Αρχείο ετικέτας Πρωτοβουλία για ανεξάρτητο κέντρο αγώνα εργατών

Κάλεσμα Πρωτοβουλίας για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών: ΑΝΕΡΓΟΙ & ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ

na_mi_zisoume_sa_douloi_1

Είμαστε κάποιοι από το ενάμισι εκατομμύριο άνεργους. Από τον 1 στους 3 που οι στατιστικές λένε πως δουλεύουμε με μερική εργασία λιγότερων των οχτώ ωρών. Αλλά και εργαζόμενοι με πλήρες ωράριο, που ζούμε καθημερινά με την απειλή από το αφεντικό, πως η όποια αντίστασή μας, η όποια διεκδίκησή μας, θα σημαίνει απόλυση γιατί οι άνεργοι είναι πολλοί. Τελικά, είμαστε εργαζόμενοι και άνεργοι, που έχουμε τον ίδιο αντίπαλο και εκμεταλλευτή, το ίδιο το κράτος με το πολιτικό του προσωπικό, αλλά και τα αφεντικά. Ξέρουμε τι σημαίνει να αγωνιάς για το πώς θα βγουν τα προς το ζην, γνωρίζουμε τη συνεχή απόρριψη από το κράτος. Για αυτό, και κουραστήκαμε πλέον, να διαβάζουμε και να ακούμε από τους μεγαλοεκδότες και τα κανάλια τους, για το πόσο άσχημα περνάμε.

Έταξαν χρυσά κουτάλια με την ΟΝΕ και το ευρώ, με τις Ολυμπιάδες και τα μεγάλα έργα, με το χρηματιστήριο. Ακόμα και τώρα, διηγούνται παραμύθια πως ότι περνάμε είναι προσωρινό, πως το σύστημα έχει προβλήματα που θα ξεπεραστούν. Ο κάθε ένας από εμάς, ξέρει πλέον από την εμπειρία του, πως το σύστημα δεν έχει προβλήματα. Το ίδιο το σύστημα είναι το πρόβλημα, ο ίδιος ο καπιταλισμός, που σε όλο τον κόσμο σαπίζει, παρακμάζει χωρίς καμιά θετική προοπτική.

 

Εμείς δεν επιλέγουμε την αναμονή απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Ως Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, καλούμε σε άμεση πάλη για τη μείωση του χρόνου που δουλεύουμε, ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Να μη φορολογείται η εργατική τάξη, εργαζόμενοι και άνεργοι, με δωρεάν μετακίνηση, υγεία, στέγαση, παιδεία, με εργατικό έλεγχο, ώστε να μπορούμε να υποδείξουμε την απαλλοτρίωση σπιτιών, τον έλεγχο των ασφαλιστικών ταμείων κ.τ.λ. Να πάρουμε στα χέρια μας, να απαλλοτριώσουμε την περιουσία όσων κλείνουν δουλειές, όσων καταχρώνται δημόσιο χρήμα όπως και την εκκλησιαστική περιουσία. Την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο. 

 

Παλεύουμε για την πολιτική ανεξαρτησία των εργαζομένων και των ανέργων από το κράτος και τις κυβερνήσεις του, από τα αφεντικά και το κεφάλαιο, από τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

 

Προτείνουμε την γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Κανένας εργατικός κλάδος μόνος δεν μπορεί να υπερασπιστεί το οποιοδήποτε δικαίωμά του. Και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να το κάνει με τις απεργίες της μιας ημέρας, χωρίς προοπτική. Στη γενική πολιτική απεργία διαρκείας, που μπορούν και οι άνεργοι να συντονίσουν τη δική τους δράση, και που θα είναι ταυτόχρονα και μια από τις μορφές που θα εκδηλώσουμε την εξέγερσή μας. Στην παρέμβαση στη γειτονιά, στην πόλη, πανελλαδικά, να δημιουργούμε εστίες σύγκρουσης με την πολιτική και το σύστημά τους, για κάθε εργατικό και λαϊκό πρόβλημα.

