ό,τι οι Μαρξιστές αποκαλούν ”μικροαστική τάξη” (οι αγρότες και οι τεχνίτες) και αυτοί απαίτησαν ”απόλυτη ελευθερία δράσης” για όλους τους αγρότες και τεχνίτες που δεν εκμεταλλεύονται εργασία. Όπως οι εργάτες του Πέτρογκραντ, οι ναύτες της Κροστάνδης επίσης απαίτησαν την εξίσωση των μισθών και το τέλος του μπλοκαρίσματος των αποσπάσεων που απαγόρευαν τη μετακίνηση και τη δυνατότητα των εργατών να φέρουν φαγητό στην πόλη.

Μια μαζική συνέλευση δεκαπέντε-δεκάξι χιλιάδων ανθρώπων έλαβε χώρα στην πλατεία της Άγκυρας τη 1η Μαρτίου και ότι είχε γίνει γνωστό ως ψήφισμα του Πετροπαβλόσκ υιοθετήθηκε αφού η ‘’διερευνητική’’ αντιπροσωπεία εξέθεσε την αναφορά της. Μόνο δύο Μπολσεβίκοι υπάλληλοι ψήφισαν εναντίον. Σε αυτή τη συνάντηση αποφασίστηκε να στείλουν άλλη μια αντιπροσωπεία στο Πέτρογκραντ προκειμένου να εξηγήσουν στους απεργούς και στη φρουρά της πόλης τα αιτήματα της Κροστάνδης και να ζητήσουν να σταλθούν μη κομματικοί εκπρόσωποι από τους εργάτες του Πετρογκραντ στην Κροστάνδη ώστε να μάθουν από πρώτο χέρι τι συνέβαινε εκεί.  Αυτή η αντιπροσωπεία των τριανταπέντε ατόμων συνελήφθη από τη κυβέρνηση των Μπολσεβίκων.

Καθώς η θητεία του Σοβιέτ της Κροστάνδης ήταν έτοιμη να λήξει, μια μαζική συνέλευση έλαβε χώρα στις 2 του Μάρτη και ονομάστηκε ‘’ Συνδιάσκεψη των Αντιπροσώπων’’.  Αυτό έγινε προκειμένου να συζητηθεί ένας τρόπος με τον οποίο οι νέες εκλογές για το σοβιέτ θα λάμβαναν χώρα. Αυτό το συνέδριο αποτελούνταν από 2 αντιπροσώπους από το πλήρωμα των πλοίων, 2 από τις στρατιωτικές μονάδες, τα λιμάνια, τα εργαστήρια, τα συνδικάτα και τα Σοβιετικά θεσμικά όργανα. Η συνάντηση των 303 σύνεδρων υιοθέτησε το ψήφισμα του Πετροπαβλόσκ και εξέλεξε μια πενταμελής επιτροπή την ‘’Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή’’ (δυο μέρες αργότερα μεγάλωσε στα 15 μέλη). Αυτή η επιτροπή χρεώθηκε την οργάνωση της άμυνας της Κροστάνδης, μια κίνηση που αποφασίστηκε λόγω των απειλών από τους υπάλληλους των Μπολσεβίκων εκεί, και των αβάσιμων φημών πως οι Μπολσεβίκοι είχαν στείλει δυνάμεις για να επιτεθούν στη συνάντηση. Η Κόκκινη Κροστάνδη εναντιώθηκε στην ‘’Κομμουνιστική’’ κυβέρνηση και ύψωσε το σύνθημα της επανάστασης του ‘17 ‘’όλη η εξουσία στα Σοβιέτ’’, στο οποίο πρόσθεσε ‘’και όχι στα κόμματα’’. Ονόμασαν αυτή την εξέγερση ‘’Τρίτη Επανάσταση’’ που θα ολοκλήρωνε την δουλειά των δυο πρώτων ρωσικών επαναστάσεων μέχρι το ‘17, θεσμίζοντας μια πραγματική εργατική δημοκρατία βασισμένη στις ελεύθερες εκλογές, την αυτοδιαχείριση και τα Σοβιέτ.

Η Κομμουνιστική Κυβέρνηση απάντησε με ένα τελεσίγραφο στις 2 του Μάρτη. Αυτό, βεβαίωνε πως η εξέγερση είχε ‘’αναμφισβήτητα προετοιμαστεί από τη Γαλλική αντικατασκοπεία’’. Υποστήριζε επίσης πως οργανώθηκε από υπάλληλους του Τσάρου με αρχηγό τον στρατηγό Κοζλόβσκι (ο οποίος είχε, κατά ειρωνεία της τύχης, τοποθετηθεί στο φρούριο ως στρατιωτικός ειδικός από τον Τρότσκι). Αυτή ήταν η επίσημη κυβερνητική γραμμή κατά την εξέγερση.

Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, η Κροστάνδη άρχισε να αυτοοργανώνεται από κάτω προς τα πάνω. Οι επιτροπές των συνδικάτων επανεξελέγησαν και ένα συμβούλιο των συνδικάτων σχηματίστηκε. Η συνδιάσκεψη των εκπροσώπων συναντιόταν συχνά προκειμένου να συζητήσει θέματα που αφορούσαν τα συμφέροντα της Κροστάνδης και την πάλη κατά της κυβέρνησης των Μπολσεβίκων (συγκεκριμένα στις 2, 4 και 11 Μαρτίου). Κατώτερα μέλη του κόμματος έφυγαν από αυτό κατά κύματα, εκφράζοντας την υποστήριξή τους στην εξέγερση και στους στόχους της για το ‘’όλη η εξουσία στα Σοβιετ και όχι στα κόμματα’’. Περίπου 300 κομμουνιστές συνελήφθησαν και αντιμετωπίστηκαν, τουλάχιστον, ανθρώπινα στη φυλακή ( συγκριτικά, τουλάχιστον 780 κομμουνιστές έφυγαν από το κόμμα ως διαμαρτυρία για τις δράσεις που έλαβαν χώρα κατά της Κροστάνδης και του γενικού της ρόλου στην επανάσταση). Αξίζει να σημειωθεί πως έως και το ⅓ των αντιπροσώπων που εκλέχτηκαν στο επαναστατικό συνέδριο της Κροστάνδης, στις 2 του Μάρτη, ήταν κομμουνιστές. [Paul Avrich’s Kronstadt 1921]

Η εξέγερση της Κροστάνδης ήταν ειρηνική, αλλά από την αρχή η στάση των αρχών δεν ήταν διαπραγματευτική αλλά τελεσίδικη: είτε έρχεστε στα λογικά σας είτε θα υποστείτε τις συνέπειες. Πράγματι, οι Μπολσεβίκοι εισηγήθηκαν την εξής απειλή: οι επαναστάτες θα πυροβοληθούν όπως οι πέρδικες και οι οικογένειες των ναυτών θα παρθούν όμηροι στο Πέτρογκραντ. Προκειμένου να τελειώσει η εξέγερση ο Τρότσκυ επικύρωσε τη χρησιμοποίηση χημικών όπλων κατά των εξεγερμένων, και αν δεν είχαν κατασταλεί , μια επίθεση με αέρια θα πραγματοποιούνταν. [Paul Avrich’s Kronstadt 1921]

Υπήρχαν πιθανοί τρόποι για την ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης. Την 5η του Μάρτη, δυο μέρες πριν τον βομβαρδισμό της Κροστάνδης, αναρχικοί μαζί με την Έμα Γκόλντμαν και τον Αλεξάντερ Μπέρκμαν προσφέρθηκαν ως διαμεσολαβητές προκειμένου να διευκολυνθούν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των επαναστατών και της κυβέρνησης. [Emma Goldman, Living My Life, vol. 2, σ. 882-3]. Αυτό αγνοήθηκε από τους Μπολσεβίκους. Χρόνια μετά, ο μπολσεβίκος Victor Serge (μάρτυρας των γεγονότων) αναγνώρισε το εξής ‘’ακόμα και όταν η μάχη ξεκίνησε, ήταν εύκολο να αποφευχθεί το χειρότερο: ήταν μόνο απαραίτητο να γίνει δεκτή η διαμεσολάβηση των αναρχικών (ειδικά της Εμμα Γκολντμαν και του Αλεξάντερ Μπέργκμαν) που ήρθαν σε επαφή με τους αντάρτες. Για λόγους κύρους και με περίσσεια αυταρχισμού η Κεντρική Επιτροπή αρνήθηκε αυτή την πορεία’’. [The Serge-Trotsky Papers, σ. 164]

Η άρνηση να επιδιωχθεί μια ειρηνική λύση της κρίσης εξηγείται από το γεγονός πως η απόφαση για την επίθεση στην Κροστάνδη είχε ήδη ληφθεί. Βασιζόμενος σε ντοκουμέντα των Σοβιετικών Αρχείων, ο ιστορικός  Israel Getzler δηλώνει πως: ’’ήδη από την 5η του Μάρτη, αν όχι νωρίτερα, οι Σοβιετικοί αρχηγοί αποφάσισαν να καταστρέψουν την Κροστάνδη. Έτσι, σε ένα τηλεγράφημα σε ένα μέλος του Συμβουλίου για την Εργασία και την Άμυνα, εκείνη την ημέρα, ο Τρότσκυ επέμενε πως ‘’μόνο η κατάληψη της Κροστάνδης θα έβαζε ένα τέλος στην πολιτική κρίση στο Πέτρογκραντ’’. Την ίδια μέρα, δρώντας ως πρόεδρος του ”Επαναστατικού Στρατιωτικού Συμβουλίου του Στρατού και του Ναυτικού της Δημοκρατίας”, διέταξε την αναμόρφωση και την κινητοποίηση του Έβδομου Στρατού προκειμένου να ”καταστείλει την εξέγερση στην Κροστάνδη”, και διόρισε τον Στρατηγό General Mikhail Tukhachevskii καθώς ο διοικητής του άλλαξε προκειμένου να κατασταλεί η εξέγερση στην Κροστάνδη στο λιγότερο δυνατό χρόνο”. [“The Communist Leaders’ Role in the Kronstadt Tragedy of 1921 in the Light of Recently Published Archival Documents”,Revolutionary Russia]

Όπως σημειώνει ο Αλεξάντερ Μπέργκμαν, η Κομμουνιστική κυβέρνηση ‘’δεν έκανε καμιά υπαναχώρηση στο προλεταριάτο, ενώ την ίδια στιγμή προσφέρονταν για έναν συμβιβασμό με τους καπιταλιστές της Ευρώπης και της Αμερικής’’. [Berkman, The Russian Tragedy, p. 62] Ενώ ήταν διατεθειμένη να διαπραγματευτεί και να συμβιβαστεί με τις ξένες κυβερνήσεις, αντιμετώπισε τους εργάτες και τους αγρότες της Κροστάνδης (και της υπόλοιπης Ρωσίας) ως ταξικό εχθρό

Η εξέγερση απομονώθηκε και δεν έλαβε καμιά εξωτερική βοήθεια. Οι εργάτες του Πέτρογκραντ ήταν κάτω από στρατιωτικό νόμο και δεν μπορούσαν να δράσουν παρά ελάχιστα προκειμένου να υποστηρίξουν την Κροστάνδη (υποθέτοντας πως αρνήθηκαν να πιστέψουν τα ψέματα των Μπολσεβίκων για την εξέγερση). Η Κομμουνιστική κυβέρνηση ξεκίνησε την επίθεση στην Κροστάνδη στις 7 του Μάρτη. Η πρώτη επίθεση απέτυχε. ‘’ Αφού ο Κόλπος κατάπιε τα πρώτα του θύματα’’ σημειώνει ο Paul Avrich, ‘’ ορισμένοι από τους στρατιώτες τους κόκκινου στρατού ξεκίνησαν να αποστατούν προς τους εξεγερμένους. Άλλοι αρνήθηκαν να προχωρήσουν, παρά τις απειλές από τους πολυβολητές στα μετόπισθεν που είχαν εντολές να πυροβολήσουν τυχόν αμφιταλαντεύσεις. Ο κομισάριος της βόρειας ομάδας ανέφερε πως τα στρατεύματά του ήθελαν να στείλουν αντιπροσώπους στην Κροστάνδη προκειμένου να μάθουν τα αιτήματα των εξεγερμένων’’ [Avrich, ο.π σ. 153-4].  Ύστερα από δέκα ημέρες ασταμάτητων επιθέσεων η εξέγερση της Κροστάνδης συνετρίβη από τον Κόκκινο Στρατό. Στις 17 του Μάρτη, η τελευταία επίθεση έλαβε χώρα. Και πάλι, οι Μπολσεβίκοι έπρεπε να εξαναγκάσουν τα στρατεύματά τους να πολεμήσουν. Τη νύχτα της 16ης προς τη 17η του Μαρτίου, για παράδειγμα, οι Μπολσεβίκοι ‘’συνέλαβαν πάνω από 100 λεγόμενους υποκινητές, 74 από τους οποίους τουφεκίσθηκαν δημόσια’’ [Getzler, ο.π σ. 35] . Μόλις οι δυνάμεις των Μπολσεβίκων εν τέλει μπήκαν στην πόλη της Κροστάνδης ‘’τα επιτιθέμενα στρατεύματα πήραν εκδίκηση για τους πεσόντες συντρόφους τους σε ένα όργιο αιματοχυσίας’’ [Avrich, ο.π σ. 153-4]. Την επόμενη μέρα, σε μια ειρωνεία της ιστορίας, οι Μπολσεβίκοι γιόρτασαν την πεντηκοστή επέτειο της Παρισινής Κομμούνας

