Θυμηδία και σκεπτικισμό μας προκάλεσε η επίσκεψη (9/7/2013) του προέδρου της «Ελληνικής Δημοκρατίας» στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου. Σ’ ένα τόπο δηλαδή που έχει μείνει στη συλλογική μνήμη ως άλλη μια μαύρη σελίδα στο αιματοβαμμένο βιβλίο της ιστορίας, των χώρων εκτοπισμού, βασανισμού και εξόντωσης ανεπιθύμητων ή και επικίνδυνων για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια κοινωνικών ομάδων. Όπως έχουμε τονίσει σε προηγούμενο κείμενο μας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν τις ρίζες τους σε χώρους όπου ομάδες του πληθυσμού απομονώθηκαν για υγειονομικούς λόγους, τους αφαιρέθηκε κάθε δικαίωμα και η όποια ανθρώπινη τους υπόσταση και πέθαναν σε βαθύ πόνο. Οι ακόλουθοι συνειρμοί είναι λοιπόν αναπόφευκτοι. Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι μια σκηνή από την αριστουργηματική ταινία του Τ. Τσάπλιν «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» όπου ο Γκαίμπελς λέει στον Χίτλερ «Ας καταδιώξουμε του Εβραίους. Έτσι ο κόσμος θα ξεχάσει την πείνα του». Πράγματι, σε περιόδους όπου ολοένα και αυξανόμενα κομμάτια του πληθυσμού έρχονται αντιμέτωπα με το τέρας της φτώχειας, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι εξαιρετικά χρήσιμοι στο καθεστώς που επιβάλλει την κυριαρχία του με όπλο την καλλιέργεια φόβου και την περιρρέουσα ανασφάλεια. Έτσι για την πείνα των υπηκόων φταίνε οι πεινασμένοι και όχι οι εξουσιαστές τους. Με τον όρο αποδιοπομπαίος τράγος στο ιστορικό του πλαίσιο εννοούμε τη θυσία ενός τράγου όπως περιγράφεται στη βίβλο, κεντρικό τμήμα μιας εξιλαστήριας τελετής. Οι τελετουργίες αυτές υπήρξαν σε πάμπολλους πολιτισμούς και έχουν περιγραφεί με αναλυτική δεινότητα από κοινωνικούς ανθρωπολόγους. Απεικονίζουν ένα μέσο ανανέωσης της επαφής με το ηγετικό πνεύμα της κοινωνίας και αποτελούν προσπάθεια εξωραϊσμού των δεινών που μαστίζουν την ανθρωπότητα όπως οι πανδημίες, η βία, ο θάνατος, η φυσική και ψυχική οδύνη, η αίσθηση της αμαρτίας και της ενοχής. Σε τέτοιες τελετές η ενοχή μεταφέρεται με μαγικό τρόπο σε άλλα πρόσωπα, ζώα, φυτά ή άψυχα αντικείμενα. Τα δεινά μιας κοινωνίας θεωρούνται λίγο – πολύ ένα είδος μόλυνσης που μπορεί να εγκλειστεί – περιοριστεί σ’ ένα αντικείμενο μετατρέποντάς το σε ενσαρκωμένη μόλυνση που μπορεί πλέον να εκδιωχθεί με φυσικό τρόπο. Στην αναλυτική ψυχολογία με τον όρο σύμπλεγμα του αποδιοπομπαίου εννοείτε η ασυνείδητη ατομική ή ομαδική προβολή ενός πλέγματος ανεπιθύμητων σκέψεων πάνω σε δεδομένο άτομο ή ομάδα του πληθυσμού.