 

Η ανεργία μας, όπως και το ότι οι δουλειές όσων από εμάς τις έχουν ακόμα, συνεχώς κουτσουρεύονται μισθολογικά και ασφαλιστικά, δείχνουν ένοχο το χρέος, που με ότι έχουν υπογράψει εδώ και τέσσερα χρόνια θα καλούμαστε να το πληρώνουμε για δεκαετίες. Παλεύουμε για την άμεση και μονομερή διαγραφή του χρέους, μαζί με την ανατροπή της κυβέρνησης.

 

Η λύση του γόρδιου δεσμού της ανεργίας, της αφαίμαξης για το χρέος τους, η πάλη για εξασφάλιση αξιοπρεπούς εργασίας για όλους μας, είναι συνδεδεμένη τελικά με την επαναστατική πάλη για την εξουσία των ίδιων των εργαζομένων, για την εξουσία μας, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. 

 

Ταυτόχρονα, είμαστε εργαζόμενοι και άνεργοι, που δεν δίνουμε χώρο στους ναζί και τους φασίστες. Σε αυτούς που επανειλημμένα έχουν επιχειρήσει μέσα και έξω από τη Βουλή, να βάλουν πλάτη στις δουλειές των τραπεζιτών και των εφοπλιστών.

 

Έχουμε πρόσωπο και φωνή. Ας οργανώσουμε τα δικά μας ανεξάρτητα όργανα πάλης. Τις δικές μας συλλογικότητες αλληλεγγύης, τα κέντρα του αγώνα μας. Που μόνο έτσι, στην προσπάθεια αυτή, θα παρεμβαίνουμε στα  άμεσα και ζωτικά προβλήματα επιβίωσης.

 

 

 

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΤΩΝ

 

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου, 6μμ, Νίκης 4 στο Σύνταγμα

 

Αίθουσα εκδηλώσεων ΤΕΕ

 

http://kentroagona-ergaton.blogspot.gr/

Ανακοίνωση της πρωτοβουλίας για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών για τη ΔΕΘ

ΔΕΘ 2014

 

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΔΕΘ

ΚΑΜΑΡΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 6/9, 530 μ.μ

 

 

Το αγωνιστικό και κινηματικό ραντεβού στην φετινή ΔΕΘ, είναι αναγκαίο να αποτελέσει σημείο εκκίνησης για την αλλαγή ρότας του εργατικού κινήματος. Σε αυτή την κατεύθυνση, το ζήτημα της πολιτικής ανεξαρτησίας του εργατικού κινήματος, από κράτος, κυβέρνηση, αφεντικά και συνδικαλιστική γραφειοκρατία που έθεσε εξαρχής η Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών με αφορμή την ΔΕΘ και η ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση και πορεία από την εργοδοτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αποτελεί πρωταρχική και αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση. Η μάχη για την ανατροπή της κυβέρνησης, την κατάργηση των μνημονίων, την μονομερή διαγραφή του χρέους, την διασφάλιση των δικαιωμάτων στην δουλειά, στην υγεία, στην στέγη, στην τροφή, είναι μια συνολική πολιτική μάχη, που αφορά το όλο της ζωής των εργαζόμενων.

Η κρίση δεν ανήκει στο χθες. Η καταστροφή είναι ήδη συντελεσμένη  – και συνεχίζεται επ’ αόριστον. Η διεθνής ιστορική και δομική κρίση  που παρέσυρε την υπερχρεωμένη Ελλάδα στην χρεοκοπία  και ο ενώ ο βραχνάς του χρέους απειλεί να μας πνίξει  η ύφεση  χτυπά την ευρωζώνη  όχι πια μόνο στην περιφέρεια αλλά και στον σκληρό πυρήνα, την Ιταλία, την Γαλλία και προπαντός την Γερμανία. Καμιά εθνική λύση ή λύση στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι εφικτή

Υπερβαίνοντας τα σύνορα, τις εθνικιστικές αυταπάτες, την εθνική περιχαράκωση. Αυτοί που σπέρνουν τον θάνατο στην Ουκρανία, στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, αυτοί που ετοιμάζουν την Ευρώπη για ένα νέο πολεμικό σφαγείο δεν είναι άλλοι, δεν διαφέρουν από την μούρη του Σαμαρά. Είναι οι ίδιοι που καταδίκασαν τους εργάτες στην δική μας χώρα στην ανεργία, στην φτώχια, στον θάνατο. Κάθε σταγόνα αίμα στην Ουκρανία ή στην Παλαιστίνη είναι δικό μας αίμα. Κάθε μικρή νίκη των εργατών στην Ελλάδα θα είναι η σπίθα της επαναστατικής πυρκαγιάς των εργατών στον κόσμο.