Η καταστολή δεν τελείωσε εκεί. Σύμφωνα με τον Serge, ‘’οι ηττημένοι ναύτες ανήκαν ψυχή και σώμα στην Επανάσταση• εξέφραζαν τα βάσανα και τη θέληση του Ρωσικού λαού’’. Ακόμα, ‘’εκατοντάδες φυλακίστηκαν στο Πέτρογκραντ• μήνες αργότερα συνεχίζονται οι εκτελέσεις σε μικρές ομάδες, ένα παράλογο και εγκληματικό μαρτύριο’’. [Memoirs of a Revolutionary, σ. 131 and σ. 348]

Οι σοβιετικές δυνάμεις υπέστησαν απώλειες της τάξης των δέκα χιλιάδων κατά την έφοδο στην Κροστάνδη. Δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία σχετικά με τις απώλειες των επαναστατών ή πόσοι εκτελέστηκαν από την Τσεκά ή στάλθηκαν σε στρατόπεδα φυλακών. Τα στοιχεία που υπάρχουν είναι αποσπασματικά. Αμέσως μετά την ήττα της εξέγερσης, 4..836 ναύτες της Κροστάνδης συνελήφθησαν και απελάθηκαν στην Κριμαία και τον Καύκασο. Όταν ο Λένιν το έμαθε αυτό στις 19 του Απρίλη, εξέφρασε σοβαρότατες επιφυλάξεις, και εν τέλει μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας στις περιοχές των Archangelsk, Vologda και Murmansk. Οχτώ χιλιάδες ναύτες, στρατιώτες και πολίτες διέφυγαν μέσω του πάγου στη Φιλανδία. Τα πληρώματα του Πετροπαβλόσκ και του Σεβαστόπολ πολέμησαν μέχρι το πικρό τέλος, όπως έκαναν οι δόκιμοι του μηχανικού, τα αποσπάσματα των τορπιλών και οι μονάδες επικοινωνίας. Ένα στατιστικό δελτίο αναφέρει πως 6.528 επαναστάτες συνελήφθησαν, από τους οποίους 2.168 εκτελέστηκαν (33%), 1,955 καταδικάσθηκαν σε καταναγκαστική εργασία (από τους οποίους 1,486 έλαβαν πενταετή κάθειρξη) και 1,272 απελευθερώθηκαν. Μια στατιστική επισκόπηση της εξέγερσης που έγινε το 1935-36 αναφέρει αριθμό των συλληφθέντων 10,026 και δηλώνει πως ‘’δεν κατέστη δυνατό να προσδιοριστεί με ακρίβεια ο αριθμός των καταπιεσμένων’’. Οι οικογένειές των επαναστατών απελάθηκαν, με τη Σιβηρία να θεωρείται ως ‘’αναμφισβήτητα η μόνη κατάλληλη περιοχή’’ για αυτούς.  [Israel Getzler, Revolutionary Russia]

Μετά την καταστολή της εξέγερσης, η Μπολσεβίκικη κυβέρνηση αναδιοργάνωσε το φρούριο. Ενώ επιτέθηκε στην εξέγερση στο όνομα της υπεράσπισης της ‘’Σοβιετικής Εξουσίας’’, ο νέος στρατιωτικός διοικητής της Κροστάνδης ‘’κατήργησε το σοβιέτ της Κροστάνδης’’ και διοίκησε το φρούριο ‘’με την βοήθεια της επαναστατικής τρόικας’’ (μια διορισμένη επιτροπή τριών ανθρώπων). Η εφημερίδα της Κροστάνδης μετονομάστηκε. Οι νικητές γρήγορα ξεκίνησαν να σβήνουν τα ίχνη της εξέγερσης. Η πλατεία της Άγκυρας έγινε ‘’Πλατεία της Επανάστασης’’ και τα πολεμικά πλοία της εξέγερσης Petropavlovsk και Sevastopol μετονομάστηκαν σε Marat και Paris Commune αντίστοιχα. [Getzler, ο.π σ. 244]

Η Κροστάνδη ήταν μια λαϊκή εξέγερση από τα κάτω, από τους ίδιους ναύτες, στρατιώτες και εργάτες που πραγματοποίησαν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Η Μπολσεβίκικη καταστολή της εξέγερσης μπορεί να δικαιολογηθεί με όρους υπεράσπισης της κρατικής εξουσίας των Μπολσεβίκων, αλλά όχι με όρους σοσιαλιστικής θεωρίας. Πράγματι, αυτό δείχνει πως ο Μπολσεβικισμός είναι μια λαθεμένη πολιτική θεωρία, που δεν μπορεί να δημιουργήσει μια σοσιαλιστική κοινωνία, παρα μόνο ένα κρατικο-καπιταλιστικό καθεστώς βασισμένο στη δικτατορία του κόμματος. Αυτό είναι που δείχνει, πάνω απ’ όλα, η Κροστάνδη: δοσμένης μιας επιλογής μεταξύ της δύναμης των εργατών και της κομματικής εξουσίας, ο Μπολσεβικισμός θα καταστρέψει την πρώτη προκειμένου να διασφαλίσει τη δεύτερη.

7-kronstadt-commune-petrogr-007

http://www.provo.gr/krostandh-h-katastolh-toy-pneymatos-toy-17/

prolet connect,Αντιπληροφόρηση,απλήρωτη εργασία,ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ,Εκδικητικές απολύσεις,εργαζομενοι/εργαζομενες απο τον κλαδο του εμποριου,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ

Μαθαίνοντας την ΑΒ της εργοδοτικής αυθαιρεσίας

Σχολιάστε

Άμεση επαναπρόσληψη της συναδέλφισσας Ελένης Σ.
από την επιχείρηση «ΑΒ Βασιλόπουλος»

Η συναδέλφισσα Ελένη Σ. απολύθηκε εκδικητικά από την επιχείρηση ΑΒ Βασιλόπουλος την Δευτέρα 16/2 μετά από ταπεινωτική συμπεριφορά εις βάρος της από τον διευθυντή καταστήματος Χολαργού. Η Ελένη εργαζόταν επί 15 συναπτά έτη ως 4ωρη (σε Αγ. Παρασκευή, Παπάγο, Χολαργό) και διεκδίκησε με αξιοπρέπεια τα δικαιώματά της: αντέδρασε στις απειλές που δεχόταν προσωπικά από τον διευθυντή καταστήματος, απαίτησε το 10λεπτο διάλειμμα που δικαιούνται οι 4ωροι εργαζόμενοι, διαμαρτυρήθηκε για τις απλήρωτες υπερωρίες (και την τακτική να χτυπούν οι προϊστάμενοι τις κάρτες της βραδινής βάρδιας και να την κρατούν ετσιθελικά άλλη μισή ώρα στο μαγαζί), υπερασπίστηκε ανοιχτά την κυριακάτικη αργία. Παρά τις συνεχείς πιέσεις από τον διευθυντή καταστήματος ώστε να παραιτηθεί (προσφιλής τακτική των εργοδοτών στο εμπόριο για ν’ αποφεύγουν το κόστος των αποζημιώσεων αλλά και για να νιώθουμε φοβισμένοι και αναλώσιμοι), η Ελένη Σ. δεν έκανε πίσω. Στις 16/2, απολύθηκε γιατί «έχει μεγάλη γλώσσα», σύμφωνα με τα λόγια του διευθυντή, κάνοντας σαφές ότι πρόκειται ξεκάθαρα για μια εκδικητική απόλυση. Η συναδέλφισσα κατήγγειλε την απόλυσή της ως καταχρηστική και ζητά την άμεση επαναπρόσληψή της καθώς και τις απλήρωτες υπερωρίες.

Εδώ και χρόνια, η εργοδοσία στον «ΑΒ Βασιλόπουλο» (που πλειοψηφικά ανήκει στον βελγικό όμιλο αλυσίδων supermarkets Delhaize) ακολουθεί πολιτική ανακύκλωσης των εργαζομένων ώστε να μειώνει το εργατικό κόστος (μισθούς, ένσημα, επιδόματα κ.α.) και να δημιουργεί συνθήκες κάτεργου με εντατικοποιημένη εργασία, περικοπές δικαιωμάτων και ταπεινώσεις. Πιο συγκεκριμένα, στο στόχαστρο μπαίνουν οι «παλαιότεροι» συνάδελφοι που έχουν κατακτήσει μερικά δικαιώματα παραπάνω και πιέζονται στην παραίτηση ώστε ν’ αντικατασταθούν από νέους συναδέλφους που προσλαμβάνονται με πιο ελαστικούς όρους εργασίας. Τα κάθε λογής επιδοτούμενα προγράμματα του ΟΑΕΔ (voucher, κοινωφελής εργασία κ.α.) προσφέρουν ΔΩΡΕΑΝ ΕΡΓΑΣΙΑ στους εργοδότες αφού οι μισθοί-ψίχουλα επιδοτούνται μέσω ΕΣΠΑ και οι ασφαλιστικές εισφορές από τον ΟΑΕΔ. Εν ολίγοις, τσάμπα, προσωρινή και ελαστική εργασία στο όνομα της «καταπολέμησης της ανεργίας»! Και έχουν το θράσος να διαφημίζουν εκπτώσεις και προσφορές 10% για όσους ψωνίζουν την Κυριακή ενώ πετσοκόβουν μισθούς και δικαιώματα! Ο όμορφος κόσμος των εργοδοτών, αγγελικά πλασμένος!
Η συναδέλφισσα Ελένη Σ. είναι μια απ’όλους εμάς που εργαζόμαστε στον κλάδο του εμπορίου και αντιμετωπίζουμε κοινά προβλήματα. Πίσω από τις φανταχτερές βιτρίνες και τα γεμισμένα ράφια, κυριαρχούν οι μισθοί-ψίχουλα και τα 4ωρα-6ωρα της πείνας, οι απλήρωτες υπερωρίες, οι τσαμπουκάδες/ταπεινώσεις από εργοδότες/διευθυντάδες (πολλές φορές μπροστά στους «αμέτοχους» πελάτες), η εξοντωτική ορθοστασία, η εντατικοποίηση και τα αλλεπάλληλα «ατυχήματα», οι καθυστερήσεις δεδουλευμένων και οι απολύσεις. Οι εργαζόμενοι στον κλάδο του εμπορίου αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι του εργασιακού μεσαίωνα που κυριαρχεί σε όλους τους κλάδους και, ενίοτε, γινόμαστε ο πολιορκητικός κριός για την εφαρμογή νέων αντεργατικών πολιτικών που αφορούν το σύνολο των εργαζομένων με τρανταχτό παράδειγμα την επιχειρούμενη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας!
Η συναδέλφισσα Ελένη Σ. διεκδικεί τα αυτονόητα και είναι υποχρέωση όλων των συναδέλφων, όλων των εργαζομένων που θίγονται από την βαρβαρότητα που επιβάλλεται γύρω μας να σταθούν στο πλάι της. Τα πρόσφατα παραδείγματα των νικηφόρων κινητοποιήσεων απέναντι στην επιχείρηση MIGATO που απέλυσε έγκυο συνάδελφο, των εργατικών διεκδικήσεων στους χώρους του επισιτισμού «GAMATO» και «Γκαζοχώρι» καθώς και οι πολύμηνες ανυποχώρητες κινητοποιήσεις ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, μας δίνουν το μάθημα ότι η ταξική αλληλεγγύη είναι το σημαντικότερο όπλο των εργαζομένων. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας είναι στα χέρια μας αρκεί να σπάσουμε τον φόβο και τη μοιρολατρία. Τα δικαιώματα μας, τα εργατικά μας κεκτημένα, η συλλογική μας αξιοπρέπεια δεν παραχωρούνται από κανέναν μεσσία και καλοθελητή παρά κατακτιούνται από την συλλογική μας οργάνωση και δράση μέσα στους χώρους δουλειάς.

