Αρχείο κατηγορίας ελευθεριακη συνδικαλιστικη ενωση
Αφίσα της ΕΣΕ Αθήνας και ΕΣΕ Θεσσαλονίκης για την εκπαίδευση – απεργία της ΟΛΜΕ
Συνοπτική ιστορία του αναρχοσυνδικαλισμού 1862-1923
ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ
Μεταξύ του 1862 και 1864 αρχίζει να υλοποιείται η διεθνής ένωση των εργαζομένων στην Ευρώπη. Η Διεθνής Ένωση των Εργατών – Πρώτη Διεθνής (1864-1871) θα συσπειρώσει όλες τις τάσεις των σοσιαλιστών και θεωρούνταν οργάνωση εργατών. Ο Μπακούνιν (1814 –1876) και οι οπαδοί του θα προσχωρήσουν στη «Πρώτη Διεθνή» το καλοκαίρι του 1868. Η Μπακουνική πτέρυγα αναγνώριζε στην πρώτη αυτή εργατική ένωση ένα συνδικαλιστικό ρόλο με σαφή επαγγελματικό χαρακτήρα.
Στο τέταρτο συνέδριο της Διεθνούς, στη Βασιλεία (1869), οι διάφορες τάσεις του εξουσιαστικού σοσιαλισμού (μαρξιστές, μπλανκιστές, λασσαλιστές), προσέδιδαν στις εργατικές ενώσεις το χαρακτήρα της
μεταρρυθμιστικής ένωσης και στην καλύτερη περίπτωση αναγνώριζαν την αναγκαιότητα της ύπαρξης τους μόνο μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του καπιταλισμού. Η σοσιαλιστική κοινωνία για αυτούς ήταν έργο μόνο της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Η πρόταση του Ευγένιου Χίνς, εκπροσώπου της Βελγικής αντιπροσωπείας θα τύχει της αποδοχής των Ισπανών, των Ελβετών (Γιούρα) και μεγάλων τμημάτων των Γάλλων. Επιγραμματικά η πρόταση αυτή βασίζονταν στην αρχή, ότι οι σημερινές οικονομικές εργατικές ενώσεις δεν αποτελούν μια αναγκαιότητα του καπιταλισμού, αλλά πρέπει να θεωρηθούν ο κοινωνικός πυρήνας μιας επερχόμενης σοσιαλιστικής κοινωνίας. Καθήκον της Διεθνούς ήταν να εκπαιδεύσει τους εργάτες ώστε να αναλάβουν αυτή την αποστολή.
Η υιοθέτηση αυτής της πρότασης από το συνέδριο θα καταγραφεί σ΄ ένα ψήφισμα που θα διακηρύξει την αναγκαιότητα των εργατικών συνδικάτων στους χώρους παραγωγής και την σύνδεση τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, με τελικό στόχο την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας και την αντικατάσταση του από την ομοσπονδία των ελεύθερων παραγωγών.
Μετά το συνέδριο της Χάγης τον Σεπτέμβριο του 1872, όπου πλέον διαγράφεται ο Μπακούνιν και ένας Ελβετός σύντροφος του, από την πλειοψηφία των μαρξιστών, θα αντιδράσουν όλα σχεδόν τα εθνικά τμήματα και θα αμφισβητήσουν την νομιμότητα του συνεδρίου καταγγέλλοντας την πλασματική πλειοψηφία, η οποία αποτελούνταν από τα μαρξιστικά μέλη του Γενικού Συμβουλίου.
Από τον Σεπτέμβριο του1872 η πλειοψηφία των τοπικών τμημάτων (συνέδριο Σαίντ- Ιμιέ) θα συνεχίσει τις δραστηριότητες της με ιδεολογική βάση τις ελευθεριακές αρχές και χαρακτήρα εργατικό και συνδικαλιστικό. Λόγω αυτού του προσανατολισμού η «Διεθνής» ονομάστηκε αργότερα και «Αντιεξουσιαστική Διεθνής» (1873-1877). Στο συνέδριο αυτό οι Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί και Ελβετοί αναρχικοί θα αποκηρύξουν τις αποφάσεις του συνεδρίου της Χάγης και θα ιδρύσουν μια ελεύθερη ένωση ομοσπονδιών. Η συμμετοχή αναρχικών, αρχικά Γάλλων και μετέπειτα Ιταλών και Ισπανών, στο συνδικαλιστικό κίνημα και η αντιεξουσιαστική κατεύθυνση που θα κινηθούν θα γεννήσουν τον αναρχοσυνδικαλισμό.
Η θεωρητική υποδομή αντλήθηκε από τις διδασκαλίες του αντιεξουσιαστικού σοσιαλισμού και η οργανωτική δομή στηρίχτηκε στην εμπειρία του επαναστατικού συνδικαλισμού όπως αυτός αποκρυσταλλώθηκε στη περίοδο από το 1895 έως το1910 στις λατινόφωνες ευρωπαϊκές χώρες συνεχίζοντας τη φεντεραλιστική-μπακουνική παράδοση.
Η παρακμή της πρώτης εργατικής ένωσης, η ήττα της Παρισινής Κομμούνας, αλλά και η μεγάλη περίοδος παρανομίας των λατινόφωνων ευρωπαϊκών τμημάτων θα περιθωριοποιήσουν αυτές τις ιδέες από το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα.
Η ιστορική συνέχεια θα υπάρξει στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα στη Γαλλία, όπου αυτές οι ιδέες θα βρουν σάρκα και οστά στην ίδρυση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (C.G.T.), η οποία στο συνέδριο της Λιμόζ θα διακηρύξει την ανεξαρτησία της από κάθε πολιτικό κόμμα με τα επαναστατικά συνδικάτα να αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της συνομοσπονδίας.
Το τέλος του Α΄ παγκοσμίου πολέμου και η επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία θα οδηγήσει πολλούς στην ψευδαίσθηση της «έναρξης της σοσιαλιστικής εποχής». Το καλοκαίρι του 1920 στη Μόσχα, μετά από πρόσκληση των μπολσεβίκων, θα συναντηθούν σοσιαλιστές και συνδικαλιστές, στο ιδρυτικό συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς. Η πραγματικότητα που θα αντικρίσουν, οι χιλιάδες διώξεις των αναρχικών και κάθε είδους σοσιαλιστών θα προστεθεί καταλυτικά στην πολιτική αντίθεση τους στον επερχόμενο ασφυκτικό έλεγχο που επιθυμούν να καθιερώσουν οι λενινιστές στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Ένα μεγάλο μέρος των συνδικαλιστών αντιπροσώπων θα διαμαρτυρηθεί και θα αρνηθεί τη χειραγώγηση που προβάλλεται ως επιστημονικός σοσιαλισμός.
