Πηγή: athens.indymedia
![CAM00316[1]](https://omniasuntcommunia.espivblogs.net/files/2014/12/CAM003161.jpg)
| Φωτό : Ελευθεριακός *9 |
Με αφορμή τη συμπλήρωση 6 χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και δείχνοντας την αλληλεγγύη τους στον αναρχικό κρατούμενο Νίκο Ρωμανό που βρίσκεται στην 26η μέρα απεργίας πείνας, ζητώντας τη λήψη εκπαιδευτικών αδειών, χιλιάδες άνθρωποι πορεύτηκαν δυναμικά στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης, συγκροτώντας μια ογκώδη διαδήλωση.
Λίγο πριν φτάσει η διαδήλωση στην πλατεία Αριστοτέλους, ομάδα άγνωστων ατόμων, κινούμενα στις παρυφές της πορείας, πραγματοποίησαν εμπρηστική επίθεση σε κατάστημα, εν ώρα λειτουργίας, τη στιγμή που μέσα βρίσκονταν εργαζόμενοι και άλλος κόσμος. Σύντροφοι και συντρόφισσες από τα αναρχικά/αντιεξουσιαστικά και άλλα οργανωμένα μπλοκ αντέδρασαν άμεσα και ψύχραιμα, έσβησαν την φωτιά, έσπασαν τα τζάμια του καταστήματος προκειμένου να γλιτώσουν τον εγκλωβισμένο κόσμο από ασφυξία και τους βοήθησαν να βγουν ώστε να αποτραπούν τα χειρότερα.
Ενέργειες όπως η συγκεκριμένη εμπρηστική επίθεση δεν συνάδουν με τη λογική και τις πρακτικές του κινήματος – ενός κινήματος που αγωνίζεται για ζωή και ελευθερία – και τις θεωρούμε ξεκάθαρα εχθρικές απέναντί μας. Εκτός των άλλων, λειτουργούν συκοφαντικά και επιβαρυντικά σε αγωνιστές που συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις καταστολής.
Για όλους αυτούς τους λόγους, εμείς από την πλευρά μας ξεκαθαρίζουμε ότι τέτοιες ενέργειες δεν θα γίνουν ανεκτές.
Ø ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣTEΣ
Ø ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 6/12
Ø ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ 2 ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΥΡΙΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Ø ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 10/11 ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟ
Αναρχική Συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο και Κόκκινο, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, ΕΣΕ Θεσσαλονίκης, ΕΚΧ Σχολείο, Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ, Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης, Αναρχική Ομάδα Πυρανθός, Σύντροφοι-συντρόφισσες
Εσύ θα απεργήσεις;
Η εποχή στην οποία ζούμε αν χαρακτηρίζεται από κάτι άλλο εκτός της κρίσης και των συνεπειών της, αυτό είναι η πλήρης διάλυση κάθε αυταπάτης για τον λεγόμενο καπιταλισμό με λαϊκό πρόσωπο ή για ‘’κράτος-κοινωνία δικαίου’’. Η επέλαση των βάρβαρων οικονομικών μέτρων, ιδίως μετά το 2010,δεν συνέπεσε απλά με τον εκφασισμό και την σκλήρυνση της εξουσίας απέναντι σε κοινωνία και αγωνιστές, αλλά τον περιέθαλψε και τον προκάλεσε όντας το ένα δομικό στοιχείο και παράγοντας του άλλου.
Τα εξουσιαστικά καθάρματα εντός και εκτός Ελλάδας ζητούν την πλήρη ισοπέδωση των όσων ασφαλιστικών δικαιωμάτων απέμειναν παράλληλα με τις μισθολογικές περικοπές. Η πλήρης υποτίμηση της εργασίας προς όφελος του κεφαλαίου δεν θα μπορούσε, παρά να πηγαίνει μαζί με τον ζόφο που επιχειρείται να επικρατήσει και στην κοινωνική ζωή.
Τις τελευταίες ημέρες το κράτος φοβούμενο όσο τίποτα άλλο την κοινωνική αυτοοργάνωση και αντίσταση, μακριά από τα κόμματα-υπηρέτες του, επιτίθεται μέσω των μπάτσων-μπράβων του με σφοδρότητα στα ελευθεριακά μπλοκ της πορείας του Πολυτεχνείου στην Αθήνα (παρόλο που στην Θεσσαλονίκη τα σκυλιά των αφεντικών φάγαν τις κλωτσιές που τους αρμόζουν), πνίγει στα χημικά τους διαδηλωτές στις Σκουριές, αρνείται εκπαιδευτικές άδειες στους πολιτικούς κρατουμένους της ψευτοδημοκρατίας του, οι οποίοι βρίσκονται σε απεργία πείνας διεκδικώντας τα δικαιώματά τους (Ηρακλής Κωστάρης από 29/10 και Νίκος Ρωμανός από 10/11) και νοσηλεύονται πλέον σε νοσοκομεία ενώ αγνοεί επιδεικτικά τους κολασμένους πρόσφυγες απο τη Συρία που επίσης βρίσκονται σε απεργία πείνας από τη Δευτέρα 24/11 στο Σύνταγμα ζητώντας μια στέγη και γιατρούς για τα παιδιά τους.
Στα Πανεπιστήμια οι εντεταλμένοι πρυτάνεις (βλ. Φορτσάκης, Μήτκας και τα υπόλοιπα τσιράκια της κυβέρνησης) προσπαθούν να ακυρώσουν στην συνείδηση του κόσμου τα όργανα του φοιτητικού συνδικαλισμού (βλ. Γενικές Συνελεύσεις) αντιπροτείνοντας αστεία υποκατάστατα όπως τα ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα, ενώ παράλληλα επιστρατεύουν τα ΜΑΤ για να εμποδίσουν Γενικές Συνελεύσεις ή την υλοποίηση των αποφάσεών τους, επικυρώνοντας την παντοτινά φασιστική φύση της εξουσίας.
Ως απάντηση στην πλήρη και πολυδιάστατη διάλυση του κοινωνικού ιστού, για τις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και του κομματικού στρατού του ΠΑΜΕ, το μόνο μέσω πάλης που τους απέμεινε να προτείνουν είναι μονοήμερες, συμβολικές σχεδόν επετειακού τύπου απεργίες. Χρεοκοπημένοι πολιτικοί σχηματισμοί δεν μπορούν παρά να προσφέρουν χρεοκοπημένες λύσεις. Η μοναδική επιλογή των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι παρά οι απεργίες διαρκείας παράλληλα με την αυτοοργάνωσή τους που θα αντικαταστήσει το κράτος και το κεφάλαιο με την άμεση δημοκρατία της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής αυτοθέσμισης.
Στηρίζουμε τα σωματεία βάσης που παλεύουν με τις δικές τους δυνάμεις μακριά από κόμματα και συστημικούς μηχανισμούς.
Απεργιακή Συγκέντρωση, Πέμπτη 27 Νοεμβρίου, Καμάρα 10.00 πμ
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό
Μαύρο-Κόκκινο
mauro-kokkino@hotmail.com
Οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται, το 8ωρο καταπατείται, οι Κυριακάτικες αργίες αναθεωρούνται, ο βασικός μισθός καταποντίζεται, η επίσημη ανεργία έχει ξεπεράσει το 26%, ενώ η υγεία και η παιδεία χάνουν εντελώς τον έτσι κι αλλιώς πλασματικό δημόσιο χαρακτήρα τους. Αυτό είναι εν συντομία το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό που έχει στηθεί στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια. Μέχρι πρότινος, η άρχουσα τάξη ενδιαφερόταν στοιχειωδώς για μια ορισμένη κοινωνική συναίνεση με σκοπό να διατηρεί τα κεκτημένα προς όφελος της. Στα πλαίσια αυτά αναγκαστικά ερχόταν σε μια συνεννόηση με τους απεργούς και τα συνδικάτα. Τώρα οι σχέσεις αυτές έχουν τελειώσει οριστικά. Αυτό είναι συστατικό στοιχείο της νέας εποχής.
O σύγχρονος συνδικαλισμός, τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού, υπονομεύει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η διαίρεση των εργαζομένων σε κλάδους και ο καταμερισμός της εργασίας βοηθάνε στο να ελέγχεται και να καθοδηγείται εύκολα το εργατικό κίνημα. Ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που τα συμφέροντα διαφορετικών επαγγελματικών κλάδων έρχονται μεθοδευμένα σε σύγκρουση μεταξύ τους. Ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας των συνδικάτων, εδώ και χρόνια, έχει αντικαταστάθει από μια μετριοπαθή στάση συμβιβασμών. Η στάση αυτή αποτυπώνεται στις απεργίες πυροτεχνήματα, που κηρύττουν οι εργατοπατέρες μόνο όταν οι κυβερνήσεις ετοιμάζουν νέα μέτρα και οι οποίες «διεκδικούν» μόνο να μην χαθούν τα ήδη υπάρχοντα εργασιακά δικαιώματα. Όπως πρέπει να είναι ξεκάθαρο, αυτή είναι μια επιτηδευμένη τακτική ήττας. Οι 24ωρες/48ωρες απεργίες είναι πολύ κατώτερες των περιστάσεων μιας και λειτουργούν σαν βαλβίδες εκτόνωσης. Όσοι απ’την άλλη επιλέγουν την παράκαμψη των συνδικαλιστικών ηγεσιών και καλούν σε μαχητικές απεργίες διαρκείας που ξεφεύγουν απ’ την κανονικότητα, βρίσκονται αντιμέτωποι με την νομοθεσία και τις δυνάμεις καταστολής.
