1. Αυτό που ήταν πιο φανερό τις μέρες πριν την απεργία πείνας του Κ. Σακκά, ήταν οι πολύ δυσχερείς συνθήκες μέσα στις οποίες προοριζόταν να διεξαχθεί. Tο γεγονός ότι η απεργία ξεκίναγε στις 4 Ιούνη, την πρώτη μέρα της πραξικοπηματικής παράτασης της προφυλάκισής του και θα εξελισσόταν μέσα στο καλοκαίρι με την κινηματική ύφεση που συνήθως το συνοδεύει. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε προηγούμενη συνεννόηση και προετοιμασία μέσα στους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές, που έχει να κάνει και με το συνολικότερο έλλειμμα των συλλογικών δομών και των σχέσεων επικοινωνίας σε αυτό το χώρο. Το γεγονός επίσης της ευάλωτης υγείας του συντρόφου λόγω της συμμετοχής του στην περσινή απεργία πείνας ενάντια στην τότε παράταση της προφυλάκισης τόσο του ίδιου όσο και των συντρόφων συγκατηγορούμενών του, του Αλέξανδρου Μητρούσια, του Γιώργου Καραγιαννίδη και της Στέλλας Αντωνίου. Κυρίως όμως οι δυσκολίες είχαν να κάνουν με τον αυταρχισμό και την πυγμή που επιδεικνύουν διαρκώς πιο έντονα οι κρατικοί μηχανισμοί, σε συνάρτηση με το προχώρημα των διαδικασιών φτωχοποίησης και περιθωριοποίησης που υπαγορεύουν οι μνημονιακές πολιτικές και οι απαιτήσεις του κεφαλαίου μέσα στις συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ενδεικτικές του κλίματος το αμέσως προηγούμενο διάστημα ήταν οι αλαζονικές επιστρατεύσεις των εργαζομένων του μετρό και των καθηγητών, η προκλητική εισβολή των ΕΚΑΜ στις φυλακές και οι βασανισμοί κρατουμένων, η ωμή αστυνομική βία κατά των κρατούμενων μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όταν προχωρούσαν σε διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας, η κλιμάκωση της καταστολής κατά όσων αντιτίθενται στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική και η προφυλάκιση δύο αγωνιζόμενων κατοίκων, η προετοιμασία της νομικής ρύθμισης για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Σαφής ήταν καθόλη την τελευταία χρονιά και η περαιτέρω σκλήρυνση του κράτους απέναντι στους αναρχικούς, με τους βασανισμούς των συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας, τις συστηματικές επιχειρήσεις εκκένωσης των αναρχικών καταλήψεων, τις ενέργειες φίμωσης των μέσων αντιπληροφόρησης, τους βασανισμούς των συλληφθέντων αναρχικών για τις τραπεζικές απαλλοτριώσεις στο Βελβεντό και την κυνική δημοσίευση των φωτογραφιών τους με εμφανή τα σημάδια της κακοποίησής τους, καθώς και το non paper Δένδια, τη ρητή προτροπή του υπουργού δημόσιας τάξης προς τους δικαστικούς να φροντίζουν να μην αφήνουν ελεύθερους υπόδικους για υποθέσεις «τρομοκρατίας». 2. Ωστόσο ο σύντροφος προχώρησε αποφασιστικά στην απεργία πείνας και διεκδίκησε την απελευθέρωσή του. Η απεργία πείνας είναι μια επιθετική πρακτική συνδεδεμένη με σκληρούς αγώνες κρατουμένων όπως της RAF, του IRA ή των κομμουνιστών στην Τουρκία καθώς και με σημαντικές παρακαταθήκες του κινήματος εδώ στην Ελλάδα. Είναι μια απόλυτη μάχη καθώς ο κρατούμενος βάζει μπροστά το ύστατο και μοναδικό πολλές φορές μέσο αγώνα που έχει σε συνθήκες εγκλεισμού, το ίδιο του το σώμα και διακυβεύει ευθέως την υγεία και την ύπαρξή του. Και αυτή τη μάχη ο Κ. Σακκάς της