Tα τελευταία χρόνια αποτελεί μόνιμο αίσθημα στο χώρο των συγκοινωνιών η ανασφάλεια και το άγχος για το τι μας ξημερώνει. Σε συνδυασμό με την ανυπαρξία, αδιαφορία και ανικανότητα των Δ.Σ των σωματείων, αυξάνεται η απογοήτευση και η ηττοπάθεια ανάμεσα στους εργαζομένους. Χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με την πιθανότητα της απόλυσης και της οικονομικής ανέχειας.
Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως στους δύσκολους αυτούς καιρούς που ζούμε, όπου τα προβλήματα και τα χτυπήματα για την εργατική τάξη δεν έχουν σταματημό, όπου ο μισός πληθυσμός της χώρας μας παλεύει με την ανεργία ή προσπαθεί να βρει κάποιο μεροκάματο ώστε να βγάλει έστω τα προς το ζην οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες θα αντιλαμβάνονταν την κοινή τους θέση με όλους τους εργαζόμενους, τους καταπιεσμένους, τους φτωχούς και τους παρίες. Δυστυχώς, όπως άλλωστε και σε πολλά κομμάτια της εργατικής τάξης επικρατεί ο κανιβαλισμός, η αντίληψη να σώσουμε την πάρτη μας και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς αποτελεί η πλειοψηφία όσων κάνουν έλεγχο εισιτηρίων. Θρασύδειλοι «συνάδελφοι» βγαίνουν και κυνηγούν τους “λαθρεπιβάτες”. Πολλές φορές χρησιμοποιούν ως πρόσχημα πως το κάνουν για το καλό της εταιρίας, που τόσο αγαπάνε και φροντίζουν (ενώ η εταιρία, που μας έχει γραμμένους, μας έχει πετσοκόψει μισθούς, θέσεις εργασίας και εργατικά δικαιώματα), ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις ανασύρουν το πολυχρησιμοποιημένο επιχείρημα «εγώ δεν φταίω, εγώ κάνω απλώς τη δουλειά μου». Το μόνιμο αυτό επιχείρημα αποτελεί όχι μόνο το άκρων άωτον της ευθυνοφοβίας αλλά ακόμα χειρότερα είναι ο ορισμός της δουλοπρέπειας και της υποταγής. Στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει κράτος και αφεντικά η σιωπή και εφαρμογή των εντολών τους ισοδυναμεί με συνενοχή. Στις οξυμένες καταστάσεις που βιώνουμε οφείλουμε να πάρουμε θέση. Δεν μπορεί να υπάρξει ουδετερότητα. Στην πράξη η ουδέτερη στάση νομιμοποιεί τη Διοίκηση και την κυβέρνηση.
Αντί λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι να οξύνουν την ταξική τους συνείδηση και να διεκδικήσουν τα χαμένα ή έστω να κατανοήσουν την κατάσταση που επικρατεί, ενστερνίζονται τον ρόλο του προστιμοκυνηγού ή καλύτερα τον ρόλο του μπάτσου και όποιον βρουν χωρίς εισιτήριο του ετοιμάζουν ένα προστιματάκι, έτσι για να μάθει. Είναι προφανές πως την εταιρεία αυτό που την απασχολεί είναι να κοπούν όσο το δυνατόν περισσότερα πρόστιμα. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουμε αν σκεφτούμε τα bonus που δίνονται, τις παροτρύνσεις – πιέσεις για αυστηρότητα στον έλεγχο και την ασυλία που χαίρουν διάφοροι τραμπούκοι, καθώς οι διοικήσεις ουσιαστικά μόνο σε περιπτώσεις που εμπλέκονται ελεγκτές έχει κινηθεί προς υπεράσπισή τους.