Αυτό είναι που αντικατοπτρίζεται με τον πιο ωμό τρόπο, τόσο στο περιεχόμενο των διεκδικήσεων, όσο και στον τρόπο οργάνωσης του εργατικού κινήματος. Η περίοδος της “ειρηνικής” συνύπαρξης με τα αφεντικά, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η πάλη για την επιβίωση των εργαζόμενων, για αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες δουλειάς, περνά μέσα από την διεθνιστική πάλη για την εργατική εξουσία στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Όχι ως θεωρητική δυνατότητα, αλλά ως καθημερινότητα αγώνα, όπου σε κάθε χώρο δουλειάς σε κάθε μικρή ή μεγάλη αναμέτρηση θα προτάσσονται και θα επιβάλλονται τα εργατικά συμφέροντα.

Για αυτό ακριβώς, κάθε δυνατότητα χειραφέτησης του κόσμου της εργασίας, περνά μέσα από την σύγκρουση, πολιτική, ιδεολογική και σε επίπεδο κινήματος, από τον εσμό της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που παίζει  ρόλο τροχοπέδης, στην ανάπτυξη νικηφόρων εργατικών αγώνων.

Παράλληλα όρο επιβίωσης της εργατικής τάξης, αποτελεί ο απεγκλωβισμός από τον συνδικαλισμό της υποταγής, στο κράτος και την εργοδοσία, που έχει οδηγήσει στον πλήρη εκφυλισμό των εργατικών αγώνων, αναδεικνύοντας  ταυτόχρονα, την αναγκαιότητα της ταξικής ανασυγκρότησης και αυτοοργάνωσης του εργατικού κινήματος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χαρίζουμε τα υπάρχοντα σωματεία στην εργοδοτική γραφειοκρατία. Αντίθετα, παλεύουμε για την δημιουργία νέων, και για τον διαρκή επαναστατικό μετασχηματισμό των υπαρχόντων, στην βάση της εργατικής δημοκρατίας, σε πλήρη σύγκρουση με τις επιταγές της κυβέρνησης, της Τρόικας και του κεφαλαίου.

Σε αυτή την πορεία, κυρίαρχο διακύβευμα είναι η πραγμάτωση της πιο αναγκαίας από ποτέ ταξικής ενότητας των εργαζόμενων. Καταργώντας στην πράξη των διαχωρισμό δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας, παλεύοντας ταυτόχρονα για το δικαίωμα στην δουλειά και σε ζωή με αξιοπρέπεια των ανέργων, που αποτελούν οργανικό κομμάτι της εργατικής τάξης. Απέναντι στον ταξικό εμφύλιο και στον  κοινωνικό κανιβαλισμό που προωθεί η κυβέρνηση και το κεφάλαιο, αντιτάσσουμε την πιο πλατιά ενότητα εργαζομένων και ανέργων, στην βάση των κοινών υλικών συμφερόντων και αναγκών μας. Το Ενιαίο Μέτωπο των Εργαζόμενων, είναι μονόδρομος για την νίκη των εργατικών αγώνων και την ηγεμονία των εργατικών συμφερόντων. Συνιστά το κλειδί, ώστε να απελευθερωθούν οι δυνάμεις της εργασίας, από την φυλακή της συνθηκολόγησης. Είναι όπλο στα χέρια της εργατικής τάξης, για να αναχαιτίσει τις επιλογές κυβέρνησης και αφεντικών, για να ανατρέψει και να συντρίψει την εξουσία τους.

Μετατρέποντας δηλαδή, την αναγκαιότητα της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας, σε υπαρκτή δυνατότητα, και σε μέσο καθολικής ανατροπής της εξουσίας κυβέρνησης, τρόικας, κεφαλαίου. Η ανεξάρτητη ταξική οργάνωση των εργαζόμενων είναι η προϋπόθεση. Η Γενική Πολιτική Απεργία διαρκείας είναι το μέσο που δημιουργεί τους όρους ανάδυσης της εργατικής εξουσίας. Ο στόχος, είναι η ανατροπή των αφεντικών και του πολιτικού προσωπικού τους, ως την μόνη λύση για να σπάσει ο κύκλος της εξαθλίωσης, της φτώχειας και της ήττας.