στήριξε προτάσσοντας μέσω του κειμένου του τις ανατρεπτικές πολιτικές του επιλογές, ότι είναι αναρχικός και ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται ακόμα και την κατοχή του οπλισμού για την οποία συνελήφθη, καθώς επίσης και τις πραγματικές διαστάσεις της υπόθεσής του ως μέρος της ολότητας του κοινωνικοταξικού πολέμου. Καταφέρνοντας να συνδέσει τη δυναμική του ατομικού βολονταρισμού και της μειοψηφικής δράσης με το πλήθος των μορφών της αμφισβήτησης που αναπτύσσεται στους κόλπους των καταπιεσμένων ενάντια στην εξουσία. Σημαντικό ήταν επίσης ότι η απεργία στόχευσε στο αδύνατο σημείο του εχθρού, τον παντελώς αυθαίρετο και πραξικοπηματικό χαρακτήρα που είχε η παράταση της προφυλάκισης. Γιατί όταν η εξουσία έχει την ανάγκη να κινείται τόσο γρήγορα και ευέλικτα ακόμα και πέρα από τους ίδιους της τους νόμους, είναι αναγκασμένη να το κάνει χωρίς επαρκή ιδεολογική προετοιμασία και κοινωνική νομιμοποίηση. Δεν είναι όμως μόνο ένα θέμα τακτικής. Εκτός από τους σκόπιμους εξυπνακίστικους σχολιασμούς των δημοσιογράφων για το «αν οι αναρχικοί επικαλούνται την εφαρμογή του νόμου», πολλές φορές και μέσα στους αναρχικούς δεν είναι ξεκάθαρο γιατί να μιλάμε για τις αυθαιρεσίες εφόσον αρνούμαστε καθολικά την αστική νομιμότητα. Η συζήτηση δεν έχει να κάνει με την τήρηση ή μη της νομιμότητας αλλά με αυτή καθαυτή την κίνηση της εξουσίας και τις συνέπειές της. Και από επαναστατική σκοπιά αυτό είναι περισσότερο από αναγκαίο, το να εξετάζουμε το πώς κινείται και εξελίσσεται ο εχθρός και τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται, ώστε να μπορούμε να οργανώνουμε κατάλληλα και αποτελεσματικά τον αγώνα μας ενάντιά του. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι στις πλάτες των αγωνιστών που δοκιμάζονται οι πραξικοπηματικοί χειρισμοί γράφονται οι αυριανές σελίδες της αστικής νομιμότητας. Γιατί είναι οι νόμοι που χτίζονται πάνω στο έδαφος του κοινωνικοταξικού πολέμου και όχι το αντίθετο και σε αυτούς αποτυπώνονται οι ανάγκες τις εξουσίας και οι συσχετισμοί δύναμης μιας ορισμένης περιόδου. 3. Ήταν από τις φορές που τα άμεσα ανακλαστικά και η μεγάλη συσπείρωση μέσα στους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές δείχνουν τις δυνατότητές τους. Μια άσχημη έκβαση της απεργίας μπορούσε να έχει πολύ άσχημες συνέπειες, αν το κράτος κατάφερνε να τσακίσει το σύντροφο και την υγεία του, να καταστείλει την αλληλεγγύη στους δρόμους και να επιβάλει για όλα αυτά τη σιωπή, αυτό θα ισοδυναμούσε με σοβαρή επιδείνωση των συσχετισμών σε βάρος του κινήματος και όσων αντιστέκονται. Η απεργία πείνας δεν έπρεπε να χαθεί και αυτό μάλλον το καταλάβαιναν και το συναισθάνονταν πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες. Ο δρόμος θα άνοιγε περπατώντας και η αισιόδοξη εξέλιξη της απεργίας θα κατακτιόταν καθημερινά. Άμεσα καλέστηκαν συνελεύσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, πολλαπλές ήταν οι πρακτικές και οι τακτικές που εφαρμόστηκαν μέσα από τις συνελεύσεις αλλά και έξω από αυτές και συνεχείς ήταν οι δράσεις που αναλαμβάνονταν σε διαρκώς περισσότερες πόλεις. Οι δρόμοι και οι τοίχοι έπρεπε να βοούν για το ζήτημα της απεργίας, οι αγώνες