Ο κυρίαρχος συνδικαλισμός των ημερών μας (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) είναι εχθρικός απέναντι στις ομάδες που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, αφού η δομή του πρακτικά τον κάνει υποχείριο κομμάτων εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των αφεντικών. Σύμφωνα με το σκεπτικό των συνδικαλιστών του Π.Α.Μ.Ε., απ’ την άλλη, προϋπόθεση για να έχει θετική έκβαση η απεργία είναι η συγκρότηση ενός τεράστιου πολιτικού μετώπου. Και επειδή αυτό το μέτωπο δεν υπάρχει, η περίοδος προετοιμασίας και ζύμωσης συνεχίζεται στο διηνεκές μέχρι να «ωριμάσουν οι συνθήκες». Ας μη γελιόμαστε. Είναι ξεκάθαρο ότι ο χαρακτήρας της απεργίας, στα μυαλά αυτής της αριστεράς, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από προπαγανδιστικός.
Σήμερα πρέπει να δημιουργήσουμε ξανά ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να βάζει μπροστά παντού και πάντα τα εργατικά ταξικά συμφέροντα, χωρίς συνεργασίες με το κράτος, τα αφεντικά και τους κομματικούς μηχανισμούς που τα εξυπηρετούν. Ο υγιής συνδικαλισμός είναι οργανωμένος από τη βάση του. Λειτουργεί αντι-ιεραρχικά, χωρίς «επαγγελματίες συνδικαλιστές», με στόχο τις κοινές ανάγκες και με την ισότιμη και την ενεργό συμμετοχή όλων των εργαζομένων.
Είναι δεδομένο ότι ένας αγώνας χωρίς διάρκεια είνάι καταδικασμένος σε αποτυχία. Είναι επίσης βέβαιο ότι δεν μπορεί να πετύχει αν δεν καλλιεργηθεί η κοινή συνείδηση για την ανάγκη ταξικής ενότητας. Είναι σημαντικό να παραδειγματιστούμε απ’ τους αγώνες του παρελθόντος και να μην περιοριστούμε μόνο στην υπεράσπιση των κεκτημένων ή στην επαναδιεκδίκηση όσων έχουν ήδη χαθεί, αλλά να παλέψουμε για την ολική ανατροπή του συστήματος. Ενός συστήματος που είναι βασισμένο στην καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ας αγωνιστούμε λοιπόν για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και υπηκόους, χωρίς τάξεις, χωρίς φτώχεια, χωρίς πολυτέλεια. Για τη χειραφέτηση του εργαζομένου. Για την εργασία ως δημιουργία και όχι ως καταναγκασμό.
Για την αυτοοργάνωση, την αυτοδιαχείριση, την Αναρχία.
αναρχική συλλογικότητα
οκτάνα
http://oktana.espivblogs.net
Gianni Furlotti”, ένα τοπικό υποκατάστημα του Συνδέσμου κατά των Καταχρήσεων με Στολή, το project “δωρεάν βιβλία” με την μηνιαία παρουσίαση κειμένων κοινωνικού και πολιτιστικού χαρακτήρα, ένα σημείο διανομής για τον ελευθεριακό Τύπο και όλα όσα η Συνέλευση αποφασίσει.Πιστεύουμε ότι είναι ολοένα και πιο αναγκαίο να ανοίξει ένας ελευθεριακός χώρος στην πόλη, ο οποίος να διαχέει την “μή εγκεκριμένη κουλτούρα και να μπορεί να στηρίξει τους εργαζόμενους που ψάχνουν έναν πιο άμεσο τρόπο αυτοοργάνωσης.
Η απελευθέρωση χώρων αυτοδιαχείρισης είναι μια αναγκαιότητα.
USI–Πάρμα
Η αναρχική ομάδα FAI–A.Cieri
Κείμενο που μοιράζεται την τελευταία περίοδο στους δρόμους, τις πλατείες και τα καταστήματα των ανατολικών συνοικιών στα πλαίσια των κινητοποιήσεων για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας.Ο αγώνας για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας συνεχίζεται…
Μετά τη νομοθετική επιβολή των 7 εργάσιμων Κυριακών στο χώρο του εμπορίου, η συμμαχία κράτους/αφεντικών/εμπορικών συλλόγων τον περασμένο Απρίλη επιχείρησε να εφαρμόσει πιλοτικά το μέτρο των 52 εργάσιμων Κυριακών σε 10 επιλεγμένες περιοχές. Το κυριακάτικο άνοιγμα των καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας πλάι στην θεαματική προβολή του από τους mediaκους μηχανισμούς προπαγάνδας δημιουργεί άλλη μια συνθήκη εξαίρεσης που επιβάλλεται για «έκτακτους λόγους» και «ειδικούς σκοπούς»: για την «εξυπηρέτηση του εμπορικού τζίρου, της τουριστικής κίνησης, της εθνικής οικονομίας που ανακάμπτει». Πίσω από τα οργανωμένα ψέματα των ΜΜΕ, βρίσκεται η αλήθεια που γνωρίζουμε όλοι όσοι βιώνουμε καθημερινά την σκλήρυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης, μέσα και έξω από τους εργασιακούς χώρους: στόχος τους είναι η πλήρης κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, σε όλες τις περιοχές, σε όλους τους εργασιακούς κλάδους.
Η στρατηγική των αφεντικών για την έξοδο από την κρίση, για την πολυπόθητη ανάπτυξη και την ανάκαμψη της εθνικής τους οικονομίας περνά πάνω από τις ζωές μας. Το πλεόνασμα που διαφημίζει η κλίκα κράτους/αφεντικών/ΜΜΕ είναι οι ανθρωπο-θυσίες των εκμεταλλευόμενων: τα μεροκάματα-ψίχουλα, οι πετσοκομμένες συντάξεις, τα κλεμμένα ένσημα, τα ωράρια-λάστιχο, η ανακύκλωση των ανέργων μέσα από προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, οι φόροι, τα εισιτήρια, τα αντίτιμα. Ταυτόχρονα, οι φόβοι μας, η γενικευμένη πειθαρχία και σιωπή, η αστυνομοκρατία, η προθυμία να βγάλουμε το μάτι του διπλανού μας και ο κατακερματισμός της τάξης μας δεν είναι παρά το λάδι στα γρανάζια τους. Είναι η νέα πραγματικότητα που γεννά η ωμή επιβολή της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στο παρόν και το μέλλον μας.
…έχει αποτελέσματα…
Από τον Απρίλιο και για 4 μήνες, στο κέντρο της Αθήνας δόθηκε μια επίμονη μάχη ενάντια στο κυριακάτικο άνοιγμα των καταστημάτων. Εργατικά σωματεία βάσης, συλλογικότητες εργαζομένων και ανέργων, συνελεύσεις γειτονιάς και πολιτικές ομάδες στο πλάι των αγωνιζόμενων εμποροϋπαλλήλων έδωσαν μαθήματα ταξικής αλληλεγγύης και συναδελφικότητας απέναντι στην μοιρολατρία, τον φόβο και την εργοδοτική τρομοκρατία. Μέσα από τον οριζόντιο συντονισμό και την επικοινωνία, τις καθημερινές παρεμβάσεις ενημέρωσης, τις απεργιακές περιφρουρήσεις και τους αποκλεισμούς, πήραν τον αγώνα στα χέρια τους φέρνοντας τα πρώτα αποτελέσματα. Ήδη, το ΣτΕ ανέστειλε προσωρινά την εφαρμογή του μέτρου για τις 52 εργάσιμες Κυριακές ενώ εργαζόμενοι-ες από τον χώρο του εμπορίου έχουν αποκτήσει αυτοπεποίθηση και οργανώνουν σε σταθερή βάση τον αγώνα και τις διεκδικήσεις τους. Και όλα αυτά, χωρίς κανέναν εργατοπατέρα, χωρίς κανέναν κοινοβουλευτικό μεσσία. Με μόνα όπλα την ταξική αλληλεγγύη, την οργάνωση και την αντίσταση μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς.
Την Κυριακή 2 Νοεμβρίου οργανώνεται η επόμενη μάχη. Οργανώνεται η απεργία στον κλάδο του εμπορίου ενάντια σε μια από τις 7 εργάσιμες Κυριακές που αποτελούν το «ανοιχτό παραθυράκι» για την ανά πάσα στιγμή γενίκευση τους. Μια απεργία που επιβλήθηκε «από τα κάτω», από τον κόσμο του αγώνα και την επιμονή των αγωνιζόμενων εμποροϋπαλλήλων, στους γραφειοκράτες συνδικαλιστές του εμπορίου. Για εμάς, κάθε εργάσιμη Κυριακή είναι αιτία πολέμου! Μέσα από τον οριζόντιο συντονισμό των κοινοτήτων αγώνα, των αγωνιζόμενων εργαζομένων και ανέργων των ανατολικών συνοικιών, συνεχίζουμε να στοχεύουμε στην κατάργηση του μέτρου στη πράξη. Η μαζική και δυναμική παρουσία στους δρόμους των γειτονιών μας μαζί με τους απεργιακούς αποκλεισμούς αποτελούν τα όπλα μας για να μπλοκάρουμε το κυριακάτικο άνοιγμα των μαγαζιών. Στις 2 Νοέμβρη και κάθε Κυριακή, κανένας εργαζόμενος να μη φοβηθεί να απεργήσει, κανένας να μη βρει ευκαιρία για κυριακάτικα ψώνια!
