Αρχείο κατηγορίας Απόψεις-γνώμες-αναλύσεις

Η ελπίδα έρχεται μόνο με την ταξική πάλη

25 Ιανουαρίου. Μία μέρα ιστορική, κατά πολλούς. Ο κόσμος με την ψήφο του καταδικάζει τα «μνημονιακά» κόμματα, αποφασίζει να στηρίξει τις ελπίδες του σε κάτι διαφορετικό και νέο και να στραφεί πρώτη φορά «αριστερά»…

Τα τελευταία χρόνια, πολλές χώρες τις Ε.Ε ήρθαν αντιμέτωπες με το σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού. Λιτότητα, φτώχεια, ανεργία, έλλειψη παροχών υγείας και παιδείας, καταστολή εργατικών αγώνων. Και όσο ο καπιταλισμός σαπίζει και ο κόσμος απελπίζεται καταλαβαίνουμε απόλυτα το τυράκι που θα μας πετούσε η τάξη τους. Η εργατική τάξη δεν έχει να περιμένει τίποτα από μια «νέα» σοσιαλδημοκρατία που θα φέρει τα πράγματα στα νεοφιλελεύθερα μέτρα της.

Το πρόγραμμα που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Δ.Ε.Θ. είχε απ’ όλα.  Δωρεάν ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας, πρόγραμμα επιδότησης διατροφής με κουπόνια σίτισης σε 300.000 άπορες οικογένειες, δωρεάν ιατρική περίθαλψη για όλους και δραστική μείωση συμμετοχής στη φαρμακευτική δαπάνη, πρόγραμμα εξασφάλισης στέγης, στήριξη χαμηλοσυνταξιούχων,  ειδική κάρτα μετακίνησης με τα μαζικά μέσα μεταφοράς, κατάργηση της εξίσωσης του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, επαναφορά αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ για όλους, επαναφορά κατώτατου μισθού. Όλα αυτά ήταν αρκετά για να πεισθεί ο κόσμος, να νιώσει ότι μπορεί κάπου να στηριχθεί, ότι θα πάρει μια ανάσα. Και έτσι λοιπόν ο κόσμος αποφασίζει να ταχθεί υπέρ της «αριστερής κυβέρνησης», και χωρίς να δείξει εμπιστοσύνη στην ταξική του δύναμη, επιλέγει να την στηρίξει. Κάπως έτσι θα φτάσουμε στην νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συμβολικές πράξεις της νέας αυτής κυβέρνησης, οι οποίες δεν είναι τίποτα περισσότερο από λαϊκισμοί, δεν άργησαν να έρθουν… Η παρουσία του νέου πρωθυπουργού μετά την ορκωμοσία του στην Καισαριανή για να «τιμήσει» τους 200 πεσόντες κομμουνιστές μόνο αηδία μπορεί να μας προκαλέσει. Τα ιδανικά των ανθρώπων εκείνων, η στάση τους μπροστά στα όπλα των εκμεταλλευτών, ο Αγώνας τους ενάντια στους ιμπεριαλιστές δεν θα τιμηθεί με τα στεφάνια της σοσιαλδημοκρατίας.

Στη συνέχεια καταργεί την σιδερόφραχτη βουλή των δεξιών, που είναι το λιγότερο κακό μπροστά στην σιδεροδέσμια ζωή των εργατών και εργατριών, εξαφανίζει δια μαγείας τους μπάτσους από τις διαδηλώσεις και από την περιοχή των Εξαρχείων, ενώ παράλληλα ο νέος υπουργός δημοσίας τάξης, Πανούσης, δηλώνει:

«Πρέπει να υπάρξει μια πολιτική λύση στο ζήτημα της σχεδόν 40ετούς παρουσίας των πολυπληθών αναρχικών ομάδων και των υποστηρικτών της επαναστατικής βίας που πολλές φορές προχωρούν σε επεισόδια ή τροφοδοτούν τις ένοπλες οργανώσεις».

Πρώτος στόχος της κυβέρνησης προεκλογικά ήταν η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Τώρα ο πρώτος αυτός στόχος έγινε σταδιακή αύξηση από το 2016, που ταυτόχρονα θα φέρει και δωράκια σε επιχειρηματίες όπως φορολογικές ελαφρύνσεις και ρυθμίσεις χρεών.

«Η ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου κορυφώνει την βάρβαρη επίθεσή της ενάντια στον κόσμο της εργασίας, ισοπεδώνοντας και τα τελευταία υπολείμματα των εργασιακών δικαιωμάτων.

Με το τελευταίο πολυνομοσχέδιο-μνημόνιο καθιερώνεται μεταξύ πολλών άλλων η Κυριακάτικη λειτουργία όλων των καταστημάτων στις τουριστικές περιοχές όλες τις Κυριακές του χρόνου, δρομολογώντας την πλήρη κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας σε όλες τις περιοχές της χώρας.

Απέναντι σε αυτήν την πολιτική που εξυπηρετεί αποκλειστικά τις πολυεθνικές αλυσίδες και τα πολυκαταστήματα, καταργώντας την κυριακάτικη αργία είμαστε οργισμένοι και αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι να αντισταθούμε και να αντεπιτεθούμε μέχρι την νίκη. Οι αγώνες των εργαζομένων θα καταργήσουν αυτές τις αντεργατικές ρυθμίσεις και θα ανοίξουν τον δρόμο για την προοδευτική ανατροπή!

ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΨΩΝΙΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ!»

Ανακοίνωση του τμήματος εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ 11/4/2014

Αυτή ήταν η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ για την κυριακάτικη αργία σχεδόν ένα χρόνο πριν. Ένα χρόνο μετά, ο υπουργός Σταθάκης ανακοινώνει ότι η κυριακάτικη αργία θα διατηρηθεί μεν, αλλά με εξαίρεση τις τουριστικές περιοχές όπου το ωράριο θα αποφασίζεται από την τοπική κοινωνία, τον τοπικό εμπορικό σύλλογο και την περιφέρεια. Μετά από συνάντηση του με τα σωματεία εμπορίου και αυτοαπασχολουμένων (26/2),  δήλωσε ότι θα εισηγηθεί στην βουλή το άνοιγμα των καταστημάτων 5 Κυριακές τον χρόνο αντί για 7,  υποστηρίζοντας πως με την πρόταση αυτή συμφωνούν και οι εργοδοτικοί φορείς του εμπορίου (!)

«Το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται»…

Αλέξης Τσίπρας λίγο πριν τις ευρωεκλογές του Μάη του 2014

«Μας δεσμεύουν οι κανόνες της ΕΕ, θα τους σεβαστούμε, αλλά θα παλέψουμε να τους αλλάξουμε» (… ) Εγγυόμαστε φρένο στις θυσίες χωρίς αποτέλεσμα που έκαναν οι Έλληνες, αλλά εγγυόμαστε και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας».

Αλέξης Τσίπρας μετά την εκλογή του, ομιλία στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ

Στο μόνο λοιπόν που έμεινε σταθερός ο Τσίπρας πριν και μετά την εκλογή του ήταν σε ότι αφορά την Ε.Ε. Σεβόμενος τους κανόνες της Ε.Ε. θα καταφέρει να κάνει πιο φιλολαϊκή την τακτική των ευρωπαίων κατά τα λεγόμενα του, και τονίζει ότι ο λαός δεν θα υποστεί άλλες θυσίες χωρίς αποτέλεσμα. Όμως όλες οι θυσίες που γίνονται για την κερδοφορία του κεφαλαίου και την ενίσχυση των μονοπωλίων είναι θυσίες χωρίς αποτέλεσμα που δεν αφορούν και δεν πρέπει να βαραίνουν κανέναν εργαζόμενο/η, άνεργο/η  της τάξης μας.

Η νέα κυβέρνηση δεν έφερε μαζί της καμία αλλαγή. Ο καπιταλισμός είναι εδώ, οι μηχανισμοί του επίσης και εχθρός αυτών σίγουρα δεν είναι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ και η ατζέντα για την καλύτερη διαπραγμάτευση του.

Βέβαια δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε στα κινήματα των πλατειών που εξαπλώνονται τόσο γρήγορα σε πρωτεύουσα, επαρχία και εξωτερικό. Πλήθος κόσμου γεμίζει τις πλατείες και μας θυμίζει εικόνες από τους αγανακτισμένους του 2011. Παρατηρείται η ίδια διαταξικότητα, το τερτίπι της «εθνικής ενότητας», η έντονη προβολή από τα ΜΜΕ. Αυτή την φορά ο κόσμος που πλαισιώνει αυτά τα καλέσματα, εσκεμμένα ή άθελα του στηρίζει αυτή την συγκεκριμένη πολιτική της καλύτερης διαπραγμάτευσης του καπιταλιστικού συστήματος. Τότε με το μηδενιστικό σύνθημα «έξω τα κόμματα», τώρα με την ανοιχτή συμπόρευση με την κυβέρνηση, το σίγουρο είναι πως η ταξική πάλη στις πλατείες μένει στην απ έξω.

Η ασυδοσία των αφεντικών παραμένει το ίδιο ωμή. Απολύσεις, εντατικοποίηση της εργασίας, εργατικά «ατυχήματα», απλήρωτες εργατοώρες, μισθοί πείνας, ημιαπασχόληση, προγράμματα voucher και κοινωφελής εργασία. Αυτά είναι που έχει να προσφέρει και η σοσιαλδημοκρατία. Οι εκμεταλλευόμενοι δεν πρέπει να ελπίζουν και να επαναπαύονται στις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που το καλύτερο που μπορούν να του προσφέρουν είναι μια «νέα» πλαστή ευμάρεια σε επίπεδα «προ κρίσης» που δεν θα αναιρέσει τίποτα από τα παραπάνω.

 

Η τακτική της ανάθεσης σταυρώνοντας ψηφοδέλτια μαζί και χέρια (και μιλώντας περισσότερο για όσους θέλουν να ανήκουν στο ταξικό κίνημα) θα πρέπει να ανακοπεί από τις δυνάμεις αυτές που αντιλαμβάνονται ιστορικά τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας σαν φρενάρισμα στις μαζικές ταξικές διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, τις μόνες που μπορούν να λειτουργήσουν θετικά προς το συμφέρον της. Αυτές είναι οι θέσεις που πρέπει να ισχυροποιηθούν στην παρούσα πολιτική κατάσταση. Οι διεκδικήσεις στους χώρους της δουλειάς, η ενίσχυση των σωματείων, η οργάνωση από τα κάτω είναι τακτικές που μπορούν να φέρουν την αληθινή ελπίδα στον εργατόκοσμο.

http://proletconnect.blogspot.gr/2015/03/blog-post_4.html

Η γέννηση της αυτονομίας στον ελληνικό χώρο

11021228_10203618499758511_5792309803805306089_n

Απλά πράγματα…

Τώρα και πάντα…

Τάξη εναντίον Τάξης..

Η γέννηση της αυτονομίας στον ελληνικό χώρο.

Το βασικό μειονέκτημα όλων εμάς είναι ότι δεν τα πάμε καλά με την ιστορία. Δεν εννοούμε προφανώς ότι αγνοούμε τα ιστορικά γεγονότα του απώτερου παρελθόντος – όχι. Η μεγάλη μας πληγή είναι η αδυναμία κατανόησης των βαθιών κοινωνικών αλλαγών που συντελέστηκαν τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Υπάρχουν βέβαια σοβαρά ελαφρυντικά. Οι περισσότεροι από μας γεννήθηκαν στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, εκ των πραγμάτων λοιπόν δεν βίωσαν, παρά μόνον ίσως σα θολή ανάμνηση, τη μετάβαση του ελληνικού κράτους από δικτατορία σε δημοκρατία δυτικού τύπου. Προσθέστε εδώ το δυστύχημα ότι οι πολιτικές οργανώσεις της εποχής στην ουσία φυτοζωούσαν• ότι τα σχολικά εγχειρίδια τελείωναν την ιστορική τους αφήγηση με την “τραγωδία της Κύπρου”• κι ότι σε γενικές γραμμές η ελληνική κοινωνία ήταν απασχολημένη με οτιδήποτε άλλο (βασικά να περνάει καλά), πλην του να μελετάει την ιστορία της και τα ελαφρυντικά μοιάζουν να οδηγούν σε αθώωση.

Από την άλλη, ελαφρυντικά – ξεελαφρυντικά, η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή. Το ελληνικό κράτος της δεκαετίας του ’80 έπαιρνε μια εξόφθαλμα διαφορετική μορφή απ’ αυτήν που το συνόδευε σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Δε μιλάμε εδώ για διαφορές επουσιώδεις: μια τεράστια αλλαγή στρατηγικού προσανατολισμού ωρίμαζε στο συλλογικό νου της ελληνικής αστικής τάξης, αλλαγή που ξεκίναγε από τη λειτουργία που θα πρέπει να διαδραματίζει το πολιτικό σύστημα και τελείωνε στη φύση που θα πρέπει να αποκτήσει η ελληνική κοινωνία. Σειρά “αδιανόητων” εξελίξεων ακολούθησε έκτοτε. Ο Καραμανλής ο Α νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Παπανδρέου ο Β αναγνώρισε την “εθνική αντίσταση”. Η χώρα ύστερα από δεκαετίες ακροδεξιών πολιτικών σχηματισμών στην κορυφή της, απέκτησε “σοσιαλιστική” κυβέρνηση. Και τελικά, στα τέλη της “ακατανόητης” δεκαετίας του ’80 το ελληνικό compromesso storico έγινε κι αυτό πραγματικότητα: το δεξί κομμάτι του ελληνικού πολιτικού συστήματος αγκάλιασε το αριστερό, ο καρπός της αγάπης τους ονομάστηκε “οικουμενική κυβέρνηση” και οι άλλοτε μισητοί εχθροί ενώθηκαν εις σάρκαν μία.

Όποιος μπορούσε να καταλάβει τη σημασία εκείνων των αλλαγών, λογικά δε θα νιωθε και ιδιαίτερα ευχάριστα. Η συνειδητοποίηση ότι το ελληνικό κράτος ολοκληρωνόταν, ότι εγκόλπωνε στο modus vivendi του το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, δεν ήταν απ’ τις συνειδητοποιήσεις που λυτρώνουν, εκτός βέβαια αν υιοθετεί κανείς την αριστερή οπτική. Αυτό που οι Ιταλοί αυτόνομοι περιέγραψαν ως το κράτος των κομμάτων χτιζόταν με τον ειδικό του τρόπο και στα καθ’ ημάς. Και φυσικά δεν περιελάμβανε ομόνοια και κοινούς στόχους μοναχά στις ανώτερες βαθμίδες, αλλά απαιτούσε εξίσου συστράτευση και άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων στο επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως πια σήμερα να μας φαίνεται ασήμαντο, ωστόσο η ενσωμάτωση της αριστεράς και των πολιτικών της οργανώσεων στο σκληρό πυρήνα του ελληνικού κράτους υπήρξε η πιο κομβική στιγμή των τελευταίων σαράντα χρόνων. Κι αυτό γιατί μετά από περίπου έξι δεκαετίες διαρκούς εμφυλίου πολέμου, μετά από ποταμούς αίματος και μίσους απύθμενου, μετά από ανταρτοπόλεμο και τάγματα ασφαλείας, μετά από εθνικό διχασμό και παρολίγον διάσπαση, το ελληνικό κράτος απέκτησε εσωτερική συνοχή, κοινούς (ή περίπου κοινούς…) στόχους για την εξωτερική του πολιτική, κοινή (ή περίπου κοινή…) γνώμη για την ταξική εκμετάλλευση, κοινές (ή περίπου κοινές…) προοπτικές. Και επίσης άλλαξε στελεχικό δυναμικό. Τα φρεσκοξυρισμένα μάγουλα των χουντικών συνταγματαρχών αντικαταστάθηκαν από τριχωτές κεφαλές, τα κλαρίνα από ροκ συναυλίες με κρατική επιχορήγηση και ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός από πρωτόγνωρη σεξουαλική απελευθέρωση.

Βέβαια αυτά ήταν απλώς τα επιφαινόμενα. Γιατί κατά τα άλλα, η ολοκλήρωση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού σήμαινε επίσης καθολική επίθεση στις δυνατότητες αυτονομίας του προλεταριάτου. Πράγματι, με την ταξική ειρήνη να δίνει αέρα στα πανιά του, το ελληνικό κράτος μπόρεσε για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να θέσει σε κίνηση τις ιμπεριαλιστικές του βλέψεις στα βόρεια και στα ανατολικά του σύνορα. Η ομογενοποίηση της ελληνικής κοινωνίας έδωσε μορφή και περιεχόμενο στο καταναλωτικό όνειρο και δόξασε το lifestyle ως Θεό. Ο ταξικός ανταγωνισμός ανετέθη επί μισθώ στις επίσημες συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες σαν ανταπόδοση κοιτούσαν να τον κατευθύνουν σε ανώδυνες ατραπούς. Η εργασία κατασυκοφαντήθηκε, το τέλος της δοξάστηκε σαν την έλευση του Θεανθρώπου, την ίδια στιγμή που η καθολική εκμετάλλευση των μεταναστών εργατών μετατράπηκε στην ανομολόγητη προϋπόθεση ευμάρειας και πλουτισμού. Εντωμεταξύ, ο ρατσισμός και η μικροαστικοποίηση κάλπαζαν, η απουσία εργατικού κινήματος έβγαζε μάτι, η μεταφυσική πεποίθηση ότι το μέλλον μας θα βαίνει από το καλό στο καλύτερο είχε αποκτήσει ισχύ αυτονόητου.

Τολμούμε να πούμε ότι αυτή η no way out προοπτική, η ολοκλήρωση δηλαδή του ελληνικού κράτους ταυτόχρονα με την ομογενοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, υπήρξε η γενέθλια συνθήκη για τις ιδέες και τiς πρακτικές της αυτονομίας, όπως αυτές εκφράζονται σ’ αυτό και σε άλλα περιοδικά κι όπως εκφράζονται στο δρόμο από μας και από δεκάδες άλλους συντρόφους και συντρόφισσες. Τολμούμε να πούμε ότι οι πρώτες απόπειρες εναντίωσης στη μετάλλαξη του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας, από τις αρχές του ’90 και μετά, ήταν στην ουσία τους τα πρώτα ανεπεξέργαστα σκιρτήματα της ανάγκης για αυτονομία. Για να το πούμε αλλιώς, μας φαίνεται ότι ήταν η ίδια η καπιταλιστική ολοκλήρωση αλά ελληνικά που γέννησε τον εχθρό που της αντιστοιχούσε. Και μάλιστα σε μια ιστορική συγκυρία που η εκμηδένιση του εσωτερικού εχθρού είχε πανηγυριστεί σα θρίαμβος. Για να προλάβουμε τυχόν παρανοήσεις: δεν εννοούμε τις αυτόνομες ιδέες και πρακτικές σα μια μετωπική σύγκρουση δίχως αύριο. Κάθε άλλο. Στο μυαλό μας οι αυτόνομες ιδέες και πρακτικές των αρχών της δεκαετίας του ’90 ήταν μια διάχυτη και ενστικτώδης άρνηση εγκλωβισμού, μια ασχεδίαστη αναζήτηση διεξόδου κινδύνου απέναντι σε ένα κράτος και μια κοινωνία που έκλεινε κάθε πόρο αυτονομίας. Ήταν ένα μείγμα διαίσθησης και εμπειρισμού, που όσο εύκολα μπορούσε να καταλάβει τους εχθρούς του, άλλο τόσο δύσκολα ήταν σε θέση να εξηγήσει τον εαυτό του: την ιστορική του προέλευση και την πολιτική του κατεύθυνση.

Έτσι όπως εξετάζουμε την ιστορία, νομίζουμε ότι η αυτονομία στην Ελλάδα δεν ήταν άνθρωποι. Ήταν ένα σώμα ιδεών γύρω απ’ το οποίο συγκεντρώθηκαν οι πρώτοι αυτόνομοι. Μπορεί να μην ήταν σχεδιασμένο, αλλά οι βασικές θεωρητικές και πρακτικές κατευθύνσεις των αυτόνομων στρέφονταν, στο μέτρο που τους αναλογούσε, ακριβώς ενάντια στο τέρας που παρήγαγε η κρατική ολοκλήρωση και η κοινωνική ομογενοποίηση. Την ίδια στιγμή που εξελίσσονταν τα μακεδονικά συλλαλητήρια και παιζόταν η στρατιωτική εισβολή στη Μακεδονία, γεννήθηκαν οι απόψεις των αυτόνομων για τον ιμπεριαλισμό του ελληνικού κράτους. Την ίδια στιγμή που ο ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους επέλαυνε, σχηματίστηκαν οι πρώτες ομάδες και τα πρώτα έντυπα που πολεμούσαν το ρατσισμό στο δρόμο και στα μυαλά. Την ίδια στιγμή που κυριαρχούσαν οι κρατικές θεωρίες περί τέλους της ιστορίας και τέλους της εργασίας, δημοσιεύονταν δειλά δειλά κείμενα και αφίσες που έβαζαν την εργασία και την εκμετάλλευσή της στο κέντρο της επιχειρηματολογίας τους. Την ίδια στιγμή που η αριστερή σκέψη και οργάνωση είχαν μετατραπεί σε οργανικό κομμάτι του ελληνικού κράτους και του ελληνικού καπιταλισμού, η αυτόνομη οπτική τις αντιμετώπιζε ως εχθρικά μορφώματα κι όχι ως “συντρόφους που δεν ασκούν βία”. Την ίδια στιγμή που οι μεσολαβήσεις πύκνωναν σε βαθμό που είχε μαυρίσει ο ορίζοντας, οι αυτόνομοι κοιτούσαν να αποδράσουν, στα λόγια και στα έργα, από την τυραννία της κυρίαρχης αλήθειας.