Ως Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, αναζητούμε τους δρόμους απελευθέρωσης της εργατικής τάξης, μέσα στην ίδια την τάξη. Αγωνιζόμαστε ώστε στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, να γεννηθεί το φύτρο της χειραφέτησης των εργατών από το κράτος, τα αφεντικά και τον ξεπουλημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό. Παλεύουμε για την ταξική ενότητα των εργαζόμενων και για νικηφόρους εργατικούς αγώνες, που είναι η μόνη λύση για να ανατραπεί η κυβέρνηση και να απαλλαγούμε από μνημόνια, χρέος και Τρόικα.

Σε αυτό το πλαίσιο απευθύνουμε ανοικτό κάλεσμα συμπόρευσης στην ΔΕΘ, σε πλήρη ανεξαρτησία από την εργοδοτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Επιπλέον καλούμε όλους τους αγωνιζόμενους εργάτες δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, ανέργους και νεολαία, στην εργατική συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 7/9 στις 11π.μ στο κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, μετάβαση με λεωφορεία του ΟΑΣΘ με αρ. 2,3,8 στάση ΣΑΣΘ (ή Ανοιξη).

Κυρίως όμως με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη ημέρα, επιδιώκουμε και θα συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις, στην ανάπτυξη ενός νικηφόρου και μαζικού εργατικού κινήματος, που θα θέσει τους όρους  ανατροπής των αφεντικών και της εξουσίας τους. Σε αυτή την προοπτική ο ορίζοντας είναι ανοικτός και η ταξική κοινή δράση επιβεβλημένη, για σπάσουμε τα δεσμά της καπιταλιστικής εξουσίας.

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ

 

 

Πρωτοβουλία για ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΤΩΝ

Εργατική Συνέλευση Κυριακή 7/9 στις 11 το πρωϊ

 

Στο κατειλημένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ

Λεωφορεία ΟΑΣΘ 2,3,8 στάση ΣΑΣΘ (ή άνοιξη)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΔΕΘ: 5 ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΑΝΤΙ ΜΙΑΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ 78 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ

Το κάλεσμα για ανεξάρτητη -από κράτος, αφεντικά και εργοδοτικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό- συγκέντρωση και πορεία, που κάνει η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στη φετινή Δ.Ε.Θ. μαζί με άλλες δυνάμεις και συλλογικότητες του εργατικού κινήματος, είναι το ελάχιστο αλλά και αναγκαίο μήνυμα που μπορεί να δοθεί στα εκατομμύρια εργαζόμενους και άνεργους, για την έναρξη ενός νέου γύρου αναμέτρησης με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τους τροικανούς εντολοδότες της πολιτικής της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. Από αυτή τη σκοπιά χαιρετίζουμε την πρόθεση και των 78 ταξικών συνδικαλιστών, να συγκεντρωθούν και να πορευτούν και αυτοί, έξω από τις «φτερούγες» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, την πρόταση των οποίων λάβαμε, και η οποία θέτει ένα γενικότερο σκεπτικό για το χαρακτήρα της φετινής Δ.Ε.Θ., αλλά και τις μάχες του επόμενου διαστήματος.

Ως Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, θεωρούμε εξαιρετικά αναγκαία και κρίσιμη την κοινή συζήτηση των πρωτοποριών του εργατικού κινήματος για το πώς αυτό θα παλέψει το αμέσως επόμενο διάστημα. Θα προσθέταμε μάλιστα πως αυτή η συζήτηση είναι αναγκαία όχι μόνο και όχι κυρίως για τη διαμόρφωση ενός ακόμα συντονισμού δράσεων στο εργατικό κίνημα, αλλά για την αναζήτηση των απαραίτητων προγραμματικών απαντήσεων και του αντίστοιχου πολιτικού σχεδίου που μπορεί να δώσει τη μάχη κάθε εργαζόμενος και άνεργος. Για τη διαμόρφωση ενός Ενιαίου Μετώπου Εργατών, που θα εκφράζει τη δυνατότητα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αμφισβητήσουν έμπρακτα την αστική εξουσία, και έτσι να λύσουν το γόρδιο δεσμό της κοινωνικής καταστροφής που σοβεί εδώ και 4 τουλάχιστον χρόνια στην Ελλάδα.