Κατανοούμε πλήρως λοιπόν, υπό αυτό το πρίσμα, ότι το καθεστώς έχει βρει τους σημερινούς «Εβραίους», τους αποδιοπομπαίους τράγους του, γιατί ο κόσμος πρέπει να ξεχάσει την πείνα του. Πως αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε την επαναφορά της υγειονομικής διάταξης του Λοβέρδου (Γ.Υ. 39α/ ΦΕΚ 1002/02/04/2012), από τον υπουργό Υγείας, τηλεπλασιέ βιβλίων ναζιστικού περιεχομένου παρωχημένης παραδοξολογίας, Άδωνη Γεωργιάδη, τους βρήκε και τους φωτογραφίζει στα πρόσωπα των τοξικοεξαρτημένων, των οροθετικών, των μεταναστών, των εκδιδόμενων ατόμων και των αστέγων. Σταχυολογώντας φράσεις από τη διάταξη τερατούργημα, «όπως επιβάλλεται καταρχήν υποχρέωση υγειονομικής εξέτασης και κατά περίπτωση νοσηλείας και θεραπευτικής αγωγής», «επιβάλλεται απομόνωση, περιορισμός-καραντίνα σε συγκεκριμένα νοσήματα. «Ειδικά για τον HIV, HBV, HCV θα υπάρχει ειδικός έλεγχος για τα άτομα που κάνουν χρήση ενδοφλέβιων ναρκωτικών και τα εκδιδόμενα άτομα». Πιο κάτω «το ΚΕΕΛΠΝΟ αποτελεί την αρμόδια αρχή που παρέχει την τεχνογνωσία και καθορίζει τη διαδικασία ελέγχου που αφορά την εξέταση των μεταναστών από το αρμόδιο ιατρικό προσωπικό… συμπεριλαμβανομένων των αστέγων». «Οι αστυνομικές αρχές παρέχουν κάθε νόμιμη συνδρομή στην περίπτωση απομόνωσης, περιορισμού, καραντίνας, νοσηλείας και θεραπευτικής αγωγής που μετά τη γνώμη του ΚΕΕΛΠΝΟ κρίνεται επιβεβλημένη…».
Ο δεύτερος συνειρμός μας αφού κατανοούμε την «επιβεβλημένη» αγαστή συνεργασία ιατρών και αστυνομικών για το «καλό της δημόσιας υγείας» είναι ο ακόλουθος. Με το Άουσβιτς που επισκέφτηκε ο πρόεδρος της «Δημοκρατίας» σύνδεσε άρρηκτα το όνομά του ο γιατρός Μένγκελε, ιστορικά γνωστός σαν ο Άγγελος του θανάτου. Αφού εργάστηκε στο ναζιστικό ευγονικό «Ινστιτούτο Κληρονομικότητας, βιολογίας και Φυλετικής Υγιεινής» το οποίο επέβαλλε υποχρεωτικές στειρώσεις και την κατάταξη του εβραϊκού και του τσιγγάνικου πληθυσμού, τόσο χρήσιμη για την εξόντωση μετά, συνέχισε την «καριέρα» του κάνοντας πειράματα σε ανθρώπους που θεωρούσε υποδείγματα «ανωμαλίας» ουσιαστικά βασανίζοντας τους μέχρι να βρουν φριχτό θάνατο. Ο Άγγελος του θανάτου διέφυγε στην Αργεντινή και πέθανε ατιμώρητος. Οι σημερινοί άγγελοι του θανάτου εγκληματίες ιατροί και εξαγριωμένοι αστυνομικοί κυκλοφορούν ανενόχλητοι και ατιμώρητοι έτοιμοι να τσακίσουν με βαναυσότητα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όσων αυτών κρίνουν «υποδείγματα ανωμαλίας» και στρέφονται κατά των κολασμένων αυτής της χρεοκοπημένης σε όλα τα επίπεδα κοινωνίας γιατί αισθάνονται ότι κανείς δε θα φωνάξει για αυτούς.
Ο Μ. Φουκώ κάπου λέει ότι «η ζωή έχει γίνει αντικείμενο της εξουσίας». Η εξουσία σαν βιοεξουσία εκδηλώνεται ως μορφή ελέγχου στις συνειδήσεις, στις κοινωνικές σχέσεις και πλέον στα ΣΩΜΑΤΑ των ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Η βιοεξουσία κατά τον Γάλλο φιλόσοφο είναι ένα σχέδιο υπολογισμένης διαχείρισης της ατομικής ζωής και του πληθυσμού ως σύνολο. Αυτό συμβαίνει σε διάφορα πεδία, στο εργοστάσιο, στο σχολείο, στα στρατόπεδα, στις φυλακές, στα ψυχιατρεία και εκδηλώνεται με το κρατικό ενδιαφέρον για τον ρυθμό των γεννήσεων, για το προσδόκιμο επιβίωσης του πληθυσμού, για τη δημόσια υγεία, τη στέγαση και την μετανάστευση. Όλα αυτά αποτελούν απαραίτητα στοιχεία όχι μόνο για την ανάπτυξη αλλά και για την διαιώνιση του καπιταλισμού.