Το συνέδριο της Μόσχας θα καταλήξει στην ξεχωριστή διεθνή συμμαχία των εργατών. Η απαίτηση των μπολσεβίκων να υποταχτεί στη 3η Διεθνή θα αναγκάσει τους συνδικαλιστές σε αποχώρηση και θα οδηγήσει στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου του 1920. Η πλήρης ανεξαρτησία των εργατικών συνδικάτων από όλα τα πολιτικά κόμματα και η αντίληψη ότι η σοσιαλιστική κοινωνία θα οικοδομηθεί από τα συνδικάτα των παραγωγικών τάξεων, θα αποτελέσουν τις αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στους συνδικαλιστές και τους κομμουνιστές.
Τον Οκτώβρη του 1921 η διεθνής συνδιάσκεψη του Ντύσσεντολφ θα συγκαλέσει διεθνές συνδικαλιστικό συνέδριο στο Βερολίνο για τον επόμενο χρόνο. Στο Βερολίνο, στο συνέδριο που διεξήχθη από τις 25 Δεκέμβρη 1922 έως 2 Γενάρη 1923, θα ιδρυθεί η Διεθνής Ένωση Εργαζομένων (Α.Ι.Τ.).
Εκπροσωπήθηκαν περίπου τρία εκατομμύρια εργάτες μέσα από δεκατρείς εργατικές συνδικαλιστικές εθνικές ομοσπονδίες. Η διακήρυξη των αρχών της, αποτελούν τις βασικές ιδεολογικές προτάσεις του επαναστατικού συνδικαλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι σήμερα.
«Ο Επαναστατικός Σοσιαλισμός είναι ένας δεδηλωμένος εχθρός κάθε μορφής οικονομικού και κοινωνικού μονοπωλίου και επιδιώκει τη συγκρότηση ελεύθερων κοινοτήτων και διοικητικών οργάνων των αγροτικών και βιομηχανικών εργατών, βάσει ενός ελευθέρου συστήματος εργατικών συμβουλίων, εντελώς απελευθερωμένων από την υποταγή σε οποιαδήποτε κυβέρνηση και κόμμα.
Στη θέση της κρατικής πολιτικής και των πολιτικών κομμάτων αντιπαραθέτει την οικονομική οργάνωση των εργατών, στη θέση της διακυβέρνησης των ανθρώπων αντιπαραθέτει τη διαχείριση των πραγμάτων. Κατά συνέπεια, έχει σαν σκοπό, όχι την κατάκτηση της εξουσίας αλλά την κατάργηση κάθε κρατικής λειτουργίας μέσα στη κοινωνική ζωή.
Πιστεύει ότι μαζί με το μονοπώλιο της ιδιοκτησίας, θα πρέπει επίσης να εξαφανιστεί και το μονοπώλιο της κυριαρχίας και ότι κάθε μορφή του κράτους, συμπεριλαμβανομένης και της δικτατορίας του προλεταριάτου θα αποτελεί πάντοτε το δημιουργό νέων μονοπωλίων και νέων προνομίων και ποτέ ένα όργανο απελευθέρωσης».
Από την ιστοσελίδα της ΕΣΕ Θεσσαλονίκης
http://esethessalonikis.gr/
ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΥΚΕΤΑ ΔΕΝ ΣΦΡΑΓΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ – Κείμενο της ΕΣΕ Ιωαννίνων για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις
Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι απο τις ανακοινώσεις που κι εμείς μαζί με πολλούς άλλους συντρόφους μοιράζαμε αυγουστιάτικα, σχετικά με τις εκκενώσεις τριών καταλήψεων στην Πάτρα, το κατασταλτικό “ξεσάλωμα” της κρατικής μηχανής, βρέθηκε στη αυλή μας. Το πρωϊ της 29 Αυγούστου, ο περιφερόμενος θίασος των ροπαλοφόρων δολοφόνων της αστυνομίας, με την καθοδήγηση εισαγγελέα, σφράγισε το εδώ και 5 χρόνια κατειλλημένο κτίριο της Αντιβίωσης στα Γιάννινα. Περισσότεροι από 100 μπάτσοι, εξοπλισμένοι σαν αστακοί, έπαιξαν τον ρόλο του στρατού κατοχής στην πόλη μας, επιχειρώντας να σβήσουν μια φωτιά που δεν σβήνει, να εξαφανίσουν αυτό που βρίσκεται παντού, να επιβληθούν με την εξουσία τους πάνω σε όσους έχουν
μάθει μόνο να την πολεμούν. Αυτοί που κυβερνάνε αυτόν τον τόπο, τοπικά και κεντρικά, επιβεβαίωσαν με την επιχείρηση αυτή μόνο ένα πράγμα:
Τον φόβο τους. Τον φόβο που έχουν απέναντι στον αγώνα των καταπιεσμένων, τον φόβο τους απέναντι σε ότι γεννιόταν, αναπαράγονταν, οργανώνονταν και διαχέονταν μέσα απο αυτή την κατάληψη.
Η βία της εξουσίας ασκείται πάντα σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο τα δακρυγόνα στις διαδηλώσεις, οι συλλήψεις και οι φυλακές. Ξεδιπλώνεται σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής, στην μείωση του μισθού, στις αυθαιρεσίες των αφεντικών, στα εργατικά “ατυχήματα”, στις απολύσεις και την ανεργία, στην έλλειψη κοινωνικών παροχών, στον έλεγχο των δημόσιων χώρων, στα εισητήρια των νοσοκομείων, στις ατέλειωτες ουρές του ΟΑΕΔ και της ΔΕΗ. Η βία της εξουσίας, ασκείται απο τους φασίστες, απέναντι στο πιο καταπιεσμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, αλλα και από τις σεξιστικές συμπεριφορές ενάντια σε όσους/ες έχουν διαφορετικές απο τα κυρίαρχα standar σεξουαλικές προτιμήσεις. Η εξουσία ασκεί βία από τα δελτία ειδήσεων και τις φυλλάδες της, ενω καταστέλλει άγρια μέσα από την προπαγάνδα για την διαμόρφωση της κοίνης γνώμης. Ασκεί βία ακόμη και μέσω του ξεπουλήματος των αγώνων από τους εργατόπατέρες και τα κομματόσκυλα.
