Αρχείο κατηγορίας καλεσματα

ΣΤΟ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ “ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ” ΤΗΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΝΤΕΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

Εστάλη στο omnia sunt communia

νέο κάλεσμα  για  ανοιχτή συζήτηση και για την δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους απολυμένους της SKYCOM ,στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής ( ΣΥΒΧΑ) Λόντου 6 και Μεσολογγίου  Εξάρχεια.

                               Τετάρτη 6 Μάη 2015 και ώρα 18.30


ergazomenoi_3Οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΠΟΣΤ
( Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Ταχυδρομικών ), μέτοχοι στις Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ, άρα και ΑΦΕΝΤΙΚΑ των εργαζομένων, αποτελούν μέρος της διαπλοκής κράτους – “θεσμών” – εργολαβικών εταιριών ενοικίασης εργαζομένων που προωθούν την επισφάλεια και τον εργασιακό μεσαίωνα.

Η SKYCOM μία από τις δουλεμπορικές μέσα στις Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ, που καλύπτεται πίσω από περίεργες μηνιαίες συμβάσεις έργου “προσλαμβάνει και απολύει” κατ΄ εντολή στελεχών των ΕΛΤΑ. Με μηνιαίες ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μη τήρηση των ειδικοτήτων, με μισθούς που δεν είναι αυτοί που βγαίνουν μέσα από τη ΣΣΕ,   με ένσημα τα οποία δεν είναι αυτά που θα έπρεπε για κάποιες ειδικότητες (οδηγοί αυτοκινήτων),βαφτίζοντας τις επίσημες αργίες ως κανονική άδεια.

Κάποιοι συνάδελφοι αντιδρούν στην αυθαιρεσία της SKYCOM και απολύονται εκδικητικά. Αν και δικαιώθηκαν στο  πρωτοδικείο, η SKYCOΜ άσκησε έφεση γιατί ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

Οι συνάδελφοι παρά την δυσμενή  θέση που τους έχει φέρει η  μακροχρόνια ανεργία   επιλέγουν για ακόμα μία  φορά τον δρόμο του ΑΓΩΝΑ.  Αποφάσισαν να προσφύγουν στο ανώτατο αναιρετικό δικαστήριο του Άρειου Πάγου μέχρι την δικαίωση τους που θα αποτελέσει και συλλογική δικαίωση όλων των «ενοικιαζόμενων» εργαζομένων.

Στην ανοιχτή συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στις 22 Απρίλη στην ΟΛΜΕ μετά από το κάλεσμα της ΑΠΕΤΤ για το θέμα των «ενοικιαζόμενων» συναδέλφων στις Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ, οι συλλογικότητες που παραβρέθηκαν δηλώσαν ότι το θέμα αυτό είναι πολύ σοβαρό όσο έχει να κάνει με τον ίδιο  τον αγώνα που έχει δοθεί από τους συναδέλφους που εργάζονταν κάτω από το δύσκολο καθεστώς της «ενοικίασης». Επίσης τα συμπεράσματα που βγαίνουν από το αποτέλεσμα των δικαστικών αποφάσεων που λίγο πολύ επιτρέπουν στην SKYCOM, όπως και στον κάθε εργοδότη να εκμεταλλεύεται την χρονοβόρα νομική διαδικασία με σκοπό να κουράσει-απογοητεύσει τους απολυμένους συνάδελφους, αλλά και να σπάσει τις οποίες νέες αντιστάσεις των εργαζομένων μέσα στις Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ που εργάζονται κάτω από το ίδιο καθεστώς.

Μετά από όλα αυτά αποφασίστηκε  νέο κάλεσμα  για  ανοιχτή συζήτηση και για την δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους απολυμένους της SKYCOM ,στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής ( ΣΥΒΧΑ) Λόντου 6 και Μεσολογγίου  Εξάρχεια.

                               Τετάρτη 6 Μάη 2015 και ώρα 18.30

 

 

Αθήνα 28 Απρίλη

 

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ

ΤΑΧΥΜΕΤΑΦΟΡΑ-ΤΑΧΥΔΡΟΜΗΣΗ

 

Η αφίσα σε pdf Project1αφισσα για ΕΛΤΑ 2_Layout 1αφισσα για το καλεσμα

 

εργαζόμενοι/ες στον κλάδο του εμπορίου:ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ, ΚΥΡΙΑΚΗ 3/5 – ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.30 Π.Μ ΕΡΜΟΥ ΚΑΙ ΚΟΡΝΑΡΟΥ

Layout 1

Κάλεσμα ΣΩ.Β.Α. για πορεία 8 Μάη

 

swba8mai

Το Σωματείο Βάσης Ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων(ΣΩ.Β.Α.) συμμετέχοντας στο συντονισμό για τη διεκδίκηση του επιδόματος ανεργίας καλεί στην πορεία της 8 Μάη με αίτημα το επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους και για όλο το διάστημα της ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 18:00 ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

 

Η πρώτη Μάη και οι Μάηδες που έρχονται

1may2014

Ι. Λίγη ταξική ιστορία

Η ταξική φύση του καπιταλισμού και η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης ως το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του, οδήγησε τους εργαζόμενους στη διαδικασία συγκρότησης κινήματος ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα με στόχο την ανατροπή, ή όπου αυτή δεν ήταν εφικτή, την αλλαγή / βελτίωση των όρων ζωής τους, όμως ο πραγματικός ανθρωπολογικός τύπος του καπιταλισμού είναι ο αδυσώπητα στυγνός και ακόρεστα αδηφάγος για κέρδος και κυριαρχία.

Κοντά στα τέλη του 19ου αιώνα: Σικάγο 1η Μαΐου 1886 ο ξεσηκωμός των εργατών που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας.

Στις 20 Ιουλίου1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς καθιερώνεται η Πρωτομαγιά, ως απεργία και μνήμη στους μάρτυρες του Σικάγου. Έκτοτε σε πολλές εργατουπόλεις του κόσμου την πρώτη Μάη γίνονταν Σικάγο.

Οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες ξεκούραση, οκτώ ώρες ψυχαγωγία και μόρφωση ήταν το τρίπτυχο που δονούσε τα κράσπεδα των πόλεων και έπαλε τις καρδιές των προλετάριων.

Οι αστοί μέσω των κυβερνήσεων που πάντα ελέγχουν, απαντούσαν στο τρίπτυχο των προλετάριων στέλνοντας τις δυνάμεις ασφαλείας και κάποιες φόρες τον στρατό ενάντια τους και έβαφαν με αίμα εργατών και εργατριών όχι μόνο τον αγώνα για το τρίπτυχο άλλα οποιοδήποτε αίτημα, έτσι περνούσαν τα χρόνια του αγώνα και το πιο απλό αίτημα για μεταρρύθμιση (βελτίωση) στις εργασιακές σχέσεις αντιμετωπίζονταν από τους αστούς – αφεντικά με χλευασμό και καταστολή.

Στης αρχές του 20ου αιώνα: Μετά τις σφαγές του πρώτου καπιταλιστικού παγκόσμιου πολέμου ήρθαν οι “Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”, η Μεγάλη Ρώσικη Επανάσταση του 1917 φόβισε τα αφεντικά όλου του κόσμου και άρχισαν να παραχωρούν κάποια δικαιώματα στους εργαζόμενους/ες, οι αγώνες συνεχίστηκαν για ίσες αμοιβές αδρών και γυναικών, κατάργηση της παιδικής εργασίας, εφαρμογή του οκτάωρου, κατάργηση της εργασίας τις Κυριακές κλπ, μετά ήρθε η “επιστημονική οργάνωση της εργασίας” ο τεϊλορισμός – φορντισμός, και ο εργάτης έγινε γρανάζι του κυλιόμενου ιμάντα, ένα εξάρτημα της μέγα μηχανής στην αλυσίδα παραγωγής. Αυτά τα νέα δεσμά πυροδότησαν νέους αγώνες ενάντια στην αλλοτρίωση. Τα αφεντικά βλέποντας ότι η ρώσικη επανάσταση σαν παράδειγμα δεν μπορεί να εξαπλωθεί στον υπόλοιπο κόσμο άρχισαν πάλι να σκληραίνουν.

Η αύξηση της παραγωγικότητας μέσω της αλυσίδας παραγωγής γέμισε τις αποθήκες των καπιταλιστών με προϊόντα που δεν μπορούσαν να πουληθούν – καταναλωθούν, έτσι ξεσπά η δεύτερη μετά τον 19ο αιώνα παγκόσμια οικονομική ύφεση ( αυτή την φορά μεγαλύτερη) η οποία καταλήγει σε κρίση το 1929-30 που πυροδότησε το λεγόμενο κραχ στις ΗΠΑ. Επιχειρήσεις και εργοστάσια κλείνουν, η ανεργία παίρνει τρομακτικές διαστάσεις, και ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν ώριμες για την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση, μετά από δέκα χρόνια το προλεταριάτο οδηγείται πάλι στην σφαγή μέσα από τον δεύτερο ( αυτή τη φορά πιο αιματηρό) παγκόσμιο καπιταλιστικό πόλεμο. Ο πόλεμος αναθερμαίνει την οικονομία ιδιαίτερα των ΗΠΑ που έγιναν η ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου καπιταλισμού.

2. Μεταπολεμικά το εργατικό κίνημα διεκδίκησε (σε πολλές χώρες που δεν είχε εφαρμοστεί) την μείωση των εργάσιμων ωρών σε οχτώ αντί για 13 ημερησίως, μείωση των ημερών εργασίας σε 5 τη βδομάδα, δέκατος τρίτος μισθός , άδεια διακοπών μετά αποδοχών, κοινωνική ασφάλιση της εργασίας και άλλα. Αυτά τα εργατικά δικαιώματα συνοψίζονται σε αυτό που ονομάστηκε “νέο κοινωνικό συμβόλαιο” ή κοινωνικό κράτος.

Τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους έχοντας επίγνωση ότι το προπολεμικό κραχ οφείλονταν κατά μεγάλο βαθμό στην μεγάλη προσφορά και στην μικρή ζήτηση ανοίγουν την στρόφιγγα της ζήτησης στις κατώτερες τάξεις μέσω της “οικονομίας της ζήτησης”. Είναι πλέον η ζήτηση που δημιουργεί προσφορά, έτσι δημιουργείται το κοινωνικό πλαίσιο της κατανάλωσης και ο ανθρωπολογικός τύπος του καταναλωτή του οποίου το νόημα της ζωής συνοψίζεται στο “καταναλώνω για να υπάρχω και υπάρχω για να καταναλώνω” ενώ παράλληλα η διαμεσολάβηση όλων των πτυχών της καθημερινής ζωής από τους επαΐοντες δημιουργεί μια ατμόσφαιρα και ένα περιβάλλον συσκευασμένης – πακεταρισμένης ευδαιμονίας.

Ο κόσμος χωρίστηκε σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο, ο πρώτος, ο οικονομικά αναπτυγμένος και η εργατική του τάξη που απολάμβανε ένα υψηλό βιωτικό επίπεδο, εν μέρει οφείλονταν στους αγώνες που δόθηκαν από τους εργάτες που απόσπασαν ένα κομμάτι από την παραγόμενη πίτα και όπως ξέρουμε όχι φυσικά κάτω από την διαβούλευση φιλότιμων καπιταλιστών, αλλά χρειάστηκε να κυλίσει πολύ αίμα γιατί χτυπήθηκαν ανελέητα από τα αφεντικά – καπιταλιστές, όμως δυστυχώς ότι δίνει το αφεντικό με το ένα χέρι το παίρνει με το άλλο από άλλου, έτσι καταληστεύτηκε ο “τρίτος κόσμος” (για δεύτερη φορά μετά από την αποικιοκρατία) για να διατηρείται η πακεταρισμένη ευδαιμονία του “πρώτου κόσμου”.

Το 1968 ήρθε ο Μάης, με κύρια την νεολαία του “πρώτου κόσμου” να εξεγείρεται ενάντια στον κομφορμισμό, τον καταναλωτισμό, την συσκευασμένη ευδαιμονία, και την αβίωτη ζωή και πλήξη που προάγει η κοινωνία της διαμεσολάβησης μέσω του θεάματος και εμπορεύματος. Ήταν που για πρώτη φορά έμπαιναν με τέτοιο έντονο βαθμό ταξικά ζητήματα ζωής (ζωτικότητας) και όχι οικονομισμού, η εναντίωση ενάντια στην αλλοτρίωση και αποξένωση, η ζωή ενάντια στην επιβίωση, η καταστροφή της κοινωνίας του θεάματος – εμπορεύματος, η εναντίωση στην εμπορευματοποίηση της καθημερινής ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων, η εναντίωση της διαμεσολάβησης, η εναντίωση στην καταστροφή του περιβάλλοντος, η αλληλεγγύη στον υποανάπτυκτο (τρίτο) κόσμο και τόσα άλλα ήταν τα κεντρικά μότο που δονούσαν τα κράσπεδα των λεωφόρων στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Όμως δυστυχώς η νεολαία έμεινε μόνη της, ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης έχοντας γίνει κομφορμιστικό και φοβούμενο μην χάσει τα κεκτημένα του δεν συμπορεύτηκε. Έτσι από τότε άνοιξε ένα χάσμα μεταξύ της ριζοσπαστικής νεολαίας και του προλεταριάτου.

ΙΙ. Στο σήμερα, ο νέος ολοκληρωτικός καπιταλισμός

1. Ζούμε σ’ έναν πλανήτη όπου διαβιούν 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Σ’ αυτόν τον πλανήτη λιγότεροι από 2.000 άνθρωποι κατέχουν περιουσία που -σύμφωνα με τη «λίστα Forbes»(1)έχει εκτιναχτεί στα 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια, αλλά την ίδια ώρα το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού (3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι) στερείται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ύπαρξη: Τροφή, καθαρό νερό, οποιαδήποτε κοινωνική υποδομή (στέγη, ηλεκτρικό, αποχέτευση, παιδεία, στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, περίθαλψης, κλπ.). Ποτέ στο παρελθόν η ανθρωπότητα δεν ήταν τόσο απελπιστικά και ισοπεδωτικά ομοιόμορφη. Ποτέ στο παρελθόν δε συσσωρεύτηκε τόσος πολύς κοινωνικός πλούτος σε τόσο λίγα χέρια, σε σύγκριση με τη σημερινή κατάσταση.

Η λεγόμενη εποχή της πρωτοσυσσώρευσης του κεφαλαίου στην Βρετανία του 18oυ -19ου αιώνα που αναλύει με ένα αξιοθαύμαστο τρόπο ο Καρλ Μαρξ στο “Το κεφάλαιο” φαντάζει αθώα ξεθωριασμένη γκραβούρα. Αλλά εκτός από την τεράστια φτώχεια στις υποανάπτυκτες χώρες του λεγόμενου “τρίτου κόσμου” , και στις μητροπόλεις και ιδίως στην ημιπεριφέρεια (υπό ανάπτυξη χώρες) του καπιταλισμού αυξάνεται τόσο η σχετική όσο και η πραγματική φτώχεια.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να εξασφαλίσει να έχουν όλοι απ’ όλα και προπαντός τα βασικά. Αλλά το 1/6 της ανθρωπότητας είναι θύμα υποσιτισμού. Ποτέ στο παρελθόν της ανθρώπινης ιστορίας δεν έχει καταγραφεί τέτοιας έκτασης βαρβαρότητα.

Ακούγεται εξωφρενικό, αλλά είναι η πραγματικότητα:

  • Θα ήταν αρκετό μόνο το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλιστεί τροφή για όλους τους κατοίκους της Γης.
  • Θα αρκούσαν οι περιουσίες των 7 πλουσιότερων καπιταλιστών για να εξαλειφθεί για πάντα η φτώχεια.

Φυσικά υπάρχει μια «λεπτομέρεια»: Αν ο καπιταλισμός είχε τέτοιες ευαισθησίες και ηθική, δε θα ήταν καπιταλισμός. Οι άρχουσες πολιτικοοικονομικές ελίτ και οι διάφοροι επαΐοντες διανοούμενοι που τις υπηρετούν εξαπολύουν σε παγκόσμιο επίπεδο ένα δίπτυχο κατηγοριών σε όσους ασκούν κριτική- πολεμική σε αυτή την τάξη πραγμάτων, το δίπτυχο αυτό εδράζεται στο ότι, όλοι αυτοί που κριτικάρουν και εναντιώνονται σε αυτή την τάξη πραγμάτων είναι ηθικολόγοι και λαϊκιστές.

Ο καπιταλισμός, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και κυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο, έχει ως κινητήρια δύναμη για την ύπαρξή του την μεγιστοποίηση του κέρδους. Του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, άρα και κυριαρχίας, αφού είναι αντίθετος και απορρίπτει σαν ανάξιο ηθικολογικό και ξεπερασμένο το αρχαίο ρητό «πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος». Εδώ η ρήση του Καρλ Μαρξ αποτελεί αξεπέραστη ακτινογραφία του καπιταλισμού παλιού και νέου:

Το Κεφάλαιο τρέμει την απουσία κέρδους. Όταν οσμίζεται ένα σημαντικό όφελος, γίνεται παράτολμο. Με κέρδος 20% ενθουσιάζεται, 50% αποθρασύνεται, με 100% καταπατά όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και με 300% δε διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα ”.

2. Ο κυρίαρχος νέος “ορθολογικός” ανορθολογισμός που είναι στις μέρες μας ο νέος καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός (καπιταλισμός παίγνιο-καζίνο, χρηματιστηριακός, τραπεζοπιστωτικός, ανάπτυξης – επέκτασης κλπ) βοηθούμενος από μια όψη του ορθολογισμού δηλαδή την επιστήμη – τεχνολογία, εφαρμόζει με ένα επιστημονικό τρόπο τον ανορθολογισμό του με την έννοια της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, περιβαλλοντικής, πολιτισμικής τάξης πραγμάτων που έχει επιβάλλει σε πλανητική κλίμακα. Φέρνοντας όλους τους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς δείκτες στα άκρα, μετατρέπει τον πλανήτη από την μια σε ένα τεράστιο σκλαβοπάζαρο και από την άλλη σε επισφαλή τόπο διαβίωσης για όλα τα έμβια όντα λόγω των κλιματικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων . Στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, δεν είναι πλέον η ζήτηση που καθορίζει την προσφορά  αλλά η προσφορά που καθορίζει την ζήτηση.

» Ορίστε το πραγματικό πρόσωπο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που λέγεται «φιλελεύθερη δημοκρατία», αλλά που τώρα πρέπει να αποκαλούμε με το αληθινό του όνομα: το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα. Το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα πραγματοποίησε αυτό που κανένα άλλος ολοκληρωτισμός δεν κατάφερε πριν από αυτόν: την ενοποίηση του κόσμου κατ’ εικόνα του... Το κυρίαρχο σύστημα ορίζεται, λοιπόν, από τη διεισδυτικότητα της εμπορικής ιδεολογίας. Απασχολεί παράλληλα όλο το χώρο και τους τομείς της ζωής. Λέει μονάχα: «Παράγετε, πουλήστε, καταναλώστε, συσσωρεύστε!» Έχει μετατρέψει το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων σε εμπορικές σχέσεις και αντιμετωπίζει τον πλανήτη μας ως εμπόρευμα.. Αναγνωρίζει μόνο ένα δικαίωμα: το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο μόνος θεός που λατρεύει είναι το χρήμα…». Ζαν Μπριέντ

Αυτός ο νέος ολοκληρωτισμός δεν γνωρίζει κανένα ηθικό φραγμό, προσμετρά πλέον στο Α.Ε.Π των κρατών (εθνική οικονομία) την λεγόμενη “παραοικονομία” και την “ανήθικη οικονομία” δηλαδή κέρδη και κεφαλαιουχικά αγαθά που αποκτιούνται από το εμπόριο ναρκωτικών, “λαθρεμπόριο όπλων”, εμπόριο και εκμετάλλευση παιδιών, γυναικών, μεταναστών και το ξέπλυμα αυτών των κεφαλαίων γίνεται ως επί το πλείστον, ή κατά το πλείστον στα χρηματιστηριακά και τραπεζικά πλυντήρια των μητροπόλεων του καπιταλισμού. Το “ξέπλυμα βρόμικου χρήματος”, που στην πραγματικότητα δεν είναι για αυτούς ποτέ βρόμικο ήταν και είναι μια αγαπητή εργασία του καπιταλισμού από παλιά την οποία ποτέ δεν απαρνήθηκε, ( σημ. πχ δείτε δουλεία ή πόλεμος του οπίου στην Κίνα). Οι πολιτικές ελίτ, υπηρέτες των συμφερόντων του καπιταλισμού – ανάλογα με την εποχή – χρησιμοποιούν το τέχνασμα των χριστιανών παπάδων που βαφτίζουν το κρέας ψάρι σε περιόδους νηστείας, βαφτίζουν τα κεφαλαιουχικά κέρδη σε νόμιμα και παράνομα, σε καθαρά και βρόμικα, θέλοντας να συσκοτίσουν το γεγονός ότι για τους κεφαλαιοκράτες η κερδοσκοπία και η εμπορευματοποίηση του συνόλου της ζωής πάνω στον πλανήτη είναι ο σκοπός ανεξάρτητα από τα μέσα, δηλαδή αν είναι βρόμικα ή καθαρά τα κέρδη.

Ενώ η ανομολόγητη κρυφή επιθυμία των νέων και παλιών αφεντικών είναι η κινεζοποίηση των λαών και των εργαζομένων, δηλαδή με μηδέν δικαιώματα ( καταργώντας και αυτά τα ελάχιστα που κερδήθηκαν με αγώνες από τους προλετάριους), μόνο υποχρεώσεις και εκτέλεση εντολών, με εξευτελιστικούς μισθούς, απάνθρωπες συνθήκες και ωράρια εργασίας. Όσοι εργαζόμενοι πετιούνται έξω από την παραγωγή είτε λόγω αναδιάρθρωσης σε άλλους παραγωγικούς τομείς, είτε περικοπής προσωπικού για μεγιστοποίηση των κερδών, είτε λόγω αυτοματοποίησης- ρομποτικής και όσοι δεν μπορούν να βρουν θέση στην λεγόμενη αγορά εργασίας, αντιμετωπίζονται από το σύστημα σαν πλεονάζων πληθυσμός, (γιατί το σύστημα πλέον δεν έχει μεγάλη ανάγκη από εφεδρικούς παραγωγικούς στρατούς) τους μετατρέπει σε παρίες, σε υποπρολεταριάτο ή λούμπεν που λέγανε παλιά με μειωμένες ή καθόλου ελευθερίες και δικαιώματα αφού στην ουσία το σύστημα αναγνωρίζει μόνο τα δικαιώματα όσων μετέχουν στην παραγωγή και συνακόλουθα στην κατανάλωση. Η αγοραστική -καταναλωτική δύναμη είναι το διαβατήριο της ελευθερίας που ιεραρχείται και κατανέμεται ανάλογα με αυτή την δύναμη, οι μη δύνασθαι να αγοράσουν και να καταναλώσουν, οι σύγχρονοι παρίες, στην ουσία εξανδραποδίζονται με την έννοια ότι διαβιώνοντας στις παρυφές ή στον απόπατο αυτού του συστήματος και εξαρτώμενοι ως επί το πλείστον από ελεημοσύνες και φιλανθρωπία, καλούνται να απολέσουν ένα βασικό συστατικό της ελευθερίας που είναι η αξιοπρέπεια.

Αν σε μια προηγούμενη περίοδο ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός και οι πολιτικές ελίτ που τον εκπροσωπούσαν “έλυνε” το κοινωνικό πρόβλημα με τον αποικισμό του “Νέου Κόσμου” (Β-Ν.Αμερική, Καναδά, Αυστραλία κλπ) και λίγο αργότερα με την μαζική μετανάστευση σε αυτές τις αποικίες ευρωπαϊκών πληβειακών τάξεων , στις μέρες μας, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες δεν τους θέλει κανείς. Ο “πρώτος κόσμος” δεν έχει πλέον και πολύ ανάγκη από εργατικές εφεδρείες, οι στρατιωτικές και πολιτικές επεμβάσεις της παγκόσμιας ελίτ στις χώρες του “τρίτου κόσμου” και η οικολογική κρίση έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για μαζικό ξεριζωμό ανθρώπων από τους τόπους τους προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Είναι όμως ο “πρώτος κόσμος” μέσω της παγκοσμιοποίησης που έχει επιβάλει η ελίτ του, που επαίρεται για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων: και ενώ αυτή η ελίτ και η μεσοαστική τάξη της μπορεί να πεταχτεί για ένα καφεδάκι στο Ντουμπάι, οι φτωχοί και απόκληροι της Αφρικής και της Ασίας πετάγονται στον πάτο της Μεσογείου. Χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά βρίσκουν τραγικό θάνατο από την Ευρώπη φρούριο που έχουν υψώσει οι πολιτικές ελίτ και αυτό φυσικά δεν θα καταλογιστεί ποτέ σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

3. Οι εργασιακές σχέσεις σήμερα στη χώρας μας

Η εργατική τάξη της χώρας μας, εδώ και 20 χρόνια, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σφοδρότερη επίθεση στα δικαιώματά της και κυρίως στο δικαίωμα για πλήρη, ουσιαστική και ποιοτική εργασία.

Οι εργασιακές σχέσεις βρίσκονται σήμερα κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα. Επίμονη και συστηματική είναι η προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των κρατών μελών της και των Διεθνών καπιταλιστικών Οργανισμών (κυρίως του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ), να προωθήσουν την «απορύθμιση» της αγοράς εργασίας και την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων.

Κομβικό σημείο στην πορεία αυτή, υπήρξε η περίφημη Λευκή Βίβλος του Ντελόρ για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση, που σηματοδότησε τη μεγαλύτερη επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης στη διάρκεια ενός ολόκληρου αιώνα.

Μέχρι και σήμερα, η Λευκή Βίβλος του κ. Ντελόρ (1-11-1993), αποτελεί το Α και το Ω της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών-μελών, σʼ ό,τι αφορά την απασχόληση. Όλες οι Σύνοδοι Κορυφής, από το 1994 μέχρι σήμερα και με ιδιαίτερη έμφαση αυτή της Λισσαβόνας του έτους 2000 (στρατηγική της Λισσαβόνας), έχουν θέσει ως στόχους και έχουν προωθήσει σε μεγάλο βαθμό:

–    τη μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους εργασίας, που αφορά τις εισφορές στην κοινωνική ασφάλιση και συνεπάγεται δραματικές συνέπειες για τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

–    τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και των ελαστικών μορφών απασχόλησης.

–    την προώθηση διάφορων άτυπων μορφών απασχόλησης, με εργαζόμενους χωρίς συλλογική έκφραση και με άγνωστα τα βασικά δικαιώματα της εξαρτημένης εργασίας (συλλογικές συμβάσεις, δώρα, άδειες, ασφάλιση, ωράριο κλπ).

–    την προώθηση της γεωγραφικής και κλαδικής κινητικότητας του εργατικού δυναμικού.

Η ελαστική απασχόληση παίρνει μορφές, που τίθεται πλέον το ερώτημα πότε ένας εργαζόμενος μπορεί να θεωρείται απασχολούμενος. Τα όρια της μερικής απασχόλησης και των άτυπων μορφών, φτάνουν μέχρι και ελάχιστες ώρες την εβδομάδα, αλλά και μέχρι τη μορφή του stand-by ή της απασχόλησης σε κενά (ρεπό), ακόμη και σε απασχόληση χωρίς μισθό και άλλα δικαιώματα, αλλά μόνο με φιλοδώρημα (couriers, pitsa-boys κλπ).

Η μερική και γενικότερα η ελαστική απασχόληση στον ιδιωτικό, αλλά και τον δημόσιο τομέα, οδηγεί σε νέους τύπους εργαζομένων, που τελικά είναι μερικά εργαζόμενοι, μερικά αμειβόμενοι, αλλά και μερικά ασφαλισμένοι, που ίσως δεν πάρουν ποτέ σύνταξη από το ασφαλιστικό σύστημα, όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

4. Μια από τις πολλές  αντιφάσεις της σύγχρονης καπιταλιστικής οικονομίας είναι η εξής, ενώ  από την μια το βασικό τους  οικονομικό  δόγμα βασίζεται στη ζήτηση -κατανάλωση , ή το μανιπουλάρισμα της, δημιουργώντας μια ψευδή εικόνα αυτάρκειας, η επιβαλλόμενη λιτότητα αυξάνει τόσο τη σχετική όσο και την πραγματική φτώχεια σε συνθήκες αφθονίας και αυξημένης παραγωγικότητας, από την άλλη το μοντέλο της απεριόριστης οικονομικής ανάπτυξης – επέκτασης φέρνει την έμβια ζωή και το κλίμα σε πλανητική κλίμακα σε οριακό επίπεδο και μπροστά στο ενδεχόμενο  οικολογικής κατάρρευσης ελλοχεύει ο κίνδυνος  να επιβληθούν  από τις πολιτικές ελίτ “οικολογικές” δικτατορίες . Η κοινωνία της αφθονίας τους (των αφεντικών) είναι περιορισμένη – πεπερασμένη! Και δεν πρέπει θα λυθεί εις βάρος του κοινωνικού ζητήματος (δηλ. της εκμετάλλευσης και κυριαρχίας ανθρώπου από άνθρωπο), ή μέσω της επιβολής μιας οικολογικής δικτατορίας σε πλανητική κλίμακα μέσα από το δίπτυχο υπερ – λιτότητα για τους πολλούς και καταναλωτική ευδαιμονία και σπατάλη για τους λίγους.

5. Τη νέα κοινωνία, – όταν και όποτε υπάρξει – πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε όχι σαν αναγκαιοκρατία και ένα παραγωγίστικο μοντέλο που συνεχώς θα αναπτύσσεται, όπως κάνουν οι μαρξιστές και οι φιλελεύθεροι.   Η κοινωνία που θα θελήσουμε θα πρέπει να είναι πιο λιτή σε σχέση με τη  κατασπατάληση  των φυσικών πόρων και της ανθρώπινης εργασίας  που προάγει ο καπιταλισμός, αλλά αυτή την λιτότητα θα την αποφασίσουμε όλοι μας  ως κοινωνική συνθήκη γι αυτό και θα είναι  μια πράξη ελευθερίας σε αντίθεση με μορφές οικονομικής λιτότητας που προωθεί ο καπιταλισμός και οι πολιτικές ελίτ που τον εκπροσωπούν  σε ορισμένες χώρες όπως και στην Ελλάδα (λόγω συστημικής κρίσης) και είναι μια πράξη επιβολής. Μια νέα εξισωτική αντικυριαρχική και οικολογικά συνεπής κοινωνία θα αποφασίσει ότι υπάρχουν χιλιάδες προϊόντα – εμπορεύματα άχρηστα και επιζήμια για τον άνθρωπο και την φύση που πρέπει να καταργηθούν, όπως υπάρχουν εκατοντάδες άχρηστες εργασίες που καταργώντας τες απελευθερώνεις  άπειρο χρόνο για κοινωνικά και οικολογικά  ωφέλιμη εργασία. Έτσι αυτοί που κινούνται αντισυστηματικά και στην κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους χρειάζεται να εντάξουν την κοινωνική ανατρεπτική οικολογία στο καθημερινό τους λεξιλόγιο, χρειάζεται να επεξεργαστούν ένα τρίπτυχο κριτικής, δράσης και ανατροπής του υπάρχοντος αίσχους, μέσα από ένα πρόταγμα που άφορα το κοινωνικό, το θεσμικό και το οικολογικό ως μια αδιαίρετη ενότητα.

Αυτό είναι το νόημα των Μάηδων από εδώ και στο εξής και οποιαδήποτε ενασχόληση με την διεκδίκηση αυτού που υπήρξε είναι μια φενάκη, περάσανε 130 χρόνια από τον ξεσηκωμό του Σικάγου, πολλές από τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος ως μερικά δικαιώματα και ελευθερίες έρχεται να χτυπήσει και να πάρει πίσω, σε άλλες χώρες με τη βια και σε άλλες με χειραγωγούμενη συναίνεση η σημερινή διαχείριση του καπιταλισμού και του κράτους, ο νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός, παράλληλα την τάξη μας την έχει κατακερματίσει σε εκατοντάδες μικροσυμφέροντα το σύστημα, γιαυτό δεν πρέπει να μείνουμε στην αρχέτυπη εικόνα – έννοια του Προλεταριάτου, αλλά δοξάζοντας τους πρόγονους μας μάρτυρες του Σικάγου να αφήσουμε στην πάντα τις ταυτότητες που μας διαχωρίζουν, να ξαναβρούμε την κοινότητα μας (κομμούνα) να προχωρήσουμε σε μια σύγχρονη ενοποιητική για τους από τα κάτω σημασία, αυτή της έννοιας του Κομμουναριάτου.

Παραπομπές:

α) Σικάγο 1886 – Πώς «γεννήθηκε» η εργατική Πρωτομαγιά

β) Η Λίστα Forbes με τους πλουσιότερους του κόσμου:

γ) Tο 1% του πληθυσμού θα κατέχει πάνω από το 50% του πλούτου
http://tvxs.gr/news/kosmos/2016-1-toy-plithysmoy-tha-katexei-pano-apo-50-toy-ploytoy

δ) Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας

https://athens.indymedia.org/post/1540094/#sdendnote1sym

ΠΗΓΗ: ΑΤΗΕΝS INDYMEDIA

 

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό “Μαύρο & Κόκκινο”:ΜΑΥΡΟΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ | ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2015

ΜΑΥΡΟΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

μκ1η Μάη 1886 – 80.000 εργάτες στο Σικάγο και πάνω από 400.000 σε ολόκληρες τις Η.Π.Α. απεργούν με κύριο αίτημα το 8ωρο και διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. 4 αναρχικοί οργανωτές της απεργίας εκτελούνται και ένας αυτοκτονεί μέσα στο κελί του, μια μέρα πριν την εκτέλεση του.

1η Μάη 2015 – η επέλαση του καπιταλισμού οδηγεί στην ανάσχεση των συλλογικών κεκτημένων και εδραιώνει ένα καθεστώς πληρούς απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής

129 χρόνια μετά, ο αγώνας του Σικάγο παραμένει ζωντανός. Όπως τότε, έτσι και τώρα πραγματοποιείται μια γενικευμένη επίθεση στην εργατική τάξη υπό το πρόσχημα, όμως τώρα, της οικονομικής κρίσης. Η μεθόδευση αυτής της ληστρικής στρατηγικής από την άρχουσα τάξη επιτυγχάνεται μέσω της άρσης του 8ωρου εργασίας, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την εδραίωση της επισφαλούς εργασίας και την συνεχή μείωση του βασικού μισθού. Βασική συνθήκη λειτουργίας του καπιταλισμού είναι ,ανέκαθεν, το καθεστώς εξαίρεσης και η παρανομοποίηση της ύπαρξης και της εργασίας. Η άρχουσα τάξη, κοιτώντας πάντοτε την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της, εξασφαλίζει το φθηνότερο εργατικό δυναμικό μέσω της διατήρησης και κατά καιρούς της διόγκωσης μίας στρατιάς ανέργων.

Αυτά, σε συνδυασμό με την προώθηση της ατομικίστικης κοινωνικής ανέλιξης και τη γενίκευση της συνθήκης του κοινωνικού κανιβαλισμού, προσπαθούν να αδρανοποιήσουν το μόνο όπλο της εργατικής τάξης, την συλλογική της ταυτότητα , την ταξική της συνείδηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όποτε οι καταπιεσμένοι ορθώνουν το ανάστημα τους απέναντι στην εξουσία, δέχονται καταστολή απο μεριάς κράτους και παρακράτους, η οποία πραγματώνεται είτε άμεσα και βίαια, όπως στον κοινωνικό αγώνα των Σκουριών, είτε έμμεσα με πλάγιες μεθοδεύσεις, όπως στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ.

Μέσα σε ένα περιβάλλον γενικότερης υποτίμησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αναδύθηκε από κομμάτι της κοινωνίας η ψευδαίσθηση της θεσμικής επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων, αναθέτοντας στον Σύριζα την άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και την ομαλοποίηση της έκρυθμης κοινωνικής πραγματικότητας. Παρά το ριζοσπαστικό προσωπείο, που προβάλλει η αριστερά της “ελπίδας”, η ψυχολογία της γονατισμένης κοινωνίας, που αναμένει έξωθεν τη σωτηρία, και ο εγκλεισμός της σε λογικές περιθωριοποιήσης του αυτοκαθορισμού της, δεν αποδομήθηκαν. Ως αναρχικοί ,λοιπόν, αντιλαμβανόμαστε ότι δούλος δεν ειναι αυτός που παραμένει έγκλειστος στο κελί του, αλλά αυτός που περιμένει κάποιον να τον ελευθερώσει.

Ο καπιταλισμός από τη φύση του γεννά τα δίπολα εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου, αφεντικού-εργάτη, έχοντας ως μήτρα την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας. Η αλυσίδα της κοινωνικής εκμετάλλευσης σπάει, όταν το εργατικό κίνημα εναντιώνεται στη ρίζα του συστήματος. Η ρήξη με την πάσης φύσεως εξουσία πραγματώνεται μέσω αδιαμεσολάβητων εργατικών αγώνων. Οι προλεταριοι στην επέλαση του κεφαλαίου καλούμαστε να πιάσουμε το νήμα από το σημείο της συλλογικοποίησης των αγώνων μας με όρους ισότητας, συντροφικότητας και αλληλεγγύης.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συγκέντρωση-Πορεία 1η Μάη 10.00 π.μ. ΚΑΜΑΡΑ

mauro-kokkino@hotmail.com
maurokokkino1936.wordpress.com

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΤΕΙ, ΘΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ/ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Α.Π. ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ – ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (IWW), 11.00 πμ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΑΘΗΝΑ

air-iwwΤα τελευταία πέντε χρόνια, η εργατική τάξη γίνεται αποδέκτης μιας απίστευτα σκληρής επίθεσης από το Κεφάλαιο. Μιας επίθεσης που έχει κατακρεουργήσει τα δικαιώματα της, που έχει οδηγήσει στην φτώχεια και την εξαθλίωση χιλιάδες ανθρώπους, που έχει εκτοξεύσει σε δυσθεώρητα ύψη το ποσοστό της ανεργίας. Η έλλειψη ενός εργατικού κινήματος με σαφείς στόχους, χαρακτηριστικά και κατεύθυνση, που θα απαντούσε αποτελεσματικά σε αυτή την επίθεση, ήταν η αιτία να δημιουργηθεί στον κόσμο της Εργασίας η αυταπάτη πως η ικανοποίηση βασικών αναγκών περνάει μέσα από μια κυβερνητική αλλαγή. Από τις 25 Ιανουαρίου και μετά, «σωτήρια» ημερομηνία κατά την οποία πραγματοποιήθηκε αυτή η πολυπόθητη αλλαγή σε κυβερνητικό επίπεδο, ο κόσμος της Εργασίας έχει περάσει σε μια δεύτερη περίοδο. Σε μια περίοδο που πλέον δεν χαρακτηρίζεται απλά από την εναπόθεση των υλικών προσδοκιών της εργατικής τάξης σε μια κυβερνητική πολιτική, αλλά επίσης και από τις εξαιρετικά χαμηλές προσδοκίες όσον αφορά τα δικαιώματά της και συνολικά την ίδια την ζωή της.

 

Αυτή η νέα περίοδος, η περίοδος της «πρώτης φοράς για την Αριστερά», δεν συνοδεύεται μόνο από την αυταπάτη της κοινοβουλευτικής ελπίδας και κατ’ επέκταση την παγίδα της ανάθεσης αλλά και από έναν εξαιρετικά χαμηλομένο πήχη όσον αφορά τα δικαιώματα και τους όρους διαβίωσής μας. Πράγματα που πριν πέντε χρόνια θεωρούνταν δεδομένα και που το ταξικό μας διακύβευμα είχε να κάνει με το ξεπέρασμά τους, πλέον παρουσιάζονται σαν πραγματικές αλλαγές. Η προοπτική στην επιστροφή της προ-κρίσης εποχής παρουσιάζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν μια ουσιαστική αλλαγή για την εργατική τάξη. Ταυτόχρονα, η έλλειψη κινηματικών και ταξικών διεργασιών και η απουσία ενός ανατρεπτικού πόλου στο εργατικό κίνημα σπρώχνει μεγάλα τμήματα των εργαζομένων στην λογική της εθνικής ενότητας, στην συγκρότηση ενός διαταξικού χυλού που λειτουργεί ως επιστέγασμα για την πορεία προς ένα αόριστο γενικό καλό. Πίσω από τις γενικολογίες περί «ελπίδας» και «σωτηρίας» κρύβεται η παγίδα της (υποτιθέμενης) συνεργασίας των τάξεων. Η πιθανότητα της επικράτησης μιας τέτοιας αντίληψης στην εργατική τάξη έχει προκαθορισμένο αποτέλεσμα: την ισχυροποίηση του Κεφαλαίου στον διαρκή πόλεμο του με την Εργασία.

 

Ορισμένα στοιχεία αυτού του κόσμου όμως δεν αλλάζουν και δεν μεταρρυθμίζονται, αντίθετα παραμένουν πεισματικά ίδια αν δεν ανατραπούν. Η ίδια η Ιστορία έχει αποδείξει πως το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί ούτε να βελτιωθεί, ούτε να αλλάξει ως προς την ουσία του. Για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, κάθε δικαίωμα και κάθε βελτίωση της ζωής πέρνανε μέσα από τους αγώνες τους στους εργασιακούς τους χώρους και τις κινητοποιήσεις τους στον δρόμο. Μέσα από την συλλογική τους οργάνωση γύρω από τα κοινά τους συμφέροντα. Σε αυτή την κατεύθυνση, την πρωτομαγιά θα είμαστε και πάλι στον δρόμο. Διότι κάθε φορά που οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι αυτού του κόσμου βρισκόμαστε μαζί έρχεται όλο και πιο κοντά η πιθανότητα της ενότητας της εργατικής τάξης, η δύναμη της οποίας είναι ό,τι πιο δυνατό μπορεί να υπάρξει και που μπορεί να νικήσει κάθε αντίπαλο που θα βρεθεί στο διάβα της.

 

Το πνεύμα της εξέγερσης του Σικάγου, το μήνυμα της εργατικής Πρωτομαγιάς είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Αργά ή γρήγορα, η ίδια η πραγματικότητα θα μας θυμίσει κάτι που οι εργάτες του Σικάγο που διεκδικήσαν και κέρδισαν το 8ωρο, το ήξεραν καλά: τα πάντα είναι κατακτήσεις. Όλα όσα επιθυμούμε πρέπει να κατακτηθούν και η ίδια η ιστορία δείχνει πως αν δεν τα κατακτήσουμε εμείς, κανείς δεν θα μας τα δώσει. Σήμερα το δίλλημα είναι συγκεκριμένο: Ή θα οργανωθούμε ταξικά και ανεξάρτητα από Κράτος και κυβερνήσεις ή το Κεφάλαιο θα συνεχίσει να αλώνει τις ζωές μας.

 

Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε και οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW) θα συμμετάσχουν στην απεργιακή διαδήλωση της Πρωτομαγιάς με κοινό μπλοκ, στην κατεύθυνση ανάδειξης της αναγκαιότητας συγκρότησης ενός ανεξάρτητου ταξικού επαναστατικού συνδικαλιστικού πόλου.

 

-ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ, ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

 

-ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΕΙ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΜΑΣ

 

-ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

 

-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΩΡΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

 

-ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Α.Π. ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ – ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (IWW),

11.00 πμ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΑΘΗΝΑ

69084_1673779683786_1216250346_31824838_3188070_n10155534_831726933545577_6483215867891534246_n

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ATTACK: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ο εφιάλτης της ανεργίας και η δίνη της επισφάλειας

η Attack στην ανεργία και την επισφάλεια, διοργανώνει εκδήλωση – συζήτηση με θέμα:

 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ
 ο εφιάλτης της ανεργίας και η δίνη της επισφάλειας.
 Η γενιά μας μπορεί να ΝΙΚΗΣΕΙ !
Στην εκδήλωση θα παρευρεθούν ως ομιλητές οι :
Λούβρου Σοφιάννα, μέλος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών
Λυκούδης Αλέξης, εργαζόμενος στον επισιτισμό και μέλος της Λάντζα
εργαζόμενος σε κοινωφελές πρόγραμμα εργασίας (κατά το έτος 2013) και μέλος της ΣΚΥΑ
η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το σάββατο 02 ΜΑΗ / στις 19:00 / στο κτήριο Γκίνη

 

ΚΑΛΕΣΜΑ ΠΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Τα τελευταία χρόνια, έχουν παγιωθεί οι εργασιακές σχέσεις που εξυπηρετούν το «μοντέλο» ανάπτυξης που φαντασιώνονται η κυβέρνηση, οι εργοδότες και η ΕΕ για το ξεπέρασμα της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων . Τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, η δημιουργία μιας «γκρίζας ζώνης» ανεργίας-επισφάλειας με δυσδιάκριτα όρια μέσω της επιδοτούμενης εργασίας με προγράμματα που αποτελούν «ανακύκλωση της ανεργίας», το ξεθεμελίωμα κάθε έννοιας δικαιώματος που έχει επιβάλει το εργατικό κίνημα εδώ και δεκαετίες, τα αμέτρητα περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας, αυταρχικότητας, απολύσεων, ορίζουν την σημερινή ταυτότητα του μοντέρνου δούλου.

Παράλληλα, ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός της υποταγής και της ανάθεσης, το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο για την ευέλικτη εργασία, η μη κάλυψη από τα σωματεία χιλιάδων εργαζόμενων γιατί «δεν πληρούν τα κριτήρια», έχουν γεννήσει ένα περιβάλλον «ασφυξίας» και έχουν αρχίσει να χαράζουν στη συνείδηση της νεολαίας την αίσθηση του αναπόφευκτου.

Σε αυτό το πεδίο επιχειρούμε να παρέμβουμε ώστε συλλογικά να σηκώσουμε κεφάλι απέναντι στην επίθεση που μας έχουν εξαπολύσει εργοδότες και κυβερνήσεις. Πρέπει να εκφραστεί και να οργανωθεί συλλογικά όλο το σύγχρονο κομμάτι της εργασιακής περιπλάνησης ώστε να καταφέρει να αντεπιτεθεί για να κατακτήσει πλήρη εργασιακά δικαιώματα και να καταργήσει αυτό το καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα.

Είναι κρίσιμης σημασίας η προσπάθεια συσπείρωσης και ο συντονισμός εργατικών σωματείων και αγωνιζόμενων δυνάμεων, συλλογικοτήτων και  εργατικών λεσχών πάνω σε μια γραμμή διεκδίκησης απαιτητικά αιτημάτων βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων, δηλαδή με βάση τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειονότητας. Προσπάθεια που θα στοχεύει και θα συμβάλλει στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Ενός δικτύου που μέσα από τις νίκες που είναι τόσο δυνατές όσο και αναγκαίες στην εποχή που διανύουμε (ΜIGATO, Γκαζοχώρι κ.α.), θα ανοίγει τον δρόμο για το οριστικό τσάκισμα του σύγχρονου μοντέλου «εργασίας».

Αναγνωρίζοντας τις τεράστιες δυνατότητες που δίνει η εποχή, ως Attack στην ανεργία και την επισφάλεια, καλούμε σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, εργατικές λέσχες, συνελεύσεις γειτονιών και κάθε μαχόμενη δύναμη και αγωνιστή του κινήματος σε εκδήλωση για να συζητήσουμε για το αχαρτογράφητο πεδίο της επισφάλειας/ανεργίας και της ειδικής πλευράς των εργαζόμενων στα προγράμματα ΕΣΠΑ.

Είναι αναγκαίο να αποκτήσει πιο μόνιμα χαρακτηριστικά ο συντονισμός όλων των συλλογικοτήτων εργατικής αναφοράς ως αναγκαία συνθήκη για την αποτελεσματική παρέμβαση και επιτυχία των μαχών που έπονται. Να σχεδιάσουμε τα άμεσα βήματα παρέμβασης στο κύμα των νέων «ωφελούμενων» των κοινωφελών των Δήμων, των απλήρωτων των voucher αλλά και όλων των «αόρατων» που βρίσκονται στα εργασιακά κάτεργα.

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ATTACK: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ο εφιάλτης της ανεργίας και η δίνη της επισφάλειας

Συνέλευση Απολυμένων από τα καταστήματα Metropolis :: Συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Τετάρτη 29 Απριλίου έξω από το χώρο διοργάνωσης του Madwalk, στην οδό Πειραιώς 260 (αμέσως μετά την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) στις 7:30 μ.μ.

video-κάλεσμα στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας:
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=vWdHOx0KuvA[/youtube]
> ακολουθεί η ανακοίνωση-κάλεσμα στην κινητοποίηση:
Σα να μην χρωστάει τίποτα και πουθενά, σα να μην έχει φεσώσει το Δημόσιο και τους πιστωτές και σα να έχει εξοφλήσει τους οφειλόμενους μισθούς και τις αποζημιώσεις των απολυμένων των καταστημάτων Metropolis, ύψους μεγαλύτερου των 600 χιλιάδων ευρώ, o επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής συνεχίζει τις μπίζνες του και εξακολουθεί να γεμίζει τις τσέπες του.
Απτόητος και θρασύς. έχοντας τις ίδιες πλάτες που εξασφαλίζουν την ασυλία της πλουτοκρατίας και έχοντας πλήρη επίγνωση για τους βραδείς ρυθμούς που κινείται η απονομή της Δικαιοσύνης απέναντι στις τακτικές πλουτισμού που στηρίζονται στο φέσωμα, ο Ανδρέας Κουρής εξακολουθεί όχι μόνο να κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά και να επεκτείνει τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες για τη διοργάνωση των οποίων βάζει το χρήμα που χρωστάει προς όλες τις κατευθύνσεις και στη συνέχεια μαζεύει τα κέρδη από τα ταμεία. Μη έχοντας, κατά τα λοιπά, διόλου προσωπική περιουσία καθώς έχει βρει τους «μαγικούς» τρόπους να απαλλαχτεί από αυτήν.
Έχοντας, όμως, κάτι στην… άκρη προκειμένου να τη σκαπουλάρει όταν κάποια στιγμή τον «τσιμπήσει» η Δικαιοσύνη, ώστε να συνεχίσει τη έντιμη ζωή του και, φυσικά, να γεμίζει τα ταμεία του, όπως συνέβη όταν βρήκε τα 100 χιλιάδες ευρώ (εκεί που δεν είχε) που κατέθεσε ως εγγύηση όταν συνελήφθη για χρέη των καταστημάτων Metropolis σ το Δημόσιο. Όπως, άλλωστε, έκανε πρόσφατα και ο Λεωνίδας Μπόμπολας όταν συνελήφθη για φοροδιαφυγή, οπότε και κατέβαλε 1,8 εκ. ευρώ προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα.
Και πιστεύοντας τους άθλιους συμβουλάτορές του ότι θα ξεπεράσει ανώδυνα τη βαριά «καμπάνα» που του επιβλήθηκε από το 2ο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών τον περασμένο μήνα , έπειτα από καταγγελίες απολυμένων των καταστημάτων Metropolis στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) το 2012, με την οποία ο ίδιος και η μητέρα του Αγγελική, καταδικάστηκαν σε 32 μήνες φυλάκιση χωρίς αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 14.600 ευρώ έκαστος για οφειλές προς τους απολυμένους των καταστημάτων Metropolis. Την ίδια ώρα που ευελπιστεί και στην τυπική πτώχευση των Metropolis, έπειτα από αίτημα πιστωτή, και αφού είχε καταφέρει να ξεζουμίσει και να κλείσει οριστικά 13 καταστήματα μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια.
Διοργανώνοντας το ένα σόου μετά το άλλο, με τελευταίο αυτό της Eurovision πριν από ενάμιση μόλις μήνα, που τόσο απλόχερα και με αδιαφανείς διαδικασίες του χαρίζει η διοίκηση της Δημόσιας Τηλεόρασης τα τελευταία 3 χρόνια, ο Ανδρέας Κουρής ξανά προς τη δόξα τραβά. Για άλλη μια χρονιά, με τη διοργάνωση του Madwalk 2015. Ενός σόου που ουσιαστικά θα πραγματοποιηθεί σχεδόν κεκλεισμένων των θυρών, όπως άλλωστε συνέβη και πέρσι, καθώς δεν διατίθενται εισιτήρια για το κοινό παρά μόνο προσκλήσεις για τους εκλεκτούς και «τυχερούς» καλεσμένους. Κάτι που δείχνει ότι ο Ανδρέας Κουρής θα τα οικονομήσει… μια χαρά από τα έσοδα που θα έχει από τις εταιρείες που χορηγούν το σόου και όχι από τα «ψίχουλα» των εισιτηρίων.
Όπως κάνουμε τα 3 τελευταία χρόνια σε κάθε διοργάνωση που πραγματοποιεί ο Ανδρέας Κουρής, συνεχίζοντας τον επίμονο αγώνα μας και μέχρι να υποχρεωθεί να καταβάλει τους μισθούς και τις αποζημιώσεις που μας οφείλει, θα είμαστε εκεί.
Καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Τετάρτη 29 Απριλίου έξω από το χώρο διοργάνωσης του Madwalk, στην οδό Πειραιώς 260 (αμέσως μετά την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) στις 7:30 μ.μ.
 
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ, ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΛΥΓΙΖΟΥΜΕ

ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗ
 
ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΥΡΗ, ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ…
 
Συνέλευση Απολυμένων από τα καταστήματα Metropolis
[ολοκληρωμένη ενημέρωση: http://ergazomenoimetropolis.blogspot.gr/]
 

Βίλα Ζωγράφου:Αυτομορφωτικά Μαθήματα Ιστορίας “Η ιστορία των αγώνων της εργατικής τάξης στον ελλαδικό χώρο από τις αρχές του 20ού αιώνα”

fist

Συνεχίζουν τον αγώνα τους οι εργαζόμενοι στη Vodafone/ νέα παρέμβαση

Το Σωματείο Εργαζομένων στη Vodafone Πάναφον πραγματοποίησε νέα παρέμβαση στις 21 Απρίλη στη Σταδίου στο Σύνταγμα. Μεγάλο ενδιαφέρον απο τους πελάτες και τους περαστικούς οι οποίοι εξέφραζαν την συμπαράσταση τους. Το κείμενο που μοιράστηκε ακολουθεί:

10869357_1623970271172995_5034183534720971854_o

 

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ VODAFONE-ΠΑΝΑΦΟΝ

ΔΙΑΔΩΣΤΕ! ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ!

Ενημέρωση του Κοινού από τους Εργαζόμενους της VODAFONE

Για το φαίνεσθαι οι διαφημίσεις και οι δημόσιες σχέσεις. Στην πραγματικότητα έχουμε εξαγορές, απολύσεις, ελαστική εργασία, εντατικοποίηση, χαμηλοί μισθοί, άρνηση υπογραφής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Εμείς οι εργαζόμενοι στην εταιρεία Vodafone, βρισκόμαστε αυτό το διάστημα σε κινητοποιήσεις, δίνοντας έναν πολύ σημαντικό αγώνα, ανάμεσα σε άλλα και για την υπογραφή της Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Μόνο μέσω αυτής ουσιαστικά εξασφαλίζονται οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας των εργαζόμενων της εταιρείας, είναι δηλαδή ένας τρόπος να πάρουμε πίσω μέρος από τα κέρδη που παράγουμε με την εργασία μας. Το Σωματείο μας, πολλές φορές έχει καταγγείλει τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στη Vodafone. Η Διοίκηση της εταιρείας εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους αντεργατικούς νόμους των τελευταίων ετών και όχι μόνο, χτυπά συστηματικά τις εργασιακές σχέσεις, οδηγώντας μερικές εκατοντάδες συναδέλφους μας στην ανεργία, σε εταιρείες εργολάβους, εκμεταλλευόμενη προσωπικό με άθλιους μισθούς, κ.ά. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες οι οποίες προσφέρονται στους καταναλωτές έχουν άμεση σχέση με τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στους χώρους της εργασίας μας.

Να αναφέρουμε ότι οι εργαζόμενοι της εταιρείας που πριν από κάποια χρόνια ήταν περίπου 2800 αλλά σήμερα έχουν φτάσει περίπου τους 1400, μετά από διάφορες εθελούσιες, στην πραγματικότητα σε πολλές περιπτώσεις αναγκαστικές «παραιτήσεις». Στην εποχή αυτή όμως, υπάρχουν χρήματα για να κάνει την εξαγορά της HOL και της 360 Connect, έχοντας μάλλον βλέψεις και για άλλες εξαγορές και συγχωνεύσεις, αυξάνοντας το μερίδιο της στην αγορά της κινητής τηλεφωνίας, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη ακόμα και την περίοδο της κρίσης. Φροντίζει να καλύπτει τον όγκο εργασίας με περαιτέρω εντατικοποίηση της εργασίας και με την χρήση επινοικιαζόμενου προσωπικού, που ειδικά στα τηλεφωνικά κέντρα αποτελεί την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Οι συνάδελφοι από αυτές τις τρίτες εταιρείες (ICAP, Adecco, Infoassist, κτλ). εργάζονται στους ίδιους χώρους με εμάς και έχουν τις μισές χρηματικές απολαβές (π.χ. 290€ μεικτά το 4ωρο). Επίσης, αρκετοί έχουν συμβάσεις εργασίας ενός ή μερικών μηνών, καλλιεργώντας ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου.

Τον περασμένο χρόνο η Vodafone με την Wind προχώρησαν στην από κοινού ίδρυση μιας νέας εργολαβικής εταιρείας, της Victus Networks, μεταφέροντας εκεί ενάντια στην θέληση τους, εκατοντάδες τεχνικούς συναδέλφους μας, με προφανή στόχο την χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, τις μειώσεις μισθών και τις απολύσεις, υποσχόμενες ακόμα και νέες θέσεις εργασίας. Αντ’ αυτού σε μικρό διάστημα έχουν προχωρήσει και σε δεύτερο outsourcing με αποτέλεσμα κάποιοι από τους τεχνικούς να έχουν ήδη απολυθεί.

ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ

Λαμβάνουμε καθημερινά έντονα παράπονα από τους συνδρομητές για τις παρεχόμενες υπηρεσίες των καταστημάτων. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν 383 καταστήματα Vodafone εκ των οποίων μόνο τα 31 από αυτά είναι ιδιόκτητα. Τα υπόλοιπα έχουν παραχωρηθεί σε εργολάβους με την μορφή του franchise. Για να συμβεί αυτό, η Vodafone έκανε εκατοντάδες απολύσεις εργαζόμενων και στα καταστήματα. Έτσι, πλέον η εξυπηρέτηση στα καταστήματα στηρίζεται κατά βάση σε εργαζόμενους με ελλιπή εκπαίδευση, αφού το κόστος της εκπαίδευσης είναι πολυτέλεια για τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων. Οι συνάδελφοι προσπαθούν να καλύψουν αυτό το κενό με το φιλότιμό τους και την ευγένεια τους σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον πίεσης και επίτευξης στόχων με τους περισσότερους να αντέχουν λίγους μήνες σε αυτές τις συνθήκες.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
– ΑΜΕΣΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ, ΜΕ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΚΛΙΜΑΚΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
– ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ – ΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ
– ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΠΟΙΗΣΗ
– ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ «ΕΠΙΝΟΙΚΙΑΣΗΣ» ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ VODAFONE ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ

Καλούμε τους καταναλωτές, κάθε εργαζόμενο και άνεργο να σταθεί στο πλευρό μας. Κάθε μείωση μισθού, κάθε απώλεια θέσης εργασίας, κάθε κατάργηση δικαιώματος λειτουργεί ως ντόμινο για μισθούς, θέσεις εργασίας και δικαιώματα σε όλους τους κλάδους εργασίας. Μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη να αποτελέσουμε το ανάχωμα απέναντι σε αυτές τις πολιτικές κυβερνήσεων και εργοδοτών που δημιουργούν εκατομμύρια ανέργων και εξαθλιώνουν τους εργαζομένους. Σας ζητάμε να συμπαρασταθείτε στον αγώνα μας.

Σας καλούμε:
– Να εκδώσετε ψηφίσματα συμπαράστασης από το Σωματείο σας, από τον σύλλογο της γειτονιάς ή της σχολής σας.
– Να απαιτήσετε από την Διοίκηση της Vodafoneνα υλοποιήσει τα δίκαια αιτήματα μας και κατ’ επέκταση την βελτίωση των προσφερόμενων υπηρεσιών στα εξήςτηλέφωνα-φαξ-emails:
Τηλ.: 210 6702000, 210 6703000
Fax: 210 6703200
Email : http://www.vodafone.gr/…/…/contactfrm/opinionRequest.action…

Μέσω social media:
Facebook : https://www.facebook.com/vodafonegreece
Twitter : https://twitter.com/Vodafone_GR

ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ DITA ΣΤΗΝ ΤΟΥΖΛΑ ΤΗΣ ΒΟΣΝΙΑΣ-ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

A closed Dita factory is seen in Tuzla

 

Τούζλα, 16 Απριλίου 2015
Εμείς, οι εργάτες του εργοστασίου καθαριστικών DITA με έδρα την Τούζλα, αντιπαλεύουμε ένα κύμα διεφθαρμένων ιδιωτικοποιήσεων, εκμετάλλευσης και υπεξαίρεσης περουσιακών στοιχείων εργοστασίων, που καταστρέφει την βιομηχανία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
Εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια περιφρουρούμε το εργοστάσιο ασταμάτητα για να το προφυλάξουμε από αφαίρεση μηχανημάτων και άλλων περιουσιακών στοιχείων.
Η διαδκασία ιδιωτικοποίησης του DITA πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με διεφθαρμένους πολιτικούς, δικαστικούς και τράπεζες, οι οποίες δεν τήρησαν την δέουσα επιμέλεια και παρείχαν τοξικά δάνεια στους νέους ιδιοκτήτες – τα κεφάλαια των οποίων δεν έφτασαν ποτέ στο εργοστάσιο.
Η χώρα μας πάσχει από έλλειψη νομιμότητας: εγκληματικές ελίτ προώθησαν τροπολογίες στον ποινικό κώδικα, με αποτέλεσμα κανένα δικαστήριο να μην μπορεί να δικάσει οικονομικά και εμπορικά εγκλήματα.
Αυτή η νομιμοποιημένη ληστεία μας έχει αφαιρέσει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα: μας χρωστούν πάνω από 40 μηνιαίους μισθούς, πράγμα που μας έχει αφήσει πεινασμένους και εξαθλιωμένους, ενώ αναγκαστήκαμε να παρακολουθούμε μέλη των οικογενειών μας να πεθαίνουν επειδή δεν μπορούμε να καλύψουμε ιατρικά έξοδα.
Τώρα ξεκίνησαν οι διαδικασίες χρεωκοπίας. Είμαστε αποφασισμένοι να διατηρήσουμε την κατάληψη του εργοστασίου και αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε την αρμοδιότητα του συνδίκου που διαχειρίζεται την χρεωκοπία, εκτός αν προστατευτούν τα συμφέροντα των εργατών ή βρεθεί νέα επένδυση για να επανενεργοποιηθεί το εργοστάσιο.
Βρισκόμαστε σε κρίσιμο σημείο. Χωρίς στήριξη εκτός του εργοστασίου είναι πιθανόν ζήτημα ημερών πριν αναγκαστούμε να στήσουμε οδοφράγματα και να αντισταθούμε στην καταστολή των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας.
Απευθύνουμε επείγουσα έκκληση στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα για ηθική και υλική υποστήριξη.

Οι εργοστασιακοί εργάτες τηςDITA
Emina Busuladžić, Eπικεφαλής της Απεργιακής Επιτροπής
Dževad Mehmedović, Συνδικαλιστικός Εκπρόσωπος του Συνδικάτου Εργατών Εκτός Μετάλλου
Επικοινωνία: busuladzic.emina@gmail.com

 

https://athens.indymedia.org/post/1543221/

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ στο χώρο Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Ειδών: κάλεσμα σε συνάντηση-συζήτηση την Κυριακή 10 Μάη στις 11.00 π.μ. στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής (Μεσολογγίου & Λόντου 6 στα Εξάρχεια

imagesΣυνάδελφοι, συναδέλφισσες, Σας απευθυνόμαστε με αυτό το κείμενο για να μοιραστούμε μαζί σας ορισμένες σκέψεις για τα ζητήματα που όλους μας απασχολούν. Ας δούμε κάποια ερωτήματα που ο καθένας από εμάς έχει κατά νου: Πώς διαμορφώνεται η νέα πραγματικότητα στη χώρα; Τι θα γίνει με τα εργασιακά δικαιώματα, τους μισθούς, τις συμβάσεις, τις εργασιακές συνθήκες; Θα προχωρήσουν τα πράγματα προς όφελος του λαού και των εργαζομένων ή όλα θα προσκρούουν στα θέλω των εργοδοτών και της Τρόικας, που τώρα βαφτίστηκε «Θεσμοί»; Τι πρέπει να κάνουμε εμείς ως εργαζόμενοι: να περιμένουμε ή να κινητοποιηθούμε; Πώς πρέπει να κινητοποιηθούμε; Με ποια εργαλεία; Τα σωματεία μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στον αγώνα για την ικανοποίηση των αναγκών μας; Το σωματείο στον κλάδο μας, ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής (ΣΥΒΧΑ) πώς μπορεί να γίνει μαζικός και αποτελεσματικός;     Η κυβέρνηση άλλαξε, τα προβλήματα παραμένουν   Η αρχική ευφορία που υπήρχε λίγο μετά τις εκλογές («Επιτέλους ξεκουμπίστηκαν!»), καθώς και η διάθεση να κάνουμε κάτι (συλλαλητήρια στο Σύνταγμα και σε πολλές ακόμη πόλεις) αντικαταστάθηκαν από τον πεσιμισμό και την αίσθηση της αδυναμίας («Δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά… Οι πιέσεις είναι μεγάλες»). Παράλληλα κυριαρχεί κλίμα χαμηλών προσδοκιών, μειωμένων απαιτήσεων («και λίγα να κάνουν ευχαριστημένοι είμαστε», «ας πάρουν κάποια μέτρα, έστω το ελάχιστο…έστω για επιμέρους πράγματα»). Μπορεί όμως η ζωή μας να αλλάξει προς το καλύτερο με μια τέτοια αντιμετώπιση;   Οι προηγούμενοι τα ρήμαξαν όλα με τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους. Η τωρινή κυβέρνηση –προεκλογικά και τις πρώτες ημέρες μετεκλογικά– υποσχέθηκε πολλά. Όσο περνά ο καιρός όλα τα μινιμάρουν, όλα τα στρογγυλεύουν. Θέλουν να ικανοποιήσουν και τους εργαζομένους και τους εργοδότες και την Τρόικα. Μπορεί όμως να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι; Χωράνε δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη;   Άραγε εμείς γιατί παραμένουμε θεατές, εξαντλώντας την ανησυχία μας για τις εξελίξεις στην παρακολούθηση των ειδήσεων και στις πολιτικές συζητήσεις που έχουν φουντώσει αυτή την  περίοδο; Είναι καλό που έχουν φουντώσει οι πολιτικές συζητήσεις, αλλά αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται να δράσουμε και να αντιδράσουμε. Ακόμη και αν η κυβέρνηση είχε τη μέγιστη διάθεση να ικανοποιήσει πλήρως τα αιτήματά μας, εμείς οι εργαζόμενοι και τα σωματεία θα έπρεπε να ήμασταν στο δρόμο και να αγωνιζόμαστε. Τώρα που όλα ξαναμπαίνουν στο τραπέζι των αποφάσεων (νομοσχέδια που θα κατατεθούν, ή που δεν θα κατατεθούν) πρέπει να πιέσουμε από την πλευρά μας. Οι εργοδότες και η Τρόικα πιέζουν. Εμείς γιατί περιμένουμε;   Χρειάζεται συνεχής πίεση από την πλευρά μας, για να υπάρξουν μέτρα που θα ικανοποιούν τα εργατικά αιτήματα. Αυτή πρέπει να είναι η στάση μας για όλα τα ζητήματα, για το νομοσχέδιο για τον κατώτερο μισθό (τα 751 ευρώ που έχουν γίνει μπαλάκι), τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το ζήτημα των απολύσεων, τα μέτρα προστασίας των ανέργων, την κυριακάτικη αργία… Όχι αναμονή, ούτε εναπόθεση εν λευκώ όσων μας αφορούν στα χέρια των υπουργών. Παραφράζοντας τον ποιητή θα λέγαμε, «η ελπίδα δεν θα έρθει από μονάχη της έτσι νέτη σκέτη, αν δεν πάρουμε μέτρα και εμείς».     Υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ και την ΕΕ; Όλους μας προβληματίζουν οι εξελίξεις σχετικά με το χρέος, τους δανειστές, τις δόσεις κ.ο.κ. Η κυβέρνηση, έχοντας διολισθήσει από τις θέσεις για διαγραφή του χρέους και για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, τώρα υιοθέτησε τη θέση της εξυπηρέτησης του χρέους!!!  Μας λένε ότι προηγούνται οι ανάγκες του λαού και η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και μετά οι δανειστές. Βέβαια, οι δόσεις στο ΔΝΤ πληρώνονται κανονικά, αλλά τα γενναία μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση δεν τα είδαμε ακόμη. Τελικά και σε αυτό το ζήτημα ή θα είσαι με τις ανάγκες του λαού ή θα είσαι με τις ανάγκες των δανειστών. Τα δύο καρπούζια…. που λέγαμε. Αδιαπραγμάτευτη θέση του λαού και προμετωπίδα του αγώνα είναι: ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ – Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ.   Μας προβληματίζουν επίσης οι εξελίξεις σχετικά με το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπάρχουν θετικές ή αρνητικές συνέπειες για εμάς τους εργαζομένους από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ; Τελικά τι σημαίνει ΕΕ; Σημαίνει Τρόικα, μνημόνια, απολύσεις, φτώχεια, αυτοκτονίες ανέργων, παιδιά που πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο, συνταξιούχοι χωρίς φάρμακα, επιτήρηση και διάλυση χωρών ολόκληρων… Αυτά είναι τα καλά της ΕΕ, τα οποία μπορεί να φτάσουν μέχρι το φασισμό και τον εμφύλιο πόλεμο, όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας; Αν αυτό είναι η ΕΕ, γιατί θα πρέπει ως λαός να είμαστε ευλαβικά προσηλωμένοι σε αυτό το όραμα-απάτη; Δεν υπάρχει άλλος δρόμος; Μα μέσα από την ΕΕ δεν υλοποιήθηκε τα τελευταία 40 χρόνια το μοντέλο ανάπτυξης της Ελλάδας που τώρα κατέρρευσε; Ο «ευρωπαϊκός προσανατολισμός» ήταν η επιλογή των κυρίαρχων τάξεων για να πλουτίζουν και να διατηρούν την εξουσία τους. Μήπως ήρθε η ώρα να τα αμφισβητήσουμε όλα αυτά, έστω και τώρα, μετά το δραματικό γεγονός της χρεοκοπίας του ελληνικού λαού; Μήπως ήρθε η ώρα να συγκροτήσουμε ένα μεγάλο κίνημα ρήξης με την ΕΕ και το ευρώ; Ρήξη για να φτιάξουμε μια κοινωνία όπου θα έχουν προτεραιότητα οι ανάγκες των εργαζομένων, όχι για να συνεχίσουν να κονομάνε και να κυβερνούν οι πλουτοκράτες, αλλά αυτή τη φορά χωρίς τις ευρωπαϊκές πλάτες, χωρίς τον ευρωπαϊκό μανδύα. Δεν θέλουμε μια Ελλάδα των «εθνικά σκεπτόμενων καπιταλιστών», θέλουμε μια Ελλάδα των εργαζομένων. Εξάλλου σε κάθε χώρα –και στην Ελλάδα– υπάρχουν δύο χώρες, υπάρχουν δύο «πατρίδες»… Η «πατρίδα» των αφεντικών και η «πατρίδα» των εργαζομένων. Εμείς είμαστε με τη δεύτερη. Συνεπώς,δεν μας βρίσκει σύμφωνους η λανθασμένη αντίληψη: όλοι οι Έλληνες μαζί ενάντια στους κακούς ξένους (Ευρωπαίους, Γερμανούς, Μέρκελ-Σόιμπλε κ.ο.κ). Η Τρόικα και τα ντόπια αφεντικά είναι σε κοινό μέτωπο, είναι μαζί μια φωνή και μια γροθιά. Ταυτόχρονα με την ΕΕ πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με την κοινωνία της ανισότητας, της εκμετάλλευσης, της αδικίας, τον καπιταλισμό δηλαδή.   Βαρεθήκαμε τους ευρωμονόδρομους, τις υποχρεώσεις στους εταίρους, το «καλό» της εθνικής οικονομίας, τα ιερά και τα όσια των κερδών του κεφαλαίου. Μπροστά πρέπει να μπουν τα εργατικά συμφέροντα.     Οργάνωση και αντίσταση στους χώρους δουλειάς Μας προβληματίζει τέλος συνάδελφοι το πώς μπορούμε να οργανώσουμε την αντίσταση απέναντι στα αφεντικά και την αλληλεγγύη ανάμεσά μας. Στους χώρους δουλειάς η κατάσταση δεν βελτιώνεται· χειροτερεύει. Οι εργοδότες δεν φαίνεται να έχουν τρομάξει από τα νομοσχέδια που ετοιμάζει (ή δεν ετοιμάζει) η κυβέρνηση. Ο φόβος της απόλυσης, το πετσόκομμα των δικαιωμάτων, η καταβαράθρωση των μισθών κυριαρχούν. Η ακρίβεια στο κόστος ζωής, η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών, η υποβάθμιση συνολικά της ζωής μας επιτείνονται. Μήπως πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας; Μήπως μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς πρέπει να χτίσουμε δομές αγώνα και αλληλοϋποστήριξης;   Οι ήττες που δεχτήκαμε τα προηγούμενα χρόνια έσπειραν την απογοήτευση, την ανασφάλεια, την αίσθηση της αδυναμίας. Οι μνημονιακοί νόμοι –παρά τις αντιδράσεις– πέρασαν και διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις και τα εργασιακά δικαιώματα. Τα πάντα ανατράπηκαν προς το χειρότερο. Αυτό οδήγησε στην αποδυνάμωση και την απομαζικοποίηση των σωματείων. Οι εργαζόμενοι πρέπει να βρούμε τη θέληση και το κουράγιο να ξανασηκωθούμε όρθιοι. Να στηρίξουμε ο συνάδελφος το συνάδελφο, να πούμε όχι στην αυθαιρεσία του εργοδότη και των διευθυντάδων.  Σε όλους τους χώρους δουλειάς να φτιάξουμε «υπόγεια» δίκτυα συναδελφικότητας και αγώνα. Να αντιδράσουμε προσεκτικά και οργανωμένα. Ο συσχετισμός δύναμης είναι προς όφελος των εργοδοτών. Αυτό όμως μπορεί να αλλάξει. Ένα είναι το όπλο μας: η ενότητα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι οι συνάδελφοι είμαστε από την ίδια πλευρά. Αντίθετα, η εργοδοσία έχει συμφέρον να μας κρατάει υποταγμένους και διαιρεμένους. Όποτε καταφέραμε να ενωθούμε και να διεκδικήσουμε συλλογικά, αποσπάσαμε και νίκες. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συνεχίσουμε.   Στον κλάδο μας το σωματείο, ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής (ΣΥΒΧΑ), έχει δώσει και δίνει αρκετούς αγώνες. Όμως, η απομαζικοποίηση και η αποδυνάμωση έχει πλήξει και το δικό μας σωματείο. Αυτό είναι κακή συνθήκη για να μπορέσουμε να αντισταθούμε αποτελεσματικά. Τώρα χρειάζεται επανασυσπείρωση στο Σύλλογο. Όλοι οι συνάδελφοι/-ισσες πρέπει να γίνουν μέλη του Συλλόγου. Δρομολογούνται ήδη οι διαδικασίες για την επέκταση του Συλλόγου και στο χώρο των Ψηφιακών Ειδών (Καταστατική Συνέλευση). Όλοι οι συνάδελφοι χρειάζεται και να γίνουν μέλη και να πάρουν μέρος στη ζωή του Συλλόγου. Ο καθένας και η καθεμία έχει λόγο για το τι πρέπει να παλέψουμε και το πώς. Αν δεν συμμετέχουμε στο Σύλλογο και αναθέσουμε σε κάποιους «ειδικούς» να χειριστούν τις υποθέσεις μας και αναποτελεσματικότητα θα υπάρχει και η γραφειοκρατικοποίηση αυτών που τρέχουν και ασχολούνται θα επέλθει. Αν δεν συμμετέχουμε στο Σύλλογο, αυτοί που δραστηριοποιούνται δεν θα έχουν την απαραίτητη εικόνα για την πραγματικότητα του κλάδου και των διαθέσεων των συναδέλφων. Θα ξεκοπούν και θα «φύγουν μπροστά». Τα σωματεία χωρίς τη συμμετοχή των συναδέλφων δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Αν λειτουργήσουν με ηγέτες, με ειδικούς, με πρωτοπόρους, με λίγους αποφασισμένους, το παιχνίδι είναι χαμένο. Οι εργοδότες θα κυριαρχούν.   Συνάδελφε/-ισσα, έχεις ανάγκη το Σύλλογο και ο Σύλλογος έχει ανάγκη εσένα. Η Πρωτοβουλία Συναδέλφων θέλει να ανοίξει τη συζήτηση και να ακούσει τους δικούς σου προβληματισμούς. Θέλει επίσης να οργανώσει την αντίσταση και την αλληλεγγύη. Έλα σε επαφή μαζί μας. Μίλησε στους συναδέλφους και στις συναδέλφισσές σου στη δουλειά. Έχουν και αυτοί τις ίδιες αγωνίες με σένα, με όλους μας.     Σε καλούμε σε συνάντηση-συζήτηση την Κυριακή 10 Μάη στις 11.00 π.μ. στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής (Μεσολογγίου & Λόντου 6 στα Εξάρχεια… Η Λόντου είναι ένα δρομάκι παράλληλο στη Σόλωνος στο ύψος του 116)       Για επικοινωνία: prwtsynadelfwn@yahoo.gr