Αρχείο κατηγορίας διαδηλωσειΣ -πορειεΣ συγκεντρωσειΣ

Άνεργοι και εργαζόμενοι, μαζί στον αγώνα για τα δικαιώματα της τάξης μας.

8 Μάη πορεία με συγκέντρωση στις 18.00 στην Ομόνοια

poreia_epidoma_xr1Στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο και με αφορμή την οικονομική κρίση, το κεφάλαιο

ακόμα πιο επιθετικά αποδομεί και καταργεί δικαιώματα και κεκτημένα τα οποία η

εργατική τάξη έχει αποκτήσει μέσα από δίκαιους αγώνες, χύνοντας αίμα. Μια από τις

σημαντικότερες συνέπειες αυτής της επίθεσης είναι και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας.

Φυσικά για το ζήτημα της ανεργίας δεν ευθύνεται απλώς η οικονομική κρίση, καθώς η

ανεργία ήταν ανέκαθεν αναπόσπαστο δομικό κομμάτι του καπιταλισμού,

δημιουργώντας φτηνά εργατικά χέρια ούτως ώστε να πλουτίζουν τα αφεντικά.

 

Ειδικά σήμερα, η ανεργία έχει ως αποτέλεσμα τον κοινωνικό αποκλεισμό, την στέρηση

θεμελιωδών αγαθών και φυσικά την ψυχική βία ενάντια στους ανθρώπους που μένουν

χωρίς δουλεία. Χαρακτηριστική τα τελευταία χρόνια η δραματική αύξηση των

αυτοκτονιών ανθρώπων που έχασαν την δουλεία τους, ή και ζούσαν κάτω από το όριο

της φτώχιας. Και όλα αυτά σε μια κοινωνία στην οποία βασικά αγαθά όπως το νερό

και το ρεύμα ακριβαίνουν, φόροι αυξάνονται και οι δαπάνες για τις δομές πρόνοιας

μειώνονται συνεχώς.

 

Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι είναι άνεργοι, εκ των οποίων μόνο ένα μικρό

ποσοστό λαμβάνει επίδομα, και αυτό για μικρό χρονικό διάστημα. Οι δε μακροχρόνια

άνεργοι επιδοτούνται σε πολύ μικρότερο ποσοστό και με μικρότερο ποσό. Υπάρχουν

παράλληλα εργαζόμενοι που δεν αναγνωρίζονται ως άνεργοι και δεν μπορούν να

γραφτούν στον ΟΑΕΔ αν δεν περάσουν από μία σειρά γραφειοκρατικών διαδικασιών.

 

Το κράτος δεν προσπαθεί καν να διαχειριστεί το ζήτημα της ανεργίας, αντίθετα

διογκώνει το πρόβλημα. Η επισφαλής και μαύρη εργασία αλλά και τα προγράμματα

του ΟΑΕΔ ωφελούν τα αφεντικά, καθώς δίνουν αμισθί εργατικό προσωπικό στις

επιχειρήσεις ώστε να αποφύγουν προσλήψεις με κατοχυρωμένα δικαιώματα

εργασίας και ταυτόχρονα να μπορούν να απολύουν ή να θέτουν σε διαθεσιμότητα τους

υπαλλήλους τους.

 

Όλα αυτά δημιουργούν ρήξεις και αντιθέσεις στο εσωτερικό των λαϊκών εργατικών

στρωμάτων προωθώντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό, ενώ παράπλευρα

κατασκευάζεται μέσα στην ίδια την κοινωνία ο πλαστός διαχωρισμός ανάμεσα στον

ντόπιο και μετανάστη εργάτη, εντείνοντας τον ρατσισμό που ήδη εκφράζεται

θρασύτατα από μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή. Οι εργαζόμενοι μαζί με τους

ανέργους, που είναι άλλωστε κομμάτι της εργατικής τάξης, μαζί στον αγώνα για τα

δικαιώματα της τάξης μας.

 

Aπαιτούμε επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους και για όλο το διάστημα της

ανεργίας, όπως και δωρεάν νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και

μετακίνηση με τα ΜΜΜ , χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

 

Συντασσόμαστε από την πλευρά μας, ως άνεργοι, εργαζόμενοι και φοιτητές,

στον αγώνα του Συντονισμού για την διεκδίκηση επιδόματος ανεργίας, στο

πλευρό κάθε εργαζομένου και ανέργου που βιώνει την εργοδοτική και

καπιταλιστική τρομοκρατία.

 

 

8 Μάη πορεία με συγκέντρωση στις 18.00 στην Ομόνοια

 

ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

 

ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

 

 

 

Κομμουνιστική Ομάδα ‘Λαϊκή Αντεπίθεση’

Κάλεσμα του Σωματείου Βάσης Ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων(ΣΩ.Β.Α.) στην πορεία της 8 Μάη για τη διεκδίκηση του επιδόματος ανεργίας.

swba8maiΤο Σωματείο Βάσης Ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων(ΣΩ.Β.Α.) συμμετέχοντας στο συντονισμό για τη διεκδίκηση του επιδόματος ανεργίας καλεί στην πορεία της 8 Μάη με αίτημα το επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους και για όλο το διάστημα της ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 18:00 ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Πορεία για τη διεκδίκηση του επιδόματος ανεργίας

poreia_epidoma_xr1Τα τελευταία χρόνια και με αφορμή την οικονομική κρίση, κράτος και αφεντικά έχουν εξαπολύσει μια πρωτοφανή επίθεση στην εργατική τάξη, καταργώντας σε σύντομο χρονικό διάστημα ένα μεγάλο μέρος των δικαιωμάτων της. Μια από τις σημαντικότερες συνέπειες αυτής της επίθεσης είναι και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που από το 2010 και μετά έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Φυσικά το ζήτημα της ανεργίας δεν είναι κάτι νέο κι ούτε είναι προϊόν της οικονομικής κρίσης. Αποτελούσε πάντα δομικό και αναπόσπαστο κομάτι της λειτουργίας του καπιταλισμού και λειτουργούσε σαν δεξαμενή φτηνού εργατικού δυναμικού για τα αφεντικά, προκειμένου να διευρύνουν συνεχώς τα κέρδη τους.

Πριν από μερικά χρόνια το να βρει κάποιος δουλειά θεωρούνταν μια πιο «εύκολη» υπόθεση και η επιβίωσή του στο διάστημα της ανεργίας μπορούσε να καλυφθεί είτε με περιστασιακά μεροκάματα – που κι αυτά πλέον είναι είδος προς εξαφάνιση – είτε με βοήθεια από την οικογένεια – που σήμερα έχει μικρότερη ή και μηδενική δυνατότητα για βοήθεια, μετρά από τόσες πολλές μειώσεις μισθών και συντάξεων. Συνεπώς, σήμερα η κατάσταση της ανεργίας ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τη στέρηση στοιχειωδών αγαθών, τον κοινωνικό αποκλεισμό και εν τέλει με την αγωνιώδη προσπάθεια των ανθρώπων που μένουν χωρίς δουλειά.
Παράλληλα οι δαπάνες για τις δομές πρόνοιας(υγεία, παιδεία κτλ) μειώνονται συνεχώς. Νοσοκομεία και σχολεία κλείνουν ή συγχωνεύονται, βασικά αγαθά όπως το ρεύμα και το νερό ακριβαίνουν, άμεσοι και έμμεσοι φόροι αυξάνονται, με αποτέλεσμα η κατάσταση ειδικά για τους ανέργους, να γίνεται όλο και πιο ασφυκτική. Έχουμε φτάσει στο σημείο να στερούμαστε στοιχειώδη αγαθά και υπηρεσίες όπως η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και οι μετακινήσεις με τα ΜΜΜ, που αποτελούν εξάλλου πάγια αιτήματα των ανέργων και για τα οποία δίνονται συνεχείς αγώνες.