Η γέννηση της αυτονομίας στην Ελλάδα ήταν μια διαδικασία μακρά, επώδυνη, κι όχι πάντοτε επιτυχημένη. Όμως υπήρξε. Κι όπως μας είπε ένας φίλος, το πιο ενδιαφέρον δεν είναι ότι υπήρξε. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι είχε τόσο μικρή απήχηση..

Αναδημοσίευση από : Ταξικό Μίσος

Οι προηγούμενοι μας αφαίρεσαν τα ελάχιστα. Οι τωρινοί μας υπόσχονται λίγα. Δεν ζητάμε πολλά. Τα θέλουμε όλα… και τα θέλουμε τώρα.

Λίγες ημέρες μετά τις εκλογές (25/1/2015) και τη δημιουργία της νέας κυβέρνησης στα βόρεια προάστια της Αθήνας σε υποκατάστημα μιας μεγάλης αλυσίδας πώλησης οικιακών ηλεκτρικών συσκευών, ο διευθυντής κάλεσε τους εργαζόμενους για να τους μιλήσει. Εκείνες τις ημέρες, οι νέοι υπουργοί ανακοίνωναν τις προσεχείς νομοθετικές ρυθμίσεις της νέας κυβέρνησης, τα άμεσα μέτρα που σκέφτονται να πάρουν με τα οποία να ικανοποιήσουν τα αιτήματα που τα τελευταία χρόνια πάλευε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

 piramide-καπιταλισμος

Ο διευθυντής τους είπε, «θα ακούσατε ότι θα ψηφιστεί νόμος και πλέον τα μαγαζιά δεν θα λειτουργούν Κυριακές. Άρα να ξέρετε ότι δεν θα ξανακληθείτε να δουλέψετε Κυριακή». Και συμπλήρωσε, «θα ακούσατε επίσης ότι θα ψηφιστεί νόμος που θα επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ. Όταν γίνει αυτό, εσείς θα υπογράφετε ότι παίρνετε 751, αλλά θα συνεχίσετε να παίρνετε ό,τι παίρνετε τώρα». «Αν τολμήσετε να κάνετε κάτι τέτοιο θα προσφύγουμε στην Επιθεώρηση Εργασίας», απάντησαν οι εργαζόμενοι. Ο διευθυντής έφυγε από τη συνάντηση εκνευρισμένος και κλείστηκε για πολλές ώρες στο γραφείο του.

 

Το γεγονός αυτό είναι αξιοπρόσεχτο, αν αναλογιστούμε ότι στους χώρους εργασίας τα τελευταία χρόνια αυτό που κυριαρχεί είναι ο φόβος και η υποταγή. Κυριαρχεί ο φόβος εξ αιτίας της εργοδοτικής και διευθυντικής τρομοκρατίας, η οποία στηρίζεται στην πολιτική των μέχρι πρότινος μνημονιακών κυβερνήσεων. Το γεγονός είναι επίσης ενδεικτικό της ψυχολογίας που διαμόρφωσε μέσα στους εργαζόμενους η ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διαμορφώθηκε μια ψυχολογία ανακούφισης και χαράς («επιτέλους έφυγαν») και μια ψυχολογία προσμονής για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Δυστυχώς αυτή η διάθεση είναι αρκετά προσγειωμένη. Κυριαρχούν οι χαμηλές προσδοκίες («μακάρι να κάνει έστω τα μισά από όσα υποσχέθηκε»). Τις χαμηλές προσδοκίες με έντεχνο τρόπο τις καλλιεργούν και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

  

Η διαδικασία συζήτησης των προγραμματικών δηλώσεων μέσα στη Βουλή καθήλωσε όλο το λαό στις τηλεοράσεις. Για ημέρες ο κόσμος παρακολουθούσε τις αγορεύσεις από το βήμα της Βουλής, παρακολουθούσε τις πολιτικές συζητήσεις στα τηλε-παράθυρα και συζητούσε για όλα αυτά την άλλη ημέρα με τους συναδέλφους του στη δουλειά. Αυτές τις ημέρες που διαρκούν τα ταξίδια των κυβερνητικών στελεχών και οι συναντήσεις τους με τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι πολιτικές συζητήσεις έχουν φουντώσει. Η κυβέρνηση φτιάχνει ένα προφίλ σκληρής διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους και ο κόσμος νοιώθει δικαιωμένος.

 

Απόρροια αυτής της ψυχολογίας είναι τα μαζικά συλλαλητήρια που οργανώνονται στο κέντρο της Αθήνας και σε δεκάδες άλλες πόλεις, τις ημέρες που γίνονται οι κρίσιμες συναντήσεις με τους Ευρωπαίους. Τα συλλαλητήρια αυτά οργανώνονται μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χιλιάδες άνθρωποι κατεβαίνουν για να υποστηρίξουν την κυβέρνηση, την πρώτη κυβέρνηση που επιτέλους διαπραγματεύεται και ορθώνει το ανάστημα της στους ξένους, όπως πιστεύει ο κόσμος. Στα συλλαλητήρια αυτά κατεβαίνει κόσμος πολύ πέρα από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και κόσμος που ψήφισε τη Δεξιά. Τα συλλαλητήρια αυτά δεν είναι  μόνο στήριξη στην κυβέρνηση, είναι ταυτόχρονα και πίεση. Εκφράζουν την απαίτηση να μην κάνει η κυβέρνηση πίσω στο ζήτημα του χρέους. Η κυβέρνηση προσπαθεί να έρθει σε ένα συμβιβασμό με τους δανειστές. Αυτό το συμβιβασμό θα προσπαθήσει να τον «χρυσώσει» για να τον αποδεχτεί ο λαός. Τα μαζικά συλλαλητήρια είναι μια δυσκολία σε αυτή τους την προσπάθεια.  

 

Όλοι όσοι πιστεύουμε και παλεύουμε με τις ιδέες του μαχητικού αυτό-οργανωμένου συνδικαλισμού πρέπει να πάρουμε υπόψη μας τις διαθέσεις των εργαζομένων και να παρέμβουμε, ώστε οι διαθέσεις αυτές να μετατραπούν σε αναβαθμισμένη απαιτητικότητα και διεκδίκηση. Μακριά από εμάς η λογική σνομπαρίσματος του κόσμου («σιγά μωρέ μην αλλάξουν τα πράγματα επειδή ψηφίσατε ΣΥΡΙΖΑ», « έχετε αυταπάτες» κοκ). Οι μαχόμενες δυνάμεις του εργατικού κινήματος πρέπει να προσπαθήσουν να μετατρέψουν την ελπίδα που νοιώθει ο κόσμος σε ενεργητική κινητοποίηση και αγώνα. «Πάμε τώρα στο αφεντικό να απαιτήσουμε. Πάμε να του πούμε ότι, αν δεν έχει καταλάβει πως τα πράγματα άλλαξαν, πρέπει να τα καταλάβει άμεσα, πως δεν περνάνε αυτά που ήξερε μέχρι τώρα». «Πάμε στο Υπουργείο να διεκδικήσουμε λύση στο πρόβλημά μας… Δεν μπορούμε να περιμένουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε υπομονή, τα προβλήματα είναι πιεστικά». Είναι ανάγκη να βρεθούμε μαζί με τον κόσμο, μαζί με τους εργαζόμενους και όχι να τους αντιμετωπίσουμε με το ύφος του παντογνώστη που περιμένει για να πει στο μέλλον, «εμείς σας τα λέγαμε… είχατε αυταπάτες». Αυτή είναι δυστυχώς η στάση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, αλλά και κάποιων δυνάμεων της Άκρας Αριστεράς και του Αναρχικού Αντι-εξουσιαστικού χώρου. 

 

Τώρα είναι η ώρα να καλέσουμε σε επανασυσπείρωση στα σωματεία και να προχωρήσουμε σε αντεπίθεση. Για να πάρουμε πίσω όσα μας έκλεψαν τα τελευταία 5 χρόνια (με τα μνημόνια) και για να κατακτήσουμε πολύ περισσότερα, να κατακτήσουμε όσα μας ανήκουν.

 

Οι υπουργοί ήδη έχουν αρχίσει να τα μαζεύουν. Μας λένε ότι, τα αιτήματα του κινήματος, που ήταν υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα ικανοποιηθούν σταδιακά. Π.χ. ο κατώτατος μισθός 751 ευρώ θα εφαρμοστεί σταδιακά από το 2016. Τα κυβερνητικά στελέχη με δηλώσεις τους θέλουν να κρατήσουν δύο καρπούζια στη ίδια μασχάλη, να ικανοποιήσουν και τους εργαζόμενους και τους εργοδότες. Αυτό ούτε μπορεί να γίνει, ούτε θα πρέπει εμείς οι εργαζόμενοι να το ανεχτούμε. Αυτό πρακτικά θα σημάνει ικανοποίηση των εργοδοτικών απαιτήσεων σε βάρος των εργατικών αναγκών. Το σύνθημά των αγώνων μας, ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

 

Στις 5 Απρίλη οι εργαζόμενοι στο Εμπόριο καλούνται να δουλέψουν Κυριακή όπως ορίζει ο νόμος της προηγούμενης κυβέρνησης. Θα έχει δώσει μέχρι τότε λύση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Οι εργαζόμενοι δεν θα δεχτούν να πάνε και πάλι για δουλειά Κυριακή. Θα αντιδράσουν, θα αντιδράσουν με απεργία και διαμαρτυρίες. Το Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας βρίσκεται σε αγωνιστική ετοιμότητα.

Έχει ήδη αρχίσει και ξεδιπλώνεται από σωματεία βάσης, εργατικές συλλογικότητες και συλλογικότητες ανέργων καμπάνια προβολής του αιτήματος, επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις για όλο το διάστημα της ανεργίας. Παράλληλα συνεχίζονται οι πιέσεις για δωρεάν μετακίνηση των ανέργων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Η κυβέρνηση τι θα κάνει γι’ αυτές τις πιεστικές ανάγκες; Και πότε θα το κάνει; Οι άνεργοι δεν μπορούν να περιμένουν.

Στον Επισιτισμό, στο Εμπόριο, στο κλάδο του Βιβλίου και αλλού τα σωματεία συνεχίζουν τους αγώνες ενάντια στις απολύσεις, στη μη καταβολή δεδουλευμένων, ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Η κυβέρνηση θα νομοθετήσει προς όφελος των εργαζομένων και πότε; Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους θα παρέμβουν υπέρ των εργαζομένων και πότε; Οι υπουργοί μπορεί να μην κατανοούν την πιεστικότητα των προβλημάτων, οι εργαζόμενοι όμως δεν μπορούν να περιμένουν.

 

Η Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ), τα σωματεία βάσης και οι συλλογικότητες του ταξικού συνδικαλισμού θα βρεθούν μέσα στην κινητικότητα που προκύπτει από τις ανησυχίες, τις ελπίδες, τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Θα προσπαθήσουν να εκφράσουν τις τωρινές ανάγκες τους, αλλά και μια μακροπρόθεσμη εργατική προοπτική.

 

 

Ντίνος Παλαιστίδης

Μέλος της ΕΣΕ Αθήνας

Πηγή

Aριστερός πατριωτισμός: τραγωδία ή φάρσα;

newego_LARGE_t_1101_54461917

 

Πίσω στο 2012, σε μια εκδήλωση για την ”άνοδο του φασισμού” και την έκπληξη αρκετών γύρω από αυτό το φαινόμενο, είχε ειπωθεί ανάμεσα στα άλλα πως η αριστερά δεν πρέπει να αφήσει το έθνος στους φασίστες και τους ακροδεξιούς. Και πως το έθνος είναι άλλο ένα σημείο πάλης όπου οι αριστεροί πρέπει να παρέμβουν και να του προσδώσουν διαφορετικό, φιλολαϊκό, νόημα.

Το παραπάνω είναι ενδεικτικό μιας γενικότερης πολιτικής αντίληψης που επικρατεί σε κομμάτια της αριστεράς, ενσωματωμένα πλήρως εδώ και πολλές δεκαετίες στο Κράτος με διάφορους τρόπους. Μια πατριωτική, εθνικιστική αντίληψη που εκπορεύεται (και) μέσα από την ιστορική πρόσδεσή της στους αστικούς θεσμούς. Πως αλλιώς θα αντιλαμβανόταν το έθνος ως κάτι που είναι προς διεκδίκηση από τους φασίστες και τους ακροδεξιούς.

Και αν τότε, αυτή η θέση, αποκρούστηκε από τοποθετήσεις που την αποδόμησαν, σήμερα έρχεται να εισβάλει στην ‘’κεντρική πολιτική ατζέντα’’ και να δικαιωθεί πανηγυρικά.

Η αριστερά που εγκόλπωνε τέτοιες θέσεις είναι πλέον η εξουσία του τόπου και το έθνος απέκτησε την πλατιά αριστερή του νομιμοποίηση.

Έτσι, από τη μια, η ακροδεξιά πατερίτσα των ΑΝΕΛ, ο Καμμένος στο υπουργείο άμυνας και τα στεφάνια στα Ίμια, και από την άλλη οι κυβερνητικές συγκεντρώσεις στήριξης της εθνικής διαπραγμάτευσης.

Η διαδικασία απόσπασης της συναίνεσης στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αφεντικών, δεν ολοκληρώθηκε με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση και το ξεπέρασμα της κρίσης της αντιπροσώπευσης και του τέλους της μεταπολίτευσης. Αντίθετα, βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία όξυνσης του πατριωτισμού με ‘’αριστερό πρόσημο’’. Σε αυτό το σχέδιο επιστρατεύτηκε τόσο το θέαμα και η αριστοτεχνική μετεκλογική προπαγάνδα της κυβέρνησης όσο η δομημένη από καιρό εθνικιστική ρητορική του ‘’Έθνους υπό νέα γερμανική κατοχή’’ κ.ο.κ.

Έτσι, ο υπουργός Οικονομικών μετατράπηκε σε εθνικό λαϊκό-pop σύμβολο αγώνα ενάντια στους ξένους κατακτητές συμπυκνώνοντας θεαματικά την εθνική ονείρωξη των μεσαίων και μικρομεσαίων τάξεων.

Αντίστοιχα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών μετατράπηκε σε σύμβολο ‘’λαομίσητο’’ παρουσιαζόμενος ως ναζί που θέλει την καταστροφή της χώρας.

avgi1_3 (1)

Με αυτό τον τρόπο, τόσο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε πιστή στις προεκλογικές της δεσμεύσεις για ‘’διαπραγμάτευση’’ όσο απέκτησε ευρεία λαϊκή νομιμοποίηση η πολιτική ατζέντα των αφεντικών ενδυόμενη τα εθνικά συμφέροντα.

Η πρώτη φιλοκυβερνητική συγκέντρωση της μεταπολίτευσης που πραγματοποιήθηκε στις 5/2, είχε ως άξονα την κυβερνητική ατζέντα της διαπραγμάτευσης με κεντρικό σύνθημα «Δεν εκβιαζόμαστε, δεν υποκύπτουμε, δεν φοβόμαστε, δεν κάνουμε πίσω, νικάμε». Εννοώντας πως η ελληνική κυβέρνηση και ο λαός δεν εκβιάζονται αλλά ενωμένοι νικάνε, ως απάντηση στους ‘’εκβιασμούς του τραπεζίτη Ντράγκι’’ και της ΕΚΤ.

Η ουσία, βέβαια, βρίσκεται μακριά από το θέαμα: στον ανταγωνισμό των αφεντικών για πιο πλάνο ανάπτυξης θα επικρατήσει στην Ε.Ε: η συνέχιση της σφιχτής λιτότητας, με κύριο εκφραστή την γερμανική αστική τάξη , που εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά της ή η φιλανθρωπική ανακούφιση των …λαών από την ‘’ανθρωπιστική κρίση’’ και η χαλάρωση της τόσο σφιχτής λιτότητας που εξυπηρετεί τα συμφέροντα άλλων αστικών τάξεων στον ανταγωνισμό τους με τη γερμανική -της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης (πάντα στο πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο της Ε.Ε).

Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής και δεν είναι άλλος από αυτόν της σφοδρής ταξικής υποτίμησης των εργατών πανευρωπαϊκά, έτσι όπως εμείς τη ζήσαμε τα τελευταία χρόνια της εν ελλάδι εκδοχής της καπιταλιστικής κρίσης.

Οπότε είναι απορίας άξιο ποιο ήταν το περιεχόμενο και οι επιδιώξεις των φιλοκυβερνητικών που κατέβηκαν στο σύνταγμα και θα ξανακατέβουν στις 11/2 εφόσον δεν είναι έλληνες (sic) τραπεζίτες.  Είναι δε χαρακτηριστικό πως το κάλεσμα της συγκέντρωσης της 5/2 δημοσιεύτηκε ακόμα και στον καθεστωτικό ηλεκτρονικό τύπο, όπως το έθνος και η ναυτεμπορική.

Η απάντηση είναι πως δεν χρειάζεται να εξεταστεί το καθορισμένο πολιτικό πλαίσιο μιας πράξης και σε τι ακριβώς αυτή προσφέρει υποστήριξη και νομιμοποίηση.

Αρκεί η συναισθηματική επίκληση στις αξίες του έθνους-κράτους, η θυματοποίηση του λαού, η ιστορικιστική αναβίωση των ναζί κατακτητών στα πρόσωπα της γερμανικής κυβέρνησης και βέβαια, το γνήσιο μικροαστικό ένστικτο επιβίωσης, που αγωνιά για την τύχη του ελληνικού κεφάλαιο-κρατικού σχηματισμού και τις προσοδικές κοινωνικές σχέσεις που αυτός εκφράζει και διατηρεί, προκειμένου 7-8 χιλιάδες κόσμου να συγκεντρωθούν έξω από τη βουλή σε μια αναβίωση των αγανακτισμένων. Αυτή τη φόρα, όμως, όχι ενάντια των κακών πολιτικών -μιας και τώρα έχουμε την καλή αριστερή κυβέρνηση, αλλά ενάντια των κακών ξένων δυναστών του έθνους που δεν αφήνουν τις τράπεζές μας να πάρουν ανάσα και υπέρ της κυβέρνησης που προσπαθεί να δώσει τέρμα στα βάσανα του λαού.

Ο Μαρξ έγραψε, συμπληρώνοντας τον Χέγκελ, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται πρώτα ως τραγωδία και ύστερα ως φάρσα. Δεν ξέρουμε σε πιο στάδιο επανάληψης της ιστορίας του αριστερού πατριωτισμού είμαστε, αυτό της τραγωδίας ή της φάρσας. Σε κάθε περίπτωση η εποχή για τέτοιου είδους νομιμοποίηση του εθνικισμού είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.

Γιατί αν τα ‘’μνημόνια’’, η καταγγελία τους και ο ‘’αντιμνημονιακός αγώνας’’ ήταν το πρώτο μέρος ενός αριστερού πατριωτισμού, η κυβερνητική στήριξη στις εθνικές διαπραγματεύσεις υπέρ της λαϊκής κυριαρχίας και η υπαναχώρηση της ταξικής ανάλυσης έναντι του διαταξικού χυλού, είναι το δεύτερο μέρος. Συμπληρωματικό του πρώτου, σε κάθε περίπτωση.

Στο πλαίσιο αυτό δεν μπορεί να γίνει κατανοητή, με βάση την ταξική ανάλυση, η διακηρυγμένη συμμετοχή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις πατριωτικές συγκεντρώσεις τις 11/2. Εκτός βέβαια και αν τα λαϊκά μέτωπα μπορούν να μεταφραστούν σε πατριωτικά -και κάπως έτσι είναι.

Όπως δεν μπορεί να γίνει κατανοητή η δικαιολόγηση και στήριξη των συγκεντρώσεων αυτών αλλά και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από κάθε είδους και πολιτικής κατεύθυνσης κομματιών του κινήματος.

Από την άλλη, αναρωτιόμαστε που πήγε η περίφημη αριστερή στροφή της κοινωνίας όταν μπροστά στην εθνική διαπραγμάτευση έφτασαν να συναινούν ακόμα και κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Σαφέστατα, δεν υπήρξε ποτέ μια τέτοια. Αντίθετα βαίνει προς ολοκλήρωση η ιστορική πατριωτική στροφή της αριστεράς. Αναγκαστικά λόγω της ουσιαστικής ενσωμάτωσής της στο Κράτος και της ανάληψης καθηκόντων εξυπηρέτησης των συμφερόντων των αφεντικών. Σε καιρούς βέβαια εξαιρετικά επικινδύνους είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε ελλαδικό επίπεδο. Με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά να καλπάζει και την εγχώρια να έχει σταθεροποιήσει την ύπαρξή της εκφραζόμενη στα ποσοστά των ναζί σε αυτά του ποταμιού και της νέας δημοκρατίας. Και σε κάθε περίπτωση στην πολιτική των αφεντικών.

Αντιλαμβανόμαστε έτσι, μετά από τη πρόχειρη σκιαγράφηση του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου, πως οι ευθύνες των επιλογών είναι τέτοιες που δεν γίνεται να λαμβάνονται ελαφρά τη καρδία. Στο όνομα μιας λαϊκής κυριαρχίας ενός λαϊκού μετώπου και μιας εθνικής διαπραγμάτευσης ή μιας οπορτουνιστικής παρέμβασης στα κυβερνητικά πλαίσια των φιλοκυβερνητικών συγκεντρώσεων και ”ζύμωσης” στο χύμα. Το κίνημα των πλατειών δεν ήταν αθώο, πόσο μάλλον η ξεκάθαρη εθνικοπατριωτική αναβίωσή του με κρατική επικύρωση.

Η εργατική τάξη πρέπει να αντιληφθεί την ιστορική παγίδα των αφεντικών και να μην συναινέσει στην πατριωτική διέξοδο από την κρίση προς την ανάπτυξη. Γιατί εκεί δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την έρημο της σκληρής εκμετάλλευσης και της αβίωτης κοινωνικής συνθήκης για κάθε προλετάριο και προλετάρια.