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 
ΤΡΙΤΗ 3 ΜΑΡΤΙΟΥ στις 8.30 π.μ.
στην Επιθεώρηση Εργασίας Αγίας Παρασκευής (Μεσογείων 427)
http://proletconnect.blogspot.gr/2015/03/blog-post_1.html

prolet connect,Αντιπληροφόρηση,εργατικα,ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ=ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ,Ταξική Πάλη

Η μισθωτή σκλαβιά είναι θάνατος

Σχολιάστε

Συγκεντρωτική καταγραφή εργοδοτικών εγκλημάτων από τον Δεκέμβρη ως σήμερα:

5/12 Ο 49χρονος εργάτης στην «χαλυβουργία» της Β βιομηχανικής περιοχής Βόλου Χρήστος Ανεστιάδης, έχασε την ζωή του όταν έπεσε σε δεξαμενή νερού βάθους 6 μέτρων. Η εταιρεία του Μάνεση αρνιόταν να προσλάβει δεύτερο άτομο, έτσι ο 49χρονος αναγκαζόταν να πηγαίνει μόνος του στην δεξαμενή που βρίσκεται εκτός του συγκροτήματος παραγωγής χωρίς περίφραξη και φωτισμό.

11/12 55χρονος εργάτης στο πρώτο του μεροκάματο στην εταιρεία ΑΚΤΩΡ που κατασκευάζει το δρόμο Αμφιθέας – Κρανούλας  παρασύρθηκε από οδοστρωτήρα με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ακαριαία.

– Στο εργοτάξιο του κέντρου πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος τραυματίστηκε σοβαρά ο 41χρονος εργάτης Μουτσάι Τζεβαίρ με αποτέλεσμα να μεταφερθεί σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο ευαγγελισμός.

19/12 Μετά από σύγκρουση δύο φορτηγών της εταιρείας ΤΕΝΑ στο λιγνιτικό κέντρο δυτικής Μακεδονίας δύο εργαζόμενοι τραυματίστηκαν σοβαρά. Ο ένας νοσηλεύεται στην εντατική του «Μαμάτσειου»

24/12 34χρονος ηλεκτρολόγος σε εργολάβο, έχασε την ζωή του σε ορυχείο της Πτολεμαΐδας όταν τον καταπλάκωσε πόρτα φορτηγού.

4/1 Οδηγός απορριμματοφόρου στο κέντρο της Περαίας τραυματίστηκε σοβαρά στα πόδια όταν διερχόμενο όχημα τον χτύπησε την ώρα που βοηθούσε τους δύο συναδέλφους του.

13/1 39χρονος εργάτης έχασε την ζωή του στην Αλεξανδρούπολη, όταν κατά τη διάρκεια επισκευής κεραμοσκεπής μονοκατοικίας έπεσε από ύψος.

21/1 Ακόμα ένας νεκρός της εργατικής τάξης στην ΔΕΗ Μεγαλόπολης. 57χρονος εργαζόμενος σε εργολάβο έχασε την ζωή του όταν έπεσε από σκαλωσιά στο ενεργειακό κέντρο της ΔΕΗ Μεγαλόπολης.

29/1 24χρονος συμβασιούχος οδηγός στον δήμο Πλατανιά στα Χανιά έχασε την ζωή του όταν ανετράπη το φορτηγό που οδηγούσε.

30/1 37χρονος οικοδόμος στη Χίο τραυματίστηκε σοβαρά όταν έπεσε από τον πρώτο όροφο οικοδομής.

3/2 Στο λιγνιτικό κέντρο δυτικής Μακεδονίας της ΔΕΗ στην Κοζάνη τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι εργαζόμενος όταν μηχάνημα συγκρούστηκε με φορτηγό.

4/2 Εργαζόμενος στο εργοστάσιο της ΠΑΚΟ στην Φθιώτιδα τραυματίστηκε στο χέρι κατά την διάρκεια εργασίας στο τμήμα της κυτιοποιίας.

25/2 48χρονος εργάτης του δήμου Θεσσαλονίκης πέθανε μέσα στο εργοτάξιο του τμήματος οδοποιίας του δήμου από ανακοπή καρδιάς την ώρα που το συνεργείο ξεφόρτωνε υλικά.


26/2 Από αναθυμιάσεις που προήλθαν από το αμπάρι του πλοίου cosmas V που ήταν αγκυροβολημένο έξω από το εργοστάσιο titan στο Δρέπανο Αχαΐας, ένας ναυτεργάτης έχασε την ζωή του επί τόπου, ακόμα ένας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση, ενώ ένας τρίτος τραυματίστηκε.

http://proletconnect.blogspot.gr/2015/03/blog-post_17.html

Αντιπληροφόρηση,διαδηλωσειΣ -πορειεΣ συγκεντρωσειΣ,διεθνη,καταστολή,κρατική καταστολή

Γαλλία : Σκληρή καταστολή από την αστυνομία σε διαδηλώσεις ενάντια της αστυνομικής βαρβαρότητας

Σχολιάστε

Εκατοντάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους της Νάντης και της Τουλούζης σε διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική βία. Οι πορείες πραγματοποιήθηκαν για να σηματοδοτήσουν την επέτειο ενός έτους από την πορεία διαμαρτυρίας το 2014 η οποία προσέλκυσε δεκάδες χιλιάδες  πολίτες οι οποίοι αντιτίθενται το έργο του αεροδρομίου Notre-Dame-des-Landes., και που καταστάλθηκε με αγριότητα από τις αστυνομικές δυνάμεις.

Και στα δύο συλλαλητήρια προκλήθηκαν βίαιες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, με τους διαδηλωτές να πετούν πέτρες και τις δυνάμεις καταστολής να χρησιμοποιούν δακρυγόνα και αντλίες νερού για να διαλύσουν τον κόσμο.

Περίπου 2000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν για μια διαδήλωση στη δυτική πόλη της Νάντης, το Σάββατο. Στην κεφαλή της πορείας υπήρχε πανό που έγραφε «ενάντια στην αστυνομική [κτηνωδία], την κοινωνική, οικονομική βία … Αντίσταση. »

Ένας αστυνομικός τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε στο τοπικό νοσοκομείο. Τουλάχιστον 25 διαδηλωτές συνελήφθησαν – συμπεριλαμβανομένου ενός που κατηγορείτε για οπλοφορία.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε στην Τουλούζη, σε μία μικρότερη διαδήλωση περίπου 1000 ατόμων.

. Συγκρούσεις ξέσπασαν κοντά στο δικαστήριο της Toulose, και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι πραγματοποιήθηκαν πολλές συλλήψεις διαδηλωτών..

Αναδημοσίευση από : athens.indymedia.org

Τουλούζ :

Νάντη :

https://mpalothia.wordpress.com/2015/02/23/%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD/

Αναλύσεις,Απόψεις-γνώμες-αναλύσεις,ιδεολογικα κειμενα,ιστορικά,Ταξική Πάλη

Η γέννηση της αυτονομίας στον ελληνικό χώρο

Σχολιάστε

11021228_10203618499758511_5792309803805306089_n

Απλά πράγματα…

Τώρα και πάντα…

Τάξη εναντίον Τάξης..

Η γέννηση της αυτονομίας στον ελληνικό χώρο.

Το βασικό μειονέκτημα όλων εμάς είναι ότι δεν τα πάμε καλά με την ιστορία. Δεν εννοούμε προφανώς ότι αγνοούμε τα ιστορικά γεγονότα του απώτερου παρελθόντος – όχι. Η μεγάλη μας πληγή είναι η αδυναμία κατανόησης των βαθιών κοινωνικών αλλαγών που συντελέστηκαν τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Υπάρχουν βέβαια σοβαρά ελαφρυντικά. Οι περισσότεροι από μας γεννήθηκαν στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, εκ των πραγμάτων λοιπόν δεν βίωσαν, παρά μόνον ίσως σα θολή ανάμνηση, τη μετάβαση του ελληνικού κράτους από δικτατορία σε δημοκρατία δυτικού τύπου. Προσθέστε εδώ το δυστύχημα ότι οι πολιτικές οργανώσεις της εποχής στην ουσία φυτοζωούσαν• ότι τα σχολικά εγχειρίδια τελείωναν την ιστορική τους αφήγηση με την “τραγωδία της Κύπρου”• κι ότι σε γενικές γραμμές η ελληνική κοινωνία ήταν απασχολημένη με οτιδήποτε άλλο (βασικά να περνάει καλά), πλην του να μελετάει την ιστορία της και τα ελαφρυντικά μοιάζουν να οδηγούν σε αθώωση.

Από την άλλη, ελαφρυντικά – ξεελαφρυντικά, η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή. Το ελληνικό κράτος της δεκαετίας του ’80 έπαιρνε μια εξόφθαλμα διαφορετική μορφή απ’ αυτήν που το συνόδευε σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Δε μιλάμε εδώ για διαφορές επουσιώδεις: μια τεράστια αλλαγή στρατηγικού προσανατολισμού ωρίμαζε στο συλλογικό νου της ελληνικής αστικής τάξης, αλλαγή που ξεκίναγε από τη λειτουργία που θα πρέπει να διαδραματίζει το πολιτικό σύστημα και τελείωνε στη φύση που θα πρέπει να αποκτήσει η ελληνική κοινωνία. Σειρά “αδιανόητων” εξελίξεων ακολούθησε έκτοτε. Ο Καραμανλής ο Α νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Παπανδρέου ο Β αναγνώρισε την “εθνική αντίσταση”. Η χώρα ύστερα από δεκαετίες ακροδεξιών πολιτικών σχηματισμών στην κορυφή της, απέκτησε “σοσιαλιστική” κυβέρνηση. Και τελικά, στα τέλη της “ακατανόητης” δεκαετίας του ’80 το ελληνικό compromesso storico έγινε κι αυτό πραγματικότητα: το δεξί κομμάτι του ελληνικού πολιτικού συστήματος αγκάλιασε το αριστερό, ο καρπός της αγάπης τους ονομάστηκε “οικουμενική κυβέρνηση” και οι άλλοτε μισητοί εχθροί ενώθηκαν εις σάρκαν μία.

Όποιος μπορούσε να καταλάβει τη σημασία εκείνων των αλλαγών, λογικά δε θα νιωθε και ιδιαίτερα ευχάριστα. Η συνειδητοποίηση ότι το ελληνικό κράτος ολοκληρωνόταν, ότι εγκόλπωνε στο modus vivendi του το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, δεν ήταν απ’ τις συνειδητοποιήσεις που λυτρώνουν, εκτός βέβαια αν υιοθετεί κανείς την αριστερή οπτική. Αυτό που οι Ιταλοί αυτόνομοι περιέγραψαν ως το κράτος των κομμάτων χτιζόταν με τον ειδικό του τρόπο και στα καθ’ ημάς. Και φυσικά δεν περιελάμβανε ομόνοια και κοινούς στόχους μοναχά στις ανώτερες βαθμίδες, αλλά απαιτούσε εξίσου συστράτευση και άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων στο επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως πια σήμερα να μας φαίνεται ασήμαντο, ωστόσο η ενσωμάτωση της αριστεράς και των πολιτικών της οργανώσεων στο σκληρό πυρήνα του ελληνικού κράτους υπήρξε η πιο κομβική στιγμή των τελευταίων σαράντα χρόνων. Κι αυτό γιατί μετά από περίπου έξι δεκαετίες διαρκούς εμφυλίου πολέμου, μετά από ποταμούς αίματος και μίσους απύθμενου, μετά από ανταρτοπόλεμο και τάγματα ασφαλείας, μετά από εθνικό διχασμό και παρολίγον διάσπαση, το ελληνικό κράτος απέκτησε εσωτερική συνοχή, κοινούς (ή περίπου κοινούς…) στόχους για την εξωτερική του πολιτική, κοινή (ή περίπου κοινή…) γνώμη για την ταξική εκμετάλλευση, κοινές (ή περίπου κοινές…) προοπτικές. Και επίσης άλλαξε στελεχικό δυναμικό. Τα φρεσκοξυρισμένα μάγουλα των χουντικών συνταγματαρχών αντικαταστάθηκαν από τριχωτές κεφαλές, τα κλαρίνα από ροκ συναυλίες με κρατική επιχορήγηση και ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός από πρωτόγνωρη σεξουαλική απελευθέρωση.

Βέβαια αυτά ήταν απλώς τα επιφαινόμενα. Γιατί κατά τα άλλα, η ολοκλήρωση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού σήμαινε επίσης καθολική επίθεση στις δυνατότητες αυτονομίας του προλεταριάτου. Πράγματι, με την ταξική ειρήνη να δίνει αέρα στα πανιά του, το ελληνικό κράτος μπόρεσε για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να θέσει σε κίνηση τις ιμπεριαλιστικές του βλέψεις στα βόρεια και στα ανατολικά του σύνορα. Η ομογενοποίηση της ελληνικής κοινωνίας έδωσε μορφή και περιεχόμενο στο καταναλωτικό όνειρο και δόξασε το lifestyle ως Θεό. Ο ταξικός ανταγωνισμός ανετέθη επί μισθώ στις επίσημες συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες σαν ανταπόδοση κοιτούσαν να τον κατευθύνουν σε ανώδυνες ατραπούς. Η εργασία κατασυκοφαντήθηκε, το τέλος της δοξάστηκε σαν την έλευση του Θεανθρώπου, την ίδια στιγμή που η καθολική εκμετάλλευση των μεταναστών εργατών μετατράπηκε στην ανομολόγητη προϋπόθεση ευμάρειας και πλουτισμού. Εντωμεταξύ, ο ρατσισμός και η μικροαστικοποίηση κάλπαζαν, η απουσία εργατικού κινήματος έβγαζε μάτι, η μεταφυσική πεποίθηση ότι το μέλλον μας θα βαίνει από το καλό στο καλύτερο είχε αποκτήσει ισχύ αυτονόητου.