Ακόμα και οι αριθμοί και τα ποσοστά που δίνονται στη δημοσιότητα από την πλευρά του ίδιου του κράτους μέσω του ΟΑΕΔ, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι είναι χωρίς δουλειά. Από αυτούς, επίδομα λαμβάνει ένα πολύ μικρό ποσοστό(περίπου 10%) και για μικρό χρονικό διάστημα(το πολύ 12 μήνες, αν πληρούν όλες τις προϋποθέσεις), ενώ ακόμα πιο ζοφερή είναι η κατάσταση για τους μακροχρόνια ανέργους οι οποίοι είναι πλέον περισσότεροι από τους μισούς με ελάχιστους από αυτούς να επιδοτούνται και μάλιστα με πολύ μικρότερο ποσό. Την ίδια στιγμή υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν αναγνωρίζονται καν ως τέτοιοι από την πλευρά του κράτους και οι οποίοι όταν μένουν χωρίς δουλειά δεν μπορούν ούτε να γραφτούν στα μητρώα του ΟΑΕΔ, αν δεν διαικπεραιώσουν πρώτα μια σειρά πολλών γραφειοκρατικών διαδικασιών. Χαρακτηριστική περίπτωση όσοι δουλεύουν με δελτίο παροχής υπηρεσιών(μπλοκάκηδες).
Η διαχείριση από την πλευρά του κράτους του ζητήματος της ανεργίας, όχι μόνο λύσεις δεν προσφέρει, αλλά αντίθετα συγκαλύπτει το πρόβλημα και ουσιαστικά το διογκώνει και το διαιωνίζει. Τόσο η επισφαλής και μαύρη εργασία, όσο και τα προγράμματα του ΟΑΕΔ κοινωφελούς ή επιδοτούμενης εργασίας(ΚΟΧ-voucher), αποτελούν ευκαιριακές λύσεις που αφορούν μικρό ποσοστό ανέργων και για μικρό χρονικό διάστημα. Επιπλέον, από αυτά τα προγράμματα ωφελούνται πάνω απ” όλα τα αφεντικά αφού έχουν ουσιαστικά αμισθί εργατικό προσωπικό και μπορούν να απολύουν τους μόνιμους υπαλλήλους ή, στην περίπτωση του δημοσίου, να τους θέτουν σε διαθεσιμότητα. Μέσα από όλη αυτή την κατάσταση λοιπόν, προκύπτει σήμερα, πιο έντονα από ποτέ, η ανάγκη για την αναζήτηση μιας συνολικής λύσης για όλους τους ανέργους, που θα έχει διάρκεια και θα καλύπτει τις ανάγκες μας για να ζούμε αξιοπρεπώς.

Το πρώτο που θέλουμε ως άνεργοι είναι να έχουμε δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς που θα καλύπτυν τις ανάγκες μας. Ως άνεργοι, θεωρούμε τους εαυτούς μας αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης και όχι μια ξεχωριστή κατηγορία από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Εξάλλου όλοι βιώνουμε την κατάσταση της ανεργίας για μεγάλα ή μικρά διαστήματα ενώ ακόμα και για όσους έχουν δουλειά, η απειλή της ανεργίας βρίσκεται συνεχώς πάνω από τα κεφάλια τους. Σαν κομμάτι λοιπόν του κόσμου της εργασίας, διεκδικούμε ένα ποσοστό του πλούτου που έχει παραχθεί και συνεχίζεται να παράγεται από το σύνολο της εργατικής τάξης και είναι δίκαιο να επιστραφεί στους εργαζόμενους που έχουν μείνει χωρίς δουλειά. Θεωρούμε λοπόν ζωτικής σημασίας τη μαζική απαίτηση επιδόματος ανεργίας που θα δίνεται σε όλους τους ανέργους χωρίς όρους και προϋποθέσεις για όλο το διάστημα της ανεργίας και θα μας επιτρέπει να ζούμε με αξιοπρέπεια. Επιπλέον, η κατάκτηση ενός τέτοιου αιτήματος, αναβαθμίζει την αξία της εργατικής μας δύναμης, επιτρέποντάς μας ως εργατική τάξη(εργαζόμενοι και άνεργοι) να διαπραγματευτούμε με καλύτερους όρους απέναντι στα αφεντικά, τα οποία χρησιμοποιούν συνεχώς την
απειλή της ανεργίας για να έχουν φτηνό εργατικό δυναμικό.

Όσον αφορά στην ικανοποίηση ενός τέτοιου αιτήματος, γνωρίζουμε καλά ότι ούτε θα έρθει από τη μια στιγμή στην άλλη, ούτε θα έρθει από μόνο του και ούτε πρόκειται βέβαια να μας δοθεί απλόχερα από το κράτος κι οποιαδήποτε κυβέρνηση. Όπως ολες οι κατακτήσεις που προέκυψαν μέσα από σκληρούς αγώνες, έτσι και αυτή η προσπάθεια για να έχει αποτελέσματα θα πρέπει να πλαισιωθεί και να στηριχτεί από όλο αυτόν τον κόσμο που πλήττεται άμεσα από τις συνέπειες της ανεργίας. Κι αν η διεκδίκηση του επιδόματος ανεργίας μπορεί να μοιάζει κάτι δύσκολο στη σημερινή συνθήκη, δεν θεωρούμε ότι είναι κάτι εξωπραγματικό και ουτοπικό. Είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες σε πολλές χώρες του εξωτερικού και που προέκυψε επίσης μέσα από σκληρούς αγώνες. Βασική προϋπόθεση λοιπόν για να κατακτήσουμε το επίδομα ανεργίας είναι να κατέβουμε οι άνεργοι στο δρόμο και να το απαιτήσουμε μαζικά. Εξάλλου, όπως προαναφέρθηκε, με αυτούς τους τρόπους και στο παρελθόν έχει καταφέρει η
εργατική τάξη να κατακτήσει όλα τα δικαιώματά της.

Τίποτα λοιπόν δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς αγώνες και οι αγώνες προϋποθέτουν συμμετοχή και συλλογικοποίηση. Είναι η στιγμή που όλοι οι άνεργοι πρέπει να ξεπεράσουμε τη μοιρολατρία και την προσπάθεια εξεύρεσης ατομικών λύσεων. Να βάλουμε τέλος στην αντίληψη που λέει ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία έχουμε φτάσει. Να σταματήσουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, στους μετανάστες, στους δημοσίους υπαλλήλους ή στους συναδέλφους που έχουν δουλειά και να στραφούμε ενάντια στους πραγματικούς υπεύθυνους απαιτώντας την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων μας. Είναι η στιγμή να οργανωθούμε σε σωματεία βάσης, σε συνελεύσεις γειτονιάς, σε συλλογικότητες και επιτροπές ανέργων με όπλα μας την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια. Είναι η στιγμή να συναντηθούμε, να μιλήσουμε, να ζυμωθούμε και να βρούμε τρόπους προκειμένου να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας για να κερδίσουμε τα αυτονόητα που θα μας επιτρέπουν να ζούμε αξιοπρεπώς.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΕΠΙΔΟΜΑΤΟΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ
epidoma_anergias@espiv.net

 

 ΠΗΓΗ: ATHENS INDYMEDIA

Πορεία για τη διεκδίκηση του επιδόματος ανεργίας

poreia_epidoma_xr

Σήμερα, που η κατάσταση της ανεργίας ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τη στέρηση στοιχειωδών αγαθών και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Που η διαχείριση από την πλευρά του κράτους του ζητήματος της ανεργίας, όχι μόνο λύσεις δεν προσφέρει, αλλά αντίθετα συγκαλύπτει και διαιωνίζει το πρόβλημα.

Έχει έρθει η στιγμή να διεκδικήσουμε μια συνολική λύση για όλους τους ανέργους, που θα έχει διάρκεια και θα καλύπτει τις ανάγκες μας για να ζούμε αξιοπρεπώς.

Οι άνεργοι, είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης και όχι μια ξεχωριστή κατηγορία από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Σαν κομμάτι λοιπόν του κόσμου της εργασίας, διεκδικούμε ένα ποσοστό του πλούτου που έχει παραχθεί και συνεχίζεται να παράγεται από το σύνολο της εργατικής τάξης και είναι δίκαιο να επιστραφεί στους εργαζόμενους που έχουν μείνει χωρίς δουλειά.

Γνωρίζουμε καλά ότι καμία κατάκτηση δεν έρχεται από τη μια στιγμή στην άλλη και ούτε πρόκειται βέβαια να μας δοθεί απλόχερα από το κράτος κι οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Βασική προϋπόθεση για να κατακτήσουμε το επίδομα ανεργίας είναι να κατέβουμε οι άνεργοι στο δρόμο και να το απαιτήσουμε μαζικά. Εξάλλου, μόνο με αγώνες έχει καταφέρει η εργατική τάξη να κατακτήσει όλα τα δικαιώματά της.

 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΜΑΗ ΣΤΙΣ 18:00

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

GRECIA:Domingo 3 de mayo 2015: Huelga en el sector del comercio‏

apergia_kyr_030515_syntdr_e_afisa1
 
Llamamiento de la Coordinadora de acción contra la abolición del domingo como día festivo a una manifestación contra la abolición del domingo como día festivo, el domingo 3 de mayo, día de huelga en el sector del comercio.
 