Κι όμως, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 2008 και την μνημονιακή επίθεση για την σωτηρία της οικονομίας που ακολούθησε, μαζικοποιήθηκαν και αναπτύχθηκαν κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες μεγάλης δυναμικής, που επηρέασαν τον τρόπο με το οποίο αντιστέκονταν ως τώρα οι αγώνιζόμενοι. Όλη η μεθοδολογία της συνδικαλιστικής δράσης που γνωρίζαμε τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Απαξιώθηκε η διαμεσολάβηση, η ιεραρχία, οι κινητοπιήσεις που καθοδηγούνταν από τα κομματικά γραφεία. Γεννήθηκαν νέες δομές του εργατικού κινήματος αλλά και κοινωνικά κύτταρα που επιχείρησαν την οργάνωση των αγωνιζόμενων από τα κάτω, χωρίς ειδικούς και πεφωτισμένους ηγέτες. Έθεσαν ως προτεραιότητα την άμεση δράση και έδωσαν περιεχόμενο στην φράση “παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας”, αναζητώντας λύσεις για τα καθημερινά προβλήματα, έξω και ενάντια απο την κρατική κηδεμονία και την θεσμική χειραγώγηση. Αναμφίβολα όμως, όλες αυτές οι κινηματικές διεργασίες, δεν κατάφεραν (ή δεν θέλησαν) ούτε να οργανωθούν, ούτε να συντονιστούν, ώστε να συγκρουστούν αξιόμαχα με την πολύπλευρη επίθεση του κράτους και των αφεντικών. Και σήμερα βρισκόμαστε ακριβώς στην στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα αναβαθμίζει αυτή την επίθεση.
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τις αλλεπάληλες εκκενώσεις κατειλλημένων κτιρίων;
Εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, το κίνημα των καταλήψεων και της επανοικιοποίησης εγκαταλλελειμένων κτιρίων,πέραν του ότι έδωσε ζωντάνια σε χώρους που το κράτος ήθελε νεκρούς και μαραζωμένους, πειραματίστηκε και εφάρμοσε σταθερά την αυτοοργάνωση,την αυτοδιαχειρηση, τις οριζόντιες διαδικασίες στις συνελέυσεις, τον ριζοσπαστικό τρόπο αντίστασης σε κάθε μορφή εξουσίας. Οι πρακτικές αυτές διαχύθηκαν κοινωνικά κι εγιναν κτήμα χιλιάδων ανθρώπων. Μπολιάστηκαν με τις διεκδικήσεις των σωματείων βάσης και των λαϊκών συνελεύσεων. Πολύ πρίν ξεφυτρώσουν τα κινήματα άρνησης πληρωμών, αμφισβήτησε στην πράξη την υποχρέωση να πληρώνει κανείς για τα αυτονόητα, όπως η στέγαση και το ρεύμα, η τροφή και η ψυχαγωγία. Οι καταλήψεις στέκονται ισχνό μεν, αλλά πολύ ουσιαστικό εμπόδιο, στην διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου, προβάλλοντας την κοινωνική απειθαρχία στους εκβιασμούς της μισθωτής σκλαβιάς και της πνευματικής υποδούλωσης. Ταυτόχρονα στο εσωτερικό τους διαμορφώνουν -στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό σε μια κοινωνία αλλοτροίωσης- κοινωνικές σχέσεις που διέπονταν απο συντροφικότητα και αλληλεγγύη, πολεμώντας την λογική του κέρδους και του ατομισμού.
Έκαναν όμως, και συνεχίζουν να κάνουν και κάτι ακόμη, πολύ πιο επικύνδυνο: Δεν συνεργάζονται με κανέναν θεσμό, δεν ζητούν άδεια από κανέναν τοπικό άρχοντα για να δράσουν, δεν υποττάσσονται σε καμία κομματική γραμμή, δεν καθοδηγούνται από κανένα αρχηγό, δεν συμβιβάζονται με τις χάρες που μπορεί να προβάλλει το κράτος, δεν αποκοιμίζονται στην απάθεια, ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΟΥΝ! Αν κάτι γνωρίζει καλά η εξουσία, είναι ότι οι καταλήψεις, αλλα και το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό/ελευθεριακό κίνημα δεν είναι αφομοιώσιμο πεδίο, δεν θα καναλιζαριστεί ούτε με κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με στρατιωτικές χούντες. Το καθρεφτισμα μιας διαφορετικής, δικαιότερης και ισότιμης κοινωνίας, δεν μπορεί να ελεγχθεί, είτε υπάρχουν καταλήψεις, είτε όχι, γιατί αντανακλάται στους καθημερινούς αγώνες των αντιστεκόμενων.
Τώρα λοιπόν που το κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να αποτελειώσουν το έργο τους, να υποτιμήσουν ακόμη περισσότερο τις ζωές μας και να εδραιώσουν πιο εντατικά την κυριαρχία τους, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους έξω από την κατασταλτική τους αντζέντα. Ταυτόχρονα, με τις επιστρατεύσεις των απεργών, τον Ξένιο Δία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εκκενώσεις των καταλήψεων. Κάθε “θερμοκήπιο” αγώνα, κάθε κοινωνικό σύνολο που αντιδρά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, επιχειρείται να περιοριστεί.
Επομένως, το ζήτημα δεν έγκειται στο τι θα απογίνει το συγκεκριμένο κτίριο σε εκείνη την γωνια της Γεωργίου Παπανδρέου. Σημασία έχει οτι η επίθεση του κράτους θα συνεχιστεί σε όποιους αντιστέκονται, είτε είναι αναρχικοί, είτε αριστεροί, είτε αξιοπρεπείς άνθρωποι που δεν σκύβουν το κεφάλι. Η εκκένωση της Αντιβίωσης όμως στις 29 Αυγούστου, έχει αποτελέσει εφαλτήριο συσπείρωσης, ζύμωσης και κινητοποίησης πολλών αγωνιζόμενων προκαλώντας ήδη σοβαρό πονοκέφαλο στην τοπική και κεντρική εξουσία. Και θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ, στο πεδίο του αγώνα, στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους, κάνοντας ότι περνάει από το χέρι μας, αυτός ο πονοκεφαλος να μην τους περάσει, ώσπου το προλεταριάτο τους στείλει στην ιστορία.
ΓΙΑ ΧΙΛΙΟΥΣ ΔΥΟ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ
ΛΟΓΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΡΙΤΗ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 18:00 ΝΟΜΑΡΧΙΑ
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική
Ένωση Ιωαννίνων
http://eseioanninon.squat.gr/
Με δυο λουκετα δεν σφραγίζεται ο αγώνας
Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι απο τις ανακοινώσεις που κι εμείς μαζί με πολλούς άλλους συντρόφους μοιράζαμε αυγουστιάτικα, σχετικά με τις εκκενώσεις τριών καταλήψεων στην Πάτρα, το κατασταλτικό “ξεσάλωμα” της κρατικής μηχανής, βρέθηκε στη αυλή μας. Το πρωϊ της 29 Αυγούστου, ο περιφερόμενος θίασος των ροπαλοφόρων δολοφόνων της αστυνομίας, με την καθοδήγηση εισαγγελέα, σφράγισε το εδώ και 5 χρόνια κατειλλημένο κτίριο της Αντιβίωσης στα Γιάννινα. Περισσότεροι από 100 μπάτσοι, εξοπλισμένοι σαν αστακοί, έπαιξαν τον ρόλο του στρατού κατοχής στην πόλη μας, επιχειρώντας να σβήσουν μια φωτιά που δεν σβήνει, να εξαφανίσουν αυτό που βρίσκεται παντού, να επιβληθούν με την εξουσία τους πάνω σε όσους έχουν
μάθει μόνο να την πολεμούν. Αυτοί που κυβερνάνε αυτόν τον τόπο, τοπικά και κεντρικά, επιβεβαίωσαν με την επιχείρηση αυτή μόνο ένα πράγμα:
Τον φόβο τους. Τον φόβο που έχουν απέναντι στον αγώνα των καταπιεσμένων, τον φόβο τους απέναντι σε ότι γεννιόταν, αναπαράγονταν, οργανώνονταν και διαχέονταν μέσα απο αυτή την κατάληψη.