Τώρα λοιπόν, που το υφιστάμενο οικονομικό σύστημα κλυδωνίζεται συθέμελα, μας είναι περισσότερο ξεκάθαρο από ποτέ γιατί έχει ξαμολήσει τους αγγέλους του θανάτου να σπείρουν πόνο, δυστυχία και φόβο στον πληθυσμό. Εμείς που παιχνιδίζαμε καθημερινά με το θάνατο, τώρα αντιστεκόμαστε καθαροί και συνειδητοποιημένοι και επανεκτιμούμε τα ύψιστα αγαθά της υγείας και της ζωής και τα υπερασπιζόμαστε με κάθε μέσο. Ναι, είμαστε ζωντανοί, ενάντια στην καλλιέργεια του φόβου και αλληλέγγυοι στα άτομα και στις κοινωνικές ομάδες που βάλλονται. Υπερασπιζόμαστε λοιπόν μια καθαρή ζωή με αξιοπρέπεια, ίσες ευκαιρίες και δίχως αποκλεισμούς και είμαστε έτοιμοι να κόψουμε τα φτερά των αγγέλων του θανάτου και των αφεντικών τους και να τους στείλουμε από κει που ήρθαν, «στους σκουπιδοντενεκέδες» της σύγχρονης ιστορίας.
πηγη:http://kdraseis18ano.squat.gr/2013/07/15/%ce%bf-%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%b5%ce%bb%ce%bf%cf%83-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b5%cf%86%ce%b5%ce%b9/
Θυμηδία και σκεπτικισμό μας προκάλεσε η επίσκεψη (9/7/2013) του προέδρου της «Ελληνικής Δημοκρατίας» στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου. Σ’ ένα τόπο δηλαδή που έχει μείνει στη συλλογική μνήμη ως άλλη μια μαύρη σελίδα στο αιματοβαμμένο βιβλίο της ιστορίας, των χώρων εκτοπισμού, βασανισμού και εξόντωσης ανεπιθύμητων ή και επικίνδυνων για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια κοινωνικών ομάδων. Όπως έχουμε τονίσει σε προηγούμενο κείμενο μας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν τις ρίζες τους σε χώρους όπου ομάδες του πληθυσμού απομονώθηκαν για υγειονομικούς λόγους, τους αφαιρέθηκε κάθε δικαίωμα και η όποια ανθρώπινη τους υπόσταση και πέθαναν σε βαθύ πόνο. Οι ακόλουθοι συνειρμοί είναι λοιπόν αναπόφευκτοι. Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι μια σκηνή από την αριστουργηματική ταινία του Τ. Τσάπλιν «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» όπου ο Γκαίμπελς λέει στον Χίτλερ «Ας καταδιώξουμε του Εβραίους. Έτσι ο κόσμος θα ξεχάσει την πείνα του». Πράγματι, σε περιόδους όπου ολοένα και αυξανόμενα κομμάτια του πληθυσμού έρχονται αντιμέτωπα με το τέρας της φτώχειας, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι εξαιρετικά χρήσιμοι στο καθεστώς που επιβάλλει την κυριαρχία του με όπλο την καλλιέργεια φόβου και την περιρρέουσα ανασφάλεια. Έτσι για την πείνα των υπηκόων φταίνε οι πεινασμένοι και όχι οι εξουσιαστές τους. Με τον όρο αποδιοπομπαίος τράγος στο ιστορικό του πλαίσιο εννοούμε τη θυσία ενός τράγου όπως περιγράφεται στη βίβλο, κεντρικό τμήμα μιας εξιλαστήριας τελετής. Οι τελετουργίες αυτές υπήρξαν σε πάμπολλους πολιτισμούς και έχουν περιγραφεί με αναλυτική δεινότητα από κοινωνικούς ανθρωπολόγους. Απεικονίζουν ένα μέσο ανανέωσης της επαφής με το ηγετικό πνεύμα της κοινωνίας και αποτελούν προσπάθεια εξωραϊσμού των δεινών που μαστίζουν την ανθρωπότητα όπως οι πανδημίες, η βία, ο θάνατος, η φυσική και ψυχική οδύνη, η αίσθηση της αμαρτίας και της ενοχής. Σε τέτοιες τελετές η ενοχή μεταφέρεται με μαγικό τρόπο σε άλλα πρόσωπα, ζώα, φυτά ή άψυχα αντικείμενα. Τα δεινά μιας κοινωνίας θεωρούνται λίγο – πολύ ένα είδος μόλυνσης που μπορεί να εγκλειστεί – περιοριστεί σ’ ένα αντικείμενο μετατρέποντάς το σε ενσαρκωμένη μόλυνση που μπορεί πλέον να εκδιωχθεί με φυσικό τρόπο. Στην αναλυτική ψυχολογία με τον όρο σύμπλεγμα του αποδιοπομπαίου εννοείτε η ασυνείδητη ατομική ή ομαδική προβολή ενός πλέγματος ανεπιθύμητων σκέψεων πάνω σε δεδομένο άτομο ή ομάδα του πληθυσμού.