Domingo 3 de mayo 2015: Huelga en el sector del comercio
No trabajamos, no compramos. Concentración de la huelga: A las 10:30h., en la esquina de las calles Ermú y Kornaru
Nuestra lucha justa y persistente contra la abolición del domingo como día festivo continúa. Al igual que nuestra lucha por defender nuestros intereses y derechos laborales, ¡de nuestra vida y dignidad! Esto se debe al hecho de que el gobierno, a pesar de sus promesas electorales y las “declaraciones de apoyo” a dicha lucha, que estamos dando hasta hoy (con batallas y no con palabras), y a pesar de las declaraciones programáticas supuestamente “claras” sobre la recuperación del domingo como festivo, todavía no ha abolido la relativa ley (que permite que las tiendas estén abiertas ocho domingos al año), sirviendo en realidad a los intereses de la patronal.
Sin embargo, los trabajadores y los luchadores mantiene una actitud de clase clara y agresiva, contra las demandas de la patronal y las planificaciones del Estado y del gobierno: ¡Los intereses comerciales por delante! ¡Ningún domingo las tiendas abiertas!
Exigimos la consolidación legislativa del domingo como día festivo. Por nuestra parte desde luego, desde el principio hemos dado por hecho que no había nada que se nos pudiera regalar, y nada que pudiéramos ganar a través de algún salvador que lucharía por nosotros o que prometería que nuestra lucha fuera victoriosa. Todo es conquistado con la organización y la lucha de los trabajadores.
En el sector del comercio (¡y en todas partes!) a romper el miedo y a luchar contra la horarios comerciales agotadores, las jornadas con los trabajadores estando de pie, el trabajo no remunerado, los contratos de trabajo individuales y humillantes, los “sueldos basura”, las modernas tratas de esclavos asalariados, los despidos vengativos, el terrorismo de la patronal.
Organización y resistencia en los lugares de trabajo. La solidaridad de clase es nuestra arma.
No nos falta el tiempo para comprar. Nos falta el dinero y el tiempo para vivir.
El domingo como día festivo ha sido conquistado con luchas y con luchas vamos a mantenerlo.
Coordinadora de acción contra la abolición del domingo como día festivo
El texto en griego.
>>>>>>>>>>>>

[Grécia] Domingo, 3 de maio de 2015: Greve no setor do comércio

By A.N.A. on 2 de maio de 2015
grecia-domingo-3-de-maio-de-2015-1
 
Chamado da Coordenadora de ação contra a abolição do domingo como dia festivo para uma manifestação contra a abolição do domingo como dia festivo, no domingo, 3 de maio, dia de greve no setor do comércio.
 
Domingo, 3 de maio de 2015: Greve no setor do comércio
Não trabalhamos, não compramos. Concentração da greve: 10h30, na esquina das ruas Ermú e Kornaru.
Nossa luta justa e persistente contra a abolição do domingo como dia festivo continua. Tal como a nossa luta para defender os nossos interesses e direitos trabalhistas, de nossa vida e dignidade! Isto se deve ao fato de que o governo, apesar de suas promessas eleitorais e das “declarações de apoio” para essa luta, que estamos levando até hoje (com batalhas e não com palavras), e apesar das declarações programáticas supostamente “claras” sobre a recuperação do domingo como dia festivo, todavia ainda não aboliu a relativa lei (que permite que as lojas estejam abertas oito domingos por ano), na verdade servindo aos interesses da patronal.
No entanto, os trabalhadores e os lutadores mantêm uma atitude de classe clara e agressiva, contra as demandas da patronal e as planificações do Estado e do governo: Os interesses comerciais por último! Nenhum domingo com as lojas abertas!
Exigimos a consolidação legislativa do domingo como dia festivo. Para nós, desde o início assumimos que não havia nada que pudéssemos dar, e nada do que pudéssemos ganhar através de algum salvador que lutaria por nós ou que prometeria que nossa luta fosse vitoriosa. Tudo é conquistado com a organização e a luta dos trabalhadores.
No setor do comércio (e em todas as partes!) a romper o medo e a lutar contra os horários comerciais estressantes, as jornadas com os trabalhadores estando de pé, o trabalho não remunerado, os contratos de trabalho individuais e humilhantes, os “salários lixo”, as modernas relações de escravos assalariados, as demissões vingativas, o terrorismo dos patrões.
Organização e resistência nos locais de trabalho. A solidariedade de classe é a nossa arma.
Não nos falta o tempo para comprar. Nos falta o dinheiro e o tempo para viver.
O domingo como dia festivo foi conquistado com lutas e com luta vamos mantê-lo.
Coordenadora de ação contra a abolição do domingo como dia festivo
 
O texto em grego:
O texto em castelhano:
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
El domingo 5 de abril, día de huelga en el sector de comercio, la Coordinadora de acción contra la abolición del domingo como día festivo procedió a una serie de movilizaciones. También, este sería el primer domingo en que entraría en vigor la ley sobre la apertura de las tiendas en domingo. Por consiguiente, las movilizaciones realizadas tuvieron dos aspectos.
En Atenas desde las 9:00h se realizaron bloqueos en más de 40 tiendas en la calle más comercial de la ciudad. A las 10:30h se realizó la concentración que había sido convocada por la Coordinadora. La Asociación Sindical de Trabajadores en Librerías, Papelerías y Editoriales de la provincia del Ática realizó un bloqueo de la tienda de productos electrónicos Public, en la cual hay una librería. El sindicato de los trabajadores en Vodafone realizó un bloqueo en la tienda de Vodafone en las proximidades de la plaza mayor de Atenas.
Al mismo tiempo la colectividad “Trabajadores y trabajadoras en el sector del comercio”, la Asamblea de solidaridad con la trabajadora que fue despedida por la patronal de la cadena de supermercados AB Vasilopoulos, y la Coordinadora de Acción realizaron un bloqueo de seis horas del supermercado AB en el barrio de Jolargós, en el cual trabajaba la trabajadora despedida.
A las 15:00h terminaron los bloqueos y comenzó una marcha por el centro de Atenas. En el comunicado que emitió la Coordinadora de Acción se cita que la mayoría de los trabajadores participó en la huelga, al igual que una parte de la gente que había llegado al centro de Atenas para ver escaparates o para comprar algo. No obstante, no faltaron los gilipollas o los lacayos de la patronal de los grandes o pequeños negocios, quienes trataron de poner impedimentos a los bloqueos y los piquetes, y en algunos casos trataron de agredir a los huelguistas sin éxito.
Señalamos que al mismo tiempo que los miembros de estos colectivos, sindicatos de base, asambleas e iniciativas realizaban estas acciones combativas, tratando de anular en la práctica la tentativa de abolir el domingo como día festivo, la fracción sindical del autodenominado Partido Comunista se limitó a una marcha-paseo por la calle comercial, sin participar u organizar ninguna acción. Todos los medios de desinformación atacaron a los huelguistas y a los que participaron activamente en las movilizaciones, y elogiaron la actitud del Partido “Comunista”, calificándola de madura y responsable.
Fuente y más fotos: http://www.provo.gr.
El texto en portugués.
Domingo 3 de mayo 2015: Huelga en el sector del comercio
 
Llamamiento de la Coordinadora de acción contra la abolición del domingo como día festivo a una manifestación contra la abolición del domingo como día festivo, el domingo 3 de mayo, día de huelga en el sector del comercio.
 
Domingo 3 de mayo 2015: Huelga en el sector del comercio
No trabajamos, no compramos. Concentración de la huelga: A las 10:30h., en la esquina de las calles Ermú y Kornaru
Nuestra lucha justa y persistente contra la abolición del domingo como día festivo continúa. Al igual que nuestra lucha por defender nuestros intereses y derechos laborales, ¡de nuestra vida y dignidad! Esto se debe al hecho de que el gobierno, a pesar de sus promesas electorales y las “declaraciones de apoyo” a dicha lucha, que estamos dando hasta hoy (con batallas y no con palabras), y a pesar de las declaraciones programáticas supuestamente “claras” sobre la recuperación del domingo como festivo, todavía no ha abolido la relativa ley (que permite que las tiendas estén abiertas ocho domingos al año), sirviendo en realidad a los intereses de la patronal.
Sin embargo, los trabajadores y los luchadores mantiene una actitud de clase clara y agresiva, contra las demandas de la patronal y las planificaciones del Estado y del gobierno: ¡Los intereses comerciales por delante! ¡Ningún domingo las tiendas abiertas!
Exigimos la consolidación legislativa del domingo como día festivo. Por nuestra parte desde luego, desde el principio hemos dado por hecho que no había nada que se nos pudiera regalar, y nada que pudiéramos ganar a través de algún salvador que lucharía por nosotros o que prometería que nuestra lucha fuera victoriosa. Todo es conquistado con la organización y la lucha de los trabajadores.
En el sector del comercio (¡y en todas partes!) a romper el miedo y a luchar contra la horarios comerciales agotadores, las jornadas con los trabajadores estando de pie, el trabajo no remunerado, los contratos de trabajo individuales y humillantes, los “sueldos basura”, las modernas tratas de esclavos asalariados, los despidos vengativos, el terrorismo de la patronal.
Organización y resistencia en los lugares de trabajo. La solidaridad de clase es nuestra arma.
No nos falta el tiempo para comprar. Nos falta el dinero y el tiempo para vivir.
El domingo como día festivo ha sido conquistado con luchas y con luchas vamos a mantenerlo.
Coordinadora de acción contra la abolición del domingo como día festivo
El texto en griego.
>>>>>>>>>>>>

[Grécia] Domingo, 3 de maio de 2015: Greve no setor do comércio

By A.N.A. on 2 de maio de 2015
grecia-domingo-3-de-maio-de-2015-1
 
Chamado da Coordenadora de ação contra a abolição do domingo como dia festivo para uma manifestação contra a abolição do domingo como dia festivo, no domingo, 3 de maio, dia de greve no setor do comércio.
 
