Αρχείο κατηγορίας πρόσφυγες

ανθρώπινη εκμετάλλευση,μεταναστες,προδημοσιευσεις & αναδημοσιευσεις,πρόσφυγες

Το χρονικό του δουλεμπορίου στη Κατοχή Αιτ/νίας (από περιοδικό “Παροξυσμός”).

Σχολιάστε

Το χρονικό του δουλεμπορίου στη Κατοχή Αιτωλοακαρνανίας.

DSC00060 IMG_2082(Φωτογραφίες απο τον καταυλισμό, Γενάρης 2010)

Στις 2 και 3 Φεβρουαρίου, εκδικάστηκε στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αγρινίου η υπόθεση του δουλεμπορίου στην περιοχή της παραχελωΐτιδας (Κατοχή Αιτωλοακαρνανίας), με βασικούς κατηγορούμενους επτά άτομα (δυο ρουμάνικης καταγωγής και πέντε ελληνικής καταγωγής). Η έκβαση της δίκης, όπως αναφέρεται στην Εφημερίδα Γεγονός (2015, Φεβρουαρίου 7) ήταν η καταδίκη σε πολυετή κάθειρξη ενός άτομου ρουμανικής καταγωγής, ενώ σε δυο ελληνικής καταγωγής επιβλήθηκαν ποινές πρόσκαιρης κάθειρξης και αφέθηκαν ελεύθεροι. Δεν περιμένουμε τίποτα από την αστική δικαιοσύνη. Ούτε πιστεύουμε πως το δουλεμπόριο στην εν λόγω περιοχή έχει πάψει να υφίσταται. Παράλληλα, μπορούμε να πούμε με σιγουριά, πως μερικές ποινές δεν θα σταματήσουν αυτά τα φαινόμενα που αποτελούν μια τεράστια, αλλά αόρατη, περιοχή του καπιταλισμού. Μιλάμε για τον καπιταλιστικό «κάτω κόσμο», όπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση της εργασίας των μεταναστών και μεταναστριών. Μια περιοχή που παραμένει πεισματικά σε όρους σκλαβιάς, συστηματικά απούσα από τις εθνικές στατιστικές.

Ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι θέλουν να σταθούν εμπόδιο στην επέλαση του κεφαλαίου. Για αυτό το 2010, αλληλέγγυοι και αλληλεγγύες από το Αγρίνιο (μέσω πρωτοβουλίας που αναπτύχτηκε εκείνη την περίοδο για το συγκεκριμένο ζήτημα), επισκεφτήκαν την περιοχή Κατοχής Αιτωλοακαρνανίας αρκετές φορές, παρέχοντας υλική στήριξη στους μετανάστες και τις μετανάστριες, με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Εκεί, από πρώτο χέρι, είδαμε τις συνθήκες διαβίωσης τους, αναλογιστήκαμε τις όρους εργασία τους, ήρθαμε αντιμέτωποι με την ιεραρχική δομή του καταυλισμού τους, κοινοποιήσαμε και θέσαμε το ζήτημα στην δημόσια σφαίρα, δείξαμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας –αντιλαμβανόμενοι πάντα πως η ζωή των μεταναστών αποτελεί μελλοντική εκδοχή της δική μας ζωής. Η πρωτοβουλία αυτή έληξε αφενός διότι έφτασε στα όρια των δυνατοτήτων της και αφετέρου η ιεραρχική δομή του καταυλισμού δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω κινήσεις. Ήδη από τις πρώτες επισκέψεις μας στον καταυλισμό, εντοπίσαμε τα «κεφάλια» του καταυλισμού, αξιολογήσαμε τις σχέσεις τους με τους «ντόπιους παράγοντες», ακούσαμε κάποιες σιγανές φωνές άλλων μεταναστών που μιλούσαν για «κουμάντα» και «αρχηγούς».

Η είδηση που ήρθε κάποιο καιρό αργότερα ότι άτομα ελληνικής και ρουμανικής καταγωγής κάνουν εμπορία ανθρώπων «κατά εξακολούθηση, κατά συρροή και κατ΄ επάγγελμα», έχοντας ως βασική τροφοδοσία τους μετανάστες και τις μετανάστριες στον εν λόγω καταυλισμό, δε θα μπορούσε να προκαλέσει έκπληξη. Αυτές οι δεκάδες μεταναστών στην Κατοχής Αιτωλοακαρνανίας, δεν είναι μια «ατυχής εξαίρεση». Αποτελούν κρίκο της μακριάς αλυσίδας της σύγχρονης εργασίας. Μια αλυσίδα που ξεκινάει από τους σύγχρονους σκλάβους, την παιδική εργασία, την καταναγκαστική πορνεία, την εργασία των φυλακισμένων και φτάνει έως τις συνθήκες της σύγχρονης «τυπικής» μισθωτής εργασίας. Αυτές οι περιοχές της σκλαβιάς, σαν αυτής της Κατοχής Αιτωλοακαρνανίας, αποτελούν σημαντικό δομικό στοιχείο της βάσης που πατάει ο καπιταλισμός. Η δημιουργία στρατιών σύγχρονων σκλάβων είναι καίριο σημείο την καπιταλιστικής στρατηγικής. Για να δημιουργηθούν αυτοί οι εργάτες που θα δουλέψουν σε αυτά τα κάτεργα, όπως αναφέρει ο Caffentzis (2012), «γιγάντιες νέες περιφράξεις χαράσσονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Αφρικής, της Ασίας και της Αμερικής» (και η κρίση στην Ευρώπη σηματοδοτεί πως αυτές οι νέες περιφράξεις χαράσσονται και στις δικές της περιοχές). Το ίδιο κεφάλαιο που έχει στην ιδιοκτησία του τις υπερσύγχρονες δομές παραγωγής και υπηρεσιών, περιφράσσει κομμάτια γης σε ολόκληρο τον πλανήτη προκαλώντας λιμούς, επιδημίες, πολέμους χαμηλής έντασης, φτωχοποίηση και μαζική εξαθλίωση, απαραίτητα συστατικά για την δημιουργία στρατιών σύγχρονων σκλάβων. Και επειδή ο λεγόμενος «Τρίτος Κόσμος» δεν αρκεί, η κατασκευή ενός νέου «Τρίτου Κόσμου» στο εσωτερικό του «Πρώτου Κόσμου» έχει προ πολλού ξεκινήσει. Περιλαμβάνει έκτος από μετανάστες (σαν αυτούς της Κατοχής Αιτωλοακαρνανίας) και πολλούς πρωτοκοσμικούς εργάτες (άνεργους, επισφαλείς, «μαύρους», ανασφάλιστους, ελαστικούς).

Το κεφάλαιο των εταιριών υψηλής τεχνολογίας (υψηλής οργανικής σύνθεσης), δεν αφήνει το βλέμμα του ούτε μια στιγμή από τα κάτεργα και τα σκλαβοπάζαρα. Εκεί που η νόμιμη και «τυπική» εργασία τελειώνει, αρχίζει η σκλαβιά που παράγει τεράστιες ποσότητες υπεραξίας για το κεφάλαιο, απαραίτητη προϋπόθεση για την εξάπλωσή του.

Με λίγα λόγια:  Καπιταλισμός χωρίς σκλαβοπάζαρα δεν γίνεται.

Είτε σε περιόδους «κρίσης», είτε σε περιόδους «ανάπτυξης», από τους κάμπους παραχελωΐτιδας, μέχρι τις συνθήκες εκμετάλλευσης την «τυπικής» μισθωτής σκλαβιάς των αστικών κέντρων, η εξαθλίωση και η εκμετάλλευση για την παραγωγή κέρδους, είναι το κύριο μέλημα του κεφαλαίου. Συνεπώς, η πτώση μας στο απύθμενο βαρέλι της εκμετάλλευσης συνεχίζεται. Δική μας δουλεία είναι να ανακόψουμε αυτήν την πτώση. Μακριά από τις μεσολαβήσεις και τις αναθέσεις των καιρών μας.