…και μας αφορά όλους και όλες…
Το νέο παραγωγικό μοντέλο του καπιταλισμού δεν αναγνωρίζει καθημερινές, Κυριακές και αργίες. Στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, το σύνολο του χρόνου μας αποτελεί βορά στις ορέξεις των αφεντικών: διαθέσιμοι και υπάκουοι 7 μέρες την εβδομάδα, 24 ώρες το 24ωρο. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και οι Λευκές Νύχτες της καταναλωτικής μαστούρας δεν είναι μόνο προκλήσεις για τα ιστορικά κεκτημένα της εργατικής τάξης, αλλά ένα ακόμα χτύπημα στο ήδη κατακρεουργημένο 5μερο/8ωρο σκλαβιάς.
Αντί να αγανακτούμε χωρίς προοπτική, ας προτάξουμε τη δική μας συλλογική δύναμη, τα δικά μας ταξικά αυτονόητα. Κάθε απόλυση, κάθε χαμένο ένσημο ή υπερωρία, κάθε λεπτό απλήρωτο εργασίας, κάθε εργοδοτικός τσαμπουκάς να μας βρει αμείλικτα ενωμένους και άμεσους. Χωρίς εργατοπατέρες και ειδικούς, να οργανώσουμε κοινότητες αγώνα μέσα και έξω από τους εργασιακούς χώρους. Να συνδέσουμε τις εργατικές διεκδικήσεις με το σύνολο των αγώνων ενάντια στην επέλαση του κεφαλαίου στις ζωές μας: στις γειτονιές, τα νοσοκομεία, τους ΟΑΕΔ, τα σχολεία. Αντί να φαγωθούμε για τα ψίχουλα που μας πετάνε, να απαλλοτριώσουμε το χρόνο και τον πλούτο που νέμονται τα αφεντικά εις βάρος μας. Στη φτώχεια, το φόβο και τη μιζέρια που σπέρνουν κράτος και αφεντικά, να απαντήσουμε με τις δικές μας άγριες απεργίες μπλοκάροντας την ομαλή παραγωγή και κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Να οργανώσουμε την κοινωνική/ταξική μας αντεπίθεση, για την κοινωνική επανάσταση, για τον κόσμο της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας.
πρωτ.αναρχικών/αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού
ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΑΠΕΡΓΙΑ στον κλάδο του εμπορίου
Αρχεία:
Αν θέλεις να ψωνίζεις Κυριακή,
Ετοιμάσου να δουλεύεις Κυριακή!
Και ενώ η αξία της ζωής στην ελληνική κοινωνία μοιάζει να κοστολογείται μόλις σε μερικά λεπτά του ευρώ, τα αφεντικά προσπαθούν να καθιερώσουν μία νέα εφεύρεση. Το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων και τις Κυριακές. Ο πρόσφατος νόμος προβλέπει τη λειτουργία τους για επτά Κυριακές το χρόνο, οι οποίες στη συνέχεια με υπουργική απόφαση αυξήθηκαν σε 52 για συγκεκριμένες αρχικά περιοχές (απόφαση που πάγωσε προσωρινά το ΣΤΕ, κρατώντας όμως σε ισχύ το μέτρο για τις 7). Έτσι παρουσιάζεται το πρωτοποριακό φαινόμενο, σε μια χώρα στην οποία οι άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους και αυτοκτονούν εξαιτίας της βίαιης φτωχοποίησης που έχουν υποστεί, να τους δίνεται ταυτόχρονα η δυνατότητα να καταναλώνουν ακόμα και τις Κυριακές. Λες κι αυτό που λείπει από όλους μας είναι μια παραπάνω μέρα για ψώνια. Η αντίφαση αυτή θα μπορούσε να αποτελεί και ειρωνεία του καθεστώτος απέναντι στους υπηκόους του, όμως όχι μόνο χιούμορ δεν είναι, αλλά αντίθετα, είναι άλλο ένα σοβαρότατο βήμα για το απόλυτο ξεπούλημα των ζωών μας, για χάρη των αγορών, του ανταγωνισμού, και εν τέλη, του κεφαλαίου γενικότερα.
Ποιός ωφελείται ?
Φυσικά, το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές μπορεί να γεμίσει ορισμένες τσέπες μεγαλοαφεντικών, αλλά δεν πρόκειται να βελτιώσει τις δικές μας ζωές. Για τους περισσότερους το μέλλον είναι βαμμένο με τα πιο ζοφερά χρώματα… αυτά της φτώχειας, της κατάσχεσης, της αυτοκτονίας. Σήμερα μόνο οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι. Και μάλιστα, μόνο οι πολύ πλούσιοι. Τα μεγάλα εμπορικά κέντρα και οι κάθε λογής μεγαλοεπιχειρηματίες είναι οι ωφελημένοι. Αυτοί είναι, άλλωστε, που χρόνια τώρα πίεζαν για όλο και πιο ελαστικά ωράρια, για όλο και πιο επισφαλείς εργατικές σχέσεις, για σύγχρονα σκλαβοπάζαρα. Πνεύμα σύμφωνο με τις βασικές αρχές της καπιταλιστικής λογικής, δηλαδή, την συσσώρευση του κεφαλαίου, την εντατικοποίηση της εργασίας, την καθυπόταξη ολόκληρης της ζωής μας στους ρυθμούς και τους κανόνες του χρήματος.
Η σύγχρονη σκλαβιά
Ταυτόχρονα μεγάλο στοίχημα της κυριαρχίας αποτελεί η μεταμόρφωση των ανθρώπων, σε μάζες ανειδίκευτων και επισφαλών εργατών που ζουν μόνο για να δουλεύουν και αμείβονται με ψίχουλα. Πλέον δουλεύουμε ασταμάτητα, όλες τις ώρες και τις ημέρες της εβδομάδας. Μας μετατρέπουν σε μηχανές, ρομπότ, που δουλεύουν ολοένα και πιο πολύ και κοστίζουν τα ελάχιστα. Αυτοί θα χτυπούν τα τύμπανα κι εμείς θα χορεύουμε στους ρυθμούς της “ανάπτυξης”. Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε για μια δουλειά, δυνάστη της ζωής μας, που θα μας ρουφάει όλη τη ζωτικότητα και όλο το χρόνο μας.
Αυτός είναι ο άνθρωπος που επιδιώκουν να πλάσουν. Πειθήνιο όργανό τους και δούλος τους. Χωρίς άποψη, χωρίς χρόνο για σκέψη, μια μηχανή παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων και υπηρεσιών. Δικαιώματα που κερδήθηκαν έναν αιώνα πριν με αγώνες και αίμα χιλιάδων εργατών, εγκαταλείπονται αμαχητί, μπροστά στην αυταρχική επέλαση του κεφαλαίου και της εξουσίας. Έτσι, στο παρόν, η επιταγή είναι να δουλεύουμε ασταμάτητα, να καταναλώνουμε πολύ, και αν τελικά κάπου χάνει η εξίσωση, μπορούμε να τους αδειάζουμε τη γωνιά πηδώντας από κάποιο μπαλκόνι.
Ο καταναλωτισμός σαν κοινωνική αδιαφορία
Το μέτρο αυτό, βέβαια, όπως και όλα τα άλλα, τα οποία έχουν οδηγήσει τις ζωές μας στην απόλυτη απαξίωση, χρειάζονται και αυτούς που θα τα δικαιώσουν και θα τα επιβεβαιώσουν. Όλες αυτές τις ουρές των, χρήσιμων για το σύστημα, ηλιθίων, που θα τρέξουν στα καταστήματα κυριακάτικα. Αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους που έχουν συρθεί εκεί μέσα με το ζόρι, αμειβόμενοι με ψίχουλα.
Αδιαφορώντας και για το γεγονός ότι το πιλοτικό αυτό πρόγραμμα σε κοντινό χρόνο θα αποτελεί μόνιμη κατάσταση. Είναι απαραίτητες για την κυριαρχία όλες αυτές οι άχρωμες και άοσμες μάζες καταναλωτών – τηλεζόμπι, που ακολουθούν πιστά τις προσταγές του νόμου και την ηθική των πολιτικών ηγετών τους. Αυτοί γίνονται οι χειρότεροι εχθροί των συνανθρώπων τους. Είναι οι ίδιοι που χρόνια πριν εναλλάσσονταν στα πολιτικά γραφεία παρακαλώντας για μια θέση στο δημόσιο, ή σέρνονταν στους δρόμους αυτής της πόλης, κοιτώντας ειρωνικά και αφ υψηλού όσους μάχονταν για έναν διαφορετικό κόσμο. Είναι η λογική του “παρτάκια”, αυτού που ενδιαφέρεται μόνο για το σπίτι του, κι ας καίγεται το διπλανό του. Είναι όλοι αυτοί που συναινούν στα εγκλήματα της εξουσίας. Είναι αυτοί που βρίσκουν καταφύγιο στους νόμους και στην τηλεοπτική ηθική για να κρύψουν την αδιαφορία τους και τελικά την βαρεμάρα τους για την ίδια την ζωή. Και είναι αυτή η ιδεολογία του μαλάκα που θα οδηγήσει κάποιον με 50 ευρώ όλα κι όλα στην τσέπη μέσα σε ένα εμπορικό πολυκαταστήματα κυριακάτικα.
Να αντισταθούμε στα σύγχρονα στρατόπεδα εργασίας.
Να καταστρέψουμε τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.