Domingo, 3 de maio de 2015: Greve no setor do comércio
Não trabalhamos, não compramos. Concentração da greve: 10h30, na esquina das ruas Ermú e Kornaru.
Nossa luta justa e persistente contra a abolição do domingo como dia festivo continua. Tal como a nossa luta para defender os nossos interesses e direitos trabalhistas, de nossa vida e dignidade! Isto se deve ao fato de que o governo, apesar de suas promessas eleitorais e das “declarações de apoio” para essa luta, que estamos levando até hoje (com batalhas e não com palavras), e apesar das declarações programáticas supostamente “claras” sobre a recuperação do domingo como dia festivo, todavia ainda não aboliu a relativa lei (que permite que as lojas estejam abertas oito domingos por ano), na verdade servindo aos interesses da patronal.
No entanto, os trabalhadores e os lutadores mantêm uma atitude de classe clara e agressiva, contra as demandas da patronal e as planificações do Estado e do governo: Os interesses comerciais por último! Nenhum domingo com as lojas abertas!
Exigimos a consolidação legislativa do domingo como dia festivo. Para nós, desde o início assumimos que não havia nada que pudéssemos dar, e nada do que pudéssemos ganhar através de algum salvador que lutaria por nós ou que prometeria que nossa luta fosse vitoriosa. Tudo é conquistado com a organização e a luta dos trabalhadores.
No setor do comércio (e em todas as partes!) a romper o medo e a lutar contra os horários comerciais estressantes, as jornadas com os trabalhadores estando de pé, o trabalho não remunerado, os contratos de trabalho individuais e humilhantes, os “salários lixo”, as modernas relações de escravos assalariados, as demissões vingativas, o terrorismo dos patrões.
Organização e resistência nos locais de trabalho. A solidariedade de classe é a nossa arma.
Não nos falta o tempo para comprar. Nos falta o dinheiro e o tempo para viver.
O domingo como dia festivo foi conquistado com lutas e com luta vamos mantê-lo.
Coordenadora de ação contra a abolição do domingo como dia festivo
 
O texto em grego:
O texto em castelhano:

Ανταπόκριση από την απεργία της Κυριακής 3 Μάη 2015 στον κλάδο του εμπορίου

Σήμερα, Κυριακή 3 Μάη, ημέρα απεργίας στον κλάδο του εμπορίου, το«Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια» προχώρησε και πάλι σε μια σειρά δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων.

Από τις 9:00 το πρωί ξεκίνησαν απεργιακές περιφρουρήσεις σε μεγάλα καταστήματα στην Ερμού όπου σταδιακά επεκτάθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος της Ερμού με αποτέλεσμα να κλείσουν δεκάδες μικρά και μεγάλα καταστήματα. Στις 10:30 ήταν το δημοσιοποιημένο κάλεσμα του «Συντονιστικού Δράσης» και των «Εργαζομένων στον κλάδο του εμπορίου» για απεργιακή συγκέντρωσηστη συμβολή των οδών Ερμού και Κορνάρου. Παράλληλα ο «Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής» πραγματοποιούσε και πάλι απεργιακή περιφρούρηση στο Public του Συντάγματος. Στην αρχή της Σταδίου το σωματείο της «Wind» έκανε αποκλεισμό στο κατάστημα της Wind.

Στις απεργιακές περιφρουρήσεις η στάση των συναδέλφων/ισσών ήταν θετική. Έγιναν αρκετές συζητήσεις με τους εργαζόμενους ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που στάθηκαν έξω από τα καταστήματα συμμετέχοντας με αυτόν τον τρόπο στην απεργιακή συγκέντρωση. Επίσης ένα κομμάτι των καταναλωτών, μετά και από τη δική μας ενημέρωση, στήριζε με τη στάση του τον αγώνα. Δεν έλειψαν όμως και κανιβαλικές συμπεριφορές «αγανακτισμένων» καταναλωτών και αφεντικών, οι οποίοι έφτασαν μέχρι και σε προπηλακισμούς προς τις απεργιακές περιφρουρήσεις.

Στις 14:00 το μεσημέρι έληξαν οι απεργιακές περιφρουρήσεις και ακολούθησεπορεία που διέσχισε όλη την Ερμού και κατέληξε στο Μοναστηράκι. Κατά τη διάρκεια της απεργιακής συγκέντρωσης λειτουργούσε μικροφωνική, μοιράστηκαν χιλιάδες κείμενα του «συντονιστικού δράσης» (ελληνικό,αγγλικό) και των «εργαζομένων στον κλάδο του εμπόριου» (orthostasia) και πετάχτηκαν χιλιάδες τρικάκια.

Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και στη συνολική επίθεση που ως εργαζόμενοι δεχόμαστε συνεχίζεται!

Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά!
Καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά!

Απαιτούμε νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης Αργίας.

Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτιούνται!

Οργάνωση και αντίσταση στους χώρους της δουλειάς.

Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας και τα «απελευθερωμένα ωράρια» | http://syntonistikokyriakes.espivblogs.net/

> ακολουθούν κάποιες ενδεικτικές εικόνες από την όλη κινητοποίηση – στη συνέχεια θα δημοσιευθούν κι εδώ περισσότερες εικόνες από τις απεργιακές περιφρουρήσεις και την πορεία

 

apergia03052015_a apergia03052015_c apergia03052015_b apergia03052015_b (1) apergia03052015_e apergia03052015_d

 

 

Η Κυριακή αν δεν είναι Αργία θα είναι Απεργία// IWW Greece

Η Κυριακή αν δεν είναι Αργία θα είναι Απεργία

 

Tην Κυριακή 3/5 στηρίζουμε συμμετέχοντας στην απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στον Μνημονιακό Νόμο (4177/13), που επιτρέπει στα εμπορικά καταστήματα να είναι ανοιχτά τις Κυριακές και καταργεί οριστικά το δικαίωμα της Κυριακάτικης Αργίας.

Η κατάργηση της Κυριακής – αργίας, επιβλήθηκε από την προηγούμενη Κυβέρνηση, και μετά από υπόδειξη των μεγάλων πολυεθνικών αλυσίδων, με στόχο να πάρουν αυτές τον έλεγχο στο εμπόριο αναγκάζοντας τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να βάλουν οριστικό λουκέτο. Η συντριπτική πλειοψηφία των καταστημάτων δεν κατάφερε να καλύψει ούτε τα βασικά έξοδα λειτουργίας. Επίσης οι εργαζόμενοι που εξαναγκάστηκαν να εργαστούν τις Κυριακές, ούτε ρεπό πήραν ούτε πληρώθηκαν και αυτή τη στιγμή χιλιάδες εργαζόμενοι στο Εμπόριο είναι απλήρωτοι και με πολύμηνες καθυστερήσεις μισθών και λοιπών απολαβών.

Η τωρινή “αριστερή” κυβέρνηση , αν και είχε την κατάργηση του νόμου, στις προεκλογικές της υποσχέσεις, δεν έχει κάνει τίποτε απολύτως, όχι φυσικά ότι περιμέναμε κάτι διαφορετικό απο ένα κόμμα που ο σκοπός του ήταν η εξουσία, αλλά πρέπει να μην τρέφουμε αυταπάτες για την επαναφορά των δικαιωμάτων μας απο την εξουσία.

Μόνο εμείς μπορούμε να τα απαιτήσουμε και να τα επαναφέρουμε με δυναμικές δράσεις, με ολική σύγκρουση με το κατεστημένο, έχοντας πλήρη ταξικη συνείδηση

Την Κυριακή και κάθε κυριακή …

ΔΕΝ δουλεύουμε – ΔΕΝ ψωνίζουμε

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ

Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW) καλούν τους εργαζόμενους του εμπορικού τομέα να λάβουν μαζικά μέρος στην απεργία στις 3/5, καθώς και όλους τους καταναλωτές να συμπαρασταθούν σε αυτή την κινητοποίηση και, να μην δώσουν ούτε ένα Ευρώ.

Η Κυριακή αν δεν είναι Αργία θα είναι Απεργία

30 Απριλίου 2015

Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW)

ΙU 660 (Εργαζόμενοι στο Λιανεμπόριο)

iwwgreece@yahoo.gr

 

IMG_20150502_100548

ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ / Κάλεσμα ΣΩ.Β.Α. για Πρωτομαγιά και 8 Μάη

ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ

Untitled-3ι άνεργοι είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης και όχι μια ξεχωριστή κατηγορία από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Σαν κομμάτι λοιπόν του κόσμου της εργασίας, διεκδικούμε ένα ποσοστό του πλούτου που έχει παραχθεί και συνεχίζεται να παράγεται από το σύνολο της εργατικής τάξης και είναι δίκαιο να επιστραφεί στους εργαζόμενους που έχουν μείνει χωρίς δουλειά.