Το οργανωμένο πολιτικά και συνδικαλιστικά κομμάτι της εργατικής τάξης, πιστό σε μια αντικαπιταλιστική και αντικρατική κατεύθυνση οφείλει να καταδείξει τους κινδύνους και τις αντιφάσεις της συγκυρίας και να δουλέψει για την κοινωνική επανάσταση: τη μόνη ρεαλιστική πολιτική.

Μίσος Ταξικό

http://www.provo.gr/aristeros-patriotismos-tragodia-h-farsa/

SYRIZA ANDE PORTAS*

*Άρθρο του Σ. Δαπέργολα στη σελίδα της SAC για τα διεθνή.

neoliberal_policeΗ 18η Οκτώβρη του 1981 ήταν μια σημαδιακή μέρα στην μεταπολεμική
Ελληνική ιστορία. Δεν είχαν περάσει ούτε 7 χρόνια απο τότε που οι
έλληνες αριστεροί επέστρεψαν απο τα ξερονήσια και τα βασανιστήρια με την
πτώση της στρατιωτικής χούντας και ξαφνικά ένα αριστερό κόμμα σε τρεις
εκλογές πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις του και καταλαμβάνει, μέσω της
κοινοβουλευτικής οδού, θριαμβευτικά την εξουσία. Το πολιτικό του
πρόγραμμα δημιουργούσε τρόμο στα δεξια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας
(τους νικητές του ελληνικού εμφυλίου) αλλά και σε τμήματα της αστικής
ταξης: υπόσχονταν έξοδο της χώρας από την ευρωπαϊκή κοινότητα,
απαγκίστρωση από το ΝΑΤΟ και την σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, μαζικές
κοινωνικοποιήσεις και εργατικό έλεγχο σε εργοστάσια, τσάκισμα του
στρατιωτικού παρακράτους, εκκαθάριση του εκκλησιαστικού ακροδεξιού
καρκινώματος, αυτονοήτες σήμερα ελευθερίες . Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό
Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) ήταν ένα αληθινό αριστερό κόμμα που μιλούσε για ειρηνικό
(αλλά με το όπλο παρα πόδας) σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Ενα κόμμα
ριζοσπαστικό ακόμα και για την 10ετία του 80.
Οι αναλογίες με τον Σύριζα είναι προφανείς.
Τι είναι ο Σύριζα
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε σαν ένα ιδιότυπο άθροισμα.
Είναι η εξέλιξη μίας ιστορικής ευρωκομμουνιστικής τάσης χυδαία
ρεφορμιστικής και καθεστωτικής. Τυατόχρονα με την παρουσία
αριστερίστικων γκρουπούσκουλων από όλο το φάσμα των αιρετικών του
Λενινισμού αλλά και κάποιων κινημάτων βάσης ή ανθρώπων του αγώνα. Είναι
το ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής που “απο το τίποτα γίνεται τα πάντα”. Οι χρόνοι
όμως της μετεξέλιξής του είναι πολύ ταχύτεροι. Και συγκρινόμενο με το
ΠΑΣΟΚ όταν πήρε την εξουσία είναι πολύ μικρότερο. Το δε πρόγραμμά του
δεν πλησιάζει κάν σε ριζοσπαστισμό αυτό του ΠΑΣΟΚ, ενώ τα μέλη του είναι
λίγες δεκάδες χιλιάδες.
Η ανάληψη της ηγεσίας του Τσίπρα το 2008, που ξεκίνησε σαν εκλεκτός του
προηγούμενου αρχηγού σηματοδότησε την εκδίωξη της “ευρωκομμουνιστικής”
τάσης στο κόμμα και την δημιουργία μιας νέας πολιτικής ταυτότητας .
Στήριξη αγώνων και αιτημάτων με μια ρητορική που προσπαθούσε να ψαρέψει
ακόμα και απο την ελευθεριακή παράδοση, εμμονή σε πολιτικά δικαιώματα
προσπάθεια για παρουσία στον δρόμο. Αλλωστε τα αριστερίστικα κόμματα
έφεραν τεχνογνωσία δρόμου κι ένα μικρό αλλά μάχιμο στελεχιακό δυναμικό
και μόνο μια τέτοια ταυτότητα μπορούσε να τους κρατήσει μαζί.
Παράλληλα επιχείρησε να δυναμώσει τη συνδικαλιστική του επιρροή στον
δημόσιο κυρίως τομέα μέσω των παρατάξεών του, όπως και στους φοιτητικούς
συλλόγους.
Ανάμεσα στα άλλα, ο Σύριζα του 4% δεν σταμάτησε ποτέ να κάνει εκκλήσεις
ενότητας της αριστεράς, γενικόλογες και συναισθηματικές, που έβρισκαν
την επιδεικτικές αρνήσεις τόσο του κομμουνιστικού κόμματος όσο και του
εκτός σύριζα αριστερισμού.
Επίσης ο σύριζα του 4% ηταν ο αποδιοπομπαίος τράγος όλης της ακροδεξιάς
και του φασισμού: η φιλομεταναστευτική του θέση, ο σχετικός
αντικληρικαλισμός του, η πολεμική του σε κοινωνικές διακρίσεις, ο
αντιεθνικισμός του τον είχαν κάνει μόνιμο στόχο, πολλές φορές σε βαθμό
υστερίας .
Αυτός ο Σύριζα απορρόφησε μια τεράστια εκλογική δυναμική που δεν την
είχε προβλέψει πόσο μαλλον σχεδιάσει.
Κι εκεί που το θέμα του ήταν να μπει στη βουλή και μια μέρα να περάσει
σε ποσοστό το κομμουνιστικό κόμμα κατακτώντας τη συμβολική ηγεμονία στην
αριστερά, τώρα βλέπει την πόρτα της εξουσίας.
image
Λίγα λόγια για το πολιτικό περιβάλλον
Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα γνώρισαν το τέλος ενός ονείρου καταναλωτικής
αφθονίας, το ψεύδος μιας συστημικής υπόσχεσης και με το Ευρωπαϊκό και με
το ελληνικό ενδημικό χρώμα. Βρέθηκαν χωρίς δουλειά, βρέθηκαν με
μικρότερο μισθό, πληρώνοντας τα φάρμακά τους, χάνοντας παροχές.
Οι ηλικιωμένοι βρέθηκαν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση βλέποντας
συντάξεις να χάνονται και σύστημα υγείας να υποβαθμίζεται. Κάθε τι που
αποτελούσε το “κράτος πρόνοιας”, συρρικνώθηκε, έγινε ακριβότερο,
δουλεύει χειρότερα. Η γενικευμένη διαφθορά διχοτομήθηκε: η διαφθορά της
αστικής τάξης και του κράτους έμεινε ανέγγιχτη, η διαφθορά που αφορούσε
την κοινωνική βάση έγινε άλλοθι για μαζική αφαίρεση δημόσιων παροχών.
Τα δύο μεγάλα κόμματα άρχισαν να γνωρίζουν πρωτοφανή απαξίωση. Μην
μπορώντας πλέον να αγοράσουν ψήφους μεσω “διευκολύνσεων” (πχ πρόσληψη
στο δημόσιο, φοροαπαλλαγές κλπ), αλλά προσπαθώντας να πάρουν πίσω όσα
είχαν δώσει σε προηγούμενες μαζικές εξαγορές) έχουν γίνει σκιά του
παλιού εαυτού τους.
Η δεξιά “Νέα Δημοκρατία” άντεξε γιατί είχε την τύχη να μην σκάσει στα
χέρια της η κατάρρευση των ελληνικών οικονομικών και είναι στην
κυβέρνηση συσπειρώνοντας ένα ετερόκλητο δυναμικό ακροδεξιών,
συντηρητικών, φιλελεύθερων, αστικής τάξης, ολιγαρχών, πολιτικών
παραγόντων, φοβισμένων μικροαστών και γερόντων ψηφοφόρων που υπολογίζουν
ότι έχουν λίγα χρόνια ζωής για να ρισκάρουν συντάξεις και γαλήνη με μια
κυβέρνηση αριστεράς . Ακόμα κι έτσι είναι στο μισό της ιστορικής της
δύναμης.
Ο άλλος πόλος του δικομματισμού, και της πρόσφατης κυβέρνησης, το
ΠΑΣΟΚ, εξαερώθηκε στο 4% και ίσως να μην μπει στη βουλή, ενώ πριν λίγες
μέρες γνώρισε και διάσπαση.
Οι κερδισμένοι απο τους άστεγους ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων
είναι οι φασίστες της Χρυσής αυγής και ο Σύριζα. Και σε λίγες μέρες,
στις 25 Ιανουαρίου αυτή η δυναμική θα αποτυπωθεί στα εκλογικά αποτελέσματα
SYRIZA ANDE PORTAS
Είναι η χιλιειπωμένη αφήγηση για την realpolitic που ανακαλύπτει κάθε
ριζοσπαστική δύναμη όταν φτάνει να πάρει την εξουσία. Ο Σύριζα δεν την
έχει πάρει ακόμα. Και η τωρινή του realpolitic είναι να τα έχει καλά με
όλους. Προβάλλει τη δημοκρατική του προσήλωση στους θεσμούς, προβάλει
και τη σχέση του με τα εκτός θεσμών κινήματα βάσης. Θέλει
αδιαπραγμάτευτα την παραμονή της χώρας όχι σε αυτή την ΕΕ αλλά σε μια ΕΕ
της ισότητας της αδελφότητας και της δικαιοσύνης. Υμνεί τους
ακηδεμόνευτους αγώνες και ζητάει την εκλογική τους “αποτύπωση”.
Καταγγέλει τη βία και τη ρήξη με τους νόμους διάφορων αγώνων αλλά με
πολύ γλυκό τρόπο. Καταγγέλει τον ιμπεριαλισμό και τις επεμβάσεις αλλά
για τη θέση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σιωπά. Κλείνει το μάτι στη ρωσία, την
κίνα, τις ΗΠΑ… Την ίδια στιγμή αφήνει να αιωρείται η φήμη ότι έχει
συνάψει προνομιακές σχέσεις με μπλοκ της αστικής τάξης. Παράλληλα θα
στηρίξει και αναρχικές καταλήψεις όταν αυτές δέχονται καταστολή ή
απεργούς πείνας.
Ο σύριζα δεν χαλάει καρδιές. Και πως θα μπορούσε να το κάνει αφού
ενδιαφέρεται για εκλογική νίκη;
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε το εξής: Όταν λέμε για σύριζα μιλάμε για μια
πολιτική δύναμη της οποίας η εκλογική και κοινωνική ισχύς είναι
αναντίστοιχες. Όποιος ονειρεύεται, στην Ελλάδα ή την Ευρώπη, σοβαρές
σοσιαλιστικές αλλαγές από αυτό το κόμμα, ας φροντίσει να μην ξυπνήσει.
Δεν υπάρχουν, ούτε κατ ελάχιστον εκείνες οι συνθήκες που θα επέτρεπαν,
ριζοσπαστισμούς: Ο συνδικαλισμός στον ιδιωτικό τομέα είναι αμελητέα
ποσότητα κι αυτός ελεγχόμενος από τους Σταλινικούς του κομμουνιστικού
κόμματος. Το φοιτητικό κίνημα είναι θορυβώδες και αποφασιστικό αλλά
ουσιαστικά μικρό και εποχιακό και περισσότερο σχετίζεται με τον
αριστερισμό. Τοπικοί αγώνες υπάρχουν λίγοι κι εκεί ο Σύριζα έχει σκληρό
ανταγωνισμό από τους αναρχικούς και την επαναστατική αριστερά. Λίγα
πράγματα κινούνται και για ζητήματα δικαιωμάτων κυρίως σε περιπτώσεις
αλληλεγγύης κρατουμένων και αντιφασισμού για τις οποίες ο Σύριζα
προσπαθεί απεγνωσμένα να μοιραστεί λίγη από τη δημοσιότητα και το
πολιτικό κεφάλαιο που παράγουν στον δρόμο οι αναρχικοί.
Η ελληνική κοινωνία, οι εργαζόμενοι, η κοινωνική βάση πέρασε μια
πενταετία στην οποία εξάντλησε τα μέσα αγώνα σύμφωνα με τα αγωνιστικά
ήθη δομές μιας προηγούμενης εποχής. Απέτυχε ολοκληρωτικά. Με εξαίρεση
λίγες εστίες (κι αυτές δύσκολα εξαργυρώσιμες έστω και εκλογικά απο τον
σύριζα) οι εργαζόμενοι είναι κλεισμένοι σπίτια τους. Πολλοί απο αυτούς
περιμένοντας τον Σύριζα με μια αόριστη ελπίδα.
Πως είναι δυνατόν, σε τέτοιο διεθνές περιβάλλον να επικρατήσουν ρήξεις
χωρίς γενικευμένη λαική/ταξική στήριξη; αλλαγές για τις μάζες χωρίς τις
μάζες;
Δεν είναι δυνατόν και στον Σύριζα το γνωρίζουν.
Σίγουρα μέσα σε αυτό το κόμμα υπάρχει τίμιος κόσμος (και για τα ελληνικά
καθεστωτικά ήθη αυτό είναι σπάνιο). Ψημένοι μαχητές του αριστερισμού
που δεν ξεπουλήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ ενώ θα μπορούσαν, ριζοσπάστες από
γειτονιές και χώρους δουλειάς, καλοπροαίρετοι αγωνιστές.
Οι άνθρωποι αυτοί παλεύουν και θα παλέψουν μέσα στο κόμμα για την αιώνια
αριστερή αυταπάτη, ένα ελεύθερο σοσιαλιστικό κράτος/προστάτη της
εργατικής τάξης.
Σίγουρα είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις την έκπληκτη αηδία στη μούρη των
ακροδεξιών για την επικείμενη “επικράτηση των εθνομηδενιστών
μπολσεβίκων”. Καλό είναι επίσης να φωνάζουν περισσότεροι όταν ο φασισμός
περνάει την κατασταλτική ατζέντα του
Αλλά ακόμα κι αυτά είναι πρόσκαιρα.
Ηδη ένα κομμάτι της γραφειοκρατίας του ΠΑΣΟΚ έχει μεταναστεύσει στο
Σύριζα και μαζί με τα απομεινάρια του ευρωκομμουνισμού ισχυροποιούνται
τώρα που στους θώκους της εξουσίας δεν περνάνε εύκολα οι “τρελοί
αριστεροί”. Ηδη ο πήχης της επικείμενης σύγκρουσης με την ΕΕ και την
Γερμανία για το θέμα του Ελληνικού χρέους και την λιτότητα κατεβαίνει.
Ταυτόχρονα να υπολογίσουμε ότι ο σύριζα έρχεται σε μία εξουσία που η
κρατική γραφειοκρατία αποτελείται από πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ενώ το
βαθύ κράτος (στρατός, αστυνομία, δικαιοσύνη) από δεξιούς και φασίστες.
Κι αφού δεν σκοπεύει να κάνει πραξικόπημα πως αλλιώς παρα μόνο μέσω της
συνδιαλλαγής θα ελέγξει το κράτος;
Ο ριζοσπαστικός σύριζα του 4% ονειρεύεται ανατροπές. Θέλει αλλά δεν μπορεί.
Ο συμβιβασμός είναι μονόδρομος, είναι το αδιέξοδο του κυβερνητικού
δρόμου για ένα αριστερό κόμμα όταν αυτό δεν επιδιώκει βίαιη κατάληψη της
εξουσίας. Πόσο μάλλον για ένα κόμμα που δεν έχει καν τις οργανωμένες
μάζες πιστών μελών να το κρατήσουν όρθιο στη βάση.
Ο κυβερνητικός σύριζα του 30% ονειρεύεται να αντέξει στην εξουσία. Ούτε
μπορεί αλλά ήδη, ούτε και θέλει ανατροπές.
Τι θα γίνει με τις εκλογές;
Τα δύο πρώτα χρόνια μετά το 1981, το ΠΑΣΟΚ, με τουλάχιστον 400.000
χιλιάδες φανατικά μέλη να προωθούν στη βάση την κομματική γραμμή,
τήρησε κάποια μέρη του προγράμματός του. Αύξησε μισθούς, καθιέρωσε
κάποια συνδικαλιστικά δικαιώματα, κοινωνικοποίησε (υποκριτικά και απο τα
πάνω) κάποιες επιχειρήσεις που ήταν έτοιμες να κλείσουν. Στα 5 χρόνια
του είχαν απομείνει οι μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο αριστερών επι 40
χρόνια αποκλεισμένων και η άρση μεσαιωνικών και εμφυλιοπολεμικών νόμων
και απαγορεύσεων . Στη συνέχεια έγινε σοσιαλδημοκρατικό, μετά
φιλελεύθερο, κυλίστηκε στη διαφθορά και τελικά πριν λίγα χρόνια έβαλε
την Ελλάδα στη οικονομική εποπτεία της ΕΕ και στην επιβαλόμενη λιτότητα.
Υπάρχει μια πιθανότητα να τα ξαναδούμε εδώ στην Ελλάδα όλα αυτά σε fast
forward και κατηγορία φτερού με τον σύριζα.
Μια πιθανή επιτυχημένη διαπραγμάτευση για το χρέος, μια στοιχειώδης
ελάφρυνση της λιτότητας, οτιδήποτε μπορεί να το φέρει πίσω στην Ελλάδα ο
Τσίπρας και να το παρουσιάσει ως νίκη επι των τοκογλύφων, θα καθιερώσει
τον Σύριζα στην εξουσία και θα εξαφανίσει το παλιό πολιτικό προσωπικό.
Ενα προσωπικό που θα ήταν πολύ διασκεδαστικό να το γνωρίσεις φτάνει να
μη χρειάζεται να το υποστείς: φοβισμένο, παρασιτικό, διεφθαρμένο, με
θρησκευτικά παραληρήματα και εμφυλιοπολεμικές ψυχώσεις, ένας
καταπληκτικός συνδυασμός εθνικιστών και κουίσλινγκ. Αν το κοντράστ
ανάμεσα στην μέχρι πρόσφατα κυβέρνηση και τον σύριζα είναι μεγάλο είναι
γιατί η κυβέρνηση είναι τόσο άθλια.
Γιαυτό και ο σύριζα θα κερδίσει τις εκλογές παρά το ότι είναι τόσο
εμφανώς αόριστος και ασαφής.
Κι αν ο σύριζα πετύχει κάτι, έστω και μικρό, αυτό θα του επαρκεί για καιρό.
Αν όμως δεν πετύχει, αν η ηγεμονεύουσα της ΕΕ Γερμανία θελήσει ρήξη με
την Ελλάδα τότε χωρίς αμφιβολία οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες.
Δεν υπάρχει τίποτα που να προοιωνίζει την αντίδραση της ελληνικής
κοινωνίας σε μια τέτοια κατάσταση ούτε καν αν θα στραφεί σε
απελευθερωτική ή αντιδραστική κατεύθυνση.
Και τι να γίνει;
Αν το θέμα είναι μια λογική διαχείριση της Ελληνική κρίσης χρέους και
του παραλογισμού της λιτότητας ο σύριζα είναι μια διέξοδος. Μια διέξοδος
όλο και περισσότερο συστημική όλο και περισσότερο καθησυχαστική για την
απομειούμενη “μεσαία τάξη” και τα μικροαστικά στρώματα που
φαντασιώνονται ότι όλα αυτά είναι προσωρινά.
Γιαυτους όμως που θέλουν περισσότερα, γιαυτούς που ενδιαφέρονται για τα
συμφέροντα της τάξης τους, γιαυτούς που η αυτοοργάνωση και η συμμετοχή
είναι το ζητούμενο, για τον κόσμο του αγώνα, ο σύριζα είναι μια
αυταπάτη. Δεν φταίει ο σύριζα για το ότι η εκμεταλλευόμενη κοινωνία
σιωπά. Και δεν θα φταίει ο σύριζα αν και μια σημερινή γενιά γλιστρήσει
στον κυβερνητισμό και στις αερολογίες της αριστερής διακυβέρνησης.
Ο δρόμος είναι μακρύς και περνάει μέσα απο τη δουλειά στη βάση: απο την
εμπλοκή των εργαζόμενων στα κοινά μέσα από έναν νέο μαχητικό οριζόντιο
και ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό, μέσα από την αυτοοργάνωση στις γειτονιές,
μέσα απο την ριζοσπαστική πολιτική στράτευση, μέσα απο τις
ελευθεριακές/αναρχικές ιδέες και πρακτικές.
Αυτες οι λίγες δυνάμεις στον ταξικό συνδικαλισμό που υπάρχουν στην
ελλάδα, τα τοπικά κινήματα αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, το αναρχικό
κίνημα συγκροτούν ένα πολιτικό κεφάλαιο ανατροπής, μικρό αλλά όχι τόσο
μικρό.
Δεν υπάρχει παράκαμψη για την κοινωνική αλλαγή και ο δρόμος της εξουσίας
είναι το τελικό της αδιέξοδο. Αν ο χρόνος φαίνεται πολύς ίσως και να μην
είναι: οι στιγμές κρίσης, οι στιγμές που τα αυτιά των εργαζόμενων είναι
ανοιχτά, οι στιγμές που πρέπει να παίρνονται τα ρίσκα έρχονται τόσο μέσα
από την συνειδητή προετοιμασία τους όσο και “τη νύχτα σαν κλέφτες”. Σε
κάθε περίπτωση μόνο αν ένα κίνημα είναι αφοσιωμένο στη δουλειά της
βάσης, μόνο αν έχει βρει τους δίαυλους επικοινωνίας και ζύμωσης, μόνο αν
έχει εξασφαλισμένο το κύρος και έχει αποδείξει τη συνέπειά του μπορεί
να γίνει η σπίθα που θα κάνει τις μάζες να πάρουν μπρος.
Κάθε τι άλλο είναι συνταγή ήττας, απογοήτευσης, χαμένου κόπου και φυσικά
πολιτικής και ατομικής διαφθοράς όπως κάθε τι που ακουμπά την εξουσία
και το κράτος. Όπως κάποτε το ΠΑΣΟΚ και τώρα ο Σύριζα.
image

 

“Το κάτεργο του «Πλαισίου» και η αχτίδα της ελπίδας”(*,**)

*.Της M.K./ αναδημοσίευση απο: barikat.gr 

plaisioΠολλά έχουν ακουστεί και κυρίως γραφτεί για τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων της εταιρίας «Πλαίσιο». Άλλοτε με σατυρικό ή και αλληγορικό τρόπο, άλλοτε γλαφυρά και άκρως αντιπροσωπευτικά της απάνθρωπης πραγματικότητας και της καθημερινότητας των εργαζομένων της εταιρίας αυτής. Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μια ακόμη μαρτυρία περί των συνθηκών που επικρατούν εκεί.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, από τις πρώτες κιόλας μέρες. Ο υποψήφιος υπάλληλος-δούλος ξεκινάει με μια εξονυχιστική συνέντευξη. Αφού περάσει στο δεύτερο στάδιο καλείται σε ένα κατάστημα για δοκιμαστικό. Εκεί αρχίζει σιγά-σιγά να διαφαίνεται το ύφος της εταιρίας και το ήθος αυτών που έχει επιλέξει για διευθυντές καταστημάτων, υποδιευθυντές και υπεύθυνους. Να σημειωθεί, βεβαίως, ότι ακόμη και οι προαναφερθέντες υφίστανται μια τρομοκρατία, με τη συνεχή απειλή της απόλυσης και του εξευτελισμού από τους ανώτερούς τους.