άλλων κομματιών να συναντιούνται στο δρόμο με τον αγώνα της απεργίας πείνας, οι συναυλίες και οι εκδηλώσεις να αξιοποιούνται σαν ευκαιρίες παρέμβασης, οι καθεστωτικές δομές να αποτελούν στόχο δυναμικών ενεργειών και σαμποτάζ, η απατηλή τουριστική εικόνα της χώρας να διαταράσσεται, το νοσοκομείο και το εφετείο να μετατρέπονται σε σημεία συγκέντρωσης, ηθικής στήριξης του συντρόφου και πολιτικής πίεσης προς τους εντεταλμένους υπάλληλους του κράτους που θα διατύπωναν την μια ή την άλλη απόφαση. Επιπλέον, κείμενα αλληλεγγύης, αποχές συσσιτίου και στάσεις απειθαρχίας διεύρυναν το πεδίο του αγώνα ακόμα και πίσω από τα τείχη των φυλακών. Όσον αφορά ειδικότερα τη συνέλευση αλληλεγγύης για τον Κ. Σακκά στην Αθήνα, αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι η απεργία πείνας είχε ανακοινωθεί από τον σύντροφο μια βδομάδα πριν την ξεκινήσει και έτσι η πρώτη συνέλευση μπόρεσε να καλεστεί έγκαιρα και η πραγματοποίησή της να συμπέσει με την πρώτη μέρα της απεργίας. Σκοπός της ήταν να λειτουργήσει συσπειρωτικά ανάμεσα στα κομμάτια των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών που θα επέλεγαν να κινητοποιηθούν. Γινόταν προσπάθεια να αφήνεται διαρκώς χώρος στην πολιτική συζήτηση ανάμεσα στους συντρόφους και τις συντρόφισσες ώστε να μην αντιμετωπίζεται η απεργία πείνας σαν αποσπασματικό γεγονός αλλά να κατανοούνται τα διακυβεύματά της σε σχέση με το συνολικό κοινωνικό γίγνεσθαι και την προοπτική του κινήματος μέσα σε αυτό. Ενώ ταυτόχρονα γινόταν προσπάθεια να αποδεικνύεται διεξοδική και παραγωγική όσον αφορά την ανάγκη για καθημερινή δράση στο δρόμο, όχι με έναν ανερμάτιστο τρόπο αλλά διεκδικώντας κατά το δυνατό έναν πολιτικό σχεδιασμό, με φάσεις ανάπτυξης και στιγμές ορόσημα που να μπορούν να ανταποκρίνονται στη διαρκή κλιμάκωση που συνεπάγεται μια απεργία πείνας. Σε πρώτη φάση σχεδόν αυτονόητα δόθηκε βάρος σε κινήσεις όσο γίνεται πιο πλατιάς δημοσιοποίησης της απεργίας μέσα στην πόλη, στη συνέχεια η κλήση του συντρόφου να παραστεί τη 10η μέρα της απεργίας στο συμβούλιο εφετών αξιοποιήθηκε σαν ευκαιρία ώστε να προωθηθεί μια όσο το δυνατό μαζική παρουσία στήριξής του στο χώρο του δικαστηρίου αλλά και να ενθαρρυνθεί μια περαιτέρω συσπείρωση των αναρχικών πάνω στο ζήτημα. Στη συνέχεια η συμμετοχή στη συνέλευση πράγματι διευρύνθηκε σημαντικά και οδήγησε στην απόφαση για την κεντρική διαδήλωση της 29ης Ιούνη (26η μέρα) από το Μοναστηράκι. Εντωμεταξύ η μεταφορά του συντρόφου στο νοσοκομείο την 14η μέρα της απεργίας δημιούργησε την ανάγκη για μια πρώτη συγκέντρωση έξω από αυτό. Στη συνέχεια η μεγάλη μαζικότητα που είχε η πορεία από το Μοναστηράκι ανέδειξε τη σημαντική απήχηση που είχε πλέον η απεργία πολύ πέρα από τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές και αποτέλεσε βήμα ώστε να καλεστεί η συνδυασμένη κίνηση της μεγάλης μοτοπορείας και της συγκέντρωσης στο νοσοκομείο στις 5 Ιούλη (32η μέρα) καθώς και η επίσης μαζική συγκέντρωση στο εφετείο στις 8 Ιούλη (35η μέρα) που ήταν και η πρώτη από τις μέρες που αναμενόταν η απόφαση του δικαστικού συμβουλίου στο αίτημα της αποφυλάκισης. Μια απόφαση που βγήκε τελικά στις 11 Ιούλη, την 38η μέρα της απεργίας