Τον τελευταίο χρόνο ο αγώνας των εμποροϋπαλλήλων, μαζί με το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια, και την πλαισίωση τους από αλληλέγγυους και αλληλέγγυες , διεξάγουν ένα πολύ σημαντικό και δύσκολο αγώνα. Όλο αυτό το διάστημα έχουν πραγματοποιηθεί αυτοοργανωμένοι και αδιαμεσολάβητοι αγώνες: αποκλεισμοί καταστημάτων – δυναμικές περιφρουρήσεις, παρεμβάσεις, πορείες και σαμποτάζ, σπάζοντας συλλογικά το κλίμα φόβου και απάθειας. Όλο το καλοκαίρι, στο κέντρο της Αθήνας, στο εμπορικό «καμάρι» της Ερμού, ο κόσμος του αγώνα στηρίχθηκε στις δικές του δυνάμεις, μακρυά από το θεσμικό συνδικαλισμό και έδειξε έμπρακτα, με την οργάνωση και την αποφασιστικότητά του πως οι Κυριακές μας δεν ανήκουν στα αφεντικά και στους τραπεζίτες. Είναι δικές μας και θα τις αξιοποιήσουμε για να ζήσουμε και να ονειρευτούμε. Θα τις αξιοποιήσουμε για να οργανώσουμε την ημέρα που τα Mall δε θα ορθώνονται σαν σύμβολα της κατανάλωσης και της ματαιότητας της βιτρίνας, αλλά θα στέκουν καμένα και έρημα πια…
Σύμβολα μιας εποχής που υποχώρησε μπροστά στην ορμητική βία της επανάστασης, με μοναδικό στόχο να ζήσει επιτέλους ελεύθερος ο Άνθρωπος.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΜΕ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΝΟΕΜΒΡΗ
11:00, ΕΡΜΟΥ & ΚΟΡΝΑΡΟΥ
Αναρχικοί και Κομμουνιστές από την Κυψέλη και το Γκύζη
Με αφορμή την παρουσία χρυσαυγιτών στον ιατρικό σύλλογο, δημιουργείται μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να κυκλοφορήσει από το σύνολο των πολιτικών χώρων ένας safe και ακίνδυνος αντιφασιστικός λόγος, που θα ξεπλύνει την ιατρική ταυτότητα, βλέποντας τον φασισμό να έρχεται από κάπου μακριά και πάντα με συντεχνιακό βλέμμα έξω από την “ιατρική μας καθημερινότητα”. Ως συλλογικότητα που επιθυμεί να έρθει σε ρήξη με την υγεία που αναβλύζει η σχολή, κάναμε διαλογή κάποιων σημείων που θέτουν σε ορατότητα τον καθημερινό, μοριακό φασισμό που αυτή αναπαράγει.
(Άλλωστε, ως αντιφασίστριες/στες με μνήμη, δεν ξεχνάμε ότι το επάγγελμα που έδωσε τα περισσότερα οργανωμένα μέλη στο NSDAP, το εθνικοσοσιαλιστικό γερμανικό κόμμα, ήταν αυτό της ιατρικής, με το υγειονομικό προσωπικό ως επιστημονικο-τεχνική πρωτοπορία να εξοπλίζει τη ναζιστική ευγονική με τα εργαλεία της ευθανασίας των διανοητικά αναπήρων, των υποχρεωτικών στειρώσεων και της επιμέλειας της φυλετικής υγιεινής. Το Άουσβιτς, ως κορύφωση της κάθαρσης του γερμανικού λαού από τους μολυσματικούς μη-κανονικούς του, δεν θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα χωρίς την πολύπλευρη συμβολή της ιατρικής τεχνογνωσίας.)
To the points: Θέτοντας την ιατρική κουλτούρα και δεοντολογία σε αντιφασιστική κριτική
Σε νοηματικό επίπεδο, η ιατρική κοινότητα στη βάση της συναδελφικής αλληλεγγύης τρέφει την κουλτούρα της συμβολικής ανωτερότητάς της, μέσω της ρατσιστικής υποτίμησης όσων κατασκευάζει ως γνωσιακά κατώτερους στον ευρύτερο υγειονομικό κλάδο (φαρμακοποιούς, οδοντιάτρους, νοσηλευτικό προσωπικό, κτηνιάτρους κλπ), αλλά και αυτών που στελεχώνουν τον πάτο της εργασιακής ιεραρχίας εκτελώντας χειρωνακτικές εργασίες (καθαρίστριες, τραυματιοφορείς). Η ίδια αναπαράγει στα νοσοκομεία και στις κλινικές μια ιεραρχία στρατώνα, και διαπαιδαγωγεί με βάση τις αξίες της πειθαρχικής υπακοής στην εξουσία/αυθεντία των εκάστοτε ανωτέρων (ειδικευόμενοι, αναπληρωτές, διευθυντές κλπ).
Η θεραπευτική τεχνική ως δραστηριότητα κανονικοποίησης, συγκροτεί μια πρακτική που θέτει τα όρια του κανονικού. Το ιατρικό βλέμμα και ο ψυχιατρικός λόγος επιτηρούν τα σώματα και τις συμπεριφορές, τα κατανέμουν στο δίπολο υγιής/ασθενής, διατηρούν το προνόμιο της ιδρυματοποίησής τους και του εγκλεισμού τους σε άσυλα.
Πάνω στην ιατρική αφήγηση και κατασκευή των ανώτερων, κανονικών σωμάτων θεμελιώθηκε η ρατσιστική ιεραρχία των φυλών την εποχή της δυτικής αποικιοκρατίας, που επενδύει και σήμερα τις εκάστοτε ιμπεριαλιστικές τακτικές. Το καθεστώς αλήθειας του φυλετισμού, δηλαδή η υπεροχή των λευκών, ευρωπαικών πληθυσμών έναντι των “βαρβαρικών, πρωτόγονων φυλών” άντλησε ιδέες και πρακτικές από το ιατρολογικό οπλοστάσιο (π.χ. η ανατομία κλήθηκε να προσφέρει τεκμήρια κατωτερότητας εξετάζοντας και συγκρίνοντας το μέγεθος του κρανίου μεταξύ ευρωπαίων και ιθαγενών, ώστε να αποδεχθεί η διαφορά εγκεφάλου/νοημοσύνης ανάμεσα στους δύο και να επενδυθούν επιστημονικά οι τεχνικές εξόντωσής τους).
Η ιατρική κουλτούρα αναπαράγει στο εσωτερικό της τους μύθους της αρτιμέλειας και του δυνατού, καθαρού οργανισμού. Η στοχευμένη φετιχοποίηση της ιατρικής μέριμνας του ατομικού ή κοινωνικού σώματος, την συγκροτεί σε “δύναμη καταστολής” όταν καλείται να διαφυλάξει τη λαϊκή υγιεινή από τη μολυσματικότητα όσων κάνουν χρήση ψυχοτρόπων, των οροθετικών, των sex-workers και των πολυεθνικών μεταναστών.
Ο ιατρικό-δικαστικός λόγος κατέχει την εξουσία να αποφασίζει για το φύλο των intersex/ερμαφρόδιτων ατόμων επιβάλλοντάς στα σώματά τους να ακολουθήσουν ένα από τα δύο φύλα και εμφυλοποιώντας τα στο δίπολο άντρας-γυναίκα που ορίζεται ως πρότυπο της σεξουαλικής υγείας. Είναι ακριβώς ο ιατρικός λόγος που κατασκεύασε την κατηγορία του βιολογικού φύλου, όρισε τον κανονικό άντρα/την κανονική γυναίκα με ανατομικό τρόπο, ανάλογα με τα όργανα αναπαραγωγής, και ονόμασε ως υγιή την επιθυμία/έλξη για το αντίθετο φύλο στο υπόδειγμα της ετεροκανονικότητας. Αυτός δημιούργησε αυτά τα ασφυκτικά κανονιστικά πρότυπα στα οποία όποιος δεν συμμορφώνεται, υφίσταται κυρώσεις. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα trans άτομα παθολογικοποιούνται και υποβάλλονται σε υποχρεωτική στείρωση για να αναγνωριστεί το φύλο τους. Ενώ τα genderqueer ατόμα, αυτ@ που δεν αυτοπροσιορίζονται ούτε ως γυναίκες ούτε ως άντρες όχι μόνο παθολογικοποιούνται αλλά διαγράφονται εντελώς, καθώς δεν αναγνωρίζεται καμιά υπόσταση στη ταυτότητα τους.
Αντίστοιχα διαπλέκεται με τον κρατικό λόγο στην υπονόμευση της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Καταστέλλει το δικαίωμα όσων γυναικών επιθυμούν να υποβληθούν σε έκτρωση, ώστε να αποφύγουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, θέτοντάς τες σε ανεπιθύμητες κυοφορίες που τις εξαναγκάζουν στο ρόλο της μητρότητας και της διαφύλαξης της αναπαραγωγής του μελλοντικού πληθυσμού του έθνους και των εργατικών δυνάμεων της οικονομίας. Άλλωστε σύμπτωμα της σύμφυσης του κυρίαρχου ιατρικού λόγου με τα εθνικά συμφέροντα, είναι η παροχή αντισυλληπτικών φαρμάκων και μεθόδων σε γυναίκες που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες ώστε να περιοριστεί ο κίνδυνος του αφελληνισμού και η διασάλευση της ομοιογένειας του του ελληνικού κράτους από την αναπαραγωγή των εθνικά Άλλων που πραγατοποιείται εντός των συνόρων του.
Οι κώδικες και οι αξίες του πεδίου της βιο-ηθικής διατηρούν εξαναγκαστικά στη ζωή άτομα που έχουν εκφράσει την επιθυμία τους να μην λάβουν θεραπευτική αγωγή, διαιωνίζοντας μια ζωή που έχει γίνει γι’αυτά αφόρητη.