Η βία της εξουσίας ασκείται πάντα σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο τα δακρυγόνα στις διαδηλώσεις, οι συλλήψεις και οι φυλακές. Ξεδιπλώνεται σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής, στην μείωση του μισθού, στις αυθαιρεσίες των αφεντικών, στα εργατικά “ατυχήματα”, στις απολύσεις και την ανεργία, στην έλλειψη κοινωνικών παροχών, στον έλεγχο των δημόσιων χώρων, στα εισητήρια των νοσοκομείων, στις ατέλειωτες ουρές του ΟΑΕΔ και της ΔΕΗ. Η βία της εξουσίας, ασκείται απο τους φασίστες, απέναντι στο πιο καταπιεσμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, αλλα και από τις σεξιστικές συμπεριφορές ενάντια σε όσους/ες έχουν διαφορετικές απο τα κυρίαρχα standar σεξουαλικές προτιμήσεις. Η εξουσία ασκεί βία από τα δελτία ειδήσεων και τις φυλλάδες της, ενω καταστέλλει άγρια μέσα από την προπαγάνδα για την διαμόρφωση της κοίνης γνώμης. Ασκεί βία ακόμη και μέσω του ξεπουλήματος των αγώνων από τους εργατόπατέρες και τα κομματόσκυλα.
Κι όμως, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 2008 και την μνημονιακή επίθεση για την σωτηρία της οικονομίας που ακολούθησε, μαζικοποιήθηκαν και αναπτύχθηκαν κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες μεγάλης δυναμικής, που επηρέασαν τον τρόπο με το οποίο αντιστέκονταν ως τώρα οι αγώνιζόμενοι. Όλη η μεθοδολογία της συνδικαλιστικής δράσης που γνωρίζαμε τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Απαξιώθηκε η διαμεσολάβηση, η ιεραρχία, οι κινητοπιήσεις που καθοδηγούνταν από τα κομματικά γραφεία. Γεννήθηκαν νέες δομές του εργατικού κινήματος αλλά και κοινωνικά κύτταρα που επιχείρησαν την οργάνωση των αγωνιζόμενων από τα κάτω, χωρίς ειδικούς και πεφωτισμένους ηγέτες. Έθεσαν ως προτεραιότητα την άμεση δράση και έδωσαν περιεχόμενο στην φράση “παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας”, αναζητώντας λύσεις για τα καθημερινά προβλήματα, έξω και ενάντια απο την κρατική κηδεμονία και την θεσμική χειραγώγηση. Αναμφίβολα όμως, όλες αυτές οι κινηματικές διεργασίες, δεν κατάφεραν (ή δεν θέλησαν) ούτε να οργανωθούν, ούτε να συντονιστούν, ώστε να συγκρουστούν αξιόμαχα με την πολύπλευρη επίθεση του κράτους και των αφεντικών. Και σήμερα βρισκόμαστε ακριβώς στην στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα αναβαθμίζει αυτή την επίθεση.
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τις αλλεπάληλες εκκενώσεις κατειλλημένων κτιρίων;
Εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, το κίνημα των καταλήψεων και της επανοικιοποίησης εγκαταλλελειμένων κτιρίων,πέραν του ότι έδωσε ζωντάνια σε χώρους που το κράτος ήθελε νεκρούς και μαραζωμένους, πειραματίστηκε και εφάρμοσε σταθερά την αυτοοργάνωση,την αυτοδιαχειρηση, τις οριζόντιες διαδικασίες στις συνελέυσεις, τον ριζοσπαστικό τρόπο αντίστασης σε κάθε μορφή εξουσίας. Οι πρακτικές αυτές διαχύθηκαν κοινωνικά κι εγιναν κτήμα χιλιάδων ανθρώπων. Μπολιάστηκαν με τις διεκδικήσεις των σωματείων βάσης και των λαϊκών συνελεύσεων. Πολύ πρίν ξεφυτρώσουν τα κινήματα άρνησης πληρωμών, αμφισβήτησε στην πράξη την υποχρέωση να πληρώνει κανείς για τα αυτονόητα, όπως η στέγαση και το ρεύμα, η τροφή και η ψυχαγωγία. Οι καταλήψεις στέκονται ισχνό μεν, αλλά πολύ ουσιαστικό εμπόδιο, στην διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου, προβάλλοντας την κοινωνική απειθαρχία στους εκβιασμούς της μισθωτής σκλαβιάς και της πνευματικής υποδούλωσης. Ταυτόχρονα στο εσωτερικό τους διαμορφώνουν -στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό σε μια κοινωνία αλλοτροίωσης- κοινωνικές σχέσεις που διέπονταν απο συντροφικότητα και αλληλεγγύη, πολεμώντας την λογική του κέρδους και του ατομισμού.
Έκαναν όμως, και συνεχίζουν να κάνουν και κάτι ακόμη, πολύ πιο επικύνδυνο: Δεν συνεργάζονται με κανέναν θεσμό, δεν ζητούν άδεια από κανέναν τοπικό άρχοντα για να δράσουν, δεν υποττάσσονται σε καμία κομματική γραμμή, δεν καθοδηγούνται από κανένα αρχηγό, δεν συμβιβάζονται με τις χάρες που μπορεί να προβάλλει το κράτος, δεν αποκοιμίζονται στην απάθεια, ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΟΥΝ! Αν κάτι γνωρίζει καλά η εξουσία, είναι ότι οι καταλήψεις, αλλα και το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό/ελευθεριακό κίνημα δεν είναι αφομοιώσιμο πεδίο, δεν θα καναλιζαριστεί ούτε με κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με στρατιωτικές χούντες. Το καθρεφτισμα μιας διαφορετικής, δικαιότερης και ισότιμης κοινωνίας, δεν μπορεί να ελεγχθεί, είτε υπάρχουν καταλήψεις, είτε όχι, γιατί αντανακλάται στους καθημερινούς αγώνες των αντιστεκόμενων.