Ο υποψήφιος υπάλληλος, λοιπόν, ενημερώνεται εκείνη την ώρα για τα προϊόντα και τη θέση τους μέσα στο κατάστημα . Συνήθως, τα καταστήματα «Πλαίσιο» είναι τριώροφα και ο κάθε όροφος έχει τουλάχιστον τρία διαφορετικά τμήματα, με άπειρα προϊόντα. Επίσης, αναλαμβάνει ένα χώρο για καθαριότητα, που σημαίνει χαμαλοδουλειά. Έτσι, όσα δεν πρόλαβε να κάνει ο υπάλληλος φορτώνονται στον ανίδεο, ακόμη, υποψήφιο και μάλιστα υπό τη πίεση του χρόνου και της αποτελεσματικότητας. Ο υποψήφιος υπάλληλος πουλάει μπαταρίες σταματώντας τους πελάτες στην πόρτα, δείχνοντας τες, και στο τέλος κρίνεται για το πόσες πούλησε. Έτσι, αναγκάζεται να παρακαλέσει τους πελάτες για να αγοράσουν, δίνοντας εικόνα παζαριού, ή καλύτερα, ζητιανιάς. Στην τελευταία φάση του δοκιμαστικού μοιράζονται από τους υποψηφίους οι κατάλογοι. Όλα αυτά, μέσα σε τέσσερις ώρες, στο τέλος των οποίων ερωτάται για τη θέση των προϊόντων στα ράφια και για ό,τι άλλο καπνίσει στον εκάστοτε υπεύθυνο.

Ιδιαίτερο, όμως, ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο υποψήφιος από τους υπεύθυνους. Αλαζονεία, τρομοκρατία και υπεροψία είναι τρεις λέξεις που μπορούν να περιγράψουν το κλίμα, που συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της «θητείας» του εργαζομένου. Αν, λοιπόν, δεν τα καταφέρει ο υποψήφιος, έχασε ώρες από τη ζωή του και κυρίως ελπίδες για να μπει σε μια δουλειά. Το «Πλαίσιο», όμως, κέρδισεένα απλήρωτο τετράωρο, ίσως και παραπάνω, πούλησε μπαταρίες που παράγει η εταιρία, που σημαίνει καθαρό κέρδος, έκανε τις δουλειές που ο εξουθενωμένος υπάλληλος του δεν προλαβαίνει να κάνει, καθώς μονίμως υπάρχει έλλειψη ατόμων. Να σημειωθεί ότι τα παραπάνω δοκιμαστικά γίνονται σε καθημερινή βάση.

Αν λοιπόν ο υποψήφιος περάσει στο επόμενο στάδιο, αρχίζει μια θεωρητική εκπαίδευση στα κεντρικά της εταιρίας, όπου το πρωταρχικό μέλημα των εκπαιδευτών είναι να τονίσουν την ανεργία αλλά και την δυσχερή οικονομική κατάσταση του υποψηφίου, πετώντας υποτιμητικές ατάκες, ενώ κοιτούν έξω από τα παράθυρα, του τύπου «δεν σας περιμένει και καμιά Jaguar, οπότε δώστε μας τη ζωή σας… δεν πιστεύω να έρχεστε εδώ από χόμπι…». Το υπονοούμενο που στην πορεία γίνεται και σλόγκαν και ακούγεται από όλους τους διευθυντές και υποδιευθυντές και από όλα τα μέσα που διαθέτουν (στα τηλέφωνα, από ασύρματους, από κοντά) είναι «θα σας τεντώσουμε»! Έπειτα, αρχίζει η κατήχηση και η πλύση εγκέφαλου, τονίζοντας την δύναμη της εταιρίας, τους τζίρους της κλπ, μειώνοντας οποιαδήποτε άλλη, ανταγωνιστική εταιρία.

Αφού τελειώσει και αυτό το στάδιο, αρχίζει ένα τετραήμερο τεστάρισμα του υποψηφίου: φωνές μπροστά σε πελάτες, απειλές απόλυσης , στέρηση διαλλειμάτων αν ο τζίρος του εκπαιδευόμενου δεν είναι αρεστός (με φρασεολόγιο του τύπου «τα ζώα θέλουν και διάλλειμα»), στέρηση λογού με την απαίτηση ότι όταν μιλάει ο ανώτερος οι υπόλοιποι θα σκύβουν το κεφάλι, αλλιώς περιμένει η ανεργία, στέρηση ακόμη και των φυσικών αναγκών, ακόμη και του να πιεις νερό και όλα αυτά από τις πρώτες τέσσερις μέρες.

Το κλίμα και η νοοτροπία αυτή συνεχίζεται σε όποιο στάδιο και να φτάσει ο υπάλληλος. Μόνο που στην πορεία, βγαίνουν στην επιφάνεια κι άλλα. Τεράστιες παραλαβές από πολύ νωρίς που εξουθενώνουν τον εργαζόμενο σωματικά -δημιουργώντας του μάλιστα συχνά ανεπανόρθωτες βλάβες- με αποτέλεσμα το υπόλοιπο της ημέρας να μην μπορεί από την κούραση να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, άλλα και στην εργασία του. Ένα ακόμη δραματικό κεφάλαιο για τον εργαζόμενο είναι οι εξωπραγματικοί και ανέφικτοι στόχοι, που τον κάνουν να ασκεί τεράστια πίεση στον πελάτη, ακόμη και αν δεν θέλει να ψωνίσει. Υπάρχουν περιστατικά, όπου οι διευθυντές πιάνουν τους πελάτες φεύγοντας και να τους «ανακρίνουν» ρωτώντας τους γιατί δεν ψώνισαν. Αν τυχόν ο πελάτης πει ότι δεν εξυπηρετήθηκε, πράγμα λογικό όταν ένας υπάλληλος έχει όλες τις παραπάνω υποχρεώσεις, αρχίζει το νέο μαρτύριο: προσβολές, στοχοποίηση για μέρες και καψώνια με φόρτωμα περισσότερων υποχρεώσεων. Όλη αύτη η τακτική επιδρά αρνητικά στις σχέσεις των εργαζομένων μεταξύ τους, καθώς υπό το καθεστώς του φόβου και του τρόμου, επικρατεί ο νομός της ζούγκλας: ο ένας θα φάει τον πελάτη του άλλου. Και όλα αυτά διαδραματίζονται υπό δυνατή, εκνευριστική μουσική, με ασύρματο στο αφτί, τυπικά για ενδοεπικοινωνία, στην πραγματικότητα για απειλές και βρισιές.

Κάποιοι έχουν χαρακτηρίσει το «Πλαίσιο» ως χώρο εργασιακού μεσαίωνα, κάποιοι άλλοι πάλι ως σύγχρονη φάμπρικα η κάτεργο. Εν τέλει, το «Πλαίσιο» δυστυχώς δεν πρωτοτυπεί και δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια μικρογραφία της κοινωνικής αγριότητας την όποια ζούμε και όπου μας οδήγησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις Σαμαρά-Βενιζέλου. Αυτοί που επιτρέπουν σε εταιρίες σαν το «Πλαίσιο» να πλουτίζουν πατώντας μέχρι τελικής πτώσεως τους υπάλληλους τους, δίνοντας περισσότερη αξία στις «πατσαβούρες» που σφουγγαρίζουν, γιατί θα τους κοστίσουν και κάποια ευρώ, ενώ στον εξουθενωμένο εργαζόμενο θα δείξουν απλώς την πόρτα.

Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και σε καμιά παράταξη. Δεν με γνωρίζει κανείς και δεν γνωρίζω κανέναν. Ανήκω στον αγώνα μου για ζωή και στην αέναη μάχη της επιβίωσης μου. Όπως όμως φάνηκε, ο αγώνας αυτός είναι άνισος μπροστά στην γαλαζοπράσινη θύελλα και η ζωή μου χάνεται στο καταστροφικό πέρασμα της, γιατί πάνω από όλα μου στερούν την ελπίδα και το όνειρο.

 

Νιώθω βαθιά λύπη όταν ακούω από πολλούς, και ιδιαιτέρως από νέους ανθρώπους, να λένε ότι ζούμε με ελευθερία περισσότερη από αυτήν που θα έπρεπε και ότι η πολλή ελευθερία οδήγησε τη χώρα μας σε αυτήν την κατάσταση. Ας απαντήσουν, λοιπόν, αυτοί ποσό ελεύθερο θα μπορούσε να είναι ένα άτομο που δουλεύει σε μια εταιρία σαν την παραπάνω, πόσο ελευθέρα θα έλεγε τη γνώμη του, με πόση ελευθερία θα μπορούσε να διεκδικήσει καλύτερες εργασιακές συνθήκες και αν το έκανε, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα.

Το να γράφει ο καθένας τις καινοφανείς απόψεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να φέρεται όπως τον βολεύει στις διαπροσωπικές του σχέσεις, χωρίς να υπολογίζει το συνάνθρωπό του και χωρίς κανένα κόστος, δεν είναι ελευθερία, είναι παρακμή. Παρακμή που φέρνει φόβο και σύγχυση. Η καταλληλότερη, δηλαδή, κατάσταση στην οποία μπορεί να περιέλθει ένας λαός για να μπορέσει να δεχθεί τα απεχθέστατα κυβερνητικά και μνημονιάκα μέτρα και μάλιστα να τα εξωραΐσει, ανάγοντας τα σε απλές «δυσκολίες» για να ξαναφτιαχτεί η χώρα.

Δεν πιστεύω σε εθνοσωτήρες ή μαγικές λύσεις, πιστεύω όμως ότι ήρθε πλέον για μια πολιτική στροφή. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, τίποτα δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, άλλα στην παρούσα φάση μόνο με μία αριστερή στροφή στη κυβέρνηση της χώρας θα μπορούσαμε να δούμε ένα πιο ανθρώπινο κράτος, ένα πιο ανθρώπινο δίκαιο, που δεν θα επιτρέπει πια να καταληστεύονται και να «λιώνουν» οι πολλοί για να πλουτίζουν -ακόμη περισσότερο- οι λίγοι. Ένα κράτος ίσων ευκαιριών, όπου οι νέες γενιές δεν θα ζουν με τον φόβο και δεν θα εγκαταλείπουν τη χώρα, αλλά θα πρωτοστατούν με τις ικανότητες και τις ιδέες τους. Δεν θέλω θαύματα, τον αγώνα μου θέλω, υγιή και δίκαιο, όμως!

 

σημείωση του omnia sunt communia:

**.Τα ενυπόγραφα κείμενα η σχόλια κάτω απο τα κείμενα,ακόμα και με αρχικά,”βαρύνουν” τον συντάκτη.
Ως εκ τούτου το μπλόγκ δεν υιοθετεί τον επίλογο του κειμένου καθώς πιστεύουμε ότι ο καπιταλισμός δεν εξωραΐζεται,απλά καταστρέφεται. Ωστόσο επειδή πέρα από το υποκειμενικό αυτό στοιχείο,για τον αν αποτελεί λύση η διαχείριση της κρίσης απο μια αριστερή κυβέρνηση,για το οποίο η πεποίθηση  μας είναι πώς όχι,το κείμενο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τον εργασιακό μεσαίωνα που επικρατεί στο “πλαισιο”
Κατά την άποψη μας, καπιταλισμός είναι και πάλι άρρωστος και πρέπει να τον βοηθήσουμε να πεθάνει και όχι να του δώσουμε παράταση στην ζωή του με…..τεχνητά μέσα.Παρά ταύτα δημοσιεύουμε το κείμενο καθώς δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα για το εργασιακό κάτεργο του “πλαισίου”.
salut y Ⓐnarcosindicalismo

Περί Καρέλια και ελεημόνων αφεντικών

του κ.Τσ. για το avantgarde

 

1451567_345453182266127_1938226032_n

Και πάλι το marketing της βιομηχανίας ΚΑΡΕΛΙΑ λειτουργεί άψογα. Μοίρασε 2,85 εκατομμύρια ευρώ σε διάφορες μορφές στους εργαζόμενους της εταιρείας για άλλη μία χρονιά. Λεφτά που στην ουσία προέρχονται από το καθημερινό στύψιμο των εργαζομένων που δεν τολμούν να μην πάνε στην δουλειά ακόμα και με 40 πυρετό.

Και φυσικά ήδη από παλιά η εργοδοσία με διάφορους πρόθυμους τοπικούς παράγοντες έχει φροντίσει να καθαρίσει το εργοστάσιο από ενοχλητικά στοιχεία.

Το 1998 σε στάση εργασίας η εργοδοσία προσέλαβε όλη σχεδόν την αστυνομική δύναμη της Καλαμάτας για να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους.
Και την ίδια χρονιά κατά τη διάρκεια γενικής απεργίας ο βιομήχανος μήνυσε 13 συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας Καπνεργατών Ελλάδος (ΟΚΕ), επειδή μοίραζαν ανακοινώσεις στους εργαζόμενους στο εργοστάσιο. Το δικαστήριο το 2003 τελικά καταδίκασε τους 10 από τους 13 συνδικαλιστές σε τρίμηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή για… παραβίαση εργασιακής ειρήνης.
Το 1998 όπως φάνηκε ήταν η μεγάλη χρονιά του Καρέλια.
Οι τελευταίες δύο απολύσεις έγιναν το 2013 εν μέσω απειλών απολύσεων προς όλους τους εργαζόμενους για αύξηση της παραγωγικότητας.
Και φυσικά ως μεγαλοπαράγοντας της περιοχής έχει όλο τον κρατικό μηχανισμό στην διάθεσή του. Ακόμα περιμένει το Εργατικό κέντρο Καλαμάτας να πάει η Επιθεώρηση Εργασίας στο εργοστάσιο μετά από συγκεκριμένες καταγγελίες που έγιναν το καλοκαίρι.

Τα λεφτά που δημόσια μοιράζει ο Καρέλιας είναι απλά κομμάτι της απλήρωτης εργασίας και της καθημερινής πίεσης που δέχονται εδώ και χρόνια οι εργαζόμενοι, αφού με αυτόν τον τρόπο αυξήθηκε η παραγωγή κατά 8%, οι πωλήσεις κατά 2% κατέχοντας μερίδιο πωλήσεων στην ελληνική αγορά 15%.

Φυσικά οι περισσότερες διθυραμβικές αναδημοσιεύσεις της εταιρικής ανακοίνωσης δεν αναφέρουν το γεγονός ότι οι δικαιούχοι εργαζόμενοι είναι μόνον όσοι δεν απουσίασαν για οποιοδήποτε λόγο από την εργασία τους ούτε μία ημέρα του 2013. Ούτε επίσης τους μισθούς των 35 προσλήψεων που έγιναν το 2013. Η στοιχειώδης δημοσιογραφική έρευνα έχει καταντήσει πολυτέλεια πια, και μόνον η αναπαραγωγή του δελτίου τύπου της εταιρείας αρκεί.
Και δεν είναι δώρο στους εργαζόμενους ούτε εξιλέωση των βιομηχάνων. Είναι απλά δημόσιες σχέσεις για το μεγάλο καπνίζον κοινό, να του πετάξει στο στόμα μία ευκαιρία να ενισχύσει την «καλή» ελληνική καπνοβιομηχανία.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν την ανάγκη ούτε από ψίχουλα ούτε από καλά αφεντικά και ελληνικές εταιρείες. Αυτό που έχουν ανάγκη είναι να απελευθερωθούν από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς μία και έξω στέλνοντας κάθε είδους αφεντικών στον λάκκο της ιστορίας.

Αναδημοσιευση απο: avantgarde

Για τον αγώνα «κοινωφελών» στην ΗΔΙΚΑ Α.Ε.

Η ΣΦΗΚΑ / ΤΕΥΧΟΣ 7

 

idika-300x266φωτογραφία από τη συμβολική κατάληψη του γραφείου του Διευθύνοντα Συμβούλου της ΗΔΙΚΑ (28/3/14)

 

 

Η αναδιάρθρωση των γραφειοκρατικών λειτουργιών του ελληνικού κράτους που η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία έχει ντύσει με τον προπαγανδιστικό όρο «εξορθολογισμός του δημόσιου τομέα» και εμφανίζεται με το πρόσχημα του «λιγότερου και αποδοτικότερου κράτους» περιλαμβάνει, ανάμεσα στα άλλα, την ηλεκτρονική ψηφιοποίηση στοιχείων και ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων που αφορούν την σχέση μεταξύ πολιτών και Δημοσίου. Η άκρως κερδοφόρα αυτή δουλειά έχει ανατεθεί σε συγκεκριμένους φορείς ανάμεσα στους οποίους είναι και η ΗΔΙΚΑ (Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης Α.Ε.). Στον εν λόγω φορέα, στον οποίο το προηγούμενο διάστημα απασχολήθηκαν «κοινωφελείς» εργαζόμενοι, έγιναν μια σειρά κινητοποιήσεις από τους ίδιους με αποκορύφωμα την λευκή απεργία και την κατάληψη του γραφείου του Διευθύνοντα Συμβούλου με σκοπό την εκπλήρωση των αιτημάτων τους. Στην παρακάτω συνέντευξη με «κοινωφελώς» εργαζόμενη στην ΗΔΙΚΑ, μέλος της «Συνέλευσης ανέργων/εργαζομένων στην «κοινωφελή εργασία» και στα προγράμματα ΟΑΕΔ/ ΕΣΠΑ» (Συνεκοχ), αλλά και της συνέλευσής μας συζητάμε για τον αγώνα που δόθηκε ενάντια στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας στον φορέα αυτόν.

(επιμέλεια: F.G.A.)

Πού και πότε δούλεψες στην «κοινωφελή» εργασία;

Έκανα αίτηση για απασχόληση στην «κοινωφελή εργασία» τον Νοέμβρη του 2013 και προσλήφθηκα για το 5μηνο Δεκέμβρη 2013-Μάιο 2014 στην Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης (ΗΔΙΚΑ Α.Ε.) μαζί με άλλους 56 κοινωφελείς, καλύπτοντας θέσεις για πάγιες και διαρκείς ανάγκες σε αυτό το χώρο εργασίας.

Γνώριζες καθόλου για το πρόγραμμα πιο πριν;

Είχα μια ιδέα για το τι συνέβαινε σε αυτά τα προγράμματα από άλλους γνωστούς και συντρόφους που είχαν δουλέψει το προηγούμενο διάστημα. Ήξερα δηλαδή πως τα κοινωφελή φαίνεται να εγκαινιάζουν μια νέα εργασιακή συνθήκη, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, με καθυστερήσεις στο μισθό και άλλα «ωραία», αλλά ήμουν διατεθιμένη να πάρω το ρίσκο κι αν μπορέσω να το αντιπαλέψω εκ των έσω.

Αξίζει νομίζω να αναφέρω και κάποιες διαφορές αυτού του προγράμματος με τα προηγούμενα ΚΟΧ. Πρώτα απ’ όλα, ο ήδη πενιχρός μισθός μειώθηκε κι άλλο σε σχέση με το ακριβώς προηγούμενο πρόγραμμα που έτρεχε μέχρι Σεπτέμβρη, καθώς μετακύλησε –ως δια μαγείας– τον μισθό από τα 625 καθαρά (για νέους άνω των 25 ετών) στα 490 καθαρά, κατά παρέκκλιση της συλλογικής σύμβασης εργασίας… Σαν να μην έφτανε αυτό, στα πλαίσια μείωσης των επίσημων ποσοστών ανεργίας και περαιτέρω πειθάρχησης του εφεδρικού εργατικού δυναμικού, μετά τη Δημόσια Πρόσκληση, ακολούθησε απόφαση που ενημέρωνε πως θα «τιμωρούσε» όσους άνεργους αρνούνταν τη θέση που είχαν αιτηθεί, με διαγραφές από τα μητρώα του ΟΑΕΔ και ό,τι συνεπάγεται αυτό (έλλειψη περίθαλψης, αδυναμία λήψης επιδόματος ή συμμετοχής σε κάποιο επόμενο πρόγραμμα λόγω μηδενισμού μορίων κ.ά.). Εν ολίγοις, αν αρνιόσουν να συμμετέχεις έπαιζε να σε διαγράψουν από τα μητρώα του ΟΑΕΔ.

Επίσης, ευτυχώς κατ’ εμέ, καταργήθηκαν οι ΜΚΟ ως μεσάζοντες στην κοινωφελή εργασία και τον ρόλο τους μαζί με την καταβολή των μισθών την ανέλαβε ο ΟΑΕΔ. Πιστεύω πως χάρη στις εντάσεις και τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου το θέμα που είχε προκύψει με την καθυστέρηση μισθών τουλάχιστον βελτιώθηκε και σε αυτά τα ΚΟΧ, αν εξαιρέσουμε το πρώτο δίμηνο, η καταβολή του μισθού ήταν γενικά πιο τακτική.