Γνωρίζουμε καλά ότι καμία κατάκτηση δεν θα έρθει από τη μια στιγμή στην άλλη, ούτε θα έρθει από μόνη της και ούτε πρόκειται βέβαια να μας δοθεί απλόχερα από το κράτος κι οποιαδήποτε κυβέρνηση. Όπως ολες οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης που προέκυψαν μέσα από σκληρούς αγώνες, έτσι και αυτή η προσπάθεια για να έχει αποτελέσματα θα πρέπει να πλαισιωθεί και να στηριχτεί από όλο αυτόν τον κόσμο που πλήττεται άμεσα από τις συνέπειες της ανεργίας.

Παρασκευή 1 Μάη 12:00  Στουρνάρη και Πατησίων

Παρασκευή 8 Μάη 18:00 Συγκέντρωση στην Ομόνοια και πορεία στη βουλή

ΣΩματείο Βάσης Ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων

(ΣΩ.Β.Α.)

 

Κάλεσμα ΣΩ.Β.Α. για πορεία 8 Μάη

 

swba8mai

Το Σωματείο Βάσης Ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων(ΣΩ.Β.Α.) συμμετέχοντας στο συντονισμό για τη διεκδίκηση του επιδόματος ανεργίας καλεί στην πορεία της 8 Μάη με αίτημα το επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους και για όλο το διάστημα της ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 18:00 ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

 

ΠΑ.Σ.Ε.WIND Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.30Π.Μ., ΜΟΥΣΕΙΟ (ΠΑΤΗΣΙΩΝ)

imagesΚαλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζεις σας σκλάβος’’.

Ν.Μαριακάκης

Συνάδελφοι,

 

Η 1η Μαΐου αποτελεί ένα σημείο ιστορικών συμβάντων, πάντα επίκαιρο και διαχρονικό. Eίναι μέρα απεργίας. Είναι επέτειος μνήμης. Είναι η μέρα που μας θυμίζει, όλους τους αγώνες που έχει δώσει η εργατική τάξη, η τάξη στην οποία ανήκουμε όλοι εμείς οι εργαζόμενοι.

Πιο επίκαιρο παρά ποτέ το μήνυμα της Πρωτομαγιάς, μας παροτρύνει και μας δίνει μία σημαντική αφορμή να πολεμήσουμε για τα κεκτημένα που ήταν αποτέλεσμα αιματηρών αγώνων.

Μην ξεχνάμε πως την 1η Μαΐου 1886 χιλιάδες εργαζόμενοι των ΗΠΑ διαδήλωσαν υπέρ της καθιέρωσης του 8ωρου, οι διαμαρτυρίες αυτές συγκέντρωσαν χιλιάδες ανθρώπους και έκλεισαν με πολλούς νεκρούς.

Μην ξεχνάμε πως την 1Η Μαΐου του 1944, 200 κομμουνιστές, πρώην πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν στην Καισαριανή από τους Γερμανούς κατακτητές.

Η απεργία της Πρωτομαγιάς δεν είναι μόνο μέρα μνήμης και δεν αφορά μόνο την απόδοση τιμής σε όλους όσους αγωνίστηκαν για τα εργατικά δικαιώματα. Πρέπει παράλληλα να γίνει και μέρα αφύπνισης της συνειδησιακής μας υπόστασης, σε αντιδιαστολή με την παθητική στάση που επιβάλλουν τα ΜΜΕ, λειτουργώντας ως φερέφωνα των θιασωτών του καπιταλισμού.

Σήμερα δικαιώματα και μισθοί έχουν κατακρεουργηθεί από τις πολιτικές κράτους και εργοδοτών και είναι χρέος και ευθύνη όλων μας να μην σκύψουμε το κεφάλι.

Με πραξικοπηματικό τρόπο οι κρατικοί μηχανισμοί επιβάλλουν μέτρα με σκοπό την κατάργηση και των στοιχειωδών δικαιωμάτων μας (συμβάσεις εργασίας, κατάργηση της κυριακάτικης αργίας που με αίμα κατακτήθηκε, ασφάλιση, παιδεία, υγεία κλπ)

Η πρωτομαγιά είναι η μέρα ορόσημο, μέρα γιορτής της εργατικής τάξης. Ως ελάχιστο φόρο τιμής όλοι μας έχουμε την υποχρέωση να βρισκόμαστε στην απεργιακή συγκέντρωση που έχει κηρυχθεί για την Εργατική Πρωτομαγιά.

Ας  παρευρεθούμε όλοι στο Μουσείο (Πατησιών) στις 10:30 την Παρασκευή  1η Μάη.

 

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.30Π.Μ., ΜΟΥΣΕΙΟ (ΠΑΤΗΣΙΩΝ)

Σπάρτη: Η 1η Μάη δεν είναι αργία είναι Απεργία

1η_μαη

Αυτοοργανωμένη Συλλογικότητα Νισάφι, Μάης 2015

 

 

Η 1η Μάη είναι η Απεργία της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Την «γιορτάζουμε» κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο επειδή στο Σικάγοτο 1886, οι αντίστοιχοι «κουκουλοφόροι, προβοκάτορες, πράκτορες, ακατανόητοι» εκείνης της εποχής, δηλαδή οι εργάτες Αναρχικοί, έδωσαν τη ζωή τους με κεντρικό αίτημα την 8ωρη εργάσιμη ημέρα και με όραμα την Κοινωνική Επανάσταση.

Αναμεταξύ τους τότε, υπήρχαν σοβαρές διαφωνίες σχετικά με το κατά πόσο ένα αίτημα θα ταίριαζε στον αγώνα τους ενάντια στα αφεντικά. Ο συνδυασμός εκείνου του αιτήματος και του οράματος για μια άλλη κοινωνία, είναι που δίνει νόημα ακόμα και σήμερα σε εκείνον τον Αγώνα.

Δεν ξεχνάμε τον Αγώνα που έδωσαν οι εργάτες στην Αμερική, ούτε την εξέγερση τωνλιμενεργατών της Καλαμάτας το 1934, ούτε τον ματωμένο Μάη των καπνεργατών του 1936 στη Θεσσαλονίκη, ούτε και τη θυσία των 200 κομμουνιστών στο σκοπευτήριο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του 1944.

Αυτοί οι φάροι στους Αγώνες της εργατικής τάξης αποτελούν και σήμερα έμπνευση για όλους μας, για τους νέους Αγώνες που έχουμε μπροστά μας, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και τη δημιουργία της αταξικής κοινωνίας μεΙσότητα, Αλληλεγγύη και Ελευθερία.

Ταξική Πρωτομαγιά ενάντια σε Κράτος, Φασίστες και Αφεντικά.
Οργάνωση κ Αγώνας για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό.

Αυτοοργανωμένη Συλλογικότητα Νισάφι, Μάης 2015

Η πρώτη Μάη και οι Μάηδες που έρχονται

1may2014

Ι. Λίγη ταξική ιστορία

Η ταξική φύση του καπιταλισμού και η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης ως το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του, οδήγησε τους εργαζόμενους στη διαδικασία συγκρότησης κινήματος ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα με στόχο την ανατροπή, ή όπου αυτή δεν ήταν εφικτή, την αλλαγή / βελτίωση των όρων ζωής τους, όμως ο πραγματικός ανθρωπολογικός τύπος του καπιταλισμού είναι ο αδυσώπητα στυγνός και ακόρεστα αδηφάγος για κέρδος και κυριαρχία.

Κοντά στα τέλη του 19ου αιώνα: Σικάγο 1η Μαΐου 1886 ο ξεσηκωμός των εργατών που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας.

Στις 20 Ιουλίου1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς καθιερώνεται η Πρωτομαγιά, ως απεργία και μνήμη στους μάρτυρες του Σικάγου. Έκτοτε σε πολλές εργατουπόλεις του κόσμου την πρώτη Μάη γίνονταν Σικάγο.

Οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες ξεκούραση, οκτώ ώρες ψυχαγωγία και μόρφωση ήταν το τρίπτυχο που δονούσε τα κράσπεδα των πόλεων και έπαλε τις καρδιές των προλετάριων.

Οι αστοί μέσω των κυβερνήσεων που πάντα ελέγχουν, απαντούσαν στο τρίπτυχο των προλετάριων στέλνοντας τις δυνάμεις ασφαλείας και κάποιες φόρες τον στρατό ενάντια τους και έβαφαν με αίμα εργατών και εργατριών όχι μόνο τον αγώνα για το τρίπτυχο άλλα οποιοδήποτε αίτημα, έτσι περνούσαν τα χρόνια του αγώνα και το πιο απλό αίτημα για μεταρρύθμιση (βελτίωση) στις εργασιακές σχέσεις αντιμετωπίζονταν από τους αστούς – αφεντικά με χλευασμό και καταστολή.