Η ιατρική τεχνική διαλέγεται με τις ανάγκες της συσσώρευσης και της οικονομίας. Σε καιρούς ανάπτυξης αναλαμβάνει την επιδιόρθωση των εργατικών δυνάμεων, την ενδυνάμωση της ποιότητας του οργανισμού και την μέριμνα για τις ικανότητές του ώστε να καταστεί παραγωγικό σώμα ικανό προς αποδοτική εργασία. Σε περιόδους κρίσης και αναδιάρθωσης του κεφαλαίου, όπου η οικονομία αποβάλλει τμήματα πληθυσμού ως υπεράριθμα, η επίθεση στον μισθό παράλληλα με την ιδιωτικοποίηση των υγειονομικών μονάδων, θέτουν τον τομέα της υγείας ως προνομιακό τόπο στον οποίο συντελείται η έμμεση εκκαθάριση όσων “πλεονάζουν” και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν πρόσβαση σε ένα minimum περίθαλψης.
Ο ιατρικός λόγος ως επιστημονικό πεδίο είναι τόπος στον οποίο εκτυλίσσονται πολλαπλές στρατηγικές εξουσίας και αντίστασης. Γι’αυτό υπάρχει η δυνατότητα να αναδιαταχθεί, και να αποσυνδεθεί από τις παραπάνω κανονικότητες και σχέσεις εξουσίας ώστε να χρησιμοποιηθεί ως μέσο πολιτικής αμφισβήτησης. Χωρίς να αποσιωπούμε τις όποιες ριζοσπαστικές πρακτικές ταξικής αλληλεγγύης και ενδυνάμωσης των μειονοτικών ταυτοτήτων που παράγονται εντός της ιατρικής κοινότητας, δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε το ότι η καταγωγή και η κυρίαρχη εκδοχή ακόμα σε μεγάλο βαθμό είναι αυτή που ανέφεραμε πιο πάνω.
Outro: Πού στοχεύουμε;
Το τσάκισμα οποιασδήποτε προσπάθειας των χρυσαυγιτών να γίνουν μια νόμιμη και αποδεκτή ορατότητα τίθεται ως πρωταρχικό καθήκον στην ατζέντα του αντιφασισμού. Τα προγράμματα αιμοδοσίας μόνο για Έλληνες, οι καθαρές φυλές, η αφήγηση περί υπέρτερων ελληνικών γονιδίων κλπ, συγκροτούν την πιο οξυμένη και βίαιη κωδικοποίηση του εθνορατσισμού της ελληνικής κοινωνίας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται επιθετικά. Έξω λοιπόν οι φασίστες απ’ τον ιατρικό σύλλογο και με θεσμικές αποφάσεις και με μαχητικό αντιφασισμό. Αλλά διώχνοντας τους φασίστες πρέπει να αυτοαμφισβητήσουμε ταυτόχρονα τις ρατσιστικές βάσεις πάνω στις οποίες έχει χτιστεί ο ιατρικός λόγος. Γιατί η σβάστικα είναι μόνο η ναζιστική κορυφή του παγόβουνου ενός πλέγματος σχέσεων γνώσης/εξουσίας, στις οποίες οι γιατροί ως ειδικοί επί του σώματος κατέχουν κεντρική θέση.
Η αντιφασιστική κριτική λοιπόν είναι ισχυρή εφόσον είναι συνολική, εφόσον στοχεύει στα πολλαπλά σημεία που τέμνουν την ιατρική ταυτότητα με σχέσεις εξουσίας. Η αφήγηση περί κάποιων γραφικών φασιστών που εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας αορατοποιεί και συγκαλύπτει αυτό το γεγονός, ξεκόβωντας το πρόβλημα από τη ρίζα.
Και για το τέλος:
Συνάδελφοι…δεν είμαστε!!!
Συνέλευση Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών Σχολών Υγείας
mail επικοινωνίας: aasxolwnygeias@espiv.net
Από τον Απρίλιο και χωρίς σταματημό διεξάγεται ένας αυτοοργανωμένος
αγώνας ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στον χώρο του
εμπορίου. Συγκεντρώσεις και πορείες, αποκλεισμοί καταστημάτων σε
γειτονιές και στο κέντρο της αγοράς, εκτεταμένες παρεμβάσεις σε χώρους
εργασίας και συνεχής ζύμωση με τους εργαζόμενους στο εμπόριο, άνοιγμα
εδάφους για την έκφραση του αντιστασιακού αυθορμητισμού τους και
αλληλεγγύη σε προσπάθειες εργατικής αυτοοργάνωσης, αντιπαράθεση με τις
δυνάμεις καταστολής και συσπείρωση ενός πολύμορφου μετώπου με την
συμμετοχή σωματείων κι εργατικών σχημάτων, συνελεύσεων γειτονιών και
πολιτικών συλλογικοτήτων, απαρτίζουν τις αλληλένδετες εκφάνσεις μιας
σύγκρουσης που είναι αναγκαίο να οξυνθεί.
Κράτος κι επιχειρηματίες ξεκίνησαν μ’ένα σχέδιο ανοίγματος των
καταστημάτων 7 Κυριακές του έτους και τον Ιούνη προχώρησαν στο
δοκιμαστικό άνοιγμα των καταστημάτων συγκεκριμένων περιοχών και για τις
52 Κυριακές του έτους. Βρήκαν μπροστά τους όμως, σθεναρή αντίσταση και
το σημαντικότερο, τον κίνδυνο μιας ανεξέλεγκτης κινητοποίησης
εμποροϋπαλλήλων. Στα μέσα Σεπτέμβρη το Συμβούλιο της Επικρατείας
ανέστειλε την εφαρμογή του σχεδίου των 52 Κυριακών μέχρι τις 9 Νοέμβρη.
Ο αγώνας συνεχίζεται ακόμα πιο αποφασιστικά. Η 2 Νοέμβρη που είναι η
επόμενη από τις 7 Κυριακές θα αποτελέσει αιχμιακό σημείο έκφρασης της
δυναμικής που κερδήθηκε.
Γιατί πρέπει να πολεμήσουμε για την κυριακάτικη αργία;
– Αποτελεί μια αλήθεια ότι ένας λόγος που θεσπίζονται τα απελευθερωμένα
ωράρια για τα εμπορικά καταστήματα και η κατάργηση της κυριακάτικης
αργίας, είναι για να χτυπήσουν τους μικρεμπόρους και να ενισχύσουν την
υπερσυσσώρευση των κεφαλαίων. Όμως, αποτελεί εξίσου αλήθεια ότι με το
πρόσχημα της σωτηρίας των θέσεων εργασίας τους οι εργαζόμενοι στις
μικρές εμπορικές επιχειρήσεις εκβιάζονται να δουλεύουν με πιο
απάνθρωπους όρους, ακόμα χειρότερους κι απ’ τους νέους όρους που
δοκιμάζουν οι μεγάλες αλυσίδες. Οι υπάλληλοι των μικρών εμπορικών
επιχειρήσεων έχουν κάθε λόγο να μπουν ενεργητικά στον αγώνα για την
υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας, αντί να αυτοθυσιαστούν επενδύοντας
παθητικά στην απέλπιδα συντήρηση των αφεντικών τους μέσα στις άγριες
συνθήκες της ελεύθερης αγοράς.
Ωστόσο, η κατάργηση της βδομαδιάτικης αργίας δεν πλήτει μόνο έμμεσα
τους εργαζόμενους˙ έρχεται ακριβώς για να επιδεινώσει τις συνθήκες της
μισθωτής σκλαβιάς, να εντείνει την εκμετάλλευση, τον κατακερματισμό και
την αλλοτρίωση των εργαζόμενων.
– Η απελευθέρωση του εμπορικού χρόνου φέρνει την ελαστικοποίηση του
χρόνου και του συνόλου των όρων εργασίας. Ο χώρος του εμπορίου είναι ο
καταλληλότερος για την ραγδαία μαζική επιβολή νέων συνθηκών σκλαβιάς,
διότι οι εργαζόμενοι των καταστημάτων βρίσκονται πιο απομονωμένοι, είναι
λιγότερο ειδικευμένοι και στην πλειονότητά τους πιο νέοι και πιο
προσωρινοί.
Ήδη με την εφαρμογή του πιλοτικού μέτρου ενάντια στην αργία γίνονται
προσλήψεις 4ωριτών και αποκλειστικών για τις Κυριακές, σε άλλους
επιβάλεται η κυριακάτικη δουλειά στο 4ήμερο κι εργαζόμενοι υποχρεώνονται
σε μετακινήσεις από κατάστημα σε κατάστημα. Επιπλέον, ορισμένες
επιχειρήσεις αρνούνται να πληρώσουν την προσαύξηση στο μερακάματο της
αργίας ή «πληρώνουν» με καταναλωτικά κουπόνια.
Η ελαστικοποίηση της μισθωτής σκλαβιάς αφορά όλους τους εργαζόμενους.
Στον κλάδο του εμπορίου εκδηλώνεται η αιχμή αυτής της επίθεσης. Η αγορά
αποτελεί το κύριο προκάλυμα της εκμετάλλευσης και γι’αυτό προτάσσεται ως
πρωταρχική αξία στον αστικό κόσμο. Κάθε απόπειρα αναδιάρθρωσης των
συνθηκών εκμεταλλευτικού ελέγχου στην καπιταλιστική επικράτεια γίνεται
στο όνομα της ανάπτυξης και της προστασίας της αγοράς. Η επίθεση στην
κυριακάτικη αργία, ξεκινώντας από τον χώρο του εμπορίου αξιοποιεί την
κυρίαρχη προπαγάνδα για ν’ανοίξει ένα ρήγμα στις κατακτήσεις της
εργατικής τάξης και να βαθύνει την λεηλασία στο σύνολό της.
– Το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές δεν επιδιώκει μόνο
να επιτείνει την απανθρωπιά του εργασιακού κάτεργου και να
καταβαραθρώσει τους πραγματικούς μισθούς των εμποροϋπαλλήλων. Επιπλέον,
επιδιώκει ν’ αποδομήσει την κοινωνική ζωή τους αποδιαρθρώνοντας τον
χρόνο τους και συνολικά την κοινωνική ζωή αφομοιώνοντας ολοκληρωτικά τον
ελεύθερο χρόνο στην φυλακή του καταναλωτισμού. Η Κυριακή αποτελεί την
κατεξοχήν μέρα ελεύθερης κοινωνικοποίησης για την πλειονότητα των
εργαζόμενων.