Τέλος, σε αντίθεση με τα προηγούμενα κοινωφελή προγράμματα, αυτήν τη φορά δεν υπογράφαμε καμία σύμβαση, στην ουσία δεν είχαμε κανένα έγγραφο για το τι θέση ακριβώς καλύπτουμε και με τι συνθήκες εργασίας, καθώς όλη η διαδικασία έγινε ηλεκτρονικά, χωρίς καν να απαιτείται η υπογραφή μας. Στην ΗΔΙΚΑ μάλιστα, στην αρχή έπρεπε να επιμείνω πολύ για να πάρω αντίγραφο ακόμη και αυτού του εγγράφου, γιατί δεν ήταν αυτονόητο να σου το δώσει η γραμματεία.

Με τι ακριβώς ασχολείται η ΗΔΙΚΑ;

Η ΗΔΙΚΑ αναλαμβάνει έργα πληροφορικής και επικοινωνιών για φορείς κοινωνικής ασφάλισης όλης της Ελλάδας. Αυτό περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ψηφιοποίηση εγγράφων που μέχρι τώρα βρίσκονταν σε έντυπη μορφή, διασταύρωση των στοιχείων των ασφαλισμένων μεταξύ των φορέων του δημοσίου και ενημέρωση των δεδομένων για να εκτελούνται οι όποιες ενέργειες σωστά. Για παράδειγμα, ένα έργο που έχει αναλάβει η ΗΔΙΚΑ είναι η περίφημη ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ένα άλλο η ενημέρωση των ληξιαρχικών πράξεων, εντοπίζοντας ποιοι λαμβάνουν σύνταξη θανόντος κτλ. Γενικά, υπάρχει στο μέλλον ένας απώτερος στόχος για την βαθμιαία ενοποίηση των πολιτών σε μια βάση δεδομένων και η ΗΔΙΚΑ σίγουρα θα παίξει ρόλο σε αυτό.
Πάντως, όλοι οι ασφαλισμένοι της χώρας είναι καταγγεγραμμένοι στην ΗΔΙΚΑ. Επομένως, ο ρόλος της, αλλά και η σχέση που διατηρεί με τα διάφορα αρμόδια υπουργεία και δη το Υπουργείο Εργασίας την καθιστούν βασικό πυλώνα στην υλοποίηση του νεοφιλελεύθερου σχεδίου. Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στην αιχμή, όμως, η κατάσταση που επικρατεί στον φορέα αυτόν ελάχιστα διαφέρει από άλλους ανάλογους φορείς. Με άλλα λόγια, ούτε αυτός ο φορέας έχει ξεφύγει από την ευρύτερη «εργασιακή αναδιάρθρωση», δηλαδή τις μεγάλες περικοπές θέσεων σταθερών εργαζομένων. Θέσεις που κληθήκαμε να καλύψουμε εμείς, ως κοινωφελείς εργαζόμενοι.

Γνώριζες πού θα απασχοληθείς από πριν; Πώς έγινε η κατανομή των θέσεων;

Όχι, δεν είχα κάποια ενημέρωση από πριν για το πού θα με βάλουν, το μόνο που γνώριζα είναι πως επειδή είχα κάνει αίτηση ως πτυχιούχος, θα έπρεπε να απασχοληθώ σε τμήμα και θέση σχετική με το αντικείμενο. Η κατανομή έγινε επί τούτου την πρώτη μέρα δουλειάς από μια προϊστάμενη της διεύθυνσης πληροφορικής.

Η ΗΔΙΚΑ είχε προκηρύξει θέσεις για 60 άτομα, εκ των οποίων προσλήφθηκαν αρχικά 51 και προς τον Μάιο προσλήφθησαν νομίζω άλλοι 5. Οι θέσεις που καλύψαμε ποικίλλαν. Οι περισσότεροι κλήθηκαν να δουλέψουν ως διοικητικό προσωπικό, κάποιοι ως χειριστές μηχανής με βάρδιες, άλλοι ως εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό και άλλοι μόνο κατ’ευφημισμόν, καθώς εντάχθηκαν σε πόστα που είτε πράγματι δεν είχαν δουλειά ή η δουλειά δεν μοιραζόταν κατάλληλα για να τους συμπεριλάβει, λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης ή για άλλους λόγους που παρέμειναν αδιευκρίνιστοι. Ωστόσο, στα τμήματα που υπήρχε ανάγκη, ο φόρτος εργασίας ήταν αρκετός και οι ρυθμοί εντατικοποιημένοι. Εκτός αυτού, κάποιοι από εμάς απασχολήθηκαν σε εργασίες που απαιτούσαν ειδίκευση ή κάποια εργασιακή εμπειρία.

Πώς οργανωθήκατε οι κοινωφελείς στην ΗΔΙΚΑ; Τι αφορούσε ο αγώνας σας;

Αρχικά, ήθελα να αδράξω την ευκαιρία για να κινήσω μια διαδικασία στην εταιρία για το ζήτημα της κοινωφελούς εργασίας, επικαλούμενη αρχικά τον πενιχρό μισθό, την έλλειψη σύμβασης και λοιπές παρατυπίες που ακύρωναν την εργατική νομοθεσία, ευελπιστώντας να κατακτηθεί κάτι επί τούτου. Ωστόσο, στην αρχή όχι μόνο ήταν δύσκολο να βρεθείς και να μιλήσεις με κόσμο (ήμασταν διασπασμένοι σε δυο κτίρια και σε επιμέρους γραφεία χωρίς να έχουμε ξανασυναντηθεί πέρα από την πρώτη μέρα), αλλά ακόμα κι όταν αναφερόταν το ενδεχόμενο συνέλευσης στο μόνο μέρος που μπορούσες να βρεις συναδέλφους, το κυλικείο, δεν αναγνωριζόταν αρχικά μια τέτοια αναγκαιότητα είτε αντιμετωπιζόταν καχύποπτα ή με αδιαφορία. Καλώς ή κακώς, όμως, η πραγματικότητα για άλλη μια φορά μας ξεπέρασε.

Η αφορμή δόθηκε με την καθυστέρηση του πρώτου μισθού κατά 2 μήνες και το χάσιμο κάποιων μεροκάματων, λόγω του ότι δεν φάνηκε να χτύπησε σωστά η ηλεκτρονική κάρτα μέσα από την οποία καταγράφονταν οι παρουσίες μας στη δουλειά. Οφείλω να ομολογήσω πως η πρώτη μαζική συνέλευση που πραγματοποιήσαμε (πραγματοποιήθηκε μια προηγούμενη χωρίς ιδιαίτερη προσέλευση) δεν θα είχε επιτευχθεί χωρίς τη βοήθεια του Σωματείου της ΗΔΙΚΑ, το οποίο καλύπτει το τακτικό προσωπικό, που μας έφερε σε επαφή μεταξύ μας και μας βοήθησε στην καλύτερη προπαγάνδιση της συνέλευσης, οπότε διαπιστώσαμε πως ακόμα και τα ωράρια εργασίας μας στα 2 κτίρια ήταν διαφορετικά.

Η πρώτη συνέλευση, που έγινε υπό την παρουσία του προέδρου του σωματείου όπως είχε ζητηθεί από κάποιους συναδέλφους, ήταν ιδιαίτερα επιτυχής, με τη συμμετοχή περί των 30 ατόμων από τους 51, ιδιαίτερα αγανακτισμένων και προβληματισμένων για την τρέχουσα κατάσταση. Τέθηκαν διάφορα ζητήματα, πέρα από την καθυστέρηση του μισθού και τα χαμένα ημερομίσθια, όπως η απουσία αδειών ασθενείας ή το ζήτημα άδειας εγκυμοσύνης (από τη στιγμή που δούλευαν έγκυες και χρόνια πάσχοντες στην εταιρία), αλλά και η αδυναμία θεώρησης βιβλιαρίου υγείας για όσο χρονικό διάστημα εργαζόμαστε (αφού τα ένσημα φαίνονται αρκετούς μήνες μετά την λήξη του προγράμματος) σε μια εταιρία, μάλιστα, όπως η ΗΔΙΚΑ που το κατεξοχήν της αντικείμενο είναι η ασφάλιση.
Επίσης, διαπιστώσαμε πως διάφοροι συνάδελφοι είχαν κληθεί να υπογράψουν ένα κείμενο-φάντασμα πως αν λείψουν μια ώρα θα χάσουν όλο το ημερομίσθιο, σύμφωνα με κάποιον κανονισμό του ΟΑΕΔ που μόνο οι υπεύθυνοι της ΗΔΙΚΑ που το κυκλοφόρησαν τον είχαν ανακαλύψει. Δυστυχώς, αυτό το χαρτί δεν έφτασε ποτέ στα δικά μου χέρια…

Από την πρώτη συνέλευση αποφασίσαμε να κινηθούμε κλιμακωτά για να διεκδικήσουμε άδειες, περίθαλψη, τακτική πληρωμή και αποζημίωση των χαμένων ημερομισθίων. Έτσι, αρχικά αποφασίσαμε να απευθυνθούμε εγγράφως στη διοίκηση, πρωτοκολλόντας τα αιτήματά μας και να κινηθούμε ανάλογα με τις απαντήσεις που θα λαμβάναμε, όπως και έγινε. Καθώς δεν βρίσκαμε ανταπόκριση για συνάντηση των εκπροσώπων που είχαν οριστεί από τη συνέλευσή μας με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο για τα ζητήματα που μας απασχολούσαν, προχωρήσαμε σταδιακά σε μαζικό μοίρασμα κειμένων σε όλα τα τμήματα ζητώντας την συμπαράσταση του τακτικού προσωπικού, σε παράσταση διαμαρτυρίας με 10λεπτη συμβολική κατάληψη στο γραφείο του Συμβούλου και σε ολοήμερη λευκή απεργία, που ήταν και το αποκορύφωμα των δράσεων μας.

Να αναφέρω πως στην παράσταση διαμαρτυρίας ήρθαν κάπου 6 συνάδελφοι από το τακτικό προσωπικό και μας στήριξαν που, προσωπικά, το βρήκα ελπιδοφόρο και συγκινητικό. Από την άλλη, την ημέρα της λευκής απεργίας – την οποία την προπαγανδίζαμε και ως ολοήμερη συνέλευση, για να παρακάμψουμε τυχόν τυπικά γραφειοκρατικά κολλήματα που θα μπορούσαν να επικαλεστούν για να μας εμποδίσουν – συναντηθήκαμε (οι εκπρόσωποι) με τον Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου, ο οποίος αγνοούσε τα γεγονότα και το καθεστώς απασχόλησής μας και μην έχοντας εκτελεστικές αρμοδιότητες, δήλωνε αναρμόδιος να μας βοηθήσει.

Η λευκή απεργία όπως είπα ήταν το αποκορύφωμα των δράσεών μας. Κι αυτό όχι μόνο γιατί μετέπειτα η προσέλευση στις συνελεύσεις μειώθηκε σημαντικά, αλλά γιατί στη διάρκειά της – ενόψει της συνάντησης με τον Πρόεδρο του ΔΣ – έγινε η πιο ώριμη συνέλευση, όπου μίλησαν σχεδόν όλοι, υπήρχε συντονιστής και διατηρούνταν ένας σύντομος χρόνος ομιλίας χωρίς να μακρυγορεί κάποιος και μονοπωλεί την κουβέντα. Επίσης, είχε έρθει για στήριξη και το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ) εκείνη την ημέρα, που είχε μια προηγούμενη παρουσία στο χώρο μοιράζοντας κείμενα για του ΚΟΧ, το οποίο μας κάλεσε και στην επικείμενη γενική απεργία της επόμενης εβδομάδας.

Σε όλο τον αγώνα μας επίσης είχαμε τη συμπαράσταση του Σωματείου. Οι μαζικές συνελεύσεις και κινητοποιήσεις γενικά τράβηξαν ένα μήνα με αποτέλεσμα, μετά την λευκή απεργία και ενόψει του Πάσχα, η συμμετοχή να πέσει κατακόρυφα. Εν τέλει, ο Διευθύνων Σύμβουλος αποφάσισε να μας δει όλους μόλις 6 εργάσιμες μέρες πριν την απόλυση μας, που από αρκετούς εκλήφθηκε βέβαια ως κοροϊδία, ωστόσο οι περισσότεροι παρευρεθήκαμε. Γενικά, τα γεγονότα είναι πολλά για να καταγραφούν λεπτομερώς, αλλά για περισσότερα μπορεί κανείς να δει το σχετικό δελτίο τύπου που στείλαμε λίγο πριν την απόλυσή μας [1].

Οι συνελεύσεις πού και κάθε πότε γίνονταν;

Οι συνελεύσεις γίνονταν συνήθως κάθε βδομάδα λίγο μετά το σχόλασμα των συναδέλφων από το ένα κτίριο και λίγο πριν το σχόλασμα των συναδέλφων από το άλλο κτίριο, καθώς υπήρχε αναντιστοιχία στα ωράρια. Όταν η συμμετοχή έπεσε πολύ, έγινε μια προσπάθεια να κάνουμε αρκετά νωρίτερα τη συνέλευση, σε περίπτωση που έφταιγε και αυτό, αλλά επικαλέστηκε η Διοίκηση κάποια γραφειοκρατικά κολλήματα και έβαλε χέρι στο σωματείο και έτσι, δεν τα καταφέραμε, καθώς το Σωματείο μας παραχωρούσε το δικό του χώρο για τις συνελεύσεις.

Η πρώτη συνέλευση έγινε τέλη Φλεβάρη νομίζω και μέχρι την Πρωταπριλιά, που έγινε η λευκή απεργία, η συμμετοχή δεν ήταν σίγουρα λιγότερη από 23 – μετρημένα – άτομα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως παρέμεναν όλοι μέχρι το πέρας της κουβέντας. Επίσης, στην συνέλευση ήταν παρών ο Πρόεδρος του Σωματείου, όπως αρχικά είχε ζητηθεί, αν και στην πορεία και αυτό άλλαξε.

Είχαμε φτιάξει και mailing list που ανέβαιναν τα πρακτικά της συνέλευσης, οι αποφάσεις, ενημερώσεις, χρήσιμα links και βέβαια, όλα τα κείμενα για να εγκριθούν. Βέβαια, πολλοί λίγοι απαντούσαν, με αποτέλεσμα, μετά από ένα διάστημα, η έλλειψη απάντησης να εκλαμβάνεται ως ok για την έγκριση ενός κειμένου παραδείγματος χάρην. Ωστόσο, στόχος ήταν να υπάρχει από τη μια, διαφάνεια και από την άλλη, συλλογική ευθύνη για τα πράγματα. Κανα-δυο φορές άνοιξε κι ένας διάλογος αντιπαράθεσης για κάποιο ζήτημα, μάλιστα κάνα 2 άτομα διαχώρισαν παντελώς τη θέση τους, αλλά ήταν αρκετά εποικοδομητικός και δεν νομίζω ότι θα ήταν το ίδιο εύκολο να γίνει στη συνέλευση, λόγω έλλειψης χρόνου, συντονισμού της κουβέντας ή και υπομονής.

Ποιος ήταν ο ρόλος του σωματείου σε αυτόν τον αγώνα; Τι σχέσεις υπήρχαν με τους ΚΟΧ;

Η επαφή με το σωματείο έγινε αρχικά μέσω προσωπικής συζήτησης την ώρα που μοιραζόταν ένα κείμενο που αφορούσε το τακτικό προσωπικό της ΗΔΙΚΑ. Παρότι μας αναγνώριζαν ως εργαζόμενους, δεν υπήρξε δική τους πρωτοβουλία να βγάλουν πρώτοι κάποιο σχετικό κείμενο ή να έρθουν να μας συναντήσουν επί τούτου εξαρχής. Ωστόσο, μετά από την «αυτο-οργάνωσή» μας, στάθηκαν αλληλέγγυοι και μας στήριξαν στις συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις μας.

Το σωματείο, άλλωστε, ήταν αυτό που μας έφερε σε επαφή με τους υπόλοιπους κοινωφελείς που αγνοούσαμε ποιοι ήταν και πού βρίσκονταν. Επίσης, όπως είπα, μας παραχώρησε το χώρο του στο κτίριο για να πραγματοποιήσουμε τις συνελεύσεις μας. Η συμμετοχή του Προέδρου μάς έδωσε μια καλύτερη εικόνα για τη λειτουργία της ΗΔΙΚΑ και τη στάση της Διοίκησης. Ακόμα, μας βοήθησε στην προπαγάνδιση των κειμένων μας εντός της εταιρίας, ανοίγοντας και το ίδιο το ζήτημα στο τακτικό προσωπικό με συζήτηση και σχετική του ανακοίνωση για τα κοινωφελή προγράμματα.

Ωστόσο, το ίδιο το σωματείο διεπόταν από ένα σωρό αντιφάσεις, που προσπαθούσε να τις ξεπεράσει χωρίς να το επιτυγχάνει πάντα, πράγμα που ενίοτε οδηγούσε σε (υπόγειες) παρεξηγήσεις που φαίνεται πως λειτούργησαν διασπαστικά. Για παράδειγμα, ενώ από τη μια εξέφραζε δημόσια πως ήθελε να έχει έναν παρατηρητικό ρόλο στη συνέλευση, αποφεύγοντας να τη χειραγωγήσει, από την άλλη, η άποψη του προέδρου σε πιο τεχνικά/θεσμικά ζητήματα είχε βαρύνουσα σημασία, καθώς του αναγνωριζόταν αυτή η ιδιότητα. Συνεπώς, χωρίς να γίνεται εσκεμμένα, ορισμένες φορές υπερίσχυε η άποψη του προέδρου ως προς το πώς να κινηθούμε, εξού και προχωρήσαμε κλιμακωτά στις δράσεις μας και καθυστερήσαμε, δεδομένου του χρόνου που είχαμε, να πιέσουμε σε μια συνάντηση με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο (ΔΣ).

Επίσης, οι αδυναμίες που ως συνέλευση δεν καταφέραμε να επιλύσουμε ενδεχομένως οδήγησαν σε άτυπους ρόλους. Για παράδειγμα, η μη προετοιμασία του κόσμου για τα ζητήματα που τίθονταν στη συνέλευση και η αδυναμία συντονισμού της κουβέντας, πολλές φορές έδινε περισσότερη βαρύτητα σε όποιον είχε έναν πιο συγκροτημένο λόγο ή ένα σχέδιο για το πώς να κινηθούμε, παρά τις προσπάθειες να υπάρχει ισότιμη συμμετοχή, να ακουστούν όλες οι γνώμες, ακόμα και να υπάρχει ψηφοφορία για κάποια ζητήματα και διαφάνεια μέσω συνεχών ενημερώσεων και τη χρήση και της mailing list.

Έπαιξε κάποιο ρόλο η ΣΥΝΕΚΟΧ και η σύσκεψη [2] στον αγώνα σας;

Καταρχάς, προσωπικά αν δεν ήμουν μέλος αυτής της συλλογικότητας δεν ξέρω αν το ίδιο εύκολα θα μπορούσα να πάρω την πρωτοβουλία να καλέσω μια συνέλευση ή να έχω τη συγκεκριμένη δράση, όπως η κόντρα με τον Διευθύνων Σύμβουλο την τελευταία μέρα. Είναι διαφορετικό να γνωρίζεις πως υπάρχει κόσμος και εκτός της φάσης που μπορεί να σε στηρίξει, να συζητήσεις κτλ.

Επίσης, στα πλαίσια της σύσκεψης μπήκε και το ζήτημα συμμετοχής στην παρέμβαση στον ΟΑΕΔ. Θυμάμαι είχαμε σηκώσει χέρια τουλάχιστον 8 άτομα για να πάμε αλλά τελικά ακυρώθηκε στην πορεία της συζήτησης καθώς, καλώς ή κακώς, μπήκε σε προτεραιότητα να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο στην εταιρία και μετά να κινηθούμε προς τα έξω. Πάντως, έδινε σίγουρα κουράγιο και ελπίδα το γεγονός ότι υπήρχε κόσμος, πέρα από εμάς στην ΗΔΙΚΑ, που ασχολούταν με το ζήτημα. Υπήρχε η ανάγκη και η επιθυμία για συνεύρεση με άλλους κοινωφελείς και είναι κρίμα που δεν επιτεύχθηκε σύντομα κάποιο ραντεβού στο δρόμο, όσο τα πράγματα ήταν εν βρασμώ στην ΗΔΙΚΑ.

Γιατί αραίωσε ο κόσμος από τις διαδικασίες;

Θεωρώ πως ένα σωρό παράγοντες συντέλεσαν σε αυτό, εκ των οποίων κάποιους τους έχω ήδη αναφέρει. Το κύριο πιστεύω πως ήταν οι διαρκείς κινητοποιήσεις χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι συνελεύσεις γίνονταν κάθε βδομάδα και κρατούσαν πάνω από ώρα με αποτέλεσμα να είναι κουραστικές κάποιες φορές και το γεγονός ότι είχε εκλεχτεί αντιπροσωπεία και ο κόσμος δε θεωρούσε ότι είχαμε κάτι άλλο να πούμε σε σχέση με τα αιτήματα έπαιξε ρόλο. Επίσης, είχε βγει η απόφαση του Υπουργείου [3] που, αν και τονιζόταν στη συνέλευση να μην μας πτοήσει και πως οφείλουμε να συνεχίσουμε για εμάς και τους επόμενους κοινωφελείς, σίγουρα έδωσε μια αίσθηση ματαιότητας σε κάποιο κόσμο. Ακόμα, η μετέπειτα καχυποψία με το σωματείο ίσως έδιωξε κόσμο. Επίσης, υπήρξαν διαφωνίες για κάποια αιτήματα, πχ ορισμένοι ήθελαν παράταση της «σύμβασης», με το οποίο αρκετοί διαφωνούσαμε, με αυτούς τους όρους τουλάχιστον, οπότε κι εκείνοι δεν προσέρχονταν πλέον στην συνέλευση. Τέλος, ο χρόνος περνούσε, ο Διευθύνων Σύμβουλος ήταν άφαντος και μετά το Πάσχα μας έμενε λίγο διάστημα απασχόλησης ακόμα, οπότε ο αγώνας άρχισε να θεωρείται χαμένος. Α, θεωρώ σημαντικό και το γεγονός πως δεν υπήρξε ένας συντονισμός με άλλους κοινωφελείς ή κάποιος αγώνας αλλού για να έρθουμε σε επαφή.

