γράμμα του φυλακισμένου Σπύρου Στρατούλη σχετικό με την παραπομπή του σε δίκη

9682_4089096273274_1082423813_nΕίμαι ήδη 21 χρόνια και 6 μήνες στη φυλακή και οι γνωστοί κάποιοι ορέγονται να με κρατήσουν και άλλο εδώ, ξεπερνώντας τη κοινή λογική και κάθε όριο φαντασίας γύρω από την υποτιθέμενη συμμετοχή τη δική μου και άλλων συγκατηγορούμενων μου, σε μία δήθεν εγκληματική οργάνωση και σωματική βλάβη τρίτων, στη Θεσσαλονίκη, το έτος 2012. Μετά από τηλεφωνικές υποκλοπές, στοχοποιήθηκαν συλλογικότητες του αναρχικού χώρου και μεταξύ άλλων αξιοποιήθηκε « ποινικά » προς δημιουργία εντυπώσεων, η επικοινωνία μου με συντρόφους και πρόσωπα που έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους στους αγώνες των φυλακισμένων.

Παρ΄όλο που αφέθηκα « ελεύθερος » – χωρίς περιοριστικούς όρους ή προφυλάκιση – σχετικά με τις παραπάνω κατηγορίες μετά την εμφάνιση μου στον Ανακριτή Θεσσαλονίκης, στις 10 Απριλίου του 2013 και ενώ κλήθηκα μετά από 8 μήνες από την αυτόφωρη διαδικασία που προηγήθηκε, προκειμένου να απολογηθώ μ΄ έρεισμα κάποιες τηλεφωνικές συνομιλίες και τηλεκοτσομπολιά τρίτων που αφορούν την προσωπική μου ζωή και δεν διέθεταν, όπως πίστευα, κανένα « ποινικό » ενδιαφέρον, δεν είχα προφανώς να εισφέρω τίποτε στο ευφάνταστο μυθιστόρημα της κρατικής ασφάλειας…

Καμία αξία στο περιεχόμενο αυτής της δικογραφίας δε θα δώσω, αναφερόμενος σ΄αυτό. Δε θα προσφέρω καμία λαβή σχολιασμού στο φιάσκο της αστυνομίας.

Το παραπάνω κακοστημένο σενάριο, δε σταμάτησε μέχρι τα όσα προανέφερα. Ευθυνόφοβοι δικαστές και εισαγγελείς ζήτησαν και δρομολόγησαν την παραπομπή μου σε δίκη, επιβεβαιώνοντας το ρόλο τους, ως εργαλείων του αστυνομικού κράτους. Το Δικαστικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης καλείται σύντομα, από σήμερα, να επικυρώσει ή όχι τα παραπάνω.

Θα είναι έκπληξη μου μεγάλη εάν οι επόμενοι δικαστές δεν αντιγράψουν και αυτοί ολόκληρο το αστυνομικό κατασκεύασμα και αφιερώσουν έστω και λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους, για να διαβάσουν τις σελίδες του φακέλου, χωρίς να αρκεστούν στις υπαγορεύσεις των ανωτέρων ή των υφισταμένων

Μετά από όλα τα παραπάνω, το τέρας της γραφειοκρατίας οδήγησε στο να στερηθώ τις άδειες εξόδου μου από τη φυλακή που λάμβανα εδώ και δύο χρόνια. Η διοίκηση απαντά πως δεν μπορεί να δώσει την επόμενη άδεια μου επειδή « εκκρεμεί αδίκημα σε βαθμό κακουργήματος » όπως δηλαδή ερμηνεύεται, η ύπουλη διάταξη του άρθρου 55 του σωφρονιστικού κώδικα.

Δεν είναι μονάχα η δική μου περίπτωση. Με αυτό τον πονηρό τρόπο, τόσοι συγκρατούμενοι μου στερούνται τις άδειες τους εδώ και χρόνια, διότι για παράδειγμα ένα δικαστήριο παίρνει πέντε και δέκα αναβολές « λόγω πέρατος ωραρίου ». Η τυφλή δικαιοσύνη ψάχνει να βρει το φως της και να ξεστραβωθεί μετά από χρόνια ταλαιπωρίας όσων βρίσκονται στις φυλακές, καθιστώντας τους τελευταίους ομήρους της δικαστικής αδιαφορίας.

Μίας αδιαφορίας όμως στη ζωή και την ελευθερία μου, είναι η προσπάθεια όσων θέλουν να με εκδικηθούν σπρώχνοντας με στη γωνιά ενός κελιού φυλακής. Το κράτος θέλει όσους βγαίνουν από αυτή, είτε φοβισμένους πολίτες του περιθωρίου, είτε αόρατους  στις σκοτεινές πλατείες των τοξικοεξαρτημένων…Έτσι ο κύκλος δεν κλείνει ποτέ….