Τώρα λοιπόν που το κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να αποτελειώσουν το έργο τους, να υποτιμήσουν ακόμη περισσότερο τις ζωές μας και να εδραιώσουν πιο εντατικά την κυριαρχία τους, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους έξω από την κατασταλτική τους αντζέντα. Ταυτόχρονα, με τις επιστρατεύσεις των απεργών, τον Ξένιο Δία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εκκενώσεις των καταλήψεων. Κάθε “θερμοκήπιο” αγώνα, κάθε κοινωνικό σύνολο που αντιδρά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, επιχειρείται να περιοριστεί.
Επομένως, το ζήτημα δεν έγκειται στο τι θα απογίνει το συγκεκριμένο κτίριο σε εκείνη την γωνια της Γεωργίου Παπανδρέου. Σημασία έχει οτι η επίθεση του κράτους θα συνεχιστεί σε όποιους αντιστέκονται, είτε είναι αναρχικοί, είτε αριστεροί, είτε αξιοπρεπείς άνθρωποι που δεν σκύβουν το κεφάλι. Η εκκένωση της Αντιβίωσης όμως στις 29 Αυγούστου, έχει αποτελέσει εφαλτήριο συσπείρωσης, ζύμωσης και κινητοποίησης πολλών αγωνιζόμενων προκαλώντας ήδη σοβαρό πονοκέφαλο στην τοπική και κεντρική εξουσία. Και θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ, στο πεδίο του αγώνα, στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους, κάνοντας ότι περνάει από το χέρι μας, αυτός ο πονοκεφαλος να μην τους περάσει, ώσπου το προλεταριάτο τους στείλει στην ιστορία.
ΓΙΑ ΧΙΛΙΟΥΣ ΔΥΟ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ
ΛΟΓΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΡΙΤΗ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 18:00 ΝΟΜΑΡΧΙΑ
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Ιωαννίνων
Αφίσα για εκπαίδευση-απεργία ΟΛΜΕ
φασίστες καί εισαγγελεις κοινός αγώνας /κειμενο αλληλεγγυης στον Σ.Μιχαηλ
Η μήνυση εναντίον του γραμματέα του ΕΕΚ Σάββα Μιχαήλ είναι μία σαφής προσπάθεια του κράτους να ποινικοποιήσει τον αντιφασιστικό λόγο και δράση.
Γιά όλους εμάς η δίωξη αυτή αποτελεί μα προφανή δήλωση του κράτους και των μηχανισμών του ότι στηρίζει με κάθε μέσο τα τσιράκια του, τους δήθεν αντισυστημικούς χρυσαυγίτες.
Παράλληλα πιστεύουμε ακράδαντα ότι η δίωξη αυτή έχει στόχο με την δημιουργία νομικού προηγούμενου, την κατασυκοφάντηση και τρομοκράτηση όχι μόνον αυτών που αντιστέκονται στην δράση και τους σχεδιασμούς των παρακρατικών, αλλά και όλων όσων την κατονομάζουν ως ναζιστικό μόρφωμα, αυτό δηλαδή που αποτελεί την ουσία του κόμματος αυτού.
Όπως και στην περίπτωση του λα.ο.ς μέ τα ασφαλιστικά μέτρα εναντίον όσων εξέφραζαν την άποψη ότι πρόκειται για φασιστικό κόμμα, έτσι τώρα και οι ναζί της γνωστής συμμορίας, χρησιμοποιούν την τόσο απροκάλυπτα φιλική αστική δικαιοσύνη
για να δημιουργήσουν ένα κλίμα φόβου καθώς η ανικανότητα τους να επιβληθούν με τους όρους τους στους δρόμους και τις γειτονιές είναι κάτι παραπάνω από προφανής.
Καταδικάζουμε την πρωτοφανή απόφαση του εισαγγελέα να παραπέμψει σε δίκη τον Σ. Μιχαήλ και τον πρώην πρύτανη του Πολυτεχνείου Κώστα Μουζουρη (για τόν σέρβερ του Athens Indymedia) και καλούμε σε συμπαράσταση την Τρίτη στις 8:00πμ στα δικαστήρια της Ευελπίδων κτίριο 9 αίθουσα 7 .
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΑΘΗΝΑΣ
http://ese.espiv.net/ ese-ath@espiv.net.
Οι πραγματικοί εργατικοί αγώνες ήταν πάντα επιθετικοί!
Οι πραγματικοί εργατικοί αγώνες
ήταν πάντα επιθετικοί!
30 ώρες
δουλειά την εβδομάδα
900 ευρώ (καθαρά)
ο κατώτατος βασικός μισθός
Ζούμε σε μια εποχή που οι εργοδότες και οι κυβερνώντες επιτίθενται και σαρώνουν τα εργασιακά δικαιώματα. Ιδιαίτερα τα ασθενέστερα κομμάτια της κοινωνίας, οι άνεργοι, οι μισθωτοί, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι ανασφάλιστοι, οι απλήρωτοι υφίστανται τις συνεχείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τη φορολογική λεηλασία, την ανυπαρξία κοινωνικών παροχών. Επιπλέον, μας καλούν, για το καλό της οικονομίας, να βάλουμε πλάτη, να κάνουμε υπομονή, να μην διεκδικούμε. Μας καλούν δηλαδή να πληρώσουμε εμείς τη δική τους κρίση, την κρίση του καπιταλισμού, την κρίση ενός συστήματος που είναι ξένο και εχθρικό για εμάς τους εργάτες.
Από την άλλη, όποιος κλάδος εργαζομένων αντιδρά, όποιος κινητοποιείται, όποιος διατυπώνει διεκδικήσεις αντιμετωπίζεται με καταστολή (ΜΑΤ, δικαστικές διώξεις, επιστρατεύσεις απεργών) και με συκοφαντίες (τα ΜΜΕ παίζουν τον βρόμικο ρόλο τους). Η παρακρατική φασιστική βία είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη. Πρέπει να αποδεχτούμε να ζούμε στα όρια της εξαθλίωσης (και σε ένα ανελεύθερο καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης»), για να μεγαλώσουν τα κέρδη τους οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι έμποροι. Εμείς λέμε: αφού υπάρχει κρίση, να μειωθούν τα κέρδη των αφεντικών.