κάνοντας δεκτή την αποφυλάκιση του συντρόφου υπό αυστηρούς περιοριστικούς όρους και με μεγάλη χρηματική εγγύηση. Σίγουρα όσα έγιναν πέρασαν μέσα από λάθη και αδυναμίες. Κάποιες φορές υπήρξε έλλειμμα στη πολιτική συζήτηση και τις πιο θεωρητικές τοποθετήσεις, κάποιες φορές λέγονταν προτάσεις με αρκετά ανολοκλήρωτο ή και εντελώς πρόχειρο τρόπο, ενώ υφίσταται διαρκώς και ένα ζήτημα για το πως οργανώνεται η διαδικασία μιας συνέλευσης ώστε να διασφαλίζεται η επικοινωνία ανάμεσα στα σκεπτικά, μια κάποια σειρά στα θέματα και ένας ειρμός στη συζήτηση. Ζήτημα που γίνεται καθοριστικό όταν μαζικοποιούνται οι συνελεύσεις και έρχονται σε επικοινωνία άνθρωποι με λιγότερο κοινές εμπειρίες και πολιτικούς κώδικες, όπως έγινε και στην τελευταία φάση της απεργίας πείνας. Χαρακτηριστική των αδυναμιών υπήρξε η κίνηση στην περιοχή γύρω από την Ακρόπολη στις 10 Ιούλη (37η μέρα) που χτυπήθηκε από την αστυνομία με αποτέλεσμα τη διάλυσή της, δώδεκα προσαγωγές και την ποινική δίωξη δύο συντρόφων. Η αρχική ιδέα ήταν για μια πιο ευέλικτη παρέμβαση μερικών δεκάδων ανθρώπων που με το γρήγορο πέρασμά τους και τη διακίνηση ξενόγλωσσου προπαγανδιστικού υλικού θα προκαλούσαν μια αναστάτωση στο τουριστικό κέντρο της πόλης αποφεύγοντας μια σοβαρή εμπλοκή με τους μπάτσους. Η στιγμή όμως και η απεύθυνσή της αποδείχτηκαν λάθος, τα μάλλον μειοψηφικά της χαρακτηριστικά ήταν αταίριαστα με τη δυναμική που είχε αναπτύξει η απεργία και την εμφάνιση όλο και περισσότερων αλλά και πιο ετερόκλητων ανθρώπων που αναζητούσαν τρόπο να κατέβουν στο δρόμο. Όσοι κατέθεσαν την πρόταση το προηγούμενο βράδυ σε μια αρκετά μαζική συνέλευση δεν κατάφεραν να την επικοινωνήσουν, να τη συνδιαμορφώσουν και να την οργανώσουν επαρκώς και αυτό που τελικά παράχθηκε δυναμικά στο δρόμο ήταν ένα είδος πορείας με αρκετά μεγαλύτερη συμμετοχή, με μεγαλύτερους χρόνους παραμονής σε ευάλωτα σημεία και απουσία οποιασδήποτε προηγούμενης συνεννόησης απέναντι στο ενδεχόμενο της καταστολής. Όσο ασαφή είναι τα χαρακτηριστικά μιας κίνησης, τόσο απροετοίμαστοι είναι και οι όροι που αναλογούν για την επίτευξή της. 4. Είναι όπως ακριβώς έχει ειπωθεί, θα νικήσει ο δρόμος ή θα νικήσει ο τρόμος. Οι καιροί μας δεν σηματοδοτούν μόνο την οικοδόμηση ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αλλά και την ρευστοποίηση και την πόλωση της κοινωνικής πραγματικότητας μέσα στην οποία τροφοδοτούνται αντίρροπες και αλληλοσυγκρουόμενες δυναμικές. Όσο γεγονός είναι η διαδικασία φασιστικοποίησης που εξελίσσεται μέσα στους θεσμούς και στο κοινωνικό σώμα, άλλο τόσο υπαρκτή είναι και η συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση σε μεγάλα κομμάτια των καταπιεσμένων που δεν έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους ενάντια στην εξουσία καθώς και οι μικρές καθημερινές διεργασίες πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης στο εσωτερικό τους. Το τελευταίο καιρό μάλιστα όταν βρέθηκαν στο επίκεντρο κάποια δυναμικά αναχώματα αντίστασης στην αλαζονική και ισοπεδωτική κίνηση της εξουσίας, σημαντικό μέρος αυτής της οργής και της αγανάκτησης φάνηκε να εμπνέεται από τους αντιστεκόμενους και να επιζητεί να πάρει περισσότερο ενεργητική