Στης αρχές του 20ου αιώνα: Μετά τις σφαγές του πρώτου καπιταλιστικού παγκόσμιου πολέμου ήρθαν οι “Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”, η Μεγάλη Ρώσικη Επανάσταση του 1917 φόβισε τα αφεντικά όλου του κόσμου και άρχισαν να παραχωρούν κάποια δικαιώματα στους εργαζόμενους/ες, οι αγώνες συνεχίστηκαν για ίσες αμοιβές αδρών και γυναικών, κατάργηση της παιδικής εργασίας, εφαρμογή του οκτάωρου, κατάργηση της εργασίας τις Κυριακές κλπ, μετά ήρθε η “επιστημονική οργάνωση της εργασίας” ο τεϊλορισμός – φορντισμός, και ο εργάτης έγινε γρανάζι του κυλιόμενου ιμάντα, ένα εξάρτημα της μέγα μηχανής στην αλυσίδα παραγωγής. Αυτά τα νέα δεσμά πυροδότησαν νέους αγώνες ενάντια στην αλλοτρίωση. Τα αφεντικά βλέποντας ότι η ρώσικη επανάσταση σαν παράδειγμα δεν μπορεί να εξαπλωθεί στον υπόλοιπο κόσμο άρχισαν πάλι να σκληραίνουν.

Η αύξηση της παραγωγικότητας μέσω της αλυσίδας παραγωγής γέμισε τις αποθήκες των καπιταλιστών με προϊόντα που δεν μπορούσαν να πουληθούν – καταναλωθούν, έτσι ξεσπά η δεύτερη μετά τον 19ο αιώνα παγκόσμια οικονομική ύφεση ( αυτή την φορά μεγαλύτερη) η οποία καταλήγει σε κρίση το 1929-30 που πυροδότησε το λεγόμενο κραχ στις ΗΠΑ. Επιχειρήσεις και εργοστάσια κλείνουν, η ανεργία παίρνει τρομακτικές διαστάσεις, και ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν ώριμες για την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση, μετά από δέκα χρόνια το προλεταριάτο οδηγείται πάλι στην σφαγή μέσα από τον δεύτερο ( αυτή τη φορά πιο αιματηρό) παγκόσμιο καπιταλιστικό πόλεμο. Ο πόλεμος αναθερμαίνει την οικονομία ιδιαίτερα των ΗΠΑ που έγιναν η ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου καπιταλισμού.

2. Μεταπολεμικά το εργατικό κίνημα διεκδίκησε (σε πολλές χώρες που δεν είχε εφαρμοστεί) την μείωση των εργάσιμων ωρών σε οχτώ αντί για 13 ημερησίως, μείωση των ημερών εργασίας σε 5 τη βδομάδα, δέκατος τρίτος μισθός , άδεια διακοπών μετά αποδοχών, κοινωνική ασφάλιση της εργασίας και άλλα. Αυτά τα εργατικά δικαιώματα συνοψίζονται σε αυτό που ονομάστηκε “νέο κοινωνικό συμβόλαιο” ή κοινωνικό κράτος.

Τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους έχοντας επίγνωση ότι το προπολεμικό κραχ οφείλονταν κατά μεγάλο βαθμό στην μεγάλη προσφορά και στην μικρή ζήτηση ανοίγουν την στρόφιγγα της ζήτησης στις κατώτερες τάξεις μέσω της “οικονομίας της ζήτησης”. Είναι πλέον η ζήτηση που δημιουργεί προσφορά, έτσι δημιουργείται το κοινωνικό πλαίσιο της κατανάλωσης και ο ανθρωπολογικός τύπος του καταναλωτή του οποίου το νόημα της ζωής συνοψίζεται στο “καταναλώνω για να υπάρχω και υπάρχω για να καταναλώνω” ενώ παράλληλα η διαμεσολάβηση όλων των πτυχών της καθημερινής ζωής από τους επαΐοντες δημιουργεί μια ατμόσφαιρα και ένα περιβάλλον συσκευασμένης – πακεταρισμένης ευδαιμονίας.

Ο κόσμος χωρίστηκε σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο, ο πρώτος, ο οικονομικά αναπτυγμένος και η εργατική του τάξη που απολάμβανε ένα υψηλό βιωτικό επίπεδο, εν μέρει οφείλονταν στους αγώνες που δόθηκαν από τους εργάτες που απόσπασαν ένα κομμάτι από την παραγόμενη πίτα και όπως ξέρουμε όχι φυσικά κάτω από την διαβούλευση φιλότιμων καπιταλιστών, αλλά χρειάστηκε να κυλίσει πολύ αίμα γιατί χτυπήθηκαν ανελέητα από τα αφεντικά – καπιταλιστές, όμως δυστυχώς ότι δίνει το αφεντικό με το ένα χέρι το παίρνει με το άλλο από άλλου, έτσι καταληστεύτηκε ο “τρίτος κόσμος” (για δεύτερη φορά μετά από την αποικιοκρατία) για να διατηρείται η πακεταρισμένη ευδαιμονία του “πρώτου κόσμου”.

Το 1968 ήρθε ο Μάης, με κύρια την νεολαία του “πρώτου κόσμου” να εξεγείρεται ενάντια στον κομφορμισμό, τον καταναλωτισμό, την συσκευασμένη ευδαιμονία, και την αβίωτη ζωή και πλήξη που προάγει η κοινωνία της διαμεσολάβησης μέσω του θεάματος και εμπορεύματος. Ήταν που για πρώτη φορά έμπαιναν με τέτοιο έντονο βαθμό ταξικά ζητήματα ζωής (ζωτικότητας) και όχι οικονομισμού, η εναντίωση ενάντια στην αλλοτρίωση και αποξένωση, η ζωή ενάντια στην επιβίωση, η καταστροφή της κοινωνίας του θεάματος – εμπορεύματος, η εναντίωση στην εμπορευματοποίηση της καθημερινής ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων, η εναντίωση της διαμεσολάβησης, η εναντίωση στην καταστροφή του περιβάλλοντος, η αλληλεγγύη στον υποανάπτυκτο (τρίτο) κόσμο και τόσα άλλα ήταν τα κεντρικά μότο που δονούσαν τα κράσπεδα των λεωφόρων στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Όμως δυστυχώς η νεολαία έμεινε μόνη της, ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης έχοντας γίνει κομφορμιστικό και φοβούμενο μην χάσει τα κεκτημένα του δεν συμπορεύτηκε. Έτσι από τότε άνοιξε ένα χάσμα μεταξύ της ριζοσπαστικής νεολαίας και του προλεταριάτου.

ΙΙ. Στο σήμερα, ο νέος ολοκληρωτικός καπιταλισμός

1. Ζούμε σ’ έναν πλανήτη όπου διαβιούν 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Σ’ αυτόν τον πλανήτη λιγότεροι από 2.000 άνθρωποι κατέχουν περιουσία που -σύμφωνα με τη «λίστα Forbes»(1)έχει εκτιναχτεί στα 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια, αλλά την ίδια ώρα το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού (3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι) στερείται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ύπαρξη: Τροφή, καθαρό νερό, οποιαδήποτε κοινωνική υποδομή (στέγη, ηλεκτρικό, αποχέτευση, παιδεία, στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, περίθαλψης, κλπ.). Ποτέ στο παρελθόν η ανθρωπότητα δεν ήταν τόσο απελπιστικά και ισοπεδωτικά ομοιόμορφη. Ποτέ στο παρελθόν δε συσσωρεύτηκε τόσος πολύς κοινωνικός πλούτος σε τόσο λίγα χέρια, σε σύγκριση με τη σημερινή κατάσταση.

Η λεγόμενη εποχή της πρωτοσυσσώρευσης του κεφαλαίου στην Βρετανία του 18oυ -19ου αιώνα που αναλύει με ένα αξιοθαύμαστο τρόπο ο Καρλ Μαρξ στο “Το κεφάλαιο” φαντάζει αθώα ξεθωριασμένη γκραβούρα. Αλλά εκτός από την τεράστια φτώχεια στις υποανάπτυκτες χώρες του λεγόμενου “τρίτου κόσμου” , και στις μητροπόλεις και ιδίως στην ημιπεριφέρεια (υπό ανάπτυξη χώρες) του καπιταλισμού αυξάνεται τόσο η σχετική όσο και η πραγματική φτώχεια.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να εξασφαλίσει να έχουν όλοι απ’ όλα και προπαντός τα βασικά. Αλλά το 1/6 της ανθρωπότητας είναι θύμα υποσιτισμού. Ποτέ στο παρελθόν της ανθρώπινης ιστορίας δεν έχει καταγραφεί τέτοιας έκτασης βαρβαρότητα.

Ακούγεται εξωφρενικό, αλλά είναι η πραγματικότητα:

  • Θα ήταν αρκετό μόνο το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλιστεί τροφή για όλους τους κατοίκους της Γης.
  • Θα αρκούσαν οι περιουσίες των 7 πλουσιότερων καπιταλιστών για να εξαλειφθεί για πάντα η φτώχεια.