Εγώ πιστεύω πως μπορούσαμε να το τραβήξουμε σε μεγαλύτερα επίπεδα, από το να περάσουμε σε αποκλεισμό του δρόμου, να ζητήσουμε στήριξη από τη σύσκεψη για μεγαλύτερη κινητοποίηση κι ανάδειξη του ρόλου της ΗΔΙΚΑ κ.ά, που ποτέ δε δόθηκε η ευκαιρία να συζητηθούν λόγω της εξέλιξης.

Τι πιστεύεις ότι πετύχατε με τις κινητοποίησεις; Τι ανέδειξε αυτός ο αγώνας;

Με μια πρώτη ματιά, κάποιος θα μπορούσε να διακρίνει μια ματαιότητα έπειτα από τόσες κινητοποιήσεις. Ωστόσο, πιστεύω πως υπάρχουν πράγματα που επιτύχαμε και τα θεωρώ ιδιαίτερα αξιόλογα και πρωτόγνωρα.

Καταρχάς, νομίζω ήταν ο πρώτος αγώνας με τέτοια συμμετοχή –αναλογικά– σε χώρο εργασίας, που γίνεται από κοινωφελείς και ξεπερνά το αίτημα της καταβολής μισθού, περνώντας σε περαιτέρω εργασιακά δικαιώματα. Και μόνο το γεγονός ότι χωρίς να γνωριζόμαστε καθόλου μέσα σε έναν μήνα καταφέραμε να κάνουμε τόσα πράγματα είναι ελπιδοφόρο.

Αντίστοιχα, ήταν ένας αγώνας που προσπάθησε με έναν τρόπο να συνδεθεί με το τακτικό προσωπικό και που το σωματείο στο χώρο εργασίας συντέλεσε σε αυτό. Επίσης, σε όλες τις συνελεύσεις τονιζόταν η σημασία να κατακτήσουμε κάτι και να μην πτοούμαστε από τις θεσμικές αποφάσεις [3], ειπωνόταν δηλαδή πως δεν αφορά μόνο εμάς τώρα, μας αφορά και ως μελλοντικούς άνεργους και ως μελλοντικούς εργαζόμενους.

Όσον για τα πρακτικά αποτελέσματα, πράγματι, μπορεί να μην πετύχαμε όλα όσα ζητούσαμε, όμως, τα ημερομίσθια που χάθηκαν λόγω των καρτών αναπληρώθηκαν από εκεί που στην αρχή η γραμματεία ισχυριζόταν πως δεν μπορούσε να γίνει τίποτα.

Δεύτερον, η καταβολή του μισθού, τουλάχιστον από την πλευρά της ΗΔΙΚΑ, δεν ξανακαθυστέρησε. Τρίτον, όλο και περισσότεροι πήγαιναν να πάρουν την αναγγελία πρόσληψης από τη γραμματεία και γενικότερα, είχαμε γίνει ενοχλητικοί, επομένως πιστεύω πως αποφεύχθηκαν στη συνέχεια λάθη που θα μπορούσαν να μας προκαλέσουν.

Επίσης, αν και με μεγάλη καθυστέρηση, καταφέραμε να συναντηθούμε με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο και να τον εκθέσουμε δημοσίως (και με το δελτίο τύπου), ενώ πάρθηκε πίσω και η αυθαίρετη ανακοίνωση του «λείπεις ώρα, σου κόβεται μέρα». Με λίγα λόγια, στην ΗΔΙΚΑ τουλάχιστον πιστεύω πως σίγουρα θα το ξανασκεφτούν να ξαναπροσλάβουν κοινωφελείς στο μέλλον.

Από την άλλη, αυτός ο αγώνας ανέδειξε και όρια και αντιφάσεις. Για παράδειγμα, ανέδειξε τις συγκρούσεις μεταξύ των διαφορετικών εργασιακών σχέσεων στην ίδια εταιρία και κατά πόσο μπορούν ή όχι να χτιστούν γέφυρες επικοινωνίας υπεράνω υποψίας ή χειραγώγησης, δηλαδή την ανάγκη σύνδεσης με το τακτικό προσωπικό, αλλά και τις αντιφάσεις που ενέχει αυτή η σύνδεση.

Επίσης, η λογική της ανάθεσης δεν εξαλείφτηκε και μάλλον λειτούργησε ανασταλτικά μετά από ένα σημείο, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Τέλος, ανέδειξε την ανάγκη για μαζικότητα και εξάπλωση αυτών των αγώνων, ώστε να υπάρχει αλληλοτροφοδότηση και η δράση να συνεχίζεται στους χώρους εργασίας.

Όπως και να ‘χει, αφήνει μια σημαντική παρακαταθήκη που ελπίζω να αξιοποιηθεί για να έχουμε ακόμη περισσότερους και πιο επιτυχείς αγώνες μέχρι την πλήρη κατάργηση αυτών των προγραμμάτων.

Σημειώσεις:

[1] Βλ. το Δελτίο τύπου εργαζόμενων 5μηνης απασχόλησης στην ΗΔΙΚΑ Α.Ε..

[2] Για τη σύσκεψη συλλογικοτήτων ανέργων και την κινητοποίηση στα κεντρικά του ΟΑΕΔ στον Άλιμο στις 27/02 βλ.Απολογισμός του αγώνα ενάντια στα κοινωφελή (από Άλιμο ως Καισαριανή).

[3] Για την απόφαση βλ. σχετικά links:
https://ergatis.files.wordpress.com/201 … b5cebb.pdf
http://www.alfavita.gr/sites/default/fi … xolisi.pdf

800 ειδικευμένοι γιατροί στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας του ΕΣΥ απολύονται.. Οι τελευταίες πράξεις μιας μνημονιακής κυβέρνησης που διέλυσε το ΕΣΥ και την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας

Από e-mail που λάβαμε από την Ένωση Γιατρών ΕΣΥ Κέρκυρας

Αφορά σε άλλη μια τροπολογία που πέρασε αυτές τις ημέρες που μόνο κατ΄ επίφαση ρυθμίζει την υποστελέχωση του ΕΣΥ. Ουσιαστικά, με την τροπολογία αντίθετα συντελείται ένα ακόμα πλήγμα στη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ενώ τα Κέντρα Υγείας και τα περιφερειακά ιατρεία της χώρας, ουσιαστικά προωθείται να στελεχώνονται από ανειδίκευτους γιατρούς στα πλαίσια του αγροτικού τους. Ακόμα μια ντροπολογία δηλαδή που υποβαθμίζει ακόμα περισσότερο το Εθνικό Σύστημα Υγείας.

 

redblack small 

 

αρχείο λήψηςΜε το νομοσχέδιο περί παρατηρητηρίου άνοιας πέραν της πλειάδας τροπολογιών πέρασε και μια αρκετά σημαντική διάταξη. Αυτή του ξεμπλοκαρίσματος των κρίσεων των προσληφθέντων γιατρών στο ΕΣΥ από το 2009 και στη συνέχεια. Μπλοκάρισμα που είχε δημιουργηθεί προ διετίας όταν η νομική υπηρεσία του υπουργείου υγείας ανακάλυψε από το πουθενά, κώλυμα στη συνταγματικότητα του ν.3754/2009.

Είναι προφανής ο λόγος που ανακαλύφθηκε το κώλυμα συνταγματικότητας σε έναν νόμο που επικύρωνε τις τελευταίες προσλήψεις που έγιναν στο ΕΣΥ πριν και κατά τα χρόνια του μνημονίου. Και ο λόγος δεν είναι άλλος από το πάγωμα τον προσλήψεων, με εντολή της τρόικας και της μνημονικής κυβέρνησης. Μετά από 2 χρόνια αβεβαιότητας και σε προεκλογικούς ρυθμούς το ζήτημα λοιπόν δεδομένης της υποστελέχωσης η οποία μαστίζει το ΕΣΥ ήταν ανάγκη το ζήτημα να επιλυθεί, καθώς θα έκλειναν τμήματα και νοσοκομεία.

Με την ψηφιση του πρόσφατου νόμου το ζήτημα επιλύθηκε, εν μέρει όμως…
Με βάση τον ψηφισθέντα νόμο παραμένουν στον αέρα όλοι οι εξειδικευμένοι γενικοί/οικογενειακοί γιατροί που προσελήφθηκαν τα τελευταία χρόνια, καθώς ο νόμος τους εξαιρεί. Αυτοί οι γιατροί που με μέτριους υπολογισμούς είναι πανω από 800 σε όλη την Ελλάδα, είναι οι γιατροί που στηρίζουν την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Αυτή δηλαδή τη βαθμίδα υγείας που έχει σαν σκοπό την αποφυγή της υποβάθμισης του επιπέδου της υγείας του πληθυσμού. Αυτής της βαθμίδας υγείας που τόσο ο προηγούμενος υπουργός υγείας κ.Γεωργιάδης όσο και όλη η κυβέρνηση εκθείαζε στα λόγια μόνο με το θεάρεστο έργο της δημιουργίας του ΠΕΔΥ. Όπως δείχνουν όμως οι πράξεις της κυβέρνησης μόνο αυτό την αναβάθμιση δεν ήθελαν τελικά..

Στην παρούσα φάση ο υπουργός υγείας αφήνει λοιπόν να λήξουν σταδιακά οι δοκιμαστικές θητείες όλων των ειδικευμένων γενικών γιατρών που διορίστηκαν μετά το 2010 ως μόνιμοι γιατροί του ΕΣΥ, μην δίνοντας τους μάλιστα ούτε το δικαίωμα της επαναπρόσληψης σε κάποιο ιατρείο, καθώς παραμένει το όριο ηλικίας για τις προσλήψεις του δημοσίου στα 45 χρόνια που οι περισσότεροι γιατροί μετά την πρώτη πενταετία συνήθως κατέχουν. Και αναφερόμαστε σε γιατρούς που προσελήφθηκαν σε θέσεις μονίμων ιατρών του ΕΣΥ…

Ταυτόχρονα με την ουσιαστική απολύση όσων ειδικευμένων γιατρών προσλήφθηκαν σε όλα τα Κέντρα υγείας και τα περιφερειακά ιατρεία της χώρας από το 2010 μέχρι σήμερα, το χειρότερο για τον πληθυσμό είναι ότι αυτά αφήνονται  να επιστρέψουν σταδιακά στο καθεστώς του1970, των ανειδίκευτων γιατρών δηλαδή  που θα κάνουν το αγροτικό τους απλά αντιγράφοντας συνταγές.. . Καμιά δικαιολογία δε δόθηκε από τον υπουργό υγείας, όταν του τέθηκε το ζήτημα στη βουλή  για την εξαίρεση αυτή..

Στην Κέρκυρα μόνο, των 2 βουλευτών που ανήκουν στην κυβερνητική πλειοψηφία, το 60% των γενικών ιατρών των κέντρων υγείας του νομού που εργάζονται αυτή τη στιγμή θα απολυθούν με τη λήξη της σύμβασης τους, σταδιακά μέσα στην επόμενη 5ετία.. .. Κάνεις όμως από τους βουλευτές αυτούς δεν άρθρωσε λόγο στο κοινοβούλιο.

  • Αλήθεια αυτόείναι το όραμα της Κυβέρνησης για την πρωτοβάθμια υγεία;;; Η επιστροφή 40 χρόνια πίσω;;;
  • Αυτόείναι το νέο δημιούργημα  της Κυβέρνησης για ένα ανεξάρτητο δίκτυο πρωτοβάθμιας φροντίδας – ΠΕΔΥ, που θα προλαμβάνει την υπερφόρτωση των νοσοκομείων;;;;Με ανειδίκευτους γιατρούς;;;
  • Αυτόείναι το όραμα για την αποτροπή της φυγής επιστημόνων στο εξωτερικό;;; Η απόλυση γιατρών στα 45 τους; Ηλικία στην οποία θα γίνουν περιζήτητοι σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη καθώς θα έχουν αποκτήσει πρώτα τα χρόνια της απαραίτητης εργασιακής εμπειρίας στο ΕΣΥ;;;
  • Ποια άραγε πρέπει να είναι η στάση γιατρών πουεξαπατήθηκαν από ένα μοντέλο συστήματος που από το μακρινό 1997, κάλυπτε τα κενά των ανειδίκευτων αγροτικών με εξειδικευμένους γιατρούς για την καλύτερη στελέχωση της πρωτοβάθμιας, οι οποίοι  που τώρα τους πετάει δια βίας εκτός του ΕΣΥ;;;
  • Ποια πρέπει να είναι η στάση όλων μας ως πολιτών απέναντι σε όσους διέλυσαν την δημόσια υγεία στη χώρα μας;;;

Το Δ.Σ. Της ένωσης γιατρών ΕΣΥ ν.Κέρκυρας

 

 

ΣΥΡΙΖΑ: η στρατηγική της κολακείας και το τέλος των κινημάτων

Δημοσιεύεται εδώ το άρθρο του Αντώνη Δρακωνάκη, όπως μπορεί να το διαβάσει κανείς στο τελευταίο τεύχος της Πολιτικής Επιθεώρησης «Κοινωνικός Αναρχισμός» των Ελευθεριακών Εκδόσεων Κουρσάλ. Περισσότερες πληροφορίες για την έκδοση μπορείτε να βρείτε στο τέλος της ανάρτησης.

****

του Αντώνη Δρακωνάκη

Κόμμα και εκλογική βάση

Δεν είμαστε σοσιαλδημοκράτες […]. Η σοσιαλδημοκρατία είναι καπιταλισμός με ευγενικό προσωπείο. Βασίζεται στις ίδιες σχέσεις παραγωγής, στο ίδιο σύστημα αξιών. Σκοπό δεν έχει την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά την άμβλυνση των ταξικών διαφορών για τη διατήρηση του συστήματος, για την εδραίωση του μονοπωλιακού κι ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Γι’ αυτό οι περιθωριακές αλλαγές, που προωθεί η σοσιαλδημοκρατία, αλλαγές που αποσκοπούν στη συγκάλυψη των αντιθέσεων και των αδυναμιών του συστήματος, δεν αποτελούν βήματα προς τον σοσιαλισμό, αλλά αντίθετα μέτρα για την αποσόβησή του […]. Και κάτι που δεν θα’ πρεπε να ξεχάσουμε: τα σοσιαλδημοκρατικά πειράματα είναι εφικτά στα μητροπολιτικά κέντρα του καπιταλισμού όπου υπάρχουν οι δυνατότητες για ‘ευγενικά προσωπεία’. Σε εξαρτημένες περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα, τέτοια περιθώρια δεν υπάρχουν. – Ανδρέας Παπανδρέου, 1975 [1]

Στο ίδιο μήκος κύματος με τις απόψεις που θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί το νέο ΠΑΣΟΚ, δεν θα’ ταν παράλογο να περιμένουμε δηλώσεις όπως αυτή του Α. Παπανδρέου από τα χείλη του κυρίου Τσίπρα· μολαταύτα, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Όσο κι αν ένα (μπερδεμένο) μειοψηφικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί φειδωλά να επαναφέρει τη λέξη «καπιταλισμός» (άρα και τον αντικαπιταλιστικό λόγο) στη σύγχρονη ορολογία του κόμματος, ο ΣΥΡΙΖΑ την τρέμει· αντ’ αυτού, προτιμά να μιλά για «νεοφιλελευθερισμό» την ίδια στιγμή που συνδιαλέγεται επίσημα με το κεφάλαιο στους διαδρόμους του ΣΕΒ (Σύλλογος Ελλήνων Βιομηχάνων). Η αδυναμία λοιπόν -και επιλογή- του ΣΥΡΙΖΑ να μην αρθρώσει, έστω και στοιχειωδώς, κάποιο σοβαρό αντικαπιταλιστικό λόγο, αποδεικνύει ότι φοβάται να φτάσει ακόμα και στα επίπεδα της παπανδρεϊκής «επαναστατικής» ρητορικής, γεγονός που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον όχι σε όλα τα επίπεδα· κι αυτό όχι μόνο γιατί ο ηγέτης του φοβάται να οξύνει ιδεολογικά τον λόγο του, όπως έπραττε θεαματικά ο κύριος Α. Παπανδρέου, αλλά γιατί ο πρώτος δεν έχει το πορτοφόλι του δεύτερου. Η σοσιαλδημοκρατία του Παπανδρέου, φύσει αντεπαναστατική και δημαγωγική, βασίστηκε σ’ ένα γεμάτο κρατικό θησαυροφυλάκιο, προκειμένου να εξαγοράσει την κοινωνική συνείδηση· ενέπνευσε, δηλαδή, με πεντοχίλιαρα τα «πεινασμένα» πλήθη, υποκαθιστώντας τα βιβλία και τους κοινωνικούς αγώνες. Βασιζόμενο στις «δωρεές» κρατικού χρήματος, τη γενικευμένη κολακεία, τον φθηνό πατριωτισμό και τον ψευδεπίγραφο ριζοσπαστικό λόγο, το ΠΑΣΟΚ του ’81 κατάφερε να εξασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση και, κατ’ επέκταση, τη διακυβέρνηση της χώρας για αρκετό διάστημα.
Αντιστοίχως, με την ίδια ακριβώς συνταγή αλλά χωρίς δραχμή στο ταμείο, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να καταλάβει τον κρατικό μηχανισμό. Ακόμα όμως κι αν καταφέρει να εμπνεύσει προεκλογικά, δεν έχει τον «παρά» για να κρατήσει τους ψηφοφόρους του στη συνέχεια.
Αυτό που δεν έχει καταλάβει ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι το κενό μεταξύ κόμματος και ψηφοφόρων, που χαρακτηρίζει κάθε διαχωρισμένο πολιτικό μόρφωμα όπως ένα κόμμα –η έλλειψη δηλαδή οργανικής σχέσης μεταξύ φορέα και κοινωνίας- αποκαθίσταται είτε με επαναστατική αλλαγή είτε με χρήμα. Στην περίπτωση μιας επίδοξης σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ ’81, ΣΥΡΙΖΑ τώρα), προϋποθέτει το δεύτερο. Όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους ψηφοφόρους του να ενεργοποιηθούν και να στηρίξουν έμπρακτα τον αγώνα για την αναγέννηση της χώρας, το εν λόγω κοινό δεν παύει να είναι μέχρι σήμερα, πάνω απ’ όλα εκλογικό, άρα αποστασιοποιημένο από τους κοινωνικούς αγώνες, διαχωρισμένο από τη ζωή και την εργασία του και αλλοτριωμένο από την ετερονομία της κοινωνικής πραγματικότητας. Δεν μπορεί, λοιπόν, να μετατραπεί από τη μια μέρα στην άλλη, σε ένα ενεργό πλήθος, εμπνευσμένο από τα «ριζοσπαστικά» προτάγματα μιας νέας (sic) πολιτικής δύναμης, τη στιγμή, μάλιστα, που αυτή η δύναμη δεν έχει καν πραγματικά ριζοσπαστικά προτάγματα που θα μπορούσαν ίσως να γεννήσουν ένα κίνημα, αλλά εκκλήσεις για ανώδυνα τσιμπήματα στο σώμα ενός ασθμαίνοντος καπιταλισμού. O ΣΥΡΙΖΑ των 1.655.086 ψήφων δεν αποτελεί ούτε κατά διάνοια κίνημα, αντιθέτως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα εκλογικό «αντι-κίνημα».
Αν από το 26% (εκλογές Ιουνίου 2012) του ΣΥΡΙΖΑ, αφαιρέσουμε το 4,5% της περιόδου πριν το 2012, μένει ένα 21,5% που δεν αποτελεί παρά ένα άρτι αποκτηθέν εκλογικό εμπόρευμα, εξαγορασμένο με κολακεία και «ενωτισμό». Σε ποια βάση όμως να ενωθούμε; Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά: α) εθνική ενότητα, β) ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου. Μπορεί το δεύτερο να μην χρήζει ιδιαίτερου προβληματισμού, σε ό,τι αφορά όμως το πρώτο, έχει ενδιαφέρον να σταθούμε για λίγο και να αναλογιστούμε την καθολικότητα της πατριωτικής ρητορικής στο πεδίο της πολιτικής στην Ελλάδα:

Υπήρξαν βέβαια και (αριστερές) μειοψηφίες [στην Ελλάδα], οι οποίες στήριξαν τις δικές τους αξιώσεις κυριαρχίας σε διεθνιστικά ιδεολογήματα, όμως αυτές ποτέ δεν μπόρεσαν, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, να ασκήσουν ευρύτερη επιρροή – κι όποτε την άσκησαν, αυτό έγινε επειδή υιοθέτησαν (και) πατριωτικά ή εθνικά συνθήματα.[2]