Το ιστορικό γεγονός ότι η κυριακάτικη αργία καθιερώθηκε ως «μέρα του
Κυρίου» δεν αναιρεί την ταξική αξία της. Αντιθέτως, η εκκλησία
παρεμβαίνει για να ελέγξει και τον ελάχιστο χρόνο σχόλης των
εργαζόμενων, ώστε να μην παύουν να αισθάνονται δούλοι. Δούλοι του αφέντη
και δούλοι του θεού. Ωστόσο, για να κυριαρχήσει η θρησκεία μέσα στην
αντίθεση του χρόνου εργασίας ενάντια στον ελεύθερο κοινωνικό χρόνο,
αναγκαστικά αναγνωρίζει τον κόσμο του κέρδους, της εξατομίκευσης, της
εγκόσμιας εξουσίασης και της υλικής εξάρτησης ως ακάθαρτο (μιαρό) και
βέβηλο σε αντιπαραβολή με τον ιερό χρόνο της αργίας. Ας μην περιμένουμε
κάτι περισσότερο από μια προνομιούχο κλίκα που υποβάλει προς την ταξική
ειρήνευση. Απέναντι στην τεχνητή αντίθεση εκκλησίας και αγοράς παίρνουμε
την πρωτοβουλία να υπερασπιστούμε τον ελεύθερο και κοινωνικό χρόνο. Με
την απεργία, το βασικό προλεταριακό εργαλείο, κατακτιέται και
θωρακίζεται η αργία που ανήκει στους εργαζόμενους.
Ένας πολιτισμός που περιστρέφεται γύρω από το εμπόρευμα εξοντώνει τον
εργάτη. Ο καταναλωτισμός μεταφέρει την πιο πρωτόγονη αρπαχτικότητα στο
σύγχρονο πεδίο της αστικής ματαιοδοξίας. Έτσι, οι πωρωμένοι καταναλωτές
γίνονται κανίβαλοι. Το «δικαίωμα» στην κατανάλωση απαιτεί να δουλεύουμε
ασταμάτητα σαν σκλάβοι για να υπηρετούμε τις ορέξεις ενός
εξατομικευμένου πλήθους που μεταφράζεται σε χρήμα για τ’αφεντικά και δεν
βλέπει ανθρώπους μέσα στα καταστήματα παρά μόνο προϊόντα.
Είναι γεγονός ότι ένα μεγάλο σύνολο εργαζομένων δουλεύουν και Κυριακές
προσφέροντας υπηρεσίες που είναι αναγκαίες καθημερινά (πχ ιατρική
περίθαλψη, μαζικές μεταφορές, ύδρευση) ή διατηρώντας σε συνεχή
λειτουργία βιομηχανίες όπου θα ήταν δαπανηρή η συχνή επανεκκίνησή τους.
Πράγματι, υπάρχουν κοινωνικές ανάγκες που χρειάζονται δραστηριότητα
ακατάπαυστη. Αφενός όμως, έχει σημασία αν τις εξαιρέσεις τις ορίζει και
τις διαχειρίζεται συλλογικά και ισότιμα το σύνολο των εργαζόμενων ή
επιβάλονται πάνω μας από το κράτος και το κεφάλαιο. Το μεγαλύτερο μέρος
όσων δουλεύουν και Κυριακές δεν καλύπτουν ανάγκες που οι κοινότητες των
ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να καλύψουν με την αυτοοργάνωσή τους, αλλά
αντιθέτως, εκβιάζονται να πειθαρχούν στην επιχειρηματική κερδοσκοπία.
Και μια άλλη πλευρά βέβαια, απαρτίζεται από τα μαντρόσκυλα των αφεντικών
(μπάτσοι, κατώτερα διευθυντικά στελέχη εταιρειών και επιστάτες,
σεκιουριτάδες κλπ). Αφετέρου λοιπόν, η καταπίεση ενός συνόλου
εργαζομένων δεν αποτελεί διακαιολογία για την μεγαλύτερη καταπίεση όλο
και περισσότερων. Απέναντι στον ψευδεπίγραφο εξισοτισμό που συγκαλύπτει
την κεφαλαιοκρατική επέλαση και προκρίνει την ισοπέδωση όλων των
εκμεταλλευόμενων, αντιτάσσουμε την μαχητική αντίσταση, την προλεταρική
αλληλεγγύη, το ενιαίο αυτοοργανωμένο κοινωνικό μέτωπο.
… ή δουλίτσα για τον λαό;
Η αστική προπαγάνδα αναφέρει ως παράδειγμα καταπολέμησης της ανεργίας
και καταναλωτικής ελευθερίας μερικά ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη που έχουν
καταργήσει τις αργίες. Το σκοπούμενο του αναπτυξιακού οράματος
επιβεβαιώνεται στην κατάπτωση που βιώνουν οι εκμεταλλευόμενοι σ’όλες τις
καπιταλιστικές μητροπόλεις: Να μοιραστούμε την φτώχια μας, να δουλεύουμε
περισσότεροι, αλλά σε πιο άθλιες συνθήκες και χωρίς εγγυήσεις, ώστε να
είμαστε υπόδουλοι στ’αφεντικά για ένα ξεροκόμματο και στον άφθονο μη
εργάσιμο χρόνο μας να περιφερόμαστε στα φαντασμαγορικά τοπία της αγοράς
θαυμάζοντας το προϊόν του κάματού μας, το οποίο αποκλειστικά οι
προνομιούχοι μπορούν να καταναλώνουν. Άλλωστε, με το ίδιο πρόσχημα, την
καταπολέμηση της ανεργίας, νομιμοποιήθηκαν πρόσφατα κι οι απολύσεις
(απόφαση του Συμβουλίου Εργασίας για την Χαλυβουργία). Το κράτος
επιστρατεύει τις πιο αντικοινωνικές και κραυγαλαίες αντιφάσεις
προκειμένου να διατηρήσει την κερδοφορία του κεφάλαιου.
Τα ποταπά επιχειρήματα των κυρίαρχων αποτελούν την κορυφή του
παγόβουνου που χτίζει η τρομοκρατία τους. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στην
κατάργηση της κυριακάτικης αργίας υποχρεώνουν τ’αφεντικά να επιδείξουν
απροκάλυπτα τον στρατοκρατικό-ολοκληρωτικό πυρήνα του καπιταλισμού, για
να μην λυγίσουν απέναντι στην οργή των εργαζόμενων. Εκτός από την
αστυνομική καταστολή που έσπασε δυο φορές μπροστά στην αποφασιστικότητα
και την ενότητα των διαδηλωτών, αποκαλύπτεται και το στρατιωτικοποιημένο
κάτεργο. Μια τακτική που εφαρμόζουν οι διευθύνσεις των εμπορικών
εταιρειών για να εμποδίσουν την επαφή των εμποροϋπαλλήλων με τους
αλληλέγγυους και την συμμετοχή τους στις δράσεις, είναι το κλείσιμο των
καταστημάτων που τίθενται σε αποκλεισμό από τους διαδηλωτές και ο
εγκλεισμός των εργαζόμενων εντός. Οι «σύγχρονοι παρθενώνες» της αγοράς
σχηματίζουν ένα σιδερόφρακτο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Δίχως αποφασιστικό και σθεναρό συλλογικό αγώνα μας μένει μόνο το
εξοντωτικό κυνήγι του μεροκάματου. Σα να έψαχνε το αρνί τον κτηνοτρόφο
που θα το σφάξει.
Στις συνθήκες εντεινόμενης κεφαλαιοκρατικής επίθεσης εκείνοι που έχουν
χρόνο δεν έχουν φαΐ, ενώ όσοι ακόμα έχουν φαϊ δεν έχουν χρόνο. Η
απαλλοτρίωση και των δυο είναι αναγκαία. Για να έχουμε φαϊ, χρειάζεται
να γίνουμε κύριοι του ταξικού πολέμου και της εργασίας. Να έχουμε χρόνο
σημαίνει να έχουμε φαϊ και απόλαυση και ξεκούραση και
γνωστική-ψυχαγωγική δραστηριότητα και συλλογική αυτοδιεύθυνση. Η
επιβίωσή μας και η απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του
κεφάλαιου είναι αδιαχώριστα.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση της σταθερής αργίας συμπυκνώνει άμεσα σε
μια ενότητα την διεκδίκηση βιωτικών πόρων ενάντια στην καπιταλιστική
ανάπτυξη, την διεκδίκηση ελεύθερου χρόνου ενάντια στην αστική καταπίεση,
την εναντίωση στον καταναλωτικό κανιβαλισμό και την δυναμική της
εξέγερσης και της αυτοοργάνωσης.
Πως γεννιέται μια εξέγερση; Πως θεριεύει ένα κίνημα;
Οι κινητοποιήσεις υπεράσπισης της σταθερής αργίας οργανώνονται για το
κέντρο της Αθήνας οριζόντια με μια συντονιστική συνέλευση και κατά
τόπους από συλλογικότητες αντίστασης που δρουν και τοπικά. Η συστηματική
παρέμβαση των συστρατευμένων συντρόφων έχει προτάξει μια μαχητική αιχμή
ενάντια στην κυριαρχία της αγοράς και με το σθένος της έχει φυτέψει μέσα
στο χώρο του εμπορίου τον σπόρο της αντίστασης και της αυτοοργάνωσης.