Σε αυτές τις συνθήκες κηρύσσουν εκτός νόμου ακόμη και τη σκέψη για διεκδικήσεις που θα βελτιώνουν τη θέση των εργαζομένων. Ποιος θα τολμήσει να πάει κόντρα στη νομοτέλεια των μνημονίων και των μεταρρυθμίσεων; Ποιος θα τολμήσει να θέσει σε αμφισβήτηση τη δημοσιονομική πειθαρχία και την ανάγκη να πιαστούν οι δείκτες; Ποιος θα τολμήσει να εκθέσει τη χώρα στους δανειστές και τους Ευρωπαίους εταίρους μας; Θέλουν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου και μόνο τη σκέψη του ΣΕΒ, της τρόικας, των τηλε-παραθύρων. Ας τους χαλάσουμε τη σούπα… Ας τολμήσουμε να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν, για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Για να μπουν σε προτεραιότητα οι εργατικές ανάγκες. Στα τσακίδια οι προτεραιότητες των καπιταλιστών, της τρικομματικής δικτατορίας, της μπατσοκρατίας.
Να κάνουμε κεντρικό πλαίσιο διεκδίκησης το 30/900
Την τελευταία 3ετία ζήσαμε μεγάλους αγώνες σε επιχειρήσεις, κλάδους, καθώς και πανεργατικές απεργίες. Σ’ αυτούς τους αγώνες αυτό που κυριάρχησε ήταν: «πάρτε πίσω», «φτάνει πια», «όχι άλλες περικοπές», «να μην περάσουν τα νέα μέτρα», «να μην ψηφιστεί το νομοσχέδιο». Αμυντικοί αγώνες, δηλαδή… και μάλιστα υπονομευμένοι από την πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Δεν υποτιμούμε τους αμυντικούς αγώνες, Έτσι κι αλλιώς πρέπει να τους δώσουμε, π.χ. ενάντια στις απολύσεις των 2.600 εργαζομένων της ΕΡΤ. Όμως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε ρότα, να προβάλλουμε επιθετικά αιτήματα για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το 30/900 πάει κόντρα στο ρεύμα της ήττας και της υποταγής, χαράζει το δρόμο της ρήξης και της αντεπίθεσης.
Ας θυμηθούμε την απεργία διαρκείας των δασκάλων το 2006, που κράτησε 6 εβδομάδες, με κεντρικό αίτημα 1.400 ευρώ για τον πρωτοδιοριζόμενο. Στις απεργιακές διαδηλώσεις φωνάχτηκε τότε το σύνθημα «όχι μόνο στον εκπαιδευτικό – 1.400 για όλο το λαό». Πρόκειται για ένα καλό παράδειγμα επιθετικού αγώνα και πολλά μπορούμε να διδαχτούμε από εκείνη την εμπειρία.
Είναι ανάγκη σήμερα σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε κλάδο να προβληθεί το αίτημα για ριζική μείωση του χρόνου εργασίας με 30ωρο-5θήμερο-6ωρο και για ριζική αύξηση του κατώτατου βασικού μισθού στα 900 ευρώ (καθαρά).
Μήπως είμαστε υπερβολικοί; Μήπως είμαστε μαξιμαλιστές; Έτσι θα μας χαρακτηρίσουν οι εργοδότες, αντιδρώντας σε τέτοιου τύπου διεκδικήσεις. Εμείς τους αντιστρέφουμε το ερώτημα: «μπορείς εσύ, αφεντικό, να ζήσεις με 470 ευρώ;». Ο κατώτατος βασικός μισθός είναι 586 ευρώ (μικτά) και για τους νέους κάτω τον 25 ετών είναι 511. «Αν μπορείς να ζήσεις με τόσα χρήματα, τότε εμείς είμαστε υπερβολικοί». Ποιος μπορεί να ζήσει με μισθούς-φιλοδώρημα; Με την ακρίβεια να καλπάζει; Με τους φόρους συνεχώς να αυξάνονται; Με τα χαράτσια να μονιμοποιούνται και να διευρύνονται;
Και δεν πρέπει άραγε να μειωθεί ο χρόνος εργασίας; Το αίτημα για το 8ωρο διατυπώθηκε πριν από 130 χρόνια. Τότε φαινόταν υπερβολικό και μαξιμαλιστικό, οι εργαζόμενοι δούλευαν 13, 14, 16 ώρες την ημέρα. Το 8ωρο με αγώνες και αίμα κατακτήθηκε. Από τότε μέχρι σήμερα, η επιστήμη και η τεχνική έχουν αυξήσει την παραγωγικότητα της εργασίας σε τεράστια επίπεδα. Τα προϊόντα και οι υπηρεσίες μπορούν να παραχθούν με δαπάνη ελάχιστου χρόνου εργασίας. Κι όμως, εμείς δουλεύουμε ακόμη 8 ώρες ή και περισσότερο (υπερωρίες), επειδή αυτό απαιτεί το κέρδος του εργοδότη.
Λιγότερη δουλειά, περισσότερος ελεύθερος χρόνος! Ο πλούτος μιας κοινωνίας μετριέται με τον ελεύθερο χρόνο των ανθρώπων! Δεν ζούμε για να δουλεύουμε, δουλεύουμε για να ζούμε!
Το 30ωρο έχει μια ακόμη μεγάλη αξία. Η ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, καθώς και η ριζική μείωση των ηλικιακών ορίων για συνταξιοδότηση θα ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Σε μια περίοδο όπου η ανεργία έχει ξεπεράσει το 30% και η ανεργία των νέων έχει φτάσει στο 64%, η διεκδίκηση του αιτήματος «λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους» είναι όσο ποτέ αναγκαία. Λιγότερη δουλειά, για να βρούνε δουλειά και οι άνεργοι συνάδελφοί μας.
Γιατί όχι; 30ωρο και 900 ευρώ κατώτατος μισθός
Οι εργατικές ανάγκες εκφράζονται με τη διατύπωση αιτημάτων, και μάλιστα αιτημάτων συγκεκριμένων και προσδιορισμένων. Λέμε: αυξήσεις στους μισθούς, δηλαδή 900 ευρώ (καθαρά) ο κατώτατος βασικός μισθούς. Λέμε: μείωση του χρόνου εργασίας, δηλαδή 30ωρο.
Η ριζική αύξηση του κατώτατου βασικού μισθού και η επαναφορά σε ισχύ των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας θα τραβήξουν προς τα πάνω όλους τους μισθούς. Άλλωστε, ακόμη και με τη δική τους λογική, ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί η κρίση είναι να αυξηθεί η κατανάλωση. Η αύξηση της κατανάλωσης είναι δυνατή μόνο με τη βελτίωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων.
Δεν ζητάμε μόνο τα 900 ευρώ. Ζητάμε επίσης να μειωθεί η φορολογία. Ζητάμε να μειωθούν οι τιμές στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ. Από μόνη της η αύξηση των μισθών δεν σημαίνει πολλά, αφού όσα παίρνουμε με τις μισθολογικές αυξήσεις, μας τα παίρνουν πίσω με τις ανατιμήσεις, τα χαράτσια, τη φορολογία.