 

Περιοδικό «Παροξυσμός»

23/02/1015

Αγρίνιο

 

Αναφορές:

– Ζαρκαβέλη, Μ. (2015, Φεβρουάριος 7). Ποινές κάθειρξης για το εμπόριο εργατών γης στην Κατοχή. Εφημερίδα Γεγονός, σελ. 4.

– Caffentzis, G. (2012). Η εργασία, η ενέργεια, η κρίση και το τέλος του κόσμου. Σκέψεις για την εργασία, την τεχνολογία και την καπιταλιστική κρίση(1980-2000). Αθήνα: Αρχείο 71.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,μεταναστες,πρόσφυγες,ροσιναντε,ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Η καταστολή στην Αμυγδαλέζα υπογράφει την συνέχιση της βαρβαρότητας

Σχολιάστε

ροσιναντε4Ανακοίνωση της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε για τα γεγονότα στην Αμυγδαλέζα

Το πρωί του Σαββάτου (21/2), συλλογικότητες που δραστηριοποιούνταν στο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα είχαν καλέσει διαδήλωση στο κέντρο κράτησης μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Η κίνηση αυτή έγινε ως κομμάτι μιας σειράς δράσεων των προηγούμενων ημερών, οι οποίες ήρθαν ως απάντηση στους δυο θανάτους κρατουμένων την προηγούμενη εβδομάδα και με κεντρική διεκδίκησή τους την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Το πλήθος του κόσμου που βρέθηκε στην Αμυγδαλέζα επιχείρησε να προσεγγίσει το χώρο που κρατούνταν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, διαδηλώνοντας στο ανοιχτό χώρο της αστυνομικής ακαδημίας. Όταν έφτασε σε σημείο να έχει οπτική επαφή με τους κρατουμένους, η διαδήλωση περικυκλώθηκε και χτυπήθηκε αναίτια από διμοιρίες των ΜΑΤ, οι οποίες, με τον τρόπο τους, μας κατέστησαν σαφές πως η παρουσία μας στον χώρο ήταν ενοχλητική. Συγκεκριμένα, επιδόθηκαν με υπερβάλλοντα ζήλο σε έντονη χρήση χημικών, ξύλου και κυνηγητού ακόμη και σε διαδηλωτές που οπισθοχωρούσαν. Εν τέλει, μόλις μας απώθησαν στην επιθυμητή γι” αυτούς απόσταση, παρατάχθηκαν μπροστά μας κλείνοντας την είσοδο προς το χώρο, ενώ συνέχισαν να έχουν προκλητική στάση.

Την ίδια στιγμή που το Κράτος αποδεικνύει για ακόμη μια φορά, ότι υπάρχει για να σπάει την συλλογική δράση και την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων, η κυβέρνηση και οι διάφοροι υποστηρικτές της βρίσκουν «αχρείαστη» κάθε κινητοποίηση για τις ανάγκες μας. Τους απαντάμε ότι δεν αφήνουμε σε κανέναν σωτήρα την τύχη των μεταναστών κρατουμένων στα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αλλά ούτε και την ίδια την ζωή μας. Όσο η εκμετάλλευση και η καταπίεση συνεχίζει να υφίσταται μέσα σε αυτή την κοινωνία, όσο Αμυγδαλέζες και Μανωλάδες αιχμαλωτίζουν και εκμεταλλεύονται ανθρώπους, το κοινωνικό κίνημα θα βρίσκεται στον δρόμο και δεν υπάρχει κανένας μπάτσος, πόσο μάλλον καμία «υπόσχεση» ή «δέσμευση», που θα μπορέσει να το καταστείλει.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,ελευθεριακη συνδικαλιστικη ενωση,μεταναστες,πρόσφυγες

Libertarian Syndicalist Union (ESE Athens): Appeal for financial support / In solidarity with the Syrian refugees

Σχολιάστε
Appeal for financial supportLibertarian Syndicalist Union (ESE Athens) supports and joins in solidarity movements for the Syrian refugees (victims of war) which live in Greece.

Apart from their fair request for direct provision of asylum and travel documents, these people have huge needs in terms of accommodation, food, health care, etc. Hundreds of Syrian refugees reside in hotels (as a stopgap solution), not in good conditions , being under the responsibility of the Greek government and Athens’ mayor. We can also report that food supplies for the above refugees are οbtained from charities and solidarity movements. Other Syrian refugees (even families with small children) live in parks, under dramatic circumstances. For thousand Syrian refugees, the right of decent recindency and decent work is an elusive goal.

The massive influx of Syrian refugees will continue to take place in Greece, taking into consideration that, in neighboring Turkey, there are 1.5 million Syrian refugees viciously displaced by war, seeking to pass the borders of Western Europe.

Social organizations in Athens (neighborhood assemblies and social centers) have taken the initiative to host the Syrian refugees. For these organisations, this initiative makes up unsustainable financial costs. As a Libertarian Syndicalist Union, we decided to support this effort.

Therefore, we make an appeal to syndicalist unions, social movements and workers of all countries, in order to financially support our effort. ΕSE Athens’ mutual fund is insufficient to respond adequately to this initiative.

Any financial support can be deposited in the below account of Piraeus Bank :
5087-070937-715
ΙΒΑΝ: GR86 0172 0870 00508707 0937 715
BIC: PIRBGRAA

Libertarian Syndicalist Union (ESE Athens)ese

———————————————————————————————————-

In solidarity with the Syrian refugees

The civil war in Syria is another example of the contemporary capitalist paradise, a paradise of globalized markets and bosses. According to U.N., war casualties have reached 100,000. The brutality of the Assad regime’s policy, along with the deepening, foreign involvement in this ongoing massacre (e.g. Islamic State extremists), forces Syrian people to become refugees. The use of cluster bombs in populated areas and the atrocities against civilians, prisoners, war opponents leave no margin for survival, leading to violent uprooting.The imperialist nations involved are jointly responsiblie for this uprooting and exile, by playing undermining, political games on the backs of the people, Syrians and Kurds in this case.

Equally shared responsibility for the wars in the Middle East and Africa has the Greek state, which participates in NATO and serves the imperialist plans of the great powers. The Greek state supports interventions, «humanitarian» wars and the complete dissolution of modern countries. The Greek army joins in the military occupation of many countries, such as Afghanistan, Iraq, Bosnia, Kosovo, East Africa. Consequenty, the Greek state is co-responsible for the uprooting of people, abandoning their homes under the threat of bombs, occupation, poverty.

One million Syrian refugees have resorted to neighboring countries, about half of them are children. Displaced people inside the Syrian borders are estimated to be 3,6 million, while thousands continue to cross the borders. This is one of the highest, modern, mass migration waves, all victims of war in Syria.

EU member states and the Atlantic superpower (USA), which carry the bloodstained burden of responsibility for this relentless slaughter, also continue the war against refugees from within. Those who manage to escape the fences,survive from mines and murderous attacks on the borders, are kept under a regime of constant illegality,by not granting them any political and social right.

Some hundreds of Syrian refugees (including men, women and children) have given a heroic fight,for 26 consecutive days, in Syntagma Square, demanding the obvious thing from the Greek state: asylum, along with full rights as victims of war and free migration in the EU. The Syrian refugees who participated in this difficult fight, won a significant victory. The Greek government pledged to grant them asylum and travel documents, with a procedure of emergency. This victory of the refugees is a result of their determination and the massive solidarity movement, which was unfolded. Their victory represents a victory of the whole social movement.
We have no trust in the Greek state, both central and local (Municipality of Athens), that will meet their commitments.We do not forget the failure of many commitments of the Greek state,which was given towards immigrant hunger strikers in the building of Hypatia, few years ago. Moreover, the anti-immigration policy of the Greek state is omnipresent. The immigrants are considered as a national problem,not as people with problems. Indicative of the anti-immigrant state policy is the violent «sweeping» of the Syrian refugees-protesters from the Syntagma Square. The Greek government and Mr. Kaminis pursued to get rid of the continuous protest as fast as possible.