Κατά την διάρκεια των μέχρι τώρα κινητοποιήσεων οι πρωτοβουλίες του
Συντονιστικού ενέπνευσαν πολλούς εργαζόμενους να βγουν στον δρόμο και να
σταθούμε μαζί στους αποκλεισμούς καταστημάτων, να συμμετάσχουν σε μια
καινούρια εργατική συνέλευση από τον χώρο του εμπορίου, να
πραγματοποιήσουν άτυπες συνελεύσεις μέσα στα κάτεργα. Επιπλέον, μέσα
στις συλλογικές διεργασίες του αγώνα συναντιούνται αγωνιστές και
οργανωτικά σχήματα από διαφορετικούς χώρους δουλειάς και χτίζουν
κινηματικούς δεσμούς. Η αλληλέγγυα δράση σπάει την απομόνωση και την
ηττοπάθεια των εκμεταλλευόμενων, συνεγείροντας στον κοινό αγώνα κι
ανοίγοντας το έδαφος προς την συλλογικοποίηση και την κινηματική
συγκρότηση.
Η συνεχής παρουσία αγωνιζόμενων στην αγορά της Ερμού όλο το καλοκαίρι
υποχρέωσε πολλές μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις να αποσυρθούν από το
«πιλοτικό» άνοιγμα των 52 Κυριακών, τουλάχιστον προσωρινά και ήδη πριν
την απόφαση αναστολής από το ΣτΕ. Ο φόβος των αφεντικών απέναντι στην
ενδεχόμενη μαζική κινητοποίηση των εργαζόμενων είχε ως αποτέλεσμα την
δοκιμή μέτρων καταπράϋνσης-εφησυχασμού (αναστολή της κυριακάτικης
λειτουργίας ή εθελοντική δουλειά με κίνητρο το επίδομα της αργίας ή νέες
προσλήψεις κι εναλλάξ μοίρασμα της κυριακάτικης αγγαρείας). Η ίδια η
δυναμική του αγώνα είναι ικανή να αλλάζει τους συσχετισμούς υπέρ των
εκμεταλλευόμενων. Η άμεση και ανυποχώρητη δράση αντανακλά την προοπτική
νίκης του εκάστοτε ταξικού-κοινωνικού αγώνα. Νέες μορφές αυτοοργάνωσης
αναφύονται από το έδαφος της σύγκρουσης, αφού εκεί συναντιούνται
ελεύθερα οι εξουσιαζόμενοι κι έτσι αποκτούν νόημα τα επαναστατικά
προτάγματα.
Στην παρατεταμένη κινητοποίηση για την υπεράσπιση της σταθερής αργίας
έχουν συμβάλει καταλυτικά ορισμένα ακηδεμόνευτα αγωνιστικά σωματεία και
συνελεύσεις γειτονιών. Τα πρώτα προσφέρουν δυνάμεις, μεταφέρουν την
εμπειρία τους κι αναδεικνύουν την ταξική ενότητα στο συγκεκριμένο πεδίο
αγώνα, ενώ οι τελευταίες, ανοίγουν αποκεντρωτικά το πεδίο παρέμβασης και
συγχρόνως μαζικοποιούν την συμμετοχή στις κεντρικές κινητοποιήσεις.
Ο συνδικαλισμός βάσης στην ελλάδα ξεκίνησε σε κλάδους της πιο ελαστικής
και υποτιμημένης εργασίας, κλάδους απαξιωμένους από την συνδικαλιστική
γραφειοκρατία. Η συνθήκη αυτή όμως, δεν τον εγκλόβισε σ’ένα περιθώριο
του κόσμου της εργασίας. Αντιθέτως, σήμερα που προελαύνει η
καπιταλιστική αναδιάρθρωση πάνω στην εργασία, ο συνδικαλισμός βάσης
βρίσκεται ήδη τοποθετημένος και με πλούσια αγωνιστική εμπειρία σ’εκείνες
τις επίμαχες οριογραμμές του ταξικού πολέμου που αφορούν το σύνολο των
εργαζόμενων και των ανέργων. Από μια τέτοια θέση πυροδοτεί πολλά μικρά,
αλλά σημαντικά σημεία αντίστασης και συμβάλει στην απογύμνωση του
καθεστωτικού συνδικαλισμού και των ουραγών του.
Στο μέσο του καλοκαιριού, ενώ οι κινητοποιήσεις στην Ερμού
συνεχίζονταν, η γραφειοκρατική διοίκηση της ομοσπονδίας εμποροϋπαλλήλων
απέσυρε την έστω τυπική συμμετοχή της στον αγώνα, αφαιρώντας από τους
εργαζόμενους τη νομική κάλυψη που έχουν με τις επισήμως προκηρυγμένες
απεργίες. Η αποφασιστικότητα του Συντονιστικού και η αποτελεσματική
επιρροή του στους χώρους δουλειάς όπου εξόρμησε, που φάνηκε με την
συμμετοχή εργαζομένων στους αποκλεισμούς καταστημάτων, αφόπλισε και
φανέρωσε την αντιδραστική υπηρεσία των κομματικών συνδικαλιστικών
ηγεσιών, που μεσολαβούν για τ’αφεντικά. Προκειμένου να μην υποκύψει στην
αγωνιστικότητα της βάσης ο κρατικός συνδικαλισμός προτιμά να
ξεσκεπαστεί. Αλλά επανέρχεται ύστερα για να καρπωθεί τις δάφνες των
μαχητικών κατακτήσεων. Η υποχώρηση των αφεντικών, όπως πχ εκφράστηκε με
την απόφαση του ΣτΕ για αναστολή του σχεδίου των 52 Κυριακών, προσφέρει
σωσίβιο στους θεσμικούς νταβατζήδες της εργατικής δύναμης. Ένα σωσίβιο
τρύπιο που θα καταφέρουν να το μπαλώσουν μόνο αν εμείς εφησυχαστούμε.
Η εργατική οργάνωση βάσης αποτελεί σπόρο εξέγερσης και κοινωνικοποίησης
στα σύγχρονα κάτεργα˙ γεννιέται απ’τις ανάγκες και την οργή των
εκμεταλλευόμενων, δρα άμεσα για την ταξική αυτοάμυνα, πραγματώνει την
προλεταριακή αλληλεγγύη και απαντάει ρηξιακά στην απομόνωση, στην
εργοδοτική τρομοκρατία και στην εξάρτηση από τ’αφεντικά. Ο συνδικαλισμός
της βάσης μπορεί και πρέπει να εμπνέει εμπιστοσύνη και να δίνει
προοπτική ακόμα και σ’εκείνους τους εργαζόμενους που σήμερα αδυνατούν να
σπάσουν τα δεσμά της δουλείας μπαίνοντας στον αγώνα. Στην εξέγερση του
Δεκέμβρη του ’08 ορισμένα σωματεία βάσης πήραν την πρωτοβουλία να
καταλάβουν τα γραφεία της ΓΣΕΕ, μαζί με συντρόφους από την κατάληψη του
Πολυτεχνείου, δίνοντας ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δυναμικής τους.
Η ανασύνταξη του προλεταριακού μετώπου ενάντια στην μισθωτή εργασία
απαιτεί διαρκή αντιστασιακή πρωτοβουλία κι επίμονη οργανωτική
δραστηριότητα. Ειδικά στον χώρο του εμπορίου (συνυπολογίζοντας την
σήτιση και την ψυχαγωγία) οι ελαστικές συνθήκες εργασίας δρουν
διαβρωτικά στην κοσμοαντίληψη των εργαζόμενων, εξωραϊζοντας κι
αποπολιτικοποιώντας την σχέση εκμετάλλευσης. Η απαξίωση της
διεκδικητικής πάλης και της συνδικαλιστικής αυτοοργάνωσης, που συχνά
βρίσκει ψευτοεπαναστατικές ιδεολογικές επιφάσεις, εκφράζει τον
φιλελευθερισμό, την εξατομίκευση και τον κανιβαλισμό, ως μορφές
αφομοίωσης στην κεφαλαιο-κρατική κυριαρχία. Ανταγωνιστικά, ο δρόμος για
την κοινωνική απελευθέρωση χαράσσεται μέσα από την σύγκρουση και την
συλλογικοποίηση που εδαφικοποιούνται μέχρι το ελάχιστο. Οι ανάγκες μας,
η αλληλεγγύη μας και το φαντασιακό μας μας οδηγούν στην καθημερινή
ταξική ζύμωση μέσα κι ενάντια στο αστικό κάτεργο. Στα χαρακώματα της
άμεσης προλεταριακής αντεπίθεσης μετράμε τους συντρόφους μας κι εκεί
αναμετράται ο κόσμος της κοινότητας, της ελευθερίας και της ισότητας
απέναντι στον κόσμο της εξουσίας.
Ο αυτοοργανωμένος μαχητικός αγώνας για την υπεράσπιση της κυριακάτικης
αργίας γίνεται σημείο συσπείρωσης των πιο ζωντανών κοινωνικών δυνάμεων.
Ανυποχώρητα. Καμία Κυριακή χαρισμένη στην αγορά. Κανένας εργαζόμενος
μόνος του, εγκλοβισμένος από την τρομοκρατία των αφεντικών.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ
Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική
Προλεταριακή Ανασυγκρότηση
Μην εθελοτυφλείς!
Η Μανωλάδα είναι κοντά…Το μέλλον μας είναι χωρίς αφεντικά!