Τολμούμε να πούμε ότι αυτή η no way out προοπτική, η ολοκλήρωση δηλαδή του ελληνικού κράτους ταυτόχρονα με την ομογενοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, υπήρξε η γενέθλια συνθήκη για τις ιδέες και τiς πρακτικές της αυτονομίας, όπως αυτές εκφράζονται σ’ αυτό και σε άλλα περιοδικά κι όπως εκφράζονται στο δρόμο από μας και από δεκάδες άλλους συντρόφους και συντρόφισσες. Τολμούμε να πούμε ότι οι πρώτες απόπειρες εναντίωσης στη μετάλλαξη του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας, από τις αρχές του ’90 και μετά, ήταν στην ουσία τους τα πρώτα ανεπεξέργαστα σκιρτήματα της ανάγκης για αυτονομία. Για να το πούμε αλλιώς, μας φαίνεται ότι ήταν η ίδια η καπιταλιστική ολοκλήρωση αλά ελληνικά που γέννησε τον εχθρό που της αντιστοιχούσε. Και μάλιστα σε μια ιστορική συγκυρία που η εκμηδένιση του εσωτερικού εχθρού είχε πανηγυριστεί σα θρίαμβος. Για να προλάβουμε τυχόν παρανοήσεις: δεν εννοούμε τις αυτόνομες ιδέες και πρακτικές σα μια μετωπική σύγκρουση δίχως αύριο. Κάθε άλλο. Στο μυαλό μας οι αυτόνομες ιδέες και πρακτικές των αρχών της δεκαετίας του ’90 ήταν μια διάχυτη και ενστικτώδης άρνηση εγκλωβισμού, μια ασχεδίαστη αναζήτηση διεξόδου κινδύνου απέναντι σε ένα κράτος και μια κοινωνία που έκλεινε κάθε πόρο αυτονομίας. Ήταν ένα μείγμα διαίσθησης και εμπειρισμού, που όσο εύκολα μπορούσε να καταλάβει τους εχθρούς του, άλλο τόσο δύσκολα ήταν σε θέση να εξηγήσει τον εαυτό του: την ιστορική του προέλευση και την πολιτική του κατεύθυνση.

Έτσι όπως εξετάζουμε την ιστορία, νομίζουμε ότι η αυτονομία στην Ελλάδα δεν ήταν άνθρωποι. Ήταν ένα σώμα ιδεών γύρω απ’ το οποίο συγκεντρώθηκαν οι πρώτοι αυτόνομοι. Μπορεί να μην ήταν σχεδιασμένο, αλλά οι βασικές θεωρητικές και πρακτικές κατευθύνσεις των αυτόνομων στρέφονταν, στο μέτρο που τους αναλογούσε, ακριβώς ενάντια στο τέρας που παρήγαγε η κρατική ολοκλήρωση και η κοινωνική ομογενοποίηση. Την ίδια στιγμή που εξελίσσονταν τα μακεδονικά συλλαλητήρια και παιζόταν η στρατιωτική εισβολή στη Μακεδονία, γεννήθηκαν οι απόψεις των αυτόνομων για τον ιμπεριαλισμό του ελληνικού κράτους. Την ίδια στιγμή που ο ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους επέλαυνε, σχηματίστηκαν οι πρώτες ομάδες και τα πρώτα έντυπα που πολεμούσαν το ρατσισμό στο δρόμο και στα μυαλά. Την ίδια στιγμή που κυριαρχούσαν οι κρατικές θεωρίες περί τέλους της ιστορίας και τέλους της εργασίας, δημοσιεύονταν δειλά δειλά κείμενα και αφίσες που έβαζαν την εργασία και την εκμετάλλευσή της στο κέντρο της επιχειρηματολογίας τους. Την ίδια στιγμή που η αριστερή σκέψη και οργάνωση είχαν μετατραπεί σε οργανικό κομμάτι του ελληνικού κράτους και του ελληνικού καπιταλισμού, η αυτόνομη οπτική τις αντιμετώπιζε ως εχθρικά μορφώματα κι όχι ως “συντρόφους που δεν ασκούν βία”. Την ίδια στιγμή που οι μεσολαβήσεις πύκνωναν σε βαθμό που είχε μαυρίσει ο ορίζοντας, οι αυτόνομοι κοιτούσαν να αποδράσουν, στα λόγια και στα έργα, από την τυραννία της κυρίαρχης αλήθειας.

Η γέννηση της αυτονομίας στην Ελλάδα ήταν μια διαδικασία μακρά, επώδυνη, κι όχι πάντοτε επιτυχημένη. Όμως υπήρξε. Κι όπως μας είπε ένας φίλος, το πιο ενδιαφέρον δεν είναι ότι υπήρξε. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι είχε τόσο μικρή απήχηση..

Αναδημοσίευση από : Ταξικό Μίσος

Αντιπληροφόρηση,διαδηλωσειΣ -πορειεΣ συγκεντρωσειΣ,Δίκες εργαζομένων,εργατικα,εργοδοτική τρομοκρατία,καταστολή,Κυριακάτικη αργία,ΣΥΒΧΑ

Κυριακάτικη αργία: ταξικός αγώνας ενάντια στην εργατική υποτίμηση

Σχολιάστε

apergia_kyr_21114_b

Η 28η του Δεκέμβρη ήταν άλλη μια στιγμή κορύφωσης της καταστολής από την πλευρά του κράτους και των αφεντικών απέναντι στον διαρκή αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Ένας αγώνας που μετράει πολλούς μήνες στην πλάτη του, με επιμονή και συνέπεια δίνεται κάθε φορά που τα αφεντικά και το κράτος επιτίθενται στην κατάκτηση αυτή, με πολλαπλά οφέλη και στόχους για τα ίδια.

Η ιστορία βέβαια αυτού του αγώνα φτάνει πολύ πίσω στις αρχές του 20υ και στους αγώνες της εργατικής τάξης τότε. Σε αυτό τον αγώνα συμπυκνώνεται χαρακτηριστικά η πάλη των εργατών ενάντια στον απόλυτο έλεγχο και την εκμετάλλευσή τους από τα αφεντικά. Με πολλούς σταθμούς στα 100 και πλέον χρόνια ιστορίας του εργατικού κινήματος.

Το 1910 το ελληνικό κράτος αναγκάστηκε υπό τους αγώνες της εργατικής τάξης για το ωράριο, να θεσμοθετήσει για πρώτη φορά την υποχρεωτική κυριακάτικη αργία για όλους τους εργάτες. Το 2012 το κράτος επανεκκίνησε αποφασιστικά την κατάργηση της , ξεκινώντας από τον κλάδο των εμπορουπαλλήλων.

Είναι χαρακτηριστικό πως αυτός ο κλάδος και οι συνθήκες εργασίας των εργατών, όπως το ωράριο και η διάρκεια της εργάσιμης εβδομάδας, ήταν πάντα στο στόχαστρο των αφεντικών. Προεξάρχοντα του Εμπορικού Συλλόγου της Αθήνας στην αντεργατική αυτή πολιτική, ήδη από τις αρχές του 20ου. Είναι, επίσης χαρακτηριστικό, πως η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές του χρόνου γύρω από τα χριστούγγενα (κάτι που ισχύει ακόμα) καθώς και ο διαχωρισμός του ωραρίου των καταστημάτων και του ωραρίου των εργατών είναι μέτρα που εφάρμοσε η χούντα το 1971.

Ξεκινώντας από τη σφαίρα της κυκλοφορίας των προϊόντων, τον κλάδο του εμπορίου, το κεφάλαιο θέλησε να εφαρμόσει μια αντεργατική πολιτική που σχετίζεται τόσο με ακόμα μεγαλύτερη εντατική εκμετάλλευση των εργατών όσο και με ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο στη ζωή της εργατικής τάξης συνολικά. Δεν είναι τυχαία η επιλογή του κλάδου αυτού. Τόσο λόγο σημαντικότητας στο συνολικό κύκλο του κεφαλαίου, όσο και του κοινωνικού αντίκτυπου που επιφέρουν, οι αλλαγές στον κλάδο του εμπορίου, λειτουργούν ως πολιορκητικός κριός για συνολικότερες και βαθύτερες που αφορούν την εργατική τάξη. Τα ευέλικτα και απελευθερωμένα ωράρια, η αλα-κάρτ εργασία, οι εξαιρετικά χαμηλοί μισθοί, τα φέσια και οι απληρωσιές, η ελαστικοποίηση και ο συνολικός περαιτέρω καθορισμός της κοινωνικής ζωής των εργατών γύρω από τις ορέξεις και τα συμφέροντα των αφεντικών- κάθε μεγέθους, είναι ένας διαρκής στόχος για το κεφάλαιο στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης.

Σαφώς, αυτές οι ευέλικτες σχέσεις έχουν ιστορία και σε ένα ορισμένο βαθμό καθιερώθηκαν (επιβλήθηκαν από τα αφεντικά) σε προηγούμενες περιόδους. Αλλά, τα τελευταία χρόνα, η επιτακτική ανάγκη του κεφαλαίου να αντιμετωπίσει κερδοφόρα την κρίση και να βγει αλώβητο (ως οικοδόμημα) μέσα από αυτή, το οδήγησε σε σφοδρή ταξική επίθεση στα συμφέροντα των εργατών. Το 2012 ξεκίνησε η διαδικασία κατάργησης κάποιων αργιών το χρόνο και σιγά-σιγά αυτό επεκτάθηκε με σταθερό στόχο την ολική κατάργησή της. Παρ’ όλα αυτά, σε αυτή τους την προσπάθεια τα αφεντικά και το κράτος δεν έπαιξαν χωρίς αντίπαλο. Σε κάθε ”ραντεβού” βρήκαν απέναντι τους μια μικρή μεν, συγκροτημένη και δυναμική δε, εργατική δύναμη αποφασισμένη να μη περάσει από πάνω της αυτό το ”μέτρο ανάπτυξης”.

Τη Τετάρτη 18/2 δικάζονται οι συλληφθέντες της απεργίας της 28/12. Δικάζονται οι εργάτες που έφαγαν χημικά και ξύλο από τα ματ, στην απεργιακή περιφρούρηση στο κατάστημα του Ιανού, καθώς και μέσα και έξω από το Α.Τ Ακροπόλεως. Δικάζεται ένας σημαντικός αγώνας των εργατών ενάντια στην σφοδρή υποτίμηση των ζώων μας. Μόνο αμέριστη αλληλεγγύη και πρακτική στήριξη στους συναδέλφους.

Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης.

Τετάρτη 18/2/15, 9πμ, δικαστήρια Ευελπίδων
Συγκέντρωση αλληλεγγύης
στους συλληφθέντες συναδέλφους μας από την απεργιακή περιφρούρηση έξω από το βιβλιοπωλείο Ιανός, έπειτα από την επίθεση που δεχθήκαμε από την εργοδοσία και τα ΜΑΤ, την Κυριακή 28 Δεκέμβρη 2014, ημέρα απεργίας στον κλάδο του βιβλίου.

Μίσος Ταξικό

http://www.provo.gr/kyriakatikh-argia-taksikos-agwnas-enantia-sthn-ergatikh-ypotimhsh/

Ανακοινώσεις,Αντιπληροφόρηση,καταληψεις-στεκια-αυτοδιαχειριζομενοι χωροι,καταστολή,μπατσοι-καταστολη

Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ : Κείμενο για τα γεγονότα της Παρασκευής 7 Φλεβάρη

Σχολιάστε

koinoniko-kentro-box

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Την Παρασκευή 7 Φλεβάρη λόγω ενός τροχαίου στην Σ. Τρικούπη και ενός διαπληκτισμού μεταξύ των οδηγών έσπευσε στο σημείο περιπολικό της τροχαίας.Έγινε αντιληπτό από ομάδα ατόμων που αφού εκδίωξαν το πλήρωμα,στη συνέχεια του έβαλαν φωτιά.Παράλληλα,χτύπησαν άτομα που βρίσκονταν στο σημείο και προσπάθησαν να τους σταματήσουν.