We support the fight of Syrian refugees to meet the commitments they won with their hunger strikes.
– Asylum for war victims.
– Free migration towards the EU member states. Greece should not be a «prison» for refugees.
– Αccomodation, food, health care, work, rights to refugees.

We will contribute to the effort to meet the needs of refugees living in hotels, in several city areas as well as in the occupation of the Radio Station building in Brahami.

The fight continues until the vindication of all war victims . 603 refugees only have won, thousands are waiting to be vindicated.

Libertarian Syndicalist Union (ESE)ese

http://ese.espiv.net/2014/12/29/libertarian-syndicalist-union-esein-solidarity-with-the-syrian-refugees/


—

—

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση – Διεθνείς Σχέσεις

Unión Sindical Libertaria – Relaciones Internacionales

http://ese.espiv.net/

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,ελευθεριακη συνδικαλιστικη ενωση,μεταναστες,πρόσφυγες

Libertarian Syndicalist Union (ESE):In solidarity with the Syrian refugees

Σχολιάστε
On Friday, December 19th, our members visited the Syrian refugees, which have resorted to a hotel located in the center of Athens,waiting for the fulfillment of Greek state’s commitments (granting asylum and travel documents).
We transported and delivered some clothing, food and medicine, contributing to the effort made to meet their needs.
We also discussed with them about the civil war, their uprooting, their fight, listened carefully to their problems as well as their concerns and pledged to keep in constant touch and help them in every possible way.
Moreover, we visited some Syrian refugees that live in another hotel, whose accomodation costs are covered by a Solidarity Assembly. Like the previous ones, these refugees were “sweeped” by the Greek police in Syntagma Square, with a violent and inhumane way, having lost their personal stuff (documents, mobile phones, money, clothes, shoes).
In the end, we delivered to the Solidarity Assembly a sum of 216,00 ? (ESE’s mutual fund) for the accomodation costs.We intent to continue our support to this fight and contribute to Syrian refugees’ needs. We are available for active participation in the Solidarity Assembly and in every future initiative taken.
……………………………………………….

Libertarian Syndicalist Union (ESE)ese

In solidarity with the Syrian refugees

The civil war in Syria is another example of the contemporary capitalist paradise, a paradise of globalized markets and bosses. According to U.N., war casualties have reached 100,000. The brutality of  the Assad regime’s policy, along with the deepening, foreign involvement in this ongoing massacre (e.g. Islamic State extremists), forces Syrian people to become refugees. The use of cluster bombs in populated areas and the atrocities against civilians, prisoners, war opponents leave no margin for survival, leading to violent uprooting.The imperialist nations involved are jointly responsiblie for this uprooting and exile, by playing undermining, political games on the backs of the people, Syrians and Kurds in this case.

Equally shared responsibility for the wars in the Middle East and Africa has the Greek state, which participates in NATO and serves the imperialist plans of the great powers. The Greek state supports interventions, “humanitarian” wars and the complete dissolution of modern countries. The Greek army joins in the military occupation of many countries, such as Afghanistan, Iraq, Bosnia, Kosovo, East Africa. Consequenty, the Greek state is co-responsible for the uprooting of people, abandoning their homes under the threat of bombs, occupation, poverty.

One million Syrian refugees have resorted to neighboring countries, about half of them are children. Displaced people inside the Syrian borders are estimated to be 3,6 million, while thousands continue to cross the borders. This is one of the highest, modern, mass migration waves, all victims of war in Syria.

EU member states and the Atlantic superpower (USA), which carry the bloodstained burden of responsibility for this relentless slaughter, also continue the war against refugees from within. Those who manage to escape the fences,survive from mines and murderous attacks on the borders, are kept under a regime of constant illegality,by not granting them any political and social right.

Some hundreds of Syrian refugees (including men, women and children) have given a heroic fight,for 26 consecutive days, in Syntagma Square, demanding the obvious thing from the Greek state: asylum, along with full rights as victims of war and free migration in the EU. The Syrian refugees who participated in this difficult fight, won a significant victory. The Greek government pledged to grant them asylum and travel documents, with a procedure of emergency. This victory of the refugees is a result of their determination and the massive solidarity movement, which was unfolded. Their victory represents a victory of the whole social movement.
We have no trust in the Greek state, both central and local (Municipality of Athens), that will meet their commitments.We do not forget the failure of many  commitments of the Greek state,which was given towards immigrant hunger strikers in the building of Hypatia, few years ago. Moreover, the anti–immigration policy of the Greek state is omnipresent. The immigrants are considered as a national problem,not as people with problems. Indicative of the anti-immigrant state policy is the violent “sweeping” of the Syrian refugees-protesters from the Syntagma Square. The Greek government and Mr. Kaminis pursued to get rid of the continuous protest as fast as possible.

We support the fight of Syrian refugees to meet the commitments they won with their hunger strikes.
– Asylum for war victims.
– Free migration towards the EU member states. Greece should not be a “prison” for refugees.
– Αccomodation, food, health care, work, rights to refugees.

We will contribute to the effort to meet the needs of refugees living in hotels, in several city areas as well as in the occupation of the Radio Station building in Brahami.

The fight continues until the vindication of all war victims . 603 refugees only have won, thousands are waiting to be vindicated.

 

……………………………………………………………………………………………………………………………..
Libertarian Syndicalist Union (ESE)logo

αναδημοσίευση απο το σάιτ της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,ελευθεριακη συνδικαλιστικη ενωση,μεταναστες,προδημοσιευσεις & αναδημοσιευσεις,πρόσφυγες

H ΕΣΕ στο πλευρό των Σύριων προσφύγων‏

Σχολιάστε
Την Παρασκευή 19/12 επισκεφτήκαμε τους Σύριους πρόσφυγες που διαμένουν σε ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας, περιμένοντας την υλοποίηση των δεσμεύσεων που ανέλαβε το ελληνικό κράτος (χορήγηση ασύλου και ταξιδιωτικών εγγράφων).
Μεταφέραμε και παραδώσαμε ρούχα, παπούτσια και φάρμακα, συμβάλοντας στην προσπάθεια να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες τους. Συζητήσαμε μαζί τους για τον πόλεμο στη χώρα τους, την προσφυγοποίησή τους, τον αγώνα τους. Ακούσαμε τα προβλήματα και τις αγωνίες τους. Υποσχεθήκαμε να κρατήσουμε επαφή μαζί τους και να βοηθήσουμε όπου χρειαστεί και όπου μπορούμε.
Επισκεφτήκαμε επίσης τους Σύριους πρόσφυγες που διαμένουν σε άλλο ξενοδοχείο με την κάλυψη του κόστους διαμονής τους από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης. Οι συγκεκριμένοι πρόσφυγες, όπως και αρκετοί από το πρώτο ξενοδοχείο, είναι απ’ αυτούς που “σκουπίστηκαν” από την αστυνομία στην πλατεία Συντάγματος με βίαιο και απάνθρωπο τρόπο, έχοντας απωλέσει τα προσωπικά τους αντικείμενα (έγγραφα, τηλέφωνα, χρήματα, ρούχα, παπούτσια). Παραδώσαμε στη Συνέλευση Αλληλεγγύης 216 ευρώ (από το Ταμείο Αλληλοβοήθειας της ΕΣΕ), συμβάλοντας στην κάλυψη του κόστους διαμονής τους.
Δηλώνουμε την πρόθεσή μας να στηρίξουμε αυτό τον αγώνα και να βοηθήσουμε στη στήριξη των Σύριων προσφύγων. Δηλώνουμε τη διάθεσιμότητά μας για ενεργή συμμετοχή στη Συνέλευση Αλληλεγγύης και σε όποιες πρωτοβουλίες παρθούν.
……………………………………………….
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ Αθήνας) ese
 