…σημειώσεις πάνω στη δίκη για τους πυροβολισμούς σε βάρος των μεταναστών -εργατών από τη Μανωλάδα
Στις 30 Ιούλη 2014, διαδραματίστηκε στα δικαστήρια της Πάτρας το τελευταίο επεισόδιο της δίκης του μεγαλοτσιφλικά Βαγγελάτου και των επιστατών–μπράβων του. Ο λόγος ήταν ότι οι τελευταίοι είχαν επιτεθεί με καταιγισμό πυροβολισμών σε δεκάδες μετανάστες-εργάτες γης στη νέα Μανωλάδα Ηλείας, οι οποίοι διεκδικούσαν με μαζική κινητοποίηση τα δεδουλευμένα 6 μηνών. Η απόφαση ήταν αθωωτική για το βασικό αδίκημα της εμπορίας ανθρώπων και για τους τέσσερις, ενώ δύο από τους μπράβους του Βαγγελάτου κρίθηκαν ένοχοι για την απόπειρα πρόκλησης σωματικών βλαβών, ποινή όμως που είναι εξαγοράσιμη και έχει ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι να εκδικαστεί η έφεση.
Η δίκη είχε ξεκινήσει από τις 6 Ιουνίου και διεξήχθη μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας με εκφοβισμούς και προπηλακισμούς σε βάρος των μεταναστών που ήταν βασικοί μάρτυρες κατηγορίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ξυλοδαρμός βασικού μάρτυρα κατηγορίας στη δίκη, ο οποίος δέχτηκε επίθεση στην παράγκα που μένει στη Μανωλάδα, όταν άγνωστοι μπήκαν σε αυτή και απαίτησαν να μην παρουσιάζεται στη δίκη απειλώντας ότι θα τον σκοτώσουν. Το σκηνικό τρομοκρατίας στα δικαστήρια της Πάτρας συμπλήρωναν οι προπηλακισμοί εις βάρος των αλληλέγγυων στους μετανάστες-εργάτες από τις ισχυρές δυνάμεις καταστολής, τους μπράβους του Βαγγελάτου αλλά και το γνωστό υπερασπιστή τραμπούκων, μαφιόζων, δολοφόνων, φασιστών και λοιπών καθαρμάτων, Α. Κούγια, συνήγορο υπεράσπισης του Βαγγελάτου. Από κοντά και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ που απέκρυπταν την έκβαση της δίκης και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα σε αυτή, εξυπηρετώντας για ακόμα μια φορά τα συμφέροντα των αφεντικών και του κράτους που τους υποθάλπει.
Η έκβαση της συγκεκριμένης δίκης δεν μας προξενεί ιδιάιτερη έκπληξη. Αντίθετα, επιβεβαιώνει τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δικαιοσύνης, καθώς ο μοναδικός νόμος που ισχύει στο καπιταλιστικό σύστημα είναι αυτός που επιβάλλουν τα αφεντικά και επισφραγίζει το κράτος, καταστρατηγώντας κάθε εργατικό κεκτημένο.
Τα τελευταία χρόνια, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια γενικευμένη προσπάθεια από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου για να επαναρυθμίσουν προς όφελος τους τις εργασιακές σχέσεις και συνθήκες στην Ελλάδα. Μέσα σε αυτήν τη νέα εργασιακή πραγματικότητα εντάσσονται η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η μείωση του βασικού μισθού, η νομιμοποίηση των μαζικών απολύσεων, η επιστράτευση και η παρανομοποίηση των απεργιών, καθώς και, όπως αποδεικνύει η συγκεκριμένη δίκη, η νομιμοποίηση των πυροβολισμών απέναντι στους εργάτες. Η δίκη αυτή θα έχει αντίκτυπο σε όλη την εργατική τάξη, ντόπια και ξένη, αφού αποτελεί κομμάτι της επίθεσης των αφεντικών και συμβάλλει με τη σειρά της στην εδραίωση όλων των παραπάνω συνθηκών. Οι μετανάστες-εργάτες, ως το πιο ευάλωτο κομμάτι των εργαζομένων, βρέθηκαν στο στόχαστρο σε μια πειραματική κατάσταση για τα αφεντικά. Όμως, η επίθεση στη Μανωλάδα δεν ήταν απλά μια επίθεση εναντίον τους, αλλά στόχευε συνολικά στην εργατική τάξη και ως τέτοια πρέπει να συνεχίσουμε να την αντιλαμβανόμαστε. Είναι μια παρακαταθήκη για τα αφεντικά ώστε να εδραιώσουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό το καθεστώς σκλαβιάς και εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Ένα ακόμα βασικό διακύβευμα αυτής της δίκης αποτέλεσε η αθώωση όλων των κατηγορουμένων από την κατηγορία της εμπορίας ανθρώπων (trafficking), καθώς αυτό εντασσόταν στο κατηγορητήριο, ενώ δεν υπήρχε προηγούμενο δεδικασμένο στην Ελλάδα. Το trafficking ανθρώπων αφορά ρον εξαναγκασμό ενός ατόμου ή μιας ομάδας ατόμων προκειμένου να δεχτούν τον έλεγχο ενός άλλου ατόμου με σκοπό την εκμετάλλευση. Θύματα του trafficking μπορεί να είναι άνθρωποι που χρησιμοποιούνται ως σύγχρονοι οικονομικοί δούλοι σε βαριές, επικίνδυνες και παράνομες εργασίες. Η καταδίκη λοιπόν των συγκεκριμένων κατηγορούμενων για δουλεμπόριο, κάτι που σε δικονομικό επίπεδο επιβεβαιώθηκε πολλές φορές στη δικαστική αίθουσα, θα αποτελούσε δικαστικό προηγούμενο το οποίο θα λειτουργούσε ως παρακαταθήκη για μελλοντικές δίκες με αντίστοιχο κατηγορητήριο. Μέσα σε αυτό θα μπορούσαν να ενταχθούν μια μεγάλη πλειοψηφία μεγαλοτσιφλικάδων και αφεντικών, οι οποίοι συμμετέχουν στο δουλεμπόριο “ψωνίζοντας” από αυτό φθηνό εργατικό δυναμικό.
Άλλωστε, η συγκεκριμένη υπόθεση μας βοηθάει να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με την παγίωση της δεξιάς στροφής του ελληνικού πολιτικού σχηματισμού, του κράτους και των μηχανισμών του δηλαδή, που εδώ και μερικά χρόνια στοχοποιούν, προετοιμάζουν και εξαπολύουν την πιο λυσσαλέα επίθεση σε βάρος των πιο άγρια εκμεταλλευόμενων κομματιών της κοινωνίας, αλλά και όσων αντιστέκονται έμπρακτα στην επίθεση αυτή. Γιατί δεν ξεχνάμε ότι δυο χρόνια πριν, ο ίδιος ο πρωθυπουργός εξήγγειλε επιχειρήσεις ενάντια στους φτωχούς και τους αγωνιζόμενους (τους «λαθρομετανάστες», τους «συνδικαλιστές» και τους «κουκουλοφόρους» όπως χαρακτηριστικά τόνιζε) για την απρόσκοπτη επιβολή της νέας μνημονιακής πραγματικότητας. Τα αστυνομικά πογκρόμ του «Ξένιου Δία», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα, οι ξυλοδαρμοί από πλευράς μπάτσων και αφεντικών ενάντια σε ξένους εργάτες γης στη Σκάλα Λακωνίας, οι ρατσιστικοί νόμοι, το κρατικό κυνήγι μαγισσών εναντίον οροθετικών γυναικών, άστεγων, τοξικομανών και Ρομά, οι δολοφονικές ομάδες κρούσης των νεοναζί είναι κομμάτια της ίδιας πολιτικής στρατηγικής στην κατεύθυνση της κυριαρχίας του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Και όλα αυτά παράλληλα με τις απολύσεις, την εργοδοτική τρομοκρατία, την επιστράτευση απεργών. Παράλληλα με την καταστολή των διαδηλώσεων, τις εισβολές σε πολιτικούς-κοινωνικούς χώρους αγώνα (καταλήψεις και στέκια), τις διώξεις, τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια αγωνιστών.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι η συλλογική δύναμη των καταπιεσμένων και να παλέψουμε στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αδιαμεσολάβητης δράσης, ώστε να οικοδομηθεί ένα μέτωπο αγώνα και αλληλεγγύης, ικανό να οργανώσει τις άμυνες στη νέα επίθεση της εξουσίας. Να αντισταθούμε εδώ και τώρα προτάσσοντας δομές οριζόντιας συλλογικής δράσης ντόπιων και μεταναστών.
Απέναντι στις διαρκώς επιθετικότερες κινήσεις των αφεντικών σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, να απαντήσουμε με ενδυνάμωση και σύνδεση των κοινωνικών και ταξικών μετώπων και δομών σε όλα τα επίπεδα. Να εκμεταλλευτούμε τα κενά και τις αντιφάσεις που εμφανίζονται στον κυρίαρχο λόγο οξύνοντας την κοινωνική και ταξική σύγκρουση. Να αρνηθούμε κάθε αφομοιωτική πρόταση, που στόχο έχει να εξανθρωπίσει το απεχθές πρόσωπο του καπιταλισμού ή επιχειρεί την καλύτερη διαχείριση των οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων του. Αν η κρίση δίνει την ευκαιρία στους κυρίαρχους να διαλύει και να ρυθμίζει εκ νέου προς όφελος τους, τους όρους εκμετάλλευσης, τότε δίνει και σε εμάς, τους εκμεταλλευόμενους, την ευκαιρία να απορυθμίσουμε μία και καλή την καπιταλιστική λειτουργία και να θέσουμε τους νέους όρους για τον ολικό κοινωνικό μετασχηματισμό και την κοινωνική χειραφέτηση, μέσω της κοινωνικής επανάστασης.
Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια στην τρομοκρατία των αφεντικών
Συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
Πάτρα, Αύγουστος 2014
http://saktapatra.wordpress.com/
το κείμενο σε pdf