θέση. Τηρουμένων όλων των αναλογιών, αυτό εκφράστηκε μετά την κίνηση των 92 συντρόφων και συντροφισσών να ανακαταλάβουν τη villa amalias κόντρα στις επιχειρήσεις εκκένωσης των αναρχικών καταλήψεων, αυτό εκφράστηκε μετά την κατάληψη των εγκαταστάσεων της ΕΡΤ από τους εργαζόμενους κόντρα στο αιφνίδιο κλείσιμό της και τις χιλιάδες απολύσεις, αυτό εκφράστηκε και στην απεργία πείνας του Κ. Σακκά. Η απεργία πείνας έδωσε την αφορμή για να εκφραστούν πολύ ευρύτερες αγωνίες, πολλοί μπορούσαν να βλέπουν στην υπόθεση του συντρόφου τη δική τους ζωή, τις όποιες στερήσεις και την καταπίεση που βιώνουν καθώς και την έχθρα τους απέναντι στην εξουσία, γιατί ακόμα και αν δεν νιώθουν έτοιμοι ή ικανοί να έρθουν σε μια τέτοια ρήξη μαζί της πολύ θα ήθελαν να είναι σε θέση να το κάνουν. Αλλά και αντίστροφα, η απήχηση της απεργίας έδωσε τη δυνατότητα για την επικοινώνηση και την όσμωση της αναρχικής δράσης και των προταγμάτων της με όλο αυτό τον κόσμο. Δεν ήταν μόνο η μαζικότητα στις πορείες και τις συγκεντρώσεις, οι πέντε έως επτά χιλιάδες της κεντρικής πορείας, οι χίλιοι με χίλιοι πεντακόσιοι της μοτοπορείας και της συγκέντρωσης στο νοσοκομείο ή οι πεντακόσιοι της τελευταίας συγκέντρωσης στο εφετείο. Η απήχηση της απεργίας έκβαλε και στην αυξημένη συμμετοχή κόσμου στις τελευταίες συνελεύσεις ή και μετά, στη συγκινητική στάση πολλών ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών και χαρακτηριστικών που δεν φαίνονταν να έχουν άμεση σχέση με αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα αλλά επισκέπτονταν κάποιο αναρχικό στέκι για να βάλουν τη δική τους συνεισφορά στο κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τη συγκέντρωση του ποσού της εγγύησης. Για αυτή την απεργία κάποια στιγμή φάνηκε να γνωρίζουν οι πάντες και για πολλούς ήταν μέρος των καθημερινών τους συζητήσεων. 5. Η μεγάλη διεισδυτικότητα της απεργίας πείνας ενός αναρχικού με τα ανατρεπτικά χαρακτηριστικά που αυτός φέρει, μέσα στην ταραχώδη, ρευστή και απρόβλεπτη κοινωνική πραγματικότητα, ανάγκασε το κράτος σε υποχώρηση. Όσο προχωρούσε η απεργία, όσο έσπαγε η σιωπή και διευρυνόταν η αλληλεγγύη σε κομμάτια των καταπιεσμένων, τόσο διάφορες πτέρυγες του καθεστώτος η μια μετά την άλλη αποστασιοποιούνταν, εμφανίζονταν απρόθυμες να χρεωθούν το θάνατο ενός απεργού πείνας υπό αυτούς τους όρους και να ρισκάρουν την επιδείνωση της κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας και καλούσαν τους ομοίους τους που διαχειρίζονταν τα πράγματα να απεμπλακούν από τη συγκεκριμένη σύγκρουση. Οι συχνές από ένα σημείο και έπειτα αναφορές γύρω από την απεργία σε σημαντικά καθεστωτικά μήντια καθώς και οι κομματικές τοποθετήσεις, από την αριστερά μέχρι και τα πρώην ή νυν κυβερνητικά στηρίγματα στην κατεύθυνση της εκτόνωσης του ζητήματος, δεν αντανακλούσαν παρά τις διεργασίες για τη διαμόρφωση γραμμής στο εσωτερικό του κράτους. Είναι γεγονός ότι η πληθώρα των αναφορών μέσα από το καθεστώς που άρχιζαν και τέλειωναν στην αντισυνταγματικότητα της παράτασης της προφυλάκισης ασκούσαν αφομοιωτική πίεση στον αγώνα. Προεξέχοντα ρόλο σε αυτό είχε εκείνος ο κομματικός μηχανισμός της αριστεράς που πλασάρεται σαν