Συνομιλώντας με μέλη που είναι στο κόμμα από την εποχή του Συνασπισμού, θα ακούσουμε ότι προφανώς ο Τσίπρας και τα στελέχη του κόμματος δεν είναι αφελή· δεν στηρίζουν ιδεολογικά καμιά εθνική ενότητα εις βάρος μιας προοδευτικής-αριστερής κοινωνικής συσπείρωσης· αλλά πώς αλλιώς μπορείς να βγεις κυβέρνηση αν δεν αποκτήσεις μια έστω στοιχειώδη, πατριωτική ρητορική; Απ’ αυτό, φαίνεται ξεκάθαρα και ο κεντρικός στρατηγικός πυλώνας, πάνω στον οποίο δομήθηκε ο νέος ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα θεματικά πεδία: «όλοι μέσα» και βλέπουμε.
Μετά το 26% ο χρόνος πίεζε και το κόμμα βρέθηκε μπροστά σε δύο επιλογές· ή θα διατηρούσε ένα αυτόνομο αριστερό προφίλ, κρατώντας αποστάσεις από τη δυναστεία της κεντρο-αριστεράς ή θα γινόταν το πιο «ατίθασο» κομμάτι της και, συνεπώς, ένα κόμμα εξουσίας. Φυσικά επέλεξε το δεύτερο: άμβλυνση των πολιτικών συγκρούσεων (ενωτισμός), ιδεολογική εκεχειρία υπό το βάρος του αντιμνημονιακού λαβάρου (βλ. φλερτ με Ανεξάρτητους Έλληνες), διαμόρφωση κυβερνητικού image (απορρόφηση των «καθαρών» του ΠΑΣΟΚ), διαταξική κολακεία (συνομιλίες με ΣΕΒ), δηλώσεις νομιμότητας στην ΕΕ και φθηνός πατριωτισμός με νεανικό προφίλ.
Με αυτά τα τερτίπια, ένα κόμμα που, μέχρι πρότινος, εξέφραζε -είναι αλήθεια- ένα πραγματικά προοδευτικό (και μέχρι εκεί) κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας (αν και με μηδενική εσωτερική συσπείρωση), αποφάσισε να τους εκφράσει όλους. Πήρε, λοιπόν, το ρίσκο να δομήσει ένα πολιτικό μόρφωμα με ατροφικό κορμό και μεγάλο κεφάλι· ένα πολιτικό μόρφωμα που επιχειρεί να βολέψει στο ίδιο σώμα, το κυβερνητικό και το κινηματικό προφίλ· δεν βρισκόμαστε όμως στη Νικαράγουα των Σαντινίστας.
Με λίγα λόγια, αυτό που θέλουμε να καταδείξουμε είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται σε μια σαθρή εκλογική βάση -και μάλλον εκεί θα παραμείνει- που θα τον προδώσει στην πρώτη ευκαιρία. Κι αυτό γιατί, αφενός δεν προέρχεται από καμιά μαζική κινηματική δύναμη (κίνημα) με εμπειρία στον δρόμο και τους κοινωνικούς αγώνες και, αφετέρου, γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να εξαγοράσει -άμεσα- το εκλογικό του σώμα (διανομή κρατικού χρήματος), χτίζοντας έναν πελατειακό μηχανισμό -αλά ΠΑΣΟΚ- που να μπορέσει να συσπειρώσει τη βάση στο όνομα της «ταμπακέρας».
Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν έναν πληθυσμό πιστωτών που, μόλις δουν τις αξιώσεις τους να καταρρέουν, θα αποσύρουν την πίστωση. Η μικροαστική ανυπομονησία για αλλαγή, βασισμένη στην άρνηση για προσωπική συμμετοχή στον κοινωνικό αγώνα, είναι τυφλή και αδηφάγος· δεν την ενδιαφέρει το χρώμα του μεσσία, αρκεί να εμφανίζεται ως μεσσίας και δεν καταλαβαίνει τις παρακλήσεις του για υπομονή· θέλει ευημερία εδώ και τώρα, αλλιώς αλλάζει ψηφοδέλτιο.
Εκλογικοί πληθυσμοί όπως αυτοί, δεν μπορούν να συσπειρωθούν γύρω από έναν πολιτικό φορέα στη βάση της κοινωνικής αλληλεγγύης και του κοινού ιδεώδους· αρχικά, γιατί δεν διαθέτουν -τουλάχιστον στην επαναστατική τους εκδοχή- τίποτα από τα δύο. Η αλληλεγγύη και το ιδεώδες δηλαδή, δεν έχει γι’ αυτούς ούτε ταξικό πρόσημο ούτε το στοιχείο μιας ολιστικής, αξιακής αμφισβήτησης. Η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων των κοινοβουλευτικών κομμάτων, αντιλαμβάνονται την αλληλεγγύη ως φιλανθρωπία και τα ιδεώδη ως σχετικολογικά υπαρξιακά ευχολόγια.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι ο ελληνικός λαός δεν χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της αλληλεγγύης· απλώς δεν μπορεί η αλληλεγγύη στην παρούσα μορφή, να τον ιδεολογικοποιήσει προς την απελευθερωτική κατεύθυνση. Για όλα αυτά, δεν επιρρίπτουμε φυσικά την ευθύνη, αποκλειστικά στους ίδιους τους ψηφοφόρους· αντιθέτως αντιλαμβανόμαστε την αλλοτριωτική δυναμική του καταμερισμού της εργασίας και των ηγεμονικών μηχανισμών (Gramsci) με τους οποίους το καπιταλιστικό κράτος πολτοποιεί τον μέσο ανθρώπινο νου.
Η αστραπιαία μαζικοποίηση μιας πολιτικής δύναμης όπως ο ΣΥΡΙΖΑ με καθαρά εκλογικούς όρους, οξύνει τη διάσταση κόμματος και ψηφοφόρων· κάνει, δηλαδή, ακόμα πιο έκδηλη, την έλλειψη οργανικής σχέσης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την εκλογική του βάση. Αρκεί να κοιτάξουμε τις πωλήσεις της Αυγής, τον αριθμό των μελών της νεολαίας του, το μέγεθος των μπλοκ του στον δρόμο ή, ακόμα καλύτερα, το πόσο εύκολα κινητοποιεί τον κόσμο του· και υπενθυμίζουμε ότι μιλάμε για ένα κόμμα 1,5 εκατομμυρίου ψήφων. [3]
Ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει ελάχιστα στην πραγματική διάσταση των κοινωνικών αγώνων (όπως και στην όξυνσή τους) και αυτή είναι η ξερή αλήθεια. Πέρα από κάποιους ενεργούς δημότες που συμμετέχουν στις λαϊκές συνελεύσεις της γειτονιάς τους και κάποιους γιατρούς, δικηγόρους που δραστηριοποιούνται σε κοινωνικά ιατρεία και ομάδες νομικής υποστήριξης (χωρίς φυσικά να υποτιμάμε τίποτα απ’ τα δύο), ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να επιδείξει κάποια αξιοσημείωτη εμπειρία ή τεχνογνωσία, στην από-τα-κάτω δόμηση των κοινωνικών αγώνων· δεν είναι τυχαίο ότι έχει ξεπατικώσει κάθε ιδέα και πρακτική που αναπτύσσεται εντός του αντιεξουσιαστικού χώρου τα τελευταία χρόνια.
Εντούτοις, η αυτοοργάνωση δεν απαντάται σε καμία εσωτερική διαδικασία ή πρακτική του κόμματος, την ίδια στιγμή που η έννοια της κοινωνικής αυτοοργάνωσης έχει γίνει σημαία του, ενώ τα βίαια και συγκρουσιακά ρεπερτόρια δράσης της Κερατέας και των Σκουριών γίνονται αποδεκτά στη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια στιγμή που το γραφείο τύπου του καταδικάζει τη βία και υποστηρίζει ότι υπονομεύει τους κοινωνικούς αγώνες. Όποιος έχει έστω και την παραμικρή αντίληψη, καταλαβαίνει ότι χωρίς την κοινωνική αντιβία και τις ακραίες μορφές αντίστασης των κατοίκων της λαυρεωτικής και της Χαλκιδικής, που όξυναν τον αγώνα και τον έκαναν γνωστό σε όλη την Ελλάδα, τα εν λόγω κινήματα θα είχαν ατονήσει. «Οι πέτρες, οι μολότοφ και οι εμπρησμοί δεν έχουν θέση στις λαϊκές κινητοποιήσεις, δεν φέρουν κανένα αποτέλεσμα και ανακόπτουν τον αγώνα» – ναι, γι’ αυτό ανεστάλησαν οι εργασίες κατασκευής των ΧΥΤΑ σε Κερατέα και Λευκίμμη· γι’ αυτό το κίνημα των Σκουριών εισέπραξε τέτοια αλληλεγγύη και πήρε τέτοιες διαστάσεις.[4]
Παρά τα θεωρητικά τσουβαλιάσματα και παρ’ όλες τις επανειλημμένες προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να ελέγξει ιδεολογικά τα νεοαναδυόμενα κοινωνικά κινήματα, κάθε προσπάθεια αποτυγχάνει παταγωδώς· αντίθετα, αποδεικνύεται ιδιαίτερα ικανός στο να αντλεί θεαματικά, την πολιτική υπεραξία της κινηματικής δράσης εν γένει, φυσικά στα πλαίσια της εκλογικίστικης, αντιληπτικής ικανότητας του μέσου τηλεθεατή.
Το τέλος των κινημάτων

Υπήρξαν δυνάμεις –κυρίως του αναρχικού χώρου- εντός των κινημάτων, που στην προσπάθεια να επιβάλλουν τις δικές τους αντιλήψεις και πρακτικές στα κινήματα, υπεριδεολογικοποιούν και υπερπολιτικοποιούν τους τοπικούς αγώνες, δημιουργώντας τους όρους απομαζικοποίησής τους και εξ αυτού υπονομεύοντας την επιτυχή έκβαση αυτών των αγώνων. Η πολιτική αντιπαράθεση με αυτές τις αντιλήψεις και πρακτικές, που θεωρούν οποιαδήποτε συνάρθρωση δομών άμεσης και έμμεσης δημοκρατίας και οποιοδήποτε αίτημα απευθύνεται στα αρμόδια (κρατικά) όργανα, εκ προοιμίου ενάντια στους αγώνες, είναι καθοριστική για να συνεχίσουν τα τοπικά κινήματα να έχουν πλατιά κοινωνική απεύθυνση και να διαμορφώνουν συνθήκες νίκης.[5]

Όταν ένα αριστερό κόμμα, που έχει γαλουχηθεί για χρόνια στην αντιπολίτευση, φιλοξενείται ξαφνικά στα έδρανα της κυβέρνησης, βρίσκεται αντιμέτωπο με μια σειρά από αντιφάσεις· μια απ’ αυτές είναι η σχέση του με τα κοινωνικά κινήματα.[6]

Η εν λόγω αντίφαση προκύπτει από την ίδια τη φύση των κινημάτων που, ως επί το πλείστον, απευθύνονται στις αρχές. Εν προκειμένω, εξετάζουμε την περίπτωση ριζοσπαστικών κινημάτων, με αιτήματα που συνάδουν με το αγωνιστικό πλαίσιο μιας αριστερής πολιτικής δύναμης (π.χ. Σκουριές, Κερατέα) και όχι, λόγου χάρη, ένα κίνημα ενάντια στην ανέγερση τζαμιών στην Αθήνα.
Όντας στη θέση της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται αυτομάτως σε δέκτη της διαμαρτυρίας και των αιτημάτων ενός κινήματος. Έτσι, από προωθητική δύναμη της κινηματικής δράσης, εμφανίζεται ως παθητικός φορέας λήψης αποφάσεων. Βρίσκεται, λοιπόν, δυνητικά, μπροστά σε ένα αξιοσημείωτο υπαρξιακό ζήτημα: αν πυροδοτήσει ή στηρίξει ένα κίνημα που στρέφεται προς την κυβέρνηση είναι σαν να διαμαρτύρεται στον εαυτό του. Αν πάλι, ικανοποιήσει άμεσα τα αιτήματά κάποιου κινήματος, τότε σημαίνει ότι το κίνημα σταματάει αυτόματα· παύει δηλαδή η κινηματική δράση.
Ιδού λοιπόν το ερώτημα· πώς μπορεί μια κινηματική δύναμη, που υποτίθεται πως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, να αποτελεί πυροκροτητή των λαϊκών διεκδικήσεων και των κινημάτων, όταν αναλαμβάνει τα ηνία του κράτους; Πώς μπορεί μια δύναμη που στέκεται αλληλέγγυα στα τοπικά κινήματα, να τα στηρίζει από την πλευρά της κυβέρνησης; Θα ήταν τουλάχιστον αστείο να βλέπαμε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να στέλνει τα στελέχη της δίπλα στους αγωνιζόμενους κατοίκους μιας περιοχής, για να στηρίξουν τον αγώνα τους ως μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση. Απαντούμε, λοιπόν, γρήγορα και ξεκάθαρα:
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε δομική σύγκρουση με ένα κίνημα ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί με το περιεχόμενο των αιτημάτων του, γιατί το απειλεί ήδη σε οντολογικό επίπεδο· στέκεται, δηλαδή, ανταγωνιστικά στην ίδια την ουσία του κοινωνικού κινήματος που είναι ο εξωθεσμικός του χαρακτήρας. Μια κυβέρνηση δεν μπορεί να στηρίξει ένα κίνημα, παρά μόνο για να το αποφορτίσει -έστω και μέσω της διαπραγμάτευσης- και να το μετατρέψει σε μια μη-κινηματική ομάδα πίεσης.
Δεν υπάρχουν θεσμικά «κινήματα», δηλαδή κύτταρα συλλογικής δράσης και κινητοποίησης εντός του θεσμικού (κυβερνητικού, κρατικού, διοικητικού κλπ.) πεδίου. Η μόνη σχέση ενός κινήματος με τους θεσμούς είναι αποκλειστικά είτε μια πιθανή στήριξη της εξωθεσμικής του δράσης από θεσμικούς φορείς (π.χ. δήμαρχος) είτε η επικουρική-εργαλειακή χρήση της θεσμικής οδού (π.χ. προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας). Το «κίνημα», λοιπόν, είναι και θα παραμείνει μια εξωθεσμική συλλογική μορφή πάλης για τους καταπιεσμένους.
Μια κυβέρνηση έχει δύο επιλογές απέναντι σ’ ένα νεοεμφανιζόμενο κίνημα· ή να ικανοποιήσει τα αιτήματά του ή να συγκρουστεί μαζί του. Μέση λύση δεν υπάρχει· είτε συγκρούεται μαζί του, ανοίγοντας άλλο ένα μέτωπο, είτε ικανοποιεί συνολικά ή εν μέρει τα αιτήματά του, σταματώντας το ολοκληρωτικά, ή το αναστέλλει προσωρινά.
Ας εξετάσουμε λίγο τις εν λόγω επιλογές, με φόντο τις κινητοποιήσεις ενάντια στα μεταλλεία των Σκουριών. Μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπορούσε φυσικά (αν δεν θέλει να γίνει περίγελος) παρά να στραφεί κατά των αξιώσεων της «El dorado gold» και να εμποδίσει τη διεξαγωγή των εργασιών της εκ των άνω, ικανοποιώντας τα αιτήματα του κινήματος κατά των μεταλλείων. Όπως είναι προφανές, αυτό θα σήμανε αυτόματα και το τέλος του αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής· το κράτος (ΣΥΡΙΖΑ) θα λάμβανε τα εύσημα από τη, μέχρι πρότινος, μαχόμενη τοπική κοινωνία και όλα θα λύνονταν διά της θεσμικής οδού. Ας υποθέσουμε, τώρα, ότι αυτή η τακτική συνεχίζεται για κάποιο διάστημα· ας υποθέσουμε, δηλαδή, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, καταφέρνει να δομήσει μια κυβέρνηση αδιάφθορη και φερέγγυα ως προς το «ριζοσπαστικό» της προφίλ, τουλάχιστον για το πρώτο διάστημα. Τι θα γινόταν σε αυτή την περίπτωση;
Θα είχαμε την πλήρη απαξίωση της κινηματικής δράσης ως ρεπερτόριο δράσης και, παράλληλα, την εδραίωση μιας τακτικής, απευθείας προσφυγής στα διαπραγματευτικά όργανα της κυβέρνησης από την πλευρά των πολιτών. Και τώρα θα ρωτήσει κανείς: μα γιατί να υπάρχουν κινήματα αν η κυβέρνηση είναι συγκαταβατική; Η κινηματική δράση είναι αυτοσκοπός;
Ασφαλώς ναι, στον βαθμό που ριζοσπαστικοποιεί και διαπαιδαγωγεί την κοινωνία σε μια κουλτούρα αντίστασης, μαχητικότητας και αυτοοργάνωσης· στον βαθμό που κρατάει ζωντανό το ένστικτο της εξέγερσης (Μπακούνιν) και εμποτίζει έναν λαό με πολιτική συνείδηση[7] (το αναγκαίο έτερον ήμισυ της ταξικής συνείδησης που, εν τη ενώσει τους, μας δίνουν την επαναστατική συνείδηση)· στον βαθμό, τέλος, που ένας λαός μέσω της κινηματικής δράσης, συνηθίζει να αντιστέκεται, δημιουργώντας μια παράδοση –αυτή τη φορά- κινηματική, ένα «έθιμο» αντίστασης.
Η κινηματική δράση και το ένστικτο της εξέγερσης, δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως περίσταση, αλλά ως απόδειξη της ζωτικότητας μιας κοινωνίας· η συλλογική δράση και η εξέγερση, δηλαδή, αποδεικνύουν ότι μια κοινωνία είναι ζωντανή.[8] Ακόμα, διατηρούν αναμμένη τη φλόγα της εξεγερσιακής προοπτικής σε διεθνές επίπεδο· συντηρούν, δηλαδή, τη διεθνιστική διάσταση του κοινωνικού αγώνα και του προτάγματος της κοινωνικής απελευθέρωσης. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τον μαχόμενο ευρωπαϊκό νότο, στις εύρωστες σκανδιναβικές χώρες η συλλογική δράση κινείται σε μηδενικά επίπεδα· η κοινωνική νηνεμία του βορρά δεν μπορούμε να πούμε σε καμία περίπτωση ότι συμβάλλει ιδιαιτέρως στην προοπτική της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού ή, ευρύτερα διεθνούς, ανατρεπτικού κινήματος. Τι μπορεί να προσθέσει η Ολλανδία ή η Δανία στον αγώνα των εξεγερμένων ανά τον κόσμο;
Συνεχίζοντας την απάντησή μας, θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι μια περίοδος μπορεί να χαρακτηρίζεται από κυβερνητική συγκαταβατικότητα (π.χ. πιθανώς το πρώτο διάστημα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ), τα χρόνια όμως περνούν και η μια περίοδος διαδέχεται την άλλη. Τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, χαρακτηρίζονταν από βαθιά συναίνεση ως προς τις λαϊκές διεκδικήσεις, μερικά χρόνια αργότερα όμως, το κράτος έδειξε και πάλι την πραγματική του μορφή. Όσοι έχουν τη διάθεση να επενδύσουν για άλλη μια φορά στο ευγενικό του προσωπείο ας το κάνουν· οι αναρχικοί θα συνεχίσουν να κοιτούν ξεροκέφαλα την ιστορία και την αλήθεια της.
Στη διακυβέρνηση της αριστεράς, τα κινήματα θα προβάλλονται από το κράτος ως δυνητικά μέσα αγώνα ενάντια στην επόμενη κυβέρνηση ή, ακόμα χειρότερα ίσως, υπονομευθούν από συντηρητικές και ακροδεξιές –αντιπολιτευτικές- δυνάμεις. Οι αυτοοργανωμένες λαϊκές συνελεύσεις θα στήνονται με την ευλογία του κράτους, θα οργανώνουν «δημόσιους διαλόγους» και όχι κινητοποιήσεις, και δεν θα στήνουν κανένα «Άπαρτο κάστρο»[9]· αντίθετα, θα συνεδριάζουν στις αίθουσες των δημοτικών συμβουλίων και θα λειτουργούν ως όργανα συλλογικής αυτομόρφωσης πάνω στην κρατική προπαγάνδα.
Τι να κάνουμε;
Στην περίπτωση που μια κυβέρνηση αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθήσει συναινετική προς τα κινήματα στρατηγική (τουλάχιστον στην αρχή), σημαίνει πως η ριζοσπαστική κινηματική δράση στην Ελλάδα τίθεται αυτομάτως σε ύφεση ή και σε διαρκή αναστολή. Μια κυβερνητική στρατηγική ικανοποίησης και συνεργασίας με τα κινήματα, θα σημάνει αυτόματα την εξάλειψη των κινημάτων εν τη γενέσει τους ή, ακόμα χειρότερα, την προληπτική τους κατάσβεση πριν καν προλάβουν να ξεσπάσουν.
Η αυτοοργάνωση, η αυτοδιαχείριση και η άμεση δημοκρατία, θα συνδεθούν στη λαϊκή συνείδηση με το κράτος και μάλιστα στην πιο ακάθαρτη, αντεπαναστατική τους μορφή· ο κοινωνικός επαναστατικός αγώνας θα πάει για άλλη μια φορά μερικά βήματα πίσω. Η συνειδησιακή διαπλαστική δυναμική του κράτους, θα περιβληθεί αριστερο-προοδευτικό-κινηματικό μανδύα και κάθε κίνηση κρατικής αυθαιρεσίας θα «χρεώνεται» στις ευρύτερες ριζοσπαστικές δυνάμεις.
Για όλα αυτά και για χιλιάδες άλλους λόγους, η θέση των αναρχικών σε μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι σταθερή και αμετακίνητη. Καμία υποχώρηση, καμία συναίνεση και καμιά ανοχή στο κράτος και τους επίδοξους διαχειριστές του. Η αυτοοργάνωση, η εργατική αυτοδιαχείριση, η κοινωνική αλληλεγγύη και ο ταξικός αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και τον στρατό του, δεν γίνεται με κρατική χρηματοδότηση και χαμόγελα προς κάθε κατεύθυνση, αλλά με αγώνες, συγκρούσεις και στερήσεις· όχι στα πλαίσια μιας αιώνιας αναμονής για την παγκόσμια επανάσταση, αλλά και όχι στην υποχώρηση της μικροαστικής ανυπομονησίας για μια κάποια αλλαγή.

Σημειώσεις:

[1] Συνέντευξη στην εφημερίδα Τα Νέα, 3.11.75 του Παπανδρέου Α., Για μια σοσιαλιστική κοινωνία, Αθήνα, εκδ. Αιχμή, 1977, σ. 45-46.

[2] Κονδύλης Π., Η παρακμή του αστικού πολιτισμού, Αθήνα, εκδ. Θεμέλιο, 2007, σ. 31.