Το αίτημα 900 ευρώ (καθαρά) ο κατώτατος βασικός μισθός πρέπει να ενταχθεί σε μια συνολική λογική για ανάλογες διεκδικήσεις σχετικά με το επίδομα ανεργίας, τις κατώτατες συντάξεις και τα φοιτητικά επιδόματα.
Επίσης, το 30ωρο χωρίς τη ριζική αύξηση των μισθών σημαίνει απλά πως ο εργαζόμενος θα ψάχνει για δεύτερη δουλειά ώστε να επιβιώσει, μιας και οι μισθοί της ξεφτίλας δεν μπορούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες.
Το πλαίσιο διεκδίκησης 30/900 είναι ζωτικής σημασίας και για τους ανέργους. Πλάι-πλάι εργαζόμενοι και άνεργοι θα παλέψουμε για αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας, με αξιοπρεπείς μισθούς και δικαιώματα.
Έχουμε να κερδίσουμε έναν ολόκληρο κόσμο!
Το 30/900 είναι ένα πλαίσιο διεκδικήσεων που, αν κατακτηθεί, θα βάλει ένα ανάχωμα στην εργασιακή βαρβαρότητα που έχουν επιβάλει οι καπιτα-ληστές. Μας έχουν γυρίσει 200 χρόνια πίσω. Δικαιώματα δεν υπάρχουν, εργατική νομοθεσία δεν υπάρχει, «νόμος είναι η αυθαιρεσία του εργοδότη». Πρέπει να κατακτήσουμε όλα όσα χάθηκαν και όλα όσα μένει να κερδηθούν. Με αυτόν τον τρόπο θα μειωθεί η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Έχουμε συνείδηση πως, ακόμη και αν κατακτήσουμε το 30/900, η εκμετάλλευση θα συνεχίσει να υπάρχει. Ο εκβιασμός της εργασίας θα συνεχίσει να υπάρχει. Για να ζήσεις, θα πρέπει να δουλεύεις μέσα στην αλλοτρίωση. Και με 30/900, δεν θα είναι τίποτα άλλο από μια σκατοδουλειά πληρωμένη με ψίχουλα.
Παλεύουμε παράλληλα, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης… για να πάψει η ανθρώπινη εργασία να είναι εμπόρευμα που πουλιέται και αγοράζεται… για μια άλλη κοινωνία, της αφθονίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να προβάλλει αιτήματα που παρεμβαίνουν στο αντικείμενο της εργασίας, ώστε να πάψει η αποξένωση του εργαζόμενου από το προϊόν που παράγει, είτε πρόκειται για υλικό, είτε πρόκειται για πνευματικό αγαθό. Πρέπει να προβάλλει αιτήματα που να καταργούν τις μισθολογικές ανισότητες, τους διαχωρισμούς μέσα στην παραγωγή και μέσα στην κοινωνία σε ειδικούς και μη, σε διευθυντές και διευθυνόμενους, σε παλιούς και νέους, σε πλήρους απασχόλησης και ωρομίσθιους, σε ντόπιους και μετανάστες κοκ. Οι μισθολογικές και θεσμικές διεκδικήσεις δεν μπορεί να είναι το ταβάνι των απαιτήσεων μας. Ο ορίζοντας της εργατικής πάλης φτάνει μέχρι την ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία, μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Αρχίσαμε αυτό τον μεγάλο αγώνα με αίτημα περισσότερα λεφτά και λιγότερη δουλειά. Τώρα ξέρουμε ότι αυτό είναι ένα σύνθημα που αναποδογυρίζει, που τινάζει στον αέρα όλα τα σχέδια των αφεντικών, όλο το πρόγραμμα του κεφαλαίου. Και τώρα πρέπει να περάσουμε από τον αγώνα για το μεροκάματο στον αγώνα για την εξουσία. Σύντροφοι, ας αρνηθούμε τη δουλειά, θέλουμε όλη την εξουσία, θέλουμε όλο τον πλούτο, θα ‘ναι ένας αγώνας μακρόχρονος, με επιτυχίες και αποτυχίες, με ήττες και κατακτήσεις. Αυτός είναι όμως ο αγώνας που πρέπει ν’ αρχίσουμε τώρα, ένας αγώνας βίαιος, μέχρι τέλους. Πρέπει ν’ αγωνιστούμε για να πάψει να υπάρχει πια η δουλειά. Πρέπει ν’ αγωνιστούμε για τη βίαιη καταστροφή του κεφαλαίου. Πρέπει ν’ αγωνιστούμε ενάντια σ’ ένα κράτος θεμελιωμένο στη δουλειά. Λέμε: Ναι, στην εργατική βία.
από το μυθιστόρημα του Νάνι Μπαλεστρίνι, Τα θέλουμε όλα
Ο αγώνας στα χέρια των εργαζομένων!
Ένας τέτοιος αγώνας δεν μπορεί να δοθεί από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Δεν μπορεί να δοθεί ούτε από το ΠΑΜΕ. Δεν μπορεί να δοθεί από ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και πρωτοβάθμια σωματεία που είναι χωμένα στη γραφειοκρατική αρτηριοσκλήρωση, τη μιζέρια, την ηττοπάθεια. Όλα αυτά απέδειξαν την ανεπάρκειά τους. Την απέδειξαν και πριν, που κοιμόνταν τον ύπνο του δικαίου, την απέδειξαν και την τελευταία 3ετία που αναγκάστηκαν, από τη σφοδρότητα της επίθεσης των αφεντικών και από την ένταση της εργατικής αγανάκτησης, να κηρύξουν απεργίες. Απεργίες χωρίς προετοιμασία, χωρίς σχέδιο, χωρίς τον πρωταγωνιστικό ρόλο της βάσης των εργαζομένων, χωρίς προοπτική νίκης.
Χρειαζόμαστε ένα άλλο εργατικό κίνημα. Μαχητικό, αυτοοργανωμένο, αποτελεσματικό. Ένα εργατικό κίνημα που θα ξεκινά από τη βάση των εργαζομένων, θα ελέγχεται από τη βάση και θα συντονίζεται οριζόντια.
Κάθε εργαζόμενος που κατανοεί αυτές τις προτεραιότητες πρέπει να πρωτοστατήσει στο χώρο εργασίας του, συζητώντας με τους συναδέλφους του για την ανάγκη αντίστασης και διεκδίκησης απέναντι στα αφεντικά. Να συγκροτήσουμε επιτροπές αγώνα στους εργασιακούς χώρους που θα δουλέψουν «παράνομα» ή φανερά, συσπειρώνοντας τους συναδέλφους και διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και λιγότερες ώρες δουλειάς.