εναλλακτική πρόταση διαχείρισης του συστήματος και αναδείχτηκε στις τελευταίες εκλογές απορροφώντας και ουδετεροποιώντας μεγάλο μέρος της δυναμικής των προηγούμενων αντιστάσεων. Δεν έμεινε σε αυτό που θα περίμενε κανείς, σε μια δημόσια τοποθέτηση ή μια ερώτηση στη βουλή. Όσο αυξανόταν η διεισδυτικότητα της απεργίας γενικά και ακόμα πιο πολύ στη βάση της αριστεράς, οι ανάγκες συνοχής στη βάση του υποχρέωναν τον κομματικό αυτό μηχανισμό να επιζητεί να συνδεθεί σε θεαματικό επίπεδο με τον αγώνα. Εμφάνισε μηντιακά τα στελέχη του να επισκέπτονται τον απεργό πείνας στο νοσοκομείο παρότι ο ίδιος αρνήθηκε την επίσκεψή τους, στο αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων έφθασε να καλέσει συγκέντρωση στο νοσοκομείο δυο μέρες μετά τους αναρχικούς μπας και καρπωθεί κάτι από τη δυναμική των δρόμων χωρίς όμως ιδιαίτερο αποτέλεσμα, ενώ στο τέλος θέλησε να εμπλακεί στη συγκέντρωση του ποσού της εγγύησης για να εισπράξει και πάλι την άρνηση από τον σύντροφο και από αλληλέγγυους. Χωρίς ποτέ να παραλείπει να αναπαράγει την πίστη στους θεσμούς και τους νόμους σε σύγκρουση με το αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο της αλληλεγγύης ως έκφρασης του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. 6. Το να χαιρόμαστε και να εκθειάζουμε όσα σημαντικά και όμορφα ζήσαμε αυτές τις μέρες, από μόνο του θα κατέληγε αμετροεπές και αντεπαναστατικό. Για το κράτος η αποφυλάκιση του συντρόφου δεν συνιστά παρά έναν αναγκαίο ελιγμό ώστε να πετύχει την εκτόνωση. Στρατηγικά η κίνησή του είναι και θα συνεχίσει να είναι ισοπεδωτική για τη ζωή των καταπιεσμένων. Να μην επεκταθούμε και σε όλα τα άλλα, ας δούμε μόνο ότι εν μέσω της απεργίας το προεδρικό διάταγμα για τον περιορισμό των διαδηλώσεων πήρε τη δικαστική έγκριση και τέθηκε σε ισχύ λίγες μέρες μετά ή ότι δύο ακόμα από τους αγωνιζόμενους κατοίκους ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική οδηγήθηκαν στις φυλακές. Η απεργία πείνας πράγματι πέτυχε κάτι σημαντικό, την απελευθέρωση του συντρόφου μέσα από την παραγωγή κινήματος και την ανάδειξη των μεγάλων δυνατοτήτων που κρύβει η σημερινή πραγματικότητα σε σχέση με αυτό. Αλλά αν η ανακλαστικότητα και ο ενθουσιασμός έχουν υπάρξει από τα μεγάλα προτερήματα των αναρχικών εδώ στην Αθήνα, το αντίθετο συμβαίνει με τη δυνατότητά μας να μετουσιώνουμε τις εμπειρίες μας σε πολιτική συγκρότηση. Αν μιλάμε για πολιτική νίκη, είναι όσο οι εμπειρίες αυτής της μάχης και τα συμπεράσματά τους αφομοιώνονται από το ίδιο το κίνημα για την παραπέρα ανάπτυξη του αγώνα, όσο αξιοποιείται το συμπέρασμα ότι οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές μπορούν να αναπτύσσουν μεγάλη πολιτική δυναμική στη σημερινή πραγματικότητα, γιατί έχουν τη διάρκεια στο χρόνο, γιατί έχουν την ένταση της δράσης τους σε μια σειρά ζητήματα και γιατί έχουν τις δυνάμεις, που όπως και πάλι αποδείχτηκε λειτουργούν πολλαπλασιαστικά και καταλυτικά όταν συντονίζονται σε κοινούς στόχους. Αθήνα, Ιούλιος 2013, κάποιες-κάποιοι συντρόφισσες-σύντροφοι που συμμετείχαν στη συνέλευση αλληλεγγύης για τον αναρχικό απεργό πείνας Κώστα Σακκά πηγη:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1483716