Αρχείο κατηγορίας Αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα

Βιβλιοπαρουσίαση: «Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής» – συζήτηση με την αυτοδιαχειριζόμενη ΒΙΟΜΕ

10987501_435175413310932_1596067885865446274_oΗ Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Ηρακλείου στη ΒΙΟΜΕ σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου «Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής» και της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ,

το Σάββατο 23 Μαΐου, στις 19.00, στην Αίθουσα του ΤΕΕ (Πρεβελάκη & Γρεβενών πίσω από το Ξενία) με ομιλητές:

• το Χρήστο Μανούκα, από τις εκδόσεις Ακυβέρνητες Πολιτείες
• το Μάκη Αναγνώστου, εργαζόμενο της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ

Για το βιβλίο:
«Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής» αποτελούν την πρώτη εκδοτική προσπάθεια της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας βιβλίου & εντύπου Ακυβέρνητες Πολιτείες σε συνεργασία με τις Εκδόσεις των Συναδέλφων.
Οι καταλήψεις των εργοστασίων αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών αγώνων ενάντια στην οικονομική βία και την καταστολή στην Αργεντινή μετά την κρίση του 2001. Απέναντι στη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας και τη συνακόλουθη αύξηση της ανεργίας, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να οργανωθούν και διατηρήσουν τις -εγκαταλειμμένες από τους καπιταλιστές- επιχειρήσεις στη ζωή. Οι «ανακτημένες» επιχειρήσεις που προέκυψαν από αυτή τη διαδικασία διαπνέονται από το πείσμα του αγώνα και της σύγκρουσης, της κατάληψης των μέσων παραγωγής, της συλλογικής αυτενέργειας των εργαζομένων.
Το βιβλίο πραγματεύεται μια σειρά προβλημάτων που σχετίζονται με τη λειτουργία των επιχειρήσεων υπό εργατικό έλεγχο: την προσαρμογή των εργατών στον νέο ρόλο τους μέσα στην παραγωγή, τις συλλογικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, τη βιωσιμότητα της επιχείρησης μέσα στην καπιταλιστική αγορά και τον συνεχή αγώνα για θεσμική και νομική κατοχύρωση. Ο συγγραφέας περιγράφει το κίνημα των ανακτημένων επιχειρήσεων ως ένα ετερογενές και δυναμικό συλλογικό υποκείμενο που βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με το εργατικό και το συνεταιριστικό κίνημα, αλλά και με τα άλλα κινήματα που ξεπήδησαν από την κρίση του 2001, όπως οι πικετέρος και τα εγχειρήματα κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.
Ταυτόχρονα, προβάλλει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του κινήματος αυτού, το οποίο μέσα από τις καθημερινές πρακτικές του κυοφορεί μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση -μια κοινωνία ισοτιμίας και κοινοκτημοσύνης, αλληλεγγύης και συντροφικότητας.

Η μετάφραση και η έκδοση του βιβλίου στη χώρα μας ίσως και να μην είχε πραγματοποιηθεί, αν ο αγώνας των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη δεν είχε στραφεί προς την εργατική αυτοδιάθεση και αυτοδιαχείριση. Χάρη στην αποφασιστικότητα και στην μαχητικότητα των τελευταίων, το κίνημα των ανακτημένων επιχειρήσεων από τους αργεντινούς εργάτες δεν μοιάζει στα δικά μας μάτια σαν μια μακρινή -εξωτική- εξαίρεση. Αντιθέτως, καλούμαστε τώρα να ξεκινήσουμε και στην Ελλάδα, ή καλύτερα να ξαναπιάσουμε, μια εκ βαθέων συζήτηση για τον προσανατολισμό του εργατικού κινήματος ενάντια στην ήττα και στην ενσωμάτωση που προσφέρουν η διεθνής και εγχώρια οικονομική εξουσία.
Αυτόν τον αγώνα στηρίξαμε από την αρχή στην Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Ηρακλείου στη ΒΙΟΜΕ, και συνεχίζουμε…

πηγή:Βιβλιοπαρουσίαση: «Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής» – συζήτηση με την αυτοδιαχειριζόμενη 

 

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου, Στέγαστρο::: Μαθήματα αλληλεγγύης ενάντια στην εμπορευματοποίηση της γνώσης απο το Αυτοοργανωμένο Σχήμα Καθηγητών (ASK)

schoolgirl_poster

Το κοινωνικό στέκι Στέγαστρο και η ομάδα καθηγητών που στεγαζόμαστε σε αυτό, πιστεύουμε πως ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας θα πρέπει να περνά μέσα από τη στήριξη και αλληλεγγύη των πιο αδύναμων κομματιών της κοινωνίας αλλά και από τον αγώνα για την ανάδειξη της συλλογικότητας, της συνεργασίας και της κριτικής σκέψης.

Απέναντι στις πολιτικές που απαξιώνουν το δημόσιο σχολείο και ωθούν ολοένα και περισσότερο την κοινωνία στη φτώχεια και την ανεργία, που δημιουργούν σχολεία-φυλακές, σχολεία-εξεταστικά κάτεργα του ανταγωνισμού και της εξειδίκευσης, που αναπαράγουν τον ατομισμό και εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς, δημιουργούμε τις δικές μας δομές αλληλεγγύης.

Οργανώνουμε:

  • Μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας για μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου, δίνοντας μια άλλη διάσταση στην παιδεία, πέρα από τη στείρα μάθηση και δημιουργώντας παράλληλα μια διαφορετική σχέση μαθητών-εκπαιδευτικών ενάντια στην τυποποίηση και το κέρδος. Σκοπός μας είναι το περιεχόμενο και οι μέθοδοι διδασκαλίας να αφουγκράζονται τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες με απώτερο στόχο την κριτική συνειδητοποίηση της ταξικής κοινωνίας.
  • Μαθήματα ξένων γλωσσών για ενήλικες (Αγγλικά, Γαλλικά και Σουηδικά).