Ως συμβολή μας σε αυτή την συζήτηση, καταθέτουμε σε κάθε πρωτοπόρο εργαζόμενο, σε κάθε αγωνιστή του εργατικού κινήματος, σε κάθε εργαζόμενο, άνεργο και νεολαίο που προβληματίζεται με ποια πολιτική πρόταση θα δώσει τις μάχες του, την απαραίτητη -κατά τη δική μας άποψη- ατζέντα συζήτησης και δράσης. Αυτό ακριβώς θα είναι και το ζήτημα που θα μας απασχολήσει στην συνέλευση που θα πραγματοποιήσει η Πρωτοβουλία την Κυριακή 7 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη. Αυτήν καταθέτουμε, αντί απάντησης, με τη μορφή κάποιων κρίσιμων για εμάς ερωτημάτων,  και προς τους ταξικούς συνδικαλιστές που μας απευθύνθηκαν. Με όλους αυτούς, και πρώτα από όλα με την ίδια την εργατική τάξη και ευρύτερα τους εργαζόμενους, θα επιδιώξουμε να συνομιλήσουμε και την επομένη της Δ.Ε.Θ. 

1)    Διεθνώς και στην Ελλάδα, βρισκόμαστε στον έβδομο χρόνο της βαθύτερης  ιστορικής, συστημικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Mιας κρίσης που ενσωματώνει και ξεπερνά την Mακρά Ύφεση του 1895-1895 και την Bαθειά Ύφεση του 1929, που «λύθηκε» με μια τρομακτική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων έμψυχων και άψυχων, με τη φρίκη του Φασισμού και τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Eπτά χρόνια μετά την εμβληματική χρεοκοπία της Λήμαν Mπράδερς η παρούσα κρίση όχι μόνο δεν ξεπερνιέται αλλά επιδεινώνεται, με την ύφεση να πλήττει, πέραν των χρεοκοπημένων χωρών της νότιας Eυρώπης, τον ίδιο τον ιμπεριαλιστικό πυρήνα της, την Γαλλία, που αντιμετωπίζει και τεράστια πολιτική κρίση, αλλά και την Γερμανία που το α’ εξάμηνο του 2014 βρίσκεται σε ύφεση.

Eπτά χρόνια μετά το ξέσπασμα της παρούσας κρίσης, τα γεγονότα στην Oυκρανία με τους ναζιστές σε κυβερνητικές θέσεις υπό την αιγίδα της E.E., και το φασισμό να σηκώνει κεφάλι στη Δυτική Eυρώπη και στην Eλλάδα, κάνουν σαφές ότι η εποχή της βαρβαρότητας είναι παρούσα, όχι μόνο στη Mέση Aνατολή αλλά στον πυρήνα της γηραιάς Eυρώπης. Mόνο η εργατική τάξη μπορεί να βάλει τέλος στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα με την διεθνή σοσιαλιστική επανάσταση. 
Είναι φανερή η απουσία όποιου θετικού ιστορικού ορίζοντα για τον καπιταλισμό. Είναι ένα σύστημα σε παρακμή. 
Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση έχοντας πίσω της μια εκλογική ήττα στις προηγούμενες ευρωεκλογές, αναπαράγει όλες τις αντιφάσεις και τα προβλήματα της σε ανώτερο επίπεδο. Από αυτή τη σκοπιά, δεν έχουμε εδώ άλλη μια δέσμη μέτρων, μια επιχείρηση αύξησης κερδοφορίας του κεφαλαίου με όχημα μια κίβδηλη ανάπτυξη. Τα μέτρα που κάθε φορά παίρνει η κυβέρνηση είναι όρος ζωής της. Η οικονομική και βιολογική καταστροφή εργατικής δύναμης είναι τα λύτρα που πληρώνουμε καθημερινά ως τάξη, στην προσπάθεια επιβίωσης του ίδιου του συστήματος. Η αντιπαράθεση λοιπόν με την κυβέρνηση ενάντια στα μνημόνια και τα μέτρα που αυτά συνεπάγονται, μπορεί να είναι αποτελεσματική αν δεν είναι εξαρχής δεμένη με την πάλη για την ανατροπή της ίδιας της κυβέρνησης; Μπορεί να δώσει προοπτική αυτή η πάλη, αν δεν πούμε ευθέως στους εργαζόμενους την αλήθεια, πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με την επαναστατική πάλη των ίδιων; Πως η αυταπάτη της ανατροπής της επίθεσης, αποκομμένη από τις αναγκαίες συνολικές πολιτικές επιλογές, αφήνει περιθώριο σε οποιαδήποτε πολιτική διαχείρισης του ίδιου συστήματος; 