Θα χρειαστεί να παρέμβουμε στα πρωτοβάθμια σωματεία φτιάχνοντας μέσα σε αυτά αγωνιστική δυναμική, κόντρα στο συνδικαλισμό της ήττας και της διάλυσης. Τα σωματεία και οι αγώνες πρέπει να περάσουν στα χέρια των εργαζομένων. Γενικές Συνελεύσεις παντού! Κάτω η εξουσία των Διοικητικών Συμβουλίων! Σε όσους κλάδους και μεγάλους εργασιακούς χώρους δεν υπάρχουν σωματεία ή υπάρχουν σωματεία με αντεργατικό προσανατολισμό και χωρίς περιθώρια παρέμβασης πρέπει να φτιάξουμε καινούρια. Χρειαζόμαστε σωματεία βάσης που θα συνενώνουν την πολυ-κατακερματισμένη εργατική τάξη, που θα λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά με γενικές συνελεύσεις, που θα κοντράρουν ανυποχώρητα τους εργοδότες. Πέρα από τα σωματεία, πρέπει να στηριχτούν παράλληλα όλες οι εργατικές συλλογικότητες και κινήσεις, καθώς και οι συλλογικότητες των ανέργων που δραστηριοποιούνται με κατεύθυνση τον αγώνα, την αλληλεγγύη, τη συσπείρωση.
Η Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ) θα συμβάλει σε μια τέτοια προοπτική, σε συμπόρευση με κάθε εργαζόμενο και με κάθε εργατική συλλογικότητα που δρα μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με μια αντίστοιχη αντίληψη.
Μας αφαιρούν τα ελάχιστα, μας υπόσχονται τίποτα. Δεν ζητάμε πολλά. Τα θέλουμε όλα!
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗγια την διωξη της αγωνιστριας Κ.Ματσα*
To κρατος και τα μισθαρνα οργανα του (ΣΩΜΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΩΝ ΥΓΕΙΑΣ-ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ-ΜΜΕ) εδω και περιπου εναν χρονο ενορχηστρωνουν τις μεθοδευμενες επιθεσεις εναντια στην Κατερινα Ματσα αλλα και ολους τους θεραπευτες και θεραπευομενους της μοναδας απεξαρτησης του 18 ΑΝΩ.
Η επιθεση αρχισε τον Απριλιο του 2012 με αφορμη μια ανωθεν κατασκευασμενη “καταγγελια” προερχομενη απο συνεργατες η πιθανον και προσωπικα απο τον τοτε υπουργο υγειας Α.Λομβερδο,για υποτιθεμενες κλοπες απο μελη της κοινωνικης επανενταξης του προγραμματος απεξαρτησης,τα οποια συμμετειχαν στην μεγαλη διαδηλωση του ενος και εκατομμυριου πολιτων στην Αθηνα στις 12/1/2012.
Το πορισμα της ΕΔΕ που εγινε ηταν καταδικαστικο για την Κ.Ματσα αλλα και τους συνεργατη της θεραπευτη Σ. Κεβοπουλο διοτι αρνηθηκαν να ποινικοποιησουν την θεραπεια απεξαρτησης και να παραβιασουν το ιατρικο απορρητο,αντιμετωπιζοντας ετσι την κατηγορία περί κακής άσκησης ιατρικής (malpractice)
Βλεπουμε σε μια περιοδο αποδομησης και ξεριζωματος των κεκτημμενων,αντι να τιμωρωνται αυτοι που λεληλατουν τις ζωες μας υποδεικνυονται απο τους εξιουσιαστες και τα τσιρακια τους, θεραπευτες και θεραπευομενουι τους οποιους μαλιστα με απροκάλυπτα χυδαίο τρόπο επιχειρειρουν να αποκαθηλώσουν, ακόμη και να σπιλώσουν προκειμενου να αποπροσανατολισουν το λαο απο τα δεινα τα οποια του εχουν επιφερει.
Ετσι μετα το φιασκο με τις εκδιδομενες οροθετικες που διασυρθηκαν και τις επιχειρησεις σκουπα με τον παραπλανητικο κωδικο “ξενιος ζευς” σειρα εχουν ολοι αυτοι που κανουν την δικη τους επανασταση εναντια στην χειραγωγηση της συνειδησης τους διαμεσου των ουσιων, του χρηστες.
Ετσι προσφατα ειδαμε να καταγραφονται τα στοιχεια και να οδηγουνται στο στρατοπεδο συγκεντρωσης στην Αμυγδαλεζα,σε μια επιχειρηση οπου ειχαν αγαστη συνεργασια ΚΕΕΛΠΝΟ και μπατσοι.
Η επιστημονικα υπευθυνη του 18 Ανω ειναι γνωστη για τον καθημερινο αγωνα της διπλα στους πρωην τοξικοεξαρτημενους αλλα και για την εντονη πολιτικη της δραση.
Το πρωτο στεκεται εμποδιο στα σχεδια του κρατους να αντικαταστησει τα στεγνα προγραμματα με με μοναδες χορηγησης υποκαταστατων(κοντολογις διαχειρηση της τοξικομανιας και ομηρια χιλιαδων ανθρωπων) αλλα και τους σχεδιασμους για οριστικο κλεισιμο του ΨΝΑ-Δαφνι στο οποιο το 18 ΑΝΩ υπαγεται.
Η πολιτικη δραση και το ηθος της διευθυντριας του 18 Ανω αποτελουν ενα παράδειγμα αντίστασης, συνέπειας, ήθους και αφοσίωσης στον αγώνα για τη χειραφέτηση και την αξιοπρέπεια των συνανθρώπων μας που βρέθηκαν στο περιθώριο ενός απάνθρωπου και στρεβλου συστηματος το οποιο βαζει τα κερδη πανω απο τον ανθρωπο στο ονομα της ανάπτυξης
Επισης η ιδια και οι συνεργατες της εχουν παλεψει εναντια στην νεοφιλελευθερη λαιλαπα που θελει τα νοσοκομεια να χανουν τον δημοσιο χαρακτηρα τους αλλα και εναντια στα ιδιωτικα πανεπιστημια.
Μετα την γενικη κατακραυγη η διοικηση του ΨΝΑ κανωντας κωλοτουμπα αποφάσισε ομόφωνα ότι δεν επιβάλει πειθαρχική δίωξη στην Κ.Μ και τους θεραπευτες του 18ΑΝΩ.
Παρα την καταρρευση του σαρθρου κατηγορητηριου,για αλλη μια φορα καταδικαζουμε την επιχειρηση σπιλωσης της αγωνιστρια Κ.Μ αλλα και την προσπαθεια στιγματισμου και απαξιωσης με σκοπο το κλεισιμο του κοινωνικου κεκτημενου που αντιπροσωπευει το 18 ανω,ενος χωρου που δινει ελπιδα σε χιλιαδες απελπισμενους και κοινωνικα αποκλεισμενους.
Η αλληλεγυη ειναι το οπλο μας και σε τετοιους σχεδιασμους θα μας βρισκουν παντα μπροστα τους.
*προδημοσιευση απο τον “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ”που εκδιδει η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