Φυσικά υπάρχει μια «λεπτομέρεια»: Αν ο καπιταλισμός είχε τέτοιες ευαισθησίες και ηθική, δε θα ήταν καπιταλισμός. Οι άρχουσες πολιτικοοικονομικές ελίτ και οι διάφοροι επαΐοντες διανοούμενοι που τις υπηρετούν εξαπολύουν σε παγκόσμιο επίπεδο ένα δίπτυχο κατηγοριών σε όσους ασκούν κριτική- πολεμική σε αυτή την τάξη πραγμάτων, το δίπτυχο αυτό εδράζεται στο ότι, όλοι αυτοί που κριτικάρουν και εναντιώνονται σε αυτή την τάξη πραγμάτων είναι ηθικολόγοι και λαϊκιστές.

Ο καπιταλισμός, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και κυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο, έχει ως κινητήρια δύναμη για την ύπαρξή του την μεγιστοποίηση του κέρδους. Του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, άρα και κυριαρχίας, αφού είναι αντίθετος και απορρίπτει σαν ανάξιο ηθικολογικό και ξεπερασμένο το αρχαίο ρητό «πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος». Εδώ η ρήση του Καρλ Μαρξ αποτελεί αξεπέραστη ακτινογραφία του καπιταλισμού παλιού και νέου:

Το Κεφάλαιο τρέμει την απουσία κέρδους. Όταν οσμίζεται ένα σημαντικό όφελος, γίνεται παράτολμο. Με κέρδος 20% ενθουσιάζεται, 50% αποθρασύνεται, με 100% καταπατά όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και με 300% δε διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα ”.

2. Ο κυρίαρχος νέος “ορθολογικός” ανορθολογισμός που είναι στις μέρες μας ο νέος καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός (καπιταλισμός παίγνιο-καζίνο, χρηματιστηριακός, τραπεζοπιστωτικός, ανάπτυξης – επέκτασης κλπ) βοηθούμενος από μια όψη του ορθολογισμού δηλαδή την επιστήμη – τεχνολογία, εφαρμόζει με ένα επιστημονικό τρόπο τον ανορθολογισμό του με την έννοια της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, περιβαλλοντικής, πολιτισμικής τάξης πραγμάτων που έχει επιβάλλει σε πλανητική κλίμακα. Φέρνοντας όλους τους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς δείκτες στα άκρα, μετατρέπει τον πλανήτη από την μια σε ένα τεράστιο σκλαβοπάζαρο και από την άλλη σε επισφαλή τόπο διαβίωσης για όλα τα έμβια όντα λόγω των κλιματικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων . Στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, δεν είναι πλέον η ζήτηση που καθορίζει την προσφορά  αλλά η προσφορά που καθορίζει την ζήτηση.

» Ορίστε το πραγματικό πρόσωπο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που λέγεται «φιλελεύθερη δημοκρατία», αλλά που τώρα πρέπει να αποκαλούμε με το αληθινό του όνομα: το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα. Το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα πραγματοποίησε αυτό που κανένα άλλος ολοκληρωτισμός δεν κατάφερε πριν από αυτόν: την ενοποίηση του κόσμου κατ’ εικόνα του... Το κυρίαρχο σύστημα ορίζεται, λοιπόν, από τη διεισδυτικότητα της εμπορικής ιδεολογίας. Απασχολεί παράλληλα όλο το χώρο και τους τομείς της ζωής. Λέει μονάχα: «Παράγετε, πουλήστε, καταναλώστε, συσσωρεύστε!» Έχει μετατρέψει το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων σε εμπορικές σχέσεις και αντιμετωπίζει τον πλανήτη μας ως εμπόρευμα.. Αναγνωρίζει μόνο ένα δικαίωμα: το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο μόνος θεός που λατρεύει είναι το χρήμα…». Ζαν Μπριέντ

Αυτός ο νέος ολοκληρωτισμός δεν γνωρίζει κανένα ηθικό φραγμό, προσμετρά πλέον στο Α.Ε.Π των κρατών (εθνική οικονομία) την λεγόμενη “παραοικονομία” και την “ανήθικη οικονομία” δηλαδή κέρδη και κεφαλαιουχικά αγαθά που αποκτιούνται από το εμπόριο ναρκωτικών, “λαθρεμπόριο όπλων”, εμπόριο και εκμετάλλευση παιδιών, γυναικών, μεταναστών και το ξέπλυμα αυτών των κεφαλαίων γίνεται ως επί το πλείστον, ή κατά το πλείστον στα χρηματιστηριακά και τραπεζικά πλυντήρια των μητροπόλεων του καπιταλισμού. Το “ξέπλυμα βρόμικου χρήματος”, που στην πραγματικότητα δεν είναι για αυτούς ποτέ βρόμικο ήταν και είναι μια αγαπητή εργασία του καπιταλισμού από παλιά την οποία ποτέ δεν απαρνήθηκε, ( σημ. πχ δείτε δουλεία ή πόλεμος του οπίου στην Κίνα). Οι πολιτικές ελίτ, υπηρέτες των συμφερόντων του καπιταλισμού – ανάλογα με την εποχή – χρησιμοποιούν το τέχνασμα των χριστιανών παπάδων που βαφτίζουν το κρέας ψάρι σε περιόδους νηστείας, βαφτίζουν τα κεφαλαιουχικά κέρδη σε νόμιμα και παράνομα, σε καθαρά και βρόμικα, θέλοντας να συσκοτίσουν το γεγονός ότι για τους κεφαλαιοκράτες η κερδοσκοπία και η εμπορευματοποίηση του συνόλου της ζωής πάνω στον πλανήτη είναι ο σκοπός ανεξάρτητα από τα μέσα, δηλαδή αν είναι βρόμικα ή καθαρά τα κέρδη.

Ενώ η ανομολόγητη κρυφή επιθυμία των νέων και παλιών αφεντικών είναι η κινεζοποίηση των λαών και των εργαζομένων, δηλαδή με μηδέν δικαιώματα ( καταργώντας και αυτά τα ελάχιστα που κερδήθηκαν με αγώνες από τους προλετάριους), μόνο υποχρεώσεις και εκτέλεση εντολών, με εξευτελιστικούς μισθούς, απάνθρωπες συνθήκες και ωράρια εργασίας. Όσοι εργαζόμενοι πετιούνται έξω από την παραγωγή είτε λόγω αναδιάρθρωσης σε άλλους παραγωγικούς τομείς, είτε περικοπής προσωπικού για μεγιστοποίηση των κερδών, είτε λόγω αυτοματοποίησης- ρομποτικής και όσοι δεν μπορούν να βρουν θέση στην λεγόμενη αγορά εργασίας, αντιμετωπίζονται από το σύστημα σαν πλεονάζων πληθυσμός, (γιατί το σύστημα πλέον δεν έχει μεγάλη ανάγκη από εφεδρικούς παραγωγικούς στρατούς) τους μετατρέπει σε παρίες, σε υποπρολεταριάτο ή λούμπεν που λέγανε παλιά με μειωμένες ή καθόλου ελευθερίες και δικαιώματα αφού στην ουσία το σύστημα αναγνωρίζει μόνο τα δικαιώματα όσων μετέχουν στην παραγωγή και συνακόλουθα στην κατανάλωση. Η αγοραστική -καταναλωτική δύναμη είναι το διαβατήριο της ελευθερίας που ιεραρχείται και κατανέμεται ανάλογα με αυτή την δύναμη, οι μη δύνασθαι να αγοράσουν και να καταναλώσουν, οι σύγχρονοι παρίες, στην ουσία εξανδραποδίζονται με την έννοια ότι διαβιώνοντας στις παρυφές ή στον απόπατο αυτού του συστήματος και εξαρτώμενοι ως επί το πλείστον από ελεημοσύνες και φιλανθρωπία, καλούνται να απολέσουν ένα βασικό συστατικό της ελευθερίας που είναι η αξιοπρέπεια.

Αν σε μια προηγούμενη περίοδο ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός και οι πολιτικές ελίτ που τον εκπροσωπούσαν “έλυνε” το κοινωνικό πρόβλημα με τον αποικισμό του “Νέου Κόσμου” (Β-Ν.Αμερική, Καναδά, Αυστραλία κλπ) και λίγο αργότερα με την μαζική μετανάστευση σε αυτές τις αποικίες ευρωπαϊκών πληβειακών τάξεων , στις μέρες μας, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες δεν τους θέλει κανείς. Ο “πρώτος κόσμος” δεν έχει πλέον και πολύ ανάγκη από εργατικές εφεδρείες, οι στρατιωτικές και πολιτικές επεμβάσεις της παγκόσμιας ελίτ στις χώρες του “τρίτου κόσμου” και η οικολογική κρίση έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για μαζικό ξεριζωμό ανθρώπων από τους τόπους τους προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Είναι όμως ο “πρώτος κόσμος” μέσω της παγκοσμιοποίησης που έχει επιβάλει η ελίτ του, που επαίρεται για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων: και ενώ αυτή η ελίτ και η μεσοαστική τάξη της μπορεί να πεταχτεί για ένα καφεδάκι στο Ντουμπάι, οι φτωχοί και απόκληροι της Αφρικής και της Ασίας πετάγονται στον πάτο της Μεσογείου. Χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά βρίσκουν τραγικό θάνατο από την Ευρώπη φρούριο που έχουν υψώσει οι πολιτικές ελίτ και αυτό φυσικά δεν θα καταλογιστεί ποτέ σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

3. Οι εργασιακές σχέσεις σήμερα στη χώρας μας

Η εργατική τάξη της χώρας μας, εδώ και 20 χρόνια, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σφοδρότερη επίθεση στα δικαιώματά της και κυρίως στο δικαίωμα για πλήρη, ουσιαστική και ποιοτική εργασία.