 
 
Στο πλευρό των Σύριων προσφύγων
Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία είναι ένα ακόμη δείγμα του σύχρονου καπιταλιστικού παράδεισου, του παγκοσμιοποιημένου παράδεισου των αγορών και των αφεντικών. Σε 100.000 ανέρχονται οι νεκροί, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ. Η βαρβαρότητα του καθεστώτος Άσσαντ και πολλών ακόμη εμπλεκομένων σε αυτό το μακελειό (π.χ. ισλαμιστές) αναγκάζει το Συριακό λαό να προσφυγοποιείται. Η χρήση βομβών διασποράς σε κατοικημένες περιοχές, καθώς και οι φρικαλεότητες σε βάρος των αμάχων, των αιχμαλώτων, των αντιπάλων πολεμιστών δεν αφήνουν κανένα περιθώριο επιβίωσης, οδηγούν στον αναγκαστικό ξεριζωμό. Για τον ξεριζωμό και την προσφυγιά συνυπεύθυνες είναι οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που παίζουν τα βρώμικα παιχνίδια τους στις πλάτες των λαών, του Συριακού λαού καθώς και του Κούρδικου λαού στη συγκεκριμένη περίπτωση.
 
Εξίσου συνυπεύθυνο για τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και την Αφρική είναι το ελληνικό κράτος, το οποίο μετέχει στο ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των μεγάλων δυνάμεων. Το ελληνικό κράτος στηρίζει επεμβάσεις, “ανθρωπιστικούς” πολέμους, τη διάλυση χωρών. Ο ελληνικός στρατός βρίσκεται ως στρατός κατοχής σε πολλές περιοχές του πλανήτη π.χ. Αφγανιστάν, Ιράκ, Βοσνία, Κόσσοβο, Ανατολική Αφρική. Το ελληνικό κράτος είναι συνυπεύθυνο για τον ξεριζωμό των ανθρώπων που αφήνουν τα σπίτια τους και φεύγουν κηνυγημένοι από τις βόμβες, την κατοχή, τη φτώχεια.
 
Ένα εκατομμύριο έχουν φτάσει οι πρόσφυγες από τη Συρία σε γειτονικές χώρες, περίπου οι μισοί είναι παιδιά. Οι εκτοπισμένοι μέσα στη χώρα είναι 3,6 εκατομμύρια, ενώ χιλιάδες εξακολουθούν να διασχίζουν τα σύνορα. Αυτή είναι η σύγχρονη μεγάλη προσφυγιά, τα θύματα του πολέμου της Συρίας.
 
Τα κράτη της Ε.Ε. και η ατλαντική υπερδύναμη (ΗΠΑ) που είναι συνυπεύθυνα γι’ αυτή τη σφαγή, συνεχίζουν τον πόλεμο ενάντια στους πρόσφυγες και στο εσωτερικό τους. Όσοι καταφέρουν να γλιτώσουν από τους φράκτες, τις νάρκες και τις δολοφονικές επιθέσεις στα σύνορα, τους κρατούν σε καθεστώς διαρκούς παρανομίας μη αναγνωρίζοντάς τους κανένα πολιτικό και κοινωνικό δικαίωμα. 
 
Μερικές εκατοντάδες πρόσφυγες από τη Συρία (άντρες, γυναίκες και παιδιά) έδωσαν για 26 ημέρες έναν ηρωϊκό αγώνα στην πλατεία Συντάγματος, διεκδικώντας από το ελληνικό κράτος τα αυτονόητα: άσυλο με πλήρη δικαιώματα ως θύματα πολέμου και ελευθερία μετακίνησης στην Ε.Ε. Οι Σύριοι πρόσφυγες που συμμετείχαν στον πολυήμερο αγώνα στην πλατεία Συντάγματος πέτυχαν μια σημαντική νίκη. Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να τους αποδώσει το άσυλο και ταξιδιωτικά έγγραφα, να τα αποδώσει με μια διαδικασία επείγοντος. Η νίκη των προσφύγων είναι αποτέλεσμα της αποφασιστικότητάς τους και του κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε. Η νίκη τους είναι νίκη όλου του κοινωνικού κινήματος.
 
Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στο ελληνικό κράτος, τόσο το κεντρικό όσο και το τοπικό (Δήμος Αθηναίων), ότι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Δεν ξεχνάμε την αθέτηση πολλών από τις δεσμεύσεις του ελληνικού κράτους προς τους μετανάστες απεργούς πείνας του κτιρίου της Υπατίας πριν μερικά χρόνια. Εξάλλου, η αντι-μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους είναι πανταχού παρούσα. Το ελληνικό κράτος θεωρεί τους μετανάστες πρόβλημα, και όχι ανθρώπους με προβλήματα. Ενδεικτικό της αντι-μεταναστευτικής κρατικής πολιτικής είναι και το “σκούπισμα” των διαμαρτυρομένων προσφύγων από την πλατεία Συντάγματος. Κυβέρνηση και Καμίνης ήθελαν να ξεμπερδεύουν με τη διαμαρτυρία μια ώρα γρηγορότερα.
Στηρίζουμε τον αγώνα των Σύριων προσφύγων για να τηρηθούν οι δεσμέύσεις που απέσπασαν με τον αγώνα τους. 
 
– Άσυλο στα θύματα του πολέμου.
– Ελευθερία μετακίνησης προς την Ε.Ε. Να μην γίνει η Ελλάδα “φυλακή” για τους πρόσφυγες.
– Στέγη, τροφή, περίθαλψη, εργασία, δικαιώματα στους πρόσφυγες.
Θα συμβάλουμε στην προσπάθεια κάλυψης των αναγκών των προσφύγων που διαμένουν σε ξενοδοχεία, σε δημοτικούς χώρους και στην Κατάληψη του Ασυρμάτου (Μπραχάμι).
 
Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι τη δικαίωση όλων των θυμάτων του πολέμου. Οι 603 νίκησαν, χιλιάδες περιμένουν να δικαιωθούν.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ Αθήνας) logo
 
 
 

 
 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: ΕΣΕ-ΑΘΗΝΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,απεργία πείνας,δομες αλληλεγγυης,δρασειΣ,πρόσφυγες,ΣΥΒΧΑ

ΣΥΒΧΑ: Συλλέγουμε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για του Σύρους πρόσφυγες στην πλατεία Συντάγματος

Σχολιάστε

suroi-prosfiges-sintagmaΤην περασμένη Κυριακή, την ώρα της κινητοποίησης έξω από τη Βουλή,συνάδελφοι από τον Σύλλογο μας ήρθαν σε επικοινωνία με τους Σύρους πρόσφυγες και συζήτησαν σχετικά με τις ανάγκες τους.

Όπως μας είπαν, χρειάζονται νερά, είδη καθαριότητας (σαπούνια, μωρομάντηλα, χλωρινομάντηλα, σερβιέτες, κ.λ.π.), φάρμακα (παναντολ, ποσταν, ντεπον, οκμεντιν, και γενικότερα παυσίπονα, αντιβιώσεις),κουβέρτες, τρόφιμα μακράς διαρκείας (ρύζι, μακαρόνια, όσπρια, λάδι, ζάχαρη, μέλι, λάδι, κ.λ.π.), γάλα και παιδικό μακράς διαρκείας ή σκόνη, τσάι,…

Η συλλογή όλων αυτών θα γίνεται στα γραφεία μας, τα οποία θα είναι ανοιχτά την Τρίτη 9/12, 7μμ-10μμ & την Πέμπτη 11/12, 7.30μμ-10μμ. Ενώ, την Πέμπτη 11/12 αμέσως μετά τη βδομαδιάτικη συνέλευση δράσης στα γραφεία μας, θα πάμε όλοι μαζί στο Σύνταγμα για να τους τα παραδώσουμε.

Δηλώνουμε την αλληλεγγύη και την στήριξή μας στους Σύριους πρόσφυγες που βρίσκονται εδώ και μέρες στην πλατεία Συντάγματος -αρκετοί από αυτούς βρίσκονται και σε απεργία πείνας- διαμαρτυρόμενοι για τον εγκλωβισμό τους στη χώρα μας. Οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν από τον τόπο τους με τρόπο βίαιο, ξεριζωμένοι από τις συνθήκες πολέμου που επικρατούν εκεί και έχουν κάνει ξεκάθαρο ότι επιθυμία και στόχος τους ουδέποτε ήταν η παραμονή τους στην Ελλάδα. Αυτό που τους κρατάει εδώ είναι οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, η αναλγησία των κρατικών φορέων και οι δεσμεύσεις που επικαλείται η χώρα μας προκειμένου να μην ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημά τους. Είναι η ίδια η αντιμεταναστευτική πολιτική της  κυβέρνησης και της ΕΕ στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται η συνθήκη του Δουβλίνου και η υπόλοιπη σχετική νομοθεσία της ΕΕ, η Φρόντεξ, οι επαναπροωθήσεις και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε μια χώρα που η αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια τείνει να γίνει πάγια τακτική των αρμοδίων, …όταν αυτοί βρεθούν, απαιτούμε να σεβαστούν τις τραγικές στιγμές που έχουν ήδη περάσει οι Σύροι πρόσφυγες, να σταματήσουν να παίζουν με τις ζωές τους και να δείξουν επιτέλους την στοιχειώδη ευαισθησία στο πρόβλημά τους.

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210-3820537
sylyp_vivliou@yahoo.gr | https://bookworker.wordpress.com

Απόψεις-γνώμες-αναλύσεις,ιστορικά,Κοινωνία,πρόσφυγες,Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο & Κόκκινο

η Τούμπα, οι μετανάστες και τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας

Σχολιάστε

Κείμενο της αναρχικής συλλογικότητα “μαύρο κόκκινο” από την θεσσαλονίκη.

***

Η Τούμπα, οι μετανάστες και τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας
ceb1ceb5cf81cebfcf86cf89cf84cebfceb3cf81ceb1cf86ceafceb1-cebaceaccf84cf89-cf84cebfcf8dcebccf80ceb1cf82Λοιπόν, γεννηθήκαμε και στην Τούμπα. Πήγαμε δημοτικό στου «Αδαμίδη» και στο «Τενεκεδένιο», το ένα χτισμένο από λαμαρίνη και τ’ άλλο από αμίαντο καρκινογόνο. Κάποτε το γκρέμισαν αφού τόσες γενιές μεγάλωσαν σ’ αυτό. Οι γονείς μας γεννήθηκαν εδώ, στα ίδια σχολεία έτρεξαν, γέλασαν, στα ίδια στενά έπαιξαν. Πρόλαβαν βέβαια τούτοι οι τυχεροί τα σπιτάκια με τις μεγάλες αυλές, τις ξαμπάρωτες πόρτες, το κουτσομπολιό των Σμυρνιών γιαγιάδων, τα ρεμπέτικα στη διαπασών απ’ τη καλύβα του χασισοπότη, τις φωνές και τους καυγάδες των γειτόνων τις μεγάλες και ατέλειωτες σιωπές που έκρυβαν τους κυνηγημένους. Οι παππούδες μας δεν γεννήθηκαν εδώ. Στην Τούμπα δεν γεννήθηκε κανείς, μόνο κάτω στην πόλη γεννήθηκαν οι παλιοί Σεφαραδίτες που κι αυτοί έφτασαν εδώ κυνηγημένοι. Κανείς δε θυμάται από πότε, φύγανε κι αυτοί όπως ήρθαν…κυνηγημένοι. Οι παππούδες μας ήρθαν εδώ από τη Ρωσία, τον Πόντο, από τη Σμύρνη…πρόσφυγες. Πριν από τους παππούδες μας, στη Τούμπα ζούσαν τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας, έτσι έλεγαν οι παλιοί την χωματερή στο μέρος που χτίστηκαν έπειτα τα «Κωνσταντινοπολίτικα». Όταν ήρθαν οι παππούδες, μας δεν τους δέχτηκε κανείς, δεν άνοιξε σπίτι, ή αγκαλιά, ούτε στάβλος για να χωθούν σαν τρομαγμένα ζώα. Μονάχα το ορφανοτροφείο που μεγάλωσε τις γιαγιάδες μας, στα χρόνια της φρίκης… Είχαν μόνο την απλωσιά του τόπου. Το ρέμα, τη Αγιά Μαρίνα, το ανάχωμα, το Κρυονέρι, τις παρυφές του δάσους, αυτός ήταν ο τόπος. Εκεί χτίσαν τα παραπήγματά τους, οι παραγκιώτες. Παραμέρισαν τα σκουπίδια και έφτιαξαν τη ζωή, αυτή του πολέμου, αυτή της αντίστασης, του αγώνα. Βάψανε οι αλάνες της Τούμπας κόκκινο. Δρόμος πολύς η ζωή των κυνηγημένων, η ζωή του πρόσφυγα…Έπειτα γκαστερμπάϊτερ, άσωτος ο δρόμος… Κάποτε ξαπόστασαν κι αυτοί, μέσα στα μελαγχολικά σπιτάκια της αντιπαροχής του δανείου, της σύνταξης, αυτά που χτίσανε κατά χιλιάδες οι ίδιοι για δεκαετίες. Μα η φτώχεια ήταν πάντα η ίδια, πλήρωσαν κι ακόμη αργότερα, είδαν τα εγγόνια τους, τα λιωμένα κορμιά των νεολαίων της «ανάπτυξης» και του «εκσυγχρονισμού» κάθε απόβραδο να ξεμοναχιάζουν τη ζωή κάτω απ’ τη γέφυρα, στο ρέμα, το πρωΐ άγριο ξύπνημα από τη σειρήνα του ασθενοφόρου. Και σε μας απόμεινε, μονάχα μια μνήμη, μια μυρωδιά χαμένη από την τσιμενταρισμένη εξοχή, μα και η αίσθηση ότι αν ακόμη σήμερα δεν είμαστε κυνηγημένοι, έχουμε την ψυχή να μη γίνουμε ποτέ κυνηγοί. Και να ελπίζουμε, ν’ αγαπάμε τον άνθρωπο. Έπειτα γι’ αυτό διαλέξαμε πλευρά, γίναμε αναρχικοί, μιας και η αριστερά των παππούδων μας δεν υπάρχει πια, έμεινε από δ’ αύτη μια στάμπα από την πολυχρησιμοποιημένη καρέκλα του «δημόσιου λειτουργού» και η κατάφαση του συμβιβασμού, γίναμε αναρχικοί όχι γιατί μας αρέσει να μας κυνηγούν αλλά για να θυμόμαστε να μην γίνουμε ποτέ κυνηγοί. Ούτε κυνηγοί, ούτε θηράματα, ούτε αφέντες, ούτε δούλοι…

Με αφορμή μερικά ορφανά ευρώ (600.000) που περίσσευαν από τον ευρωπαϊκό κορβανά και που ο δήμαρχος της πόλης σκέφτηκε να τα πάρει υπό την ζεστή θαλπωρή του, εγκρίθηκε το σχέδιο εγκατάστασης οκτώ (8) μονογονεϊκών οικογενειών προσφύγων στους παλιούς στάβλους, οι οποίοι επί χρόνια χρησιμοποιούνταν για να φιλοξενούν καρκινογόνα χημικά. Η διαμόρφωση ενός χώρου φιλοξενίας των ορφανών παιδιών ήταν η προϋπόθεση για να αναλάβουν οι έμμισθοι «αλληλέγγυοι» τον μποναμά των γιάπηδων. Στους καρκινογόνους παλιούς στάβλους λοιπόν, εξαντλείται η ντόπια και διεθνής αλληλεγγύη για τους κατατρεγμένους…Ας είναι, όμως όχι… Στην Τούμπα, λοιπόν, (να μιλάνε άραγε για τον ίδιο τόπο;) βρέθηκαν άνθρωποι να καμωθούν τους γηγενείς. Μαζεύτηκαν, λοιπόν, κάποιοι άπληστοι νευρωτικοί «αυτόχθονες», έκαναν εκδήλωση και είπαν «στην Τούμπα δε χωράνε πρόσφυγες». Αναρωτήθηκαν «πως θα παίζουνε τα παιδιά μας δίπλα στους μετανάστες»; Είπαμε «θα μιλήσουμε κι εμείς», αρνήθηκαν, επιμείναμε να μιλήσουμε, μας ρώτησαν ποιο είναι το όνομά μας,
– Αχμέτ, Αμπντούλ, Κωστής, Μαρίκα, Ντούσιας, Χομαγιούν, Βακάρ.
Έπειτα ρώτησαν που ζούμε
– Στην Επιδαύρου, στη Βοσπόρου, κάτω από τη γέφυρα, στο ρέμα, στη Κασσάνδρου, στο Γεντί Κουλέ
Και που γεννηθήκατε;
– Στην Τούμπα, στο Κερατσίνι, στην Κοκκινιά, στο Βίτσι, στα γκέτο του Παρισιού, στο Μεξικό στη ζούγκλα.
Παραξενεύτηκαν ρώτησαν τι ήρθατε να κάνετε εδώ; Μα είχαν ακούσει πολλά έκλεισαν τα ηχεία…τότε κάναμε τα χέρια μας χωνί, όπως παλιά στη γειτονιά μας, έκαμε ο κυρ-Γιώργης που ‘φερνε στην καρότσα τα καρπούζια κι οι γιαγιάδες μας ανέβαζαν πάνω να παίξουμε…
-Γεννηθήκαμε κι εδώ, κι αλλού και παντού θα γεννιόμαστε και θα ξεπηδάμε γιατί ο φασισμός δεν έχει πάντα ουρά και κέρατα, ο φασισμός ξεκινά ως εφαρμογή μικρών καθημερινών κακουργηματικών σκέψεων, υπαγορευμένων από το φόβο και τη μισαλλοδοξία…Σκεπτόμενοι ότι ο φασισμός δεν νικάει όταν βρεθεί ένας Χίτλερ αλλά όταν δημιουργηθούν χιλιάδες Άϊχμαν…
Έπειτα φύγαμε, μα θα ξαναγυρίσουμε, να κοιτάξουμε αν ο τόπος φυλάει τη μνήμη του…

Όσοι δεν μίλησαν ποτέ, όσοι τώρα βόλεψαν το κορμί τους σε ένα-δυο σπίτια και εξοχικά, βρήκαν εχθρό, «ξεσηκώθηκαν» να «διεκδικήσουν». Ποιόν εχθρό αισθάνθηκαν; Βρέθηκαν «αυτόχθονες» να διακηρύξουν ότι αυτό το μικρό κομμάτι κατεστραμμένης γης κάποιοι άλλοι, -οι ίδιοι- το έχουν περισσότερο ανάγκη, από τα ορφανά αλλοδαπά ανήλικα μιάσματα. Κάνανε και αναλύσεις ότι η χώρα και ειδικά η Τούμπα δεν χωράει άλλους ξένους, άλλους κατατρεγμένους. Είναι πολλοί, λένε. Δεν χωράει άλλη φιλοξενία γιατί έχει το Θεαγένειο που φιλοξενεί καρκινοπαθείς, έχει το Παπάφειο που φιλοξενεί ορφανά, έχει την ΥΦΑΝΕΤ που φιλοξενεί αναρχικούς… Δεν χωράνε άλλοι, είπαν αυτοί που αν η Τούμπα δεν χωρούσε από πάντα τους κατατρεγμένους, δεν θα ήταν εδώ. Κορόϊδεψαν «να τους πάρετε σπίτια σας», οι ανόητοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πόσους και πόσους κατατρεγμένους έχουμε φιλοξενήσει στα σπίτια μας με την ελπίδα κάποτε να είχε βρεθεί κάποιος να φιλοξενήσει τους παππούδες μας, τους «τουρκόσπορους». Έπειτα μας είπαν ότι θέλουν το χώρο μόνο για Έλληνες, για την πατρίδα…ποια πατρίδα; Αυτή την πατρίδα που έστελνε το χωροφύλακα να ελέγχει αν σηκώσαν την σημαία της οι παππούδες μας στα μπαλκόνια, επειδή ήταν «ύποπτοι» και «συμμορίτες»; Την πατρίδα της “μπάρας” που για να την περάσεις έπρεπε να δώσεις πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων; Στην κόκκινη Τούμπα η σημαία της πατρίδας μας απλώνονταν στα μπαλκόνια 363 μέρες το χρόνο, κάθε μέρα πέρα από τις εθνικές εορτές: ήταν τα χιλιομπαλωμένα σώβρακα και οι κακοραμμένες κάλτσες που ανέμιζαν περήφανα πάνω από τα κεφάλια μας όταν κλωτσούσαμε την μπάλα στην αλάνα• πατρίδα στην τούμπα ήταν η αλάνα για τους μικρούς, η φτώχεια για τους μεγαλύτερους κι η πείνα, ο φόβος της προσφυγιάς. Ήταν όμως και η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, το νιώσιμο, δεν ήταν απλά μια κάποια Ελλάδα η πατρίδα στην Τούμπα. Έτσι θέλουμε να τη θυμόμαστε. Αλλά μήπως τούτοι οι νέοι «γηγενείς» ήταν θαμώνες και κατοικοεδρεύαν στα υπόγεια της Τσιμπλούκας, κάτω από τόνους σκουπιδιών, αγνώριστοι κι αυτοί ανάμεσα τους; Δε θα ‘τυχε να τους γνωρίσουν οι παππούδες μας.
Άλλωστε από πάντα η χωματερή είναι το καταφύγιο του ρατσισμού, κι η μισαλλοδοξία ο πολιτισμός των σκουπιδιών.
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό
“Μαύρο & Κόκκινο”
mauro-kokkino@hotmail.com

η Τούμπα, οι μετανάστες και τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,Κρατική τρομοκρατία,πρόσφυγες,ΣΥΒΧΑ

[ψήφισμα συμπαράστασης ΣΥΒΧΑ] Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές από Τουρκία και Κουρδιστάν / H αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα και δεν ποινικοποιείται

Σχολιάστε
 1977378_296102200545122_1644076110_n

[ψήφισμα συμπαράστασης ΣΥΒΧΑ] Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές από Τουρκία και Κουρδιστάν | H αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα και δεν ποινικοποιείται

ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές από Τουρκία και Κουρδιστάν

H αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα και δεν ποινικοποιείται

Στις 27 Ιούνη συνελήφθησαν τρία μέλη της «Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν».

Αυτοί οι άνθρωποι είναι χρόνια πολιτικοί πρόσφυγες στην Ελλάδα, εργαζόμενοι και δραστήρια μέλη της «Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν», με δημόσια παρουσία μακρόχρονη, πολιτική δραστηριότητα και συμμετοχή σε κινητοποιήσεις.

Είναι αυτοί που με αστείρευτο απόθεμα δύναμης και αγωνιστικότητας παλεύουν για τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, για κοινωνική δικαιοσύνη και στήριξη των φυλακισμένων αγωνιστών στην Τουρκία και αλλού.

Ο Σύλλογός μας εκφράζει την συμπαράστασή του στους συλληφθέντες αγωνιστές, απαιτεί την άμεση απελευθέρωσή τους και καλεί εργατικά σωματεία και συλλογικότητες να σταθούμε στο πλευρό τους και να δείξουμε την αλληλεγγύη μας.

Η κρατική τρομοκρατία δεν θα περάσει

Αλληλεγγύη στους αγωνιστές από Τουρκία και Κουρδιστάν!

Να αφεθούν ελεύθεροι!

[Συγκέντρωση αλληλεγγύης: Παρασκευή 4 Ιούλη, 12μμ στο εφετείο στην Λουκάρεως]

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210 – 3820537
sylyp_vivliou@yahoo.gr | http://bookworker.wordpress.com

διεθνη,μεταναστες,πρόσφυγες,ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Μοχάμεντ Σαγκάρ, ο τελευταίος μετανάστης

Σχολιάστε

Το χρονικό μιας τυπικής μεταναστευτικής Οδύσσειας, ένα νησί που ο καπιταλισμός το πήγε πρώτα στον παράδεισο και ύστερα στην κόλαση, η πολύπαθη Μέση Ανατολή και ο Σαντάμ Χουσεΐν, η αντιμεταναστευτική πολιτική μιας χώρας μεταναστών.

 tumblr_mkmgsfqDFZ1s39tb9o1_500

Περίπου 160 χιλιόμετρα νότια της Βαγδάτης βρίσκεται η Νατζάφ, μια απ’ τις ιερότερες πόλεις του Ιράκ για τους Σιίτες μουσουλμάνους και ίσως το ισχυρότερο κέντρο της πολιτικής τους επιρροής. Εκεί βρίσκεται και ο μουσουλμανικός ναός του Αλή· ο Αλή ήταν ο γαμπρός του προφήτη Μωάμεθ και, σύμφωνα με τους Σιίτες, ο δίκαιος διάδοχος στην ηγεσία του μουσουλμανικού κόσμου. Είναι λοιπόν φυσικό η πόλη να αποτελεί προορισμό για εκατομμύρια προσκυνητές ετησίως.

Το 1976 γεννιέται στη Νατζάφ ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, Μοχάμεντ Σαγκάρ. Τρία χρόνια μετά, ο Σαντάμ Χουσεΐν θα αναλάβει την προεδρία της χώρας. Δώδεκα χρόνια αργότερα (1991) ο 15χρονος πλέον Μοχάμεντ εγκαταλείπει προσωρινά το σπίτι του μαζί με την οικογένειά του για να γλιτώσει απ’ τη σφαγή που ακολουθεί την εξέγερση των Σιιτών ενάντια στον Σαντάμ Χουσεΐν. Όταν επιστρέφουν, το βρίσκουν κατεστραμμένο από μια ρουκέτα. Ψάχνοντας στα χαλάσματα, Ο Μοχάμεντ τραυματίζεται από μια βόμβα που δεν είχε εκραγεί κατά τη διάρκεια της μάχης.

Η ζωή συνεχίζεται και το 1997 ο 21χρονος Μοχάμεντ σπουδάζει μικροβιολογία. Τότε είναι που θα ακούσει τις φήμες ότι η οικογένειά του έχει στοχοποιηθεί απ’ το καθεστώς. Παρατάει τις σπουδές του και φεύγει με την οικογένειά του για το Ιράν. Τα πράγματα στο Ιράν εξακολουθούν να μην είναι ρόδινα κι έτσι αποφασίζει, 4 χρόνια μετά, να φύγει μόνος του για τη Μαλαισία και στη συνέχεια την Ινδονησία. Ο τελικός προορισμός είναι η Αυστραλία κι έτσι τον Οκτώβριο του 2001 ο Μοχάμεντ επιβιβάζεται μαζί με άλλους 222 αιτούντες άσυλο στο Olong, ένα μικρό ξύλινο σκάφος με κατεύθυνση τη μακρινή ήπειρο της επαγγελίας. Ένα μήνα πριν, οι δίδυμοι πύργοι πέφτουν και το φόβητρο της τρομοκρατίας και των μεταναστών γίνεται το πολιτικό εργαλείο της νέας εποχής.

Η κυβέρνηση της Αυστραλίας εκείνη την περίοδο τηρεί μία στάση μηδενικής ανοχής στην παράνομη μετανάστευση. Έτσι, όταν το Olong εισέρχεται στα ύδατα της Αυστραλίας η κυβέρνηση, που το είχε ήδη χαρακτηρίσει ως σκάφος ύποπτο για παράνομη είσοδο, στέλνει το ναυτικό να το αναχαιτίσει. Το σκάφος ρυμουλκείται πίσω σε διεθνή ύδατα -κοντά στο Νησί των Χριστουγέννων- όπου και βυθίζεται υπό αμφίβολες συνθήκες (κάποιες αναφορές λένε ότι το σκάφος υπέστη φθορές εξ αιτίας της ρυμούλκησης). Οι επιβάτες διασώζονται απ’ το πλοίο του αυστραλιανού ναυτικού και ο Μοχάμεντ Σαγκάρ μεταφέρεται μαζί με άλλους πρόσφυγες στην Παπούα Νέα Γουϊνέα, όπου κάνει αίτηση για πολιτικό άσυλο. Τον Σεπτέμβριο του 2002, καταλήγει στο Κέντρο Κράτησης Μεταναστών του Ναούρου.

Στο μεταξύ, κυβερνητικοί εκπρόσωποι του Φιλελεύθερου Κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία -συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού της Αυστραλίας, η οποία βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο- ισχυρίζονται ότι οι πρόσφυγες πετούσαν τα παιδιά τους στη θάλασσα για να εκβιάσουν την είσοδό τους στη χώρα (1). Οι ισχυρισμοί αποδείχτηκαν έωλοι και το επακόλουθο σκάνδαλο τελικά έβλαψε την κυβέρνηση (2).

 

Ναούρου

NauruPIC 644a2

Το Ναούρου είναι ένα νησίδιο χαμένο μέσα στον Ειρηνικό ωκεανό, έκτασης 21 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Αυτό το μικροσκοπικό κομμάτι γης έχει ίσως δυσανάλογα πολυτάραχη ιστορία. Από ιδιοκτησία αποικιοκρατικών δυνάμεων και μετά από μια Ιαπωνική κατοχή έγινε ανεξάρτητη δημοκρατία το 1968, στη συνέχεια έγινε η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο, ύστερα φορολογικός παράδεισος και φτωχός ερημότοπος με τον διαβήτη να μαστίζει τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Σήμερα βρίσκεται, θα λέγαμε, σε μια «κανονική» κατάσταση.

Το Ναούρου χρωστάει την περίοδο ευημερίας του (εξωφρενικού πλούτου μάλλον) στην εξόρυξη των τεράστιων κοιτασμάτων φωσφορικού άλατος απ’ το υπέδαφος του νησιού. Την εποχή της εκμετάλλευσης αυτού του ορυκτού πλούτου, οι κάτοικοι είχαν από πέντε αυτοκίνητα, δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα, έτρωγαν φαγητό αποκλειστικά απ’ έξω και για να μην πολυλογούμε: το κράτος είχε προσλάβει οικονομικούς μετανάστες για να καθαρίζουν τις τουαλέτες τους (!).

Τα κοιτάσματα άρχισαν κάποια στιγμή να λιγοστεύουν, οι πολιτικοί μπέρδευαν το ταμείο του κράτους με το δικό τους, μετά ήρθαν τα δάνεια και οι κακές επενδύσεις και εν ολίγοις το νησί κατέληξε ένας ρημαγμένος, πάμφτωχος και καταχρεωμένος τόπος που επιβίωνε με μηχανική υποστήριξη έξωθεν. Σε μια τέτοια συναλλαγή υποστήριξης, το Ναούρου δέχτηκε την πρόταση της αυστραλιανής κυβέρνησης να χτίσει δύο κέντρα κράτησης μεταναστών στο απομακρυσμένο νησί, με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια. Το σχέδιο, που ονομάστηκε «Ειρηνική Λύση», αποτέλεσε αντικείμενο κριτικής από τη διεθνή και εγχώρια κοινότητα. Η Αυστραλία, αν και είναι στην ουσία μια χώρα μεταναστών, έχει επιδείξει ένα παρελθόν φυλετικού διαχωρισμού εις βάρος των Αβορίγινων (αυτόχθονες κάτοικοι). Τώρα, ενισχύει τη σκληρή αντιμεταναστευτική της πολιτική με μακιαβελικού τύπου συμφωνίες. Ένα χρόνο μετά την υπογραφή της «Ειρηνικής Λύσης», ο Μοχάμεντ Σαγκάρ καταλήγει σε ένα απ’ τα κέντρα μεταναστών του μικροσκοπικού νησιού.

***

Ο Μοχάμεντ αφηγείται στον Luc Folliet (3):

 

Το πιο δύσκολο ήταν η διαδρομή. Τα νεύρα μας ήταν τεντωμένα. Για το παραμικρό στήνονταν καυγάδες, που σχεδόν έκαναν το καράβι να βουλιάξει. Το πιο οδυνηρό είναι αυτή η αναμονή με μοναδικό ορίζοντα τον ωκεανό. Δεν μπορείς να γαντζωθείς από τίποτε.

…
Φτάσαμε βράδυ. Κανείς απ’ τους οργανισμούς που προστατεύουν τα δικαιώματα των μεταναστών δεν ήταν εκεί. Υπήρχαν μόνο Αυστραλοί αστυνομικοί που μας οδήγησαν αμέσως στο κέντρο. Έπρεπε να περιμένουμε ένα μήνα μέχρι να δούμε έναν υπεύθυνο του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης. Ήταν μια νέα δοκιμασία για μας. Ιδιαίτερα για μένα που είχα φύγει από το Ιράκ, στη συνέχεια από το Ιράν, και βρισκόμουν σε μια χώρα που δεν είχα καν ακουστά.

 

Τέσσερα χρόνια μετά (2005), ο Μοχάμεντ Σαγκάρ και ο επίσης Ιρακινός Μουχάμαντ Φαϊζάλ είναι οι μοναδικοί κρατούμενοι που έχουν απομείνει στο κέντρο. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν λάβει άδεια παραμονής στην Αυστραλία ή έχουν επαναπατριστεί. Η υπηρεσία πληροφοριών της Αυστραλίας τους ενημερώνει ότι έχουν εκτιμηθεί ως «πιθανή απειλή για την εθνική ασφάλεια», οπότε δεν μπορεί να τους επιτραπεί η είσοδος στη χώρα. Δεν τους εξηγεί γιατί. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κράτησή τους μπορεί να τραβήξει επ’ αόριστον, εφόσον καταρχάς δεν μπορούν να γυρίσουν στο Ιράκ γιατί κινδυνεύουν και κατά δεύτερον ο στιγματισμός αυτός απ’ την υπηρεσία πληροφοριών δυσκολεύει το έργο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, που προσπαθεί να τους εξασφαλίσει άσυλο σε κάποια άλλη χώρα.

Ο Σαγκάρ αποφασίζει να στήσει μια ιστοσελίδα με όνομα Πρόσφυγες Εγκλωβισμένοι στο Ναούρου, στην οποία ανεβάζει φωτογραφίες του ερειπωμένου κέντρου κράτησης και περιγράφει τις ψυχολογικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι δύο τελευταίοι απομείναντες (4):

 

Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που δε γνωρίζουν την πραγματική σημασία της λέξης «κράτηση». Σημαίνει απλά ότι δε σου ανήκει πια η ζωή σου, με άλλα λόγια δε νιώθεις ζωντανός πια. Ειδικά όταν είσαι στην ίδια κατάσταση για πολύ καιρό και δεν έχεις ελπίδες για το κοντινό μέλλον.

 

Το Σεπτέμβριο του 2006, ο Φαϊζάλ παρουσιάζει αυτοκτονικές τάσεις και μεταφέρεται στο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Brisbane στο Queensland, απ’ όπου μπορεί πλέον να αιτηθεί άσυλο κατευθείαν απ’ την κυβέρνηση. Η υπηρεσία πληροφοριών αναγκάζεται να επανεκτιμήσει την περίπτωσή του και αποφαίνεται ότι ο Φαϊζάλ δεν αποτελεί απειλή τελικά. Του χορηγείται μόνιμη βίζα για την Αυστραλία.

Ο Σαγκάρ είναι τώρα ο μοναδικός κρατούμενος στο Ναούρου. Περνάει τις μέρες του κάνοντας βόλτες -συνοδεία φρουρών- στον περιφερειακό δρόμο του νησιού ή στο Πανεπιστήμιο του Νότιου Ειρηνικού που στεγάζεται στο νησί, όπου υπάρχουν υπολογιστές και μια βιβλιοθήκη. Μετά από πιέσεις από πολιτικούς φορείς και ακτιβιστές, καθώς και νομικές κινήσεις που είχε κάνει μαζί με τον Φαϊζάλ και τον Αμερικανό ακτιβιστή Scott Parkin (που είχε απελαθεί απ’ την Αυστραλία έχοντας επίσης χαρακτηριστεί «πιθανή απειλή για την εθνική ασφάλεια» (5), το Δεκέμβριο του 2006 η κυβέρνηση της Σουηδίας δέχεται να του δώσει άδεια παραμονής.

***

Ο Μοχάμεντ Σαγκάρ έφυγε απ’ την πατρίδα του όταν ήταν 21 για να γλιτώσει απ’ το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν. Έζησε 4 χρόνια κυνηγημένος και άλλα 5 κλεισμένος σε κέντρα κράτησης μεταναστών. Στα 30 του, τρία χρόνια μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και το θάνατο του Σαντάμ Χουσεΐν, κατάφερε να κερδίσει την ελευθερία του. Σήμερα ζει στην πόλη Örnsköldsvik της Σουηδίας.

Το Κέντρα Κράτησης Μεταναστών του Ναούρου έκλεισαν το Δεκέμβριο της επόμενης χρονιάς και χορηγήθηκε αυστραλιανή βίζα στους πρόσφυγες που είχαν στο μεταξύ καταφτάσει μετά την απελευθέρωση του Μοχάμεντ. Τον Αύγουστο του 2012 τα κέντρα κράτησης ξανανοίγουν. Σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση (Μάιος 2014), 1.162 πρόσφυγες αιτούντες άσυλο κρατούνται εκεί.

Κείμενο: Morgan S. Bailey

 

MAP 1442f

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
1. Wikipedia | Children Overboard affair
2. The Guardian | False claims about boat people could sink Australian leader
3. Luc Folliet, «Ναουρού, το ρημαγμένο νησί», βλ. ΠΗΓΕΣ.
4. archive.org | When the freedom’s detained
5. Wikipedia | Scott Parkin

ΠΗΓΕΣ:
Luc Folliet,  «Ναουρού, το ρημαγμένο νησί: πώς ο καπιταλισμός κατέστρεψε την πλουσιότερη χώρα του κόσμου», εκδόσεις Τοποβόρος
Wikipedia | Mohammed Sagar
Wikipedia | Najaf
Wikipedia | Nauru Detention Center

 από: omniatv.com