2)    Το χρέος και η ρύθμισή του, θα είναι το κεντρικό ζήτημα αυτού του φθινοπώρου. Αυτό επιδιώκει η ίδια η κυβέρνηση προκειμένου να δείξει σε όλους τους εργαζόμενους, πως ότι ζούμε αυτά τα χρόνια, είναι η αναγκαία πολιτική και των επόμενων χρόνων. Το ίδιο θα επιδιώξει και ο ΣΥΡΙΖΑ, για να εμφανίσει πως μπορεί να διαπραγματευτεί διαφορετικά, και να διαγράψει ένα μέρος του χρέους. Για εμάς είναι αναγκαία η χωρίς όρους μονομερής διαγραφή του χρέους, μαζί με όλα τα μέτρα που είναι αναγκαία (εθνικοποίηση τραπεζών και των βασικών τομέων παραγωγής χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο ). Προκύπτει το ερώτημα: Υπάρχει άλλη εξουσία και κυβέρνηση, πλην της εργατικής, που θα επιδιώξει και θα μπορέσει να υλοποιήσει κάτι τέτοιο; Υπάρχει άλλη εξουσία πλην της εργατικής, που θα καταφέρει να καλέσει σε διεθνή βοήθεια για τη διάλυση όλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών; Αν δεν απαντήσουμε καθαρά σε αυτό, τότε είμαστε έκθετοι σε οποιαδήποτε αστική διαπραγμάτευση για το χρέος, πολύ περισσότερο αριστερής προέλευσης, που θα δημιουργήσει νέες καταστροφές αλλά και απογοητεύσεις.

3)    Από αυτή τη σκοπιά για εμάς η πάλη για εργατική εξουσία είναι η πλέον αναγκαία και ρεαλιστική πολιτική προγραμματική πρόταση για την ιστορική εποχή που διανύουμε. Δεν είναι ένα απλό σύνθημα. Για αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς, η πάλη που δίνει η εργατική τάξη, και ευρύτερα οι εργαζόμενοι για την αυτοοργάνωσή της, για την έμπρακτη ανεξαρτησία της από το κράτος, τα αφεντικά και τον αστικό, εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. 4 χρόνια μνημονίων η τάξη μας έχει δώσει δείγματα γραφής. Προσπάθειες αυτοδιαχείρισης βιομηχανικών μονάδων, η πάλη των ανέργων για αξιοπρεπή ζωή και οι αντίστοιχες προσπάθειες αλληλεγγύης πέρα από τη λογική της φιλανθρωπίας, εργατικές επιτροπές αγώνα ανεξάρτητες από τους γραφειοκράτες, αγώνες όπως των καθαριστριών, των διοικητικών υπαλλήλων κ.τ.λ. που έδειξαν πως οι εργαζόμενοι μπορούν να επιμένουν αγωνιστικά όταν οι γραφειοκρατίες τους γυρίζουν την πλάτη. Θέτουμε λοιπόν το ερώτημα, πως μπορούν προγραμματικά και οργανωτικά να ενοποιηθούν όλες αυτές οι προσπάθειες, χωρίς να αναπαράγουν συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες χωρίς προοπτική; Αυτή η προσπάθεια δεν αφορά μόνο τα τμήματα που βρίσκονται σε αγώνα εντός της εργασίας, ούτε καν μόνο τους συνδικαλισμένους εργαζόμενους. Η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, που επέτεινε η κρίση, σε εργαζόμενους και ανέργους, σε μόνιμους αλλά και σε λαοθάλασσα ελαστικά εργαζομένων χωρίς στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, σε διαθέσιμους, απολυμένους και μελλοντικά απολυμένους, απαιτεί την ενότητα και την κοινή δράση τους σε μορφές αυτοοργάνωσής τους που θα ενσωματώνουν και θα επιδρούν και στο μαχητικό συνδικαλιστικό κίνημα. 