[3] Αν εξετάσουμε το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά, θα διαπιστώσουμε ότι βρίσκεται σε αρκετά διαφορετική θέση από γνωστές, ευρωπαϊκές αριστερές δυνάμεις των ημερών μας. Έχει ελάχιστη επιρροή στο συνδικαλιστικό πεδίο και οι δυνάμεις του στον δρόμο δεν ξεπερνούν τη δυναμική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Απέχει πόρρω, για παράδειγμα, τόσο από τον ισπανικό Συνασπισμό της αριστεράς (IU) όσο και από το Γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα(PCF), που έχουν και τα δύο ισχυρή παρουσία στο συνδικαλιστικό πεδίο. Βλ. Izquierd Unida(η μεγαλύτερη δύναμη του συνασπισμού είναι το γνωστό από την εποχή του εμφυλίου, Ισπανικό Κομμουνιστικό κόμμα – PCE) και Parti Communiste Francais. Τα συνδικάτα που βρίσκονται κοντά στα δύο κόμματα είναι τα CCOO (Comisiones Obreras) στην Ισπανία και η CGT(Confederation Generale Du Travail) στη Γαλλία, αντίστοιχα.

[4] Χαρακτηριστικά, αναφέρουμε ότι πριν τον εμπρησμό του εργοταξίου στις 15 Φεβρουαρίου του 2013, το θέμα είχε θαφτεί από τα ΜΜΕ, ενώ οι πορείες αλληλεγγύης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη(Ιούνιος 2012) αριθμούσαν μερικές εκατοντάδες. Μετά από τον εμπρησμό και τις διαστάσεις που πήρε το ζήτημα, πραγματοποιήθηκαν δύο μαζικότατες πορείες αλληλεγγύης με χιλιάδες κόσμου σε Αθήνα (12Μαρτίου 2013) και Θεσσαλονίκη(9 Μαρτίου 2013). Στην πορεία της Θεσσαλονίκης συμμετείχαν πάνω από 10 χιλιάδες άτομα.

[5] Κείμενα θέσεων του 6ου συνεδρίου της νεολαίας ΣΥΝ, Κεφάλαιο 2 – «Κινήματα πόλης και οικολογικοί αγώνες»,http://archive-gr.com/page/1903877/2013-04-22/http://www.neolaiasyn.gr/theseis.php?id=714 . Στο εν λόγω εδάφιο, η νεολαία ΣΥΝ προφανώς μπερδεύει τον αναρχικό χώρο με το ΚΚΕ(τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το πρώτο μέρος). Αν, λοιπόν, τα παραπάνω γραφόμενα δεν είναι προϊόν παραδρομής, θα παρακαλούσαμε τη νεολαία να μας δώσει το παράδειγμα ενός τοπικού αγώνα που απομαζικοποιήθηκε λόγω της υπονομευτικής δυναμικής του αναρχικού χώρου.

[6] Υπάρχουν και κοινωνικά κινήματα που δεν απευθύνονται αναγκαστικά στις αρχές. Στον απρόν κείμενο, όμως, αναφερόμαστε στα κοινωνικά κινήματα με πολιτική διάσταση, σε όσα δηλαδή στρέφονται προς τις αρχές για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Βλ. Neveu E., Η κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων, Αθήνα, εκδ. Σαββάλας, 2010.

[7] Βλ. Μπακούνιν Μ., Μαρξισμός, ελευθερία και κράτος, στο anthostoukakou.blogspot.gr/2012/07/1.html.

[8] «[…] ένας λαός, ο οποίος κάτω από ένα οποιοδήποτε πρόσχημα, μπορεί να υποφέρει την τυραννία, αναγκαία χάνει τελικά τη σωτήρια συνήθεια της εξέγερσης, ακόμα και το ίδιο το ένστικτο της εξέγερσης», Μπακούνιν, στο ίδιο.

[9] Το ανταγωνιστικό πολιτικό στέκι «Άπαρτο Κάστρο» ήταν ένας αυτοσχέδιος χώρος, που λειτούργησε ως κέντρο αγώνα για τους κατοίκους της Κερατέας, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων ενάντια στον ΧΥΤΑ.

****

Πολιτική Επιθεώρηση «Κοινωνικός Αναρχισμός», τεύχος 3.

cover_small3

Κυκλοφόρησε από τις Ελευθεριακές Εκδόσεις Κουρσάλ το 3ο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης «Κοινωνικός Αναρχισμός», έχοντας ως κύρια θεματική το έμφυλο ζήτημα. Τα άρθρα του 3ου τεύχους είναι:

Σημείωμα της Συντακτικής Ομάδας
Εξουσία και Σεξουαλικότητα: εισαγωγικές δοκιμές σε μια συζήτηση, του Σωτήρη Λυκουργιώτη
Η ερωτική απελευθέρωση ως ζητούμενο όλων, του Άρη Σαδίκη
Φτιάχνοντας κινήματα, οργανώνοντας κοινότητες, της ομάδας Queertrans
Το έμφυλο ζήτημα στον λόγο της Χρυσής Αυγής (How I Learned to Stop Worrying and Love the mop), της Νεφέλης-Μυρτώς Πανδίρη
Φύλο και εξουσία: Εισαγωγικές παρατηρήσεις περί της υπαγωγής των φύλων στην υποτέλεια, της Αθανασίας Δανελάτου
Μujeres Libres της Ισπανίας: «να απελευθερώσουμε τις γυναίκες από τη δικτατορία της μετριότητας», του Νίκου Νικολαΐδη
Ο φεμινισμός και η ανάπτυξη του γυναικείου θεάτρου, της Ασπασίας Λυκουργιώτη
ΣΥΡΙΖΑ: Η στρατηγική της κολακείας και το τέλος των κινημάτων, του Αντώνη Δρακωνάκη
Κοινωνικές τάξεις και αναρχική οργάνωση, του Κώστα Πολίτη
Κρίση και ρήξεις: Ρωγμές για την εποικοδομητική πολιτική πράξη του αναρχισμού, του Juan Cruz López. Από το θεωρητικό περιοδικό της CNT, «Estudios», τ.2, 2012. Η μετάφραση έγινε από τη Βενετία Ποσταντζόγλου
Για την ιστορία της ληστείας και τις σημασίες της. Μια ανάγνωση στους Ληστές του E. Hobsbawm, του Παναγιώτη Διδάχου
ΑΡΧΕΙΟ: Για την ιδεολογία του σκληρού άντρα και την έμπρακτη αμφισβήτησή της από τους επαναστατημένους κρατούμενους, του Φίλιππα Κυρίτση. Από το περιοδικό «Κράξιμο», τ.8, Μάιος 1988.
Τέχνη, φεμινισμός και άλλα παραμύθια. Η περίπτωση της Barbara Kruger, της Α.Α.
Η εικονογράφηση του τεύχους περιλαμβάνει έργα της Barbara Kruger.

Όποιος/όποια επιθυμεί να διακινήσει την πολιτική επιθεώρηση «Κοινωνικός Αναρχισμός» και τα υπόλοιπα βιβλία των Ελευθεριακών Εκδόσεων Κουρσάλ σε στέκια, καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους αλλά και χέρι με χέρι, μπορεί να επικοινωνήσει στο koursal@hotmail.com και στο τηλέφωνο 6984816962.

Εν μεγάλω Ελληνικώ Κράτος, 2014 μ.χ

Ίσως οι περισσότεροι να θυμάστε την καμπάνια του ιδρύματος Ωνάση και του αρχείου Κ.Π.Καβάφη (που ανήκει στο Ίδρυμα) τον Οκτώβρη του 2013, όπου οι στίχοι του ποιητή κυκλοφορούσαν σε μετρό, λεωφορεία και άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε γιγαντοαφίσες ή πόστερ και άλλα διάφορα.

Θα θυμάστε επίσης την διάσταση που πήρε το ζήτημα, καθώς η σχετική πρωτοβουλία πραγματοποίησε μια αυθαίρετη κοπτοραπτική επάνω στην ποίηση του Καβάφη-που κατ’ αρχήν αποτελεί εχθρική πράξη ενάντια στο πολυσήμαντο έργο του ποιητή αλλά ας το προσπεράσουμε για λόγους οικονομίας.

Θα θυμάστε στη συνέχεια τις άπειρες φωτοσοπιές που κυκλοφόρησαν αντιγράφοντας ειρωνευόμενες το παράδειγμα του Ιδρύματος, ευτυχώς όχι με στίχους του ποιητή αλλά με ό,τι ατάκα ήθελε ο καθένας. Και κάπως έτσι γέμισαν τα σόσιαλ μίντια με εκείνο το κόκκινο λεωφορείο που έφερε επάνω τον κουτσουρεμένο στίχο ‘’είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία’’απ’ το ποίημα ‘’Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.’’ όπου βέβαια εννοεί κυρίως τη βιασύνη, παρά τη φυσική βία.

Ως απάντηση στις ‘’αντιδράσεις’’ το Ίδρυμα τότε ανέφερε πως δεν υπάρχει καμιά πολιτική σκοπιμότητα γύρω από αυτή την πράξη, και τέλος πάντων, ένας στίχος είναι βρε αδερφέ. Βέβαια, είναι χαρακτηριστικό του πόσο κωθώνια πρέπει να θεωρεί τον ‘’λαουτζίκο’’ το Ίδρυμα Ωνάση για να προχωρήσει σε μια τέτοια μίνι προβοκάτσια.

Τώρα, ποια η σχέση αυτού του γεγονότος με τα… δρώμενα του Πολυτεχνείου πριν και κατά την 17ή Νοέμβρη: Άμεση και πάνω απ’ όλα διαλεκτική

Το Ίδρυμα Ωνάση μπορούμε να το θεωρήσουμε χοντρικά-χοντρικά ως ένα φορέα του αστικού πολιτισμού, ένα πόλο της κυριαρχίας που απ’ το δικό του μετερίζι προσφέρει στην πλουραλιστική μάχη του Κεφαλαίου ενάντια στην Εργασία. Η κοπτοραπτική του στα ποιήματα του Καβάφη συγκαταλέγεται και ακολουθεί τα trends του ιδεολογικού οπλοστασίου των αφεντικών ενάντια στην εργατική τάξη και κάθε κοινωνική ανταρσία που ξεπηδά απ’ τα σπλάχνα της. Συμβαδίζει απόλυτα, ολοκληρωτικά και μάλιστα αναπαράγει την ιδεολογική κυριαρχία του συμπλέγματος Κράτος-Κεφάλαιο. Ο λόγος, για την βία ως αναλυτικό /ερμηνευτικό εργαλείο της κοινωνικής κίνησης και τη θεωρία των δύο άκρων που αποτελεί αποκύημά της.

Την αρχή ενδεχομένως να την έκανε ο ιστορικός Στάθης Καλύβας πριν καμιά δεκαριά χρόνια με αφορμή την ‘’επίθεσή’’ του στην κυρίαρχη ιστορική αφήγηση της αντίστασης και του εμφυλίου, όπου και εισήγαγε τη βία ως μέτρο για πάσαν νόσο και πάσαν μαλακίαν. Βασικό στόχος του Καλύβα (και του Κράτους) ήταν και παραμένει η απενοχοποίηση των ταγματασφαλιτών και γενικά των συνεργατών των ναζί και η καταγγελία της ‘’κόκκινης τρομοκρατίας’’.

Έκτοτε, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, το θαύμα του ελληνικού καπιταλισμού άρχισε να πνέει τα λοίσθια και κάπου μετά την απογείωση του 2004 άρχισε η βάρκα να μπάζει. Σαφώς, κομβικό σημείο για τα ιδεολογικά όπλα (και όχι μόνο) του Κεφαλαίου αποτέλεσε η εξέγερση του Δεκέμβρη ως άρνηση και ταυτόχρονα προεικόνιση όσων θα ακολουθούσαν και κάπου εκεί τα αφεντικά αποφάσισαν να προετοιμαστούν και έτσι βρήκε την πραγματική της εφαρμογή η ριζοσπαστική θεωρία του απολογητή Σ.Καλύβα και των ομοίων του.

Κάπως έτσι φτάνουμε στην τρέχουσα περίοδο όπου το νήμα της αφήγησης του Καλύβα συναντά την κοπτοραπτική του Καβάφη, τα εξώφυλλα της lifo για τους δύο ξένους στην ίδια πόλη, όλη την ιδεολογική τρομοκρατία των μμε υπό τον γενικό τίτλο η θεωρία των δύο άκρων, τις προκλητικές συμπεριφορές της αστυνομίας της αριστερής αφήγησης και βέβαια την καταστολή κάθε είδους που το Κράτος εξαπέλυσε τα τελευταία χρόνια ενάντια σε κάθε κοινωνικό αγώνα.

Η κυρίαρχη προπαγάνδα συγκεντρώθηκε γύρω από την καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται, γύρω από μια δημοκρατική επίφαση της καταδίκης των ακραίων στοιχείων, γύρω από έναν ομογενοποιητικό χυλό εξίσωσης των μαφιόζων/δολοφόνων φασιστών με κάθε μορφή κοινωνικής αντίδρασης του προλεταριάτου ενάντια στην επίθεση του Κεφαλαίου (απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα κ.ο.κ).

Σήμερα, ύστερα από την εμπειρία των τελευταίων χρόνων καταλαβαίνουμε πως αυτό έγινε για έναν βασικό λόγο: την ανεμπόδιστη χωρίς πολιτικά κόστη ολοκληρωτική στροφή του Κράτους προκειμένου να διαχειριστεί με την μπότα της καταστολής τη μαινόμενη καπιταλιστική αναδιάρθρωση ενάντια στην εργατική τάξη και το προλεταριάτο και βέβαια τις όποιες αντιστάσεις προκύψουν

Έτσι, μέσα στο πλαίσιο του καταρρέοντος κοινωνικού συμβολαίου τα ιδεολογικά όπλα των αφεντικών μετασχηματίζονται προκειμένου να ανοίξουν το δρόμο της γενικευμένης κοινωνικής επίθεσης του Κράτους. Προκειμένου να προσφέρουν την απαραίτητη νομιμοποίηση της ασύλληπτης καταστολής ενάντια σε όποιον τολμά να αντιπαραθέσει βία στην βία της εξουσίας ή έστω μια διαφορετική οπτική. Και βέβαια, τα όπλα αυτά είναι τόσο αποτελεσματικά που καταφέρνουν, την ίδια στιγμή, η δημοκρατική λειτουργία του Κράτους να διατηρείται ακέραιη και μάλιστα εκ νέου επίκαιρη.

Ακριβώς επειδή τίποτα δεν αντλεί την αιώνια ύπαρξή του από κάποια σφαίρα των ιδεών, το δημοκρατικό καθεστώς έπρεπε και αυτό να μετασχηματιστεί, να εκσυγχρονιστεί σύμφωνα με τις τωρινές ανάγκες αναπαραγωγής του Κράτους και του Κεφαλαίου. Η βία ως ερμηνευτικό εργαλείο των αφεντικών καταφέρνει να πραγματοποιήσει ταυτόχρονα δυο αποστολές: Από τη μια το ομαλό ξεπέρασμα της απαραίτητης κατάρρευσης της μεταπολίτευσης ως κοινωνικό συμβόλαιο (σαφώς και με την βοήθεια των εκλογών) και η ανανέωση των δημοκρατικών διαδικασιών επάνω στο μαξιλαράκι της βίας των από κάτω δίχως πολιτικό κόστος και, απ’ την άλλη, η σχιζοφρενική βία των δυνάμεων καταστολής, τα συνεχόμενα δικαστικά πραξικοπήματα ενάντια σε όποιον το Κράτος θεωρεί εχθρό, η ολοκληρωτική στροφή του κρατικού μηχανισμού, οι φασίστες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο εν γένει αποκλεισμός απ’ τη …Δημοκρατία (ως χώρου αναπαραγωγής των κοινωνικών αναγκών) όσον επιλέγουν να αντισταθούν στην ισοπέδωση των ζωών τους.

Με λίγα λόγια τα αφεντικά δημιούργησαν έναν κοινωνικό χώρο, σχηματικά κάτω από το δημοκρατικό καθεστώς, όπου για την εξουσία όλα επιτρέπονται. Η Δημοκρατία τους ύψωσε τα τείχη της προκειμένου το Κεφάλαιο να ολοκληρώσει την αναγκαία αναδιάρθρωση: λυσσαλέα επίθεση στην εργατική τάξη και στις υποχρεώσεις αναπαραγωγής της. Για’ αυτό οι μπάτσοι μπορούν πολύ εύκολα να εξαπολύουν πογκρόμ εναντίων των φοιτητών στις 13 και 14 Νοέμβρη, της πορείας του Πολυτεχνείου και όσων βρέθηκαν στα Εξάρχεια την 17ή απροσχημάτιστα και χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό κόστος.

Για’ αυτό και είναι γελοίες οι αναφορές περί προκλητικής στάσης της αστυνομίας. Γι’ αυτό είναι γελοίες οι επικλήσεις στη Δημοκρατία, στα δικαιώματα του πολίτη* κ.ο.κ. Γίνονται μόνο από αυτούς που έχουν ξεμείνει στο προηγούμενο καθεστώς διαχείρισης, τότε που η αριστερά και το εργατικό κίνημα μπορούσε να συνδιαλλέγεται με το Κράτος (την εκάστοτε κυβέρνηση) και όντως να αποκομίζει οφέλη. Ενδεχομένως βέβαια το κομμάτι αυτό που επιμένει σε αυτή την ανάγνωση μπορεί ακόμα να το κάνει για λογαριασμό του, για τους υπόλοιπους υπάρχουν μόνο τα γκλόπς των μπάτσων.

* είναι άλλο πράγμα η τακτική και άλλο πράγμα τι εργαλεία χρησιμοποιείς προκειμένου να εξηγήσεις τον κόσμο και αντίστοιχα να αναλάβεις δράση.

Δεσμώτης

http://misostaksiko.com/2014/11/19/en_megalo_ellhniko_kratos_2014/

Ποτέ την Κυριακή

Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος

 

α

 

 

 

 

βΗ μάχη για τη διατήρηση της κυριακάτικης αργίας στον χώρο του εμπορίου αποτελεί ίσως την πιο κρίσιμη αναμέτρηση της περιόδου που διανύουμε. Στο συγκεκριμένο μέτωπο αποκρυσταλλώνονται με τον διαυγέστερο δυνατό τρόπο οι κοινωνικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν με το καταλάγιασμα της αντιμνημονιακής εξέγερσης του 2011-12, αλλά και οι δυνατότητες μιας πρώτης νικηφόρας αντεπίθεσης του κόσμου της εργασίας: ένα επιθετικό πρόγραμμα πλήρους απορρύθμισης προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου καταλήγει σε συντριπτική ιδεολογική ήττα των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, καθώς όχι μόνο οι μισθοσυντήρητοι εμποροϋπάλληλοι αλλά και οι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες διαπιστώνουν ιδίοις όμμασι τι ακριβώς σημαίνει και ποιον εξυπηρετεί το ανεξέλεγκτο «αόρατο χέρι» της αγοράς˙ στη βάση των αμοιβαίων συμφερόντων που προκύπτουν απ’ αυτή τη συνειδητοποίηση οικοδομείται, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, μια κοινωνική συμμαχία ικανή να στηρίξει -παρόλες τις εγγενείς αντιφάσεις της- μια κεϊνσιανή απόπειρα εξόδου από την κρίση. Ο πολύμορφος αγώνας του τελευταίου δωδεκαμήνου (1-5), αγώνας που κάλυψε όλο το φάσμα από τις αλλεπάλληλες δυναμικές διαδηλώσεις στον εμβληματικό πεζόδρομο της Ερμού μέχρι τις δικαστικές προσφυγές, σημείωσε επιπλέον την πρώτη θεσμική του νίκη: στις 10 Σεπτεμβρίου, η Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας διέταξε την προσωρινή αναστολή της καλοκαιρινής υπουργικής απόφασης του Γιακουμάτου για «πιλοτική» κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στις «τουριστικές» Περιφέρειες Αττικής, Κεντρικής Μακεδονίας και Νοτίου Αιγαίου. Το επόμενο μπρα ντε φερ θα διεξαχθεί τούτη την εβδομάδα, με την αυριανή διαδήλωση των εργατικών σωματείων στα Χαυτεία και την απεργιακή κινητοποίηση της ερχόμενης Κυριακής (6). Το εύρος των συμμαχιών που θ’ αποτυπωθεί σ’ αυτόν τον νέο γύρο θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και τη μεσοπρόθεσμη έκβαση της διαμάχης.

γ

Από τον καιρό του Καραμανλή τζούνιορ, όταν πρωτάνοιξε το ζήτημα της «απελευθέρωσης» του αόρατου χεριού από τα παλιομοδίτικα δεσμά που του επέβαλε η αστική επανάσταση του 1909, τα μηνύματα που επιστρατεύτηκαν για τη στήριξη της εργατικής αντίστασης έχουν καλύψει ένα αξιοσημείωτο φάσμα, αποκαλυπτικό των αλλαγών που υπέστη η ελληνική κοινωνία στο ίδιο διάστημα. Αν το 2007 έπρεπε κανείς να υπενθυμίσει στους αφηνιασμένους καταναλωτές του shopping therapy ότι πίσω από τους πάγκους των πολιτών στέκονταν άνθρωποι με πραγματικές ανάγκες (7), την άνοιξη του 2014 η επίκληση της αλληλεγγύης μεταξύ μισθωτών συνιστά αρκετά πειστικό επιχείρημα (8). Το χαρακτηριστικότερο σημείο των καιρών αποτελεί πάντως η επικοινωνιακή ανάδειξη της κινηματογραφικής Μελίνας Μερκούρη σε σύμβολο του συλλογικού «Ποτέ την Κυριακή» (9-10). Οπως συμβαίνει με κάθε μετωπική προσπάθεια, δεν λείπουν φυσικά κι εδώ οι αποκλίσεις, έστω και σε χιουμοριστικό επίπεδο (11).

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