Αναλύοντας το γεγονός βγαίνει ένα βασικό συμπέρασμα.Σε παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν όταν στην περιοχή λάμβαναν χώρα τροχαία ή περιπτώσεις ,που τις διαχειρίζονταν το συγκεκριμένο τμήμα της αστυνομίας (π.χ. μετακινήσεις αυτοκινήτων από γερανό) συνέδραμαν δυνάμεις των ΜΑΤ ,ακριβώς για τον φόβο επίθεσης που μπορεί να δεχόταν ένα πλήρωμα περιπολικού και ο γερανός.Ειδικά τις βραδινές ώρες αυτό ήταν κανόνας.Έτσι ουσιαστικά δεν δίνονταν η δυνατότητα σε κανέναν να επιτεθεί.Στην περίπτωση της Παρασκευής,αν ακολουθούνταν η ίδια τακτική το περιπολικό θα συνοδεύονταν από πολυάριθμη ομάδα ΔΕΛΤΑ που θα είχε σπεύσει στο σημείο άμεσα και μάλλον κανείς δε θα επιτίθονταν στο περιπολικό.Τώρα το πλήρωμα πήρε εντολή από το κέντρο να σπεύσει στο σημείο αλλά παράλληλα δε δόθηκε εντολή να συνδράμουν ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ στο περιστατικό.Προφανώς το κέντρο επιχειρήσεων υπάκουσε στο νέο επιχειρησιακό σχέδιο των καινούριων πολιτικών προϊσταμένων του που προβλέπει την μη παρουσία των ΥΑΤ και ΔΕΛΤΑ εντός των Εξαρχείων.Άρα η τροχαία θα πάει μόνη της να επιληφθεί.

Ουσιαστικά, είναι φανερό πως με τις νέες εντολές του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ είναι πιο ευάλωτες στα συγκεκριμένα περιστατικά κάποιες αστυνομικές δυνάμεις στο να δεχτούν επίθεση.Όπως π.χ. στη βουλή την ημέρα των Ιμίων όπου για πρώτη φοράοι διαδηλωτές είχαν πρόσβαση στις κλούβες που έκλειναν το δρόμο,γι’ αυτό και γράφτηκαν και τα συνθήματα με σπρέι.Θεωρητικά,όπως και με το περιπολικό την Παρασκευή κάποιος θα μπορούσε να επιχειρήσει να βάλει φωτιά στην κλούβα.Άρα εδώ μπαίνει το πρώτο ερώτημα:Αφού απλά τώρα θα μπορούμε πρέπει και να το κάνουμε;Κατηγορηματικά όχι.Πριν οποιοσδήποτε πάρει μια επιθετική πρωτοβουλία ενάντια σε μπάτσους πρέπει να συνυπολογίσει δύο βασικές παραμέτρους .Το κόστος που μπορεί αυτή να αποφέρει στο περιβάλλον του,δηλαδή να κρίνει το ισοζύγιο κόστους και αποτελέσματος της ενέργειάς του και τον πολιτικό συμβολισμό που αυτή δείχνει.

Στην περίπτωση της πορείας των Ιμίων,μια απόπειρα εμπρησμού κλούβας θα προκαλούσε γενικευμένη επίθεση των ΜΑΤ στα μπλοκ,τραυματισμούς και συλλήψεις.Άρα πολύ καλώς οι διαδηλωτές έδειξαν αυτοσυγκράτηση.Στην περίπτωση της Παρασκευής ο εμπρησμός του περιπολικού προκάλεσε την γενικευμένη επίθεση των ΜΑΤ στην περιοχή και είχαμε τραυματισμούς,προσαγωγές και συλλήψεις .Το κόστος της ενέργειας δηλαδή ήταν πολλαπλάσιο του αποτελέσματος.Αν νομίζει κανείς ότι αξίζει τον κόπο για ένα καμμένο περιπολικό της τροχαίας να χτυπηθεί και να συλληφθεί στην ευρύτερη περιοχή κόσμος ,είναι απλά ανεγκέφαλος.

Τώρα στον πολιτικό συμβολισμό που παράγεται.Είναι αλήθεια ότι την τελευταία τριετία οι επιθετικές δράσεις κομματιών του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου είχαν περιοριστεί στο ελάχιστο λόγω της υπέρμετρης αστυνομικής παρουσίας και καταστολής.Το να βγούμε τώρα ορισμένοι από μας και να επιτεθούμε στα σημεία εκείνα που σου αφήνει χώρο ουσιαστικά το νέο δόγμα της νέας πολιτικής ηγεσίας του ΠΡΟ.ΠΟ δείχνει απλά ότι είσαι τσάμπα μάγκας.Και μιλάμε για τα συγκεκριμένα σημεία που προαναφέραμε.Που είναι προσβάσιμα για επίθεση όχι από τις οργανωτικές σου ικανότητες,όχι από την αυτοθυσία σου ,όχι γιατί δημιούργησες εσύ τους συσχετισμούς αλλά λόγω του …Πανούση.Γι’αυτό ,λοιπόν, βάζοντας ο καθένας σοβαρά κριτήρια πριν κάθε επιθετική του κίνηση ούτε τσάμπα μάγκας θα πρέπει να είναι ούτε να αδιαφορεί για το κόστος των επιλογών του που αφορά τον διευρυμένο περίγυρό του.Αλλιώς αν επιλέγει αυτόν τον τρόπο και δρόμο και αφού με τις ενέργειές του μας βάζει όλους στο κάδρο καθώς εισπράττουμε και εμείς τις συνέπειες των πράξεών του θα έχει να κάνει και μαζί μας.Και για να το ξεκαθαρίσουμε:Εμείς λέμε ναι σε επιθετικές κινήσεις αλλά με συγκεριμένα προαπαιτούμενα. Να είναι στοχευμένες ,να γίνονται σε κατάλληλο timing ,να υπολογίζουν το κόστος ,να βρίσκονται σε σύνθεση με το μαζικό κίνημα ,να έχουν διεισδυτικότητα στο κοινωνικό σώμα και πάνω απ’όλα ηθική υπεροχή.Δεν κάνουμε κάτι επειδή απλά μπορούμε να το κάνουμε.

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΒΟΞ

Κατά τη διάρκεια της επίθεσης των ΜΑΤ στα Εξάρχεια μια διμοιρία επιτέθηκε στην κατάληψη του ΒΟΞ.Έγιναν συμπλοκές στην είσοδο και τελικά τα ΜΑΤ υποχώρησαν προς Αραχώβης αφού μας έριξαν δακρυγόνα .Εδώ μπαίνει ένα εύλογο ερώτημα:Γιατί στο παρελθόν με την χουντάρα της ΝΔ στην κυβέρνηση όταν έρχονταν τα ΜΑΤ στην πλατεία δεν επιτίθονταν στο ΒΟΞ και το έκαναν τώρα επί ΣΥΡΙΖΑ;

Μια εντολή του υπ.ΠΡΟ.ΠΟ πηγαίνει κατ’αρχήν στην ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ .Η ηγεσία την μεταφέρει στους ανώτερους αξιωματικούς και εκείνοι στους επικεφαλής των επιχειρησιακών μονάδων.Η ιδεολογικοπολιτική ανθρωπογεωγραφία τους αστυνομικού σώματος είναι πολύ συγκεκριμένη και έχει διαπιστωθεί και από τα εκλογικά αποτελέσματα και τις προσεγγίσεις του που ψηφίζουν οι μπάτσοι και που το ρίχνουν .Το 60% διέπεται από ακροδεξιές αντιλήψεις.Στις δε μάχιμες δυνάμεις ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ το ποσοστό είναι συντριπτικό .Ουσιαστικά από τα μεσαία στελέχη της αστυνομίας και κάτω γίνεται της κακομοίρας.Σε ανώτερο επίπεδο συναντάς περισσότερο καριερίστες που ελίσσονται πολιτικά και δεν προάγουν συνήθως οι ίδιοι δυναμικές παρεμβάσεις με κατ’εξοχήν επιθετικό προσδιορισμό.Έτσι λοιπόν μια διαταγή που «κατεβαίνει» από το υπουργείο στους ανώτερους και από τους ανώτερους στους επικεφαλής των επιχειρησιακών μονάδων μπορεί και να εκτραπεί από τους ακροδεξιούς θύλακες και τους πλέον φανατικούς που υπάρχουν στο αστυνομικό σώμα .Στο πρόσφατο παρελθόν είχαμε 2 συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου οι μπάτσοι κλείσαν τα CB και επιχείρησαν κατά το δοκούν αγνοώντας τις εντολές που είχαν .Πόσο μάλλον τώρα που υπαγόμενοι οι μπάτσοι σε πολύ «αριστερούς»κατ’ αυτούς πολιτικούς προισταμένους έχει συσσωρευθεί στις τάξεις τους μεγάλη ένταση, άμεση απόρροια των ακροδεξιών αντιλήψεών τους .Μια ένδοξη ιστορία των μπάτσων στην Ελλάδα από την εποχή του Μπουραντά και του μηχανοκίνητου τμήματος της αστυνομίας που συνεργάζονταν πλήρως με τους ναζί στην κατοχή έως σήμερα που την πέφτουν παρέα με χρυσαυγίτες σε αγωνιστές .Εν κατακλείδι,δε θεωρούμε ότι ο Πανούσης έδωσε εντολή την Παρασκευή να επιτεθούν στο ΒΟΞ αλλά ούτε καν οι ανώτεροι αξιωματικοί της αστυνομίας.Η χακί φασιστική πλέμπα ξαμολύθηκε και πήρε την πρωτοβουλία.

ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ

Σε περίπτωση που οξυνθούν οι κοινωνικές εντάσεις που θα παραχθούν από μια πολιτική που θα φέρει ρήξη της Ελλάδας με τους ευρωπαικούς θεσμούς ,τα φαινόμενα αυτονόμησης της ασυνομίας θα αυξηθούν.Αν δηλαδή η χώρα μπει σε περίοδο θεσμικής και οικονομικής απομόνωσης από το ευρωπαικό περιβάλλον και τους οργανισμούς του, αυτό θα μετακυλήσει στον πληθυσμό με άμεσο αντίκτυπο μεγαλύτερη οικονομική στενότητα και φτώχεια .Οι κοινωνικές εντάσεις θα κορυφωθούν και μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας θα χωριστούν όπως πάντα δεξία και αριστερά. Το ακροδεξιό στρατόπεδο θα βγει πολύ ενισχυμένο και φυσικά θα συμπεριλαμβάνει σύσσωμη την αστυνομία. Εκεί η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στις κατευθύνσεις και στις διαταγές προς την ΕΛ.ΑΣ. θα είναι αμελητέα.

Σε περίπτωση τώρα μιας μεγαλοπρεπέστατης κωλοτούμπας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου επί της ουσίας στρογγυλεύοντας τις πολιτικές του να διατηρήσει το υφιστάμενο οικονομικό πρόγραμμα στην Ελλάδα με μικρές απλώς παραχωρήσεις, αλλά συνολικά αμελητέες, αλλάζοντας απλά τις ονομασίες (απο Μνημόνιο σε γέφυρα κ.ο.κ.),εκεί θα υπάρξουν κοινωνικές αντιστάσεις. Αντιστάσεις από έναν κόσμο που θα δει οτι τελικά «η ελπίδα δεν ήρθε» και θα μπει σε μια λογική διεκδίκησης φεύγοντας από την λογική της ανάθεσης που είναι τώρα (ανάθεση στον ΣΥΡΙΖΑ) και της λογικής του φόβου που ήταν επι ΝΔ (φόβου παραγόμενου από πολιτικούς εκβιασμούς των δεξιών κρατούντων που μεταφράζονταν σε μεγαλύτερη καταστροφή που «θα έρθει» από την πτώση τους). Θα διεκδικήσει, αφού είδε ότι ανέθεσε στην Αριστερά αλλά τελικά δεν πήρε τίποτα. Μην έχοντας όμως πλέον ως κυρίαρχη προβολή τον φόβο που λειτουργούσε ανασχετικά, ως προς τις αντιδράσεις του την περίοδο της ΝΔ, αφού ο εκβιασμός του «χειρότερου» μας τελείωσε. Κρατάγαμε τον Σαμαρά για να μην πέσουμε σε μια καταστροφή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με ΣΥΡΙΖΑ που τελικά συγχρονίζεται με τον οικονομικό ιμπεριαλισμό της Ε.Ε. το τέλος του δρόμου και του εκβιασμού σταματά. «Χειρότερο» δεν υπάρχει. Το «χειρότερο» είναι αυτό που βιώνουμε τώρα. Δεν υπάρχει επίσης και «καλύτερο» αφού η εκ νέου διαδοχή της Δεξιάς στην εξουσία είναι το ίδιο και χειρότερη, δηλαδή ακόμα πιο σκληρές πολιτικές. Απ΄την άλλη όμως θα έχει διατηρηθεί η ψευδαίσθηση ενός κομματιού της κοινωνίας ότι με Αριστερά στην κυβέρνηση υπάρχει περιθώριο διεκδίκησης. Όχι τόσο από την οργάνωση των αντιστάσεων και την ένταση των διεκδικήσεων των «απο τα κάτω», αλλά επειδή η Αριστερά στην εξουσία έχει «αυτιά ανοιχτά» και δεν έχει την πολιτική ακαμψία της μπρουτάλ Δεξιάς.

Έτσι ένας κόσμος θα κατέβει στον δρόμο. Εκεί είναι «πεδίο δόξης λαμπρόν» για την αστυνομία να προβεί σε προβοκάτσιες εκτρέποντας εκεί που θέλει την διαταγή που θα πάρει. Οι αντιστάσεις θα χτυπηθούν σκληρά και θα υπάρξει το ίδιο πολιτικό συμπέρασμα από δύο εχθρικά στρατόπεδα: Οι ακροδεξιοί καθώς και κομμάτιτων αναρχικών θα μιλήσουν για τη «χούντα της Αριστεράς». Στη συνολική εικόνα αυτοί που θα βγουν άμεσα οφελημένοι από την «]διαπίστωση μιας «αριστερής χούντας»είναι η ακροδεξιά. Άρα καταλήγουμε πάλι ότι όποιο σενάριο και να προκύψει από τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ είτε κωλοτούμπας είτε ρήξης ,οιεπόμενοι στην επετηρίδα του πολιτικού χάρτη είναι η ακροδεξιά πτέρυγα που ξεκινάει από τον Βορίδη και καταλήγει στον Μιχαλολιάκο.

Δε θα υιοθετήσουμε μια λογική ύπαρξης «αριστερής χούντας» όπως όμως δεν υιοθετούμε και μια λογική των υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ περί «αριστεράς που συγκρούεται με τους εταίρους». Γιατί ακριβώς για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «εταίροι». Οι εκφραζόμενες κατ΄επανάληψην απόψεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που εναρμονίζονται πλήρως με τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της Ε.Ε. και προϋποθέτει διαχείρηση των όποιων πολιτικών αλλαγών μόνο εντός αυτού του εταιρικού ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικό αντίπαλο. Όμως αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από έναν πολιτικό αντίπαλο: τον ταξικό εχθρό.Το ελληνικό «βαθύ κράτος»τον μόνο γνήσιο εγγυητή της λεγόμενης «συνέχειας» του κράτους. Το αστυνομικό-δικαστικό σύμπλεγμα που αγκαζέ με το κεφάλαιο και τα διαπλεκόμενα συμφέροντά του συγκροτούν το «βαθύ κράτος» που ορίζει τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς, τα θεσμικά πλαίσια και τους οικονομικούς εναγκαλισμούς της χώρας με τα υπερεθνικά κεφάλαια. Το «βαθύ κράτος» που σε οποιοδήποτε από τα δύο σενάρια θα ορίσει τις εξελίξεις μέσω των μηχανισμών εξουσίας που εμπεριέχει,και φυσικά δεν θα αφήσει στο να έχει καμία ουσιαστική πρόσβαση η «πρώτη φορά αριστερά». Ένα «βαθύ κράτος» που δεν θα διστάσει να εγκαθιδρύσει ως διάδοχο μπλοκ εξουσίας ό,τι πιο αντιδραστικό έχει δει αυτός ο τόπος τα τελευταία 40 χρόνια.

Στο διά ταύτα. Το κίνημα πρέπει να αντιπαλέψει με δράσεις, θέσεις και δομές δύο συγκεκριμένα πράγματα.Όχι τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την ψευδαίσθηση που επέβαλε αριστοτεχνικά και με μεγάλη πολιτική μαεστρία σε ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού ότι θα έρθει αλλαγή και ελπίδα.Αλλαγή και ελπίδα όχι απ΄τους αγώνες της κοινωνίας, αλλά από μία σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που εγγυάται κιόλας ότι ο προσανατολισμός και οι πολιτικές της είναι εντός και πλήρως εναρμονισμένες με την Ε.Ε. Το δεύτερο είναι ότι σύντομα θα αντιμετωπίσουμε και την ψευδαίσθηση της ίδιας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: ότι μπορεί να έχει ισορροπία και επιρροή με την παράλληλη ύπαρξη του «βαθέους κράτους». Το «βαθύ κράτος» που σύντομα θα βγει στο πολιτικό προσκήνιο (μη αρκούμενο στο πολυδαίδαλο μηχανισμό που ασκεί καθημερινά πολλές μικρές αλλά καίριες πολιτικές), βάζοντας σε κυβερνητικό αξίωμα τον απόλυτο εκφραστή του: τον φασισμό που θα εκπροσωπεί ένα από τα χίλια πρόσωπα του φασιστικού ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Ο αγώνας για την οργάνωση των αντιστάσεων της κοινωνίας απέναντι στις ψευδαισθήσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθήκον μας.

Η οργάνωση των δομών μας για την αντιμετώπιση του φασισμού που έρχεται είναι απαραίτητη για την επιβίωσή μας.

Σύντροφοι/Συντρόφισσες από το Κ*ΒΟΞ

https://mpalothia.wordpress.com/2015/02/12/%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%B9%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B2%CE%BF%CE%BE-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B3/

prolet connect,Αντιπληροφόρηση,ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ,εργατικα,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ

Να στείλουμε μήνυμα στην εργοδοσία της MIGATO αλλά και σε κάθε αφεντικό που νομίζει ότι μπορεί να αυθαιρετεί σε βάρος των εργαζομένων ότι θα μας βρίσκουν μπροστά τους

2 σχόλια

10968319_10202821051402433_865948893654759187_nΤην Παρασκευή 13/02, το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών καλεί όλα τα Σωματεία και κάθε συλλογικότητα, να στηρίξουν και να οργανώσουν παραστάσεις διαμαρτυρίας στα καταστήματα της MIGATO σε όλη την Ελλάδα, ενάντια στην απόλυση εγκύου συναδέλφου.

Συγκεκριμένα η εταιρεία, απέλυσε εργαζόμενη μηχανικό, μέλος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, αμέσως μόλις ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της. Η συνάδελφος εργαζόταν υπό το άθλιο καθεστώς του δελτίου παροχής υπηρεσιών, μόλις ενημέρωσε ότι είναι έγκυος, η εργοδοσία την ανάγκασε να υποβάλλει την παραίτησή της, επικαλούμενη υπογραφή νέας σύμβασης με αλλαγή των όρων εργασίας. Η νέα σύμβαση δεν κοινοποιήθηκε ποτέ στην εργαζόμενη. Αντιθέτως, στις συνεχείς ερωτήσεις της συναδέλφου, η εταιρία απάντησε ότι δεν τίθεται ζήτημα καθώς θεωρεί ότι πρόκειται για οικειοθελή αποχώρηση!

Το Σωματείο έχει ήδη οργανώσει τρεις κινητοποιήσεις για την επαναπρόσληψή της, στα κεντρικά γραφεία της MIGATO και παράσταση διαμαρτυρίας στην επιθεώρηση εργασίας στις 4/02 που συζητήθηκε η υπόθεση. Οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας ζήτησαν αναβολή για τις 20/02. Στις 3/02 πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση στην Ερμού, όπου έγινε και πορεία και ταυτόχρονα παραστάσεις διαμαρτυρίας – παρεμβάσεις σε Νέα Σμύρνη, Περιστέρι, Κερατσίνι από εργατικές λέσχες.

Επισυνάπτεται πρόταση για ψήφισμα συμπαράστασης
Παραστάσεις διαμαρτυρίας σε όλη την χώρα, την Παρασκευή 13 Φλεβάρη στις 6 μμ, σε καταστήματα της Migato

Κεντρική συγκέντρωση Κατάστημα Migato, Ερμού & Νίκης (Σύνταγμα)

Να φοβηθούν τη δύναμή μας!

Τα τελευταία χρόνια η εργοδοτική αυθαιρεσία έχει γίνει καθεστώς σε όλους τους χώρους δουλειάς. Τα μνημόνια, το κεφάλαιο, και η Ευρωπαϊκή Ένωση επιτάσσουν ελαστικές μορφές εργασίας, μείωση μισθών, απολύσεις. Η εργοδοσία φροντίζει με κάθε ευκαιρία να δώσει το μήνυμα «Μην αγωνίζεστε, μην απαιτείτε, μην οργανώνεστε συλλογικά» γιατί η απόλυση και η χειροτέρευση των εργασιακών όρων περιμένουν στη γωνία όσους τολμούν να «σηκώσουν κεφάλι».

Από τις πιο ακραίες μορφές εργοδοτικής αυθαιρεσίας, οι συνεχείς επιθέσεις σε γυναίκες, εργαζόμενες μητέρες και εγκύους. Οι καταγγελίες τον τελευταίο καιρό δεν έχουν τελειωμό: εκφοβισμός εγκύου από την ΠΑΝΘΕΟΝ στο Ηράκλειο, ξυλοδαρμός εργαζόμενης στην ίδια πόλη, απειλές για απολύσεις και ψυχολογικές πιέσεις σε εγκύους και μητέρες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι αυθαιρεσίες των αφεντικών δε γίνονται καν γνωστές καθώς οι συναδέλφισσες συνήθως φοβούνται να καταγγείλουν τις πρακτικές της εργοδοσίας.

Την ίδια τακτική εφαρμόζει και η εταιρία υποδημάτων ΜΙGATO. Η εργοδοσία αποθρασσυμένη από τα μνημόνια και τους αντεργατικούς νόμους, μοιάζει να μην υπολογίζει κανένα εργατικό δικαίωμα, ενώ την ίδια στιγμή σημειώνει τζίρους εκατομμυρίων και ενισχύει τα κέρδη της. Το προηγούμενο διάστημα ξεπέρασε κάθε όριο, απολύοντας εργαζόμενη τεχνικό, μέλος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, αμέσως μόλις ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της. Η συνάδελφος που εργαζόταν υπό το άθλιο καθεστώς του δελτίου παροχής υπηρεσιών, μόλις ενημέρωσε ότι είναι έγκυος, η εργοδοσία την ανάγκασε να υποβάλλει την παραίτησή της, επικαλούμενη υπογραφή νέας σύμβασης με αλλαγή των όρων εργασίας. Η νέα σύμβαση δεν κοινοποιήθηκε ποτέ στην εργαζόμενη. Αντιθέτως, στις συνεχείς ερωτήσεις της συναδέλφου, η εταιρία απάντησε ότι δεν τίθεται ζήτημα καθώς θεωρεί ότι πρόκειται για οικειοθελή αποχώρηση!

Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών στηρίξε από την πρώτη στιγμή τον αγώνα της εργαζόμενης για την επαναπρόσληψή της. Πραγματοποίησε παραστάσεις διαμαρτυρίας στα κεντρικά γραφεία της MIGATO και σε καταστήματα. Τη συμπαράστασή τους έχουν εκφράσει πρωτοβάθμια σωματεία δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, εργατικές λέσχες, εργατικές συλλογικότητες και συνελεύσεις κατοίκων τόσο εκδίδοντας ψηφίσματα αλληλεγγύης όσο και με την παρουσία τους στις κινητοποιήσεις.

Οι υπεύθυνοι της εταιρίας επέλεξαν να τηρήσουν αδιάλλακτη στάση. Στην επιθεώρηση εργασίας στις 4/2, ζήτησαν αναβολή. Πιεζόμενοι από τη μαζικότητα και την επιμονή των κινητοποιήσεων ζήτησαν να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις, επικαλούμενοι «διαπραγματεύσεις» των δικηγόρων έως την συνάντηση στην επιθεώρηση εργασίας στις 20/02, χωρίς ωστόσο να αποδέχονται τα αιτήματα της εργαζόμενης.

Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών δηλώνει ότι δε θα σταματήσει τον αγώνα μέχρι την επαναπρόσληψη και την πλήρη ηθική αποκατάσταση της εγκύου συναδέλφου. Οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν μέχρι τη δικαίωση της εργαζόμενης.

Καλούμε Σωματεία, συλλογικότητες, συνελεύσεις γειτονιών και κάθε μαχόμενη δύναμη του κινήματος να οργανώσουν και να στηρίξουν παραστάσεις διαμαρτυρίας στα καταστήματα της MIGATO σε όλη την Ελλάδα, ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, την Παρασκευή 13 Φλεβάρη στις 6μμ.

Ζητάμε από κάθε συλλογικότητα, από κάθε εργαζόμενο, να καταδικάσουν την εταιρία MIGATO και να σταθούν έμπρακτα αλληλέγγυοι στον αγώνα στης εργαζόμενης.

Να στείλουμε μήνυμα στην εργοδοσία της MIGATO αλλά και σε κάθε αφεντικό που νομίζει ότι μπορεί να αυθαιρετεί σε βάρος των εργαζομένων ότι θα μας βρίσκουν μπροστά τους. Σε ανυποχώρητους, μαχητικούς αγώνες για την αξιοπρέπεια στη ζωή και τη δουλειά. Καμία απειλή, καμία απόλυση, καμιά αυθαιρεσία δεν θα μείνει αναπάντητη. 

Η συλλογικότητα είναι το όπλο μας! Με αγώνες σπάμε την εργοδοτική τρομοκρατία.

Να ανακληθεί άμεσα η παράνομη και καταχρηστική απόλυση εγκύου συναδέλφου από τη MIGATO

Απαιτούμε την άμεση επαναπρόσληψη και την πλήρη ηθική αποκατάσταση της συναδέλφου!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών

http://proletconnect.blogspot.gr/2015/02/migato.html

Αντιπληροφόρηση,ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ,εργατικα,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ,Συνέλευση Απολυμένων από τα καταστήματα Metropolis

Απολυμένοι/ες καταστημάτων Metropolis : Κορυφώνεται το σκάνδαλο της ανάθεσης της Eurovision στον Ανδρέα Κουρή

Σχολιάστε

3

Στις 20 Ιανουαρίου, μόλις πέντε μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές, Διοικητικό Συμβούλιο της ΝΕΡΙΤ ανέθεσε τη διοργάνωση του σόου του ελληνικού Τελικού της Eurovision στο MAD TV του Ανδρέα Κουρή. Πρόκειται για την τρίτη συνεχόμενη χρονιά που ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας της χώρας χαρίζει με απευθείας ανάθεση και υπό αδιαφανείς διαδικασίες μια κερδοφόρα διοργάνωση στον ίδιο επιχειρηματία με τεράστιες οφειλές, εκτός των άλλων και προς το Δημόσιο, λόγος για τον οποίο είναι υπόδικος.

Έτσι, ελάχιστες μέρες πριν την αλλαγή της διακυβέρνησης της χώρας, η διοίκηση του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα αποφάσισε εκ νέου τη συνδιοργάνωση του ελληνικού τελικού για τη Eurovision μαζί με το MAD TV στο όνομα της αποφυγής του υψηλού κόστους που απαιτεί η συμμετοχή της Ελλάδας στο διαγωνισμό. Στην πράξη, πρόκειται για ένα έωλο και αναπόδεικτο επιχείρημα, αφού αυτή η συνδιοργάνωση δεν θα βαρύνει το ίδιο και τις δύο πλευρές, καθώς η ΝΕΡΙΤ θα επωμιστεί το υψηλό κόστος που απαιτεί η συμμετοχή στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού που αντιστοιχεί σε 120.000 ευρώ, θα παραχωρήσει ένα OB VAN πλήρως εξοπλισμένο και στελεχωμένο για την κάλυψη της διοργάνωσης, έναν Διευθυντή Παραγωγής, αλλά και όποια άλλα επιπλέον «μικροέξοδα» προκύψουν, που πέρσι ξεπέρασαν τα 30.000 ευρώ.

Από την πλευρά του ο Ανδρέας Κουρής θα αναλάβει τον καλλιτεχνικό σχεδιασμό, την οργάνωση και την παραγωγή του ελληνικού Τελικού, την οργάνωση και την παραγωγή της εκπομπής των συνοδευτικών εκπομπών που απαιτούνται για την προώθηση του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα και τις αμοιβές και τα έξοδα όλων των συντελεστών μέχρι τη Βιέννη στον 60ο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision.

Κι αν τις προηγούμενες δύο χρονιές ο Ανδρέας Κουρής βγήκε διπλά κερδισμένος από αυτή τη… συνδιοργάνωση, φέτος αναμένεται να βγει τριπλά. Πρώτιστα, έχοντας άμεσα κέρδη από σπόνσορες, διαφημίσεις και εισιτήρια. Κατά δεύτερο, έχοντας έμμεσο, αλλά πολλαπλά μετρήσιμο κέρδος για το κανάλι του και, άρα, για την τσέπη του με την μετονομασία τού σόου σε «EUROVISION A MAD SHOW», ένα νεοαποκτηθέν « brand name» που προβάλλεται εντός και εκτός Ελλάδας και, ουσιαστικά, πριμοδοτεί με κρατικό χρήμα τη διαφήμιση του MAD TV πανευρωπαϊκά.

Σα να μην έφταναν αυτά, φέτος, η ΝΕΡΙΤ θα προσφέρει στον Ανδρέα Κουρή ακόμη περισσότερα κέρδη αφού, σύμφωνα με την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της και έπειτα από εισήγηση του Γενικού Διευθυντή Οικονομικών και Διοικητικών Υπηρεσιών, ο Ανδρέας Κουρής εκτός από όλα τα προαναφερόμενα που του χαρίζονται θα λάβει και αμοιβή! Και συγκεκριμένα «διαφημιστικό χρόνο που θα βαρύνει τον προϋπολογισμό της ΝΕΡΙΤ ΑΕ για το οικονομικό έτος 2015», επί του παρόντος αγνώστου διάρκειας σε ότι αφορά τον τηλεοπτικό χρόνο που τελικά θα του παραχωρηθεί. Με άλλα λόγια, ο Ανδρέας Κουρής θα μπορεί να προβάλει όλες τις επιχειρηματικές δραστηριότητες των εταιρειών που διαθέτει στη διαφημιστική ζώνη όλων των μέσων μαζικής ενημέρωσης που κατέχει η ΝΕΡΙΤ ή ακόμα και να τον πουλήσει σε τρίτους.

Για κάποιο παράδοξο λόγο, που οπωσδήποτε θα χρήζει κάποιας συμφέρουσας κερδοσκοπικής επιχειρηματικής επεξήγησης, η ανάθεση του φετινού διαγωνισμού στον Ανδρέα Κουρή δεν γίνεται απευθείας στο MAD TV, καθώς ως εταιρεία πλέον δεν υφίσταται. Αλλά ούτε και σε κάποια από τις 2 εταιρείες που το έχουν απορροφήσει πρόσφατα – την ΤΕΜΠΟ ΑΕ και την SOLAR MEDIA ΑΕ που έχουν ως αντικείμενο την παραγωγή τηλεοπτικών προγραμμάτων στην Ελλάδα η πρώτη και τις ραδιοτηλεοπτικές και ψυχαγωγικές υπηρεσίες η δεύτερη. Για κάποιο παράδοξο και σκοτεινό λόγο η ανάθεση του ελληνικού τελικού της Eurovision γίνεται σε μια εταιρεία του Ανδρέα Κουρή, την ΑΚΟΗ ΑΕ, ετυμολογικά την πλέον αναρμόδια να αναλάβει μια τέτοια τηλεοπτική παραγωγή, αφού εμφανίζεται ως εταιρεία διαχείρισης ραδιοφωνικών προγραμμάτων.

Πέρα από το αντιφατικό της ανάθεσης ενός τηλεοπτικού σόου σε μια εταιρεία που σχετίζεται με το ραδιόφωνο, γίνεται φανερό ότι το πιθανότερο που μπορεί να ακολουθήσει είναι η ανάθεση της διοργάνωσης του Ελληνικού Τελικού από την εταιρεία ΑΚΟΗ ΑΕ σε κάποια από τις άλλες δύο εταιρείες του Ανδρέα Κουρή που έχουν απορροφήσει το MAD TV. Και πέρα από τον κύκλο του χρήματος που ανοίγεται και τις υπερτιμολογήσεις που πιθανά θα ακολουθήσουν στις ίδιες εταιρείες που ανήκουν στην ίδια τσέπη, αν μη τι άλλο, αυτό το γαϊτανάκι των αναθέσεων κάπου βρωμάει…

Κι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας -είτε ως ΕΡΤ, είτε ως ΔΤ ή ΝΕΡΙΤ- δεν έδωσε ποτέ στη δημοσιότητα τις προηγούμενες δύο συμβάσεις που υπογράφτηκαν μεταξύ των διοικήσεών του και του Ανδρέα Κουρή για την ανάληψη του διαγωνισμού. Όταν ποτέ δεν γνωστοποιήθηκε πόσα ήταν τα «δώσε» και πόσα τα «πάρε» σε αυτό το σκάνδαλο της ανάθεσης της Eurovision με κρυφές συμφωνίες κάτω από το τραπέζι από μια επιχείρηση που ανήκει στο δημόσιο τομέα και εποπτεύεται από το Δημόσιο σε έναν ιδιώτη επιχειρηματία.

Κι όμως, ενώ ο Ανδρέας Κουρής βάζει χέρι στο κρατικό χρήμα τόσο από τη σημερινή ΝΕΡΙΤ όσο και από τους προκατόχους της -παγιώνοντας τη «συνεργασία» του και με τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης από την οποία έχει αναλάβει το «ψυχαγωγικό» πρόγραμμα- κανείς, μα κανείς από τους πολιτικούς προϊσταμένους του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα δεν ενδιαφέρθηκε και δεν ενδιαφέρεται να διερευνήσει αυτό το σκάνδαλο που βρίσκεται σε εξέλιξη συμπληρώνοντας μια ολόκληρη τριετία και να ελέγξει τη διαδικασία της απευθείας ανάθεσης του διαγωνισμού στο κανάλι MAD. Όπως, ανάλογα, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ κάποιος αρμόδιος εισαγγελέας.

Κανείς , μα κανείς, δεν θεώρησε και δεν θεωρεί ότι είναι επιεικώς απαράδεκτο ένας κρατικός φορέας να παραχωρεί δωρεάν το διαγωνισμό της Eurovision (και φέτος με επιπλέον αμοιβή )μαζί με ένα άγνωστο μέρος των κερδών σε έναν ιδιώτη με τεράστιες οφειλές, εκτός των άλλων, και προς το Δημόσιο. Να μη «θυμάται», και να μην υπολογίζει ως αντιφατικό και ασυμβίβαστο ότι ο Ανδρέας Κουρής, που τόσο άνετα παίρνει απευθείας δουλειές από το Δημόσιο, είναι υπόδικος αφού έχει συλληφθεί δύο φορές για χρέη προς το Δημόσιο ως ιδιοκτήτης της αλυσίδας καταστημάτων Metropolis, την πρώτη τον Απρίλιο του 2013 για χρέη 1.300.000 ευρώ και την επόμενη τον Ιούνιο του 2014 για μη καταβολή χρεών ύψους μεγαλύτερου από 700.000 ευρώ.

Πόσο μάλλον το γεγονός ότι οι διοικήσεις του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα αποφασίζουν να αναθέσουν το διαγωνισμό σε ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα τη στιγμή που είναι γνωστό ότι ο εν λόγω επιχειρηματίας έχει τεράστια χρέη και προς εμάς τους απολυμένους των καταστημάτων Metropolis που ξεπερνούν τα 600.000 ευρώ, λόγος για τον οποίο έχει καταδικαστεί μετά από δικαστικό αγώνα καταρχήν σε 27 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 7.800 ευρώ.

Τα ερωτήματα που γεννιούνται από τη σκανδαλώδη ανάθεση του ελληνικού Τελικού της Eurovision στον Ανδρέα Κουρή είναι πολλά, αλλά θα περιοριστούμε σε δύο:

– Πως γίνεται ο Ανδρέας Κουρής από τη μια να ισχυρίζεται ότι δεν έχει να μας πληρώσει μη έχοντας καταβάλλει ούτε ένα ευρώ για τις αποζημιώσεις μας και τους μισθούς που μας οφείλει και από την άλλη διοργανώνει το ένα σόου μετά το άλλο έχοντας βάλει χέρι και στο ζεστό, κρατικό χρήμα;

– Έχοντας γνώση από πρώτο χέρι τού τι σημαίνει διαπλεκόμενα συμφέροντα αντιμετωπίζοντας τον Ανδρέα Κουρή καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα μας και έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη μας προς τους αρμόδιους που θεωρητικά οφείλουν να παρεμβαίνουν σε αυτές τις περιπτώσεις, θα υπάρξει κάποια παρέμβαση για το ζήτημα από τους νέους αρμόδιους υπουργούς; Θα υπάρξει παρέμβαση του υπουργού Εργασίας για την παρακράτηση των αποζημιώσεων και των μισθών μας από τον Ανδρέα Κουρή; Θα υπάρξει παρέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης, καθώς για την υπόθεσή μας διαπιστώνουμε ολικό έλλειμμα απονομής δικαιοσύνης; Και, τέλος, θα υπάρξει παρέμβαση του αρμόδιου υπουργού Επικρατείας στην αρμοδιότητα του οποίου επήλθε η ΝΕΡΙΤ και η αυριανή ΕΡΤ;

Έχοντας ως όπλα το δίκιο που ξεχειλίζει και έναν επίμονο αγώνα που ξεπερνά τα 3 χρόνια θα συνεχίσουμε αποφασιστικά μέχρι την πλήρη μας δικαίωση.

ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΥΡΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ 

ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ

Απολυμένοι/ες καταστημάτων Metropolis

https://mpalothia.wordpress.com/2015/02/11/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-metropolis-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8E/

Αναλύσεις,Απόψεις-γνώμες-αναλύσεις,Κοινωνία,Πολιτική ανάλυση

Aριστερός πατριωτισμός: τραγωδία ή φάρσα;

Σχολιάστε

newego_LARGE_t_1101_54461917

 

Πίσω στο 2012, σε μια εκδήλωση για την ”άνοδο του φασισμού” και την έκπληξη αρκετών γύρω από αυτό το φαινόμενο, είχε ειπωθεί ανάμεσα στα άλλα πως η αριστερά δεν πρέπει να αφήσει το έθνος στους φασίστες και τους ακροδεξιούς. Και πως το έθνος είναι άλλο ένα σημείο πάλης όπου οι αριστεροί πρέπει να παρέμβουν και να του προσδώσουν διαφορετικό, φιλολαϊκό, νόημα.

Το παραπάνω είναι ενδεικτικό μιας γενικότερης πολιτικής αντίληψης που επικρατεί σε κομμάτια της αριστεράς, ενσωματωμένα πλήρως εδώ και πολλές δεκαετίες στο Κράτος με διάφορους τρόπους. Μια πατριωτική, εθνικιστική αντίληψη που εκπορεύεται (και) μέσα από την ιστορική πρόσδεσή της στους αστικούς θεσμούς. Πως αλλιώς θα αντιλαμβανόταν το έθνος ως κάτι που είναι προς διεκδίκηση από τους φασίστες και τους ακροδεξιούς.

Και αν τότε, αυτή η θέση, αποκρούστηκε από τοποθετήσεις που την αποδόμησαν, σήμερα έρχεται να εισβάλει στην ‘’κεντρική πολιτική ατζέντα’’ και να δικαιωθεί πανηγυρικά.

Η αριστερά που εγκόλπωνε τέτοιες θέσεις είναι πλέον η εξουσία του τόπου και το έθνος απέκτησε την πλατιά αριστερή του νομιμοποίηση.

Έτσι, από τη μια, η ακροδεξιά πατερίτσα των ΑΝΕΛ, ο Καμμένος στο υπουργείο άμυνας και τα στεφάνια στα Ίμια, και από την άλλη οι κυβερνητικές συγκεντρώσεις στήριξης της εθνικής διαπραγμάτευσης.

Η διαδικασία απόσπασης της συναίνεσης στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αφεντικών, δεν ολοκληρώθηκε με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση και το ξεπέρασμα της κρίσης της αντιπροσώπευσης και του τέλους της μεταπολίτευσης. Αντίθετα, βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία όξυνσης του πατριωτισμού με ‘’αριστερό πρόσημο’’. Σε αυτό το σχέδιο επιστρατεύτηκε τόσο το θέαμα και η αριστοτεχνική μετεκλογική προπαγάνδα της κυβέρνησης όσο η δομημένη από καιρό εθνικιστική ρητορική του ‘’Έθνους υπό νέα γερμανική κατοχή’’ κ.ο.κ.

Έτσι, ο υπουργός Οικονομικών μετατράπηκε σε εθνικό λαϊκό-pop σύμβολο αγώνα ενάντια στους ξένους κατακτητές συμπυκνώνοντας θεαματικά την εθνική ονείρωξη των μεσαίων και μικρομεσαίων τάξεων.

Αντίστοιχα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών μετατράπηκε σε σύμβολο ‘’λαομίσητο’’ παρουσιαζόμενος ως ναζί που θέλει την καταστροφή της χώρας.

avgi1_3 (1)

Με αυτό τον τρόπο, τόσο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε πιστή στις προεκλογικές της δεσμεύσεις για ‘’διαπραγμάτευση’’ όσο απέκτησε ευρεία λαϊκή νομιμοποίηση η πολιτική ατζέντα των αφεντικών ενδυόμενη τα εθνικά συμφέροντα.

Η πρώτη φιλοκυβερνητική συγκέντρωση της μεταπολίτευσης που πραγματοποιήθηκε στις 5/2, είχε ως άξονα την κυβερνητική ατζέντα της διαπραγμάτευσης με κεντρικό σύνθημα «Δεν εκβιαζόμαστε, δεν υποκύπτουμε, δεν φοβόμαστε, δεν κάνουμε πίσω, νικάμε». Εννοώντας πως η ελληνική κυβέρνηση και ο λαός δεν εκβιάζονται αλλά ενωμένοι νικάνε, ως απάντηση στους ‘’εκβιασμούς του τραπεζίτη Ντράγκι’’ και της ΕΚΤ.

Η ουσία, βέβαια, βρίσκεται μακριά από το θέαμα: στον ανταγωνισμό των αφεντικών για πιο πλάνο ανάπτυξης θα επικρατήσει στην Ε.Ε: η συνέχιση της σφιχτής λιτότητας, με κύριο εκφραστή την γερμανική αστική τάξη , που εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά της ή η φιλανθρωπική ανακούφιση των …λαών από την ‘’ανθρωπιστική κρίση’’ και η χαλάρωση της τόσο σφιχτής λιτότητας που εξυπηρετεί τα συμφέροντα άλλων αστικών τάξεων στον ανταγωνισμό τους με τη γερμανική -της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης (πάντα στο πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο της Ε.Ε).

Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής και δεν είναι άλλος από αυτόν της σφοδρής ταξικής υποτίμησης των εργατών πανευρωπαϊκά, έτσι όπως εμείς τη ζήσαμε τα τελευταία χρόνια της εν ελλάδι εκδοχής της καπιταλιστικής κρίσης.

Οπότε είναι απορίας άξιο ποιο ήταν το περιεχόμενο και οι επιδιώξεις των φιλοκυβερνητικών που κατέβηκαν στο σύνταγμα και θα ξανακατέβουν στις 11/2 εφόσον δεν είναι έλληνες (sic) τραπεζίτες.  Είναι δε χαρακτηριστικό πως το κάλεσμα της συγκέντρωσης της 5/2 δημοσιεύτηκε ακόμα και στον καθεστωτικό ηλεκτρονικό τύπο, όπως το έθνος και η ναυτεμπορική.

Η απάντηση είναι πως δεν χρειάζεται να εξεταστεί το καθορισμένο πολιτικό πλαίσιο μιας πράξης και σε τι ακριβώς αυτή προσφέρει υποστήριξη και νομιμοποίηση.

Αρκεί η συναισθηματική επίκληση στις αξίες του έθνους-κράτους, η θυματοποίηση του λαού, η ιστορικιστική αναβίωση των ναζί κατακτητών στα πρόσωπα της γερμανικής κυβέρνησης και βέβαια, το γνήσιο μικροαστικό ένστικτο επιβίωσης, που αγωνιά για την τύχη του ελληνικού κεφάλαιο-κρατικού σχηματισμού και τις προσοδικές κοινωνικές σχέσεις που αυτός εκφράζει και διατηρεί, προκειμένου 7-8 χιλιάδες κόσμου να συγκεντρωθούν έξω από τη βουλή σε μια αναβίωση των αγανακτισμένων. Αυτή τη φόρα, όμως, όχι ενάντια των κακών πολιτικών -μιας και τώρα έχουμε την καλή αριστερή κυβέρνηση, αλλά ενάντια των κακών ξένων δυναστών του έθνους που δεν αφήνουν τις τράπεζές μας να πάρουν ανάσα και υπέρ της κυβέρνησης που προσπαθεί να δώσει τέρμα στα βάσανα του λαού.

Ο Μαρξ έγραψε, συμπληρώνοντας τον Χέγκελ, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται πρώτα ως τραγωδία και ύστερα ως φάρσα. Δεν ξέρουμε σε πιο στάδιο επανάληψης της ιστορίας του αριστερού πατριωτισμού είμαστε, αυτό της τραγωδίας ή της φάρσας. Σε κάθε περίπτωση η εποχή για τέτοιου είδους νομιμοποίηση του εθνικισμού είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.

Γιατί αν τα ‘’μνημόνια’’, η καταγγελία τους και ο ‘’αντιμνημονιακός αγώνας’’ ήταν το πρώτο μέρος ενός αριστερού πατριωτισμού, η κυβερνητική στήριξη στις εθνικές διαπραγματεύσεις υπέρ της λαϊκής κυριαρχίας και η υπαναχώρηση της ταξικής ανάλυσης έναντι του διαταξικού χυλού, είναι το δεύτερο μέρος. Συμπληρωματικό του πρώτου, σε κάθε περίπτωση.

Στο πλαίσιο αυτό δεν μπορεί να γίνει κατανοητή, με βάση την ταξική ανάλυση, η διακηρυγμένη συμμετοχή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις πατριωτικές συγκεντρώσεις τις 11/2. Εκτός βέβαια και αν τα λαϊκά μέτωπα μπορούν να μεταφραστούν σε πατριωτικά -και κάπως έτσι είναι.

Όπως δεν μπορεί να γίνει κατανοητή η δικαιολόγηση και στήριξη των συγκεντρώσεων αυτών αλλά και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από κάθε είδους και πολιτικής κατεύθυνσης κομματιών του κινήματος.

Από την άλλη, αναρωτιόμαστε που πήγε η περίφημη αριστερή στροφή της κοινωνίας όταν μπροστά στην εθνική διαπραγμάτευση έφτασαν να συναινούν ακόμα και κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Σαφέστατα, δεν υπήρξε ποτέ μια τέτοια. Αντίθετα βαίνει προς ολοκλήρωση η ιστορική πατριωτική στροφή της αριστεράς. Αναγκαστικά λόγω της ουσιαστικής ενσωμάτωσής της στο Κράτος και της ανάληψης καθηκόντων εξυπηρέτησης των συμφερόντων των αφεντικών. Σε καιρούς βέβαια εξαιρετικά επικινδύνους είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε ελλαδικό επίπεδο. Με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά να καλπάζει και την εγχώρια να έχει σταθεροποιήσει την ύπαρξή της εκφραζόμενη στα ποσοστά των ναζί σε αυτά του ποταμιού και της νέας δημοκρατίας. Και σε κάθε περίπτωση στην πολιτική των αφεντικών.

Αντιλαμβανόμαστε έτσι, μετά από τη πρόχειρη σκιαγράφηση του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου, πως οι ευθύνες των επιλογών είναι τέτοιες που δεν γίνεται να λαμβάνονται ελαφρά τη καρδία. Στο όνομα μιας λαϊκής κυριαρχίας ενός λαϊκού μετώπου και μιας εθνικής διαπραγμάτευσης ή μιας οπορτουνιστικής παρέμβασης στα κυβερνητικά πλαίσια των φιλοκυβερνητικών συγκεντρώσεων και ”ζύμωσης” στο χύμα. Το κίνημα των πλατειών δεν ήταν αθώο, πόσο μάλλον η ξεκάθαρη εθνικοπατριωτική αναβίωσή του με κρατική επικύρωση.

Η εργατική τάξη πρέπει να αντιληφθεί την ιστορική παγίδα των αφεντικών και να μην συναινέσει στην πατριωτική διέξοδο από την κρίση προς την ανάπτυξη. Γιατί εκεί δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την έρημο της σκληρής εκμετάλλευσης και της αβίωτης κοινωνικής συνθήκης για κάθε προλετάριο και προλετάρια.

Το οργανωμένο πολιτικά και συνδικαλιστικά κομμάτι της εργατικής τάξης, πιστό σε μια αντικαπιταλιστική και αντικρατική κατεύθυνση οφείλει να καταδείξει τους κινδύνους και τις αντιφάσεις της συγκυρίας και να δουλέψει για την κοινωνική επανάσταση: τη μόνη ρεαλιστική πολιτική.

Μίσος Ταξικό

http://www.provo.gr/aristeros-patriotismos-tragodia-h-farsa/

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,Αντιπληροφόρηση,Δίκες εργαζομένων,εργατικα,κρατική καταστολή,Κυριακάτικη αργία,ΣΥΒΧΑ

[Τετ.18/2] συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της απεργίας της Κυριακής 28/12/14 | αφίσα Συντονιστικού δράσης & ΣΥΒΧΑ

Σχολιάστε

af180215syvxasyntdrasis

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟ, ΕΠΙΜΟΝΟ
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ

Καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά
ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Τετάρτη 18/2/15, 9πμ, δικαστήρια Ευελπίδων
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
στους συλληφθέντες συναδέλφους μας από την απεργιακή περιφρούρηση έξω από το βιβλιοπωλείο Ιανός, έπειτα από την επίθεση που δεχθήκαμε από την εργοδοσία και τα ΜΑΤ, την Κυριακή 28 Δεκέμβρη 2014, ημέρα απεργίας στον κλάδο του βιβλίου

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια syntonistikokyriakes.espivblogs.net

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής  bookworker.wordpress.com