Ίσως έχει σημασία να σταθούμε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει ο έλεγχος στη ΣΤΑΣΥ και στην ΟΣΥ. Στη ΣΤΑΣΥ εξ αρχής υπήρχε συγκεκριμένο τμήμα που είχε την ευθύνη να κάνει έλεγχο εισιτηρίων. Αυτό σημαίνει πως στη συγκεκριμένη υπηρεσία υπήρξαν εργαζόμενοι που τοποθετήθηκαν εκεί χωρίς να το επιλέξουν είτε εξ αρχής είτε στις περιπτώσεις υποχρεωτικής μετακίνησης. Αυτή η σημείωση δεν γίνεται για να χαϊδέψουμε αυτιά, κυρίως αποσκοπεί να αναδείξει ακόμα περισσότερο ότι το κυνήγι του προστίμου αποτελεί στρατηγική επιλογής της διοίκησης καθώς η συγκεκριμένη υπηρεσία αυξάνει διαρκώς το προσωπικό της ενώ άλλες υπηρεσίες, διοικητικές, οδηγών, τεχνικών, υπεύθυνων σταθμών κλπ αντιμετωπίζουν τεράστιες ελλείψεις. Επίσης θέλουμε να απευθυνθούμε σε όλους και όλες αυτές που διατείνονται πως δεν συμφωνούν με όλα αυτά που γίνονται, πως δεν είναι τραμπούκοι και καταλαβαίνουν τον επιβάτη που δεν έχει τα χρήματα για ένα εισιτήριο. Συνάδελφοι το ξέρετε πολύ καλά πως όσο δεν παίρνετε θέση, όσο σιωπάτε για αυτά που βλέπετε να πράττουν άλλοι «συνάδελφοι» γινόσαστε συνυπεύθυνοι.
Στην περίπτωση της ΟΣΥ δεν μπορούμε να μιλάμε για συναδέλφους. Εδώ μιλάμε για τύπους που έχουν επιλέξει να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα στις πλάτες των υπολοίπων. Για εργαζόμενους που επιλέγουν πέρα από τη δουλειά που ήδη έχουν, δηλαδή αυτή του οδηγού λεωφορείων ή τρόλεϊ, διοικητικούς ή τεχνίτες, να επιδοθούν σε κυνήγι κεφαλών. Διαβάζοντας τη συλλογική σύμβαση που υπέγραψαν οι εργαζόμενοι με τη διοίκηση διαπιστώνουμε πως προβλέπεται να καταβάλλεται, επίσημα πλέον, το 50% του πληρωθέντος προστίμου στον ελεγκτή. Για ποιον λόγο να φωνάξει και να διεκδικήσει τα χαμένα του δικαιώματα όταν μπορεί να κόψει μερικές κλήσεις και να πληρώσει το δάνειο που χρωστάει;
Πέρα από τις όποιες διαφορές η κοινή συνισταμένη στο σύνολο των συγκοινωνιών είναι πως ο επιβάτης δεν αντιμετωπίζεται από τους ελεγκτές ως εργαζόμενος αλλά ως πελάτης και επομένως όποιος τολμά να μην πληρώνει το αντίτιμο πρέπει να κυνηγηθεί. Όλοι και όλες μας έχουμε δει ελεγκτές να κυνηγάνε όποιον γύρισε να αποφύγει τον έλεγχο, να τραβολογάνε κόσμο που επιχείρησε να περάσει χωρίς να σταματήσει, να απειλούν όποιον τους φαίνεται του χεριού τους και πολλά άλλα. Σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας πέρσι το καλοκαίρι σκοτώθηκε ο Θανάσης Καναούτης ύστερα από έλεγχο που έγινε στο τρόλεϊ που βρισκόταν. Την Τρίτη 13 Αυγούστου του 2013, Ο Θανάσης, ένας 19χρονος περιστεριώτης, βρέθηκε πεταμένος από το τρόλεϊ στο δρόμο χτυπημένος θανάσιμα… Λίγο πριν είχε δεχτεί τη βία του κεφαλοκυνηγού ελεγκτή και του οδηγού «που ασκούσαν με ζήλο το καθήκον τους»… Ο λόγος του τραμπουκισμού ήταν ότι ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ. Η κηδεία του Θανάση μετατράπηκε σε πορεία διαμαρτυρίας και κοινωνικής οργής. Πάνω από 2000 διαδηλωτές από το Περιστέρι και από άλλες γειτονιές συμμετείχαν στην πορεία, η οποία στο τέλος χτυπήθηκε από ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ και ασφαλίτες. Ακολούθησε ένα όργιο κρατικής βίας και καταστολής με ξύλο, κυνηγητό στους δρόμους της πόλης, με 10 προσαγωγές (οι περισσότεροι ανήλικοι μαθητές) από τις οποίες η μία μετατράπηκε σε σύλληψη. Το σημείο που έπεσε ο νεκρός φυλασσόταν συνεχώς από τα ΜΑΤ.Ένα χρόνο μετά στις 12 Σεπτέμβρη καλείται πορεία από τη Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου όπου όπως αναφέρουν και στην αφίσα που καλεί στην πορεία «Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΝΑΟΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ, ΑΛΛΑ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ, ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ». Η παρουσία μας σε αυτή την πορεία είναι ταξικό μας καθήκον. Η σύνδεση και η αλληλεγγύη με όσους αγωνίζονται ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, στο διαρκή έλεγχο και στην καταστολή είναι απλά αυτονόητο.