Εγώ όμως δε θα τους κάνω το χατίρι αυτό, ούτε θα τους δώσω εξηγήσεις για την πολιτική μου στάση και τις σχέσεις μου, προσωπικές, φιλικές ή συντροφικές. Το νέο κατασταλτικό δόγμα ξεπερνά τα όρια των κλασσικών αντεγκληματικών επιχειρήσεων και προχωρά στο μοντέλο του συνεχούς ελέγχου της ιδιωτικότητας και ριζοσπαστικής δράσης. Ολόκληρα κινήματα και αγώνες βαφτίζονται εγκληματικές οργανώσεις και άνθρωποι τιμωρούνται με βάση τις σκέψεις τους και τις πεποιθήσεις, έτσι επιχειρείται να γίνει και στις Σκουριές. Καμία ανοχή στην παραβίαση της αξιοπρέπειας μας πρέπει να είναι η απάντηση μας.

Δε θα επιτρέψω σε κανέναν εντολοδόχο της αστυνομίας και ρουφιάνο – καλοθελητή να γίνει ρυθμιστής της ζωής μου και της αξιοπρέπειας μου σύμφωνα με τα φασιστικά του σχέδια.

 

Απαιτώ να σταματήσει άμεσα κάθε δίωξη μου σχετικά με τις παραπάνω κατηγορίες και να απαλλαγούν όσοι εμπλέκονται με αυτό το γελοίο κατηγορητήριο.

 

Θα διεκδικήσω την ελευθερία μου μέχρι τέλους.

Σε περίπτωση που αναγκαστώ να κλιμακώσω τον αγώνα μου με σκληρότερα μέσα και με αξίωση την πλήρη απεμπλοκή μου από τις δικαστικές εκκρεμότητες, θα το κάνω γνωστό με επόμενο γράμμα.

 

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!

 

Σπύρος Στρατούλης

κρατούμενος στη φυλακή της Λάρισας

Γράμμα των αναρχικών που κατηγορούνται για τη διπλή ληστεία σε τράπεζα και ελτα στο Βελβεντό Κοζάνης, εν όψει του δικαστηρίου στις 29 Νοέμβρη

9682_4089096273274_1082423813_nΚατεβάστε το συνημμένο αρχείο: velv.pdf (application/pdf)

Στις 29 Νοέμβρη ορίστηκε το δικαστηριό μας σχετικά με την διπλή ληστεία στο Βελβενδό Κοζάνης. Η δίκη θα διεξαχθεί τελικά στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και όχι -όπως αρχικά μας είχει ανακοινωθεί- στο Εφετείο στην οδό Λουκάρεως.

Το δικαστήριο, αυτό το ιερό μπουρδέλο της δικαιοσύνης, ανέκαθεν αποτελούσε τον χώρο όπου η κυρίαρχη τάξη -η εξουσία- ώφειλε να αποδείξει την κυριαρχία της απέναντι στους “παράνομους” αυτού του κράτους. Γι’ αυτό και ήταν μόνιμος βραχνάς το ζήτημα της αλληλεγγύης που προέκυπτε με τις υποθέσεις αναρχικών όπου οι μπάτσοι κάθε κατηγορίας, ΜΑΤ, ασφαλίτες, αντιτρομοκρατικάριοι, πασχίζουν να γεμίσουν τις αίθουσες μήπως κι έτσι εμποδίσουν την έκφρασή της. Μπροστά στην αποτυχία όμως, των πρακτικών αυτών και με εμφανή την ανησυχία τους για το πόσο “ασφαλείς” θα είναι οι μεταγωγές τους (από τις φυλακές στα δικαστήρια) μεγάλου αριθμού αναρχικών, βρήκαν τη λύση και στα δύο προβλήματα με τις ειδικές αίθουσες δικαστηρίων (δύο προς το παρόν) που βρίσκονται μέσα στις γυναικείες φυλακές.

Είναι εμφανές ότι η αλλαγή της αίθουσας δικαστηρίου από το Εφετείο στις φυλακές ήταν αποτέλεσμα συμψηφισμού των δύο παραπάνω λόγων. Απ΄τη μία η ελάχιστη δυνατόν έκθεση σε επίπεδο μεταγωγής και απ’ την άλλη το φακέλωμα όλων των αλληλέγγυων που θα επιλέξουν να μπουν στην αίθουσα.
Για εμάς η αίθουσα δεν κάνει την διαφορά, το δικαστήριο είναι εχθρικό έδαφος είτε βρίσκεται μέσα στις φυλακές, είτε στους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας. Και ακόμα κι αν η τακτική του φακελώματος εμποδίζει την φυσική παρουσία συντρόφων μέσα στην αίθουσα, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την δύναμη που παίρνουμε από τις φωνές και τα συνθήματα όταν διαπερνάνε τους τοίχους της φυλακής, τις λαμαρίνες της κλούβας. Μία συγκέντρωση έξω απ’ τα δικαστήρια μπορεί να σπάσει την απομόνωση που επιδιώκουν. Εξάλλου για εμάς η επαναστατική αλληλεγγύη δεν περιορίζεται σε εκδηλώσεις συμπαράστασης που σχετίζονται με ένα δικαστήριο. Άλλωστε το δικαστήριο δεν είναι παρά ο χώρος που ο εχθρός επικυρώνει την νίκη του, είναι ο μηχανισμός αφομοίωσης της κατασταλτικής βίας στην δημοκρατική ιδεολογία. Ειδικά στην περίπτωση μας δεν νοείται κάποια υποτιθέμενη “άσκηση πίεσης” στους δικαστές για ελαφρύτερες ποινές.

Οι αποφάσεις είναι προειλλημένες. Και σίγουρα δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει, εφόσον έχουμε εχθρική σχέση με τους δικαστές όχι γιατί στοχοποιούν εμάς, αλλά γιατί η δουλειά τους είναι να συνθλίβουν ανθρώπους κάτω από την μπότα της κρατικής εξουσίας. Η αλληλεγγύη είναι μία διαρκής σχέση.
Οι μορφές εκδήλωσης της ποικίλουν και συναντούν  το νόημά της σαν στιγμές επίθεσης στο σύστημα εξουσίας και προφανώς μία συγκέντρωση στο δικαστήριο μπορεί να είναι άλλη μία τέτοια στιγμή για όποιον το αισθάνεται, αλλά δεν είναι ούτε προυπόθεση ούτε μοναδική στιγμή της αλληλεγγύης.
Και το κυριότερο, η αλληλεγγύη με φυλακισμένους επαναστάτες δεν είναι μία στατιστική που αναμοχλεύται απ’ την επικαιρότητα, είναι ανάγκη, είναι συναίσθημα, είναι η συνειδητοποίηση της κοινότητας του αγώνα, με οποιοδήποτε μέσο επιλέξει κάθε σύντροφος να εκφράσει την αλληλεγγύη του, είτε με την παρουσία του έξω απ’ το δικαστήριο, είτε επιλέγοντας να επιτεθεί σε αναπαραστάσεις της κυριαρχίας με αφορμή τη δική μας δίκη.

Κλείνοντας, θέλουμε να κάνουμε ξεκάθαρο σε όλους ότι οι ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ που μας ενώνουν, τα κοινά μας οράματα για ελευθερία, τα ονειρά που σκαρώνουμε παρέα δεν πρόκειται να υπονομευτούν από κανενός τύπου διαχωρισμό όσον αφορά την στάση απέναντι στο δικαστήριο ή ακόμα των διαφορετικών κατηγοριών που βαραίνουν εμάς.
Το ότι κάποιοι από εμάς θα έχουν δικηγόρους σε αυτή τη δίκη για παράδειγμα ενώ κάποιοι άλλοι όχι, το ότι κάποιοι έχουν αναλάβει την ευθύνη της ληστείας ενώ κάποιοι άλλοι όχι δεν αποτελούν λόγο διάσπασης της κοινότητας αγώνα που μας κρατάει όρθιους πίσω απ’ τα τείχη.
Στο δικαστήριο αυτό η ουσία βρίσκεται στο ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του δικάζουν αναρχικούς πολέμιους του συστήματος, αντιπάλους τους. Λιγότερη σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο θα φροντίσουν να μας κρατήσουν αιχμάλωτους το περισσότερο δυνατό (βλέπε κατηγορίες). Κύριο μέλημα τους είναι η καταδίκη μας ως ΕΧΘΡΟΥΣ του συστήματος.

Απ’ την πλευρά μας δεν αναγνωρίζουμε κανένα δίπολο αθωότητας-ενοχής (ούτε σε αυτήν ούτε σε καμία δίκη αναρχικών αγωνιστών).

Είμαστε ένοχοι για τον κόσμο τους, ένοχοι για την “αθωοτητά” τους.

Η σκέψη και η καρδιά μας πλάι σε κάθε προσπάθεια που επιχειρεί να πολεμήσει την εξουσία.

ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος, Γιάννης Μιχαηλίδης, Δημήτρης Μπουρζούκος, Δημήτρης Πολίτης, Νίκος Ρωμανός