Οι εργασιακές σχέσεις βρίσκονται σήμερα κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα. Επίμονη και συστηματική είναι η προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των κρατών μελών της και των Διεθνών καπιταλιστικών Οργανισμών (κυρίως του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ), να προωθήσουν την «απορύθμιση» της αγοράς εργασίας και την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων.

Κομβικό σημείο στην πορεία αυτή, υπήρξε η περίφημη Λευκή Βίβλος του Ντελόρ για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση, που σηματοδότησε τη μεγαλύτερη επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης στη διάρκεια ενός ολόκληρου αιώνα.

Μέχρι και σήμερα, η Λευκή Βίβλος του κ. Ντελόρ (1-11-1993), αποτελεί το Α και το Ω της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών-μελών, σʼ ό,τι αφορά την απασχόληση. Όλες οι Σύνοδοι Κορυφής, από το 1994 μέχρι σήμερα και με ιδιαίτερη έμφαση αυτή της Λισσαβόνας του έτους 2000 (στρατηγική της Λισσαβόνας), έχουν θέσει ως στόχους και έχουν προωθήσει σε μεγάλο βαθμό:

–    τη μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους εργασίας, που αφορά τις εισφορές στην κοινωνική ασφάλιση και συνεπάγεται δραματικές συνέπειες για τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

–    τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και των ελαστικών μορφών απασχόλησης.

–    την προώθηση διάφορων άτυπων μορφών απασχόλησης, με εργαζόμενους χωρίς συλλογική έκφραση και με άγνωστα τα βασικά δικαιώματα της εξαρτημένης εργασίας (συλλογικές συμβάσεις, δώρα, άδειες, ασφάλιση, ωράριο κλπ).

–    την προώθηση της γεωγραφικής και κλαδικής κινητικότητας του εργατικού δυναμικού.

Η ελαστική απασχόληση παίρνει μορφές, που τίθεται πλέον το ερώτημα πότε ένας εργαζόμενος μπορεί να θεωρείται απασχολούμενος. Τα όρια της μερικής απασχόλησης και των άτυπων μορφών, φτάνουν μέχρι και ελάχιστες ώρες την εβδομάδα, αλλά και μέχρι τη μορφή του stand-by ή της απασχόλησης σε κενά (ρεπό), ακόμη και σε απασχόληση χωρίς μισθό και άλλα δικαιώματα, αλλά μόνο με φιλοδώρημα (couriers, pitsa-boys κλπ).

Η μερική και γενικότερα η ελαστική απασχόληση στον ιδιωτικό, αλλά και τον δημόσιο τομέα, οδηγεί σε νέους τύπους εργαζομένων, που τελικά είναι μερικά εργαζόμενοι, μερικά αμειβόμενοι, αλλά και μερικά ασφαλισμένοι, που ίσως δεν πάρουν ποτέ σύνταξη από το ασφαλιστικό σύστημα, όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

4. Μια από τις πολλές  αντιφάσεις της σύγχρονης καπιταλιστικής οικονομίας είναι η εξής, ενώ  από την μια το βασικό τους  οικονομικό  δόγμα βασίζεται στη ζήτηση -κατανάλωση , ή το μανιπουλάρισμα της, δημιουργώντας μια ψευδή εικόνα αυτάρκειας, η επιβαλλόμενη λιτότητα αυξάνει τόσο τη σχετική όσο και την πραγματική φτώχεια σε συνθήκες αφθονίας και αυξημένης παραγωγικότητας, από την άλλη το μοντέλο της απεριόριστης οικονομικής ανάπτυξης – επέκτασης φέρνει την έμβια ζωή και το κλίμα σε πλανητική κλίμακα σε οριακό επίπεδο και μπροστά στο ενδεχόμενο  οικολογικής κατάρρευσης ελλοχεύει ο κίνδυνος  να επιβληθούν  από τις πολιτικές ελίτ “οικολογικές” δικτατορίες . Η κοινωνία της αφθονίας τους (των αφεντικών) είναι περιορισμένη – πεπερασμένη! Και δεν πρέπει θα λυθεί εις βάρος του κοινωνικού ζητήματος (δηλ. της εκμετάλλευσης και κυριαρχίας ανθρώπου από άνθρωπο), ή μέσω της επιβολής μιας οικολογικής δικτατορίας σε πλανητική κλίμακα μέσα από το δίπτυχο υπερ – λιτότητα για τους πολλούς και καταναλωτική ευδαιμονία και σπατάλη για τους λίγους.

5. Τη νέα κοινωνία, – όταν και όποτε υπάρξει – πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε όχι σαν αναγκαιοκρατία και ένα παραγωγίστικο μοντέλο που συνεχώς θα αναπτύσσεται, όπως κάνουν οι μαρξιστές και οι φιλελεύθεροι.   Η κοινωνία που θα θελήσουμε θα πρέπει να είναι πιο λιτή σε σχέση με τη  κατασπατάληση  των φυσικών πόρων και της ανθρώπινης εργασίας  που προάγει ο καπιταλισμός, αλλά αυτή την λιτότητα θα την αποφασίσουμε όλοι μας  ως κοινωνική συνθήκη γι αυτό και θα είναι  μια πράξη ελευθερίας σε αντίθεση με μορφές οικονομικής λιτότητας που προωθεί ο καπιταλισμός και οι πολιτικές ελίτ που τον εκπροσωπούν  σε ορισμένες χώρες όπως και στην Ελλάδα (λόγω συστημικής κρίσης) και είναι μια πράξη επιβολής. Μια νέα εξισωτική αντικυριαρχική και οικολογικά συνεπής κοινωνία θα αποφασίσει ότι υπάρχουν χιλιάδες προϊόντα – εμπορεύματα άχρηστα και επιζήμια για τον άνθρωπο και την φύση που πρέπει να καταργηθούν, όπως υπάρχουν εκατοντάδες άχρηστες εργασίες που καταργώντας τες απελευθερώνεις  άπειρο χρόνο για κοινωνικά και οικολογικά  ωφέλιμη εργασία. Έτσι αυτοί που κινούνται αντισυστηματικά και στην κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους χρειάζεται να εντάξουν την κοινωνική ανατρεπτική οικολογία στο καθημερινό τους λεξιλόγιο, χρειάζεται να επεξεργαστούν ένα τρίπτυχο κριτικής, δράσης και ανατροπής του υπάρχοντος αίσχους, μέσα από ένα πρόταγμα που άφορα το κοινωνικό, το θεσμικό και το οικολογικό ως μια αδιαίρετη ενότητα.

Αυτό είναι το νόημα των Μάηδων από εδώ και στο εξής και οποιαδήποτε ενασχόληση με την διεκδίκηση αυτού που υπήρξε είναι μια φενάκη, περάσανε 130 χρόνια από τον ξεσηκωμό του Σικάγου, πολλές από τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος ως μερικά δικαιώματα και ελευθερίες έρχεται να χτυπήσει και να πάρει πίσω, σε άλλες χώρες με τη βια και σε άλλες με χειραγωγούμενη συναίνεση η σημερινή διαχείριση του καπιταλισμού και του κράτους, ο νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός, παράλληλα την τάξη μας την έχει κατακερματίσει σε εκατοντάδες μικροσυμφέροντα το σύστημα, γιαυτό δεν πρέπει να μείνουμε στην αρχέτυπη εικόνα – έννοια του Προλεταριάτου, αλλά δοξάζοντας τους πρόγονους μας μάρτυρες του Σικάγου να αφήσουμε στην πάντα τις ταυτότητες που μας διαχωρίζουν, να ξαναβρούμε την κοινότητα μας (κομμούνα) να προχωρήσουμε σε μια σύγχρονη ενοποιητική για τους από τα κάτω σημασία, αυτή της έννοιας του Κομμουναριάτου.

Παραπομπές:

α) Σικάγο 1886 – Πώς «γεννήθηκε» η εργατική Πρωτομαγιά

β) Η Λίστα Forbes με τους πλουσιότερους του κόσμου:

γ) Tο 1% του πληθυσμού θα κατέχει πάνω από το 50% του πλούτου
http://tvxs.gr/news/kosmos/2016-1-toy-plithysmoy-tha-katexei-pano-apo-50-toy-ploytoy

δ) Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας

https://athens.indymedia.org/post/1540094/#sdendnote1sym

ΠΗΓΗ: ΑΤΗΕΝS INDYMEDIA