Το γεγονός δεν δημιούργησε κανένα αίσθημα ενοχής ούτε στους διοικούντες ούτε στους ελεγκτές. Όλοι τους καλυμμένοι πίσω από τα συμφέροντά τους και την εξουσία τους βρήκαν τις κατάλληλες δικαιολογίες για να συνεχίσουν το έργο τους. Το γεγονός πως δεν έχουν υπάρξει και άλλοι νεκροί είναι καθαρά θέμα τύχης. Αρκεί να αναφέρουμε περιστατικό που συνέβη στο σταθμό των Αμπελοκήπων με ελέγκτρια να καλεί επειγόντως τον ειδικό φρουρό να κυνηγήσει δύο άτομα που τόλμησαν να αποφύγουν τον έλεγχο, ευτυχώς το αποτέλεσμα ήταν ο ειδικός φρουρός να γλιστρήσει και να μετρήσει τα σκαλοπάτια. Επίσης άλλο ένα περιστατικό συνέβη στο λεωφορείο 750 επί της λεωφόρου Καβάλας. Στην περίπτωση αυτή κατά τον έλεγχο που πραγματοποιούνταν μέσα στο λεωφορείο ένας επιβάτης, τον οποίο παράτυπα οι ελεγκτές κρατούσαν εντός του λεωφορείου, πήδηξε τελικά από το παράθυρο χωρίς να πάθει ευτυχώς τίποτα. Είναι τραγικό και εξοργιστικό ταυτόχρονα να βλέπεις τους ελεγκτές να κυνηγάνε τον «ΠΑΡΑΒΑΤΗ», ταυτιζόμενοι πλήρως με τις εντολές των αφεντικών. Όταν λοιπόν ο έλεγχος εισιτηρίων τείνει να ταυτιστεί με την καταστολή και η απειλή της αστυνομίας είναι μόνιμη επωδός των ελεγκτών, είναι λογικό οι αντιδράσεις των επιβατών να οδηγούνται στα άκρα.
Καθώς οι συνθήκες επιβίωσης της εργατικής τάξης δυσχεραίνουν διαρκώς, αυξάνονται οι ευθύνες που φέρουμε εμείς οι ίδιοι στο κατά πόσο υπερασπιζόμαστε την τάξη μας και βοηθάμε με όποιο τρόπο μπορούμε τους διπλανούς μας, επίσης καταπιεσμένους. Είναι σημαντικό να μην λησμονούμε ότι είμαστε εργάτες και όχι τσιράκια του υπουργείου. Στις συγκοινωνίες πρώτιστα εκτελούμε κοινωνικό έργο συμβάλλοντας στην μετακίνηση κυρίως λαϊκών στρωμάτων, εργατών, ντόπιων και μεταναστών. Δεν είμαστε τα μαντρόσκυλα του κάθε υπουργού που θέλει να παρουσιάσει “θετικούς οικονομικούς δείκτες” ακόμα και αν το κόστος είναι η ανθρώπινη ζωή. Η ανυπακοή σε τέτοιου είδους λογικές είναι ταξικό μας καθήκον. Διαφορετικά η οργή των επιβατών απέναντι μας θα είναι όχι μόνο δεδομένη αλλά και δικαιολογημένη.
ΠΟΡΕΙΑ 12/9 πλ. Περιστερίου, 6:30 μ.μ
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ταξικό Μέτωπο
Πρωτοβουλία εργαζομένων στις Συγκοινωνίες
Taxikometopo.wordpress.com
taxikometopo@gmail.com