Τα μαθήματα αυτά δεν υποκαθιστούν το σχολείο και δε φιλοδοξούν να δημιουργήσουν άλλο ένα ¨φροντιστήριο¨. Σκοπό έχουν να ανακουφίσουν τις οικογένειες εργαζόμενων και ανέργων που δεν έχουν τη δυνατότητα να στηρίξουν τα παιδιά τους οικονομικά στη μάχη που δίνουν για τη μόρφωση αλλά και την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

 

Η πραγματική αλληλεγγύη βρίσκεται ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους ανέργους, δε χαρίζεται από τους θύτες στα θύματά τους. Επενδύουμε στα εγχειρήματα αντίστασης και αλληλεγγύης δημιουργώντας τις δικές μας δομές αυτοοργάνωσης.

Δε σταματάμε να διεκδικούμε δημόσια και δωρεάν παιδεία ανοιχτή σε όλους, δε σταματάμε να αγωνιζόμαστε για μια παιδεία ισότητας και ελευθερίας.

Δηλώσεις συμμετοχής

 στο τηλέφωνο: 6906712526

στο e-mail : ask@espiv.net

και στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου, Στέγαστρο (Ναρκίσσου 3, Γαλάτσι), κάθε Σάββατο 14.00 – 15.00.

Αυτοοργανωμένο Σχήμα Καθηγητών ¨ASK¨    

Δείτε σχετικά:

Μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας σε μαθητές απο το Αυτοοργανωμένο Σχήμα Καθηγητών (ASK)

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου, Στέγαστρο Μαθήματα αλληλεγγύης ενάντια στην εμπορευματοποίηση της γνώσης

1Η ΜΑΗ 2015 / ΑΓΡΙΝΙΟ

1 mah 20151η Μάη 1886: οι εξεγερμένοι εργάτες στο Σικάγο αγωνίζονται όχι μόνο για την κατάκτηση του οκταώρου αλλά και για την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς.

1η Μάη 2015: το κεφάλαιο και το κράτος εξαπολύουν ολομέτωπη επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και μέσω των χειραγωγών συνοδοιπόρων τους (κόμματα, συνδικαλιστική γραφειοκρατία) επιχειρούν να επιβάλουν την κοινωνική και ταξική ειρήνη.

…ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Το αποτέλεσμα των περασμένων εκλογών και η νέα διαχείριση της κρατικής εξουσίας από τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναδιαμορφώνει τους κοινωνικo-πολιτικούς συσχετισμούς στον ελλαδικό χώρο, κάτω από το μανδύα της οικονομικής αστάθειας και των ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η νέα κυβέρνηση πλέον, η συνεργασία αριστερών και εθνικιστο-ψεκασμένων, καλείται να διαπραγματευτεί τους νέους όρους εκμετάλλευσης, επιχειρώντας να φορέσει ένα ανθρώπινο προσωπείο στο καπιταλισμό διαμορφώνοντας παράλληλα τη κοινή αντιμνημονιακή ιδέα που τους χωράει όλους. Όπως κάθε εξουσία άλλωστε που επιδιώκει να εδραιώσει τη θέση της οφείλει να διατηρεί τις ισορροπίες μέσα στο κοινωνικό ιστό. Έτσι πρέπει να καλυφθεί κάθε πλευρά από το ρευστό ανομοιογενές σώμα που ανέθεσε τη διαχείριση των ζώων του ’’για πρώτη φορά αριστερά’’. Από τη μία λοιπόν διαμορφώνεται μια κοινή γνώμη όπου όλα τα δεινά χρεώνονται στους “κακούς Γερμανούς’’ και το μνημόνιο, και από την άλλη παζαρεύονται ελπίδες για μια φαινομενικά ανθρωπιστική διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, δηλαδή της σταδιακής επαναφοράς του καρότου μπροστά από το μαστίγιο. Με αυτό τον τρόπο η νέα κυβέρνηση επιχειρεί να εξασφαλίσει τη κοινωνική και διαταξική ειρήνη, να αποσυμπιέσει τη κοινωνική βάση και να νομιμοποιήσει ηθικά το θεσμικό υπάρχον.

Το παρεμβατικό μοντέλο διακυβέρνησης που επικαλούταν ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να πνίγεται μέσα στις αντιφάσεις του. Μια σοσιαλδημοκρατική διαχείριση όχι μόνο υποτάσσεται στους νόμους της ελεύθερης αγοράς και στο δυσμενές περιβάλλον της Ε.Ε, αλλά μετατρέπεται και σε σοσιαλφιλελεύθερη αφού για να γυρίσουν τα γρανάζια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, που το ίδιο φυσικά μένει στο απυρόβλητο, προέχει η βιωσιμότητα των ελληνικών τραπεζών και η κερδοφορία του ελληνικού κεφαλαίου. Η πιθανή λήψη φαινομενικών μέτρων ανακούφισης για τους από κάτω της κοινωνίας δε αποτελεί παρά την τήρηση των προσχημάτων. Μη ξεχνάμε ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση που αποκαλείται και αριστερή ούτε αμφισβήτησε, ούτε ήρθε σε ρήξη με βασικούς πυλώνες της παγκόσμιας κυριαρχίας και του καπιταλισμού, όπως η Ε.Ε και το ΝΑΤΟ. Άλλωστε από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης δόθηκαν και οι αντίστοιχες εγγυήσεις, όπως αυτή για τη συνέχιση της στρατιωτικής συνεργασίας της Ελλάδας με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ.

Αυτό που επίσης έχει ενδιαφέρον να τονιστεί, είναι η αξιοποίηση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ τεχνο-επιστημονικού δυναμικού στις αντίστοιχες κυβερνητικές θέσεις. Σκοπός είναι ο εξορθολογισμός της κρατικής εξουσίας και η αναδίπλωσή της σε ένα καινοτόμο και προοδευτικό μηχανισμό. Συνεπώς, ακούμε τους εξουσιαστές να διακηρύττουν πιο ανθρώπινες φυλακές, άμβλυνση του χάσματος αστυνομίας και πολιτών, κέντρα φιλοξενίας μεταναστών, εξορύξεις χρυσού με σεβασμό στο περιβάλλον κ.α. Δηλαδή εναλλακτικούς όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Επιπλέον στον κοινωνικό τομέα, διαφορετική μορφή φαίνεται να παίρνει η καταστολή των κοινωνικο-ταξικών αγώνων. Το βήμα για τη θεσμική έκφραση ή και υιοθέτηση των κινηματικών προταγμάτων ίσως αποτελέσει το βασικό όπλο του κράτους για την αφομοίωση των αντιστεκόμενων. Οι υπόλοιποι αγώνες θα επιχειρείται να απομονώνονται με τελική επιδίωξη την εξασθένισή τους, και όσοι αποκλίνουν από τα δοσμένα θεσμικά πλαίσια αγώνα και εξεγείρονται, θα έχουν να κάνουν με τη συκοφάντηση και ωμή καταστολή όπως την έχουμε γνωρίσει.

Από τη δικιά μας πλευρά γίνεται σαφές ότι δε μπορεί να υπάρξει ευνοϊκότερη εκμετάλλευση παρά μόνο η κατάργησή της, η αλλοτρίωση, η ερμηνεία της ζωής με οικονομικούς όρους, η ασφυξία σε ένα αστικό περιβάλλον και η λεηλασία της φύσης, οι φυλακές και ο κάθε καταναγκασμός που γεννάει η εξουσία, δε μπορεί να αποκτήσει κανένα απελευθερωτικό πρόσημο παρά μόνο να καταστραφεί.

Μέσα από την πιο ολοκληρωμένη εφαρμογή των αρχών της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της ελεύθερης ανάπτυξης των δυνατοτήτων του καθενός. Κόντρα σε κάθε μορφή εξουσίας, συγκεντρωτισμού και ιεραρχίας, να οικοδομήσουμε έναν νέο κόσμο που θα απαντά στις κοινωνικές ανάγκες με μια διαφορετική μορφή οργάνωσης καθιστώντας το διαμεσολαβητικό ρόλο του κράτους σε αχρηστία, καταδεικνύοντας παράλληλα το ρόλο του ως δύναμη κατοχής της κοινωνίας. Να θέσουμε στο επίκεντρο τις ανθρώπινες σχέσεις και την αρμονική συνύπαρξη με το φυσικό περιβάλλον και όχι το κέρδος. Να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ότι η κοινωνία είμαστε ικανοί να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και ότι δεν χρειαζόμαστε κανένα αρχηγό, ηγέτη, κηδεμόνα.

Αντιστεκόμενοι σε όλα τα μέτωπα και με όλα τα μέσα στους εχθρούς της ελευθερίας αρνούμαστε να κάνουμε έστω ένα βήμα πίσω από την υπόθεση της παγκόσμιας κοινωνικής απελευθέρωσης που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από ένα πολύμορφο διεθνές επαναστατικό κίνημα, το οποίο θα πρέπει να βοηθήσουμε Όλοι να προχωρήσει, κατά τόπους και ως τη γενική επικράτηση του.

Η ιστορία δε θα μας περιμένει και δρόμος για την κατάκτησή της δεν ανακόπτεται, όλα συνεχίζονται…

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΤΑΞΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

 

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Βίλα Ζωγράφου:Αυτομορφωτικά Μαθήματα Ιστορίας “Η ιστορία των αγώνων της εργατικής τάξης στον ελλαδικό χώρο από τις αρχές του 20ού αιώνα”

fist

BIO.ME.: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

Είμαστε εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί
Εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε
Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα
κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο.
Τάσος Λειβαδίτης

“Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής αγωνιζόμαστε για να περάσει το εργοστάσιο από τα χέρια του κεφαλαίου στα χέρια των εργαζομένων!

Απλήρωτοι από το Μάιο του 2011 και σε επίσχεση εργασίας με μεγάλα προβλήματα επιβίωσης αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε μια πολύ δυναμική επιχείρηση παραγωγής δομικών υλικών ζωντανή και τους εργαζόμενους με αξιοπρέπεια και με ανορθωμένο το ανάστημα απέναντι στη λαίλαπα του ξένου και του ντόπιου κεφαλαίου!
Αγωνιζόμαστε να κάνουμε πράξη ότι εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε χωρίς τα αφεντικά! Αγωνιζόμαστε να αποδείξουμε πως αν δε μπορούν αυτοί εμείς μπορούμε χωρίς αυτούς και θα το καταφέρουμε!”

 

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=-Js807mgZBA[/youtube]

ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΒΙΟΜΕ ΑΠΟ ΣΒΕΟΔ(Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου)

Το πρωτοβάθμιο ομοεπαγγελματικό σωματείο Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου(ΣΒΕΟΔ) στέκεται στο πλευρό των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟΜΕ). Στο νέο δικαστήριο στις 23/3/15, οι πιστωτές επιχειρούν να μετατρέψουν το εργοστάσιο σε βίδες στέλνοντας του εργαζόμενους, που το αυτοδιαχειρίζονται, στον καιάδα της ανεργίας, εκεί που είναι πάνω από ενάμιση εκατομμύριο εργαζόμενοι.

Το ΣΒΕΟΔ είναι στο πλευρό των εργατών της ΒΙΟΜΕ, που εδώ και χρόνια κρατούν το εργοστάσιο ανοιχτό, παλευοντας να μείνουν όρθιοι με αξιοπρέπεια, ενάντια σε όλους τους μηχανισμούς της εργοδοσίας να ανακτήσει τον έλεγχο του εργοστασίου, το οποίο έχει εγκαταλείψει σχεδόν τρία χρόνια. Στέκεται στο πλευρό όσων εργαζόμενων σκέφτονται, οργανώνονται, συζητούν, σχεδιάζουν και παίρνουν αποφάσεις μέσα από τακτικές γενικές συνελεύσεις, όπου όλοι συμμετέχουν ισότιμα.

Μάρτης 2015

Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου

 

Αναδημοσίευση από : ο εργάτης

 

cf83ceb2ceb5cebfceb4

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΒΙΟΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ

_Ο Σύλλογος Εργαζόμενων ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ στέκεται στο πλευρό των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟΜΕ) που εδώ και δυο χρόνια κρατούν το εργοστάσιο ανοικτό, παλεύοντας να μείνουν όρθιοι με αξιοπρέπεια ενάντια σε όλους τους μηχανισμούς της εργοδοσίας να ανακτήσει τον έλεγχο του εργοστασίου το οποίο έχει εγκαταλείψει σχεδόν τρία χρόνια. Οι αρχικές καταδικαστικές αποφάσεις κατά των εργοδοτών μετριάστηκαν από τις δικαστικές αρχές. Σε νέο δικαστήριο στις 23/3/15, οι πιστωτές επιχειρούν να μετατρέψουν το εργοστάσιο σε βίδες στέλνοντας τους εργαζόμενους που το αυτοδιαχειρίζονται, εκεί που είναι πάνω από ενάμισι εκατομμύριο εργαζόμενοι, στον καιάδα της ανεργίας.

Είναι αναγκαίο τώρα όσο ποτέ ένα κοινό, πλατύ, αγωνιστικό μέτωπο άμεσων διεκδικήσεων όλης της εργατικής τάξης για να επιλυθούν τώρα και χωρίς καμιά καθυστέρηση όλα τα ζητήματα ζωής και δουλειάς.

Στηρίζουμε τις διεκδικήσεις των εργατών κι ενισχύουμε τον αγώνα τους που είναι αγώνας όλων μας.

Στηρίζουμε τις πανελλαδικές δράσεις που θα αναπτύξουν οι εργάτες της ΒΙΟΜΕ μαζί με άλλους αγωνιζόμενους εργαζόμενους (ΕΡΤ, Τσιμέντα Χαλκίδας κλπ) κι ενισχύουμε οικονομικά τον αγώνα τους.

 

Αναδημοσίευση από : Ο Εργάτης

Η ΒΙΟΜΕ δεν πωλείται ανήκει στους εργαζόμενους: κινητοποιήσεις

23 3 1 για νετΤΕΤΑΡΤΗ 18/3 12.00  Συνέντεύξη Τύπου στην ΕΤ3, Λ.Στρατού   ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20/3 ΑΝΟΙΧΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ από τις 11.00 το πρωί στο ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ. πλ.ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ Μικροφωνική & Ζωντανή Μουσική   ΔΕΥΤΕΡΑ 23/3 από τις 9.00 το πρωι ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΟΥΜΕ  ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ ΓΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ   Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων ΒΙΟ.ΜΕ. Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον αγώνα της ΒΙΟ.ΜΕ.   www.biom-metal.blogspot.gr                      www.viome.org

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ : Η ΒΙΟ.ΜΕ. ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΧΕΡΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ.

Στο φόντο των δικαστικών εξελίξεων, που μπορείτε να διαβάσετε στην ανακοίνωση των εργαζομένων, την Τετάρτη 11/3/15 στις 19.00 στο Μικρόπολις θα πραγματοποιηθεί η νέα συνέλευση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα της ΒΙΟ.ΜΕ.

Θέματα:

  • Το δικαστήριο της 23ης Μάρτη
  • Κινηματικές και πολιτικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, για την στήριξη της υπόθεσης του αγώνα
  • Την διοργάνωση της συνέντευξης Τύπου και της ημέρας δράσης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης

Η Ανακοίνωση:

 

assets_LARGE_t_420_54166018

Την Τρίτη 03/03/2015 και για μια ακόμα φορά εκδικάστηκε  σε δευτεροβάθμιο ποινικό δικαστήριο το από τριάμισι χρόνια αδικαίωτο αίτημά μας να πάρουμε τα δεδουλευμένα  μας. Αν και τυπικά το αποτέλεσμα αυτής της δίκης ήταν «καταδικαστικό» γι α την πρώην εργοδοσία, η ουσία αυτού του αποτελέσματος  άφησε εμάς τους εργαζόμενους της ΒΙΟ.ΜΕ. το λιγότερο κατάπληκτους. Ο λόγος γι αυτό είναι ότι ενώ η πρώην εργοδοσία είχε ήδη εις βάρος της μια συνολική ποινή από προηγούμενες  πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες δίκες που ανέρχονταν σε 123 μήνες φυλάκιση, η προχτεσινή απόφαση του τριμελούς πλημμελειοδικείου μείωσε αυτή την ποινή σε μόλις 43 και μάλιστα με αναστολή!!!

Με άλλα λόγια, αντί να κάνει την ελάχιστη προσπάθεια να αναγκάσει την εργοδοσία να έρθει σε επαφή με μας τους εργαζόμενους για να δοθεί μια λύση,  το δικαστήριο αναγνωρίζει  ελαφρυντικά στην εργοδοσία και δεν αναγνωρίζει το δίκιο του αγώνα μας  και  το δικαίωμά μας να μπορέσουμε να ζήσουμε τις οικογένειες μας με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Ενώ, δηλαδή, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε επιβάλει μια ποινή που ανάγκαζε την εργοδοσία να κάνει μια πρόταση προς τους εργαζόμενους για να βρεθεί κάποια λύση για την αποπληρωμή των δεδουλευμένων, με τη στάση και την ποινή που της επέβαλε το δευτεροβάθμιο δικαστήριο στις 03/03/2015 απομακρύνει εντελώς μια τέτοια ενέργεια από μεριάς της εργοδοσίας.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, εμείς οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. επιφυλασσόμαστε πλέον όσον αφορά  τις δικαστικές αποφάσεις που το μόνο που κάνουν είναι να αφήνουν τα προβλήματα να χρονίζουν χωρίς να δίνουν καμία λύση, τις δικαστικές αποφάσεις που δεν παίρνουν καν υπόψη τους ούτε την αμέσως προηγούμενη ποινή των 23 μηνών που επιβλήθηκε στην εργοδοσία σε δευτεροβάθμιο δικαστήριο ούτε και τις δύο πρωτοβάθμιες καταδίκες της, τις δικαστικές αποφάσεις που δεν την αναγκάζουν να έρθει σε έναν συμβιβασμό για την αποπληρωμή των δεδουλευμένων.

Επιφυλασσόμαστε για τις δικαστικές αποφάσεις που δεν παίρνουν υπόψη τους το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που η πρώην εργοδοσία δεν πλήρωνε τα μεροκάματά μας αλλά ούτε και τους προμηθευτές , αυτή κρατούσε επιταγές της επιχείρησης που τις εξαργύρωνε και μάζευε τα χρήματα αυτά, μάλλον για τις «δύσκολες μέρες της», που τώρα γίνονται πιο εύκολες με τη φροντίδα αυτής της ίδιας της ‘δικαιοσύνης’.  Επιφυλασσόμαστε για δικαστικές αποφάσεις που δεν παίρνουν υπόψη τους ότι  αυτή η εργοδοσία έχει καταστρέψει 300 περίπου οικογένειες, σπρώχνοντας  τες στη φτώχια και την εξαθλίωση. Επιφυλασσόμαστε, τέλος, για δικαστές που δεν λογαριάζουν ότι πίσω από τις αποφάσεις τους βρίσκονται ανθρώπινες ψυχές , βρίσκονται οικογένειες , βρίσκονται παιδιά που στερούνται και τα πλέον βασικά.

Κατόπιν αυτών, εμείς οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. δε μπορούμε πια να έχουμε εμπιστοσύνη στις όποιες μελλοντικές αποφάσεις  της  δικαιοσύνης  σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα και τις ζωές μας, και αρνούμαστε να ενεργήσουμε σε συμφωνία με το περιεχόμενο τέτοιων αποφάσεων.  Αρνούμαστε να αφήσουμε το εργοστάσιο που το έχουμε κρατήσει ζωντανό και ενεργό παρά την πλήρη εγκατάλειψή του από την ιδιοκτησία. Αρνούμαστε να παραδώσουμε οτιδήποτε μας ζητηθεί από εκπροσώπους της δικαιοσύνης , αφού τριάμισι χρόνια τώρα αυτή δε μπορεί να βρει μια λύση για να πληρωθούμε τα μεροκάματα που δουλέψαμε.

Για όλους αυτούς τους λόγους, προειδοποιούμε ξεκάθαρα οποιουσδήποτε έχουν βλέψεις να βγάλουν εμάς, τους ανθρώπους που δώσαμε την ψυχή μας για να κρατήσουμε το εργοστάσιο αυτό  ζωντανό, μένοντας, παράλληλα, μακριά από τον κίνδυνο της κατάθλιψης και αντιμετωπίζοντας με αξιοπρέπεια την κάθε μας δυσκολία, ΝΑ ΜΗ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.

Προειδοποιούμε επίσης και κάθε επίδοξο αγοραστή πως εμείς δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τον χώρο του εργοστασίου ακόμα κι αν είναι να αφήσουμε εκεί την ψυχή και  το αίμα μας , ακριβώς επειδή αυτό το εργοστάσιο που κρατάμε ανοιχτό και ζωντανό εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια είναι πλέον ο μόνος τόπος και τρόπος για τη διασφάλιση της επιβίωσης  των οικογενειών μας.

Το εργοστάσιο αυτό είναι πλέον η ζωή μας, η αξιοπρέπειά μας, η μεγάλη μας οικογένεια, και θα υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να παραμείνουμε και να παράγουμε μέσα σ’ αυτό με οποιοδήποτε κόστος .

Αυτή μας την αποφασιστικότητα είναι καλό να την κατανοήσουν επίσης και όποιοι κρατικοί λειτουργοί νομίζουν πως είναι ποτέ δυνατό να υπάρχει κάτι ιερότερο  από το δικαίωμα στη δουλειά, το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, τη δικιά μας και των οικογενειών μας .

Επιπλέον, εμείς  οι απλοί εργαζόμενοι της αυτο-διαχειρζόμενης ΒΙΟ.ΜΕ. έχουμε ίσως και τη μόνη  πρόταση που θα δώσει τη δυνατότητα στους συναδέλφους της Φίλκεραμ (που δεν έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης με εμάς) να πάρουν τα οφειλόμενα σ’ αυτούς χρήματα, και μάλιστα πολύ περισσότερα από αυτά που τους τάζουν οι επίδοξοι (real estate) συμπαραστάτες τους.

Όμως, αυτό που πρέπει να κάνουμε πιο ξεκάθαρο από ποτέ είναι πως κανείς κρατικός, δικαστικός , δημόσιος , δημοτικός, πολιτικός  ή πολιτειακός παράγοντας που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να αποτρέψει την καταστροφή των ζωών μας που βιώναμε πριν τριάμισι χρόνια -και που φυσικά δεν περιμένουμε να το κάνει ούτε και τώρα- δεν έχει πλέον το οποιοδήποτε δικαίωμα να μας επιβάλει  το τι θα κάνουμε από εδώ και στο εξής.

Επειδή τώρα πια έχουμε πάρει τις τύχες μας στα δικά μας χέρια, τώρα πια διαχειριζόμαστε μόνοι μας τη δουλειά και τις ζωές μας. Τώρα πια δεν θα αφήσουμε απολύτως κανέναν να τολμήσει να καταστρέψει αυτό που με τόσο κόπο καταφέραμε. Τώρα πια δεν θ’ αφήσουμε κανέναν από εκείνους που σκοπός τους είναι μόνο να καταστρέφουν να μπει εμπόδιο στη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.  Αν  το μόνο που ξέρουν και μπορούν κάποιοι είναι να καταστρέφουν, ας καταστρέψουν τις δικές τους ζωές. Εμείς δεν θα τους επιτρέψουμε πια να πειράξουν τις δικές μας και των οικογενειών μας.

Δεν μας έχουν ανάγκη για να καταστραφούν, δεν τους έχουμε ανάγκη για να σωθούμε.

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ :

Η ΒΙΟ.ΜΕ. ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΧΕΡΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ.

 

Οι εργαζόμενοι στη ΒΙΟ.ΜΕ.

Ποιοι και γιατί εχθρεύονται την αυτοδιαχείριση;

Δημοσιεύεται στο 17ο τεύχος του περιοδικού ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ που κυκλοφορεί

 

afisa

Το εγχείρημα της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ έχει βρεθεί αντιμέτωπο όχι μόνο με τους “φύσει” και “θέσει” εχθρούς της αυτοδιαχείρισης, τα αφεντικά και το κράτος, αλλά και με δυνάμεις της αριστεράς,  κομμουνιστικές και αντικαπιταλιστικές, ακόμη και του αναρχικού κινήματος. Παρά τις διαφορές τους, οι δυνάμεις αυτές φαίνεται να συμφωνούν ως προς το ότι εντός του καπιταλισμού η αυτοδιαχείριση δεν μπορεί παρά να είναι ένα είδος “αυτοεκμετάλλευσης” των εργαζομένων, μια μορφή “συλλογικού κεφαλαιοκράτη”. Και επομένως, όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης, αλλά, ακόμη χειρότερα, “απαλλάσσει” τον καπιταλισμό από την …υποχρέωσή του να βρίσκει δουλειά και να τρέφει όλους τους εργαζόμενους. Κατά μία άλλη παραλλαγή αυτών των απόψεων, αν και αναγνωρίζονται οι “καλές προθέσεις” τέτοιων εγχειρημάτων, είναι ωστόσο καταδικασμένα απλώς να διαχειρίζονται τη μιζέρια και να αναπαράγουν εντέλει τον καπιταλισμό όσο δε συμβαίνει μια “κεντρική” αλλαγή μέσω της κατάκτησης της κρατικής εξουσίας.

Στη συζήτηση αυτή, που πολλές φορές έχει πάρει διαστάσεις ανοιχτής πολεμικής και εχθρότητας απέναντι σε κάθε αυτοδιαχειριστική προσπάθεια, έχουν επιστρατευτεί τα βαρύτιμα θεωρητικά τσιτάτα από τις σκονισμένες βιβλιοθήκες, συνήθως, του μαρξισμού-λενινισμού, τα οποία αποδεικνύουν, “επιστημονικά” πάντα, τη μη επαναστατικότητα ή/και την ανοιχτή αντεπαναστατικότητα αυτών των προσπαθειών. Δύο είναι τα κύρια σημεία αυτής της επίθεσης: α) η αυτοδιαχείριση εκτρέπει τους εργαζόμενους από το κύριο έργο που θα πρέπει να έχει το “οργανωμένο εργατικό κίνημα” που είναι η διεκδίκηση αιτημάτων από το κράτος και τις κυβερνήσεις, και β) αρνείται, ή έστω υπονομεύει, την αναγκαιότητα του ρόλου του “κόμματος της εργατικής τάξης” που αυτό και μόνο, με τον αγώνα του για την οργάνωση της τάξης και την κατάκτηση της εξουσίας, μπορεί να “απελευθερώσει” την κοινωνία.

Είναι φανερό, και μόνο από αυτή τη συνοπτική περιγραφή, ότι δεν πρόκειται απλά για κάποιες πολιτικο-θεωρητικές διαφορές αλλά για ένα ολόκληρο πολιτισμικό και κοσμοθεωρητικό ρήγμα που χωρίζει αυτές τις απόψεις από την πνοή και το πνεύμα των αυτοδιαχειριστικών εγχειρημάτων. Στην πραγματικότητα, και γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον, αυτή η αντιπαράθεση συμπυκνώνει με εξαιρετικά διαυγή τρόπο τη διαφορά ανάμεσα στον ηττημένο και ασθμαίνοντα μπροστά στις νέες πραγματικότητες κόσμο της ιδεολογίας και των κάθε είδους “-ισμών” (κλειστών αυτοαναφορικών συστημάτων), από τη μια, και του ζωντανού και ανοιχτού κόσμου της πράξης που παλεύει εδώ και τώρα για απεξάρτηση από τις κυρίαρχες σχέσεις και αυτοκαθορισμό, από την άλλη. Με άλλα λόγια, ανάμεσα σε μια εκ των άνωθεν παλιού τύπου κομματοκεντρική και κρατικά εστιασμένη πολιτική, και σε μια νέου τύπου πολιτική που αναδύεται από τα κάτω, από αγωνίες, διεργασίες και μάχες που αφορούν το “πώς να ζήσουμε” και όχι απλώς το “υπό ποιους θα ζήσουμε”.

Φυσικά, η θεωρητική συζήτηση έχει την ιστορία της και η εξέτασή της έχει τη σημασία της, όμως σήμερα τα παλιά ερωτήματα τίθενται με νέους όρους και οι παλιές απαντήσεις, ανεπαρκείς όπως αποδείχθηκε και στον καιρό τους, δεν μπορούν να διεκδικούν την επάρκεια σήμερα… Είτε από τη σκοπιά των λεγόμενων “αντικειμενικών συνθηκών”, είτε από τη σκοπιά των λεγόμενων “υποκειμενικών συνθηκών” (διαχωρισμός που, στο όνομα μάλιστα του υλισμού, έχει καταντήσει μεταφυσικός), όλες οι έννοιες των παραδοσιακών ιδεολογιών έχουν ρευστοποιηθεί, προσβεβλημένες από τη διπλή απώλεια και του “υποκειμένου” (εργατική τάξη, όπως την ξέραμε) και του “αντικειμένου” (καπιταλισμός, όπως τον ξέραμε). Βεβαίως και τα δύο εξακολουθούν να  υπάρχουν, μόνο που δεν αντιστοιχούν πλέον ακριβώς οι λέξεις με τα πράγματα. Και δεν είναι μόνο οι κυρίαρχοι που ξανασχεδιάζουν το χάρτη των εννοιών και των συμβολισμών της δικής τους κυριαρχίας, αλλά και το ανταγωνιστικό αντικαπιταλιστικό κίνημα επαναπροσδιορίζει τις έννοιες και τα μέσα της
χειραφέτησης με τη δική του πολύπλευρη πρακτική.

Η αυτοδιαχείριση, λοιπόν, ως ζωντανή τάση του σημερινού (“κάτω”) κόσμου, δεν έχει ανάγκη να αντλήσει τα επαναστατικά διαπιστευτήριά της από τις ματαιωμένες σελίδες των απάντων οποιουδήποτε μεγάλου διδασκάλου, ούτε από την ηρωικότητα των ανεκπλήρωτων προσπαθειών του παρελθόντος. Της αρκεί, θα έπρεπε να της αρκεί, το ότι καταφέρνει να εμπλέκει σήμερα, εδώ και τώρα, ένα πλήθος υποκειμένων σε ένα εν δυνάμει σχέδιο αναδιοργάνωσης της ζωής με όρους αυτονομίας, ισότητας και ελευθερίας. Ποια σελίδα τίνος στοχαστή, ποια αφήγηση ποιας εποχής, μπορεί να διεκδικεί ανώτερη ισχύ από την παλλόμενη συγχρονική πράξη της προσπάθειας για απαγκίστρωση από τον ετεροκαθορισμό και την ετερονομία, την κυριαρχία, την ανισότητα και την εκμετάλλευση, αυτών που υποτίθεται ότι αποτελούν για όλους τους επαναστάτες τον “περιούσιο λαό” της κοινωνικής απελευθέρωσης; Η “πράξις” αυτή δεν είναι αστόχαστη, εμπεριέχει και θεωρητικές καταβολές και ιστορικές εμπειρίες, αλλά δε δημιουργεί κάποιου είδους “ιδεολογική ταυτότητα”. Κι ίσως αυτό είναι που ξενίζει περισσότερο τους θεωρητικούς “καθοδηγητές”, μαθημένοι καθώς είναι σε μια σκέψη πρωτίστως “ταυτοτική” που δομείται γύρω από το ερώτημα “πού κατατάσσεσαι” και όχι γύρω από το “τι είναι αυτό που κάνεις”.

Αλλά αυτό που κάνουμε είναι “περισσότερο ένα μοντέλο μετάβασης, παρά ένα μοντέλο κοινωνίας, όπου χτίζουμε προοδευτικά τις πρακτικές και παίρνουμε αποφάσεις που μας απομακρύνουν από το σημείο εκκίνησής μας εντός του συστήματος, προς τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε” (Ενρίκ Ντουράν – συνέντευξη για τη συνεταιριστική πρωτοβουλία CIC της Καταλονίας, διαθέσιμη στο *www.x-pressed.org <http://www.x-pressed.org/>*). Οι παραδοσιακές ιδεολογίες εστίαζαν κυρίως στην περιγραφή των αρχών και των δομών της νέας κοινωνίας (εν είδει άρθρων πίστης στην ιδανική κοινωνία που κάποτε θα φτάσουμε), η μετάβαση ήταν αφημένη στον “αυτόματο πιλότο” μιας κρατικά ελεγχόμενης και καθοδηγούμενης επαναστατικής διαδικασίας. Ο “νέος άνθρωπος” (η καθαρίστρια του “Κράτος και Επανάσταση” του Λένιν, που θα μπορούσε να αναλάβει τη διακυβέρνηση) θα προέβαλε μετά από δοκιμασίες και πολύχρονη κοπιαστική εκπαίδευση από το κόμμα και το κράτος. Μέχρι τότε, ολόκληρη η ιεραρχία του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας και της διεύθυνσης θα ήταν αναγκαία και αδιαμφισβήτητη. Τα εργοστασιακά συμβούλια και η αυτοδιαχείριση ήταν “αποδιοργάνωση”, ο κρατικός σχεδιασμός και η μονοπρόσωπη διεύθυνση ήταν “οργάνωση”. Ε, λοιπόν, αυτός ο “νέος άνθρωπος” δεν προέβαλε ποτέ τελικά, όπως όλοι ξέρουμε πια σήμερα, γιατί ακριβώς ενώ προσπάθησε να πάρει τα εργοστάσια και τη ζωή στα χέρια του, τελικά υπέκυψε στη διαπαιδαγωγητική λειτουργία του κόμματος και του κράτους.

Όπως φαίνεται από αυτή τη δραματική ιστορική εμπειρία, αλλά κυρίως από τη σύγχρονη ολοκληρωτική καπιταλιστική συνθήκη, το ερώτημα που έχουν να αντιμετωπίσουν θεωρητικά και πρακτικά, ή με μια θεωρητική πρακτική, τα κοινωνικά χειραφετικά κινήματα είναι “πώς μπορεί κανείς να καθιερώσει, στα διαλείμματα της υποτέλειας, τη νέα εποχή της ελευθερίας: όχι την εξέγερση των σκλάβων, αλλά την έλευση μίας νέας κοινωνικότητας μεταξύ ατόμων που ήδη έχουν, ο καθένας από μόνος του, αποτινάξει τα δουλοπρεπή πάθη που αναπαράγονται επ’ αόριστον από τον ρυθμό των ωρών εργασίας;” (Ζακ Ρανσιέρ –
“The nights of labour: The workers’ dream in nineteenth century”, παρατίθεται στο “Ο Σίσυφος και η Εργασία της Φαντασίας”, Stevphen Shukaitis, *http://www.rebelnet.gr <http://www.rebelnet.gr/>*). Κάτι τέτοιο
απαιτεί τη δημιουργία “υλικών βάσεων” για την απεξάρτηση της ζωής μας από το κεφάλαιο και το κράτος. Αν θέλουμε να κινηθούμε από το επίπεδο της προπαγάνδας και των ακαδημαϊκών-πολιτικών μαθημάτων στο επίπεδο της ζωής, πρέπει να βρούμε ή να δημιουργήσουμε εδάφη όπου μπορούμε να ριζώσουμε και να αναπτυχθούμε με τα δικά μας ανεξάρτητα μέσα. Πρέπει να μπορούμε να δημιουργούμε λύσεις από εμάς και για εμάς, και όχι απλά να ζητάμε λύσεις από το κεφάλαιο και το κράτος διαιωνίζοντας την εξάρτησή μας από τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας. Η αυτοδιαχείριση μπορεί να μας παρέχει τα μέσα για την επιβίωσή μας με αξιοπρέπεια και ελευθερία, δημιουργώντας ταυτόχρονα εκείνα τα δίκτυα αλληλεγγύης και οριζόντιας αμεσοδημοκρατικής διασύνδεσης που θα αποτελέσουν το πραγματικό έδαφος κοινωνικής χειραφετικής κίνησης και δημιουργίας των δικών μας κοινών.

Όπως το θέτει και πάλι ο Ρανσιέρ, “η απουσία του αφεντικού από την ώρα και το χώρο της παραγωγικής εργασίας μετατρέπει αυτή την εκμεταλλευόμενη εργασία σε κάτι περισσότερο: όχι απλώς μια συμφωνία που υπόσχεται στο αφεντικό μία καλύτερη απόδοση σε αντάλλαγμα της ελευθερίας της κίνησης των εργατών αλλά τη διαμόρφωση ενός τύπου κίνησης των εργατών που ανήκει σε διαφορετική ιστορία από αυτή των αφεντικών”. Ακριβώς αυτό: η δημιουργία της δικής μας ιστορίας. Ή με άλλα λόγια, η δική μας αυτοεκπαίδευση …στο να μην είμαστε εργάτες. Να μην είμαστε απλώς ο άλλος πόλος του κεφαλαίου, έτοιμοι να πεθάνουμε από ασφυξία μόλις κοπεί ο δεσμός μας (ή μάλλον τα δεσμά) μαζί του. Στην παραδοσιακή ιδεολογία και εργατική πολιτική υπάρχουν μόνο αφεντικά και εργάτες. Γι’ αυτό και τους εργάτες που επιλέγουν την αυτοδιαχείριση δεν μπορούν να τους κατατάξουν παρά μόνο ως καινούργια αφεντικά. Δεν υπάρχει χώρος για να κινηθούν οι εργάτες πέρα από αυτή τη σχέση, καταργώντας έτσι και τον εαυτό τους ως επιβεβαίωση του κεφαλαίου. Αυτόν το δρόμο πασχίζει να διασχίσει, με τεράστιες δυσκολίες και πλήθος αντιφάσεων, η αυτοδιαχείριση. Και αυτό είναι που πάνω απ’ όλα δε συγχωρούν οι εχθροί της…

Πηγή: http://www.alterthess.gr/content/poioi-kai-giati-ehthreyontai-tin-aytodiaheirisi-toy-kosta-haritaki

 

Ανοιχτή διάθεση προϊόντων ΒΙΟ.ΜΕ (Νάουσα)

10465242_612015582263560_6714633864473499708_o 10530653_612015715596880_4585251308850025104_o 10985412_612015852263533_4321448768538574937_oXθες Σάββατο 21/2 πραγματοποιήσαμε ως κοινωνικός χώρος ανοιχτή διάθεση προϊόντων της ΒΙΟ.ΜΕ στη κεντρική πλατεία της Νάουσας, προκειμένου να δείξουμε, έστω και στον ελάχιστο αυτό βαθμό, την αλληλεγγύη μας με τον αγώνα των εργαζομένων του κατειλημμένου εργοστασίου καθώς και να ενημερώσουμε όσο μπορούμε τη πόλη για το εγχείρημα που μόλις γιόρτασε τα 2 του χρόνια.

Ο πάγκος μας επίσης περιελάμβανε τη νέα κυκλοφορία του βιβλίου “Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής” από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες και τις εκδόσεις των Συναδέλφων, καθώς και το επίσης νέας κυκλοφορίας βιβλίο του Αλέξανδρου Κιουπκιολή “Για τα κοινά της ελευθερίας” από τις εκδόσεις Εξάρχεια.

Εμείς από την πλευρά μας, στηρίζουμε και στεκόμαστε αλληλέγγυοι στα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης, αυτοδιεύθυνσης και συνεργατικότητας. Ελπίζουμε και επιδιώκουμε η χθεσινή μέρα να σηματοδοτήσει μία σειρά ημερών γεμάτες από αντίστοιχες δράσεις σε κάθε γωνιά της πόλης.

Το… βρήκαμε το πλοίο της γραμμής

panagia-tinou_0Κι έτσι θα ξαναπάμε στα Κύθηρα, αφού οι ναυτικοί του «Παναγία της Τήνου» σταμάτησαν την επίσχεση εργασίας, μια και η εταιρεία τούς κατέβαλε μέρος των απλήρωτων δεδουλευμένων