4)    Η πάλη για ανεξάρτητη δράση από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι επείγουσα. Όχι ως ένα άλμα στο κενό έξω από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων. Υπερασπίζοντας τις αντιστάσεις των ίδιων, ακόμα και αν δεν υπερβαίνουν τα  πολιτικά όρια που θέτουν οι γραφειοκράτες. Μπαίνοντας στο πλάι κάθε καταπιεσμένου για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου του, για μια αξιοπρεπή ζωή. Η πρότασή μας και τα ερωτήματα που θέτουμε είναι εντός της εμπειρίας και των παραστάσεων της ίδιας της τάξης. Η λογική της πίεσης προς τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που καταλήγει σε 24ωρες απεργίες χωρίς καμιά προοπτική, έχει κουράσει και απογοητεύσει τους εργαζόμενους. Αξίζει κανείς να δει το τι έχει συμβεί στις τελευταίες δύο απεργίες της ΓΣΕΕ, όπως και της ΑΔΕΔΥ, που ήταν αναντίστοιχες των αναγκών. Ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων, προβληματίζεται πάνω στην αναγκαιότητα της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας. Πως θα μπορούσαμε να γεφυρώσουμε το παρόν με αυτή την ανάγκη; Δεν είναι πλέον ώριμη η ανάληψη πρωτοβουλίας, μέσα στους εργαζόμενους πρώτα του δημόσιου τομέα, αλλά και του ιδιωτικού, για την κήρυξη απεργίας παρά και ενάντια στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό; Αλλά και πριν από αυτό, πως μπορούμε να δυναμώσουμε την ανεξάρτητη δράση των εργαζομένων, έξω από τα πλαίσια της γραφειοκρατίας και της ήττας;

5)    Η αναγκαία πάλη μας τέλος, δεν αρκεί να ξαναπροτείνει προς την τάξη γενικά πορείες, κινητοποιήσεις, απεργίες κ.τ.λ. Η τάξη 4 χρόνια τώρα τα έχει κάνει όλα αυτά, δοκίμασε να συγκρουστεί. Κρίσιμο είναι να καταδειχτούν οι απαραίτητες προγραμματικές πολιτικές για την ενοποίηση όλων αυτών των αγώνων, και την υπέρβαση των αδυναμιών και των ορίων τους. Το Ενιαίο Μέτωπο είναι απαραίτητο για να σπάει η επιχείρηση της εξουσίας, έτσι ώστε να επιμερίσει την ενοχή γύρω από την κρίση, πως υποτίθεται κάποιοι εργαζόμενοι, ή και όλοι μας περάσαμε καλά στην πλάτη κάποιων άλλων. Αν δεν εντοπίσουμε αυτή την ανάγκη, τότε όλοι οι εργαζόμενοι θα τσακιστούμε στα ερείπια αυτού του συστήματος. Για να αρχίσει η προσπάθεια για την οργάνωση της κοινωνίας από την ίδια την τάξη, με τα όργανα της δικής της εξουσίας, με την επαναστατική πάλη.

Με αυτό το σκεπτικό ας πορευθούμε προς τη Δ.Ε.Θ. Από την επόμενη μέρα, οι εργαζόμενοι ήδη έχουν εξαγγείλει μια σειρά κινητοποιήσεων και αγώνων. Οι απαντήσεις που θα δοθούν  σε αυτό το νέο γύρο αναμέτρησης με το κεφάλαιο, την τρόικα και το πολιτικό τους προσωπικό, θα καθορίσουν την ίδια τη ζωή μας για την επόμενη περίοδο.  

28/8/2014 
Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών